Γιατί πήγε το «κοινωνικό μέρισμα» κατά το βουνό;!

        

Το «κοινωνικό μέρισμα» πήγε κατά το βουνό για να γλιτώσει από τις πλημμύρες! Τελικά το «κοινωνικό μέρισμα» είναι ανάμεσα στους αγνοούμενους των πλημμυρών και καθώς φαίνεται δεν τα κατάφερε και πνίγηκε! Κοντολογίς δηλαδή αυτοί που ήταν να πάρουν το «κοινωνικό μέρισμα», που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε με διάγγελμα λες και «εκάναμεν επανάστασιν», τελικά φαίνεται ότι θα μείνουν με άδεια χέρια για να μην γράψουμε ότι θα μείνουν με τίποτε άλλο στο χέρι!

Την Πέμπτη ήταν να συζητηθεί το «κοινωνικό μέρισμα» στη Βουλή αλλά τελικά δεν συζητήθηκε λόγω εθνικού πένθους. Η συνεδρίαση αναβλήθηκε για μεθαύριο Δευτέρα! Οι Συριζαίοι αυτές τις ημέρες κουβέντα δεν λένε για τον μακαρίτη… συγνώμην… για το «κοινωνικό μέρισμα», για τα ψίχουλα δηλαδή που πετάνε στα μούτρα των εξαθλιωμένων από τα πολλαπλά που έκλεψαν απ’ τον λαό!

Βλέπω τους στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά… συγνώμην… βλέπω τον άξιο ηγέτη, τον πρώτο Αριστερό πρωθυπουργό του τόπου να ξανακάνει διάγγελμα και να λέει ότι το «κοινωνικό μέρισμα» θα το πάρουν οι πνιγμένοι και να εγκαλεί όσους από τους εξαθλιωμένους ήταν να το πάρουν και αντιδράσουν για έλλειψη αλληλεγγύης! Στην καλύτερη περίπτωση βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών… συγνώμην… την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων που θα μοιράσει σε εξαθλιωμένους και κατεστραμμένους το «κοινωνικό μέρισμα» αφού από τους πάμπλουτους δεν θέλει να πάρει ούτε δραχμή!

«Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση»… κι ώ τότε – τότε παλιοκερατάδες που κοροϊδέψατε τον κόσμο παριστάνοντας τους επαναστάτες για να κάνετε τις βρομοδουλειές που δεν μπορούσαν να κάνουν οι προηγούμενοι από εσάς βρωμιάρηδες!

Οράτιος Μενιππίδης

Υ.Γ. Δεν έχουμε κάποια πληροφόρηση για το ότι οι Αριστεροί της πλάκας θα μοιράσουν το «κοινωνικό επίδομα» και στους πλημμυροπαθείς επειδή δεν έχουν σκοπό να δώσουν άλλα κονδύλια για εκείνους, αλλά υποθέτουμε ότι έτσι θα γίνει με βάση των χαρακτήρα των Συριζαίων που ψεύδονται και ασχημονούν συνεχώς!

Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, θα έπρεπε να το ξαναφτιάξουμε

Εστιν ουν κόμμα…

Κόμμα είναι η οργανωμένη πρωτοπορία, το συνειδητοποιημένο κομμάτι της εργατικής τάξης που τραβάει μπροστά και ξέρει πως δεν αρκεί να μάχεσαι, αλλά να νικάς. Και αυτό απαιτεί να οργανώνεις την τάξη σου, τους αγώνες της,  να μπαίνεις μπροστά, να μην αφήνεις τις ριζοσπαστικές διαθέσεις να ανεβοκατεβαίνουν σαν παλίρροια, ανάλογα με την αυθόρμητη συνείδηση. Να δένεις το ατσάλι και να στύβεις την πέτρα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, με τους πιο αρνητικούς συσχετισμούς. Να δείχνεις την προοπτική μες στο πιο βαθύ σκοτάδι, που θα το διαδεχτεί η αυγή.

Το ΚΚΕ είναι το κόμμα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, με βαθιές ρίζες στο λαό, τις διεκδικήσεις, τις παραδόσεις του. Όποια πέτρα και αν σηκώσεις σε αυτόν τον τόπο, σε όποια γωνιά του κι αν βρεθείς, είναι συνδεμένη με το ΚΚΕ, το ιστορικό του χνάρι, από τα βουνά του αντάρτικου, ως τις βραχονησίδες της εξορίας, απ’ τα μεγάλα αστικά κέντρα με τη συγκεντρωμένη εργατική τάξη, ως την επαρχία με τους φτωχούς αγρότες και τους προλετάριους της υπαίθρου.

Το ΚΚΕ είναι συνδεμένο με κάθε σύγχρονη εργατική διεκδίκηση, με κάθε λαϊκό αγώνα, από τους πιο μεγάλους, ως τους πιο “μικρούς”, από το ένοπλο αντάρτικο της δεκαετίας του 40 -την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας- ως τις κινητοποιήσεις σήμερα, τις εργατικές απεργίες, τα αγροτικά μπλόκα, τις μαθητικές καταλήψεις, την άμεση κινητοποίηση ενάντια σε κάθε απόλυση, κάθε κρούσμα εργοδοτικής αυθαιρεσίας, οπουδήποτε υπάρχει εργαζόμενος λαός. Δίνει το χέρι του σε όποιον σηκώνεται, σε όποιον σηκώνει ανάστημα ενάντια στον κόσμο της εκμετάλλευσης και τη σαπίλα του.

Το ΚΚΕ είναι το κόμμα της εργατικής τάξης. Όσοι το χτύπησαν και το χτυπάνε ως σήμερα -και προφανώς με αυτό δεν εννοούμε όσους διαφωνούν μαζί του, είναι σαφής η διαφοροποίηση- στόχευαν σε αυτό το χαρακτηριστικό του, προσπάθησαν ακόμα και να το διαλύσουν κατά καιρούς, να το διαχύσουν σε μια ενωτική σούπα, να το μεταλλάξουν για να “προσαρμοστεί” στη νέα εποχή και τα δεδομένα της, να το κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι, με όλες τις αδυναμίες του και τυχόν ανεπάρκειές του: η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης και των αγώνων της. Γι’ αυτό το εχθρεύονται και το έχουν διαρκώς στο στόχαστρο, αλλιώς θα περίσσευαν οι “γλύκες” και τα καλά λόγια.

Αν το είχαν πετύχει λοιπόν, αν είχαν πετύχει να μην υπάρχει ΚΚ -όπως δεν υπάρχει στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου, εξαιτίας της αντεπαναστατικής λαίλαπας- το βασικό καθήκον θα ήταν να το φτιάξουμε ξανά από την αρχή. Κι είναι ευτύχημα πως δε χρειάζεται σήμερα να ξεκινήσουμε από το μηδέν, πως το ΚΚΕ άντεξε και πήγε κόντρα στο ρεύμα της αντεπανάστασης, της ενσωμάτωσης, της (παλιάς και σύγχρονης) Πασοκιάς, πως τελικά δεν έγινε σαν τα μούτρα τους, μία από τα ίδια.

Αυτό δείχνει πως οι ρίζες του δέντρου είναι γερές, πως μπορεί ξανά να θεριέψει, να πετάξει φύλλα και να δώσει καρπούς, πως είναι αειθαλές, παντός καιρού, δεν το τρομάζει η βαρυχειμωνιά. Κι αυτό δεν έχει μόνο ιστορική αξία και διάσταση, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, αλλά πρωτίστως για το μέλλον, για την προοπτική και για την επανάσταση που έρχεται…

Σήμερα το ΚΚΕ κλείνει 99 χρόνια αδιάλειπτης ύπαρξης και επαναστατικής δράσης, και στρέφει το βλέμμα του όχι μόνο στη μεγάλη επέτειο των δικών του εκατό χρόνων, αλλά σε αυτήν ακριβώς την προοπτική, για να μεγαλώσει το δέντρο και να καρπίσει ο σπόρος που έπεσε σαν σήμερα, το 1918, στα γραφεία του Πειραιά.

απο την "ΚΑΤΙΟΥΣΑ"

«Ευελιξία» παντού

Η αφιέρωση και του προχτεσινού εβδομαδιαίου δελτίου του ΣΕΒ στις «ευέλικτες μορφές απασχόλησης» μόνο τυχαία δεν είναι. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου προπαγανδίζουν - και δεν το κρύβουν - ότι η εμπέδωση και η επέκταση της «ευελιξίας» σε όλο το μήκος και πλάτος της αγοράς εργασίας αποτελούν στρατηγική αναγκαιότητα, προκειμένου να υπηρετηθεί ο στόχος της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεών τους.

Οι διακηρύξεις τους ότι ενδεχόμενη επιστροφή στην «προ μνημονίων εποχή» αποτελεί κίνδυνο για την ανάκαμψη της οικονομίας και οι προκλητικοί τους ισχυρισμοί πως «η ευελιξία προστατεύει την απασχόληση» υπηρετούν αυτόν ακριβώς το στρατηγικό στόχο.


Την ίδια στιγμή - όπως και οι ίδιοι ομολογούν - γίνεται φανερό ότι αυτό που ονομάζεται «ευελιξία» δεν περιορίζεται μόνο στη μορφή των συμβάσεων μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας...

Οι ανατροπές στην αγορά εργασίας, που μάλιστα άρχισαν να εισάγονται σταδιακά ακόμα από τη δεκαετία του 1990, με τη «Λευκή Βίβλο» της ΕΕ, και πήραν στη χώρα μας τη μορφή χιονοστιβάδας τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, εξόπλισαν τους καπιταλιστές με ένα ισχυρό οπλοστάσιο απέναντι στην εργατική τάξη. Δίπλα στις «παραδοσιακές» μορφές ευελιξίας, οι οποίες βέβαια επεκτάθηκαν, προστέθηκαν και άλλες, μετατρέποντας σε πολλές περιπτώσεις τις συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης και αορίστου χρόνου σε «αδειανό πουκάμισο».

Σε αυτό συνέτειναν παλιά και νέα μέτρα όπως: Η δυνατότητα που δόθηκε στους εργοδότες να απολύουν πιο εύκολα μέσα και από την αύξηση του ποσοστού των απολύσεων, αλλά και στη μείωση της αποζημίωσης που δικαιούνταν ο εργαζόμενος. Η αύξηση της «δοκιμαστικής περιόδου» από τους 2 στους 12 μήνες και άρα η ανακύκλωση των εργαζομένων χωρίς κανένα κόστος για τις επιχειρήσεις. Η παραπέρα υπονόμευση του σταθερού ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας (8ωρο, 5θήμερο, 40ωρο), καταρχήν με την αύξηση της υπερωριακής απασχόλησης, που και αυτή έγινε πιο φτηνή, μέχρι τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε 4μηνη, 6μηνη ακόμα και ετήσια βάση.

Ετσι, φτάσαμε στο σημείο η τεράστια υποαπασχόληση, η οποία φτάνει τουλάχιστον στο 30% του συνόλου της μισθωτής εργασίας και πάνω από το 60% στις νέες συμβάσεις, να συνυπάρχει με μια εξίσου απάνθρωπη υπερεργασία, ανάλογα πάντα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Γι' αυτήν την κατάσταση, που αυξάνει συνολικά την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, πανηγυρίζει ο ΣΕΒ, λέγοντας ότι «έχει αρθεί σήμερα σε αξιόλογο βαθμό η παλαιότερη ακαμψία στις συμβάσεις αορίστου χρόνου...».

Η πραγματικότητα αυτή επιδεινώθηκε κι άλλο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που όχι μόνο άφησε άθικτο το προηγούμενο αντεργατικό οικοδόμημα, αλλά πρόσθεσε και τους δικούς της «ορόφους», με την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις πάνω από τα ανώτερα όρια, την ενίσχυση των δουλεμπορικών και μέσω αυτών του αίσχους της «ενοικίασης» των εργαζομένων, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, τις αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για επέκταση της συνεχόμενης εργασίας χωρίς μέρα ανάπαυσης μέχρι και 12 μέρες (πρόσφατη απόφαση του ΔΕΕ).

Αλλά και με τον πρόσφατο νόμο της κυβέρνησης για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών και την επιβολή μέχρι και 60ωρης εργασίας τη βδομάδα, κατ' εφαρμογή της σχετικής ευρωπαϊκής Οδηγίας. Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η «ευελιξία» στη διαμόρφωση των μισθών, για την οποία επίσης πανηγυρίζει ο ΣΕΒ, διαπιστώνοντας με ικανοποίηση ότι τώρα μπορεί να γίνεται σε «ατομική βάση» και όχι μόνο προς τα πάνω, αλλά και προς τα κάτω!

Μέσα σε αυτήν τη ζοφερή κατάσταση, πάει πολύ η κυβέρνηση να κάνει επίκληση στη «νομιμότητα», την οποία δήθεν καλεί τους εργοδότες να σέβονται, όταν είναι ακριβώς αυτή η νομιμότητα που τους επιτρέπει να αλωνίζουν. Εξίσου εξοργιστική και προκλητική είναι η υπόσχεσή της για «επιστροφή στην ευρωπαϊκή κανονικότητα», όταν αυτή είναι το θερμοκήπιο της εργασιακής ζούγκλας.

Για την εργατική τάξη διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο το γκρέμισμα όλου αυτού του άθλιου οικοδομήματος. Κι αυτό θα γίνει παλεύοντας για μόνιμη και σταθερή δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα, ενάντια συνολικά στους καπιταλιστές ως τάξη, στα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, που συνθλίβουν με την πολιτική τους τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Αναδημοσίευση από την στήλη «Η Άποψή Μας» του «Ριζοσπάστη», 18/11/2017

902gr

«Νομιμοποίησε» τις 12 μέρες συνεχούς δουλειάς χωρίς ανάπαυση!

Καταργείται το δικαίωμα του εργαζόμενου να ξεκουράζεται για τουλάχιστον μία μέρα μετά από έξι μέρες εργασίας...

Το δρόμο για συνεχόμενη εργασία ακόμα και για 12 μέρες χωρίς ανάπαυση για τους εργαζόμενους που δουλεύουν 6 μέρες τη βδομάδα (ή αντίστοιχα για συνεχόμενη εργασία 10 ημερών χωρίς ανάπαυση για τους εργαζόμενους που δουλεύουν 5 μέρες τη βδομάδα) ανοίγει με σχετική του απόφαση το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επιφέροντας ένα ακόμα καίριο πλήγμα στα δικαιώματα των εργαζομένων και λύνοντας παραπέρα τα χέρια του κεφαλαίου για την ένταση της εκμετάλλευσής του ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του.
Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο τίτλος του σχετικού δελτίου Τύπου του Δικαστηρίου της ΕΕ για την απόφαση που εκδόθηκε στις 9 Νοέμβρη, «η εβδομαδιαία ανάπαυση εργαζομένων δεν πρέπει να χορηγείται υποχρεωτικά την ημέρα που έπεται έξι συνεχόμενων ημερών εργασίας»! Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ αφορά την απάντηση σε ερωτήματα που έθεσε το πορτογαλικό εφετείο του Πόρτο - μετά από προσφυγή εργαζόμενου - σχετικά με την ερμηνεία της αντεργατικής Οδηγίας 2003/88 της ΕΕ για «την οργάνωση του χρόνου εργασίας».
Το βασικό ζήτημα που είχε τεθεί από το πορτογαλικό εφετείο συνοψίζεται ουσιαστικά στο ερώτημα αν ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να παρέχει στον εργαζόμενο μια μέρα ανάπαυσης (ρεπό) έπειτα από έξι συνεχόμενες μέρες δουλειάς, ή είναι ελεύθερος να καθορίζει αυτός πότε αρχίζει η βδομάδα και πότε θα δώσει ρεπό στους εργαζόμενους (στην αρχή ή στο τέλος της βδομάδας που καθορίζει).

Eurokinissi

Υιοθετώντας την εισήγηση του Γενικού Εισαγγελέα (την οποία είχε αποκαλύψει ο «Ριζοσπάστης» τον Ιούλη του 2017), το ΔΕΕ παραπέμπει στην Οδηγία 2003/88/ΕΚ και αποφαίνεται ότι τα άρθρα της «έχουν την έννοια ότι δεν επιβάλλουν να χορηγείται η ελάχιστη περίοδος εβδομαδιαίας συνεχούς αναπαύσεως εικοσιτεσσάρων ωρών, την οποία δικαιούται ο εργαζόμενος, το αργότερο την ημέρα που έπεται μιας περιόδου έξι συνεχόμενων ημερών εργασίας, αλλά ότι επιβάλλουν να χορηγείται αυτή εντός κάθε περιόδου επτά ημερών».
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να υποχρεώσει τους εργαζόμενους μέχρι και σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς χωρίς ρεπό, αρκεί να τους δώσει ένα ρεπό στην αρχή της «περιόδου 7 ημερών» που ορίζει ο ίδιος και άλλο ένα ρεπό στο τέλος της επόμενης τέτοιας περιόδου. Μπορεί π.χ. να δώσει ένα ρεπό τη Δευτέρα της πρώτης βδομάδας και ένα ρεπό την Κυριακή της επόμενης βδομάδας!
Μάλιστα, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις για το πώς μπορεί να ερμηνευτεί η έννοια της «περιόδου των επτά ημερών», το Δικαστήριο της ΕΕ ξεκαθαρίζει ότι αυτή «ουδόλως παραπέμπει στο εθνικό Δίκαιο των κρατών - μελών και ότι, συνεπώς, συνιστά αυτοτελή έννοια του Δικαίου της Ενωσης, η οποία πρέπει να ερμηνεύεται καθ' ομοιόμορφο τρόπο».
Επιπλέον, γίνεται υπόμνηση ότι η απόφαση του ΔΕΕ «δεσμεύει κατά τον ίδιο τρόπο τα άλλα εθνικά δικαστήρια που επιλαμβάνονται παρόμοιου προβλήματος».

Καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόμενους

Οι συνέπειες από την απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ, σε συνέχεια των ευρωενωσιακών Οδηγιών, είναι καταστροφικές για τους εργαζόμενους.
Καταρχήν καταργείται κάθε έννοια σταθερού χρόνου δουλειάς στο πλαίσιο της βδομάδας, καθώς καταργείται όχι μόνο η σταθερή μέρα ανάπαυσης μέσα στη βδομάδα, αλλά και το ίδιο το δικαίωμα του εργαζόμενου να έχει τουλάχιστον μία μέρα ανάπαυσης μετά από 6 μέρες δουλειάς!
Η εργάσιμη βδομάδα δεν ταυτίζεται πλέον με την ημερολογιακή βδομάδα. Για τον εργαζόμενο δεν υπάρχει η βδομάδα που ξεκινά τη Δευτέρα και τελειώνει την Κυριακή. Την έννοια της βδομάδας την καθορίζει ο καπιταλιστής. Αυτός ορίζει πότε ξεκινάει και πότε τελειώνει, ανάλογα με τα συμφέροντά του. Διαλύεται έτσι κάθε οικογενειακός προγραμματισμός, η κοινωνική και προσωπική ζωή του κάθε εργαζόμενου.
Επιπλέον, η επέκταση της συνεχούς εργασίας μέχρι και 12 μέρες χωρίς να μεσολαβεί μία τουλάχιστον μέρα ανάπαυσης μέσα σε κάθε βδομάδα, συνιστά βραδυφλεγή βόμβα για την υγεία των εργαζομένων, καθώς και για την ασφάλεια στους χώρους εργασίας. Αντίστροφα, εξασφαλίζει στην εργοδοσία φτηνότερους εργάτες, αφού επιτρέπει τη συνεχόμενη 12ήμερη εργασία χωρίς καμία προσαύξηση στις αμοιβές.
Η εν λόγω απόφαση έρχεται να συμπληρώσει τη σχετική Οδηγία της ΕΕ για τη «διευθέτηση», που ως προς το σκέλος του ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας δίνει τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να επεκτείνουν το ωράριο μέχρι τις 13 ώρες ημερησίως και μέχρι τις 60 ώρες εργασίας τη βδομάδα, με μόνη προϋπόθεση το 48ωρο ως μέσο όρο ωρών εργασίας στην περίοδο αναφοράς.
Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» το οποίο αναμάσησε και χτες από το Γκέτεμποργκ ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, αυτή είναι η ενιαία αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου που υλοποιεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προωθώντας αντίστοιχα αντεργατικά χτυπήματα όπως η ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών κ.ά.

Εξηγούνται

Δεν κρύβει τη χαρά του για το υψηλό επίπεδο των σχέσεων Ελλάδας - ΗΠΑ ο πρέσβης τους στην Αθήνα και με κάθε αφορμή αισθάνεται την ανάγκη να την επιδεικνύει. Ετσι, μιλώντας τις προάλλες σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Ινστιτούτο για τη Μεσόγειο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου (EPLO), είπε ανάμεσα σε άλλα: «Βρισκόμαστε σε μια στιγμή σήμερα, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, που μπορούμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς να πάμε τη σημερινή στενή σχέση σε ένα εντελώς νέο επίπεδο. Θεωρώ αυτό ότι είναι το καθήκον της ομάδας μου στην πρεσβεία, και ενθαρρύνομαι ότι αυτό είναι πολύ συνεπές με τα μηνύματα που ακούμε σήμερα από την κυβέρνηση». Δηλώσεις όπως αυτή (όπως και η αντίστοιχη του Τσίπρα περί ...«διαβολικά καλού» Τραμπ) ξεπερνούν τα στενά όρια της διπλωματίας και δείχνουν το βάθος των σχέσεων που αναπτύσσουν οι κυβερνήσεις των δυο κρατών, σε μια περίοδο κρίσιμη και επικίνδυνη από κάθε άποψη για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής. Σε κάθε περίπτωση, τέτοιες δηλώσεις μάς λύνουν και ορισμένες απορίες σε σχέση με γεγονότα που προέκυψαν τις τελευταίες μέρες. Οπως, για παράδειγμα, ποιους εξυπηρετούσαν οι αυτοαποκαλούμενοι «αντιεξουσιαστές» που προσπάθησαν προβοκατόρικα να εμποδίσουν τον αγωνιστικό γιορτασμό του Πολυτεχνείου και εγκατέλειψαν άρον - άρον το σχεδιασμό τους, όταν πια εκτέθηκαν και αφού προηγήθηκε ...εσωτερική συνεννόηση του χώρου. `Η εξηγούν καλύτερα γιατί στην τελευταία ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο του Πολυτεχνείου δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο ΝΑΤΟ...

Δεν μπορούν να «βγουν λάδι» ό,τι κι αν πουν

Η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να μαζέψει τα ασυμμάζευτα σχετικά με τις καταστροφικές πλημμύρες στη Δυτική Αττική, με τους 16 νεκρούς και τις χιλιάδες οικογένειες να καταστρέφονται, ήταν εμφανής χτες. Ετσι, μετά τις αρχικές αισχρές δηλώσεις και αναφορές στις ευθύνες των ανθρώπων επειδή έχτισαν ένα αυθαίρετο πάνω στο ρέμα, χτες άλλαξαν το τροπάρι και προσπάθησαν να το «γυρίσουν» στις «διαχρονικές ευθύνες» και «αστοχίες δεκαετιών». Η κατακραυγή για τον τρόπο που προσπάθησαν προπαγανδιστικά να κουκουλώσουν τις ευθύνες τους και οι αποκαλύψεις για το μέγεθος των ευθυνών τους από τον «Ριζοσπάστη», φαίνεται πως τους ανάγκασαν να αναδιπλωθούν. Μόνο που για να «βγουν λάδι» είναι ικανοί να πουν πολλά και μεγαλύτερα ψέματα. Ετσι, το «διαχρονικές ευθύνες» το λένε βγάζοντας την ουρίτσα τους απ' έξω. Ομως, έχουν τις ίδιες ευθύνες με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως τις ίδιες ευθύνες με την προηγούμενη περιφερειακή αρχή Σγουρού έχει και η διοίκηση Δούρου. Ποιος δεν θυμάται άλλωστε τα περίφημα 400 εκατομμύρια ευρώ για αντιπλημμυρικά έργα που έλεγε ο Γ. Σγουρός, τα οποία επαναλαμβάνει η σημερινή περιφερειάρχης όταν γίνεται συζήτηση για τέτοια έργα. Κι όμως, για το 2017 το μόνο ποσό που προβλέπεται στον προϋπολογισμό της Περιφέρειας είναι μόλις 12,9 εκατ. ευρώ, από το σύνολο των 237 εκατ. ευρώ για όλα τα έργα της ίδιας περιόδου.

Για την επικινδυνότητα του πλημμυρικού προβλήματος της Αττικής, υπάρχει ταύτιση απόψεων σε όλο τον επιστημονικοτεχνικό κόσμο. Το ίδιο φυσικά και στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τα οποία έχουν υποστεί σοβαρές καταστροφές που συνοδεύονταν και από νεκρούς. Από το 1896, που άρχισε η συστηματική καταγραφή των πλημμυρικών φαινομένων που υπήρξαν στο Λεκανοπέδιο της Αθήνας και όχι σε όλη την Αττική, μετράμε 198 νεκρούς. Από αυτά, τα 96 υπήρξαν στο πρόσφατο διάστημα μεταξύ 1961 - 2002. Το Φλεβάρη του 2013 μια νέα γυναίκα προστέθηκε στο μακρύ κατάλογο, καθώς εγκλωβίστηκε στο αυτοκίνητό της στο Μαρούσι. Αλλες τρεις περιπτώσεις προστέθηκαν στις πλημμύρες της δυτικής Αθήνας τον Οκτώβρη του 2014 και του 2015.

Ανάλογες περιπτώσεις υπήρξαν στην περιοχή του Θριάσιου Πεδίου. Αναφέρονται π.χ. η υπερχείλιση του χειμάρρου «Σούρες», το Νοέμβρη του 1963 (πνίγηκε ένας άνθρωπος), του ρέματος Γιαννούλας (Αγίου Γεωργίου) και Μαύρης Ωρας το Νοέμβρη και το Δεκέμβρη του 1977 και η πιο έντονη πλημμύρα, το Φλεβάρη του 1978, στο ύψος της γέφυρας Κουραμάνη, κοντά στο αεροδρόμιο, με εκατοντάδες ζώα πνιγμένα. Με τη ραγδαία τσιμεντοποίηση του Θριάσιου το πρόβλημα επανήλθε εντονότερο, με πιο καταστροφική την πλημμύρα της 26/1/1996, που έπληξε την Ελευσίνα και τη Μάνδρα και πέραν των άλλων προκάλεσε το θάνατο δύο ανθρώπων. Τώρα, σε αυτόν τον κατάλογο προστέθηκαν και οι 16 νεκροί των προηγούμενων ημερών...

Για την κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με τις πολιτικές ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τελευταία και των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υπεισέρχεται πλήθος παραγόντων που θα μπορούσαν να είχαν έγκαιρα αντιμετωπιστεί.

-- Οι όποιες αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις έχουν πραγματοποιηθεί, δεν έγιναν ποτέ μέχρι σήμερα στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας στο ΥΔ Αττικής. Είχαν τοπικό χαρακτήρα, μελετούνταν και υλοποιούνταν αποσπασματικά, στο πλαίσιο συγκεκριμένων οδικών έργων, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μεταφέρεται το πρόβλημα, και μάλιστα οξύτερο, σε άλλες περιοχές. Η πρακτική αυτή σε μεγάλο βαθμό συνεχίζεται και σήμερα.
-- Ενας άλλος παράγοντας επιδείνωσης του πλημμυρικού προβλήματος της Αττικής είναι η απαξίωση ενός σημαντικού μελετητικού έργου που είχε παραχθεί, εξαιτίας του μεγάλου χρόνου που οι σχετικές μελέτες παρέμειναν ανεκτέλεστες. Σημαντικές, για παράδειγμα, μελέτες που είχαν ανατεθεί από την ΕΥΔΑΠ προς το τέλος της δεκαετίας του '90, ουδέποτε ολοκληρώθηκαν, καθώς έπεσαν θύμα της ιδιωτικοποίησής της, της μετατροπής της σε ΑΕ και της εισαγωγής της στο Χρηματιστήριο, οπότε έπρεπε να απαλλαγεί από τα βαρίδια «αντιπαραγωγικών» για τα κέρδη της παρεμβάσεων, όπως οι αντιπλημμυρικές.
-- Σημαντικό, επίσης, πρόβλημα έχει δημιουργήσει η σταδιακή, με τεράστια όμως καθυστέρηση του ενός σταδίου από το άλλο, διευθέτηση ενός ρέματος, με βάση τα αρχικά υδρολογικά στοιχεία. Ετσι, έργα διευθέτησης ρεμάτων που έγιναν ή συνεχίζονται και σήμερα τόσο στη Δυτική Αττική όσο και στο Λεκανοπέδιο της Αθήνας, στηρίζονται σε παλιές μελέτες που δεν ανταποκρίνονται στα σημερινά δεδομένα.

Κάτι ακόμα: Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί χτες ξεσάλωσαν κυριολεκτικά με το θέμα «αυθαίρετα σπίτια» και εξακολουθούσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να «φωτογραφίζουν» τα θύματα ως θύτες. Μάλιστα, έφτασαν σε τέτοιο σημείο αθλιότητας ώστε να ισχυριστούν - ψευδώς - (ραδιόφωνο «ΣΚΑΪ») ότι το ΚΚΕ δεν θέλει να κατεδαφίζονται τα αυθαίρετα. Ολοι αυτοί λοιπόν που έχουν βαλθεί να προβάλουν το δέντρο και όχι το δάσος, θα πρέπει να ξέρουν:

-- Η αυθαίρετη δόμηση, φαινόμενο μαζικό τις τελευταίες δεκαετίες, ήταν και εξακολουθεί να είναι επίσημη πολιτική του αστικού κράτους για μια σειρά λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε. Τόσο επίσημη μάλιστα, που η νομοθεσία περί νομιμοποίησης αυθαιρέτων μπορεί να γεμίσει τόμους.

-- Οι εντάξεις στο Σχέδιο Πόλης ολόκληρων περιοχών - ακόμα και σε βουνά - που αφού κατακάηκαν από εμπρησμούς, δεν αναδασώθηκαν ποτέ, είναι πάμπολλες. Μια βόλτα στην Πεντέλη θα τους πείσει. Ρωτάμε: Οι νόμιμες βίλες στο Ντράφι, την Ανθούσα, την Αιξωνή στη Γλυφάδα ή το Πανόραμα Βούλας, είναι επιβαρυντικός παράγοντας για πλημμυρικά φαινόμενα στο Λεκανοπέδιο; Ναι ή όχι;

-- Οσοι λένε για αυθαίρετα χαμόσπιτα που προκάλεσαν τις πλημμύρες στη Μάνδρα, τη Μαγούλα και τη Νέα Πέραμο, γνωρίζουν ότι η Μάνδρα, που είναι χτισμένη όλη πάνω σε ρέματα, εντάχθηκε στο Σχέδιο Πόλης από δήμαρχο διορισμένο από τη χούντα, χωρίς βέβαια από τότε να διευθετηθεί το ζήτημα των ρεμάτων;

«Ευελιξία» παντού

Η αφιέρωση και του προχτεσινού εβδομαδιαίου δελτίου του ΣΕΒ στις «ευέλικτες μορφές απασχόλησης» μόνο τυχαία δεν είναι. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου προπαγανδίζουν - και δεν το κρύβουν - ότι η εμπέδωση και η επέκταση της «ευελιξίας» σε όλο το μήκος και πλάτος της αγοράς εργασίας αποτελούν στρατηγική αναγκαιότητα, προκειμένου να υπηρετηθεί ο στόχος της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεών τους.
Οι διακηρύξεις τους ότι ενδεχόμενη επιστροφή στην «προ μνημονίων εποχή» αποτελεί κίνδυνο για την ανάκαμψη της οικονομίας και οι προκλητικοί τους ισχυρισμοί πως «η ευελιξία προστατεύει την απασχόληση» υπηρετούν αυτόν ακριβώς το στρατηγικό στόχο.
Την ίδια στιγμή - όπως και οι ίδιοι ομολογούν - γίνεται φανερό ότι αυτό που ονομάζεται «ευελιξία» δεν περιορίζεται μόνο στη μορφή των συμβάσεων μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας...
Οι ανατροπές στην αγορά εργασίας, που μάλιστα άρχισαν να εισάγονται σταδιακά ακόμα από τη δεκαετία του 1990, με τη «Λευκή Βίβλο» της ΕΕ, και πήραν στη χώρα μας τη μορφή χιονοστιβάδας τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, εξόπλισαν τους καπιταλιστές με ένα ισχυρό οπλοστάσιο απέναντι στην εργατική τάξη. Δίπλα στις «παραδοσιακές» μορφές ευελιξίας, οι οποίες βέβαια επεκτάθηκαν, προστέθηκαν και άλλες, μετατρέποντας σε πολλές περιπτώσεις τις συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης και αορίστου χρόνου σε «αδειανό πουκάμισο».
Σε αυτό συνέτειναν παλιά και νέα μέτρα όπως: Η δυνατότητα που δόθηκε στους εργοδότες να απολύουν πιο εύκολα μέσα και από την αύξηση του ποσοστού των απολύσεων, αλλά και στη μείωση της αποζημίωσης που δικαιούνταν ο εργαζόμενος. Η αύξηση της «δοκιμαστικής περιόδου» από τους 2 στους 12 μήνες και άρα η ανακύκλωση των εργαζομένων χωρίς κανένα κόστος για τις επιχειρήσεις. Η παραπέρα υπονόμευση του σταθερού ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας (8ωρο, 5θήμερο, 40ωρο), καταρχήν με την αύξηση της υπερωριακής απασχόλησης, που και αυτή έγινε πιο φτηνή, μέχρι τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε 4μηνη, 6μηνη ακόμα και ετήσια βάση.
Ετσι, φτάσαμε στο σημείο η τεράστια υποαπασχόληση, η οποία φτάνει τουλάχιστον στο 30% του συνόλου της μισθωτής εργασίας και πάνω από το 60% στις νέες συμβάσεις, να συνυπάρχει με μια εξίσου απάνθρωπη υπερεργασία, ανάλογα πάντα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Γι' αυτήν την κατάσταση, που αυξάνει συνολικά την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, πανηγυρίζει ο ΣΕΒ, λέγοντας ότι «έχει αρθεί σήμερα σε αξιόλογο βαθμό η παλαιότερη ακαμψία στις συμβάσεις αορίστου χρόνου...».
Η πραγματικότητα αυτή επιδεινώθηκε κι άλλο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που όχι μόνο άφησε άθικτο το προηγούμενο αντεργατικό οικοδόμημα, αλλά πρόσθεσε και τους δικούς της «ορόφους», με την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις πάνω από τα ανώτερα όρια, την ενίσχυση των δουλεμπορικών και μέσω αυτών του αίσχους της «ενοικίασης» των εργαζομένων, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, τις αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για επέκταση της συνεχόμενης εργασίας χωρίς μέρα ανάπαυσης μέχρι και 12 μέρες (πρόσφατη απόφαση του ΔΕΕ).
Αλλά και με τον πρόσφατο νόμο της κυβέρνησης για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών και την επιβολή μέχρι και 60ωρης εργασίας τη βδομάδα, κατ' εφαρμογή της σχετικής ευρωπαϊκής Οδηγίας. Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η «ευελιξία» στη διαμόρφωση των μισθών, για την οποία επίσης πανηγυρίζει ο ΣΕΒ, διαπιστώνοντας με ικανοποίηση ότι τώρα μπορεί να γίνεται σε «ατομική βάση» και όχι μόνο προς τα πάνω, αλλά και προς τα κάτω!
Μέσα σε αυτήν τη ζοφερή κατάσταση, πάει πολύ η κυβέρνηση να κάνει επίκληση στη «νομιμότητα», την οποία δήθεν καλεί τους εργοδότες να σέβονται, όταν είναι ακριβώς αυτή η νομιμότητα που τους επιτρέπει να αλωνίζουν. Εξίσου εξοργιστική και προκλητική είναι η υπόσχεσή της για «επιστροφή στην ευρωπαϊκή κανονικότητα», όταν αυτή είναι το θερμοκήπιο της εργασιακής ζούγκλας.
Για την εργατική τάξη διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο το γκρέμισμα όλου αυτού του άθλιου οικοδομήματος. Κι αυτό θα γίνει παλεύοντας για μόνιμη και σταθερή δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα, ενάντια συνολικά στους καπιταλιστές ως τάξη, στα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, που συνθλίβουν με την πολιτική τους τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Πλημμύρες - πυρκαγιές - καταστροφές, αποτέλεσμα της ίδιας πολιτικής

Η προσπάθεια στοχοποίησης των λαϊκών οικογενειών για τις πρόσφατες πλημμύρες της Δ. Αττικής στόχο έχει να κρύψει τις εγκληματικές ευθύνες τις κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και όλων των προηγούμενων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σχετικά με την αδιαφορία τους για την αντιπλημμυρική θωράκιση και προστασία. Την ευθύνη έχουν οι κυβερνήσεις που με τις πολεοδομικές παρεμβάσεις ευνοούν το μεγάλο κεφάλαιο.
Τη στάχτη και τα αποκαΐδια που αφήνουν πίσω τους οι καταστροφικές πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι, ως συνέπεια της αντιδασικής πολιτικής όλων των αστικών κυβερνήσεων, έρχονται να ξεπλύνουν οι πλημμύρες κάθε φθινόπωρο. Δεν ξεπλένονται όμως και οι εγκληματικές ευθύνες αυτών που είχαν την υποχρέωση να θωρακίσουν με αντιπυρική, αντιπλημμυρική και αντισεισμική προστασία τη χώρα και δεν το έκαναν. Οι ευθύνες αυτών που υποσχέθηκαν ως «αριστερή ελπίδα» σε ένα λαό ταλαιπωρημένο από τις άπειρες καταστροφές που έχει υποστεί διαχρονικά από τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και τους σεισμούς και τα δεκάδες θύματα που θρηνεί, και δεν έκαναν απολύτως τίποτε. Και δεν έκαναν γιατί απλά όλα αυτά που είναι αναγκαία για την προστασία του λαού μας δεν είναι «επιλέξιμες αναπτυξιακές πολιτικές» που εγκρίνει το κεφάλαιο, η ΕΕ, γιατί δεν αποφέρουν κέρδος στους «εκλεκτούς» και «υγιείς» μεγαλοεπιχειρηματίες αυτής της χώρας. Αντίθετα, χρηματοδοτούν με πακτωλό χρημάτων έργα που είναι κερδοφόρα για το κεφάλαιο, όπως δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, αεροδρόμια, λιμάνια, μαρίνες κ.ά.

***

Ο λαός όμως μετράει για ακόμη μία φορά δεκάδες θύματα μίας εγκληματικής πολιτικής, που γίνεται ξετσίπωτη όταν επιλέγουν, με δεδομένη την απραξία τους, να ξεγελάσουν το λαό με ημερίδες και φιέστες, όπως αυτή που συνδιοργάνωσε μόλις πριν λίγες μέρες η Περιφέρεια Αττικής με την Ενωση Αξιωματικών του Πυροσβεστικού Σώματος, με αφορμή το συνέδριο της Ομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Ενώσεων Αξιωματικών Πυροσβεστικής (FEU), που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες στην Αθήνα με θεματολογία «Πολιτική προστασία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες».
Για ποια πολιτική προστασία μιλάνε, το ένιωσαν τα θύματα των πλημμυρών μέχρι το κόκαλο, όπως το νιώθουν κάθε φορά οι λαϊκές οικογένειες που πέφτουν θύματα των πυρκαγιών, των σεισμών, των πλημμυρών. Κάνουν ανέξοδους σχεδιασμούς επί χάρτου για να ξεγελάσουν το λαό και το ονομάζουν κάθε φορά και μ' έναν βαρύγδουπο τίτλο, όπως π.χ. το σχέδιο «Ξενοκράτης». Μόνο που κατά την «εφαρμογή» του κάηκαν 69 άνθρωποι στις μεγάλες πυρκαγιές του 2007.
Το τι εννοούν με τον όρο πολιτική προστασία, το καταδεικνύει η «στρατηγική της εσωτερικής ασφάλειας» των χωρών - μελών της ΕΕ. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσουν έναν συγκαλυμμένο κατασταλτικό μηχανισμό με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς στην πολιτική προστασία, για να τσακίζουν τις κοινωνικές αντιδράσεις που προκαλεί η εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών τους. Γι' αυτόν το λόγο διατηρούν τη στρατιωτικοποιημένη οργάνωση του Πυροσβεστικού Σώματος, δεν προχωρούν στον απαραίτητο εκσυγχρονισμό του και δεν διαθέτουν τις απαραίτητες πιστώσεις για να καλυφθούν οι ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές που έχουν να κάνουν με την πυροπροστασία της χώρας και την προστασία των πυροσβεστών, οι οποίοι για ακόμη μία φορά με την αυτοθυσία τους προσπαθούν να υπερβούν τα εμπόδια που τους βάζει η κυβερνητική πολιτική και να σώσουν ανθρώπινες ζωές και περιουσίες.

***

Το ΚΚΕ το Σεπτέμβρη του 2017 έγκαιρα κατέθεσε Ερώτηση στη Βουλή προς την κυβέρνηση σχετικά με τα αναγκαία και άμεσα μέτρα που πρέπει να πάρει για την αντιμετώπιση των συνεπειών από τις πυρκαγιές, την πρόληψη και την πυρόσβεση. Το ΚΚΕ κατ' επανάληψη έχει απαιτήσει την αναγκαιότητα μέτρων αντιπλημμυρικής θωράκισης και προστασίας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τον αντιλαϊκό προσανατολισμό της ακολούθησε την πεπατημένη, αρκέστηκε σε γενικόλογες και ασαφείς απαντήσεις. Το τίμημα της κυβερνητικής αδιαφορίας για μέτρα πρόληψης και προστασίας του λαού μας από τα καιρικά φαινόμενα και τις φυσικές καταστροφές το πλήρωσαν τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με απώλειες ζωών και καταστροφή περιουσιών.
Είναι πλέον επικίνδυνοι με την πολιτική τους! Χρειάζεται τώρα συσπείρωση με το ΚΚΕ. Ο λαός να πάρει την υπόθεση στα χέρια του και να απαιτήσει την εφαρμογή μέτρων ουσιαστικής πρόληψης και προστασίας, από πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς και άλλες καταστροφές.

Μιχάλης ΜΙΧΑΗΛ
Ανθυποπυραγός ε.α.