6 Ιαν 2013
Μάθε εργάτη πως (ταινία μικρού μήκους-Βίντεο)
Μάθε εργάτη πως (ταινία μικρού μήκους-Βίντεο)
 |
| η αφίσα της ταινίας |
Εμπνευσμένη από το έργο του Πωλ Λαφάργκ «Η Θρησκεία του Κεφαλαίου»
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Σήφης Στάμου,Κώστας Σταματόπουλος
Δ. Φωτογραφίας:Ιωάννης Στέφανος Κούνης
Μοντάζ: Μαιρηλία Καλαϊντζιδου
Παραγωγή: Χρήστος Γιάννου, Κώστας Σταματόπουλος, Σήφης Στάμου
Παραγωγή: Μανώλης Πατεράκης
Με τους: Δημήτρη Δρόσο , Ιωσήφ Πολυζωίδη , Κάτια Ζαρκάδα
Η μουσική της ταινίας είναι από το τραγούδι «Νόμος Είναι..» Μουσική: Χρήστος Χατζησπύρου Στίχοι: Φάνης Μαργαρώνης Ερμηνεία: Βίκυ Αναστασίου
Συμμετείχε στο34th drama Short Film Festival
Διαβάστε εφόσον σχετίζονται και τα παρακάτω:
Μάθε εργάτη πως (ταινία μικρού μήκους-Βίντεο)
Μάθε εργάτη πως (ταινία μικρού μήκους-Βίντεο)
|
| η αφίσα της ταινίας |
Εμπνευσμένη από το έργο του Πωλ Λαφάργκ «Η Θρησκεία του Κεφαλαίου»
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Σήφης Στάμου,Κώστας Σταματόπουλος
Δ. Φωτογραφίας:Ιωάννης Στέφανος Κούνης
Μοντάζ: Μαιρηλία Καλαϊντζιδου
Παραγωγή: Χρήστος Γιάννου, Κώστας Σταματόπουλος, Σήφης Στάμου
Παραγωγή: Μανώλης Πατεράκης
Με τους: Δημήτρη Δρόσο , Ιωσήφ Πολυζωίδη , Κάτια Ζαρκάδα
Η μουσική της ταινίας είναι από το τραγούδι «Νόμος Είναι..» Μουσική: Χρήστος Χατζησπύρου Στίχοι: Φάνης Μαργαρώνης Ερμηνεία: Βίκυ Αναστασίου
Συμμετείχε στο34th drama Short Film Festival
Διαβάστε εφόσον σχετίζονται και τα παρακάτω:
Όταν το Βήμα αναλαμβάνει να φτιάξει το φιλολαϊκό προφίλ του «πιο φανατικού υποστηρικτή του μνημονίου» ή πως ξεφορτώνεσαι γρηγορότερα έναν υπάλληλο
Όταν το Βήμα αναλαμβάνει να φτιάξει το φιλολαϊκό προφίλ του «πιο φανατικού υποστηρικτή του μνημονίου» ή πως ξεφορτώνεσαι γρηγορότερα έναν υπάλληλο
Όταν το Βήμα αναλαμβάνει να φτιάξει το φιλολαϊκό προφίλ του «πιο φανατικού υποστηρικτή του μνημονίου» ή πως ξεφορτώνεσαι γρηγορότερα έναν υπάλληλο
Παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα το «κλάμα» του Άδωνι Γεωργιάδη, για το κλείσιμο του βιβλιοπωλείου του. Και το πόσο υπερήφανος δηλώνει ότι αισθάνεται, για το γεγονός πως δεν απέλυσε κανέναν υπάλληλό του, παρά μόνο τους έκανε μετάταξη στην μητρική εταιρεία.
Προφανώς, τα όσα ακούγονται ή γνωρίζει, για επικείμενο ανασχηματισμό της Τροϊκανής κυβέρνησης, επιβάλλουν να δείξει ένα πρόσωπο συμπαθητικό και ανθρώπινο. Δεν ξεγελά όμως κανέναν. Παραμένει το ίδιο αποκρουστικός, όσο και τα 3 μνημόνια που ψήφισε.
Στις 23/11/12 δημοσιεύεται ένα σχόλιο στον «βηματοδότη» ότι ο Ά. Γεωργιάδης ακούστηκε να λέει σε συναδέλφους του για το πως αναγκάστηκε να κλείσει το βιβλιοπωλείο, αλλά επειδή είναι καλός εργοδότης δεν απέλυσε κανένα υπάλληλο. Το σχόλιο του «βηματοδότη» κάνει την δουλειά του. Την ίδια κιόλας μέρα η είδηση αναπαράγεται σε δεκάδες blogs και sites με τίτλους που αναδεικνύουν την φιλεργατική στάση του εργοδότη, βουλευτή και πιο φανατικού υποστηρικτή του μνημονίου στην χώρα (σύμφωνα με δικές του δηλώσεις, δεν χρησιμοποιούμε δηλώσεις των πολιτικών του αντιπάλων). Η δουλειά έγινε, το συγκρότημα προώθησε άλλο έναν εκλεκτό του, ακόμη κι αν χρειάστηκε να θυσιαστεί η αλήθεια.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Ο εν λόγω βουλευτής, επικαλείται οικονομικούς λόγους ενώ παράλληλα τρώει μαζί με συναδέλφους του σε εστιατόριο του Χίλτον για να πνίξει τον πόνο της ζημιάς που έπαθε η οποία όπως λέει, ήταν πάνω από 400.000 ευρώ.
Το βιβλιοπωλείο δεν το έκλεισε ο Άδωνις Γεωργιάδης, λόγω των εμπρησμών. Το συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο λειτουργούσε έναν περίπου χρόνο, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, και δεν υπέστη καμιά ζημιά. Ούτε φυσικά το έκλεισε λόγω οικονομικής κρίσης.
Το βιβλιοπωλείο το έκλεισε διότι ο υπάλληλος που το λειτουργούσε δεν δέχθηκε την εργοδοτική του αυθαιρεσία και προσέφυγε στην Επιθεώρηση Εργασίας.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης απαίτησε, με το έτσι θέλω, να μετατρέψει το ωράριο εργασίας του υπαλλήλου από οκτάωρο σε τετράωρο και να του μειώσει στο μισό περίπου τον μισθό, χωρίς να τροποποιήσει και την σύμβαση εργασίας. Ήθελε δηλαδή να δίνει στον υπάλληλο χαμηλό μισθό, αλλά ο υπάλληλος να του υπογράφει εκκαθαριστικά μισθοδοσίας με ολόκληρο τον μισθό ! Μάλιστα ο πληρεξούσιος δικηγόρος του βιβλιοπωλείου του, παραδέχθηκε γραπτώς και ενυπόγραφα στην Επιθεώρηση Εργασίας, πως αυτή την τακτική ο κύριος Γεωργιάδης την εφαρμόζει σε 14 συνολικά υπαλλήλους του!. Θαυμάστε το θράσος και την σιγουριά της ατιμωρησίας!.
Φυσικά, όταν η Επιθεώρηση Εργασίας ζήτησε από το βιβλιοπωλείο να καταθέσει αναλυτικές μηνιαίες εξοφλητικές καταστάσεις μισθοδοσίας, τροποποιητικές συμβάσεις εργασίας μερικής απασχόλησης, και καταστάσεις ωρών εργασίας των εργαζομένων, ο Άδωνις Γεωργιάδης υποχώρησε αθόρυβα αλλά και μεθοδικά. Πλήρωσε τα χρήματα που όφειλε στον υπάλληλό του, αναγνωρίζοντας την ισχύ της σύμβασης εργασίας του, και κατόπιν απέστειλε στον υπάλληλο προειδοποίηση απόλυσης, ώστε και να απαλλαγεί από αυτόν, αλλά και να του καταβάλει την μισή αποζημίωση.
Ο συγκεκριμένος υπάλληλος , έγγαμος και πατέρας ενός ανήλικου τέκνου, σήμερα είναι άνεργος και επιδοτείται από τον ΟΑΕΔ. Το ίδιο και μία υπάλληλος του βιβλιοπωλείου, η οποία έμεινε χωρίς εργασία ενώ εγκυμονούσε και γεννά εντός των ημερών. Και το βιβλιοπωλείο είναι κλειστό, με την δικαιολογία της οικονομικής κρίσης και προς αποφυγή ελέγχων από τις αρμόδιες υπηρεσίες (Επιθεώρηση Εργασίας, Σ.Δ.Ο.Ε., κτλ).
Η συγκεκριμένη πρακτική, αφήνει έκθετους για άλλη μια φορά εργαζόμενους, οι οποίοι γίνονται θύματα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κρίσης που βιώνουμε τόσα πολλά χρόνια, με αποκορύφωμα την τελευταία τετραετία. Και φυσικά, το βαρέλι δεν έχει πάτο. Τα ποσοστά της ανεργίας θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο.
Δείχνει όμως και τον κυνισμό των κυρίαρχων. Επιχειρηματίες, πολιτικάντηδες, ΜΜΕ (ιδιαίτερα τα «έγκυρα»), δημοσιογράφοι, δεν διστάζουν, πάνω στις πλάτες των ανθρώπων που βιώνουν με δραματικό τρόπο τα αποτελέσματα της πολιτικής τους, να λένε ένα σωρό ψέματα.
ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΗΘΙΚΟΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ
κείμενο του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου Αττικής που γράφτηκε λίγες μέρες πριν από το τέλος του 2012
Αναρτήθηκε από Στέλιος Δόργας
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Χύνει φασιστικό δηλητήριο για να στηρίξει τα μονοπώλια
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Χύνει φασιστικό δηλητήριο για να στηρίξει τα μονοπώλια
Γρηγοριάδης Κώστας
|
Παραμονές Πρωτοχρονιάς, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής διακήρυξε ότι το 2013 η οργάνωση θα αναδείξει τα «εθνικά θέματα». Οτι περιοχές όπως Πόντος, Βόρεια Ηπειρος, Ιωνία, κατεχόμενη Κύπρος είναι «αλύτρωτες πατρίδες», ότι «στη σημερινή Τουρκία, στον ελληνικό Πόντο υπάρχουν Ελληνες, υπάρχουν σκλαβωμένοι αδελφοί μας που φωνάζουν "Καρτερούμεν"»...
Την επομένη της Πρωτοχρονιάς, πρωί πρωί, στην ιστοσελίδα των φασιστοειδών αναρτήθηκε «ιδεολογικό κείμενο» για «την Ευρώπη των εθνών», όπου, μεταξύ άλλων, υποστηρίζεται: «Η δική μας Ευρώπη, η Ευρώπη των Λαών, των Πατρίδων και της Λευκής Φυλής, άνθησε στις στέπες του ανατολικού μετώπου και ποτίσθηκε με το αίμα των εθελοντών μαχητών που προάσπισαν την ύπαρξή της ενάντια στα βαρβαρικά στίφη των ασιανών δούλων της σοβιετίας (...)». Ασιανοί δούλοι είναι, κατά τους απογόνους του Χίτλερ, ο μεγαλόπρεπος σοβιετικός λαός που αποτίναξε από πάνω του την τυραννία του τσάρου και των δολοφόνων του, έχτισε το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο γκρεμίζοντας τους ολιγάρχες. Η ηρωική Σοβιετική Αντίσταση, ο ακατάβλητος Κόκκινος Στρατός που τσάκισαν το κεφάλι του φασισμού, πρώτα εκεί στις ανατολικές στέπες, αργότερα στον ίδιο το Ράιχσταγκ.
Παρακάτω, στο κατάπτυστο κείμενο γράφουν: «Η δική μας Ευρώπη υπάρχει γιατί τα συστατικά έθνη της επιβίωσαν με αιματηρούς αγώνες ενάντια στις επιβουλές των εκάστοτε ιστορικών παρασίτων (...) Εμείς οι χρυσαυγίτες (...) πιστεύουμε ακράδαντα πως το αίμα των πολεμιστών είναι το μελάνι του πνεύματος, γι' αυτό περιφρονούμε με μύχια αποστροφή κι έχουμε χεσμένη την φανταχτερή, "πολιτικά ορθή", κάλπικη "ευρώπη" της ΕΟΚ και της "ευρωπαϊκής" Ενωσης, που γεννήθηκε γλείφοντας τ' άρβυλα των γιάνκηδων κι εξελίχθηκε σε μια φανταχτερή, "ματσωμένη" αλλά συφιλιδική κι ανήμπορη τροτέζα, παρακαλώντας τους υπερατλαντικούς γελαδάρηδες για προστασία από τουςμπολσεβίκους τυράννους». Επίσης, δε λείπουν οι αναφορές στον «Γερμανό Ηγέτη» Αδόλφο Χίτλερ και κάποιες «εύστοχες» παρατηρήσεις του...
Στο απυρόβλητο τα μονοπώλια
Θα ακούσουμε κι άλλα τέτοια από τη Χρυσή Αυγή. Το χαρτί του εθνικισμού το έπαιξαν κι άλλοι πρωτύτερα, θα το παίξουν κι αυτοί, προωθώντας ξανά την ιδέα της «μεγάλης Ελλάδας» με τυχοδιωκτικές διεκδικήσεις για Βόρεια Ηπειρο, Μακεδονία, Θράκη, αλλού. Μαζί με όλη τη στείρα, τάχα αντισυστημική συνθηματολογία, με αιχμή τόσο προς το εσωτερικό της χώρας, όσο και προς το «διεθνές τοκογλυφικό σύστημα», χωρίς φυσικά να θίγεται συνολικά το δικαίωμα ιδιοκτησίας πάνω στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Από κοντά και η ανάδειξη του «φυλετικού εχθρού» ως της αιτίας που ευθύνεται για μια σειρά άμεσα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων (σκουρόχρωμοι και μαύροι λαθρομετανάστες «εισβολείς» στη σημερινή Ελλάδα - Σλάβοι, κομμουνιστές επί Χίτλερ). Ολα στην προσπάθεια διχασμού και άρα αποδυνάμωσης της εργατικής τάξης μπρος στον ταξικό της αντίπαλο.
Πώς αλλιώς εφόσον η Χρυσή Αυγή είναι εθνικοσοσιαλιστική ναζιστική φασιστική οργάνωση, όπως προκύπτει (και) από επίσημα κείμενά της, θέσεις της, την αναπαραγωγή από μέρους της άρθρων για τον εθνικοσοσιαλισμό των Γκέμπελς, Χίτλερ και άλλων. Δεν αυτοχαρακτηρίζεται ανοιχτά και επίσημα «εθνικοσοσιαλιστική» για να μπορεί να απευθύνεται και να κερδίζει τμήματα της ευρύτερης «δεξιάς» και του εθνικισμού που προηγουμένως εντάσσονταν σε ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, στο κόμμα του Καμμένου σήμερα.
Ως τέτοια τάσσεται εξαρχής ενάντια στον κομμουνισμό - διεθνισμό, βαθιά αντικομμουνιστική οργάνωση με βασικό χαρακτηριστικό της τον αντικομμουνισμό. Στο ίδιο πλαίσιο δεν αναγνωρίζει την εργατική τάξη ως τάξη αλλά μιλά για συνεργαζόμενες «λαϊκές» τάξεις με άλλες ομάδες ανθρώπων με «παραγωγικές ικανότητες» (ιδιοκτήτες).
Με τέτοια βασικά χαρακτηριστικά η δήθεν αντιπλουτοκρατική δημαγωγία της, πέρα από κάλπικη, είναι και επικίνδυνη. Ενδεικτικά, ενώ εμφανίζεται υποστηρικτής της οικογενειακής και μικρής ιδιοκτησίας, δε θίγει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής από τους καπιταλιστές. Αναγνωρίζει την καπιταλιστική ιδιωτική πρωτοβουλίαπου «υπηρετεί το έθνος και το εθνικό κράτος». Δημαγωγεί για τους μικροϊδιοκτήτες ενώκρατά ορθάνοιχτη την πόρτα στους κεφαλαιοκράτες που συνθλίβουν τους μικρομεσαίους, και κανένα πρόβλημα δεν έχουν για τα συμφέροντά τους να δεχτούν και τον εθνικισμό.
Την στήριξαν, τους στηρίζει
Οι θέσεις της Χρυσής Αυγής, κατά βάση, δεν είναι κάτι νέο. Εξ ου και η τάχα «ακραία» αυτή οργάνωση, στην πραγματικότητα σάρκα εκ της σαρκός του συστήματος είναι, τα ίδια λέει και κάνει με μια σειρά άλλα αστικά μορφώματα του πολιτικού, γενικότερα του δημόσιου βίου στην Ελλάδα. Αλλωστε, ο εθνικοσοσιαλισμός στο επίπεδο της ιδεολογίας αποτελεί συγχώνευση του εθνικισμού με μικροαστικές «σοσιαλιστικές» αντιλήψεις που φυσικά καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Γι' αυτό με μεγάλη ευκολία οι χρυσαυγίτες χρησιμοποιούν συνθήματα που εισήγαγε προηγούμενες δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ, όπως το «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες».
Επιπλέον, οι θέσεις που προβάλλει η Χρυσή Αυγή δεν είναι άσχετες με την άνοδο του εθνικισμού, που προωθήθηκε συστηματικά από τμήματα αστικών δυνάμεων, οι οποίες αντιτάχθηκαν στο μείγμα διαχείρισης της κρίσης με τη μορφή των μνημονίων. Δυνάμεις που για να κρύψουν τη σήψη του ιστορικά ξεπερασμένου συστήματος που υπερασπίζονται, διαμόρφωσαν εντέχνως την αντίληψη μιας Ελλάδας που είναι υπό κατοχή, που έχασε την εθνική της ανεξαρτησία, που είναι προτεκτοράτο της τρόικας. Αντιλήψεις που καλλιέργησαν συστηματικά όλοι οι φορείς του «αντιμνημονιακού ρεύματος». Ετσι, ακόμα και αν ορισμένα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε συντάσσονται με τη Χρυσή Αυγή, ωθήθηκαν να βλέπουν με συμπάθεια ή ανεκτικότητα θέσεις και δράσεις της ενάντια στο «προδοτικό» σύστημα που μας έφθασε ως εδώ.
Με λίγα λόγια, η οργάνωση βρήκε έδαφος να αναπτυχθεί, της το παραχώρησαν. Η αστική τάξη βολεύεται με τη Χρυσή Αυγή και την αξιοποιεί. Για να θολώνει τα νερά, να αποπροσανατολίζει τα λαϊκά στρώματα, να χτυπήσει το ταξικό κίνημα, την εργατική τάξη, να διασφαλίσει τη συνέχιση της εξουσίας των μονοπωλίων σε βάρος του δοκιμαζόμενου λαού. Αλλωστε, συστημική ως το μεδούλι βγάζει λάδι τους κεφαλαιοκράτες σε κάθε ευκαιρία. Γι' αυτό σε μόλις έξι μήνες κοινοβουλευτικής παρουσίας πρόλαβε:
-- Να στήσει δουλεμπορικά γραφεία που στέλνουν πάμφθηνους εργάτες (18 ευρώ μεροκάματο!) στους μεγαλοεργοδότες, δίχως ασφαλιστικά, εργασιακά δικαιώματα. Να ζητά απολύσεις στο Δημόσιο, εισηγείται στη συγκυβέρνηση να απασχολεί ανασφάλιστους εργαζόμενους με 14 ευρώ τη μέρα (άνεργους του ΟΑΕΔ). Να «προειδοποιεί» εργάτες (π.χ., χαλυβουργούς στη Μαγνησία) να μην απεργήσουν, αντίθετα να αποδεχτούν ό,τι ψίχουλα τους πετά η εργοδοσία.
-- Να επιτίθεται με ύβρεις, ρόπαλα, μαχαίρια σε μαθητές και απεργούς εργάτες που προπαγανδίζουν απεργίες ενάντια στην πολιτική συγκυβέρνησης - ΕΕ. Να ζητά «θέσπιση ιδιωνύμου αδικήματος για τα βαριά αδικήματα που διαλύουν την κοινωνική συνοχή και καταστρέφουν τον εθνικό κορμό». Οροι που τα χωρούν όλα, από καταλήψεις σχολείων για ζητήματα εκπαίδευσης, μέχρι μια μακρόχρονη πανεργατική απεργία για το ψωμί του λαού, κινητοποιήσεις που θα χτυπήσουν με άγρια καταστολή και βία.
-- Να ζητά νέες φοροαπαλλαγές υπέρ των εφοπλιστών. Νέα «κίνητρα» για μεγαλοξενοδόχους. Να αναλάβει ο λαός τα χρέη των τραπεζιτών. Να ανοίγει δρόμο για μεγαλοεργολάβους να εκμεταλλευτούν πλουτοπαραγωγικές πηγές με πρόσχημα ότι δεν έχουμε «επαρκή τεχνογνωσία για εξορύξεις» (τι λένε σε μια χώρα όπου κυριολεκτικά περισσεύουν επιστήμονες, εξειδικευμένοι τεχνίτες, έμπειρο εργατικό δυναμικό;!). Να ζητά νέα κονδύλια και προμήθειες στους φαρμακοβιομήχανους που θησαυρίζουν χρόνια τώρα πάνω στην ανάγκη του λαού για αποτελεσματικό φάρμακο. Να αναρτά στην ιστοσελίδα της επαινετικά άρθρα, π.χ., για «λαμπρή» καπνοβιομηχανία που «σκέφτεται και πράττει εθνικά».
Κάπως έτσι φτάσαμε να αναπαράγονται σε ιστολόγια κείμενα όπως: «(...) μερίδα επιχειρηματιών του ΣΕΒ, κυρίως πιο μεσαίων σε δυναμική και νέων ηλικιακά, φέρονται ναβλέπουν με άλλο μάτι το ακροδεξιό κόμμα (...) Πιστεύουν πως η Χρυσή Αυγή περιόρισε κατά πολύ τον αριστερό - αναρχικό ακτιβισμό (...) Πιέζουν για να υπάρξουν δίαυλοι επικοινωνίας με την άκρα δεξιά. Διαύλους που ήδη ο Εμπορικός Σύλλογος της Αθήνας (σ.σ. οι μεγαλέμποροι) διατηρεί με το κόμμα».
Ολα αυτά συμβαίνουν. Αλλά όχι μόνο αυτά. Η Ιστορία διδάσκει ότι απέναντι στην ολοένα μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση του συστήματος, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, η εργατική τάξη δεν πρέπει να ανεχτεί τέτοια φαινόμενα, να υποστείλει τη σημαία του ταξικού αγώνα ενάντια στην εξουσία της αστικής τάξης και στους τραμπούκους της, της ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών. Και έχει σημασία το γεγονός ότι (ακριβώς στο πλαίσιο του αγώνα τους για λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία, για άλλη τάξη στην εξουσία) ήδη εργάτες διώχνουν τους τραμπούκους από τα εργοστάσια όπου πάνε να χύσουν το δηλητήριό τους. Οτι σωματεία και συνδικάτα καταγγέλλουν τη στάση τους που δίνει άλλοθι στα αφεντικά και βγάζει λάδι τον καπιταλισμό. Οτι μαθητές αντιδρούν στην παρουσία φασιστοειδών στα σχολεία τους. Ο λαός έχει πείρα και μνήμη, έχει δύναμη και μπορεί να τους απομονώσει.
ΣΥΡΙΖΑ Διακηρύξεις εύηχες στα αυτιά των μονοπωλίων
ΣΥΡΙΖΑ
Διακηρύξεις εύηχες στα αυτιά των μονοπωλίων
 |
Το μείγμα διαχείρισης που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας μάλιστα αρωγούς σε ανερχόμενες δυνάμεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, συνίσταται σε μέτρα υποβοήθησης του κεφαλαίου για έξοδο από την κρίση με γενναία «προίκα».
Μία προς μία οι παρεμβάσεις των στελεχών του, κατακεραυνώνουν τους θιασώτες του εφαρμοζόμενου σήμερα μείγματος διαχείρισης, για ένα βασικό λόγο: Γιατί απορρίπτοντας ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους, αδυνατούν να το τιθασεύσουν και να κουμαντάρουν τα έξτρα κρατικά έσοδα, έτσι που και οι καπιταλιστικές επενδύσεις να ενισχύονται και οι διεθνείς δανειστές να πάρουν πίσω ένα μέρος, το μεγαλύτερο, των δανεικών.
Αυτό λέει ο Γ. Σταθάκης, όταν υπερασπιζόμενος τη «βιωσιμότητα του χρέους» προσθέτει:«Η ελληνική οικονομία για να σταθεροποιηθεί χρειάζεται ένα συγκροτημένο και συντονισμένο σχέδιο που θα ενεργοποιήσει χρηματοδοτικούς πόρους, θα επιλέξει τρόπους διοχέτευσης και ενεργοποίησης συγκεκριμένων επενδυτικών σχεδίων, με κριτήριο ανάμεσα στα άλλα την άμεση δημιουργία θέσεων απασχόλησης και τη μεγιστοποίηση των πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων. Η σημερινή κατάσταση κινείται προς την αντίθετη λογική».
Οι ανέξοδες και δημαγωγικές υποσχέσεις - αν και βαίνουν μειούμενες όσο περνά ο καιρός - ότι αυτό μπορεί να γίνει παράλληλα με αποκατάσταση ορισμένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, παρακάμπτουν το αντικειμενικό γεγονός ότι οι επενδύσεις, η καπιταλιστική ανάπτυξη, άρα τα κέρδη και η ανταγωνιστικότητα, προϋποθέτουν πέραν της δυνατότητας του αστικού κράτους να τις ενισχύει με ζεστό παραδάκι και τη συντριβή εργασιακών, ασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων, αλλά και συνθήκες «νεκροταφείου» στο κοινωνικό επίπεδο, με παροπλισμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Αυτό επιβεβαιώνει και το παράδειγμα καπιταλιστικών κρατών - όπου ψάχνει για «πλάτες» ο ΣΥΡΙΖΑ - που έθεσαν σε εφαρμογή μείγμα διαχείρισης όμοιο με αυτό που υπερασπίζεται ο ίδιος. Από την κρίση πέρασαν σε αναιμική ανάπτυξη, που δεν αντιμετώπισε την ανεργία, ούτε απάλλαξε τους λαούς από τη φτώχεια.
Είναι χαρακτηριστικές οι επικρίσεις του Αλ. Τσίπρα, αλλά και του Γ. Σταθάκη -σε άρθρα τους την περασμένη βδομάδα- για την αδυναμία του προγράμματος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα να επιτύχει στόχους μη απολύτως εχθρικούς προς τα λαϊκά συμφέροντα.«Εντελώς αναποτελεσματικό» το χαρακτήρισε ο Αλ. Τσίπρας, κρύβοντας ότι το πρόγραμμα πέτυχε στη βασική του αποστολή, τη ραγδαία υποτίμηση της εργατικής δύναμης.
Ο Αλ. Τσίπρας εστίασε την κριτική του στα εξής σημεία:
- Στην παραβίαση από πλευράς των εταίρων της δανειακής σύμβασης με την καθυστέρηση καταβολής της δανειακής δόσης. Ψέγει δηλαδή τους εταίρους για ασυνέπεια στις υποχρεώσεις τους, οι οποίες προϋποθέτουν την υλοποίηση μέχρις κεραίας των αντίστοιχων «υποχρεώσεων» που έχει αναλάβει η κυβέρνηση και αφορούν σε εξοντωτικά για το λαό μέτρα.
- Στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών «χωρίς καμία υποχρέωση να χορηγήσουν ρευστότητα στην οικονομία».Καλλιεργεί την αυταπάτη ότι αν έπεφτε χρήμα στην αγορά, θα κατέληγε στα χέρια των εργαζόμενων και του λαού. Κρύβει ότι «ρευστότητα στην πραγματική οικονομία» σημαίνει δάνεια και επιδοτήσεις στο κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις με κριτήριο το κέρδος.
- Στην υποχρέωση της χώρας «να ξεπουλά σε πολύ χαμηλές τιμές τον παραγωγικό της πλούτο και τη δημόσια περιουσία της», τοποθέτηση που υποκρύπτει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, εάν διασφαλίζεται ένα ικανοποιητικό τίμημα ή υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων από άλλο δρόμο, όπως για παράδειγμα μέσω των ΣΔΙΤ, τις οποίες ανοιχτά επικροτεί.
- Στο βάθεμα της ύφεσης που «καθιστά ακόμα πιο αδύνατη την υλοποίηση των δημοσιονομικών στόχων». Ανησυχεί δηλαδή για το αν η Ελλάδα θα πιάσει τα κριτήρια που βάζει το μνημόνιο και το νέο σύμφωνο σταθερότητας.
Ο ίδιος με σαφήνεια δηλώνει ότι βασικοί στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι η βιωσιμότητα του χρέους, η αποτροπή της άτακτης χρεοκοπίας, η συνοχή της ίδιας της Ευρωζώνης. Πρόκειται για στόχους που προσυπογράφει η συγκυβέρνηση και η ντόπια πλουτοκρατία. Σαν μέσο επίτευξης των παραπάνω, υποδεικνύει τη «διαγραφή ενός μέρους του χρέους» με«αναστολή πληρωμών, έως ότου μπορέσει να επανέλθει σε ρυθμούς ανάπτυξης», έτσι ώστε«να διασφαλιστεί η αποπληρωμή του χρέους και να αποτραπεί μια άτακτη ελληνική χρεοκοπία με ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές επιπτώσεις στο σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας».
Επικαλείται μάλιστα το γεγονός ότι «στο Eurogroup συζητούνται πλέον ανοιχτά τέτοιες λύσεις» σαν ένδειξη του πόσο «ρεαλιστικές και γειωμένες στην πραγματικότητα υπήρξαν εξαρχής οι προτάσεις της Αριστεράς». Το γεγονός ότι οι προτάσεις αυτές συζητιούνται στα όργανα της λυκοσυμμαχίας αποδεικνύει ότι εκφράζουν μέχρι κεραίας συμφέροντα τμημάτων της πλουτοκρατίας και μόνο.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Γ. Σταθάκης επικρίνει την εφαρμοζόμενη πολιτική για το γεγονός ότι κρατά το χρέος μη βιώσιμο, εύθραυστη τη δημοσιονομική σταθεροποίηση που ταυτίζεται με σφαγιασμό μισθών, συντάξεων και δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, επίσης για το ότι δε σταθεροποιεί το τραπεζικό σύστημα.
Μάλιστα, σαν καλός λογιστής που νοιάζεται να μαζέψει το κράτος φόρους από τις τσέπες του λαού, προειδοποιεί την κυβέρνηση ότι «η εξισορρόπηση του προϋπολογισμού το 2013 θα δοκιμαστεί από τα συρρικνούμενα έσοδα του ΦΠΑ και του πετρελαίου, τη μη πληρωμή του φόρου εισοδήματος», ενώ προεξοφλεί ότι πολλές από τις προβλεπόμενες περικοπές δαπανών είναι ανεφάρμοστες «καθώς θα γίνεται υποχρεωτικό να κλείσουν βασικές υπηρεσίες σε εκπαίδευση, υγεία και δημόσιες υπηρεσίες».
Προειδοποιεί ακόμα για τους κινδύνους που απειλούν το τραπεζικό σύστημα όπως «τα "κόκκινα" δάνεια», την «περιπέτεια των εξαγορών από ξένες τράπεζες», την αδυναμία τους να «δανειοδοτούνται κανονικά». Διαμαρτύρεται για τη συρρίκνωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, για το γεγονός ότι «οι ιδιωτικοποιήσεις θα περιοριστούν στις μικρής απόδοσης εκποιήσεις οργανισμών, τύπου ΟΠΑΠ» και φυσικά για το ότι «οι ιδιωτικές επενδύσεις θα αναστέλλονται για όσο διάστημα η μακροοικονομική κατάσταση θα παραμένει ασταθής».
Διαβάζοντας ανάποδα τον Γ. Σταθάκη, συμπεραίνει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε να είναι πιο αποδοτικές για το κράτος οι ιδιωτικοποιήσεις, ή η όποια «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας, ότι θα προτιμούσε οι τράπεζες να παραμείνουν στα χέρια της ντόπιας πλουτοκρατίας και ότι «καίγεται» να σταθεροποιήσει την οικονομία, προκειμένου να μην αισθάνονται ανασφάλεια οι επίδοξοι επενδυτές. Τα αιτήματά του θα μπορούσε να τα προσυπογράψει κάλλιστα αν όχι το σύνολο, τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα της αστικής τάξης.
Σύμφωνα με τον Γ. Σταθάκη, τρεις είναι οι κρίσιμες επιλογές «για τις αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας»:
«1. Κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, ιδιωτική, κρατική ή συνεταιριστική, που λειτουργεί επιτυχώς σήμερα, παρά τις σημερινές αρνητικές συνθήκες, πρέπει να ενισχυθεί (...) Τα πετυχημένα οικονομικά δίκτυα πρέπει να ενισχυθούν με την άρση των θεσμικών εμποδίων και τη θετική αρωγή που θα τα ενισχύσει».
Δηλαδή, χρήμα αλλά και κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο που θα διασφαλίζει την κερδοφορία επιχειρηματικών ομίλων.
«2. Οι νέες αναπτυξιακές δυνατότητες, φυσικά, θα προκύψουν από συντεταγμένες παρεμβάσεις στους παραγωγικούς τομείς, στη γεωργία και τη μεταποίηση, όπου υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες παραγωγικής αναβάθμισής τους (...) Από εκεί και πέρα είναι μιας μακράς πνοής επιλογή για τον τρόπο ανάπτυξης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, του τουρισμού, του τομέα ανακύκλωσης και κυρίως των καινοτομικών δραστηριοτήτων».
Δηλαδή, το κράτος να καλλιεργήσει το έδαφος ώστε να εκτιμηθεί αυτό ως «εύφορο» για επενδύσεις από τους καπιταλιστές στους συγκεκριμένους τομείς, αλλά και σε νέους, όπως π.χ. στην ενέργεια. Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η κυβέρνηση, δεν χολοσκάνε για τις λαϊκές ανάγκες στα σχέδια που κάνουν για ανάπτυξη. Αντίθετα, παίρνουν υπόψη τους το γενικότερο σχεδιασμό στην ΕΕ και το ενδιαφέρον των μονοπωλιακών κολοσσών που έχει ήδη εκδηλωθεί για επενδύσεις στους συγκεκριμένους κλάδους, όπου μάλιστα παρατηρείται και έντονος ανταγωνισμός καπιταλιστικών κρατών για το ποιου τα μονοπώλια θα πατήσουν πιο γερά το πόδι.
«3. Κάθε κύκλος ανόδου της ελληνικής οικονομίας, ιστορικά, ταυτίζεται με έναν κύκλο μεγάλων επενδύσεων (...) Τι μπορεί να περιλαμβάνει ένας νέος κύκλος μεγάλων έργων υποδομής; Μπορούμε να σκεφτούμε τις διακρατικές συμφωνίες με νέο πνεύμα για την επίτευξη συνεργασιών μεγάλης κλίμακας; Μήπως έργα και επενδύσεις ενδιάμεσης κλίμακας να μπορούν να κινητοποιήσουν ένα νέο κύμα ιδιωτικών επενδύσεων και επιχειρηματικών πρωτοβουλιών που να είναι πιο συμβατό με το μορφωμένο ανθρώπινο κεφάλαιο που διαθέτει σε αφθονία η χώρα;».
Η υπόδειξη είναι σαφής: Εργα και υποδομές είτε αποκλειστικά από το κράτος με χρήμα του λαού, είτε σε συνεργασία με άλλα καπιταλιστικά κράτη και μονοπώλια, που διευκολύνουν τους καπιταλιστές και άρα θα λειτουργήσουν σαν μαγνήτης επενδύσεων ή θα παραδοθούν προς εκμετάλλευση στα μονοπώλια.
Ο ίδιος άλλωστε υποδεικνύει την καπιταλιστική κρίση σαν ευκαιρία για την«αναδιάρθρωση της πραγματικής οικονομίας, των διεθνών συντεταγμένων μιας οικονομίας και της σχέσης του κράτους με την ιδιωτική οικονομία». Στον καπιταλισμό όμως, η σχέση κράτους και μονοπωλίων δεν μπορεί να έχει πολλές μορφές, παρά μόνο μια. Αυτή του κράτους - αρωγού στα μονοπώλια για βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς τους, είτε αυτό αφορά φιλομονοπωλιακά μέτρα με επεκτατική και περιοριστική διαχείριση, είτε αφορά μέτρα καταστολής των εργατικών αγώνων, προκειμένου να έχουν ασφάλεια οι επενδύσεις.
Στο ίδιο πνεύμα, ο Γ. Σταθάκης ζητάει αναδιάρθρωση της οικονομίας ώστε να «αναζητά νέους τομείς προκειμένου να στραφούν οι ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις» και προτρέπει σε κατά προτεραιότητα «εκσυγχρονισμό του κράτους» καθώς όπως υποστηρίζει«ένα κράτος λειτουργικό, δίκαιο και αποτελεσματικό, απαλλαγμένο από τον πολιτικό έλεγχο, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάκαμψης, θα αποδεσμεύσει την ιδιωτική οικονομία από πληθώρα αναχρονιστικών ρυθμίσεων».
Οι διακηρύξεις του είναι ρεπλίκα των όσων έλεγαν πριν από κάθε εκλογική μάχη το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Στον πυρήνα αυτών και άλλων προτάσεων βρίσκεται η επιδίωξη για ένα κράτος καλύτερα προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλίων, στα αυτιά των οποίων απευθύνονται. Από αυτή τη σκοπιά, και όσο δυναμώνει η φούρια του να κυβερνήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζει τις εξαγγελίες του ακόμα και στο επίπεδο της φρασεολογίας...
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα»
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα»
Γρηγοριάδης Κώστας
|
Στόχος μας είναι ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα και στην κλίμακα της Ευρώπης. Στόχος μας είναι ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα... Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ αποσκοπεί στον σοσιαλισμό... Αλλά η στρατηγική στόχευση επιμερίζεται σε άμεσους στόχους και στις αντίστοιχες τακτικές κινήσεις ή πρωτοβουλίες που εξαρτώνται πάντα από πραγματικά προσφερόμενες δυνατότητες και πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Και εδώ ο πολιτικός φορέας είναι υποχρεωμένος να πλέει με όλη την απαιτούμενη ευελιξία.
Ο κεντρικός στόχος που θέτει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ είναι η ανατροπή της κυριαρχίας των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, των δυνάμεων της κοινωνικής καταστροφής, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της σήψης, είναι η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της συμπαραταγμένης Αριστεράς...
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς αποσκοπεί να σταματήσει τον κοινωνικό και οικονομικό κατήφορο που επέβαλαν στην Ελλάδα οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων... Μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να υποσχεθεί την άμεση λύση όλων των συσσωρευμένων προβλημάτων. Θα δώσει ωστόσο άμεσα δείγματα γραφής μιας πολύ διαφορετικής πολιτικής, ανοίγοντας τους αντίστοιχους νέους δρόμους» (Από την προγραμματική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ που εγκρίθηκε στην πρόσφατη συνδιάσκεψή του).
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, θέτει ως στρατηγικό του στόχο το σοσιαλισμό, προσδιορίζοντας ότι αυτός θα είναι «ο κόσμος που ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη». Αλλά αυτός δεν είναι σοσιαλισμός. Διότι μια κοινωνία και μια οικονομία που θα υπάρχουν και τα κέρδη, δηλαδή καπιταλιστική ιδιοκτησία, αλλά και ο άνθρωπος θα είναι πάνω απ' αυτά, είναι ουτοπία. Σοσιαλισμός σημαίνει εργατική, λαϊκή εξουσία και οικονομία με τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής κοινωνικοποιημένα, με παραγωγικό συνεταιρισμό για τους φτωχούς αγρότες, με πανεθνικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, προπαγανδίζει ένα σοσιαλισμό που είναι καπιταλισμός και ας τον ονομάζει «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» (αυτός ο ορισμός δόθηκε από τον Τσάβες για τα καθεστώτα των χωρών της Λατινικής Αμερικής όπως Βενεζουέλα, Εκουαδόρ, Βολιβία και τις λεγόμενες εκεί «αριστερές κυβερνήσεις»). Αλλωστε, αυτό φαίνεται και από το παραπάνω απόσπασμα της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ, και σ'αυτό το σοσιαλισμό θα φτάσουν μέσω μιας κυβέρνησης της αριστεράς στην Ελλάδα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδιστικά αυτή την κυβέρνηση την παρουσιάζει και ως κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας».
Κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος
Συχνά - πυκνά βλέπουν το φως της δημοσιότητας άρθρα που εγκαλούν το ΚΚΕ επειδή δε συμβάλλει στην «κοινωνική σωτηρία» που πασχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εν ολίγοις, επειδή δε συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάδειξη μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η προπαγάνδα ενισχύεται με αφορμή τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, με συγκεκριμένο σκοπό και επιδιώξεις, την καλλιέργεια στις λαϊκές συνειδήσεις αυταπατών ότι μπορεί να έρθουν καλύτερες μέρες για την εργατική τάξη και το λαό με έξοδο της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, χειραγωγώντας τον στην πολιτική σωτηρίας του συστήματος. Και το προπαγανδίζουν και οι αστοί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το σύστημα, επομένως, πασχίζουν να σώσουν.
Αυτή η προπαγάνδα είναι, επίσης, συμβολή στη μορφοποίηση των δύο πόλων του αστικού πολιτικού συστήματος που καθένας πασχίζει να πείσει το λαό ότι το δικό του μείγμα πολιτικής είναι αυτό που θα τον ωφελήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με σύνθημα την «ανατροπή της κυβέρνησης», για να έρθει μια «κυβέρνηση της αριστεράς», προβάλλει την άποψη ότι μόνο αυτή μπορεί να βγάλει την καπιταλιστική οικονομία από την κρίση. Μιλώντας για «σωτηρία», προβάλλουν πολιτική ανάπτυξης, δηλαδή την ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών για να κάνουν επενδύσεις. Και καλούν το λαό να στηρίξει αυτή την πολιτική, πολιτική ενίσχυσης των καπιταλιστών.
Υπάρχει καπιταλισμός με φιλολαϊκή πολιτική;
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η αστική προπαγάνδα, που εγκαλούν το ΚΚΕ επειδή δε συμβάλλει στη δημιουργία των όρων για την πολιτική εναλλαγή κυβερνήσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού, καλούν την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να αναδείξουν μια τέτοια κυβέρνηση. Στο ερώτημα σε όφελος ποιας τάξης θα λειτουργεί και θα δρα αυτή η κυβέρνηση, απαντούν: Θα πάρει μέτρα ανακούφισης του λαού από τις συνέπειες της κρίσης. Αλλά εδώ προκύπτει, επίσης, το ερώτημα: Μπορεί μια κυβέρνηση στον καπιταλισμό να τον διαχειρίζεται σε όφελος του λαού; Πολύ περισσότερο, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, καταστρέφει, δηλαδή, και εργατική δύναμη, με την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση να απλώνονται με γεωμετρική πρόοδο, και ταυτόχρονα οι κεφαλαιοκράτες και η πολιτική που τους υπηρετεί να πασχίζουν να σωθούν από την καταστροφική δύναμη της κρίσης μεταφέροντας τις συνέπειες στις πλάτες του λαού; Που σε συνθήκες μειωμένης κερδοφορίας παίρνουν μέτρα αντισταθμίσματος της χασούρας των κερδών τους με πάμφθηνη εργατική δύναμη, καταναλώνοντας δηλαδή ολοένα και μικρότερο μέρος του κεφαλαίου για πληρωμή των εργατών; Μια κυβέρνηση, με δεδομένη την ιδιοκτησία των καπιταλιστών, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική ενίσχυσης της κερδοφορίας τους, αφού νόμος κίνησης της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ο νόμος του κέρδους. Πολιτική κόντρα σ' αυτό το νόμο σημαίνει καταστροφή του κεφαλαίου.
Αυτή η προπαγάνδα υπονομεύει την αναγκαιότητα και την προοπτική της αντιμονοπωλιακής, αντικαπιταλιστικής πάλης, συσκοτίζει το γεγονός οτι η ρίζα, οι αιτίες των προβλημάτων, της οικονομικής κρίσης, βρίσκονται στην ύπαρξη και δράση των μονοπωλίων, δηλαδή στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ενάντια σ'αυτήν πρέπει να κατευθύνεται η πάλη της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με προοπτική τη ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από την ΕΕ. Μόνο με τέτοιους αγώνες μπορεί να μπει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική, κάτω από προϋποθέσεις να υπάρξουν και κάποιες κατακτήσεις σήμερα.
Αυτή η προπαγάνδα ενισχύει τον έναν πόλο διαχείρισης του καπιταλισμού ενάντια στον άλλο, υποτάσσοντας το λαό και στους δύο. Ο,τι ακριβώς έκανε το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ. Είναι πολιτική χειραγώγησης του λαού και ουσιαστικά εγκαλούν το ΚΚΕ γιατί δε συμβάλλει στην ενίσχυσή της με μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στηρίζοντας μια πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα ενός τμήματος του κεφαλαίου στην Ελλάδα, επιλέγοντας και άλλους ιμπεριαλιστές συμμάχους, εκτός Ελλάδας.
Ηδη ο ΣΥΡΙΖΑ εκθειάζει την πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης του Ομπάμα στις ΗΠΑ, ενώ το ταξίδι τους στη Βραζιλία, 6η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική δύναμη με συμμετοχή στους BRICS, που διεκδικεί μερίδια στην παγκόσμια αγορά, αλλά και στην Αργεντινή, κράτη που βεβαίως αντιμετώπισαν οικονομική κρίση και έδωσαν διέξοδο σε όφελος του κεφαλαίου, αποκαλύπτει ότι η «κυβέρνηση σωτηρίας» δεν είναι για τη σωτηρία του λαού, ενώ οι δηλώσεις τους για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική δείχνουν ότι αναζητούν συμμάχους σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Αυτό, βεβαίως, κάνουν και μέσα στην ΕΕ, προβάλλοντας συμμαχίες με Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία κ.λπ.
Για τα περί «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα»
Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως πρότυπο κυβερνήσεων, πέρα απ' αυτές των Βραζιλίας και Αργεντινής, αυτές των Βενεζουέλας, Βολιβίας και Εκουαδόρ, τις λεγόμενες αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, που οικοδομούν τάχα το «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Είναι όμως σοσιαλισμός;
Πρόσφατα, στην εφημερίδα «Δρόμος της αριστεράς» (20/12/2012), δημοσιεύτηκε εκτενές άρθρο, με τίτλο «Μια σύντομη ξενάγηση στα εγχειρήματα της Βενεζουέλας, της Βολιβίας και του Εκουαδόρ», του Τζέιμς Πέτρας. Στο άρθρο γίνεται αναφορά στις μεταρρυθμίσεις αυτών των χωρών και στα αποτελέσματά τους. Η καταγραφή της πορείας του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» είναι αποκαλυπτική ως προς τα πρότυπα ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, στην πρόσφατη συνδιάσκεψή τους και στο προγραμματικό τους κείμενο δε λένε τίποτα διαφορετικό, μόνο που αυτό που καταγράφεται σ' αυτές τις χώρες και αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καπιταλισμός, δεν έχει μειωθεί η συγκέντρωση πλούτου στους αστούς παρά τις όποιες βελτιώσεις σε κάποιους τομείς, στη Βενεζουέλα κυρίως όπου υπάρχει και η συμβολή της Κούβας σ'αυτές τις βελτιώσεις στην Εκπαίδευση και την Υγεία.
Ας δούμε, λοιπόν, τι γράφει για καθεμία από αυτές τις χώρες το άρθρο. Είναι αποκαλυπτικό.
Για τη Βενεζουέλα
«Η οικονομική πρακτική του Τσάβες περιλαμβάνει εκτεταμένη εθνικοποίηση μεγάλων τομέων της βιομηχανίας πετρελαίου, επιλεκτική εθνικοποίηση των επιχειρήσεων - κλειδιά στη βάση πραγματιστικών υπολογισμών και επιδίωξης μεγαλύτερης διατροφικής ασφάλειας... Στην κοινωνική πολιτική, ο Τσάβες έχει χρηματοδοτήσει μια πληθώρα από προγράμματα που έχουν σχεδιαστεί για να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο του 60% του πληθυσμού.
Οι μεταρρυθμίσεις αυτές περιλαμβάνουν: Καθολική δωρεάν ιατρική περίθαλψη και εκπαίδευση, έως και το πανεπιστήμιο, την πρόσκληση πάνω από 20.000 Κουβανών γιατρών και τεχνικών και ένα μαζικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει την κατασκευή νοσοκομείων και κλινικών. Το καθεστώς του Τσάβες έχει κατασκευάσει και χρηματοδοτήσει ένα μεγάλο δίκτυο από σούπερ μάρκετ που πωλούν τρόφιμα και είδη οικιακής χρήσης σε επιδοτούμενες τιμές για οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα...
Η Βενεζουέλα σήμερα είναι μια μεικτή οικονομία, με τον ιδιωτικό τομέα να κυριαρχεί. Η κρατική ιδιοκτησία έχει επεκταθεί και εθνικές κοινωνικές προτεραιότητες έχουν υπαγορεύσει την ιδιοποίηση των πετρελαϊκών πόρων. Το κράτος κατέχει τον πιο προσοδοφόρο τομέα των εξαγωγών και καρπώνεται το μεγαλύτερο μέρος του ξένου συναλλάγματος.
Ενώ η κυβέρνηση έχει αυξήσει κατά πολύ τις κοινωνικές δαπάνες, δεν έχει μειώσει τη μεγάλη συγκέντρωση πλούτου και εισοδήματος στις ανώτερες τάξεις. Επιπλέον, στα ανώτερα και μεσαία στρώματα κρατικής γραφειοκρατίας, ιδίως στους τομείς του πετρελαίου και των συναφών βιομηχανιών, τα επίπεδα αμοιβών είναι επίσης πολύ υψηλά. Η αυτοδιαχείριση δημόσιων επιχειρήσεων περιορίζεται σε ελάχιστες επιχειρήσεις.
Οι προτάσεις αγροτικής μεταρρύθμισης του καθεστώτος δεν κατάφεραν να αλλάξουν τη σχέση ανάμεσα στους εργάτες γης, τους αγρότες και μεγάλους γαιοκτήμονες...
Οι υποστηρικτές του καθεστώτος υπογραμμίζουν τις εθνικοποιήσεις της κυβέρνησης, αλλά δε φαίνεται να δίνουν σημασία στον αυξανόμενο αριθμό κοινών επιχειρήσεων με πολυεθνικές εταιρείες από Κίνα, Ρωσία, Ιράν και Ευρωπαϊκή Ενωση. Η πιο αμφισβητούμενη πλευρά της Βενεζουέλας είναι η συνεχιζόμενη εξάρτησή της από ένα μόνο εμπόρευμα (πετρέλαιο) που καλύπτει το 70% των εσόδων από τις εξαγωγές και την εξάρτησή της από μία μόνο αγορά, των ΗΠΑ... Απειλή για τη μαζική βάση του δρόμου προς το σοσιαλισμό του Τσάβες είναι και η εκτίναξη της εγκληματικότητας, λόγω της ανάπτυξης ενός λούμπεν προλεταριάτου».
Για το Εκουαδόρ
«Η πιο εντυπωσιακή απόκλιση από κάθε σοσιαλισμό είναι η εμμονή και επέκταση της ξένης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στις στρατηγικής σημασίας εξορύξεις και πηγές ενέργειας. Μακρόχρονα συμβόλαια εξόρυξης μεγάλης κλίμακας έδωσαν στις ξένες εταιρείες τον πλειοψηφικό έλεγχο στους βασικούς τομείς ξένου συναλλάγματος και εξαγωγικών κερδών. Το χειρότερο είναι ότι ο Κορέα έχει καταστείλει βίαια και έχει απορρίψει τα αιτήματα των ινδιάνικων κοινοτήτων του Αμαζονίου και των Ανδεων που ζουν και εργάζονται στη γη που παραχωρήθηκε στις μεταλλευτικές πολυεθνικές. Παρά τις αντίθετες δικαστικές αποφάσεις, ο Κορέα επιδιώκει με ζήλο να κάνει κεντρικό άξονα της "αναπτυξιακής στρατηγικής" του την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου από ξένους.
Η λαϊκή στήριξη του Κορέα βασίζεται κυρίως σε βραχυπρόθεσμες παραχωρήσεις, με τη μορφή αυξήσεων μισθών και ημερομισθίων και παροχής πιστώσεων στις μικρές επιχειρήσεις, μέτρα που δεν είναι βιώσιμα στις συνθήκες της παγκόσμιας ύφεσης. Η παραχώρηση των τηλεπικοινωνιακών μονοπωλίων σε ιδιωτικές εταιρείες, η αντίθεσή του στην αγροτική μεταρρύθμιση και οι περιοριστικοί όροι για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα έχουν οδηγήσει σε αύξηση των απεργιών και των διαμαρτυριών».
Για τη Βολιβία
«Το κράτος έχει ελαφρώς αυξήσει το μερίδιό του στα έσοδα από τις κοινές επιχειρήσεις με πολυεθνικές εταιρείες, έχει αυξήσει την τιμή του αερίου που πουλάει σε Βραζιλία και Αργεντινή. Ο Μοράλες επέτρεψε αυξήσεις στους κατώτατους μισθούς, ημερομίσθια και συντάξεις. Ωστόσο, οι αυξήσεις ήταν πολύ χαμηλότερες από τις προεκλογικές του εξαγγελίες για διπλασιασμό του κατώτατου μισθού.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του καθεστώτος ήταν η αύξηση των συναλλαγματικών αποθεμάτων από τα 2 στα 6 δισεκατομμύρια δολάρια, η δημοσιονομική πειθαρχία και ο αυστηρός έλεγχος στις κοινωνικές δαπάνες και τα πλεονάσματα. Βέβαια, ο τριπλασιασμός των αποθεμάτων με φόντο το 60% που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (κυρίως στον αγροτικό ινδιάνικο πληθυσμό) δεν είναι μια πολιτική που διεκδικεί σοσιαλιστικά πιστοποιητικά...
Η οικονομική στρατηγική του Μοράλες βασίζεται στην τριπλή συμμαχία ανάμεσα στις αγρο-μεταλλευτικές πολυεθνικές, στους μικρομεσαίους καπιταλιστές και στο ινδιάνικο και συνδικαλιστικό κίνημα. Εχει διοχετεύσει εκατομμύρια σε επιχορηγήσεις "συνεταιρισμών" που στην πραγματικότητα είναι μικρομεσαίοι ιδιοκτήτες μεταλλείων που εκμεταλλεύονται μισθωτή εργασία.
Η πιο εντυπωσιακή πλευρά της οικονομικής πολιτικής στη Βολιβία είναι η αυξανόμενη έκταση των επενδύσεων ξένων πολυεθνικών εταιρειών. Απότοκο της πολιτικής ανοιχτών θυρών προς το εξαγωγικό κεφάλαιο, ο Μοράλες παρέχει γενναιόδωρες επιδοτήσεις και χαμηλότοκα δάνεια στον αγρο-βιομηχανικό τομέα. Μια επιτόπου επίσκεψη στις αγροτικές περιοχές και παραγκουπόλεις επιβεβαιώνει όσους υποστηρίζουν ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα στις ταξικές ανισότητες. Οι πιο πλούσιες 100 οικογένειες της Σάντα Κρουζ εξακολουθούν να κατέχουν πάνω από το 80% της εύφορης γης, ενώ πάνω από το 80% των αγροτών και των Ινδιάνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ο Μοράλες εκπλήρωσε την υπόσχεσή του να διασφαλίσει την παραδοσιακή πολυ-τομεακή οικονομική ελίτ... Οι συνθήκες ζωής των εργατών γης ελάχιστα έχουν βελτιωθεί».
Ολα τα παραπάνω δημοσιεύτηκαν σε μια εφημερίδα διόλου εχθρική στον ΣΥΡΙΖΑ και διόλου φιλική στο ΚΚΕ.
Δεν είναι καν αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πολιτική
Εύκολα, επομένως, από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι σ' αυτές τις χώρες όχι μόνο σοσιαλισμό δεν οικοδομούν, αλλά διαχειρίζονται τον καπιταλισμό. Αυτή την πολιτική διέξοδο για το λαό επιφυλάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφορά τους είναι ότι ο αντιμερκελισμός του ΣΥΡΙΖΑ στις συγκεκριμένες χώρες εκφράζεται με τον αντιαμερικανισμό. Αλλά αυτή η ταχτική δεν είναι καν αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή. Αλλωστε, τι αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πολιτική μπορούν να εφαρμόσουν κυβερνήσεις που αναπτύσσουν σχέσεις με ευρωενωσιακά, ρωσικά, κινεζικά κ.λπ. μονοπώλια; Απλά, συμμετέχουν στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, επιλέγοντας συμμάχους ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη κόντρα στις ΗΠΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει κόντρα στη Γερμανία. Και βεβαίως δεν είναι αντιμονοπωλιακή πολιτική η ενίσχυση των καπιταλιστών, η διαιώνιση των κοινωνικών ανισοτήτων, κ.λπ.
Να γιατί λέμε ότι φιλολαϊκή πολιτική μέσα στα πλαίσια του συστήματος και με τους καπιταλιστές στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής δεν μπορεί να υπάρξει. Οι συγκεκριμένες κυβερνήσεις έχουν την εκλογική στήριξη της πλειοψηφίας των λαών τους, αλλά δεν απαλλοτριώνουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Η πραγματική εξουσία δεν είναι στα χέρια των λαών. Γι' αυτό και οι όποιες μεταρρυθμίσεις έχουν γίνει δεν έχουν αλλάξει ριζικά την κατάσταση σε όφελός τους. Αλλωστε, και στη Βραζιλία και στην Αργεντινή, η αντινεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείρισης ενίσχυσε τα μονοπώλια και τις ταξικές ανισότητες, ενώ στην Αργεντινή ήδη γίνονται κινητοποιήσεις λόγω της αύξησης της ανεργίας, της ακρίβειας, των χαμηλών μισθών κ.λπ.
Και πρέπει να θυμίσουμε ότι και ο λαός μας έζησε την πολιτική διαχείρισης του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80, με το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» που καπηλεύτηκε το ΠΑΣΟΚ, όπως και το «Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων», ενώ στη συνέχεια τα απεμπόλησε ως κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού. Αυτή η πορεία καπιταλιστικής ανάπτυξης που υπηρέτησε το ΠΑΣΟΚ, παρά τις όποιες βελτιώσεις έφερε τότε στο λαό, στην πορεία οδήγησε στη χειροτέρευση της θέσης του (να θυμίσουμε μόνο την πράξη νομοθετικού περιεχομένου το 1985 που απαγόρευσε τις αυξήσεις στους μισθούς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα), ενώ ενισχύθηκε πολύμορφα το κεφάλαιο.
ΝΕΟ «ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ» Πηγάδι δίχως πάτο για μέτρα σε βάρος του λαού
ΝΕΟ «ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ»
Πηγάδι δίχως πάτο για μέτρα σε βάρος του λαού
Η συμφωνία που έγινε για λογαριασμό των μονοπωλίων τον περασμένο Μάρτη, τέθηκε σε ισχύ από την 1η Γενάρη 2013
 |
Το νέο «δημοσιονομικό σύμφωνο» υπογράφτηκε από 25 κράτη - μέλη της ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής που έγινε στις 2 Μάρτη στις Βρυξέλλες και καθιερώνει ένα διαρκές μνημόνιο σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η αποδοχή του από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών είναι προϋπόθεση για να μπορούν στο μέλλον να προσφύγουν στον προσωρινό και το μόνιμο μηχανισμό «στήριξης» της Ευρωένωσης.
Βρετανία και Τσεχία αρνήθηκαν να το υπογράψουν, φανερώνοντας μια ακόμα πλευρά των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που μαίνονται στο εσωτερικό της ΕΕ και φουντώνουν εν μέσω κρίσης.
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Λ. Παπαδήμο ήταν από τις πρώτες που επικύρωσαν το «δημοσιονομικό σύμφωνο». Οι προβλέψεις του δεν ισχύουν ακόμα για την Ελλάδα, η δημοσιονομική πολιτική της οποίας διέπεται από τους όρους των μνημονίων που έχει συνυπογράψει με την τρόικα. Το ίδιο ισχύει και με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης που βρίσκονται σε καθεστώς μνημονίου με την τρόικα.
Τι προβλέπει το σύμφωνο
Το νέο «δημοσιονομικό σύμφωνο» μεταξύ άλλων προβλέπει:
- Ολες οι χώρες που το υπογράφουν, δεσμεύονται να εισαγάγουν στο Σύνταγμά τους, ή με νόμο, κανόνες ισοσκέλισης του προϋπολογισμού τους για«πλεονασματικούς προϋπολογισμούς» ή με ανώτερο έλλειμμα στο 0,5% του ΑΕΠ. Σε περίπτωση που ξεπεράσει το συγκεκριμένο όριο του 0,5%, θα ενεργοποιείται ένας αυτόματος μηχανισμός «διόρθωσης» και μέσω της λήψης μέτρων θα πρέπει να εξασφαλίζει ότι το έλλειμμα θα επανέλθει στον αρχικό στόχο.
- Στις χώρες που θα ξεπεράσουν το 3% του ΑΕΠ στο ετήσιο δημοσιονομικό τους έλλειμμα θα επιβάλλονται κυρώσεις. Εάν ένα κράτος - μέλος ξεπερνά το όριο του 3% μπορεί να παραπεμφθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο δικαιούται να επιβάλει πρόστιμο μέχρι 0,1% του ΑΕΠ σε βάρος του. Το πρόστιμο θα καταβάλλεται στο νέο ταμείο δανειοδότησης χωρών της Ευρωζώνης. Δηλαδή, «σφίγγουν» οι μηχανισμοί επιβολής μέτρων και εκβιασμού του λαού από την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τους διακρατικούς θεσμούς τους.
- Τα κράτη - μέλη που υπόκεινται σε «διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος», θα πρέπει να καταρτίζουν αυτόματα «δημοσιονομικά και οικονομικά προγράμματα»(δηλαδή μνημόνια) για τη διόρθωσή τους από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορεί να ζητά αναθεώρηση του προϋπολογισμού σε περίπτωση που ένα κράτος - μέλος παρουσιάζει απόκλιση από τους «δημοσιονομικούς στόχους».
- Τα κράτη - μέλη με δημόσιο χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ θα πρέπει να λαμβάνουν μέτρα για τη μείωση του χρέους κατά 1/20 ανά έτος (μέσος όρος). Δηλαδή, κατά 5% του ΑΕΠ ετησίως. Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μειώνει κατά περίπου 15 δισ. το χρόνο το δημόσιο χρέος, με αιματηρές περικοπές σε κοινωνικές και άλλες δαπάνες.
- Οι χώρες που αποδέχονται το σύμφωνο, δεσμεύονται να υποστηρίζουν πάντα οικονομικές κυρώσεις για τις απείθαρχες χώρες που εντοπίζει η Κομισιόν. Μέχρι σήμερα, απαιτούνταν ειδική πλειοψηφία χωρών για την επιβολή κυρώσεων. Με τον όρο αυτό προσπαθούν να διασφαλίσουν ότι τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα θα προωθούνται σε κάθε χώρα διά πυρός και σιδήρου, έχοντας συνολικά τη στήριξη των αστικών κυβερνήσεων σε κάθε κράτος - μέλος, προκειμένου να δυναμώνει ο μηχανισμός επιβολής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στους λαούς.
Υποκρισία με τα κυριαρχικά δικαιώματα
Το νέο «δημοσιονομικό σύμφωνο» είναι μηχανισμός της Ενισχυμένης Οικονομικής Διακυβέρνησης, όπως το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», το «Πακέτο Μακροοικονομικής παρακολούθησης και κυρώσεων των κρατών - μελών της Ευρωζώνης» και το «Σύμφωνο για το ευρώ+», με στόχο την ανάκαμψη της κερδοφορίας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.
Η λειτουργία των μηχανισμών αυτών προϋποθέτει εκχώρηση κι άλλων κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών - μελών, στην οποία συμφωνούν οι αστικές τάξεις και το πολιτικό τους προσωπικό, προκειμένου να θωρακίσουν την εξουσία τους.
Στα πλαίσια αυτά, οι εθνικοί προϋπολογισμοί μπαίνουν κάτω από τον έλεγχο της ΕΕ, πριν τη σύνταξη και την κατάθεσή τους, ενώ προωθούνται με ενιαίο σχεδιασμό και στρατηγική, μέσα από τα Εθνικά Μεταρρυθμιστικά Προγράμματα και τα Προγράμματα Σταθερότητας, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ανάλογα όμως με τις ιδιαίτερες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι αστικές τάξεις κάθε κράτους - μέλους.
Είναι φανερό από όλα τα παραπάνω ότι μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλούν οι κορόνες περί «εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων», τις οποίες κατά καιρούς και με διάφορες αφορμές εκστομίζουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, μεταξύ αυτών και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη μια αποδέχονται και νομοθετούν για την εμβάθυνση της οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης της λυκοσυμμαχίας και από την άλλη καμώνονται τους υπερασπιστές των κυριαρχικών δικαιωμάτων, τα οποία πρόθυμα παραχωρούν στα διακρατικά όργανα της ΕΕ, για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης.
Νομοθετούν για τα μονοπώλια
Στην ίδια Σύνοδο που καταλήχθηκε το νέο «δημοσιονομικό σύμφωνο», οι 27 αποφάσισαν επίσης μέτρα για την τόνωση της απασχόλησης, ο πυρήνας των οποίων αντανακλάται στα όσα νομοθετούνται σήμερα και στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της Συνόδου, «η αντιμετώπιση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού απαιτεί την εφαρμογή ενεργών στρατηγικών ένταξης που συμπεριλαμβάνουν μέτρα ενεργοποίησης της αγοράς εργασίας, κατάλληλες κοινωνικές υπηρεσίες και στήριξη του εισοδήματος». Με τους επίσημα ανέργους στην Ευρωζώνη να ξεπερνούν τα 17 εκατομμύρια, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών δεσμεύτηκαν για:
-- Νομοθέτηση για τη «βελτίωση των μηχανισμών διαμόρφωσης μισθών και ημερομισθίων». Δηλαδή, άμεση κατάργηση κάθε εργατικής κατάκτησης που προστατεύει τους κατώτερους μισθούς, κατάργηση κλαδικών συμβάσεων και επιδομάτων, αφήνοντας ουσιαστικά τον καθορισμό των μισθών στην αγορά και στις αδηφάγες ορέξεις των εργοδοτών.
-- Νομοθεσία που «θα καθιστά τις προσλήψεις ευκολότερες και πιο ελκυστικές για τους εργοδότες». Με παραπέρα μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» (καρατόμηση των ασφαλιστικών εισφορών). Νέες επιχορηγήσεις προς τους επιχειρηματίες, προκειμένου να προσλαμβάνουν τζάμπα εργαζόμενους, κατάργηση κάθε έννοιας σύμβασης για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας κ.ά.
-- Προγράμματα με «ενεργές πολιτικές για την αγορά εργασίας, ιδίως με σκοπό την ενίσχυση της συμμετοχής των νέων, των γυναικών και των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας». Πρόκειται ουσιαστικά για προγράμματα «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας» με πενιχρούς μισθούς και δικαιώματα, μερικής απασχόλησης και «πράσινων θέσεων εργασίας», όπως επιτακτικά ζητούν τα μονοπώλια.
-- «Δομικές μεταρρυθμίσεις για αύξηση της ανταγωνιστικότητας». Μέσω της επέκτασης των προγραμμάτων εκ περιτροπής εργασίας, σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα του εργαζόμενου, γενικευμένης κατάργησης του σταθερού ωραρίου κ.ά.
-- Λήψη «δέσμης μέτρων για την προώθηση των μετακινήσεων των εργαζομένων εντός της αγοράς εργασίας και τη βελτίωση της γεωγραφικής κινητικότητας». Πρόκειται για το εφιαλτικό μέλλον που ετοιμάζουν για τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, τους οποίους τους καλούν να αποδεχτούν τη μόνιμη μετακίνηση από επάγγελμα σε επάγγελμα και από χώρα σε χώρα για να βρουν ένα πενιχρό μεροκάματο.
Στον αντίποδα το συμφέρον του λαού
Σε όλες τις παραπάνω αποφάσεις μπορεί να δει κανείς τα βάρβαρα μέτρα που παίρνονται σε βάρος του λαού στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της ΕΕ. Είναι φανερό ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι μια παρέκκλιση σε συνθήκες κρίσης, αλλά στρατηγική της ΕΕ, που στόχο έχει να ισχυροποιήσει τα μονοπώλια. Αλλος τρόπος να το πετύχει δεν υπάρχει, πέρα από το να υποτιμά διαρκώς την εργατική δύναμη και να ανοίγει νέα πεδία δράσης για το κεφάλαιο, με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέτρα τόνωσης της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας.
Καμία διόρθωση δεν παίρνει η ΕΕ. Καμιά αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει στην αντιλαϊκή της στρατηγική, ακόμα κι αν αλλάξει το μείγμα της διαχείρισης. Το ευρωενωσιακό οικοδόμημα έχει σαπίσει μαζί με τον καπιταλισμό και χρειάζεται γκρέμισμα της αστικής εξουσίας σε κάθε κράτος - μέλος χωριστά, για να μπορέσει ο λαός να ανασάνει, να ευημερήσει.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν καθημερινά τις εκτιμήσεις και τις θέσεις του ΚΚΕ. Η ΕΕ είναι εχθρός και αντίπαλος των λαών. Μέσα σ' αυτή τη λυκοσυμμαχία το μόνο που μπορεί να περιμένει ο λαός είναι να πολλαπλασιάζονται τα βάσανά του.
Η ελπίδα βρίσκεται στην ενίσχυση του ΚΚΕ και του ταξικού εργατικού κινήματος. Στη συνειδητοποίηση της τεράστιας αναξιοποίητης δύναμης της εργατικής τάξης στο επίπεδο της ταξικής πάλης. Στην οργάνωση της πάλης σε κάθε χώρο δουλειάς, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο χωράφι, στις λαϊκές γειτονιές, για να μην περάσουν τα μέτρα. Στην οικοδόμηση μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας για να τραβήξει ο λαός μπροστά το δρόμο της ρήξης, της ανατροπής, της αποδέσμευσης από την ΕΕ, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, με λαϊκή εξουσία και οικονομία.
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» Τσακίζουν το λαό για τα κέρδη των μονοπωλίων
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ»
Τσακίζουν το λαό για τα κέρδη των μονοπωλίων
Αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα «μόνιμου χαρακτήρα και απόδοσης» για την επίτευξη και διατήρηση των ρυθμών καπιταλιστικής ανάκαμψης. Σταθερά στα τάρταρα οι μισθοί, εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, για την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου
 |
Μία προς μία όλες μαζί οι προηγούμενες εκτιμήσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ως προς το βαθμό της κατρακύλας του παραγόμενου ΑΕΠ αποδείχτηκαν όχι απλά υπεραισιόδοξες, αλλά ολότελα ξεκομμένες από την πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τον όποιο βαθμό προσέγγισης των εξελίξεων στη βάση των σημερινών επίσημων εκτιμήσεων, ο κύκλος της οικονομικής κρίσης που έχει χτυπήσει την καπιταλιστική Ελλάδα δε θα είναι και ο τελευταίος. Από τα πράγματα και τη δυναμική τους, η ανάκαμψη, όταν και στο βαθμό που επέλθει, θα είναι ισχνή και θνησιγενής, πολύ περισσότερο γιατί η καπιταλιστική κρίση εκδηλώνεται συνδυασμένα και σε άλλα κράτη, κέντρα και κρίκους του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Ακόμη και η επιστροφή σε ισχνούς ρυθμούς καπιταλιστικής «ανάπτυξης», σύμφωνα με πρόσφατες «προβλέψεις» από την Κομισιόν, έχει για προϋπόθεση την αποφασιστική εφαρμογή των μέτρων που ήδη πάρθηκαν, επίσης την παραπέρα κλιμάκωσή τους, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας». Πέρα και πάνω από το πρόσφατο «πακέτο» με τα μέτρα ύψους 13,5 δισ. ευρώ, η Κομισιόν επισημαίνει ότι απομένει και η «εξειδίκευση» επιπλέον μέτρων για 4 δισ. ευρώ, τα οποία και προαναγγέλλουν για τη διετία 2014 - 2015. Διαβλέπουν, επίσης, νέες αβεβαιότητες σχετικά με την «κατάσταση που παραμένει εύθραυστη, επειδή υπάρχουν μεγάλες ανισότητες μεταξύ των κρατών - μελών» και αναμένουν τη διέξοδο στο «νέο ισχυρό πλαίσιο οικονομικής διακυβέρνησης», δηλαδή στη στρατηγική της ΕΕ για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων που στηρίζουν και εκπροσωπούν. Για την «ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση» στην Ευρωζώνη της λυκοσυμμαχίας έρχονται να τσακίσουν το λαό, τα δικαιώματά του σε Εργασία, Εκπαίδευση, Υγεία, Πρόνοια, στις Συντάξεις.
Αποκαλυπτικές ως προς το περιεχόμενο της «ανάπτυξης» που ευαγγελίζονται είναι και διάφορες εκθέσεις των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, όπως της λεγόμενης Ομάδας Δράσης -λεγόμενης ομάδας Ράιχενμπαχ- που έχει συγκροτήσει η ΕΕ με ειδίκευση την παροχή «αναπτυξιακής» τεχνογνωσίας. Πρόκειται για συρραφή από τις προτάσεις, εκθέσεις, αξιώσεις των βιομηχάνων του ΣΕΒ, τραπεζιτών, μεγαλοεξαγωγέων, άλλων τμημάτων του κεφαλαίου που περιμένουν πώς και τι να ξεκοκαλίσουν τους κοιναγορίτικους και εθνικούς πόρους, τα προγράμματα του ΕΣΠΑ, για τους λογής «επενδυτές» που περιμένουν να στήσουν κερδοφόρες μπίζνες γύρω από τα συντρίμμια που σωρεύει πίσω της η κλιμακούμενη βαρβαρότητα του κεφαλαίου. Σε σχετικά πρόσφατη παρουσίαση και δίνοντας συνέχεια στην πρόκληση, ο Ράιχενμπαχ ομολόγησε ότι «ο μισθός είναι συνδεδεμένος με την ανταγωνιστικότητα» και ότι υπάρχουν χώρες πιο φτωχές από την Ελλάδα, άρα και τα μέτρα πτώχευσης της λαϊκής οικογένειας δεν έχουν πάτο! Στην ίδια αντιλαϊκή συντεταγμένη στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δήλωνε: «με ή χωρίς το μνημόνιοκάθε ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να ακολουθήσει μια παρόμοια προσαρμογή, για να φέρουμε την οικονομία και πάλι στο προσκήνιο και για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στις χρηματοπιστωτικές αγορές»...
Η έξοδος από την καπιταλιστική κρίση απαιτεί νέες λαϊκές εκατόμβες, στρατιές ολόκληρες από ανέργους, ελαστικούς εργαζόμενους με ανύπαρκτα δικαιώματα, μόνιμες εφεδρείες στα γρανάζια της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου. Τώρα σε συνθήκες κρίσης κλιμακώνουν την επίθεσή τους, με σειρά από νέα αντιλαϊκά μέτρα «μόνιμου χαρακτήρα και απόδοσης», δηλαδή με «πακέτα» που θα συνεχίσουν να υπάρχουν και στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ακόμη και σε συνθήκες διευρυμένης κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Η «εσωτερική υποτίμηση»
Στο 33% φτάνει το ποσοστό της επίσημης ανεργίας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, σε περισσότερες από 750.000 φτάνουν οι θέσεις εργασίας που «χάθηκαν» τα τελευταία χρόνια, ενώ η κατρακύλα του παραγόμενου ΑΕΠ από το 2009, όταν εκδηλώθηκαν τα φαινόμενα της καπιταλιστικής κρίσης, μέχρι και σήμερα ξεπερνά το 21%. Σε ρυθμούς κλιμακούμενης βύθισης συνεχίζουν οι μισθοί, τα μεροκάματα, οι ασφαλιστικές εισφορές από την πλευρά της εργοδοσίας (το λεγόμενο «εργατικό κόστος» για τους καπιταλιστές). Με φόντο τη «στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή τη μαζική πτώχευση των λαϊκών νοικοκυριών, η οποία ωστόσο θεωρείται... ελεγχόμενη χρεοκοπία, η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, έχει ανακτηθεί και αποκατασταθεί στα επίπεδα του έτους 2000, δηλαδή στα επίπεδα που υπήρχαν πριν από την ένταξη στη λυκοσυμμαχία του λεγόμενου «κοινού νομίσματος», της Ευρωζώνης.
Σύμφωνα με επίσημες μετρήσεις και μελέτες (Τράπεζα της Ελλάδας, Εθνική Τράπεζα):
«Ανταγωνιστικότητα». Σε διαδικασία συρρίκνωσης περιμένουν το λεγόμενο «μοναδιαίο κόστος εργασίας», δηλαδή το δείκτη με τον οποίο τα επιτελεία των καπιταλιστών μετράνε το «μισθολογικό κόστος» για κάθε μονάδα παραγόμενου εμπορεύματος. Σε αυτό το πλαίσιο συμπεραίνουν ότι ο στόχος τους για μείωση 15% στην περίοδο μέχρι το 2015 θα έχει επιτευχθεί 2 χρόνια νωρίτερα, το 2013. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος στον οποίο βασίζουν τις ελπίδες για ρυθμούς καπιταλιστικής ανάκαμψης» μέσα στην ίδια χρονιά.
Επίσημη ανεργία. Η βίαιη «προσαρμογή στην 3ετία 2010-2012 αύξησε το ποσοστό κατά 16 ποσοστιαίες μονάδες. Η καταστροφή θέσεων εργασίας ξεπερνά τις 750.000, ενώ σύμφωνα με τις διαπιστώσεις τους το επίπεδο της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα φτάνει στο 33%.
Μισθοί - μεροκάματα. Η σωρευτική υποχώρηση στην 3ετία (2010-2012) υπολογίζεται στο22%, με το μεγαλύτερο μέρος της να έχει διαμορφωθεί μέσα στο 2012 (13% σε ετήσια βάση). Οπως σημειώνουν, οι «νομοθετικές και ρυθμιστικές παρεμβάσεις στα τέλη του 2011 και ειδικά το 2012 ενίσχυσαν την ευελιξία στην αγορά εργασίας σε πρωτοφανή επίπεδα για τη χώρα» και συμπεραίνουν πως η «εξέλιξη» ισοδυναμεί με «πλήρη αναστροφή της αύξησης του κόστους εργασίας τη δεκαετία που ακολούθησε την είσοδο στην ΟΝΕ», «βοηθώντας ουσιαστικά την εσωτερική υποτίμηση».
Ανάπτυξη για ποιον;
Η απορρόφηση των κοιναγορίτικων κονδυλίων (ΕΣΠΑ) από τα μονοπώλια, οι παραχωρήσεις αυτοκινητοδρόμων, βασικών και συγκεντρωμένων κλάδων της οικονομίας και της παραγωγής (ενέργεια κ.ά.), η διαχείριση αποβλήτων, στο πλαίσιο της κλιμάκωσης του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων, η «άρση των επιχειρηματικών εμποδίων» είναι στην πρώτη γραμμή των έργων για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Πρόκειται για έργα και υποδομές που είτε ετοιμάζονται να αρπάξουν ντόπιοι και ξένοι επιχειρηματικοί όμιλοι, είτε, λόγω καπιταλιστικής κρίσης, έχουν μείνει μισοτελειωμένα. Αυτό που τους κόφτει είναι η διαμόρφωση χρηματοοικονομικών εργαλείων για τον «επιμερισμό του κινδύνου, για τη διασφάλιση και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων», που τσοντάρει στον τραπεζικό δανεισμό των μεγαλοεπιχειρηματιών. Πρόκειται για έργα που υπόσχονται εντατικούς ρυθμούς καπιταλιστικής κερδοφορίας στο πλαίσιο του καταμερισμού ανάμεσα στα κράτη της ΕΕ και ευρύτερα ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις αγορές. Ακόμη και όταν οι καπιταλιστές περάσουν σε φάση διευρυμένης κερδοφορίας, που ίδιοι την ευαγγελίζονται, ο λαός θα είναι γονατισμένος, χωρίς δικαιώματα, αναγκαστικά και βίαια οπισθοδρομημένος πολλές δεκαετίες πίσω. Φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση με τα μονοπώλια να συνεχίζουν να αλωνίζουν στο επίπεδο της οικονομίας και της παραγωγής δεν μπορεί ούτε και θα μπορούσε να υπάρξει.
Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, χωρίς τους καπιταλιστές και τις κρίσεις τους, με εργατική λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό για την ανάπτυξη όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Εξέλιξη που απαιτεί τώρα οργάνωση και πάλη ενάντια σ' αυτά τα μέτρα και την πολιτική που τα εφαρμόζει σε συνδυασμό με την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
TOP READ
-
To κομμουνιστικό μανιφέστο εικονογραφημένο (Pdf) Eπειδή διαβάζουμε τρομερά πράγματα πάλι για τη δήθεν μετάλλαξη του ΚΚΕ από αυτο...
-
Αντιδραστική τομή στην Εκπαίδευση Στην καρδιά της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της λειτουργίας του σχολείου στοχεύει η κυβέρνηση με το ν...
-
ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ Στιγμές από την άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ Το σημερινό ένθετο «Ιστορία» του «Ριζοσπάστη» αν...
-
Με αφορμή την αθώωση του κομμουνιστή δημάρχου Πάτρας Με αφορμή την αθωωτική απόφαση για τον δήμαρχο Πάτρας, Κώστα Πελετίδη, αξίζει να στ...
-
Πολιτισμός: Μια κερδοφόρα διέξοδος των μονοπωλίων Ηταν το 2003, όπου οι τότε διαχειριστές της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα προέ...
-
Δ. Κουτσούμπας στο «ΣKAΪ»: «Η πρόταση του ΚΚΕ μιλάει για έξοδο από την κρίση προς όφελος του λαού. Είναι η μόνη φιλολαϊκή πρόταση. Αυτή εί...
-
Αντί προλόγου Όταν τελείωσα την έρευνα που ακολουθεί και ανακοίνωσα σε φίλους τα αποτελέσματά της, καθώς κα... -
«Συναινετικοί καβγάδες» Σαράντα ολόκληρες μέρες μετά το Γιούρογκρουπ της 20ής Φλεβάρη και την υπογραφή της νέας αντιλαϊκής συμφωνί...
-
Απορριπτική απόφαση από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τις αγωγές Ελλήνων συνταξιούχων ...
-
Έφυγε" ο Τάκης Τσίγκας Σήμερα το βράδυ έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής τάκης τσίγκας, στέλεχος του κουκουέ, που είχε διατελέσ...
