Υπάρχουν κι αυτοί οι στρατιωτικοί: “Οι λαοί των Βαλκανίων δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους”

Κατιούσα

Στον αντίποδα του “είναι τρελός ο Στρατηγός” και άλλων ομοίων του, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Αξιωματικοί που τάσσονται ενάντια στον αλυτρωτισμό, στον ιμπεριαλισμό, στο διαίρει και βασίλευε στα Βαλκάνια. Που πιστεύουν πως οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους και πως το πρόβλημα δεν είναι το όνομα, αλλά η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αναδημοσιεύουμε από το σημερινό Ριζοσπάστη το άρθρο του Γιάννη Ντουνιαδάκη (υποναύαρχος εν αποστρατεία του Πολεμικού Ναυτικού).

Όσοι σκέφτονται να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο της Αθήνας για το όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ), ωθούμενοι από αγνό και άδολο πατριωτισμό, ιδιαίτερα εν ενεργεία και απόστρατοι των Ενόπλων Δυνάμεων, πρέπει να προβληματιστούν, όταν, για παράδειγμα, από διοργανωτές ακούγονται συνθήματα, όπως «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική». Διότι η ελληνική Μακεδονία αναμφισβήτητα είναι ελληνική. Όμως, η γεωγραφική περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας έπιανε έναν ευρύτερο χώρο, που σήμερα βρίσκεται και εκτός των συνόρων της Ελλάδας.
Είναι γνωστό ότι μετά τη λήξη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, καθορίστηκαν τελεσίδικα τα σύνορα των βαλκανικών χωρών. Ετσι, ο ιστορικά γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας κατανεμήθηκε ανάμεσα σε τρία κράτη (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία). Από πλευράς Ελλάδας τη Συνθήκη υπέγραψε ο Ελ. Βενιζέλος.
Κάθε λαϊκός άνθρωπος, λοιπόν, που δηλώνει πατριώτης και δεν ανέχεται αλυτρωτικές βλέψεις σε βάρος της Ελλάδας, δεν επιτρέπεται ο ίδιος να διακατέχεται από αντίστοιχες βλέψεις σε βάρος ξένων εδαφών. Γιατί αλλιώς, σημαίνει ότι πρέπει να καταγγελθεί η Συνθήκη του Βουκουρεστίου και να εγερθεί θέμα διεκδικήσεων εκ μέρους της Ελλάδας, για τα δήθεν αλύτρωτα εδάφη της Μακεδονίας. Δηλαδή, σ’ αυτήν την περίπτωση έχουμε έκφραση αλυτρωτισμού από το μέρος μας εναντίον της ΠΓΔΜ και της Βουλγαρίας. Είναι αυτό που θέλουμε;
Γιατί όμως ανοίγει σήμερα το θέμα της ΠΓΔΜ; Είναι μήπως η ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης, που ωθεί τους δύο λαούς στην αναζήτηση λύσης; Φυσικά όχι! Είναι γνωστό ότι ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ επείγονται να δέσουν την ΠΓΔΜ και την Αλβανία στο άρμα τους και όχι για το καλό των λαών. Στόχος τους είναι Ελλάδα και ΠΓΔΜ να καταλήξουν σε συμφωνία, έτσι ώστε τον Ιούλη να προσκληθεί η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ, χωρίς αντιρρήσεις, ώστε στη συνέχεια να ακολουθήσει νέα πρόσκληση για ένταξη στην ΕΕ. Όμως, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη σχετικά ότι το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ εμφανίστηκε όταν οι ευρωατλαντικές λυκοσυμμαχίες, διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία, άλλαξαν για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα σύνορα στην Ευρώπη. Σήμερα, μπορεί κανείς να τους έχει εμπιστοσύνη; Καμιά! Από τους διοργανωτές όμως των συλλαλητηρίων αλλά και από πολιτικά κόμματα αυτή η πλευρά του ζητήματος μένει στο απυρόβλητο!
Αυτού του είδους τα συλλαλητήρια, στην πραγματικότητα κρύβουν την ουσία, περιορίζοντας το ζήτημα κυρίως στο όνομα! Το ίδιο και κόμματα! Η πρόταση του ΚΚΕ είναι ολοκληρωμένη. Συνοπτικά προβλέπει ότι:

• Κάθε λύση στην οποία περιλαμβάνεται το όνομα «Μακεδονία», ή παράγωγά του θα πρέπει να ορίζεται ρητά ως γεωγραφικός προσδιορισμός.
• Πρώτα απ’ όλα πρέπει να γίνει προσπάθεια να μπει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, με αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων. Να γίνουν οι απαραίτητες τροποποιήσεις στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας.
• Το ΚΚΕ είναι αντίθετο με την πορεία ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ για συμφέροντα ξένα προς το λαό. Σχετικά παίρνεται υπόψη η εμπειρία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που έχει αποδείξει ότι η συμμετοχή των δύο χωρών σ’ αυτές τις ενώσεις ούτε την ειρήνη ούτε την εδαφική ακεραιότητα και ασφάλεια των λαών εξασφάλισε!

Το ΚΚΕ αγωνίζεται ώστε να αντιμετωπιστεί η ιμπεριαλιστική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στα Βαλκάνια, της χρησιμοποίησης από τους ιμπεριαλιστές υπαρκτών ή και ανύπαρκτων μειονοτικών προβλημάτων, του διαμελισμού κρατών και της δημιουργίας προτεκτοράτων. Οι ανάγκες των λαών της περιοχής, η αμοιβαία επωφελής συνεργασία των χωρών, μπορούν να διασφαλιστούν μόνο με την αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, όπως και κάθε άλλη ιμπεριαλιστική ένωση, με τους λαούς νοικοκύρηδες στον τόπο τους.
Οι λαοί των Βαλκανίων δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε αναμεταξύ μας. Αντίθετα, έχουμε κοινό συμφέρον να αγωνιστούμε ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και άλλους ιμπεριαλιστές. Να αγωνιστούμε ενάντια στις κυβερνήσεις των χωρών, που χαράζουν την πολιτική τους σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, σε βάρος των λαών. Τέλος, τονίζεται ιδιαίτερα ότι κανένας αγνός πατριώτης δεν έχει θέση σε συλλαλητήρια στα οποία, εκτός των άλλων κομμάτων, συντεταγμένα συμμετέχουν το ναζιστικό, εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και άλλοι φασίστες, όπως συνέβη στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.

Σχετικά με τα συλλαλητήρια

Οσοι σκέφτονται να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο της Αθήνας για το όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ), ωθούμενοι από αγνό και άδολο πατριωτισμό, ιδιαίτερα εν ενεργεία και απόστρατοι των Ενόπλων Δυνάμεων, πρέπει να προβληματιστούν.

 

Οταν, για παράδειγμα, από διοργανωτές ακούγονται συνθήματα, όπως «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική». Διότι η ελληνική Μακεδονία αναμφισβήτητα είναι ελληνική. Ομως, η γεωγραφική περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας έπιανε έναν ευρύτερο χώρο, που σήμερα βρίσκεται και εκτός των συνόρων της Ελλάδας.
Είναι γνωστό ότι μετά τη λήξη του Β' Βαλκανικού Πολέμου, με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, καθορίστηκαν τελεσίδικα τα σύνορα των βαλκανικών χωρών. Ετσι, ο ιστορικά γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας κατανεμήθηκε ανάμεσα σε τρία κράτη (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία). Από πλευράς Ελλάδας τη Συνθήκη υπέγραψε ο Ελ. Βενιζέλος.

Κάθε λαϊκός άνθρωπος, λοιπόν, που δηλώνει πατριώτης και δεν ανέχεται αλυτρωτικές βλέψεις σε βάρος της Ελλάδας, δεν επιτρέπεται ο ίδιος να διακατέχεται από αντίστοιχες βλέψεις σε βάρος ξένων εδαφών. Γιατί αλλιώς, σημαίνει ότι πρέπει να καταγγελθεί η Συνθήκη του Βουκουρεστίου και να εγερθεί θέμα διεκδικήσεων εκ μέρους της Ελλάδας, για τα δήθεν αλύτρωτα εδάφη της Μακεδονίας. Δηλαδή, σ' αυτήν την περίπτωση έχουμε έκφραση αλυτρωτισμού από το μέρος μας εναντίον της ΠΓΔΜ και της Βουλγαρίας. Είναι αυτό που θέλουμε;

 

Γιατί όμως ανοίγει σήμερα το θέμα της ΠΓΔΜ; Είναι μήπως η ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης, που ωθεί τους δύο λαούς στην αναζήτηση λύσης; Φυσικά όχι! Είναι γνωστό ότι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ επείγονται να δέσουν την ΠΓΔΜ και την Αλβανία στο άρμα τους και όχι για το καλό των λαών. Στόχος τους είναι Ελλάδα και ΠΓΔΜ να καταλήξουν σε συμφωνία, έτσι ώστε τον Ιούλη να προσκληθεί η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ, χωρίς αντιρρήσεις, ώστε στη συνέχεια να ακολουθήσει νέα πρόσκληση για ένταξη στην ΕΕ. Ομως, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη σχετικά ότι το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ εμφανίστηκε όταν οι ευρωατλαντικές λυκοσυμμαχίες, διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία, άλλαξαν για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα σύνορα στην Ευρώπη. Σήμερα, μπορεί κανείς να τους έχει εμπιστοσύνη; Καμιά! Από τους διοργανωτές όμως των συλλαλητηρίων αλλά και από πολιτικά κόμματα αυτή η πλευρά του ζητήματος μένει στο απυρόβλητο!

Αυτού του είδους τα συλλαλητήρια, στην πραγματικότητα κρύβουν την ουσία, περιορίζοντας το ζήτημα κυρίως στο όνομα! Το ίδιο και κόμματα! Η πρόταση του ΚΚΕ είναι ολοκληρωμένη. Συνοπτικά προβλέπει ότι:

• Κάθε λύση στην οποία περιλαμβάνεται το όνομα «Μακεδονία», ή παράγωγά του θα πρέπει να ορίζεται ρητά ως γεωγραφικός προσδιορισμός.
• Πρώτα απ' όλα πρέπει να γίνει προσπάθεια να μπει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, με αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων. Να γίνουν οι απαραίτητες τροποποιήσεις στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας.
• Το ΚΚΕ είναι αντίθετο με την πορεία ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ για συμφέροντα ξένα προς το λαό. Σχετικά παίρνεται υπόψη η εμπειρία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που έχει αποδείξει ότι η συμμετοχή των δύο χωρών σ' αυτές τις ενώσεις ούτε την ειρήνη ούτε την εδαφική ακεραιότητα και ασφάλεια των λαών εξασφάλισε!

Το ΚΚΕ αγωνίζεται ώστε να αντιμετωπιστεί η ιμπεριαλιστική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στα Βαλκάνια, της χρησιμοποίησης από τους ιμπεριαλιστές υπαρκτών ή και ανύπαρκτων μειονοτικών προβλημάτων, του διαμελισμού κρατών και της δημιουργίας προτεκτοράτων. Οι ανάγκες των λαών της περιοχής, η αμοιβαία επωφελής συνεργασία των χωρών, μπορούν να διασφαλιστούν μόνο με την αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, όπως και κάθε άλλη ιμπεριαλιστική ένωση, με τους λαούς νοικοκύρηδες στον τόπο τους.

Οι λαοί των Βαλκανίων δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε αναμεταξύ μας.

 

Αντίθετα, έχουμε κοινό συμφέρον να αγωνιστούμε ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και άλλους ιμπεριαλιστές. Να αγωνιστούμε ενάντια στις κυβερνήσεις των χωρών, που χαράζουν την πολιτική τους σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, σε βάρος των λαών. Τέλος, τονίζεται ιδιαίτερα ότι κανένας αγνός πατριώτης δεν έχει θέση σε συλλαλητήρια στα οποία, εκτός των άλλων κομμάτων, συντεταγμένα συμμετέχουν το ναζιστικό, εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και άλλοι φασίστες, όπως συνέβη στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.

Γιάννης ΝΤΟΥΝΙΑΔΑΚΗΣ
Υποναύαρχος ε.α. ΠΝ

 

 

Ριζοσπάστης

Ζωρζ Μπατέ, πτυχιούχος Παρισίων

Έχω εκφράσει κατ' επανάληψη την εκτίμησή μου για το επίπεδο των αναγνωστών αυτού του ιστολογίου. Παραδέχομαι ότι ώρες-ώρες με βραχυκυκλώνετε τόσο με τις τοποθετήσεις σας όσο και με τις απορίες ή τα θέματα που βάζετε για συζήτηση. Τις προάλλες κάποιος ζήτησε να μιλήσουμε για την σκανδιναβική κρίση τής δεκατείας του '90, προχτές κάποιος άλλος έβαλε θέμα τα ψηφιακά νομίσματα, χτες ένας τρίτος θυμήθηκε τον Κοντράτιεφ... Δεν λέω, καλά όλα αυτά αλλά σιγά μη σας κάνω τέτοια χατήρια παρασκευιάτικα. Άλλα έχω σήμερα στο μυαλό μου.

Πρώτα-πρώτα, ανοίξτε τα ηχεία σας και ακούστε το "How dry I am" με προσοχή. Βέβαια, εδώ το ακούτε σε διασκευή για ορχήστρα αλλά πρέπει να σας πω ότι πρόκειται για λαϊκό πολιτειακό τραγουδάκι του 19ου αιώνα, βασισμένο σε κάποιο γκόσπελ (ευαγγελικός ύμνος). Μη μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει κάτι! Ίσως να σας φέρνει στο μυαλό τον Σαρλώ, μιας και το έχει χρησιμοποιήσει ο Τσάρλυ Τσάπλιν για να ντύσει μουσικά κάποιες από τις βουβές του ταινίες. Σίγουρα, όμως, πρέπει να σας θυμίζει τον περίφημο "Μπουφετζή", του Γιώργου Μπάτη:

Θέλω να γίνω μπουφετζής σε τούρκικους τεκέδες,
νά 'ρχονται οι χανούμισσες, να πίνουν αργιλέδες...

Λένε πως ο Μπάτης άκουσε το κομμάτι βλέποντας Σαρλώ και το αντέγραψε αλλά το πιθανώτερο είναι ότι άρπαξε την μελωδία από κάποιους πολιτειακούς ναύτες που το τραγουδούσαν στο λιμάνι του Πειραιά. Αυτό έγινε το 1935. Το 1947, ο Σπύρος Περιστέρης "πείραξε" την μουσική, ο Μίνως Μάτσας άλλαξε τους στίχους (υπογράφοντάς τους ως Πιπίτσα Οικονόμου, το όνομα της γραμματέως του) και η Έλλη Σωφρονίου τραγούδησε την "Αρχόντισσα":

Ήθελα νά 'μουν πλούσιος, Ροκφέλερ αν μπορούσα,
να σ' έκανα αρχόντισσα, με βίλες και με λούσα...

"Καφενείον: Η Οδός Απελπισίας (Διαταγή Δημάρχου) - Ζορζ Α. Βατέ"
Πίσω, ο Μπάτης. Δεξιά, με το μπαγλαμαδάκι ο αδικοχαμένος Μήτσος Καρυδάκιας

Ναι, σήμερα μου θυμήθηκε να μιλήσω για τον Γιώργο Μπάτη ή Αμπάτη, του οποίου το πραγματικό επώνυμο ήταν Τσώρος ή Τσορός, γεννήθηκε στα Παλιά Λουτρά Μεθάνων ή στον Πειραιά, μάλλον το 1890 αλλά μπορεί και το 1885 ή το 1886 και απέκτησε το παρανόμι του είτε από κάποιον ταγματάρχη ονόματι Ιωσήφ Αμπάτη είτε επειδή ο πατέρας του σκόρπαγε τα λεφτά του κι έλεγε πως τα έπαιρνε ο μπάτης. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς σοβαρά για αυτή την προσωπικότητα, που θεωρείται από τους πατριάρχες του ρεμπέτικου παρ' ότι γραμμοφώνησε μόνο 17 τραγούδια. Πάντα ντυμένος στην πέννα, με το καβουράκι του, την γραββάτα ή το παπιγιόν του, το ψηλοτάκουνο και μυτερό στιβάλι του και το μπαστουνάκι του, δεν καταγράφηκε άδικα ως ο μεγαλύτερος λαϊκός αριστοκράτης του υποκόσμου.

Ο Μπάτης πήγε φαντάρος το 1908 ή το 1909 και απολύθηκε το 1920. Κάτι οι απανωτοί πόλεμοι της εποχής και κάτι οι συνεχείς λιποταξίες του, έμεινε στον στρατό δώδεκα χρόνια, αρκετά για να μάθει το μπουζούκι από την καλή κι από την ανάποδη. Σαν απολύθηκε, βγήκε για μεροκάματο και σχεδόν δεν υπάρχει δουλειά που δεν έκανε, από κομπογιαννίτης (είχε "πατεντάρει" δική του σκόνη για τον πονόδοντο και δική του αλοιφή για τους κάλους) μέχρι πλανόδιος οδοντίατρος (!) κι από πλασιέ μέχρι σαράφης (ενεχυροδανειστής).

Κάπου εκεί στις αρχές τής δεκαετίας του 1920, άνοιξε στο ισόγειο του σπιτιού του στην Λεύκα του Πειραιά το χοροδιδασκαλείο "Κάρμεν", στο οποίο αναφερθήκαμε πρόσφατα ("Πίνοντας τσίπουρο στον Πειραιά...", "Μάγκας από μικράκι"). Η "Κάρμεν", εκτός από χοροδιδασκαλείο ήταν και ένας πρώτης τάξεως χασισοποτείο. Εκεί που χόρευε ο κόσμος, έδινε ο Μπάτης το παράγγελμα "μεσιέ, σανζέ λα νταμ πουρ αργιλέ" και όλοι περνούσαν στο πίσω δωμάτιο για να φουμάρουν.

"Καφενείον: Το Γλυκό Όνηρον - Πτυχιούχος Παρισίων"

Εκτός από την "Κάρμεν", ο Μπάτης άνοιγε και καφενέδες. Καφενέδες με μπουζούκια και με χασισάκι, βέβαια. Κι όταν λέμε άνοιγε, εννοούμε πώς έναν έκλεινε κι έναν άνοιγε κάθε τρεις και λίγο. Και με τι ονομασίες! "Οδός απελπισίας", "Το γλυκό όνηρον", "Τα τέσσερα βάσανα - οι έξι πόνοι"... Ο πιο ονομαστός απ' αυτούς τους καφενέδες βρισκόταν στα Λεμονάδικα, στην Ακτή Τζελέπη, λεγόταν "Καφενείον Ζωρζ Μπατέ" και λειτούργησε από το 1931 ως το 1937, όταν μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε όλο το οικοδομικό τετράγωνο.

Κάπου εκεί στις αρχές τής δεκαετίας του 1930, ο μέγας πλακατζής Μπάτης σκέφτηκε να φτιάξει ένα μουσικό κουαρτέτο, μια ορχήστρα να πούμε, με καλλιτέχνες που δεν τους ήξερε κανείς και να την ονομάσει "Η τετράς η ξακουστή". Τό έψαξε κάμποσο και διάλεξε για συντρόφους του έναν εργάτη του λιμανιού ονόματι Στράτος Παγιουμτζής, έναν εκδοροσφαγέα ονόματι Μάρκος Βαμβακάρης και ένα άνεργο ρεμάλι ονόματι Ανέστης Δέλλιος (ο κατοπινός Ανέστος Δελιάς ή Αρτέμης). Ήταν η πρώτη ορχήστρα με κιθάρα, μπαγλαμά και δυο διαφορετικά χορδισμένα μπουζούκια, σχήμα που από τότε έγινε πρότυπο μιας ρεμπέτικης ορχήστρας.

Το 1933, η "τετράς" μπαίνει στο στούντιο για να γραμμοφωνήσει το "Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα" και το "Μάγκες καραβοτσακισμένοι". Πριν αρχίσει η ηχογράφηση, ο Μπάτης βγήκε έξω να κάνει μια τζούρα για να στρώσει η φωνή του. Μα σαν γύρισε, είχε μαστουριάσει τόσο, ώστε ήταν αδύνατο να τραγουδήσει. Για να μη ματαιωθεί η γραμμοφώνηση και πάνε στράφι τόσα έξοδα, ανέλαβε ο Παγιουμτζής να τραγουδήσει, που ήταν λιγώτερο "πιωμένος". Αυτή έμελλε να είναι η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση του Στράτου Παγιουμτζή.

Τόσο για την "ξακουστή τετράδα" όσο και για τον ίδιο τον Μπάτη θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες. Όμως, για να μη ξοδεύω τον χρόνο σας με πράγματα που ήδη γνωρίζετε ή που μπορεί εύκολα να βρείτε, προτιμώ να ολοκληρώσω για σήμερα με μια εν πολλοίς άγνωστη ιστορία, η οποία δείχνει την αίσθηση του χιούμορ που είχε ο Μπάτης, την έφεσή του για πλάκες αλλά και το ήθος του.

Η ξακουστή τετράς: Στράτος Παγιουμτζής, Μάρκος Βαμβακάρης, Γιώργος Μπάτης, Ανέστος Δελιάς

Το 1935, η "τετράς η ξακουστή" βρέθηκε στο Ηράκλειο για λίγες εμφανίσεις, με τον Μπαγιαντέρα να αντικαθιστά τον Παγιουμτζή που αρρώστησε ξαφνικά. Στο μαγαζί που παίζανε, πήγαινε κάθε βράδυ ένα κρητίκαρος, ο οποίος όμως ούτε τραγούδαγε ούτε χόρευε αλλά ήταν μονίμως σκεφτικός. Με τα πολλά, ο Μπάτης τον πλησίασε και ενδιαφέρθηκε να μάθει τι τον απασχολούσε. Όσο κι αν είναι αστείο, το πρόβλημα του κρητικού ήταν ότι είχε ένα πουλάρι τόσο ατίθασο ώστε κανείς δεν τολμούσε να το πλησιάσει. Ο Μπάτης έβαλε τα γέλια. "Σιγά καημένε", έκανε στον κρητικό, "αύριο το μεσημέρι, πριν πάρουμε το καράβι για Πειραιά, θα έρθω στον σταύλο σου, θα το καβαλλήσω και θα πάω βόλτα". Ο κρητικός πέταξε από την χαρά του. "Αν μου το μερέψεις, έχεις ένα χιλιάρικο για λόγου σου"!

Το επόμενο μεσημέρι πήγαν όλοι μαζί στο σπίτι του κρητικού. Ο Μπάτης τους έβαλε όλους σε απόσταση και μπήκε μόνος του στον στάβλο. Αμέσως από τον στάβλο ακούγεται ένας σαματάς, ένα κακό, που κόντεψε να γκρεμιστεί το κτίσμα. Οι άλλοι τρόμαξαν μα ύστερα από λίγο επικράτησε απόλυτη σιγή και δυο λεπτά αργότερα να σου κι ο Μπάτης να προβάλλει καβάλλα στο πουλάρι, στητός-στητός. Μέχρι και τον κρητικό έβαλε πισωκάπουλα για να τον κάνει μια κοντόβολτα. Χάρηκε ο κρητικός, δίνει το χιλιάρικο στον Μπάτη. Εκείνος κάνει νόημα στους άλλους, χαιρετάνε και φεύγουν γρήγορα-γρήγορα για το λιμάνι.

Πριν καλά-καλά λύσει κάβους το βαπόρι, σκάει μύτη τρέχοντας ο κρητικός καβάλλα σε ένα άλογο, κραδαίνοντας ένα ντουφέκι και ουρλιάζοντας. Οι τρεις κοιτάγανε με απορία μια τον κρητικό και μια τον φίλο τους, οπότε ο Μπάτης αναγκάστηκε να αποκαλύψει το κόλπο του. Μπαίνοντας στον στάβλο, άναψε μια τσίκα χασίσι και την πέταξε στον χώρο που ήταν το πουλάρι, το οποίο τσίνισε στην αρχή αλλά μόλις ντουμάνιασε ο τόπος, μαστούρωσε και ηρέμησε. Το κακό ήταν πως, ώσπου να το ξαναβάλει ο κρητικός στον στάβλο, πέρασε η μαστούρα... Όταν το βαπόρι έπιασε στον Πειραιά, πρώτη δουλειά του Μπάτη ήταν να πάει στο ταχυδρομείο και να επιστρέψει το χιλιάρικο στον κρητικό. Την επόμενη φορά που ο κρητικός ανέβηκε στον Πειραιά, πήγε και βρήκε τον Μπάτη κι έγιναν φιλαράκια.

Ο Γιώργος Μπάτης ως μπαρμπουτιέρης στην ελληνική ταινία "Οι παπατζήδες" (1954)

Είπαμε πολλά και είναι ώρα να σας αφήσω. Αν θέλετε να ακούσετε Μπάτη, βάλτε "Από κάτω απ' το ραδίκι", "Βλέπω τέσσερις παρέα", "Ο Θερμαστής", "Σού 'χει λάχει", "Γυφτοπούλα στο χαμάμ" ή όποιο άλλο σας κάνει κέφι. Αν θέλετε να τον δείτε, ψάξτε την ελληνική ταινία του Αλέκου Σακελλάριου "Οι παπατζήδες", όπου κάνει τον μπαρμπουτιέρη, μαζί με τον Νίκο Σταυρίδη, τον Νίκο Ρίζο και τον Πέτρο Γιαννακό. 

Το αν θα πάει η Μπακογιάννη στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία εξαρτάται από τον Ρουβίκωνα!

       

Η Μπακογιάννη δεν θα πάει στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία επειδή όπως δήλωσε δεν είναι γραφική και επειδή ως υπουργός Εξωτερικών που χειρίστηκε  το θέμα επί τρία χρόνια, δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει σε συλλαλητήρια για θέματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά εάν ξαναβγεί ο Ρουβίκωνας και απειλήσει με αίμα όσους θα πάνε τότε θα πάει κι αυτή στο συλλαλητήριο!

Φοβερή η άποψη της Μπακογιάννη που η συμπεριφορά της απέναντι στο συλλαλητήριο θα κριθεί από τις απειλές του Ρουβίκωνα! Αυτή η κυρία ήταν υπουργός εξωτερικών και λίγο έλλειψε να γίνει και πρωθυπουργός! Ο αδερφός αυτής της κυρίας, που ίσως αύριο γίνει πρωθυπουργός, είναι ακόμα πιο επικίνδυνος από την κυρία Μπακογιάννη αφού η δική του στάση απέναντι σ’ ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής δεν εξαρτάται μόνο από τις από τις απειλές του Ρουβίκωνα ούτε μόνο από τις βουλές του ΝΑΤΟ, αλλά εξαρτάται επίσης από τη συμμετοχή στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία του Άνθιμου, του Αμβρόσιου και άλλων ιερωμένων και λαϊκών με τις απόψεις των προαναφερθέντων μητροπολιτών!

Δυστυχώς ο Τσίπρας κατάφερε εκτός των άλλων φοβερών και τρομερών που έκανε να ξαναφέρει και το Μητσοτακαίικο στο προσκήνιο!

Σ. Σηρούς

Τώρα λοιπόν τι κάνουμε;

…

Νεk

Σχετικά με την άποψη, ότι οι εργατικοί αγώνες περιορίζονται πλέον σε “τουφεκιές στον αέρα” χωρίς αποτελέσματα, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι…
Επειδή αυτά ακούγονται και μέσα στους εργασιακούς χώρους, δεν πάει να πει πως αποτυπώνουν κιόλας την πραγματική διάθεση και τη θέληση όλων των εργαζομένων, να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν καλύτερη ζωή ή όχι.
Η άποψη ότι “μια 24ωρη ή 48ωρη κινητοποίηση είναι σήμερα, μιά αδιέξοδη μορφή πάλης και μόνον μια απεργία διαρκείας θα ταρακουνούσε τους κρατούντες”, συνιστά μεν ένα λογικό επιχείρημα αλλά χρειάζεται προσοχή σ’αυτό, αν θέλουμε να προφυλάξουμε την έννοια του κάθε αγώνα, ακόμη και μιας ολιγόωρης στάσης εργασίας…
Διότι η απαξίωση των εργατικών αγώνων, είναι αυτό, που συνεχώς θέλει να μπολιάζει στην συνείδηση των εργαζομένων, όλο το συρφετολόι των υπηρετών του Κεφαλαίου.
Από κυβερνητικούς-εργοδοτικούς συνδικαλιστές μέχρι και αστικές κυβερνήσεις.
Το αίτημα για απεργία διαρκείας, συνήθως εκπορεύεται με πονηρό τρόπο από τα πάνω, και διαχέεται προς τα κάτω, εξυπηρετώντας την προπαγάνδα των κρατούντων, που εκμεταλλεύονται στο έπακρο την υπάρχουσα υποχώρηση του εργατικού κινήματος.
Δεν είναι και τόσο αθώο πολλές φορές συνάδελφοι το αίτημα για απεργία διαρκείας, ιδίως όταν συνοδεύεται από την απαξίωση: “με μια μέρα απεργία δεν βγαίνει τίποτα”…
Απαντώντας λογικά, εμείς ως εργαζόμενοι, μια απεργία διαρκείας, με συμμετοχή όλου του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, θα προσλάμβανε βεβαίως μαζικές διαστάσεις. Διότι θα είχε τον ανεπτυγμένο χαρακτήρα πλέον της πολιτικής απεργίας, δηλαδή μιας πλήρους και μαζικής κοινωνικής διεκδίκησης και θα αποτελούσε σίγουρα έναν εφιάλτη για τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Μια τέτοιου είδους απεργία όμως, απαιτεί γερή εργατική οργάνωση παντού πρώτ’απ’ όλα, κοινή απόφαση, σαφή στόχευση, συνοχή κι αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους, όπως και συνειδητοποίησή μας, ώστε ν’αντέξουμε και να μην υποχωρήσουμε στις όποιες γαλιφιές των από πάνω ή στην βίαιη καταστολή τους, δηλαδή θ’ απαιτούσε πρωτίστως αταλάντευτη στάση απ’ τη μεριά μας…
Το ερώτημα λοιπόν, που προκύπτει με σαφήνεια, για όλους εμάς τους εργαζόμενους, είναι το εξής ένα:
Υπάρχει τώρα η δυνατότητα για οργάνωση μιάς πολυήμερης απεργίας διαρκείας;…
Μια 24ωρη απεργία ας πούμε, ήδη απαιτεί για την επιτυχία της συμμετοχής των εργαζομένων συναδέλφων, πάρα πολύ μόχθο και κόπο από τις ταξικές δυνάμεις, που πολιορκούνται συνέχεια από τους εκμεταλλευτές ή από διεφθαρμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε κάθε χώρο δουλειάς κι από όλα τα παπαγαλάκια, που το Κεφάλαιο διαθέτει εν αφθονία σε συνεχείς βάρδιες και σε εντεταλμένη υπηρεσία σε όλα τα ΜΜΕ.
Οι συνθήκες θα είναι κατά πολύ δυσκολότερες, όταν θα πρόκειται για έναν ανειρήνευτο αγώνα διαρκείας…
Απ’ την άλλη η άρχουσα τάξη, εκτός απ’ την εναντίωση χρησιμοποιεί και τη μέθοδο της ενσωμάτωσης και της καλλιέργειας ηττοπάθειας στην εργατική τάξη, στην μοναδική ιστορικά δύναμη που μπορεί, να αντιδράσει αποτελεσματικά και να εγγυηθεί την πραγματική κοινωνική απελευθέρωση.
Αλήθεια -κι είναι χρήσιμο το ερώτημα- ποιοι απ’ τους συναδέλφους, που μας προτείνουν “απεργίες διαρκείας”, έχουν οι ίδιοι αποδεχθεί κάθε παραμύθι της εργοδοσίας ή της “εθνικής ανάγκης” για “δίκαιη ανάπτυξη” μιας δήθεν “υγιούς επιχειρηματικότητας”;…
Μάλλον όσοι συνάδελφοι δεν συμμετέχουν ούτε σε μια μονοήμερη κινητοποίηση, ούτε καν σε μια στάση εργασίας στον εργασιακό τους χώρο, παρασέρνοντας στην αδράνεια και όσους άλλους έχουν ίσως διάθεση, να οργανωθούν, ν’ αγωνιστούν και να διεκδικήσουν…
Είναι δυνατόν, όποιος δεν απεργεί μιά μέρα, για να μη χάσει το ένα μεροκάματο, να προτείνει γενικόλογα, να απεργήσουμε όλοι μαζί και για πολλές μέρες και να χάσει κι ο ίδιος τα πολλά μεροκάματα;… Με ποιόν ακριβώς στόχο θα ‘ναι η περίφημη “απεργία διαρκείας”;… Ίσα για να πούμε, πως αγωνιστήκαμε μιά φορά, πως κάναμε το χρέος μας και τέρμα;…
Το σχήμα παραμένει οξύμωρο, για τον απλό λόγο, ότι η επιλογή του τρόπου πάλης αφορά μια  συζήτηση ανάμεσα σε όσους ήδη παλεύουν μαζικά ως εκμεταλλευόμενοι ή έναν καλοπροαίρετο διάλογο με όσους συναδέλφους θέλουν, ν’ αρχίσουν, να αγωνίζονται…
Δυστυχώς δεν αφορά ακόμη αυτούς τους συναδέλφους, που απ’ το μπαλκόνι τους κρίνουν, κατακρίνουν και προτείνουν το “καλύτερο δυνατό” για όλους μας, μέσω της απουσίας τους. Κάτι τέτοιο θυμίζει μόνον τις “άλλες”, τις πιο “ήπιες μορφές πάλης” και την ανάθεση καθήκοντος, την προσμονή δηλαδή του τεμπέλη, ότι η Ιστορία θα γραφτεί τελικά προς όφελός του, επειδή η κάθε αστική κυβέρνηση θα τον συμπονέσει ως “ανθρώπινο όν” και ίσως κάποτε θα του ξαναδώσει πίσω την χαμένη του ζωή με κάποιο αστικό νόμο…
Όλα αυτά για τις απεργίες διαρκείας, συνήθως λέγονται και προτείνονται από όσους -και πρωτίστως, κακώς για τους ίδιους- δεν απεργούν, δεν συμμετέχουν σε κανενός είδους οργάνωση, ακόμη και μέσα στον εργασιακό τους χώρο κι αποφεύγουν επιδεικτικά, όπως ο διάολος το λιβάνι, κάθε συλλογική δραστηριοποίηση, προτιμώντας τον ατομικό δρόμο.
Νομίζω, πως οφείλουμε, να υπενθυμίσουμε, ότι σε συνθήκες επίθεσης του Κεφαλαίου ο μόνος αδιέξοδος δρόμος είναι ο ατομικός και όχι ο συλλογικός.
Απ’ την άλλη η συγκεκριμένη άποψη περί αναποτελεσματικών αγώνων, είναι καλλιεργημένη από τα πάνω, από όλες τις εργοδοσίες και από κυβερνητικούς ή εργοδοτικούς συνδικαλιστές, που μια χαρά έχουνε βρεί ως εργατοπατέρες, τον προσωπικό, ατομικό τους δρόμο για καριέρα κι εξασφαλισμένα φράγκα στην πλάτη όλων των εργαζομένων και του ήδη διεσπασμένου εργατικού κινήματος.
Αυτοί συνήθως προτείνουν σε συναδέλφους, είτε να κάνουν υπομονή και να βάλουν πλάτη, ώστε να μην κλείσει η κάθε επιχείρηση, είτε να διεκδικήσουν τα δίκια τους μόνο με τα χρονοβόρα και οικονομικώς ασύμφορα πλέον, νομικά μέσα.
Οι προτροπές τους συνάδελφε και συναδέλφισσα, είναι σαν το να μην αρπάς απ’τον γιακά, αυτόν που ουσιαστικά ευθύνεται για την πείνα και την φτώχεια σου, αλλά να τον απειλείς μόνον με δικαστήρια. Απλώς θυμήσου αυτό, τώρα:…
“Κάποτε πεινούσαν μόνο οι άνεργοι, τώρα πεινούν και όσοι εργάζονται”…
Αυτό όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ.
Δεν εμπιστευόμαστε ακόμη την δύναμή μας, γιατί είμαστε γενιές εργαζομένων, που δεν την έχουμε δοκιμάσει ακόμη, ώστε να καταλάβουμε, ότι δεν πρέπει σε εμάς ο φόβος αλλά στους ίδιους στους φταίχτες. Αν οι αγώνες μας δεν έχουν αποτελέσματα, γιατί άραγε οι “επάνω”, νομοθετούν σιγά-σιγά για τα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα, κόβοντας μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, λόγω ενός κάποιου “εξωτερικού χρέους κι αναγκαστικού δανεισμού της χώρας”;…
Ενός χρέους, που για την δημιουργία του, δεν ευθύνεται η εργατική τάξη, αλλά αποκλειστικά και μόνο οι αστικοκρατικές κυβερνήσεις, που εξυπηρετούν πάντα μέσα σε μιά καπιταλιστική κρίση, την “σύμφυση του βιομηχανικού κεφαλαίου με το τραπεζικό-χρηματιστικό κεφάλαιο”;…
Η ανάκαμψη της ιδιωτικής, καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι το ζητούμενο με κάθε τρόπο για τους άρχοντες και κρατούντες, κι αυτή είναι μόνον η “εθνική” τους, όπως και η ουσιαστική, αστική τους ανάγκη…
Γι’ αυτό και παπαγαλίζουν, πως η σταθερότητα της οικονομίας τους εξαρτάται απ’ την σταθερότητα των τραπεζών τους. Οπότε, με άλλα λόγια, για να μην χρειαστεί μια κραυγαλέα και νέα τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση, πρέπει να προχωρήσουν γρήγορα και με αστικούς νόμους οι πλειστηριασμοί…
Οι, πρώτη και δεύτερη φορά, “αριστεροί” αφού καπηλεύτηκαν το σύνθημα “Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” ακολούθως στην πράξη το μετάλλαξαν.
Το καναν “Κανένα σπίτι στα χέρια εργάτη ιδιοκτήτη” στοχεύοντας τις λαϊκές, εργατικές κατοικίες, μιάς και οι παγκόσμιες τράπεζες θεωρούν σήμερα, πως το ποσοστό της ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα είναι υπερβολικά μεγάλο, φωτογραφίζοντας έτσι την ποθητή κι επιθυμούμενη εξαθλίωση των εργαζομένων με πρόσχημα τάχα, την τιμωρία των “μπαταξήδων” κατόχων βίλας ή εξοχικών, που ζούν και βασιλεύουν.
“Λόγω των ξερών” είναι, που πρέπει πάση θυσία, να καούν πρωτίστως τα χλωρά…

Αναγκαία υπενθύμιση…

Στο πρόσφατο πολυνομοσχέδιο, εκτός απ’ τα εμπόδια, που βάλαν στην απεργία, δώσαν επίσης και την δυνατότητα για δημιουργία νέων καζίνο εντός του αστικού ιστού, μέσα στις πόλεις. Γιατί άραγε;… Για την “βαριά βιομηχανία” του εσωτερικού τουρισμού;…
Ο εργαζόμενος έχει ανάγκη, να τζογάρει “μπας και του κάτσει” και τσεπώσει κανα φράγκο και “έχει ο θεός” μετά ή μήπως να διεκδικήσει καλύτερη ζωή, εκεί όπου εργάζεται και παράγει με την κούρασή του όλον τον κοινωνικό πλούτο, δίχως να προσμένει τη “Δευτέρα Παρουσία” ενός λαχείου ή ενός κουλοχέρη;…
Τέτοια διλήμματα δεν είχαν οι οικοδόμοι κάποτε, ούτε παλιότερα οι καπνεργάτες, ούτε κι όσοι κατέβηκαν στο Σικάγο, θεμελιώνοντας με το αίμα τους 8ωρα, αργίες, συντάξεις κλπ. Τόσες και τόσες γενιές πρωτοπόρων εργατών και θαρραλέων αγωνιστών κι αγωνιστριών, που αψήφησαν ακόμα και τις προτεταμένες κάνες των όπλων εναντίον τους και μας άφησαν μια υποδειγματική παρακαταθήκη του εργατικού κινήματος. Οι κατακτήσεις τους δεν είχαν αιώνιους τίτλους ιδιοκτησίας προς εμάς κι αυτό φαίνεται απ’ τη λυσσασμένη επίθεση του Κεφαλαίου σήμερα. Η μόνη κληρονομιά τους προς όλους μας είναι ότι τίποτα δεν χαρίζεται κι ότι όλα κατακτώνται. Αυτό και μόνον όμως αρκεί…;
Πρέπει να απομονώσουμε στην πράξη τα διάφορα θεωρήματα του κυβερνητικού κι εργοδοτικού συνδικαλισμού και να στοχοποιήσουμε όλους τους “εργατοπατέρες”, που τα εκφράζουν, σε κάθε εργασιακό χώρο. Να κοντράρουμε, όχι προσωπικά τους συναδέλφους μας, αλλά την από πάνω καλλιεργημένη λογική τους, των τάχα “αποτελεσματικότερων” αγώνων χωρίς την αναγκαία και προηγούμενη οργάνωσή μας.

Μαζική συμμετοχή θα πρέπει να ‘ναι η απάντηση μας, με οργάνωση στα συνδικάτα και στα ταξικά, εργατικά σωματεία μας.

Εκεί δηλαδή, όπου η κάθε πρόταση για την συλλογική δράση, ισοδυναμεί και με την προσωπική συμμετοχή και με την ανάληψη της συγκεκριμένης ευθύνης μας.
Είναι ιστορική ανάγκη ο πολυμέτωπος αγώνας της κόντρας μας, με τις παγιωμένες αντιλήψεις αναμεταξύ μας του “δεν βγαίνει τίποτα” και του “όλα είναι αποφασισμένα, και θα τα περάσουν τελικά, έτσι κι αλλιώς, όσο κι αν αντιδράσουμε”…
Εάν θέλουμε πράγματι, να στείλουμε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας όλα τα κοινωνικά παράσιτα, δηλαδή τους εκμεταλλευτές μας, ας θυμόμαστε πού και πού, την νομοτέλεια της Ιστορίας. Ας φροντίσουμε να επαναδιατυπωθεί στην πράξη το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, διότι οι σκλαβωμένοι με τον αγώνα μας δεν έχουμε, να χάσουμε τίποτε άλλο εκτός απ’τις αλυσίδες της σκλαβιάς μας…

Τώρα λοιπόν και με αυτές τις συνθήκες, τί θα πρέπει να κάνουμε;…

Η κάλπη και το παραβάν που δολοφόνησαν εργαζόμενο!

 

Μια φορά κι έναν καιρό εργαζόμενος, που ανήκε σε σωματείο φτιαγμένο από τον βασιλιά για να χειραγωγεί τη συνείδηση των εργαζόμενων και προσήλθε κανονικά στη δουλειά του ως όφειλε, βρέθηκε μπροστά σε μια προκλητική και άδικη εντολή από τους προϊσταμένους του, οι οποίοι καίτοι προϊστάμενοι ήταν αντιφρονούντες! Διατάχθηκε να κουβαλήσει κάλπες και παραβάν προκειμένου να εξυπηρετηθεί η εκλογική διαδικασία των Βασιλικών Εκλογών για εκλογή Βασιλικών Συμβούλων που θα λάμβανε χώρα εκείνες τις ημέρες στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας! Σκέφτηκε ότι ήταν εξοργιστικό να του ανατίθεται η μεταφορά καλπών και αποφάσισε να μην κάνει την επικίνδυνη, βαριά και ανθυγιεινή εργασία της μεταφοράς καλπών και παραβάν! Από την άλλη όμως σκέφτηκε ότι εάν αρνηθεί θα δώσει λαβή σε διάφορους Τζημερίξ να πούνε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες κι έτσι αποφάσισε να κουβαλήσει τις κάλπες και τα παραβάν παρά το ότι αυτό ήταν αλλότριο καθήκον σε σχέση με την εργασία του! Ο φιλότιμος εργάτης ούτε καθηγητής πανεπιστημίου ήταν, ούτε απλός καθηγητής ήταν, ούτε δικηγόρος ήταν, ούτε λογιστής ήταν, ούτε αρχιτέκτονας ήταν, ούτε μηχανικός ήταν! Ήταν όμως τεχνίτης! Γίνεται ένας τεχνίτης να κουβαλάει κάλπες και παραβάν;! Ε όχι ένας τεχνίτης να κάνει δουλειά ανειδίκευτου εργάτη! Τελικά αποφάσισε να αρνηθεί να κουβαλήσει κάλπες και παραβάν! Αλλά σκέφτηκε και πάλι ότι θα βρει ο Μητσοτακούλιους αφορμή να τον απολύσει μαζί με χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους λόγω τεμπελιάς! Τι να κάνει λοιπόν ο φιλότιμος εργάτης, αποφάσισε να κάνει πέτρα την καρδιά του και να βάλει σε κίνδυνο την υγεία και την σωματική του ακεραιότητα κουβαλώντας κάλπες και παραβάν!

Ξεκίνησε λοιπόν ο φιλότιμος εργάτης να διεκπεραιώσει το αλλότριο καθήκον που του ανατέθηκε από τους προϊσταμένους του, οι οποίοι αν και αντιφρονούντες ήθελαν να λειτουργούν σωστά οι υπηρεσίες τους! Δεν μπορούσαν όμως να του φύγουν οι διαόλοι για την τόσο άδικη εντολή να κουβαλήσει κάλπες και παραβάν με τις γνώσεις και την εργασιακή εμπειρία που είχε! Έξαλλος καθώς ήταν για τα αλλότρια καθήκοντα που του ανατέθηκαν από αντιφρονούντες προϊσταμένους ενώ ο ίδιος ήταν πιστός βασιλικός, έβριζε τις κάλπες και τα παραβάν καθώς τα κουβαλούσε! Εκεί λοιπόν που ανέβαινε τις σκάλες ενός εκλογικού κέντρου, βρίζοντας την κάλπη και το παραβάν που είχε φορτωθεί, η κάλπη και το παραβάν έβγαλαν χέρια και πόδια και άρχισαν να κλωτσοκοπούν και να γρονθοκοπούν τον φιλότιμο εργάτη! Ο φιλότιμος εργάτης τα έχασε και πριν προλάβει να αμυνθεί, καθώς είχε και προβλήματα με το πόδι του το οποίο δεν το πατούσε καλά, κατρακύλησε στα σκαλοπάτια του εκλογικού κέντρου! Εκεί στο τελευταίο σκαλοπάτι έγινε το κακό καθώς το κεφάλι του φιλότιμου εργάτη χτύπησε στη γωνία και άνοιξε! Το μάρμαρο γέμισε αίματα, αλλά η κάλπη και το παραβάν μη μπορώντας να συγκρατήσουν τις αιμοσταγείς του διαθέσεις όρμησαν με κλωτσιές στο ανοιγμένο κεφάλι του φιλότιμου εργάτη μέχρι που τον αποτελείωσαν!

Την επόμενη ημέρα έγινε η κηδεία! Πλήθος κόσμου, εκατοντάδες στεφάνια για τον φιλότιμο εργάτη που δολοφονήθηκε από την βαρβαρότητα που επέδειξαν η κάλπη και το παραβάν, οι οποίες λειτούργησαν κατά πάσα πιθανότητα σύμφωνα με τις εντολές των προϊσταμένων οι οποίοι διέταξαν τον άτυχο εργάτη να ασχοληθεί με αλλότρια καθήκοντα! Όταν ήρθε η ώρα να σηκώσουν τον νεκρό εργάτη το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα και συνθήματα! Κάποια στιγμή ακούστηκε το σύνθημα: «Μ’ αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας»! Εκείνην την ώρα ο νεκρός εργάτης έσπασε κι άρχισε να κλαίει! Καθώς άνοιξε τα μάτια του μέσα στο ανοιχτό φέρετρο για να σκουπίσει τα δάκρυα, είδε ανάμεσα στο πλήθος τους προϊσταμένους που του έδωσαν την εντολή να κουβαλήσει τις κάλπες και τα παραβάν και τον οδήγησαν στο θάνατο!

-Φονιάδες, δολοφόνοι, άρχισε να φωνάζει ο νεκρός που σηκώθηκε όρθιος πάνω στο φέρετρο!

Οι προϊστάμενοι που τον κοιτούσαν απορημένοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί τους επιτίθεται! Δίνει ένα σάλτο ο νεκρός, παρά το πρόβλημα που είχε για πολλά χρόνια στο πόδι του, και προσγειώνεται στο οδόστρωμα πιάνοντας από το λαιμό τους δύο προϊστάμενους!

– Κοπρόσκυλα, δολοφόνοι, φωνάζει ο νεκρός! Δεν ντρέπεστε να με σκοτώσετε σε εργατικό ατύχημα ενώ παριστάνετε τους αντιφρονούντες στη βασιλική εξουσία;!

Εκείνην την ώρα οι προϊστάμενοι τον αρχίζουν στα χαστούκια! Το πλήθος αρχίζει να φωνάζει ρυθμικά «αίσχος, αίσχος» μαζί με τον νεκρό εργάτη που χαστουκίζεται από τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του!

– Ο θεός θα σας το πληρώσει, οι εργάτες δεν θα αφήσουν να περάσει έτσι αυτό που κάνετε, ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα, ζήτω ο βασιλιάς, φώναξε ο νεκρός κι εκείνην την ώρα έφαγε ένα πιο γερό χαστούκι και παρ’ όλο που ήταν νεκρός λιποθύμησε!

Όταν σε λίγες στιγμές άνοιξε τα μάτια του, ήταν ξαπλωμένος στον πάγκο της υπηρεσίας του και οι δύο προϊστάμενοι ήταν από πάνω του κατατρομαγμένοι καθώς τον κοιτούσαν να είναι μούσκεμα στον ιδρώτα!

– Φονιάδες, φονιάδες, ξαναφώναξε ο φιλότιμος εργάτης!

– Να φωνάξουμε γιατρό, είπε ο ένας προϊστάμενος στον άλλον!

– Τι γιατρό να φωνάξετε δολοφόνοι, αφού με σκοτώσατε και έχετε το θράσος να έρθετε και στην κηδεία μου!

Οι προϊστάμενοι ανησύχησαν καθώς ο φιλότιμος εργάτης συνήθιζε να κοιμάται στον πάγκο της υπηρεσίας, όταν τύχαινε να πάει για δουλειά και δεν ήταν ελεύθερος γιατρού, αλλά ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε εφιάλτες και κραύγαζε στον ύπνο του!

– Ποια κηδεία σου ρε σαχλαμάρα, του είπε ο ένας από τους προϊστάμενους! Όνειρο έβλεπες;!

Όνειρο;! Ο φιλότιμος εργάτης δεν πίστευε στ’ αυτιά του! Όνειρο ήταν αυτό;! Σημαδιακό όνειρο, σκέφτηκε! Θεϊκό σημάδι για το πόσο κινδύνευε από τα αλλότρια καθήκοντα που του ανέθεσαν οι προϊστάμενοι!

– Δεν εκτελώ αλλότρια καθήκοντα, βροντοφώναξε στους προϊσταμένους του! Θα σας καταγγείλω!

– Βρε άι σιχτίρ που ασχολούμαστε μαζί του, είπε ο ένας προϊστάμενος στον άλλον και κίνησαν να πάνε στα γραφεία τους!

– Φονιάδες, δολοφόνοι, ξαναφώναξε ο φιλότιμος εργάτης και αμέσως πριν προλάβουν οι προϊστάμενοι να πάνε στα γραφεία τους, τους έπιασε ξανά απ’ το λαιμό ενώ το πλήθος ζητωκραύγαζε καθώς ο νεκρός εργάτης οδηγούσε τους προϊσταμένους του στην πυρά!

Αφού ο νεκρός εργάτης έκαψε τους προϊσταμένους του στην πυρά, που έστησε στα γρήγορα, ξανανέβηκε με ένα σάλτο στο φέρετρό του και άρχισε να χαιρετάει τα πλήθη σαν Καίσαρας! Η πομπή έκανε ώρες να φτάσει μέχρι το νεκροταφείο καθώς οι εκατοντάδες χιλιάδες του πλήθους ήθελαν να ανταλλάξουν χειραψία και να βγάλουν φωτογραφία με τον νεκρό ήρωα! Όταν η τεράστια πομπή έφτασε στα κοιμητήρια το πλήθος αντί να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα και κλάματα, ξέσπασε σε χειροκροτήματα, αποδοκιμασίες και γέλια! Παραξενεύτηκε ο νεκρός φιλότιμος εργάτης και ξανάνοιξε τα μάτια του! Οι συνάδελφοί του, που είχαν τελειώσει το κουβάλημα καλπών και παραβάν και είχαν γυρίσει στην υπηρεσία για να πάνε στα σπίτια τους αφού το οκτάωρο ολοκληρώθηκε, ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, γέλια και αποδοκιμασίες καθώς βρήκαν τον φιλότιμο εργάτη να κοιμάται ροχαλίζοντας στον πάγκο όπως ακριβώς τον είχαν αφήσει πριν από οκτώ ώρες!

– Τι γελάτε ρε, ρώτησε εκνευρισμένος ο φιλότιμος εργάτης!

Ένας από τους συναδέλφους του, που δούλεψε παραπάνω για να βγει και η δουλειά του φιλότιμου φιλοβασιλικού εργάτη ο οποίος όλη αυτή την ώρα είχε παραδοθεί στις αγκάλες του Μορφέα, του προσέφερε ένα τσαμπί μπανάνες ως ανταμοιβή για το διασκεδαστικό θέαμα που τους χάρισε!!

Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Δημήτρης Πελλερέν

Το παραπάνω διήγημα είναι φανταστική ιστορία και δεν έχει καμία σχέση με αληθινά πρόσωπα! Οποιαδήποτε προσπάθεια συσχέτισης της παραπάνω ιστορίας με αληθινά πρόσωπα και πραγματικά γεγονότα είναι αβάσιμη! Άλλωστε τέτοιοι εργάτες σαν τον «φιλότιμο» εργάτη δεν υπάρχουν!

Βήμα σε όλους, «πλην Λακεδαιμονίων»

Η περατζάδα κάθε λογής τηλε-σαλτιμπάγκων όλων των αποχρώσεων, με μια σχετική προτίμηση στους εθνικιστές, στις «σοβαρές Χρυσές Αυγές», αυτές τις μέρες από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ (κι όχι μόνο), δεν έχει τελειωμό. Και δεν έχει πια και κανένα - ούτε καν προσχηματικό - στοιχειώδη ενημερωτικό χαρακτήρα. Ενόψει του κυριακάτικου συλλαλητηρίου, μπορεί κανείς να δει και να ακούσει ανθρώπους, που - ενώ στον «επαγγελματικό τους βίο» πωλούν αλόες στην τηλεόραση - σε σχέση με το Μακεδονικό εμφανίζονται διαπρύσιοι υπερασπιστές της πατρίδας, μιλούν για «μεγάλες Ελλάδες», για αρχαίες Ιστορίες, για αλλαγές συνόρων κι ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, χωρίς κανέναν αντίλογο, αν δεν συναντούν και τη συμφωνία δηλαδή των παραγόντων των διάφορων καναλιών. Επίσης, μπορεί να δει και να ακούσει τους δήθεν «προοδευτικούς» κοσμοπολίτες, που πάλι με «φανταστικό» τρόπο επικαλούνται την Ιστορία και την επιστήμη, ως «καλά γνωρίζοντες» κι επίσης παίζουν επικίνδυνο ρόλο για τους λαούς και τα κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών, στο βωμό των «εκσυγχρονισμών», των «παγκοσμιοποιήσεων» και των «ολοκληρώσεων». Αλλοι στηρίζουν την κυβέρνηση και τις διαπραγματεύσεις της κι άλλοι όχι. Κανείς όμως δεν θίγει (και δεν θα μπορούσε άλλωστε) τα ιερά και τα όσια του καπιταλιστικού συστήματος. Το μόνο που δεν θα δει και δεν θα ακούσει κανείς είναι οι απαγορευμένες λέξεις: Κεφάλαιο, ιμπεριαλισμός, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ευνόητοι ασφαλώς οι λόγοι... Ετσι, λοιπόν, στήνεται το παιχνίδι για την «επιτυχία ή αποτυχία» του εθνικιστικού συλλαλητηρίου. Ετσι παίζεται συνολικότερα το παιχνίδι σε βάρος του λαού και της ουσιαστικής του ενημέρωσης για το ζήτημα με τη γειτονική χώρα ή και όποιο άλλο σημαντικό θέμα, σε μια περίοδο μάλιστα που οφείλει να επαγρυπνεί.

Πολλοί ψαράδες σε θολά και επικίνδυνα νερά...

Με προμετωπίδα το σύνθημα «η Μακεδονία είναι Ελλάδα» και με αίτημα να μην αναγνωριστεί η ΠΓΔΜ με σύνθετο όνομα που να περιέχει τον όρο «Μακεδονία», οργανώνεται την Κυριακή στο Σύνταγμα ένα ακόμα συλλαλητήριο, με πρωτοβουλία διαφόρων παμμακεδονικών συλλόγων και ομοσπονδιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πίσω από τους επίσημους διοργανωτές, στοιχίζεται ένας συρφετός από εθνικιστικές, ακροδεξιές κινήσεις και κόμματα, μητροπολίτες με γνωστές αντικομμουνιστικές απόψεις, Μέσα Ενημέρωσης που προβάλλουν τη δραστηριότητα των εθνικιστών και αναπαράγουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο. Και βέβαια, από αυτόν τον εθνικιστικό εσμό δεν θα μπορούσε να λείπει η Χρυσή Αυγή, την οποία οι διοργανωτές «μοστράρουν» στους συμμετέχοντες, μαζί με άλλα κόμματα, όπως οι ΑΝΕΛ και η Ενωση Κεντρώων.

***

Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, αξιοποιεί τον εθνικιστικό παροξυσμό που αναζωπυρώνεται με τα συλλαλητήρια για να εξωραΐσει τη δική της κοσμοπολίτικη αντίληψη για τα Βαλκάνια, που στον πυρήνα της έχει την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής, με τη διευθέτηση του ονοματολογικού και την ένταξη της ΠΓΔΜ πρώτα στο ΝΑΤΟ και μετά στην ΕΕ. Μόνο που ο στόχος αυτός δεν αμφισβητείται ούτε από τους επίσημους και ανεπίσημους διοργανωτές των συλλαλητηρίων, που δίνουν τη «μάχη» στο όνομα, αφήνοντας σκόπιμα στο απυρόβλητο τους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Βαλκανική, στους οποίους η Ελλάδα διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο, για λογαριασμό της αστικής τάξης και όχι του λαού. Οι ιμπεριαλιστικοί αυτοί σχεδιασμοί, που συνδέονται με ισχυρά μονοπωλιακά συμφέροντα, στηρίχτηκαν και στο παρελθόν στο «διαίρει και βασίλευε», στην έξαψη του εθνικισμού και του αλυτρωτισμού σε κράτη και πληθυσμούς των Βαλκανίων, με ανοιχτή παρέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, ανταγωνιστικά κυρίως προς τη Ρωσία.

***

Τα θολά όρια ανάμεσα στον αστικό εθνικισμό και κοσμοπολιτισμό επιβεβαιώνονται και από το γεγονός ότι επιφανείς υποστηριχτές του πρώτου, που πρωτοστάτησαν το 1992 και το 1994 στη διοργάνωση των συλλαλητηρίων για την ΠΓΔΜ, εμφανίζονται σήμερα να υπερασπίζονται με πάθος έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τη γείτονα χώρα, στη βάση μιας σύνθετης ονομασίας με τον όρο «Μακεδονία». Δεν κρύβουν, μάλιστα, ότι αφετηρία τους είναι το άμεσο και μακροπρόθεσμο συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης, που έχει οικονομικά ερείσματα στην περιοχή των Βαλκανίων και φιλοδοξεί να τα επεκτείνει, με την ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο, που περνάει μέσα κι από την ένταξη της ΠΓΔΜ και άλλων κρατών στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Από την άλλη, ένα τμήμα απ' αυτούς που πρωταγωνιστούν ή στηρίζουν τα συλλαλητήρια, δεν κρύβουν την ανησυχία τους ότι τα ανταλλάγματα που δίνονται στην Ελλάδα είναι ανεπαρκή, ότι η διαπραγμάτευση γίνεται με λάθος όρους και ότι ο ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια θα υποβαθμιστεί, αν η ΠΓΔΜ και άλλες όμορες χώρες γίνουν πλήρη μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αλλοι πάλι διακινούν σενάρια διαμελισμού της ΠΓΔΜ, ως την ευνοϊκότερη εξέλιξη για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης.

***

Σε κάθε περίπτωση, όπως δείχνουν και οι παρεμβάσεις εκπροσώπων των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση έχει αναλάβει ισχυρές δεσμεύσεις για την προώθηση των ευρωατλαντικών σχεδίων στην περιοχή. Σ' αυτήν την κατεύθυνση εντείνει τη διαπραγμάτευση με την ΠΓΔΜ και υποβαθμίζει συνειδητά το ζήτημα των αλλαγών στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, που τροφοδοτεί τον αλυτρωτισμό. Ταυτόχρονα, τα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό και η αντιπαράθεση στον άξονα «εθνικισμός - κοσμοπολιτισμός» αναδεικνύονται σε «καταλύτη» για την επιτάχυνση διεργασιών σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος. Η κυβέρνηση προσάπτει στη ΝΔ ροπή στον εθνικισμό, για τις θέσεις και τις αντιφάσεις της στο ονοματολογικό και προσπαθεί να ενισχύσει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές στο δίπολο «πρόοδος - συντήρηση». Με τον τρόπο αυτό, ασκεί πίεση κυρίως στο ΠΑΣΟΚ να διαρρήξει κάθε προοπτική συνεννόησης με τη ΝΔ και, ταυτόχρονα, διακινεί σενάρια για μελλοντικές «προοδευτικές» συνεργασίες, που ξεπερνούν κατά πολύ την ψήφιση στη Βουλή μιας συμφωνίας για το όνομα της ΠΓΔΜ.

***

Από την πλευρά της, η ΝΔ αξιοποιεί τη διαφοροποίηση Καμμένου από την επίσημη κυβερνητική θέση για να οξύνει αντιθέσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ προσδοκά οφέλη και από την «κάλυψη» που δίνει σε ένα μέρος του ακροατηρίου της, με εθνικιστικές και ακροδεξιές απόψεις, να συμμετάσχει στα συλλαλητήρια. Αλλες δυνάμεις, όπως η ΛΑΕ και η Κωνσταντοπούλου, προσπαθούν να ψαρέψουν στα επικίνδυνα θολά νερά του εθνικισμού στο όνομα του «αντικυβερνητικού χαρακτήρα» των συλλαλητηρίων, όπως έκαναν άλλωστε και με τους «αγανακτισμένους» παλιότερα. Ενώ και η Χρυσή Αυγή παρεμβαίνει για να συγκρατήσει δυνάμεις που διεκδικούνται και από άλλους χώρους, καθώς όλοι συμφωνούν ότι τα συλλαλητήρια και η αναβίωση του ονοματολογικού μετά από 26 σχεδόν χρόνια δημιουργούν το έδαφος για τη συγκρότηση του χώρου «δεξιά της δεξιάς» ως μιας υπολογίσιμης δύναμης για το αστικό πολιτικό σύστημα. Η προοπτική αυτή δεν φαίνεται να δυσαρεστεί ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, υπολογίζοντας ότι θα αποδυναμώσει τη ΝΔ.

***

Οπως και να 'χει, τα σενάρια προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση εκκολάπτονται στο έδαφος της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, που βρίσκεται σε εξέλιξη και στόχο έχει να εξασφαλίσει σταθερότητα στην κυβερνητική εναλλαγή, ώστε να προχωράνε ανεμπόδιστα τα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και να ανανεώνεται η ικανότητα του συστήματος να απορροφά τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Με δεδομένα τα παραπάνω, η θέση των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, της μικρομεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας δεν είναι στα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό παρέα με τους εθνικιστές. Ούτε βέβαια στην κερκίδα του αστικού κοσμοπολιτισμού. Η θέση τους είναι στον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους στην περιοχή, για την απεμπλοκή της Ελλάδας απ' αυτούς, ενάντια στο δηλητήριο του εθνικισμού και του αλυτρωτισμού, που στάζει για τα συμφέροντά της η αστική τάξη, ζητώντας από τους λαούς να χύσουν το αίμα τους γι' αυτά.

Σχετικά με τα συλλαλητήρια

Οσοι σκέφτονται να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο της Αθήνας για το όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ), ωθούμενοι από αγνό και άδολο πατριωτισμό, ιδιαίτερα εν ενεργεία και απόστρατοι των Ενόπλων Δυνάμεων, πρέπει να προβληματιστούν.

Οταν, για παράδειγμα, από διοργανωτές ακούγονται συνθήματα, όπως «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική». Διότι η ελληνική Μακεδονία αναμφισβήτητα είναι ελληνική. Ομως, η γεωγραφική περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας έπιανε έναν ευρύτερο χώρο, που σήμερα βρίσκεται και εκτός των συνόρων της Ελλάδας.
Είναι γνωστό ότι μετά τη λήξη του Β' Βαλκανικού Πολέμου, με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, καθορίστηκαν τελεσίδικα τα σύνορα των βαλκανικών χωρών. Ετσι, ο ιστορικά γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας κατανεμήθηκε ανάμεσα σε τρία κράτη (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία). Από πλευράς Ελλάδας τη Συνθήκη υπέγραψε ο Ελ. Βενιζέλος.

Κάθε λαϊκός άνθρωπος, λοιπόν, που δηλώνει πατριώτης και δεν ανέχεται αλυτρωτικές βλέψεις σε βάρος της Ελλάδας, δεν επιτρέπεται ο ίδιος να διακατέχεται από αντίστοιχες βλέψεις σε βάρος ξένων εδαφών. Γιατί αλλιώς, σημαίνει ότι πρέπει να καταγγελθεί η Συνθήκη του Βουκουρεστίου και να εγερθεί θέμα διεκδικήσεων εκ μέρους της Ελλάδας, για τα δήθεν αλύτρωτα εδάφη της Μακεδονίας. Δηλαδή, σ' αυτήν την περίπτωση έχουμε έκφραση αλυτρωτισμού από το μέρος μας εναντίον της ΠΓΔΜ και της Βουλγαρίας. Είναι αυτό που θέλουμε;

Γιατί όμως ανοίγει σήμερα το θέμα της ΠΓΔΜ; Είναι μήπως η ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης, που ωθεί τους δύο λαούς στην αναζήτηση λύσης; Φυσικά όχι! Είναι γνωστό ότι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ επείγονται να δέσουν την ΠΓΔΜ και την Αλβανία στο άρμα τους και όχι για το καλό των λαών. Στόχος τους είναι Ελλάδα και ΠΓΔΜ να καταλήξουν σε συμφωνία, έτσι ώστε τον Ιούλη να προσκληθεί η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ, χωρίς αντιρρήσεις, ώστε στη συνέχεια να ακολουθήσει νέα πρόσκληση για ένταξη στην ΕΕ. Ομως, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη σχετικά ότι το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ εμφανίστηκε όταν οι ευρωατλαντικές λυκοσυμμαχίες, διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία, άλλαξαν για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα σύνορα στην Ευρώπη. Σήμερα, μπορεί κανείς να τους έχει εμπιστοσύνη; Καμιά! Από τους διοργανωτές όμως των συλλαλητηρίων αλλά και από πολιτικά κόμματα αυτή η πλευρά του ζητήματος μένει στο απυρόβλητο!

Αυτού του είδους τα συλλαλητήρια, στην πραγματικότητα κρύβουν την ουσία, περιορίζοντας το ζήτημα κυρίως στο όνομα! Το ίδιο και κόμματα! Η πρόταση του ΚΚΕ είναι ολοκληρωμένη. Συνοπτικά προβλέπει ότι:

• Κάθε λύση στην οποία περιλαμβάνεται το όνομα «Μακεδονία», ή παράγωγά του θα πρέπει να ορίζεται ρητά ως γεωγραφικός προσδιορισμός.
• Πρώτα απ' όλα πρέπει να γίνει προσπάθεια να μπει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, με αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων. Να γίνουν οι απαραίτητες τροποποιήσεις στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας.
• Το ΚΚΕ είναι αντίθετο με την πορεία ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ για συμφέροντα ξένα προς το λαό. Σχετικά παίρνεται υπόψη η εμπειρία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που έχει αποδείξει ότι η συμμετοχή των δύο χωρών σ' αυτές τις ενώσεις ούτε την ειρήνη ούτε την εδαφική ακεραιότητα και ασφάλεια των λαών εξασφάλισε!

Το ΚΚΕ αγωνίζεται ώστε να αντιμετωπιστεί η ιμπεριαλιστική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στα Βαλκάνια, της χρησιμοποίησης από τους ιμπεριαλιστές υπαρκτών ή και ανύπαρκτων μειονοτικών προβλημάτων, του διαμελισμού κρατών και της δημιουργίας προτεκτοράτων. Οι ανάγκες των λαών της περιοχής, η αμοιβαία επωφελής συνεργασία των χωρών, μπορούν να διασφαλιστούν μόνο με την αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, όπως και κάθε άλλη ιμπεριαλιστική ένωση, με τους λαούς νοικοκύρηδες στον τόπο τους.

Οι λαοί των Βαλκανίων δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε αναμεταξύ μας. Αντίθετα, έχουμε κοινό συμφέρον να αγωνιστούμε ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και άλλους ιμπεριαλιστές. Να αγωνιστούμε ενάντια στις κυβερνήσεις των χωρών, που χαράζουν την πολιτική τους σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, σε βάρος των λαών. Τέλος, τονίζεται ιδιαίτερα ότι κανένας αγνός πατριώτης δεν έχει θέση σε συλλαλητήρια στα οποία, εκτός των άλλων κομμάτων, συντεταγμένα συμμετέχουν το ναζιστικό, εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και άλλοι φασίστες, όπως συνέβη στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.

Γιάννης ΝΤΟΥΝΙΑΔΑΚΗΣ
Υποναύαρχος ε.α. ΠΝ

Το «δικό τους»...

«Καθαρή έξοδος με δικό μας πρόγραμμα». «Σχέδιο μεταρρυθμίσεων με ελληνική σφραγίδα». Είναι μερικοί από τους τίτλους με τους οποίους ο κυβερνητικός Τύπος παρουσιάζει τις μέρες αυτές τα σχέδια που καταρτίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «δικής της κοπής», για το πώς θα στηρίξει το κεφάλαιο μετά το τέλος του τρέχοντος μνημονίου.
Τα σχέδια αυτά, με τις ανάλογες παραινέσεις εταίρων και ιμπεριαλιστικών θεσμών, κάθε άλλο παρά γράφονται σε λευκό χαρτί. Είναι το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, το αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο που εμπλουτίζεται διαρκώς ώστε να θωρακίζονται η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου, τα μέτρα που έχουν συναποφασιστεί με ορίζοντα δεκαετιών, στο φόντο και των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, οι «απαραίτητες προϋποθέσεις» και η βάση εκκίνησης.
Πάνω σε αυτά, και πολύ περισσότερο πάνω στις πολλάκις διατυπωμένες «ανάγκες» και «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων, όπως δείχνει και η πρόσφατη παρέμβαση των βιομηχάνων, έρχεται να γράψει η κυβέρνηση τις «νέες» σελίδες θωράκισης των επιχειρηματικών ομίλων.
Είναι οι ανάγκες για «τροφοδότηση» των επιχειρηματικών ομίλων με νέο «ζεστό» χρήμα και διευκολύνσεις, αυτές που επιβάλλουν διευθετήσεις και ευκολίες πληρωμής σε ό,τι αφορά το κρατικό χρέος, και «έξοδο στις αγορές», με εγγύηση - «μαξιλάρια ασφαλείας» βγαλμένα από τις ατελείωτες θυσίες του λαού, τη φοροληστεία, το τσεκούρι σε Υγεία - Πρόνοια κ.ο.κ.
Είναι το σχέδιο αυτό που έχει ως απαραίτητο όρο τη θωράκιση του τραπεζικού συστήματος ώστε να τροφοδοτήσει το νέο γύρο καπιταλιστικής συσσώρευσης, που μεταξύ άλλων περνάει και μέσα από τη γενίκευση των πλειστηριασμών λαϊκών σπιτιών.
Και βέβαια είναι οι ανάγκες «θωράκισης» της καπιταλιστικής κερδοφορίας αλλά και οι ανάγκες προσέλκυσης κεφαλαίων στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, αυτές που «γράφουν» στην προμετωπίδα του σχεδίου την ανάγκη για απαρέγκλιτη συνέχιση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.
Είτε αυτές αφορούν την παγιοποίηση - «κωδικοποίηση» των αντεργατικών ανατροπών ώστε να μην υπάρξει «πισωγύρισμα» σε όσα κέρδισε το κεφάλαιο στα χρόνια της κρίσης, είτε τις επιπλέον διευκολύνσεις για το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, που μεταξύ άλλων σημαίνουν νέο γύρο επίθεσης σε αυτοαπασχολούμενους και επαγγελματίες.
Το σχέδιο αυτό, και ο ιδιαίτερος στόχος της αστικής τάξης να αναδειχθεί η χώρα σε κόμβο Ενέργειας και εμπορευμάτων, έχουν ως βασικό τους σκέλος την προσπάθεια για τη «γεωπολιτική αναβάθμισή» της στην περιοχή.
Προσπάθεια που περνά μέσα από την «αναβάθμιση» της επικίνδυνης εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τροφοδοτεί την «ενεργητικότητα» της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά το κλείσιμο ανοιχτών ζητημάτων με ΠΓΔΜ και Αλβανία ώστε να διευκολυνθεί η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δ. Βαλκανίων, αλλά και τη διαθεσιμότητά της να αναλάβει το ρόλο του «σημαιοφόρου» των ευρωατλαντικών σχεδίων συνολικά στην περιοχή.
Οι εργαζόμενοι, τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, απέναντι στο «εθνικό» σχέδιο του κεφαλαίου, που για τους ίδιους σηματοδοτεί επίθεση χωρίς τέλος αλλά και μεγάλους κινδύνους, πρέπει να αντιπαραβάλουν το δικό τους, εκείνο που αφορά την ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση των αναγκών τους.
Γύρω από αυτό το σχέδιο, χρειάζεται να δυναμώσουν η συζήτηση, η οργάνωση, η διεκδίκηση σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά. Γύρω από αυτό το σχέδιο μπορούν και πρέπει να βρουν «κοινή στέγη» εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες. Και είναι αυτό το σχέδιο που σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του μπορεί να δώσει φιλολαϊκή διέξοδο, να σημάνει αντεπίθεση.