Όχι στο "το μη χείρον, βέλτιστον"

 Όχι στο "το μη χείρον, βέλτιστον"

Είναι εντυπωσιακό ότι τόσο το "Ναι" όσο και το "Όχι" στο δημοψήφισμα στο οποίο αποφάσισε η
κυβέρνηση να μας οδηγήσει, ερμηνεύονται από τον καθένα όπως ο ίδιος θέλει. Στην πραγματικότητα, όμως, η μοναδική πραγματική ερμηνεία είναι εκείνη της ίδιας της κυβέρνησης, η οποία και επέλεξε να θέσει το ερώτημα όπως το έθεσε.

Αυτή, λοιπόν, αφού προηγουμένως θεοποίησε τη λογική του αμοιβαία επωφελούς συμβιβασμού με τους δυνάστες μας -που καταγράφηκε αρχικά με την επαίσχυντη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου- και την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη και την ΕΕ, έρχεται σήμερα να ζητήσει από το λαό μας να αρνηθεί την πρόταση των δυναστών μας, η οποία ουσιαστικά λίγο απέχει από την δική της πρόταση, για να συνεχίσει την εντός των τειχών διαπραγμάτευση από καλύτερη -κατά την γνώμη της- θέση, λες και η τρόικα έδωσε μέχρι τώρα δείγματα σεβασμού της λαϊκής βούλησης.

Στην πραγματικότητα, η προσφυγή στο δημοψήφισμα επελέγη τυχοδιωκτικά και ανεύθυνα από τον ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια για να ξεπεράσει τις αντιδράσεις των συμμάχων του, των ΑΝΕΛ, σε δυο-τρία ζητήματα με τα οποία διαφωνούσαν και για να βγάλει από τη δύσκολη θέση την αριστερή του πλατφόρμα κι από την άλλη για να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά ως αριστερά, στίγμα με το οποίο και  εκλέχτηκε.

Το να επιδιώκεις όμως να τα βρεις με τους λύκους μέσα στη φωλιά τους δεν μπορεί να το πετύχεις χορεύοντας μαζί τους αλλά μόνο αν τους χορτάσεις με τις σάρκες του λαού σου.

Γι’ αυτό και ένα δημοψήφισμα που δεν θέτει θέμα εξόδου από το λάκκο των λεόντων, όσο και αν πολλοί από εκείνους που στηρίζουν το "Όχι" το συνδέουν με αυτήν, σε όποιο αποτέλεσμα κι αν καταλήξει θα είναι καταστροφικό για το λαό μας.

Μάλιστα, αυτή η επιλογή για προσφυγή στο δημοψήφισμα, με δεδομένη την μέχρι τώρα  υποχωρητικότητα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη την κατάσταση της αβεβαιότητας και του φόβου, την οποία από μόνη της ήταν δεδομένο ότι θα δημιουργήσει, με δεδομένη τη συνεχιζόμενη εμμονή όλου του ΣΥΡΙΖΑ σε συμφωνία με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ΧΑ και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας για πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη και την ΕΕ, με δεδομένη την παντελή εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ έλλειψη προετοιμασίας τής επόμενης μέρας μετά από μια ενδεχόμενη ρήξη, η οποία όπως δήλωναν τα κορυφαία στελέχη του ήταν εκτός της λογικής του, με δεδομένη την μέχρι τώρα συστηματική υποτίμηση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ της λαϊκής παρέμβασης, εμπεριέχει το ρίσκο  να οδηγήσει στην επικράτηση του "Ναι". Σε αυτήν την περίπτωση, η κυβέρνηση οφείλει να παραιτηθεί και να αποτελέσει μια αριστερή παρένθεση, μια που δεν θα μπορεί να εφαρμόσει ένα μνημόνιο με το οποίο δηλώνει ότι διαφωνεί.

Αλλά, με αυτά τα δεδομένα, και μια επικράτηση του "Όχι", σε αντίθεση απ’ ότι υποστηρίζει η πλειονότητα των αριστερών δυνάμεων (με εξαίρεση το ΚΚΕ), από μόνη της μάλλον σε μια γενικευμένη εθελοδουλία θα οδηγήσει παρά σε μια λαϊκή αντεπίθεση και προοδευτική πορεία, μια και στόχος της κυβέρνησης είναι να υιοθετήσει και να εφαρμόσει το αντιλαϊκό τρίτο μνημόνιο, το οποίο η ίδια προτείνει.

Βεβαίως, η επικράτηση του "Ναι" δεν είναι ταυτόσημη με την επικράτηση του "Όχι", όπως η ΝΔ δεν ταυτίζεται με την ΧΑ, η Λεπέν με τον Σαρκοζύ, ο Συριζα με την ΝΔ… Αυτό, όμως, όπως ορθώς έπραξε η ριζοσπαστική αριστερά και στις βουλευτικές εκλογές, δεν πρέπει να μας οδηγεί στην λογική τού "το μη χείρον, βέλτιστον" και στην συμμαχία με τις τριτομνημονιακές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και, ακόμη χειρότερα, στην συμμετοχή σε κοινές επιτροπές μαζί τους ή στην αντιμετώπιση του Τσίπρα λες και είναι ο νέος Αλιέντε, ο νέος Τσάβες ή ακόμη ο νέος Τσε που ζώστηκε τα όπλα του, όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν ορισμένοι συριζαίοι.

Αντίθετα, θα πρέπει και στην κάλπη, αντιστοιχώντας το περιεχόμενο των θέσεων μας με τη μορφή έκφρασης τους, να προτάξουμε το "Όχι" σε κάθε νέο μνημόνιο από όπου κι αν προέρχεται, την διαγραφή του χρέους και την έξοδο τώρα από την ΕΕ.

Όλα  αυτά με πλήρη σεβασμό των συντρόφων και φίλων, οι οποίοι ανιδιοτελώς και όχι διότι έχουν κάποιο οικονομικό ή άλλο συμφέρον αποφάσισαν να συμπλεύσουν με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας ότι έτσι προωθούν την κοινή μας υπόθεση.


[Άρθρο του καθηγητή τού Παντείου Πανεπιστημίου και επί κεφαλής τού ψηφοδελτίου επικρατείας τής ΑντΑρΣυΑ Γιώργου Ρούση. Δημοσιεύθηκε σήμερα στην "Εφημερίδα των Συντακτών" και το αναδημοσιεύω (με μικρές επεμβάσεις στην γραμματική και την στίξη, όπου τις θεώρησα αναγκαίες) επειδή με εξέπληξε η τοποθέτηση του γνωστού μαρξιστή καθηγητή, ο οποίος διαφωνεί με την επίσημη θέση τού κόμματός του και προσεγγίζει την θέση τού ΚΚΕ. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου.]

Ακυρώστε τους

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

• Το «ναι» την Κυριακή είναι «ναι» στον Σαμαρά, και στον Σόιμπλε, στον Θεοδωράκη, στο ΠΑΣΟΚ και στην Λαγκάρντ, είναι «ναι» στην τρόικα» και στον ΣΕΒ. Είναι ραγιάδικη αποδοχή της «ευλογίας» των Μνημονίων που προηγήθηκαν, είναι αποδοχή του «όλοι μαζί τα φάγαμε», είναι αποδοχή του εγκλήματος των μαγκαλιών, είναι το πιο ιερόσυλο «μνημόσυνο» για τις χιλιάδες αυτοκτονίες της προηγούμενης πενταετίας.

    Στο «ναι» την Κυριακή τον τόνο δεν τον δίνει η σεβαστή – αλλά βαθιά λαθεμένη και ιστορικά ανεπιβεβαίωτη – πολιτική άποψη  πολλών ανθρώπων που έχουν παραπλανηθεί να βλέπουν την συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ ως εχέγγυο ασφάλειας και καλυτέρευσης των όρων ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας.  Τον τόνο στο «ναι» τον δίνει το ταξικό συμφέρον της ολιγαρχίας, που το παριστάνει για «εθνικό συμφέρον, όπως πάντα κάνει για να μακιγιάρει την ιδιοτέλειά της.  
    Το «ναι» την Κυριακή θα αποτελέσει μια «ρετσινιά» στην ιστορία του λαού, συνιστά εξ’ αντικειμένου μια δήλωση εθελοδουλείας απέναντι σε δυνάστες, σε εκβιαστές, σε εκμεταλλευτές, οι οποίοι από Δευτέρα θα ριχτούν με μεγαλύτερη αυταρχικότητα και κανιβαλισμό ενάντια στον λαό, από τον οποίο θα έχουν προηγουμένως αποσπάσει μια δήλωση – μια ντροπιαστική δήλωση – που θα ισοδυναμεί με το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω».
***
    Το κυβερνητικό «όχι» την Κυριακή είναι «ναι» στον κ.Τρίπρα και στους «θεσμούς», είναι ένα «όχι» που ισοδυναμεί με «ναι» στο 70% των Μνημονίων, που στην πορεία έγινε Μνημόνιο «47 σελίδων» και που κατέληξε να γίνει Μνημόνιο πανομοιότυπο με εκείνο που η κυβέρνηση καλεί σε καταψήφισή του.
    Το κυβερνητικό «όχι» είναι ένα μεταμφιεσμένο «ναι» για τα Μνημόνια που θα έρθουν, είναι ένα «ναι» για τα Μνημόνια που η κυβέρνηση έχει ήδη καταθέσει και φέρουν την δική της υπογραφή. Συνιστά έγκριση μιας «δημιουργικής ασάφειας» που έγινε «έντιμος συμβιβασμός» για να καταντήσει μια επαίσχυντη συμφωνία στην οποία η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι θα προχωρήσει από Δευτέρα.
    Το κυβερνητικό «όχι» κρατά μόνο τον ήχο του «όχι» για να υποκριθεί ότι ο ΕΝΦΙΑ που παραμένει, ο ΦΠΑ που αυξάνεται, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων που συνεχίζονται, το ξεπούλημα που εντείνεται, μπορεί να έχουν οτιδήποτε το «εθνικοκυριαρχικό» ή το «λεβέντικο». Το κυβερνητικό «όχι» επιδιώκει να αποσπάσει την συγκατάθεση του λαού στα Μνημόνια που αιτήθηκε ο κ.Τσίπρας μόλις προχτές δια των επιστολών του σε Γιούνκερ και Ντάισελμπλουμ.
***
    Κάθε άλλη ερμηνεία που φιλοδοξούν να προσδώσουν αρκετοί φίλοι και σύντροφοι στο κυβερνητικό «όχι», η καλοπροαίρετη προσέγγιση ότι ένα δημοψηφισματικό «όχι» θα υπερβεί το «μαϊμού όχι» της κυβέρνησης και ότι ανεξαρτήτως της κυβέρνησης αυτό θα κατατεθεί στο λαϊκό κίνημα, είναι μια λαθεμένη πολιτική προσέγγιση.
    Ασφαλής απόδειξη γι’ αυτό είναι το πώς διαχειρίστηκε η κυβέρνηση την ψήφο του λαού αυτούς τους 5 μήνες, το πώς μετέτρεψε το «όχι άλλη λιτότητα» σε«δίκαιη λιτότητα» και το πώς με την τακτική της υπονόμευσε το λαϊκό κίνημα, παθητικοποίησε, έσπειρε την απογοήτευση και την παραίτηση σε λαϊκά στρώματα.
***
    Την Κυριακή, τόσο το μνημονιακό «ναι» των προηγούμενων «σωτήρων» (η επαναφορά των οποίων στο προσκήνιο αποτελεί «επίτευγμα» στο οποίο συνέβαλε η κυβέρνηση με την τακτική της), όσο και το κυβερνητικό μνημονιακό «ναι» που πλασάρεται με τη μάσκα του «όχι», πρέπει να καταδικαστούν.
    Πρέπει να ακυρωθούν, και στην συνείδηση του λαού,  και στην κάλπη.  Νυν και πρώην κυβερνώντες θα ισχυριστούν ότι το ψηφοδέλτιο που απορρίπτει και τα Μνημόνια της ΝΔ και τα Μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα άκυρο ψηφοδέλτιο, μια… άκυρη ψήφος.

    Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για την εκείνη την πολιτικά έγκυρη ψήφο που, χωρίς κίνδυνο να τα διπλώνει, στέκεται όρθια στο οδόφραγμα της αντίστασης στα Μνημόνια και στα αίτια που τα γεννούν.
    Ένα οδόφραγμα που από Δευτέρα θα πρέπει να έχει παραμείνει ζωντανό και ανοιχτό για να πάρουν τις θέσεις τους όλοι όσοι εννοούν το «όχι».   
Πηγή: enikos.gr

Φτύνουμε την κάλπικη κάλπη σας

 Φτύνουμε την κάλπικη κάλπη σας

Αυτοί που σήμερα προσπαθούν να μας παγιδεύσουν σ’ ένα κάλπικο δίλημμα είναι οι ίδιοι που γλύφουν τους εταίρους τους. Που υπόσχονται εσαεί παραμονή στο γκέτο των λαών. Που χαϊδεύουν και στηρίζουν τους φασίστες της. Αυτοί που δεν τολμούν να την ονομάσουν ΕΕ και τσακώνονται για το πόσο περισσότερο θα παραμείνουμε στην… Ευρώπη. Λες και κινδυνεύουμε να τραβήξουμε για Σιβηρία, όπου θα μας κατασπαράξει η τοπική τίγρης, ή για την Αρκτική όπου θα αναγκαστούμε να χτίζουμε ιγκλού.
Είναι οι ίδιοι που μας έβαλαν στο ευρώ. Αυτοί που ψήφισαν το Μάαστριχτ. Που μας έχωσαν στην ΕΟΚ. Οι ίδιοι και οι πολιτικοί τους πρόγονοι. Αυτοί που έχουν φέρει στην απόγνωση εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτοί και η αστική τάξη που τους εντέλει. Μόνο που την κάθε φορά είχαν κι άλλο όνομα. ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ – ΕΚΜ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, ΕΑΡ, ΚΚΕ-ΕΣ.  Ως κοινοί απατεώνες, αλλάζουν ονόματα για να μην αναγνωρίζονται. Να ξεχνάμε τις πομπές τους. Τους ξέρουμε. Τους αναγνωρίζουμε με όποιο όνομα και μάσκα κι αν παρουσιάζονται. Τους μάθαμε. Βεβαίως όχι όλοι. Αλλά όσοι κι αν είμαστε, δεν τους κάνουμε το χατίρι. Δεν μασάμε, αν το θέλετε και στην αργκό. Την Κυριακή σας ξεσκεπάζουμε κι εσάς και τις προτάσεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος  και τ’ αφεντικά σας, ντόπια και… Ευρωπαϊκά.
Θαρρείτε πως σαν κυβέρνηση μπορείτε να εκβιάζετε; Είστε γελασμένοι. Την φιλομονοπωλιακή σας σούπα σας την επιστρέφουμε στα μούτρα. Κι αυτό σας καίει. Το πεντέμισι τοις εκατό (5,5%). Κι αν οι ανόητοι οπαδοί σας θεωρούν την μειοψηφία του σήμερα, κάτι στατικό, λίγο και… τεκμήριο της λάθους άποψης, εσείς ως ηγέτες τους και πάτρωνές τους γνωρίζεται πως πρόκειται για το αντίθετο. Και λυσσάτε γιατί φοβάστε.
Βεβαίως δεν θα καταλάβουν όλοι με τη μία. Ίσως να χρειαστεί να πείσουμε και κάποιους στις παρυφές μας. Αλλά θα τους πείσουμε. Τι να κάνουμε; Κι ο μισός πληθυσμός της Γης αγνοεί πως… γυρίζει. Τι πρέπει να του πούμε για να τον πείσουμε; Γυρίζει ολίγον; Μπορεί και να μη γυρίζει; Έτσι κι αλλιώς αυτή γυρίζει. Ακόμη και τότε που δεν το γνώριζε κανείς. Πρέπει λοιπόν να το μάθει. Είναι υποχρεωμένος στο παρόν του και στο μέλλον του.
Δεν κοροϊδεύουμε εμείς. Δεν υποτασσόμαστε. Πολύ περισσότερο, δεν μασάμε. Και λυσσάτε και γι αυτό. Γι αυτό και θα σας το κολλήσουμε στα μούτρα μέσω της κάλπικης κάλπης που στήνετε. Θα το βρείτε στους δρόμους, στα εργοστάσια, σ’ όλους τους τόπους δουλειάς, στα καράβια, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, έξω απ’ τα εκλογικά κέντρα, στην ίδια την κάλπη.

Όχι ρε, στα μνημόνιά σας
Όχι στην ΕΕ σας.
Stelioskanakis@yahoo.gr
αναδημοσιευση απο  http://mynima-hellas.com

Πήγε το ΠΑΜΕ στον ΣΕΒ και συνάντησε.. τα ΜΑΤ της αριστεράς!

 Πήγε το ΠΑΜΕ στον ΣΕΒ και συνάντησε.. τα ΜΑΤ της αριστεράς!

Πως και δεν έφεραν και τα ελληνικά στρατά του Καμμένου;

Τι σημαίνει το Οχι; Ο Δελαστίκ αποκαλύπτει...

Τι σημαίνει το Οχι; Ο Δελαστίκ αποκαλύπτει...

Απ' την μέρα που ανακοινώθηκε το Δημοψήφισμα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λειτουργεί ως μαχητική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Με ελαφρά υπερβολή θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει αναλάβει εργολαβία την προπαγάνδα στήριξης του ψευδεπίγραφού και μνημονιακού ΟΧΙ του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά, πρωτοστατούν στην συκοφάντηση της τίμιας και κρυστάλλινης στάσης του ΚΚΕ για την απόρριψη τόσο της πρότασης της τρόικας όσο και της κύβερνησης. To μοναδικό γνήσιο ΟΧΙ στα μνημόνια και την ΕΕ.

Ανάμεσα στα πολλά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπαθούν να δώσουν στο ΟΧΙ τους, ένα δικό τους νοήμα κατά πως τους βολεύει.

Τι θα γίνει όμως με το ΟΧΙ; Τι σημαίνει; Θα μπορούσα να παραθέσω δεκάδες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που ξεκάθαρα αποδεικνύουν πως και το ΟΧΙ και το ΝΑΙ οδηγούν σε τρίτο μνημόνιο, είναι ψήφοι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δε θα το κάνω όμως. Θα παραθέσω την ερμηνεία που δίνει στο ΟΧΙ ο Γιώργος Δελαστίκ, στέλεχος του ΝΑΡ και διευθυντής του ΠΡΙΝ:

"Αν το "όχι" επικρατήσει στο μεθαυριανό δημοψήφισμα, τι πρόκειται να γίνει στην Ελλάδα; Τίποτα δραματικό, είναι η απάντηση. Ο πρωθυπουργός, έχοντας πάρει το "όχι" που ζήτησε απο τον ελληνικό λαό, θα επιδιώξει να διαπραγματευθεί με τους Γερμανούς μια νέα συμφωνία. Μια συμφωνία που θα είναι σε κάποια σημεία λιγότερο κακή από την αποκρουστική τελευταία πρόταση των δανειστών. Τίπορα περισσότερο."

Η γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οδηγεί τον κόσμο στη στρούγκα της κυβέρνησης, παραμυθιάζοντάς τον ότι μπορεί να δώσει το δικό του νοήμα στο ΟΧΙ. Αυτό όμως θα το ερμηνεύσει η κυβέρνηση όπως θέλει και αυτό παραδέχεται και ο Δελάστικ.

ΥΓ.Ακόμα και ο Ρούσης γράφει σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών: "μια επικράτηση του "οχι" σε αντίθεση απ' ότι υποστηρίζει η πλειονότητα των αριστερών δυνάμεων, με εξαίρεση το ΚΚΕ, από μόνη της μάλλον σε μια γενική εθελοδουλεία θα οδηγήσει παρά σε μια λαική αντεπίθεση και προοδευτική πορεία, μια και στόχος της κυβέρνησης είναι να υιοθετήσει και να εφαρμόσει το αντιλαϊκό τρίτο μνημόνιο το οποίο η ίδια προτείνει".

από το kokkiniepithesi.blogspot.gr

ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΑΚΥΡΟ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΟΥΣ

Να ποια είναι η Ευρώπη σας!

 Να ποια είναι η Ευρώπη σας!

«Η ΕΕ είναι το κοινό μας σπίτι».
Αλέξης Τσίπρας, Φλεβάρης 2015

Υπάρχει ζωή άραγε έξω απ” την Ευρωπαϊκή Ένωση; Προφανώς για τους διαδηλωτές που υπό το σλόγκαν «Μένουμε Ευρώπη» συγκεντρώθηκαν πριν λίγες μέρες στο Σύνταγμα η απάντηση είναι αρνητική. Γι” αυτούς η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, κατά το γνωστό «ανήκομεν εις τη Δύσιν». Ποιά είναι όμως αυτή η Ευρώπη, αυτή η ΕΕ, το «κοινό μας σπίτι», στο οποίο, σύμφωνα με ορισμένους, η Ελλάδα οφείλει με νύχια και με δόντια να παραμείνει;

Εν έτει 2015, είναι λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση:

• Των 120.000.000 ανθρώπων (25% του συνολικού πληθυσμού της) που ζουν κάτω απ” το όριο της φτώχειας.
• Των 30.000.000 ανέργων.
• Των 20.000.000 παιδιών που ζουν σε καθεστώς φτώχειας και εξαθλίωσης.
• Του 9,6% των ευρωπαίων πολιτών που στερούνται βασικά καθημερινά αγαθά.
• Των περισσότερων από 4.000.000 αστέγων που κοιμούνται στους δρόμους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, την ίδια στιγμή που υπάρχουν περισσότερες από 11.000.000 απούλητες κατοικίες.
• Των 12.500.000 γερμανών πολιτών (δηλαδή πολιτών της οικονομικής «ατμομηχανής» της Ένωσης) που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας. Ο αντίστοιχος αριθμός στη Γαλλία ξεπερνά τα 8.000.000 πολίτες.
• Των περισσότερων από 7.500.000 γερμανών που αμείβονται με μισθό 400 ευρώ μηνιαίως.
• Της ενεργό συμμετοχής, απο κοινού με το ΝΑΤΟ, σε φονικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις («ανθρωπιστικές» σύμφωνα με τα γεράκια της ΕΕ) σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κλπ.

Είναι επίσης η Ελλάδα της ΕΕ, η «ευρωπαϊκή» Ελλάδα:

• των περισσότερων από 1.500.000 ανέργων ελλήνων.
• των μισθών και συντάξεων πείνας, των συσσιτίων και των χαρατσιών.
• των αστέγων, των αμέτρητων «λουκέτων» σε μικρομάγαζα και μικρές επιχειρήσεις.
• Της εργοδοτικής ασυδοσίας, των απολύσεων, των περισσότερων από 60 προκλητικών φοροαπαλλαγών για τους εφοπλιστές (Νόμος 27/1975).

Είναι επίσης στην «Ελλάδα της Ευρώπης», της ΕΟΚ και αργότερα της ΕΕ, στην οποία θα τρώγαμε με «χρυσά κουτάλια», όπου συνέβη το εξής:

• Σε περίοδο 17 χρόνων (1990-2007) τα κέρδη των ιδιωτικών επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 28 φορές. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έφταναν τα 575 εκατομμύρια ευρώ και το 2007 είχαν αγγίξει τα 16 δισεκατομμύρια ευρώ (Πηγή: ICAP).

• Κατά την ίδια περίοδο (1990-2007), την ώρα που τα κέρδη των μονοπωλίων μεγεθύνονταν με γοργούς ρυθμούς, οι εργαζόμενοι είδαν αύξηση των κατώτατου μισθού κατά…1%. Δηλαδή στα επίπεδα της δεκαετίας του 1980. Σε μια δεκαπενταετία (1984-1997, κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και πάλι ΠΑΣΟΚ) η μείωση των πραγματικών αποδοχών του εργαζόμενου λαού άγγιξε το 17,3%, παρά τις σύντομες περιόδους ονομαστικών αυξήσεων της αγοραστικής δύναμης των μισθών.
• Κατά την περίοδο της κρίσης οι 500 μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις είδαν αύξηση των κερδών τους! Το 2011 είχαν κέρδη 25 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα σε σχέση με το 2010 (18,2% αύξηση).

Συμπέρασμα 1ο: Τα στοιχεία που αναφέρθηκαν παραπάνω δεν προέκυψαν από παρθενογέννεση. Δεν είναι αποτέλεσμα μιας αόριστης «οικονομικής», «τραπεζικής», «νομισματικής», «ανθρωπιστικής» κρίσης. Δεν είναι αποτέλεσμα κρίσης του «νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου», όπως ισχυρίζεται η εγχώρια (ΣΥΡΙΖΑ) και ευρωπαϊκή (βλέπε Podemos, Die Linke κλπ) σοσιαλδημοκρατία. Είναι απότοκα μιας βαθιάς κρίσης παραγωγής και υπερσυσσώρευσης που γεννιέται απ” τα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος – είναι καπιταλιστική κρίση. Η κρίση αυτή επιβεβαιώνει στο ακέραιο όσα έγραφαν οι Μαρξ και Ένγκελς  πριν απο 167 χρόνια στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», όπου μεταξύ πολλών άλλων ανέφεραν (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

«Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή θα φαινόταν σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται πάλι πίσω σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Θα “λεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενικός καταστροφικός πόλεμος της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. Η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δε χρησιμεύουν πια για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Αντίθετα, έγιναν πάρα πολύ μεγάλες γι” αυτές τις σχέσεις, εμποδίζονται από αυτές και κάθε φορά που οι παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την αστική κοινωνία, απειλούν την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν από αυτές. Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούριες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις».

Συμπέρασμα 2ο: Είναι το αποτέλεσμα του ίδιου του χαρακτήρα της Ε.Ε. ως φιλομονοπωλιακής ένωσης. Μιας ένωσης που από την ίδρυση της με την Συνθήκη της Ρώμης το 1957 (ως Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) εξυπηρετεί σταθερά τον στόχο της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, της διεθνοποίησης και κυριαρχίας του Κεφαλαίου, την εγγύηση της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων. Προς αυτήν την κατεύθυνση προωθήθηκε η λεγόμενη «ενιαία αγορά» (Σύνοδος Λουξεμβούργου, 2 Δεκέμβρη 1985) και αργότερα η καθιέρωση των τεσσάρων ελευθεριών (κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργατικού δυναμικού) με την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992. Έκτοτε εντάθηκαν και οι προσπάθειες για τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή ενοποίηση», με πιο απλά λόγια την καπιταλιστική ενοποίηση των χωρών-μελών της Ένωσης, τόσο με την καθιέρωση του ενιαίου νομίσματος όσο και με την σταδιακή διεύρυνση της ΕΕ προς τις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.

Συμπέρασμα 3ο: Το επιχείρημα δυνάμεων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ πως «η ΕΕ μπορεί να αλλάξει» ήταν και είναι μια τεράστια απάτη. Η ΕΕ, λοιπόν, ούτε άλλαξε, ούτε αλλάζει, ούτε πρόκειται ν’αλλάξει. Πρόκειται για μια διακρατική ένωση ανώτατης μορφής αποκλειστικά ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη – τα ίδια τα θεμέλια της ΕΕ, το πολιτικό και οικονομικό της DNA, βασίζονται στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, στην εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων.

Να θυμήσουμε ότι οι αυταπάτες περί μιάς δήθεν «άλλης, φιλολαϊκής ΕΕ» που σκορπά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις που τον στηρίζουν έχουν ιστορία: Ήταν ο Συνασπισμός που το 1992, μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την Πολιτική Άνοιξη, είχε υπερψηφίσει το μνημόνιο των μνημονίων, την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ήταν τότε, το 1992, όταν ο τότε εισηγητής του Συνασπισμού στη Βουλή Γρηγόρης Φαράκος έλεγε: «Επιλέγουμε την πορεία προς την Ενωμένη Ευρώπη και θέλουμε να συμβάλουμε στη συνειδητή αποδοχή της από την κοινή γνώμη».

Να θυμήσουμε ότι ο σημερινός πρωθυπουργός, μιλώντας σε τηλεοπτική προεκλογική  συνέντευξη ένα χρόνο πριν, το Μάη του 2014, παρίστανε πως είχε «ξεχάσει» το Μάαστριχτ. Μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες λοιπόν έλεγε επί λέξει ο Α.Τσίπρας: «…και ότι εμείς δεν στηρίξαμε την Συνθήκη του Μάαστριχτ, ούτε αργότερα τη συνθήκη της Νίκαιας η της Λισαβόνας…» (ΣΚΑΪ, 21/5/2014).

Να θυμήσουμε επίσης ότι ο κ.Τσίπρας και το κόμμα του έχουν τεράστιες ευθύνες για την καλλιέργεια αυταπατών στο λαό πως η «ΕΕ μπορεί να αλλάξει». Ας θυμηθούμε ορισμένες δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού αλλά και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ:

• «Η Ελλάδα είναι και πρέπει να παραμείνει ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης με υποχρεώσεις αλλά και με δικαιώματα που απορρέουν από τη συμμετοχή της σε αυτή», Αλ. Τσίπρας, 19 Μάη 2012.

• «Η Ελλάδα θ” αλλάξει σε μια Ευρώπη που αλλάζει», Αλ. Τσίπρας, 20 Μάη 2012.

• «Το σχέδιο της σταθεροποίησης της Ευρωζώνης, ένα πρώτο βήμα για μια ανοιχτή, δημοκρατική και συνεκτική Ευρώπη. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να διαπραγματευτούμε σθεναρά με τους βασικούς μοχλούς του θεσμικού νεοφιλελευθερισμού στη Φρανκφούρτη, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το Παρίσι», Αλ. Τσίπρας, 20 Σεπτέμβρη 2013, Ομιλία στη Βιέννη (περιοδικό «Τρανσφόρμ»).

• «Μια διάλυση της σημερινής Ε.Ε. χωρίς ένα ώριμο εναλλακτικό αριστερό σχέδιο εμπεριέχει τον κίνδυνο μιας αρνητικής παλινδρόμησης, μιας επιστροφής σε εποχές καταστροφικών εθνικιστικών ανταγωνισμών. […] Ο μετασχηματισμός της Ευρώπης προϋποθέτει τη συγκέντρωση των δυνάμεων της Αριστεράς και, ταυτόχρονα, τον μετασχηματισμό της από μια δύναμη περιθωριακή, κυρίως αμυντική, σε μια δύναμη ικανή να δρα ταυτόχρονα σε όλα τα πεδία…», Γ.Δραγασάκης, 30 Μάρτη 2014 από άρθρο στην «Αυγή της Κυριακής».

• «Στόχος μας είναι μια νέα, αξιόπιστη σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους θεσμούς της και μια βιώσιμη θέση σ” αυτήν, με όρους ισοτιμίας και αξιοπρέπειας», Γ.Δραγασάκης, 23 Νοέμβρη 2014 στο Ινστιτούτο Levy.

• «Το ερώτημα είναι εάν θα ακολουθήσουμε την προτεσταντική στρατηγική της εφαρμογής νόμων, ακόμη και αν είναι λανθασμένοι, ακόμη και αν μας ζημιώνουν, ή αν θα ακολουθήσουμε την πορεία του «whatever it takes», να κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να σώσουμε το κοινό μας σπίτι, την ΕΕ, και πιο σημαντικά, την κοινωνία μας, το λαό μας», Αλ.Τσίπρας, 8 Γενάρη 2015.

• «Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το κοινό μας σπίτι σεβόμενοι τους κανόνες άλλα και την ισοτιμία, δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες και ενοικιαστές, είμαστε συγκάτοικοι και οφείλουμε να δουλέψουμε σκληρά για το κοινό μας ευρωπαϊκό μέλλον», Αλ. Τσίπρας, 4 Φλεβάρη 2015 στο Παρίσι.

Συμπέρασμα 4ο: Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», που απ” τη μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ και απ” την άλλη τα υπόλοιπα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κλπ.) θέτουν στο δημόσιο διάλογο είναι αποπροσανατολιστικό για τα λαϊκά συμφέροντα. Πρόκειται για εκβιαστικές προτάσεις που ουσιαστικά καλούν το λαό να στοιχηθεί πίσω από εναλλακτικές λύσεις καπιταλιστικής διαχείρησης. Ζητούν, με λίγα λόγια, από το λαό να επιλέξει το νόμισμα με το οποίο θα… μετράει την φτώχεια και την εξαθλίωση του. Το νόμισμα όμως (είτε λέγεται «ευρώ», είτε «δραχμή», είτε κάπως αλλιώς) δεν είναι παρά αντανάκλαση της ταξικότητας της οικονομίας. Της καπιταλιστικής οικονομίας που τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα υπηρετούν.

Συμπέρασμα 5ο: Το πραγματικό λοιπόν δίλημμα είναι αυτό που θέτει στον πυρήνα του ζητήματος το θέμα της εξουσίας: ποιός κρατά στα χέρια του τα «κλειδιά» της οικονομίας, τα μέσα παραγωγής. Και σε αυτό το ερώτημα η μόνη ρεαλιστική απάντηση δε μπορεί παρά να είναι αυτή που εκφράζει το ΚΚΕ: Η αποδέσμευση από την ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία με κοινωνικοποίηση του παραγόμενου πλούτου, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Εντός της ΕΕ και με την εξουσία των μονοπωλίων άθικτη, το μέλλον για το λαό μόνο ζοφερό μπορεί να είναι.

Νίκος Μόττας

ΑΤΕΧΝΩΣ

   Για ποια πατρίδα;

Από herko 

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //

Για την υφαρπαγή της συγκατάθεσης του λαού στη συνέχιση της βάρβαρης πολιτικής (είτε με τη μορφή του Ναι είτε του Όχι) παλιά και αποτελεσματικά για τη χειραγώγηση του λαού όπλα ξαναχρησιμοποιούνται, και στην προκειμένη περίπτωση ταύτιση του λαού με την πατρίδα. Λες και είναι ίδια η πατρίδα των καπιταλιστών με την πατρίδα του λαού.
Σε εμάς, τα θύματα της κρίσης και του μνημονίου, που θυσιάσαμε τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας για χάρη της πατρίδας, και στο όνομα της μας ζητούν σήμερα τη συγκατάθεση (είτε με το ΟΧΙ είτε με το ΝΑΙ) για τη συνέχιση της ίδιας βάρβαρης πολιτική απευθύνεται ο βαρναλικός Σωκράτης και μας υπενθυμίζει «Δικιά σας η πατρίδα, μα τίποτα δικό σας μέσα σ’ αφτήνε: χωράφια και παλάτια, καράβια και χρήμα, Θεοί κι εξουσία, σκέψη και θέληση – όλα ξένα!».
Και καλεί τα θύματα της φενακιασμένης Αθηναϊκής Δημοκρατίας (καλή ώρα σαν την δική μας):
«Νιώστε τη δύναμή σας και ενωθείτε με τους αδικημένους λέφτερους. Να σηκώσετε μοναχά τα σφυριά, τα δρεπάνια, τα πελέκια, τα κρικέλια σας και θα γίνει κουρνιαχτός ολάκερ’ η δημοκρατία των «αρίστων» Να τους πάρετε τ’ αγαθά και να τους βάλετε να δουλέβουνε, για να τρώνε».
Το όπλο σήμερα είναι να πέσει στην κάλπη ένα ψηφοδέλτιο που θα ακυρώνει τον εκβιασμό, το ψηφοδέλτιο ρήξης με τη δημοκρατία των «αρίστων», το ψηφοδέλτιο που θα υπηρετεί ως προοπτική την πατρίδα του λαού. Ένα ψηφοδέλτιο πραγματικής ρήξης με στόχο την αποδέσμευση από την ΕΕ γιατί μόνο έτσι θα απογειωθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, θα αναπτύξει η χώρα ισότιμες αμοιβαία επωφελείς διεθνείς σχέσεις και η ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής θα γίνεται όχι με στόχο το κέρδος του καπιταλιστή αλλά την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Αγαπητέ Αλέξη

πηγη  2310net

Αγαπητέ Αλέξη,
Μου ζήτησες το ΟΧΙ μου στο δημοψήφισμα που εξήγγειλες και μου υποσχέθηκες ότι έτσι θα αναπνέαμε αξιοπρέπεια, θα αποφάσιζε ο λαός να δώσει ένα μάθημα, έστω και συμβολικό στους σκληρούς δανειστές μας.
Και εντάξει, λέω, μπορεί το ερώτημα να είναι έτσι κι αλλιώς άκυρο, αλλά ας πάει και το παλιάμπελο, να ψηφίσουμε συμβολικά μπας και γίνει μια κάποια ρήξη, αν και ποτέ δεν μου είπες τι σόι ρήξη είναι αυτή που τη μια ευαγγελίζεσαι και την άλλη ξορκίζεις ως το απόλυτο κακό.
Και ψήθηκα. Πάμε να τους μαυρίσουμε. Πάμε να δείξουμε έστω και με αυτόν τον τρόπο ότι ο λαός μπορεί να πει ένα ΟΧΙ, ένα ΟΧΙ στην ΕΕ, στην ευρωζώνη, στα μνημόνια, στο μαύρο μέτωπο της καπιταλιστικής ολιγαρχίας.
Κάπου εκεί σε είδα, ενώ ζητάς από το λαό να απορρίψει την πρόταση των θεσμών, εσύ να τους στέλνεις καινούρια, χειρότερη και από αυτή που είχες αρχικά στείλει.
Και μετά σε είδα να βγάζεις αγωνιώδη διαγγέλματα και να μας καλείς ξανά να πούμε ΟΧΙ για να διασφαλίσουμε με αυτό τον τρόπο ότι θα έχεις διαπραγματευτικό χαρτί για να συναποφασίσεις με τους γκάνγκστερ πόσα θα χάσουμε.
Σε άκουσα να ορκίζεσαι ότι αυτό το ΟΧΙ δεν είναι απλά ΝΑΙ σε κάποια άλλη συμφωνία, αλλά ΝΑΙ στις αξίες της ΕΕ. Αξιολύπητο επιχείρημα, ιδιαίτερα την ώρα που η ΕΕ σφάζει στην Ουκρανία, συμβάλλει στη δημιουργια του ISIS, η ίδια ΕΕ που πριν 15 χρόνια βομβάρδιζε στη γειτονιά μας, η ίδια που δεν δίνει δεκάρα για τους λαούς-θύματα της πολιτικής της.
Μετά σε είδα αγχωμένο, μάλλον να καταλαβαίνεις ότι το πολιτικό σου τέλος είναι κοντά είτε με ΝΑΙ είτε με ΟΧΙ. Η μπλόφα του δημοψηφίσματος δεν σου βγήκε και προσπάθησες να τη μαζέψεις, αλλά μάταια.
Και συνέχισες. Και υποσχέθηκες συμφωνία όπως και να έχει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Άκουσα και το δεξί (πραγματικά και μεταφορικά) χέρι σου, τον Δραγασάκη να λέει ότι το ΟΧΙ είναι Ναι στην Ευρώπη και αναρωτήθηκα σε τι ακριβώς με καλείς να απαντήσω αφού την απάντησή μου την έχεις ήδη ερμηνεύσει όπως σε βολεύει. Πως να μην ψηφίσω ΑΚΥΡΟ όταν εσύ ο ίδιος μου ακύρωσες την ψήφο μου;
Και σε ρωτάω: Αν θέλω να ψηφίσω ΟΧΙ στην ΕΕ, ΟΧΙ σε διαπραγματεύσεις με κλέφτες, φονιάδες, ληστές, οικονομικούς (και όχι μόνο) δολοφόνους, ΟΧΙ σε οποιοδήποτε καταστροφικό μνημόνιο, τι πρέπει να ψηφίσω; Μπορεί το ΟΧΙ σου να μου διασφαλίσει κάτι από αυτά;

   Άρνηση της Άρνησης

Από herko

Γράφει 0 2310net //

Το ερώτημα του δημοψηφίσματος θόλωσε. Φρόντισε γι’ αυτό η ίδια η κυβέρνηση που το οργάνωσε. Την ώρα που ο λαός υποτίθεται ότι σκέπτεται πως θα τοποθετηθεί πάνω στη συγκεκριμένη πρόταση των δανειστών (όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός τόνισε), ο ίδιος ο πρωθυπουργός στέλνει νέες προτάσεις, ζητάει περισσότερα χρήματα, δεσμεύεται για μέτρα και τονίζει ότι βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Στην ουσία ακυρώνει, πριν ακόμα γίνει, το ίδιο το δημοψήφισμα.
Ωστόσο, το δημοψήφισμα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά του θα λειτουργήσει ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της εξοντωμένης κοινωνίας.
Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα μοιάζει πια ανούσιο αφού ήδη υπάρχει η υπογραφή της κυβέρνησης κάτω από κείμενα με μέτρα. Αυτό ήδη το έχει αποδεχτεί το μεγαλύτερο μέρος των «ΟΧΙ», το κατάπιε. Καταλήγει στο ΟΧΙ ως αντι-ΝΑΙ. Ως άρνηση αυτού που υποστηρίζουν οι «από ‘κει» και κυρίως ως άρνηση των ίδιων των «από ΄κει». Όπως και να το κάνουμε όταν ο Άνθιμος, ο Καμίνης, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Σταύρος και η υπόλοιπη dream-team είναι λογικό να δημιουργούνται αντανακλαστικά που οδηγούν σε μια συμβολική ψήφο άρνησης.
Οι κοινωνίες και οι συνειδήσεις όμως προχωρούν και εξελίσσονται διαλεκτικά και η υπέρβαση απαιτεί άρνηση της άρνησης.

Στην ουρά

 Στην ουρά

Αναδημοσίευση από το Ατέχνως

Από μια άποψη πάντως καλύτερα, από το να γινόσουν ουρά του κινήματος ή ακόμα χειρότερα του Σύριζα στο δημοψήφισμα, που του ρίχνουν κλωτσιές στα πισινά, κάτω από την ουρίτσα και αυτός διαπραγματεύεται περήφανα μαζί τους, ενώ μπορεί να έχουν βάλει κι οι Αμερικάνοι την ουρά τους, ενάντια στο (άλλο) μαύρο μέτωπο της ΕΕ με ΝΔ και Ποτάμι (το ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει κι απλώσει την τέφρα του σε άλλους πολιτικούς χώρους) και με τη γελοία προπαγάνδα πως ήμασταν ένα βήμα πριν να βγούμε από το τούνελ κι αρχίσει η ανάπτυξη, αλλά πάνω που είχαμε φάει το γάιδαρο κι είχε μείνει η ουρά, στράβωσε το κλίμα, το ‘φαγε κι ο (φαγωμένος) γάιδαρος και τώρα μπορεί να χάσουμε τις καταθέσεις που δεν έχουμε –σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου, δηλ. Κι όταν μιλάει το μαύρο μέτωπο για τις οικονομίες και τον ιδρώτα του λαού, που μπαίνουν σε κίνδυνο (αντί να μπουν σε ένα πρόγραμμα και να σωθούν για πολλοστή φορά μειούμενα), είναι να γελάει κανείς, σα να λέει δηλ ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα, άλλο αν κι οι δυο τους είναι γάιδαροι, που μάλωναν σε ξένο αχυρώνα, ποιος θα γίνει ο σωτήρας του λαού.

Και με αυτές τις μπερδεμένες σκέψεις, βρέθηκα στην ουρά του ΑΤΜ, πριν γίνουν ΑΤΜός τα λεφτά και μπει όριο στις αναλήψεις. Που σε κάνει να αναρωτιέσαι αφενός πότε θα μπει επιτέλους ανώτατο όριο και σε αυτά που έχεις να πληρώνεις κι αφετέρου για ποιο λόγο τα λέμε έι-τι-εμ, αφού είναι και ελληνικό αρκτικόλεξο, αυτόματα ταμειακά μηχανήματα, ή κάτι παρόμοιο. Και πώς να τα λέμε δηλ, ΆΤιΜη κενωνία; Ας τα λέγαμε απλώς αυτόματα μηχανήματα, όπως γινόμαστε κι εμείς καμιά φορά, όταν περιμένουμε στην ουρά για να αναλάβουμε (δυνάμεις; μήπως ευθύνες; μπα όχι) χρήματα και να συνεχίσουμε τις ίδιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις στην καθημερινότητα, σαν αυτόματα που νιώθουν ανασφάλεια αν τους βγάλει κάτι από τη μίζερη ρουτίνα τους και δεν αισθάνονται ποτέ αλληλεγγύη ή ανάγκη για συλλογικότητα κι άλλες τέτοιες ανθρώπινες αδυναμίες. Κι η ζωή συνεχίζεται, δε σταματά, το θέμα όμως είναι (πώς) να αλλάξει. Και σα να μην έφτανε το απόστημα της αιώνιας ανάθεσης, που πρέπει να σπάσει, τώρα είμαστε αντιμέτωποι και με το βραχνά της ανάληψης.

Και γενικά απέφευγες, όπως ο διάολος το λιβάνι, να συμμετέχεις σε ουρές, «νομιμοποιώντας» αυτήν την καλλιεργούμενη υστερία, αλλά, διάολε (πάλι αυτός), κάπως πρέπει να βγάλεις τη βδομάδα κι εσύ. Και δε φταίνε σε τίποτα απολύτως οι άνθρωποι που αγωνιούν για τους κόπους μιας ζωής, αλλά αυτοί που σπέρνουν εξ επαγγέλματος κι εξ άμβωνος τηλεοπτικού το πανικό. Δε θα ‘ρθει και από εδώ όμως κάνα τηλεοπτικό συνεργείο να τραβήξει πλάνα; Θα αρπάξεις το μικρόφωνο σαν αγανακτισμένος πολίτης να τα πεις έξω από τα δόντια. Θα γίνει το ELA να δεις…

Αλλά και να ερχόταν, τι να πεις που να χωράει μέσα σε ένα «ναι» ή ένα «όχι», που θέλουν αυτοί να ακούσουν. Πώς να χωρέσεις έναν ποταμό σκέψεις και μια ανάλυση σε μια ατάκα το πολύ, που θα κρατήσουν  αυτοί στο μοντάζ; Κάποτε ένας νυν κυβερνητικός βουλευτής έλεγε πως είχε φτάσει στο σημείο να κωδικοποιήσει τις θέσεις του για το περιβάλλον, που δεν πουλούσε ως θέμα, σε τριάντα δεύτερα, πριν προλάβουν να τον κόψουν και περάσουν στον επόμενο. Σήμερα έχει εκπαιδευτεί και μπορεί να χωρέσει τρολιές ολάκερες στους 140 (παλιο)χαρακτήρες του τουίτερ.

Ή μπορεί να γίνει το άλλο, όπως σε μια ταινία με το βέγγο, που έκανε δηλώσεις ως απλός πολίτης σε μια κάμερα κατά της κυβέρνησης, αλλά το βράδυ έπαιξε μόνο η εικόνα του ενώ το σπικάζ σκέπαζε τον ήχο κι έλεγε τελείως διαφορετικά πράγματα, απ’ ό,τι είχε πει αυτός. Κάτι σαν το δημοψήφισμα της Κυριακής δηλ, που μπορεί κάποιος να ψηφίσει «όχι» και να του βγει αριστερό μνημόνιο.

Ο κόσμος στην ουρά ανοίγει αμέσως κουβέντα, ψάχνει να βρει τι παίζεται. Κρατάει γενικά την ψυχραιμία του και ψυχανεμίζεται σε γενικές γραμμές πως το δίλημμα τύπου «κορώνα ή γράμματα» στο δημοψήφισμα, δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος –κι ας τον τρομοκρατούν με το ενδεχόμενο να αλλάξει και να γυρίσουμε στη δραχμή, που κι αυτός το τρέμει γιατί έχει ξεχάσει την ισοτιμία: πόσο μας κάνουν 0 ευρώ σε δραχμές; Λες να χάσουν την αξία τους αν υποτιμηθούν;

Κι αυτό σου δείχνει πού ακριβώς υστερούν τα δικά μας επιχειρήματα. Όχι στο ότι δεν έχουν βάση ή δεν έχουν εξειδικευτεί και δεν πείθουν τον άλλο. Αλλά ότι δε θα γίνουν ποτέ απλοϊκές, συνθηματικές φράσεις, που θα τις επαναλαμβάνουν από το πρωί ως το βράδυ τα ΜΜΕ, καθιστώντας τες εύληπτες σαν κοινή λογική, για να γίνουν κτήμα του καθενός και θα τις νομίζει στο τέλος για δικές του απόψεις.

Φτάνει η σειρά του μπροστινού, που γωνιά μη στεγνώσει μπροστά του το άτιμο το έι-τι-εμ, και τρέχει και δε βρίσκει, όπως με τον πανικό για τη βενζίνη (!), λες κι έρχεται πόλεμος –που μπορεί και να έρχεται δηλ, αλλά όχι λόγω του δημοψηφίσματος. Μετά από ένα σύντομο ντους στον κρύο του ιδρώτα, το μηχάνημα του βγάζει το ποσό που πληκτρολόγησε, αλλά αυτός βιάζεται να πάρει και να κρατήσει τα χαρτονομίσματα, πριν του τα πάρουν, κι αυτά μαγκώνουν προς στιγμήν στην εισδοχή, λες και τα τραβάει από μέσα η αόρατη χείρα της αγοράς του Άνταμ Σμιθ και του υπενθυμίζει τα δεινά που θα έρθουν, αν δεν κλείσουμε συμφωνία.

Κι η ζωή συνεχίζεται, αλλά το θέμα είναι να αλλάξει…

Ο παράγοντας «διευθέτηση του χρέους»

Ο παράγοντας «διευθέτηση του χρέους»

Ο υπουργός Οικονομικών έκανε τις προάλλες μια δήλωση για να εξηγήσει τους λόγους που η κυβέρνηση είπε «όχι» σε συμφωνία με τους δανειστές και τώρα λέει «όχι» στο ερώτημα του ερχόμενου δημοψηφίσματος. Διαβάζοντας τα «έξι σύντομα σημεία», που περιλαμβάνει η δήλωση Βαρουφάκη, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση αποχώρησε προσωρινά από τις διαπραγματεύσεις επειδή καμιά από τις προτάσεις των δανειστών δεν περιελάμβανε κάτι συγκεκριμένο για την αναδιάρθρωση του ελληνικού κρατικού χρέους. Μάλιστα, σε επόμενη δήλωση, ο υπουργός Οικονομικών είπε ότι ψάχνουν λύση για «βιώσιμο πρόγραμμα», παραπέμποντας ευθέως ξανά στο ζήτημα του χρέους, ενώ και ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, Τ. Κορωνάκης, σε ερώτηση γιατί δεν έκλεισε η συμφωνία με τους δανειστές, απάντησε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι δεν υπήρξε από την πλευρά τους καμιά πρόταση για τη διευθέτηση του χρέους.

***

Τι δείχνουν όλα αυτά; Πρώτα απ' όλα, αυτό που από την πρώτη ώρα έλεγε το ΚΚΕ. Οτι οι πραγματικές διαφορές ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» δεν βρίσκονται ούτε στο ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων, όπου η μεταξύ τους απόκλιση ήταν της τάξης μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων, ούτε βέβαια στο συνταξιοδοτικό, όπου οι δύο προτάσεις για συμφωνία ταυτίστηκαν στο τέλος σχεδόν απόλυτα. Αλλα πράγματα ήταν αυτά που εμπόδισαν τη συμφωνία στην παρούσα φάση και ένα από αυτά ήταν το χρέος. Η ελληνική κυβέρνηση, για λογαριασμό των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων, «καίγεται» να δοθεί μια λύση που θα της επιτρέπει να διοχετεύει μικρότερα ποσά από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για την αποπληρωμή των δανείων. Οχι βέβαια για να δίνει το «περίσσευμα» στην αύξηση μισθών και συντάξεων, αλλά για να το μετατρέψει σε άμεση και έμμεση επιδότηση προς τις μεγάλες επιχειρήσεις.

***

Αυτός είναι άλλωστε και ο βασικός λόγος για τον οποίο μεγάλες επιχειρηματικές ομάδες στοιχήθηκαν πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσίαζε τη διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση του χρέους σαν το «βαρύ χαρτί» των προεκλογικών του εξαγγελιών. Αλλωστε, και η προηγούμενη κυβέρνηση προσπάθησε να αποσπάσει ανάλογες δεσμεύσεις από τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς», συνάντησε όμως «τοίχο» από την άρνηση κυρίως της Γερμανίας, παρά την πίεση που ασκούσε από τότε και το ΔΝΤ. Η διευθέτηση του ελληνικού κρατικού χρέους ήταν και είναι από τα βασικά ζητήματα τριβής ανάμεσα στην Ευρωζώνη (κυρίως τη Γερμανία) και το ΔΝΤ. Το Ταμείο επιζητούσε το χρέος να γίνει βιώσιμο για να συνεχίσει να συμμετέχει στο πρόγραμμα δανειοδότησης της Ελλάδας, όμως κάτι τέτοιο προϋποθέτει να υποστούν ζημιά τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, που είναι πλέον οι βασικοί «μέτοχοι» του ελληνικού χρέους μετά το PSI και τη διάχυση της ζημιάς στους ιδιώτες δανειστές.

***

Είναι φανερό απ' όλα αυτά ότι το ζήτημα «διευθέτηση του χρέους» έχει πολλούς παράγοντες, καθένας από τους οποίους αποτελεί εστία τριβής και όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα σε όλους όσοι εμπλέκονται στο πρόγραμμα δανειοδότησης της Ελλάδας, και ιδιαίτερα ανάμεσα στη Γερμανία και το ΔΝΤ. Αυτό που δεν χωράει αμφισβήτηση, είναι ότι με όποιον τρόπο κι αν γίνει η αναδιάρθρωση του χρέους, προκειμένου αυτό να γίνει βιώσιμο, ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει. Γι' αυτόν η λιτότητα και οι αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για την ανταγωνιστικότητά του είναι δεδομένες και αδιαπραγμάτευτες. Αλλωστε, την όποια αναδιάρθρωση θα την πληρώσει ο λαός με τα λεγόμενα «πρωτογενή πλεονάσματα», που είναι αναγκαία για να μην υπάρξει νέα αύξηση του χρέους, και με τα νέα δάνεια που θα ζητήσει η Ελλάδα, αφού χωρίς αυτά δεν μπορεί να επιτευχθεί η ανάκαμψη. Αυτοί που προσδοκούν οφέλη από την αναδιάρθρωση του χρέους είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Γι' αυτούς πασχίζει η κυβέρνηση να φέρει λάφυρο από τις διαπραγματεύσεις μια δήλωση έστω των εταίρων για το χρέος. Κατά τ' άλλα, όπως αποδείχτηκε, καρφάκι δεν της καίγεται για το αν ο συνταξιούχος θα ψωμολυσσάει με 300 ή με 400 ευρώ, αν θα πεθαίνει χωρίς σύνταξη πάνω στο μεροκάματο...

Π.

Τρίποντο των... “εταίρων”, απ’ την άλλη άκρη του γηπέδου, το δημοψήφισμα!

 Τρίποντο των... “εταίρων”, απ’ την άλλη άκρη του γηπέδου, το δημοψήφισμα!

Πάμε σε νέο μνημόνιο με… “λαϊκή εντολή” τώρα!

Δια χειρός Αλιθέρση

Όλα τα "μέτρα" που μας έφτασαν ως εδώ ποτέ δεν είχαν τη λαϊκή αποδοχή. Τα κόμματα που σχημάτιζαν τις κυβερνήσεις άλλα έλεγαν προεκλογικά κι άλλα στη συνέχεια εφάρμοζαν, για τις ανάγκες της… “σωτηρίας” της χώρας και της δικής μας!

Να θυμηθούμε τον Παπανδρέου, που ξεκίνησε με το 44%, επειδή “λεφτά υπήρχαν”; Τον Σαμαρά, στη συνέχεια, που υποσχέθηκε όχι άλλο μνημόνιο και βρεθήκαμε μετά, εκτός όλων των προηγούμενων που είχαμε στην πλάτη μας, και με ένα δεύτερο;

Να θυμηθούμε επίσης ότι τα δυό κόμματα ΔΝ και ΠΑΣΟΚ, που σχημάτισαν ελέω εκλογικού νόμου κυβέρνηση, είχαν αποδοκιμαστεί στις εκλογές; Όμως φαίνεται ότι ίσχυσε κι εδώ ο κανόνας των μαθηματικών ότι δυο αρνήσεις μας κάνουν μια κατάφαση!

Να που όμως που φάνηκε ότι η λαϊκή οργή και αγανάκτηση βρήκε διέξοδο, όπως βρίσκει το νερό, όταν το εγκλωβίζεις. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε πολλούς είχε φέρει μαζί της και την ΕΛΠΙΔΑ. Είναι γεγονός ότι οι ψηφοφόροι μ’ αυτά που είδαν και έζησαν ήθελαν να μπει ένα φρένο στη μεγάλη αδικία. Δεν ζητούσαν πολλά, το αυτονόητο ζητούσαν!

Το κατά πόσο μπήκε φρένο στην αδικία ας το κρίνει ο καθένας μας. Το θέμα τώρα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι το δημοψήφισμα. Μίλησαν πολλοί για το απόγειο και το θρίαμβο της Δημοκρατίας.

Οι "εταίροι" στην αρχή αντέδρασαν αρνητικά, στη συνέχεια, βλέποντας ότι το πράγμα κοντρολάρεται, έκαναν ανοιχτή παρέμβαση στα εσωτερικά μας, η οποία ήταν καλοδεχούμενη από τα λεγόμενα μνημονιακά κόμματα.

Σ’ όλες τις εποχές, όταν κατακτητές εισβάλουν σε μια χώρα, πάντα βρίσκονται και αυτοί που τους καλοδέχονται. Δεν είναι όμως της στιγμής η εκτενέστερη αναφορά.

Πέραν αυτών, τα συγκροτήματα που στήριζαν την κυβέρνηση έκαναν στροφή 180ο. Η κυβέρνηση ζητά τώρα συμφωνία, πριν το δημοψήφισμα, υποβάλλοντας νέες προτάσεις που επί της ουσίας δεν διαφέρουν απ’ αυτές των δανειστών. Οι “εταίροι” όμως απαιτούν να γίνει το δημοψήφισμα και απαντούν ότι η συμφωνία θα γίνει μετά απ΄ αυτό.

Όμως, ό,τι και να απαντήσει ο λαός την Κυριακή στο ίδιο σημείο οδηγείται. Σε νέο μνημόνιο, σε νέο δάνειο, σε αύξηση του χρέους, σε ακόμη μεγαλύτερο βάθεμα της ύφεσης με ό,τι αυτή, η ύφεση, συνεπάγεται. Οδηγούμαστε σε τριτοκοσμικούς μισθούς και συντάξεις. Και το χειρότερο, οδηγούμαστε, με το… “λαό τώρα στο τιμόνι”, στην αύξηση του χρέους των πολιτών, όχι μόνο στις τράπεζες, αλλά και απέναντι στο κράτος, με άριστα εργαλεία τον ΕΝΦΙΑ αλλά και το λεγόμενο τεκμήριο διαβίωσης!

Κι έτσι, εδώ φτάνουνε στον τελικό τους στόχο, που είναι οι κατασχέσεις! Αυτό επιδιώκουν οι “εταίροι” μέσω των κομμάτων που κυβερνούν στην Ελλάδα. Να βάλουν χέρι στις περιουσίες, για να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα, για να παραμένουμε εσαεί υποχείριά τους, υποχείρια αυτών που θα έχουν τον πλούτο στα χέρια τους. Πάμε δηλαδή σ’ ένα δίπολο ακραίου πλούτου και ακραίας φτώχειας!

Τώρα όμως, σ’ όλο αυτό το σκηνικό προστίθεται και ένα ακόμη στοιχείο, ίσως το πιο δραματικό! Όλα αυτά θα συνεχίσουν να γίνονται, επειδή θα τους τα ζητήσουμε, απευθείας εμείς! Είτε το ΟΧΙ, είτε το ΝΑΙ επικρατήσει, μνημόνιο τους ζητάμε!

Μονά ζυγά δικά τους! Ή, διαφορετικά, οι “εταίροι”, οι “θεσμοί”, οι τοκογλύφοι-δανειστές, μ’ αυτό το δημοψήφισμα, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, πετυχαίνουν πιθανόν ανέλπιστο τρίποντο απ’ την άλλη άκρη του γηπέδου, με το λαό, με όλους αυτούς που θα ψηφίσουν, την Δευτέρα, να μην ξέρουν κατά πού να κάνουν!

Εκτός βέβαια, κι αν όλοι αυτοί, κι αν όλοι εμείς βγούμε στους δρόμους και απαιτήσουμε να πάρουμε πίσω τις ζωές μας που μας τις έκλεψαν, και  απαιτήσουμε να ανοίξει παράθυρο στο μέλλον των παιδιών  μας  χωρίς προστάτες και κουροφέξαλα!

ΥΓ. Προσωπικότητες, επιστήμονες και καλλιτέχνες, με ανακοίνωσή τους ζητούν απ’ τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν ΝΑΙ την Κυριακή, επειδή η Ευρώπη, όπως ισχυρίζονται, είναι το σπίτι μας!

1ον Λαθροχειρούν, μπερδεύοντας την Ευρώπη με την ΕΕ. Τι σχέση έχει όμως ο φάντης με το ρετσινόλαδο;

2ον Λαθροχειρούν συνειδητά, όταν μιλούν για σωτηρία με το ΝΑΙ και καταστροφή με το ΟΧΙ. Και τα δύο οδηγούν σε νέο μνημόνιο και στην καταστροφή της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών!

3ον Δεν γνωρίζω κατά πόσον όλοι αυτοί κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους, “απ’ το σπίτι τους, την Ευρώπη”, διάβαζε ΕΕ, εμείς όμως κινδυνεύουμε!