Ολοκληρώθηκε η συζήτηση και η ψηφοφορία για το 1ο θέμα του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ

Ολοκληρώθηκε η συζήτηση και η ψηφοφορία για το 1ο θέμα του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ
Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει: «Το Σάββατο 13 Απριλίου ολοκληρώθηκε σε κλίμα ουσιαστικής συζήτησης και ιδεολογικοπολιτικής ενότητας η συζήτηση και οι ψηφοφορίες για τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Μίλησαν 77 σύνεδροι και ο χρόνος ομιλίας ήταν 12 λεπτά. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες παρεμβάσεις–προτάσεις γραπτές και προφορικές στις εισηγήσεις της Κεντρικής Επιτροπής, της Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου.  

Η εισήγηση και το κλείσιμο της ΚΕ του ΚΚΕ υπερψηφίστηκαν ομόφωνα. Επίσης, η εισήγηση και το κλείσιμο της ΚΕΟΕ υπερψηφίστηκαν με ένα κατά και ένα λευκό. 

Το 19ο Συνέδριο υπερψήφισε ομόφωνα το νέο Πρόγραμμα του Κόμματος, το νέο Καταστατικό και την Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου. 

Οι εργασίες του Συνεδρίου συνεχίζονται με βάση το χρονοδιάγραμμα». 

Μαθήματα ρατσισμού από το Ισραήλ

Μαθήματα ρατσισμού από το Ισραήλ 
 Πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, σύμφωνα με την θεόπνευστη Παλαιά Διαθήκη, ο Μωυσής μάζεψε τις 12 φυλές του Ισραήλ από την Αίγυπτο για να τους οδηγήσει στην Χαναάν, στην "γη της επαγγελίας" των εβραίων. Το ότι τους ταλαιπώρησε επί 40 χρόνια στην έρημο, πηγαίνοντάς τους μπρος-πίσω και πάνω-κάτω, δεν οφειλόταν στο ότι ο θεός δεν του έδειχνε σωστά τον δρόμο. Σύμφωνα με τους ιστορικούς αναλυτές, αυτή η ταλαιπωρία αποτελούσε συνειδητή επιλογή τού Μωυσή. Στόχος του ήταν να "ξεφορτωθεί" τους μαθημένους να ζουν ως σκλάβοι συμπατριώτες του και να φτάσει στον προορισμό του με την πλειοψηφία να ανήκει σε όσους θα γεννιόντουσαν καθ' οδόν, δηλαδή με νέους ανθρώπους που δεν θα ήξεραν τι σημαίνει σκλαβιά.

 Εν πάση περιπτώσει, όλα πήγαν καλά τελικά. Ή, μάλλον, σχεδόν όλα. Βλέπετε, σ' αυτή την μακρά πορεία, μια ολόκληρη φυλή χάθηκε και στην Χαναάν έφτασαν μόνον έντεκα φυλές. Για άγνωστους λόγους, η φυλή τού Δανιήλ ξεστράτισε και, αντί να διασχίσει την Ερυθρά Θάλασσα, κινήθηκε νότια. Έτσι, όσοι ανήκαν σ' αυτή την φυλή έχασαν και το σώου του Μωυσή με τα κύματα αλλά και την πολυθρύλητη "γη της επαγγελίας". Γλίτωσαν, όμως, από την σαραντάχρονη βόλτα στην έρημο και, παράλληλα, βρήκαν έναν εξ ίσου ωραίο τόπο στην Αιθιοπία, όπου και εγκαταστάθηκαν. Στην πορεία των χρόνων, μέσα από τις διαδικασίες τής εξέλιξης, αυτοί οι "αιθίοπες εβραίοι" άρχισαν να θυμίζουν όλο και λιγώτερο εβραίους κι όλο και περισσότερο αιθίοπες.

 Όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ, οι ηγέτες του, προκειμένου να το ενισχύσουν, κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να πείσουν τους απανταχού εβραίους να μεταναστεύσουν στην περιοχή τής πάλαι ποτέ Χαναάν. Κάπως έτσι, ο πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε ταχύτατα. Για παράδειγμα: η "επιχείρηση Έζρα" (1952) έφερε στο Ισραήλ 150.000 ιρακινούς εβραίους και η "επιχείρηση Μαγικό Χαλί" (1953) έφερε 50.000 υεμενίτες εβραίους. Αυτές οι προσπάθειες συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας και, μάλιστα, φαίνεται πως εντείνονται μέσω της διαδικασίας των εποικισμών.

 Φυσικά, δεν θα ήταν δυνατόν να μη δειχτεί ενδιαφέρον και για την κοινότητα των αιθιόπων εβραίων, η οποία αριθμούσε αρκετές δεκάδες χιλιάδες μέλη. Το 1984, η "επιχείρηση Μωυσής" (οργανωμένη από την Μοσσάντ) μάζεψε χιλιάδες ανθρώπους, τους έβαλε να περπατήσουν ατελείωτα χιλιόμετρα για να μπουν στο Σουδάν, απ' όπου τους μετέφερε στο Ισραήλ με αεροπλάνα. Η "δουλειά" δεν μπορούσε να γίνει φανερά στην Αιθιοπία, επειδή εκείνη την εποχή μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος των αριστερών ανταρτών κατά του Μεγκίστου Σελασιέ. Αλλ' επειδή "ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον", η επιχείρηση αποκαλύφθηκε και η μεταφορά σταμάτησε. Το 1991, με τον εμφύλιο να έχει τελειώσει, το Ισραήλ επανήλθε με την "επιχείρηση Σολομών" και μάζεψε οσους αιθίοπες εβραίους είχαν απομείνει στην χώρα, κάπου 15.000 ψυχές. Έτσι, στο Ισραήλ υπάρχουν σήμερα περίπου 90.000 αιθίοπες εβραίοι. 

 Δυστυχώς, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ενταχθεί στην ισραηλινή κοινωνία. Εμπόδια στέκονται οι συνήθειές τους (το Ισραήλ είναι καπιταλιστική κοινωνία κι αυτοί ήσαν μαθημένοι να ζουν σε κοινότητες και να δουλεύουν με την γη και τα ζώα τους), οι λατρευτικές τους ιδιαιτερότητες (η λατρεία τους βασίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, ενώ η σύγχρονη ισραηλιτική λατρεία βασίζεται στο Ταλμούδ) αλλά και τα φυσικά χαρακτηριστικά τους (σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εβραίους, αυτοί είναι μαύροι).

 Όσα είπαμε ως εδώ είναι Ιστορία αλλά τώρα θα πάμε στο ζουμί. Πριν πέντε χρόνια, οι γιατροί παρατήρησαν μια ανεξήγητη μείωση του δείκτη γεννήσεων στην κοινότητα των αιθιόπων εβραίων. Οι δείκτες αποκάλυψαν μείωση γεννήσεων κατά 50%. Η ιατρική έρευνα που ακολούθησε, αποκάλυψε κάτι ανατριχιαστικό: επίσημα, οι γυναίκες τής κοινότητας είχαν ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα γενικών εμβολιασμών αλλά, στην πραγματικότητα, επρόκειτο για πρόγραμμα αντισύλληψης! Οι γυναίκες εμβολιάζονταν (φυσικά, εν αγνοία τους) με το αντισυλληπτικό φάρμακο Depo Provera, το οποίο δημιουργεί σοβαρώτατες παρενέργειες (π.χ. μείωση της οστικής πυκνότητας).

 Ο ντόρος που δημιουργήθηκε απ' αυτή την αποκάλυψη, υποχρέωσε το υπουργείο υγείας να διατάξει επίσημη έρευνα. Από την πλευρά τους, οι γυναικείες οργανώσεις του Ισραήλ, σε συνεργασία με τις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταγγέλλουν το πρόγραμμα των εμβολιασμών ως έγκλημα εξόχως ρατσιστικό, το οποίο είχε ως στόχο να μειώσει μέχρις εξαφανίσεως τους μαύρους εβραίους που ζουν στην χώρα.

 Μέχρι σήμερα ξέραμε την στάση των ισραηλινών απέναντι στους παλαιστίνιους. Τώρα μαθαίνουμε την συμπεριφορά τους απέναντι σε ομοεθνείς τους που έχουν την "ατυχία" να μην είναι λευκοί. Ιδιαίτερα μαθήματα ρατσιστικής βαρβαρότητας από έναν λαό που έζησε στο πετσί του ρατσιστικές διώξεις μέχρι ολοκαυτώματος.

Οι κομουνιστες θα σας παρουν τα σπιτια

Μαθητές ψάχνουν κολατσιό στα σκουπίδια
 Σε κάδους απορριμμάτων αναζητούν το κολατσιό τους οι μαθητές του Ηρακλείου Κρήτης, σύμφωνα με τα όσα ανέφερε στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Κώστας Πλουμής.
  
 Συγκεκριμένα αναφέρθηκε σε περιστατικό όπου ένας μαθητής πήρε από τα σκουπίδια μία τυρόπιτα προκειμένου να τη φάει, ενώ όπως πρόσθεσε αυτό το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο.
  
 «Πολλοί γονείς εξομολογούνται σε εκπαιδευτικούς τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ακόμη και για να προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό στα παιδιά τους» δήλωσε ο κ. Πλούμης συμπληρώνοντας ωστόσο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι γονείς δεν επιθυμούν τη δημοσιοποίηση του προβλήματός τους.  
  
 Ο Σύλλογος ζήτησε παράλληλα τη βοήθεια του Δήμου προκειμένου σε όλους τους μαθητές να χορηγείται κάθε μέρα  κολατσιό.

 Πηγή: www.neakriti.gr και www.prismanews.gr

Κι όμως, έχουμε τους λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους!

Κι όμως, έχουμε τους λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους!
Από Sousourada – 17 Απριλίου 2012

Πόσο «υπερτροφικός» και «πνιγμένος» από … στρατιές πλεονάζοντος προσωπικού είναι τελικά ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα; Ας επανεξετάσουμε τα πράγματα, υπό το φως (και) των στοιχείων που ανακοίνωσε προσφάτως ο Δημήτρης Ρέππας.


Σύμφωνα, λοιπόν, με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, σήμερα απασχολούνται στο Δημόσιο 712.000 υπάλληλοι, εκ των οποίων οι μόνιμοι είναι 636.000. Ο συνολικός αριθμός τους έχει μειωθεί κατά 50.000 την τελευταία διετία…

Η περίφημη απογραφή του 2010, εκείνη που υποτίθεται ότι θα φανέρωνε τουλάχιστον ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους (ή οποιοδήποτε μεγαλύτερο νούμερο «τραβούσε» η … ψυχή και η διάθεση αυτοσχεδιασμού καθενός), δεν κατάφερε να καταγράψει περισσότερα από 768.009 άτομα- συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών και των σωμάτων ασφαλείας.

Γιατί λέμε «δεν κατάφερε»; Διότι, απλούστατα, ήταν τόσο έκδηλη η πρόθεση της κυβέρνησης του ΓΑΠ να «φουσκωθεί» ο συνολικός αριθμός, ώστε απογράφηκαν ως δημόσιοι υπάλληλοι κάμποσοι … φαρμακοποιοί, μηχανικοί, αγρότες, μαγαζάτορες και εν γένει επαγγελματίες που διέθεταν την ιδιότητα του δημοτικού συμβούλου!

Αυτό συνέβη επειδή η απογραφή «έπιανε» όσους είχαν λάβει κρατικό χρήμα, έστω κι αν πρόκειται για τα 30 ή 60 ευρώ που δίνονται ως έξοδα παράστασης στους συνέδρους των δημοτικών συμβουλίων. Κάπως έτσι, με την απογραφή έγινε και … παραγραφή της επαγγελματικής ιδιότητας μερικών χιλιάδων ανθρώπων. Απογράφηκαν ακόμη και ιδιώτες γιατροί που ήταν συμβεβλημένοι με κάποιο δημόσιο ταμείο.

Ήταν «κεραυνός εν αιθρία» τα ευρήματα της απογραφής του 2010; Κάθε άλλο. Επί της ουσίας επιβεβαίωσαν τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών για το τελευταίο τρίμηνο του 2009. Τα πράγματα, λοιπόν, ήταν σε αδρές γραμμές γνωστά.

Ο Παυλόπουλος, ο Ραγκούσης και τα κλειστά αφτιά

Συνεχίζοντας για λίγο το «μακροβούτι» στο χρόνο, θα «αλιεύσουμε» ορισμένες αξιοπρόσεκτες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών- ειδικά ως προς τους συμβασιούχους. Λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές του 2009, στις 8 Σεπτεμβρίου, ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος δήλωνε στη «Real News» με κατηγορηματικότητα «Ο αριθμός των συμβασιούχων συνεχώς μειώνεται». Μερικούς μήνες αργότερα, ο διάδοχός του Γιάννης Ραγκούσης διαβεβαίωνε: «Οι θέσεις συμβασιούχων είναι μειωμένες κατά 35%» («Το Βήμα», 21 Μαρτίου 2010).

Ο,τι κι αν έλεγαν οι υπουργοί, ο κόσμος βομβαρδιζόταν με τερατώδεις «εκτιμήσεις». Ο αριθμός των συμβασιούχων στα χείλη καθενός γινόταν … λάστιχο, ενώ ακόμη και οι ωρομίσθιοι συνυπολογίζονταν ως «κανονικοί» απασχολούμενοι στο Δημόσιο.

Στη συνέχεια, διάφοροι «παντογνώστες» (στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας συμπεριλαμβανομένων), μόνο που δεν … στοιχημάτιζαν για το εάν η απογραφή θα αποκάλυπτε την ύπαρξη ενός ή 1,5 εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων. Μόλις ανακοινώθηκαν τα πορίσματά της, άκρα του τάφου σιωπή! Όχι για πολύ όμως. Οι εξωφρενικοί αριθμοί άρχισαν πάλι να ακούγονται στις τηλεοράσεις, αλλά και στη Βουλή – με αβάσταχτη ελαφρότητα. Πιθανότατα το ίδιο θα συνεχιστεί, μόλις ξεχαστούν και οι πρόσφατες ανακοινώσεις του κ. Ρέππα.

Εν πάση περιπτώσει, οι «φρέσκες» στατιστικές καταδεικνύουν σημαντική μείωση του αριθμού των υπαλλήλων, ενώ επίκεινται απολύσει. Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, ενστερνιζόμενος τη «λογική» της τρόικα – κι όχι μόνον αυτής: «Επιτέλους, φθάνουμε, πλησιάζουμε στα επίπεδα της υπόλοιπης Ευρώπης;». Το ερώτημα το καθιστά λογικό η … περιρρέουσα φιλολογία και άτυπο η πραγματικότητα!

Πολύ πριν γνωστοποιηθεί αυτό το πρόσφατο «μείον 50 χιλιάδες», στις μελέτες που εκπονούσαν διεθνείς φορείς η Ελλάδα φιγουράριζε από …τη μέση και κάτω των σχετικών καταλόγων. Εκείνων με τα ποσοστά απασχολούμενων στο Δημόσιο, επί του συνόλου των εργαζομένων της αντίστοιχης χώρας. Τα αποτελέσματα των ερευνών δεν συμπίπτουν απολύτως (διαφέρουν άλλωστε και οι μεθοδολογικές – αναλυτικές προσεγγίσεις), αλλά συγκλίνουν.

Δείγμα πρώτο: Μελέτη που διενεργήθηκε ως τμήμα της Εκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εκ μέρους ερευνητών του Αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των Πανεπιστημίων Στρασβούργου και Μαγδεμβούργου.
 Στην έρευνα αυτή εξετάζονται – και μάλιστα σε βάθος χρόνου τριών δεκαετιών- 17 ευρωπαϊκά κράτη. Η Ελλάδα κατατάσσεται 14η , με ποσοστό υπαλλήλων 11,4%, ελάχιστα πάνω από την Ιρλανδία (11%), την Ολλανδία (10,7%) και τη Γερμανία (10,2%). Πολύ περισσότερους δημόσιους υπάλληλους διαθέτει αναλογικά η Γαλλία (21,2%), αλλά και Αγγλία (17,8%). Πρώτη είναι η Σουηδία (30%) και δεύτερη η Δανία (29%), δηλαδή – αν αυτό έχει κάποια σημασία- η χώρα την οποία θεωρεί ως πρότυπο ο προηγούμενος πρωθυπουργός μας…

Στην ίδια έρευνα πιστοποιείται ότι οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, ήταν μικρότερες από τις αντίστοιχες των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών.

Χωρίς τους ένστολους, κάτω κι από Γερμανία!

Δείγμα δεύτερο: Στοιχεία από τη βάση δεδομένων του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας Laborsta. Σύμφωνα με αυτά, το ελληνικό ποσοστό των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα επί του συνόλου της απασχόλησης ανέρχεται σε 16% – μεγαλύτερο παρουσιάζουν οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. Το αντίστοιχο γαλλικό είναι 26%, το βελγικό 22,5%, το βρετανικό 18.9%. Οι Σκανδιναβοί σταθερά γύρω στο 30%. Βάσει του συγκεκριμένου δείγματος, εάν η σύγκριση περιοριστεί στη δημόσια διοίκηση και εξαιρεθούν από αυτήν οι ένστολοι, τότε το ελληνικό ποσοστό θα υστερεί έναντι του γερμανικού.

Δείγμα τρίτο- εγχώριο: Η μελέτη των εταιρειών Icap Group και Hay Group, η οποία παραδόθηκε την άνοιξη του 2011 στα υπουργεία Οικονομικών και Εσωτερικών που την είχαν παραγγείλει. Στη μελέτη τονιζόταν: «Το μέγεθος της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα στην Ελλάδα συμβαδίζει με το αντίστοιχο μέγεθος των ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών, ειδικά της ΕΕ».

Το πόρισμα των δυο εταιρειών επεκτεινόταν και στο μισθολογικό, αφενός επισημαίνοντας ανισότητες ανάμεσα σε διάφορους τομείς του Δημοσίου, αφετέρου κάνοντας σύγκριση με τα της Ευρώπης: «Η μέση αμοιβή των απασχολούμενων στον Ελληνικό Δημόσιο τομέα είναι χαμηλότερη σε σχέση με τα μέσα ευρωπαϊκά μεγέθη»

Συγκεκριμένα, οι Icap Group και Hay Group γνωστοποίησαν πως στο ελληνικό δημόσιο το 50% του προσωπικού είχε απολαβές μέχρι 1.639 ευρώ μεικτά, καθώς και ότι περιοριζόταν στο 10% το τμήμα των υπαλλήλων που αμείβονταν με περισσότερα από 2.418 ευρώ μεικτά. Όσοι λάμβαναν πάνω από 5.856 ευρώ καταμετρήθηκαν στο 0,4%.

Όλα αυτά, επαναλαμβάνουμε, πριν από ένα χρόνο – αργότερα έγιναν κι άλλες μισθολογικές περικοπές. Στο 2012 το ελληνικό κράτος θα πληρώσει σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων το 5,76% του ΑΕΠ και σε τόκους το 7.39% του ΑΕΠ. Το 2015 τα αντίστοιχα ποσοστά προβλέπονται 4,83% και 9,28%.

Ας επανέλθουμε όμως στο βασικό μας θέμα- τους μύθους για τα ποσοτικά μεγέθη της απασχόλησης στο Δημόσιο. Επισημαίνουμε ότι οι προαναφερθείσες έρευνες – συγκρίσεις με τα της Ευρώπης δεν έχουν «προλάβει» ολόκληρα τα κύματα φυγής από τη δημόσια διοίκηση, όσα δηλαδή έχουν παρατηρηθεί έως τώρα.

Τα συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα. Ήδη έχουμε λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους από την υπόλοιπη Ευρώπη- κι ας αφήνει άφωνους πολλούς … λάτρεις στερεοτύπων η εν λόγω διαπίστωση!

Λες και μιλάμε για φέτα…

«Μα εδώ τίθεται και θέμα ποιότητας, όχι μόνο ποσότητας», θα παρατηρήσει δικαιολογημένα κάποιος. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: Τρόικα και κυβερνώντες αντιμετωπίζουν το Δημόσιο όπως θα μιλούσαν για … τυρί ή σαλάμι σε κάποιο μίνι μάρκετ ο πωλητής κι ο πελάτης. «Δυο εξακόσια βγήκε – να το αφήσω;»…

Οι παθογένειες της δημόσιας διοίκησης είναι πολλές, αλλά δεν αφορούν κανένα δυσανάλογα μεγάλο συνολικό αριθμό υπαλλήλων (παρακαλώ, η έμφαση στο «συνολικό»). Τα περί του αντιθέτου τυρβάζοντα κλισέ είναι απλουστευτικά, παραμορφωτικά και εν τέλει λαϊκίστικα.
 Βολικά, πάντως. Πολλαπλώς βολικά για τις πολιτικές ελίτ και τα κόμματα που έχουν ασκήσει έως τώρα εξουσία.

Γιατί …βολεύονται; Πρώτον, διότι έτσι δεν χρειάζεται να απολογούνται για τα – περισσότερα ή λιγότερα, κατά τομέα, περίπτωση ή εποχή- φαινόμενα ελλιπούς οργάνωσης, αναποτελεσματικότητας, κακών ιεραρχήσεων αναγκών, ακόμη και ανεπάρκειας τεχνολογικού εξοπλισμού.

Γιατί να δίνουν εξηγήσεις για το πώς και με ποιο προσανατολισμό κινήθηκαν οι κυβερνήσεις τους; Τα ρίχνουν όλα στους υπαλλήλους οι οποίοι, ακόμη κι αν δεν αφορίζονται συλλήβδην ως τεμπέληδες, αργόμισθοι και διεφθαρμένοι, σίγουρα είναι «υπεράριθμοι». Έτσι τα κόμματα εξουσίας ξεμπερδεύουν με μία εύκολη αυτοκριτική, επειδή διόρισαν. Έφταιγε η … καλή τους η καρδιά, άντε και λίγη ψηφοθηρία. Ψεκάσαμε, σκουπίσαμε, τελειώσαμε…

Παντού «υπεράριθμοι»… Ακόμη κι εκεί (πχ ΕΑΒ) που όταν φεύγει κόσμος οι διοικήσεις κάνουν συμβάσεις λίγων μηνών σε συνταξιούχους, μπας και βγει δουλειά!...

Δεύτερον: Ζούμε στην εποχή της απόλυτης διαστροφής των εννοιών. Αφορίζεται ο «κρατισμός» για να καθαγιάζεται η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, της οποίας οι μεγαλύτεροι … αστέρες εκτός των άλλων έχουν κάνει τη φοροδιαφυγή αγαπημένο χόμπι.

Σηκώνονται όπλα εναντίον του πελατειακού κράτους και τα σκάγια πετυχαίνουν τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους. Με αυτά που ακούμε ως κριτική για το παρελθόν, σε λίγο θα πιστέψουμε ότι πριν από μερικά χρόνια είχαμε κοινωνική προστασία Γερμανίας του Μπραντ ή Σουηδίας του Πάλμε, διαθέτοντας εθνικό πλούτο … Ζιμπάμπουε. Κι όμως στην περίοδο 1998 -2007 που περικλείει την «ισχυρή Ελλάδα» των εξωφρενικά δαπανηρών Ολυμπιακών Αγώνων και του υψηλού ΑΕΠ, είχαμε για κοινωνική μέριμνα κατά κεφαλήν – και κατά μέσο όρο- 3.530 ευρώ, έναντι 6.252 της ευρωζώνης

Σε λίγο θα θεωρείται … τεκμήριο «σπατάλης» ακόμη και η στοιχειώδης λειτουργία – εάν και όπου θα επιτυγχάνεται – σχολείων, νοσοκομείων, βρεφονηπιακών σταθμών, μέσων μαζικής μεταφοράς. Κάπου «πρέπει» να εκτονωθεί η οργή του κόσμου. Πάνω σε κάτι που θα συμβολίζει το πλήρως καταρρακωμένο δημόσιο, το ανήμπορο να διεκπεραιώσει κοινωφελείς λειτουργίες. Οι απασχολούμενοι στο Δημόσιο είναι η «λογικότερη» και «καλύτερη» λύση. Κάτι σαν «σωσίες» των … πιο πάνω.

Τρίτον: Το «κυνήγι μαγισσών» φιλοδοξεί να πουλήσει χαιρεκακία, αλλά και αυταπάτες. «Αν τσακίσουν τους δημόσιους, ίσως να μη χρειαστεί να πάρουν κι άλλα από εμάς, τους υπόλοιπους». Τις περικοπές στο Δημόσιο τις συνόδευαν ποταμοί κροκοδείλιων δακρύων για το πόσο αδικημένοι είναι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Τελικά σε αυτά τα κροκοδείλια … ποτάμια πνίγηκε το βιοτικό επίπεδο όλων…

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Αντιδράσεις για την αθλιότητα χρυσαυγίτη οδηγού λεωφορείου

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Αντιδράσεις για την αθλιότητα χρυσαυγίτη οδηγού λεωφορείου

Απάντηση στους τραμπουκισμούς των χρυσαυγιτών δίνει ο εργαζόμενος λαός όπου τους εντοπίζει. Σύμφωνα με καταγγελίες, χρυσαυγίτης οδηγός του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης (ΟΑΣΘ) φέρεται να υποχρέωσε δύο μετανάστες να κατέβουν από το λεωφορείο της γραμμής 26, το μεσημέρι της προηγούμενης Τετάρτης.

Σύμφωνα με καταγγελία που έγινε στη διοίκηση του ΟΑΣΘ και στο Συνήγορο του Πολίτη, με το που μπήκαν στο λεωφορείο δύο άτομα αφρικανικής καταγωγής και πριν ακόμη προλάβουν να πάνε στο εκδοτικό μηχάνημα να κόψουν εισιτήριο, ο οδηγός του λεωφορείου, απαίτησε να κατέβουν. Οι μετανάστες διαμαρτυρήθηκαν για τη συμπεριφορά του και κατέβηκαν. Οταν άρχισαν να διαμαρτύρονται και οι υπόλοιποι επιβάτες, ο οδηγός σταμάτησε το λεωφορείο φώναξε ότι είναι χρυσαυγίτης, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα και ένα σύμβολο της Χρυσής Αυγής που φορούσε πάνω του.

Το ρατσιστικό επεισόδιο κατήγγειλαν δικηγόροι στη Θεσσαλονίκη, με αναφορά τους στη διοίκηση του ΟΑΣΘ και στο Συνήγορο του Πολίτη. Σύμφωνα με πληροφορίες, έχει διαταχθεί ΕΔΕ από τη διοίκηση του ΟΑΣΘ για το περιστατικό.

Διαστρέβλωσε ό,τι δεν αποσιώπησε...

Ο ΤΥΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ

Διαστρέβλωσε ό,τι δεν αποσιώπησε...

Με πρωτεργάτη «Τα Νέα», ακολούθησε την πεπατημένη της προσυνεδριακής περιόδου, με προπαγάνδα και συκοφαντίες σε βάρος του Κόμματος

Την πεπατημένη της προσυνεδριακής περιόδου ακολούθησε στην πλειοψηφία του ο αστικός Τύπος, στα ρεπορτάζ που δημοσίευσε χτες για την έναρξη των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

• Η εφημερίδα «Τα Νέα», που στο προχτεσινό της φύλλο έπλεκε σενάρια άσχετα με τις αρχές και τη λειτουργία του ΚΚΕ, τιτλοφορεί το ρεπορτάζ: «Για την ήττα φταίω κι εγώ - Αυτοκριτική από την Αλέκα Παπαρήγα για τα χαμηλά ποσοστά αλλά και επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ». Ετσι ξεκινά και το ρεπορτάζ: «Το δικό της mea culpa για την εκλογική ήττα του ΚΚΕ είπε - εμμέσως πλην σαφώς - χτες η ΓΓ του ΚΚΕ, κηρύσσοντας την έναρξη του 19ου Συνεδρίου. Πήρε πάνω της την ευθύνη για τις απώλειες δυνάμεων του κόμματος μιλώντας για επικίνδυνο εφησυχασμό, ενώ ταυτόχρονα ζήτησε να υπάρξει μεγαλύτερη μαχητικότητα και ενότητα θεωρίας και πράξης».

Το υπόλοιπο του ρεπορτάζ, αγνοώντας επιδεικτικά την ανάλυση των Θέσεων για το χαρακτήρα της λαϊκής συμμαχίας που επιδιώκει το ΚΚΕ, εστιάζει στο ότι η Αλέκα Παπαρήγα«έκλεισε ερμητικά τις πόρτες σε πιθανή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο κατέταξε στα αστικά κόμματα», στο ότι ήταν «ιδιαίτερα αιχμηρή προς την πλευρά της πρωτοβουλίας του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνου αλλά και της μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ» και με εκλογίστικα κριτήρια ερμηνεύει ότι αυτό έγινε «επιχειρώντας με τον τρόπο αυτό να αποτρέψει διαρροές προς τυχόν νέους σχηματισμούς από τα αριστερά».

Συνεχίζοντας να διαδοχολογεί και να ψευδολογεί σε βάρος του ΚΚΕ, η εφημερίδα βάζει κάτω από τη φωτογραφία της Αλέκας Παπαρήγα την εξής λεζάντα: «Γυναίκα αρχηγός κόμματος, σπάνιο είδος μεταξύ ανδρών. Την κατηγορούν ότι έκανε σκληρό ξεκαθάρισμα στο εσωτερικό».

Η εφημερίδα δημοσιεύει και «βαρόμετρο χειροκροτήματος», βγάζοντας αυθαίρετα συμπεράσματα από το πόσο δυνατό ήταν το χειροκρότημα στην ανακοίνωση των παραβρισκόμενων εκπροσώπων χωρών. Σε άλλο σημείο ειρωνεύεται με άθλια υπονοούμενα την περιφρούρηση των εργασιών, αναφέροντας «Πρεσβεία ΗΠΑ - Περισσός σημειώσατε 2», έχοντας προφανώς για πρότυπο τα συνέδρια των άλλων (αστικών και μη) κομμάτων.

Με τον ίδιο τρόπο, η εφημερίδα προσπαθεί να απαξιώσει την εθελοντική προσφορά και την έμπρακτη αλληλεγγύη που εκφράστηκε για την προετοιμασία του Συνεδρίου, γράφοντας:«Φτώχεια καταραμένη, από το προεδρείο δόθηκαν θερμές ευχαριστίες στους συντρόφους που φρόντισαν για τη σίτιση των αντιπροσώπων (...) ούτε καφές στον προθάλαμο». Είναι φανερό ότι το ΚΚΕ και τα μέλη του, τους χωρίζει χάος από τις «αξίες» της τάξης που υπηρετούν με τη γραφίδα τους «Τα Νέα».

Η αντιΚΚΕ εμπάθεια της εφημερίδας αποκαλύπτεται πλήρως από τη λεζάντα που βάζει κάτω από τη φωτογραφία με βετεράνους του Κόμματος, που προσκλήθηκαν τιμητικά στην έναρξη του Συνεδρίου («Υψηλός ο μέσος ηλικιακός όρος των συνέδρων, το είπε η κ. Παπαρήγα στην ομιλία της "πρέπει να βρεθεί τρόπος να μιλήσουμε στους νέους"»), θέλοντας να δώσει την ψευδή εικόνα ενός γερασμένου σώματος, άρα και ενός ΚΚΕ που δε συγκινεί τις νεότερες ηλικίες. Η αλήθεια είναι όμως ότι κανένα στοιχείο για την ηλικιακή σύνθεση του σώματος δεν ανακοινώθηκε κατά την έναρξη, ενώ και οι εικονιζόμενοι στη φωτογραφία δεν ήταν σύνεδροι...

• Στο «Εθνος» ο τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ είναι: «Η Αλέκα Παπαρήγα στο 19ο Συνέδριο - Νέο δικομματισμό καταγγέλλει το ΚΚΕ - Η γραμματέας του ΚΚΕ μίλησε για διαμόρφωση διπόλου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, μετά από εκείνο ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Εθεσε κόκκινες γραμμές στο ζήτημα των συμμαχιών. Αφησε αιχμές για τους διαφωνούντες και προχώρησε σε αυτοκριτική κάνοντας λόγο για ύπαρξη πνεύματος εφησυχασμού». Στο ίδιο πνεύμα το κυρίως θέμα.
• Η «Αυγή» πλασάρει την επιθυμία της για πραγματικότητα από την πρώτη κιόλας σελίδα, με αναγγελτικό: «ΚΚΕ εναντίον όλων και εαυτού - Κήρυγμα απομονωτισμού από το βήμα του Συνεδρίου έκανε η Αλέκα Παπαρήγα, ταυτίζοντας με τα μονοπώλια όλες τις εκδοχές προτάσεων της υπόλοιπης αριστεράς και βαφτίζοντας ρεφορμιστές και οπορτουνιστές όσους στο εσωτερικό του ΚΚΕ εκφράζουν διαφορετική άποψη απ' αυτή της ηγεσίας. Απέφυγε να πάρει θέση ως προς το αν θα υπάρξει διαδοχή». Στις μέσα σελίδες, δημοσιεύει αποσπάσματα από την εισήγηση και τα συνοδεύει με την αυθαιρεσία ότι η εισήγηση τα παρέπεμψε όλα στο σοσιαλισμό: «Η εισήγηση (...) Ανέλυσε την τακτική και τη στρατηγική του κόμματος για το επόμενο χρονικό διάστημα, η οποία συνοψίζεται στη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας ως μεθοδολογία για την επίτευξη της επαναστατικής αλλαγής στην Ελλάδα». Ούτε από την «Αυγή» βέβαια λείπει η προσφιλής στα αστικά κόμματα και Μέσα διαδοχολογία.
• Σε ρεσιτάλ ψεύδους επιδίδεται για δεύτερη συνεχόμενη μέρα η «Εφημερίδα των Συντακτών», καταγγέλλοντας ότι ο συντάκτης της «κόπηκε στο φέις κοντρόλ». Το θέμα που δημοσιεύει με τίτλο «Το κατά Αλέκα Ευαγγέλιο», ξεκινά ως εξής: «Η Εφημερίδα των Συντακτών δεν παραβρέθηκε στην έναρξη του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, αφού ο Περισσός επεδίωξε να επιβάλλει τη σύνθεση της δημοσιογραφικής ομάδας που θα κάλυπτε το Συνέδριο. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν προέρχονται από την κοινής λήψης ομιλία της γενικής γραμματέως η οποία ανέβηκε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο όπως και οι φωτογραφίες από το Συνέδριο». Για ακόμα μια φορά η εφημερίδα εξαπατά το αναγνωστικό της κοινό. Η αλήθεια είναι ότι απέστειλε αιτήσεις για διαπίστευση δύο συντακτών κι ενός φωτορεπόρτερ για να καλύψουν την έναρξη του Συνεδρίου. Από το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ δεν έγινε αποδεκτή η αίτηση του γνωστού συκοφάντη Φ. Παπούλια, έγιναν αποδεκτές οι άλλες δύο. Ο συντάκτης της Ν. Σβέρκος ήταν παρών και κάλυψε την έναρξη, ως διαπιστευμένος συντάκτης τόσο της «Εφημερίδας των Συντακτών» όσο και του ρ/σ «Στο Κόκκινο». Ο ίδιος δήλωσε στην είσοδο ότι καλύπτει ως εκπρόσωπος του ραδιοσταθμού, προφανώς για να μπορέσει η «Εφημερίδα των Συντακτών» να διαμαρτύρεται χτες ότι τάχα της επιβλήθηκε λογοκρισία.
• Η «Καθημερινή», με ένα μικρό σε έκταση ρεπορτάζ με τίτλο: «Παπαρήγα: Αυτοκριτική και διαχωριστικές γραμμές», δίνει μια γενικόλογη εικόνα της εισήγησης. Ταυτόχρονα, σε ένα άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου, απαξιωτικό και για τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμμα που έστειλαν χαιρετιστήρια στο Συνέδριο, η εφημερίδα, μιλώντας για «πολιτική αγορά» λοιδορεί με ειρωνείες την πολιτική του ΚΚΕ, παρουσιάζοντάς το σαν κόμμα που του έχει γυρίσει ο λαός την πλάτη. Αλλά αν είναι έτσι, γιατί ασχολούνται με το ΚΚΕ; Τι τους «πονάει»; Ο φόβος του σάπιου συστήματός τους, από τη σύγχρονη στρατηγική του ΚΚΕ.
• Ενα μονόστηλο αφιερώνει όλο κι όλο ο «Ελεύθερος Τύπος», το μισό του οποίου αφορά το αν η Αλ. Παπαρήγα θα παραμείνει ή όχι στη θέση της Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ. «Με το ερώτημα να μένει αναπάντητο, αν η Αλέκα Παπαρήγα θα παραμείνει στο τιμόνι του ΚΚΕ που κρατά εδώ και 22 χρόνια, άνοιξε χτες το πρωί τις εργασίες του το 19ο Συνέδριο» αναφέρει στην αρχή, ακολουθεί ένα ελάχιστο απόσπασμα που αφορά στη θέση του Κόμματος για το χρέος και τη μονομερή διαγραφή, την αποδέσμευση από την ΕΕ και την κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και καταλήγει με διαδοχολογία, όπως ακριβώς ξεκίνησε.
• Η «Ελευθεροτυπία», τέλος, συμπεραίνει ότι «Γραμμή στο 19ο Συνέδριο ο μοναχικός δρόμος - Συνθήκες για "πέτρινα χρόνια" βλέπει το ΚΚΕ» και συνεχίζει φάσκοντας και αντιφάσκοντας: «Στη γραμμή των μη συμμαχιών σε πολιτικό επίπεδο συνεχίζει οριστικά το ΚΚΕ, έπειτα από μακρά περίοδο έντονων προσυνεδριακών διαφωνιών που κατέληξαν στην καθολική αποδοχή των επιλογών της ηγεσίας».

Διάβαζε, εργάτη, διάβαζε

Διάβαζε, εργάτη, διάβαζε

Τι σόι «φιλοσοφία» είναι αυτή που καταργεί την οικονομική - κοινωνική πραγματικότητα, την αντικειμενικότητα, δηλαδή, και στη θέση της προβάλλει ηθογραφικού και ψυχολογικού χαρακτήρα αιτιάσεις, την υποκειμενικότητα δηλαδή, για να εξηγήσει τι συμβαίνει κι ακόμα χειρότερα για να προτείνει λύσεις;

Μέσα σε λίγες λέξεις ο Τσόμσκι - σύμφωνα τουλάχιστον μ' αυτά που γράφουν ότι είπε - κατάφερε να εξαφανίσει την καπιταλιστική κρίση, τους ανταγωνισμούς μεταξύ μονοπωλίων και να ενοποιήσει εις σάρκαν μίαν καπιταλιστές και εργάτες που τους χωρίζει μόνο η γεωγραφική σχέση Βορράς - Νότος και μέσα από ένα τέτοιο σχήμα να δώσει την εξήγηση και τη λύση: Εξήγηση κατά Τσόμσκι: «Κάποιοι άνθρωποι στη Γερμανία» και κατά συνέπεια στο Βορρά, έχουν «απάνθρωπες απαιτήσεις» κατά άλλων ανθρώπων στο Νότο. Κατά συνέπεια, ενωμένοι νότιοι άνθρωποι εναντίον απανθρώπων βορείων. Το σχήμα δεν αντέχει ούτε μπροστά στις γνώσεις ενός παιδιού 15 χρόνων που έχει ανοίξει ένα απλό εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας. Κι όμως αυτό το σχήμα προβάλλεται ως φιλοσοφικό απαύγασμα και η λύση του ως πρόταση που παράγει πολιτική θέση και κατά συνέπεια επιλογή για την εργατική τάξη.

***

Κόντρα στη μεταφυσική που περιέχει η παραπάνω ανάλυση:

- Στη Γερμανία αυτή τη στιγμή τσακίζεται η εργατική τάξη. Το ίδιο στη Σουηδία και στην Αγγλία. Στο βορρά, δηλαδή, η ταξική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας καλά κρατεί, οξύνεται κιόλας.

- Στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ισπανία και την Πορτογαλία αυτή τη στιγμή σε βάρος των εργατών κερδίζουν τρελά φράγκα μια χούφτα καπιταλιστές. Στο νότο, δηλαδή, επίσης η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας οξύνεται.

- Αυτήν την ώρα συγκρούονται μονοπώλια σε όλη την Ευρώπη, αλλά και διηπειρωτικά.

- Εργάτες στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα και αλλού καλούνται να πολεμήσουν είτε κάτω από τη σημαία των «δικών τους» καπιταλιστών, είτε επιλέγοντας ιμπεριαλιστικό κέντρο με το οποίο θα συνταχθούν. Χαρακτηριστικό το άρθρο στην «Ημερησία», που επικαλείται την ανεργία για να ταυτίσει το συμφέρον του μεγαλοεπιχειρηματία ιδιοκτήτη της με αυτό του εργάτη και να καλλιεργήσει στον εργάτη συνείδηση πάλης για το συμφέρον του καπιταλιστή.

***

Διά ταύτα: Οταν ο εργάτης βάλει στην άκρη τη βασική αντίθεση «κεφάλαιο - εργασία» μπορεί να πάει παντού, στο τέλος όμως θα καταλήξει να κοιτά τα ραδίκια ανάποδα χωρίς να έχει ρίξει «ούτε μια ντουφεκιά» σ' αυτόν που πράγματι απείλησε τη ζωή του.

Διά ταύτα: Παρ' το αλλιώς ακόμα και την ώρα που διαβάζεις:

Ανεργία και τράπεζες μονοπωλούν το ενδιαφέρον σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Λογικό. Ομως:

Για τους άνεργους το ενδιαφέρον είναι κάλπικο καθώς μ' αυτό το εργαλείο οι καπιταλιστές καταφέρνουν να συμπιέσουν τόσο χαμηλά την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης που ούτε στα καλύτερά τους όνειρα δεν έχουν δει. Οταν κλαίνε για την ανεργία, εκβιάζουν όσους έχουν ακόμα δουλειά να γίνουν πιο φτηνοί.

Για τις τράπεζες, πάλι, το ενδιαφέρον ποικίλλει. Ορισμένοι βλέπουν με τρόμο να χάνουν αυγά και πασχάλια, άλλοι όμως επιδιώκουν αυτό που συμβαίνει. Η ανάλυση στο χτεσινό «Ριζοσπάστη» περιγράφει γλαφυρά τι συμβαίνει: το σύστημα εξακολουθεί να παραμένει μπλοκαρισμένο. Η απαξίωση κεφαλαίου που έχει συντελεστεί κρίνεται ανεπαρκής. Με αυτήν την έννοια, και σύμφωνα με τους υπάρχοντες σχεδιασμούς, η ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου πρέπει να συνεχιστεί. Αυτή τη φορά φαίνεται ότι θα πάρει μορφή της χρεοκοπίας των πιο αδύνατων τραπεζικών μονοπωλίων, με τις ζημιές να μεταφέρονται στους μετόχους, στους ομολογιούχους και τους καταθέτες. Στη συνέχεια, μέσω του μηχανισμού του ευρωπαϊκού ταμείου (ESM) που χρηματοδοτεί την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, οι «καθαρές» πλέον τράπεζες, θα περάσουν υπό τον έλεγχο των πιο δυναμικών τραπεζικών μονοπωλίων, είτε μέσω της αγοράς κερδοφόρων περιουσιακών τους στοιχείων, είτε με την εξαγορά τους ως σύνολο. Στην περίπτωση αυτή, εμπίπτει η περίπτωση της Εθνικής και της Γιούρομπανκ. Πρόκειται για μια γιγαντιαίων διαστάσεων συγκεντροποίηση τραπεζικού κεφαλαίου, που στα πλαίσια του ανταγωνισμού θα ενισχύσει τους πιο ισχυρούς καπιταλιστές.

***

Αυτό που δεν είναι ορατό άμεσα για τη ζωή των εργαζομένων από τις εξελίξεις στις τράπεζες, είναι εξαιρετικά ορατό στην αγορά εργασίας. Πάλι ο «Ριζοσπάστης» στο κύριο άρθρο του καταγράφει την τάση και εξηγεί αυτό που οι αστοί αναλυτές αποφεύγουν: Η μείωση του εργατικού κόστους, περνάει αναγκαστικά και έχει ως βασική προϋπόθεση τη ληστεία της εργατικής δύναμης, το ξεζούμισμα των εργατικών μαζών μέχρι τα έσχατα όρια και παράλληλα τη συσσώρευση δίπλα σε αυτήν την καταλήστευση, μιας άχρηστης μάζας εργατικού δυναμικού που οδηγείται βίαια εκτός παραγωγής και εκτός κοινωνίας. Μετά από πέντε σχεδόν χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, μετά από τόσα σχέδια διαχείρισης και «σωτηρίας της χώρας» και της οικονομίας, γίνεται φανερό ότι η κατάσταση των εργαζομένων χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Και το τίμημα θα γίνεται ακόμα πιο επώδυνο για τα λαϊκά στρώματα, αν ο λαός μας δεν επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο. Το δρόμο της ρήξης με τις βαθύτερες αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, της σύγκρουσης με τη μεγάλη μονοπωλιακή ιδιοκτησία και ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου που δημιουργείται στο πεδίο της οικονομίας και ταυτόχρονα της πολιτικής αναμέτρησης με τους πολιτικούς φορείς που την υπηρετούν. Ενας δρόμος που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την ανατροπή και την αλλαγή τάξης στην εξουσία.