Και οι New York Times ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ!

 Και οι New York Times ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ!

Αναβολή της αποπληρωμής των δόσεων του χρέους για το 2015 ζητούν από την τρόικα οι New York Times, σε κύριο άρθρο της με τίτλο «Μία κουρασμένη Ελλάδα εξετάζει τις επιλογές της».

Η αμερικανική εφημερίδα εξαπολύει νέα επίθεση στις πολιτικές λιτότητας των δανειστών, τονίζοντας ότι η Ελλάδα έμεινε με χρέος μεγαλύτερο από ό,τι θα ήλπιζε ποτέ να αποπληρώσει.

Ιδιαίτερη αναφορά κάνουν οι New York Times στο ανθρώπινο κόστος της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, μιλώντας για πείνα, αυτοκτονίες και ανεργία, που έχουν αυξηθεί απότομα χάρη στις χρόνιες άστοχες πολιτικές λιτότητας.

«Δεν είναι καθόλου συγκλονιστικό το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι είναι πιθανόν να δώσουν τον έλεγχο του Κοινοβουλίου στο αριστερό πολιτικό κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, στις εκλογές που θα γίνουν αργότερα αυτό το μήνα», αναφέρει το άρθρο.

«Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει τη ζωή των Ελλήνων καλύτερη είναι ένα αναπάντητο ερώτημα. Το κόμμα και ο χαρισματικός ηγέτης του, Αλέξης Τσίπρας, έχουν υποσχεθεί να επαναδιαπραγματευτούν το δημόσιο χρέος, να μειώσουν τους φόρους, να αντιστρέψουν τις περικοπές των συντάξεων και να αυξήσουν τις δαπάνες για δημόσιες τις υπηρεσίες. Αλλά για να επιτευχθεί αυτή η φιλόδοξη ατζέντα, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να πείσει τους ηγέτες της λεγόμενης τρόικα – η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – για την ελάφρυνση των όρων του χρέους της χώρας», επισημαίνουν οι New York Times.

 Η εφημερίδα παραθέτει τις δηλώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος έχει δηλώσει ότι οι εκλογές δεν θα αλλάξουν τίποτα για τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η Ελλάδα.

«Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι ο Σόιμπλε, ο οποίος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της λιτότητας στην Ευρώπη, παίρνει μια τέτοια απολυταρχική θέση πριν από τις εκλογές, ίσως σε μια προσπάθεια να πείσει τους Έλληνες να μην ψηφίσουν το ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά η επιμονή για το σφοδρό βομβαρδισμό της Ελλάδας δεν κάνει τίποτα για να βοηθήσει ώστε η χώρα να πραγματοποιήσει πιο γρήγορα τις μεταρρυθμίσεις.

Οι ηγέτες της Τρόικα πρέπει να λάβουν μια πιο πραγματιστική προσέγγιση – για παράδειγμα με την αναβολή αποπληρωμής των δόσεων του χρέους που λήγουν τον επόμενο χρόνο», σημειώνει το άρθρο.

«Σε θετικό πρόσημο, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δηλώσει ότι θέλουν να κρατήσουν την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ. Η αποχώρηση από τη νομισματική ένωση θα είναι ιδιαίτερα καταστρεπτική για την αδύναμη οικονομία της χώρας.

Και ενώ οι επενδυτές δεν φαίνονται τόσο ανήσυχοι για το τι μπορεί να σημαίνει μια ελληνική έξοδος από το ευρώ για άλλες χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία, όπως ήταν πριν από λίγα χρόνια, στην πραγματικότητα έχουν κάποιες ανησυχίες», τονίζουν οι NYT.

«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι πολιτικές λιτότητας, όπως η μείωση των δαπανών και η αύξηση των φόρων, που ζήτησε η Τρόικα σε αντάλλαγμα για την βοήθεια προς την Ελλάδα και άλλες προβληματικές χώρες της ευρωζώνης έχουν παρατείνει και έχουν εμβαθύνει την οικονομική τους κατάρρευση.

Ένα άλλο σημαντικό μειονέκτημα στην προσέγγιση της Τρόικα ήταν ότι έμεινε η Ελλάδα με πολύ περισσότερο χρέος από ό,τι η χώρα θα μπορούσε ποτέ να ελπίζει να αποπληρώσει, κάτι που ακόμη και το ΔΝΤ αναγνώρισε την περασμένη χρονιά.

Είτε ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει την πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή των Ελλήνων, είναι σαφές ότι οι ψηφοφόροι, που έχουν επηρεαστεί (αρνητικά) από την ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, φωνάζουν για αλλαγή», καταλήγει το άρθρο.

Πηγή: Nooz

Οι εκλογές της 25ης Γενάρη και το ζήτημα του Εργατικού Κινήματος

Οι εκλογές της 25ης Γενάρη και το ζήτημα του Εργατικού Κινήματος

γράφει ο Βαγγέλης Ζέρβας

εργαζόμενος στο φάρμακο


Όπως είχαν προβλέψει πολλοί, ήδη από τον πρώτο γύρο τον προηγούμενων εκλογών του 2012, το αστικό πολιτικό προσωπικό που θα αναλάμβανε την κυβερνητική διαχείριση δεν ετοιμαζόταν για μεγάλο ταξίδι-ανεξάρτητα τι ενδεχομένως πίστευε το ίδιο-. Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ άντεξε λίγους μήνες παραπάνω από την προηγούμενη κυβέρνηση Παπανδρέου. Και έπεσε, όπως και η προηγούμενη, αφού δεν μπορούσε παρά να εφαρμόσει την ίδια αντεργατική πολιτική. Αυτά τα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας απέδειξαν με τον πιο ωμό τρόπο ότι ο στόχος όλων των κυβερνητικών πολιτικών που διακήρυτταν την σωτηρία της χώρας δεν είναι άλλος την υποτίμηση της εργατικής δύναμης και την απαξίωση της ίδιας της εργασίας και της ζωής της εργατικής τάξης. Αναιρέθηκαν κατακτήσεις δεκαετιών και επιβλήθηκε ένα καθεστώς υπερεκμετάλλευσης, εργοδοτικής ασυδοσίας, ξεπουλήματος των κρατικών υπηρεσιών πρόνοιας, κατάργησης κάθε κοινωνικής παροχής, φτωχοποίησης της εργατικής τάξης. Τα μεγάλα προεκλογικά λόγια που ακούγονται σήμερα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για δήθεν έξοδο από το μνημόνιο είναι στην πραγματικότητα η διαιώνιση αυτής της πολιτικής. Από την άλλη πλευρά η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται να κυβερνήσει με αριστερή φρασεολογία υπόσχεται «κοινωνικά ευαίσθητη» λιτότητα και διαχείριση του μνημονιακού αντεργατικού μεσαίωνα, χωρίς να θιγούν τα αίτια που μας έφεραν ως εδώ, δηλαδή η ΕΕ και συνολικά το καπιταλιστικό μοντέλο οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνίας.

Η πλούσια εμπειρία (θετική και αρνητική) των εργατικών αγώνων και προσπαθειών σε πολλούς κλάδους όλη την προηγούμενη περίοδο είναι σημαντική παρακαταθήκη. Εμπειρία από την οποία θα πρέπει να βγουν συμπεράσματα για την πραγματική κατάσταση στο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, που είναι βασικό πεδίο συγκρότησης και δράσης της εργατικής τάξης. Συμπεράσματα για τις δυσκολίες και τον αρνητικό συσχετισμό στους χώρους δουλειάς, για τον ρόλο του χρεοκοπημένου συνδικαλισμού του κοινωνικού εταιρισμού, της Ευρωανάπτυξης και της γραφειοκρατίας-και όχι μόνο των ηγεσιών του-, για τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην εσωτερική ζωή των σωματείων, το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο προσπαθούν να δράσουν, για το μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης (άνεργοι, νέοι, μετανάστες αλλά και εργαζόμενοι σε πολλούς κλάδους του ιδιωτικού τομέα) που βρίσκονται έξω από τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές. Αλλά κυρίως για τις δυνατότητες που ανοίγουν μέσα από τις καθημερινές μάχες στους κλάδους, τις εργατικές επιτροπές, την παρέμβαση στα σωματεία, την δημιουργία νέων σωματείων και εργατικών σχημάτων κ.α.

Χωρίς ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα παλεύει για τα δικαιώματά και τις ανάγκες του κόσμου της δουλειάς, δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική πολιτική στροφή στην Ελλάδα. Για αυτό και η συζήτηση για τις εκλογές και τα πολιτικά ρεύματα δεν μπορεί παρά να παίρνει υπόψη της αυτήν την καθοριστική παράμετρο, την παρουσία και την πρακτική αυτών των ρευμάτων εκεί που δουλεύει και ζει η εργατική τάξη. Πολύ περισσότερο που το εργατικό κίνημα, στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, εάν θα υπάρξει ως τέτοιο, είναι καταδικασμένο σε μια νέα αρχή. Και αυτό προϋποθέτει όχι την απατηλή υπεράσπιση της προηγούμενης κατάστασης-που εξάλλου μας έφερε ως εδώ-αλλά την προσπάθεια να υπάρξει ένα εργατικό κίνημα, ανεξάρτητο, σε περιεχόμενο και μορφή, από όλους τους μηχανισμούς που το διέφθειραν, βασισμένο στους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, συγκροτημένο σε ταξική βάση, εργατικό κίνημα της αλληλεγγύης και του μαζικού αγώνα, της συλλογικότητας, που θα αναμετρηθεί κριτικά και αυτοκριτικά και με τις δικές του αδυναμίες, που είναι αδυναμίες όλων μας. Εκείνο, λοιπόν, που απαιτούν οι καιροί δεν είναι απλά μια πρόταση βελτιώσεων του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος, ούτε μόνο μια πρόταση καλύτερης παρέμβασης και αλλαγής των συσχετισμών στο εσωτερικό του. Απαιτούν μια πρόταση ανασύστασης-επανεξόρμησης της εργατικής ταξικής αντίληψης και δράσης, μια πρόταση συνολική για όλα τα δεδομένα που συνθέτουν την έννοια και την πρακτική του εργατικού συνδικαλισμού. Αυτή η μάχη κρίνεται πάνω απ' όλα στις εργατικές συνειδήσεις, στην αγωνιστική συμπεριφορά και πρακτική των εργαζομένων, στη στάση τους τις στιγμές της πάλης αλλά και της αγωνιστικής «νηνεμίας», πρώτα από όλα μέσα στους χώρους δουλειάς και όχι έξω από αυτούς.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για να τελειώνουμε οριστικά με την ταξική εκμετάλλευση, τις κρίσεις και την καταστροφή που αυτές δημιουργούν, χρειάζεται το πέρασμα σε μιά άλλη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, με τους εργαζόμενους στην εξουσία. Αυτή η προσπάθεια όμως δεν κρίνεται στο μέλλον αλλά σήμερα - που η μνημονιακή έρημος της φτώχειας, της πείνας, της ανεργίας και της καταστολής παρουσιάζεται ως μονόδρομος σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση-, στην δυνατότητα της εργατικής τάξης να παλέψει και να κερδίσει τα δικαιώματα της και έτσι να ανοίξει τον δρόμο για συνολικές αλλαγές, να συνδέσει την ανάγκη για επιβίωση με την δίψα για ζωή. Για αυτό το ταξικό εργατικό κίνημα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενάντια σε όλες τις αστικές κυβερνήσεις, για να ανατραπούν όλες οι αντεργατικές πολιτικές της Ε.Ε και του ΔΝΤ και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, είτε λέγονται μνημόνια και δανειακές συμβάσεις είτε πάρουν οποιοδήποτε άλλο όνομα. Για να μην περάσουν οι περικοπές, η φοροληστεία, τα χαράτσια, οι πλειστηριασμοί, η καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος, οι κατασχέσεις, ο ΕΝΦΙΑ. Για να σταματήσει η βία και αυταρχισμός των κρατικών μηχανισμών ενάντια στο εργατικό κίνημα. Ταυτόχρονα όμως μια τέτοια προσπάθεια, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την σημερινή αντεργατική επίθεση, δεν μπορεί να ξαναβάζει το εργατικό κίνημα κάτω από τις αυταπάτες και τις ξένες σημαίες της ανάπτυξης, της υγιούς επιχειρηματικότητας, των ευρωπαϊκών κονδυλίων η της αριστερής διακυβέρνησης.

Η προσπάθεια όμως για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν είναι μόνο ζήτημα περιεχομένου. Καθοριστική σημασία έχουν και οι μορφές συνδικαλισμού των εργαζομένων, πολύ περισσότερο σήμερα που η ανυποληψία και η χρεοκοπία του εργοδοτικού συνδικαλισμού-σε όλες του τις εκδοχές- είναι παραπάνω από φανερή. Το κράτος, η εργοδοσία και τα πολιτικά της κόμματα, αφού για δεκαετίες αξιοποιήσαν και εξέθρεψαν την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος με την οικοδόμηση μιας εργατικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας-τρόφιμου των κρατικών επιχορηγήσεων, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των αποζημιώσεων για συμμετοχή στις διάφορες επιτροπές και τις διοικήσεις, τώρα χρησιμοποιούν αυτά τα φαινόμενα σαν δικαιολογία για να τσακιστεί ο εργατικός συνδικαλισμός. Χωρίς ξεκάθαρη τοποθέτηση απέναντι σε αυτά τα ζητήματα είτε πρόκειται για την παρέμβαση στα υπάρχοντα σωματεία είτε για την δημιουργία νέων, οι όποιες διακηρύξεις για το εργατικό κίνημα δεν μπορούν να αποκτήσουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο ταξικός χαρακτήρας των σωματείων –και όχι τα σωματεία διαταξικές ενώσεις των διευθυντών, των εργολάβων και των προϊσταμένων-, η κλαδική τους συγκρότηση, η σύνδεση τους με τους χώρους δουλειάς, η δημοκρατική τους λειτουργία, η στάση απέναντι στους άνεργους συναδέλφους, η αγώνας για την πλήρη πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία του συνδικαλιστικού κινήματος από το κράτος και τους εργοδότες είναι λοιπόν βασικές προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

Φυσικά η συζήτηση για το εργατικό κίνημα δεν εξαντλείται στα παραπάνω. Όσα όμως αναφέρθηκαν είναι ορισμένα κρίσιμα σημεία για την στάση και την πρακτική των πολιτικών ρευμάτων και άρα και για την ψήφο στις 25 Γενάρη. Είναι ακριβώς αυτά τα κριτήρια που πρέπει να οδηγήσουν στην αποφασιστική καταδίκη του μαύρου μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και των παραφυάδων τους (Ποτάμι, Κόμμα Παπανδρέου κλπ) που εφάρμοσαν και υποστηρίζουν το τσάκισμα του κόσμου της δουλειάς. Και είναι αυτά που πρέπει να οδηγήσουν στην καταψήφιση και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ενδεικτικό ότι η νεοσύστατη συνδικαλιστική του παράταξη, οι δυνάμεις του Μ.Ε.Τ.Α-παρά τις αγωνιστικές διακηρύξεις- σε μια σειρά κρίσιμους κλάδους, πρωτοστατούν όχι μόνο στην διάσωση και αναπαραγωγή του εργατοπατερισμού και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας αλλά ακόμα και στην εφαρμογή αντεργατικών πολιτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το φάρμακο και η Ομοσπονδία της ΠΟΙΕΕ, όπου έχει την πλειοψηφία η Αυτόνομη Παρέμβαση, η οποία έχει φτάσει μέχρι το σημείο να καταργήσει το επικουρικό ταμείο ασφάλισης, το ΤΕΑΥΦΕ, και να το μετατρέψει-μαζί με την ΠΑΣΚΕ- σε επαγγελματικό ταμείο που θα παίζει τις εισφορές των εργαζομένων στα χρηματιστήρια.

Ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ουσιαστικά δεν υφίσταται στον ιδιωτικό τομέα, πέρα από ορισμένες αξιόλογες προσπάθειες που υπάρχουν σε κάποιους χώρους. Πέρα όμως από την κοινωνική αναφορά, ο χώρος αυτός εδώ και χρόνια έχει συγκροτηθεί σε μια λογική πολιτικού συνεχούς με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα με τις δυνάμεις της Αριστερής Πλατφόρμας (που αποτελούν και το Μ.Ε.Τ.Α). Αυτό δεν αφορά μόνο την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά ακόμα και οργανώσεις που διαφοροποιούνται από αυτήν (όπως το ΕΕΚ που στήριξε την…..Ρένα Δούρου στον δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών, η την Ανασύνταξη που ανακοίνωσε επίσημα την στήριξη της στον ΣΥΡΙΖΑ). Όμως το εργατικό κίνημα έχει πληρώσει πολύ ακριβά την γραμμή του αριστερού πεζοδρομίου στην σοσιαλδημοκρατία στο παρελθόν (με το ΠΑΣΟΚ και την ΠΑΣΚΕ) –και σε πολύ πιο ευνοϊκές εποχές από την σημερινή-. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα επιχείρημα γιατί πρέπει να υποστηρίξουν οι εργαζόμενοι τέτοια εγχειρήματα σήμερα, ακόμα και με την ψήφο τους. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν αναιρούν την έντιμη στάση συναδέλφων και αγωνιστών που συνδέονται με αυτούς τους χώρους, ούτε προφανώς και την σημασία της κοινής δράσης στο μαζικό κίνημα για τα εργατικά ζητήματα.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν δώσει πολλές μάχες τα τελευταία χρόνια σε πολλούς κρίσιμους κλάδους. Η δράση του αντιμετωπίζει πολλά από τα αδιέξοδα που δημιουργούν οι σημερινές συνθήκες στο εργατικό κίνημα: την διάλυση των συνδικάτων από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, τις πολύ δύσκολες συνθήκες στα σωματεία του ιδιωτικού τομέα, την εργοδοτική αλλά και κρατική καταστολή, τις τρικλοποδιές από τις δυνάμεις της «ενότητας».

Πολλά από τα προβλήματα όμως δεν έχουν μόνο αντικειμενικό χαρακτήρα: Παρά την κυριαρχία του ΠΑΜΕ σε μια σειρά Ομοσπονδίες και κυρίως την πρωτιά του το 2013 στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, το μεγαλύτερο εργατικό κέντρο της χώρας, δεν έχει γίνει πολλές φορές δυνατός ένας διαφορετικός κεντρικός αγωνιστικός σχεδιασμός. Πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες, όπως η μεγάλη κινητοποίηση των εργατικών σωματείων τον περασμένο Νοέμβρη, η πιο μεγάλη εργατική κινητοποίηση που έγινε τα τελευταία χρόνια στην χώρα και η μεγαλύτερη χωρίς την συνδικαλιστική γραφειοκρατία τις τελευταίες δεκαετίες, δεν μπόρεσαν να έχουν ανάλογη συνέχεια στους χώρους δουλειάς. Αντίστοιχα η συζήτηση για τις αναγκαίες τομές στο εργατικό κίνημα και την συγκρότηση των σωματείων δεν ξεπερνάει πολλές φορές το πλαίσιο του συνδικαλιστικού νόμου του ΠΑΣΟΚ, του 1264/82, που είναι σήμερα εντελώς ανεπαρκές για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Φυσικά πολλά από αυτά τα ζητήματα συνδέονται τελικά και με την συνολική γραμμή του ΚΚΕ και την συγκρότηση της στο επίπεδο του εργατικού κινήματος.

Το ΠΑΜΕ αποτελεί-πέρα από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία- την δύναμη με την πιο μαζική παρουσία στον ιδιωτικό τομέα. Είναι μια δύναμη, που ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις μαζί της η και με την γραμμή και πρακτική του ΚΚΕ, έχει ταξικό προσανατολισμό, έχει διαφοροποιηθεί έμπρακτα από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ξεκάθαρες θέσεις για θεμελιώδη ζητήματα όπως είναι οι αριστερές κυβερνήσεις και η Ε.Ε. Για αυτούς τους λόγους η ψήφος στο ΚΚΕ, που είναι η ψυχή του ΠΑΜΕ, είναι η μόνη ψήφος που έχει νόημα στο σημερινό πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Γιατί είναι ψήφος υποστήριξης σε όλα τα παραπάνω, ψήφος ενίσχυσης του ταξικού προσανατολισμού του κινήματος. Για αυτούς τους λόγους ψηφίζω ΚΚΕ στις εκλογές στις 25 Γενάρη και πιο συγκεκριμένα τους υποψήφιους που προέρχονται από το ΠΑΜΕ του ιδιωτικού τομέα.

 

Πηγή : http://praxisreview.gr/

Σταθερότητα ή αστάθεια ;;;;;;;;;

  Σταθερότητα ή αστάθεια ;;;;;;;;;

Σε πλήρη εξέλιξη είναι η εκστρατεία των αστικών επιτελείων για να διαμορφώσουν ένα επίπλαστο σκηνικό, μία εικονική πραγματικότητα, προκειμένου να φέρουν το κριτήριο ψήφου των ευρύτερων εργατικών - λαϊκών στρωμάτων στα μέτρα τους. Μετά το δίλημμα «σταθερότητα» ή «αστάθεια», το τελευταίο διάστημα διάφορες αστικές γραφίδες κάνουν λόγο για «εκλογική αναμέτρηση ανάμεσα στο φόβο και την οργή».

Είναι αυτά τα διλήμματα πραγματικά; Με ποια κριτήρια θα σταθεί και τι είναι αυτό το οποίο πρέπει να επιδιώξει ο εργαζόμενος, ο άνθρωπος του μόχθου της πόλης και της υπαίθρου, μπροστά στην κάλπη;

Είναι η «σταθερότητα» του ενάμισι εκατομμυρίου των ανέργων. Το 25,5% «έπιασε» η ανεργία το γ' τρίμηνο του 2014, ανάμεσα στους οποίους με το 49% να είναι στις ηλικίες των 15 - 24 και στις νέες γυναίκες φτάνει στο 56,6%!

Είναι η «σταθερότητα» όπου το ενάμισι εκατομμύριο των εργαζομένων έχει μηνιαίο εισόδημα κάτω από 500 ευρώ μεικτά, της μερικής απασχόλησης, της «εκ περιτροπής» εργασίας, των 92.000 θέσεων πεντάμηνης απασχόλησης σε προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» και «voucher». Στα πρώτα, οι μηνιαίες αποδοχές είναι 490 ευρώ και 425 ευρώ, αντίστοιχα, όπου στα περισσότερα προγράμματα είναι ανασφάλιστοι και πάει λέγοντας.

Είναι η «σταθερότητα» της κατάργησης της σύνταξης για όσους γεννήθηκαν μετά το 1974, αφού και 4.500 ένσημα να παραμείνουν ως απαίτηση για συνταξιοδοτικό δικαίωμα και δε φτάσουν τα 6.000 ποιος θα μπορέσει να τα συγκεντρώσει με τα αντεργατικά μέτρα.

Για τους συνταξιούχους «σταθερότητα» σημαίνει επιβίωση με συντάξεις πείνας. Η μέση κύρια σύνταξη είναι μόλις στα 708 ευρώ μεικτά και η μέση κύρια σύνταξη γήρατος είναι 778 ευρώ μεικτά! Ακόμα μικρότερη είναι η μέση κύρια σύνταξη αναπηρίας, που φτάνει μόλις τα 569,4 ευρώ μεικτά και αφορά 265.929 συντάξεις, ενώ η μέση σύνταξη θανάτου είναι 549,8 ευρώ μεικτά.

Για τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ η «σταθερότητα» σημαίνει χρέη προς τον ΟΑΕΕ, ανασφάλιστοι οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, λουκέτο, για τους αγρότες η «σταθερότητα» μεταφράζεται σε συνεχιζόμενη και εντεινόμενη φτώχεια από την άγρια φορολόγηση, το πετσόκομμα των επιδοτήσεων, τις αυξήσεις στα μέσα και εφόδια και εξευτελιστικές τιμές σε όλα σχεδόν τα προϊόντα.

Είναι η «ελπίδα» για ψίχουλα αντί για δικαιώματα. Είναι η «ελπίδα» για ζωή με μειωμένες απαιτήσεις. Είναι η «ελπίδα» που υποτάσσεται στους ισοσκελισμένους κρατικούς προϋπολογισμούς και στις αντοχές της οικονομίας. Είναι η ψεύτικη «ελπίδα» ότι την ευημερία θα φέρει η καπιταλιστική ανάκαμψη και η υγιής επιχειρηματικότητα. Είναι το εμπόριο ελπίδας ότι αλλάζοντας αυτόν που βρίσκεται στην κυβέρνηση αλλά αφήνοντας απείραχτα τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, την ΕΕ, το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο θα αλλάξει και η ζωή των εργαζομένων. Ενα έργο που έχει παιχτεί άπειρες φορές φέρνοντας μόνο απογοήτευση και υποχώρηση στους εργαζόμενους.

Βαθύ κόκκινο

 Βαθύ κόκκινο

Υπηρετώντας τα ίδια ψέματα, τις ίδιες χονδροειδείς διαστρεβλώσεις, οι δύο φαιδροί μονομάχοι κατέρχονται στο παζάρι της Ευρώπης ξεπουλώντας ιδέες, εαυτούς και αλλήλους. Η αρχή του τέλους απλώνεται και επίσημα πια μπροστά στο δίδυμο Σαμαρά - Τσίπρα. Αν θέλουν τα μαγαζιά τους να επιβιώσουν, ας σκεφτούν τη συγχώνευση.

2. Ο εκλογικός χρόνος θα κυλήσει ανάμεσα στη μόνιμη κατάθλιψη των πολιτών και στην τεχνική υπερδιέγερση που θα οργανώσουν τα γνωστά τηλεοπτικά πρόσωπα.

3. Σχεδιάζουν μια γενικευμένη λεηλασία του κόσμου εκμεταλλευόμενοι την παραζάλη του, τη ζωή του που λειτουργεί περιστασιακά. Κάθε ανακοίνωση εκ μέρους των σχηματισμών που παίζουν μέσα στην Ευρώπη θα περιέχει τους όρους μιας ακόμη υποχώρησής μας.

4. Οι γελοίες πρόζες με τις οποίες σε αφθονία μας τροφοδοτούσε ο Σαμαράς θα αντικατασταθούν από την αριστερίστικη φρασεολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Ας προσέξουν, γιατί ο πολίτης είναι μεν αδύναμος, αλλά μπορεί σε χρόνο που κανείς δεν φαντάζεται να γίνει σκληρός, μνησίκακος.

5. Καθ' οδόν για τις εκλογές, η μισανθρωπία του Βενιζέλου θα αναγκαστεί να μεταμφιεστεί. Η υψηλή του καταγωγή και η αξιοσέβαστη μόρφωσή του θα δοκιμαστούν άγρια, γιατί εξαρτώνται άμεσα από την ψήφο του καθενός. Προσηλωμένος στον καθρέφτη του, ο Ευάγγελος αναρωτιέται ποιοι είναι αυτοί οι ανίκανοι, οι κακόβουλοι, που θα τον αποσπάσουν από το είδωλό του. Επρεπε χρόνια πριν να είχε εισηγηθεί ότι η ψήφος ενδέχεται να είναι περιττή.

6. Πήραμε το μάθημά μας από την Ευρώπη. Είδαμε πώς είναι να σε καταστρέφει, ενώ παράλληλα να σου θολώνει την κρίση με τους υπερβολικούς επαίνους. Είδαμε έναν υποκριτή πρωθυπουργό να μας εξαπατά, πιστεύοντας ότι δεν θα βγάλουμε άχνα γιατί έχουμε πειστεί πως είμαστε ψεύτες. Οι Ευρωπαίοι αυτά τα πέντε χρόνια μας αψήφησαν εντελώς και με επιδεικτικό τρόπο άσκησαν εκκαθαριστικές επεμβάσεις και μας επιβάρυναν με κίβδηλες προσθήκες των τραπεζιτών. Αυτές οι εκλογές είναι μια ευκαιρία να δούμε με προσοχή την οικονομική πραγματικότητα της Ευρώπης.

7. Στο όνομα του ΚΚΕ βρίσκεται όλη του η δύναμη. Δεν είναι τυχαίο ότι το κυκλώνουν τόσα ψευδώνυμα, τόσες δυναστικές συμμαχίες. Το κυκλώνουν όλοι οι δυτικότροποι με τη βοήθεια, την κατεύθυνση και την προστασία που τους παρέχει η τραπεζική κυριαρχία.

8. Η μίμηση είναι η πρώτη ύλη των Αριστερών που καταστρέφει οτιδήποτε αυθεντικό μέσα στο κίνημα. Η Αριστερά δεν λειτουργεί με ενιαίο και αυθόρμητο τρόπο, γιατί υπηρετεί ταυτόχρονα και τον θεό και τον διάβολο, αλλάζοντας πίστη ανάλογα με τα κέρδη και τις ζημίες. Παραφράζοντας τον αγαπημένο μου σοφό Ριντζάι: «Η μόνη τους έγνοια μέσα σ' αυτόν τον έρημο κόσμο είναι να γεμίσουν τα μυαλά τους με γνώσεις και επιχειρήματα, με πληροφορίες και συλλογισμούς, αναζητούν διαρκώς γραπτές ερμηνείες για έναν και μοναδικό σκοπό: Ενα μόνιμο κάθισμα στο κοινοβούλιο».

9. Με τους χρυσαυγίτες χάνω και το τελευταίο ίχνος της καλής ανατροφής μου. Ακόμα και μέσα στις φυλακές δεν απέκτησαν τίποτα ανθρώπινο. Τελικά, η ηλιθιότητα είναι συνεπής παρά τα φαινόμενα, και είναι αλήθεια πως, μετά από μια ατέλειωτη αλυσίδα ξυλοδαρμών, ενός φόνου και απόπειρες δολοφονίας, αποδείχτηκαν επαγγελματίες. Ποτέ άλλοτε τόσα ανόητα καθάρματα δεν συναντήθηκαν στον ίδιο τόπο και χρόνο.

10. Ο Σταύρος Θεοδωράκης αποδείχτηκε «ο χρήσιμος ηλίθιος» για τον Στέλιο Ράμφο. Πρόκειται για μια ακόμη απόπειρα του Ράμφου να αποκτήσει τους πελάτες που του στέρησαν καταρχάς οι Αριστεροί της δεκαετίας του '60 κι έπειτα οι κύκλοι της Εκκλησίας. Ο Στέλιος, που δεν αφήνει να του ξεφύγει η παραμικρή ευκαιρία, είδε τον κουφιοκεφαλάκη Σταύρο σαν ένα όργανο που θα χρησιμοποιήσει για να συναντηθεί με ένα στέρεο ακροατήριο. Πρόκειται για το τελευταίο χαρτί στην καριέρα του, γι' αυτό και θυσιάζει όλα τα προσωπεία που με κόπο και προσπάθειες έχει πλάσει και που πάντα έμεναν χωρίς ανταπόδοση. Ο πονηρός κύριος Στέλιος ψώνισε αμέσως την αυταρέσκεια και ματαιοδοξία που ταλανίζουν τον μικρό Σταύρο. Πρόκειται για χορό μεταμφιεσμένων, που στο τέλος της συνάντησης θα αποκαλύψουν τα πρόσωπά τους. Και εκείνη τη στιγμή ο μικρός Σταύρος θα διαλυθεί σαν χαρτοπόλεμος, χωρίς να καταλάβει τίποτε.

Γιώργος Κακουλίδης

Ριζοσπάστης

Την επόμενη ημέρα χρειάζεσαι δυνατό ΚΚΕ! Δυνατή Λαϊκή Αντιπολίτευση, Συμμαχία και πάλη για την ανατροπή!

Την επόμενη ημέρα χρειάζεσαι δυνατό ΚΚΕ! Δυνατή Λαϊκή Αντιπολίτευση, Συμμαχία και πάλη για την ανατροπή!

Εργατοϋπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, αγρότες, συνταξιούχοι, νέοι και γυναίκες των λαϊκών οικογενειών,
Σας καλούμε στις βουλευτικές εκλογές να στηρίξετε και να δυναμώσετε αποφασιστικά το ΚΚΕ.
Σκεφτείτε ότι την επόμενη μέρα, όποια κι αν είναι η νέα κυβέρνηση, θα είναι εδώ και θα συνεχίζουν να ματώνουν το λαό η ΕΕ και τα «μνημόνια διαρκείας», παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, που ζητάει το κεφάλαιο, για να γίνει πιο ανταγωνιστικό στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά.
Θα είναι εδώ το σύνολο των αντιλαϊκών νόμων, που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις και τους οποίους δε πρόκειται να καταργήσουν.
Θα είναι εδώ το δυσβάσταχτο χρέος, το οποίο αναγνωρίζουν οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της ΕΕ, καλώντας το λαό να το πληρώσει, που δεν το δημιούργησε και δεν το χρωστάει.
Θα είναι εδώ οι αντιθέσεις και οι καβγάδες μέσα στην Ευρωζώνη για τη διαχείριση των ελλειμμάτων και των χρεών, που δημιουργούνται από τους καπιταλιστές και αποπληρώνονται με σκοπό το καπιταλιστικό κέρδος, τη δύναμη του ισχυρότερου, σε βάρος πάντα των λαϊκών συμφερόντων.
Πάνω από όλα, θα είναι εδώ το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, εγχώρια και ξένα, που έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας, την πραγματική εξουσία και θα απαιτούν και στη φάση της όποιας ανάκαμψης ακόμη περισσότερα προνόμια, σε βάρος πάντα του λαού. Προκειμένου να επενδύσουν, απαιτούν ακόμη πιο φτηνή και υποταγμένη εργατική δύναμη. Η ανεργία θα είναι εδώ ακόμη κι αν γίνουν κάποιες επενδύσεις.
Θα είναι εδώ η εξουσία του κεφαλαίου, το κράτος που υπηρετεί σταθερά τα συμφέροντα των μονοπωλίων σε βάρος του λαού και οριοθετεί το ρόλο κάθε κυβέρνησης.
Ανεξάρτητα από την πορεία των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και τη μετάβαση στη νέα φάση επιτήρησης, τα μονοπώλια ζητούν νέα αντιλαϊκά μέτρα, όπως την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, τη νέα μείωση στους μισθούς και το λαϊκό εισόδημα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης. Γι' αυτό σε κρίση ή ανάκαμψη καμία ανακούφιση του λαού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αγώνα, χωρίς σύγκρουση με αυτά τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Γι' αυτό και την επόμενη μέρα, ο εργαζόμενος λαός χρειάζεται ένα δυνατό ΚΚΕ στη Βουλή, παντού, δύναμη εργατικής - λαϊκής αντίστασης και αντεπίθεσης.
Είναι η σίγουρη εγγύηση στην αβεβαιότητα και ανασφάλεια, για να έχει η εργατική τάξη, ο λαός πού να ακουμπήσει.
Δυνατό ΚΚΕ, για να ανοίξουμε το δρόμο για τη μοναδική λύση υπέρ του λαού, τη μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για τη λαϊκή ευημερία, με την εργατική τάξη, το λαό στο τιμόνι της εξουσίας, τη σοσιαλιστική προοπτική. Ο λαός έχει ανάγκη μια δική του διακυβέρνηση, την κυβέρνηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, και σ' αυτήν το ΚΚΕ θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Για να γίνουν πραγματικότητα ιδανικά και αξίες του λαού, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Δυνατό ΚΚΕ, για να μην ξεγελάσουν και πάλι το λαό, μ' εκβιασμούς και αυταπάτες. Γιατί θα σταθεί απέναντι σε κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης διαχειριστικής εκδοχής, που όχι μόνο δεν εγγυώνται την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών για το λαό, αλλά υπηρετούν τον ίδιο δρόμο που μας οδηγεί σε μεγαλύτερες περιπέτειες και επιχειρούν να τον εξαπατήσουν και πάλι με ψίχουλα. Θα πρωταγωνιστήσει, μέσα και έξω από τη Βουλή, για να υπάρχει μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση, για να ασκηθεί πραγματική λαϊκή πίεση που έως τώρα δεν υπήρξε, είτε από δισταγμό είτε από αυταπάτες.
Δυνατό ΚΚΕ, γιατί αποτελεί τη δύναμη που, χωρίς υποχωρήσεις και παλινωδίες, πρωταγωνιστεί στην οργάνωση του αγώνα του λαού για την κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων και την ανάκτηση των απωλειών. Αγωνίζεται με συνέπεια και ανιδιοτέλεια για το δίκιο των εργατοϋπαλλήλων, τα δικαιώματα των νέων, των γυναικών, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, για να οργανωθεί η λαϊκή αλληλεγγύη.
Δυνατό ΚΚΕ, γιατί παλεύει ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και πολέμους που γίνονται ή προετοιμάζονται για τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ενάντια σε όσους κοροϊδεύουν ότι αυτοί οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί θα προστατεύσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ειρήνη και την ασφάλεια για το λαό. Παλεύει για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ. Να πάψει η Ελλάδα να συμμετέχει και να στηρίζει στρατιωτικές επεμβάσεις σε βάρος λαών.
Δυνατό ΚΚΕ, για να αναγεννηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να συγκροτηθεί και να δυναμώσει η κοινωνική λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Παλεύει για να απομονωθεί και να ηττηθεί η φασιστική ιδεολογία και δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέες και νέοι, άνεργοι, συνταξιούχοι,
Μπροστά στη μάχη των εκλογών, η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και παράγοντες της ΕΕ επενδύουν ξανά στην κινδυνολογία και τους εκβιασμούς, για να εγκλωβίσουν το λαό και ν' αποσπάσουν τη συναίνεσή του στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Επικαλούνται τη σταθερότητα και την ανάγκη να μην τεθούν δήθεν σε κίνδυνο οι θυσίες του ελληνικού λαού. Τα τρομοκρατικά διλήμματα δεν αφορούν κυρίως το διπολικό καβγά της με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί την ΕΕ και το καπιταλιστικό σύστημα. Οι εκβιασμοί και τα διλήμματα απευθύνονται, πάνω από όλα, στο λαό και στόχο έχουν να εξασφαλίσουν τη λαϊκή υποταγή στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο και τα νέα δεινά που αυτός φέρνει.
Η κυβέρνηση λέει ψέματα, όταν ισχυρίζεται ότι τα νέα αντιλαϊκά μέτρα μπορούν ν' αποτραπούν, αν υπάρξει πολιτική σταθερότητα και καθησυχαστούν οι δανειστές. Γιατί, τα παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα δεν είναι απλά και μόνο απαιτήσεις των δανειστών. Είναι εδώ και χρόνια κατευθύνσεις της ΕΕ, η στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα και την Ευρώπη, για να γίνει ακόμη πιο φτηνό το εργατικό δυναμικό. Σε όλες τις χώρες της ΕΕ - Ευρωζώνης γίνονται τέτοιες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις με δεξιές (π.χ. Γερμανία) ή σοσιαλδημοκρατικές (π.χ. Γαλλία, Ιταλία) κυβερνήσεις.
Γι' αυτό και η κυβέρνηση, καθώς και άλλα κέντρα του κατεστημένου (ΣΕΒ, ΜΜΕ κ.λπ.), κάνουν συνεχώς λόγο για «ανάγκη συνέχισης των μεταρρυθμίσεων, ακόμη κι αν δεν μας τις ζητήσουν». Αυτήν την πραγματικότητα κρύβει από το λαό και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεταρρυθμίσεις που κι αυτός προτείνει είναι στη λογική της ΕΕ και των επιχειρηματιών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εναλλακτική λύση υπέρ του λαού. Επιδιώκοντας να είναι πρώτο κόμμα στις εκλογές, ολοκλήρωσε με γοργούς ρυθμούς την πορεία μετατροπής του σε κόμμα αστικής αντιλαϊκής διαχείρισης. Κρύβει τις αιτίες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και αθωώνει το εκμεταλλευτικό πρόσωπο του καπιταλισμού, της εξουσίας του κεφαλαίου.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δίνει διαπιστευτήρια στους δανειστές, στην ΕΕ, στις «αγορές» ότι δε θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, αλλά και τους καλεί να εμπιστευθούν και να στηρίξουν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, γιατί μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τα συμφέροντά τους (βλ. συναντήσεις με επενδυτικά funds στο Σίτι του Λονδίνου). Εχει, και φραστικά πλέον, εγκαταλείψει τις διακηρύξεις για «ακύρωση» και «κατάργηση» του μνημονίου και κυρίως των εφαρμοστικών νόμων, για ανάκτηση των απωλειών του λαού, επιστροφή του 13ου - 14ου μισθού, της 13ης - 14ης σύνταξης, κατάργηση των χαρατσιών. Δεν αμφισβητεί τους μηχανισμούς επιτήρησης της ΕΕ, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, τα ευρωπαϊκά εξάμηνα, δηλαδή τα «μνημόνια διαρκείας» σε βάρος των λαών. Στο πλαίσιο αυτό, προχωράει τις συμμαχίες του με πρώην στελέχη, υπουργούς και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, κ.λπ. που έχουν στηρίξει τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα.
Την ίδια στιγμή, αξιοποιώντας μια ψευδεπίγραφη «ριζοσπαστική» ρητορεία οπορτουνιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό του, ιδιαίτερα της λεγόμενης «Αριστερής Πλατφόρμας», ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εγκλωβίσει αριστερό κόσμο, νέους εργαζόμενους με προβληματισμό και αγωνιστική πολιτική διάθεση. Επαναλαμβάνεται και εδώ το γνωστό και χιλιοπαιγμένο έργο της σοσιαλδημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ παλιότερα, που εμφανίζει και μια «αριστερή» τάση, η οποία δήθεν πιέζει την ηγεσία, δίνοντάς της στην πραγματικότητα αριστερό άλλοθι. Αντίστοιχα, αποπροσανατολίζουν τα σχήματα εκλογικής συνεργασίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προβλέπουν ορισμένους στόχους πάλης, όπως η «έξοδος από το ευρώ», χωρίς ρήξη με το σημερινό πλαίσιο ελέγχου της οικονομίας από την εξουσία του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, αποδείχτηκε χρήσιμος για το κεφάλαιο, προκειμένου να υπονομεύσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Οχι μόνο δεν αξιοποίησε το υψηλό του ποσοστό για να δυναμώσει η λαϊκή κινητοποίηση, αλλά, αντίθετα, καλλιέργησε και τη λογική της αναμονής, της ανάθεσης, περιορίζοντας τη λαϊκή παρέμβαση στη συμμετοχή στις εκλογές και στην επιλογή για το ποιος θα ασκεί την αντιλαϊκή πολιτική από κυβερνητική θέση. Αποδεικνύει και αυτό ότι δεν έχει καμία διάθεση σύγκρουσης με τα καπιταλιστικά συμφέροντα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η ζωή έδειξε ότι όσο ανεβαίνει το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο αυτό αποβαίνει σε βάρος της εργατικής - λαϊκής πάλης.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέες και νέοι, άνεργοι, συνταξιούχοι,
Το τελευταίο διάστημα έγινε ακόμη πιο φανερό ότι ο καβγάς μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ έχει τα μάτια στραμμένα στις «αγορές», δηλαδή στο κεφάλαιο, για το ποιος από τους δύο θα κερδίσει την «εύνοιά» του. Διεκδικούν το ρόλο του ικανότερου διαπραγματευτή για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι για τα συμφέροντα του λαού. Μιλάνε και οι δύο για «εθνική συναίνεση», που σημαίνει ταξική - κοινωνική ειρήνη, υποταγή του λαού στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Οι διαφορές τους αφορούν τη συνταγή διαχείρισης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, εξωραΐζοντας και οι δύο το αντιλαϊκό και ταξικό της περιεχόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, συμπόρευση με τη Γαλλία και την Ιταλία, που παίρνουν συνεχή μέτρα σε βάρος των λαών τους, για μεγαλύτερη άσκηση πίεσης ενάντια στη Γερμανία.
Την ίδια στιγμή, όμως, και η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβουν ότι η όποια ρύθμιση του χρέους και η χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας δε θα οδηγήσουν σε ανακούφιση του λαού, αλλά σε αύξηση της κρατικής στήριξης των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων και επενδύσεων. Η ελάφρυνση του χρέους, είτε με την πρόταση της ΝΔ είτε με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνει σε συμφωνία με τους εταίρους, άρα θα συνοδεύεται με νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις, όπως έγινε με το «κούρεμα» του PSI το 2012, αλλά και σε άλλες χώρες.
Ομως, καμιά αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης δεν μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της κρίσης ούτε να οδηγήσει σε καπιταλιστική ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Αυτό δείχνουν τα παραδείγματα των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διαφορές τους, εξαπατούν το λαό, υποσχόμενοι το ίδιο πράγμα: Οτι, αν πάρει μπροστά η καπιταλιστική οικονομία, θα ωφεληθεί ο λαός. Λένε ψέματα. Η όποια καπιταλιστική ανάκαμψη θα πατήσει πάνω στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, δε θα δώσει αξιοπρεπή δουλειά στα εκατομμύρια ανέργους. Τα λεγόμενα «συγκριτικά» πλεονεκτήματα για την ανασύνταξη της οικονομίας της χώρας, που επικαλούνται κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, αφορούν τις δυνατότητες των μεγάλων επιχειρήσεων γι' ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.
Η ανάκαμψη ακόμη κι αν επιτευχθεί, θα είναι αδύναμη και μάλιστα σε περίοδο που η ύφεση σε ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και η υπερχρέωση κρατών προμηνύουν νέο κύκλο πιο βαθιάς κρίσης. Γι' αυτό και το κεφάλαιο επιμένει για «εθνική συναίνεση», που δεν αρνούνται ούτε οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβίζοντας το λαό στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η κόντρα τους αφορά ποιος θα έχει το «πάνω χέρι».
Από το νέο φαγοπότι του κεφαλαίου μόνο ψίχουλα θα πέσουν για το λαό. Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονται και τάζουν μόνο ψίχουλα προς την «ακραία φτώχεια», που κι αυτά θα προκύψουν από την αφαίμαξη των υπόλοιπων εργαζομένων και θα εξανεμιστούν την επόμενη μέρα απ' το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων. Και οι δύο προωθούν την πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου με μέτρα του τύπου «παίρνω από τους φτωχούς για να ενισχύσω τους εξαθλιωμένους» και τα οποία δε στοιχίζουν για το κεφάλαιο. Υπηρετούν το στόχο του κεφαλαίου, να είναι η βάση των μισθών και των συντάξεων το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα της εξαθλίωσης.
Ο ένας μοιράζει τα «κοινωνικά μερίσματα», ο άλλος υπόσχεται συσσίτια και επιστροφή της 13ης σύνταξης μόνο για τους πιο εξαθλιωμένους συνταξιούχους. Ακόμη και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του κατώτατου μισθού είναι κενό γράμμα, αφού δεν αγγίζει τους χιλιάδες εργαζόμενους, ιδιαίτερα νέους, που δουλεύουν με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και δεν παίρνουν ούτε κι αυτόν το μειωμένο κατώτατο μισθό. Καλλιεργεί, στην ουσία, τη γνωστή αντιδραστική προπαγάνδα για «ρετιρέ» και «υπόγεια», που ανοίγει το δρόμο για να ισοπεδωθεί η πλειοψηφία των εργαζομένων με καλύτερους μισθούς. Επίσης, σε πολλές χώρες της ΕΕ η αποσπασματική αύξηση του κατώτατου μισθού, χωρίς επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, χρησιμοποιήθηκε για να συμπιεστεί ο μέσος μισθός.
Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα. Κριτήριο της στάσης και της πάλης του λαού πρέπει να είναι οι σύγχρονες ανάγκες του ίδιου και των παιδιών του. Κριτήριο πρέπει να είναι και οι τεράστιες δυνατότητες, που προσφέρουν η τεχνολογία, η επιστήμη, οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, αν όλα αυτά μπουν στην υπηρεσία του λαού.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέες και νέοι,
Απευθυνόμαστε σε εσάς, γνωρίζοντας τον πόθο σας να απαλλαγείτε από τα μνημόνια, τις άδικες πολιτικές και τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Νιώθουμε την αγωνία σας για το αύριο, για τα παιδιά σας, για να ζήσετε καλύτερες μέρες.
Εχουμε εμπιστοσύνη στο λαό και τη δύναμή του. Ο λαός έχει τη δύναμη και την ευθύνη να μην είναι παθητικός ή εξαπατημένος θεατής των αντιλαϊκών επιθέσεων από τις κυβερνήσεις της ΕΕ και του κεφαλαίου. Μπορεί να βγάλει συμπεράσματα και να μην επιτρέψει την επανάληψη του αντιλαϊκού δικομματικού παρελθόντος.
Χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ παντού, γιατί αποτελεί τον πραγματικό, μοναδικό αντίπαλο στα μονοπώλια και την εξουσία τους, την ΕΕ των μνημονίων διαρκείας, τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Κυβέρνηση θα υπάρξει μετά τις εκλογές. Αλλωστε, υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι - κόμματα και σχήματα μιας χρήσης - να συνδράμουν σ' αυτό. Για το λαό, αυτό που μετράει είναι να υπάρχει δυνατό ΚΚΕ, για να είναι ο ίδιος ο λαός δυνατός.
Γνωρίσατε το ΚΚΕ ως σταθερή, αλύγιστη δύναμη σε κάθε αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση. Γνωρίζετε τι έκανε το ΚΚΕ 96 χρόνια, ποιος ήταν η μοναδική δύναμη εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης, μέσα κι έξω από τη Βουλή, τα τελευταία 3 χρόνια, από τις εκλογές του 2012. Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις την προσφορά και την επίδραση του αγώνα των κομμουνιστών. Γνωρίσατε, όμως, κι ότι η εκλογική μείωση του ΚΚΕ στοίχισε στη δυναμική και μαζικότητα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Ξέρετε ότι, παρ' όλα αυτά, το ΚΚΕ δεν το έβαλε κάτω, στήριξε μισθωτούς, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, συνταξιούχους, μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές, για το δικαίωμα στην Υγεία, στην Ασφάλιση, στη σύνταξη, στην Παιδεία, για την προστασία του εισοδήματος, της κατοικίας, της επαγγελματικής στέγης των αυτοαπασχολούμενων και αγροτών από τα τοκογλυφικά δάνεια και τους αβάστακτους φόρους. Το ΚΚΕ ποτέ δεν είπε ψέματα στο λαό.
Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε εσάς που δικαιολογημένα σκέφτεστε ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο, ότι «πρέπει να φύγουν αυτοί». Στο πρόσωπο της σημερινής κυβέρνησης πρέπει να απορριφθεί η στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου κι όχι να αναθέσουμε σε κάποια άλλη κυβέρνηση να εφαρμόσει την ίδια στρατηγική με κάποιες ανούσιες για το λαό παραλλαγές. Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμιά: Τα προηγούμενα χρόνια εναλλάχτηκαν κυβερνήσεις αυτοδύναμες και συνεργασίας, εκβιάζοντας τη λαϊκή ψήφο, πότε με το φόβο του «χειρότερου» πότε με την αυταπάτη του «μικρότερου» κακού. Τι άλλαξε, όμως, για το λαό; Οσο η χώρα παραμένει εγκλωβισμένη στα δεσμά της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που έχει φάει τα ψωμιά του και σαπίζει, η παγίδα του «μικρότερου κακού» θα οδηγήσει και σ' άλλες αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Ανάγκη για το λαό είναι να απαλλαγεί από τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και την πολιτική τους, να πάρει ο ίδιος την εξουσία. Η σημερινή κατάσταση - ελληνική και διεθνής - δεν επιτρέπει άλλο χαμένο χρόνο.
Απευθυνόμαστε σε εσάς που νιώθετε ριζοσπάστες, αριστεροί, προοδευτικοί, που έχετε γνώση και μνήμη, που έχετε πάρει μέρος στους αγώνες και που σήμερα προσβλέπετε στον ΣΥΡΙΖΑ με βαριά καρδιά και λίγες ελπίδες, στη λογική του «μικρότερου κακού». Σήμερα, μπορείτε να δείτε πιο καθαρά ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με τα διαπιστευτήρια που δίνει στο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, κόβει κάθε δεσμό με την Ιστορία του λαϊκού κινήματος. Δίνει πάτημα στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις να συκοφαντήσουν τις αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας. Ολο και πιο γρήγορα παίρνει τη θέση της σοσιαλδημοκρατίας, σε χειρότερη μάλιστα εκδοχή, γιατί χειρότερη είναι και η κατάσταση του καπιταλισμού, αλλά και του εργατικού κινήματος.
Απευθυνόμαστε και σε εσάς που δε συμφωνείτε σε όλα με το ΚΚΕ ή επιφυλάσσεστε ακόμη για κάποιες θέσεις του, κατανοείτε όμως ότι το ΚΚΕ αποτελεί το σταθερό στήριγμα του λαού. Ο,τι κέρδισε ο λαός, το κέρδισε μόνο με αγώνες και με το ΚΚΕ μπροστά. Οταν το κίνημα και το ΚΚΕ αδυνάτισαν, έχασε και ο λαός.
Σκεφτείτε αύριο ποια δύναμη θα είναι δίπλα στο λαό, μπροστάρης στον αγώνα για το μισθό, τη δουλειά, τα δικαιώματά του.
Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης σε κάθε προβληματιζόμενο νέο, εργαζόμενο, συνταξιούχο σε όποιον και όποια δε συμβιβάζονται με τη μιζέρια και την ηττοπάθεια.
Τους καλεί να ψηφίσουν - να δυναμώσουν το ΚΚΕ παντού. Για να δυναμώσει ο ίδιος ο λαός, να δυναμώσουμε τη λαϊκή αντίσταση και πάλη, τη λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, ν' ανοίξουμε το δρόμο στην προοπτική της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

ΣΙΓΟΒΡΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

ΣΙΓΟΒΡΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

Οι επιδιώξεις και οι κόντρες των αστών, θανάσιμος κίνδυνος για τους λαούς

Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και η όλο και βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στις ενδοϊμπεριαλιστικές «κόντρες» πρέπει να προβληματίσουν κάθε εργάτη και εργάτρια και μπροστά στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών.
Από τη μια πλευρά, εντείνονται οι έρευνες και μαζί τα «παζάρια» για την «αξιοποίηση» υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή. Εδώ και πολύ καιρό η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ πηγαινοέρχεται σε επιχειρηματικά και άλλα «φόρουμ» για την Ενέργεια, λανσάροντας το φυσικό πλούτο του λαού μας για να τραβήξει κι άλλους επενδυτές. Η τριμερής συνεργασία Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου και τα «πανηγύρια» με τα οποία την υποδέχτηκε μεγάλη μερίδα της ντόπιας πλουτοκρατίας και του αστικού πολιτικού κόσμου είναι ενδεικτική των συνεργασιών που ξεδιπλώνονται στο φόντο όξυνσης αντιθέσεων στην περιοχή. Για παράδειγμα, το Κάιρο ενισχύει τις σχέσεις του με Αθήνα και Λευκωσία σε μια περίοδο που οι σχέσεις του με την Αγκυρα περνούν «κρίση», στο φόντο ευρύτερων διεργασιών για το ποια αστική τάξη θα έχει προβάδισμα στις μπίζνες, με την τουρκική να θέλει να έχει τον πρώτο λόγο στο λεγόμενο «μουσουλμανικό κόσμο» της περιοχής.
Η τουρκική προκλητικότητα οξύνεται, όπως αποτυπώνεται και με τις έρευνες του «Μπαρμπαρός» μέσα στη κυπριακή ΑΟΖ, διαψεύδοντας όσους έλεγαν ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα δημιουργήσει «ασπίδα προστασίας». Οι πιέσεις για να «λυθεί» το Κυπριακό γρήγορα και να προχωρήσουν οι επενδύσεις εντείνονται, με το δρόμο για ένα νέο διχοτομικό «Σχέδιο Ανάν» να έχει ήδη χαραχτεί από το Φλεβάρη του 2014.

Πυκνώνουν «παζάρια» αλλά και στρατιωτικά γυμνάσια

Στα τέλη του Νοέμβρη του 2014, από τη συνάντηση των υπουργών Ενέργειας της Αιγύπτου, της Κύπρου και της Ελλάδας (από αριστερά προς τα δεξιά)

Από την άλλη πλευρά, μεγαλώνει η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή. Στα τέλη Οκτώβρη, ο υπουργός Εξωτερικών ανακοίνωσε περήφανος ότι η Αθήνα εξετάζει την αποστολή φρεγάτας και υποβρυχίου στην Ανατολική Μεσόγειο, ενισχύοντας την (στρατιωτική) «παρουσία» της στην περιοχή. Ταυτόχρονα, πυκνώνουν οι στρατιωτικές ασκήσεις μιας σειράς δυνάμεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το τελευταίο τρίμηνο στην περιοχή πραγματοποιήθηκαν ασκήσεις του ΝΑΤΟ (με τη συμμετοχή και της Τουρκίας), της Ρωσίας, κοινή άσκηση Κύπρου - Ισραήλ (που τα τελευταία χρόνια έχουν υπογράψει μια σειρά συμφωνίες συνεργασίας στον τομέα, π.χ., της «διάσωσης»).
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι παραινέσεις οικονομικών αλλά και επιστημονικών ιδρυμάτων (όπως αυτά που μελετούν τρόπους διεύρυνσης των μονοπωλιακών επενδύσεων και κερδών και οι αστοί ονομάζουν «δεξαμενές σκέψης») για περαιτέρω ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή. Χαρακτηριστικές είναι οι προτάσεις αμερικανικών «δεξαμενών σκέψης» για να επαναγκαταστήσουν οι ΗΠΑ «μια ρωμαλέα ναυτική παρουσία» στην περιοχή, ώστε «να ενισχύσουν τη διπλωματική τους δύναμη στην περιφέρεια και να βοηθήσουν στην ασφάλεια της ενεργειακής αγοράς στην περιοχή». Αστικά ΜΜΕ, όπως το «Βήμα», ήδη έσπευσαν να δώσουν στα δημοσιεύματά τους τίτλος του τύπου «το αέριο φέρνει ξανά τον 6ο Στόλο στη Μεσόγειο». Προτάσεις γίνονται όμως και για χαλάρωση του εμπάργκο όπλων των ΗΠΑ προς την Κύπρο, για ένταξη της Κύπρου στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» αλλά και ενεργότερη εμπλοκή μελών του ΝΑΤΟ, όπως οι Γαλλία - Ιταλία, στην «αρχιτεκτονική» για την ασφάλεια στην περιοχή».
Ολα αυτά κατατίθενται στα τραπέζια των ιμπεριαλιστικών διαβουλεύσεων, παράλληλα με «σενάρια» για εγκατάσταση πολεμικών σκαφών τύπου LCS για ναρκοπόλεμο ή και ανθυποβρυχιακό πόλεμο στη Σούδα της Κρήτης, αναδεικνύοντας τους πολύ άμεσους κινδύνους που η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες κρύβει για το λαό μας. Ενώ, στα τέλη Οκτώβρη, πληροφορίες ήθελαν τις ΗΠΑ να μεγαλώνουν τις πιέσεις (και την ελληνική κυβέρνηση να το συζητά) για να παραχωρηθεί επιπλέον χώρος στη βάση τους στη Σούδα ή και χώρος στο αεροδρόμιο στο Καστέλι Ηρακλείου Κρήτης, ώστε να προσγειώνονται και να απογειώνονται από εκεί αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη («drones»), που στην εποχή μας διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στις πολεμικές επιχειρήσεις.

Θέλουν «σταθερότητα» για τα μονοπώλια...

Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, από τη μια, και ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, όπως και όλα τα υπόλοιπα κόμματα της διαχείρισης του καπιταλισμού, εκφράζουν αγωνίες και προτάσεις για τη διασφάλιση της «σταθερότητας» στην περιοχή. Μόνο που «σταθερότητα» σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων δε σημαίνει τίποτα άλλο από διασφάλιση εκείνων των συνθηκών που θα κρατήσουν τους εργάτες και τα άλλα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα καθηλωμένα, εγκλωβισμένα στη συναίνεση και τις «κόντρες» των αστών και των διεθνών τους συμμάχων, ώστε να προχωρήσουν ανεμπόδιστα οι σχεδιασμοί των επιχειρηματικών ομίλων.
Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκαταλείψει ακόμα και αυτήν την ψευτο-αντιιμπεριαλιστική ρητορική που είχε κάποτε. Οχι μόνο δεν αμφισβητεί τη συμμετοχή της Ελλάδας σε ΕΕ - ΝΑΤΟ αλλά και διεκδικεί μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη για αναβάθμιση της ελληνικής θέσης μέσα στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες. Οι «εναλλακτικές» του προτάσεις αφορούν την ενίσχυση των σχέσεων και με άλλα «αναδυόμενα» ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι BRICS (Βραζιλια, Ρωσια, Ινδια, Κινα, Νότια Αφρική).
Τις λίγες βδομάδες που απομένουν μέχρι τις εκλογές θα δυναμώσει η προσπάθεια των αστικών επιτελείων να μεταδοθούν στο λαό ψευτοδιλήμματα, που για τον ίδιο δεν έχουν καμιά αξία. Θα δυναμώσει η συζήτηση γύρω από τους άξονες «γεωπολιτική σταθερότητα», «ενεργειακή ασφάλεια», «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», τους οποίους ο Αντώνης Σαμαράς είχε παρουσιάσει ως βασικούς στόχους μετά την ολοκλήρωση της Συνόδου Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου και γενικά ως αυτά που διακυβεύονται σήμερα και θα έπρεπε να απασχολούν τον ελληνικό λαό.
Οταν, όμως, οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων μιλούν για «γεωπολιτική σταθερότητα» εννοούν ένταση των προετοιμασιών για διαφύλαξη «ισορροπιών» και συνόρων που εκτιμούν ότι ωφελούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εκπροσωπούν. Εννοούν και στρατιωτικές προετοιμασίες που διεξάγονται μάλιστα στο πλαίσιο προσπαθειών να αναβαθμιστεί η θέση της χώρας και σε αυτόν τον τομέα. Δεν είναι τυχαία η ανάδειξη του Ελληνα αρχηγού ΓΕΕΘΑ στη θέση του προέδρου της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ενωσης (EUMC), σημαίνει νέες ευθύνες που η ελληνική αστική τάξη θα κληθεί να αναλάβει στην προώθηση ευρύτερων αντιλαϊκών σχεδιασμών. Η «σταθερότητα» που επιδιώκουν όλα τα κόμματα της διαχείρισης (μαζί και ο ΣΥΡΙΖΑ, που εξελίσσεται γοργά σε άξιο υπερασπιστή των αστικών συμφερόντων) ανοίγει το δρόμο σε νέες συνεργασίες (ο ΣΥΡΙΖΑ υπερθεματίζει της ενίσχυσης της συνεργασίας με «χώρες της περιοχής», όπως το Ισραήλ), νέες δηλαδή επιχειρηματικές κολεγιές για τη λεηλασία του πλούτου των λαών και την εκμετάλλευση των εργατικών τάξεων της περιοχής. Η Ανατολική Μεσόγειος, ευρύτερα η Μέση Ανατολή, μοιάζει ήδη με μπαρουταποθήκη έτοιμη να εκραγεί, με τα σύνορα σε μια σειρά χώρες (Συρία, Ιράκ και όχι μόνο) να αμφισβητούνται, νέες δυνάμεις και συμμαχίες να αναδύονται, στρατιωτικά και οικονομικά επιτελεία έτοιμα να αναμετρηθούν για να μοιραστούν αγορές και δρόμοι μεταφοράς ενεργειακών και άλλων πόρων. Μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα, οι όρκοι των αστών για «γεωπολιτική σταθερότητα» προδιαθέτουν μόνο νέες σφοδρές διαμάχες σε όλα τα επίπεδα.

... και ασφάλεια για τις μπίζνες τους

Οταν οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων μιλούν για «ενεργειακή ασφάλεια» σημαίνει ενίσχυση των σχεδιασμών και των συμμαχιών για το πώς το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και γενικά ο πλούτος των λαών θα ενισχύσει τα κέρδη και τη θέση του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου. Σ' αυτήν τη βάση, πολλαπλασιάζονται τα πήγαινε - έλα Ελλήνων αξιωματούχων σε Βρυξέλλες, Ουάσινγκτον, Τελ Αβιβ και αλλού, με ζητούμενο η Ελλάδα να εξελιχθεί σε «ενεργειακό κόμβο» όλης της περιοχής και εγγυητή της «ενεργειακής ασφάλειας» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κανείς λαός, όμως, δε βγήκε κερδισμένος από την ανάδειξη της πατρίδας του σε «κόμβο» υπέρ των μονοπωλιακών συμφερόντων. Είναι χαρακτηριστικό ήδη ότι οι σχεδιασμοί για το πώς θα αξιοποιηθούν τα κοιτάσματα αερίου σε Ελλάδα και Κύπρο (που πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι πολύ μεγάλα) δεν ξεκινούν από το ποιες είναι οι ανάγκες των δύο λαών, πώς θα εξασφαλιστεί, για παράδειγμα, Ενέργεια για ισόμετρη ανάπτυξη των κλάδων της οικονομίας και της βιομηχανίας (που βέβαια είναι ούτως ή άλλως αδύνατη εξαιτίας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της αναρχίας στην παραγωγή) αλλά το ποιος θα γίνει προμηθευτής άλλων αγορών, ποιος θα διασφαλίσει πιο προνομιακούς όρους συνεργασίας σε περισσότερες επιχειρήσεις.

Αναγκαία η ρήξη με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό

Τέλος, όταν οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων μιλούν για ανάγκη να δυναμώσει και «ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» κρύβουν πως οι «τρομοκράτες» που σήμερα καταγγέλλουν είναι δικά τους δημιουργήματα (όπως είναι και οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ), τα εγκλήματα των οποίων ξαφνικά όλοι βρίσκουν φρικιαστικά). Η προθυμία των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ να συνδράμουν σ' αυτόν τον «πόλεμο» με τη συμμετοχή της Ελλάδας και στο «διεθνή συνασπισμό κατά του "Ισλαμικού Κράτους"» (αντίστοιχα η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ για το αποτέλεσμα μαχών κατά του ΙΚ, π.χ., στο Κομπανί) δείχνουν πως το επόμενο διάστημα θα εμπλακούν πιο ενεργά στις ενδοϊμπεριαλιστικές αναμετρήσεις, με κάθε τρόπο. Ομως για τους εργαζόμενους και τα εκμεταλλευόμενα στρώματα της χώρας μας και των χωρών της περιοχής αυτή η προθυμία και η ευαισθησία σημαίνει νέα εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς από τη στιγμή που δεν αμφισβητείται η κυρία αιτία των δεινών τους, που είναι η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Χωρίς να δυναμώνει σε κάθε χώρα τον μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό δεν μπορεί οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες και διευρυμένες ανάγκες τους με βάση τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής.

Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ

ΕΡΜΑΝΙΑ PEGIDA: Το δηλητήριο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στο προσκήνιο

ΕΡΜΑΝΙΑ

PEGIDA: Το δηλητήριο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στο προσκήνιο

Το μεταναστευτικό γίνεται πεδίο ενδοαστικής αντιπαράθεσης ξένης προς τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων

Από τις εκδηλώσεις των αντιδραστικών δυνάμεων που συμπαρασύρουν και απλούς εργαζόμενους στη Δρέσδη

Το φαινόμενο των συγκεντρώσεων και πορειών που διοργανώνουν εδώ και τρεις περίπου μήνες οι ρατσιστικές - ξενοφοβικές οργανώσεις, όπως η PEGIDA («Πατριώτες Ευρωπαίοι κατά του Εξισλαμισμού της Δύσης») και οι «Χούλιγκανς ενάντια στους Σαλαφιστές» στη Γερμανία, όπως όλα δείχνουν, ήρθε για να μείνει καθώς αφορά το μεταναστευτικό ζήτημα, που εγείρεται και από ένα τμήμα της αστικής τάξης, το οποίο θέλει να μειωθεί ειδικά η εισροή των αιτούντων πολιτικό άσυλο. Επίκεντρο των αντιδραστικών αυτών εκδηλώσεων είναι η Δρέσδη, η πρωτεύουσα του ανατολικού κρατιδίου της Σαξονίας, όπου από τον Οκτώβρη του 2014 ξεκίνησαν τις Δευτέρες με μερικές δεκάδες και στη συνέχεια αυξήθηκαν φτάνοντας στις 22 Δεκέμβρη ως και, σύμφωνα με τα στοιχεία των αρχών, τις 17.500 άτομα. Ταυτόχρονα εστίες υπάρχουν και σε άλλες πόλεις, όπως η Κολονία και το Μόναχο. Αύριο, Δευτέρα, προγραμματίζεται στη Δρέσδη η επόμενη διαδήλωση με τη μορφή «βραδινού περιπάτου», ενώ αντίστοιχες εκδηλώσεις έχουν προγραμματιστεί για τις 12 Γενάρη σε Ροστόκ και Λιψία.
Στις ρατσιστικές εκδηλώσεις πρωτοστατούν μέλη του Εθνικού Κόμματος Γερμανίας (ΝPD, νεοναζιστικό κόμμα), ενώ και η λεγόμενη Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), η οποία εκφράζει τμήμα του κεφαλαίου που θεωρεί ότι η Γερμανία πρέπει να βγει από την Ευρωζώνη, με πολλά στελέχη της δηλώνει ότι οι αντιμουσουλμανικές ρατσιστικές εκδηλώσεις εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τμήματος του πληθυσμού, που πρέπει να εισακουστούν, και ασκεί κριτική στη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης.

Υποκρισία από την Μέρκελ

Οχι τυχαία το φαινόμενο αυτό απασχόλησε και την καγκελάριο της Γερμανίας, Αγκελα Μέρκελ, στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά της, που θέλησε να διαφοροποιηθεί και να παρουσιαστεί ως η ...προστάτης των κατατρεγμένων. Ετσι, συγκαλύπτοντας το γεγονός ότι οι ξεριζωμένοι φεύγουν από τις πατρίδες τους για να ξεφύγουν από τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική και αλλού, όπου συμμετέχει και η Γερμανία και επίσης ως οικονομικοί μετανάστες. Ετσι, σημείωσε με υποκρισία: «Μια συνέπεια των πολέμων και των κρίσεων είναι το ότι σήμερα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός προσφύγων, περισσότερων μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο». Και συνέχισε: «Πολλοί ξέφυγαν κυριολεκτικά από το θάνατο. Είναι αυτονόητο να βοηθήσουμε και να δεχτούμε αυτούς που ζητάνε καταφύγιο στη χώρα μας».
Επίσης, ενθυμούμενη την αντεπανάσταση στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, από όπου κατάγεται, η Μέρκελ κατέφυγε στον αντικομμουνισμό και ισχυρίστηκε ότι «πριν από 25 χρόνια οι χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν κάθε Δευτέρα για δημοκρατία και ελευθερία, ενάντια σε μια δικτατορία, στην οποία τα παιδιά μεγάλωναν με φόβο». Τέτοιο θράσος! Ενώ σήμερα, όπως είπε, «όσοι ξαναφωνάζουν "Εμείς είμαστε ο λαός" στην πραγματικότητα εννοούν "δεν ανήκετε εδώ - λόγω του χρώματος, του δέρματός σας ή της θρησκείας σας"». Και κατέληξε: «Για το λόγο αυτό λέω σε όλους αυτούς που πηγαίνουν σε τέτοιες διαδηλώσεις: Μην ακολουθείτε αυτούς που τις οργανώνουν! Γιατί συχνά μέσα στην καρδιά τους έχουν προκαταλήψεις, παγωνιά, ακόμα και μίσος».
Βεβαίως, το κλίμα της ξενοφοβίας καλλιεργείται και από δυνάμεις που εμφανίζονται ότι πρωτοστατούν στο «δημοκρατικό τόξο» ενάντια στους ρατσιστές. Ενδεικτική η πρόταση βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος της Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης (CDU), για απαγόρευση της «μπούρκας», και της Ενωσης Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) της Βαυαρίας, σύμμαχου κόμματος με τους χριστιανοδημοκράτες και τους σοσιαλδημοκράτες, που είχε προτείνει να υποχρεωθούν οι μετανάστες να μιλούν γερμανικά στο σπίτι τους, κάτι που βέβαια στη συνέχεια αποσύρθηκε.
Η δήθεν ευαισθησία της Μέρκελ, πάντως, εκφράζει εκείνο το τμήμα της αστικής τάξης που θέλει τους μετανάστες ως φτηνή εργατική δύναμη, χρήσιμη για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Βιομήχανοι: Ευκαιρία οι μετανάστες

Στην ίδια ρότα με την καγκελάριο είναι ο πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανικών Βιομηχανιών, Ούλριχ Γκρίλο (που εκπροσωπεί 100.000 επιχειρήσεις με 8 εκατομμύρια εργαζόμενους), ο οποίος δήλωσε: «Αποστασιοποιούμαι με κάθε σαφήνεια από τους νεοναζί και τους ξενοφοβικούς που μαζεύονται στη Δρέσδη και αλλού. Πρέπει να ταχθούμε ξεκάθαρα ενάντια σε κάθε ξενοφοβία. Είμαστε εδώ και καιρό χώρα υποδοχής μεταναστών και έτσι πρέπει να παραμείνουμε. Ως κράτος ευημερίας και για λόγους χριστιανικής αγάπης προς τον πλησίον πρέπει η χώρα μας να υποδεχτεί περισσότερους πρόσφυγες. Λαμβάνοντας υπόψη τη δημογραφική μας εξέλιξη διασφαλίζουμε με τη μετανάστευση ανάπτυξη και ευημερία. Η πολιτική πρέπει να προσπαθήσει πιο έντονα να κάνει τους πολίτες να κατανοήσουν αυτές τις ευκαιρίες και να τους διώξει αυτούς τους φόβους».

Τι αντιπροσωπεύει το νέο φαινόμενο;

Με τα στοιχεία που είναι έως τώρα διαθέσιμα φαίνεται ότι η πλειονότητα των συμμετεχόντων προέρχεται από μικροαστικά στρώματα και από τμήματα της εργατικής τάξης που συμπιέζονται οικονομικά (χαμηλόμισθοι, απασχολούμενοι σε μίνι τζομπς, άνεργοι, άτομα που παίρνουν βοηθήματα για να ζήσουν), δηλαδή αυτούς που έχουν χτυπηθεί περισσότερο από την επιβράδυνση της γερμανικής οικονομίας. Σε αυτούς βρίσκουν «οπαδούς» οι οργανωμένες αντιδραστικές δυνάμεις και αυτές του υποκόσμου. Ενδεικτικά και μόνο, ο Λουτς Μπάχμαν, που φέρεται επικεφαλής της κίνησης της Δρέσδης, και άλλα 2 μέλη της ηγετικής ομάδας έχουν ποινικό ιστορικό, ο ένας για εγκλήματα βίας και ο άλλος για απάτες, ενώ στις εκδηλώσεις συμμετέχουν με δυναμική παρουσία και μέλη ακροδεξιών ομάδων χούλιγκαν. Στη Σαξονία, ιδιαίτερα στις μικρότερες πόλεις και στην ύπαιθρο, οι νεοναζιστές έχουν σχετικά καλά οργανωμένες δομές. Για λίγες ψήφους δεν μπήκαν στις περσινές εκλογές στο τοπικό Κοινοβούλιο, με τα ποσοστά τους να φτάνουν το 5%. Μπήκε όμως η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) με 10%.
Η όλη εξέλιξη κάνει τα κόμματα της αστικής διαχείρισης να προβάλλουν το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο» μπροστά στον κίνδυνο της PEGIDA. Σε πολλές αντιδιαδηλώσεις στη Δρέσδη πρωτοστάτησαν στελέχη των χριστιανοδημοκρατών (πρωθυπουργός Σαξονίας, δήμαρχος Δρέσδης) και ακολούθησαν όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης και της «Αριστεράς» («Λίνκε»), που συμπροεδρεύει με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Την ίδια ώρα κάποια στελέχη των Χριστιανοδημοκρατών εκφράζουν την άποψη ότι πρέπει να προσεγγιστούν οι διαδηλωτές της PEGIDA και να εισακουστούν οι ανησυχίες και οι φόβοι τους. Ξεχωριστές αντιδιαδηλώσεις κάνουν και αντιφασιστικές οργανώσεις και ομάδες πρωτοβουλίας υπέρ των προσφύγων.
Η Σαξονία πάντως έχει 0,1% μουσουλμάνους και η Δρέσδη είναι μια από τις πόλεις με το χαμηλότερο ποσοστό αλλοδαπών (4%). Ωστόσο αυτό το στοιχείο δεν είναι το ουσιαστικό όσο η ίδια η στόχευση της κίνησης. Είναι δηλαδή γεγονός ότι το 2014 υποβλήθηκαν πάνω από 180.000 αιτήσεις χορήγησης ασύλου, 60.000 περισσότερες από το 2013. Το 22% προέρχονταν από πρόσφυγες και ξεριζωμένους από τη Συρία, το 10% από τη Σερβία και 8% από την Ερυθραία. Σε 27.000 άτομα αναγνωρίστηκε το καθεστώς του πρόσφυγα σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης. 40.000 αιτήσεις απορρίφτηκαν, 40.000 αποσύρθηκαν και 160.000 αιτήσεις (και παλαιότερων χρόνων) εκκρεμούν. Για το 2015 οι προβλέψεις μιλάνε για 200.000 νέες αιτήσεις. Συνολικά στη Γερμανία ζητά άσυλο το 0,4% των 51.000.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε φυγή παγκόσμια, σύμφωνα με στοιχεία που δίνουν οι γερμανικές αρχές.
Ανοιχτά στηρίζουν τις ξενοφοβικές αντιμουσουλμανικές εκδηλώσεις κάποιοι εκπρόσωποι της Εναλλακτικής για τη Γερμανία. Ο αντιπρόεδρός της, Α. Γκάουλαντ, δήλωσε ότι η Μέρκελ «καταδικάζει ανθρώπους χωρίς να τους ξέρει αφ' υψηλού». Ταυτόχρονα, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, όπως ένας από τους αντιπροέδρους του κόμματος, ο Χ. Χένκελ, πρώην πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, που θεωρεί ότι πρέπει να μείνουν μακριά από αυτό το κίνημα.
Είναι χαρακτηριστική όμως και η στάση του προέδρου του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνων Ιfo, Χανς Βέρνερ Ζιν, που σημείωσε ότι το «κοινωνικό κράτος είναι μαγνήτης για μετανάστες χωρίς προσόντα». Το CDU της Σαξονίας ανακοίνωσε ότι θα κάνει μια κριτική καταγραφή της μεταναστευτικής πολιτικής.
Από την άλλη, σύμφωνα με εκτίμηση της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Γερμανίας, η χώρα είναι σε θέση να ενσωματώσει έναν αυξανόμενο αριθμό μεταναστών. «Μπορούμε να το κάνουμε γιατί ενσωματώσαμε εκατομμύρια γκασταρμπάιτερ (ξένους εργάτες) και μετανάστες από την πρώην Σοβιετική Ενωση», δήλωσε ο πρόεδρος της Ενωσης, Ε. Μάλι (προέρχεται από τους σοσιαλδημοκράτες του SPD) και πρόσθεσε «Βέβαια, όμως, για το σκοπό αυτό χρειάζονται ανθρώπινοι πόροι, χρήματα και - μπροστά από το φαινόμενο - ηθικοί πόροι, δηλαδή μια ορισμένη προθυμία υποδοχής από την κοινωνία».

Στον κοινό ταξικό αγώνα η απάντηση των εργαζομένων

Είναι φανερό από αυτά τα στοιχεία ότι το ζήτημα της μετανάστευσης αποτελεί πεδίο ενδοαστικής αντιπαράθεσης που δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των εργαζομένων, Γερμανών και μεταναστών. Γι' αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η δράση που αναπτύσσουν επιτροπές αγώνα από Ελληνες μετανάστες στη Γερμανία, που αναδεικνύουν την κοινή βάση των ταξικών συμφερόντων όλων των εργαζόμενων, με παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, με εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε εργαζόμενους που απεργούν, όπως οι σιδηροδρομικοί ή οι εργαζόμενοι στην εταιρεία ηλεκτρονικού εμπορίου AMAZON με μεγάλες αποθήκες στη χώρα.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη συνεχίζει να είναι ζητούμενο αφού η στασιμότητα επιμένει

Η καπιταλιστική ανάπτυξη συνεχίζει να είναι ζητούμενο αφού η στασιμότητα επιμένει

Ρίσκα και αβεβαιότητες στην Ευρωζώνη. Χρήμα για το κεφάλαιο και μπαράζ συνδυασμένων αντιλαϊκών μέτρων για την καπιταλιστική ανάκαμψη

Eurokinissi

Ρυθμοί γενικευμένης κόπωσης, επιβράδυνσης των ρυθμών ανάπτυξης, ή και στασιμότητας, εκδηλώνονται σε αυτή τη φάση στις οικονομίες της Ευρωζώνης (ο κύκλος δεν είναι για όλες στο ίδιο σημείο), ενώ ταυτόχρονα ολοένα και περισσότερο χαμηλώνει ο πήχης των προσδοκιών του κεφαλαίου σχετικά με τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάκαμψης για το 2015 και για τα επόμενα χρόνια. Η Κομισιόν στην πρόσφατη έκθεση με τις «Φθινοπωρινές Προβλέψεις» επισημαίνει ότι υπάρχουν «κίνδυνοι επιδείνωσης των αναπτυξιακών προοπτικών», τους οποίους εντοπίζει στις «γεωπολιτικές εντάσεις», στην «αστάθεια των χρηματοπιστωτικών αγορών» και στην «πλημμελή εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Από την πλευρά της, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ομολογεί, πλέον, ότι τα προηγούμενα μέτρα «νομισματικής χαλάρωσης» σε όφελος του ευρωπαϊκού κεφαλαίου δεν ήταν αρκετά έτσι ώστε να στηριχθεί η αδύναμη και ανισόμετρη καπιταλιστική ανάκαμψη...
Μάλιστα, οι ρυθμοί επιβράδυνσης εμφανίζονται στην καπιταλιστική οικονομία της λεγόμενης και «ατμομηχανής της Ευρωζώνης και της ΕΕ», της Γερμανίας, ενώ ύφεση εκδηλώνεται στις καπιταλιστικές οικονομίες Γαλλίας και Ιταλίας. Αρα, σημάδια υποχώρησης εκδηλώνονται συγχρονισμένα στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) και αυτό ανεξάρτητα από το μείγμα πολιτικής που προκρίνει η κάθε κυβέρνηση. «Σε ιστορικούς όρους, η μέτρια ανάπτυξη είναι πολύ χαμηλή. Μετά από άλλες κρίσεις, ήταν πολύ πιο γρήγορη και απότομη», επισημαίνεται τόσο από την Κομισιόν όσο και από την ΕΚΤ. Σε αυτό το πλαίσιο, η καπιταλιστική ανάκαμψη, αν και όταν έλθει, φαίνεται ότι θα περάσει από «γολγοθά» και πάντως έως τώρα οι ρυθμοί ανάκαμψης δείχνουν ουσιαστικά στασιμότητα στην Ευρωζώνη.
Ταυτόχρονα, ανεξάρτητα από τη φάση του οικονομικού κύκλου και τη θέση του κάθε κράτους και της αστικής τάξης του στην πυραμίδα, ανεξάρτητα και από τα όποια μείγματα πολιτικής, η αντιλαϊκή επίθεση θα εκδηλώνεται και την επόμενη περίοδο με διαδοχικά συνδυασμένα μέτρα, διαρθρωτικού και δημοσιονομικού χαρακτήρα. Κεντρικός στόχος είναι η δημιουργία των πιο κατάλληλων συνθηκών για τόνωση των επενδύσεων, τέτοιων που να ικανοποιούν τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου και της κερδοφορίας.

Οι προβλέψεις της Κομισιόν

Σε αυτό το φόντο, η Κομισιόν στις «Φθινοπωρινές Προβλέψεις» επισημαίνει χαρακτηριστικά πως η «ανάκαμψη της ΕΕ φαίνεται αδύναμη». Ταυτόχρονα βλέπει «κινδύνους επιδείνωσης των αναπτυξιακών προοπτικών», τους οποίους εντοπίζει στις «γεωπολιτικές εντάσεις», στην «αστάθεια των χρηματοπιστωτικών αγορών» και στην «πλημμελή εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».
ΑΕΠ: Σε επίπεδο Ευρωζώνης, αναμένεται ισχνός ρυθμός ανάκαμψης για το 2014 στο 0,8%, από 1,2% στην προ εξαμήνου έκθεση με τις «Εαρινές Προβλέψεις». Για το 2015 εκτιμάται αύξηση 1,1% (από 1,7%) και για το 2016 στο 1,7% (δεν υπήρχε προηγούμενη εκτίμηση). Στα 28 κράτη της ΕΕ αναμένονται ρυθμοί: 2014: 1,3% (από 1,6%), 2015: 1,5% (από 1,6%). Υποβαθμισμένες είναι και οι προβλέψεις για τη γερμανική οικονομία. Συγκεκριμένα, για το 2014 σε 0,9% (από 1,4%) και για το 2015 επίσης σε 0,9% (από 1,6% την άνοιξη του 2014). Αντίστοιχα για τη Γαλλία αναμένεται 0,3% (από 1%) και 0,7% (από 1,5%). Στην Ιταλία προβλέπεται υποχώρηση 0,4% για το 2014 (έναντι αύξησης 0,6% στην προηγούμενη εκτίμηση) και για το 2015 ανάκαμψη 0,6% (από 1,7%). Σύμφωνα με την Κομισιόν, ο «μεγαλύτερος κίνδυνος» είναι η «εκ νέου απώλεια της εμπιστοσύνης λόγω στασιμότητας των μεταρρυθμίσεων σε εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο», ενδεχόμενο που θα έχει «αρνητικές επιπτώσεις για την οικονομική δραστηριότητα» ακόμη και στο στενό χρονικό ορίζοντα των προβλέψεων.
Μπαράζ από νέα αντιλαϊκά μέτρα και μείγμα πολιτικής για την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών προανήγγειλε προχτές και ο επίτροπος Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων, Π. Μοσκοβισί, λέγοντας πως «δεν υπάρχει μία μοναδική απλή απάντηση στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή οικονομία. Πρέπει να δράσουμε σε τρία μέτωπα: Αξιόπιστες δημοσιονομικές πολιτικές, φιλόδοξες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και αναγκαίες επενδύσεις, δημόσιες και ιδιωτικές. Οφείλουμε όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, στις Βρυξέλλες, στις πρωτεύουσες των κρατών - μελών και στις περιφέρειες για να δημιουργήσουμε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης και να δώσουμε πραγματική ώθηση στην απασχόληση»...

Η έκθεση του ΟΟΣΑ

Σύννεφα πάνω από τις οικονομίες της ΕΕ - ιδιαίτερα της Ευρωζώνης - βλέπει και ο ΟΟΣΑ σε έκθεση που δημοσιοποίησε για τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία. Σύμφωνα με τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό, η κατάσταση στην Ευρωζώνη αποτελεί και παράγοντα μετάδοσης των «κινδύνων» στην παγκόσμια οικονομία: «Μια παρατεταμένη στασιμότητα στην Ευρωζώνη μπορεί να συμπαρασύρει προς τα κάτω την παγκόσμια ανάπτυξη και να έχει επιπτώσεις σε άλλες οικονομίες μέσω των εμπορικών και χρηματοπιστωτικών διασυνδέσεων», σημειώνεται χαρακτηριστικά.
Οι αυξημένες αβεβαιότητες του κεφαλαίου προκύπτουν ανάγλυφα από την έκθεση του ΟΟΣΑ, σύμφωνα με την οποία:
-- «Η παγκόσμια οικονομία έχει υποχωρήσει σε χαμηλή ταχύτητα, με την αύξηση του εμπορίου και των επενδύσεων να είναι κατώτερη από τους ιστορικούς μέσους όρους και τις συνθήκες ζήτησης να αποκλίνουν μεταξύ χωρών και περιοχών τόσο στις αναπτυγμένες όσο και στις αναδυόμενες οικονομίες».
-- Η Ευρωζώνη βρίσκεται στα πρόθυρα του αποπληθωρισμού, ενώ η επίμονη και παρατεταμένη υποχώρηση των τιμών θα καθιστούσε «δυσκολότερη την αποπληρωμή του χρέους και θα αποθάρρυνε τις επιχειρηματικές επενδύσεις», σε μια εξέλιξη που θα οδηγούσε σε νέα ύφεση και μεγαλύτερη ανεργία. Η ισχνή ανάκαμψη, στο Γ' τρίμηνο του 2014, ωθεί τον ΟΟΣΑ να εκτιμήσει ότι «η απειλή είναι παρούσα και πραγματική».
-- Καθοδικές τάσεις εμφανίζουν οι ρυθμοί της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στην παγκόσμια οικονομία, για το 2014 αναμένεται αύξηση 3,3% και 3,7% το 2015, ρυθμοί οι οποίοι χαρακτηρίζονται «μέτριοι» σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα και χαμηλότεροι από το μακροχρόνιο μέσο όρο. Αντίστοιχες με αυτές της Κομισιόν είναι οι εκτιμήσεις για την Ευρωζώνη (0,8% το 2014 και 1,1% το 2015). Μια ορισμένη «δυναμική» βλέπουν στις ΗΠΑ (2014: 2,2%, 2015: 3%). Στην Ιαπωνία, μετά και τις αυξήσεις στους φόρους κατανάλωσης, βλέπουν ρυθμούς εξασθένισης στο 0,4% για το 2014 και 0,8% το 2015. Αποδυνάμωση, σε «πιο βιώσιμους ρυθμούς», αναμένονται στην Κίνα από 7,3% το 2014, σε 7,1% το 2015 και 6,9% το 2016.
Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, βλέπει να υπάρχει 30% πιθανότητα η Ευρωζώνη να εισέλθει σε περίοδο αποπληθωρισμού και 40% πιθανότητα για «νέα ύφεση».

«Πρεμούρα» για το κεφάλαιο

Στο προσκήνιο επανέρχεται η ενδοαστική συζήτηση και διαπάλη γύρω από τη διαμόρφωση του μείγματος της νομισματικής πολιτικής που θα εφαρμόσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ενόψει της συνεδρίασης που έχει προγραμματιστεί για τις 22 Γενάρη, στην οποία αναμένεται να τεθεί το ενδεχόμενο αγοράς κρατικών ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά. «Η αγορά ομολόγων είναι ένα από τα εργαλεία της ΕΚΤ, το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για την εκπλήρωση της εντολής μας. Δεν επιτρέπεται όμως να παραβιάσουμε το άρθρο 123 του Καταστατικού μας, το οποίο απαγορεύει τη χρηματοδότηση κρατών», τόνισε, την περασμένη βδομάδα, ο επικεφαλής της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι, στη γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt». Σχετικά με το ενδεχόμενο «αμοιβαιοποίησης» των κρατικών χρεών και την έκδοση «ευρωομολόγου» σημειώνει πως «γι' αυτό χρειάζεται κανείς την εμπιστοσύνη στον εταίρο». Και προσθέτει: «Το να το ρωτά κανείς αυτό τώρα είναι η λάθος ερώτηση τη λάθος στιγμή. Ενα τέτοιο κλίμα εμπιστοσύνης πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί». Ομολογείται δηλαδή πως η «εμπιστοσύνη» ανάμεσα στα κράτη της λυκοσυμμαχίας βρίσκεται στο «ναδίρ», γεγονός που συνδέεται με τις ενδοαστικές κόντρες και αντιθέσεις στη μεταξύ τους διαπάλη σχετικά με την επιλογή του κατάλληλου μείγματος αντιλαϊκής πολιτικής.
Στη γραμμή των νέων μέτρων χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής σε όφελος του κεφαλαίου κινήθηκαν και οι δηλώσεις του Π. Πράετ, μέλους του Εκτελεστικού Συμβουλίου και επικεφαλής οικονομολόγου της ΕΚΤ. Οπως είπε, τα μέτρα τα οποία ήδη ελήφθησαν δεν ήταν επαρκή ώστε να έχουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, ενώ και οι προοπτικές για τον πληθωρισμό «έχουν επιδεινωθεί από τότε που αποφασίσαμε τα προηγούμενα μέτρα» (τον Οκτώβρη του 2014, δηλαδή μόλις προ τριμήνου). Σύμφωνα με τον Π. Πράετ, «πριν από την κρίση, είχαμε ενδεχομένως υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες για την ανάπτυξη. Τώρα, έχουμε το αντίθετο. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι ότι αυτή η απαισιοδοξία για την ανάπτυξη θα διαιωνίσει τη σημερινή κατάσταση ασθενούς ανάπτυξης και χαμηλού πληθωρισμού».
Επί της ουσίας, τα μέτρα της νομισματικής χαλάρωσης αποσκοπούν στην τόνωση της κυκλοφορίας χρήματος, στη διοχέτευση κεφαλαίων, πρώτα και κύρια προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να διευκολυνθούν επενδύσεις για να υπάρξει καπιταλιστική ανάκαμψη, αφού σύμφωνα με τις πρόσφατες οικονομικές προβλέψεις της Κομισιόν στο β' τρίμηνο του 2014, οι συνολικές επενδύσεις στην ΕΕ διαμορφώνονται περίπου 15% χαμηλότερα από τα επίπεδα του 2007.
Σε αυτό το πλαίσιο, η καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή οι επενδύσεις, εκτός των άλλων, συνεπάγεται τη μονιμοποίηση των αντεργατικών μέτρων που ήδη έχουν παρθεί στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης και πιθανόν την επέκτασή τους, σε συνδυασμό με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, γιατί μόνο έτσι μπορεί να ενισχυθεί και να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου στη διαρκή διαπάλη για την απόσπαση κομματιών της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών.

Α. Σ.

Γιατί το φεγγάρι δείχνει προς τη Γη πάντα την ίδια πλευρά

Γιατί το φεγγάρι δείχνει προς τη Γη πάντα την ίδια πλευρά

Το ότι από τη Γη φαίνεται πάντα η ίδια πλευρά του φεγγαριού δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα των φυσικών νόμων. Η Σελήνη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της καθώς περιφέρεται γύρω από τη Γη. Ωστόσο, ο χρόνος που χρειάζεται για μια πλήρη περιστροφή είναι ακριβώς ο ίδιος που χρειάζεται για μια πλήρη περιφορά, δηλαδή περίπου 27 μέρες. Ως αποτέλεσμα, προς τη Γη είναι πάντοτε στραμμένο το ίδιο σεληνιακό ημισφαίριο.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Η κατάσταση αυτή δημιουργήθηκε στο πέρασμα του χρόνου από τη βαρύτητα, όπως συνέβη και σε δορυφόρους άλλων πλανητών. Η βαρύτητα της Σελήνης παραμορφώνει το σχήμα της Γης, με αποτέλεσμα τις παλίρροιες. Με τον ίδιο τρόπο, η ισχυρότερη βαρύτητα της Γης παραμορφώνει τη Σελήνη, δημιουργώντας ένα πετρώδες «εξόγκωμα» που βλέπει προς εμάς. Αυτό το «εξόγκωμα» λειτούργησε σαν φρένο, επιβραδύνοντας την περιστροφή της Σελήνης γύρω από τον άξονά της, μέχρι που έφτασε το σημερινό της ρυθμό, με αποτέλεσμα η «πλημμυρίδα» να βλέπει πάντα προς τη μεριά μας. Οταν συνέβη αυτό πριν περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια, το φεγγάρι «κλειδώθηκε παλιρροϊκά» και διατήρησε το ίδιο «πρόσωπο» έκτοτε.
Αυτό το «πρόσωπο» θα συνεχίσει να δείχνει για πάντα στους κατοίκους του πλανήτη Γη, εκτός αν συμβεί κάποιο απευκταίο κοσμικό «μπιλιάρδο», ένα σχεδόν εφαπτομενικό χτύπημα από κάποιο ευμέγεθες σώμα, όπως ένας αρκετά μεγάλος αστεροειδής, που θα μεταβάλει το χρόνο ιδιοπεριστροφής της Σελήνης (ελαφρώς και της τροχιάς της). Τότε οι άνθρωποι για χιλιάδες, ή και εκατομμύρια χρόνια θα βλέπουν μια καθημερινή αργή μεταβολή της όψης της Σελήνης, με περιοδική εμφάνιση και της «πληγής» που θα έχει αφήσει το χτύπημα του αστεροειδούς στην επιφάνεια του δορυφόρου μας, ενώ δεν αποκλείεται η σκόνη και τα συντρίμμια να δημιουργήσουν ένα δακτύλιο γύρω από τη Γη, παρόμοιο με του Κρόνου και άλλων πλανητών. Κάποια από τα συντρίμμια ενδέχεται να πέσουν στον πλανήτη με σοβαρές συνέπειες, που θα αφαιρέσουν όλη τη «μαγεία» του φαινομένου, ιδίως αν η πρόσκρουση γίνει στη σήμερα ορατή (εσωτερική) πλευρά της Σελήνης. Ακόμα και στην περίπτωση αυτή, σε βάθος χρόνου η Σελήνη θα ξανακλειδωθεί παλιρροϊκά και θα αρχίσει να δείχνει την ίδια όψη στους τοτινούς κατοίκους της Γης.