Σεμίνα Διγενή – “Είμαι κι εγώ παιδί της ΚΝΕ, επιστρέφω εκεί απ’ όπου ξεκίνησα”

.

Κατιούσα

Σε συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα, με εμφανές τρακ και βαθιές ανάσες, μίλησε η υποψήφια ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Σεμίνα Διγενή, κατά την παρέμβασή της μετά την ανακοίνωση του ψηφοδελτίου, ξεκινώντας την ομιλία της με ένα αυθόρμητο “πολύς κόσμος”. Αφιέρωσε την απόφασή της στα παιδιά της και τη νεότερη υποψήφια του ψηφοδελτίου. Όπως είχε πει ήδη πριν κάποιες μέρες “Επιλέγω να είμαι με τους έντιμους κι εκεί από όπου ξεκίνησα”, υπενθυμίζοντας πως “Ήμουν κι εγώ από τα παιδιά της ΚΝΕ”, “του περασμένου αιώνα”, όπως πρόσθεσε χαριτολογώντας, της “δυνατής και ατρόμητης”.
Υπογράμμισε πως “Είμαι εδώ όπως ήμουν πάντα, τώρα πιο δυναμικά ουσιαστικά, σίγουρα και περήφανα” και πως θέλει να συνυπάρξει “με όσους απορρίπτουν τους σύγχρονους επικίνδυνους καλοχαιρέτες”, αλλά και πως ο κόσμος αυτός δεν μπορεί παρά να αλλάξει. Τόνισε πως χωρίς το ΚΚΕ ο λαός θα είχε πλήρη μεσάνυχτα για όσα γίνονται εις βάρος του.
Ιδιαίτερη σημασία είχε η επισήμανσή της πως παίρνει θέση με το ΚΚΕ για να υπάρξει μέτωπο ενάντια στην ακροδεξιά, αφού είναι η “μόνη αντισυστημική ψήφος” και το μόνο κόμμα που “δεν έχουν στο χέρι και ξέρει τι θα πει σύγκρουση”. Πρόσθεσε πως το κόμμα θα αγωνιστεί για τα πνευματικά δικαιώματα, που καίνε τους ανθρώπους του πολιτισμού, για το γυναικείο ζήτημα, υπενθύμισε πως μόνο το ΚΚΕ υπερψήφισε ως κόμμα την συνταγματική αναθεώρηση υπέρ των ζώων.

Έκλεισε προειδοποιώντας πως “η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού οδηγεί σε δυστοπίες τύπου Όργουελ” επαναλαμβάνοντας ότι χαίρεται που είναι εδώ και πως διάλεξε τους έντιμους.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι παρεμβάσεις άλλων υποψηφίων, από τις οποίες ξεχωρίσαμε εκείνη του ομοσπονδιακού προπονητή Γιώργου Πομάσκι, που τόνισε πως στη Βουλγαρία όπου γεννήθηκε τα βασικά προβλήματα ήταν λυμένα, ενώ σήμερα υπάρχουν τεράστια προβλήματα λόγω καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Αναφέρθηκε εμμέσως στις πολυσυζητημένες του δηλώσεις για τη Βούλα Παπαχρήστου, ξεκαθαρίζοντας πως στον αθλητισμό “δε χωράει ο φασισμός και ο ρατσισμός”. Δήλωσε πιστός στα πιστεύω του, με επίκεντρο τον αθλητισμό για όλους και όχι για λίγους. Σε αντίθεση με όσους μιλούν για “κολλημένο ΚΚΕ”, ο Πομάσκι τόνισε πως “Είμαι με το ΚΚΕ γιατί είναι το μόνο που δε μένει στα ίδια”.

Αξιοσημείωτα είναι και όσα είπε ο συνταγματάρχης ε.α Γιάννης Αγγέλου, προερχόμενος από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, που ζήτησε “επιτέλους να πιάσουμε το νήμα από την αρχή”, τονίζοντας πως υπάρχουν πολλά κόμματα, αλλά δύο πολιτικές. Έκλεισε με ένα στίχο του Ελύτη: “Ένα και δύο τη μοίρα μας θα την χαράξουμε με το δικό μας τρόπο” και υπενθυμίζοντας πως ουδέποτε οι δρόμοι του αγώνα ήταν εύκολοι.

Η εκδήλωση έκλεισε με τη σημαντική και “βιωματική” παρέμβαση του Άχμετ Μουσταφά, μετανάστη εργαζόμενου στο χώρο των σούπερ μάρκετ, που μεγάλωσε στην περιοχή της Πλατείας Βικτωρίας και του Αγίου Παντελεήμονα, ζώντας στο πετσί του από παιδί το ρατσισμό για τους μετανάστες “που φταίνε για όλα”. Τόνισε πως η πολιτική της ΕΕ είναι αυτή που φέρνει μετανάστες. Μίλησε για τη Χρυσή Αυγή, αλλά και για τις επιχειρήσεις, όπου τα στελέχη σου ζητούν να χαμογελάς με το ζόρι.

Συνολικά η εκδήλωση ήταν ιδιαίτερα ζεστή, αλλά και γεμάτη αγωνιστική αισιοδοξία ενόψει μιας δύσκολης, αλλά ελπιδοφόρας αναμέτρησης, την οποία οι υποψήφιοι, είτε μίλησαν είτε όχι, φαίνονται πανέτοιμοι να δώσουν με όλες τους τις δυνάμεις.

Ξετσίπωτο «ξέπλυμα»

Την επέτειο των 70 χρόνων του ΝΑΤΟ διάλεξαν η κυβέρνηση και ο αναπληρωτής υπουργός Αμυνας για να διακινήσουν ξανά στο λαό το προκλητικό παραμύθι ότι η κυβερνητική πολιτική σε ό,τι αφορά (και) την «άμυνα», δηλαδή η βαθύτερη εμπλοκή στα βρώμικα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, είναι τάχα «στην υπηρεσία της κοινωνίας και των αναγκών της»! Αρθρογραφώντας στην «Αυγή», ο υπουργός επιχειρεί έως και αυτήν τη βρώμικη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, όπου η κυβέρνηση διεκδικεί ρόλους πρωταγωνιστή και «γεωπολιτικού μεντεσέ» σε ολόκληρη την περιοχή, να τη φέρει στα μέτρα του κάλπικου διλήμματος «πρόοδος - συντήρηση»!
Γράφει λοιπόν ότι ακόμα και εδώ «συγκρούονται» δύο αντίρροπες τάχα δυνάμεις: Από τη μία «η συντηρητική εκδοχή που κατευθύνει σ' ένα είδος στρατιωτικοποίησης των διεθνών σχέσεων» και από την άλλη η αντίληψη «μετεξέλιξης και της πολιτικοποίησης των στρατιωτικών συμμαχιών και της ειρηνικής συνύπαρξης, στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να αποκτήσει και προοδευτική δυναμική και να υπηρετεί τον άνθρωπο και τις ανάγκες του»!

* * *

Ναι, καλά διαβάσατε: Τον «άνθρωπο» και τις «ανάγκες» του υπηρετεί η μετατροπή όλης της χώρας, από τη Σούδα έως την Αλεξανδρούπολη και από τη Λάρισα και το Στεφανοβίκειο έως τα νησιά του Αιγαίου, σε βάση εφόρμησης για τις δολοφονικές μηχανές ΗΠΑ - ΝΑΤΟ που μακελεύουν τους λαούς! Για τον ίδιο λόγο η κυβέρνηση προετοιμάζει τον Αραξο για να δεχτεί πυρηνικά και άλλα «ειδικά όπλα», προχωρά σε σειρά εξοπλισμών που καμία σχέση δεν έχουν με τις αμυντικές ανάγκες της χώρας, αλλά με τις ΝΑΤΟικές αποστολές στα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα, μέχρι τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Για την «ειρηνική συνύπαρξη» η κυβέρνηση έχει προσυπογράψει και πρωτοστατεί ως αιχμή του δόρατος σε όλες τις αποφάσεις της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στην περιοχή, κάνει συνεχείς συνεκπαιδεύσεις με τις ΗΠΑ και το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, μπαίνει μπροστά για τις «διευθετήσεις», όπως αυτή της αμερικανοΝΑΤΟικής συμφωνίας των Πρεσπών, που ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου για τους λαούς, φουντώνουν τους εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς, περιλαμβάνουν μέχρι και σχέδια αλλαγής συνόρων.
Ενάντια στη «στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων», παλεύουν - μέχρι πρόσφατα μαζί και με το ακροδεξιό τους συνεταιράκι των ΑΝΕΛ, και τώρα με ένα τμήμα τους - να «στρέψουν το καράβι προς τις ΗΠΑ», όπως έλεγε ο προηγούμενος υπουργός Αμυνας. Ενάντια στον «συντηρητισμό», ξερογλείφονται με τον ακροδεξιό «διαβολικά καλό» Τραμπ και παίρνουν τα συγχαρητήρια για το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται «στη ΝΑΤΟική ελίτ».

***

Αυτά μάλλον συζητά ο υπουργός και με τον πρέσβη των ΗΠΑ, Τζ. Πάιατ, που μέρα παρά μέρα βρίσκεται στο υπουργείο του και την ίδια μέρα αρθρογραφούσε στην «Καθημερινή» για τα «κατορθώματα» του ΝΑΤΟ στα 70 χρόνια του. «Με τρόπο που γνωρίζω ότι οι Ελληνες εκτιμούν, το ΝΑΤΟ σταμάτησε την επέκταση των κομμουνιστικών δικτατοριών στην Ευρώπη», σημειώνει ο Πάιατ, «και μετά τον Ψυχρό Πόλεμο ανταποκρίθηκε στις συγκρούσεις στα Βαλκάνια», διαλύοντάς τα και μακελεύοντας τους λαούς τους.
Στο ίδιο «επετειακό» άρθρο, περιγράφει τα σχέδια πολεμικής προπαρασκευής της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και κατονομάζει ευθέως τη Ρωσία ως τη «μεγαλύτερη απειλή για την κυριαρχία και την ανεξαρτησία ευρωπαϊκών εθνών - κρατών και για τις κοινές αξίες που ενώνουν τη Δύση». Αναφέρεται επίσης στην Κίνα - «επιδιώκει να οικοδομήσει οικονομική και πολιτική επιρροή στην Ευρώπη για να υπονομεύσει την ευρωπαϊκή και διατλαντική ενότητα και να ξαναγράψει διεθνή πρότυπα» - καθώς και στο Ιράν και τη Β. Κορέα, δηλώνοντας ότι σε ένα τέτοιο πλαίσιο «είμαστε πολύ ευγνώμονες για τις συνεργασίες μας με την Ελλάδα, διμερώς και στο ΝΑΤΟ».
Εξηγώντας για τη «συνεισφορά» της χώρας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, αναφέρει ότι «η Ελλάδα έχει αυξήσει τις δεσμεύσεις της έναντι του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, στις αποστολές μας για την αστυνόμευση της Βαλτικής, με την κοινή διοίκηση στο Κέντρο Ταχείας Ανάπτυξης του ΝΑΤΟ στη Θεσσαλονίκη και μέσω του αυξημένου ρόλου της στις ετήσιες ασκήσεις μας. Διατηρεί σταθερά το 2% του ΑΕΠ σε αμυντικές δαπάνες, όπως έχει ορίσει το ΝΑΤΟ».

***

Περιγράφει δηλαδή χωρίς φιοριτούρες το πώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέχεια των προηγούμενων, μπλέκει μέχρι το λαιμό το λαό στα δολοφονικά σχέδια του ΝΑΤΟ, που εδώ και 70 χρόνια αποτελεί το «σιδερένιο χέρι» των ευρωατλαντικών μονοπωλίων. Μια δολοφονική μηχανή στην υπηρεσία τους, που στην ιστορία του καταγράφονται ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, επεμβάσεις και εγκλήματα απέναντι στους λαούς, δικτατορίες, διάλυση κρατών και τρομοκρατία, από το Αφγανιστάν, τη Συρία και τη Λιβύη μέχρι τα Βαλκάνια, αλλά και τον «μακρινό» Ειρηνικό και τη Λατινική Αμερική.
Που αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος απέναντι στη Σοβιετική Ενωση και τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες, και σήμερα με νέα προσχήματα - περί «τρομοκρατίας», «ασύμμετρων απειλών» κ.ο.κ. - ξεδιπλώνει νέα τρομοκρατικά σχέδια απέναντι στους λαούς. Με ανατριχιαστικά «δόγματα», όπως αυτό του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος», με σχέδια «στρατιωτικής κινητικότητας» και για τα «τέσσερα τριαντάρια», σχέδια πολεμικής προπαρασκευής απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα με θύματα τους λαούς.
Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η ιμπεριαλιστική συμμαχία, όσο ξετσίπωτο «ξέπλυμα» κι αν της κάνουν οι «αριστεροί» υπηρέτες του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Οι λαοί, παρά τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, έχουν τη δύναμη και θα χαλάσουν τα σχέδιά τους. Η εργατική - λαϊκή πάλη θα σαρώσει το κεφάλαιο, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τους «προοδευτικούς» και «αριστερούς» υπηρέτες τους.

Τ. Γαλ.

Μπίζνες στα Βαλκάνια...

Την ανάδειξη της Ελλάδας σε «ηγέτιδα δύναμη» των Βαλκανίων υπηρετεί η σημερινή επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Βόρεια Μακεδονία, σύμφωνα με τα κυβερνητικά επιτελεία. Παρουσιάζουν μάλιστα το ενδιαφέρον μεγάλων επιχειρήσεων για συμμετοχή στην αποστολή ως «ψήφο εμπιστοσύνης» στη συμφωνία των Πρεσπών. Αποκαλύπτεται και απ' αυτήν την πλευρά ότι η περίφημη συμφωνία των Πρεσπών εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα επιχειρηματικών ομίλων που αποσκοπούν σε κέρδη από τις βαλκανικές μπίζνες. Ταυτόχρονα, και μ' αυτήν την επίσκεψη προσπαθούν να εξωραΐσουν τη συμφωνία και να κρύψουν τους κινδύνους που συνεπάγεται για το λαό ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός στην περιοχή.
Η σημερινή επίσκεψη, πέρα από τους συμβολισμούς, θα συνοδευτεί και με σειρά διμερών συμφωνιών προς όφελος των εκατοντάδων ελληνικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται ήδη, ή σκοπεύουν να επενδύσουν στη Β. Μακεδονία.
Θυμίζουμε ότι η Ελλάδα κατατάσσεται στην 3η θέση μεταξύ των χωρών προέλευσης Αμεσων Ξένων Επενδύσεων (ΑΞΕ) στη Β. Μακεδονία, ενώ το 2016 ήταν ο 4ος σημαντικότερος εμπορικός εταίρος μετά από τη Γερμανία, τη Βρετανία και τη Σερβία.
Οι ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, ειδικά στη Β. Ελλάδα, δεν ανακάλυψαν τη Β. Μακεδονία με τη συμφωνία των Πρεσπών. Επενδύουν σ' αυτήν από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, δείχνοντας σταθερά το ενδιαφέρον τους για την «οικονομική ενδοχώρα» των Βαλκανίων.
Αυτός ο σχεδιασμός «κουμπώνει» με τη ΝΑΤΟική συμφωνία. Δείχνοντας μάλιστα το στρατηγικό του «βάθος», τα κυβερνητικά επιτελεία υποστηρίζουν, παραμονές της επίσκεψης, ότι δημιουργούνται προϋποθέσεις για να πρωταγωνιστήσει η ελληνική αστική τάξη στη συγκρότηση μιας «οικονομικής ένωσης» των Βαλκανίων, που θα αντικαταστήσει τη σημερινή εικόνα των κατακερματισμένων κρατών και αγορών.
Μιλώντας ειδικότερα για τη Β. Ελλάδα, παρουσιάζουν ως «μονόδρομο» έναν τέτοιο σχεδιασμό, που θα καταστήσει «οικονομικό κέντρο» τη Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη και θα ωφελήσει όμορες περιφέρειες, που σήμερα στενάζουν από τη φτώχεια, όπως η Ηπειρος.
Στήνουν παγίδες για να αποδεχτεί ο λαός και να στηρίξει το αμερικανοΝΑΤΟικό σχέδιο στα Βαλκάνια και την ελληνική εμπλοκή. Οπως, όμως, έγινε στο παρελθόν, έτσι και τώρα, οι «αναπτυξιακές ευκαιρίες» που προσφέρει το ευρωατλαντικό σχέδιο στο κεφάλαιο, όχι μόνο δεν ωφελούν το λαό, αλλά τον μπλέκουν σε ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους.
H προώθηση αυτού του σχεδιασμού για το κεφάλαιο προϋποθέτει τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σε ανταγωνισμούς και σχέδια που την καθιστούν μαγνήτη κινδύνων για το λαό, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης που κλιμακώνεται ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής.
Για παράδειγμα, το ευρωατλαντικό σχέδιο απεξάρτησης της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο αναβαθμίζει το ρόλο της Ελλάδας ως «κόμβου» μεταφοράς Ενέργειας από άλλες πηγές, μέσω και της βαλκανικής οδού, δίνοντας «ευκαιρίες» σε ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους να διευρύνουν την κερδοφορία τους. Μια τέτοια εξέλιξη, όμως, όχι μόνο δεν θα αντιμετωπίσει την ενεργειακή φτώχεια χιλιάδων εργαζομένων, αλλά βάζει τη χώρα και το λαό στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης ΗΠΑ - ΕΕ και Ρωσίας για τη χάραξη του ενεργειακού χάρτη στην περιοχή, αντιπαράθεση που οξύνεται.
Καμιά προσδοκία, επομένως, δεν πρέπει να τρέφει ο λαός. Πραγματική ευημερία για τον ίδιο και τους γειτονικούς λαούς μπορεί να υπάρξει μόνο έξω από τις μυλόπετρες των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και σχεδίων. Με συμφωνίες που θα διασφαλίζουν το αμοιβαίο συμφέρον, στο πλαίσιο μιας οικονομίας που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων.