«Η εκδίκησή μας θα είναι το γέλιο των παιδιών μας»

Από Οικοδόμο

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Ήταν 5 Μάη 1981 όταν ο Μπόμπι Σαντς, στα 27 του χρόνια, άφηνε την τελευταία του πνοή στις φυλακές Μέιζ, στη βόρειο Ιρλανδία. Ο θάνατος του Σαντς, μέλους του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA), αποτέλεσε γεγονός-σταθμό σε μια αιματοβαμμένη ιστορία γεμάτη ηρωϊσμό, βία, ασίγαστο μίσος, ιμπεριαλιστική καταπίεση και πάθος για εθνική ανεξαρτησία. Πρόκειται για τη μακρά ιστορία του αγώνα για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας από τα δεσμά του βρετανικού ιμπεριαλισμού, της οποίας τραγικός πρωταγωνιστής υπήρξε ο Σαντς.

Ο Μπόμπι Σαντς, γεννημένος στις 9 Απρίλη 1954 σε μια εργατογειτονιά λίγο έξω από το βόρειο Μπέλφαστ, έγινε γνωστός ως ο πρώτος από τους δέκα απεργούς πείνας που έσβησαν στη φυλακή. Ο ίδιος είχε περάσει σχεδόν το ένα τρίτο της σύντομης ζωής του πίσω από τα σίδερα των βρετανικών φυλακών. Το κελί έμελε να γίνει το «σπίτι» του- εκεί παντρεύτηκε, εκεί βρίσκονταν όταν γεννήθηκαν τα δυό του παιδιά, εκεί έγραψε μια σειρά ποιημάτων και άρθρων με πολιτικό περιεχόμενο.

Ο Σαντς είχε γευτεί απ’ τα πρώτα του χρόνια τον κοινωνικό αποκλεισμό και την ανισότητα που η βρετανική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» είχε επιβάλει στη βόρειο Ιρλανδία. Κατά τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων, η οικογένεια του (ιρλανδοί ρωμαιοκαθολικοί) αναγκάστηκε να αλλάξει αρκετές φορές σπίτι προκειμένου να γλυτώσει από παρενοχλήσεις προερχόμενες από «ενωτικούς» (unionists/loyalists). Αναφερόμενος στα παιδικά του χρόνια, ο Σαντς θα γράψει αργότερα στη φυλακή: «Ήμουν μονάχα ένα παιδί της εργατικής τάξης σε ένα εθνικιστικό γκέτο, όμως ήταν η καταπίεση που δημιουργεί το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. Δεν θα ηρεμούσα μέχρι να πετύχαινα την απελευθέρωση της χώρας μου, έως ότου η Ιρλανδία γίνει κυρίαρχη, ανεξάρτητη σοσιαλιστική δημοκρατία» (16 Δεκέμβρη 1978).
Το 1972, δύο γεγονότα οδήγησαν στην ένταξη του 18χρονου Μπόμπι στον IRA και τον πολιτικό αγώνα. Η άγρια επίθεση μιας συμμορίας «ενωτικών» στο σπίτι των γονιών του και η απόλυση από τη δουλειά του εξαιτίας της καταγωγής και των απόψεων του. Ήταν καλοκαίρι του 1972, μόλις έξι μήνες μετά την περίφημη «Ματωμένη Κυριακή» όταν ο βρετανικός στρατός είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ 14 αμάχους στην πόλη Ντέρυ. Έκτοτε η ζωή του έγινε ένα μόνιμο εκκρεμές, μεταξύ της παράνομης πολιτικής δράσης και της φυλακής.
Το 1977, μαζί με άλλα μέλη του IRA, ο Σαντς καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση για οπλοκατοχή, έπειτα από βομβιστική ενέργεια του ιρλανδικού δημοκρατικού στρατού. Στις βρετανικές φυλακές ο Σαντς είχε την ευκαιρία να ζήσει από πρώτο χέρι τη βαρβαρότητα των κατακτητών ιμπεριαλιστών: απομόνωση, 15 μέρες χωρίς ρούχα, διατροφή ανά τρείς μέρες.
Την περίοδο εκείνη, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, σε μια προσπάθεια να υποβαθμίσει και να υπονομεύσει το κύρος του IRA, άλλαξε το νομικό στάτους και από «πολιτικοί κρατούμενοι πολέμου» τα μέλη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού έμπαιναν στην ίδια κατηγορία με τους κατάδικους του κοινού ποινικού δικαίου. Ήταν μια κίνηση που σκοπό είχε να αμαυρώσει ως «κοινούς εγκληματίες» τους αγωνιστές για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας. Ως αποτέλεσμα αυτού, οι κρατούμενοι του IRA έπρεπε πλέον να φοράνε τα ίδια ρούχα με τους υπόλοιπους κρατούμενους, ενώ τους απαγορεύτηκε κάθε δικαίωμα συνάθροισης, ανάγνωσης βιβλίων, αυτομόρφωση κλπ. Φυσικά, δεν επρόκειτο για μια πρωτοφανή απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης: την ίδια πολιτική είχε εφαρμόσει και το ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους του Αφρικανικού Κονγκρέσου.
Η απόφαση αυτή των βρετανών αποτέλεσε τη θρυαλλίδα όσων ακολούθησαν και τελικά οδήγησαν στη γενικευμένη απεργία πείνας και το θάνατο (δολοφονία επί της ουσίας) 10 ιρλανδών κρατούμενων. Αρχικά, οι κρατούμενοι του IRA αρνήθηκαν να φορέσουν τις φόρμες της φυλακής, καλύπτοντας το σώμα τους μονάχα με μια κουβέρτα. Ήταν η λεγόμενη «διαμαρτυρία της κουβέρτας» στην οποία οι βρετανικές αρχές απάντησαν με απίστευτη βαρβαρότητα: καθημερινοί βασανισμοί, εξευτελισμοί από τους δεσμοφύλακες, στέρηση σίτισης, μεσαιωνικές συνθήκες κράτησης κλπ. Ταυτόχρονα, η βία στους δρόμους των βορειοιρλανδικών πόλεων αυξάνονταν και η αστυνομική αυταρχικότητα μεγάλωνε. Είχε έρθει η εποχή της Μάργκαρετ Θάτσερ και η βρετανική αστική τάξη ήταν αποφασισμένη να τσακίσει όποιον, έστω και κατ’ ελάχιστο, αμφισβητούσε την κυριαρχία της.
Τον Οκτώβρη του 1980 οι κρατούμενοι του IRA προχώρησαν στην πρώτη μακρά απεργεία πείνας, διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες κράτησης και τη νομική αναγνώριση τους ως «πολιτικών κρατουμένων». Η κυβέρνηση Θάτσερ αρνήθηκε αρχικά κάθε παραχώρηση, έως τις 18 Δεκέμβρη όταν και επήλθε συμφωνία μεταξύ των κρατουμένων και του βρετανού υπουργού εξωτερικών Χάμφρεϊ Άτκινς. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, επρόκειτο για έναν υποκριτικό ελιγμό της κυβέρνησης η οποία ουδέποτε τήρησε τα συμφωνηθέντα.
Την 1η Μάρτη 1981, οι ιρλανδοί κρατούμενοι της λεγόμενης «πτέρυγας-H» των φυλακών Μέιζ, με μπροστάρη το Μπόμπι Σαντς, ξεκίνησαν νέα απεργία πείνας. Ο Σαντς ήταν πλέον πεπεισμένος ότι μόνο ο θάνατος του θα μπορούσε να κινήσει το διεθνές ενδιαφέρον και να πιέσει τη βρετανική κυβέρνηση. Η πολιτική πτέρυγα του IRA, το κόμμα «Σιν Φέιν», αποφάσισε να θέσει το Μπόμπι Σαντς υποψήφιο στις γενικές εκλογές του Απρίλη, σε μια προσπάθεια να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας. Την 9η Απρίλη, ημέρα των εκλογών, έπειτα από 40 μέρες απεργία πείνας, ο Σαντς εκλέχθηκε μέλος του κοινοβουλίου με περισσότερες από 30 χιλιάδες ψήφους. Ούτε αυτό, ωστόσο, στάθηκε ικανό ώστε να αμβλύνει την σκληρότητα του καθεστώτος της Θάτσερ- ο Μπόμπι Σαντς, αν και εκλεγμένος βουλευτής πλέον, έλιωνε μέρα με τη μέρα στο κελί των βρετανικών φυλακών.

Στις 5 Μάη 1981 γράφτηκε ο επίλογος. Η κηδεία του Σαντς εξελίχθηκε σε διαμαρτυρία περισσότερων από 100 χιλιάδων ατόμων, ενώ μέχρι τον Αύγουστο πέθαναν στη φυλακή άλλοι 9 συναγωνιστές του. Στις 3 Οκτώβρη 1981 η απεργία έληξε, ενώ η διεύθυνση των φυλακών παραχώρησε ορισμένα δικαιώματα στους εναπομείναντες κρατούμενους του IRA.
Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός είχε φαινομενικά κερδίσει τη μάχη, αυτήν της φυσικής εξόντωσης ορισμένων γενναίων μαχητών της ιρλανδικής ανεξαρτησίας. Ταυτόχρονα όμως, ο αγώνας και ο θάνατος του Μπόμπι Σαντς έμελλε να «γεννήσουν» ένα σύμβολο αντίστασης και ανυπακοής απέναντι στον κατακτητή. «Δεν θα με λυγίσουν» έγραφε στο ημερολόγιο του ο ίδιος, «διότι η θέληση για λευτεριά, για τη λευτεριά του ιρλανδικού λαού, είναι στην καρδιά μου». Όσο για την εκδίκηση απέναντι στη βαρβαρότητα των βρετανών κατακτητών, του αρκούσε το γέλιο ενός παιδιού- «η εκδίκηση μας θα είναι το γέλιο των παιδιών μας».

* υποψ. διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας.

Οι προτάσεις του ΣΕΒ είναι το σάλπισμα της νέας επίθεσης του «ορατού εχθρού»

 

 

Από τη συμβολική εκδήλωση των ταξικών δυνάμεων στο Σύνταγμα την 1η Μάη

«Οι προτάσεις του ΣΕΒ είναι το σάλπισμα της νέας επίθεσης του "ορατού εχθρού"», τονίζει το ΠΑΜΕ με αφορμή το Δελτίο του ΣΕΒ της 4ης Μάη με θέμα «Απασχόληση μετά τον κορονοϊό».

Το ΠΑΜΕ στην ανακοίνωσή του αναφέρει τα εξής:

«Στο Δελτίο του ΣΕΒ της 4ης Μάη με θέμα "Απασχόληση μετά τον κορονοϊό",  ο Σύνδεσμος των Βιομηχάνων επιβεβαιώνει ότι οι εργαζόμενοι εκτός από τη μάχη με τον "αόρατο" εχθρό έχουν να αντιμετωπίσουν την επίθεση των ορατών εχθρών, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Οι βιομήχανοι απαιτούν τη μονιμοποίηση των "έκτακτων" και αντεργατικών Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου της κυβέρνησης (Τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στην κρίση θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα ενιαίο πλαίσιο πολιτικής απασχόλησης) και της δουλειάς-ζωής λάστιχο (Άμεση υιοθέτηση μιας προληπτικής, ευέλικτης και ολοκληρωμένης στρατηγικής απασχόλησης).

Για να εφαρμόσουν τον εργασιακό μεσαίωνα και αφού έχουν προχωρήσει σε πάνω από 150.000 απολύσεις μόνο το μήνα Μάρτη, ζητούν νέο ζεστό χρήμα και επιδοτήσεις για τις επιχειρήσεις τους (μέτρα για την επανεκκίνηση της οικονομίας, ενίσχυση της ρευστότητας των επιχειρήσεων, χρηματοδότηση των πολιτικών απασχόλησης, αξιοποίηση των πόρων του ΕΣΠΑ, όσο και των πόρων του νέου ευρωπαϊκού προγράμματος "SURE").

Έχοντας γνώση του μεγέθους της πρόκλησης και των αντιδράσεων που θα φέρουν στους εργαζόμενους, ο ΣΕΒ διαφημίζει την αγαστή του συνεργασία με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, τη ΓΣΕΕ και τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, για να παρουσιάσει τις προτάσεις σφαγής των εργαζομένων "ως φιλεργατικές" και αποτέλεσμα κοινωνικού διαλόγου (ενισχυμένος κοινωνικός διάλογος με αφετηρία και τις πρόσφατες κοινές θέσεις των Ευρωπαϊκών Εργοδοτικών και Συνδικαλιστικών Οργανώσεων).

Ουσιαστικά οι βιομήχανοι ζητούν ο εργοδότης να επιδοτηθεί ξανά άμεσα και να έχει ταυτόχρονα την απόλυτη ελευθερία να απολύει, να αλλάζει συμβάσεις, να κόβει μισθούς, να δουλεύει τους εργαζόμενους μέχρι θανάτου στο όνομα της "επανεκκίνησης της οικονομίας". Δηλαδή να χρησιμοποιούν τον εργαζόμενο όπως, όσο, όπου θέλουν αγόγγυστα και με ένα ξεροκόμματο.

Μετά από δέκα χρόνια κρίσης, που οι εργαζόμενοι της Ελλάδας πλήρωσαν με τη ζωή και το αίμα τους, οι εργοδότες έρχονται να απαιτήσουν ο εργάτης να πληρώνει το αφεντικό για να έχει μια δουλειά, χωρίς δικαιώματα, χωρίς αύριο.

Οι προτάσεις του ΣΕΒ είναι το σάλπισμα της νέας επίθεσης του "ορατού εχθρού".
 Η εργατική τάξη δεν θα πληρώσει ξανά τα κέρδη ή τη χασούρα των αφεντικών!

 Οι μεγάλες συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς έστειλαν το μήνυμα. 

Προετοιμαζόμαστε για την αντεπίθεσή μας. Δυναμώνουμε την οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς. Μαζικοποιούμε τα Σωματεία σε κάθε κλάδο. Βάζουμε τις ανάγκες μας μπροστά στις διεκδικήσεις μας».

902.gr 

Ο αγώνας των Grup Yorum δικαιώνεται! Τέλος η απεργία πείνας για τον Ibrahim Gokcek έπειτα από 323 μέρες

Από atexnos2019 atexnos2019

Το τέλος της μαραθώνιας απεργίας πείνας, έπειτα από 323 μέρες, ανακοίνωσε ο κιθαρίστας του τουρκικού συγκροτήματος Grup Yorum, Ibrahim Gokcek. 

«Η αντίστασή μας πέτυχε μια πολιτική νίκη. Ολόκληρος ο κόσμος άκουσε για την αντίστασή μας. Πιστεύουμε ότι η αίτηση για τις συναυλίες μας θα έχει θετική κατάληξη» αναφέρει η ανακοίνωση που εξέδωσε το συγκρότημα.

Οι Grup Yorum αιτήθηκαν σήμερα, στο γραφείο του κυβερνήτη της Κωνσταντινούπολης, άδεια για να συνεχίσουν τις συναυλίες τους. 

Σε δηλώσεις του, ο επικεφαλής του Ιδρύματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Τουρκίας (TIHV) Şebnem Korur Fincancı σημείωσε: «Η ζωή νίκησε. Είπαμε πως τα αιτήματά τους είναι και δικά μας αιτήματα. Παλεύουμε για να δημιουργήσουμε ενα περιβάλλον όπου θα μπορούν να τραγουδούν τα τραγούδια τους ελεύθερα και θα συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα».

Σκίτσο του βραζιλιάνου σκιτσογράφου Carlos Latuff.

Η οικογένεια του Ibrahim Gokcek ευχαρίστησε δημόσια όλους όσους ανέδειξαν το ζήτημα της απεργίας πείνας του μουσικού. Ο ίδιος ο Gokcek, εμφανώς ταλαιπωρημένος, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο προκειμένου να του παρασχεθεί ιατρική βοήθεια. 
Θυμίζεται ότι η τραγουδίστρια των Grup Yorum Helin Bolek πέθανε στις 3 Απρίλη, σε ηλικία μόλις 28 ετών, έπειτα από 288 ημέρες απεργίας πείνας. 

«Αν είσαι άνθρωπος σωστός μέσα σου, είσαι κατ’ ανάγκην κομμουνιστής»

Από nikos

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

«Πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη». Τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν άνθρωπο της τέχνης και του θεάτρου, που στο διάβα της ζωής του δίδαξε αξιοπρέπεια. Έναν εξαιρετικό ηθοποιό ο οποίος, πέραν της τέχνης την οποία τίμησε με την σεμνή παρουσία του, υπηρέτησε τον ίδιο τον άνθρωπο.

Πρόκειται για εκείνον τον ηθοποιό που, εκτός από ακούραστος εργάτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, υπήρξε παράδειγμα ανήσυχου και ονειροπόλου αγωνιστή. «Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι. Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστίζει κόπους, διαψεύσεις. Ομως αυτό δε με πειράζει. Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή» σημείωνε σε μια απ’ τις συνεντεύξεις του.

Ο ίδιος είχε επιλέξει το μετερίζι απ’ το οποίο αγωνίζονταν. Το μετερίζι αυτό ήταν το ΚΚΕ. «Ημουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής. Κολακεύομαι να πιστεύω ότι το αξίζω να είμαι κομμουνιστής και γι’ αυτό θα αγωνιστώ, όσο μου το επιτρέπουν τα μέσα μου και οι ικανότητές μου, για την ουσιαστική αλλαγή και την ανατροπή του καπιταλισμού».

Και, πράγματι, ήταν κομμουνιστής με όλη την σημασία της λέξης. Διότι πυξίδα του, τόσο στην καλλιτεχνική του πορεία όσο και στην κοινωνική του ζωή, υπήρξε το ενδιαφέρον και η αγωνία για τον άνθρωπο. «Αν είσαι άνθρωπος σωστός μέσα σου», έλεγε σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ το 1995, «είσαι κατ’ ανάγκην κομμουνιστής».

Σε αυτές τις αρχές και τα πιστεύω του παρέμεινε ακλόνητος. Όταν άλλοι της γενιάς του λοξοδρομούσαν και εγκατέλειπαν τον ταξικό αγώνα την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών, εκείνος συνέχισε να «τραβά κουπί». Έτσι λειτουργούσε. Αυτή ήταν η στάση ζωής του.

Αυτός ήταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Ο εξαίσιος ηθοποιός, ο αταλάντευτος κομμουνιστής, ο σπουδαίος άνθρωπος, που «έφυγε» απ’ τη ζωή σαν σήμερα, στις 5 Μάη 1999.

Βασίλης Διαμαντόπουλος:  Μεγάλος εργάτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, ανήσυχος και αγωνιζόμενος άνθρωπος, σεμνός κομμουνιστής

____________________________________________________________________________

Μαρφίν: Μια προβοκάτσια που είχε αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο τριών υπαλλήλων

Από Ηρακλής Κακαβάνης 

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010, μέρα ψήφισης του μνημονίου, χιλιάδες διαδηλωτές στα συλλαλητήρια που έγιναν στο πλαίσιο της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας.
Στην οδό Σταδίου γίνεται εμπρηστική επίθεση – προβοκάτσια στο υποκατάστημα της «Marfin». Τρεις υπάλληλοι βρίσκουν τραγικό θάνατο.
Μια προβοκάτσια από μηχανισμούς που εκείνη τη μέρα έδρασαν σε διαφορετικούς χώρους, στη Σταδίου και έξω από τη Βουλή, και εργάζονταν για την τρομοκράτηση του λαού. Επιπρόσθετα, κλίμα τρομοκρατίας από τη διοίκηση της τράπεζας, για να μην απεργήσουν, είχαν καταγγείλει οι εργαζόμενοι που κινδύνευσε η ζωή τους, στο δικαστήριο (στη δίκη των στελεχών της τράπεζας).
Στο εσωτερικό του κτιρίου, οι πυροσβέστες εντόπισαν τον 36χρονο Επαμεινώνδα Τσάκαλη στις σκάλες μεταξύ α΄ και β΄ ορόφου, την 35χρονη Παρασκευή Ζούλια στο γραφείο της στον β΄ όροφο. Η 32χρονη Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η οποία ήταν έγκυος, εντοπίστηκε λίγα εκατοστά από την μπαλκονόπορτα, όπου προσπάθησε να φτάσει. Ο θάνατος και των τριών οφειλόταν σε ασφυξία από καπνό.

Η προβοκάτσια εκτυλίχθηκε πρώτα στην πλατεία Συντάγματος, όταν ομάδες «αγανακτισμένων» με αβανταδόρους ενωμοτίες φασιστοειδών, προσπάθησαν να παρασύρουν διαδηλωτές προς τα σκαλιά που οδηγούν στο προαύλιο της Βουλής την ώρα που από τον «άγνωστο στρατιώτη» περνούσαν τα μπλοκ του ΠΑΜΕ. Το συλλαλητήριο περιφρουρήθηκε, τα μπλοκ του ΠΑΜΕ πέρασαν μπροστά από τον «άγνωστο στρατιώτη» και λίγο μετά υλοποιήθηκε το σχέδιο της ψευτοεισβολής. Ο τότε πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., Γ. Καρατζαφέρης, συκοφάντησε αμέσως το ΚΚΕ μέσα στη Βουλή, ισχυριζόμενος ότι το Κόμμα κάλεσε τους συγκεντρωμένους να εισβάλουν στη Βουλή. Ακολούθησε ο εμπρησμός της «Marfin » από κουκουλοφόρους που εμφανίστηκαν στη Σταδίου. Μαρτυρίες εκείνων των ημερών έκαναν λόγο για καταδρομική επιχείρηση από άτομα εκπαιδευμένα στρατιωτικά για τέτοιους είδους επιχειρήσεις.

Κατηγορούμενοι όλοι κι όλοι ήταν δύο άνθρωποι. Σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, υπήρξε μία ομάδα περίπου 12 νεαρών ατόμων με ξύλα, ρόπαλα, βαριοπούλες και καλυμμένα τα πρόσωπά τους. Η ομάδα χωρίστηκε σε δύο υποομάδες. Μία κατευθύνθηκε προς το βιβλιοπωλείο «Ιανός» και η άλλη στο υποκατάστημα της Marfin.

Το κατηγορητήριο “αναγνώριζε” ως δύο υπευθύνους του εμπρησμού τον Θ. Σίψα και τον Παύλο Αντρέεβ, στους οποίους αποδίδονταν κατά περίσταση τα αδικήματα της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως, της απόπειρας ανθρωποκτονίας, της έκρηξης, της κατασκευής και κατοχής εκρηκτικής βόμβας και της απρόκλητης φθοράς ξένης περιουσίας. Και οι δύο απαλλάχθηκαν Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο στις 31 Οκτωβρίου 2016. Αρχικά, οι κατηγορούμενοι και άλλα πρόσωπα ενεπλάκησαν στην υπόθεση μέσω μίας ανώνυμης επιστολής… Στο δικαστήριο δεν υπήρξε κανένας μάρτυρας που να τους αναγνώρισε. Να σημειωθεί ότι ο εισαγγελέας πρότεινε την απαλλαγή τους. Και οι δύο από την αρχή είχαν αρνηθεί κατηγορηματικά κάθε σχέση με τους εμπρησμούς. Ο Θ. Σίψας από την αρχή αμφισβητούσε τα στοιχεία της Αστυνομίας, ενώ ο Παύλος Ανδρεάδης επανέλαβε ότι δεν ήταν καν στην πορεία, δούλευε εκείνη τη μέρα. Στη δίκη των στελεχών της τράπεζας, ενοχους έκρινε το δικαστήριο τους τρεις από τους τέσσερις κατηγορούμενους για το θάνατο των τριών υπαλλήλων.

Το δικαστήριο έκρινε ένοχους τον διευθύνοντα σύμβουλο της Marfin Κωνσταντίνο Βασιλακόπουλο, τον υπεύθυνο ασφαλείας του κτιρίου Εμμανουήλ Βελονάκη και την διευθύντρια του καταστήματος Άννα Βακαλοπούλου, ενώ αθώωσε την υποδιευθύντρια του καταστήματος Αναστασία Κούκου. Οι πρώτοι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 22 ετών και η διευθύντρια του καταστήματος σε 5 έτη και ένα μήνα, για τις ανθρωποκτονίες από αμέλεια τριών υπαλλήλων και τις σωματικές βλάβες άλλων 21 υπαλλήλων. Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό στους τρεις καταδικασθέντες, ενώ έδωσε αναστέλλουσα δύναμη στην έφεση, θέτοντας όμως όρο για τους δύο πρώτους κατηγορούμενους την καταβολή, εντός 40 ημερών, χρηματικής εγγύησης 30.000 ευρώ. Έτσι όταν τελείωσε η διαδικασία, οι καταδικασθέντες αποχώρησαν για τα σπίτια τους μιας και η ποινή είχε ανασταλτικό αποτέλεσμα.

Η «ασυλία» και το τέλος των ψευδαισθήσεων...

Δεν ξέρουμε πόσο «μαύρη» ήταν η Πρωτομαγιά για κάποιους, όχι βέβαια πολλούς. Μάλλον κατάμαυρη. Δεν είναι δα και λίγο να ανακαλύπτεις ότι οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα βρίσκουν τον τρόπο ακόμα και σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες να ακούγονται η φωνή και οι διεκδικήσεις τους κάτω από τις μάσκες, παίρνοντας όλα τα μέτρα προστασίας, παρά την προσπάθεια κυβέρνησης, εργοδοσίας και των επιτελείων τους να επιβάλουν «σιγή νεκροταφείου»... Δεν είναι λίγο να νιώθεις το μήνυμα που στέλνουν οι συγκεντρωμένοι με τις μάσκες, τα γάντια και την τήρηση των αποστάσεων να σου τρυπάει τα τύμπανα. Τους καταλαβαίνουμε... Γι' αυτό η αμηχανία, η επίθεση, οι αντιΚΚΕ κραυγές, οι χυδαίες αναφορές στη Σοβιετική Ενωση, οι εξυπνακισμοί με τη Βόρεια Κορέα και οι κατηγορίες σε βάρος του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, που συνοψίζονται περίπου στα εξής: «Το ΚΚΕ είναι στο απυρόβλητο επειδή δεν τήρησε την καραντίνα χωρίς να υπάρχουν κυρώσεις». «Το ΚΚΕ αρνήθηκε να σταματήσει την επαναστατική γυμναστική από την πρώτη κιόλας ημέρα της καραντίνας». «Τους νοιάζει ο κομματικός τους στρατός». «Εν τέλει, η συγκέντρωση αυτή δεν δείχνει κάτι άλλο από μία αντιδραστική αντίληψη και μία ψευδαίσθηση ότι το κόμμα είναι υπεράνω όλων, νόμων, συστάσεων, διατάξεων και απαγορεύσεων».

* * *

Πολλά από αυτά θα μπορούσαν άνετα να είναι αποσπάσματα από τη μήνυση του υπόδικου Λαγού, ή να αποτελούν «χαριτωμενιές» στα blogs του Φαήλου Κρανιδιώτη και του Π. Πολάκη. Αποτελούν πάντως μία πολύ καλή αφορμή για να δούμε καλύτερα τι κρύβεται πίσω απ' αυτήν την επίθεση. Γιατί αν κάποιοι βρίσκονται στο απυρόβλητο από κράτος και κυβέρνηση, είναι όλοι εκείνοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες που έθεσαν και θέτουν σε κίνδυνο χιλιάδες εργαζόμενους, στους οποίους δεν παρέχουν ούτε τα στοιχειώδη μέσα ασφάλειας από τον κορονοϊό, μόνο και μόνο για να περιορίσουν τη χασούρα και να διαφυλάξουν τα κέρδη τους. Σε εκατοντάδες χώρους δουλειάς χρειάστηκαν οι δυναμικές παρεμβάσεις των σωματείων και των ίδιων των εργαζομένων για να εξασφαλιστούν ακόμα και τα στοιχειώδη, σε σούπερ μάρκετ, τηλεφωνικά κέντρα, βιομηχανίες κ.τ.λ. Στο απυρόβλητο είναι όλοι αυτοί που έκαναν πάνω από 140.000 απολύσεις στις αρχές του Μάρτη και χιλιάδες ακόμα στη συνέχεια με τη μορφή της «λήξης των συμβάσεων», για τις οποίες δεν υπήρχε καμιά προστασία από την κυβέρνηση, που άναψε το «πράσινο φως». Ασυλία από το κράτος έχουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες που αξιοποιούν τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου για να επεκτείνουν την «ευελιξία», να εντείνουν την εκμετάλλευση, να φορτώσουν την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων. Στο απυρόβλητο ζητάνε να μείνουν το κράτος και η κυβέρνηση, που δεν παίρνουν μέτρα προστασίας για τους υγειονομικούς και συνεχίζουν την ίδια πολιτική στον τομέα της Υγείας, που αφήνει εκτεθειμένο το λαό στους κινδύνους της πανδημίας, την ώρα που όλοι συμφωνούν ότι ένα δεύτερο κύμα βρίσκεται ενόψει.

* * *

Μιλάνε με θράσος για «ψευδαισθήσεις». Καθόλου ψευδαίσθηση δεν είναι όμως το γεγονός ότι, αντί να ενισχυθεί το δημόσιο σύστημα Υγείας, αντί να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας Υγείας, η κυβέρνηση μοίραζε εκατομμύρια στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Ούτε είναι ψευδαίσθηση η σύγχυση που προκαλούν κυβερνητικές αντιφάσεις στη διαχείριση της πανδημίας όχι με κριτήριο τις ανάγκες του λαού, αλλά τα συμφέροντα και τα κέρδη των επιχειρήσεων, τη λογική του «κόστους - οφέλους» όσον αφορά τις κρατικές δαπάνες. Καθόλου ψευδαίσθηση δεν είναι επίσης το γεγονός ότι τώρα που ανοίγουν σχολεία, γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές αγωνιούν και ανησυχούν, επειδή η κυβέρνηση δεν έχει πάρει υπόψη καμία από τις προτάσεις των σωματείων και των φορέων της Εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, ανοίγει τα σχολεία, την ίδια στιγμή που έχει καταθέσει νομοσχέδιο για την αύξηση των παιδιών του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού στις αίθουσες!

* * *

Η φετινή Πρωτομαγιά σε συνθήκες πανδημίας, πράγματι, αποτελεί ένα «τέλος των ψευδαισθήσεων» για πολλούς. Κυρίως για όσους νόμιζαν ότι η πανδημία μπορεί να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βάλουν το λαό να ξαναπληρώσει αδιαμαρτύρητα τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης, που έτσι κι αλλιώς προμηνυόταν. Για όσους θεωρούσαν πως «σβηστά» θα περάσουν ό,τι πιο αντιλαϊκό και αντιδραστικό είχαν στα συρτάρια τους, για να προστατευθούν η καπιταλιστική οικονομία και οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Και που πίστεψαν ότι οι μάσκες θα μετατραπούν σε φίμωτρο και «γύψο» για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και για την πάλη του λαού ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Οι μάσκες πέφτουν και η παρακαταθήκη των αγωνιστικών παρεμβάσεων όλο αυτό το διάστημα, με αποκορύφωμα την Πρωτομαγιά, είναι μεγάλη. Θα το καταλάβουν ακόμα καλύτερα τις μέρες που έρχονται...

Οι «ειδικοί»...

Ζώντας ήδη στην «επόμενη μέρα», με τη νέα οικονομική κρίση να δείχνει τα δόντια της στους χιλιάδες που έμειναν χωρίς δουλειά, σε εργαζόμενους που δεν θα κάνουν φέτος ούτε ένα μεροκάματο και σ' εκείνους που ζουν στην «γκρίζα ζώνη» της υποαπασχόλησης και της μισο-ανεργίας, τα αστικά επιτελεία παρουσιάζουν ως «λύση» το να αναβαθμίσει η κυβέρνηση το ρόλο των «ειδικών» στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, όπως έκανε και με το επιστημονικό επιτελείο για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Κοροϊδεύουν το λαό ότι η ενεργότερη συμμετοχή των «ειδικών» στη «συνταγή» διαχείρισης της κρίσης είναι το κλειδί για να κατανεμηθούν «δικαιότερα» τα βάρη και ο ίδιος να πληρώσει λιγότερα. Η πραγματικότητα όμως τους διαψεύδει...
Ποιος δεν θυμάται τους «ειδικούς» στην προηγούμενη καπιταλιστική κρίση, που τη μια δικαιολογούσαν τα μνημόνια με τους διάφορους «επιταχυντές» και «πολλαπλασιαστές» της οικονομίας, την άλλη παρουσίαζαν θεωρίες για τη «χρυσή ισορροπία περικοπών και φόρων», την επομένη τεκμηρίωναν με ...επιστημονικά δεδομένα και μελέτες την «ανάγκη» να πετσοκοπούν οι συντάξεις;
Ετσι και σήμερα, μια απλή ματιά στα όσα προτείνουν οι «ειδικοί», δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας για τα σχέδια κυβέρνησης - κεφαλαίου να φορτώσουν στους εργαζόμενους τα σπασμένα και της νέας κρίσης.
Οικονομολόγοι, καθηγητές πανεπιστημίων, τεχνοκράτες πολυεθνικών επιχειρήσεων και στελέχη «δεξαμενών σκέψης» αρθρογραφούν για την ανάγκη να ανασταλεί και η ελάχιστη προστασία από τις απολύσεις, που έτσι κι αλλιώς έχει περιορισμένο και βραχύβιο χαρακτήρα, ώστε «οι επιχειρήσεις να αφεθούν ελεύθερες να χειριστούν τα εργασιακά θέματα με τον τρόπο που διοίκηση και εργαζόμενοι σ' αυτές κρίνουν προσφορότερο».
Προτείνουν επίσης «να επανεξεταστεί το σύνολο της φορολογικής νομοθεσίας (...) μειώνοντας τους συντελεστές φορολογίας» για τις επιχειρήσεις και ισχυρίζονται ότι «η πανδημία μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη για άρση των στρεβλώσεων στην οικονομία», ώστε να υπάρξει πιο γρήγορη ανάκαμψη.
Ολα αυτά έρχονται να κουμπώσουν με τις προτάσεις του ΣΕΒ και άλλων εργοδοτικών ενώσεων, που ζητάνε «στοχευμένες πολιτικές» και «μεταρρυθμίσεις» για ένα νέο «παραγωγικό μοντέλο», όπου η κρίση μπορεί να παίξει ρόλο καταλύτη.
Τι έχουν να περιμένουν απ' όλους αυτούς οι εργαζόμενοι και ο λαός; Τίποτα απολύτως! Πάνω στην πλάτη του ετοιμάζουν έναν νέο γύρο αντεργατικών μέτρων και «μεταρρυθμίσεων» για την «τόνωση της επιχειρηματικότητας», που σημαίνει ακόμα χειρότεροι όροι δουλειάς και ζωής για την πλειοψηφία του λαού.
Οι ΠΝΠ της κυβέρνησης εν μέσω πανδημίας, το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο, οι διάφορες «αναπτυξιακές τράπεζες», το νομοσχέδιο για την αναμόρφωση της Εκπαίδευσης, τα σχέδια για «μεταρρύθμιση» και «ψηφιοποίηση» του κράτους, ώστε να γίνει πιο ευέλικτο για τις επιχειρήσεις, είναι μπούσουλας για πιο επιθετική συνέχεια.
Αλλά και το «αφήγημα» για μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους στη συγκράτηση των εισοδημάτων και της ανεργίας, με περισσότερα μέτρα επεκτατικής πολιτικής, δεν είναι καινούργιο. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια και η προσωρινή αναστολή των δημοσιονομικών περιορισμών, που η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι διαφημίζουν ως «σωτηρία», θα αξιοποιηθούν για γενναίες επιδοτήσεις και δάνεια στους επιχειρηματικούς ομίλους, τα οποία θα πληρώσει ξανά ο λαός.
Φιλολαϊκή συνταγή διαχείρισης της κρίσης δεν μπορεί να υπάρξει, όπως δεν υπάρχει και καπιταλιστική ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Τα συμφέροντα των εργαζομένων και των επιχειρηματικών ομίλων δεν συναντιούνται πουθενά, όσοι «ειδικοί» κι αν επιστρατευτούν για να συγκαλύψουν και να νομιμοποιήσουν την άγρια ταξική πολιτική, που σε όλες τις εκδοχές της έχει για θύμα το λαό.
Μόνο με την οργάνωση, τη συμμαχία και την πάλη τους μπορούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να σπάσουν αυτόν τον φαύλο κύκλο. Με το ΚΚΕ στο πλευρό τους, έχουν την πείρα, μπορούν να αποκτήσουν και τη δύναμη να το κάνουν!

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...

Πείρα από τη δράση της ΚΟ Θεσσαλίας

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές!
Η περίοδος της πανδημίας αλλά και των περιοριστικών μέτρων είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να βγουν πλούσια συμπεράσματα από την προσαρμοσμένη δράση των κομμουνιστών μέσα σε ιδιαίτερες συνθήκες.
Βασικός στόχος του ΚΚΕ ήταν εξαρχής να σπάσει η σιωπή που - όπως αποδείχθηκε - προσπάθησαν να επιβάλουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα. Ολη η δράση του Κόμματος, η δράση των κομμουνιστών στο κίνημα, είχε αυτόν το στόχο. Η εργατική - λαϊκή συνείδηση να μην παροπλιστεί. «Ο λαός μας να μείνει όρθιος».
Η δράση και της ΚΟ Θεσσαλίας, τα περασμένα χρόνια και το διάστημα πριν την περίοδο της πανδημίας, αποτέλεσε την παρακαταθήκη για την παρέμβαση που ξεδιπλώθηκε αυτό το διάστημα.
Η πλήρης απαξίωση του συστήματος Υγείας αναδείχθηκε με εκκωφαντικό τρόπο, όπως και η εγκληματική - αντιλαϊκή πολιτική διαχρονικά όλων των κυβερνήσεων.
Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι, από τη στιγμή που η εργατική δύναμη απαξιώνεται, φθηναίνει, με βάση τις κεντρικές στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Γι' αυτόν το λόγο τόσα χρόνια τώρα οι υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας κ.λπ. ακριβαίνουν, απαξιώνεται το δημόσιο σύστημα Υγείας, ξηλώνεται στην ουσία κάθε έννοια Πρωτοβάθμιας Φροντίδας.
Για να κρύψουν αυτά τα ζητήματα, οι βουλευτές της ΝΔ σε όλους τους νομούς της Θεσσαλίας ακολούθησαν επικοινωνιακά την κεντρική πολιτική γραμμή του κυβερνώντος κόμματος: Εκαναν μπαράζ παρεμβάσεων αναμασώντας συνεχώς τα περί «ατομικής ευθύνης», προσπαθώντας έτσι να κρύψουν κάτω από το χαλί τις ευθύνες της κυβέρνησης για τις σοβαρές ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας.
Επιπλέον, η ΝΔ προσπάθησε να σηκώσει κουρνιαχτό για την επιτυχία των μέτρων, αξιοποιώντας τον - μέχρι πριν λίγο καιρό - μικρό αριθμό επιβεβαιωμένων κρουσμάτων σε όλους τους νομούς.
Για παράδειγμα, στο νομό της Καρδίτσας δεν υπήρχε κανένα κρούσμα. Ολα αυτά βέβαια μέχρι να τη διαψεύσουν τα ίδια τα γεγονότα, όπως για παράδειγμα τα επιβεβαιωμένα κρούσματα στους Ρομά της Ν. Σμύρνης στη Λάρισα, αλλά και το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα σε μετανάστη στην Καρδίτσα, που ανέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο πως το σχέδιο της κυβέρνησης, αντί να προχωρήσει στην ενίσχυση της ΠΦΥ και στη διενέργεια προληπτικών ελέγχων μαζικά στον πληθυσμό, ήταν να βάλει σε καραντίνα ολόκληρες περιοχές και να αναμασά το γνωστό «μένουμε σπίτι».
Η προπαγάνδα της ΝΔ περί ατομικής ευθύνης προσαρμόστηκε αναλόγως, καλλιέργησε την ενοχή στους ανθρώπους που νόσησαν, προσπαθώντας έτσι να διώξει από τη κυβέρνηση την ευθύνη για το γεγονός ότι δεν παίρνει τα κατάλληλα μέτρα μη διασποράς του ιού, με λίγα λόγια ότι φταίει όποιος κόλλησε κορονοϊό. Αυτή η επικίνδυνη λογική έριξε νερό στο μύλο διαφόρων εθνικιστικών και φασιστικών ομάδων να χύσουν το δηλητήριό τους, λέγοντας πως για τυχόν διασπορά του ιού θα ευθύνονται οι Ρομά, οι πρόσφυγες και μετανάστες.
Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν φυσικά οι εκπρόσωποι της ΝΔ στην Τοπική Διοίκηση, όπου μαζί με εκπροσώπους και άλλων κομμάτων προέταξαν και στήριξαν τη «φιλανθρωπία μεγαλοευεργετών» επιχειρηματιών, που έκαναν δωρεές υγειονομικού υλικού στα νοσοκομεία και στα ΚΥ, οι οποίες μάλιστα χαρακτηρίστηκαν από τον τοπικό Τύπο «παραδείγματα ανθρωπιάς»!
Βέβαια όλοι αυτοί μαζί σφυρίζουν αδιάφορα όταν οι εκλεγμένοι του ΚΚΕ σε δήμους και Περιφέρεια καταθέτουν τα αιτήματα των υγειονομικών που διεκδικούν άμεση ενίσχυση των νοσοκομείων και των ΚΥ σε προσωπικό, εξοπλισμό και μέτρα ατομικής προστασίας, καθώς και τη διενέργεια ελέγχων από τις υγειονομικές υπηρεσίες στους χώρους δουλειάς. Προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να κρύψουν τις προσωπικές τους ευθύνες, της κυβέρνησης αλλά και των κομμάτων τους.

Η δράση μας γέννησε καινούργιες δυνατότητες

Σε αυτές τις συνθήκες η ΚΟ Θεσσαλίας έκανε σοβαρή προσπάθεια να απευθυνθεί πλατιά στο λαό της περιοχής, παίρνοντας τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, αξιοποιώντας όλες τις μορφές αλλά και νέους τρόπους παρέμβασης, όπως τα πετυχημένα και καλοδουλεμένα σποτ, που απέσπασαν πολλά θετικά σχόλια.
Μέσα από όλη αυτήν την παρέμβαση, παρά τις δυσκολίες και τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, γεννιούνται μεγάλες δυνατότητες ώστε η πολιτική πρόταση του Κόμματος να αγκαλιαστεί από ευρύτερο κόσμο.
Κάτω από τη συνεχή παρέμβαση των Τομεακών Οργανώσεων, ο λαός της περιοχής μας εμπλούτισε την πείρα του για το πώς όλες οι κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ξανά ΝΔ) έβαλαν ταφόπλακα διαχρονικά όχι μόνο στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αλλά και στην προστασία της υγείας, με τις τεράστιες ελλείψεις σε μόνιμο προσωπικό και εξοπλισμό στα νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας της Θεσσαλίας.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα, που λέει ότι: Εν μέσω πανδημίας οι κλίνες ΜΕΘ που άνοιξαν για όλη τη Θεσσαλία μετριούνται στα δάχτυλα, οι προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες και μάλιστα είναι όλοι συμβασιούχοι, όπως στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, που είναι νοσοκομείο αναφοράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι επίσης το Νοσοκομείο Καρδίτσας, όπου προσλήφθηκαν μόλις 8 νοσηλευτές και κανένας γιατρός, ενώ στο νομό Μαγνησίας, περιοχή ιδιαίτερα επιβαρυμένη λόγω της καύσης σκουπιδιών, το σχέδιο της κυβέρνησης είναι να μετακινεί μαζικά γιατρούς από το ΚΥ Βόλου προς το νοσοκομείο για να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις.
Μετακινήσεις γιατρών από ΚΥ σε νοσοκομεία γίνονται σε όλη τη Θεσσαλία, εντείνοντας τις τραγικές ελλείψεις και αφήνοντας εκτεθειμένο στην πανδημία μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες. Εξίσου επικίνδυνη είναι η κατάσταση για τους χρονίως πάσχοντες (καρκινοπαθείς κ.ά.), οι οποίοι αντιμετωπίζουν προβλήματα ζωής και θανάτου λόγω της αναστολής θεραπειών και άλλων απαραίτητων εξετάσεων, κάτι που φανερώνει για άλλη μια φορά τις τεράστιες ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας.

Δεν θα πληρώσει ξανά ο λαός!

Καθοριστικός παράγοντας για να μην επικρατήσει σιγή νεκροταφείου σε αυτές τις συνθήκες είναι η πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών μέσα από τους φορείς του κινήματος. Σταθμό αποτέλεσαν οι μέρες πανελλαδικής δράσης για την Υγεία, με τις πολύμορφες πρωτοβουλίες των Ενώσεων Νοσοκομειακών Ιατρών όλων των θεσσαλικών νομών μετά το κάλεσμα της ΟΕΝΓΕ, όπου συμμετείχαν δεκάδες εργατικά σωματεία, συλλόγους αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, γυναικών και νεολαίας.
Πραγματοποιήθηκαν σε όλα τα νοσοκομεία και σε πολλά ΚΥ μαζικές, πολύμορφες κινητοποιήσεις, παρά την προσπάθεια της αστυνομίας να μην επιτρέψει τη συμμετοχή κόσμου, με εκτεταμένους ελέγχους και πρόστιμα. Η κοινή δράση υγειονομικών, εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, γυναικών και νεολαίας έστειλε μήνυμα πως τα δικαιώματά μας δεν μπαίνουν σε καραντίνα, αναδείχθηκε η αναγκαιότητα συγκρότησης της Κοινωνικής Συμμαχίας.
Μέσα από όλη αυτήν την προσπάθεια συσπειρώθηκαν για πρώτη φορά σωματεία και άλλοι αγωνιστές, που δεν ανήκουν στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Ασφαλώς απουσίαζαν προκλητικά τα Εργατικά Κέντρα, όπου πλειοψηφούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, με μόνη εξαίρεση αυτό της Λάρισας, όπου πλειοψηφούν οι ταξικές δυνάμεις.
Μάλιστα, αρκετοί ήταν οι εργαζόμενοι που μας έλεγαν «ευτυχώς που υπάρχει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ». Η παρέμβασή μας στο χώρο της Υγείας γέννησε καινούργιες δυνατότητες, ώστε σήμερα να μετράμε βήματα στη συσπείρωση νέων δυνάμεων, με τη συγκρότηση επιτροπών αγώνα σε συμβασιούχους καθαρίστριες, με μεγάλη αποδοχή ειδικά από τους ειδικευόμενους γιατρούς, η οποία αποτυπώθηκε και σε κείμενο υπογραφών που προβάλει τις πραγματικές ανάγκες για το δημόσιο σύστημα της Υγείας.
Ολη αυτή η δουλειά αποτελεί υποδομή για τη συνέχεια, ώστε οι δυνάμεις μας στο κίνημα να ηγηθούν στην πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος μπροστά στη νέα κρίση του καπιταλισμού και στο ενδεχόμενο δεύτερου κύματος της πανδημίας.
Ο ιός είναι ο καπιταλισμός, η υπεροχή του σοσιαλισμού με αφορμή και την πανδημία προβάλλει όσο ποτέ. Γι' αυτό εμείς οι κομμουνιστές δεν θα πάψουμε να παλεύουμε, καλώντας το λαό να μη σωπάσει, να απαντήσει αγωνιστικά στην προσπάθεια να βάλουν τα δικαιώματά του σε καραντίνα.

Νίκος ΤΕΓΟΣ
Μέλος του Γραφείου της ΕΠ Θεσσαλίας του ΚΚΕ