25 Ιουλ 2012

Ιστορίες από την Ιταλία


Ιστορίες από την Ιταλία





Ιστορία 13η



Γρηγοριάδης Κώστας

Τη μέρα που συνέβηκε αυτό, φύσαγε σιρόκος, ο νοτισμένος αέρας της Αφρικής, κακός άνεμος! Ερεθίζει τα νεύρα, φέρνει κακή διάθεση, να γιατί οι δυο αγωγιάτες, ο Τζουζέπε Τσιρότα και ο Λουίτζι Μέτα, καυγαδίσανε. Ο καυγάς ξέσπασε ξαφνικά, κανένας δεν κατάλαβε ποιος τον ξεκίνησε πρώτος, οι άνθρωποι είδανε μόνο τον Λουίτζι να χιμάει στον Τζουζέπε προσπαθώντας να τον αρπάξει από το σβέρκο και κείνος, μαζεύοντας το κεφάλι στους ώμους και κρύβοντας το χοντρό κόκκινο λαιμό του, να τινάζει τις μαύρες βαριές γροθιές του.




Τους χωρίσανε αμέσως και τους ρωτήσανε:


-- Τι πάθατε;


Μαύρος από το θυμό ο Λουίτζι, φώναξε:


-- Ας επαναλάβει μπροστά σε όλους, αυτός ο ταύρος, ό,τι είπε για τη γυναίκα μου!


Ο Τσιρότα δοκίμασε να το στρίψει, έκρυψε τα ματάκια του, με μια περιφρονητική γκριμάτσα, και κουνώντας το στρογγυλό μαύρο του κεφάλι, αρνήθηκε να ξαναπεί την προσβολή. Ο Μέτα φώναξε τώρα δυνατά:


-- Είπε πως γνώρισε τη γλύκα από τα χάδια της γυναίκας μου!


-- Αχά! κάνανε οι άλλοι. Αυτό δεν είναι αστείο, αυτό είναι σοβαρό. Σύχασε, Λουίτζι! Είσαι ξενομερίτης, μα η γυναίκα σου είναι δικιά μας, τη γνωρίζουμε όλοι μας από παιδί και αν εσύ έχεις αδικηθεί, το λάθος της πέφτει πάνω σε όλους μας, έννοια σου, θα 'μαστε δίκαιοι!


Γυρίσανε κατά τον Τσιρότα.


-- Το 'πες αυτό;


-- Ναι, το 'πα, ομολόγησε.


-- Και είναι αλήθεια;


-- Με ξέρει κανείς να λέω ψέματα;


Ο Τσιρότα ήταν τίμιος άνθρωπος, καλός οικογενειάρχης, η υπόθεση έπαιρνε άσκημο δρόμο, οι άνθρωποι απόμεναν σιωπηλοί και συλλογισμένοι. Ο Λουίτζι πήγε σπίτι και είπε στην Κοντσέτα:


-- Εγώ φεύγω! Δε θέλω να σε ξέρω, εξόν κι αν αποδείξεις πως τα λόγια αυτουνού του αλιτήριου είναι αβανιές.


Αυτή, φυσικά, έκλαψε, μα τα δάκρυα δεν αποδείχνουνε τίποτα. Ο Λουίτζι την παράτησε κι εκείνη απόμεινε μονάχη, με παιδί στην αγκαλιά, δίχως ψωμί και λεφτά.


Τότε μπήκανε στη μέση οι γυναίκες, πρώτη απ' όλες η Κατερίνα, η μανάβισσα, μια πονηρή αλεπού, που είναι, ξέρετε, σαν παλιό σακί γεμάτο κρέας και κόκαλα, δω και κει στραπατσαρισμένο.


-- Σινιόροι, είπε, ακούσατε όλοι σας πως αυτό θίγει την τιμή όλων μας. Δεν είναι παιχνιδάκι στη νύχτα με το φεγγαράκι. Εδώ κινδυνεύει η τύχη δυο μανάδων. Πώς; Εγώ παίρνω την Κοντσέτα σπίτι μου, θα μείνει μαζί μου ώσπου να βρούμε την αλήθεια. Ετσι κι έγινε. Υστερα η Κατερίνα και μια άλλη γριά στρίγκλα, η Λουτσία, που η φωνή της ακούγεται τρία μίλια μακριά, παραλάβανε το φτωχό Τζουζέπε: Τον καλέσανε κοντά τους κι αρχινήσανε να πασπατεύουν την ψυχή του σα να 'τανε κανένα παλιοκούρελο.


-- Ε, λεβέντη, για πες μας, έσμιξες πολλές φορές με την Κοντσέτα;


Ο χοντρός Τζουζέπε φούσκωσε τα μαγουλά του, συλλογίστηκε και είπε:


-- Μια φορά!


-- Αυτό μπορούσες να μας το πεις και δίχως τόση συλλογή, είπε η Λουτσία, σα να μονολογούσε.


-- Και έγινε τούτο, τη νύχτα, το βράδυ για το πρωί; ρώτησε η Κατερίνα σα να 'τανε δικαστής.


Ο Τζουζέπε δίχως να πολυσκεφτεί διάλεξε το βράδυ.


-- Είχε ακόμα φως;


-- Ναι, αποκρίθηκε ο αχμάκης.


-- Ετσι, παναπεί, το είδες το κορμί της;


-- Αμ, πώς!


-- Πες μας, το λοιπόν, πώς είναι!


Εδώ Ο Τζουζέπε κατάλαβε πού τον σπρώχνανε οι ερωτήσεις κι άνοιξε το στόμα του σαν σπουργίτης που πνίγεται μ' ένα κουκκί κριθάρι. Κατάλαβε κι άρχισε να μουρμουρίζει τόσο θυμωμένος που οι αυτάρες του μπλαβίσανε από το αίμα.


-- Τι θέλετε να σας πω; έκανε, μπας και την εξέτασα σαν γιατρός;


-- Τρως τον καρπό και δεν τον αποθαυμάζεις; ρώτησε η Λουτσία. Ομως δε γίνεται να μην παρατήρησες κατιτί το ιδιαίτερο στην Κοντσίτα, του κάνει και γελώντας του κλείνει το μάτι.


-- Ολα γινήκανε τόσο γρήγορα, είπε ο Τζουζέπε, αλήθεια, δεν πρόσεξα τίποτα.


-- Παναπεί πως δεν την άγγιξες! είπε η Κατερίνα, μια καλόκαρδη γερόντισσα, που άμα θέλει όμως γίνεται βράχος.


Κοντολογίς, τον μπέρδεψαν τόσο, που στο τέλος, ο λεβέντης μας έσκυψε την γκλάβα του και ομολόγησε:


-- Δεν έγινε τίποτα, το είπα από κακία.


Οι γριές δεν ξαφνιάστηκαν από την ομολογία του.


-- Το ξέραμε, είπαν και τον στείλανε στο καλό, αφήνοντας το ζήτημα να το κρίνουν οι άντρες.


Την άλλη μέρα συνεδρίασε η εργατική μας κοινότητα. Ο Τσιρότα στεκόταν μπροστά στους εργάτες με την κατηγορία του διασυρμού μιας γυναίκας, μα ο γερο-Τζάκομο Φάσκα, ο σιδεράς, μίλησε αρκετά μαλακά:


-- Πολίτες, σύντροφοι, καλοί άνθρωποι! Αμα θέλουμε δικαιοσύνη, πρέπει να 'μαστε δίκαιοι ο ένας απέναντι στον άλλο. Ας μάθουνε όλοι πως ξέρουμε τι αξίζει αυτό που μας πρέπει και πως η δικαιοσύνη δεν είναι για μας μία κούφια κουβέντα, όπως είναι για τ' αφεντικά μας. Εδώ έχουμε έναν άνθρωπο που συκοφάντησε μια γυναίκα, πρόσβαλε ένα σύντροφο, κατάστρεψε μια οικογένεια και έφερε τη δυστυχία σε μια άλλη, κάνοντας τη γυναίκα του να υποφέρει από ζήλια και ντροπή. Πρέπει να 'μαστε αυστηροί μαζί του. Τι προτείνετε;


Εξήντα εφτά άτομα είπανε με μια φωνή:


-- Να τον διώξουμε από την κοινότητα.


Μα δεκαπέντε βρήκανε πως το μέτρο ήτανε πολύ σκληρό κι άρχισε η συζήτηση. Βραχνιάσανε φωνάζοντας πως, στο κάτω κάτω, κρίνεται η τύχη ενός ανθρώπου και όχι μονάχα ενός: Ητανε, βλέπετε, παντρεμένος και είχε τρία παιδιά. Και σε τι φταίγανε η γυναίκα και τα παιδιά; Είχε σπίτι, αμπέλι, ένα ζευγάρι άλογα και τέσσερα γαϊδούρια για τους ξένους. Ολα αυτά τα είχε αποκτήσει με τον κόπο του και είχε δουλέψει αρκετά. Ο φτωχός ο Τζουζέπε στεκόταν στη γωνιά μονάχος, μαύρος σαν το διάολο ανάμεσα στα παιδιά. Καθότανε στην καρέκλα του σαν αρνάκι, με το κεφάλι σκυμμένο, ζυμώνοντας το καπέλο του με τα χέρια. Είχε ξηλώσει κιόλας την κορδέλα και τώρα πήρε να ξεφτάει το γύρο του με δάχτυλα που χορεύανε σαν τα δάχτυλα του βιολιτζή. Κι όταν τον ρωτήσανε αν είχε να πει τίποτα, σηκώθηκε με δυσκολία και είπε:


-- Ζητάω την επιείκειά σας. Κανένας δεν είναι αναμάρτητος.


Το να με διώξετε από τα χώματα που έχω ζήσει πάνω από τριάντα χρόνους, όπου δουλέψανε οι προγονοί μου, δε θα 'τανε σωστό!


Και οι γυναίκες εναντιωθήκανε στο διώξιμο. Στο τέλος, ο Φάσκα πρότεινε να γίνει έτσι:


-- Σκέφτηκα, σύντροφοι, πως θα τιμωρηθεί καλά αν τον υποχρεώσουμε να βοηθήσει τη γυναίκα του Λουίτζι και το παιδί του, ας της πληρώνει τα μισά απ' όσα κέρδιζε ο Λουίτζι.


Συζητήσανε κάμποσο ακόμα και στο τέλος καταλήξανε σ' αυτό. Ετσι κι ο Τζουζέπε Τσιρότα ήτανε πολύ ευχαριστημένος που τη γλίτωσε τόσο φτηνά. Αλλά και όλοι τους ήτανε πραγματικά ευχαριστημένοι που είχαμε κανονίσει ένα ζήτημα μόνοι μας, δίχως δικαστή, δίχως μαχαίρια. Δε μας αρέσει, σινιόρ, να μπαίνουν τα ζητήματά μας στις εφημερίδες, που στη γλώσσα τους τα λόγια που μπορείς να καταλάβεις είναι τόσο σπάνια όσο και τα δόντια στο στόμα των γερόντων. Ούτε τους δικαστές αγαπάμε που μας είναι ξένοι και τόσο λίγο νιώθουνε τη ζωή και μας μιλάνε σα να 'μαστε τίποτα αγριάνθρωποι, ενώ ελόγου τους είναι άγγελοι του Κυρίου που δε γνωρίζουνε τη γεύση από κρασί και ψάρι και δεν αγγίξανε ποτέ τους γυναίκα! Εμείς είμαστε άνθρωποι απλοί και βλέπουμε τη ζωή απλά.


Ετσι αποφασίσανε: Ο Τζουζέπε Τσιρότα έτρεφε τη γυναίκα του Λουίτζι. Μετά και το παιδί τους. Μα η υπόθεση δεν τέλειωσε εδώ. Οταν ο Λουίτζι έμαθε πως ο Τσιρότα είχε πει ψέματα και πως η γυναίκα του ήταν αθώα, και έμαθε την απόφασή μας, της έγραψε και την κάλεσε να πάει κοντά του.


«Ελα σε μένα και θα ξαναζήσουμε καλά. Μην πάρεις δεκάρα απ' αυτόν τον άνθρωπο κι αν έχεις κιόλας τίποτα παρμένα, να του τα πετάξεις στα μούτρα! Δε σε αδίκησα, γιατί πώς να φανταστώ πως εκείνος ο άνθρωπος μπορούσε να πει ψέματα πάνω σε τέτοιο πράμα, όπως η αγάπη!».


Μα στον Τσιρότα έστειλε άλλο γράμμα:


«Εχω τρεις αδερφούς, και οι τέσσερίς μας ορκιστήκαμε ο ένας στους άλλους να σε σφάξουμε σαν κριάρι, αν φύγεις από το νησί και γυρίσεις στο Σορέντο, στο Καστελαμάρε, στο Τόρε ή όπου αλλού. Μόλις σε βρούμε θα σε σφάξουμε, θυμήσου το!


Αυτό είναι τόσο αληθινό, όσο το ότι οι άνθρωποι της κοινότητάς μας είναι καλοί και τίμιοι άνθρωποι. Η κυρά μου δε χρειάζεται τη βοήθειά σου, ακόμα και το γουρούνι μου δε θέλει το ψωμί σου. Ζήσε, μα μην τολμήσεις να φύγεις από το νησί αν δε σου πω εγώ πως μπορείς!».


Λένε πως ο Τσιρότα έδειξε αυτό το γράμμα στο δικαστή και τόνε ρώτησε αν ο Λουίτζι μπορούσε να πάει φυλακή για τη φοβέρα που του 'κανε, μα εκείνος, φαίνεται, του είπε:


-- Ναι, γίνεται να τόνε βάλουμε φυλακή, μα τ' αδέρφια του θα σε σφάξουν, θα 'ρθουνε εδώ και θα σε σκοτώσουν. Σε συμβουλεύω να περιμένεις. Αυτό είναι το καλύτερο. Ο θυμός δεν είναι σαν την αγάπη. Δε βαστάει πολύ...


Ο δικαστής μπορεί να το 'πε κι έτσι γιατί είναι πολύ καλόκαρδος και έξυπνος άνθρωπος, που γράφει και στίχους, μα δεν το πιστεύω πως ο Τσιρότα πήγε και του 'δειξε το γράμμα. Οχι, ο Τσιρότα είναι, παρ' όλα αυτά, τίμιος, δε θα 'κανε ποτέ μια τέτοια χοντράδα, αφού έτσι θα γινότανε ρεζίλι.


Είμαστε απλοί, εργατικοί άνθρωποι, σινιόρ, έχουμε το δικό μας τρόπο ζωής, τις δικές μας ιδέες και απόψεις. Εχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε όπως μας αρέσει, όπως κρίνουμε σωστότερα.


Σοσιαλιστές; Αχ, φίλε μου, ο δουλευτής γεννιέται, νομίζω, σοσιαλιστής, κι ενώ δε διαβάζουμε βιβλία, πάντα τη μυριζόμαστε την αλήθεια, γιατί η αλήθεια μυρίζει πάντα σαν του δουλευτή τον ιδρώτα!


Του Μαξίμ ΓΚΟΡΚΙ

Γκέσα μ', μπλαράκι μ'


Γκέσα μ', μπλαράκι μ'






Με το Λιάκο Γριβέλα γνωριστήκαμε τυχαία, στο Νοσοκομείο της Καρδίτσας. Και, κουβέντα στην κουβέντα, βρήκαμε τη ρίζα μιας παλιάς φιλίας, που κόντευε να ξεχαστεί.




Τα «πέτρινα» χρόνια που ζήσαμε, πόλεμος, Κατοχή, κι ύστερα πάλι πόλεμος, εμφύλιος αυτός ο τελευταίος, αδερφοκτόνος, χειρότερος απ' όλους (ας όψονται οι πολεμοκάπηλοι, Αγγλοι κι Αμερικάνοι), έφαγαν κόσμο πολύ. Και οι άλλοι, όσοι απομείναμε, σκορπίσαμε εδώ κι εκεί, σαν του λαγού τα παιδιά, και ακόμα δεν μπορούμε να ξαναμαζευτούμε...


Είχε φέρει τη μάνα του στο νοσοκομείο, να την εξετάσουν οι γιατροί. Να ιδούν τι έπαθε, τώρα στα γεράματα... Αυτήν, η σιδερόβεργα, ογδόντα χρονώ, και δεν ήξερε ούτε γιατρούς ούτε φάρμακα. Και τώρα, να την περιλάβουν κάτι ζαλάδες, κάτι σφανταλιές, που να μην μπορεί ν' ανοίξει τα μάτια της. Την κρατούσε ο γιος της στην αγκαλιά του, εκεί στον ξυλένιο πάγκο, στον προθάλαμο, κι αυτή καθόταν σαν άρρωστη κότα, ζουπώντας με τα δάχτυλα τα μελίγγια της. Κι άμα την παραζόριζε ο στρόβιλας, σήκωνε ψηλά τα χέρια της και τα τρεμόπαιζε σα λαβωμένες φτερούγες, και παρακαλούσε το Γεραμπή να τη λυπηθεί.


- Οϊ, όι, όι, προσκυνημένε μ'... Τι ήταν ετούτο που με βρήκε.


Ακουσα, εκεί στον προθάλαμο, που φώναξε η νοσοκόμα το όνομα, Γριβέλας, και κάτι κλότσησε μέσα μου.


Τα παλιά τα χρόνια, τα προπολεμικά, που ήταν ακόμα το σπίτι μας αχάλαγο από τους Σούρληδες και τους Βουρλάκηδες, οι μουσαφιραίοι ποτέ δε μας έλειπαν. Προπαντός για τους βουνίσιους, Σαρανταπορίσιους και Σπινασιώτες, το σπίτι μας ήταν μοναστήρι. Τι Βουρλιάδες και Καραβαναίοι, τι Καραμέτοι και Χαλάτσηδες και Γριβέληδες, όλοι εκεί ξεπέζευαν, να περάσουν τη νύχτα τους. Πού να κατεβούν μονομερίς απ' τη Σπινάσα στην Καρδίτσα, να ψωνίσουν, και να γυρίσουν πάλι στο χωριό το ίδιο βράδυ. Ηθελαν 24 ώρες... Δώδεκα να παν, κι άλλες δώδεκα να γυρίσουν πίσω.


Οταν άκουσα, λοιπόν, το όνομα Γριβέλας, τον πλησίασα και ρώτησα διακριτικά:


- Γριβέλας..., απ' τα Σαραντάπορα είστε;


- Απ' τα Σαραντάπορα.


- Το Νίκο Γριβέλα, τι τον είχες;


- Πατέρας μ'! Είπε ξαφνιασμένος. Και χάρηκε που εγώ, ένας ξένος και άγνωστος, γνώριζα τον πατέρα του.


Της γιαγιάς, της έκαναν οι νοσοκόμες μια ένεση και την ξάπλωσαν σ' ένα ράντσο, εκεί στο διάδρομο. Τα κρεβάτια ήταν όλα πιασμένα, παλιά δουλιά... Παγάδιασαν λίγο οι σφανταλιές και οι ζαλάδες, και άνοιξε τα μάτια της.


- Εγώ είμαι απ' τη Σέκλιζα, μανιά. Παιδί του Μήτσιου, του Φυτσιλή.


Τους έδινα γνώρο και άνοιγα τον ντορό, να ξαναβρούμε την παλιά, την ξεχασμένη οικογενειακή φιλία.


- Τον θυμάσαι το Μήτσιο Φυτσιλή;


- Οϊ, ψυχούλα μ'! Εκανε με λαχτάρα. Οϊ, καρδούλα μ'! Το Μήτσιο Φυτσιλή δε θ'μάμαι;... Και ποιος δεν τον θυμάται στα Σαραντάπορα τον πατεράκο σ'! Παιδί τ' Μήτσιου είσαι, α;...


- Ναι, μανιά.


- Οϊ, να σ' έχει γερό η Παναΐα. Και να σε δίνει χίλια καλά...


Ο πατέρας μου ήταν προκομμένος άνθρωπος. Αγρότης προοδευτικός, απ' τους λίγους. Ο,τι πείραμα και ό,τι καινούρια δοκιμή ήθελαν να κάνουν οι γεωπόνοι εκεί στον κάμπο μας και γύρω στα ριζά, αυτόν έβαζαν μπροστά. Ηξερε να μπολιάζει τα δέντρα, ό,τι οπωρικό ήθελες. Δοκίμαζε καινούριες καλλιέργειες, χρησιμοποίησε λιπάσματα, σκαλιστήρια, καινούρια πράματα για τον τόπο μας εκείνον τον καιρό. Είχε και δυο τρία βραβεία κρεμασμένα στον τοίχο, μέσα σε κορνίζα. Κάτι μεγάλα, στρογγυλά μετάλλια με κορδέλες, και χαρτιά, διπλώματα, που έγραφαν: ΧΙΙΙ Διεθνής Εκθεσις Θεσσαλονίκης. Διά τον εκτεθέντα βάμβακα «Ακαλα». Διά τον εκτεθέντα σίτον «Μεντάνα».


Καλοσυνάτος και καταδεκτικός άνθρωπος, τα είχε με όλους καλά, και όλοι τον είχαν σε υπόληψη. Τον είχαν βγάλει και πρόεδρο της Κοινότητας. Πρόθυμος πάντα, να κάνει το καλό, να βοηθεί όποιον είχε την ανάγκη.


Ετοιμάζονταν τότες η Πατρίδα, για τον πόλεμο της Αλβανίας. Είχαν μαζωχτεί κουβάρια τα μαύρα σύννεφα, φως φανάρι ότι έρχονταν, ο μαγκούφης... Δόθηκε διαταγή, να γίνει γενική «ταξινόμηση» των ζώων. Και όσα τα έβγαζαν «ικανά», τά 'παιρνε ο στρατός για τα μεταγωγικά, για τον πόλεμο.


- Επίταξη!... Ακουσαν τη λέξη οι καψοχωριάτες, οι βουνίσιοι, που είχαν τα μουλάρια τα γερά, και τους κόπηκαν τα ήπατα. Τα έφερναν, οι φουκαράδες, συρνάμενα απ' το καπίστρι εκεί στο μεσοχώρι, στην πλατεούλα του σχολείου, όπου ήταν το «Συνεργείον της ταξινομήσεως». Και ήταν σα να έβλεπες τον Αβραάμ, να πηγαίνει απ' το χέρι το γιο του τον Ισαάκ να τον σφάξει, θυσία στον ανελέητο Γεραμπή...


Ηρθε και ο καψο-Νίκος, ο Γριβέλας, σέρνοντας απ' τα καπίστρια τα δυο του τα μουλάρια. Την Γκέσα του και τον Πετράκο του.


Ελεγα τώρα την ιστορία στο γιο του το Λιάκο και στη γριά του, τη μανιά Γριβαίλαινα. Βούρκωσαν τα μάτια τους απ' τη συγκίνηση, που θυμόμασταν τώρα πάλι εκείνα τα χρόνια, τα περασμένα.


- Ηρθε ο μπάρμπα-Νίκος στον πατέρα μου, και τον θερμοπαρακαλούσε. Μήτσιο μ', εσύ μοναχά αν μπορέσεις να με σώσεις... Πάν' τα μπλαράκια μ', θα μου τα πάρουν!... Θα κλείσει το σπιτάκι μ'... Πώς θα τα φέρω βόλτα... Η φαμελιά, τα παιδάκια μ'... Αλλο φορτιάρκο πράμα δεν έχω. Με αυτά οργώνω και σπέρνω εκείνα τα χωραφάκια μου, με αυτά κάνω κανένα αγώι, κάνα κάρβουνο, κάνα λαθραίο μαδέρι για τον κάμπο...


Ο πατέρας μου έκανε ό,τι μπόρεσε. Με το «Συνεργείο» είχε γνωριστεί καλά. Τον ταγματάρχη, που έκανε κουμάντο, τον κτηνίατρο, που εξέταζε τα ζώα, τους είχε πάρει στο σπίτι, τους κέρασε, τους φίλεψε.


- Θέλω να μου κάνεις μια χάρη, είπε στον ταγματάρχη, το διοικητή. Αν περνάει απ' το χέρι σας...


- Ο,τι θέλει ο Μήτσιος! Είπε πρόθυμα ο ταγματάρχης.


- Δεν είναι για μένα, λέει ο πατέρας μου. Εχω εδώ έναν δικό μου, έχει δυο μουλάρια, άγγελοι γραμμένοι... Θα τα πάρετε αυτά σίγουρα, δε γλιτώνουν. Φτωχός άνθρωπος, φαμελίτης. Κάντε ό,τι μπορείτε. Αν περνάει απ' το χέρι σας... ξαναείπε στον ταγματάρχη.


Ο ταγματάρχης με τον κτηνίατρο ζορίστηκαν λιγάκι. Τέλος, το αποφάσισαν. Απ' τα δυο μουλάρια του Γριβέλα, να βγάλουν το ένα τουλάχιστον «ανίκανο». Να μην κλείσουν το σπίτι του φτωχού φαμελίτη.


Ηταν ένας λοχίας, Λαναράς ονόματι, που τα περνούσε από έλεγχο. Αμα ήταν κανένα τσινιάρικο πολύ, του έχωνε τα δυο τα δάχτυλα μέσα στα ρουθούνια, το μάγκωνε σαν τανάλια, και με το άλλο χέρι το γράπωνε απ' το λαγαρό, το νεύρο εκεί στην κοιλιά, στο πισινό ποδάρι, και το 'βλεπες να τρέμει σαν τη βέργα... Και να κόβει από πίσω τα κάτουρα λιανά - λιανά...


Τον πήρε παράμερα ο κτηνίατρος το Λαναρά, τον δασκάλεψε, και τον έβγαλαν «ανίκανο» τον Πέτρο, το αρσενικό μουλάρι του Γριβέλα.


- Εχει καρακούτσι στο μπροστινό ποδάρι, είπε φωναχτά ο Λαναράς στον κτηνίατρο, και του το 'δωσαν να το τραβήξει στην άκρη.


Την Γκέσα, το άλλο μουλάρι του Γριβέλα, το θηλυκό, το έγραψαν στα χαρτιά τους, του πάτησαν και μια σφραγίδα στο λαιμό του με σίδερο καυτό, και το δέσανε μαζί με τ' άλλα, τα επιταγμένα στη σειρά, άκρη - άκρη στο φράχτη, στην αυλή του σχολείου.


Στέκονταν ο μαυρο-Γριβέλας από μακριά, και την αγνάντευε. Και τα μάτια του να ψιχαλίζουν και να μην έχουν σταματημό... Ζωντανός ξεχωρισμός...


Η μούλα γυρνούσε το κεφάλι της, σήκωνε τον περήφανο λαιμό της και τον γύρευε ρουθουνίζοντας. Σα να ζητούσε βοήθεια.


- Γκέσα μ', μπλαράκι μ'!... ξέσπασε ο καημένος ο Νίκος Γριβέλας. Τον πήρε το παράπονο. Και να κόβει το δάκρυ, κορόμηλο...


- Γκέσα μ', γραμμένη μ'! Δε θα σε ματαϊδώ...


Στέκονταν με τον τροβά στον ώμο και την κοίταζε, για τελευταία φορά. Την καμάρωνε από μακριά. Ποδάρι ίσιο και μακρύ, νύχι ολόρθο σαν το ποτήρι. Ο τσιαμπάς, ψηλός, ψαλιδισμένος μερακλίδικα, δοντάκια δοντάκια. Πρόσωπο, γραμμένο... Στήθια, σαν της πέρδικας. Μέση λιανή, καπούλια καταστρόγγυλα, και ουρά, ποτάμι...


- Γκέσα μ', μπλαράκι μ'..., έλεγε και ξανάλεγε. Μονολογούσε, και τα μάτια του δεν τα έπαιρνε από πάνω της.


Υστερα κίνησε στραβά στραβά, και πήγε από πίσω, απ' την όξω μεριά του φράχτη, να την ιδεί από κοντά, για τελευταία φορά. Να την αποχαιρετήσει... Σήκωσε και κείνη το κεφάλι της πάνω απ' το φράχτη, και χλιμίντρισε χαδιάρικα μόλις τον είδε. Εχωσε τη μουσούδα της μέσα στα χέρια του, που έτρεμαν. Επιασε να τρίβει τη μούρη της στον ώμο του. Χαϊδεύονταν, σα μικρό παιδί...


Είχε στο ταγάρι του ένα κομμάτι μπομπότα και λίγο προσφάι, για το δρόμο. Εχωνε το χέρι του στον τροβά, τσάκιζε με τα δάχτυλα λίγη μπομπότα, και την τάιζε στη χούφτα του.


- Γκέσα μ', κορίτσι μ'... Τι ήταν ετούτο που μας βρήκε... Της μιλούσε κι έκλαιγε.


Τον πήρε ο φαντάρος, ο σκοπός, απ' τον ώμο, και τον τράβηξε παραπέρα. Τον λυπήθηκε. Προσπαθούσε να τον παρηγορήσει.


- Τι να κάνουμε, μπάρμπα... Για την Πατρίδα. Ολοι θα κάνουμε θυσίες.


- Για την Πατρίδα, παιδάκι μ'... Ποιος λέει όχι... Εδινε κι ο Γριβέλας κουράγιο στον ίδιο τον εαυτό του.


- Για την Πατρίδα, Γκέσα μ'... Ωρα καλή, Γκέσα μ'... Για την Μπατρίδα... Γυρνούσε τα κουρκουτιασμένα μάτια του κατά τη μούλα, καθώς απομακρύνονταν, και της έκανε κι αυτηνής κουράγιο. Μα, πιο πολύ, προσπαθούσε να δώσει στον εαυτό του παρηγοριά.


- Ωρα καλή σ', Γκέσα μ'. Για την Μπατρίδα. Χαλάλι...


Μα, σε λίγο, η καρδιά του ξεχείλιζε πάλι. Τον έπνιγε το δάκρυ. Τον έκαιγε από μέσα, χόχλος ζεματιστός. Σήκωνε ψηλά τα χέρια του απελπισμένα, γυρνούσε τα μάτια κατά τον ουρανό, και ξεσπούσε σε κλάμα γοερό, σαν κορυφαίος από χορό αρχαίας τραγωδίας.


- Γκέσα μ', γραμμένη μ' πέρδικα! Δε θα σε ματαϊδώ... Ωωωχου, καρδούλα μ', Γκέεσα μ'...


Λυπητερό πράμα. Σου έκοβε την καρδιά.


Πήγε ο πατέρας μου, τον μάλωσε με το μαλακό, τον πήρε και τον έφερε στο σπίτι. Εκατσε συντριμμένος, σαν άδειο τσουβάλι, σ' ένα ξυλένιο σκαμνί. Του έδωσε η μάνα και ήπιε ένα τσίπουρο, δυο, τρία. Σκούπισε με τη χοντροκομμένη παλάμη του τα μάτια.


Στεκόμασταν όλοι τριγύρω του, και κανένας δε μιλούσε.


Υστερα σηκώθηκε βαρύς, συννεφιασμένος. Δεν ήθελε, ούτε να φάει ούτε να πιει. Ελυσε το άλλο μουλάρι, που το είχε δεμένο ο πατέρας μου σ' ένα παλούκι, στην αυλή μας. Μας χαιρέτισε όλους, ευχαρίστησε τον πατέρα μου, και κίνησε για το χωριό.


- Πάει, Πετράκο μ', η Γκέσα μας... Πάει η λαφίνα μας... Εμείς οι δυο θα βγάνουμε τώρα ούλον τον ανήφορο... Κουβέντιαζε στο δρόμο με το μουλάρι του, που το γλίτωσε ο πατέρας μου από την επίταξη.


Το πήρε αγκαλιά, με τα δυο χέρια γύρω στο λαιμό του, και πήγαιναν βαριοπατώντας. Σα να γυρνούσαν από νεκροταφείο, όπου έθαψαν πρόσωπο ακριβό, αγαπημένο...

Η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία ενισχύει το κεφάλαιο



Η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία ενισχύει το κεφάλαιο
Εχουμε ήδη αναφερθεί, («Ρ» 15/12/2002), στο ζήτημα «Κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία», που προβάλλεται ως εναλλακτική διέξοδος στη διαχείριση του καπιταλισμού και που κατά τους εμπνευστές του είναι ένας, υποτίθεται, νέος τομέας ανάμεσα στον εμπορευματοποιημένο τομέα της οικονομίας και στις δημόσιες επιχειρήσεις και υπηρεσίες. Η υπόθεση αυτή αναδεικνύει τη δυνατότητα, μέσω άσκησης πίεσης από το κίνημα, της δημιουργίας επιχειρήσεων, που θα παράγουν με κίνητρο όχι μόνο το κέρδος, αλλά και την εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής για τα λαϊκά στρώματα. Κρίκος σ' αυτή τη «θεωρία», για αυτό τον «τομέα οικονομίας», είναι η «κοινωνικά υπεύθυνη επιχείρηση», το «ηθικό εμπόριο». Καπιταλισμός δηλαδή, αλλά «εξανθρωπισμένος». Κάτι σαν την εφαρμογή του συνθήματος «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη». Επιδίωξη είναι η συγκρότηση και η ενίσχυση ενός κινήματος που δε θα διεκδικεί λύσεις στα λαϊκά προβλήματα από τις κυβερνήσεις και το κράτος, πολύ περισσότερο δε θα διεκδικεί ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Αλλά θα διεκδικεί να δίνονται κίνητρα στις επιχειρήσεις, να ενισχύονται δηλαδή, προκειμένου να παρέχουν διαφόρων μορφών κοινωνικές υπηρεσίες. Ενώ ταυτόχρονα οι συμμετέχοντες σ' αυτό το κίνημα θα δρουν οι ίδιοι έτσι ώστε να αναγκάζουν τις επιχειρήσεις να χρησιμοποιούν μέρος των κερδών τους για κοινωνικές υπηρεσίες ή με κοινωνικά κριτήρια. Κάτι σαν την προπαγάνδα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ προς τους καταναλωτές στην Ελλάδα, από κοινού με τις λεγόμενες οργανώσεις καταναλωτών, για την πάταξη της ακρίβειας με αποχή από την αγορά. Μόνο που εδώ δε συνιστάται αποχή αλλά ενεργητική δράση με συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Ας δούμε πώς αναπτύσσεται αυτή λογική: «... πολλοί πολίτες αρνούνται να θεωρήσουν την οικονομία ένα χωριστό κόσμο, στον οποίο οι κανόνες του παιχνιδιού θα έπρεπε να είναι αμετάβλητοι και οι συμπεριφορές υποχρεωτικές. Επιθυμούν να εκφράσουν την κοινωνική τους υπευθυνότητα μέσα από τις οικονομικές πράξεις τους, που σχετίζονται με την παραγωγή, την κατανάλωση, την αποταμίευση και την επένδυση... Οι πιο στρατευμένοι από αυτούς εκφράζουν ήδη αυτές τις απόψεις μέσα από την οικονομική συμπεριφορά τους. Ετσι στη Γαλλία περίπου 30.000 αποταμιευτές έχουν στραφεί στα "αλληλέγγυα χρηματοοικονομικά ιδρύματα" και έχουν τοποθετήσει κάποια χρήματα... Αυτοί οι καταθέτες έχουν ενισχύσει τις αλληλέγγυες επιχειρήσεις με κεφάλαια ύψους 300 εκατομμυρίων ευρώ περίπου. Ετσι έγινε δυνατόν να ιδρυθούν το 2001 περισσότερες από 6.000 εταιρίες και να δημιουργηθούν 12.000 θέσεις εργασίας. Εγινε δυνατόν να στεγαστούν 3.000 οικογένειες που βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση. Προώθησαν επίσης -στη συνοικία τους ή στο χωριό τους- τις δυναμικές τοπικής ανάπτυξης... Αυτό το κίνημα, το οποίο είναι πρόσφατο στη Γαλλία και παλαιότερο στις αγγλοσαξονικές χώρες, εκφράζεται μέσα από την επιτυχία των ηθικών αμοιβαίων κεφαλαίων». («LE MONDE diplomatique», από την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 8/12/2002).
Σύμφωνα με τα παραπάνω, υποδεικνύεται να ενισχύονται οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις από τα λαϊκά εισοδήματα. Δηλαδή, τα λαϊκά εισοδήματα να αξιοποιούνται ως κεφάλαιο. Μέσω αυτής της διαδικασίας και με την προοπτική ότι οι επιχειρήσεις θα λύσουν κάποια λαϊκά προβλήματα, η αξιοποίηση των λαϊκών εισοδημάτων ως κεφαλαίου, είναι πράξη αλληλεγγύης σε άλλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων, αφού οι επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται για τη στέγαση, ή δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, ή συμβάλλουν στην τοπική ανάπτυξη. Και ταυτόχρονα υποτίθεται ότι μέσω αυτής της διαδικασίας ασκούνται πιέσεις στις επιχειρήσεις να αναπτύσσουν τέτοιες δράσεις, τόσο με διεκδικητικό κίνημα που προβάλλει τέτοιους στόχους, όσο και με την την ίδια τη λαϊκή παρέμβαση ενίσχυσης, με κεφάλαιο που προέρχεται από τις λαϊκές αποταμιεύσεις, των επιχειρήσεων που υποτίθεται έχουν και τέτοια δράση. Ετσι υποτίθεται ότι το κεφάλαιο, φορέας και δημιουργός των δεινών των εργατών, του λαού, θα ενισχύεται προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτά τα δεινά. Αν είναι δυνατόν!
Η λογική όμως αυτής της «θεωρίας» δε σταματά στη δημιουργία ενός υποτιθέμενου τομέα της «κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας», αλλά στη χρησιμοποίηση αυτού του τομέα και ως μοχλού, υποτίθεται, πίεσης, ώστε ολόκληρη η καπιταλιστική οικονομία να γίνει «κοινωνική και αλληλέγγυα», να γίνει το κεφάλαιο «ηθικό».
Ας δούμε πώς: «... η ανάπτυξη αυτών των κοινωνικά υπεύθυνων οικονομιών δε θα έπρεπε να οδηγήσει στην εγκατάλειψη της ιδέας του επαναπροσανατολισμού της υπάρχουσας οικονομίας. Με τις πράξεις τους ως καταναλωτές ή ως μέτοχοι, οι πολίτες πρέπει να μεταφέρουν στην καρδιά όλων των επιχειρήσεων, τον προβληματισμό σχετικά με τα κοινωνικά, περιβαλλοντικά και τα χωροταξικά προβλήματα.
Αυτό το κίνημα υπάρχει και -μέσα από τις οργανώσεις καταναλωτών και μετόχων- οργανώνονται πιέσεις για προώθηση της κοινωνικής, της περιβαλλοντικής και της χωροταξικής υπευθυνότητας. Φόρουμ όπως το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του Πόρτο Αλέγκρε, στα οποία συναντώνται, μεταξύ άλλων, όσοι προωθούν την κοινωνική στράτευση των πολιτών μέσα στην οικονομία, αποδεικνύουν τον πλούτο των εμπειριών και των μεν και των δε, (σ.σ. καταναλωτών και μετόχων)». (στο ίδιο).
Αυτή η διαδικασία, έτσι όπως παρουσιάζεται, επιδιώκει να διαμορφώνει λαϊκές συνειδήσεις όχι μόνο στο να αποδεχτούν έναν «καλό, ηθικό καπιταλισμό», αλλά να τον δημιουργήσουν κιόλας στην πράξη. Και μάλιστα όσοι συμβάλλουν, δίνοντας τις λαϊκές αποταμιεύσεις τους σε χρηματοοικονομικά προϊόντα των «ηθικά αμοιβαίων κεφαλαίων», έχουν κίνητρο το κέρδος. Ενώ από κοινού με τους καταναλωτές έχουν το κίνητρο μιας υποτιθέμενης κοινωνικής αλληλεγγύης. Που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ο οποίος κίνητρό του έχει την απόσπαση του μέγιστου κέρδους. Δεν καλλιεργούνται μόνο αυταπάτες. Καλλιεργούνται συνειδήσεις ενίσχυσης του καπιταλισμού. Βεβαίως, οι καπιταλιστές έρχονται στιγμές που ασχολούνται και με τη «φιλανθρωπία». Αλλά και πάλι όχι χωρίς οικονομικά κίνητρα, είτε είναι φοροαπαλλαγές, είτε κρατικές επιδοτήσεις. Αλλωστε, οι λεγόμενες μη κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, που έχουν ως περιεχόμενό τους, υποτίθεται, τη δράση σε τομείς κοινωνικών υπηρεσιών διαφόρων μορφών, εντάσσονται σε διάφορα προγράμματα χρηματοδότησης και τέτοια η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει πολλά.
Ταυτόχρονα, επιδιώκεται και η παροχή κινήτρων, στις επιχειρήσεις και τους επενδυτές, από το κράτος, προκειμένου να ενισχύονται τέτοιες πρωτοβουλίες. «Ορισμένα νέα κίνητρα που αποδεικνύουν το ενδιαφέρον του κράτους και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης γι' αυτό το νέο τρόπο αντιμετώπισης των οικονομικών πράξεων αποτελούν έναν παράγοντα που ευνοεί την αλλαγή κλίμακας. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αποτελούν η εμφάνιση περιβαλλοντικών και κοινωνικών κριτηρίων στις προκηρύξεις διαγωνισμών του γαλλικού Δημοσίου... η έκπτωση φόρου 25% για τις συμμετοχές των φορολογουμένων σε αλληλέγγυες επιχειρήσεις», (στο ίδιο).
Φαίνεται πως οι εμπνευστές αυτής της «θεωρίας», αλλά και οι προπαγανδιστές της, επιδιώκουν να αμβλύνουν τις ταξικές αντιθέσεις ενισχύοντας, ταυτόχρονα, το κεφάλαιο. Και ως προς το δεύτερο, αντικειμενικά υπάρχει ολοένα και πιο αυξημένη απαίτηση. Οι σημερινές συνθήκες, συνθήκες κρίσης και οξύτατου ενδομονοπωλιακού ανταγωνισμού, απαιτεί ολοένα και μεγαλύτερη συσσώρευση. Αλλά ως προς την παρέμβαση, ώστε να μην οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις γιατί υπάρχουν αντικειμενικοί παράγοντες όξυνσής τους, επιδιώκουν την απαλλαγή του εργατικού και του λαϊκού κινήματος από το ταξικό του περιεχόμενο και προσανατολισμό, με την αντιπαράθεση ενός κινήματος ενεργητικής ενσωμάτωσης. Βεβαίως, ένα είναι σίγουρο. Οτι καπιταλιστική επιχείρηση και κοινωνική πολιτική είναι ασυμβίβαστα. Αλλά και η παρέμβαση των λαϊκών ανθρώπων, ώστε τα προβλήματά τους να μπουν στην καρδιά της καπιταλιστικής επιχείρησης, ή να κάνουν μέσα από τις οικονομικές τους πράξεις τον καπιταλισμό ανθρώπινο είναι ουτοπία. Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Τα κέρδη δεν μπορούν να μπουν πάνω από τον άνθρωπο, γιατί αυτός ο εργαζόμενος άνθρωπος είναι η πηγή τους. Επομένως, πρέπει να καταργηθούν. Και απέναντι σε τέτοιες θεωρίες περί κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, η εργατική τάξη αντιτάσσει την επιστημονική θεωρία και τη δική της ταξική πάλη για κατάργηση των καπιταλιστών και της ιδιοκτησίας τους και τη μετατροπή της σε κοινωνική. Με επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης, και οικοδόμηση του σοσιαλισμού με την κατάχτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Εκλογές στην αστική δημοκρατία



Εκλογές στην αστική δημοκρατία
Να, λοιπόν, που για μια ακόμη φορά «νίκησε η δημοκρατία»! Το δήλωσαν και στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι υποψήφιοί τους στο Δήμο Αθήνας κλπ., ανάμεσα σ' άλλα που είπαν το βράδυ της πρώτης Κυριακής των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών. Ετσι, κάθε φορά που γίνονται εκλογές, οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων μιλούν για «νίκη της δημοκρατίας» και εννοούν ότι ο λαός κλήθηκε ελεύθερα να αποφασίσει για τους αντιπροσώπους του, στην προκειμένη περίπτωση στις διοικήσεις των δήμων και των νομών.
Ετσι φαίνεται. Και λέμε έτσι φαίνεται, γιατί η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Υποτίθεται ότι στην αστική δημοκρατία όλοι οι άνθρωποι είναι τυπικά ίσοι απέναντι στις εκλογικές διαδικασίες, μπορούν να εκλέξουν, αλλά και να εκλεγούν. Να συνέρχονται σε πολιτικά κόμματα, σε συνδυασμούς για τις τοπικές εκλογές, να παρουσιάζουν ισότιμα την πολιτική τους, τα προγράμματά τους, τη δράση τους μπροστά στο λαό, ο οποίος, λένε οτι έτσι μπορεί να κρίνει και με τις εκλογές να διαμορφώσει το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, να διαμορφώσει πλειοψηφίες και μειοψηφίες, και στη συνέχεια οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι να λειτουργούν και να δρουν, στο όνομα των εκλογέων.
Ο Λένιν έγραφε: «Στη γερμανική "ρεπουμπλικάνικη" (αστικοδημοκρατική) δημοκρατία, η τωρινή "ελευθερία του συνέρχεσθαι και του Τύπου" είναι ψευτιά και υποκρισία, γιατί στην πραγματικότητα σημαίνει ελευθερία για τους πλουσίους να αγοράζουν και να εξαγοράζουν τον Τύπο, ελευθερία των πλουσίων να δηλητηριάζουν το λαό με την ψευτιά του αστικού Τύπου,ελευθερία των πλουσίων να έχουν στην "ιδιοκτησία" τους τα τσιφλικάδικα οικήματα, τα καλύτερα κτίρια κλπ.» (Απαντα, 5η έκδοση τόμος, 37, σελ. 391).
Αναφέρουμε τις παραπάνω εκτιμήσεις του Λένιν, γιατί οι τοπικές εκλογές ανέδειξαν πλήθος στοιχείων που αποκαλύπτουν την ανισοτιμία συμμετοχής των συνδυασμών, που στήριζαν τα κόμματα του συστήματος και των συνδυασμών συμπαράταξης που στήριζε το ΚΚΕ.Ενδεικτικά θα αναφέρουμε ορισμένα απ'αυτά.
Οι συνδυασμοί των κομμάτων του συστήματος είχαν την αμέριστη προβολή του αστικού Τύπου και των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, με διάφορους τρόπους. Από τα δελτία ειδήσεων έως διάφορες εκπομπές, αφιερωμένες αποκλειστικά στους υποψηφίους αυτών των κομμάτων, (π.χ. συνεντεύξεις, κάλυψη των δραστηριοτήτων τους κλπ.). Είναι γνωστό, βεβαίως, ότι οι υποψήφιοι των συνδυασμών της αγωνιστικής συμπαράταξης ήταν σχεδόν «κομμένοι», άρα και εξαφανισμένοι από την Τύπο και τ' άλλα ΜΜΕ.Και αν δεν υπήρχε ο «Ριζοσπάστης» και ο «902» τότε δε θα υπήρχαν ΜΜΕ που να προβάλλουν τη δική τους προεκλογική δραστηριότητα.
Βεβαίως, και οι συνδυασμοί που στήριζε ο ΣΥΝ είχαν πολλαπλάσια προβολή από τα ΜΜΕ, σε σχέση με τη σχεδόν εξαφάνιση των συνδυασμών της συμπαράταξης.
Οι συνδυασμοί των κομμάτων του συστήματος είχαν στη διάθεσή τους εταιρίες δημοσκοπήσεων, προκειμένου μέσω, υποτίθεται, της αποτύπωσης της πρόθεσης για ψήφο να διαμορφώνουν όχι μόνο αυτή την πρόθεση, αλλά στην ουσία να κατευθύνουν τη λαϊκή ψήφο σ' αυτούς τους συνδυασμούς.
Τα κονδύλια της προεκλογικής προπαγάνδας αυτών των συνδυασμών ήταν της τάξης των δισεκατομμυρίων. Αλλωστε, υποψήφιοι και συνδυασμοί που σκοπό έχουν να υπηρετήσουν, μέσω της Αυτοδιοίκησης, τα συμφέροντα του κεφαλαίου είναι. Επομένως, το κεφάλαιο δε δυσκολεύεται να ξοδέψει χρήμα, μέρος της απλήρωτης δουλιάς των εργατών, προκειμένου να ενισχύει έτσι την προπαγάνδα τους, ώστε να ποδηγετεί τα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να τα υποτάσσει στους δικούς του σκοπούς με μοχλό μια Αυτοδιοίκηση αντιλαϊκή. Η εργατική τάξη, τ'άλλα λαϊκά στρώματα αδυνατούν οικονομικά να ανταπεξέλθουν σ'αυτό τον ανταγωνισμό.
Αν αυτά τα χαρακτηριστικά παραδείγματα συμπληρωθούν με το πλήθος ανέξοδων προεκλογικών παροχών, (θέσεις εργασίας, πληρωμή ζημιών στους αγρότες, σπίτια σεισμόπληκτων από το σεισμό του 1999! κλπ.), αλλά και τη δυνατότητα να κατευθυνθούν ψήφοι των λαϊκών στρωμάτων στους συνδυασμούς του κατεστημένου, μέσω εκβιασμών από διάφορους μηχανισμούς, είτε των ίδιων των κομμάτων του συστήματος είτε των μεγαλοεπιχειρηματιών, (π.χ. φόβος απόλυσης), αλλά και τα ρουσφέτια, τη χρησιμοποιηση δημοσίων υπαλλήλων στην δική τους προεκλογική δραστηριότητα, γίνεται φανερό για ποια δημοκρατία γίνεται λόγος και πόσο ελεύθερη και ανεμπόδιστη είναι η έκφραση της λαϊκής θέλησης.
Σ' όλ' αυτά πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι οι συνδυασμοί του κατεστημένου δεν έβαλαν στην προεκλογική αντιπαράθεση το θεσμικό πλαίσιο της Αυτοδιοίκησης, τη συμβολή της στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, (τα αστικά ΜΜΕ, επίσης, ενίσχυσαν αυτή την ταχτική), προκειμένου να γίνει πολιτική αντιπαράθεση πάνω σ' αυτό, ούτε βεβαίως τα πραγματικά προβλήματα και τις μεθόδους λύσης τους, γεγονός που θα αποκάλυπτε ποια πραγματικά συμφέροντα θα υπηρετήσουν από την Αυτοδιοίκηση, όπως, αντιθέτως, έκαναν οι συνδυασμοί της συμπαράταξης. Συγκάλυψη και υποκρισία σχετικά με την πραγματικότητα για να εγκλωβίζουν λαϊκές συνειδήσεις στη δική τους πολιτική.
Εμφανίζεται, λοιπόν, μια τυπική ισότητα σχετικά με τις εκλογές αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Και μάλιστα αντεστραμμένη. Η μειοψηφία της κοινωνίας, (συνδιασμοί των κομμάτων του συστήματος) να έχει τη μερίδα του λέοντος στις δυνατότητες ανάπτυξης προεκλογικής δραστηριότητας, σχετικά με τους συνδιασμούς της συμπαράταξης δυνάμεων απο τα λαϊθκά στρώματα. Ετσι η αστική εξουσία, διατηρείται και αναπαράγεται μέσω της φαινομενικά ισότιμης συμμετοχής στις διαδικασίες ανάδειξης των θεσμών του πολιτικού συστήματος. Και αυτό ισχύει και για την Αυτοδιοίκηση.
Επομένως, υπάρχει ανισότητα και αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία στους υλικούς όρους που διαμορφώνουν αυτή την πραγματικότητα, δηλαδή την εκλογική μάχη και το αποτέλεσμά της.
Η απάντηση στο απλό ερώτημα, «έχει τις ίδιες υλικές (οικονομικές) προϋποθέσεις ο εργάτης με τον καπιταλιστή να συγκροτήσουν πολιτικό κόμμα, συνδυασμούς στις τοπικές εκλογές, να συνέρχονται ισότιμα, να αντιπαρατεθούν ισότιμα, να έχουν τα ίδια μέσα για την πραγματοποίηση όλων των διαδικασιών, που θα δημιουργεί τις συνθήκες, ώστε ο λαός να μπορεί να κρίνει αντικειμενικά, ανεπηρέαστα και σύμφωνα με τα πραγματικά του συμφέροντα; Μα αυτό καθορίζεται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την καπιταλιστική ιδιοποίηση της παραγωγής του πλούτου. Επομένως, η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων αντιπαράθεσης, από τα επιτελεία διαμόρφωσης πολιτικής και προπαγάνδας, έως τα μέσα προώθησής τους, ανήκουν στην αστική τάξη. Επιτελεία ειδικών για κάθε ζήτημα, διάφορα ιδρύματα, ινστιτούτα, έως και πανεπιστήμια, ο Τύπος και ΜΜΕ, καλπονοθευτικοί εκλογικοί νόμοι, άλλοι θεσμοί και ολόκληρο το εποικοδόμημα, όλα είναι στην υπηρεσία της αστικής τάξης, αφού έχει την οικονομική δυνατότητα να τα διατηρεί, να τα λειτουργεί και να τα αναπαράγει σε ολοένα μεγαλύτερη κλίμακα. Αντίθετα, η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Για ποια «δημοκρατία που νίκησε» κάνουν λόγο οι εκπρόσωποι των αστών; Μα για τη δική τους δημοκρατία υποταγής των λαϊκών μαζών στην εκμετάλλευση.

«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ» Η «απάντηση » μέσω της πολιτικής της ρύθμισης


«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ»
Η «απάντηση » μέσω της πολιτικής της ρύθμισης
Μπροστά σε όλα τα «νέα» φαινόμενα, που διαπιστώνονται, προτείνονται και οι ανάλογες λύσεις. Κυριαρχεί η πρόταση για πολιτική της ρύθμισης και οι φωνές για την επιστροφή του Κέινς. Αυτά είναι που θα «επανασυντονίσουν το απορυθμισμένο σύστημα». Οι προτάσεις αυτές αποτελούν το κεντρικό σκεπτικό της σοσιαλδημοκρατίας. Προσφάτως, όμως, όλο και περισσότεροι νεοφιλελεύθεροι προσχωρούν στο ίδιο σκεπτικό.
Πριν να δούμε τις προτάσεις αυτές, αξίζει να κάνουμε μια, μικρή έστω, ιστορική αναδρομή σχετικά με τον Κέινς και τη σκέψη του. Ο Κέινς θεωρήθηκε ως ο «επαναστάτης» της αστικής πολιτικής οικονομίας. Η θεωρία του αποτέλεσε τη γενική θεωρία της κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης και εμφανίστηκε τη δεκαετία του '30. Θεμελίωνε ένα ευρύ πρόγραμμα παρέμβασης του κράτους στην καπιταλιστική οικονομία. Ουσιαστικά, «απαντούσε» στην ισχυρότατη κρίση του καπιταλισμού την περίοδο του '29-'33, υποστήριζε πως η αιτία των υφέσεων βρίσκεται στην έλλειψη αγορών. Απέρριπτε τη μέχρι τότε κυρίαρχη αστική άποψη για την ανεργία, σύμφωνα με την οποία η ανεργία είναι εθελοντικού χαρακτήρα. Αντιθέτως, θεωρούσε πως είναι αναγκαστικό φαινόμενο. Συμπέραινε, τελικά, πως οι ασθένειες του καπιταλισμού είναι ιάσιμες, κάτω από την ενεργή παρέμβαση του αστικού κράτους στην οικονομία. Η ανάλυση του Κέινς περνάει από το μικροοικονομικό στο μακροοικονομικό επίπεδο και τον ενδιέφερε η πραγματοποίηση του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει πως έβλεπε πιο μακριά, σε σχέση με τους προγενεστέρους του αστούς αναλυτές.
Ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο, η κεϊνσιανού τύπου διαχείριση στάθηκε ανίκανη να εξαλείψει τις εγγενείς στον καπιταλισμό κρίσεις. Μάλιστα, απαξιώθηκε ως μορφή διαχείρισης κατά τη δεκαετία του 1970, οπότε επικράτησε ο λεγόμενος στασιμοπληθωρισμός (χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, ανεργία, πληθωρισμός), με αποτέλεσμα να την αρνηθούν ακόμη και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, υιοθετώντας νεοφιλελεύθερα οικονομικά προγράμματα, την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Οι σύγχρονοι συνεχιστές του Κέινς προτείνουν στις νέες συνθήκες πολιτική παρεμβάσεων που, βέβαια, απέχει πολύ από την κλασική σοσιαλδημοκρατική μεταπολεμική διαχείριση. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
(α) «Στη διάρκεια των τελευταίων ετών η "Μοντ Ντιπλοματίκ" έχει επανειλημμένως αναφερθεί με άρθρα της στις έρευνες και στα πειράματα που γίνονται για την εξέλιξη της ανθρώπινης εργασίας σε ένα σύστημα ολοένα και περισσότερο αυτοματοποιημένο, για τη μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς να επηρεαστεί αρνητικά το βιοτικό επίπεδο, για το μοίρασμα των κερδών της παραγωγικότητας, ανάμεσα στις επιχειρήσεις και στους υπαλλήλους»1.
(β) «Τα άτομα, οι επιχειρήσεις, τα κράτη, οι διεθνείς οργανισμοί πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους στην προαγωγή της αρμονίας των κοινωνιών και των ανθρώπων μεταξύ τους και με το περιβάλλον τους. Οφείλουμε να μάθουμε να χαλιναγωγούμε την πλεονεξία μας. Οι πιο πλούσιοι, αυτοί που έχουν παρασυρθεί στη δίνη της σπατάλης, πρέπει να αναμορφώσουν τον τρόπο ζωής τους, να μετριάσουν την κατανάλωση που κάνουν, να μάθουν τη λιτότητα» .
(γ) «Κατά το πρότυπο των εθνικών χρηματιστηρίων, ένα παγκόσμιο χρηματιστήριο συναλλάγματος θα χρησίμευε, για να βάλει τάξη στις συναλλαγές. Θα διαχειρίζονταν ηλεκτρονικά εντολές αγορών και πωλήσεων ακριβώς όπως γίνεται στο εντελώς αυτοματοποιημένο χρηματιστήριο του Τόκιο» 3.
(δ) «Οι κοινωνικοί εταίροι σημείωσαν πρόσφατα μερικά σημαντικά βήματα με τη συμφωνία της 6ης Σεπτέμβρη '95 σχετικά με την προοδευτική συνταξιοδότηση, σε συνδυασμό με ταυτόχρονες προσλήψεις, καθώς και εκείνη της 31ης Οκτώβρη, με τη μείωση του ωραρίου εργασίας -μένει να ενισχυθεί η στρατηγική αυτής της λογικής και συγκροτημένης ανακατανομής εργασίας» 4.
(ε) Απολύτως εναρμονισμένοι με όλη αυτήν την ενσωματωμένη προτασεομανία είναι οι απανταχού σοσιαλδημοκράτες και φυσικά ο ΣΥΝ. Στη συνάντηση του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που πραγματοποιήθηκε στη Γενεύη το 1998, βρίσκει κανείς προτάσεις όπως την επιβολή ενός κώδικα συμπεριφοράς μεταξύ παραγόντων και χρηματιστικών αγορών, την οργάνωση ενός παγκόσμιου συστήματος παρακολούθησης δημοσιονομικών κινδύνων, την αύξηση του ταμείου εκτάκτων περιπτώσεων του ΔΝΤ, την ενθάρρυνση των περιφερειακών ολοκληρώσεων, τη διεύρυνση του «G7» μέσα στα πλαίσια του ΟΗΕ κλπ. Παρόμοιες προτάσεις συναντώνται και στις πολιτικές αποφάσεις της ΚΠΕ του ΣΥΝ, όπως για παράδειγμα την παρέμβαση της ΕΕ στις διαδικασίες παγκοσμιοποίησης από τη σκοπιά των αντιλήψεων του κοινωνικού κράτους, γενικά την αναδιανομή του πλούτου, την ιδέα της νέας παγκόσμιας ρύθμισης και το στόχο της δημοκρατικής πολιτικής διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης κλπ.5.
(στ) Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει και για τον περίφημο φόρο Τόμπιν. Αναφερόμαστε στην πρόταση του ομώνυμου Αμερικανού οικονομολόγου, ο οποίος πρότεινε το 1992 τη φορολόγηση των διασυνοριακών κινήσεων κεφαλαίου, καθώς κατέρρεε το σύστημα καθορισμού των συναλλαγματικών ισοτιμιών «Μπρέτον Γουντς». Οσον αφορά στον τρόπο εφαρμογής του, μερικοί προτείνουν τη φορολόγηση μόνο των βραχυπρόθεσμων συναλλαγών και άλλοι το διαχωρισμό ανάμεσα στις κερδοσκοπικές και στις μη κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, ενώ το ύψος του φόρου κυμαίνεται ανάμεσα στο 0,1% και το 1% της αξίας κάθε διασυνοριακής συναλλαγής. Το κωμικό της υπόθεσης είναι πως ο ίδιος ο εμπνευστής της ιδέας αποκήρυξε τους οπαδούς του «φόρου Τόμπιν», αφού ο ίδιος υποστηρίζει ότι η «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι συνωμοσία και δηλώνει υποστηρικτής του ΔΝΤ, του ΠΟΕ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Οι παραπάνω ενδεικτικές προτάσεις είναι και ουτοπικές (θα δεχτούν άραγε οι αστοί να μειώσουν την κατανάλωσή τους;) και κυρίως προτάσεις ενσωμάτωσης, ενταγμένες στην κυρίαρχη λογική. Ακριβώς για αυτό το λόγο δε βρίσκει κανείς ουσιαστικές διαφορές στις προτάσεις των δύο, αντίπαλων υποτίθεται, στρατοπέδων. Οι νεοφιλελεύθεροι δε διστάζουν να μιλήσουν και αυτοί για την αναγκαιότητα ρυθμίσεων και παρέμβασης του κράτους, μιας που αυτό εκφράζει στη συγκεκριμένη φάση τις ανάγκες του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού να «προλάβει τα χειρότερα». Μάλιστα, στην ίδια τη μητρόπολη του καπιταλισμού, γίνονται οι πιο εντυπωσιακές κρατικές παρεμβάσεις, εννοείται προς όφελος του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, πριν μόλις λίγους μήνες η κυβέρνηση των ΗΠΑ εξήγγειλε ένα πακέτο μέτρων «τόνωσης της οικονομίας», του οποίου η αξία θα κυμαίνεται από 60 έως 75 δισ. δολάρια, τα επιτόκια μειώνονται αδιάκοπα από την ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ, έχοντας φτάσει στο 2,5% (σε επίπεδο που βρισκόταν πριν το '62), ενώ αποφασίστηκε η χορήγηση 15 δισ. δολαρίων στις πληγείσες από το τρομοκρατικό χτύπημα εταιρίες.
Από όλα αυτά γίνεται φανερό πως η παρέμβαση του κράτους στα οικονομικά δρώμενα είναι ή προτείνεται να είναι ακόμα πιο αποφασιστική προς όφελος του κεφαλαίου σε σχέση με τον καιρό του Κέινς.
Να σημειώσουμε, τέλος, πως στη λογική της ρύθμισης κινούνται και οι λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), καθώς και η επίσημη Εκκλησία (Ορθόδοξη και Καθολική). Οι ΜΚΟ έχουν γνωρίσει αξιοσημείωτη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια με γνωστότερη απ' όλες την ATTAC. Σε γενικές γραμμές, τα αιτήματά τους είναι:
  • Η εξασφάλιση δημοκρατίας/ λαϊκής κυριαρχίας.
  • Η υποστήριξη του τοπικού.
  • Η οικολογική βιωσιμότητα.
  • Η υπεράσπιση οικονομικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων.
  • Η εξασφάλιση τροφής και η ασφάλεια τροφίμων.
  • Η απαγόρευση εμπόρευσης ορισμένων αγαθών και υπηρεσιών.
  • Η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
  • Η πολιτιστική, βιολογική, οικονομική και κοινωνική ποικιλότητα.
(Η ορολογία είναι αυτή που οι ίδιες οι ΜΚΟ χρησιμοποιούν).
Αυτό που πρέπει να σημειώσουμε είναι πως τα αιτήματα των ΜΚΟ λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία με τα αντίστοιχα της σοσιαλδημοκρατίας. Γι' αυτό, άλλωστε, ο χαρακτηρισμός ΜΚΟ πρέπει να θεωρείται ψευδεπίγραφος. (Αναδημοσιεύεται από την ΚΟΜΕΠ, τεύχος 2/2002).
(Συνεχίζεται)
1.«Λε Μοντ Ντιπλοματίκ», τ. 10, σελ. 80.
2. Στο ίδιο, σελ. 95.
3.Λε Μοντ Ντιπλοματίκ», τ. 13, σελ. 91.
4.Λε Μοντ Ντιπλοματίκ», τ. 15, σελ. 96.
5. Πολιτική Απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ. «Αυγή», 28.10.01.

«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ» Η αλληλεξάρτηση των οικονομιών και η δημιουργία της παγκόσμιας αγοράς



«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ»
Η αλληλεξάρτηση των οικονομιών και η δημιουργία της παγκόσμιας αγοράς
Κριτική σε επιχειρήματα από την οπτική του Μαρξισμού
Το φαινόμενο της αλληλεξάρτησης των οικονομιών, και μαζί με αυτό η διαμόρφωση της παγκόσμιας αγοράς, παρουσιάζεται ως καινοφανές ή τουλάχιστον ότι η επέκτασή του δημιούργησε μια νέα ποιότητα. Ωστόσο, δε χρειάζεται να φέρεις την ταυτότητα του μαρξιστή, προκειμένου να αποδείξεις ότι δεν είναι έτσι. Ηδη από την εποχή τους κιόλας οι ιδρυτές του μαρξισμού περιέγραψαν με μεγάλη ακρίβεια το φαινόμενο της διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Εγραφαν συγκεκριμένα: «Η μεγάλη βιομηχανία δημιούργησε την παγκόσμια αγορά που την είχε προετοιμάσει η ανακάλυψη της Αμερικής. Η παγκόσμια αγορά έφερε τεράστια ανάπτυξη στο εμπόριο, στη ναυτιλία και τη συγκοινωνία της στεριάς. Σπρωγμένοι από την ανάγκη η αστική τάξη να βρίσκει μια κατανάλωση των προϊόντων της ολοένα πλατύτερη, απλώνεται επάνω σε όλη την υφήλιο. Της χρειάζεται για να χωθεί παντού, να εγκατασταθεί παντού, να κατασκευάσει παντού συγκοινωνίες. Με τον τρόπο που εκμεταλλεύεται η αστική τάξη την παγκόσμια αγορά έδωσε στην παραγωγή και στην κατανάλωση όλων των χωρών ένα χαρακτήρα κοσμοπολίτικο. Στη θέση της παλιάς εθνικής αυτάρκειας και αυτοτέλειας έρχεται μια ολόπλευρη επικοινωνία, μια ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών» 1.
Σαφώς οι παραπάνω διαπιστώσεις εδράζονταν σε στοιχεία. Στοιχεία που μπορεί να βρει κάποιος όχι μόνο στην εποχή των Μαρξ - Ενγκελς, αλλά και στη μέχρι σήμερα διαδρομή του καπιταλισμού. Αξίζει να σταθούμε σε μερικά από αυτά:
Α. Ο Ερικ Χομπσμπάουμ περιγράφοντας την οικονομική ανάπτυξη του καπιταλισμού κατά την περίοδο 1848-1875 γράφει: «Ανάμεσα στο 1820 και στο 1850 οι εξαγωγές βαμβακερών (αναφέρεται στην Αγγλία) είχαν αυξηθεί κατά 1.100 εκατομμύρια γιάρδες, αλλά μέσα στη δεκαετία 1850-1860 αυξήθηκαν κατά πολύ περισσότερα από 1.300 εκατομμύρια γιάρδες. Η εξαγωγή σιδήρου από το Βέλγιο υπερδιπλασιάστηκε ανάμεσα στο 1851 και το 1857. Στην Πρωσία στο διάστημα 1825-1850, είχαν ιδρυθεί 67 μετοχικές εταιρίες με συνολικό κεφάλαιο 45 εκατομμύρια τάλιρα, αλλά στο διάστημα 1851-1857 ιδρύθηκαν 115 τέτοιες εταιρίες -χωρίς να συνυπολογίσουμε τις σιδηροδρομικές εταιρίες- με συνολικό κεφάλαιο 114,5 εκατομμύρια τάλιρα... Η απασχόληση αυξήθηκε ραγδαία, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις υπερπόντιες χώρες, όπου άνδρες και γυναίκες μετανάστευαν τώρα σε τεράστιους αριθμούς. Ανάμεσα στο 1800 και στο 1840 ο όγκος των διεθνών συναλλαγών δεν είχε καν διπλασιαστεί. Ανάμεσα στο 1850 και στο 1870 αυξήθηκε κατά 260%. Ο,τι μπορούσε να πουληθεί πουλιόταν. Ως το 1875 η Βρετανία είχε επενδύσει στο Εξωτερικό 1 δισεκατομμύριο λίρες στερλίνες -τα 3/4 αυτού του ποσού μετά το 1850- ενώ οι γαλλικές επενδύσεις σε ξένες χώρες υπερδεκαπλασιάστηκαν ανάμεσα στο 1850 και στο 1880» 2.
Β. Ο Κ. Βεργόπουλος γράφει: «Οι ΗΠΑ επενδύουν στο εξωτερικό, κατά την τρέχουσα δεκαετία του '90, 0,5% του ΑΕΠ τους, ενώ οι χώρες με εμπορικό πλεόνασμα, Ιαπωνία και Γερμανία, επενδύουν 1,6 % και 1,4% αντιστοίχως. Από μια άλλη πλευρά οι συσσωρευμένες επενδύσεις κεφαλαίων, εξωτερικής προελεύσεως, δεν αντιπροσωπεύουν στις ΗΠΑ παρά το 1,6 % του συνολικά επενδυμένου κεφαλαίου στη χώρα αυτή. Και περίπου 0,3% - 0,5% στις Ιαπωνία και Γερμανία.
Οσον αφορά τους χρηματιστικούς τίτλους πάσης φύσεως συσσωρευμένους στο εξωτερικό, αντιπροσωπεύουν σήμερα τα 2/3 του ΑΕΠ των 15 πλουσιότερων χωρών του ΟΟΣΑ. Πάντως, σύμφωνα με επίσημους υπολογισμούς, μόνο 2% των συσσωρευμένων τίτλων αντιπροσωπεύουν άμεσες επενδύσεις στο εξωτερικό. Για λόγους ιστορικούς και συγκριτικούς, ας αναφερθεί ότι στη διάρκεια 1870-1914, η Μεγάλη Βρετανία επένδυε ετησίως 8-10% του ΑΕΠ της και 50% του σχηματισμού κεφαλαίου της στο εξωτερικό, ενώ, παράλληλα, οι συσσωρευμένοι στο εξωτερικό χρηματιστικοί τίτλοι αντιπροσώπευαν το 1914 δύο φορές το ΑΕΠ της χώρας αυτής. Η εξειδικευμένη διερεύνηση του J. Tomlinson διαπιστώνει ότι η διεθνής εμπορική και χρηματιστική αλληλοδιείσδυση -δηλαδή το ύψος των χρηματιστικών και εμπορικών εισροών σε σχέση με το ΑΕΠ- τόσο για τη Μεγάλη Βρετανία όσο και για τις λοιπές δυτικοευρωπαϊκές οικονομίες ήταν σαφώς ανώτερη στην περίοδο 1905-1914, σε σχέση με τις επιδόσεις της πρόσφατης δεκαετίας του '80» 3.
Γ. Επίσης, στοιχεία που έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές εμπορευμάτων ως ποσοστό του ΑΕΠ αποδεικνύουν πως και πάλι δεν έχουμε να κάνουμε με νέα φαινόμενα εντελώς διαφοροποιημένα από αυτά που υπήρχαν. Παράδειγμα: Οι δυτικές αναπτυγμένες χώρες είχαν το 1890 εξαγωγές ως ποσοστό του ΑΕΠ το 11,7%, οι ΗΠΑ το 6,7%, η Δυτική Ευρώπη το 14,9% και η Ιαπωνία το 5,1%. Τα αντίστοιχα νούμερα για το 1992 ήταν 14,3%, 7,5%, 21,7% και 8,8%. Μάλιστα, το ποσοστό αυτό έφτασε στο υψηλότερο σημείο την περίοδο που προηγήθηκε του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου 4.
Τα όσα παραθέσαμε αποδεικνύουν πως η κινητικότητα του κεφαλαίου, άλλοτε μεγαλύτερη άλλοτε μικρότερη, σαφώς και δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο αλλά χαρακτηρίζει έντονα, τουλάχιστον το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού.
Επιπλέον, πρέπει να σημειώσουμε πως δεν υπάρχει γενικά αλληλεξάρτηση. Η αλληλεξάρτηση των οικονομιών γίνεται πάντα με τους όρους του ισχυρότερου, κάτι που χαρακτηρίζει άλλωστε όλες τις ταξικές κοινωνίες. Η αλληλεξάρτηση, άλλωστε, συνδέεται και με πολλά παράπλευρα φαινόμενα: της ανισόμετρης ανάπτυξης, της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης, της θέσπισης ή της άρσης προστατευτισμών, των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των καπιταλιστικών ενοποιήσεων.
Ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης που διατύπωσε ο Λένιν, εξακολουθεί να ισχύει: «Η ανισομετρία και ο αλματικός χαρακτήρας της ανάπτυξης των διαφόρων επιχειρήσεων είναι αναπόφευκτα στις συνθήκες του καπιταλισμού» 5.
Τέλος, οι υποστηρικτές της άποψης πως η έκρηξη της παγκόσμιας αγοράς είναι νέο φαινόμενο πρέπει να απαντήσουν και στο εξής ερώτημα: η επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης, η μείωση των κερδών διαφόρων μονοπωλίων, (π.χ. τηλεπικοινωνίες), η πτώση των λιανικών πωλήσεων, η βουτιά των χρηματιστηριακών δεικτών (με πιο χαρακτηριστική περίπτωση το NASDAQ), τα αδιέξοδα της ιαπωνική οικονομίας κ.ά. αντιστρέφουν άραγε την εικόνα που περιγράφουν και εν γένει το ιδεολόγημα της «παγκοσμιοποίησης»; (το ερώτημα ρητορικό).(Αναδημοσιεύεται από την ΚΟΜΕΠ, τεύχος 2/2002).
(Συνεχίζεται)
1. Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς: «Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο», εκδ. «Αλφειός», μετ. Γ. Κορδάτου, σελ. 54-58.
2. Ε. Χομπσμπάουμ: «Η εποχή του κεφαλαίου». Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τράπεζας, σελ. 55 - 61.
3. Κ. Βεργόπουλος: «Παγκοσμιοποίηση. Η μεγάλη χίμαιρα», εκδ. «Νέα σύνορα» ? Α. Α. Λιβάνη, σελ. 88-89. (Η υπογράμμιση δική μας).
4. Πηγή: P. Baircoch, 1996.
5. Β. Ι. Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», σελ.61.

17 Αυγούστου 1944 στην Κοκκινιά


17 Αυγούστου 1944 στην Κοκκινιά






Γρηγοριάδης Κώστας


«Ολοι οι άντρες από δεκατεσσάρων χρονών και πάνω να συγκεντρωθούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Οσοι δεν υπακούσουν στη διαταγή των δυνάμεων κατοχής θα εκτελούνται επιτόπου στο δρόμο ή στα σπίτια τους που θα ερευνηθούν ένα προς ένα...», ξεφωνίζει το χωνί των πουλημένων στους χιτλερικούς κατακτητές, από γειτονιά σε γειτονιά, απ' άκρη σ' άκρη στην ηρωική Κοκκινιά.




Οσοι δε συμμορφωθούν θα εκτελούνται επιτόπου τρεμοπαίζουν τα χείλη των κατοίκων μα και του φαλακρού βουνού ο αντίλαλος, που τα πεύκα του ξεριζώθηκαν από τους πρώτους κιόλας μήνες της σκλαβιάς, μιας και δεν υπήρχε άλλη καύσιμη ύλη εξόν απ' αυτά για τα νοικοκυριά.


Φοβερό το δίλημμα για τους αρσενικούς. Τι ν' αποφασίσουν, που η συνοικία ήταν μπλοκαρισμένη ολόγυρα από πλήθος βαριά οπλισμένων Γερμανοτσολιάδων; Ετσι ή αλλιώς, στο στόμα του λύκου θα πέφτανε. Κάποιοι αποφασισμένοι για όλα ταμπουρώθηκαν σε σπίτια στις παρυφές του Αιγάλεω και πολέμησαν μέχρις εσχάτων, ανάμεσά τους και ο Ιταλός αντιφασίστας Γκιουζέπε, που είχε ενταχτεί στο ΕΑΜ μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών με τους «συμμάχους»!


Ηταν ένας πελώριος άντρας με παιδιάστικο χαμόγελο. Πριν το συμβάν, πουλούσε κάτι μαυροκούλουρα ζυμωμένα λες από σιτεμένη κοπριά κι έχοντας μόνιμα το «υπηρεσιακό» του περίστροφο κάτω από το εμπόρευμα για κάθε ενδεχόμενο στην κεντρική πλατεία της προσφυγούπολης στον Αγιο Νικόλα.


Αλλοι χώθηκαν σε κάποια κρύπτη του σπιτιού και πολλοί πήραν το δρόμο για το σημείο που όριζε το χωνί των εθνοπροδοτών.


Απ' όλους τους χωματόδρομους τραβούσαν μεστωμένοι άντρες κατά κει μα και παιδιά, μην έχοντας άλλη επιλογή, κι οι δρόμοι μοιάζανε ποταμοί που συναντιούνται στη μεγάλη λαοθάλασσα της πλατείας Οσίας Ξένης. Εκεί τους περίμεναν «επί σκοπόν» οι κάννες των όπλων, τα ρόπαλα και τα μαστίγια που κρατούσαν «περήφανα» οι καταδότες κι οι άλλοι προδότες που «δούλεψαν» υπερωριακά και με πρωτοφανή αγριότητα, για να ξεχωρίσουν την ήρα από το σιτάρι, όπως καυχιόνταν αδιάντροπα! Είχαν ξεκάνει μάλιστα λίγο πριν για παραδειγματισμό μερικούς πατριώτες, που κείτονταν μέσα στα αίματα και το τρομαγμένο πλήθος. Δεν το χωρούσε ο νους, πώς τράφηκε τόσο μίσος απέναντι στο συνάνθρωπο και ομοεθνή! Η ανάγκη της διατροφής τους από το χιτλερικό καζάνι, τους έκανε βασιλικότερους του βασιλέως! Μερικούς μήνες μετά ουκ ολίγοι από την άθλια αυτή πάστα «ανθρώπων», παίρνοντας συσσίτιο από τους Αγγλους, τούτη τη φορά, κυνηγούσαν και πάλι τους αντιστασιακούς αποκαλώντας τους προδότες! Φαύλος κύκλος! Τ' αποβράσματα λοιπόν αυτά που μιλούσαν την εθνική μας γλώσσα έκαναν σουλάτσο στους διαδρόμους που άφηναν οι πεντάδες των χιλιάδων κρατουμένων, που κάθονταν οκλαδόν στην καυτή γη με το κεφάλι ψηλά, κι έδειχναν με το δάκτυλο τους αγωνιστές.


- Σήκω πάνω εσύ ρε, κι εσύ που κάνεις το κορόιδο ψευτόμαγκα, κι εσύ παλιοπούστη!...


Ακένωτος βόθρος τα στόματα μερικών. Τους δόθηκε η ευκαιρία να βγάλουν όλα τους τ' απωθημένα οι κομπλεξικοί και δειλοί.


Με χωράφι σπαρμένο κεφάλια θα μπορούσε να παρομοιάσει κανείς την εικόνα της πλατείας και τους καταδότες και τσολιάδες «ν' αλωνίζουν», περπατώντας στις αυλακιές και μ' ένα νεύμα τους ν' αποφασίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Η ματιά τους σκληρή, σα λεπίδα κάρφωνε τον ένα και τον άλλο.:


- Σήκω εσύ, εσένα λέω ρε, ξέρεις, μην κάνεις τον ανήξερο. Κι εσύ, κι εσύ!


Οι δακτυλοδεικτούμενοι οδηγούνται στη μάντρα του πλαϊνού υφαντουργείου και το πολυβόλο γάζωνε τα κορμιά των παλικαριών, που σε κάθε επιδρομή των εθνοπροδοτών στη συνοικία, στηνόταν οδόφραγμα εμποδίζοντάς τους να περάσουν και να εκτελέσουν τα εγκληματικά τους σχέδια.


Οι άλλοι, το απέραντο πλήθος των συγκεντρωμένων ανδρών περίμενε τη σειρά του, για να οδηγηθεί στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και από εκεί στα γερμανικά κάτεργα.


Κάποιες λεβεντογυναίκες που κουβαλούσαν με τις στάμνες νερό στον κόσμο να τον δροσίσουν -σταγόνες στον ωκεανό έστω- ποδοπατήθηκαν και χτυπήθηκαν άγρια από τους εργολάβους του θανάτου.


Κόρακας που διψάει για αίμα το μυδράλιο στα χέρια του Γερμανού δολοφόνου δε χορταίνει να ρουφά τη ζωή νέων ανθρώπων, που το έγκλημά τους είναι η πίστη στα ιδανικά της φυλής. Σωρός τα άψυχα κορμιά στο λιοπύρι. Μες στο σωρό, και το διάτρητο κορμί του «Λοχαγού». Πριν τον στήσουν για εκτέλεση τον τριγυρνούσαν, τρυπώντας τον με την ξιφολόγχη, σε όλη την κατάμεστη πλατεία ουρλιάζοντας:


- Μαρτύρα ρε, λοχαγέ, μαρτύρα, και τον χλεύαζαν: χα, χα, χα. Ελα λέγε πού είχατε κρεμασμένη την κόκκινη σημαία και μας ανέμιζε τ' αχαμνά;


- Ψηλά τα κεφάλια αδέλφια, βογκούσε ο ηρωικός καπετάνιος και η φωνή του έβγαινε μέσα από ένα αιμάτωμα. Δε διακρίνονταν καθόλου τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Το κόκκινο κυριαρχούσε παντού, στο πρόσωπο, στα ρούχα στα παλιοπάπουτσα, στην καρδιά.


Η χαριστική βολή του Γερμανού δολοφόνου ήταν λυτρωτική για το παλικάρι, που δε θέλησε να πάρει μαζί του στο θάνατο κάποιον από τους συντρόφους του. Το αχνιστό αίμα των αγωνιστών της λευτεριάς τύλιξε στα μαύρα το μεγάλο συνοικισμό.


Χώρια οι χιλιάδες όμηροι από «δεκατεσσάρων χρονών και πάνω», όπως γκάριζε το χωνί των προδοτών πριν της μέρας το χάραμα. Πολύτεκνοι εργάτες με τα αγόρια τους μαζί σε κάποιες περιπτώσεις, πήραν το δρόμο της ξενιτιάς μέσα σε ζοφερές συνθήκες βίας και διαβίωσης. Στους νεκρούς της αποφράδας ημέρας συμπεριλαμβάνονται τα γειτονοπούλα, ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Μικές και ο Βαγγέλης του υαλοπώλη ο γιος, ο μεγάλος. Ο μικρός ήταν ανάπηρος, δεν τους έκανε...


Περνούσαν με τη σούστα που έσερνε ένα ήμερο αλογάκι με γυαλιστερά καπούλια και οι μωρομάνες τους σταματούσαν για ν' αγοράσουν γυαλικά, λαμπόγυαλα, φλιτζανάκια του καφέ, λαγήνια και πιατικά, πριν την κατοχική πείνα φυσικά. Στην περίοδο του λιμού του 1941 τους ήταν αχρείαστες τέτοιου είδους πραμάτειες. Ψωμί ήθελαν και πού να το βρουν. Με τον Γιώργο, τον Γιάννη και τον Μικέ ήμαστε στην ίδια πεντάδα, όταν ο καταδότης τούς σημάδεψε με το δάκτυλο και, στη συνέχεια το πολυβόλο στην καρδιά. Ξώφαλτσα και τη δική μου ψυχή.


Ο θάνατος τους πρόκαμε στο σύνορο της εφηβείας. Είχαν δεν είχαν κλείσει τα δεκαεφτά τους χρόνια.


Ο Βαγγέλης του υαλοπώλη ο γιος ήταν μεγαλύτερος. Είχε ξανθό μαλλί και τρυφερό μουστακάκι, για να δείχνει σωστός άντρας. Και το απέδειξε πραγματικά βαδίζοντας προς το θυσιαστήριο με αγέρωχο βηματισμό σαν σε παρέλαση εθνικής επετείου.


ΖΗΤΩ η Λευτεριά πρόκαμε να πει, στη «ΜΑΝΤΡΑ» που τον στήσανε για εκτέλεση και πέφτοντας αγκαλιάστηκε με τους άλλους ήρωες του Απελευθερωτικού Αγώνα, προσθέτοντας και το δικό του κορμί σ' ένα αιματοβαμμένο μακάβριο σύμπλεγμα.


Στο νεκροταφείο Κοκκινιάς κάτω από τα πόδια του φαλακρού βουνού, κείτονταν και τ' άψυχα σώματα εκείνων που αντί να παρουσιαστούν στο μπλόκο όπως πρόσταζε το χωνί των προδοτών, προτίμησαν ν' αντισταθούν με πιστολάκια και λιανοτούφεκα στους σιδερόφραχτους Γερμανοτσολιάδες.


Εκτός του ότι ήταν διάτρητα από σφαίρες ήταν και μισοκαμένα. Με εμπρηστικές βολίδες κάψανε το σπίτι, που είχαν μεταβάλει οι αγωνιστές σε άπαρτο κάστρο με αρχηγό τους τον Γκιουζέπε που είχε και τις πιο πολλές τρύπες στο πρόσωπο.


Η ατελείωτη και απαίσια για τους Κοκκινιώτες αυγουστιάτικη μέρα βυθίστηκε στο σκοτάδι πια, όταν μέσα στην πένθιμη σιωπή απλώθηκε απαλά ο ήχος φυσαρμόνικας και οι αποφασιστικές φωνές κάποιων αντρειωμένων:


«Επέσατε θύματα αδέλφια εσείς


στο δίκαιο και άνισο αγώνα...»


Για τους σκλαβωμένους με τις διπλαμπαρωμένες εξώπορτες του συνοικισμού, ήταν αυτό μια ανάσα ζωής κι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα μέσα στη νεκρική σιγή, ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Και συνεχίστηκε, ώσπου ξεκουμπίστηκαν τ' ανθρωπόμορφα τέρατα από την πατρίδα που επιχείρησαν να της φορέσουν τραχηλιά, ενώ σ' αυτούς ταίριαζε...

«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ» Πραγματικότητα ή ιδεολογικό κατασκεύασμα


«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ»
Πραγματικότητα ή ιδεολογικό κατασκεύασμα;

Τ
α γεγονότα της Γένοβας, το καλοκαίρι του 2001, έφεραν στην επιφάνεια με ιδιαίτερα έντονο τρόπο τη συζήτηση περί «παγκοσμιοποίησης». Ασφαλώς ο όρος δεν εμφανίστηκε με αφορμή την κινητοποίηση κατά του G7+1 ούτε καν ακόμα με το ξεκίνημα των κινητοποιήσεων κατά της «παγκοσμιοποίησης». Γεννήθηκε στις σχολές διοίκησης των μεγάλων πανεπιστημίων των ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του '80, δηλαδή περίπου είκοσι χρόνια πριν!




Η «παγκοσμιοποίηση» αποτελεί ένα από τα πάμπολλα ιδεολογήματα που διοχετεύτηκαν μετά την αντεπανάσταση στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού (κάποια βεβαίως προϋπήρχαν). Μαζί με τη θεωρία του τέλους της Ιστορίας (Φουκουγιάμα), τη θεωρία του τέλους της εργασίας και της εργατικής τάξης, την κυριαρχία του άυλου προϊόντος, την κατάργηση της ιδιοκτησίας μέσω των εξελίξεων που επιφέρουν οι νέες τεχνολογίες, τη θεωρία της κοινωνίας της πληροφορίας και της μεταβιομηχανικής κοινωνίας (Τόφλερ, Δερτούζος, Ρίφκιν κ.ά.), τη θεωρία της σύγκρουσης των πολιτισμών (Χάντιγκτον), τη θεωρία του κοινοτισμού (Ετζιόνι, Ρίφκιν), τη θεωρία της ανοιχτής κοινωνίας, της νέας οικονομίας και, προσφάτως, των ασύμμετρων χτυπημάτων, το ιδεολόγημα της «παγκοσμιοποίησης» υποτίθεται πως περιγράφει, εξηγεί και ενίοτε προτείνει λύσεις στα αδιέξοδα του σύγχρονου καπιταλισμού. Κανείς δεν πρέπει να υποτιμά (ούτε βεβαίως να υπερτιμά) τις όποιες αστικές και μικροαστικές επινοήσεις. Το συγκεκριμένο μάλιστα ιδεολογικό κατασκεύασμα της «παγκοσμιοποίησης» φαίνεται να χρήζει ιδιαίτερης μελέτης και αντιμετώπισης για τους εξής λόγους:


1. Εχει υιοθετηθεί από ένα πλατύ φάσμα κοινωνικών φορέων (κόμματα, Εκκλησίες, κινήσεις, περιοδικά κλπ.).


2. Παρουσιάζεται με πολλές μορφές (νεοφιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική κλπ.).


3. «Δουλεύεται» με ένταση και αποτελεί ένα από τα βασικά «αναχώματα».


4. Συνδέεται με πολλά και κεντρικά ζητήματα της μαρξιστικο-λενινιστικής θεωρίας όσον αφορά στην απάντησή του.


Να σημειώσουμε πως η συγκεκριμένη χρονική φάση κατά την οποία ο όρος «παγκοσμιοποίηση» χρησιμοποιείται κατά κόρον ως εξήγηση «διά πάσαν νόσον» είναι περίοδος κατά την οποία έχουμε εκδήλωση κρισιακών καταστάσεων ταυτόχρονα και στα τρία κέντρα του ιμπεριαλισμού, ενώ συγχρόνως υπάρχουν γωνιές του πλανήτη με λαϊκές εξεγέρσεις και σημάδια ανάκαμψης του λαϊκού κινήματος.
«Παγκοσμιοποίηση» ή ιμπεριαλισμός;


Πριν περάσουμε σε μια παρουσίαση των διαφόρων απόψεων για τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση είναι αναγκαίο να δοθεί το δικό μας στίγμα γύρω από αυτό το ζήτημα. Στο ερώτημα αν ο όρος «παγκοσμιοποίηση» αντανακλά μια νέα πραγματικότητα πρέπει κατ' αρχάς να αντιτάξουμε το ερώτημα: ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΖΟΥΜΕ;


Τα στοιχεία που έδινε ο Λένιν για να περιγράψει το νέο (τότε) και ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού (τον ιμπεριαλισμό) εξακολουθούν να ισχύουν και διατηρούν και σήμερα την επικαιρότητά τους:


1. Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου που έχει φτάσει σε τέτοια βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή.


2. Συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση αυτού του «χρηματιστικού κεφαλαίου».


3. Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτά η εξαγωγή κεφαλαίου σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων.


4. Συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο.


5. Εχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της Γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις1.


Εκτός όμως από την περιγραφή των παραπάνω χαρακτηριστικών, ο Λένιν υποστήριζε πως ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός που σαπίζει, πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά η παραμονή της σοσιαλιστικής επανάστασης.


Η προσωρινή υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος, οι ανατροπές που σημειώθηκαν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και η λυσσαλέα αντεπίθεση του κεφαλαίου δε σημαίνουν πως αναιρείται η λενινιστική ανάλυση. Τα ανά την υφήλιο λαϊκά κινήματα θα ανασυγκροτηθούν, η ταξική πάλη θα οξυνθεί κι άλλο, οι παραγωγικές δυνάμεις συγκρούονται βίαια με τις σχέσεις παραγωγής και αυτό θα ενταθεί, οι κοινωνικές επαναστάσεις θα πραγματοποιηθούν αναγκαστικά. Δεν πρέπει βεβαίως να ξεχνάμε πως η πορεία εξέλιξης του κινήματος ή της ανθρωπότητας δεν είναι ευθύγραμμη αλλά χαρακτηρίζεται από οπισθοχωρήσεις, συνεχείς παλινδρομήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως στην Ιστορία δεν υπάρχει η σχέση αίτιου-αιτιατού και πως δε διέπεται από νομοτέλειες.


Το αναλυτικό πλαίσιο του ιμπεριαλισμού ως ανωτάτου σταδίου του καπιταλισμού αποκαλύπτει ότι ο όρος «παγκοσμιοποίηση» είναι ψευδεπίγραφος, συγκαλύπτει τη φύση και την κρίση του συστήματος. Γι' αυτόν το λόγο επιμένουμε πως η εποχή μας δεν είναι εποχή «παγκοσμιοποίησης», αλλά η εποχή του ιμπεριαλισμού, όπου είναι υπερώριμες οι υλικές προϋποθέσεις για την επαναστατική κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.
Τα κύρια σημεία της θεωρίας της «παγκοσμιοποίησης»


Παρά τη μεγάλη ποικιλομορφία των απόψεων περί «παγκοσμιοποίησης», υπάρχουν κάποιοι «κοινοί παρονομαστές». Τα διάφορα αστικά και μικροαστικά ιδεολογικά ρεύματα κινούνται στο φόντο αυτών των κοινών σημείων, όμως, ασφαλώς υπάρχουν διάφορες αποχρώσεις, παραλλαγές και διαφοροποιήσεις εντός και εκτός εισαγωγικών. Ακόμα και εσωτερικά οι διάφορες «σχολές» δεν εμφανίζονται με μονομπλόκ άποψη. Είναι όμως δυνατό να γίνουν διακριτά τα κοινά σημεία και αυτά θα προσπαθήσουμε να κωδικοποιήσουμε. Αλλωστε, οι ομοιότητες και οι συμπτώσεις απόψεων είναι πολύ περισσότερες από τις όποιες διαφορές. Ανεξάρτητα όμως από το «ποσοτικό» ζήτημα (δηλαδή σε πόσα συμφωνούν ή διαφωνούν) στην ουσία του ζητήματος τα δήθεν αντίπαλα στρατόπεδα έχουν ταύτιση απόψεων. Μια αναλυτική παρουσίαση των απόψεων κατά ρεύμα ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος άρθρου. Επιγραμματικά, οι «κοινοί παρονομαστές» είναι:


1. Οι νέες τεχνολογίες θεωρούνται ως μία από τις βασικές, ίσως η βασικότερη αιτία της δημιουργίας των νέων εξελίξεων, του «παγκόσμιου χωριού», της όξυνσης των ανισοτήτων ή κατά μία άλλη εκδοχή θα αποτελέσουν εκείνο τον παράγοντα που θα μικρύνει το χάσμα των αντιθέσεων (Να σημειωθεί η στενή σχέση αυτής της θέσης με τη θεωρία της μεταβιομηχανικής κοινωνίας).


2. Η πολιτική και η οικονομία εξηγούνται σε μεγάλο βαθμό με όρους αλληλεξάρτησης των εθνών-κρατών. Το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται συχνά ως νέο.


3. Συγχρόνως το έθνος-κράτος «υποχωρεί», «ξεπερνιέται» και έτσι μπαίνουμε σε εποχή «μεταεθνική», εποχή «μετακυριαρχίας». Θα λέγαμε πως αυτή η θέση δεν είναι παρά μετεξέλιξη της θέσης του Κάουτσκι για τον ουλτραϊμπεριαλισμό.


4. Η «παγκοσμιοποίηση», επιπλέον, υποτίθεται πως συνιστά μια νέα κοινωνική - οικονομική πραγματικότητα, της οποίας κύρια χαρακτηριστικά είναι: Η αλλαγή σε διάφορους ποσοτικούς δείκτες που αφορούν στην κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων. Η αλλαγή αυτή οδηγεί σε μία νέα «ποιότητα». Σε αυτήν τη «νέα» έκρηξη κινητικότητας κυριαρχούν απολύτως οι πολυεθνικές. Συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι η δημιουργία μιας νέας πολιτικής ελίτ, μιας νέας κατηγορίας κυβερνητών του κόσμου, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κλπ.


5. Η «παγκοσμιοποίηση», εκτός των άλλων, είναι αυτή που ευθύνεται και για την κατάργηση της τοπικότητας και του διαφορετικού και την επιβολή μιας πολιτιστικής ομοιομορφίας σε όλο τον κόσμο. 


(Αναδημοσιεύεται από την ΚΟΜΕΠ, τεύχος 2/2002).


Συνεχίζεται


1. Οταν ο Λένιν αναφέρεται στο «τέλειωμα του εδαφικού μοιράσματος» εννοεί το αποικιοκρατικό σύστημα εκείνης της εποχής.


Βασίλης ΛΙΟΣΗΣ
Ο Βσίλης Λιόσης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΟΑ του ΚΚΕ

ΚΕΡΚΥΡΑ-Αγωγή εργαζομένων Aquis κατά των επιχειρησιακών σωματείων


Αγωγή εργαζομένων Aquis κατά των επιχειρησιακών σωματείων







Η προσφυγή των εργαζομένων στη δικαιοσύνη κατατέθηκε σήμερα και αναμένεται να εκδικαστεί αύριο. Υπογράψαμε σε λευκή σελίδα και υπό πίεση λένε.




Η διένεξη καλά κρατεί. Οι εργαζόμενοι στις τρεις ξενοδοχειακές μονάδες που δεν δέχθηκαν να υπογράψουν επιχειρησιακή σύμβαση με το ξενοδοχείο στρέφονται τώρα εναντίον των ενώσεων προσώπων (δηλαδή των σωματείων εργαζομένων ανά ξενοδοχειακή μονάδα που συστάθηκαν πρόσφατα) ζητώντας από τη δικαιοσύνη να κάνει δεκτή την αγωγή που καταθέτουν για ακύρωση της ισχύος των καταστατικών και των ιδρυτικών πράξεων των επιχειρησιακών σωματείων.


Δεχθήκαμε πιέσεις λένε οι εργαζόμενοι
Οι εργαζόμενοι που προσέφυγαν στη δικαιοσύνη υποστηρίζουν ότι η Aquis στην προσπάθειά της να πετύχει μειώσεις στις αποδοχές του προσωπικού κατά 15%, άσκησε ασφυκτικές πιέσεις στο προσωπικό των ξενοδοχείων της να συστήσουν επιχειρησιακά σωματεία (Ενώσεις Προσώπων), με στόχο την σύναψη επιχειρησιακής σύμβασης που θα προβλέπει μειώσεις των αποδοχών και καταστρατήγηση της κλαδικής σύμβασης εργασίας που ισχύει ακόμη και σήμερα. 
Αφού η Aquis είναι μέλος της Ένωσης Ξενοδόχων Κέρκυρας δεν δεσμεύεται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας; ρωτούν οι εργαζόμενοι και καταγγέλλουν ότι η πίεση της εργοδοσίας εκφράστηκε μέσα από την έλευση στην Κέρκυρα του ίδιου του ιδιοκτήτη Τζων Κεντ, ο οποίος ήρθε σε επαφή με το προσωπικό και έθεσε το δίλημμα “ή μειώνονται οι αποδοχές του προσωπικού ή τα ξενοδοχεία θα κλείσουν” με υπαινιγμούς για απολύσεις. 


Υπογράψαμε σε λευκή σελίδα...
Μάλιστα οι εργαζόμενοι ισχυρίζονται ότι αποσπάστηκαν τρεις υπογραφές από κάθε εργαζόμενο, οι δύο από αυτές σε λευκή σελίδα(!) με άγνωστο κείμενο και εν γνώσει των εργαζομένων ότι μεθοδεύεται μείωση αποδοχών, ενώ από το καταστατικό των επιχειρησιακών σωματείων που δημιουργήθηκαν προκύπτει ότι αποκλειστικό αντικείμενό τους είναι η σύναψη επιχειρησιακής σύμβασης με την εργοδοσία. 


Όταν καταλάβαμε, πήραμε πίσω τις υπογραφές
Οι εργαζόμενοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι τα καταστατικά των νέων σωματείων είναι άκυρα διότι δεν προηγήθηκε συνέλευση των μελών, ανάγνωση του καταστατικού και συζήτηση. Οι δε υπογραφές των εργαζομένων αποσπάστηκαν όχι στις 19 Ιουνίου, όπως αναγράφεται στο καταστατικό αλλά στις 23 – 25 Ιουνίου υπό την πίεση και επιτήρηση της εργοδοσίας της Aquis. Επιπρόσθετα όταν ενημερώθηκαν οι εργαζόμενοι ότι η σύναψη επιχειρησιακής σύμβασης υπονομεύει τα συμφέροντά τους, μεγάλος αριθμός αυτών ανακάλεσαν τις υπογραφές τους με έγγραφες δηλώσεις που κατέθεσαν στο Σύνδεσμο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας.


Καταγγέλλουν μη τήρηση των διαδικασιών
Όπως υποστηρίζουν στην αγωγή τους οι εργαζόμενοι, αυτοί  που έχουν απομείνει να στηρίζουν τα επιχειρησιακά σωματεία και στα τρία ξενοδοχεία είναι λιγότεροι από το όριο των 3/5 που απαιτείται ενώ υπέγραψαν και νεοπροσληφθέντες που δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής, καθώς δεν είχαν συμπληρώσει δίμηνη υπηρεσία. 
Τέλος δεν εκλέχθηκε εφορευτική επιτροπή για τη διενέργεια των διαδικασιών, ενώ δεν ακολουθήθηκε και η μυστική ψηφοφορία με κάλπες, ψηφοδέλτια κλπ. και δεν ορίστηκε δικαστικός αντιπρόσωπος για την εποπτεία των εκλογών. Οι εργαζόμενοι τονίζουν επίσης ότι υπάρχουν διπλοεγγραφές στα ιδρυτικά μέλη ενώ τονίζουν ότι πληρώθηκαν προ ολίγων ημερών το μισθό Μαϊου από την Aquis (παρότι τέλος Ιουλίου) με σημαντικές περικοπές.








Ληστεία του λαού τα διόδια στην Εγνατία


Ληστεία του λαού τα διόδια στην Εγνατία
Απροκάλυπτα υπέρ της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου συνεχίζει να πολιτεύεται η πλειοψηφία του Περιφερειακού Συμβουλίου Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης. Αποδείχθηκε για άλλη μια φορά, στην τελευταία συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου όπου συζητήθηκε το θέμα της δημιουργίας νέου σταθμού διοδίων στην Εγνατία Οδό, στο ύψος της Μουσθένης Καβάλας και η αύξηση της τιμής των διοδίων κατά 20% σε όλους τους σταθμούς της Εγνατίας Οδού, όπως προβλέπει η σχετική ΚΥΑ.
Η γνωστή πλειοψηφία ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αποφάσισε να βγει ψήφισμα με το οποίο να δηλώνεται η διαφωνία του Περιφερειακού Συμβουλίου στην αύξηση της τιμής των διοδίων καθώς και η διαφωνία στη δημιουργία νέου σταθμού διοδίων, με το σκεπτικό ότι σύντομα θα τοποθετηθούν τα ηλεκτρονικά διόδια οπότε είναι σπατάλη να γίνουν τώρα συμβατικά διόδια.
Ο Περιφερειακός Σύμβουλος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, κατέθεσε ψήφισμα με το οποίο ζητά την ανάκληση της σχετικής ΚΥΑ, ενώ για τα διόδια που λειτουργούν στον Ιασμο πρότεινε «ειδικό καθεστώς διέλευσης για όσους επαγγελματικά δραστηριοποιούνται ανάμεσα στις πόλεις της Περιφέρειας». Μέχρι εκεί φθάνει η φιλολαϊκή πολιτική τους. Συμφωνούν με τη ληστεία του λαού που χρόνια τώρα γίνεται μέσω των διοδίων, αρκεί να μην επεκταθεί παραπέρα.
Οι κομμουνιστές Περιφερειακοί Σύμβουλοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» τοποθετήθηκαν ενάντια στη δημιουργία νέων διοδίων και ζήτησαν την κατάργηση όλων των σταθμών διοδίων.
Στην τοποθέτησή του ο Χρήστος Ποτόλιας, εκ μέρους της «Λαϊκής Συσπείρωσης», τόνισε: «Εχουμε πληρώσει και πληρώνουμε πανάκριβα την κατασκευή των δρόμων. Είναι δικαίωμα των εργαζομένων και υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να έχουμε δημόσιες, σύγχρονες, φθηνές συγκοινωνίες και δωρεάν σύγχρονους και ασφαλείς αυτοκινητοδρόμους.
Τα διόδια και οι διαρκείς αυξήσεις δεν έγιναν για καλύτερους δρόμους, αλλά για να ωφεληθούν οι μεγαλοεργολάβοι. Εχουν τεράστιες ευθύνες το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και τα άλλα κόμματα του συστήματος, γιατί μαζί ψήφισαν την παράδοση των οδικών αξόνων στους μεγαλοεργολάβους.
Τα διόδια είναι μέρος του πολέμου που έχουν εξαπολύσει κατά του λαού (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΕΕ) για να προστατέψουν τα τεράστια κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων».
Και ξεκαθάρισε ότι «για να εμποδίσουμε τα άγρια μέτρα που συνεχώς κλιμακώνονται, για να ανατρέψουμε την αντιλαϊκή πολιτική, χρειάζεται οργανωμένος εργατικός, λαϊκός αγώνας και συμμαχία εργατών, αυτοαπασχολούμενων της πόλης και του χωριού, κατά των κομμάτων και της εξουσίας των μεγαλοβιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών, μεγαλέμπορων. Για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία, για αποδέσμευση από την ΕΕ».

«Στάση πληρωμών» στα επιδόματα πρόνοιας!


ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΑμΕΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ
«Στάση πληρωμών» στα επιδόματα πρόνοιας!
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα, ώρα 9.30 π.μ., στα γραφεία του ΕΟΠΥΥ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 119Α
Στιγμιότυπο από πρόσφατη κινητοποίηση της ΣΕΑΑΝ
Σταμάτησε η καταβολή των επιδομάτων πρόνοιας στα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ) καθώς το υπουργείο Οικονομικών δεν διαθέτει τις απαραίτητες πιστώσεις.
Το αποτέλεσμα είναι χιλιάδες ανάπηροι και οι οικογένειές τους, που σε πολλές περιπτώσεις έχουν ως μοναδικό εισόδημα τα επιδόματα πρόνοιας, να οδηγούνται στον υποσιτισμό και την πείνα. Ο βουλευτής του ΚΚΕΧρήστος Κατσιώτης έκανε χτες παρέμβαση στους υπουργούς Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και ΕσωτερικώνΕυριπίδη Στυλιανίδη ζητώντας την άμεση καταβολή των επιδομάτων καθώς και συνάντηση μαζί τους.
ΣΕΑΑΝ: «Δεν θα γίνουμε ζήτουλες»
Η πρώτη απάντηση των αναπήρων θα δοθεί σήμερα με διαμαρτυρία, ώρα 9.30 π.μ., στα γραφεία του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) στους Αμπελοκήπους (Λ. Αλεξάνδρας 119Α). Τη διαμαρτυρία οργανώνει οΕνιαίος Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑμΕΑ Αττικής και Νήσων και τη στηρίζει η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ).
Αφού οι ανάπηροι πέρασαν από την ταλαιπωρία και το «κόσκινο» της επανεξέτασης για να αποκαλυφθούν, δήθεν, οι ανάπηροι - μαϊμούδες, τώρα δεν πληρώνεται κανένας. «Μας σπρώχνουν στην εξαθλίωση και στον εξευτελισμό καθώς τα επιδόματα των ΑμΕΑ έκαναν φτερά» καταγγέλλει σε ανακοίνωσή της η ΣΕΑΑΝ. «Μας θέλουν ζήτουλες, αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη» , συνεχίζει η ΣΕΑΑΝ. «Το Μάιο δεν πληρώσανε τα επιδόματα των ΑμΕΑ γιατί, έλεγαν, ότι δεν είχε ολοκληρωθεί η απογραφή. Ενα μέρος των αναπήρων πληρώθηκε τον Ιούνη τα επιδόματα του Μάρτη - Απρίλη και σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης και της ΚΕΔΕ τον Ιούλη θα πληρώνονταν όλοι κανονικά μαζί και τα οφειλόμενα από τους προηγούμενους μήνες. Μάταια από τις 20 του Ιούλη οι οικογένειες των αναπήρων και των χρονίως πασχόντων σε όλη την Ελλάδα περιμένουν να πάρουν το επίδομα, γιατί δεν υπάρχουν οι απαιτούμενες πιστώσεις από το υπουργείο Οικονομικών. Μετά τη στάση πληρωμών στην Υγεία, στην Πρόνοια, στα φάρμακα, στις θεραπείες ήρθε και η στάση πληρωμών και στα επιδόματα. Να γιατί σηκώθηκε ο κουρνιαχτός για τους "ανάπηρους-μαϊμού", που έχουν σηκώσει καιρό τώρα οι κυβερνήσεις, τα κόμματα του κεφαλαίου και τα ΜΜΕ που τους υπηρετούν. Για να πέσει στα μαλακά σιγά σιγά το σχέδιο που έχουν για το κόψιμο των επιδομάτων για να βρεθούν τα 11,5 δισ. ευρώ για να στηριχτεί η επιχειρηματικότητα. Γι' αυτό έστησαν τα σφαγεία των ΚΕΠΑ και έγινε η τρομοκρατική απογραφή των περικοπών και της ενοχοποίησης δίνοντας ψεύτικα νούμερα ότι 40.000 ΑμΕΑ έπαιρναν ψεύτικα επιδόματα. Για να αναμασάνε τα χαλκευμένα στοιχεία τα παπαγαλάκια τους στα κανάλια και να φτύνουν όλο τον κόσμο».
Τεράστιες οι ευθύνες των συμβιβασμένων ηγεσιών
Στη συνέχεια η ΣΕΑΑΝ αναφέρεται στις ευθύνες των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών του αναπηρικού κινήματος: «Είναι τεράστιες οι ευθύνες της ΕΣΑμΕΑ των μεγάλων δευτεροβάθμιων οργανώσεων ΑμΕΑ, γονιών και κηδεμόνων (ΠΟΣΓΑΜΕΑ) που χρόνια τώρα στήριξαν την πολιτική που μαζί με τους κυβερνώντες συνδιαμόρφωσαν τον ΚΕΒΑ και τα ΚΕΠΑ και την απογραφή. Αντί για τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν σήμερα στις ανακοινώσεις τους για τη μη πληρωμή των επιδομάτων, οφείλουν να κάνουν το στοιχειώδες: Να καλέσουν τώρα τους ανάπηρους, γονείς και κηδεμόνες, σε ξεσηκωμό προβάλλοντας το αίτημα για άμεση καταβολή των επιδομάτων μαζί με το αίτημα για την άμεση καταβολή από τον ΕΟΠΥΥ όλων των οφειλόμενων χρημάτων προς τους αναπήρους, χρονίως πάσχοντες για θεραπείες, φάρμακα, τεχνητά βοηθήματα και να μην καταβάλουν κανένα τίμημα για ανάγκες Υγείας και Πρόνοιας».
ΣΕΑΑΝ - ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ 5ου ΚΑΙ 6ου ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ
Απαιτείται άμεση κρατική χρηματοδότηση του Ασύλου Ανιάτων
Την άμεση χρηματοδότηση του Ασύλου Ανιάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό για να εξασφαλιστεί η λειτουργία του με αξιοπρεπή περίθαλψη των ασθενών και για την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους, στην προοπτική ένταξής του Ασύλου στο Δημόσιο, απαίτησαν χτες με την παράστασή τους η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) και των Λαϊκών Επιτροπών του 5ου και 6ου Διαμερίσματος Αθήνας.
Οι συγκεντρωμένοι συναντήθηκαν με τους εργαζόμενους και τους περιθαλπόμενους, τονίζοντας ότι η κατάσταση που διαμορφώνεται - οι περιθαλπόμενοι υποσιτίζονται για πάνω από 1,5 μήνα και οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι 4 μήνες - είναι αποτέλεσμα της βάρβαρης, αντιλαϊκής πολιτικής, των ιδιωτικοποιήσεων στο χώρο της Υγείας και της Πρόνοιας και δε θα μπορούσε να αφήσει στο απυρόβλητο το Ασυλο Ανιάτων. Επίσης τόνισαν την ανάγκη να σταματήσουν οι περιθαλπόμενοι να πληρώνουν με όποιον τρόπο για τη νοσηλεία τους.
Αντιπροσωπεία συναντήθηκε με την πρόεδρο του Ασύλου Ιωάννα Ηλιάδη και εκπρόσωπο του σωματείου των εργαζομένων.
Σε προκήρυξή τους η ΣΕΑΑΝ και οι Λαϊκές Επιτροπές τονίζουν: «Ερχονται χειρότερα! Για τον ίδιο λόγο που περικόπτουν μισθούς και συντάξεις, επιδόματα των ΑμΕΑ, φοροληστεύουν το λαό, για τον ίδιο λόγο ιδιωτικοποιούν την Υγεία και την Πρόνοια, σπρώχνουν στους σύγχρονους "Καιάδες" τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους. Για τον ίδιο λόγο χτυπάνε τους εργάτες που διεκδικούν το αυτονόητο στη "Χαλυβουργία". Ο λόγος είναι ένας: Να στηριχτεί η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου πάση θυσία».
ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΤΕΓΗ
Νέα εκβιαστικά μηνύματα της Διοίκησης
Ζητά μείωση 20% των αποδοχών των εργαζομένων ή αλλιώς θα κάνει απολύσεις ή θα βάλει λουκέτο
Με την κοινή συμμετοχή τους γονείς και εργαζόμενοι στην «Παιδική Στέγη» στη συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας σήμερα στις 7 μ.μ., θα απαιτήσουν την κάλυψη όλων των κονδυλίων για τη διαρκή και μόνιμη λειτουργία των σταθμών καθώς και την εξασφάλιση για τους εργαζόμενους μόνιμης και σταθερής δουλιάς με πλήρη εργασιακά δικαιώματα.
Κι ενώ γονείς και εργαζόμενοι «βρίσκονται στο πόδι» για τη λειτουργία των πέντε σταθμών (3 στην Αθήνα, 1 στον Πειραιά και 1 στο Κερατσίνι) η Διοίκηση της Παιδικής Στέγης βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί στους εργαζόμενους. Σε συνάντηση μαζί τους - στην οποία βρισκόταν και ο Σύλλογος Εργαζομένων στους Ιδιωτικούς Παιδικούς Σταθμούς, και με πρόσχημα το σταμάτημα των επιχορηγήσεων, έθεσε το εκβιαστικό δίλημμα: `Η θα δεχτούν μείωση των αποδοχών κατά 20% ή θα προχωρήσουν σε απολύσεις ή ακόμα και στο κλείσιμο των σταθμών (ήδη διακόπηκε η λειτουργία του Παιδικού Σταθμού στο Κερατσίνι).
Οι εργαζόμενοι απάντησαν ότι η στάση της Διοίκησης αποτελεί ωμό εκβιασμό που απορρίπτουν και για τους ίδιους δεν υπάρχουν επιλογές ανάμεσα στον αργό, τον ακαριαίο και τον ομαδικό θάνατο, στο οποίο τους οδηγούν αποφάσεις για μειώσεις των μισθών.
Στους πέντε σταθμούς φιλοξενούνται 500 παιδιά και εργάζονται 60 άτομα. Η χρηματοδότηση των πέντε σταθμών του ιδρύματος γινόταν βασικά από το ΙΚΑ (συν κάποιες άλλες πηγές φιλανθρωπικού κυρίως τύπου, συν συμμετοχή των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ γονέων από 120 - 135 ευρώ το μήνα). Με την ένταξη του ΙΚΑ στον ΕΟΠΥΥ, η χρηματοδότηση σταμάτησε, καθώς ο νέος Οργανισμός δεν προβλέπει τέτοιες παροχές. Ειδικά στην «Παιδική Στέγη», το ΙΚΑ δεν έχει δώσει χρήματα από το Γενάρη.

TOP READ