ΚΕΡΚΥΡΑ-Για το ζήτημα της «ολοκληρωμένης» διαχείρισης των απορριμμάτων

Τ.Ε. ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Για το ζήτημα της «ολοκληρωμένης» διαχείρισης των απορριμμάτων

            Το αδιέξοδο και το τέλμα που έχει οδηγηθεί η διαχείριση των σκουπιδιών στην Κέρκυρα, είναι σκόπιμο αποτέλεσμα της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων που με συνέπεια ακολουθεί και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως και όλες οι προηγούμενες, καθώς και η Δημοτική και Περιφερειακή αρχή του τόπου που ανήκουν στους ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ.

Οι εκβιαστικές «λύσεις» που αναζητούνται  στο «και πέντε», τάχα μου μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, διαβουλεύσεων και διάθεσης να ακουστούν προτάσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους – κατοίκους των εμπλεκόμενων περιοχών, στόχο έχουν να κάνουν τα λαϊκά στρώματα και στην περιοχή μας, συνένοχους στο έγκλημα που διαδραματίζεται σε βάρος της ποιότητας ζωής των εργαζομένων, των δικαιωμάτων τους, του περιβάλλοντος, του συνόλου της ζωής των λαϊκών οικογενειών.

Ο Πρωθυπουργός το είπε ξεκάθαρα στο πρόσφατο Αναπτυξιακό Συνέδριο που έγινε στην περιοχή:  «…Πρέπει με διαβούλευση, με τη δημοκρατική συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας, των τοπικών κοινωνιών … - πρέπει να διαμορφωθούν άμεσα ρεαλιστικές προτάσεις και λύσεις. Άμεσα, επαναλαμβάνω..... Η κυβέρνηση θα λάβει όλα τα μέτρα, ό,τι χρειαστεί, ό,τι είναι απαραίτητο να  γίνει, αλλά και οι τοπικές κοινωνίες με τους εκπροσώπους τους οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.…»

                Είναι γνωστό ότι τα σκουπίδια έχουν επιλεγεί από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους σαν ένα προσοδοφόρο πεδίο κερδοφορίας, γι΄αυτό και ΑΜΕΣΑ πρέπει να λυθεί!. Είναι επίσης γνωστό ότι η Δημοτική αρχή ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ, έχει ήδη δώσει το 50% της διαχείρισης των απορριμμάτων σε ιδιωτικές εταιρείες.

                Γι΄αυτή την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των σκουπιδιών η ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ δε λέει κουβέντα, προφανώς συμφωνεί γιατί είναι κεντρική κυβερνητική επιλογή. Ούτε φυσικά λέει τίποτα για την τεράστια αύξηση των Δημοτικών τελών που ετοιμάζει η Δημοτική αρχή των ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ.

                Στην πρόσφατη ανακοίνωση της η ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνει στο ΧΥΤΑ Λευκίμμης ενώ με σαφήνεια υποδεικνύει το χώρο της χωματερής στο Τεμπλόνι για τη συνέχιση της διαχείρισης των σκουπιδιών, δηλαδή σε ένα χώρο που είναι αποδεδειγμένα υπερκορεσμένος, άρα ακατάλληλος («…Ως χώρος  (αναπόδραστη πλέον επιλογή) να οριστεί ο  αδειοδοτημένος χώρος στο Τεμπλόνι (ήδη δίπλα έχει κατασκευαστεί και λειτουργεί το ΚΔΑΥ)..», από την ανακοίνωση της ΝΕ Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ).

                Με ένα κουτοπόνηρο τρόπο προσπαθεί να αποποιηθεί τις τεράστιες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ (κόμματος και κυβέρνησης) και να τη ρίξει στην Περιφερειακή και Δημοτική αρχή (επίσης του ΣΥΡΙΖΑ!!). Με διγλωσσία και τακτικισμούς (άλλο η ΝΕ Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ άλλο οι Οργανώσεις της Νότιας Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ!) προσπαθεί να τα πει όλα, για να μπερδέψει, να εγκλωβίσει. Η αλήθεια είναι ότι όλοι τους έχουν τεράστια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση γιατί από κοινού και με ενιαία γραμμή εξαπάτησαν το λαϊκό κόσμο, εφαρμόζοντας έναν πρωτόγνωρο πολιτικό καιροσκοπισμό.

                Ο λεγόμενος ΠΕΣΔΑ και η «ολοκληρωμένη διαχείριση» είναι φούμαρα γιατί στον καπιταλισμό, υπέρτατη αρχή είναι το καπιταλιστικό κέρδος πού υπαγορεύει ρητά ΠΟΥ θα γίνει, ΤΙ θα γίνει, ΠΩΣ θα γίνει προκειμένου να υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή αύξηση των κερδών αυτών. Αυτός ο δρόμος, ΔΕΝ μπορεί να λάβει υπόψη τη συνδυασμένη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, γι΄αυτό και πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό του από τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και στην περιοχή μας.

                Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ενώ οι ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ είχαν δεσμευτεί στο Περιφερειακό και Δημοτικό Συμβούλιο το Μάη του 2016 για επιστημονική διερεύνηση νέων χώρων από το ΕΜΠ, δεν ανέθεσαν καν τη μελέτη ακριβώς γιατί είχαν συναποφασίσει να χρησιμοποιήσουν τους ΧΥΤΑ Τεμπλονίου και Λευκίμμης με παράλληλη ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των σκουπιδιών. Από το τέλμα που είχε οδηγηθεί η διαχείριση των σκουπιδιών αποδεικνύεται σε τι είδους «δίκαιη ανάπτυξη» στοχεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα: καταλήστευση των λαϊκών στρωμάτων για να αυξηθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, με παράλληλο τσάκισμα κάθε εργατικού δικαιώματος όπως έγινε πρόσφατα με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βουλή που – ανάμεσα στα άλλα – καταργεί το χαρακτηρισμό Βαρέα και Ανθυγιεινή εργασία για τους εργαζόμενους των Δήμων που δουλεύουν στην καθαριότητα!

Το ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων δεν είναι τεχνοκρατικό,  είναι βαθύτατα πολιτικό - ταξικό ζήτημα. Η τεχνολογία σήμερα, είναι επαρκής ώστε η διαχείριση των απορριμμάτων να είναι τέτοια που να μην επιβαρύνει την υγεία του λαού και το περιβάλλον. Η τεχνολογία σήμερα, επίσης, επιτρέπει να δαπανώνται όσο το δυνατόν λιγότεροι πόροι για τη διαχείριση των απορριμμάτων. Όπως επίσης, υπάρχουν μέθοδοι ασφαλούς επεξεργασίας των απορριμμάτων και η τεχνική δυνατότητα να βρεθούν κατάλληλες θέσεις και περιοχές. Στο δρόμο όμως  της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που μόνο κριτήριο έχει την κερδοφορία των επιχειρηματιών, τα σκουπίδια γίνονται χρυσάφι πάνω στις πλάτες της λαϊκής οικογένειας, του περιβάλλοντος, των λαϊκών δικαιωμάτων.

               

                Ο κοινωνικός αυτοματισμός, το διαίρει και βασίλευε, υπήρξε διαχρονικά η καλύτερη τακτική από την πλευρά της άρχουσας τάξης, για να μπορέσει να εγκλωβίσει τα αντιμαχόμενα τάχα τμήματα του λαού μας, στα δικά της συμφέροντα. Κανένας εργαζόμενος στο Τεμπλόνι δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον Λευκιμμιώτη εργαζόμενο ή με αυτόν από τη Βόρεια Κέρκυρα! Κανένας αυτοαπασχολούμενος ΕΒΕ, φτωχός αγρότης, νέος, άνεργος δεν έχει να κερδίσει τίποτα παραπάνω από τον συνάδελφό του όπου και αν κατοικούν. Όλοι τους έχουν να χάσουν παραπέρα από την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου. Γι' αυτό και η Συμμαχία του Λαού μας απέναντι στους μεγαλοεπιχειρρηματίες όλων των κλάδων, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει εμπόδια στον αντιλαϊκό κατήφορο που μας σπρώχνουν.

Το υπαρκτό πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί σε καμία μορφή οργάνωσης που θα περιλαμβάνει και τον θύτη και το θύμα γιατί τάχα τους ενώνει το εδαφικό κριτήριο. Λύνεται στους χώρους δουλειάς πρώτα και κύρια, στον τόπο κατοικίας, μέσα από ένα πλαίσιο διεκδίκησης που περιλαμβάνει όλες τις πλευρές της ζωής του λαού μας, χωρίς να ξεχωρίζονται τα προβλήματα σε “μικρά – μεγάλα”, “τοπικά – πανελλαδικά” κλπ, αλλά με κριτήριο ΠΟΙΟΣ παράγει, ΠΟΙΟΣ καρπώνεται τον πλούτο που παράγεται!

Το ΚΚΕ καλεί τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία του νησιού:

·         Να καταδικάσουν και να αντιπαλέψουν την πολιτική ιδιωτικοποίησης των σκουπιδιών και την επιχειρούμενη μεγάλη αύξηση των δημοτικών τελών που υποστηρίζουν κυβέρνηση και ΝΔ αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.

·         Να απαιτήσουν το κλείσιμο της χωματερής του Τεμπλονίου, να μην λειτουργήσει ο ΧΥΤΑ Λευκίμμης.

·         Να απαιτήσουν επιστημονική διερεύνηση νέων χώρων με πιστή τήρηση των κριτηρίων καταλληλότητας και αξιολόγησης των υποψήφιων χώρων. Τα κριτήρια αυτά θα πρέπει να είναι εκ των προτέρων γνωστά.

• Προτεραιότητα στη διαλογή στην πηγή, σε σύγχρονους σταθμούς μεταφόρτωσης, ανακύκλωση, κομποστοποίηση και τελική κατάληξη των υπολειμμάτων σε ΧΥΤΑ.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους με τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας.
• Το κόστος της διαχείρισης των απορριμμάτων να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό
• Κεντρικό εθνικό σχεδιασμό της διαχείρισης των σκουπιδιών με αποκλειστικά δημόσια διαχείριση χωρίς καμία συμμετοχή ιδιωτικών εταιρειών.

Η ουσιαστική και ριζική διαχείριση του προβλήματος των απορριμμάτων και αποβλήτων για το ΚΚΕ σημαίνει διαχείριση με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των επιχειρηματιών. Σημαίνει την ικανοποίηση ενός συνδυασμού κριτηρίων, το σεβασμό στο περιβάλλον, στη Δημόσια Υγεία, στους φυσικούς πόρους, στο λαϊκό εισόδημα, στα δικαιώματα και την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων στον κλάδο. Η πρόταση αυτή μπορεί να γίνει εφικτή μόνο στο πλαίσιο ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού, δρόμου ανάπτυξης με εργατική εξουσία. Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, ο ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών, που θα υλοποιεί φιλολαϊκά έργα, η κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, η κρατική ιδιοκτησία στη γη και στις τεχνικές υποδομές, ο εργατικός - λαϊκός έλεγχος μπορούν να αξιοποιήσουν τις επιστημονικές γνώσεις και τις τεχνικές που υπάρχουν και γι' αυτόν τον τομέα, με στόχο την υγεία και την προστασία του λαού και του περιβάλλοντος.

30/01/2018

Ακραία φτώχεια στις ΗΠΑ: Η σκοτεινή πλευρά της πλουσιότερης χώρας του κόσμου

 

Ο Φίλιπ Άλστον είναι Αυστραλός ακαδημαϊκός και έχει οριστεί από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών ως Ειδικός Επιτετραμμένος του ΟΗΕ για την Ακραία Φτώχεια και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Συνοδευόμενος από ένα συνεργείο τής εφημερίδας Guardian πραγματοποίησε μια ειδική αποστολή δύο εβδομάδων στη σκοτεινή καρδιά του πλουσιότερου έθνους του κόσμου, ανιχνεύοντας τα αίτια που οδηγούν 41 εκατομμύρια Αμερικανούς να ζουν σε συνθήκες φτώχειας.

Από τους καταυλισμούς των αστέγων στην Καλιφόρνια ως τις μικρές πόλεις του νότου και το κατεστραμμένο από τον πρόσφατο κυκλώνα Μαρία νησί του Πουέρτο Ρίκο διερεύνησε τις «παράπλευρες απώλειες» της εξάρτησης της Αμερικής από ιδιωτικές επιχειρήσεις, αποκλείοντας το δημόσιο. 

Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως ο πληθυσμός των αστέγων στην Αμερική ανέβηκε φέτος για πρώτη φορά από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης.

Philip Alston στο κέντρο του LA.

Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, 5 Δεκεμβρίου

Λος Άντζελες, μια από τις πλουσιότερες πόλεις της Αμερικής. Το Σκιντ Ρόου (Skid Row) είναι μια περιοχή, μια γειτονιά στο κέντρο του Λος Άντζελες. Περίπου το 41,8% του πληθυσμού του ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και έχει περίπου 8.000 άστεγους.

Νεκροί αρουραίοι, φθαρμένες κουβέρτες στο πεζοδρόμιο, σκηνές και αυτοσχέδια καταφύγια μουσαμάδων, εκατοντάδες εξαθλιωμένοι άνδρες και γυναίκες συγκεντρωμένοι έξω από τις πρόχειρες δομές ενώ στο τέλος του δρόμου, όπου οι αστραφτεροί ουρανοξύστες του κέντρου του LA υψώνονται ως μια υπόσχεση θεϊκών πλούτων. Αυτές είναι οι εικόνες που αντικρίζουν ο  Φίλιπ Άλστον και ο Εντ Πίλκινγκτον, ο ρεπόρτερ της Guardian. Σαν να παρακολουθούν μια χαμηλού προϋπολογισμού δυστοπική ταινία. «Συμπυκνωμένη ανθρώπινη ταπείνωση. Ένας εφιάλτης με θέα την πόλη των ονείρων» γράφει χαρακτηριστικά ο Εντ Πίλκινγκτον.

Η περιοδεία πραγματοποιήθηκε σε μια κρίσιμη στιγμή για την Αμερική και τον κόσμο. Ξεκίνησε την ημέρα που οι Ρεπουμπλικανοί στη Γερουσία των ΗΠΑ ψήφισαν τη σαρωτική φορολογική μεταρρύθμιση, η οποία θα κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, μειώνοντας τη φορολογία τους με την υπόσχεση θέσεων εργασίας. Οι αλλαγές θα επιδεινώσουν την ανισότητα του πλούτου που είναι ήδη η πιο ακραία σε οποιοδήποτε βιομηχανικό έθνος, με τρεις άνδρες - Μπιλ Γκέιτς, Τζεφ Μπέζο, Γουόρεν Μπάφετ - να κατέχουν συνολικά μεγαλύτερο πλούτο από το 50% του φτωχότερου αμερικανικού πληθυσμού που αντιστοιχεί σε 160 εκατ. ανθρώπους. Λίγες μέρες μετά την αποστολή του ΟΗΕ, οι Ρεπουμπλικανοί ενεργοποίησαν σχέδια για να μειώσουν τα βασικά κοινωνικά προγράμματα και να συρρικνώσουν το ήδη συρρικνωμένο κράτος πρόνοιας.

Η Καλιφόρνια ήτανε το κατάλληλο σημείο εκκίνησης για την επίσκεψη του ΟΗΕ. Συγκεντρώνει τόσο τον τεράστιο πλούτο που δημιουργήθηκε στην τεχνολογική έκρηξη όσο και τους περισσότερους άστεγους, λόγω και της αύξησης του κόστους στέγασης. Η Ressy Finley, 41 ετών, είναι άστεγη, δεν έχει επίσημα εισοδήματα, βγάζει κανένα μεροκάματο από την ανακύκλωση μπουκαλιών και βέβαια δεν είναι αρκετό για να νοικιάσει σπίτι, αφού τα μέσα μισθώματα είναι των 1.400 δολαρίων το μήνα για ένα υπνοδωμάτιο.

Δίπλα της στο πεζοδρόμιο ο Robert Chambers έχει φτιάξει έξω από τη σκηνή του έναν κήπο από ξύλινες παλέτες και διαμαρτύρεται για την έλλειψη δημόσιων λουτρών που αναγκάζει τους ανθρώπους να «ανακουφιστούν» στους δρόμους. Οι αρχές του Λος Άντζελες υποσχέθηκαν να παράσχουν μεγαλύτερη πρόσβαση σε τουαλέτες, ένα κρίσιμο ζήτημα δεδομένης της θανατηφόρας έκρηξης της ηπατίτιδας Α που ξεκίνησε στο Σαν Ντιέγκο και εξαπλώνεται στη δυτική ακτή, αφαιρώντας 21 ζωές κυρίως λόγω έλλειψης αποχέτευσης σε καταυλισμούς. Τη νύχτα τα τοπικά πάρκα και οι εγκαταστάσεις κλείνουν κυρίως για να κρατήσουν τους άστεγους έξω. Ως ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ, ο Φίλιπ Άλστον αντιμετώπισε και έγραψε για την ακραία φτώχεια και τις επιπτώσεις της στα ανθρώπινα δικαιώματα στη Σαουδική Αραβία και την Κίνα, μεταξύ άλλων. Αλλά και στο Skid Row; αναρωτιέται.

Σαν Φρανσίσκο, 6 Δεκεμβρίου

Επόμενος σταθμός το Σαν Φρανσίσκο, στην περιοχή Tenderloin, όπου συγκεντρώνονται άστεγοι και κυρίως στην εκκλησία του Αγίου Βονιφατίου. Αυτό που είδε εκεί; Περίπου 70 άστεγοι κοιμόντουσαν στο πίσω μέρος της εκκλησίας ενώ οι προσκυνητές προσεύχονται αρμονικά μπροστά τους. Η εκκλησία ανοίγει κάθε μέρα τις πόρτες της από τις 6 το πρωί ως τις 3 μετά το μεσημέρι, για να ξεκουράζονται και να κοιμούνται οι άστεγοι. Μια σταγόνα αλτρουισμού ανταγωνιζόμενη μια θάλασσα εχθρότητας. Περισσότεροι από 500 νόμοι για τους άστεγους έχουν περάσει στις πόλεις της Καλιφόρνιας τα τελευταία χρόνια ενώ σε ομοσπονδιακό επίπεδο, η κυβέρνηση Τραμπ περιορίζει τις κρατικές δαπάνες για οικονομικά προσιτή στέγαση.

Εκτός όμως από την εκκλησία του Αγίου Βονιφατίου κανένας άλλος τόπος λατρείας αλλά ούτε και ιδιωτικός στο Σαν Φρανσίσκο δεν καλωσορίζει τους άστεγους. «Η βία της αναζήτησης» αποκαλεί χαρακτηριστικά στον Φίλιπ Άλστον ο Tiny Gray-Garcia, αυτήν την κατάσταση. Αυτή η βία της αναζήτησης ήταν ένα χαρακτηριστικό της αμερικανικής ζωής από την ίδρυση του έθνους. 

«Είσαι μόνος σου φίλε». Αυτή είναι η επικρατούσα αξία στην Αμερική μετά την κατάρρευση του New Deal του Ρούσβελτ. Η άποψη αυτή είναι βολική για όσους είναι αρκετά τυχεροί να το κάνουν, καταδικαστική για όσους γεννηθήκανε στη «λάθος» όχθη. Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν την επέβαλε με τις περικοπές της δεκαετίας του 1980, ακολουθούμενη από τον Μπιλ Κλίντον, του οποίου η απόφαση του 1996 για την κατάργηση των κοινωνικών παροχών για οικογένειες χαμηλού εισοδήματος εξακολουθεί να τιμωρεί εκατομμύρια Αμερικανούς.

Η σωρευτική επίθεση στο κράτος πρόνοιας άφησε τις φτωχές οικογένειες, συμπεριλαμβανομένων των 15 εκατομμυρίων παιδιών που βρίσκονται επίσημα στη φτώχεια, με δραματικά λιγότερη υποστήριξη από ό, τι σε οποιαδήποτε άλλη βιομηχανική οικονομία. Και τώρα αντιμετωπίζουν ίσως τη μεγαλύτερη απειλή. Όπως ο ίδιος ο Αλστον έχει γράψει σε ένα άρθρο σχετικά με τον λαϊκισμό του Τραμπ και την επιθετική πρόκληση που θέτει στα ανθρώπινα δικαιώματα: «Αυτές είναι εξαιρετικά επικίνδυνες εποχές. Σχεδόν οτιδήποτε φαίνεται πιθανό».

County Lowndes, Αλαμπάμα, 9 Δεκεμβρίου

Και όλα αυτά πλήττουν δυσανάλογα τους Αφροαμερικανούς. Οι μαύροι είναι το 13% του πληθυσμού των ΗΠΑ, αλλά το 23% αυτών βρίσκεται επίσημα σε κατάσταση φτώχειας και το 39% είναι άστεγοι. Το φυλετικό στοιχείο της κρίσης της φτώχειας της Αμερικής δεν συναντάται πουθενά τόσο, όσο στο βαθύ Νότο, όπου οι ανοιχτές πληγές της δουλείας συνεχίζουν να αιμορραγούν. Ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ επέλεξε ως επόμενη στάση του την «Μαύρη Ζώνη», που αρχικά αναφέρεται στο πλούσιο σκοτεινό χώμα που υπάρχει σε μια ζώνη στην Αλαμπάμα αλλά με την πάροδο του χρόνου ήρθε να περιγράψει τον πλειοψηφικό πληθυσμό της από την Αφρική. Η σχέση μεταξύ τύπου εδάφους και δημογραφικών στοιχείων δεν είναι τυχαία. Το βαμβάκι βρέθηκε να ευδοκιμεί σε αυτήν την εύφορη γη, και με τη σειρά του δημιούργησε ένα εμπόριο σκλάβων για την καλλιέργεια. Οι απόγονοί τους εξακολουθούν να ζουν στη Μαύρη Ζώνη, που εξακολουθεί να μαστίζεται από τη φτώχεια.

Στη Μαύρη Ζώνη χιλιάδες οικογένειες εξακολουθούν να μην έχουν πρόσβαση στην αποχέτευση. Χιλιάδες άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν ανάμεσα σε ανοικτούς υπονόμους. Το 70% των νοικοκυριών στην περιοχή είτε «κατευθύνουν» τα απόβλητά τους απευθείας στο ανοικτό έδαφος είτε έχουν ελαττωματικές σηπτικέ δεξαμενές ανίκανες να αντιμετωπίσουν τις έντονες βροχές. Αντανάκλαση της αύξησης της φτώχειας και της ανισότητας, ανέφερε ο Άλστον, είναι η επανεμφάνιση των εντερικών μολύνσεων από νηματώδη, παρασιτικά σκουλήκια στον αμερικανικό νότο, όπου οι τοπικές αρχές δεν προσφέρουν καθαρό νερό ούτε αποχέτευση κι αναγκάζουν τους πολίτες να πληρώνουν οι ίδιοι γι’ αυτές τις βασικές υπηρεσίες.

Μια ασθένεια του αναπτυσσόμενου κόσμου «ευημερούσα» στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου. Ο Walter, κάτοικος του Lowndes County, ο οποίος ζήτησε να μην δώσει το επώνυμό του επειδή φοβόταν ότι η παροχή νερού του θα κοπεί σαν αντίποινα αν μιλήσει, λέει πως «Οι λαοί δεν έχουν την ευκαιρία». Γύρω από το σπίτι του Walter, η αδικία της κατάστασης αποκαλύπτεται. Μικρά κανάλια που εκτείνονται από γειτονικά σπίτια κατά μήκος των οποίων ρέει σκοτεινό υγρό. Συγκεντρώνεται σε ιξώδεις λίμνες ακριβώς κάτω από το κινητό σπίτι στο οποίο ζουν ο γιος του Walter, η νύφη και η 16χρονη εγγονή του. Αυτή είναι η εικόνα της φτωχής αγροτικής μαύρης κοινότητας της Αλαμπάμα. Ως Αμερικανοί πολίτες δικαιούνται πλήρως τη ζωή, την ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας. Απλώς περιβάλλονται από δεξαμενές περιττωμάτων.

Guayama, Πουέρτο Ρίκο, 10 Δεκεμβρίου

Πουέρτο Ρίκο. Η επόμενη στάση στο ταξίδι του στην σκοτεινή πλευρά της Αμερικής. Τρεις μήνες μετά τον τυφώνα Μαρία, η καταστροφή που προκλήθηκε είναι καλά τεκμηριωμένη. Αλλά η κατάσταση του Πουέρτο Ρίκο είναι πολύ πριν από τη Μαρία. Tο νησί έχει το διπλάσιο ποσοστό φτώχειας (44%) από την φτωχότερη αμερικανική πολιτεία, συμπεριλαμβανομένης της Αλαμπάμα (19%). Οι καταστροφές είναι παντού - σπίτια κατεστραμμένα, στέγες που λείπουν, γραμμές ηλεκτρικού ρεύματος που κατεβαίνουν ανησυχητικά πάνω από το κεφάλι.

Η καπνοδόχος του εργοστασίου ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα που κατασκευάστηκε από την AES Corporation, πολυεθνική με έδρα τη Βιρτζίνια, κυριαρχεί στον ορίζοντα, όπως και ένας τεράστιος όγκος υπολειμμάτων. Οι ντόπιοι παραπονιούνται ότι οι τοξίνες απορροφώνται στη θάλασσα, καταστρέφοντας την αλιεία. Φοβούνται επίσης ότι η σκόνη που προέρχεται από το σωρό προκαλεί προβλήματα υγείας, μια ανησυχία που συμμερίζονται οι τοπικοί γιατροί που δήλωσαν ότι βλέπουν υψηλή συχνότητα εμφάνισης αναπνευστικών ασθενειών και καρκίνου. Μελέτες έχουν βρει επικίνδυνα επίπεδα τοξικών ουσιών όπως το αρσενικό. Ακόμα κι έτσι, η διοίκηση Τραμπ βρίσκεται στη διαδικασία της χαλάρωσης των σχετικά χαλαρών κανονισμών για την παρακολούθηση των επικίνδυνων αποβλήτων από το εργοστάσιο. Η AES του Πουέρτο Ρίκο δήλωσε στον Guardian ότι δεν υπάρχει τίποτα ανησυχητικό, καθώς το εργοστάσιο είναι ένα από τα καθαρότερα στις ΗΠΑ, έχοντας κατασκευαστεί με σκοπό να αποφευχθεί οποιαδήποτε εκροή στον αέρα ή στη θάλασσα.

Τσάρλεστον, Δυτική Βιρτζίνια, 13 Δεκεμβρίου

«Είστε ένας εκπληκτικός λαός! Θα φροντίσουμε για τα πολλά χρόνια φρικτής κακοποίησης, εντάξει; Μπορείτε να υπολογίζετε σε αυτό 100%. Θα βάλουμε τους εργάτες στη δουλειά!». Η υπόσχεση του Τραμπ στους λευκούς ψηφοφόρους της Δυτικής Βιρτζίνια τον Μάιο του 2016 του έδωσε έξι μήνες αργότερα εξασφαλισμένη νίκη. Μετά από όλα αυτά 27 εκατομμύρια άνθρωποι και μάλιστα λευκοί ζούνε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.

Ειδικά στη Δυτική Βιρτζίνια η μείωση της εξόρυξης άνθρακα οδήγησαν σε υψηλή ανεργία και στάσιμο μισθό. Οι εργαζόμενοι στα ορυχεία και τον χάλυβα βρέθηκαν στη Wal-Mart Stores Inc, μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες πολυκαταστημάτων στις ΗΠΑ, και είναι αναγκασμένοι να βασίζονται στα κυβερνητικά κουπόνια τροφίμων για να ζουν, διότι δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνο με τους μισθούς που βγάζουν παρότι έχουν θέσεις πλήρους απασχόλησης, αφού κερδίζουν σήμερα κατά μέσο όρο 3,50 δολάρια λιγότερο ανά ώρα από ό, τι το 1979. «Οι πολιτικές του Τραμπ θα επιδεινώσουν τις ανισότητες, θα καταργήσουν τους μισθούς και θα δυσκολέψουν τις οικογένειες χαμηλού εισοδήματος να αναζητήσουν βοήθεια», δήλωσε ο Ted Boettner, εκτελεστικός διευθυντής του μη κερδοσκοπικού Κέντρου Προϋπολογισμού και Πολιτικής της Δυτικής Βιρτζίνιας.

Εάν τα λύματα ήταν η εικόνα της «Μαύρης Ζώνης», τότε τα σαπισμένα δόντια είναι η εικόνα της Δυτικής Βιρτζίνιας. Οι γιατροί στην Health Right, ένα εθελοντικό ιατρικό κέντρο στο Τσάρλεστον που φροντίζει δωρεάν 21.000 εργαζόμενους χαμηλού εισοδήματος, παρουσίασαν στην αποστολή του ΟΗΕ φωτογραφία ενός από τους πελάτες του για την οδοντιατρική. Η οδοντιατρική ενηλίκων δεν καλύπτεται από το Medicaid, εκτός εάν πρόκειται για κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και έτσι οι άνθρωποι κάνουν το λογικό - δεν κάνουν τίποτα μέχρι να ξεσπάσουν τα αποστήματα τους και να πάνε στο ΗR.

Επίσης, οι άνθρωποι φυλακίζονται εδώ επειδή δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά την εγγύηση εν αναμονή της δίκης. Η ποινικοποίηση της φτώχειας βοηθάει στην δημιουργία ενός καταστροφικού κύκλου. Σε ένα τυπικό σενάριο, σε έναν άστεγο επιβάλλεται πρόστιμο για αλητεία ή επειδή κοιμάται στον δρόμο. Το ποσό του προστίμου θα αυξηθεί (σ.σ.: με τόκους) καθώς μένει απλήρωτο, οδηγώντας συχνά το άτομο στην φυλακή. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι χάνουν όποια δουλειά μπορεί να είχαν και φορτώνονται επί πλέον με ποινικό μητρώο που καθιστά ακόμη δυσκολότερη την εύρεση εργασίας. Αυτό το καθοδικό σπιράλ τροφοδοτείται από την κοινή πολιτική.

Τα συμπεράσματα του Φίλιπ Άλστον

• Ένα παιδί που γεννιέται στη φτώχεια δεν έχει σχεδόν καμιά πιθανότητα να ξεφύγει απ’ αυτή στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες. Τα φτωχά παιδιά έχουν μικρή ή καμία πρόσβαση σε ποιοτική διατροφή για να αναπτυχθούν, στο σύστημα υγείας ή σε μια αξιοπρεπή εκπαίδευση, δηλαδή σε όλα εκείνα που απαιτούνται για να ξεπεράσουν τη φτώχεια.
• Οι φτωχοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να ακουστούν οι φωνές τους, καμιά πιθανότητα να επηρεάσουν την κοινή πολιτική. Οι φτωχοί στις ΗΠΑ συχνά βρίσκονται στη φυλακή, δεν τους επιτρέπεται να ψηφίζουν επειδή έχουν ποινικό μητρώο ή αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο να πάνε στα εκλογικά κέντρα, λόγω κάποιων συνειδητών προσπαθειών για την αποτροπή της συμμετοχής τους στις εκλογές ή ακόμη και της εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους, πράγματα που αποτελούν κλειδιά για την δημοκρατία.
• Εντυπωσιάστηκα από τις απόψεις που συνάντησα σε όλη την χώρα. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους πλούσιους ως επιχειρηματικά μυαλά, αλτρουιστές, δουλευταράδες και αφοσιωμένους πλήρως σε ό,τι κάνουν ενώ τους φτωχούς ως χαμένους, απατεώνες και ανθρώπους που απλώς προσπαθούν να επωφεληθούν από το σύστημα.
• Ενώ τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι το 14% των κατοίκων των ΗΠΑ ζουν σε συνθήκες φτώχειας, τόσο πολλοί άλλοι ζουν σε κατάσταση ανασφάλειας και κακοπληρωμένης εργασίας (σ.σ.: πρεκάριοι) ώστε ένα 20% θα ήταν πιο ρεαλιστικό ως ποσοστό. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στα Wal-Mart βασίζονται στα κουπόνια τροφίμων που μοιράζει η κυβέρνηση επειδή δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουν με όσα κερδίζουν από την εργασία τους, παρ’ ότι πρόκειται για εργασία πλήρους απασχόλησης.
• Η έντονη εθνική φτώχεια και ανισότητα είναι απότοκα συσσωρευμένων πολυετών πολιτικών αλλά αναμένεται να επιδεινωθούν λόγω των σχεδίων τής κυβέρνησης Τραμπ για φορολογική μεταρρύθμιση και για περικοπή των προγραμμάτων υγείας και κοινωνικής περίθαλψης. Ένα σαρωτικό νομοσχέδιο φορολογικής μεταρρύθμισης που ωφελεί τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους, θα προκαλούσε την δραματικώτερη αύξηση της ανισότητας που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Παράλληλα, οι αυξανόμενες περικοπές των δαπανών για υγεία και κοινωνική περίθαλψη θα καταστρέψουν ένα «δίχτυ ασφαλείας» κατά της φτώχειας, το οποίο είναι ήδη γεμάτο τρύπες. Αν τελικά υλοποιηθούν οι περικοπές που σχεδιάζονται, αυτό το δίχτυ θα εξαφανιστεί. Η ανισότητα θα εκτιναχθεί στο διάστημα.

Η προειδοποίηση του αξιωματούχου του ΟΗΕ θα συμπεριληφθεί σε έκθεσή του, στην οποία αναμένεται ότι θα επικρίνει το αμερικανικό πολιτικό προσωπικό, τις εφαρμοζόμενες πολιτικές αλλά και τις συμπεριφορές στις ΗΠΑ. Στην έκθεσή του—αναμένεται να δοθεί στη δημοσιότητα τον Ιούνιο—ο Άλστον, ο οποίος έχει αναλάβει να μελετήσει το φαινόμενο της φτώχειας σε παγκόσμιο επίπεδο για λογαριασμό του ΟΗΕ, θα συμπεριλάβει πολλά από τα συμπεράσματα που παρουσίασε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στην Ουάσινγκτον.

tvxs.gr

Ιδιωτικό νόμισμα: ουτοπία ή όχι;

 

Ανάμεσα στα σχόλια που προκάλεσε το χτεσινό κείμενο, υπάρχει και κάποιο το οποίο περιλαμβάνει μια ενδιαφέρουσα απορία:

Εν τέλει, η φρενίτιδα με τα e-money (βλέπε bitcoin, Lyte κλπ) δεν δείχνει σαν μια αντίστοιχη κίνηση αποδέσμευσης από τον "χρυσό κανόνα"; Ουσιαστικά, αυτή η εκτίναξη της "αξίας" του bitcoin δεν είναι μια τεράστια υποτίμηση του $;

Προσχηματικά, τα δυο παραπάνω ερωτήματα θα μπορούσαν να επιδεχθούν μονολεκτικές απαντήσεις του τύπου ναι ή όχι. Όμως, το κεφάλαιο των ψηφιακών νομισμάτων είναι πολύ μεγάλο και, ως εκ τούτου, είναι μάλλον απαράδεκτο να το προσπεράσει κανείς μονολεκτικά. Δυστυχώς, αυτή την στιγμή είμαι απροετοίμαστος για μια πλατειά σχετική συζήτηση αλλά μπορώ να επιχειρήσω μια μικρή εισαγωγή στο όλο θέμα, το οποίο σίγουρα θα αποτελέσει αντικείμενο κάποιων μελλοντικών κειμένων σε τούτο το ιστολόγιο.

Ουάσινγκτον, 1981: Ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος Ρόναλντ Ρέηγκαν υποδέχεται τον Φρήντριχ φον Χάγεκ

Γυρίστε το ημερολόγιο στις αρχές της τρέχουσας χιλιετίας. Υποθέστε τώρα ότι απευθύνεστε σε κάποιον και του λέτε ότι σε λίγα χρόνια, εκτός από τα επίσημα νομίσματα των διαφόρων κρατών, θα κυκλοφορούν και νομίσματα που θα φτιάχνονται από ιδιώτες. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να μη σκεφτεί ο ακροατής σας ότι τρελαθήκατε;

Και όμως, η ιστορία των μη κρατικών νομισμάτων δεν είναι καθόλου καινούργια. Μέχρι τα τέλη τού 19ου αιώνα ή και τις αρχές τού 20ου, πολλές τράπεζες κυκλοφορούσαν το δικό τους η καθεμιά νόμισμα και συναλλάσσονταν μ' αυτό. Αυτή η κατάσταση άλλαξε άρδην από τότε που φτιάχτηκαν οι κεντρικές τράπεζες και οι διάφορες χώρες εκχώρησαν σ' αυτές το αποκλειστικό προνόμιο έκδοσης χρήματος. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το νέο καθεστώς των αποκλειστικών προνομίων έκδοσης χρήματος προκάλεσε τόση αναταραχή ώστε οι απανταχού γης τραπεζίτες και οικονομολόγοι να κάνουν λόγο για παρακμή τού ελεύθερου τραπεζικού συστήματος.

Η σύγχρονη πραγματικότητα εξακολουθεί να εκπλήσσει τον απλό παρατηρητή, ο οποίος δεν έχει ευρεία γνώση των νεοφιλελεύθερων ιδεών. Ο εκ των μεντόρων του Μίλτον Φρήντμαν, πάτρονας του νεοφιλελευθερισμού και βραβευμένος με Νόμπελ οικονομολόγος Φρήντριχ φον Χάγεκ ονειρευόταν την ημέρα που τα κρατικά νομίσματα θα καταργούνταν, αντικαθιστώμενα από ιδιωτικά, τα οποία θα ανταγωνίζονταν πλήρως και ελεύθερα μεταξύ τους. Ως ακραιφνής νεοφιλελεύθερος, ο Χάγεκ θεωρούσε το κρατικό μονοπώλιο χρήματος ως απαράδεκτο και ολότελα απορριπτέο, βάσει των αρχών τής ελεύθερης οικονομίας.

Πάνω σ' αυτό το θέμα, ο Χάγεκ έγραψε το 1976 ολόκληρη πραγματεία περί αποκρατικοποιήσεως του χρήματος ("The Denationalization of Money"), η οποία πήγε άπατη, παρ' ότι ακολούθησε και νέα, βελτιωμένη έκδοση το 1978. Στον πρόλογο της δεύτερης έκδοσης, ο Χάγεκ προσπαθεί να πάρει αποστάσεις από τους επικριτές του αλλά μάλλον αποτυγχάνει: "(...) όσον αφορά το χρήμα, δεν θέλω να απαγορεύσω στις κυβερνήσεις να κάνουν ο,τιδήποτε, πλην του να εμποδίζουν άλλους να κάνουν πράγματα που θα μπορούσαν να τα κάνουν καλύτερα". Σήμερα, σαράντα χρόνια αργότερα, οι θεωρίες του Χάγεκ ξανάρχονται στην επικαιρότητα από μια παρέα οικονομολόγων, μια "δεξαμενή σκέψης" που χρηματοδοτείται από τους τραπεζίτες του Λιχτενστάιν.

Το βασικό επιχείρημα υπέρ του ιδιωτικού χρήματος είναι ότι μόνον έτσι μπορεί να πληγεί αποτελεσματικά η αυταρχικότητα και η ασυδοσία των διαφόρων κυβερνήσεων. Θεωρητικά, η δυνατότητα κάθε πολίτη να διαλέξει το νόμισμα στο οποίο θα συναλλάσσεται, θα ενισχύει τα "καλά" νομίσματα και θα αχρηστεύει τα "κακά", δηλαδή εκείνα τα οποία εξευτελίζονται στον βωμό κάποιων πολιτικών σκοπιμοτήτων. Το κακό είναι ότι αυτή η πολύ πιασάρικη θεωρία είναι μάλλον κοντόφθαλμη. Δεν μας λέει, για παράδειγμα, τι θα συμβεί όταν ένα νόμισμα γίνει τόσο "καλό" και τόσο ισχυρό ώστε να καπελλώσει και να εξαφανίσει τα υπόλοιπα, εγκαθιστώντας ουσιαστικά ένα νέο μονοπώλιο χρήματος, αυτή την φορά ιδιωτικό. Με ποιόν μηχανισμό θα καταπολεμηθεί αυτό το μονοπώλιο, εφ' όσον οι αρχές τής ελεύθερης οικονομίας απαγορεύουν οποιασδήποτε μορφής άνωθεν παρέμβαση;

Η εμφάνιση ψηφιακών νομισμάτων τύπου bitcoin πρέπει να ιδωθεί -στενώτερα ή ευρύτερα- μέσα σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο. Όπως το κρατικό μονοπώλιο χρήματος ήρθε να λύσει τα προβλήματα που προκαλούσε στις συναλλαγές η ύπαρξη πολλών νομισμάτων, έτσι και το ψηφιακό νόμισμα φιλοδοξεί να αναπτυχθεί πατώντας πάνω στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες τράπεζες. Για παράδειγμα, ο χρηματοπιστωτικός μηχανισμός της ευρωζώνης υποφέρει από τα υψηλά κόστη που δημιουργούν οι αποτυχημένες τοποθετήσεις των τραπεζών. Υπολογίζεται ότι στο ενεργητικό των ευρωπαϊκών τραπεζών υπάρχουν μη ρευστοποιήσιμα περιουσιακά στοιχεία ύψους (κρατηθείτε!) περίπου 7 τρισεκατομμυρίων ευρώ! Σε έναν ψηφιακό νομισματικό κόσμο αυτό το γεγονός δεν θα είχε την παραμικρή επίδραση.

Στοκχόλμη, 1974: Ο σουηδός βασιλιάς Κάρολος Γουσταύος απονέμει το Νόμπελ λογοτεχνίας στον Αλεξάντερ
Σολζενύτσιν. Δεξιά, ο χαμογελαστός Φρήντριχ φον Χάγεκ περιμένει την σειρά του για το Νόμπελ οικονομίας.

Είπα πως σήμερα θα κάνω απλώς μια εισαγωγή στο θέμα των ψηφιακών νομισμάτων, οπότε κάπου εδώ θα κλείσω. Στο μεταξύ, σας παρακαλώ να ξαναδείτε το νουμεράκι που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο: 7 τρι. ευρώ μη ρευστοποιήσιμα περιουσιακά στοιχεία. Εφτά χιλιάδες δισεκατομμύρια! Πόσα είπαμε πως είναι τα "κόκκινα" δάνεια, που απειλούν την ύπαρξη των ελληνικών τραπεζών; Εκατό δισεκατομμύρια; Μάλιστα.

Αν τα 7 τρισ. που αναφέραμε μοιάζουν με τριχιά η οποία απειλεί να γίνει βρόγχος στον λαιμό των ευρωπαϊκών τραπεζών, τα 100 δισ. των ελληνικών τραπεζών μοιάζουν μάλλον με τρίχα. Και μη με ρωτήσετε από πού βγαλμένη...

Τα Blue Moon νέα

Λιάνα Κανέλλη

Τα μάθατε τα νέα; Το ξανανοίξαμε το Γκουαντάναμο και σας περιμένουμε. Μετά βαΐων και κλάδων. (Ντόναλντ Τραμπ).
Τα μάθατε τα νέα; Τέταρτο κόμμα και στην Κύπρο η χρυσαυγίτικη απόφυση, ανοίγουμε κεφάλια και σας περιμένουμε (κυπριακός ψηφίσας λαός).
Τα μάθατε τα νέα; Την τουρκική ημισέληνο την ευλόγησαν ο Οικουμενικός Έλληνας κι ο Αρμένιος Πατριάρχης εις την Πόλιν (Ιstanbul) στην πρώτη μουσουλμανική σταυροφορία, όχι μόνον του 21ου αλλά και όλων των αιώνων (σιγά μην ασχοληθεί ο Νίκος Φίλης).
Τα μάθατε τα νέα; Ο χρυσαυγίτης Μίχος έβαλε τον ΛΑΟΣ στη βουλή κι ακολουθούν Καμπότζη, Βιετνάμ και Μιανμάρ, χωρίς ψήφο και ποσοστώσεις (με απόφαση των φυρερίσκων που δε φαίνονται στη σημαδεμένη τράπουλα των αστών).
Τα μάθατε τα νέα; Ο Νίκος Κοτζιάς δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ (κατά δήλωσή του δις στην ΕΡΤ), σε πονηρούς καιρούς. Οπότε  όλα παίζονται σε κυριλλικό αλφάβητο.
Υπάρχουν έντονες φήμες ότι την Κυριακή του συλλαλητηρίου ο ουρανός της Αθήνας θα γεμίσει από drones, που θα ανθρωπομετρούν το μήκος, το πλάτος, την επιμήκυνση, το ειδικό βάρος, την ποσότητα, τη σύνθεση, και ενδεχομένως και την αλυσίδα του DNA  (α, ρε καθάρματα Κρικ και Γουάτσον) των συμμετεχόντων. Και για να μη μαγκώσει η χώρα – μεντεσές, όπως είπε και ο αμερικανός  πρέσβης πιο πούρος κι απ’ τον Πιουριφόι την Ελλάδα μας, μετά το τέλος της συγκέντρωσης τα drones δεν θα πετάξουν φυλλάδια, αλλά ειδικές ταινίες λαδώματος, για ν’ ανοιγοκλείνει η πόρτα, με την ευκολία που έχουν αυτές των saloon της Άγριας Δύσης ή των vintage δημοσίων αποχωρητηρίων.
Προσοχή, τα νέα περί drones, είναι για την ώρα ελεγχόμενες φήμες, όπως η απεργία στο Κόκκινο και το ενδεχόμενο να ζητήσει η ατιμασμένη κι εγκαταλελειμμένη ΑΕΠΙ πνευματικά δικαιώματα, και για τα τραγούδια του Μίκη, και για την ηχογράφηση του βηματισμού του τάγματος εφόδου των χρυσαυγιτών, που φιλοδοξούν να σκεπάσουν τον κρότο και τη λάμψη του κοινοβουλευτισμού. Δηλαδή αν δεν μάθατε τα νέα, κατασκευάστε τα! Άλλωστε το blue moon με ολική έκλειψη αυτής της εβδομάδας θα ξαναφανεί μετά από 150 χρόνια, όταν θα έχει λυθεί και το μακεδονικό και το οιδιπόδειο! Συμπλέγματα αριστεράς-δεξιάς , και μετά και άνευ Κυρίου…!

ΣΚΟΠΙΑΝΟ Πολυεπίπεδες εξελίξεις σε ράγες που βάζουν κεφάλαιο, ΝΑΤΟ και ΕΕ

Eurokinissi

Στα Σκόπια βρίσκεται σήμερα ο Μ. Νίμτς μετά την επίσκεψή του στην Αθήνα

Στα Σκόπια βρίσκεται από χτες ο ειδικός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ, Μάθιου Νίμιτς, προκειμένου να έχει σήμερα συναντήσεις με την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της ΠΓΔΜ, σε άλλο ένα επεισόδιο των «διευθετήσεων» που προωθούνται προκειμένου να «τρέξουν» τα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή.
Αναμένεται να έχει διαδοχικές συναντήσεις με τον Πρόεδρο της ΠΓΔΜ, Γκιόργκι Ιβάνοφ, τον πρωθυπουργό, Ζόραν Ζάεφ, τον υπουργό Εξωτερικών, Νίκολα Ντιμιτρόφ, τον αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (VMRO-DPMNE), Χρίστιαν Μίτσκοσκι, και τον αρχηγό του μεγαλύτερου αλβανικού κόμματος της χώρας, Αλί Αχμέτι.
Ο Νίμιτς αρκέστηκε χτες να δηλώσει πως «είχαμε καλές επαφές στην Αθήνα. Ελπίζω να έχουμε καλές επαφές και εδώ επίσης». Για περισσότερες δηλώσεις πάνω στο θέμα, παρέπεμψε σήμερα, μετά τη συνάντησή του με τον Σκοπιανό ΥΠΕΞ.
Αξίζει να σημειωθεί πως καθώς προηγήθηκε η επίσκεψή του στην Αθήνα, την Τρίτη, οπότε και είχε συνομιλίες με τον Ελληνα ΥΠΕΞ, Νίκο Κοτζιά, λέγεται πως μεταφέρει σήμερα στη σκοπιανή ηγεσία και πτυχές του προσχεδίου διμερούς Συμφώνου που καταρτίζει η ελληνική πλευρά για να συνυπογραφτεί από Αθήνα και Σκόπια. Οπως λέγεται, στο Σύμφωνο θα περιλαμβάνονται κεφάλαιο για την απαλοιφή, υποτίθεται, του αλυτρωτισμού, εδάφια σχετικά με το όνομα της ΠΓΔΜ, όπως και για τη συντομογραφία του, καθώς και Σύμφωνο Οικονομικής Συνεργασίας.
Τα όσα έχουν γίνει βέβαια γνωστά έως τώρα, παραπέμπουν σε προσπάθεια να παρακαμφθεί το κρίσιμο ζήτημα των αλλαγών στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας σε ό,τι αφορά τις αλυτρωτικές αναφορές, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Ονοματολογία και «κινήσεις καλής θέλησης»

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο αναπαράγονται και τα διάφορα ονοματολογικά σενάρια, με το τελευταίο να μιλάει για «Δημοκρατία της Ανω Μακεδονίας» στη σλαβική γλώσσα, ήτοι «Republika Gorna Makedonija», ως το προτιμητέο από την ελληνική μεριά. Στα παραπάνω αντέδρασε, πάντως, το ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ, το οποίο σε ανακοίνωσή του προειδοποίησε ότι «η δημόσια ανακοίνωση τελικών θέσεων μπορεί να μειώσει το περιθώριο για διαπραγματεύσεις».
Ο εκπρόσωπος πάντως της σκοπιανής κυβέρνησης, Μίλε Μποσνιακόφσκι, σε αυτό το γαϊτανάκι επίδειξης «κινήσεων καλής θέλησης» ένθεν κακείθεν, δήλωνε χτες ότι αναμένεται «σύντομα» απόφαση της κυβέρνησης για μετονομασία του αεροδρομίου και του διεθνούς αυτοκινητόδρομου της ΠΓΔΜ που έφεραν το όνομα του Μεγ. Αλεξάνδρου.
Πρόσθεσε, ενόψει και των σημερινών επαφών Νίμιτς, ότι «τώρα είναι ο σωστός χρόνος για να βρεθεί λύση», ότι «υπάρχει πολιτική βούληση» γι' αυτό και ότι οι σχέσεις με την Ελλάδα «αναβαθμίστηκαν σε ένα επίπεδο πολύ υψηλότερο από ό,τι ήταν προηγουμένως».
Παράλληλα, επανέλαβε τη θέση του πρωθυπουργού Ζ. Ζάεφ ότι «θα πρέπει να γίνει δημοψήφισμα για το θέμα», κάτι στο οποίο αντιδρά ο κυβερνητικός εταίρος, το αλβανικό κόμμα DUI.
Σε ανάλογο κλίμα, περί οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης, ο Σκοπιανός ΥΠΕΞ, Ν. Ντιμιτρόφ, ανακοίνωσε χτες ότι οι δύο κυβερνήσεις καταβάλλουν προσπάθειες να ανοίξουν το συνοριακό πέρασμα (με τελωνείο κ.λπ.) Μαρκόβα Νόγκα - Αγ. Γερμανός στη Μεγάλη Πρέσπα, ως «ένα από τα βήματα της ελληνικής κυβέρνησης για να βελτιωθούν οι σχέσεις των 2 χωρών», όπως είπε. Συμπλήρωσε ότι η προσπάθεια θα συνοδευτεί με μέτρα ευρύτερης διασυνοριακής συνεργασίας στην περιοχή, με τη συμμετοχή και της Αλβανίας.

«Στρατηγικής σημασίας τα Δυτ. Βαλκάνια για το ΝΑΤΟ»

Σε νεότερη παρέμβασή του στο θέμα ο γγ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, μιλώντας στη σερβική εφημερίδα «Πολίτικα», επανέλαβε ότι η λυκοσυμμαχία θα απευθύνει πρόσκληση στην ΠΓΔΜ να ενταχθεί στους κόλπους της, όταν επιτευχθεί κοινά αποδεκτή συμφωνία για το όνομα στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Τόνισε, πάντως, ότι το ΝΑΤΟ στηρίζει την ΠΓΔΜ στο «μονοπάτι» προς την ένταξη.
Ερωτώμενος, εξάλλου, για την κατάσταση ασφαλείας στα Δυτικά Βαλκάνια, τόνισε ότι «η περιοχή είναι στρατηγικής σημασίας για τη Συμμαχία». «Παραμένουμε πλήρως δεσμευμένοι (σ.σ. στην περιοχή) και αυτό βοηθά στην προώθηση της σταθερότητας στην περιοχή. Βλέπουμε το μέλλον της περιοχής στην ευρωατλαντική συνεργασία και ενσωμάτωση», πρόσθεσε.
«Δείχνοντας» προς τη μεριά της Ρωσίας, που επιχειρεί να βάλει εμπόδια σε αυτήν τη διαδικασία, είπε ότι «κάθε έθνος έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για το μέλλον του και να επιλέγει τα δικά του πολιτικά μέτρα και μέτρα ασφαλείας. Αυτή είναι η βασική αρχή της ευρωπαϊκής ασφάλειας - αυτή είναι επίσης μια αρχή που η Ρωσία έχει επίσης υπογράψει και οφείλει να σέβεται. Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ δεν κατευθύνεται εναντίον της Ρωσίας», έσπευσε να συμπληρώσει.
Σημειωτέον, ειδικά για τη Σερβία, και μπροστά σε δρομολογήσεις στενότερης διασύνδεσης με το ΝΑΤΟ, είπε ότι το ΝΑΤΟ «θέλει να ενισχύσει την εταιρική του σχέση με τη Σερβία», προσθέτοντας ότι έχουν «κοινά συμφέροντα και κοινές προκλήσεις ασφαλείας να αντιμετωπίσουν. Ελπίζω ότι η συνεργασία μας θα συνεχιστεί και παραπέρα τους επόμενους μήνες και χρόνια και ότι ο σερβικός λαός θα δεχτεί τις πιθανότητες που όλα αυτά φέρνουν».

«Πηγαίνετε Δυτικά, Δυτικά Βαλκάνια!»

Σε έκφραση αντίστοιχου ενδιαφέροντος από πλευράς ΕΕ, έγινε χτες στη Βιέννη, «υπό την αιγίδα» του καγκελαρίου της Αυστρίας, Σεμπάστιαν Κουρτς, το συνέδριο «COM-SULT 2018» με κεντρικό θέμα «Στρατηγική για το μέλλον της Ευρώπης» και επιμέρους βασικές θεματικές, μεταξύ άλλων, «Το μέλλον των Βαλκανίων» και «Το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
Στο συνέδριο, που άνοιξε ο γενικός αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Αυστριακών Βιομηχανιών, Πέτερ Κόρεν, τέταρτος κατά σειρά ομιλητής εμφανίστηκε ο αν. πρωθυπουργός των Σκοπίων, αρμόδιος για τις σχέσεις με την ΕΕ, Μπουγιάρ Οσμάνι, ο οποίος συμμετείχε και στο πρώτο πάνελ του εν λόγω συνεδρίου που είχε το χαρακτηριστικό τίτλο «Go West, Western Balkan!» («Πηγαίνετε Δυτικά, Δυτικά Βαλκάνια»).
Στην ομιλία του ο Οσμάνι επιβεβαίωσε τη βούληση της κυβέρνησης Ζάεφ για ένταξη στην ΕΕ. Αναφέρθηκε, παραπέρα, συνολικά στη διαδικασία διεύρυνσης της ΕΕ με τα κράτη των Δυτικών Βαλκανίων, ενόψει και της δημοσιοποίησης, όπως αναμένεται την επόμενη βδομάδα, της σχετικής Στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Υπογράμμισε, δε, την «αισιοδοξία» που επικρατεί συνολικά στην περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων για το θέμα, μπροστά και στις «προκλήσεις», όπως είπε, του 2018, ιδιαίτερα τις «αποφάσεις - κλειδί» που αναμένονται από την ΕΕ στο πρώτο μισό του χρόνου. Αργότερα είχε συνάντηση με τον επίτροπο της Κομισιόν, αρμόδιο για ανθρώπινα δικαιώματα, Νιλς Μούιζνιεκς.
Στο ίδιο πάνελ συμμετείχαν η Ντουράτα Χότζα, υπουργός «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» του Κοσσόβου, ο Ιβάν Βεϊβόντα, πρ. ανώτερος αντιπρόεδρος αρμόδιος για τα προγράμματα του Γερμανικού Ταμείου Mάρσαλ (GMF) των ΗΠΑ, ο Αυστριακός ευρωβουλευτής Λούκας Μαντλ και η Χέντβιγκ Μορβάι, εκτελεστική διευθύντρια του Ευρωπαϊκού Ταμείου για τα Βαλκάνια, με έδρα το Βελιγράδι, μηχανισμός που, όπως διακηρύσσει και επισήμως, με τα προγράμματα και τις δράσεις του εστιάζει «στον συνεχή "εξευρωπαϊσμό" των πολιτικών και των πρακτικών των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων κατά την πορεία τους προς την ένταξη στην ΕΕ».
Την ίδια ώρα και καθώς οι μπίζνες «τρέχουν», χτες γινόταν στα Σκόπια συνέδριο για την ανταγωνιστικότητα και τη βιωσιμότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Οργανωτής εμφανιζόταν το «Μακεδονο»-Βουλγαρικό Εμπορικό Επιμελητήριο και, όπως λέγεται από πλευράς των Σκοπίων, «έρχεται ως αποτέλεσμα κοινής πρωτοβουλίας έξι οργανισμών από τη Βαλκανική - μεσογειακή ζώνη, από τη "Μακεδονία", την Αλβανία, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα». Ο ίδιες πηγές προσέθεταν ότι το όλο σχέδιο συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ και εθνικά κονδύλια από τις συμμετέχουσες χώρες.

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά

31-01-2018

Σαν σήμερα άνοιξαν τα πρώτα Μακ-Ντόναλντς στη Μόσχα και τεράστιες ουρές σχηματίστηκαν έξω από το κατάστημα.

Οι λαοί της ΚΑ Ευρώπης είδαν όμως τι κρυβόταν πίσω από την κουρτίνα 2 -που κάποιοι την έλεγαν σιδηρά- και ξέμειναν με το ζονκ του καπιταλισμού. Όσο για την ουρά, η ιστορία είναι σαν την αχλάδα: την έχει πίσω. Κι οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη…

Σφυροδρέπανος
 

Σαν σήμερα το 1990, εγκαινιάστηκε το πρώτο κατάστημα Mc Donalds στη Μόσχα. Το γνωστό μονοπώλιο  εισέβαλε στη σοβιετική αγορά, που δεν ήταν ακριβώς παρθένα  από λογικές κέρδους, ήταν σίγουρα όμως ελεγχόμενη, μακριά από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η ήττα ερχόταν ολοταχώς και προαναγγελλόταν με εκκωφαντικό τρόπο και το θρίαμβο μιας “σοσιαλιστικής αγοράς”. Που ακριβώς επειδή είναι αντίφαση εν τοις όροις, σύντομα το πρώτο σκέλος έπαψε να υπάρχει και τυπικά -αν δεν είχε ήδη πάψει να υφίσταται το 1990. Λίγα χρόνια αργότερα, ερχόταν το επισφράγισμα, με τον πρωτεργάτη της αντεπανάστασης από τα πάνω να διαφημίζει ένα άλλο μονοπώλιο του χώρο, την Πίτσα Χατ, έχοντ  βγει από τα 60 του στην πολιτική σύνταξη. Είδες τα καλά του σοσιαλισμού;…

Το σοκ ήταν μεγάλο και στο επίπεδο των εντυπώσεων που χάθηκαν κατά κράτος, με τον καπιταλισμό να απολαμβάνει το “θρίαμβο της ανωτερότητάς του”, αποτυπωμένο στις ουρές που σχηματίζονταν μπροστά από το κατάστημα. Ο κόσμος διψούσε για ελευθερία, πεινούσε για μπέργκερ, λαχταρούσε καταναλωτικά αγαθά και τα… “καλούδια” του “ελεύθερου κόσμου”, όπως τα έβλεπε από τον παραμορφωτικό φακό των βιτρινών στη Δύση.

Τότε μπορεί να ακουγόταν αιρετικό, αλλά σήμερα το καταλαβαίνουν ολοένα περισσότεροι -πολλοί δυστυχώς από τη στερνή κι οδυνηρή γνώση τους. Η πλειοψηφία του κόσμου δεν ήθελε απαραίτητα τον καπιταλισμό των Mc Donalds, αλλά ένα σοσιαλισμό με μπέργκερ, τζιν και κόκα-κόλα, σαν τη DDR που φαντάστηκε και ζωγράφισε με πολύ τρυφερά χρώματα, ο δημιουργός της ταινίας “Goodbye Lenin”.

Ο κόσμος που γκρέμισε το τείχος ήθελε ασφαλώς να κάνει μια βόλτα στο Δυτικό Βερολίνο, να ικανοποιήσει την περιέργειά του, να δει φίλους και συγγενείς του από την άλλη πλευρά. Και μετά πιθανότατα να γυρίσει πίσω, όπως έκανε ως ένα βαθμό μέχρι το 61′ που χτίστηκε το τείχος. Να ταξιδέψω και να γυρίσω πίσω πιο πλούσιος, να σου πω και να μοιραστούμε αυτά που έζησα, όπως έγραφε σε ένα βιβλίο του ο Μίσσιος για την πολυγαμία και τις ερωτικές σχέσεις, αν και ο ίδιος ήταν εντελώς τυπικός μονογαμικός κι ίσως στο βιβλίο να εκδικούνταν τα απωθημένα του.

Στην πάλαι ποτέ DDR, παρεμπιπτόντως, και στο ενιαίο πια Βερολίνο, μπορεί να δει κανείς σήμερα μεγάλες ουρές να σχηματίζονται στο Μέρινγκνταμ, μπροστά από μια τούρκικη καντίνα, το Μουσταφά, που σερβίρει τρομερό κεμπάπ κοτόπουλο, σε διάφορες εκδοχές. Αν το πετύχεις σε ώρα αιχμής, μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις παραπάνω από μισή ώρα, για να φτάσει η σειρά σου να εξυπηρετηθείς. Πώς τα φέρνει η ζωή…

Στο βάθος η καντίνα. Κι αυτή δεν είναι ούτε καν η μισή ουρά

Άραγε αυτό να σημαίνει κάτι, πέραν της αναμφισβήτητης υπεροχής ως προς τη νοστιμιά των τούρκικων μαγαζιών, που γεμίζουν περιοχές ολόκληρες, όπως το Νόικελν, με συχνότητα που μόνο στην Ελλάδα μπορείς να συναντήσεις; Θα μπορούσαν να το επεκτείνουν άραγε οι Τούρκοι και να πούνε ότι αυτό αποδεικνύει πως έχουν ανώτερο τρόπο ζωής, γιατί ξέρουν να ζουν και να τρώνε -που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το ζην, αλλά και για το ευ ζην; Δεν το πιστεύω…

Σήμερα μπορεί ο καθένας να δει πιο νηφάλια κάποια πράγματα. Τα Μακ Ντόναλντς έπαψαν να έχουν τέτοιες ουρές κι έκλεισαν στη Θεσσαλονίκη. Στη Δύση σχηματίζονται μεγάλες ουρές ανέργων έξω από τους αντίστοιχους ΟΑΕΔ ή μπροστά από συσσίτια για τους φτωχούς. Οι λαοί της ΚΑ Ευρώπης είδαν τι κρυβόταν πίσω από την κουρτίνα 2 -που κάποιοι την έλεγαν σιδηρά- και ξέμειναν με το ζονκ του καπιταλισμού.

Ο σοσιαλισμός του μέλλοντος θα ξέρει καλύτερα τι πρέπει να προσέξει για να ικανοποιεί τις συνεχώς διευρυνόμενες ανάγκες μας, χωρίς να τις αφήνει βορά στον καταναλωτισμό μιας επίπλαστης ευημερίας και μιας ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας.

Όσο για την ουρά, η ιστορία είναι σαν την αχλάδα: την έχει πίσω. Κι οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη…

http://www.katiousa.gr

“Πότε θα γίνουμε Ευρώπη”; 4.700 Γερμανοί στη φυλακή λόγω λαθρεπιβίβασης

Δύσκολες Νύχτες

Στην Ελλάδα το ζήτημα της επιβίβασης χωρίς εισιτήριο συζητήθηκε έντονα, όταν πριν λίγα χρόνια 19χρονος από το Περιστέρι σκοτώθηκε προσπαθώντας να αποφύγει ελεγκτή εισιτήριου σε τρόλεϋ, ενώ κατά καιρούς έχουν γίνει απόπειρες να ξαναγίνει πλημέλημμα η λαθρεπιβίβαση, από πταίσμα που θεωρείται από το 2011. Κι αν στη χώρα μας δεν εφαρμόστηκε εξ όσων γνωρίζουμε η σύλληψη και φυλάκιση λαθρεπιβατών στα ΜΜΜ, ας δούμε το παράδειγμα της χώρας-προτύπου της ΕΕ, που δεν είναι άλλη από τη Γερμανία. Σε αντίθεση με την παράνομη στάθμευση, που θεωρείται διοικητική παράβαση, η λαθρεπιβίβαση αντιμετωπίζεται ως ποινικό αδίκημα που επισείει έως κι ένα έτος φυλάκισης.

Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία, του τέλους του 2016, 69.000 άνθρωποι καταδικάστηκαν για “μαύρη μετακίνηση” (Schwarzfahren), όπως λέγεται στα γερμανικά η λαθρεπιβίβαση, εκ των οποίων 4.700 που δεν είχαν τα χρήματα αποπληρωμής της οφειλής εκτίουν ποινή κάθειρξης ή εναλλακτικές μορφές στέρησης της ελευθερίας όπως αναγκαστική προσφορά κοινωνικής εργασίας. Η έκταση του φαινομένου έχει οδηγήσει τους υπουργούς δικαιοσύνης των τοπικών κρατιδίων Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, Αμβούργου και Βερολίνου να εισηγούνται στην κεντρική κυβέρνηση την αποποινικοποίηση της λαθρεπιβίβασης και τη μετατροπή της σε διοικητική παράβαση. Το ενδιαφέρον είναι ότι στη ρητορική των υπουργών δεν κυριαρχούν τόσο τα επιχειρήματα για τη δυσανάλογη αυστηρότητα της ποινής σε σχέση με το παράπτωμα, όσο οικονομίστικες και γραφειοκρατικού χαρακτήρα λογικές, όπως η αποσυμφόρηση των δικαστηρίων από τις σχετικές υποθέσεις και το κόστος των 130 ευρώ για κάθε κρατούμενο, πολλαπλάσιο από τα διαφυγόντα κρατικά έσοδα μέσω των εισιτηρίων.

Χαρακτηριστική είναι εξάλλου και η μεσοβέζικη στάση της Γερμανικής Ένωσης Δικαστών, που προτείνει στις Συγκοινωνιακές Εταιρείες αυστηρότερους τρόπους πρόσβασης των επιβατών στα ΜΜΜ. Η Ένωση Συγκοινωνιακών Εταιρειών (στη Γερμανία επικρατεί ένα μικτό ιδιοκτησιακό καθεστώς ανάλογα με την πόλη και το μέσο, με κρατικές, δημοτικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις να συνυπάρχουν, υπακούοντας πάντα ασφαλώς στο κριτήριο του κέρδους) αρνείται κατηγορηματικά κάθε ελάφρυνση του αδικήματος, καθώς  χάνουν περίπου 250 εκ. κάθε χρόνο, μιας και υπολογίζεται ότι 1 στους 20 Γερμανούς ταξιδεύει χωρίς εισιτήριο στα ΜΜΜ. Εξίσου αρνητικές εμφανίζονται οι εταιρίες στο ενδεχόμενο ανάληψης από πλευράς τους του κόστους αυστηρότερων συστημάτων προληπτικής αποτροπής της λαθρεπιβίβασης. Να σημειωθεί ότι το κόστος εισιτηρίων στη Γερμανία είναι σε γενικές γραμμές ιδιαίτερα τσουχτερό.  Μάλιστα, πριν λίγο καιρό η συνεργασία της Adidas με τη βασική εταιρεία συγκοινωνιών του Βερολίνου, την BVG, για την πώληση 500 ζευγαριών αθλητικών παπουτσιών κόστους 180 ευρώ με ενσωματωμένη ετήσια κάρτα ΜΜΜ (της οποία το κόστος ανέρχεται σε 760 ευρώ) είχε ωθήσει ανθρώπους να κατασκηνώσουν κυριολεκτικά μπροστά στα σημεία πώλησης, παρουσία της αστυνομίας για την αποφυγή συγκρούσεων μεταξύ των καταναλωτών.

Τυλιγμένοι σε κουβέρτες, Βερολινέζοι περιμένουν καρτερικά έξω από κατάστημα της Adidas για το πολυπόθητο παπούτσι-κάρτα απεριορίστων διαδρομών

Ανεξάρτητα από τη νομική έκβαση του ζητήματος, το βέβαιο είναι πως η ρίζα του προβλήματος, δηλαδή οι ακριβές συγκοινωνίες, σε συνάρτηση με την αύξηση της ανέχειας ακόμα και στην -στατιστικά-ευημερούσα “ατμομηχανή της Ευρώπης” θα μείνει εκεί για να μας θυμίζει ότι αγαθά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα δωρεάν ή φθηνά για τους πολίτες (όπως ήταν ας πούμε στον επάρατο υπαρκτό), στον καπιταλισμό κοστίζουν μια περιουσία, ενίοτε δε και την προσωπική τους ελευθερία.

Πηγή

ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ

Και αφού  η αντίδρασή μας  για την οικονομική μας εξαθλίωση οκτώ χρόνια τώρα αν δεν εξαντλήθηκε σε λόγια περιορίστηκε σε απαίτηση ανάληψης  δράσης  δια αναθέσεως, πεπεισμένοι πως στο κάτω –κάτω δεν μπορεί κάτι να αλλάξει,  αίφνης το Μακεδονικό ανέτρεψε άρδην αυτή την αντίληψη. Ξαφνικά πιστεύουμε πως  τα συλλαλητήρια απέκτησαν κύρος και έχουν τη  δύναμη να επηρεάσουν την πολιτική της κυβέρνησης, γιατί γίνονται για εθνικό ζήτημα.  Η ειδοποιός λοιπόν διαφορά με τις προηγούμενες διαμαρτυρίες είναι το αντικείμενό τους. Η προπαγάνδα του εθνικισμού στην οποία είχε προσδώσει η κυρίαρχη εξουσία κυρίως αντικομμουνιστική κατεύθυνση σ’ όλη την μεταπολεμική περίοδο αποδίδει καρπούς, τουλάχιστον ως προς την αδυναμία ανάπτυξης πολιτικής συνείδησης.

 Κι αν μέρος της αστικής τάξης, μ’ ένα κοσμοπολίτικο βλέμμα, φαίνεται να αντιμετωπίζει κριτικά τον εθνικισμό, αυτό δεν την εμποδίζει να χρησιμοποιεί το μηχανισμό του αστικού  κράτους για να ενισχύσει εθνικιστικές αντιλήψεις, αφού τον χρησιμοποιεί ως όργανο για τη δημιουργία και την κατάκτηση  της πανεθνικής αγοράς  και την επιβολή της κυριαρχίας της,  εξασφαλίζοντας ταξική ειρήνη στο εσωτερικό και αποσπώντας τις υποτελείς τάξεις από τα ταξικά τους καθήκοντα. Κι αν  πριν από 26 χρόνια  με την  αλαζονεία του νεόπλουτου μικροαστού, του κατά προσδοκίαν συνδαιτυμόνα με τις κυρίαρχες τάξεις της  Ευρώπης,   απαιτούσαμε με τα συλλαλητήρια μας να επιβληθούμε στο νεότευκτο κράτος, τώρα μέσα από την παραίτηση και αποδοχή της εξαθλιωμένης ζωής μας βρίσκουμε την ευκαιρία να κραυγάσουμε για κάτι που πιστεύουμε μας δίνει γόητρο και ανωτερότητα. Το έθνος μας το αιώνιο και αναλλοίωτο στο χρόνο δικαιώνει τις δράσεις μας και μόνο που γίνονται εν ονόματί του. Κι έτσι καταπολεμείται η πίκρα και η  ξεραΐλα από τη συναίσθηση της κοινωνικής ματαιότητας της ζωής μας, κι έτσι μπορεί να συνυπάρχει ο υπέρτατος ατομικισμός μας με τον εθνικισμό μας. Κι αγωνιζόμαστε να κρύψουμε κάτω από μια αλαζονεία ελεύθερης εκλογής την προσαρμογή μας στην κυρίαρχη πολιτική, όπου από υπολογισμό ή λιποψυχία έχουμε υποταχτεί. Και κάπως έτσι το πνεύμα μας εκπορνεύεται.

Και στήνονται οι μηχανισμοί που θα εκμεταλλευτούν  τις νέες ατραπούς στις οποίες κατευθύνεται η αγανάκτηση. Από τη στιγμή μάλιστα  που μια ιδέα  γίνεται επικρατέστερη ή πηγαίνει  να γίνει κατατάγονται πολλοί στην υπηρεσία της να την αξιοποιήσουν. Αν η ιδέα ταλαντεύεται ταλαντεύονται κι αυτοί μυρίζοντας τον αέρα. Αν όμως για κακή τύχη πεθάνει ξαφνικά, δεν κάθονται να χάσουν τον καιρό τους στην κηδεία. Επευφημούν κιόλας τον ζωντανό βασιλιά. Η διαδικασία αυτή είναι γνωστή από την εποχή του πρώτου μνημονίου με τον τότε αρχηγό της Ν.Δ.  Α. Σαμαρά που ακολουθώντας την αγανάκτηση του κόσμου για το μνημόνιο κραύγαζε εναντίον του. Την αναγνωρίζουμε τώρα  στις επιλογές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κ.  Μητσοτάκη, του  αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου κλπ. Κι όλοι κολυμπάμε μέσα σ’ έναν συμβιβασμό σκέψεων που δεν διακρίνει κανείς ούτε το αριστερό χέρι από το δεξί, όλα είναι ανακατωμένα. Και οι φασίστες μοιάζουν να βρίσκονται στο φυσικό τους χώρο, με τις εθνικιστικές κορώνες τους, τον κόσμο που υποκρινόμενος τον ανεξάρτητο πέρα από κόμματα και ιδεολογίες συγκλίνει μαζί τους.

Κι αν στον καιρό της ευμάρειας ανακαλύπταμε όλο και καινούργιες ιδεολογίες, πότε ο πολιτισμός, πότε η διαφορετικότητα, πότε η οικολογία κλπ. με την προσοχή μας τεταμένη μήπως και δεσμευτούμε από έναν τρόπο σκέψης, αγωνιζόμενοι να σώσουμε την ελευθερία μας και να μην φυλακίσουμε το πνεύμα μας στα κάγκελα  ενός δόγματος, στα χρόνια της ανέχειας ξαναγυρίσαμε, ξεπεσμένοι μεσοαστοί και  μικροαστοί, στην παλιά καλή ιδεολογία του εθνικισμού με την ελευθερία μας …αλώβητη. Κι αν το έθνος μοιάζει με εκπεσμένη χρηματιστηριακή αξία που την αγοράζουν αυτοί που το καπιταλιστικό κράτος  δεν τους έχει αφήσει και πολλές επιλογές, η ελευθερία είναι το κατεξοχήν ανταλλακτικό εμπόρευμα. Όποιος θέλει να είναι ελεύθερος  του χρειάζονται λεφτά.  Κι όποιος θέλει λεφτά πρέπει να πουλήσει την ελευθερία του. Κι αποδεικνύουμε μαθηματικά ακριβώς επειδή είμαστε ελεύθεροι ότι είναι δικαίωμά μας να την πουλήσουμε. Μας είναι αρκετό να θέλουμε   εκείνο για το οποίο μας αγοράζουν. Και τότε το θέλουμε. Κι αμέσως βρίσκουμε και επιχειρήματα γι’ αυτό.

Η τόνωση εθνικιστικών τάσεων, που διακριτικά καλλιεργείται εκ των άνω, ακόμα κι αν μοιάζει να αντιτίθεται σε επιλογές της κυρίαρχης εξουσίας περισσότερο στοχεύει να ελέγξει  το πολιτικό σκηνικό στο νέο status quo της αέναης οικονομικής λιτότητας επιβάλλοντας νέα κριτήρια για τους πολιτικούς ρόλους των αστών. Και μέσα σ’ αυτό το σκηνικό εθνικής ενότητας μοιάζει να είναι  πιο εύκολο να αναδυθεί με νέα μορφή η «σοβαρή Χρυσή Αυγή», ενώ πάντα ένα τμήμα  «πεφωτισμένο» και φιλελεύθερο της  αστικής τάξης, που επιπλέει στο κέντρο του στροβιλισμού των εκατομμυρίων, κρατά αποστάσεις μέχρι να περάσει το κακό, να καθαρίσει το τοπίο με τη βοήθεια των φασιστών,  για  μπορέσει να αναλάβει τη διαχείριση της νέας υποδούλωσής μας. Κι εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος. Γιατί,  αν όλα αυτά τα πλήθη που «συνωστίζονται» στα συλλαλητήρια σίγουρα δεν είναι φασίστες, αυτό δεν σημαίνει πως δεν κατευθύνονται προς ατραπούς που τους οδηγούν στο φασισμό.

Σε μετάφραση

«Διψασμένη η αγορά για το ελληνικό ομόλογο», «ουρές από αγοραστές βλέπει το Bloomberg», «μαξιλάρι ασφαλείας 6 δισ.», «κάτω από τις 300 μονάδες υποχώρησε το spread του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου», «σε υψηλό 35 μηνών το χρηματιστήριο», «ανοδικά κινήθηκαν οι μετοχές των τραπεζών», «αυτοδύναμη έξοδο αναζητεί η κυβέρνηση». Δεν πρόκειται για τίτλους σε σομόν σελίδες που διαβάζουν οι χρηματιστές, αλλά για πανηγυρικά νέα που διοχετεύει ο ΣΥΡΙΖΑ στον Τύπο, προκειμένου να πείσει ότι διαμορφώνονται ευνοϊκές συνθήκες για τη «μεταμνημονιακή» εποχή. Επειδή όμως ο περισσότερος κόσμος δεν έχει κάνει χρηματιστής στο Σίτι και μιας που η κυβέρνηση λέει χωρίς ντροπή ότι όλα αυτά μένει να μεταφραστούν στην καθημερινότητα του λαού, είπαμε να αναλάβουμε εμείς τη μετάφραση. Σε απλά Ελληνικά, λοιπόν, όλα αυτά σημαίνουν ότι το αστικό κράτος ψάχνει φτηνό χρήμα για να «μπουκώσει» επιχειρηματικούς ομίλους και μονοπώλια στην επόμενη, «μεταμνημονιακή» φάση, με «μαξιλάρια ασφαλείας» και αποθεματικά, ώστε οι επιχειρηματικοί όμιλοι να πέσουν ξανά στα μαλακά σε περίπτωση νέων «κλυδωνισμών», και ολόπλευρη θωράκιση των τραπεζικών ομίλων ώστε να τροφοδοτήσουν τον προσδοκώμενο νέο γύρο της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Για το λαό, τα «αλαμπουρνέζικα» σημαίνουν ματωμένα πλεονάσματα από τις σάρκες του, από τη φοροληστεία, το «μαχαίρι» και τη μόνιμη «εποπτεία» σε Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία κ.α. στο διηνεκές, μαζικούς πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών και πάει λέγοντας. Οι «δείκτες» άλλωστε του κεφαλαίου - σε κρίση και ανάκαμψη - είναι αντιστρόφως ανάλογοι με τους «δείκτες» των λαϊκών αναγκών.