Το «φάντασμα» του Στάλιν ακόμα ενοχλεί

 

Κόλαφος για όσους θέλουν να ταυτίσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό αποτέλεσε η δημοσκόπηση του ρωσικού ερευνητικού ινστιτούτου Levada–Centr τον περασμένο μήνα, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν τη βδομάδα που μας πέρασε στην εφημερίδα RBK. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, ο «τύραννος» Στάλιν χαίρει θετικής εκτίμησης από το 70% των Ρώσων! Σκύλιασαν τα δυτικά ΜΜΕ! Πώς είναι δυνατόν ένας «στυγνός δικτάτορας» να χαίρει της εμπιστοσύνης τόσο μεγάλου μέρους του ρωσικού λαού; Και μάλιστα ένα μεγάλο ποσοστό να δικαιολογεί ακόμα και τις «διώξεις» (σε ποσοστό 46%); Κάτι τέτοιο είναι πραγματικά πρωτόγνωρο!

Φυσικά και δεν υποστηρίζουμε ότι οι Ρώσοι έγιναν όλοι… σταλινικοί και θέλουν να επιστρέψουν στο σοσιαλιστικό παρελθόν. Ενα παρελθόν που δυστυχώς για πολλές δεκαετίες μετά το θάνατο του Στάλιν πλασαρόταν σαν σοσιαλιστικό αλλά ο καπιταλισμός είχε παλινορθωθεί με κρατικό προσωπείο (αυτό που έσκασε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, οδηγώντας στην κατάρρευση).

Φυσικά και πολλοί από τους ερωτηθέντες έχουν καθαρά εθνικιστικά κίνητρα (όπως αυτοί που δήλωσαν ψηφοφόροι του εθνικιστή Ζιρινόφσκι).

Ομως, είναι πραγματικά εντυπωσιακό το ότι ένας ηγέτης που για δεκαετίες δέχτηκε τόνους λάσπης από το ίδιο το ρωσικό κράτος και τα περισσότερα ΜΜΕ παγκόσμια, φτάνοντας κάποιοι να τον ταυτίσουν με τον Χίτλερ, να χαίρει τέτοιας λαϊκής εμπιστοσύνης (το 52% αξιολογεί το έργο του μάλλον θετικό και το 18% εξολοκλήρου θετικό, ενώ μόνο το 19% το αξιολογεί από μάλλον αρνητικό έως αρνητικό).

Πέρα από τα εθνικιστικά κίνητρα που όντως υπάρχουν, υπάρχει και ένας παράγοντας που σημειώθηκε από την αναλύτρια του ινστιτούτου Levada, Καρίνα Πίπια, η οποία σχολίασε με αυτόν τον τρόπο τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης: «Η νοσταλγία για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης έφτασε στο αποκορύφωμά της αυτόν το χρόνο. Επιπρόσθετα, τον Στάλιν τον βλέπουν σαν μία φιγούρα που εξασφάλισε την κοινωνική δικαιοσύνη».
Η πρόσφατη άνοδος των ορίων συνταξιοδότησης στη Ρωσία, σε συνδυασμό με τον πέμπτο συνεχή χρόνο μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων, κάνουν πολλούς Ρώσους να αναπολήσουν τις εποχές που το κράτος παρείχε πολλά πράγματα που σήμερα είναι χαμένα, όπως δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, ασφάλιση, κατοικία και δουλειά για όλους.

Joseph Stalin, Man of the Year | Jan. 4, 1943

Οσο κι αν σκυλιάζουν οι αντικομμουνιστές, που προσπαθούν να ταυτίσουν τον σταλινισμό με τον χιτλερισμό, η περίοδος της «σταλινικής τυραννίας» συνοδεύεται με άνοδο του βιοτικού επιπέδου των λαών της Σοβιετικής Ενωσης, παρά το γεγονός ότι η χώρα αυτή βγήκε κατεστραμμένη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την ιμπεριαλιστική εισβολή, για να ξαναμπεί σε ένα ακόμα πιο ματοβαμμένο πόλεμο δυο δεκαετίες μετά, με τη ναζιστική εισβολή το 1941.

Η κομμουνιστική ηγεσία, με επικεφαλής τον Στάλιν, ήταν που συνέχισε τη λενινιστική κληρονομιά, ενάντια στις ηττοπαθείς αντιλήψεις του Τρότσκι για το «αδύνατο του σοσιαλισμού σε μία χώρα», και επιχείρησε την κολεκτιβοποίηση (συνένωση των αγροτικών νοικοκυριών σε εθελοντική βάση σε συνεταιρισμούς) και την εκβιομηχάνιση, χωρίς τις οποίες η χώρα δε θα μπορούσε να νικήσει τους ναζιστές εισβολείς.

Οποια άποψη κι αν έχει κανείς για τον Στάλιν, είναι δύσκολο να αρνηθεί με σοβαρά επιχειρήματα το γεγονός ότι συνεισέφερε ως κομμουνιστής ηγέτης σ’ αυτή την κατεύθυνση, πιστεύοντας ακράδαντα ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι μία «ουτοπία» αλλά ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα στο οποίο δεν είναι όλα ρόδινα, στο οποίο η ταξική πάλη συνεχίζεται ενάντια στα υπολείμματα των πρώην κυρίαρχων τάξεων και τις εξωτερικές επεμβάσεις, και στο οποίο κύριος στόχος είναι η άνοδος του υλικού και πολιτιστικού επιπέδου των πλατιών λαϊκών μαζών στη βάση της πιο υψηλής τεχνικής. Ο Στάλιν μπορεί από πολλούς να θεωρείται ως «πατέρας της γραφειοκρατίας», αν διαβάσει όμως κανείς τα κείμενά του θα διαπιστώσει ότι ήταν πολέμιός της, θέτοντας ως κύριο στόχο το τράβηγμα των πλατιών λαϊκών μαζών στη διοίκηση του κράτους.

Η κατάρρευση του σοσιαλισμού και η καπιταλιστική παλινόρθωση που ξεκίνησε στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, η λάσπη που εκτόξευσε η ηγεσία του Χρουστσόφ και των επιγόνων του, σε συνδυασμό με τη σοσιαλιμπεριαλιστική πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης για πάνω από τρεις δεκαετίες, έχουν κρύψει όποια επιτεύγματα έγιναν στη Σοβιετική Ενωση τα χρόνια της σταλινικής ηγεσίας.

Είναι αυτά τα επιτεύγματα που σήμερα όλο και περισσότεροι Ρώσοι αναπολούν, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν τα έζησαν αλλά τα έμαθαν από τις προηγούμενες γενιές.

Θα θέλαμε να κλείσουμε αυτό το σχόλιο με τα λόγια ενός δηλωμένου αντισταλινικού. Ο Λουί Αραγκόν, στο έργο του «Παράλληλη ιστορία» σημειώνει πράγματα που σήμερα φαντάζουν απόλυτα ξένα στο καπιταλιστικό καθεστώς: «Το 1946, οι εργάτες και οι τεχνικοί έκαναν πέντε εκατομμύρια προτάσεις, βρίσκοντας παραγωγικότερες μεθόδους εργασίας. Η εξάπλωση του κινήματος της σοσιαλιστικής άμιλλας, που ξαναμπήκε σε εφαρμογή από το Μάιο, ύστερα από πρωτοβουλία των μεταλλουργών του εργοστασίου Κύροβ της Μακέγιεβκα και στην οποία πήραν σε λίγο μέρος τα ανθρακωρυχεία, τα υφαντουργεία, οι μεταφορές, η ελαφρά βιομηχανία, η βιομηχανία αυτοκινήτων, η βιομηχανία πετρελαίου και τροφίμων, οι οικοδόμοι κλπ., δείχνει ότι η σοβιετική δημοκρατία λειτουργούσε σωστά την εποχή εκείνη, παρ' όλο που είχε δεχτεί καίρια χτυπήματα στον κυβερνητικό μηχανισμό. Το 1946, το 80% των εργατών πήραν μέρος στο κίνημα της σοσιαλιστικής άμιλλας».

Πηγή: Κόντρα

Αποχώρηση Επιτήδειου από τη Χρυσή Αυγή με «καρφιά» για τον αρχηγό

        

28-04-2019

Με επιστολή που δημοσιοποίησε την Τετάρτη, ο νυν ευρωβουλευτής της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, Γ. Επιτήδειος, δήλωσε την αποχώρησή του από το μόρφωμα και «παραπέμποντας» στον αρχηγό Ν. Μιχαλολιάκο αναφέρει ότι «το όνομά μου δεν περιλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο για τις ευρωεκλογές διότι, όπως ενημερώθηκα τηλεφωνικά από τον Αρχηγό, μετά από δική μου πρωτοβουλία, λίγες ημέρες πριν ανακοινωθούν τα ονόματα των πρώτων υποψηφίων, η κάθοδός μου δημιουργεί πρόβλημα στην εκλογή παλαιών κομματικών στελεχών… Όσον αφορά τη μία και μόνο θητεία στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν υπήρξε τέτοια συμφωνία. Εάν υπήρχε, θα την σεβόμουν. Επίσης, δεν υπήρξε προσωπική συνάντηση με αντικείμενο την υποψηφιότητά μου ή μη (…)». Κάνει ακόμα λόγο για γεγονότα στο παρασκήνιο που τον προσέβαλαν και για πολιτικό χώρο «όπου δεν εκτιμώνται το έργο και η προσφορά μου, αλλά άλλα πράγματα».

Θυμίζουμε ότι πρόκειται για τον δεύτερο ευρωβουλευτή του ναζιστικού μορφώματος που φεύγει, αφού και ο Ελ. Συναδινός έχει ήδη παραιτηθεί και έχει συστήσει δικό του κομματικό φορέα. Παραμένει προς το παρόν μόνο ο ευρωβουλευτής της Χρυσής Αυγής Λάμπρος Φουντούλης, που αποκλείστηκε και αυτός από τη λίστα των ευρωεκλογών για να καταστεί εφικτή η εκλογή του υπόδικου χρυσαυγίτη βουλευτή Πειραιά Ι. Λαγού.

Να σημειωθεί ότι σε σχετική συνέντευξή του ο πρώην ευρωβουλευτής της Χρυσής Αυγής Ελ. Συναδινός μίλησε για «μαύρα λεφτά» στα ταμεία της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής, καθώς και για ηθική και οικονομική εκμετάλλευση του θανάτου του Γ. Φουντούλη από τον Μιχαλολιάκο, όπως και για την «απόλυτη οικογενειοκρατία» με τους διορισμούς στενών συγγενών της φαμίλιας Μιχαλολιάκου. Μάλιστα, εξήγησε τον διορισμό Λαγού ως υποψήφιου ευρωβουλευτή ως μεθόδευση απόδρασής του από τη χώρα, προκειμένου ο υπόδικος ναζιστής βουλευτής να υπερβεί τους σχετικούς τεθέντες περιοριστικούς όρους.

Ανεπιθύμητοι στη Χίο οι εκπρόσωποι της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή

Κατιούσα

Αποτελεί πρόκληση, για όλους όσους έχουν σταθερό το μέτωπο ενάντια στο φασισμό και στην εγκληματική ιδεολογία του, η παρουσία στο νησί του βουλευτή της φασιστικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής Γρέγου.
Λίγες μέρες μετά τη μνήμη του φασιστικού πραξικοπήματος στη χώρα μας με αποκορύφωμα την τραγωδία της Κύπρου, λίγες μέρες πριν η ανθρωπότητα γιορτάσει την 9η ΜΑΗ, τη μέρα που εκατομμύρια δημοκρατικοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο με μπροστάρηδες του κομμουνιστές και τη Σοβιετική Ένωση, τσάκισαν το φασισμό, κάρφωσαν τη σημαία με το σφυροδρέπανο στην καρδιά του στο Βερολίνο, ο συγκεκριμένος Χρυσαυγίτης βουλευτής ήρθε για να χύσει το δηλητήριο της απάνθρωπης ιδεολογίας του στο νησί .
Ντροπή αποτελεί το γεγονός ότι ο δήμαρχος του νησιού κ Βουρνούς, ο βουλευτής της ΝΔ κ Μηταράκης, ο κ. Μουτζούρης, υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης μαζί με άλλους πολιτευτές από περιφερειακές και δημοτικές παρατάξεις, του αστικού πολιτικού τόξου, βρέθηκαν δίπλα-δίπλα με τον εν λόγω βουλευτή της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, στην τελετή των επιταφίων της Χίου, αποδεικνύοντας και την ποιότητα της αστικής δημοκρατίας τους και το γεγονός ότι ο φασισμός ήταν και παραμένει το μαντρόσκυλο του συστήματος .
Η Λαϊκή Συσπείρωση Δήμου Χίου καλεί τους δημοκράτες δημότες μας να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, να καταλάβουν και την υποκρισία όλων αυτών που ανέχονται το φασισμό και γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με ευθύνη της έχει καθυστερήσει την τελεσιδικία της δίκης της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, που οι βουλευτές της με θράσος μολύνουν τα νησιά μας.
Τους καλούμε να απομονώσουν τον φασισμό και ρατσισμό από κάθε γειτονιά, από κάθε χώρο, να τον μαυρίσουν όπως είναι το χρώμα του σε όλες τις κάλπες, να ενισχύσουν τη μόνη συνεπή δύναμη που έχει ανοιχτό μέτωπο απέναντι στο φασισμό, τη Λαϊκή Συσπείρωση και το ΚΚΕ .

Το νέο ανέκδοτο Τσίπρα: Η «απώθηση» του ΔΝΤ

Από Ομάδα ¡H.lV.S!

Τις προάλλες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας προσωπικά επιχείρησαν να προωθήσουν την αποπληρωμή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ως τη νέα μεγάλη επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής. Η «νέα πίστα» είναι το νέο αφήγημα του πρωθυπουργού, που αναφέρεται τόσο στην αποπληρωμή κάποιων από τα δάνεια προς το ΔΝΤ όσο και στους μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, που υπερβαίνουν «ακόμα και της Γερμανίας».
Βασικός προπαγανδιστικός άξονας είναι ότι το ΔΝΤ αποτελεί τον «βασικό πυλώνα» της μνημονιακής πολιτικής στην Ελλάδα. Ισχυρίζονται πως η λεγόμενη πολιτική των μνημονίων οφείλεται στο ΔΝΤ – και μάλιστα όχι γενικά στο ΔΝΤ, αλλά στο «ΔΝΤ του Στρος Καν». Ετσι, η «απώθηση» του ΔΝΤ από τη χώρα, με την αποπληρωμή της δόσης, χαρακτηρίζεται σημαντικό επίτευγμα, αφού θα διευκολύνει την προώθηση νέων μέτρων ελάφρυνσης. Παράλληλα, ο Αλ. Τσίπρας διακηρύσσει πως η αποπληρωμή του χρέους είναι μια «μεγάλη επιτυχία του ελληνικού λαού» και εκφράζει τα δημοσιονομικά αποτελέσματα και την επάνοδο της οικονομίας στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από την αποπληρωμή του ΔΝΤ

Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός λαός δεν έχει κανένα λόγο να χειροκροτεί επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ στραγγίζει δεκάδες δισ. ευρώ από τις τσέπες του και αξιοποιεί αυτούς τους πόρους για να πληρώσει το ΔΝΤ.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς τους χαμένους και τους κερδισμένους από την αποπληρωμή του χρέους:

• Τα 3,5 δισ. ευρώ που θα δοθούν στο ΔΝΤ προέρχονται από τα ματωμένα πλεονάσματα, από την υπέρβαση των δημοσιονομικών στόχων. Δεν πέφτουν από τον ουρανό, αλλά αντανακλούν την εκτόξευση των φόρων με τη μείωση του αφορολόγητου, τις δραστικές αυξήσεις του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων, το φοροκυνηγητό των αυτοαπασχολούμενων. Τα υπερπλεονάσματα προκύπτουν μέσα από τις περικοπές σε Υγεία, Παιδεία και συντάξεις. Οι «πόροι» για την αποπληρωμή του ΔΝΤ είναι βάρη που πέφτουν εξολοκλήρου στις πλάτες των εργαζομένων, αφού το μεγάλο κεφάλαιο φοροαποφεύγει ή φοροαπαλλάσσεται συστηματικά.
• Παράλληλα, ο ελληνικός λαός ματώνει για να αποπληρώσει ένα χρέος που δεν δημιούργησε. Το κρατικό χρέος δεν το δημιούργησε και δεν το καρπώθηκε ο ελληνικός λαός. Το κρατικό χρέος προέκυψε από τη διαχρονική πολιτική φοροαπαλλαγής του μεγάλου κεφαλαίου, από τις μεγάλες εξοπλιστικές δαπάνες για το ΝΑΤΟ, από τις δαπάνες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, από την τεράστια χρηματοδότηση – νόμιμη και παράνομη – των μονοπωλιακών ομίλων από τα κρατικά ταμεία.
• Οι προτεραιότητες χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό εμφανίζονται με σαφήνεια και μέσα από την απόφαση αποπληρωμής των χρεών προς το ΔΝΤ. Η συγκεκριμένη έκτακτη εξυπηρέτηση του χρέους, πέρα από τα τοκοχρεολύσια που καταβάλλει κάθε χρόνο η χώρα, θα απορροφήσει 3,5 φορές περισσότερα χρήματα για την αποπληρωμή των δανείων σε σχέση με το περιβόητο «κοινωνικό μέρισμα» του 1 δισ. Ας σκεφτούμε, προτού πανηγυρίσουμε, μόνο τις δυνατότητες στήριξης έργων κοινωνικής πολιτικής, σχολείων, νοσοκομείων, παιδικών σταθμών κ.λπ. με τα 3,6 δισ. ευρώ που καταβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ στο ΔΝΤ.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ αφαιμάσσει τον ελληνικό λαό για να αποπληρώσει το χρέος στο ΔΝΤ πιο γρήγορα απ’ όσο έχει συμφωνηθεί.
• Φυσικά, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι μια τυχόν ευνοϊκότερη ρύθμιση του κρατικού χρέους θα ωφελούσε με κάποιο τρόπο τους εργαζόμενους. Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Ο κρατικός προϋπολογισμός αποτελεί εργαλείο αναδιανομής των πόρων υπέρ των ομίλων. Για το λόγο αυτό, μια βελτίωση στη ρύθμιση του χρέους θα ωφελήσει αποκλειστικά το μεγάλο κεφάλαιο, που θα δει περισσότερες ευκαιρίες για μεγαλύτερα πακέτα χρηματοδότησης.
• Αλλωστε, η προνομιακή αποπληρωμή του ΔΝΤ σε αντιδιαστολή με τον ESM σχετίζεται και με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ιδιαίτερα του «εμπορικού πολέμου» ΗΠΑ – Γερμανίας. Η αποπληρωμή του ΔΝΤ από την Ελλάδα ενδέχεται να μεταβάλει την αποτίμηση της ελληνικής οικονομίας. Δεν είναι δεδομένο ότι το ΔΝΤ, όταν πια δεν είναι πιστωτής και δεν περιμένει να εισπράξει, θα αποτιμά με τον ίδιο τρόπο την εγχώρια οικονομία και τη «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους. Το ενδεχόμενο μεγαλύτερης αξιοποίησης του ΔΝΤ και των εκθέσεών του για την Ελλάδα, ως μοχλού πίεσης από τις ΗΠΑ προς τη Γερμανία, είναι τουλάχιστον ανοιχτό. Η αλλαγή του ρόλου του ΔΝΤ, από πιστωτή σε θεσμικό σύμβουλο, διευκολύνει μια αποτίμηση του ελληνικού χρέους ως «μη βιώσιμου», αποτίμηση που θα πιέσει τη γερμανική – κυρίως – πλευρά σε μεγαλύτερη απομείωση του χρέους. Γι’ αυτόν το λόγο η πρόωρη αποπληρωμή του ΔΝΤ έχει γίνει αντικείμενο έντονων διαπραγματεύσεων.

Το ΔΝΤ και τα μέτρα λιτότητας

Το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης είναι ότι με την αποπληρωμή του ΔΝΤ το Ταμείο φεύγει από τη χώρα, και μαζί μ’ αυτό και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που είχε επιβάλει με τα προηγούμενα μνημόνια.
Το ΔΝΤ και ο νεοφιλελευθερισμός «φωτογραφίζεται» ως ο πραγματικός ένοχος πίσω από τα σκληρά μέτρα λιτότητας που ήρθαν με τα 3 προηγούμενα μνημόνια. Τι λέει η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία; Πως η λιτότητα και τα μνημόνια προκύπτουν γιατί τα επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη διαχείριση του καπιταλισμού, ενώ, σε αντιδιαστολή μ’ αυτήν, είναι εφικτή μια άλλη, φιλολαϊκή διαχείρισή του, χωρίς λιτότητα, που να εξασφαλίζει ευημερία για όλους.
Σ’ αυτό το αφήγημα, το ΔΝΤ εμφανίζεται ως ο βασικός φορέας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Μάλιστα, σε μια κίνηση «υψηλής πρωτοτυπίας», πρόσφατα ο Αλ. Τσίπρας έφτασε να αποδώσει το πρόβλημα του νεοφιλελευθερισμού όχι στο ΔΝΤ γενικά, αλλά στην προηγούμενη διοίκησή του, στη διοίκηση του Στρος Καν. Η «επόμενη πίστα» πολιτικής εξαπάτησης από τον Αλ. Τσίπρα είναι να αποδώσει την επιθετικότητα του ΝΑΤΟ σε ορισμένα «γεράκια του πολέμου» που βρίσκονται στις γραμμές του… Παράλληλα, το συγκεκριμένο αφήγημα αποτελεί και κεντρικό άξονα επιχειρηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Υποστηρίζει πως η σκληρή πολιτική της ΕΕ οφείλεται στην κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων στο εσωτερικό της και πως μια αλλαγή συσχετισμού θα οδηγήσει σε μια φιλολαϊκή ΕΕ, ενώ με το ίδιο επιχείρημα βάλλει κατά της ΝΔ, υποστηρίζοντας πως η νεοφιλελεύθερη ΝΔ είναι τάχα «μεγαλύτερο κακό» από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η κοινή πορεία ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ όλο το προηγούμενο διάστημα, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε και εφαρμόζει όλο το αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο της ΝΔ και προωθεί νέες τομές στην ίδια κατεύθυνση, αποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το αποτέλεσμα είναι μνημόνια, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις που δεν συγκροτούν διαφορετική πολιτική.
Η συγκεκριμένη ιστορική ανάλυση προσκρούει στο επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υλοποιεί μια φιλολαϊκή πολιτική, αλλά ότι «για διάφορους λόγους» υλοποιεί μια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Οι λόγοι που μπορεί να σκεφτεί κανείς ποικίλλουν. Από μια «προδοσία» του ΣΥΡΙΖΑ και μεταπήδησή του στο «άλλο» στρατόπεδο, όπως υποστηρίζουν δυνάμεις όπως η ΛΑΕ, που ζητά έναν «τίμιο ΣΥΡΙΖΑ» που θα υλοποιήσει το πρόγραμμά του, μέχρι την υπόκλιση του ΣΥΡΙΖΑ στο συσχετισμό δυνάμεων και τον εξαναγκασμό του «να κυβερνά με το πρόγραμμα της ΝΔ», όπως ανερυθρίαστα δηλώνουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Τα μέτρα λιτότητας δεν προκύπτουν από τον ουρανό. Η πολιτική φθηνής εργατικής δύναμης, με μείωση μισθών, με αύξηση των φόρων, με αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, με προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, δεν αποτελεί δοξασία των νεοφιλελεύθερων ηγετών του ΔΝΤ και της ΕΕ. Αντίθετα, αποτελεί ανάγκη των μονοπωλιακών ομίλων για να διασφαλίσουν την κερδοφορία τους, ειδικά σε περίοδο όξυνσης του διεθνούς ανταγωνισμού και απώλειας της τεράστιας διαφοράς παραγωγικότητας που είχε το κεφάλαιο σε ΕΕ και ΗΠΑ από τον υπόλοιπο κόσμο τις προηγούμενες δεκαετίες. Η κερδοφορία του κεφαλαίου και η καπιταλιστική ανάπτυξη απαιτούν όξυνση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Γι’ αυτό και μέτρα λιτότητας εφαρμόζονται σε ολόκληρο τον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες, ανεξάρτητα από την «πολιτική οικογένεια» στην οποία ανήκει η κάθε κυβέρνηση.
Στην Ελλάδα, ακόμα και αν φύγει το ΔΝΤ, ο ΣΕΒ, η ΕΕ, ο ΣΕΤΕ θα μείνουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι το βασικό περιεχόμενο του 4ου μνημονίου γράφτηκε σχεδόν καθ’ υπαγόρευση του ΣΕΒ. «Το είπε ο ΣΕΒ και έγινε πράξη» θα ήταν μια φράση που αποδίδει την πραγματικότητα. Αιτία της αντιλαϊκής πολιτικής δεν είναι το ΔΝΤ. Η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας τη ΝΔ, είναι αναγκαία για τα μονοπώλια προκειμένου να διασφαλίσουν την κερδοφορία τους. Γι’ αυτό και εφαρμόζεται σε χώρες χωρίς μνημόνια, ΔΝΤ, υπέρογκο κρατικό χρέος. Αυτός είναι ο πυρήνας της πολιτικής της ΕΕ, που δεν μπορεί να αλλάξει παρά μόνο προς το χειρότερο.
Γι’ αυτό και η βελτίωση στις συνθήκες της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας που προβάλλεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως απόδειξη στην πράξη της πολιτικής του, όχι απλά δεν συνιστά βελτίωση αλλά απαιτεί επιδείνωση των συνθηκών για τους εργαζόμενους. Καταρχάς, μια καπιταλιστική οικονομία που λόγω κρίσης έχει χάσει το 1/4 του ΑΕΠ της είναι νομοτελειακό και αυταπόδεικτο ότι θα μεταβεί κάποια στιγμή σε φάση ανάκαμψης. Ετσι «δουλεύει» το σύστημα και δεν αποτελεί κάποιο ιδιαίτερο επίτευγμα της κυβέρνησης. Παράλληλα, η δυνατότητα διατήρησης αυτών των συνθηκών ανάκαμψης είναι αμφισβητούμενη, καθώς τα σύννεφα μιας νέας διεθνούς κρίσης ολοένα και πυκνώνουν, ενώ η πραγματική στιβαρότητα της εγχώριας οικονομίας αποδείχθηκε μόλις 6 μήνες πριν, όταν οι τράπεζες, που συμπυκνώνουν την εικόνα της οικονομίας, βρέθηκαν να καταρρέουν χρηματιστηριακά. Κυρίως, όμως, η όποια καπιταλιστική ανάπτυξη δεν έχει και δεν μπορεί να έχει φιλολαϊκό πρόσημο. Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις απαιτούν φθηνή εργατική δύναμη και ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μείωση φόρων, ευέλικτο τρόπο αδειοδότησης, επενδυτικές ευκαιρίες. Κοντολογίς, η ανάπτυξη απαιτεί συνέχιση και κλιμάκωση της λεγόμενης μνημονιακής πολιτικής.

Μονόδρομος η οργάνωση της αντεπίθεσης

Η λιτότητα δεν είναι αποτέλεσμα του ΔΝΤ, της «νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας» στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και στη χώρα. Η όξυνση της εκμετάλλευσης είναι αναγκαίο χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είναι αυτό που έχουν ανάγκη οι μονοπωλιακοί όμιλοι για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο για το λαό την επαύριο των εκλογών, είτε ισχυροποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είτε ισχυροποιηθεί η ΝΔ.

Απεγκλωβισμός από την πολιτική των μνημονίων δεν σημαίνει απλά να φύγει το ΔΝΤ. Σημαίνει αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και την εξουσία των μονοπωλίων.

Αυτόν τον μοναδικό δρόμο που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα προβάλλει το ΚΚΕ, καλώντας το λαό να τον κάνει δική του υπόθεση. Μόνο η ενίσχυση και η ψήφος στο ΚΚΕ, στις ευρωεκλογές και σε όλες τις κάλπες, αποτελεί αποφασιστικό βήμα ενάντια στην ΕΕ, ενάντια στην πολιτική που ματώνει το λαό για να κερδίζουν τα μονοπώλια και να εξοφλούνται τα κρατικά χρέη, αποφασιστικό βήμα για την οργάνωση της αντεπίθεσης! Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ ισχυροποιεί την πάλη του λαού απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, τα κόμματα που τον υπηρετούν, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που τον ενισχύουν.
Του Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ
Πηγή Ριζοσπάστης

Οριστικά αθώος ο Μιχαλολιάκος για τα “σαπούνια” και τα “εβραιόπουλα”

Ως λευκή περιστερά στην αποδόθηκε στην κοινωνία ο αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, Νίκος Μιχαλολιάκος, για τη διαβόητη ομιλία του στην ΤΟ Αθηνών το 2011. Ήταν τότε που ο ηγέτης της ΧΑ, αναφερόμενος στο Βίκτωρα Ρέστη δήλωσε πως πρέπει “να γίνει σαπούνι” εκείνος και “τα εβραιόπουλά του”, προσθέτοντας σε άλλο σημείο κυνικά πως: «Αν χρειαστεί θα λερώσουμε και τα χέρια μας. Ας μας πουν και φασίστες, ας μας πουν και εθνικιστές, και ναζιστές, και ρατσιστές και ό,τι θέλουν. Δεν μας ενδιαφέρει».
Στην κατακλείδα επανέλαβε τις απειλές και τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό της οργάνωσης ως εξής: «Ο λύκος την καθαρίζει τη φωλιά του. Κι αυτή η φωλιά θα μείνει καθαρή. Είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν. Ναι! Με φασίστες, ναζιστές, εγκληματίες, μαχαιροβγάλτες, ό,τι θέλουν. Αλλά όχι με προδότες και διπρόσωπους. Θα είναι τυχεροί. Εχουμε σκοπό και στόχο, γιατί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού αυτή τη στιγμή είναι στο πλευρό μας. Αλλιώς θα τους σπάγαμε τα κεφάλια. Το λέω και να το μεταφέρετε το μήνυμα. Αυτό είχα να πω».

Τίποτε το μεμπτό δεν είχει βρει σε όλ’ αυτά το  Η΄ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, κηρύσσοντας αθώο το Μιχαλολιάκο τον περασμένο Γενάρη. Στην απόφαση είχε αντιδράσει ο αντιεισαγγελές του Αρείου Πάγου, Παναγιώτης Μπρακουμάτος, ο οποίος ένα μήνα μετά περίπου άσκησε έφεση κατά της απόφασης.

Η αίτηση αυτή συζητήθηκε ενώπιον του ΣΤ΄ Τμήματος του Αρείου Πάγου στις 19 Μαρτίου και – παρά τις αρχικές διαδόσεις περί του αντιθέτου – η απόφαση του απέρριψε το αίτημα αναίρεσης, με αποτέλεσμα ο Νίκος Μιχαλολιάκος να παραμένει αθώος για την υπόθεση αυτή. Κρίθηκε δηλαδή πως δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ομιλίες για Εβραίους που γίνονται σαπούνια, ανοιγμένα κεφάλια και μαχαιροβγάλτες να διεγείρουν τον οποιονδήποτε σε τέλεση πλημμελήματος ή κακουργήματος, ειδικά τα μέλη και τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής, που συναγωνίζονται σε μειλίχιο πνεύμα τον Γκάντι.
Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που ηγετικό στέλεχος των Ελλήνων νεοναζί αθωώνεται από την ελληνική αστική δικαιοσύνη μετά από κρεσέντο μίσους. Πριν λίγους μόνο μήνες απαλλάχθηκε από κάθε κατηγορία ο Ηλίας Κασιδιάρης για τις δηλώσεις του περί “ανθρώπινων σκουπιδιών” σε βάρος Ρομά στον Ασπρόπυργο πριν κάποια χρόνια.
Όλ’ αυτά την ώρα που η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης, με ευθύνη της κυβέρνησης Σύριζα και των προκατόχων της, αλλά κι εξαιτίας των σκόπιμων κωλυσιεργιών της υπεράσπισης της ΧΑ, διανύει πλέον τον πέμπτο χρόνο από την έναρξή της, χωρίς να είναι απόλυτα σαφής ο ορίζοντας της ολοκλήρωσής της.

Αποχαρακτηρίστε αξίες, αρχές, ιστορική μνήμη και κερδίστε!

Κατιούσα

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές ο κος Βοσκόπουλος επικεφαλής της παράταξης «Καισαριανή Τώρα», στο τρέχον τεύχος της εφημερίδας Ζω², θυμήθηκε την Εργατική Πρωτομαγιά! Ο τίτλος του άρθρου του «Η 1^η Μάη είναι απεργία» είναι προσχηματικός. Το κείμενο που ακολουθεί είναι ο τέλειος πολιτικός αποχαρακτηρισμός. Στο βωμό του εντυπωσιασμού και των εκλογικών επιδιώξεων του κου Βοσκόπουλου λερώνονται αξίες και αρχές, απαξιώνεται η πάλη δεκαετιών και η συμβολή τίμιων αγωνιστών. Σ’ αυτή τη χυδαιότητα δεν μπορούμε να μείνουμε άφωνοι.

Αυτός που μιλάει για την Πρωτομαγιά, για τον Ρίτσο και τον Αραγκόν καμία σχέση δεν έχει με ό,τι αντιπροσωπεύουν ….

• Στα Δημοτικά Συμβούλια κάθε τι το φιλεργατικό του δημιουργούσε αλλεργία. Την στήριξη των εργαζόμενων και των διεκδικήσεών τους τη χλεύαζε ως λαϊκισμό.
• Ενοχλούνταν από τα ψηφίσματα καταδίκης της αντιλαϊκής πολιτικής και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που προκαλούν τα μαζικά κύματα της προσφυγιάς και πνιγμένα παιδιά.
• Ήταν βεβαίως απών απ’ όλες τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων που ζητούσαν ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις.

Βγαίνει από τα ρούχα του δήθεν για όσους καπηλεύονται την ιστορία της πόλης. Ο ίδιος εξαργυρώνει και το τελευταίο μέτρο που περπάτησε σε Πρωτομαγιάτικη πορεία, πριν από 40 χρόνια. Προσφιλής του τακτική.

• Το 2014 όταν το «Θυσιαστήριο της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ» κινδύνεψε από το ΤΑΙΠΕΔ και ο λαός με τις κινητοποιήσεις του το απέτρεψε, οραματιζόταν επενδυτές για να το αγοράσουν. Το 2016 η θέση του για την έξωση της Σκοπευτικής, που καταχράστηκε για δεκαετίες τον χώρο κερδοσκοπώντας, ήταν η αποζημίωσή της.
• Δεν διστάζει να θυσιάσει κάποια από τα πιο ιστορικά οικοδομήματα της πόλης μας, όταν πρέπει να εξυπηρετήσει επιχειρηματικά συμφέροντα. Χαρακτηριστική είναι η πρότασή του για τη χωροθέτηση του ΜΕΤΡΟ έτσι που να καταστρέφονται μέρη του σχολικού συγκροτήματος Βενιζέλου και του γηπέδου του Νηαρ Ηστ.
• Η ιστορική φυσιογνωμία της πόλης είναι τελικά γι’ αυτόν μια τουριστική ατραξιόν σκόρπιων αρχιτεκτονικών στοιχείων. Μάλιστα τα ήδη αποφασισμένα έργα για το «Θυσιαστήριο της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ», με πρωτοβουλία της Λαϊκής Συσπείρωσης, θέλοντας να κάνει εντύπωση με αοριστίες και επιτηδευμένα λόγια, τα παρουσιάζει ως δική του έμπνευση.
• Προτείνει την εκχώρηση σε ιδιωτικά συμφέροντα των κυλικείων του Δήμου (Ξύλινα, Καλοπούλα, Αιολία) και προμοτάρει την ανταποδοτικότητα σε κάθε του βήμα.

Καισαριανιώτες και Καισαριανιώτισσες

Ο κος Βοσκόπουλος το 2014 ήταν με την ΔΗΜΑΡ και τη ΔΡΑΣΗ, τώρα με το ΚΙΝΑΛ, το ΠΟΤΑΜΙ, τον Καμίνη και όλους αυτούς που έχουν ψηφίσει μέτρα και μνημόνια που τσακίζουν τον ελληνικό λαό.

Οι μικρασιάτες, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης

• Δεν στριμώχνονταν να μπουν στο πλάνο μιας φωτογραφίας με τον πρωθυπουργό της φτώχιας, της φοροληστείας, του ξεπουλήματος, των μνημονίων και του ΝΑΤΟ.
• Δεν λούφαξαν μπροστά στους μεγάλους αγώνες. Δεν πάλεψαν για μια ουτοπία, αλλά για έναν κόσμο χωρίς αδικία.

Σ΄ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ,

1^Η ΜΑΗ 2019, 10³⁰ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ (Δείτε spot του ΠΑΜΕ)

3,4,5,6/5 ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ – ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ 200 ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ ‘44

Το επίσημο πρόγραμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας

ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ - ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία: Ο ένας κόβει, ο άλλος ράβει για την παγίδα εγκλωβισμού του λαού

Μόνο έκπληξη δεν προκαλεί το γεγονός ότι η διακήρυξη του ΚΙΝΑΛ για τις ευρωεκλογές, που δημοσιεύτηκε προ ημερών, τιτλοφορείται με το πανομοιότυπο σύνθημα που πρόβαλλε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρικό άξονα της δικής του εκλογικής καμπάνιας: «Νέο κοινωνικό συμβόλαιο».
Η εξήγηση είναι απλή, και δεν βρίσκεται στην αντιγραφή ή στην έλλειψη φαντασίας των εκλογικών επιτελείων των δύο κομμάτων, αλλά στο πρόγραμμα του «μητρικού» πολιτικού ρεύματος που και τα δύο κόμματα ουσιαστικά εκπροσωπούν: Της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του πολιτικού της φορέα σε επίπεδο ΕΕ, του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΕΣΚ).

Στα βαθιά νερά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας

Οπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει διαβάζοντας το «Μανιφέστο 2019» του ΕΣΚ, το σύνθημα «Ενα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για την Ευρώπη» δεσπόζει ως πολιτική πλατφόρμα εγκλωβισμού του λαού και αναλύεται σε 7 «πυλώνες», οι οποίοι αναπαράγονται με εντυπωσιακή ομοιότητα στη διακήρυξη του ΚΙΝΑΛ και στην ομιλία του Αλ. Τσίπρα στο Γαλάτσι, με τις διαφορές να περιορίζονται στη σειρά απαρίθμησης και τις επιμέρους διατυπώσεις. Σε αυτούς τους κοινούς για ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ άξονες θα διαβάσει κανείς για την «κοινωνική Ευρώπη», τη «βιώσιμη ανάπτυξη», τη «δημοκρατική και αλληλέγγυα Ευρώπη» κ.λπ.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι μέλος του ΕΣΚ, όπως το ΚΙΝΑΛ, αλλά αποτελώντας πια τον κατεξοχήν σοσιαλδημοκρατικό πόλο στη χώρα μας έχει προχωρήσει στην ανάπτυξη στενών σχέσεων με τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και με το ΕΣΚ, περνώντας μεθοδικά από τις υποκριτικές καταγγελίες που έκανε εναντίον τους σε προγενέστερη φάση στην αγαστή συνεργασία. Μερικά από τα πρόσφατα στιγμιότυπα των σχέσεων ΣΥΡΙΖΑ - ΕΣΚ περιλαμβάνουν την επίσκεψη του Τσίπρα στο συνέδριο του SPD στη Γερμανία και την πολυσυζητημένη επίσκεψη στην Αθήνα του Ούντο Μπούλμαν, προέδρου της Ευρωομάδας του ΕΣΚ, ο οποίος κατηγορήθηκε από το ΚΙΝΑΛ για ακραιφνή υποστήριξη προς τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να τηρεί καν τα προσχήματα.
Υπενθυμίζουμε πάντως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτυπεί με την τήρηση μιας τέτοιου είδους επαμφοτερίζουσας σχέσης με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την οποία αρχικά κατήγγελλε υποκριτικά και τώρα σφιχταγκαλιάζει. Και σ' αυτό ακολουθεί τα χνάρια του ΠΑΣΟΚ, που στα τέλη της δεκαετίας του 1970 αποκήρυσσε την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ως όργανο του ιμπεριαλισμού, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 έγινε μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, για να φτάσει στη δεκαετία του 2000 να αναλάβει την προεδρία της.

«Συμβόλαιο» αναστήλωσης του κλονισμένου κύρους της ΕΕ

Το σοσιαλδημοκρατικής κοπής «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» παρουσιάζει ως δήθεν φιλολαϊκή μια δέσμη μέτρων που στην πραγματικότητα υπηρετεί το κεφάλαιο και την ανάκαμψη της κερδοφορίας του. Οπου κανείς ακούει για «στροφή από τη λιτότητα στις επενδύσεις» πρέπει να τη μεταφράζει σε μέτρα στήριξης της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οπου διαβάζει για «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Πυλώνα» και «ευρωπαϊκό κατώτατο μισθό» πρέπει να τα μεταφράζει σε μέτρα συμπίεσης προς τα κάτω όλων των κοινωνικών δικαιωμάτων (για πιο αναλυτική αναφορά στους επιμέρους άξονες, βλ. «Ριζοσπάστη» 13-14/4).
Η προβολή του από την ευρωπαϊκή και εγχώρια σοσιαλδημοκρατία έχει διπλή στόχευση.
Από τη μία, οι προτάσεις αυτές παρουσιάζονται ως αντίβαρο και πλαστή διαχωριστική γραμμή με τις «νεοφιλελεύθερες» και «δεξιές» δυνάμεις, οι οποίες προβάλλονται υποκριτικά ως αποκλειστικά υπεύθυνες για την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, σε αντιπαραβολή με τις σοσιαλδημοκρατικές, οι οποίες όμως για δεκαετίες κυβέρνησαν και κυβερνούν εφαρμόζοντας τις ίδιες κατευθύνσεις.
Από την άλλη, το «κοινωνικό συμβόλαιο» παρουσιάζεται ως συνταγή «μεταρρύθμισης» της ΕΕ, για μια ΕΕ «ισότητας και αλληλεγγύης», για «καταπολέμηση των ανισοτήτων» κ.λπ. Αξιοποιείται δηλαδή για την εκ νέου προώθηση της απατηλής αντίληψης ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Γι' αυτό και ο πυρήνας του σοσιαλδημοκρατικού εκλογικού καλέσματος για τις ευρωεκλογές συνίσταται στο ότι η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση και υιοθέτηση τέτοιων προτάσεων μπορεί να «βελτιώσει» την ΕΕ προς όφελος των λαών. Οτι η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης είναι το «προοδευτικό αντίβαρο» στον εθνικισμό και την ακροδεξιά, αποτελώντας και το «κλειδί» για την ενίσχυση της συνοχής της ΕΕ, που σήμερα υφίσταται τριγμούς κάτω από το βάρος των ενδοαστικών ανταγωνισμών.
Ουσιαστική επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας είναι η διαμόρφωση μιας πολιτικής πλατφόρμας εγκλωβισμού, με στόχο την αναστήλωση της κλονισμένης εμπιστοσύνης των λαών της Ευρώπης στην ΕΕ (που έχει αποτυπωθεί με διάφορους και ετερόκλητους τρόπους), την αναστήλωση της αυταπάτης ότι η ΕΕ και ο καπιταλισμός μπορούν να εξανθρωπιστούν. Είναι μια πολιτική που προσπαθεί να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, στρέφοντάς την κατά του ενός μόνο πόλου της αστικής διαχείρισης (του λεγόμενου «νεοφιλελεύθερου»), και επιπλέον προσπαθεί να καλλιεργήσει φιλο-ΕΕ αισθήματα και προσδοκίες.

Γέφυρα συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ και αγωνία για την ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας

Επιπλέον, το «κοινωνικό συμβόλαιο» ως κοινό πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ αντανακλά το κοινό έδαφος πάνω στο οποίο κινούνται τα δύο κόμματα, αποτελώντας ουσιαστικά ένα πλαίσιο συνάντησης, ένα οιονεί κυβερνητικό πρόγραμμα συνεργασίας.
Εξάλλου, έχουν πληθύνει εκατέρωθεν οι φωνές και οι πρωτοβουλίες για συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πιέζει προς αυτήν την κατεύθυνση, με χαρακτηριστική την παρέμβαση του Μπούλμαν κατά την προαναφερθείσα επίσκεψή του στην Αθήνα και τη συμμετοχή του σε εκδήλωση για τη σύγκλιση των «προοδευτικών δυνάμεων» (προκαλώντας την αντίδραση του ΚΙΝΑΛ), ενώ σε πρόσφατες δηλώσεις του ο υποψήφιος του ΕΣΚ για την προεδρία της Κομισιόν, Φρ. Τίμερμανς, μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τη συνεργασία του με τον Αλ. Τσίπρα. Υπενθυμίζουμε επίσης τη συγκρότηση της πολιτικής κίνησης «Γέφυρα» (Ν. Μουζέλης, Ν. Μπίστης, Σ. Βαλντέν κ.ά.), που με εκδηλώσεις και παρεμβάσεις εργάζεται για τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ.
Η συγκρότηση της ψευδεπίγραφης «Προοδευτικής Συμμαχίας» από τον ΣΥΡΙΖΑ κινείται σ' αυτήν την κατεύθυνση, περιλαμβάνοντας περιτρίμματα του ΠΑΣΟΚ και απομεινάρια της ΔΗΜΑΡ, και πέραν προεκλογικών σκοπών αξιοποιείται και ως όχημα μετεκλογικών διεργασιών, ανάλογα και με τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων και των αναγκών για κυβερνητικές συνεργασίες.
Πρόκειται για εκείνο το φάσμα δυνάμεων στο οποίο αναφέρονται τα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εντάχθηκαν στην «Προοδευτική Συμμαχία», όπως η Λούκα Κατσέλη, η οποία προσκαλεί σε συμπαράταξη «συλλογικότητες που καλύπτουν ένα ευρύ τόξο - από το δημοκρατικό κέντρο, τους σοσιαλδημοκράτες, τους σοσιαλιστές, τους Οικολόγους Πράσινους, έως την Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά»¹. 'Η, όπως έχει κωδικοποιηθεί από τον Ευ. Τσακαλώτο, ως «κόκκινο-κόκκινο-πράσινη» συμμαχία (δηλαδή με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και τους Οικολόγους). Στην κατεύθυνση αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συγκροτήσει σε επίπεδο Ευρωκοινοβουλίου τη λεγόμενη «προοδευτική ομάδα» («Progressive Caucus»), στην οποία συμμετέχουν από κοινού ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (GUE), του ΕΣΚ και των Πρασίνων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο βασικός φορέας που μπορεί σήμερα να ανταποκριθεί στην πρόδηλη αγωνία της αστικής τάξης για ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας. Υπό τη σκέπη του ανασυνθέτει δυνάμεις, αναβαπτίζει πολιτικό προσωπικό των ΠΑΣΟΚικών κυβερνήσεων, εγκλωβίζει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Στον ΣΥΡΙΖΑ το κεφάλαιο βρήκε το «ελιξίριο» για την ανανέωση του φθαρμένου ΠΑΣΟΚ και την ανανέωση των υπηρεσιών χειραγώγησης του λαού που με τόση αποτελεσματικότητα προσφέρουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Οπως χαρακτηριστικά διαπιστώνει ένας από τους «αρχιτέκτονες» της «Γέφυρας» προβάλλοντας τα προτερήματα μιας συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ: «Στο βαθμό που τα ριζοσπαστικά αριστερά κόμματα [εννοεί τον ΣΥΡΙΖΑ] αποφασίσουν να ακολουθήσουν τον ευρωζωνικό δρόμο, θα έλεγα πως μετατρέπονται σε ριζοσπαστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Βέβαια, τα ριζοσπαστικά αριστερά κόμματα αποφεύγουν τον όρο σοσιαλδημοκρατία (...) Μια ρεαλιστική, φιλοευρωπαϊκή ριζοσπαστική αριστερά και μια αναζωογονημένη σοσιαλδημοκρατία, μαζί με άλλες δυνάμεις στον κεντροαριστερό και μεσαίο χώρο, μπορούν στο μέλλον να εξανθρωπίσουν ξανά τον καπιταλισμό»².

Ο λαός να απορρίψει ψεύτικα διλήμματα και νέες παγίδες

Ο λαός έχει βιώσει την αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και της ΕΕ διαδοχικά και με εναλλαγές τόσο από σοσιαλδημοκρατικές όσο και από φιλελεύθερες κυβερνήσεις, αλλά και από τις μεταξύ τους συνεργασίες σε όλες σχεδόν τις παραλλαγές. Η ΕΕ είναι ένας αντιλαϊκός - ιμπεριαλιστικός οργανισμός και αυτό δεν αλλάζει, ανεξάρτητα από τους πολιτικούς εκπροσώπους και διαχειριστές.
Η ΕΕ δεν είναι ένωση των λαών, είναι ένωση των εκμεταλλευτών των λαών της ευρωπαϊκής ηπείρου. Δεν την διέπουν η «ενότητα» και η «αλληλεγγύη», αλλά οι ανταγωνισμοί και οι λυκοσυμμαχίες ανάμεσα στις αστικές τάξεις των κρατών - μελών. Από την ίδρυσή της, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι - και στις εθνικές κυβερνήσεις και στα ευρωενωσιακά όργανα - καθόριζαν και υλοποιούσαν την αντιλαϊκή της πολιτική.
Κοινός στόχος όλων τους - φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών, ακροδεξιών - είναι η στήριξη του καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ο λαός δεν μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στους σφαγείς των δικαιωμάτων του, δεν επιλέγει ανάμεσα σε κοσμοπολίτες οπαδούς της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας και εθνικιστές, ανάμεσα σε σοσιαλδημοκράτες και «δεξιούς» - συντηρητικούς. Ολοι τους υπηρετούν τον πραγματικό αντίπαλο, τη δικτατορία του κεφαλαίου.
Μόνο το ΚΚΕ βρίσκεται στη μεριά της λαϊκής αντιπολίτευσης και πάλης και οργανώνει τον αγώνα του λαού για τη μόνη προοδευτική - ριζοσπαστική διέξοδο, την Ελλάδα και την Ευρώπη του Σοσιαλισμού.
Υποσημειώσεις:
1. Λ. Κατσέλη, «Μας ενώνουν κοινές αξίες και κοινοί αγώνες», εφημερίδα «Νέα Σελίδα», 14/4/19
2. Ν. Μουζέλης, «Ματιές στο μέλλον. Καπιταλισμός, σοσιαλδημοκρατία, κοινωνικό κράτος», εκδ. «Αλεξάνδρεια», Αθήνα, 2018, σ. 136 και 140

Του
Κωστή ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ*
* Ο Κ. Μπορμπότης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ