Φουσκωμάτων συνέχεια

 Φουσκωμάτων συνέχεια

Δεν είχα σκοπό να συνεχίσω το χτεσινό θέμα αλλά οφείλω να ανασκευάσω την αρχική μου άποψη μιας και φαίνεται ότι το κείμενο δημιούργησε απορίες και ερωτηματικά, τα οποία δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα.

Λέγαμε χτες ότι το επενδυτικό κεφάλαιο της SNB φτάνει τα 700 δισ. ελβετικών φράγκων, οπότε το πρώτο ερώτημα είναι φυσιολογικό: πού βρέθηκαν αυτά τα λεφτά σε περίοδο κρίσης. Ας αποφύγουμε την εύκολη απάντηση ότι εδώ μιλάμε για λογιστικό χρήμα κι ας θυμηθούμε τι κάνει εδώ και χρόνια η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας, η BoJ: τυπώνει χρήμα, στα πλαίσια μιας διαδικασίας ποσοτικής χαλάρωσης. Αναφέρω την BoJ, επειδή η τακτική της είναι μακρόχρονη κι έχει γίνει γνωστή σε όλους αλλά το ίδιο κάνουν πλέον όλες οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες.

Εξέλιξη του επιπέδου τιμών βασικών αγαθών από το 1900 ως σήμερα (βάση: 1/1/2000 = 100).
Όλη η πρόοδος του 20ου αιώνα εξανεμίστηκε κατά την τρέχουσα κρίση.

Το δεύτερο ερώτημα γεννιέται από το πρώτο: αφού αυξάνεται με τέτοιους ρυθμούς η προσφορά χρήματος, γιατί δεν σημειώνεται πληθωριστική έκρηξη; Πράγματι, εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι εδώ έχει καταλυθεί ένας βασικός νόμος της οικονομίας, αφού η λογική λέει πως όσο περισσότερο χρήμα τυπώνω τόσο ανεβαίνει ο πληθωρισμός και, βεβαίως, τόσο υποτιμάται το συγκεκριμένο νόμισμα. Όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Πληθωρισμός υπάρχει και, μάλιστα, αρκετά υψηλός. Μόνο που δεν απορροφάται στο σύνολό του από τα καταναλωτικά αγαθά. Στο μεγαλύτερο ποσοστό του βαρύνει μερικά βασικά αγαθά και τα πάγια (υλικά και άυλα). Αν σκεφτείτε λίγο, θα καταλάβετε τον λόγο που ανατιμώνται τα πάγια: όταν μια κεντρική τράπεζα εκδίδει χρήμα, δεν το ξοδεύει για να αγοράσει φέτα ή σπαλομπριζόλες αλλά το χρησιμοποιεί για να αγοράσει τίτλους και άλλα επενδυτικά αγαθά.

Αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό είναι που δημιουργεί την χρηματιστηριακή ευφορία για την οποία κάναμε λόγο χτες. Το πρόβλημα είναι πως αυτή η τεχνητή διόγκωση (το φούσκωμα, με άλλα λόγια) της αξίας των παγίων δεν μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές. Και το ερώτημα που μπαίνει αβίαστα είναι γιατί δεν αντιδρούν οι -αυτορρυθμιζόμενες, κατά τον Φρήντμαν- αγορές; Δεν αντιλαμβάνονται ότι κάθε φούσκα είναι προορισμένη να σκάσει κάποτε, νομοτελειακά;

Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι σαφής. Φυσικά και όλοι γνωρίζουν ότι η φούσκα κάποτε θα σκάσει. Το ότι δεν παίρνουν τα μέτρα τους οφείλεται στην αστείρευτη δίψα τους για βραχυπρόθεσμη αύξηση των κερδών τους. Η τακτική των κεντρικών τραπεζών τροφοδοτεί τις αγορές με ρευστότητα, η οποία συντηρεί όλες τις άρρωστες καταστάσεις. Όλοι ξέρουν πως μια επιχείρηση μπορεί να ζήσει χρόνια και χρόνια καταγράφοντας ζημιές, αρκεί να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα ρευστότητας. Αφού, λοιπόν, οι κεντρικές τράπεζες φροντίζουν να διοχετεύουν χρήμα, γιατί να ενοχληθούμε; Όσο για το τι θα γίνει όταν (και όχι αν) θα σκάσει η φούσκα... απλώς ελπίζουμε να μη σκάσει στα μούτρα μας. Κι έπειτα... άσε να σκάσει πρώτα κι ύστερα βλέπουμε...

Πάμε παρακάτω. Στον ιστότοπο της TCW (Trust Comany of the West) βρήκα το παραπάνω εξαιρετικά ενδιαφέρον διάγραμμα. Με την πορτοκαλί γραμμή απεικονίζεται η εξέλιξη του ονομαστικού ΑΕΠ (δίχως αποπληθωρισμό) των ΗΠΑ και με την μπλε η εξέλιξη της καθαρής αξίας των -υλικών και άυλων- περιουσιακών στοιχείων. Παρατηρείστε ότι κάθε καινούργια φούσκα είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη, θυμηθείτε τα όσα πριν ενάμισυ αιώνα σημείωνε ο Μαρξ για την κυκλική εμφάνιση των καπιταλιστικών κρίσεων κι ελάτε να κάνουμε μερικά σχόλια.

Παρά τις φούσκες που σκάνε, οι υφεσιακές περίοδοι (γκρίζες περιοχές στο διάγραμμα) είναι μάλλον σύντομες και το ονομαστικό ΑΕΠ, μετά από μια σύντομη στάση) τραβάει ξανά την ανηφόρα. Αυτό συμβαίνει λόγω των αδιάκοπων ενέσεων ρευστότητας που κάνει η Fed, είτε με απαράδεκτα χαμηλά επιτόκια είτε με έκδοση νέου χρήματος, το οποίο κατευθύνεται στην ενίσχυση των επιχειρήσεων. Έτσι, το μόνο που μένει μετά από κάθε φούσκα που σπάει, είναι η μεταφορά πλούτου από το κάτω μέρος τής πυραμίδας προς την κορυφή, από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα προς τα ψηλότερα.

Ένα ακόμη λογικό (εκ πρώτης όψεως) ερώτημα είναι γιατί, παρ' όλα αυτά, δεν έρχεται η ανάπτυξη; Μα, επειδή ανάπτυξη σημαίνει αύξηση της παραγωγής, όχι τεχνητή ανατίμηση παγίων στοιχείων! Προσέξτε:

Ας υποθέσουμε ότι αύριο το πρωί διπλασιάζεται με νόμο η αξία όλων των ακινήτων τής χώρας. Θέλετε τώρα να δεχτώ ότι οι ιδιοκτήτες τους θα διπλασιάσουν την περιουσία τους εν μιά νυκτί; Άντε, να το δεχτώ για να μη σας χαλάσω το χατήρι. Όμως, θα πρέπει κι εσείς να δεχτείτε πως από δω και πέρα όποιος θέλει να αποκτήσει ένα ακίνητο, θα πρέπει να βρει τα διπλά λεφτά για να το αγοράσει. Σε τελική ανάλυση, θα είναι σαν να σας χαρίζω την Πεντέλη αλλά δίχως να μπορείτε να την πουλήσετε και δίχως να βγάζετε τα απαραίτητα χρήματα για να την αξιοποιήσετε. Βέβαια, θα μου αντιτείνετε ότι διπλασιάζοντας την αξία τού ακινήτου σας, θα μπορείτε να πάρετε ένα γενναίο δάνειο με μια υποθήκη. Σωστό. Και κάπως έτσι θα αρχίσει να φουσκώνει μια καινούργια φούσκα, στο σκάσιμο της οποίας θα χάσετε όχι μόνο το ακίνητό σας αλλά και την Πεντέλη και κάθε λοφίσκο από το Σούνιο ως τον Κιθαιρώνα.

Κρίσιμοι δείκτες τραπεζικού κινδύνου από μέτρηση της 29/7/2016. Στην τρίτη στήλη η μόχλευση.
Η Dexia κατέρρευσε ήδη, η Monte dei Paschi βρίσκεται στην εντατική, η Deutche Bank ακολουθεί.

Θα κλείσω κάπου εδώ, αφήνοντάς σας να σχολιάσετε ένα τελευταίο στοιχείο, το οποίο ίσως δίνει μια καλή ιδέα για το τι θα συμβεί όταν (και όχι αν) σκάσει η φούσκα των τραπεζών:

Η σοβούσα καπιταλιστική κρίση ξέσπασε την Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008, με την υποβολή αίτησης πτώχευσης της Λέμαν Μπράδερς. Την στιγμή τής κατάρρευσής της, η Λέμαν Μπράδερς είχε μόχλευση 32, δηλαδή είχε στον δρόμο χορηγήσεις δανείων ύψους 32 φορές τα ίδια κεφάλαιά της. Σήμερα, η Ντώυτσε Μπανκ έχει μόχλευση πάνω από 100. Καληνύχτα σας. 

ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ-Εκδρομη

Εκδρομη

    ΕΞΩΡΑ΄Ί΄ΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΩΝ

Παργα                                                           ΓΛΥΚΙ

 Τηλ.επικ.6979408195                        

Καθαρα Δευτερα  27-2

Τιμη  20ευ

Αναχωρηση  6.15πμ από

          ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ

Το συνέδριο του ΕΚΑ

 Το συνέδριο του ΕΚΑ

Κανονικά το σημερινό σημείωμα έπρεπε να είναι αφιερωμένο στον Κηλαηδόνη -αλλά προηγείται το ρεπορτάζ. Κι ο τίτλος του να έχει κάποιο λογοπαίγνιο-ρίμα με την Αλέκα, το Μεντρέκα ή τον Κώστα Πρέκα. Πχ εμείς πρωτιά στο ΕΚΑ κι εσείς με Κώστα Πρέκα -όποιοι κι αν είστε εσείς. Αλλά για αυτό το σκέλος πρέπει να περιμένουμε να επιβεβαιωθεί στην πράξη-κάλπη.

Όσα ακολουθούν παρακάτω για το... επαναληπτικό συνέδριο του ΕΚΑ, είναι μεταφορά της μεταφοράς, με τη μέθοδο του σπασμένου τηλεφώνου, οπότε μπορεί να χάνουν κάτι στη διαδρομή, συμπληρώνοντας δημιουργικά τα κενά, ωστόσο διατηρούν την αξιοπιστία τους, ως προς την ουσία, και τη βαρύτητα-σημασία τους.

Θυμίζω πως το συνέδριο είχε διεξαχθεί κανονικά, αναδεικνύοντας πρώτη δύναμη το ψηφοδέλτιο που πρόσκειται-συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, αλλά ακυρώθηκε με απόφαση-παρέμβαση της τυφλής και αδΕΚΑστης (ξέχασα να πω ταξικά αμερόληπτης κι ανεξάρτητης) δικαιοσύνης, μετά την καταγγελία του σωματείου της ΑΛΦΑ-ΜΠΑΝΚ. που είχε αποκλειστεί από το συνέδριο, γιατί καταμέτρησε στις αρχαιρεσίες του επιστολικές ψήφους (που τρέχα γύρευε να αποδείξεις την εγκυρότητά τους). Κι έχει ενδιαφέρον γιατί το ζήτημα επανήλθε -θα δούμε πως- εκ νέου στο προσκήνιο.

Σημειώνω παρεμπιπτόντως, πως δε γίνεται κάποια ειδική εξαίρεση εις βάρος αυτού του σωματείου, αλλά υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις αποκλεισμού σωματείων για τον ίδιο λόγο, καθώς εδώ και δύο συνέδρια έχει παρθεί απόφαση να μη γίνονται δεκτά νέα μέλη-σωματεία που δεν πληρούν αυτόν τον κανόνα.

Πριν από αυτό όμως, βρέθηκαν στο επίκεντρο οι φασίστες-χρυσαυγίτες ενός σωματείο σεκιουριτάδων, κι η κινητοποίηση των μελών της ΟΡΜΑ (κάτι αναρχοσυνδικαλιστές αν δεν απατώμαι) που συγκεντρώθηκαν για να τους υποδεχτούν και βασικά να τους φτύσουν με μίσος ταξικό, καθώς περνούσαν από μπροστά τους. Στα ευτράπελα συμπεριλαμβάνεται κι ο ισχυρισμός μιας συνέδρου -αν κατάλαβα καλά- ότι ένας από αυτούς (τους φασίστες) έχει βάλει μεν την υπογραφή του για τη συγκρότηση του σωματείου, αλλά (ω με συγχωρείτε) ήταν τυχαίο και δεν έχει στην πραγματικότητα σχέση με αυτό. Άλλο τώρα αν τυγχάνει να είναι από τους κατηγορούμενους στη δίκη της Χρυσής Αυγής, που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες.

Αυτοί οι σεκιουριτάδες λοιπόν μίλησαν μεν, πατάχθηκαν δε και αποκλείστηκαν πανηγυρικά. Το ζήτημα ήταν με ποιον τρόπο και ποιο σκεπτικό θα επικυρωθεί ο αποκλεισμός τους. Πάρθηκε αρχικά λοιπόν μια ομόφωνη απόφαση εις βάρος τους, γιατί έχουν σύρει το ΕΚΑ στα δικαστήρια, ζητώντας-διεκδικώντας το ευτελές ποσό των 300 χιλιάδων ευρώ. Κι επειδή προφανώς το ποσό αυτό δεν υπάρχει κι ούτε μπορεί να βρεθεί, πρακτικά ζητάνε να κλείσει και να πάψει να λειτουργεί το ΕΚΑ -θεωρώντας ότι αυτό συνιστά δικαίωσή τους. Οπότε έθεσαν αυτομάτως εαυτούς εκτός ΕΚΑ.

Αποκλείστηκαν λοιπόν ομόφωνα για αυτό, για να προσθέσει ο δικός μας πως δεν αρκεί να βασιστεί η απόφαση σε αυτό το "τεχνικό" σημείο, αλλά πρέπει να βγει και μια απόφαση που να εξηγεί πως αποκλείονται από το συνέδριο για πολιτικούς λόγους, βασικά επειδή είναι φασίστες -ακόμα κι αν δεν υπήρχε στη μέση το θέμα της μήνυσής τους προς το ΕΚΑ. Κι αν ήταν ίσως αναμενόμενα τα "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε" της ΔΑΚΕ, εξίσου αποκαλυπτικά ήταν και τα μισόλογα του Συριζαίου και της παράταξής του, που ούτε καν σε ένα απλό αντιφασιστικό "μέτωπο" δεν μπορεί να φανεί πολιτικά συνεπής (ή μάλλον το κάνει από την ανάποδη μπάντα).

Περνάμε και στο σωματείο της ΑΛΦΑ-ΜΠΑΝΚ (ΑΜ) που κέρδισε την προσφυγή του (και πέτυχε την ακύρωση του συνεδρίου) λέγοντας ότι μπορεί να αποδείξει με χαρτιά και στοιχεία την ταυτότητα των επιστολικών ψηφοφόρων (που ήταν αληθινοί κι όχι μουσαντένιοι για να αλλοιώσουν τους συσχετισμούς). Ήρθαν λοιπόν στο επαναληπτικό συνέδριο, δικαιωμένοι, και (δε χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία, αλλά) μαντέψτε: ΔΕΝ έφεραν τα περιβόητα χαρτιά που θεωρητικά αποδεικνύουν το δίκιο τους. Κι έτσι πήραν προθεσμία να τα προσκομίσουν μέχρι αύριο, Τετάρτη, αλλιώς θα αποκλειστούν εκ νέου.

Οι εκπρόσωποι της ΑΤΕ (εξωκοινοβούλιο-Ανταρσυα) όμως -που αν δεν κάνω λάθος έχουν άμεσο συμφέρον-ενδιαφέρον για την υπόθεση, καθώς κινδυνεύουν να χάσουν την έδρα τους- απαίτησαν να αποκλειστεί επί τόπου το σωματείο, χωρίς προθεσμία και χρονοτριβές, σε διαφορετική περίπτωση θα αποχωρούσαν. Όπως και έκαναν τελικά, ενώ ένας δικός τους φώναζε κάτι για τη Βάρκιζα! Αλίμονο... Την Πανσπουδαστική νο 8 απορώ γιατί ξέχασαν.
Επανήλθαν όμως για λίγο, για να διευκρινίσουν πως αποχωρούν μόνο από τη διαδικασία, αλλά όχι από τις επικείμενες αρχαιρεσίες -μη χάσουν και την έδρα. Εντάξει, επειδή ειπώθηκε μια κορόνα για τη Βάρκιζα, δε σημαίνει πως πρέπει να ξαναζήσουν και την αποχή από τις εκλογές του 46'...

Η φαρσοκωμωδία ολοκληρώθηκε λίγο αργότερα, στη συζήτηση για το (αν θα γίνει δεκτό το) ενιαίο σωματείο ΒΟΝΤΑΦΟΟΥΝ-ΓΟΥΙΝΤ (δανείζομαι την τακτική των ελληνικών κεφαλαίων για τα ξένα μονοπώλια από το Ρίζο), που πρέπει να 'χουν κάποια σχέση (ή επαφή τουλάχιστον) με την Ανταρσυα, αλλά ο εκπρόσωπός τους είπε ότι δεν καταλάβαινε τη στάση των συναδέλφων της ΑΤΕ. Κι είχε δίκιο να μην την καταλαβαίνει, γιατί στο προηγούμενο συνέδριο του ΕΚΑ είχαν ψηφίσει να γίνει αποδεκτό το σωματείο τους (που κι αυτό είχε επιστολικές ψήφους). Αρχές, όχι αστεία...

Στα αξιοσημείωτα σημειώνω και το σχόλιο ενός σφου για "ΔΑΚΕ-1 και ΔΑΚΕ-2", όπου η πρώτη έχει κρατήσει τον τίτλο και παίζει μπάλα στο μεγάλο "αντιμνημονιακό μέτωπο" ενώ η δεύτερη έχει βαφτιστεί "Νέα Πορεία" και πρόσκειται στο Μητσοτάκη. Κι όταν ο εκπρόσωπός της απόρησε γιατί τους βαφτίσαμε ΔΑΚΕ-2, χάρισε άφθονο γέλιο λέγοντας πως η παράταξή του έχει χτυπηθεί σκληρά από το σύστημα (και μετά απορούσε γιατί γελάνε από κάτω). Πρώτα ο Κούλης πολιτικός εξόριστος, κι ύστερα αυτό. Πόσους αγώνες ακόμα θα δώσει αυτή η παράταξη...

Τα αποτελέσματα δεν έχουν βγει ακόμα, αλλά δε νομίζω να υπάρξουν ουσιαστικές διαφορές. Ακόμα κι η πρώτη θέση στο ΕΚΑ από μόνη της δε λέει τίποτα, εφόσον δεν επηρεάζει καθοριστικά τη λήψη αποφάσεων (πρωτιά δε σημαίνει και πλειοψηφία στο Δ.Σ.)

Την ίδια ώρα (Κυριακή πρωί) η κε του μπλοκ πετύχαινε στα Εξάρχεια τον καφέ της παρηγοριάς για ένα πολιτικό μνημόσυνο και διάφορες μορφές του αριστεροχωρίου, που είχαν έρθει να τιμήσουν το μακαρίτη. Κι όχι, δεν ξέρω ποιος είναι, αλλά δεν πρέπει να έκλαιγαν το αριστεροχώρι, όπως σχολίασε σκωπτικά ο Ρεντ-Φλάι...

Κρίση χρέους είπατε;

 Κρίση χρέους είπατε;

Διαβάζουμε σήμερα στην Καθημερινή(αλλά και σε όλο τον τύπο):

"Εκθεση ΔΝΤ: Mη βιώσιμο το χρέος, επιτάχυνση μεταρρυθμίσεων, μείωση συντάξεων και φορολογίας"

Aνάλογους τίτλους με περισσότερες πληροφορίες γύρω από τα μέτρα που ζητά το ΔΝΤ να ληφθούν, βρίσκουμε αλλού σε άλλες εφημερίδες και σάιτ.

Η γνώμη μας είναι ότι και μόνο αυτά τα ολίγα επαρκούν για να δείξουν πόσο λάθος και επώδυνη για το λαό ήταν η θεώρηση της κρίσης που περνάει η χώρα ως "κρίσης χρέους" και όχι ως "κρίσης υπερσυσσωρευσης" όπως λέει το ΚΚΕ. 

Ψιλά γράμματα θα πεί ίσως κάποιος. Δεν είναι έτσι όμως.

Και δεν είναι έτσι για τον απλό λόγο ότι η πλευρά της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, αλλά και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών που υπάρχουν για λογαριασμό των μεγάλων μονοπωλίων, όπως και η πλευρά των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων που κατέχουν την εξουσία στην Ελλάδα, βολεύεται μια χαρά πίσω από την προσπάθεια επίλυσης της "κρίσης χρέους" και βέβαια συντάσσεται με τους παραπάνω οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, στην αναζήτηση μέτρων που φυσικά θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. 

Όσο κι αν γνωρίζουν τα προβλήματα που δημιουργούν οι γνωστές αντιφάσεις όπως π.χ. μείωση μισθού= μείωση αγοραστικής δύναμης, δεν παύουν να θεωρούν ότι αυτό που πρέπει να σωθεί πρώτα και κύρια είναι τα κέρδη και η βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, ό,τι κι αν στοιχίσει αυτό στο οικογενειακό εισόδημα και στο τσάκισμα της ζωής μιας εργατικής οικογένειας.

Η επίλυση μιας "κρίσης χρέους", με την εξουσία στα χέρια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, φυσικά μπορεί να επιχειρηθεί και να γίνει εντός συστήματος και να την πληρώσει ο λαός. Κάτι ανάλογο δεν μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα με την επίλυση μια κρίσης υπερσυσσώρευσης, αφού φυσικά καπιταλισμός, στη σύγχρονη εποχή των μονοπωλίων και των αγορών, που δεν έχει στόχο την όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία με κάθε μέσο, απλά δεν υπάρχει.

Φυσικά εντελώς διαφορετική θα ήταν η συζήτηση αν στο στόχαστρο δεν βρισκόταν το χρέος, που είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία της κρίσης, αλλά  τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων στον καιρό της αναπτυξης , που τώρα φυσικά δυσκολεύονται να βρουν "ικανοποιητικές" επενδύσεις και λιμνάζουν σε διάφορους λογαριασμούς απαιτώντας διαρκώς νέα μέτρα ως κίνητρα(κρίση υπερσυσσώρευσης).

Όταν μάλιστα οι οπαδοί της "κρίσης χρέους" βρίσκονται σε διάφορες αριστερές ομάδες και κόμματα, και πυροβολούν όλοι μαζί από κοινού την άποψη των κομμουνιστών που αποκαλύπτει τον ένοχο που δεν είναι άλλος από τον ταξικό αντίπαλο και την "οικονομιά της αγοράς", τότε για άλλη μια φορά βλέπουμε πόσο εύκολα συναντιούνται αυτοί, δεξιοί, κεντρώοι ή "αριστεροί", που δεν έχουν σα στόχο την ανατροπή αυτού του συστήματος αλλά τη σωτηρία του.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Σφοδρές μάχες στα ανατολικά

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Σφοδρές μάχες στα ανατολικά

Copyright 2017 The Associated

Ο ουκρανικός στρατός συγκεντρώνει βαριά όπλα κοντά στις περιοχές που ελέγχουν οι πολιτοφύλακες

Κλιμακώνεται καθημερινά η σύγκρουση στην Ανατολική Ουκρανία, ανάμεσα στις δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου (στρατός και εθνικιστικά τάγματα) και τις πολιτοφυλακές των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ (αποπροσανατολιστικός όρος αφού πρόκειται για αστικά καθεστώτα που προσβλέπουν στη Ρωσία). Οι μάχες διευρύνονται σε όλη τη γραμμή της αντιπαράθεσης που είχε καθοριστεί από τη λεγόμενη συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ του Φλεβάρη του 2015, που ουσιαστικά έμεινε στα χαρτιά. Σε δεκάδες πόλεις και κατοικημένες περιοχές, μόνο την τελευταία μέρα έγιναν πάνω από 1.200 παραβιάσεις της εκεχειρίας με χρήση όπλων διαφόρων διαμετρημάτων και βολών πυροβολικού, ενώ ο ουκρανικός στρατός συγκεντρώνει όλο και περισσότερο βαρύ οπλισμό στην πόλη Αντβίγιφκα, που είναι το επίκεντρο των επιχειρήσεών του.
Οι πολιτοφυλακές αναφέρουν το θάνατο 3 στρατιωτών τους (ένας μάλιστα χτυπήθηκε από ελεύθερο σκοπευτή), ενώ στο Λουγκάνσκ με εκρηκτικό μηχανισμό ανατινάχτηκε το όχημα στο οποίο επέβαινε διοικητής των πολιτοφυλάκων και ο οδηγός του. Ο ουκρανικός στρατός αναφέρει τον τραυματισμό 6 στρατιωτών, ενώ η κυβέρνηση του Κιέβου ενημέρωσε ότι ο Πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, διάρκειας μιας ώρας.
Στη συνομιλία αυτή δηλώνεται ότι εκφράστηκε αμοιβαία ανησυχία για την «επιδείνωση της ανθρωπιστικής κατάστασης γύρω από την πόλη Αντβίγιφκα», αλλά και η «κοινή διάθεση για να υπάρξει διευθέτηση της σύγκρουσης». Η υπηρεσία Τύπου της ουκρανικής προεδρίας σημειώνει ότι ο Ποροσένκο «ευχαρίστησε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, γιατί αυτές υποστηρίζουν την εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία της Ουκρανίας» και ότι «συζητήθηκε η διεύρυνση της στρατηγικής τους συνεργασίας». Αφορμή γι' αυτό ήταν η πρόσφατη τοποθέτηση της πρεσβευτή των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Νίκι Χάλεϊ, που μίλησε για «ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία» και για «επιστροφή της Κριμαίας στην Ουκρανία», ταυτόχρονα με την ευχή να «καλυτερέψουν οι σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας», αφού η νέα ηγεσία θεωρεί πιο ρεαλιστική λύση για τη δράση των αμερικανικών μονοπωλίων. Από την πλευρά της, η ρωσική κυβέρνηση μέσω της εκπροσώπου του ΥΠΕΞ, Μ. Ζακχάροβα, επανέλαβε ότι η κλιμάκωση των επιθέσεων από την πλευρά της Ουκρανίας, που παραβιάζει τα συμφωνηθέντα στο Μινσκ, γίνεται για να εκβιάσει νέα χρηματοδότηση από τους δυτικούς συμμάχους της. Το βέβαιο είναι ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα συνεχιστεί ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, που και στην Ουκρανία πληρώνει με το αίμα του ο λαός.

Διεργασίες στο εσωτερικό της ΕΕ

Διεργασίες στο εσωτερικό της ΕΕ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διεργασίες στην ΕΕ εισέρχονται σε καινούργια φάση μετά το Brexit και την εκλογή Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Και μόνο το γεγονός ότι στην πρόσφατη Σύνοδο στη Μάλτα τέθηκε από τα πλέον επίσημα χείλη η προοπτική μιας ΕΕ «πολλών ταχυτήτων», με στόχο αυτή η θέση να καταγραφεί και επίσημα στη Σύνοδο Κορυφής στη Ρώμη τον ερχόμενο μήνα, είναι δείγμα της έντονης ενδοαστικής διαπάλης που διεξάγεται στο εσωτερικό της ΕΕ και των κρατών - μελών της για την κατεύθυνση και το βάθος της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, σε συνθήκες αβέβαιων προοπτικών για την οικονομία και όξυνσης της ανισομετρίας.
Στις εξελίξεις είναι βέβαιο ότι θα επιδράσουν και οι εκλογές που προγραμματίζονται τους επόμενους μήνες σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να στηθούν κάλπες σύντομα και στην Ιταλία.
Η κατάσταση της οικονομίας στο εσωτερικό αυτών των κρατών - μελών και γενικότερα στην ΕΕ - Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με την ένταση των ανταγωνισμών, επιδρούν στις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, χωρίς όμως να αλλάζει το βασικό επίδικο για την αστική τάξη. Που δεν είναι άλλο από την εφαρμογή του καταλληλότερου μείγματος στην οικονομική πολιτική και ο προσανατολισμός στις διεθνείς συμμαχίες, ώστε να υπηρετείται με αποτελεσματικότητα, από τη μια, η διεύρυνση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και, από την άλλη, η ενσωμάτωση και διαχείριση της λαϊκής δυσαρέσκειας, που γεννά η αντιλαϊκή πολιτική σε όλες τις εκφάνσεις της.
Τέτοιες διεργασίες γίνονταν και γίνονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε όλη την ΕΕ, στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης και της αδυναμίας σήμερα της οικονομίας να ανακτήσει ορμητικούς ρυθμούς ανάκαμψης στην πλειοψηφία των κρατών - μελών, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει το χάσμα που τα χωρίζει από τη Γερμανία. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι σε κράτη όπως η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα, γνωρίζει άνθιση το ρεύμα του «ευρωσκεπτικισμού».

***

Οπως γράφεται στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος, «την περίοδο που διανύουμε ισχυροποιείται προσωρινά το αστικό ρεύμα του εθνικισμού και του προστατευτισμού στην οικονομία, τόσο στις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία όσο και σε ισχυρά κράτη της Ευρωζώνης όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Στην ΕΕ το συγκεκριμένο ρεύμα εκφράζουν διάφορα κόμματα του αστικού ευρωσκεπτικισμού. Το ρεύμα του προστατευτισμού αναπτύσσεται ως επιλογή τμημάτων της αστικής τάξης στις ΗΠΑ και σε κράτη της ΕΕ για να αμυνθούν στην επιδείνωση των όρων ανταγωνιστικότητας πρώτα απ' όλα του βιομηχανικού κεφαλαίου τους, ιδιαίτερα σε συνθήκες επιβράδυνσης της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας.
Πάνω σε αυτό το έδαφος, περιπλέκονται τα διλήμματα της αστικής πολιτικής στη Γερμανία και στα υπόλοιπα κράτη - μέλη της ΕΕ. Καταρχάς, η κυρίαρχη γραμμή της γερμανικής αστικής τάξης κινείται ανάμεσα στη διατήρηση του διακυβερνητικού χαρακτήρα των αποφάσεων της ΕΕ και στην επιβολή στην πράξη της ΕΕ των πολλών ταχυτήτων, των πολλών ομόκεντρων κύκλων με εφαρμογή αυστηρών κανόνων στη δημοσιονομική πολιτική. Ωστόσο, η γερμανική σοσιαλδημοκρατία συμπλέει σε μεγάλο βαθμό με τις προτάσεις εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης που εκπορεύονται από την πλευρά της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας - καθώς και των υπόλοιπων χωρών που ανήκουν στο λεγόμενο "Club Med", που συγκροτήθηκε με την υπογραφή της λεγόμενης "Διακήρυξης της Αθήνας" - ζητούν από τη μια τη χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής (...) και από την άλλη την εμβάθυνση σε μία πορεία ενοποίησης της Ευρωζώνης (ενιαίο κοινοβούλιο και ενιαίος προϋπολογισμός Ευρωζώνης, ενιαία διακυβέρνηση κ.ά.), ώστε να αναλάβει η Γερμανία στην πράξη ρόλο εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ. Παράλληλα, στη Γαλλία και την Ιταλία δυναμώνει το ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα της αντιπολίτευσης.
(...) Η αντιπαράθεση για το μείγμα της ασκούμενης πολιτικής συνδέεται αντικειμενικά με την αντιπαράθεση για τις διεθνείς συμμαχίες της ΕΕ. Κι εδώ υπάρχουν μεγάλες διαφορές, τόσο ανάμεσα στα κράτη - μέλη όσο και στο εσωτερικό τους, όσον αφορά τη σχέση της ΕΕ και των επιμέρους κρατών με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, αλλά και την Κίνα. Στις εξελίξεις στην ΕΕ παρεμβαίνουν και οι ΗΠΑ, στηρίζοντας την Ιταλία και τη Γαλλία στο ζήτημα της χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής, καθώς και την ομάδα του Βίσεγκραντ και τις σκανδιναβικές χώρες».

***

Με βάση τα παραπάνω είναι ευκολότερο σήμερα να εξηγηθεί η ιδιαίτερη συμπάθεια που δείχνει η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Τραμπ προς το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού στην ΕΕ και τα θερμά λόγια που επιφύλαξε ο Τραμπ για την πρωθυπουργό της Βρετανίας. Ετσι εξηγείται, όμως, καλύτερα και η προσπάθεια που γίνεται στην ΕΕ να αναστηλωθεί η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία και να παρουσιαστεί ως το αντίπαλο τάχα δέος απέναντι στον «ευρωσκεπτικισμό», που τον ταυτίζουν με την άνοδο εθνικιστικών - ακροδεξιών κομμάτων, αλλά και στον «ακραίο νεοφιλελευθερισμό», όπως λένε, τον οποίο καταγγέλλουν ότι οδηγεί σε αποσύνθεση της ΕΕ και ότι με την πολιτική του ευνόησε την άνοδο της ακροδεξιάς.
Το παράδειγμα Σουλτς στη Γερμανία, η έκκληση «αριστερών» διανοουμένων της Γαλλίας για στήριξη του σοσιαλδημοκράτη υποψήφιου στις επικείμενες προεδρικές εκλογές, ακόμα και η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα να αναδεικνύει τον «προοδευτικό» ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, απέναντι στον ευρωσκεπτικισμό, την ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό, αποτελούν στοιχεία της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται στην ΕΕ.
Σε κάθε περίπτωση, ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει περιμένοντας παθητικά στη γωνία να δει πού θα κάτσει η μπίλια. Αν κάτι προκύπτει σαν χρήσιμο συμπέρασμα από τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς στο στρατόπεδο της αστικής τάξης, είναι ότι δεν είναι ενιαία, δεν είναι άτρωτη, δεν είναι ανίκητη. Γι' αυτό χρειάζεται σε κάθε χώρα να δυναμώσουν τα αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά της εργατικής - λαϊκής πάλης, να διευρύνονται τα ρήγματα στον αρνητικό συσχετισμό. Σε μια απότομη στροφή της ταξικής πάλης, να είναι σε θέση το κίνημα να αντεπιτεθεί.

Με το δικό του σχέδιο ο λαός

Με το δικό του σχέδιο ο λαός

«Η αβεβαιότητα θα τελειώσει», δήλωσε χτες ο Αλ. Τσίπρας, αναφερόμενος στην εξέλιξη των αντιλαϊκών παζαριών της κυβέρνησης με το κουαρτέτο για τη δεύτερη «αξιολόγηση».
Η δήλωσή του απευθύνεται πρωτίστως στο εγχώριο κεφάλαιο, το οποίο θέλει να καθησυχάσει ότι εν μέσω εντεινόμενων ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών εντός και εκτός ΕΕ, η κυβέρνηση κάνει ό,τι περνά από το χέρι της, για να διώξει την «αβεβαιότητα» πάνω από την ανάκαμψη των κερδών του, ότι προσπαθεί να κλείσει την «αξιολόγηση» με όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που αυτή περιλαμβάνει και τα οποία αποτελούν προϋπόθεση αυτής της ανάκαμψης.
Την ίδια ώρα, η κυβερνητική προπαγάνδα απευθύνεται και στο λαό: Αξιοποιώντας και τη συνολικότερη όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, σε όλα τα επίπεδα, επιχειρεί να τον τρομοκρατήσει ώστε να αποδεχτεί τη νέα αντιλαϊκή επίθεση ως «τέλος της αβεβαιότητας», ως «αποφυγή των χειρότερων».
Η κυβέρνηση και όλα τα επιτελεία του συστήματος υπηρετούν το σχέδιο του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι όμως έχουν συγκεντρωμένη πείρα για το πού τους οδηγεί αυτός ο δρόμος, γι' αυτό και έχουν κάθε συμφέρον να αντιπαραθέσουν το δικό τους σχέδιο, την πάλη τους ενάντια σε αυτήν την πολιτική, τον αγώνα για ανάκτηση των τεράστιων απωλειών τους, για κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, για κάλυψη των σύγχρονων αναγκών τους.
Απέναντι στα διάφορα χρονοδιαγράμματα των αντιλαϊκών διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με το κουαρτέτο, το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να αντιτάξει τον δικό του αγωνιστικό σχεδιασμό, κομβικό στοιχείο του οποίου στο αμέσως επόμενο διάστημα είναι η επιτυχία του συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ.
Η πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, για συλλαλητήριο στις 21/2, δίνει τη δυνατότητα η απάντηση σε παλιά και νέα μέτρα, η αντεπίθεση για δουλειά με δικαιώματα και ζωή με αξιοπρέπεια να γίνει υπόθεση εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων σε όλη τη χώρα, Σωματείων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα, με συγκεκριμένο σχέδιο ανά κλάδο και χώρο δουλειάς, ώστε να αγκαλιάζει ακόμα περισσότερους εργαζόμενους.
Με στόχο να φτάσει παντού το κάλεσμα, να μπουν στη μάχη τα εκατοντάδες σωματεία που συμμετείχαν στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, τα εκατοντάδες σωματεία που στήριξαν την πρόταση νόμου για την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Να αξιοποιηθεί κάθε μορφή που μπορεί να βοηθήσει τη μαζική συμμετοχή εργαζομένων: Γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις, συζητήσεις μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς.
Με συζήτηση για το πραγματικό περιεχόμενο των αντιλαϊκών παζαριών και τον αληθινό πρωταγωνιστή της αντεργατικής επίθεσης, την εργοδοσία, το κεφάλαιο, που επιχειρεί να διασφαλίσει την ανάκαμψη της κερδοφορίας του εντείνοντας τα χτυπήματα σε βάρος των εργαζομένων. Για το ρόλο του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, ο όποιος όπως... «έλαμψε» πάλι προχτές με τις άδειες καρέκλες στο συνέδριο του ΕΚΑ, «λάμπει» και με την πλήρη απουσία του από την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, αλλά και με την παρουσία του στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Με συζήτηση για το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πάλης, την ανάγκη ενεργητικής συμμετοχής των ίδιων των εργαζομένων, αλλά και με πρόγραμμα δράσης για την επιτυχία του συλλαλητηρίου, με δυνάμωμα εστιών αντίστασης σε χώρους δουλειάς και κλάδους για τα οξυμένα προβλήματα, για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, για την πάλη ενάντια στην απληρωσιά, για την Υγεία κ.ά., έτσι ώστε αυτή η ενεργητική συμμετοχή να μπορεί να γίνεται πράξη.
Με ένα τέτοιο σχέδιο, με έναν τέτοιον τρόπο δουλειάς, το συλλαλητήριο στις 21/2 μπορεί να δώσει μια δυνατή εργατική - λαϊκή απάντηση και πολύ περισσότερο να αφήσει θετικά αποκρυσταλλώματα για τη συνέχεια.