Κυάμων απέχετε!

Κατιούσα

Κυάμωση ή και φαβισμός (τα κουκιά στα αρχαία ελληνικά λέγονται κύαμοι) είναι μια αιμολυτική ασθένεια γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη και οφείλεται στη γενετική έλλειψη ενός ενζύμου (G6PD). Ενίοτε είναι και θανατηφόρα. Οσοι πάσχουν απ’ αυτήν πρέπει να μην τρώνε κουκιά ή φάβα, να μην έρχονται σε επαφή με ναφθαλίνη, να μην καταναλώνουν ασπιρίνη, κινίνη κλπ… Η ιπποκράτειος προτροπή ισχύει μέχρι σήμερα: Κυάμων απέχετε, αποφεύγετε τα κουκιά.
Η συλλογή και κατανάλωση κουκιών για να διατηρηθεί στη ζωή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τη φάβα ΑΝΕΛ και το άθλιο επίπεδο τεχνητής όξυνσης ανταγωνιστικών παθών και εμετικών ατακών, στο οποίο κινήθηκε, επιτρέπουν, αν δεν επιβάλλουν, το σαρκασμό της ασθένειας που πλήττει εκ γενετής την οπορτουνιστική αριστερά.

Τα ερυθρά της αιμοσφαίρια που μετατράπηκαν σε κόκκινη γραμμή, διακοσμητική του λογότυπου των ΑΝΕΛ, διαλύθηκαν κυριολεκτικά, καθώς κατάπινε σκόρπια φρέσκα κουκιά από μικρά χωράφια, ποταμίσια, κιναλένια, ανελίτικα, μαζί με ξερά λεβέντικα. Για να θεραπεύσει τον κυβερνητικό της ίκτερο και τον υψηλό νατοϊκό της πυρετό, έβαλε μπρος την έγκαιρη μετάγγιση κυβερνητικού αίματος. Εταξε υπουργεία, θέσεις στα ψηφοδέλτια, κράτησε στη θέση της ως κοστοβόρα μεταγραφή την υφυπουργό της προστασίας του πολίτη, που φοβάται τους πολίτες και τη ζωή της, και προχωρεί ακάθεκτη σε νέα συλλογή κουκιών, ενόψει Πρεσπών. Στο ενδιάμεσο έπρηξε το συκώτι και τη σπλήνα των εκπαιδευτικών περνώντας το άθλιο νομοσχέδιο με τις τροπολογίες για Παιδεία, σκέτο παίδεμα φοιτητών, δασκάλων και καθηγητών, με μόλις 149 κουκιά.

Κακό πράγμα αυτά τα άτιμα κουκιά – ψήφοι, σύντροφοι, ειδικά στο αστικό χωράφι, όπου τα όσπρια, τροφή θρεπτική και χορταστική, πολύ συχνά τα χτυπάει στη ρίζα τους ο ιμπεριαλιστικός λύκος, αυτό το παρασιτικό φυτό των κουκιών και των μπιζελιών, δυνατό και χυμώδες κατά το λευκαδίτικο γλωσσικό ιδίωμα.

Πέρα από την πλάκα και τους σαρκασμούς, με το τραπέζι των εκλογών στρωμένο, που ξεκινάει από το παραλίμνιο ψαροχώρι των Πρεσπών και με πρόσχημα την κατάπτυστη συμφωνία καταλήγει στο μεγάλο τσιμπούσι της ευρωνατοϊκής πολτοποίησης των Δυτικών Βαλκανίων, είναι βέβαιο πως κινδυνεύουμε να χάσουμε το αίμα μας όλοι, και οι έχοντες και οι μη έχοντες το ένζυμο της αντίστασης στα σχέδια των ευρωατλαντικών θηρίων.

Κακά τα ψέματα, η ζημιά απ’ την πατριδοκαπηλία και τη μικροπολιτική, όταν πρόκειται για πολιτικές αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον των παιδιών, όπως είναι η συμφωνία σήμερα με την ΠΓΔΜ και αύριο με την Αλβανία ή η υποδούλωση της Παιδείας στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, είναι ήδη ιδεολογικά και κοινωνικά μεγάλη. Μετά από τέσσερα χρόνια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με κουκιά από την Μεγαλοοικονόμου ως τον Παπαχριστόπουλο, περασμένα από το μύλο του Βαρουφάκη και της Κωνσταντοπούλου, στην αλεστική μηχανή των μνημονίων, οι πολίτες κινδυνεύουν να συνηθίσουν να βλέπουν στον καθρέφτη το τσιπρέικο είδωλό τους. Χωρίς τσίπα να γλείφουν εκεί που έφτυναν. Να θεραπεύουν τον αντιαμερικανισμό τους με Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, υπηρέτες σκοτεινών συμφερόντων και χωραφάκια κάνναβης ως και στις ταράτσες δημόσιων κτιρίων. Ικανοί για όλα. Να πουλάνε τον διπλανό. Να πουλάνε εμείς και να λένε εγώ. Να βαφτίζουν πολιτική καινοτομία την υποταγή στις μεγάλες ξένες δυνάμεις. Να δέχονται ως πατριωτικό καθήκον το ρόλο του καλού υπηρέτη των ξένων αφεντάδων. Να κομπάζουν για τον ηγετικό ρόλο του μεντεσέ.

Αυτή η αιμόλυση της αριστεράς, συνδυασμένη με έναν γλιτσερό αμοραλισμό και μια εξουσιαστική παντομίμα, είναι συνταγή παρακμής. Το αντίδοτο είναι η «Λαϊκή Συσπείρωση» και η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού. Μόνο η εκπλήρωση ενός τέτοιου λαϊκού πατριωτικού καθήκοντος μπορεί να σπάσει τον παραπλανητικό καθρέφτη της ταξικής αυταρέσκειας των αριστερών που έγιναν δεξιοί για το καλό μας.

Μοιρασμένοι ρόλοι

Ενα ακόμα συλλαλητήριο για την «ελληνικότητα της Μακεδονίας» γίνεται την Κυριακή στο Σύνταγμα, με τους διοργανωτές (παμμακεδονικές οργανώσεις και διάφοροι άλλοι φορείς) να καλούν τον κόσμο σε μαζική συμμετοχή για «να ακυρώσουμε την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, για να φωνάξουμε η Μακεδονία είναι ελληνική!». Μεταξύ άλλων, το συλλαλητήριο στηρίζουν η ΝΔ, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Τζιτζικώστας, η Χρυσή Αυγή, οι ΑΝΕΛ, η Ενωση Κεντρώων και άλλοι που εμφανίζονται ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών, χωρίς όμως να λένε κουβέντα για τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό που την επιβάλλει, ούτε για το γεγονός ότι η υπογραφή και η εφαρμογή της συνδέονται με ισχυρά επιχειρηματικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, τα οποία στηρίζουν τα κόμματα αυτά, όπως και η κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση, όλο αυτό το εθνικιστικό θέατρο που θα επαναληφθεί την Κυριακή στο Σύνταγμα, με ανιστόρητα συνθήματα και αλυτρωτικές κραυγές, προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στην κυβέρνηση, που προσπαθεί να παρουσιάσει «προοδευτική» τη συμφωνία των Πρεσπών και να την αξιοποιήσει για να παρέμβει σε ευρύτερες διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα. Κοσμοπολίτες και εθνικιστές, με μοιρασμένους ρόλους, συγκαλύπτουν την αμερικανοΝΑΤΟική σφραγίδα στη συμφωνία και το σπέρμα του αλυτρωτισμού που διατηρείται για κάθε μελλοντική χρήση από τους ιμπεριαλιστές, εξάπτοντας τους εθνικισμούς στη μια και στην άλλη χώρα.

Δίκαιο

 

Αλλο ένα προπαγανδιστικό βίντεο κυκλοφόρησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν τη φορά με θέμα τα Εργασιακά. Κοιτώντας την κάμερα, στελέχη της κυβέρνησης διαφημίζουν μεταξύ άλλων τη «μείωση της ανεργίας», τους «ελέγχους του ΣΕΠΕ», τα προγράμματα επιδότησης της εργοδοσίας για να προσλαμβάνει τζάμπα εργαζόμενους, την «κατάργηση του υποκατώτατου μισθού» και την εφαρμογή του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου για τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού. Τι λείπει; Τα εκατοντάδες εργατικά «ατυχήματα», που αυξάνονται διαρκώς από το 2012. Το ότι η εργοδοσία ξεσαλώνει στους χώρους δουλειάς, απολαμβάνοντας την ασυλία που της παρέχει η κυβέρνηση, με την ανυπαρξία ουσιαστικά ελέγχων, αφού π.χ. το 2016 (για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία) σημειώθηκε ο μικρότερος αριθμός ελέγχων από το 2001 (!) Λείπουν τα στοιχεία που δείχνουν τη γιγάντωση των σχέσεων εργασίας - «λάστιχο», τη ραγδαία αύξηση της μερικής και προσωρινής εργασίας, που αφορά το 60% των νέων θέσεων. Λείπουν, τέλος, οι μισθοί πείνας για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, που δεν αλλάζουν με την αύξηση λίγων ευρώ στον κατώτερο μισθό. Επομένως, το «δίκαιο που έγινε πράξη», όπως ακούγεται στο σποτ της κυβέρνησης, είναι το «δίκαιο» της εργοδοσίας, που βλέποντας το βίντεο θα μπορούσε να χασκογελάει, αναλογιζόμενη τα δωράκια που απολαμβάνει από την κυβέρνηση. Ειδικά τη ρύθμιση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, με την οποία μπήκαν περισσότερα εμπόδια στο απεργιακό δικαίωμα...

Παρασκήνιο

 

Στα δημοσιεύματα για τη συμφωνία των Πρεσπών, ο «Ριζοσπάστης» καταγράφει σ' αυτό το φύλλο ορισμένες ενδεικτικές δημόσιες παρεμβάσεις των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, που επιβεβαιώνουν ότι ο σχεδιασμός τους στη Βαλκανική, ανταγωνιστικά προς τη Ρωσία, είναι αυτός που κινεί τα νήματα των διευθετήσεων, με ενεργή συμμετοχή και της ελληνικής κυβέρνησης. Εκτός όμως από το προσκήνιο, οι παρεμβάσεις έχουν και μεγάλο παρασκήνιο. Είναι αποκαλυπτικά τα όσα έγραψε ο «Ριζοσπάστης» πριν από μερικούς μήνες για το τριετές πρόγραμμα «οικοδόμησης εμπιστοσύνης» ανάμεσα σε Ελλάδα και ΠΓΔΜ, που εκπονήθηκε από το Ινστιτούτο Μελέτης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Πανεπιστημίου Κολούμπια, με επικεφαλής έναν πρώην υψηλόβαθμο σύμβουλο στο αμερικανικό ΥΠΕΞ και στον ΟΗΕ. Οπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο επικεφαλής, το πανεπιστήμιο διέθεσε πριν από τρία χρόνια ένα «σημαντικό ποσό» για τη «βελτίωση των διμερών σχέσεων Ελλάδας - ΠΓΔΜ», στο πλαίσιο του οποίου αναπτύχθηκαν «πρωτοβουλίες διασυνοριακής συνεργασίας σε επίπεδο κοινωνίας πολιτών μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ». Μεταξύ άλλων, υπήρξαν επαφές με τον Σύνδεσμο Εξαγωγέων Βόρειας Ελλάδας (ΣΕΒΕ) και άλλες επιχειρηματικές ενώσεις, με ανθρώπους της Τοπικής Διοίκησης και βέβαια με ΜΜΕ, που προπαγάνδιζαν την ανάγκη να επιτευχθεί λύση με την ΠΓΔΜ στα ΝΑΤΟΑικά πρότυπα. Ολη αυτή η δραστηριότητα και πολλές ακόμα που εξελίσσονταν παράλληλα σε Ελλάδα και ΠΓΔΜ, ήρθαν την κατάλληλη στιγμή να «κουμπώσουν» με τις πρωτοβουλίες Τσίπρα - Ζάεφ, έχοντας ήδη δημιουργήσει το υπόβαθρο για να πέσει σε εύφορο έδαφος το επόμενο στάδιο του ευρωατλαντικού σχεδιασμού.

Δεν ξασπρίζουν

 

Κόλλησε η βελόνα των προπαγανδιστικών επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ τη βδομάδα που πέρασε. Κάπως έτσι, το προαναγγελθέν διαζύγιο με τον επί 4 χρόνια κολλητό τους ακροδεξιό εταίρο παρουσιάστηκε ως «καθαρή λύση», η ψήφος εμπιστοσύνης με τις μεταγραφές και το παζάρι σε προσκήνιο και παρασκήνιο «καθαρή στήριξη στην κυβέρνηση» και τα ζητούμενα της αστικής τάξης για το επόμενο διάστημα αναζήτησαν «καθαρές απαντήσεις» από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που έτσι κι αλλιώς ταυτίζονται στους «εθνικούς» στόχους του κεφαλαίου. Το μόνο... ξεκάθαρο, βέβαια, είναι ότι με όποια σύνθεση και συνοδοιπόρους, η κυβέρνηση θα συνεχίσει τις βρώμικες αποστολές του κεφαλαίου, των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τους οποίους, όσο κι αν προσπαθεί να τους ξεπλύνει, δεν ξασπρίζουν με τίποτα.

Ριζοσπάστης 

Πού πάνε τα κόμματα όταν «πεθαίνουν»;

Κατιούσα

*Του Αντώνη Αναστασόπουλου
Λίγους ή και ελάχιστους μήνες πριν η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές, το Ποτάμι διαλύεται, η Ένωση Κεντρώων επίσης και ο Πάνος Καμμένος κάνει τη λογική… λάστιχο για να κρατήσει μια υποτυπώδη Κοινοβουλευτική Ομάδα. Έχει κανένα από τα τρία κόμματα ελπίδες διάσωσης; Καμία. Προνόμια που σχετίζονται με την προεκλογική περίοδο θέλουν να διατηρήσουν.
Η διάλυση των κομμάτων τους άλλωστε, αποτελεί νομοτέλεια και όχι κάποια που διαφάνηκε μόλις πρόσφατα. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων δημιουργήθηκαν ή «μεγάλωσαν» με βάση τη συγκυρία και όχι κάποια πάγια ιστορική αναγκαιότητα.
Η συγκυρία όμως, περνά και χάνεται παίρνοντας μαζί της και τα κόμματα που δημιουργήθηκαν με βάση αυτήν. Η κατάσταση για τους τρεις που βρίσκονται σήμερα στο όριο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, δεν είναι αναστρέψιμη. Δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης και Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσουν να «πλιατσικολογούν» τα στελέχη τους, μέχρι οι επικεφαλής τους να πάρουν απόφαση να «κολλήσουν» σε κάποιον από τους υπάρχοντες σταθερούς κομματικούς μηχανισμούς και να αυτοδιαλυθούν εντός τους.
Σχεδόν ολόκληρη την δεκαετία του ’90 και εκείνη του ’00 άλλωστε, η ελληνική Βουλή διατηρούσε μόλις 4, το πολύ 5 κόμματα. Το κραταιό ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία, το αποδυναμωμένο τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και τη διάσπασή του αλλά ισχυρότερο Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ευρώπη και το προϊόν της διάσπασης του, τον Συνασπισμό και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ.
Πότε – πότε κάποιο πρόσωπο εκμεταλλεύονταν τη συγκυρία και αποσκιρτώντας είτε από το ΠΑΣΟΚ είτε από τη ΝΔ, έβρισκε χώρο να «τρυπώσει» στη Βουλή, πάντα όμως πρόσκαιρα. Πρώτα ο Αντώνης Σαμαράς και η Πολιτική Άνοιξη έπειτα ο Δημήτρης Τσοβόλας και το ΔΗΚΚΙ και τέλος ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός. Κανένα δεν μακροημέρευσε.
Κι ύστερα ήρθε η κρίση. Τα στελέχη του κυβερνώντος τότε ΠΑΣΟΚ δεν άντεξαν το πολιτικό κόστος της διαχείρισής της. Άλλα έφυγαν γρήγορα, άλλα βλέποντας το κόμμα τους να διαλύεται βήμα το βήμα και να φτάνει από το 44% στο 4%. Ο Αντώνης Σαμαράς ως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από το 2010 εγκαινίασε το… αντιμνημόνιο, δημιουργώντας έδαφος εύφορο για να εμφανιστούν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και ο Πάνος Καμμένος.
Οι εκλογές του 2012 δεν ήταν μόνο ότι ανέδειξαν 7 κόμματα στη Βουλή, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά από το 1977. Η αποσύνθεση του παλαιού πολιτικού σκηνικού ήταν τέτοια, που οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου, με μόλις 2 μήνες ζωής κατέγραψαν ποσοστό 6 μονάδες χαμηλότερο από εκείνου του πατρικού κόμματος, της Νέας Δημοκρατίας. Την διάλυση του ΠΑΣΟΚ εκμεταλλεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι τότε πάλευε για την εκλογική του επιβίωση, όχι πάντα επιτυχημένα.
Σε μικρότερη κλίμακα και κάπως πιο συντεταγμένα, το ίδιο συνέβη στη γερμανική πολιτική σκηνή. Το ποσοστό που έχασε το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και το ποσοστό που έχασε το SPD, ταυτίζονται με τα αντίστοιχα της ανόδου του ξενοφοβικόυ AfD και των Πράσινων. Θα αντικαταστήσουν οι ξενοφοβικοί της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, το CDU/CSU; Όχι. Πιθανότατα θα το πείσουν να στρέψει το τιμόνι δεξιότερα, να υιοθετήσει μέρος της ατζέντας του και θα οδηγηθούν και πάλι στο περιθώριο, έχοντας όμως παράξει πολιτικό αποτέλεσμα.
Είναι η λεγόμενη «ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού». Αν μάλιστα το ΠΑΣΟΚ ή το Κίνημα Αλλαγής αν θέλετε, δεν καταφέρει να ανακάμψει άμεσα και να διεκδικήσει τον χώρο της Κεντροαριστεράς που έχει καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, πιθανότατα η ύπαρξή του θα καταστεί περιττή και η τύχη του θα είναι όμοια με εκείνη των κομμάτων που σήμερα διαλύονται. Αυτή την άποψη, μοιάζουν να έχουν και οι Ευρωπαίοι σύντροφοί τους, που προσβλέπουν περισσότερο στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα και πολύ λιγότερο σε εκείνο της Φώφης Γεννηματά.
Οι λόγοι του ανοίγματος και κλεισίματος της «βεντάλιας» του πολιτικού σκηνικού, είναι… 2,5. Κόμματα που δημιουργούνται ή μεγαλώνουν για να αντικαταστήσουν εκείνα που έκαναν τον ιστορικό τους κύκλο και δεν μπορούν πλέον να σηκώσουν το βάρος των παλιότερων επιλογών τους, όπως στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Κόμματα που δημιουργήθηκαν όπως είπαμε εκμεταλλευόμενα τη συγκυρία παίζοντας και τον ρόλο κυματοθραύστη της οργής, τα οποία όμως έχουν ημερομηνία λήξης και τέλος κόμματα – σφραγίδες. Κόμματα και ομάδες δηλαδή, που το μοναδικό που εξυπηρετούν είναι να βοηθήσουν την ηγετική τους ομάδα να διεκδικήσει θέσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή με όρους καλύτερους απ’ ότι θα εξασφάλιζαν σαν άτομα.
Κατανοητές λοιπόν οι φωνές περί «συναλλαγών», «μεταγραφών» και «αποστατών» κανείς όμως δεν μπορεί να σταματήσει την κίνηση του πολιτικού σκηνικού προς την επόμενη ημέρα.
Reader.gr

Ο Καραγιαννίδης, οι “σύντροφοι του ΚΚΕ” και ο Μαραντζίδης

Κατιούσα

Το μπέρδεμα της βούρτσας με άλλα πράγματα είναι ένα σπορ στο οποίο οι Συριζαίοι θα κέρδιζαν χρυσό μετάλλιο αν ήταν ολυμπιακό άθλημα. Από αυτή την άποψη, αποτελεί πράγματι επίτευγμα του βουλευτή Δράμας του κυβερνώντος κόμματος Χρήστου Καραγιαννίδη να πει κάτι τόσο ανιστόρητο, θρασύ και ταυτόχρονα αστείο που να τον ξεχωρίζει από τον σκληρό συναγωνισμό με τους συναδέλφους τους.
Αφορμή η εμφάνιση της φωτογραφίας του σε αφίσα με τους “προδότες της Μακεδονίας μας”. Η αριστερή και διεθνιστική ψυχή του δεν άντεξε τέτοια προσβολή και χτυπώντας το χέρι στα έδρανα, όπως άλλοτε ο Χρουτσόφ χτυπούσε το παπούτσι του στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, αναφώνησε:

Να το βάλετε καλά στο μυαλό σας. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου ήρθαν από τον Πόντο και είμαι πολύ περήφανος γι αυτούς. Είμαι περήφανος που το Σεπτέμβριο του ’41 οι σύντροφοι του ΚΚΕ έκαναν την πρώτη πράξη αντίστασης, είμαι περήφανος που το ΕΑΜ έσωσε από την πείνα τον κόσμο, που ο ΕΛΑΣ έριξε τη γέφυρα του Γοργοποτάμου. Είμαι πολύ περήφανος που θα ψηφίσω την Συμφωνία των Πρεσπών. τέλος.

Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοσχολιάσει. Την προσφώνηση περί “συντρόφων του ΚΚΕ” ωσάν να είχε ο ίδιος και το κόμμα του οποιαδήποτε σχέση με τους κομμουνιστές; Τη σύνδεση της  συμφωνίας των Πρεσπών με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, συγκρίνοντας ουσιαστικά το Γοργοπόταμο με την επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια;  Την αναφορά στους παππούδες και τις γιαγιάδες του, σαν να μην είχε σπάσει ήδη το γραφικόμετρο με όλα τα υπόλοιπα;
Αναρωτιόμαστε αν, αφού ο Καραγιαννίδης έχει σε τόση εκτίμηση τους “συντρόφους” του ΚΚΕ, έκατσε να ακούσει την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη βουλή πριν λίγες μέρες, όπου διάβασε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από έργα του νέου συνοδοιπόρου της κυβέρνησης, Νίκου Μαραντζίδη για την αντίσταση, για το πόσο ανώφελη και βίαιη ήταν στην πραγματικότητα. Δε χρειάζεται βέβαια καν να ακούσει κάποια ομιλία, αφού τα βιβλία του Μαραντζίδη και του αλλοτινού του ομοϊδεάτη Στάθη Καλύβα κυκλοφορούν ευρέως και περιλαμβάνουν διαμαντάκια όπως το ακόλουθο: “Πολλές ζημιές στις υποδομές προκλήθηκαν από την ίδια την Αντίσταση […] ενίσχυσε τη συνεργασία με τους κατακτητές […] υπονόμευσε την πολιτική και οικονομική ανόρθωση της χώρας και δηλητηρίασε την πολιτική ζωή για δεκαετίες”.
Θα αντιτείνει κανείς βέβαια πως ο Σύριζα είναι ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα, κι όχι σταλινικό κι αρτηριοσκληρωτικό μόρφωμα που δεν ανέχεται τη διαφορετική άποψη. Τώρα αν αναρωτιέστε γιατί ένας “θαυμαστής” του ΚΚΕ και του ΕΑΜ βρίσκει εξίσου συναρπαστική τη Συμφωνία των Πρεσπών με έναν από τους πιο φανατικούς αντιπάλους τους και χειροκρατά με το ίδιο πάθος τον Τσίπρα, ίσως απλώς είστε κολλημένοι, δογματικοί και βοηθάτε να έρθει ο Κούλης.

Πρόγραμμα “ανάνηψης αριστερών εξτρεμιστών” με συνεργασία ακροδεξιών στη Ρηνανία – Βεστφαλία

Κατιούσα

Τι κι αν η ακροδεξιά και οι νεοφασίστες οργιάζει σε τμήματα της Ρηνανίας – Βεστφαλίας στη Γερμανία, ο χριστιανοδημοκράτης υπουργός εσωτερικών Χέρμπερτ Ρόιλ έχει βάλει στο στόχαστρό του αριστερές οργανώσεις και τα μέλη τους.
Σε αυτά τα πλαίσια, η υπηρεσία προστασίας του Συντάγματος δημιούργησε ένα πρόγραμμα «ανάνηψης» «αριστερών εξτρεμιστών» όπως τους χαρακτηρίζει, με βασικούς υποψήφιους αποδέκτες αφενός μέλη «από το αναρχοαυτόνομο και αντιφασιστικό φάσμα» κι από την άλλη ξένες «εξτρεμιστικές ομάδες» όπως τα κουρδικά PKK και το DHKP – C. Σύμφωνα με όσα αναφέρει η ιστοσελίδα του υπουργείου εσωτερικών, αυτή την περίοδο στο πρόγραμμα βρίσκονται 21 «μετανοημένοι». Το «πρόγραμμα εξόδου» με τον ειρωνικό τίτλο “Left”  έχει ως στόχο να υποστηρίξει «άτομα που έχουν διάθεση να αποχωρήσουν και να βρουν το δρόμο τους πίσω στη δημοκρατική κοινωνία».  Η υπηρεσία προστασίας του Συντάγματος και ο υπουργός είναι διατεθειμένοι να συνεργαστούν και με ακροδεξιούς για να υλοποιήσουν το σκοπό τους.
Ενδεικτικός είναι διαγωνισμός που διοργανώθηκε στο Πολυτεχνείο Ρηνανίας – Βεστφαλίας με στόχο την ανάδειξη της καλύτερης καμπάνιας υπέρ του «Προγράμματος Εξόδου». Νικητής αναδείχθηκε ο Χανς Ούλριχ Βος, ο οποίος σύμφωνα με αντιφασιστικές οργανώσεις είναι μέλος της εθνικιστικής αδελφότητας «Τευτονία Άαχεν».
Η είδηση αυτή έχει συσπειρώσει κατά του υπουργού όχι μόνο αριστερές οργανώσεις και φοιτητές του κρατιδίου, αλλά και τους αγωνιστές υπέρ της διάσωσης του δάσους του Χάμπαχ, που εδώ και μήνες διαμαρτύρονται κατά  της εξόρυξης άνθρακα στην περιοχή, ερχόμενοι αντιμέτωποι με διαρκή καταστολή.
Με πληροφορίες από junge welt

Drugitiz: Mud Garden – Η προοπτική μες στα σκοτεινό μέρος του μυαλού μας

1

Κατιούσα

Αν πεις για ένα δίσκο ότι είναι μια σκοτεινή δουλειά δε λέει τίποτα από μόνο του. Κάποιοι μπορεί να το κάνουν γιατί βρίσκουν αισθητική απόλαυση στην παρακμή ή γιατί θεωρούν τέχνη την αποθέωση του λούμπεν, μακριά από αισιόδοξες προοπτικές και μεγάλες αφηγήσεις με προοπτική. Κάποιοι μπορεί να το κάνουν με επιτήδευση, για να πουλήσουν στιλ ή μούρη.
Το ζήτημα είναι τι κάνεις με τα σκοτάδια του μυαλού σου, όταν βυθίζεσαι σε αυτά, εκ των πραγμάτων κι όχι από “άποψη” ή στιλ. Τι βλέπεις εκεί, πού μπορείς να βρεις φως για να το ακολουθήσεις, πώς βρίσκεις ανακούφιση, καταφύγιο, πώς μπορείς να τα εκφράσεις καλλιτεχνικά όλα αυτά. Και ποιον μπορεί να ενιδαφέρει μια τέτοιου είδους έκφραση;

Produced by Drugitiz
Artwork by Φρανκhttp://drugitiz.com/2018/12/18/cultur…

Η τελευταία δουλειά του Drugitiz είναι μια έμπρακτη απάντηση σε όλα τα παραπάνω. Δε θα βρείτε όμορφες κι ευχάριστες μελωδίες, εύκολες απαντήσεις -ή και καθόλου απαντήσεις ίσως. Μπορεί να δείτε όμως τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και κάποιες απαντήσεις για όσα αυτή κρύβει και μπορεί να δώσει.
Οπότε εκτός από το να την ακούσετε, έχει σημασία να διαβάσετε λίγα λόγια για το σκεπτικό που την διέπει, από τον ίδιο το δημιουργό της.

Δεύτερο beat tape culturalproductsofchaos. Ένα μονοπάτι που άνοιξα πριν λίγα χρόνια σαν παράλληλο μουσικό δρόμο, ένα side project στο οποίο μπόρεσα να χωρέσω πράγματα που κατέκτησα συνειδησιακά και μουσικά ωριμάζοντας και κατά κάποιον τρόπο δεν μπορούσαν να “μπουν” με τα υπόλοιπα πράγματα που έχω κάνει. Ένα project του οποίου σκοπός είναι να αποτυπώσει τις πιο μαύρες σκέψεις μου. Αποτέλεσμα μιας πορείας 14 χρόνων γεμάτων με συνεδρίες με ψυχιάτρους, φάρμακα, φάρμακα και άλλα φάρμακα, νοσοκομεία, καταχρήσεις, αδιέξοδα, “εκτός προγράμματος” θανάτους κοντινών μου ανθρώπων, φρίκες, τύψεις, θολή σκέψη, αϋπνίες, παραισθήσεις, παράνοιες και άλλα πολλά τέτοια. Και βέβαια έρωτες που ναυάγησαν, ανθρώπινες σχέσεις που η πραγματικότητα πέρασε από πάνω τους σαν οδοστρωτήρας, συμπεριφορές που πλήγωσαν, λάθη που δε λένε να σε αφήσουν σε ηρεμία. Και όλα αυτά, μέσα από το φίλτρο της εργασίας πάνω στη μουσική.

Όπως θα ξέρετε όσοι έχετε τσεκάρει ήδη το project, εδώ δεν έχουν χώρο οι όμορφες μελωδίες παρά μόνο κατ’ εξαίρεση και τα εύκολα ακούσματα δεν είναι στο μενού. Πειραματίζομαι μέχρι να βγάλω ό,τι χρειάζεται με τον πλέον ταιριαστό τρόπο από θέμα μορφής. Οι φόρμες δεν είναι οι κλασσικές hiphop, αλλά σαφέστατα προέρχονται από εκεί και παραμένει σημείο αναφοράς. Όλο αυτό έχει αποτέλεσμα σε μια σύνθεση από σπασμένα beats, “καμένους” ήχους και ατμόσφαιρες που σε μεταφέρουν στο κεφάλι μου. Ακραίες μορφές για αντίστοιχα περιεχόμενα.
Αυτή τη φορά αποφάσισα να είμαι όσο πιο ανοιχτός μπορώ και με παίρνει. Αυτή τη φορά η αιτία ύπαρξης του CPoC ξεγυμνώνεται από άλλες, παράπλευρες ιδέες και ανοίγεται με πλήρη γύμνια. Το ίδιο και διάφορες δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Όχι με σκοπό να δοξαστεί κάποια μορφής αποδοχής τους ή η ιδέα της παραίτησης από τη ζωή εν γένει, αλλά με την ελπίδα ότι άνθρωποι που περνάνε κάτι παρόμοιο θα νοιώσουν ότι τους εκφράζει όλο αυτό και- ποιος ξέρει;- ίσως να βρουν και κάποια ανακούφιση σε αυτό το έργο. Και αυτό θέλω να είναι ξεκάθαρο: το όλο CPoC project δεν είναι πρόταγμα αλλά καταφύγιο. Στόχος παραμένει πάντα να βγάλουμε τον εαυτό μας από αυτήν την κατάσταση αλλά και να ξεριζώσουμε τον κόσμο που γεννάει αυτά τα φαινόμενα. Στην ουσία της διαφοράς μεταξύ Τέχνης που απολαμβάνει την παρακμή και Τέχνης που εκφράζει τις φρίκες που γεννά στον άνθρωπο ο σημερινός βάρβαρος κόσμος, το CPoC φιλοδοξεί να ανήκει στο δεύτερο.
Τέλος θέλω να πω και ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους βοήθησαν τεχνικά ή στη διάδοση του project. Με τους υπόλοιπους θα βρεθούμε σε επόμενα project.
Mud Garden για τις φορές που η σκέψη λασπώνει και χάνεται αλλά και γιατί σε κάθε κήπο πάντα κρύβεται η προοπτική του να ανθίσει κάτι.

Ψέμα πάνω στο ψέμα τα «θετικά μέτρα» της κυβέρνησης

Το λεγόμενο «θετικό» πακέτο μέτρων που τάχα απομένουν να υλοποιήσει για την επόμενη περίοδο, επιχειρεί να προβάλει σε αυτήν τη φάση η κυβέρνηση, ενώ παράλληλα διανθίζει και εξωραΐζει την αντιλαϊκή πολιτική με τις κάλπικες διακηρύξεις περί «μεταμνημονιακής εποχής» με περισσότερες «δυνατότητες» για τη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων, που έρχονται ως αποτέλεσμα των ρυθμών οικονομικής ανάκαμψης.
Πρόκειται για μια ακόμα απάτη ολκής, από αυτές στις οποίες ειδικεύεται η κυβέρνηση. Το πακέτο των μέτρων αυτών όχι μόνο δεν κλείνει τις πληγές των μνημονίων, αλλά ούτε καν ανακόπτει έστω το παραπέρα άνοιγμα αυτών των πληγών, που ανοίγει έτσι κι αλλιώς από χίλιες μεριές η υπόλοιπη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.
Δεν είναι παρά η επιστροφή ενός ελάχιστου μέρους από την τεράστια ληστεία σε βάρος του ελληνικού λαού, που συνεχίζεται και κλιμακώνεται, και βέβαια ακόμα κι αυτά δεν θα δίνονταν αν δεν υπήρχαν οι αγώνες του εργατικού - λαϊκού κινήματος, αν δεν υπήρχε η καθοριστική συμβολή και η πίεση του ΚΚΕ.
Μάλιστα, η κυβέρνηση, που καλλιεργεί παραπέρα τη μείωση των απαιτήσεων, την αντίληψη ότι δήθεν δεν μπορεί να γίνει «τίποτα καλύτερο» από αυτά τα ψίχουλα, συνδέει ακόμα και αυτά με τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, τους απαράβατους όρους για τα «πρωτογενή πλεονάσματα», την παραπέρα κλιμάκωση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, την τόνωση της «ανταγωνιστικότητας» των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων. Στη στρατηγική αυτή εντάσσονται και υπηρετούν τα λεγόμενα «θετικά μέτρα» που διαφημίζει, που βέβαια αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, όχι το αντίβαρο, αλλά το συμπλήρωμα της υπόλοιπης αντιλαϊκής πολιτικής της.

Κοροϊδία οι εξαγγελίες για αύξηση του κατώτατου μισθού

«Εμβληματική» τέτοια απάτη είναι τα κυβερνητικά λεγόμενα περί αύξησης του κατώτατου μισθού, που δεν είναι παρά η εφαρμογή του αισχρού μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, που απαγορεύει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και καθορίζει τον κατώτατο μισθό με κυβερνητική απόφαση και με βάση πάντα την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου.
Σε αυτό το φόντο, η κυβέρνηση κάνει λόγο για «αυξήσεις» της τάξης του 5% με 10%, ενώ σε κάθε περίπτωση η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προμνημονιακά επίπεδα έχει το απόλυτο «απαγορευτικό». Ολα αυτά την ώρα που ο κατώτατος μισθός από 745,9 ευρώ που ήταν το 2011, συρρικνώθηκε σήμερα στα 586,07 ευρώ, με την κατρακύλα να φτάνει στο 21,4% και βέβαια πρόκειται για τον ονομαστικό μισθό, που δεν περιλαμβάνει την αφαίμαξη εισοδήματος από την ένταση της φοροληστείας και τις άλλες παρεμβάσεις.
Την ίδια ώρα, οι όποιες αυξήσεις - ψίχουλα δουν στο εισόδημά τους οι εργαζόμενοι θα εξανεμιστούν κυριολεκτικά την άλλη στιγμή από τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα και την ένταση της φοροληστείας.
Επόμενος σταθμός της επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα είναι το 2020, μέσω της νέας μείωσης του αφορολόγητου ορίου, που προβλέπει τη φορολόγηση ακόμα και εισοδημάτων πάνω από περίπου 420 ευρώ, καταληστεύοντας δηλαδή ακόμη και αυτόν τον κατώτατο μισθό μαζί με τις όποιες «αυξήσεις».
Για την ώρα, τα «έργα και οι ημέρες» της σημερινής κυβέρνησης, που πρωτοεφαρμόστηκαν το 2016, περιέλαβαν μεταξύ άλλων τη μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς - συνταξιούχους, την αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ (24% από 23%) και μάλιστα σε συνδυασμό με τις μετατάξεις εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης στον υψηλό συντελεστή και μια σειρά από άλλες αντιλαϊκές παρεμβάσεις στο μέτωπο της φοροληστείας.
Σύμφωνα με έκθεση για την «απασχόληση» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου 2019 «το πραγματικό κατά κεφαλήν διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών» στην Ελλάδα διαμορφώνεται σήμερα στο 69% αυτού που υπήρχε στο έτος 2008, δηλαδή, σε μέσα επίπεδα, έχει συρρικνωθεί σε ποσοστό 31%.
Την ίδια ώρα, η αντικατάσταση του αίσχους του υποκατώτατου μισθού αντισταθμίζεται και με το παραπάνω από το νέο αίσχος, το κυβερνητικό «δώρο» των ασφαλιστικών εισφορών των νέων εργαζομένων στην εργοδοσία, και βέβαια συνολικά από τη ζούγκλα των δεκάδων μορφών ελαστικής απασχόλησης, της απογείωσης της «ευελιξίας» για το σύνολο των εργαζομένων.

Απογείωση του εμπαιγμού η «προστασία» της πρώτης κατοικίας

Απογειώνοντας τον εμπαιγμό, η κυβέρνηση, την ώρα που από κοινού με τους τραπεζίτες «τελειώνει» την όποια τυπική προστασία είχε απομείνει στην πρώτη κατοικία και καταστρώνει σχέδιο δεκάδων χιλιάδων πλειστηριασμών για τη μείωση των «κόκκινων» δανείων, διαφημίζει το «νέο πλαίσιο προστασίας», όπως το αποκαλεί, που καταρτίζει και που έγκειται σε «παρεμβάσεις» όπως η ενεργοποίηση της νομοθετικής ρύθμισης για την κρατική επιδότηση στεγαστικών δανείων πρώτης κατοικίας. Μέτρο που στην πραγματικότητα διευκολύνει τις τράπεζες να βάλουν στο «χέρι» τις απαιτήσεις τους από τα στεγαστικά δάνεια, ενώ σφίγγει και τη θηλιά των εκβιασμών στα λαϊκά νοικοκυριά.
Εξάλλου, σύμφωνα με πληροφορίες, τα όρια «προστασίας» στην πρώτη κατοικία θα συρρικνωθούν τόσο σε ό,τι αφορά τις εμπορικές τιμές όσο και το ύψος του ετήσιου εισοδήματος των λαϊκών νοικοκυριών. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με εκτιμήσεις, το μέσο σημερινό υπόλοιπο των στεγαστικών δανείων που χορηγήθηκαν πριν από την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης (2008), διαμορφώνεται στο εύρος των 80.000 ευρώ, επίπεδο το οποίο συζητείται και ως (υποτιθέμενο) νέο όριο εκκίνησης προστασίας.
Αποκαλυπτική είναι η ήδη υπάρχουσα νομοθετική ρύθμιση της σημερινής κυβέρνησης σχετικά με τους όρους για τη χορήγηση της επιδότησης.
Τα πλέον οικονομικά αδύναμα λαϊκά νοικοκυριά υποχρεώνονται στην καταβολή ελάχιστης δόσης στις τράπεζες στο 5% του ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος μέχρι 8.000 ευρώ και 10% πάνω από τα 8.000 ευρώ. Η καταβολή της δόσης αποτελεί μάλιστα όρο και προϋπόθεση προκειμένου να χορηγηθεί η ενίσχυση του Δημοσίου, η οποία μάλιστα διακόπτεται σε περίπτωση «καθυστέρησης», που υπερβαίνει την αξία τριών μηνιαίων δόσεων.
Παράλληλα, η ρύθμιση για τον «εξωδικαστικό συμβιβασμό» για τα επιχειρηματικά χρέη προς το Δημόσιο (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία) όσο και προς τον ιδιωτικό τομέα σχετίζεται με την προσπάθεια για το «ξεσκαρτάρισμα» του μεγάλου όγκου των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων. Η ένταξη στην εν λόγω ρύθμιση «διευκόλυνσης» αφορά επιχειρήσεις προβληματικές αλλά και ταυτόχρονα όσες χαρακτηρίζονται «βιώσιμες». Μάλιστα, ως πρόσθετη δικλίδα ασφαλείας προβλέπεται η ύπαρξη τουλάχιστον μιας κερδοφόρας χρήσης στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας, γεγονός βέβαια που αποβάλλει ευθύς εξαρχής τη συντριπτικά μεγαλύτερη μάζα από τις μικρές επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες.

«Διευκολύνσεις» για χαράτσια

Στο τραπέζι βρίσκεται και πρόταση για την επιμήκυνση των δόσεων σε ό,τι αφορά τις ληξιπρόθεσμες «οφειλές» λαϊκών νοικοκυριών προς τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, με στόχο βέβαια να βάλουν στο χέρι τη μάζα των αντιλαϊκών φόρων και χαρατσιών.
Ολα τα αντίστοιχα μέτρα και ρυθμίσεις που ανά καιρούς παρουσιάστηκαν «μετά βαΐων και κλάδων», επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για μια τρύπα στο νερό, όσο η φοροληστεία σε βάρος του λαού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους για τα «έργα και τις ημέρες» της σημερινής κυβέρνησης:
-- Ο αριθμός των οφειλετών «υπό αναγκαστικά μέτρα είσπραξης» κλιμακώθηκε από 695.074 στο τέλος 2015 σε 830.056 το 2016, 1.050.077 το 2017, φτάνοντας σε 1.155.649 με βάση τελευταία διαθέσιμα στοιχεία.
-- Οι οφειλέτες «υπό αναγκαστικά μέτρα είσπραξης» φτάνουν σήμερα στο 64,53% του συνόλου των ληξιπρόθεσμων οφειλετών από 44,8% στο τέλος Δεκέμβρη 2015.
-- Οι «οφειλέτες στους οποίους δύναται να ληφθούν αναγκαστικά μέτρα είσπραξης», δηλαδή βρίσκονται στο «παρά 5» της επιβολής τους, φτάνουν τα 1,79 εκατομμύρια!
Εξίσου αποκαλυπτικά είναι και πρόσφατα στοιχεία αναφορικά με την ταξινόμηση των οφειλετών που βρίσκονται στις σχετικές λίστες, ανάλογα με το ύψος της εμφανιζόμενης οφειλής. Περίπου 3,6 εκατομμύρια χρωστούν ποσά από 1 μέχρι 10.000 ευρώ, έναντι 240.700 με ποσά από 10.000 μέχρι 100.000 ευρώ και περίπου 42.000 για ποσά πάνω από 100.000 ευρώ.

Βαρέλι χωρίς πάτο η περικοπή κονδυλίων για κοινωνικές ανάγκες

Παραπέρα η κυβέρνηση έρχεται να προκαλέσει, παρουσιάζοντας τα κάθε μορφής εφάπαξ «κοινωνικά μερίσματα» αναφορικά με τη διαχείριση φαινομένων φτώχειας, που αποτελούν «γέννημα - θρέμμα» της εφαρμοζόμενης πολιτικής, ως ενδεικτικά του φιλολαϊκού της προσανατολισμού.
Τα εφάπαξ ψίχουλα για τους πιο εξαθλιωμένους, την ώρα που η κυβέρνηση δίνει μόνιμα προνόμια, φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, «διευκολύνσεις» και ζεστό χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους, πάνε χέρι - χέρι με την περικοπή σε μόνιμη βάση κονδυλίων ακόμα και για στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, όσο και με την απογείωση της φοροληστείας του λαού.
Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, οι περικοπές των κρατικών κονδυλίων που ξεδίπλωσε η σημερινή κυβέρνηση για την περίοδο μέχρι και το 2017, φτάνουν στο αστρονομικό ύψος των 9,5 δισ. ευρώ, με αντίστοιχες «εξοικονομήσεις» σε ετήσια βάση, ενώ στα ποσά αυτά θα προστεθούν τόσο τα αντιλαϊκά μέτρα του 2018, όσο και αυτά που έρχονται για το 2019, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά και για τα επόμενα χρόνια, στη ρότα της υπεραπόδοσης των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα.
Σε ό,τι αφορά τα έσοδα της γενικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα της εντεινόμενης φοροληστείας απέναντι στο λαό, μεταξύ 2015 - 2017 καταγράφεται διόγκωση ύψους 1,77 δισ. ευρώ. Σε αυτό το πλαίσιο, η «σούμα» (καρατόμηση κοινωνικών κονδυλίων, ενίσχυση της φοροληστείας) ξεπερνά τα 11 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, χωρίς σε αυτά να υπολογίζεται η «απόδοση» των αντιλαϊκών μέτρων για το 2018 και για τη συνέχεια.
Απέναντι σε όλα αυτά, ως... «αντίμετρο» για το 2018 διατέθηκε «μέρισμα» 710 εκατ. με τη μορφή «εφάπαξ» βοηθήματος σε κατηγορίες φτωχών λαϊκών στρωμάτων, κι αυτά με το «κοσκίνισμα» των εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων.
Χαρακτηριστική, εξάλλου, περίπτωση για το τι σημαίνει η λογική του Χότζα που καλλιεργεί η κυβέρνηση, του «δέκα σου παίρνω, ένα σου δίνω», είναι μεταξύ πολλών άλλων η περίπτωση του «επιδόματος θέρμανσης». Πριν από την «εξίσωση» των ειδικών φόρων στα καύσιμα, που εφαρμόστηκε στο πλαίσιο του πρώτου μνημονίου (2011), ο ειδικός φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης βρισκόταν στα 21 ευρώ το χιλιόλιτρο, ενώ σήμερα με τη συμβολή όλων των κυβερνήσεων της περιόδου, φτάνει στα 280 ευρώ, με τις ανατιμήσεις να φτάνουν δηλαδή στα 259 ευρώ στο χιλιόλιτρο! Δήθεν ως «αντάλλαγμα» δίνονται τα ψίχουλα του «επιδόματος θέρμανσης» μόνο για ένα ορισμένο τμήμα του λαού και βέβαια μόνο για ένα ελάχιστο μέρος από τα κλοπιμαία. Και την ίδια ώρα, η κυβέρνηση έχει να επιδείξει σημαντικό έργο ακόμη και στην περικοπή αυτού του πενιχρού επιδόματος, από 210 εκατ. αρχικά, στα 111 εκατ. στον κρατικό προϋπολογισμό του 2017, με περαιτέρω σύνθλιψη στα 44 εκατ. το 2018.