6 Φεβ 2016

Για τον αντιλαϊκό αντιλαϊκισμό

 Για τον αντιλαϊκό αντιλαϊκισμό

Δεν υπάρχει ίσως πιο κοινό και αντιλαϊκό αστικό ιδεολόγημα από τον "αντιλαϊκισμό" των φιλελέδων και την ανάγκη καταπολέμησης του λαϊκισμού, κάθε (μα κάθε) φορά που είναι να ψηφιστεί ένα αντιλαϊκό πακέτρο μέτρων.

Ο λαϊκισμός καταρχάς ως έννοια έχει γίνει λάστιχο (με το ίδιο ακριβώς ξεχείλωμα που έγινε και στον όρο "τρομοκρατία", για να συμπεριλάβει διασταλτικά τα κινήματα αντίστασης και γενικά οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στη νέα τάξη πραγμάτων). Κι ενώ αρχικά ξεκίνησε, για να ορίσει τα "θα" και τις εύκολες υποσχέσεις του Ανδρέα στα χρόνια της Αλλαγής, κατέληξε να στιγματίζει κάθε λαϊκή κατάκτηση και διεκδίκηση, κάθε φωνή που εκφράζει αντίθεση στην κρατούσα πολιτική (της ευρωπαϊκής μεγάλης ιδέας, των μνημονίων, κτλ). Και δεν εννοώ μόνο τη δική μας εναλλακτική, στρατηγική πρόταση, αλλά σχεδόν κάθε απόπειρα διαφοροποίησης από το κυρίαρχο μνημονιακό πρότυπο, ακόμα και ήπιες, νεοκεϊνσιανής λογικής προτάσεις.

Από μια άποψη οι φιλελέδες έχουν απόλυτο δίκιο σε αυτό το τελευταίο, καθώς είναι φτηνή κοροϊδία η (σκόπιμη ή μη) καλλιέργεια αυταπατών πως μπορεί να υπάρξει ένας διαφορετικός δρόμος και ένα πιο φιλολαϊκό μοντέλο διαχείρισης στα καθορισμένα πλαίσια (ευρωμονόδρομος, καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, κτλ). Αποκρύπτουν βέβαια πως και ο δικός τους δρόμος είναι εξίσου αδιέξοδος (για το λαό πάντα, γιατί στην -αστική- δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα για τα μονοπώλια). Εξάλλου είναι και αυτός δοκιμασμένος και χρειάζεται διαρκώς τον μπαμπούλα μιας υποτιθέμενης, τρισχειρότερης καταστροφής που μας περιμένει (έτσι και τολμήσουμε να ξεστρατίσουμε), για να επιβληθεί ως θέσφατο.

Η πιο σημαντική μεταστροφή ωστόσο αφορά το περιεχόμενο που δίνεται στην έννοια ως προς τους φορείς και τα αίτια που τη δημιουργούν. Λαϊκιστής θεωρείται λοιπόν ο πολιτικός που κρύβει ή εξωραΐζει την πραγματικότητα από τον κόσμο, όχι για να τον ξεγελάσει και να υφαρπάξει την ψήφο του (όπως έκανε δηλ κατεξοχήν το ΠαΣοΚ του 80' με τα δημαγωγικά, ριζοσπαστικά του συνθήματα και γενικά η σοσιαλδημοκρατία, σ' όλες της τις εκδοχές), αλλά γιατί υποκύπτει στην πίεση των συντεχνιών που θέλουν να διασφαλίσουν τα σκανδαλώδη προνόμια τους, των γνωστών, συγγενών και φίλων που του ζητάνε κάποιο ρουσφέτι, και άλλων ομάδων πίεσης. Με άλλα λόγια, δεν είναι αρκετά ισχυρός να αποκρούσει αυτή την πίεση και να κινηθεί ως "υπεύθυνος πολιτικός".

Αυτή η μετατόπιση της βασικής ευθύνης υπήρχε και στο παγκαλικό θράσος με τη διαβόητη φράση "όλοι μαζί τα φάγαμε", αυτοί τα φιλέτα, κι ο λαός το κοκαλάκι που του έριχναν, για να γλείψει. Και που αν τυχόν το έπαιρνε, ένιωθε προνομιούχος και ξεχνούσε κάθε ταξική ανάλυση της κοινωνίας, της θέσης του, των προβλημάτων της οικονομίας που "μαστίζεται από τη διαφθορά και τη γραφειοκρατία", αλλά ακόμα κι αν τα τις εκμηδενίζαμε, θα παρέμενε το αδιέξοδο της υπερσυσσώρευσης, η ιδιοποίηση της υπεραξίας, η νόμιμη εκμετάλλευση ως πηγή της κοινωνικής αδικίας κι ανισότητας

Εδώ όμως ο συλλογισμός πάει ένα βήμα παραπέρα, στις τελικές του συνέπειες. Ο λαός δεν είναι απλά συνένοχος, αλλά ο βασικός υπεύθυνος για τη διαφθορά, τα ρουσφέτια κι όλα τα κακά της μοίρας μας. Το ζήτημα είναι να βρεθούν πολιτικοί να διαχωρίσουν τις ευθύνες τους και να πάρουν γενναίες αντιλαϊκές αποφάσεις ενάντια στο λαϊκισμό και τις παθογένειες των περασμένων χρόνων.

Ο λαός φταίει για το λαϊκισμό, με την ίδια έννοια που για την κρίση φταίνε οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι του δημοσίου και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που δεν κόβουνε αποδείξεις. Οι κρατούντες καλλιεργούν συναισθήματα (συν)ενοχής στο λαό, που συμμετείχε σε αυτό το αλόγιστο πάρτι, που κατανάλωνε περισσότερα από όσα παρήγε, που είχε καλομάθει με παράλογες διεκδικήσεις κι υπερβολικές κατακτήσεις και τώρα πρέπει να τιμωρηθεί για εξιλέωση, σαν τον τζίτζικα που γλεντούσε μες στο κατακαλόκαιρο, αντί να σκεφτεί τη βαρυχειμωνιά που έρχεται. Η σωτηρία της χώρας (που γυρίζεται σε πολλές συνέχεις εδώ και λίγα χρόνια) περνάει μέσα από δοκιμασίες και βασανιστήρια για τον άσωτο λαό, που έτρωγε το μόσχο το σιτευτό όλον αυτόν τον καιρό.

Αλλά είναι εκπληκτικό το ποιόν κι απύθμενο το θράσος όσων επισημαίνουν αυτές τις χρόνιες παθογένειες. Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι, κηρύχνουν τη λιτότητα. Αυτοί που πήρανε δωράκια από τη Ζίμενς, μιλάνε για ηθικό πλεονέκτημα (το ίδιο που επικαλείται από την ανάποδη και ο Σύριζα, γιατί τόσα χρόνια ήταν έξω από το χορό) κι ηθική (μας έχουν διδάξει άλλωστε πως ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό). Αυτοί που μιλάνε για το πάρτι στο δημόσιο, για να κρύψουν την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, που καταλήγει στις τσέπες των καπιταλιστών, των δανειστών, στο μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων, κτλ. Αυτοί που χρησιμοποίησαν κατά συρροή τις μίζες, το βόλεμα και τα ρουσφέτια, για να εκμαυλίσουν λαϊκές συνειδήσεις, να χτίσουν συμμαχίες και να κάμψουν τη δυναμική του μαζικού κινήματος, τώρα στηλιτεύουν το πελατειακό κράτος, λες και προέκυψε από παρθενογένεση, χωρίς να γνωρίζουν τίποτα. Και μιλάνε υποκριτικά για λιγότερο κράτος, αλλά δεν είναι ούτε καν "συνεπείς φιλελεύθεροι", όταν έρχεται η κουβέντα στο διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, στη διόγκωση των σωμάτων ασφαλείας, κτλ.

Κι επειδή προφανώς δεν μπορούν να στοχοποιήσουν ευθέως το λαό, για να μη στραφεί εναντίον τους, αξιοποιούν τα κανάλια και την ιδεολογική τους ηγεμονία, για να χτίσουν αήττητα κλισέ για τα ρετιρέ, τις συντεχνίες, τους βολεμένους στο δημόσιο, τους συνδικαλιστές, κοκ, όλοι μαζί στο ίδιο τσουβάλι. Και ο κόσμος χάφτει, γουρούνι στο σακί, τα απλοϊκά σχήματα, τα χωνεύει και τα αναπαράγει, βγάζοντας έξω από το κάδρο της ευθύνης τον πραγματικό ένοχο.

Κι όμως, αυτά τα απλοϊκά σχήματα πέφτουν στο ίδιο "προπατορικό αμάρτημα" του λαϊκισμού, δηλ των εύκολων κι απατηλών λύσεων-υποσχέσεων.
Ότι αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο θα δούμε φως στο τούνελ (από το τρένο που έρχεται πάνω μας) και πως η ανάπτυξη έρχεται (μαζί με την ελπίδα που κόλλησε στο δρόμο και θα καθυστερήσει).
Ότι το χρέος είναι βιώσιμο (εμείς πάλι όχι), για να το αποπληρώνουμε εσαεί στους εταίρους-δανειστές που μας αρμέγουν.
Ότι έχουμε υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους, γιατρούς, εκπαιδευτικούς, κτλ. Κι ότι αν περιορίσουμε το σπάταλο κράτος και τη γραφειοκρατία, θα πετύχουμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, πλεονάσματα και του πουλιού το γάλα (για τους πλουτοκράτες).
Ότι η (όποια αναιμική) ανάπτυξη θα ωφελήσει τη χώρα ως σύνολο (που προφανώς δεν ταυτίζεται με το λαό της).

Ο αντιλαϊκός λαϊκισμός είναι στην πραγματικότητα το οργανωμένο, ταξικό μίσος ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του, η αλλεργία στο γνωστό σύνθημα (και βασικά προς τη λογική που εκφράζει): νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.
Ένα μίσος που αποτυπώνεται ακόμα και σε απλές φράσεις στα δελτία ειδήσεων, όπου ο ανταποκριτής απαξιώνει να απευθυνθεί στο κοινό, που θεωρητικά είναι κι ο τελικός κριτής του, και λέει προς τον παρουσιαστή: θέλω να σου πω ότι...
Κι εκφράζεται σε ανόητα κλισέ, σαν κι αυτά του Δαπίτη Κανάκη στο Ράδιο Αρβύλα, που βρίσκει και κάνει με τα κατορθώματα της ΔΦΑ (που επικαλέστηκε μέχρι και τους αντάρτες ως επιχείρημα για τους μετακλητούς), για να χύνει το δηλητήριό του.

Όλα τα παραπάνω βρίσκουν την πλήρη και πιο επιθετική ενσάρκωσή τους στο νέο αρχηγό της ΝΔ (και εκλεκτό του Σκάι) Κυριάκο Μητσοτάκη. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως επιχειρούν να τον πλασάρουν με το ηθικό πλεονέκτημα της ειλικρίνειας, που μιλάει ανοιχτά για ιδιωτική ασφάλιση ως λύση για το ασφαλιστικό και μας λέει στα ίδια πως θα μας πηδήξει, χωρίς σάλιο και ήπια προκαταρκτικά μέτρα, αλλά είναι για το καλό μας (και μετά από λίγο, ο πόνος θα δώσει τη θέση του στην ηδονή).
Η κλασική λογική σφάξε με αγά μου να αγιάσω. Και θα είναι τραγικό να συναινέσει ο ίδιος ο λαός με την ψήφο του, σε αυτό το σχεδιασμό, όπως είναι τραγικό να στηρίζει σήμερα τις ελπίδες του στον "αριστερό Σύριζα", που αποδεδειγμένα τον εξαπάτησε (καλή ώρα οι αρχαιοφύλακες με τα ασφαλιστικά μέτρα, που ψήφισαν Σύριζα για να γλιτώσουν την απόλυση και έμειναν στο δρόμο μετά από τόσα χρόνια). Ο δεξιός λαϊκισμός δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον "αριστερό" λαϊκισμό (κι αντιστρόφως), ως προς την αντιλαϊκή ουσία του.

Αλλά αν συμφωνούμε ότι λαϊκισμός είναι οι εύκολες κι απατηλές λύσεις-υποσχέσεις, μόνο οι κομμουνιστές δείχνουν στο λαό το δύσκολο δρόμο της Αρετής, που δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αποτελεί όμως τη μόνη διέξοδο, που δίνει μια προοπτική.
Είναι σίγουρα αντιδημοφιλές και καθόλου λαϊκίστικο να λες στο λαό πως πρέπει να παλέψει, να πάρει την τύχη στα χέρια του, για να κυβερνήσει αυτός και όχι κάποιος σωτήρας από τα πάνω, αλλά αυτό είναι το μόνο που έχουν (και μπορούν) να κάνουν οι κομμουνιστές. Κι αν κάποιος πίστεψε ποτέ κάτι διαφορετικό, κακώς βρέθηκε στις γραμμές τους.

Ο καθένας με το ρόλο του στο «θάψιμο»

 Ο καθένας με το ρόλο του στο «θάψιμο»


Οσοι βρέθηκαν την Πέμπτη στις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις, και έτυχε να παρακολουθήσουν τα ρεπορτάζ του αστικού Τύπου και των ΜΜΕ γι' αυτές τις συγκεντρώσεις, νόμιζαν ότι βρίσκονται σε εικονική πραγματικότητα.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, φρόντισαν να «θάψουν» τη μαζικότητα και το δυναμισμό των απεργιακών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ και να προβάλουν δυνάμεις, που όχι μόνο έχουν βάλει όλα αυτά τα χρόνια πλάτη στην αντιλαϊκή πολιτική, αλλά και σήμερα δεν αμφισβητούν την ουσία του ασφαλιστικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης και φυσικά δεν κάνουν τίποτε για την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης.

Από τη ΓΣΕΕ, τις ηγεσίες των ΔΣΑ, ΤΕΕ, Ιατρικού Συλλόγου, μέχρι την Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη ΛΑΕ και με συνθήματα «για την Αργεντινή και τα ελικόπτερα»..., όλοι και όλα χωράνε στα δελτία ειδήσεων των ΜΜΕ, αρκεί να μην ακούγεται τίποτε για τους δεκάδες χιλιάδες εργάτες, μικροεπαγγελματίες, φτωχούς αγρότες, νέους, που πήραν μαζικά μέρος κι έδωσαν τον τόνο στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Αρκεί να μην ακούγεται λέξη για άμεση απόσυρση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου, για ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ.

Ξεκινάμε από την κυβερνητική ΕΡΤ, η οποία, αφού έβαλε σε δεύτερη μοίρα την απεργία, επιλέγοντας να ασχοληθεί ως πρώτο θέμα με τις «σκληρές διαπραγματεύσεις» των υπουργών της κυβέρνησης, ανακάλυψε ότι στην Αθήνα πήραν μέρος 20.000, όταν μόνο στο ΠΑΜΕ ήταν πάνω από 50.000!

Στη συνέχεια, τα βραδινά δελτία ειδήσεων των καναλιών «έθαψαν» τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και πρόβαλαν τα επεισόδια των γνωστών προβοκατόρων. Αλλοι πάλι λένε ότι είδαν για πρώτη φορά ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ να διαδηλώνουν παρέα, σε μια προφανή προσπάθεια να ξεπλύνουν τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Τη σκυτάλη πήραν την επόμενη ημέρα (χτες) οι εφημερίδες, ακολουθώντας την ίδια τακτική «θαψίματος». Ολοι δε παρουσίασαν τις δηλώσεις του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ από την απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ μαζί με τα twitter της Φώφης και τις ομιλίες που έκανε κάπου ο Θεοδωράκης...

Δίπλα σε όλα αυτά, η αθλιότητα μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει πως δεν είδε τους χιλιάδες απεργούς των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ κι ανακάλυψε πως στις απεργιακές συγκεντρώσεις είναι οι εκπρόσωποι του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και οι χρυσαυγίτες! Ακόμα, τα όσα υποστήριξε ο Π. Σκουρλέτης χτες στη Βουλή, ότι η συμμετοχή στις συγκεντρώσεις «διογκώθηκε υπερβολικά από τα ΜΜΕ», καθώς και το πρωτοσέλιδο της «Αυγής», που προσπαθεί να κρύψει ότι τα απεργιακά συλλαλητήρια στρέφονταν και ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και τις διαπραγματεύσεις της με τους δανειστές.

Ο στόχος όλων προφανής: Να στηθεί ένα νέο σκηνικό, που στην καλύτερη περίπτωση να εξαντλεί την κριτική του στον αρμόδιο υπουργό και την κυβέρνηση και να υπηρετεί τα διάφορα σχέδια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού κι εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας στο νέο δίπολο του αστικού πολιτικού συστήματος.

Γιατί ο καθένας με το ρόλο του - είτε στηρίζοντας είτε αντιπολιτευόμενος την κυβέρνηση - επιδιώκει η λαϊκή δυσαρέσκεια να μη χειραφετηθεί, να μη βάλει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, την καπιταλιστική εξουσία, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους. Ο λαός έχει πλέον την πείρα και μπορεί με ένα αναγεννημένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με μια ισχυρή κοινωνική λαϊκή συμμαχία, να τους διαψεύσει.
Πηγή: Ριζοσπάστης

Ποιος δέχεται επίθεση;

Ποιος δέχεται επίθεση;
«Ο καπιταλισμός δέχεται επίθεση», γράφει σε πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» ο γνωστός ανταποκριτής του «Reuters» στην Ελλάδα Hugo Dixon. Η αναφορά γίνεται με αφορμή την εκλογική επιτυχία του Μπ. Σάντερς (υποψήφιου για το χρίσμα των Δημοκρατικών) στην Αϊόβα. Ο Σάντερς προβάλλεται σαν αριστερός και σοσιαλιστής από ένα μεγάλο τμήμα των αστικών ΜΜΕ. Στην πραγματικότητα προτείνει μια σειρά από αλλαγές στη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, με βασικό περιεχόμενο το πώς θα αντιμετωπιστεί η δυσαρέσκεια από οξυμένες κοινωνικές αντιθέσεις σε συνθήκες που πρέπει να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι τα μαντάτα για την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας διεθνώς είναι ανησυχητικά από τον κίνδυνο μιας νέας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και τις δυσκολίες που αυτή προκαλεί στο αστικό πολιτικό σύστημα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Σάντερς προτείνει ορισμένα μέτρα λιγότερο περιοριστικής πολιτικής και ταυτόχρονα διαμόρφωσης ενός πλέγματος «προστασίας των αδυνάτων», δηλαδή στην πραγματικότητα ένα πιο εκτεταμένο κρατικό δίκτυο διαχείρισης της φτώχειας και της εξαθλίωσης που συνοδεύει την προσπάθεια στήριξης της καπιταλιστικής οικονομίας των ΗΠΑ που βρίσκεται μεν στη φάση της ανόδου με πολλές όμως ανησυχίες και αμφιβολίες για τη μελλοντική της πορεία.
***
Η επιχειρηματολογία του Hugo Dixon βασίζεται ακριβώς σε τέτοιου είδους μέτρα που μπορεί να αυξήσουν το δημοσιονομικό κόστος, ενώ επίσης μπορεί να συνοδευτούν από ορισμένη αύξηση της φορολογίας στις επιχειρήσεις κ.ά. Η πραγματικότητα είναι βεβαίως πολύ διαφορετική. Τα μέτρα αυτού του είδους κάθε άλλο παρά στρέφονται ενάντια στον καπιταλισμό. Αντίθετα, επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τη μακροημέρευσή του, προσπαθώντας να απαντήσουν και σε οικονομικές και σε πολιτικές αντιφάσεις του συστήματος που βεβαίως δεν μπόρεσε να λύσει η βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση. Στο επίκεντρο βρίσκονται οι οξυμένες κοινωνικές ανισότητες που θα συνεχίσουν να οξύνονται, αλλά που με κάποιον τρόπο θα πρέπει να κουκουλωθούν, να «αμβλυνθούν», προκειμένου η σημερινή δυσαρέσκεια να μην οδηγηθεί σε άλλους δρόμους μη ελεγχόμενους στη ριζοσπαστικοποίηση ορισμένων τμημάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, ιδιαίτερα των νεότερων ηλικιακά που βολοδέρνουν στην ανεργία και την εργασιακή περιπλάνηση. Ταυτόχρονα, προβληματίζει με ποιον τρόπο θα πρέπει να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη από το αστικό κράτος. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε ούτως ή άλλως ο Ομπάμα, ο Σάντας υπόσχεται «εκατομμύρια θέσεις εργασίας, ανοικοδομώντας τις καταρρέουσες υποδομές μας».
***
Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνιέται ότι το «αφήγημα» ενός ανθρώπινου ή εξανθρωπισμένου καπιταλισμού με λιγότερη αδικία, λιγότερο εμφανείς ανισότητες κ.λπ. και που, εκτός από τον Σάντερς, εκφράζουν ο Κόμπιν στη Βρετανία, η κυβέρνηση της Πορτογαλίας, ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα μπορεί να προκαλεί ψευδαισθήσεις και αυταπάτες σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα, προσδοκίες για ανάκτηση απωλειών για ουσιαστική βελτίωση της ζωής, όμως προσκρούει αντικειμενικά στα βράχια της καπιταλιστικής οικονομίας και των κανόνων λειτουργίας της. Η φενάκη αυτή αξιοποιείται πολλαπλά, για να ξεγελάσει, να υπνωτίσει εργατικά - λαϊκά στρώματα, ώστε να αποδεχτούν μια πολιτική διαχείρισης, που αναπόφευκτα στην ουσία της θα είναι αντιλαϊκή, κάτι που δεν θα κατάφερναν να κάνουν με τον ίδιο τρόπο όσοι εμφανίζονται ως καθαρόαιμοι υποστηρικτές του συστήματος. Η εμπειρία για τον ένα χρόνο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το ρόλο της στην εξαπάτηση των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, στην καθησύχαση και την απογοήτευση είναι καθοριστική. Γι' αυτό, άλλωστε, φαίνεται ότι τέτοιες δυνάμεις επιλέγονται, προκρίνονται ή και στηρίζονται ανοιχτά από τμήμα του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων, με στόχο να περάσουν την ίδια πολιτική με λιγότερες αντιδράσεις και βάζοντας ουσιαστικά το λαό να αποδεχτεί μια πολιτική που αναθεμάτιζε.
***
Απ' όλα τα παραπάνω, προκύπτει αβίαστα ότι κανέναν κίνδυνο δεν διατρέχει ο καπιταλισμός, καμιά επίθεση δεν δέχεται από τέτοιες δυνάμεις. Το αντίθετο, μάλιστα. Αυτοί που βρίσκονται στο στόχαστρο μιας επίθεση διαρκείας σε δικαιώματα και ανάγκες είναι η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία και ιδιαίτερα τα νεότερα ηλικιακά τμήματά τους. Αυτοί είναι που επίσης θα πρέπει να ακολουθήσουν άλλο δρόμο από το να καταθέτουν τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους σε διάφορες κυβερνητικές εναλλαγές εντός του συστήματος σε επίδοξους διαχειριστές της ανεργίας, της φτώχειας, της ζωής χωρίς δικαιώματα, της εξαθλίωσής τους. Να διαλέξουν το δρόμο της οργανωμένης λαϊκής πάλης για να αντισταθεί στη σημερινή επίθεση που δέχεται, με προοπτική μια πραγματική αντεπίθεση ενάντια στον καπιταλισμό, στην εξουσία του και τις πολιτικές δυνάμεις που τον στηρίζουν.

Το «χαρτί της διαπραγμάτευσης»...

Το «χαρτί της διαπραγμάτευσης»...


Οποιος είδε το χτεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής» με κύριο τίτλο «Δεν αντέχει άλλο η κοινωνία», δεν μπορεί παρά να σκέφτηκε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «μας κάνει πλάκα», κοροϊδεύοντας κατάμουτρα και με θράσος τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, φτωχούς αγρότες, αυτοαπασχολούμενους που απήργησαν και διαδήλωσαν προχτές μαζικά ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της, που τσακίζει τα λαϊκά δικαιώματα για να ενισχύει το κεφάλαιο στην προσπάθεια ανάκαμψης και θωράκισης της κερδοφορίας του.
Αλλά αυτή η ιστορία έχει και μια πολύ πιο ουσιαστική πλευρά, που συνεχίζουν να κρύβουν και τα άλλα αστικά πολιτικά κόμματα και βέβαια τα ΜΜΕ, τα οποία επιλέγουν να εστιάζουν στην «κοροϊδία» της κυβέρνησης και, μάλιστα, λέγοντας ότι τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε το λαό γιατί «του υποσχέθηκε πράγματα που δεν γίνονται». Στοχεύουν δηλαδή με τη σειρά τους να πείσουν τους εργαζόμενους ότι πρέπει να στριμώξουν ακόμα περισσότερο τις σύγχρονες ανάγκες τους στις επιταγές της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Αυτή η πιο ουσιαστική πλευρά φαίνεται λίγες γραμμές παρακάτω όπου η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ότι οι χιλιάδες πολίτες που διαδήλωσαν «έθεσαν τα όρια στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές»! Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, λένε ότι οι διαδηλωτές κατά βάθος είναι με την κυβέρνηση, που δεν θέλει να πάρει τα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά την πιέζουν οι δανειστές. Τα ίδια λένε και τα στελέχη της στο συνδικαλιστικό κίνημα, που θέλουν, λένε, «το λαό στους δρόμους, ως διαπραγματευτικό χαρτί», σε μια διαπραγμάτευση που ο λαός είναι από χέρι χαμένος.
Το γνωστό, δηλαδή, «παιχνίδι» με το στήσιμο ψεύτικων διαχωριστικών γραμμών ώστε να κρύβεται η ουσία: Οτι το αντιλαϊκό αλισβερίσι κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ καμία σχέση δεν έχει με τα λαϊκά συμφέροντα, όπως και η συζήτηση για την απομείωση του χρέους που η κυβέρνηση εμφανίζει ως «τυράκι» για το λαό, κρύβοντας ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα γίνει αποκλειστικά για να μπορεί το μεγάλο κεφάλαιο να ξαναδανειστεί με καλύτερους όρους. Κρύβοντας, δηλαδή, ότι στο αντιλαϊκό αλισβερίσι και στο σβήσε - γράψε των αντιλαϊκών μέτρων, που εκτυλίσσεται για ακόμη μια φορά τώρα με αφορμή τη νέα «αξιολόγηση», κυβέρνηση και δανειστές βρίσκονται στην ίδια πλευρά: Με το κεφάλαιο και για την ανάκαμψή του, ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα που αποτελούν την απαραίτητη «καύσιμη ύλη» για να πάρει μπροστά η καπιταλιστική κερδοφορία.
Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που η κυβέρνηση προσπαθεί να στρατεύσει το λαό κάτω από ξένες για τα συμφέροντά του σημαίες, επιχειρώντας να κάνει το μαύρο άσπρο και να παρέμβει στο περιεχόμενο και τον προσανατολισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για να το φέρει «εντός των ορίων» της αστικής διαχείρισης προς όφελος του κεφαλαίου. Ποιος δε θυμάται, άλλωστε, τις διαδηλώσεις στήριξης της «σκληρής διαπραγμάτευσης» που πραγματοποιούσε τον περασμένο Φλεβάρη ή το πώς εμφάνιζε το δημοψήφισμα πριν από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου το καλοκαίρι; Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιλέχτηκε για τη «βρώμικη δουλειά» από το κεφάλαιο.
Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια εγκλωβισμού του αγώνα τους, η εργατική τάξη, που έβαλε τη σφραγίδα της στην προχτεσινή απεργιακή μάχη, όπως και η φτωχή αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι, η νεολαία, που με την εντυπωσιακή συμμετοχή στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις έκαναν ένα μεγάλο βήμα, διεκδικώντας απόσυρση του αντιασφαλιστικού εκτρώματος και ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους και όχι βέβαια «καλύτερη διαπραγμάτευση», πρέπει να υψώσουν τείχος. Κλιμακώνοντας τον αγώνα τους, δυναμώνοντας την οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς και τη λαϊκή συμμαχία ενάντια σε ΕΕ - κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Η δράση του Κόμματος, παρακαταθήκη για την κλιμάκωση της πάλης

Η δράση του Κόμματος, παρακαταθήκη για την κλιμάκωση της πάλης
Χρήσιμα συμπεράσματα από την πρωτοπόρα παρέμβαση των κομμουνιστών σε «συνθήκες μάχης» από τις εκλογές μέχρι σήμερα



Η μεγάλη προχτεσινή απεργία επιβεβαιώνει τις νέες δυνατότητες, αλλά και τις ακόμα πιο αυξημένες απαιτήσεις για την παρέμβαση των κομμουνιστών
Η μεγάλη προχτεσινή απεργία επιβεβαιώνει τις νέες δυνατότητες, αλλά και τις ακόμα πιο αυξημένες απαιτήσεις για την παρέμβαση των κομμουνιστών
Με την προχτεσινή μεγάλη πανελλαδική - πανεργατική απεργία και την τεράστια απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, κορυφώθηκε μια πολύμορφη, συνδυασμένη πολιτική και μαζική παρέμβαση του ΚΚΕ στον εργατόκοσμο, τόσο μέσα από τη δραστήρια δουλειά των κομμουνιστών στα συνδικάτα για την οργάνωση της απεργίας, όσο και μέσα από μια αυτοτελή δουλειά της ΚΟ Αττικής στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα. Δουλειά πολύμορφη, με συσκέψεις, συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις, που συνδυάστηκε και με την προσπάθεια κάλυψης των πλάνων της δίμηνης Οικονομικής Εξόρμησης.
Αυτή η πρωτοπόρα, μαχητική παρέμβαση των κομμουνιστών, των μελών της ΚΝΕ και άλλων δραστήριων αγωνιστών, που έγινε «σε συνθήκες μάχης», ξεκινώντας μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη και με ορίζοντα την οργάνωση της εργατικής και λαϊκής αντίστασης (3 πανελλαδικές απεργίες σε 4 μήνες, συλλαλητήρια, κλαδικοί και άλλοι πιο περιορισμένοι αγώνες) ξεδιπλώθηκε μέσα στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές και δίνει ορισμένα πρώτα πολύτιμα συμπεράσματα, που ήδη συζητάνε οι Κομματικές Οργανώσεις, σχεδιάζοντας τη συνέχεια.
Καταρχάς, μπορούμε να πούμε ότι η απεργία σε μεγάλο βαθμό δίνει το στίγμα της κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, της όξυνσης της πάλης. Η μαζικότητα των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ στην Αττική και πανελλαδικά σηματοδοτεί ότι περισσότεροι εργαζόμενοι μπαίνουν στον αγώνα, συνειδητοποιούν την ανάγκη διεκδίκησης, σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική.
Ολη αυτήν την περίοδο, η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση οξύνθηκε ακόμα περισσότερο, νέες κοινωνικές δυνάμεις βγήκαν στο δρόμο (αγρότες, μηχανικοί, δικηγόροι κ.ά.), η ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό μεγαλώνει, το καθήκον της ιδεολογικής και πολιτικής διαφώτισης έγινε πιο σύνθετο και απαιτητικό.
Προφανώς αποτελεί παρακαταθήκη το γεγονός ότι σταθήκαμε με μέτωπο απέναντι στις αυταπάτες για «λύσεις» με κυβέρνηση της αριστεράς μέσα στο στενό κορσέ της καπιταλιστικής διαχείρισης. Οταν άλλες δυνάμεις στήριζαν την προοπτική της «αριστερής κυβέρνησης» ή διαδήλωναν υπέρ της κυβέρνησης στις «σκληρές μάχες ενάντια στους δανειστές», όπως οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή έπαιζαν το ρόλο «προξενήτρας» του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έκανε μέσα από τις ιστοσελίδες του ο διαδικτυακός φραξιονισμός.
Ολη αυτή η προσπάθεια του Κόμματος συνέβαλε στο να κρατηθεί δραστήριο και μαχητικό ένα σημαντικό τμήμα του εργατικού κινήματος, να μην τα διπλώσει, να μην απογοητευτεί από τη νέα επίθεση που εξαπολύει τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτήν την καθαρή και παλικαρίσια στάση των κομμουνιστών, δεμένη με την επιβεβαίωση των εκτιμήσεων του ΚΚΕ και την πρωτοπόρα δράση των μελών του, την αναγνωρίζουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, πέρα από την πολιτική επιρροή του ΚΚΕ. Διαμορφώνει για τη δουλειά μας νέες δυνατότητες, αλλά και ακόμα πιο αυξημένες απαιτήσεις.
Από τη συζήτηση με τους εργαζόμενους σε χώρους δουλειάς και εργατογειτονιές επιβεβαιώνεται ότι υπάρχει ρευστότητα στη συνείδησή τους, πολλοί είναι εκείνοι που αξιολογούν εκ νέου τις επιλογές τους, στέκονται, ακούνε τι λέει το ΚΚΕ με εμπιστοσύνη. Βεβαίως, παραμένει η σύγχυση για το χαρακτήρα της κρίσης, οι αντιλήψεις για την αναποτελεσματικότητα της πάλης, ο φόβος, η εργοδοτική τρομοκρατία που οξύνεται, προσθέτοντας δυσκολίες την οργάνωση του αγώνα.
Μέσα στη μάχη διαφωτίζουμε για το χαρακτήρα των μέτρων και την προοπτική
Η παρέμβασή μας πρέπει να αναδεικνύει ότι υπάρχουν και δυναμώνουν οι προϋποθέσεις να δημιουργηθεί ένα μαζικό, μαχητικό, ταξικό μέτωπο απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική, που μπορεί να βάλει εμπόδια, να καθυστερήσει την υλοποίησή της. Με αυτήν την προοπτική δουλεύουν ακούραστα οι κομμουνιστές μέσα στα συνδικάτα. Αξονας της δουλειάς μας να είναι η διαφώτιση για το χαρακτήρα των μέτρων και για την προοπτική του αγώνα, ταυτόχρονα με την πρωτοπόρα προσπάθεια για την οργάνωση της εργατικής και λαϊκής πάλης.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες πρέπει να μετρήσουμε νέα βήματα στο κατά πόσον οι εργαζόμενοι βγάζουν συμπεράσματα, συνειδητοποιούν το χαρακτήρα της κρίσης και των μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση. Κατά πόσον απορρίπτουν το νέο δίπολο, ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, που επιχειρείται να στηθεί και που, παρά τις αντιθέσεις του, στηρίζει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Παρά τις προσπάθειες να εμφανιστεί η ΝΔ ως εναλλακτική δύναμη στην πολιτική της κυβέρνησης, παρά το ότι παρεμβαίνει στο συνδικαλιστικό κίνημα και τους αγώνες που αναπτύσσονται, αυτό δε σημαίνει ότι διαφωνεί με την ουσία των μέτρων. Επιθυμεί διακαώς να προωθηθούν οι μεταρρυθμίσεις, να ενισχυθεί το κεφάλαιο, να ξεθεμελιωθεί η Κοινωνική Ασφάλιση, όπως το ίδιο επιθυμούν και τα άλλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, η Ενωση Κεντρώων, η Χρυσή Αυγή.
Ο λαός μας δεν πρέπει να επιτρέψει να χειραγωγηθεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε νέα κανάλια εναλλαγής πολιτικών διαχείρισης, σε κυβερνήσεις συνεργασίας και οικουμενικές. Δεν πρέπει να τον φοβίζει η προοπτική της «πολιτικής αστάθειας». Είναι χαρακτηριστικό ότι τέτοιες πλευρές συναντάμε σε εργασιακούς χώρους και αποτελούν στοιχεία της προπαγάνδας των άλλων δυνάμεων που παρεμβαίνουν στο κίνημα.
Οξύνουμε την αντιπαράθεση με τη γραμμή των άλλων δυνάμεων
Αντικειμενικά, η δράση και η παρέμβασή μας στις εξελίξεις, το σχέδιό μας θα έρχονται σε σύγκρουση με την παρέμβαση των άλλων κομμάτων, αφού όλοι παρεμβαίνουν με τη γραμμή τους, με βάση τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.
Από αυτήν την προσπάθεια κανένας δεν εξαιρείται, πόσο μάλλον η κυβέρνηση και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση της Εργατικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, παραμονές της απεργίας, που επανέλαβε την πρόκληση της κυβέρνησης λέγοντας ότι «οι λαϊκοί αγώνες στηρίζουν τη σκληρή διαπραγμάτευση για να κάνουν τα μέτρα ταξικά πιο δίκαια, να ανακουφίσουν τους αδύνατους...». Παράλληλα, τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος συνεχίζουν το γνωστό βιολί, ρίχνοντας τις ευθύνες στους προηγούμενους. Εδώ κρίνεται καθημερινά η ικανότητά μας να αποδεικνύουμε ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι ταξική, είναι πολιτική στήριξης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, δημιουργίας ευνοϊκών όρων για την καπιταλιστική ανάκαμψη, μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, ανοίγματος πεδίων επενδύσεων και κερδοφορίας, όπως στον τομέα της ιδιωτικής Ασφάλισης.
Επιδρά, επίσης, το σκηνικό των «σκληρών διαπραγματεύσεων» που ξαναστήνει η συγκυβέρνηση και οι «κόκκινες γραμμές», προσπαθώντας να πείσει τους εργαζόμενους ότι κάνει το καλύτερο δυνατό για να αποφευχθούν τα χειρότερα, για να έρθει ανάπτυξη και να «μεγαλώσει η πίτα». Μπορεί να είναι επιχειρήματα με τα οποία αναμετριόμαστε διαρκώς, όμως δε χωράει καμιά υποτίμηση. Ο χαρακτήρας των διαπραγματεύσεων δεν έχει αλλάξει: Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για το καλύτερο αποτέλεσμα για λογαριασμό του κεφαλαίου και όχι για την ανακούφιση των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών, για την επαναφορά των μισθών και των συντάξεων. Δανειστές, κυβέρνηση και εργοδοσία είναι στην ίδια όχθη και απέναντι από την εργατική τάξη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ «στήριζε» τη συμμετοχή στην απεργία, ο πρόεδρος των βιομηχάνων, Θ. Φέσσας, με άρθρο του στην «Αυγή», μεταξύ άλλων επικροτούσε το ότι «η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων έβαλε πλάτη στα δύσκολα. Αρκετές μεταρρυθμίσεις έχουν προχωρήσει...». Παράλληλα, τόνισε την αναγκαιότητα να ακολουθηθούν πολιτικές που θα προσελκύουν ξένα και ντόπια κεφάλαια, επισημαίνοντας ότι οι μεταρρυθμίσεις και οι επενδύσεις απαιτούν σταθερότητα και αφοσιωμένη ευρωπαϊκή πορεία. Αυτά και άλλα παρόμοια είναι πλευρές της επιχειρηματολογίας της εργοδοσίας, που καθημερινά συναντάμε στους χώρους δουλειάς και που αναπαράγονται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Με τη γραμμή υπεράσπισης μιας δήθεν καλύτερης καπιταλιστικής διαχείρισης συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις μια σειρά δυνάμεις όπως επιμελητήρια και επιστημονικοί φορείς που υπερασπίζονται την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, δικαιολογούν τις θυσίες που πρέπει να κάνει ο λαός μας, επικεντρώνουν κύρια στο εισόδημά τους που χτυπιέται. Η ΓΣΕΕ και μια σειρά από Ομοσπονδίες που επιδιώκουν να βάλουν το δικό τους στίγμα στις κινητοποιήσεις, στηρίζοντας στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου (π.χ. επαγγελματικά Ταμεία) και υπονομεύουν την πάλη μέσα από την καλλιέργεια του συντεχνιασμού (π.χ. ΟΤΟΕ) και της εξαίρεσης από συγκεκριμένα μέτρα (π.χ. ιδιωτικοποίηση ΟΛΠ - ΟΜΥΛΕ). Αντίστοιχα και η ΑΔΕΔΥ, ανεξάρτητα από τα συνθήματα που αξιοποιεί, δεν ξεφεύγει από την υπεράσπιση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, προβάλλει μια γραμμή συμβιβασμού με ορισμένες πάγιες επιδιώξεις των επιχειρηματικών ομίλων.
Κόντρα στα παραπάνω, δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μπαίνουν στη μάχη για αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, αντίστοιχα για τη δημόσια και δωρεάν Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία, για την προστασία στους χώρους δουλειάς, για σταθερή δουλειά με δικαιώματα, κόντρα στην ανασφάλεια που θεριεύει, στην απληρωσιά, στις απολύσεις, στις Συλλογικές Συμβάσεις που καταργούνται, στα χρέη που μεγαλώνουν, δηλαδή για όλα εκείνα που τους στερεί ο σημερινός δρόμος ανάπτυξης.
Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και ενίσχυση του ΚΚΕ
Κάνοντας ένα προσωρινό «ταμείο» από την παρέμβασή μας για την οργάνωση της πάλης, κρατάμε σταθερά τους δείκτες της δουλειάς μας, που δεν είναι άλλοι από τα βήματα που γίνονται για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την οικοδόμηση του Κόμματος στην εργατική τάξη.
Να δυναμώσει η δουλειά μας αποφασιστικά στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στους νέους επιστήμονες, στη νεολαία συνολικότερα. Η ίδια η απεργία, η κλιμάκωση της πάλης δημιουργούν καλύτερες προϋποθέσεις για να ανοίξει πλατιά η συζήτηση για την προοπτική προς όφελος της εργατικής τάξης και του λαού. Για να δυναμώσει το ρεύμα μέσα στην εργατική τάξη που αμφισβητεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Που παλεύει με προοπτική την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, που οργανώνει την πάλη του με άξονα την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας.
Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να προετοιμάζουμε την εργατική τάξη, να αναδεικνύουμε ότι η πάλη θα είναι σκληρή και μακρόχρονη. Απαιτείται επαγρύπνηση και καθόλου εφησυχασμός.
Η καθημερινή πάλη πρέπει να δίνει τον τόνο της κλιμάκωσης, αφού μπροστά μας δεν είναι μόνο το Ασφαλιστικό. Ακολουθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, οι αναδιαρθρώσεις στην Υγεία, στην κρατική διοίκηση, στην Παιδεία. Σε λίγο καιρό θα ξεδιπλωθούν οι προθέσεις της κυβέρνησης για επίθεση στα Εργασιακά, η απελευθέρωση των απολύσεων, το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, η νομοθέτηση του «λοκάουτ» κ.λπ.
Για να συναντήσουν σοβαρά εμπόδια όλα αυτά, πρέπει να μετρήσει ο λαός το μπόι του, να ξεπεράσει φόβους και προκαταλήψεις και να δοκιμάσει το μόνο που δε δοκίμασε τα τελευταία χρόνια: Τη μαχητική, ανυποχώρητη ταξική πάλη και τη συστράτευση με το ΚΚΕ παντού.

Του Νίκου ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ*
*Ο Νίκος Μαυροκέφαλος είναι μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

TOP READ