Η φτηνή εργασία και οι περικοπές στις παροχές «εκτόξευσαν» την Γερμανική οικονομία

       

Η φτηνή εργατική δύναμη, σε συνδυασμό με το «άνοιγμα» αναδυόμενων αγορών στην Ασία και άλλους παράγοντες, «εκτόξευσαν» τη γερμανική καπιταλιστική οικονομία, όπως δείχνει πρόσφατη μελέτη του Κέντρου Ευρωπαϊκών Μεταρρυθμίσεων με τίτλο «Ο μύθος Χαρτζ: Μια προσεκτική ματιά στις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας στη Γερμανία».

Το 2003, επί καγκελαρίας του σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ, άρχισε να εφαρμόζεται στη Γερμανία η λεγόμενη «Ατζέντα 2010», με στόχο να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας και να μετατρέψει τον «ασθενή της Ευρώπης» στην ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης. Μέρος της «ατζέντας» ήταν και οι «μεταρρυθμίσεις Χαρτζ» (Hartz IV), παίρνοντας το όνομά τους από τον Πέτερ Χαρτζ, πρόεδρο της Επιτροπής Μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης Σρέντερ.

Ενδεικτικά, τα μέτρα αυτά εισήγαγαν αντικίνητρα για «πρόωρη συνταξιοδότηση», μείωσαν τις συντάξεις και άνοιξαν το δρόμο για κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης στα ασφαλιστικά ταμεία. Επιδότησαν τις ήδη υπάρχουσες χαμηλόμισθες και συνήθως ανασφάλιστες θέσεις εργασίας (μίνι τζομπς), διευκόλυναν την πρόσληψη εργαζομένων ορισμένου χρόνου και μέσω εργολαβικών συνεργείων, έγιναν ευκολότερες και φτηνότερες για τις επιχειρήσεις οι απολύσεις. Ενδεικτικά, οι εργολαβικοί εργάτες αυξήθηκαν από περίπου 300.000 το 2003 σε 1 εκατομμύριο το 2016. Το ποσοστό των συμβάσεων ορισμένου χρόνου ήταν ήδη υψηλό και αυξήθηκε περαιτέρω από 40% το 2003 στο 45% το 2015.

Επίσης, μέσω του «Hartz IV», «συγχώνευσαν» τα επιδόματα ανεργίας και πρόνοιας και οδήγησαν σε περιορισμό τους. Π.χ. η διάρκεια των επιδομάτων ανεργίας μειώθηκε από 32 σε 12 μήνες. Οι περικοπές στις παροχές ανεργίας πίεσαν μεγάλα τμήματα των εργαζομένων να δέχονται κακοπληρωμένες, προσωρινές και ελαστικές θέσεις εργασίας. Στην πραγματικότητα, «όποια δουλειά είναι διαθέσιμη πρέπει να γίνεται δεχτή, και μάλιστα αυτό έπρεπε αυστηρά να επιβληθεί».

Το 2002, λέει η μελέτη, οι εργαζόμενοι με μισθούς 400 – 450 ευρώ (μίνι τζομπς) ανέρχονταν σε 4,1 εκατ. και μόλις το 2005 είχαν αυξηθεί σε 5,1%. Η αύξηση παρατηρείται κυρίως σε άντρες που βρίσκονταν σε μαθητεία ή είχαν υψηλότερη εξειδίκευση, αυτοί άλλωστε ήταν και ο βασικός «στόχος» των μεταρρυθμίσεων. Επιπλέον, υπάρχουν στοιχεία ότι τα μίνι τζομπς αντικατέστησαν θέσεις πλήρους εργασίας σε νοσοκομεία και στο λιανεμπόριο. Πάντως, σημειώνεται ότι στη Γερμανία ο διευρυμένος τομέας χαμηλόμισθων θέσεων εργασίας – ο μεγαλύτερος στην ΕΕ μετά τις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία και τη Ρουμανία – προϋπήρχε των μεταρρυθμίσεων της «Ατζέντας 2010».

Μειώθηκε, ακόμη, το ποσό του επιδόματος ανεργίας, που ήταν στο 50% του καθαρού μισθού που έπαιρνε πριν ο άνεργος. Σήμερα το επίδομα «Hartz IV» των ικανών προς εργασία ανέρχεται σε μόλις 409 ευρώ. Μάλιστα, ο άνεργος, για να λάβει το επίδομα, θα πρέπει αρχικά να συντηρείται από τον/την σύζυγό του και να εξαντλήσει τις οικονομίες της οικογένειας για να λάβει τη βοήθεια. Γι’ αυτόν το λόγο, οι Γερμανοί τα αποκαλούν «επιδόματα ξεγυμνώματος», επειδή πρέπει να μην έχει κανείς «στον ήλιο μοίρα» για να τα …«δικαιούται».

«Ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων επηρεάστηκε», σημειώνει η μελέτη. Πριν τις μεταρρυθμίσεις, περίπου 4 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν παροχές (ανεργίας, πρόνοιας) που παρέπεμπαν στο προηγούμενο βιοτικό τους επίπεδο. Το 2008, ήταν λιγότεροι από 1 εκατομμύριο.

Επίσης, η μελέτη υπογραμμίζει ότι η προθυμία των εργατικών συνδικάτων και των συμβουλίων επιχειρήσεων να προσαρμοστούν στις αντεργατικές απαιτήσεις ήταν καθοριστική για την καπιταλιστική ανάπτυξη της Γερμανίας σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Τα συμβιβασμένα και εργοδοτικά συνδικάτα συναίνεσαν στο όνομα της ταξικής συνεργασίας και «κοινωνικής ειρήνης» και έπαψαν να διεκδικούν αυξήσεις στους μισθούς.

Τζιχαντιστες, ενα "εργαλειο" με πολλες χρησεις...

Συρία, Μάης του 2013.

Ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής των ΗΠΑ 

Τζ. Μακέιν (δεξιά) συναντιέται με τη συριακή 

αντιπολίτευση. Πρώτος από αριστερά ο μετέπειτα 

ηγέτης του "Ισλαμικού Κράτους", 

χαλίφης Αμπού αλ Μπαγκντάντι

Την προηγούμενη Κυριακή ανακοινώθηκε και επίσημα από την ιρακινή κυβέρνηση και όσους τους στηρίζουν («αντιτρομοκρατικός» συνασπισμός με επικεφαλής τις ΗΠΑ) η ανακατάληψη της Μοσούλης, που κατείχαν από τον Ιούνη του 2014 οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους», όπου συνεχίζεται η εκκαθάριση της ρημαγμένης πόλης, με τους εκτοπισμένους αμάχους να ξεπερνάνε το 1 εκατομμύριο. Επίσης εντείνεται και η μάχη για την άλλη πόλη - προπύργιο των τζιχαντιστών στη Συρία, τη Ράκα. Η ανακατάληψη των δύο αυτών εμβληματικών πόλεων επιχειρείται να παρουσιαστεί ως το «κύκνειο άσμα της ισλαμικής τρομοκρατίας», που δήθεν θα σηματοδοτήσει μια «νέα μέρα» για τους λαούς των δύο χωρών, οι οποίοι βρέθηκαν στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων (το Ιράκ από το 2003 και η Συρία από το 2011). Αυτό που πραγματικά συμβαίνει, και αποτελεί και την αιτία των δεινών των λαών, είναι ότι το παζάρι για την «επόμενη μέρα», ειδικά στη Συρία, είναι πολύ σκληρό. Το διακύβευμα είναι ποιος θα ελέγξει τι, από τον τεράστιο ενεργειακό πλούτο και τους αγωγούς μεταφοράς των υδρογονανθράκων. Από εκεί επί της ουσίας προκύπτουν και οι δυσκολίες που καταγράφονται στις κατά καιρούς ενδοσυριακές διαβουλεύσεις, όπως ο 7ος γύρος τους, που είναι σε εξέλιξη με την μεσολάβηση του ΟΗΕ στη Γενεύη της Ελβετίας. Η «επόμενη μέρα» σημαίνει μοίρασμα των ζωνών επιρροής ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και τους συμμάχους στην περιοχή (με την Τουρκία επίσης να θέλει να αποφύγει τη δημιουργία Κουρδικού κράτους στα σύνορα της) με τους ανταγωνιστές τους, που επίσης υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα και τους ενεργειακούς και άλλους σχεδιασμούς τους, όπως είναι η Ρωσία, το Ιράν και η Κίνα.

Επειδή όμως αυτό το βασικό στοιχείο της σύγκρουσης ισχυρών συμφερόντων για τον πλούτο της περιοχής είναι αυτό που προσπαθούν κρύψουν τα αστικά ΜΜΕ (διεθνή και ντόπια), για να αποπροσανατολίσουν με τον λεγόμενο «αγώνα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας» και τη δήθεν «εμπέδωση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου», αξίζει να ξαναθυμηθούμε το πώς γεννήθηκε το φαινόμενο «τζιχαντιστές». Ο «Ριζοσπάστης» από την πρώτη στιγμή, ειδικά με το ξέσπασμα της λεγόμενης «Αραβικής Ανοιξης» του 2011 (για την οποία πανηγύριζαν αστοί και οπορτουνιστές και την παρουσίαζαν ως «νίκη της δημοκρατίας»), έχει αποκαλύψει πολλές φορές τις πραγματικές διαστάσεις και των αστικών εκσυγχρονισμών που επιχειρήθηκαν στη Βόρεια Αφρική, με την αλλαγή καθεστώτων σε Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, όσο και την προσπάθεια που συνεχίστηκε στη Συρία, με την αξιοποίηση ένοπλων ισλαμιστικών ομάδων, που «πάτησε» στην εμπειρία των προηγούμενων κατασκευασμάτων των ιμπεριαλιστών, όπως των «Αδελφών Μουσουλμάνων», των «Μουτζαχεντίν» που οργανώθηκαν στο Πακιστάν ενάντια στη ΛΔ Αφγανιστάν (την απόπειρα αυτής της χώρας, με τη βοήθεια των σοσιαλιστικών χωρών, να ξεφύγει από τον σκοταδισμό) ή μετέπειτα των «Ταλιμπάν» και της «Αλ Κάιντα».

Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος, που έγινε φέτος τον Απρίλη, σημειώνεται σχετικά με το φαινόμενο: «Η δράση των λεγόμενων "ισλαμικών τρομοκρατικών" ομάδων αποτελεί συστατικό στοιχείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στον 21ο αιώνα. Και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το σε ποιο βαθμό η δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων διαμορφώνεται κάτω από τη στήριξη ή ανοχή ιμπεριαλιστικών κέντρων ή εκδηλώνεται ως στοιχείο αυτονόμησης αυτών των δυνάμεων από τα όποια ισχυρά κέντρα τούς ενίσχυσαν στο παρελθόν.

Η δράση αυτών των οργανώσεων αξιοποιείται αντικειμενικά είτε ως στοιχείο του "ανορθόδοξου πολέμου" ενός κράτους ή κάποιων τμημάτων του κατά των συμφερόντων κάποιου άλλου καπιταλιστικού κράτους είτε ως πρόσχημα ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Εννοείται ότι παράλληλα με αυτούς τους στόχους, η δράση αυτών των οργανώσεων αξιοποιείται και για την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών μιας σειράς αστικών κρατών, αλλά και για την ιδεολογική προετοιμασία των εργαζομένων ενόψει ενδεχόμενης εμπλοκής των χωρών τους σε νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο όνομα της καταπολέμησης της "τρομοκρατίας".

Βεβαίως, παράλληλα με το σφοδρό ανταγωνισμό για τα κέρδη των μονοπωλίων, εξελίσσονται και οι προσπάθειες συμβιβασμού, συμφωνιών, προσωρινής αναστολής της όποιας γενίκευσης της αντιπαράθεσης, ακόμη και αναδιάταξης των συμμαχιών, όπως δείχνουν οι εξελίξεις μέσα στο ίδιο το ευρωατλαντικό "στρατόπεδο".

Οι εξελίξεις στην Τουρκία και τη Συρία χαρακτηρίζονται από ρευστότητα και κινητικότητα στη διαμόρφωση συμμαχιών ανάμεσα στα διάφορα καπιταλιστικά κράτη και από ενδεχόμενη αναδιάταξη συμμαχιών. Ωστόσο δεν πρέπει να απολυτοποιούνται ούτε η τάση διατήρησης παλιών συμμαχιών ούτε η τάση διαφοροποίησής τους. Η συνεχής παρακολούθηση τέτοιων διεργασιών είναι σημαντική γιατί αφορά ανακατατάξεις στο συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα σε συμμαχίες και ιμπεριαλιστικά κέντρα που αφορούν και την Ευρώπη και μπορούν να πυροδοτήσουν γενικότερες εξελίξεις».

Πώς δημιουργήθηκαν οι τζιχαντιστές και το "Ισλαμικό Κράτος"

Τζιχαντιστές το 2015 στα σύνορα Συρίας - Ιράκ

Σταχυολογούμε από προηγούμενα δημοσιεύματα της εφημερίδας μας:

Στις 20/11/15 γράφαμε: «Στην ιστορία του καπιταλισμού και του ιμπεριαλιστικού συστήματος, πολλές φορές ανερχόμενες αστικές τάξεις φόρεσαν το μανδύα της θρησκείας και άλλες τόσες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αξιοποίησαν θρησκευτικές αντιθέσεις προκειμένου να επιβάλουν τους σχεδιασμούς τους σε βάρος των ανταγωνιστών τους. Η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι γεμάτη παραδείγματα. Από τα τέλη του 19ου αιώνα έως σήμερα και την περίπτωση του ISIS ("Ισλαμικού Κράτους"). Από την αξιοποίηση κινημάτων με θρησκευτικό χαρακτήρα, μέχρι την κατασκευή οργανώσεων αντιδραστικών δολοφόνων όπως αυτές των "Ταλιμπάν" και των "Μουτζαχεντίν" στο Αφγανιστάν, μέχρι τους τζιχαντιστές».

Μια σύντομη ιστορική αναδρομή είναι πολύ χρήσιμη: Από τα τέλη τέλη του 19ου αιώνα - αρχές 20ού, αρχίζει η μάχη Βρετανίας και Γαλλίας - μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων της περιόδου - στη Μέση Ανατολή για το ποιος θα πάρει τον έλεγχο του ανερχόμενου τότε καυσίμου (σε σχέση με τον άνθρακα), του πετρελαίου. Το 1908 ανακαλύπτονται τα μεγάλα κοιτάσματα στο Ιράν και το 1938 στη Σαουδική Αραβία, όπως και στις άλλες αραβικές χώρες της Αφρικής, Λιβύη και Αλγερία. Επίσης η Γερμανία του Κάιζερ Γουλιέλμου του Β' προχώρησε σε συμφωνία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ακριβώς γιατί ήθελε τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών της Μέσης Ανατολής. Αλλωστε, το ζήτημα του μοιράσματος πηγών και αγορών ήταν μια από τις αιτίες για το ξέσπασμα του πρώτου ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου.

Η Βρετανία και η Γαλλία παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη χάραξη των συνόρων στη Μέση Ανατολή και τη δημιουργία «ανεξάρτητων» κρατών, στην ουσία προτεκτοράτων. Η πρώτη βρίσκεται να ελέγχει τις ενεργειακές πηγές του Περσικού Κόλπου μέσω Κουβέιτ, Ιράκ και μετέπειτα μέσω Παλαιστίνης και Ιορδανίας, και η δεύτερη τη Συρία και το Λίβανο. Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση της Αιγύπτου, που ήταν υπό την επιρροή της Βρετανίας, αλλά η Γαλλία ήταν αυτή που δημιούργησε ουσιαστικά το 1928 την οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι». Ο ιδρυτής της, δάσκαλος στην Ισμαηλία, Χασάν αλ Μπάνα, κατά δική του ομολογία, έχει παραδεχτεί ότι προχώρησε σε αυτή την απόφαση με την προτροπή έξι στελεχών της γαλλικής εταιρείας της Διώρυγας του Σουέζ. Ετσι η αντιπαράθεση συμφερόντων βρετανικών και γαλλικών μονοπωλίων οδήγησε στη δημιουργία της πρώτης ισλαμικής οργάνωσης που ανέπτυξε δραστηριότητα στην εκπαίδευση, στη λεγόμενη φιλανθρωπία, απευθύνθηκε σε φτωχά λαϊκά στρώματα, τα οποία εξυπηρετούσε ιδιαίτερα τους τότε αποικιοκράτες και τις ανερχόμενες αστικές τάξεις να αποπροσανατολίζονται σε τέτοιες οργανώσεις, και επίσης αυτές να αναλαμβάνουν να δίνουν ένα ξεροκόμματο και μια υποτίθεται μόρφωση, απαλλάσσοντας το αστικό κράτος από δαπάνες.

Το μοντέλο αυτό χρησιμοποιήθηκε και με τις «μαντράσες», τα θρησκευτικά σχολεία στο Πακιστάν, που πήραν παιδιά από φτωχές οικογένειες και από αυτά τα φυτώρια προέκυψαν οι φανατικοί ισλαμιστές που αξιοποίησε ο ιμπεριαλισμός στο Αφγανιστάν. Τον ίδιο ρόλο, της κλειστής κοινότητας, έπαιξε και η «Αλ Κάιντα», του Σαουδάραβα Οσάμα Μπιν Λάντεν, η πολύ πλούσια οικογένεια του οποίου είχε σχέσεις με την οικογένεια Μπους στις ΗΠΑ. Ο ίδιος υπήρξε αξιωματικός του πακιστανικού στρατού που οργάνωνε «Μουτζαχεντίν» (μαχητές του ιερού πολέμου της «τζιχάντ») για τη σύγκρουση με το λαϊκό καθεστώς του Αφγανιστάν και την ΕΣΣΔ, η οποία προσπαθούσε να το στηρίξει.

Την «Αλ Κάιντα», που φέρεται να οργάνωσε τις επιθέσεις στις ΗΠΑ την 11η Σεπτέμβρη του 2001, στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο με τα «αεροπλάνα - βόμβες», και τους «Ταλιμπάν», αξιοποίησαν μετέπειτα οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές που τους κατασκεύασαν στον λεγόμενο «αντιτρομοκρατικό αγώνα», που είχε τον ίδιο στόχο, τον έλεγχο σφαιρών επιρροής, ενεργειακών πηγών και αγορών.

Μετά το πέρασμα της «Αραβικής Ανοιξης» στη Συρία, δυνάμεις που προετοιμάζονταν από τις μυστικές υπηρεσίες διαφόρων ιμπεριαλιστικών χωρών, αξιοποιώντας και τα αντιλαϊκά μέτρα της αστικής κυβέρνησης του Μπασάρ Ασαντ, ξεκίνησαν με όπλα και στήριξη από αυτές τις δυνάμεις (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία, Ισραήλ) την ιμπεριαλιστική επέμβαση, και τη δημιουργία ζωνών ελέγχου.

Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, προέκυψε σε Συρία και Ιράκ το «Ισλαμικό Κράτος» του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, το λεγόμενο «ισλαμικό χαλιφάτο», που για τρία τουλάχιστον χρόνια επεκτεινόταν ανενόχλητο, και μάλιστα όχι σε τυχαίες περιοχές αλλά εκεί που υπήρχαν πετρελαιοπηγές και αγωγοί μεταφοράς τους, πλουτίζοντας από το λαθρεμπόριο με τον «μαύρο χρυσό», ο οποίος κατέληγε στις πολυεθνικές που τον μοσχοπουλούσαν ως προερχόμενο από νόμιμες πηγές. Σήμερα ο αλ Μπαγκντάντι φέρεται να είναι νεκρός και η οργάνωσή του να είναι σε πτώση, με πολλούς ενόπλους να έχουν συλληφθεί ή να έχουν διαφύγει και ενδεχομένως να εμφανιστούν κάπου αλλού που θα προετοιμαστεί νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση. Για παράδειγμα, ακούγεται ότι εδώ και κάποιο διάστημα τζιχαντιστές περνάνε στη Λιβύη και άλλες χώρες της Αφρικής.

Διαδρομή με σημασία

Στην κατεστραμμένη Μοσούλη

Το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος Ιράκ και Λεβάντε (Συρία)» (ISIL ή ISIS ή Νταές στα αραβικά) πρωτοξεκίνησε μερικά χρόνια μετά την ιμπεριαλιστική εισβολή του 2003 στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα την ανατροπή του τότε Προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν(πρώην σύμμαχου των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του '80) και τη χρήση χημικών όπλων. Μετά τη διάλυση του ιρακινού κράτους, την εκτέλεση του Σαντάμ και το κυνήγι των αξιωματικών του ιρακινού στρατού και του κυβερνώντος κόμματος (με πλειοψηφία των Σουνιτών) από τις κατοχικές δυνάμεις, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την αντίδραση εκ μέρους των ηττημένων.

Οχι τυχαία, ο αλ Μπαγκντάντι είχε συλληφθεί από τις αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις για «αντίσταση» και είχε κρατηθεί στις φυλακές - κολαστήριο, αλλά και μελλοντικό θερμοκήπιο τζιχαντιστών του Αμπου Γκράιμπ. Στην πορεία, όμως, όπως αποδείχτηκε, ο τότε «αντιστασιακός» αλ Μπαγκντάντι στρατολογήθηκε, εκπαιδεύτηκε και χρηματοδοτήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και άλλων αραβικών χωρών (βλ. και συναντήσεις του με τον Αμερικανό γερουσιαστή και πρώην διεκδικητή της προεδρίας των ΗΠΑ με το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, Τζον Μακέιν), και αξιοποιήθηκε ποικιλοτρόπως.

Η αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ από το 2007 έως το 2011 και η μη σταθερότητα του αστικού καθεστώτος που στήθηκε έδωσαν την δυνατότητα να εμφανιστούν καλά εκπαιδευμένες ομάδες «Μουτζαχεντίν» και πυρήνων της «Αλ Κάιντα».

Αν και είναι το Φλεβάρη του 2014 που δημιουργείται και επίσημα το «Ισλαμικό Κράτος», η προετοιμασία είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Η θεαματική είσοδος των τζιχαντιστών του «ΙΚ» στο βόρειο Ιράκ τον Ιούνη του 2014, η κατάληψη της Μοσούλης και σημαντικών εκτάσεων της Βόρειας Συρίας (συμπεριλαμβανομένων και πολλών πετρελαιοφόρων συριακών περιοχών...) και οι βάρβαροι αποκεφαλισμοί και άλλες εκτελέσεις αμάχων (αλλά και Δυτικών ομήρων), τις οποίες αναπαρήγαγαν διεθνή δίκτυα μέσω της προβολής βίντεο «χολιγουντιανού» στιλ, έριξαν «νερό στο μύλο» των ιμπεριαλιστών για νέο ρόλο στα πεδία συγκρούσεων Συρίας και Ιράκ.

Τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη του 2014, η κυβέρνηση των ΗΠΑ του Μπ. Ομπάμα, που έως τότε στήριζε τους αντικαθεστωτικούς ισλαμιστές διαφόρων ειδών για την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης, αποφασίζει να ξεκινήσει αεροπορικές επιδρομές σε Συρία και Ιράκ, υποτίθεται κατά των τζιχαντιστών, οι οποίοι όμως συνεχίζουν το λαθρεμπόριο. Το Σεπτέμβρη του 2015 αρχίζει και η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία, με τις πρώτες αεροπορικές επιδρομές, που γίνονται με την άδεια της συριακής κυβέρνησης, να χτυπάνε τους τζιχαντιστές του «ΙΚ». Η παρέμβαση της Ρωσίας σχετίζεται με τη στήριξη της Συρίας, όπου έχει σημαντικά γεωστρατηγικά συμφέροντα και τη βάση Ταρτούς στη Μεσόγειο, όπως και την αεροπορική βάση της Λαττάκεια. Από την αρχή η Ρωσία συντονίζεται με το Ιράν, στη συνέχεια με το Ιράκ και το Ισραήλ, ενώ τελευταία και με την Τουρκία, μετά την ψύχρανση των μεταξύ τους σχέσεων έπειτα από την κατάρριψη ρωσικού βομβαρδιστικού από τουρκικά μαχητικά το Νοέμβρη του 2015 στη μεθόριο της Συρίας.

Μπίζνες εκατομμυρίων με το λαθρεμπόριο

Από την αρχή της δράση του το «Ισλαμικό Κράτος» έδειξε τον ...επαγγελματισμό του. Διέθετε αξιόμαχους πρώην στρατιωτικούς, ξένους μισθοφόρους που έμπαιναν σωρηδόν από την Τουρκία, τεχνοκράτες και επιστήμονες. Στηρίχτηκε σε τμήματα της αστικής τάξης της Συρίας και του Ιράκ, αλλά και από ιμπεριαλιστικά κέντρα και μονοπωλιακούς ομίλους.Ετσι, οι τζιχαντιστές κατάφεραν να ελέγξουν ένα σημαντικό κομμάτι των πετρελαιοπηγών της Συρίας και του Ιράκ. Καταφέρνουν να διακινούν το πετρέλαιο, με τη συνεργασία ενός τεράστιου δικτύου οδηγών, μεσαζόντων, λαθρεμπόρων, μεταφορέων, αξιωματούχων, οργανώσεων του οργανωμένου εγκλήματος σε χώρες της ευρύτερης περιοχής, πολυεθνικών πετρελαϊκών και μεταφορικών εταιρειών και τις «ευλογίες» δυτικών, αραβικών και άλλων κυβερνήσεων. Ετσι εξηγείται πως μια σχετικά ολιγάριθμη ομάδα ενόπλων με μεγάλη ευκολία αναπτυσσόταν, διέθετε οχήματα, όπλα, συστήματα επικοινωνιών. Σύμφωνα με περιοδικά και έρευνες χωρών της Δύσης είχε φτάσει να έχει μηνιαία κέρδη έως και 50 εκατομμύρια δολάρια.

Τα στελέχη του «Ισλαμικού Κράτους» ελέγχουν πετρελαιοπηγές, αγωγούς, διαδρόμους που αποτελούσαν και αποτελούν το «μήλον της Εριδος» ανάμεσα σε αντικρουόμενα μονοπωλιακά και ιμπεριαλιστικά κέντρα τόσο της περιοχής όσο και διεθνώς.

Είναι έτσι φανερό ότι τα συμφέροντα που διακυβεύονται στα εδάφη της Συρίας, του Ιράκ και της ευρύτερης περιοχής είναι τεράστια, συνδέονται άμεσα με κόντρες μονοπωλίων που επιδιώκουν «νέους χάρτες» και «αγορές». Γι' αυτό και το ενδιαφέρον ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που αξιοποιούν κατάλληλα το πρόσχημα της «τρομοκρατίας». Η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων από δεκάδες χώρες της Ευρώπης, των ΗΠΑ, των συμμάχων τους στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής δημιουργεί ένα εκρηκτικό τοπίο που δεν απέχει πολύ από τη στιγμή μιας γενικευμένης ανάφλεξη. Η ιστορική εμπειρία των δύο παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών πολέμων διδάσκει πολλά. Και δίνει το πιο σημαντικό δίδαγμα ότι οι εργάτες και τα λαϊκά εκμεταλλευόμενα στρώματα δεν πρέπει να «τσιμπάνε» στα διάφορα προσχήματα και διλήμματα που στήνουν οι εκμεταλλευτές του. Δεν πρέπει να χάνουν τον δικό τους δρόμο για αυτοτελή πάλη για οριστική κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και εξουσίας.

Η «ανάπτυξή» τους θα έχει μόνιμα θύματα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα

MotionTeam

Ως μέρες «γενικής επιθεώρησης» μοιάζουν οι τελευταίες για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με αντικείμενο τα βήματα που επιτυγχάνει προς την πολυπόθητη καπιταλιστική ανάκαμψη. Η ανακοίνωση του κλεισίματος της διαδικασίας «υπερβολικού ελλείμματος» από την Κομισιόν, τα περιφερειακά συνέδρια της παραγωγικής ανασυγκρότησης που ξεκίνησαν από την Κοζάνη, η συντηρούμενη φιλολογία για επικείμενη έξοδο στις αγορές περιλαμβάνονται στο «success story» που φιλοτεχνεί για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Στο φόντο αυτής της συζήτησης γίνονται διάφορες παρεμβάσεις από αστικά κόμματα, επιχειρηματικούς φορείς και άλλα επιτελεία, που «επιθεωρώντας» με τη σειρά τους το κυβερνητικό έργο, είτε το επιβραβεύουν, είτε εκφράζουν προβληματισμούς για τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου, κάνοντας συστάσεις, ώστε να γίνει πιο αποφασιστικό στην προώθηση των μέτρων/«μεταρρυθμίσεων» που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Ετσι, τα βέλη της κριτικής επικεντρώνονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα που χαρακτηρίζονται «βαρίδια», μια αντιπαράθεση που προφανώς αντανακλά και ανταγωνισμούς ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους οι οποίοι δείχνουν τις προτιμήσεις τους.
Στη συζήτηση αυτή, για την «επόμενη μέρα» εντάσσονται και τοποθετήσεις από κυβερνητικά στελέχη, οι οποίες περιγράφουν, εκτός από το οικονομικό, και το πολιτικό πλαίσιο που αποτελεί προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάκαμψη.

Εδαφος για την καπιταλιστική ανάπτυξη...

Επισημαίνεται, για παράδειγμα, σε σχετική αρθρογραφία ότι ένας από τους όρους για να αξιοποιηθεί το «παράθυρο ευκαιρίας» από τη συμφωνία του Γιούρογκρουπ, είναι να αποφευχθεί η «παλινόρθωση της δεξιάς», την οποία ενδέχεται να στηρίξουν δυνάμεις «που θέλουν την ελληνική οικονομία σε καταστολή». Σημειώνεται, επίσης, με νόημα ότι η υπόθεση της ανάκαμψης «δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, αλλά όλες τις δυνάμεις που δεν θέλουν ως μέλλον της χώρας τη συντηρητική παλινόρθωση και την επιστροφή στο προ κρίσης καθεστώς». Απευθύνουν, δηλαδή, κάλεσμα σε δυνάμεις όπως η Δημοκρατική Συμπαράταξη για να επιλέξουν τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι με τη ΝΔ.
Συμπληρωματικά με τα παραπάνω, τονίζεται ότι οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να στηρίζονται στον κοινωνικό διάλογο, με αξιοποίηση κάθε πρόσφορου μέσου, σε συνθήκες «κρίσης της συνδικαλιστικής και πολιτικής εκπροσώπησης». Εντοπίζεται, δηλαδή, η ανάγκη να εφαρμοστούν και νέες μορφές «πρόληψης» των λαϊκών αντιδράσεων που γεννάει η βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, μέσω της αναβάπτισης του «κοινωνικού εταιρισμού» στο όνομα της διατήρησης της «συνοχής», δηλαδή της εξουδετέρωσης των αγώνων και των διεκδικήσεων. Αναζητείται, μάλιστα, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος, με νέες μορφές και δομές... Συνδυάζοντας αυτά τα σχέδια με τις αλλαγές που θα επιχειρηθούν στον συνδικαλιστικό νόμο και τη θέσπιση εμποδίων για την κήρυξη της απεργίας, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι φιλοδοξία της κυβέρνησης είναι να κάμψει προκαταβολικά κάθε λαϊκή αντίδραση, κάθε διεκδίκηση που αμφισβητεί τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου και της ανάπτυξής του. Πρόκειται για ρυθμίσεις και προτάσεις που ομολογούν εμμέσως ότι ο «καθαρός διάδρομος» που διαμορφώνει η κυβέρνηση θα αποτελεί μήτρα έντονης λαϊκής δυσαρέσκειας και γι' αυτό παίρνουν τα μέτρα τους.

... Καθαρό από εργατικά - λαϊκά δικαιώματα

Το γαϊτανάκι αυτό, λοιπόν, που έχει στηθεί γύρω από την «έξοδο στις αγορές» και τα πανηγύρια της κυβέρνησης για το «παράθυρο ευκαιρίας» αφορά εκείνους που ξερογλείφονται και γι' αυτό δίνουν συχαρίκια στην κυβέρνηση: Τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους μεγαλεμπόρους, τα στελέχη της ΕΕ, του ΔΝΤ κ.λπ.
Τι μένει απέξω; Τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αφού η ισοπέδωσή τους αποτελεί τον βασικό όρο, προκειμένου ο «διάδρομος» να είναι πράγματι «καθαρός», ώστε να «απογειωθεί» η καπιταλιστική οικονομία. Η πείρα των εργαζομένων είναι πολύ πλούσια και πρέπει να αξιοποιηθεί, για να απορρίψουν το παραμύθι της κυβέρνησης ότι τα τελευταία 8 χρόνια ήταν μια «περιπέτεια», στην οποία μπαίνουν τίτλοι τέλους.
Αλλωστε, είναι εδώ τα δύο μνημόνια που φόρτωσε πάνω στα δύο προηγούμενα, ώστε να έρθει σήμερα το άνοιγμα της συζήτησης για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Είναι εδώ τα προαπαιτούμενα και οι δεσμεύσεις τους που φτάνουν μέχρι το 2060.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, στο ερώτημα αν θα «βγούμε και πότε» στις αγορές, πρέπει να αντιτείνουν τα δικά τους ερωτήματα, όπως: Σε πόσα χρόνια «δίκαιης ανάπτυξης» οι μισθοί και οι συμβάσεις θα επιστρέψουν στα επίπεδα του 2009; Πότε θα επιστραφούν όσα επιδόματα και προνοιακές παροχές κόπηκαν τα τελευταία χρόνια; Πότε θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ; Θα σταματήσουν οι πλειστηριασμοί ακινήτων; Πόσα δις πρέπει να κερδίσουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, ώστε να καταργηθεί η μερική απασχόληση; Πότε θα καταργηθούν οι ατομικές συμβάσεις εργασίας και οι «ενώσεις προσώπων», η εκ περιτροπής εργασία; Θα καταργηθούν ποτέ οι αντιασφαλιστικοί νόμοι; Μετά από πόσα χρόνια ανάκαμψης θα μπορούν οι συνταξιούχοι να δουν ανάκτηση των απωλειών τους; Πότε θα καταργηθεί το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές;
Βεβαίως, σε αυτά τα ερωτήματα, η κυβέρνηση δίνει απαντήσεις, δεν κρύβεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι μαζί με τα πανηγύρια της τη βδομάδα που μας πέρασε, έστειλε και την «επιστολή προθέσεων» προς το ΔΝΤ, με επιπλέον διαβεβαιώσεις για την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων. Η «επόμενη μέρα», λοιπόν, περιλαμβάνει ως απάντηση στα παραπάνω: Τον «εξορθολογισμό των περιττών κοινωνικών προγραμμάτων», δηλαδή τη νέα κατακρεούργηση προνοιακών επιδομάτων. Τη νομοθετική θέσπιση ανώτατου ορίου στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Την ολοκλήρωση του «επανυπολογισμού» των συντάξεων μέχρι τέλος του χρόνου, δηλαδή τη μονιμοποίηση των περικοπών. Τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για τα «κόκκινα» δάνεια, την αξιοποίηση της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ κ.λπ.
Από το βήμα του 1ου συνεδρίου «παραγωγικής ανασυγκρότησης» στην Κοζάνη, ο Αλ. Τσίπρας ανέφερε μεταξύ άλλων: «Χρειαζόμαστε ένα μοντέλο ανάπτυξης που θα είναι βιώσιμο, ανταγωνιστικό αλλά και κοινωνικά δίκαιο, που θα οδηγεί σε αύξηση της απασχόλησης και θα παράγει θέσεις σταθερής και αξιοπρεπούς εργασίας...». Πρόκειται για απάτη πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πριν βγει κυβέρνηση ότι θα έσκιζε τα μνημόνια.

Οι εργαζόμενοι να παλέψουν με το δικό τους σχέδιο

Η ίδια η πραγματικότητα ακυρώνει όχι μόνο τις προσδοκίες για στοιχειώδη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, αλλά ακόμα και την αναμονή έστω για «πάγο» σε νέα μέτρα. Δεν είναι τυχαίο ότι πουθενά σήμερα στον κόσμο, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν εφαρμόζεται αυτό το «μοντέλο», μιας «δίκαιης ανάπτυξης» για την κοινωνική πλειοψηφία. Κι αυτό γιατί δεν είναι δυνατόν η καπιταλιστική ανάπτυξη να είναι «βιώσιμη» για την εργατική τάξη, να είναι δίκαιη για αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Δεν νοείται ανάπτυξη στον καπιταλισμό χωρίς κλοπή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Δεν νοείται ανάκαμψη χωρίς ένταση της εκμετάλλευσης, χωρίς άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για τα μονοπώλια, επομένως εκτοπισμό μικρών αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών.
Ετσι κι αλλιώς έχει περάσει προ πολλού η εποχή που η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορούσε να επιφέρει έστω κάποια βελτίωση σε μισθούς και δικαιώματα για τους εργαζόμενους. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για καπιταλιστικές οικονομίες ακόμα πιο ισχυρές. Πλέον ο καπιταλισμός, σάπιος μέχρι το μεδούλι, κάθε μέρα γίνεται και πιο επιθετικός, πιο αντιδραστικός και αδίστακτος απέναντι στους λαούς όλου του κόσμου.
Στα παραμύθια, λοιπόν, περί «δίκαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης», η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπορούν και πρέπει να αντιπαραβάλουν το δικό τους αυτοτελές και ρεαλιστικό σχέδιο για τη διέξοδο από τη σημερινή βαρβαρότητα. Η μη υποταγή στους «εθνικούς στόχους» για ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου είναι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής. Αυτόν το δρόμο φωτίζουν οι κινητοποιήσεις εργαζομένων σε κλάδους, που χαρακτηρίζονται «ατμομηχανές» της οικονομίας: Την περασμένη Πέμπτη στη Ναυπηγική Βιομηχανία, σήμερα στο Εμπόριο και την ερχόμενη Πέμπτη στον Επισιτισμό - Τουρισμό. Οι κινητοποιήσεις αυτές αποτελούν το «λίπασμα» για νέους αγώνες και σε άλλους κλάδους, για να ανέβουν η μαχητικότητα και η αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης, να πολλαπλασιαστούν τα τμήματά της που επιστρέφουν στην κυβέρνηση ως απαράδεκτα τα σχέδια «παραγωγικής ανασυγκρότησης» που σηματοδοτούν τον νέο γύρο έντασης της εκμετάλλευσης.
Το μεγαλύτερο εφόδιο για την αποτελεσματικότητα αυτής της πάλης είναι η κατάκτηση από όλο και περισσότερους εργαζόμενους της πεποίθησης ότι η οριστική απαλλαγή από αυτόν το ματωμένο κύκλο κρίσης - ανάπτυξης - κρίσης δεν θα είναι έργο καμιάς αστικής κυβέρνησης, αλλά της ίδιας της εργατικής τάξης. Μέσα από την οργανωμένη πάλη της, με προοπτική την κατάκτηση της δικής της εξουσίας. Οτι μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη της παραγωγής και της οικονομίας προς όφελός της, με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών της και όχι την αποκόμιση κερδών για μια χούφτα καπιταλιστές.

Για να βάλει ο λαός στο στόχαστρο το σύστημα που γεννά πολέμους, φτώχεια και ανεργία

«Η λαϊκή πάλη μπορεί να βάλει στο στόχαστρό της το σύστημα που γεννά πολέμους, φτώχεια και ανεργία, θέτοντας μπροστά τη διέξοδο. Την πάλη για να έρθει πραγματικά ο λαός στην εξουσία που μπορεί να εγγυηθεί την αποδέσμευση της χώρας απ' όλες τις λυκοσυμμαχίες. (...) Μάταια οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης ισχυρίζονται ότι ο καπιταλισμός είναι αναντικατάστατος, αιώνιος και ότι η επαναστατική ταξική πάλη δεν αποτελεί πλέον μοχλό της ιστορικής εξέλιξης. Η για δεκαετίες ύπαρξη και οι επιτυχίες της σοσιαλιστικής κοινωνίας, την οποία εγκαινίασε η Οκτωβριανή Επανάσταση, απέδειξαν ότι είναι εφικτή μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς καπιταλιστές που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής. Αυτό το συμπέρασμα δεν αναιρείται από το γεγονός ότι σε αυτήν τη συγκεκριμένη περίοδο δεν κατόρθωσε οριστικά και αμετάκλητα να νικήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος».
Είναι τα λόγια του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, στο 26ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ στο Καλπάκι που ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία και τη συμμετοχή χιλιάδων νέων την περασμένη Κυριακή.
Είναι το κάλεσμα του ΚΚΕ που φτάνει με τη συνειδητή, καθημερινή δουλειά χιλιάδων κομμουνιστών σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, που γίνεται σχέδιο δράσης, συγκεντρώνει και διαπαιδαγωγεί δυνάμεις για σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, τα κόμματά του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Που μπορεί να δώσει αντοχή και προοπτική στις μάχες που δίνουν οι εργαζόμενοι τις μέρες αυτές σε μια σειρά από κλάδους και χώρους δουλειάς: Από τη Ζώνη στο Πέραμα για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης αντίστοιχης των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και για την ανάκτηση των απωλειών τα χρόνια της κρίσης έως τη σημερινή απεργία στο Εμπόριο ενάντια στην κατάργηση της Κυριακής αργίας και την απεργία της Πέμπτης στον κλάδο του Επισιτισμού - Τουρισμού για δουλειά με εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους, κλαδικές συμβάσεις με αυξήσεις υποχρεωτικές για όλους, μέτρα προστασίας των ανέργων.
Που φωτίζει το γεγονός ότι η ασφυκτική κατάσταση στους χώρους δουλειάς, το «δεν πάει άλλο», η εκμετάλλευση που χτυπάει «κόκκινο», δεν είναι «παραφωνία που θα αποκατασταθεί σταδιακά» όπως κοροϊδεύει η κυβέρνηση, αλλά η άλλη όψη της «ανάκαμψης που είναι προ των πυλών», για την οποία δεν έλειψαν τα πανηγύρια και τη βδομάδα που πέρασε με αφορμή τα συγχαρητήρια εκπροσώπων ιμπεριαλιστικών οργανισμών για τις αντιλαϊκές επιδόσεις της, όπως και την «συμβολική» κίνηση της Κομισιόν για την εξαίρεση της Ελλάδας από το μηχανισμό υπερβολικού ελλείμματος.

Η «άλλη όψη» των πανηγυριών...

Οι 14 «ευέλικτες» σχέσεις εργασίας που έχουν στη διάθεσή τους οι ξενοδόχοι, οι άθλιες συνθήκες δουλειάς και η κατάργηση κάθε ωραρίου στα «πεντάστερα» κάτεργα, οι συμβάσεις μιας μέρας, οι μισθοί πείνας και η απληρωσιά, οι «πρακτικάριοι» και η ανεργία με το τέλος της σεζόν, όλα «με το νόμο και με τη βούλα» των αστικών κυβερνήσεων διαχρονικά, όπως και της σημερινής, είναι η άλλη όψη της τρελής κερδοφορίας των μεγαλοξενοδόχων, που σπάνε το ένα πίσω απ' το άλλο τα «ρεκόρ» της εκμετάλλευσης, ανοίγοντας έτσι προοπτικές για επιπλέον «μεγάλες επενδύσεις» στον κλάδο.
Η εντατικοποίηση μέχρι εξόντωσης που ζουν οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο, η κατάργηση κάθε σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας ακόμα κι αυτής της μιας μέρας για ξεκούραση, η δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί και η απληρωσιά μηνών, όλα όσα αναδείχτηκαν και με τον τραγικό θάνατο της 42χρονης εργαζόμενης στην «Καρυπίδης» τη βδομάδα που πέρασε, είναι η άλλη όψη του «Εμπορίου που ανακάμπτει», των συγχωνεύσεων και των μεγάλων «ντιλ» στο χώρο.
Η μαύρη ανασφάλιστη εργασία, το σύγχρονο δουλεμπόριο, πλάι στο πλήθος προνομίων για τους εφοπλιστές και τους επιχειρηματικούς ομίλους που βγαίνουν από τις λεηλατημένες τσέπες του λαού, είναι το «μυστικό» της ανάπτυξης της ελληνικής ναυτιλίας, που θεωρείται από την κυβέρνηση ως ένας από τους πυλώνες ανάταξης συνολικά της οικονομίας και ειδικά σε ό,τι αφορά τον «στρατηγικό στόχο» της Ελλάδας «κόμβου εμπορίου και Ενέργειας».
Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Αυτά είναι τα μηνύματα στους «επενδυτές που ανταποκρίνονται», αυτές είναι οι ευνοϊκές προϋποθέσεις για «έξοδο στις αγορές», ώστε το κράτος να δανειστεί φτηνά για τους επιχειρηματικούς ομίλους, αυτά βρίσκονται και στον πυρήνα του «σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης» που άρχισε να παρουσιάζει μέσα στη βδομάδα η κυβέρνηση. Αυτούς αφορά και «το τέλος της επιτροπείας» για το οποίο μιλάει και όχι βέβαια τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που θα είναι μόνιμα στη στρούγκα των μνημονίων διαρκείας, των «ευρωπαϊκών εξαμήνων» και ελέγχων, των ψηφισμένων αντιλαϊκών μέτρων και όσων είναι μπροστά. Που δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από μια ανάπτυξη κομμένη και ραμμένη στα μέτρα και τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και με προϋπόθεση τη μόνιμη επίθεση διαρκείας στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Η «επιστολή προθέσεων» που έστειλε μέσα στη βδομάδα στο ΔΝΤ η κυβέρνηση, οι δεσμεύσεις για την απαρέγκλιτη εφαρμογή όλων των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται στο τέταρτο μνημόνιο που ψηφίστηκε πρόσφατα, η προαναγγελία του τρίτου γύρου της αξιολόγησης που θα ανοίξει συνολικά τη βεντάλια των εργασιακών ανατροπών, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Τα κυβερνητικά πανηγύρια για την «αναγνώριση των θυσιών του ελληνικού λαού» από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δεν κρύβουν ότι η «αναγνώριση» πηγαίνει μαζί με την υπενθύμιση ότι αυτές πρέπει να συνεχιστούν στο διηνεκές...
Οπως και ο «αχός» της σκανδαλολογίας και των συγκρούσεων των αστικών κομμάτων γύρω από υποθέσεις με οσμή σκανδάλου ή τον έλεγχο αστικών θεσμών, που συνεχίστηκε τη βδομάδα αυτή με επίκεντρο την αντιπαράθεση για την αστική Δικαιοσύνη, δεν κουκουλώνουν το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα «σφάζονται» στην ποδιά του κεφαλαίου, για το ποιος μπορεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά να υπηρετήσει τους στόχους.
Σε ένα τέτοιο - κοινό - έδαφος στήνονται οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές για τον εγκλωβισμό του λαού, σε «σχήματα» και συνθήματα ξένα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο παλεύει η κυβέρνηση, ξεπερνώντας κάθε όριο υποκρισίας και εξαπάτησης, να εξωραΐσει τη βρώμικη δουλειά που κάνει για λογαριασμό του κεφαλαίου παρουσιαζόμενη πότε να μάχεται σε μια σειρά υποθέσεων όπως αυτή του «Καρυπίδη» κατά της αστικής Δικαιοσύνης, η οποία βέβαια υλοποιεί το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που η ίδια διατήρησε και ενίσχυσε και πότε να «μη γνωρίζει τίποτα» για την κατάπτυστη αίτηση επανεξέτασης της υπόθεσης των εργατών γης στη Μανωλάδα που η ίδια ζήτησε αλλά αναγκάστηκε να πάρει άρον άρον πίσω κάτω από την κατακραυγή.

...και των επικίνδυνων σχεδιασμών

Τα επιχειρηματικά σχέδια και οι συνολικότεροι στόχοι της αστικής τάξης, οι λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στις οποίες συμμετέχει, «δίνουν τον τόνο» της «εθνικής» συνεννόησης και συναίνεσης όλων των αστικών κομμάτων και στην εξωτερική πολιτική, όπως φάνηκε και από την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για το Κυπριακό.
Για τους στόχους αυτούς, και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δρομολογείται η διχοτομική και άδικη «λύση» του Κυπριακού με τη μία ή την άλλη μορφή, οξύνεται η κόντρα με την τουρκική αστική τάξη που διεκδικεί το δικό της μερίδιο από τη λεία, στο φόντο και των παρεμβάσεων ΗΠΑ - ΕΕ - Βρετανίας που βάζουν στο επίκεντρο την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων του νησιού, προς όφελος μονοπωλιακών συμφερόντων και των ευρωατλαντικών σχεδιασμών. Για τους στόχους αυτούς και τα κέρδη των ενεργειακών κολοσσών μαζεύτηκαν γύρω από μια γεώτρηση στην Κύπρο, τα κανόνια όχι μιας αλλά έξι καπιταλιστικών χωρών, επιβεβαιώνοντας το πώς ο φυσικός πλούτος θα γίνεται «κατάρα» και πηγή κινδύνων για τους λαούς, όσο βρίσκεται στα χέρια των καπιταλιστών.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξετυλίγεται το προκλητικό «αφήγημα» της κυβέρνησης και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων ότι η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ στην περιοχή αποτελεί τάχα πλέγμα προστασίας από τις συνέπειες των ίδιων των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και συγκρούσεων, από τους κινδύνους που γεννάνε για τους λαούς οι σφοδροί αυτοί ανταγωνισμοί. Τα συμφέροντα του κεφαλαίου επιβάλλουν και τις συμμαχίες που στήνονται με άλλα καπιταλιστικά κράτη, όπως έδειξε και η πρόσφατη τριμερής Ελλάδας - Σερβίας - Βουλγαρίας, προς υπεράσπιση και επανάκτηση θέσεων στα Βαλκάνια, προς διεκδίκηση ρόλων στα Δ. Βαλκάνια, εκεί που συγκρούονται τα επιχειρηματικά και γεωπολιτικά σχέδια ΕΕ - ΗΠΑ - Ρωσίας και Κίνας, μπλέκοντας κι άλλο το κουβάρι των ανταγωνισμών, συσσωρεύοντας κυριολεκτικά «μπαρούτι» στην περιοχή.

Κάτω απ' την ίδια σημαία, πάντα μπροστά!

Απ' όπου κι αν το δει κανείς, επιβεβαιώνεται ότι το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει στους λαούς. Οτι για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών η εργατική - λαϊκή πάλη πρέπει όντως να βάλει στο στόχαστρό της το σύστημα που γεννά πολέμους, φτώχεια και ανεργία, θέτοντας μπροστά τη διέξοδο. Σε αυτόν το δρόμο, τη μοναδική διέξοδο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, οι κομμουνιστές πρέπει να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους το διάστημα που έρχεται, ατομικά και συλλογικά.
Σε αυτόν το δρόμο, σύμφωνα με τα λόγια του Δ. Κουτσούμπα «(...) Το ΚΚΕ πάντα πρωτοπόρο, ξεχωριστό και αναντικατάστατο, όπως κανένα άλλο κόμμα της ελληνικής κοινωνίας. Εκτός από υπερηφάνεια, όμως, αισθανόμαστε και την ευθύνη που πέφτει στις πλάτες μας για να συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο που χαράχτηκε πριν από έναν αιώνα. Η πάλη στις σημερινές συνθήκες για την οριστική κατάργηση της ταξικής - εκμεταλλευτικής και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας αποτελεί έμπρακτη απόδοση τιμής στην Οκτωβριανή Επανάσταση και τους σκοπούς της. Προϋπόθεση για να κατακτηθούν αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η οικοδόμηση του Κόμματος πρώτα απ' όλα στους μεγάλους χώρους δουλειάς, η ανανέωση των δυνάμεών του με εκατοντάδες νέους και νέες της εργατικής τάξης. (...)
Καθώς τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα είναι μπροστά μας, οι ευθύνες μεγαλώνουν. Οι μπαρουτοκαπνισμένες γενιές του ΚΚΕ μάς έχουν παραδώσει μεγάλη αρετή και παρακαταθήκη. Συνεχίζουμε πάντα κάτω από την ίδια σημαία, με την ίδια πάντα θέληση και αισιοδοξία. Καμιά δύναμη δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει να ανακόψει αυτήν τη μεγαλειώδη πορεία. Κόντρα σε ανέμους και θύελλες, θα φτάσουμε στο τέρμα. (...) Ζούμε τα κοιλοπονήματα της Ιστορίας. Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός! Προχωράμε μπροστά δυναμικά. Πάντα μπροστά. Το μέλλον - όντως - δε θα 'ρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο... Παίρνουμε τα μέτρα μας! Οργανώνουμε την πάλη της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας».