Αυτοαποκαλύπτονται

Αυτοαποκαλύπτονται

Στεναχώρια από το ΝΑΡ και την εφημερίδα τους «Πριν» γιατί το ΚΚΕ εντάσσει στους φορείς του οπορτουνιστικού ρεύματος το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και για απόδειξη χρησιμοποιεί τους άμεσους αντικαπιταλιστικούς στόχους τους και το ζήτημα της εξουσίας. Ποιους εννοεί άμεσους αντικαπιταλιστικούς στόχους; Τα αιτήματα για «τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, την κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση του τραπεζικού συστήματος με εγγύηση των καταθέσεων, την αποχώρηση από το ευρώ, την ευρωζώνη, με στόχο την έξοδο και αντικαπιταλιστική διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης... Αιτήματα που δίνουν νόημα και υλικό περιεχόμενο στον κοινό στόχο "την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές", αυτοί οι μοναδικά ένοχοι. Και τελικά απέναντι στη φρίκη της προωθούμενης πολιτικής της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ, ΔΝΤ, να οδηγεί στην αποσυσπείρωση αντί της συσπείρωσης ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων» («Πριν», 16/1/2011).

Στην ίδια ρότα, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ όπως η ΚΟΕ, το «μέτωπο του Αλαβάνου», ο Π. Λαφαζάνης και δυνάμεις του «Αριστερού Ρεύματος» του ΣΥΝ προτείνουν ως φιλολαϊκή διέξοδο από την «κρίση χρέους», όπως λένε, το λένε και αστοί πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές, «αιχμές και συνθήματα άμεσης υλοποίησης, όπως η έξοδος από την Ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ - ΕΕ, το διώξιμο της κυβέρνησης Παπανδρέου κ.λπ.»(«Δρόμος», 8/1/2011), τους οποίους επίσης βαφτίζουν αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης που συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων και προοπτικά οδηγούν στο σοσιαλισμό. Επιμένουν μάλιστα ότι το αίτημα της αλλαγής της κυβέρνησης είναι αντικαπιταλιστικό! Οπως συμφωνούν ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό την κατοχή της τρόικας, όταν το ίδιο το μονοπωλιακό κεφάλαιο στην Ελλάδα επέλεξε αυτό το δρόμο και δεν του επιβλήθηκε. Οταν το χρέος έγινε το πρόσχημα για αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν την εργατική δύναμη, αυξάνοντας την εκμετάλλευση.

Ταυτόσημες, λοιπόν, πολιτικές εξόδου από την κρίση, όπως φαίνεται από τα γραφτά τους, και μάλιστα με αντικαπιταλιστική φρασεολογία, ως φιλολαϊκές, δυνάμεων φαινομενικά διαφορετικών πολιτικών χώρων που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε αντιπαράθεση, αφού ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που κάνουν κριτική στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη του συστήματος. Κι όμως, συμπίπτουν σε στρατηγικά ζητήματα.

Αυτή η κοινή πολιτική πρόταση εμφανίζει σαν κεντρικό ζήτημα το ύψος του δημόσιου χρέους, απομονωμένο απ' τον ταξικό χαρακτήρα της ανάπτυξης, τους παράγοντες που διαμορφώνουν την ανισόμετρη θέση μιας οικονομίας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και την αιτία της καπιταλιστικής κρίσης.

Ας δούμε όμως και την ουσία αυτής της δήθεν αντικαπιταλιστικής πολιτικής.

Το βασικό στην προκειμένη περίπτωση είναι ποια κυβέρνηση θα επιβάλει όλα τα παραπάνω και αν αυτή θα πάρει μέτρα κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Και για τα δυο δε λένε κουβέντα. Από τα συμφραζόμενα μιλούν για μια κυβέρνηση που δε θα είναι αυτή του ΠΑΣΟΚ. Αρα μια άλλη αστική κυβέρνηση, που θα υπηρετεί το κεφάλαιο. Κάνουν λόγο για κρατικοποίηση τραπεζών (αυτό το έχουν κάνει άπειρες φορές καπιταλιστικές κυβερνήσεις, όπως της ΝΔ όταν κρατικοποίησε τον όμιλο Ανδρεάδη που είχε την Εμπορική, ή του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα την Εθνική). Ο καπιταλισμός έμεινε καπιταλισμός.

Επομένως, ούτε λαϊκές συνειδήσεις ριζοσπαστικοποιεί, ούτε στο σοσιαλισμό οδηγεί, ούτε αντικαπιταλιστικοί στόχοι πάλης για το κίνημα είναι.

Ουσιαστικά, προτείνουν στο λαϊκό κίνημα να αγωνιστεί για έναν καπιταλισμό λιγότερο βάρβαρο, ως μεταβατικό στάδιο για το σοσιαλισμό! Προτείνουν διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού με αστική διακυβέρνηση ως φιλολαϊκή διέξοδο. Μιλούν για έναν καπιταλισμό χωρίς εξάρτηση! Μόνο που συγκαλύπτουν την αλληλεξάρτηση του κεφαλαίου σε ανισόμετρη βεβαίως βάση και είναι αντικειμενικό. Θα συνεχίζεται ακόμη και αν εφαρμοστεί η «επαναστατική τους πρόταση». Αντικειμενικά προτείνουν σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα και υποταγή της πάλης του εργατικού κινήματος σ' αυτό. Ας μην παραπονιούνται λοιπόν για τον οπορτουνισμό τους.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

7/8/2011

 -- Πάλη για «αστική διακυβέρνηση λαϊκής ανακούφισης» ή για τη λαϊκή εξουσία;

24/7/2011

 -- Για τις διεργασίες στο χώρο του οπορτουνισμού

30/1/2011

 -- Αλλη αστική διαχείριση ή λαϊκή εξουσία;

11/1/2011

 -- Υπουλη και επικίνδυνη πολιτική

14/11/2010

 -- «Αντικαπιταλιστικό» καμουφλάζ σε γραμμή ενσωμάτωσης

Ποιος είναι πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;

ΦΕΒ 16

Αναρτήθηκε από τον/την tanstil

Πατριώτης δεν είναι αυτός που μισεί τους ξένους, τους αλλόθρησκους, τους διαφορετικούς. Πατριώτης δεν είναι αυτός που θεωρεί πως “το έθνος και η φυλή του είναι ανώτερα”, και άλλες τέτοιες μπούρδες. Πατριώτης δεν είναι ο εθνικιστής, ο φασίστας, ο ναζί.

Πατριώτης, δεν είναι ούτε αυτός που υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, και κατά τα άλλα επενδύει τον λόγο του με“πατριωτικό αίσθημα”! Πατριώτης, δεν μπορεί να είναι, ο κεφαλαιοκράτης, ο καπιταλιστής, το αρπακτικό.

Όλοι αυτοί οι “πατριώτες”, έχουν αποδειχτεί οι χειρότεροι προδότες στην ιστορία αυτού του τόπου.

Το ποιοι έχουν σταθεί πατριώτες σε αυτό το χώμα, το γνωρίζουμε από την πορεία τους, τις πράξεις τους, και το χυμένο αίμα τους. Πατριώτες, είναι αυτοί που πάλεψαν για την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας μας, και για την αποτίναξη κάθε ιμπεριαλιστικής οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης. Είναι αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στο ξεπούλημα της Ελλάδας, στο ξένο κεφάλαιο. Είναι αυτοί που παλεύουν για την δικαιοσύνη και την ευημερία του λαού αυτού του τόπου, και όχι της πλουτοκρατίας.

Όπως είχε πει ο Άρης Βελουχιώτης, στην ιστορική του ομιλία στη Λαμία:

“Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;”

Όλοι αυτοί, δεν αλλάζουν! Άλλαξε εσύ!

Αναρτήθηκε από τον/την tanstil

Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, εκλέχθηκε λέγοντας ψέματα για “λεφτά που υπήρχαν”, ενώ γνώριζε πολύ καλά την πραγματικότητα. Ο Σαμαράς, για ένα χρονικό διάστημα επιχειρούσε να κοροϊδέψει κι αυτός το λαό, φορώντας το “αντιμνημονιακό”κοστούμι. Βέβαια, όταν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, επέβαλαν στο Σαμαρά να βάλει“πλάτη”, αυτός δεν δίστασε να κάνει μια απίστευτη κωλοτούμπα και να ψηφίσει με χέρια και με πόδια το νέο μνημόνιο.

Το θετικό της υπόθεσης είναι πως, ακόμα και οι πιο εθελοτυφλούντες, πλέον έχουν καταλάβει πως όλοι αυτοί δεν αλλάζουν. Η πολιτική τους αποτελείται από ψέματα, που όταν δεν πιάνουν αρχίζουν οι εκβιασμοί, και που αν δεν δώσουν ούτε κι αυτοί καρπούς, παίρνει σειρά η καταστολή και οι προβοκάτσιες σε βάρος του λαϊκού κινήματος.

Όλοι αυτοί, δεν αλλάζουν! Άλλαξε εσύ!

Λύση υπέρ του λαού, δεν μπορεί να δοθεί ούτε από “αριστερή”, ούτε από πασοκική, ούτε από άλλου είδους σοσιαλδημοκρατική (γιατί απ’ ότι φαίνεται πολλοί είναι αυτοί που ετοιμάζονται να θολώσουν τα νερά, και να το παίξουν “σωτήρες” μέσα από άλλους πολιτικούς σχηματισμούς), ούτε από νεοδημοκρατική, ούτε από άλλου είδους δεξιά, διαχείριση του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Η μόνη ρεαλιστική λύση που είναι υπέρ του λαού, προϋποθέτει το τσάκισμα των οικονομικών δομών του καπιταλισμού, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, και την άσκηση της εξουσίας από τον ίδιο το λαό. Μια τέτοια εξουσία, θα μπορέσει να διαγράψει μονομερώς τα χρέη που δημιούργησε η πλουτοκρατία, να αποδεσμεύσει την πατρίδα μας από την λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να σχεδιάσει την οικονομία σύμφωνα με τις ανάγκες του λαού, καθώς πλέον ο ίδιος ο λαός θα είναι ιδιοκτήτης του πλούτου που θα παράγει.

Αυτή είναι η πρόταση εξουσίας που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Αυτή είναι η πρόταση εξουσίας που η πλουτοκρατία φοβάται όπως “ο διάολος φοβάται το λιβάνι”, και γι’ αυτό επιχειρεί να την παρουσιάσει ως “ουτοπική”.

Κύλησε ο τέντζερης...

Κύλησε ο τέντζερης...

Γρηγοριάδης Κώστας

Παντελώς ανυπόστατοι και άδικοι είναι οι «φόβοι» που εκφράζονται από διάφορα αστικά ΜΜΕ ότι η προσχώρηση των πρώην στελεχών του ΛΑ.Ο.Σ. Μ. Βορίδη και Α. Γεωργιάδη στη ΝΔ θα αλλοιώσει τάχα τα χαρακτηριστικά ή την ιδεολογία της ΝΔ. Κανένας τέτοιος «φόβος» δεν υπάρχει, γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν διαφορές ούτε ιδεολογικές ούτε πολιτικές μεταξύ της ΝΔ και των στελεχών του ΛΑ.Ο.Σ., όχι μόνο αυτών που προσχωρούν αλλά και αυτών που μένουν στο ΛΑ(Γ)Ο της πλουτοκρατίας. Αλλωστε, από τη ΝΔ ξεπήδησε ο ΛΑ.Ο.Σ. Και μπορεί οι αποκαλούμενες «ακραίες» θέσεις που είχαν ως σημαία τους τα πρώην (και νυν) στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ., να λειαίνονται στον πολιτικό λόγο και το πρόγραμμα της ΝΔ, αλλά επί της ουσίας δεν υπάρχουν διαφορές. Τα τελευταία χρόνια η ηγεσία της ΝΔ πρωταγωνιστεί στο κυνήγι κατά των μεταναστών, ζητώντας κατάργηση των όποιων θετικών διατάξεων του ισχύοντος νόμου και πλειοδοτώντας διαρκώς στη χρήση αστυνομικής βίας σε βάρος τους. Κι επειδή η στάση απέναντι στους μετανάστες είναι προέκταση της στάσης απέναντι στην εγχώρια εργατική τάξη, η ηγεσία της ΝΔ, ταυτόχρονα με τη στήριξη των μνημονίων της λαϊκής χρεοκοπίας, βρίσκεται σταθερά στην πρώτη γραμμή του μαύρου αντιαπεργιακού μετώπου, συμμετέχοντας ενεργά στην κατασυκοφάντηση των απεργιακών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων των εργαζομένων και ζητώντας διαρκώς την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Στο στόχαστρό της βρίσκονται σταθερά οι ταξικοί αγώνες του ΠΑΜΕ και συνήθως είναι το πρώτο κόμμα που βγάζει ανακοινώσεις για να τους «καταγγείλει». Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι τα πρώην στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. δεν προσχωρούν σε κάποιο «ξένο» κόμμα, αλλά σε κόμμα εντελώς οικείο, όντας σαν στο σπίτι τους. Η συνεργασία τους με τη ΝΔ είναι εγγυημένη, άλλωστε συνεργάζονταν αρμονικά μαζί της, όπως και με το ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

18/2/2012

 -- Κύλησε ο τέντζερης...

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ Με βάση τα «ευρά» ή τις λαϊκές ανάγκες;

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ

Με βάση τα «ευρά» ή τις λαϊκές ανάγκες;

Ιστορικά ξεπερασμένη η κοινωνία που συρρικνώνει την παραγωγή, καταστρέφει τα μέσα παραγωγής και πετάει τους εργαζόμενους στο δρόμο, επειδή η συνέχιση της παραγωγικής διαδικασίας δε συμφέρει τα αφεντικά

Ακαλλιέργητες και χέρσες περιοχές του Καζαχστάν, αξιοποιήθηκαν από τη σοβιετική εξουσία στην ΕΣΣΔ και σε σύντομο χρονικό διάστημα, μετατράπηκαν σε σπουδαίες περιοχές παραγωγής σιταριού. Οταν η γη δεν αποτελεί εμπόρευμα και τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο λαό...

Η πολυπόθητη ανάπτυξη, για την οποία υποτίθεται ότι κόπτονται τα επιτελεία των αστών, σκοντάφτει, όπως υποστηρίζουν, στην έλλειψη των κατάλληλων όρων και επενδυτικών κινήτρων, που θα προσελκύσουν το μεγάλο κεφάλαιο να δώσει το «πράσινο φως», για να ξεκινήσει ένας καινούργιος οικονομικός κύκλος. Μέχρι τότε, που στην πραγματικότητα σημαίνει μέχρι να καταστραφεί το ...υπερβάλλον παραγωγικό δυναμικό, να κλείσουν δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, ώστε να μπορούν οι εναπομείναντες μεγαλοεπιχειρηματίες να κερδίζουν περισσότερα και, μαζί, μέχρι να φτάσει η ανεργία στο απόγειό της και να παρθούν μέτρα για να γίνει ακόμα πιο συμφέρουσα - πιο φτηνή - για το κεφάλαιο η εργατική δύναμη, θα υπάρχει επενδυτική απραξία και συνεχής πτώση της παραγωγικής δραστηριότητας. Μετά ...βλέπουμε.

Στις κοινωνίες που τα πάντα αποτιμώνται σε νομισματικές μονάδες, στη δική μας την περίπτωση σε ευρώ, δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σε ευρώ, και μάλιστα σε ευρώ με τη μορφή του κέρδους, εκτιμώνται τα δεδομένα ολόκληρης της κοινωνίας. Μετατρέπουν τα πάντα σε μονάδες χρήματος και κάνοντας διάφορα αθροίσματα αποφαίνονται για την υπάρχουσα κατάσταση και τις μελλοντικές προοπτικές. Τόσα ευρώ το ΑΕΠ, τόσα ευρώ οι επενδύσεις, τόσα ευρώ τα εισοδήματα διαφόρων τάξεων και κοινωνικών ομάδων, τόσα τα ευρώ του πλεονάσματος ή του ελλείμματος και πάει λέγοντας. Και βεβαίως, όταν τα περισσότερα ευρώ ενθυλακώνονται από μια χούφτα μεγαλοκαπιταλιστές, μετά δεν υπάρχει δεκάρα για την πλειοψηφία του λαού. Και ενώ υπάρχει υπερπαραγωγή εμπορευμάτων, αντικειμένων κατανάλωσης και μέσων παραγωγής, το συσσωρευμένο από τα κέρδη κεφάλαιο δεν ξαναμπαίνει στην παραγωγή, δε γίνονται επενδύσεις, δε διευρύνεται η παραγωγή, γιατί δεν μπορούν να πουληθούν ούτε μέσα παραγωγής ούτε αντικείμενα κατανάλωσης, δηλαδή εκδηλώνεται η κρίση στην καπιταλιστική οικονομία.

Ο πλούτος που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι στην ΕΣΣΔ, επέστρεφε στους ίδιους, σε όλα τα επίπεδα. Στη φωτογραφία, μεταλλουργοί του Λίπετσκ, απολαμβάνουν ένα χαλαρωτικό μπάνιο μετά τη βάρδια στην πισίνα

Με βάση τα ευρώ και ανάλογα με το πώς εκδηλώνονται τα συγκυριακά συμφέροντα των διαφόρων ομάδων της οικονομικής ολιγαρχίας, διαμορφώνονται οι τάσεις και αναλογίες εξέλιξης ανάμεσα στους διάφορους τομείς και κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας.

Αναρχα και ...αυτιστικά

Βλέπουν, για παράδειγμα, οι καπιταλιστές ότι με βάση τα δεδομένα, υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες για την κερδοφορία στον Α ή τον Β κλάδο της οικονομίας. Τότε, αυτόματα, άναρχα και σχεδόν ...αυτιστικά, μεγάλος αριθμός επιχειρηματιών σπεύδει να τοποθετήσει τα κεφάλαιά του σε αυτούς τους κλάδους. Αντίθετα, όταν διαπιστώνουν ότι σε κάποιους κλάδους υπάρχει κορεσμός, τότε αποσύρονται ομαδικά. Επειδή τα πάντα γίνονται για τα ...«ευρά», δηλαδή για το κέρδος, οι αναλογίες αυτές στην πραγματικότητα οδηγούν σε δυσαναλογίες, οι οποίες διαταράσσουν την όποια παραγωγική - οικονομική δραστηριότητα. Επιπλέον, δημιουργούνται ανισορροπίες, οι οποίες πολλές φορές αποδεικνύονται ανυπέρβλητες και αργά ή γρήγορα, στη βάση κυρίως των αδιεξόδων που δημιουργεί ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας και η ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της παραγωγής από τους καπιταλιστές, προκαλούν το ξέσπασμα των οικονομικών κρίσεων.

Το αστικό κράτος, από την πλευρά του, έρχεται με τις εκάστοτε πολιτικές του επιλογές να στηρίξει τα συμφέροντα των διαφόρων επιχειρηματικών ομάδων, ταυτόχρονα όμως εξυπηρετώντας την άρχουσα τάξη συνολικά, παίρνει μέτρα που σε κάποιο βαθμό επιδιώκουν να αμβλύνουν μαζί με τις βασικές αντιθέσεις του συστήματος και τις δυσαναλογίες που δημιουργεί στη συνολική οικονομική δραστηριότητα η άναρχη κίνηση των κεφαλαίων.

Στιγμιότυπο από παιδικό σταθμό στην ΕΣΣΔ, πριν από περίπου τέσσερις δεκαετίες. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, χιλιάδες παιδιά μένουν εκτός παιδικών σταθμών λόγω ελλείψεων σε υποδομές και προσωπικό. Ετσι δημιουργούνται τεράστια προβλήματα στους γονείς και στα «εγκλωβισμένα» παιδάκια τους...

Για παράδειγμα, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '60, στην Ελλάδα είχαν διαμορφωθεί οι όροι για υψηλή κερδοφορία σε κλάδους της βιομηχανικής παραγωγής, όπως ήταν η βιομηχανία τροφίμων, η κλωστοϋφαντουργία, το δέρμα, κ.ά. Το αναμενόμενο κέρδος λειτούργησε σαν μαγνήτης και το σημαντικότερο μέρος των ιδιωτικών κεφαλαίων κατευθύνθηκε προς αυτούς τους κλάδους. Απόρροια αυτής, της συνδεδεμένης με το επιχειρηματικό κέρδος, άναρχης κινητικότητας που επέδειξε το κεφάλαιο, ήταν παράλληλα με την ανάπτυξη των συγκεκριμένων κλάδων να παρατηρηθεί πλήρης υποβάθμιση των άλλων κλάδων της βιομηχανίας. Το γεγονός ότι στους εκπροσώπους του ιδιωτικού κεφαλαίου δεν «περίσσευαν» ευρώ, προκειμένου να τοποθετηθούν, για παράδειγμα, στη βιομηχανία επεξεργασίας του χαρτιού ή του ξύλου, επειδή εκεί τα αναμενόμενα κέρδη ήταν σαφώς χαμηλότερα, δημιουργούσε οπωσδήποτε δυσαναλογίες ανάμεσα στους διάφορους κλάδους της βιομηχανικής παραγωγής. Αυτό όμως δεν επηρέαζε σημαντικά τους βιομηχανικούς κλάδους που βρίσκονταν σε τροχιά ανάπτυξης. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλου είδους δυσαναλογίες - ανισορροπίες, οι οποίες επηρεάζουν άμεσα τους αναπτυσσόμενους κλάδους και στο βαθμό που δεν επιλυθούν άμεσα, απειλούν με κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα της παραγωγικής διαδικασίας. Το παράδειγμα με τις αναγκαίες υποδομές είναι χαρακτηριστικό. Μπορεί λοιπόν να σημειώθηκε ραγδαία ανάπτυξη των κλάδων της βιομηχανίας που προαναφέρθηκαν, την ίδια στιγμή όμως η μεγάλη καθυστέρηση στη δημιουργία, ας πούμε, του αναγκαίου οδικού δικτύου για τη μεταφορά των παραγόμενων εμπορευμάτων, θα μπορούσε να απειλήσει άμεσα τις ίδιες τις προοπτικές των κλάδων αυτών. Απειλή θα μπορούσε να αποτελέσει επίσης η μη ικανοποίηση των αναγκών της βιομηχανίας για πρόσθετη ενεργειακή ισχύ ή για υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών, κλάδοι ιδιαίτερα μεγάλης έντασης κεφαλαίου και χαμηλών προσδοκιών άμεσης κερδοφορίας.

Την απροθυμία του ιδιωτικού κεφαλαίου να ρίξει κάποια ευρώ σε αυτούς τους τομείς, απροθυμία που οδηγεί σε δυσαναλογίες που είναι δυνατόν να προκαλέσουν αρρυθμίες στη συνολική αναπαραγωγή του κεφαλαίου και άρα να απειλήσει ολόκληρο το σύστημα, έρχεται να την καλύψει το αστικό κράτος. Επειδή όμως και αυτό, εκπροσωπώντας τα συλλογικά συμφέροντα των αστών, λειτουργεί με κριτήριο την ικανοποίηση της συνολικής κερδοφορίας της άρχουσας τάξης, μπορεί να μπαλώνει κάποια κενά, ταυτόχρονα όμως δημιουργεί και αναπαράγει άλλα προβλήματα που και αυτά με τη σειρά τους παίζουν το δικό τους ρόλο στη διαδικασία συσσώρευσης των αντιθέσεων που οδηγούν σε κρίση.

Η κερδοφορία βλάπτει την ανάπτυξη

Ολοι οι υπολογισμοί που γίνονται με βάση τα ευρώ των καπιταλιστών, την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τη συγκέντρωση των κεφαλαίων, έχουν τη βάση τους στον ίδιο το εκμεταλλευτικό χαρακτήρα των σχέσεων παραγωγής και στηρίζονται αποκλειστικά στο γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής αποτελούν ατομική ιδιοκτησία και ανήκουν στους καπιταλιστές, οι οποίοι τελικά και επιλέγουν πότε είναι συμφέρουσα και πότε όχι η παραγωγική διαδικασία. Αλλά και όταν, με αυτούς τους όρους, υπάρχει αύξηση της παραγωγικής δραστηριότητας και οικονομική ανάπτυξη, όπως αρέσκονται να λένε οι αστοί, ακόμα και τότε τα οφέλη από αυτήν τα προσπορίζονται οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, ενώ οι εργαζόμενοι, αυτοί που κινούν τα γρανάζια της παραγωγής και της ανάπτυξης, δεν κερδίζουν απολύτως τίποτα. Το αντίθετο, μάλιστα. Ολοι ξέρουμε τι συνέβη τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στην Ελλάδα, η οποία υποτίθεται πως αποτέλεσε παράδειγμα δυναμικής ανάπτυξης, αλλά ενώ όλα αυτά τα χρόνια η κερδοφορία του κεφαλαίου πράγματι αυξήθηκε σε δυσθεώρητα ύψη και η συγκέντρωση κεφαλαίων ήταν πρωτοφανής, η θέση των εργαζομένων όχι μόνο χειροτέρευε συνεχώς, αλλά τέθηκαν και οι βάσεις των ανατροπών για το σύνολο των μεταπολεμικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης.

Αυτή είναι η κοινωνία που τα πάντα μετρώνται σε ευρώ και επιχειρηματικά κέρδη.

Αλλά, τελικά, τι μπορεί να σημαίνει «επειδή δε συμφέρει εμένα τον κεφαλαιοκράτη», διακόπτω την παραγωγική διαδικασία, πετάω τους εργαζόμενους στο δρόμο, κατεβάζω τους διακόπτες των μηχανών, μετατρέπω τα εργοστάσια σε γήπεδα προς πώληση, δεν επενδύω, αφού δε θα έχω κέρδος, δηλαδή προκαλώ οικονομική κρίση; Σημαίνει ότι είναι μια κοινωνία ιστορικά ξεπερασμένη που πρέπει να ανατραπεί όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Τι συμφέρον μπορεί να έχει η πλειοψηφία του λαού από μια κοινωνία που επιτρέπει να ανήκουν τα πάντα, και κυρίως τα μέσα παραγωγής, στους λίγους και αυτοί, ανάλογα με το δικό τους οικονομικό συμφέρον, να αποφασίζουν για την πορεία και την τύχη ολόκληρης της κοινωνίας και των εκατομμυρίων των εργαζομένων; Εργαζόμενοι που έχουν τη διάθεση, τη δυνατότητα και την ικανότητα να παράγουν όλα αυτά που χρειάζονται για να ζήσουν, αλλά την άδεια για κάτι τέτοιο πρέπει να την δώσει το αφεντικό - ο αφέντης στην ουσία;

Το δικό μας κεφάλαιο

Απέναντι σε όλα αυτά, υπάρχει και άλλος τρόπος, άλλη λογική, αποτίμησης των δεδομένων που έχει στη διάθεσή της μια κοινωνία. Ενας τρόπος που και είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και ανταποκρίνεται άμεσα στις ανάγκες που έχει ο σύγχρονος εργαζόμενος. Εδώ υπολογίζεις τα δεδομένα, όπως ακριβώς τα βλέπεις και υπάρχουν! Εδώ δε μετράνε τα ευρώ κανενός.

Στη λαϊκή οικονομία μετράνε οι φυσικοί πόροι και πώς μπορούν να αξιοποιηθούν για το συμφέρον ολόκληρου του πληθυσμού. Μετράει πόσο εύφορη, πόσο καρποφόρα είναι η γη και πώς μπορεί να θρέψει το λαό. Μετράνε οι εργαζόμενοι με τις ικανότητές τους και τη δυνατότητα που έχουν να συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία. Μετράνε τα εργαλεία και τα μέσα παραγωγής. Μετράνε τα εργοστάσια και τα εργοτάξια. Μετράνε οι υποδομές. Μετράνε τα επιτεύγματα των επιστημών και της τεχνολογίας στην υπηρεσία της κοινωνικής ανάπτυξης.

Στη λαϊκή οικονομία αξία δεν έχουν τα ευρώ, με τα οποία μπορούν να αγοραστούν μηχανές και μαζί με τα ευρώ που θα δοθούν για την αγορά εργατικής δύναμης, να ξεκινήσει ένας παραγωγικός κύκλος, ώστε στο τέλος ο καπιταλιστής, πουλώντας το παραγόμενο προϊόν, να βρεθεί με περισσότερα ευρώ, από όσα είχε στην αρχή. Αυτό είναι σκέτη απάτη. Ούτε μπαίνει σε συζήτηση να συνεχίζεται ή να διακόπτεται η παραγωγική διαδικασία, ανάλογα με το αν βγαίνει κέρδος για τον λεγάμενο, τον συγκεκριμένο, ή όποιον άλλον.

Για τη λαϊκή οικονομία κοινωνικό όφελος σημαίνει να υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις, ώστε να αξιοποιείται το σύνολο των εφεδρειών που διαθέτει η κοινωνία, με στόχο να ικανοποιούνται οι ανάγκες των μελών της, στο παρόν και το μέλλον. Στον τομέα της οικονομίας, να βρίσκεις τρόπους, να σχεδιάζεις και να παράγεις - και να παράγεις τόσο και άλλο τόσο - όσο χρειάζεται για να καλυφθούν οι καθημερινές απαιτήσεις της ζωής των εργαζομένων. Οχι το κέρδος των λίγων, αλλά οι ανάγκες των πολλών. Για παράδειγμα, όπως είναι αδιανόητο για μια κοινωνία, σαν τη δική μας, να διακόψει την παραγωγή του ψωμιού, για τη λαϊκή οικονομία είναι εξίσου απαράδεκτο να σταματάει ή να μειώνει την παραγωγή σταριού και αλεύρων, ως συστατικών στοιχείων για την παρασκευή του ψωμιού. `Η, αντίστοιχα, όσο ο κόσμος εξακολουθεί και χρησιμοποιεί είδη κλωστοϋφαντουργίας, αποτελεί παραλογισμό να κλείνουν εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας. Το ίδιο εγκληματικό είναι να περιστέλλεται η παραγωγική διαδικασία σε μια σειρά τομείς της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής, που καλύπτουν καθημερινές ανάγκες των εργαζομένων, κάτι που η λαϊκή οικονομία θα το αντιμετωπίσει μέσα στο πλαίσιο της σχεδιοποιημένης ανάπτυξης και του καθορισμού συγκεκριμένων αναλογιών για την ολόπλευρη ανάπτυξη όλων των τομέων και κλάδων της παραγωγικής και γενικότερα οικονομικής δραστηριότητας.

Με βάση τις κοινωνικές ανάγκες

Κάνοντας, λοιπόν, μια απογραφή των προοπτικών που έχει μια κοινωνία όχι σε νομισματικές μονάδες, αλλά σε δυνατότητες κατηγοριοποιημένες στη φυσική τους μορφή και γνωρίζοντας παράλληλα τις κοινωνικές ανάγκες, αποφασίζεις πώς θα εκμεταλλευθείς τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, θεσπίζοντας ταυτόχρονα αυστηρότατες αρχές και νόμους για την ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος, πώς θα αξιοποιήσεις τις πρώτες ύλες, πώς θα διατάξεις το εργατικό δυναμικό, πώς θα αναπτύξεις διάφορους τομείς της οικονομίας, πώς θα εξασφαλίσεις τέτοιες αναλογίες ανάμεσα στους διάφορους τομείς και κλάδους, ώστε να σου αποδίδουν όσο γίνεται πιο παραγωγικά και αποτελεσματικά, με έναν και μοναδικό στόχο: Τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας και της ίδιας της παραγωγικής διαδικασίας σε τέτοια επίπεδα που θα ικανοποιούν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες του πληθυσμού. Σε αυτήν την περίπτωση δεν μοιράζεις στους διάφορους κλάδους ευρώ, έτσι που κάποια στιγμή να διαπιστώσεις ότι δεν υπάρχουν, επειδή κανένας καπιταλιστής δεν αποφασίζει να κάνει επενδύσεις. Αποφασίζεις, με βάση τον ολοκληρωμένο κεντρικό σχεδιασμό για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, ποια κτίρια θα παραχωρήσεις, πόσες μηχανές θα χορηγήσεις, πόσους εργαζόμενους των αναγκαίων ειδικοτήτων θα διαθέσεις, ώστε να εκπληρώσεις τα σχετικά πλάνα σου.

Ενα ακόμα παράδειγμα: Το ζήτημα της στέγασης των λαϊκών νοικοκυριών, ένα πρόβλημα που ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει, αλλά το έχει μετατρέψει σε έναν Γολγοθά ληστείας και εκμετάλλευσης των εργαζομένων, από τον οποίο απομυζούν κέρδη δισεκατομμυρίων ένα σωρό εκπρόσωποι του κεφαλαίου, από αυτούς που (από το πουθενά) βρέθηκαν να διαχειρίζονται τεράστιες εκτάσεις γης, μέχρι τους τραπεζίτες, τους μεγαλοκατασκευαστές, τις βιομηχανίες εξόρυξης ορυκτών και όλους τους κλάδους που εμπλέκονται με την οικοδομή κ.λπ.

Η κάλυψη των βασικών αναγκών στέγασης των σύγχρονων οικογενειών των εργαζομένων, στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας, της οικονομίας, δηλαδή, που θα είναι απαλλαγμένη από την ατομική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, μπορεί και είναι ρεαλιστικό να λυθεί, και μάλιστα με άμεσο τρόπο. Γιατί, όταν σήμερα μας λένε ότι για την κατασκευή εργατικών κατοικιών, απαιτούνται πολλά κεφάλαια, τα οποία η κοινωνία δεν μπορεί να διαθέσει, αυτό που έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους είναι ότι: Η εμπορευματοποιημένη γη είναι πανάκριβη. Οι πολυεθνικές βιομηχανίες δομικών υλικών δίνουν τσιμέντο, χαλίκι και άμμο μόνο στο βαθμό που εξασφαλίζουν υπερκέρδη. Οι κατασκευαστικές εταιρείες πρέπει να κερδίζουν ολοένα και περισσότερα κ.ο.κ. Στην κοινωνία όμως της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας, η γη και ο ορυκτός της πλούτος θα ανήκουν στην κοινωνία, κοινωνικοποιημένες θα είναι οι κατασκευαστικές εταιρείες, στο λαό θα ανήκουν και οι κλάδοι της βιομηχανίας που εμπλέκονται με τις κατασκευές και την οικοδομή.

Με αυτήν την έννοια το κράτος, που θα ελέγχεται από το λαό και θα απολογείται άμεσα σε αυτόν, θα αναλάβει την ευθύνη για τον άμεσο σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός προγράμματος κατασκευής σύγχρονων, άνετων και λειτουργικών εργατικών κατοικιών. Με τρόπο, μάλιστα, που η παραγωγική διαδικασία στους κλάδους που θα συμβάλουν για τη μαζική οικοδόμηση εργατικών κατοικιών, θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά για την ανάπτυξη της παραγωγικής δραστηριότητας συνολικά. Οπως ακριβώς θα συμβαίνει με την ανάπτυξη όλων των κλάδων της οικονομίας, αφού η πορεία τους θα είναι σχεδιοποιημένη και εκ των προτέρων εξασφαλισμένη η συνεχής παραγωγική διαδικασία, η πλήρης απασχόληση όλων των εργαζομένων, η ολική απορρόφηση του παραγόμενου προϊόντος.

Μια τέτοια προσέγγιση της λειτουργίας της οικονομίας, της λαϊκής οικονομίας, όπου αφέντης θα είναι ο ίδιος ο λαός, ούτε από κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων θα κινδυνεύει, ούτε από τις κρίσεις υπερπαραγωγής. Γιατί, ενώ στην κοινωνία των χρηματικών αποτιμήσεων και της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, που κινητήρια δύναμη είναι το επιχειρηματικό κέρδος τα μέσα παραγωγής πάντα υπολειτουργούν και πάντα υπάρχουν ...περισσευούμενοι εργάτες και στρατιές ανέργων, στην κοινωνία που θα είναι απαλλαγμένη από την εξουσία των καπιταλιστών και τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν στο λαό, τα παραγωγικά μέσα, αλλά και τα εργατικά χέρια θα αξιοποιούνται πλήρως, ώστε να εκπληρωθούν οι μακρόπνοοι σχεδιασμοί και τα οράματα της λαϊκής εξουσίας.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

29/4/2011

 -- Για το ξεπέρασμα της κρίσης

23/4/2011

 -- Η κρίση και η αναδιάρθρωση

18/10/2009

 -- Στον καπιταλισμό δεν την καθορίζουν οι κοινωνικές ανάγκες

24/3/2002

 -- Οι δυσαναλογίες στην καπιταλιστική παραγωγή και η κρίση

Σημειώσεις για τον πόλεμο στη Χαλυβουργία

Σημειώσεις για τον πόλεμο στη Χαλυβουργία 
 Από το Lenin Reloaded


 Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς χαλυβουργός για να κατανοήσει την βασική φύση των όσων διαδραματίστηκαν εχθές, έστω κι αν δεν γνωρίζει λεπτομέρειες. Η χθεσινή ανακοίνωση του Διοικητικού Συμβουλίου φέρει έντονα τα σημάδια μιας εσωτερικής δοκιμασίας της απεργίας, που βρίσκεται στην εκατοστή ενδέκατη μέρα της σήμερα. Η εσωτερική αυτή δοκιμασία λέγεται διάσπαση της ενότητας της βάσης.


 Στην σχετική ανακοίνωση (βλ. προηγούμενη ανάρτηση) γίνεται κατ' αρχάς λόγος για "συντριπτική πλειοψηφία" για πρώτη φορά, αφού οι προηγούμενες αποφάσεις ήταν ομόφωνες. Από το Granma πληροφορούμαι ότι στην Γενική Συνέλευση που προηγήθηκε της ιταμής "επίσκεψης" των φασιστών 51 άτομα ψήφισαν ενάντια στην συνέχιση της απεργίας. Οι αναφορές της ανακοίνωσης είναι εύγλωττες για την αγωνία για το μέλλον της: "να μην προδώσουμε την τάξη μας", "να συνεχίσουμε"· και λένε πολλά για όσα έχουν γίνει στο παρασκήνιο από την εργοδοσία και τα τσιράκια της, στα οποία φυσικά πρέπει να ενταχθούν τα "λεβεντόπαιδα" της Χ.Α που "δεν προλάβαιναν" ως "εργαζόμενα" να πάνε στην απεργία τους προηγούμενους τρισίμιση μήνες (αλλά προλάβαιναν, όπως και τόσοι άλλοι άλλωστε, να γράψουν μανιφέστα για τον Μάνεση): "ο ΜΑΝΕΣΗΣ και τώρα που είναι στριμωγμένος έβαλε τα τσιράκια του και προσπαθεί να διασπάσει τον αγώνα μας, να σπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στους απεργούς χαλυβουργούς, να συκοφαντήσει το ΔΣ του Σωματείου μας που μέχρι σήμερα με ενότητα, υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα καθοδηγεί τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών" ..."Γι' αυτό στη συνέχεια με διάφορα ψέματα, σε ένα λευκό χαρτί, το οποίο το κρατάνε και κρυφό, μάζεψαν ορισμένα ονόματα συναδέλφων που μπορεί να τα χρησιμοποιήσουν οπουδήποτε.


 Υπάρχουν συνάδελφοι που λένε ότι ακούγεται το όνομά τους σε αυτή τη λίστα, χωρίς οι ίδιοι να ξέρουν τίποτα. Αρκετοί συνάδελφοι δηλώνουν ότι ψήφισαν να σταματήσει η απεργία, αλλά σέβονται το αποτέλεσμα και συνεχίζουν να είναι απεργοί, αυτό είναι το σωστό. Να μη δεχτεί κανείς να χρησιμοποιηθεί σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός του ΜΑΝΕΣΗ" ... "Ο ΜΑΝΕΣΗΣ και τα τσιράκια του ένα στόχο έχουν: να μας διασπάσουν, να μας συκοφαντήσουν, να μας λυγίσουν και να γονατίσουμε. Μην τους δίνετε σημασία, απομονώστε τους, γυρίστε τους την πλάτη, μην πιστεύετε στις υποσχέσεις και τις ψεύτικες ελπίδες που καλλιεργούν."




 Η ίδια αγωνία είναι πρόδηλη στην ομιλία του Γιώργου Σιφωνιού που έγινε στα πλαίσια της Γενικής Συνέλευσης της 15ης Φλεβάρη όπου και εκδηλώθηκε το ρήγμα στην βάση που επιδιώκει μανιασμένα η εργοδοσία: "Ορισμένοι αναρωτιούνται "και τι κερδίσαμε μέχρι τώρα;". Λέμε το εξής: Οι αγώνες δε μετριούνται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί από τη ζωή" ... "Η εργοδοσία τώρα ποντάρει στην κούραση και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι απεργοί χαλυβουργοί και οι οικογένειές τους. Γι' αυτό τις τελευταίες μέρες έχει εξαπολύσει τους ανθρώπους της για να μας πιέσουν να ξαναγυρίσουμε στη δουλειά, για 500 ευρώ για 8 ώρες δουλειά. Τι μας προτείνουν αυτοί οι συνάδελφοι; Να γυρίσουμε στη δουλειά χωρίς τους απολυμένους συναδέλφους μας; Να σώσουμε το δικό μας τομάρι αγνοώντας τι θα γίνει με τους 65 συναδέλφους μας απολυμένους;"... "Ορισμένοι λίγοι συνάδελφοι λένε: "Τώρα τα μέτρα που πρότεινε ο Μάνεσης ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση, τι αξία έχει να συνεχίσουμε την απεργία;". Εμείς λέμε ότι, ίσα ίσα, τώρα είναι που πρέπει να συνεχίσουμε πιο δυνατά και ενωμένα τον αγώνα μας, για να εμποδίσουμε να εφαρμοστούν. Τώρα που θα μπουν και άλλοι χώροι στον αγώνα γιατί πλήττονται και αυτοί. Τώρα που δημιουργούνται καλύτερες προϋποθέσεις για να γίνει πράξη το σύνθημα "Να γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία". Αλλωστε, μόνο έτσι θα ανατρέψουμε τους αντεργατικούς νόμους" ... 
  
 "Ορισμένοι συνάδελφοι επικαλούνται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Δε λέμε το αντίθετο εμείς. Ξέρουμε ότι μεγαλώνουν οι δυσκολίες, γιατί δυσκολίες αντιμετωπίζουμε όλοι και όχι μόνο οι συνάδελφοι που τις επικαλούνται. Υπάρχουν συνάδελφοι με περισσότερες δυσκολίες που δεν γκρινιάζουν, που είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα, που κατανοούν ότι τώρα πρέπει πιο δυνατά να συνεχίσουμε, να μη λυγίσουμε στην πιο κρίσιμη στιγμή από τις δυσκολίες. Ξέρουν ότι ο αγώνας θέλει θυσίες, ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι παιχνίδι."


 Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε λέξη στα παραπάνω για να καταλάβουμε τη σκληρότητα του αγώνα που διεξάγεται, του πολέμου, ακριβέστερα, που εκτυλίσσεται, ανάμεσα στις δυνάμεις που θέλουν πάσει θυσία να διαλύσουν μια απεργία-στυλοβάτη για την ανάκαμψη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, και σε αυτούς που μάχονται με νύχια και με δόντια να κρατήσουν όρθια και ενωμένη την εργατική τάξη.


 Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε λέξη για το πού στέκεται και για ποιον παλεύει 110 μέρες τώρα ο Γιώργος Σιφωνιός.


 Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε λέξη για το πού στέκεται και για ποιον δουλεύει η Χρυσή Αυγή των φασιστών, το "Indymedia" που ανταποκρίθηκε άμεσα στο βίντεο των αποβρασμάτων με στοχευμένη επίθεση κατά του "κνίτη" Σιφωνιού και του "Περισσού", ή για ποιον δουλεύουν οι ανώνυμοι σχολιαστές που "χτύπησαν" συντονισμένα σε κομμουνιστικά ιστολόγια χθες το βράδι με "αθώα" (βλέπε κουτοπόνηρα) ή άμεσα υβριστικά σχόλια για τον Σιφωνιό και το ΠΑΜΕ συγκεκριμένα.


 Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε λέξη για την δυσωδία, την ηθική μπόχα που αναβλύζει ένας ανώνυμος, ψευδώνυμος, και αδιαφανής "χώρος" που έχει μετατρέψει το διαδίκτυο σε όργανο πολέμου κατά της εργατιάς, η οποία ούτε twitter έμαθε να χειρίζεται για να προστατέψει τον εαυτό της, ούτε πάνω από ένα πληκτρολόγιο μπορεί να στέκεται για να αποκρούσει την συντονισμένη λάσπη των λακέδων του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χαλυβουργοί δεν έχουν καν δικό τους σάιτ απ' όπου να μπορούν να μιλήσουν άμεσα, ενώ για τους μετανάστες της Υπατίας υπήρχε ειδικός ιστότοπος. Και, ας μην γελιόμαστε, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του ΚΚΕ, μπροστά στις ατελείωτες δυνατότητες άμεσης και στιγμιαίας διασποράς του ψεύδους και της χυδαιότητας που χειρίζεται "ο χώρος", φαντάζει σαν ψαρόβαρκα μπροστά σε αεροπλανοφόρο του αμερικάνικου στρατού. Στον κόσμο της "πληροφορίας" ως μέσου άλωσης συνειδήσεων, σύγχυσης, παραπλάνησης, και εξύψωσης της θρασύδειλης ιταμότητας σε "διάλογο" και "επικοινωνία", η συντριπτική πλειοψηφία των κομμουνιστών νιώθει σαν το ψάρι έξω απ' το νερό· και το χειρότερο, όταν αντικρίζει όλο αυτό το τερατούργημα πάνω στο οποίο στηρίζει την επιβίωσή του ο βρυκόλακας της σήπουσας αστικής τάξης, ένα μέρος χάνει τον προσανατολισμό του, πανικοβάλλεται, και εγκλωβίζεται στο ψεύδος λόγω της ίδιας του της αθωότητας, που μετατρέπεται σε ανηλεές δίκοπο μαχαίρι.


 Όμως ο ενσυνείδητος κομμουνιστής δεν βασίζεται στο τι θα διαβάσει στο twitter ή στο facebook, ούτε καν στο αν και πότε θα μιλήσει για όσα εμφανώς άθλια έγιναν για να καταστραφεί η μεγαλύτερη μεταπολιτευτική απεργία η Παπαρήγα, ο Ριζοσπάστης, ο Σιφωνιός ή οι Χαλυβουργοί. Ο ενσυνείδητος κομμουνιστής ακούει την τάξη του και τον παλμό της ακόμα και χωρίς τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες ή ίντερνετ. Ξέρει χωρίς κανένα ίχνος αμφιβολίας ότι αυτή η τάξη είναι το τελευταίο ανάχωμα της κοινωνίας ενάντια στον φασισμό, πως δεν θα συνθηκολογήσει ποτέ με τους φασίστες, είτε έχουν τα ξυρισμένα κεφάλια των καλόπαιδων, είτε τα κοστούμια δημοσιογράφων και πολιτικών. Ξέρει ότι αυτή η τάξη είναι ό,τι ευγενέστερο, ανθρωπινότερο, αγνότερο, αυθόρμητο, απροσποίητο και αξιοπρεπέστερο έχει απομείνει σ' αυτή τη χώρα της σαπίλας, της ρεμούλας, της συνομωσίας, της κουκουλοφορίας, της δωσιλογίας, της απάτης, του ψέμματος, της στρέβλωσης, και της θεσμοποιημένης ιταμότητας και θρασυδειλίας -- όλης της ψυχικής παθογένειας και της πνευματικής σαπίλας που άπλωσε παντού όπου έφταναν τα βρωμόχερά της η αστική τάξη.


 Ο ενσυνείδητος κομμουνιστής προτιμά να πεθάνει παρά να προδώσει την τάξη του· να πεινάσει παρά να πουλήσει τον απολυμένο συνάδελφό του· να εκτεθεί, όπως έπαθε ο Γιώργος Σιφωνιός, ως δήθεν "ανεκτικός" στους φασίστες από το κάθε θρασύδειλο αλητάκι με πληκτρολόγιο προκειμένου να κρατήσει τη συλλογικότητα ενωμένη. 


 Στον πόλεμο εναντίον της τάξης του, ο ενσυνείδητος κομμουνιστής απαντάει με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα, θάρρος, ενότητα, επαγρύπνηση και πίστη στους συντρόφους του.


 Και θα βγει νικητής γιατί την ώρα της κρίσης, την ώρα που όλοι και όλα κρίνονται, είναι αυτός που δεν φοβάται και δεν λυγίζει, γιατί από αυτόν τον κόσμο ούτε περιμένει τίποτα, ούτε τρέμει μήπως και χάσει το "προνόμιο" των αλυσίδων που τον δένουν στο σαπιοκάραβο με τον αστό που μας προστάζει να πνιγούμε τραβώντας κουπί, με το 'να χέρι στο μαστίγιο και τ' άλλο στο καρότο, με το μισό πρόσωπο μάσκα του Γκέμπελς και του Ες και το άλλο μισό μάσκα της αναρχίας.


 Εμείς θα νικήσουμε, γιατί έτσι πρέπει να γίνει, κι έτσι θα γίνει.
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly  

«ΚΟΥΡΕΜΑ ΧΡΕΟΥΣ» - ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗ Συμφωνία διάσωσης των τραπεζών

«ΚΟΥΡΕΜΑ ΧΡΕΟΥΣ» - ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗ

Συμφωνία διάσωσης των τραπεζών

Μέχρι και το τελευταίο ευρώ από τα δάνεια της τρόικας θα δοθεί στις τράπεζες έναντι του κρατικού χρέους

Οι θριαμβολογίες των κυβερνώντων για την επικείμενη συμφωνία του PSI μόνο αγανάχτηση μπορεί να προκαλούν στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα της χώρας. Κυρίως επειδή κάθε συμφωνία της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου με τους κατέχοντες ελληνικά ομόλογα και την τρόικα συνδυάζεται με την ανάληψη νέων δεσμεύσεων για την επιβολή μίας ακόμα παρτίδας αντιλαϊκών - αντιδραστικών μέτρων. Μέτρα ενάντια στα ήδη εξουθενωμένα λαϊκά στρώματα, που επί δύο σχεδόν χρόνια κυριολεκτικά στενάζουν κάτω από το βάρος της πολιτικής αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης με φιλομονοπωλιακά κριτήρια.

Το σύνολο των παρεμβάσεων και τα οικονομικά μέτρα που κονιορτοποιούν τις λαϊκές καταχτήσεις ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου δεν παίρνονται για την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους. Είναι πολιτικές επεξεργασμένες τουλάχιστον από την εποχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Αποτελούν τη στρατηγική της πλουτοκρατίας της ΕΕ για την περίοδο μέχρι το 2020. Είναι μέτρα - και αυτό πρέπει να συνειδητοποιείται κάθε φορά - που έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο για να διατηρήσει την ισχύ του ειδικά τώρα που έχει ξεσπάσει η οικονομική κρίση.

Ο καθένας οφείλει να καταλαβαίνει ότι η απελευθέρωση, όπως λένε, του επαγγέλματος του δικηγόρου ή το άνοιγμα των φαρμακείων τις Τετάρτες το απόγευμα, δεν έχει τίποτα κοινό με την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους. Οπως, επίσης, πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι το γεγονός πως παίρνονται πανομοιότυπα μέτρα στη δική μας χώρα, όπου το κρατικό χρέος έφτασε το 170% του ΑΕΠ, και στην Ισπανία, όπου το χρέος κινείται γύρω από το 55% του ΑΕΠ, δείχνει ότι άλλες είναι οι στοχεύσεις και του ενός και του άλλου συγκεκριμένου μέτρου.

Το υψηλό κρατικό χρέος, που πράγματι υπάρχει, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το πρόσχημα για κάθε αντιλαϊκό μέτρο που συνθλίβει τους εργαζόμενους. Το αποδεικνύουν τα δεδομένα. Πρώτον, ότι το χρέος αυτό κινείται στα επίπεδα του 100 - 115% του ΑΕΠ, σχεδόν μια εικοσαετία, από το 1993 και μετά. Δεύτερον, ότι το κρατικό χρέος της Ελλάδας είναι σταγόνα στον ωκεανό του κρατικού χρέους που έχουν οι χώρες - μέλη της ΕΕ. Ετσι, ενώ το χρέος των «27» έχει ξεπεράσει ήδη τα 10 τρισεκατομμύρια ευρώ, στην Ελλάδα βρίσκεται περίπου στα 360 δισ. Αποτελεί, δηλαδή, μόλις το 3,5% του κρατικού χρέους της ΕΕ.

Η κρίση το πρόβλημα

Το πρόβλημα που ανέτρεψε όλους τους σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης και του πολιτικού της επιτελείου δεν ήταν το χρέος, αλλά η οικονομική κρίση που ξέσπασε και ακόμα δεν ξέρουμε πόσο βάθος θα έχει. Η απότομη μείωση του ΑΕΠ και συνακολούθως το γκρέμισμα των κρατικών εσόδων προκάλεσαν κενά στην κανονική πληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων προς τους ομολογιούχους και την εξόφληση δανείων προηγούμενων χρόνων. Οι κυβερνώντες, ωστόσο, μαζί με τα ποικιλώνυμα ιδεολογικοπολιτικά στηρίγματα της άρχουσας τάξης απέδωσαν το πρόβλημα στο χρέος, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι αντιμετωπίζουμε κρίση χρέους. Και το έκαναν αφενός για να κουκουλώσουν το χαρακτήρα της κρίσης ως οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που προκλήθηκε από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, αφετέρου για να λειτουργήσει ο εκβιασμός της επαπειλούμενης πτώχευσης της χώρας.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο και εν μέσω των συνεχώς εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αποφασίστηκε η προσφυγή στο Μηχανισμό Στήριξης και το δάνειο της τρόικας, που συνοδεύτηκε από το επαίσχυντο μνημόνιο και την έναρξη της μεγαλύτερης επίθεσης που εξαπέλυσαν ποτέ οι κεφαλαιοκράτες ενάντια στο λαό. Ενα δάνειο, που οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι του αστικού Τύπου υποστήριξαν ότι ήταν αναγκαίο για να πληρωθούν κανονικά μισθοί και συντάξεις, ωστόσο ούτε ένα ευρώ από αυτό το δάνειο δεν πήγε σε εργαζόμενο ή συνταξιούχο της χώρας. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Μέχρι και το τελευταίο ευρώ του δανείου δόθηκε στους τραπεζίτες που είχαν ελληνικά ομόλογα στην κατοχή τους. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, αυτά που δημοσιοποιούν από κοινού κυβέρνηση και τρόικα, από το δάνειο του Μηχανισμού Στήριξης, μέχρι και πριν από ένα μήνα, έχουν εκταμιευτεί ποσά ύψους 65 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μόνο που την περίοδο των ...εκταμιεύσεων η κυβέρνηση πλήρωσε προς τους τραπεζίτες τόκους και χρεολύσια που ξεπερνούν τα 75 δισ. ευρώ. Αρα, τα 65 δισ. ευρώ του δανείου της τρόικας πήγαν κατευθείαν στα ταμεία των τραπεζών, ενώ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εκτός από αυτά έδωσε ακόμα 10 δισ. ευρώ, ποσά που έκλεψε από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Ολα για τους τραπεζίτες

Τι γίνεται τώρα με το PSI και το καινούριο δάνειο; Τι ακριβώς προβλέπει η συγκεκριμένη διαδικασία και ποιος θα βγει ωφελημένος από αυτή;

Με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του προηγούμενου Οκτώβρη σηματοδοτήθηκε η εμπλοκή των ιδιωτικών τραπεζών στην επαναδιαπραγμάτευση του κρατικού χρέους της χώρας. Οι τράπεζες που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, γνωρίζοντας ότι η οικονομική κρίση ανέτρεψε κάθε δυνατότητα κανονικής εξόφλησης του χρέους, αφού επί ενάμιση χρόνο «απορρόφησαν» το πρώτο δάνειο της τρόικας, αλλά και 10 ακόμα δισ. από τις περικοπές που εξασφάλισε το μνημόνιο, τώρα διαπραγματεύονται το ποσοστό του χρέους που είναι διατεθειμένες να διαγράψουν, έχοντας διττή στόχευση. Αφενός να χάσουν όσα γίνεται λιγότερα, αφετέρου να συνεχίσουν και στο μέλλον να δανείζουν, ώστε να εξακολουθήσουν να κερδίζουν δισεκατομμύρια, τσεπώνοντας ένα σημαντικό κομμάτι του κοινωνικού πλούτου.

Από τη στιγμή που ακόμα και εθελοντικά οι πιστωτές δέχονται να διαγράψουν ένα μέρος του χρέους μιλάμε για «ελεγχόμενη χρεοκοπία», για διαδικασία «αναδιάρθρωσης του χρέους», για «κούρεμα», για «επιμήκυνση». Βρισκόμαστε, δηλαδή, στη φάση της «καταστροφής κεφαλαίου» ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, όπως ακριβώς έλεγε το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί, αλλά οι κυβερνώντες και οι συνοδοιπόροι τους όχι μόνο το αρνούνταν, αλλά μας κατακεραύνωναν επειδή περιγράφαμε και αποκαλύπταμε τις μεθοδεύσεις που είχαν έτοιμες.

Το κρατικό χρέος της χώρας υπολογίζεται σήμερα περίπου στα 360 δισ. ευρώ. Από αυτά, εκτιμάται ότι θα «κουρευτεί» το 50% των 200 δισ. ευρώ που έχουν στην κατοχή τους τράπεζες, επενδυτικές εταιρείες και ασφαλιστικά ταμεία. Ακόμα και αν θεωρήσουν ότι θα προσέλθουν όλοι οι ομολογιούχοι, τότε το «κούρεμα» θα είναι της τάξης των 100 δισ. ευρώ και άρα το συνολικό χρέος που θα απομείνει της τάξης των 260 δισ. ευρώ.

Η εξυπηρέτηση του χρέους, όπως θα διαμορφωθεί μετά τη συμφωνία του PSI, θα γίνεται, μέχρι και το 2014, από νέο δάνειο, ύψους 100 δισ. ευρώ, που θα δοθεί από ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ. Λόγος γίνεται για το δάνειο που διαπραγματεύεται τώρα η κυβέρνηση Παπαδήμου και το οποίο θα συνοδευτεί από καινούριο μνημόνιο, με συγκεκριμένα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων. Πέρα από αυτό, προς την ελληνική πλευρά θα δοθούν ακόμα 30 δισ. ευρώ, που θα προορίζονται αποκλειστικά για τη στήριξη των τραπεζών, προκειμένου να καλύψουν τη χασούρα που θα έχουν από το «κούρεμα» των ομολόγων. Ετσι, οι μόνοι χαμένοι από την αναδιάρθρωση του χρέους θα είναι και πάλι οι εργαζόμενοι, αφού με μια μονοκοντυλιά θα διαγραφεί τουλάχιστον το 50% των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων τους, τα οποία με αποφάσεις των κυβερνώντων είναι υποχρεωτικά τοποθετημένα σε ομόλογα του κράτους. Ετσι, μετά τις απώλειες δεκάδων δισεκατομμυρίων που είχαν οι αποταμιεύσεις των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία με τις, επί δεκαετίες, υποχρεωτικά άτοκες καταθέσεις, ή τις απώλειες με τον χρηματιστηριακό τζόγο, τώρα η λεηλασία ολοκληρώνεται με το «κούρεμα» του χρέους.

Σε ό,τι αφορά στα ποσά των νέων δανείων, που και πάλι οι εργαζόμενοι θα κληθούν να πληρώσουν, αυτά θα πάνε, όπως ακριβώς έγινε με το πρώτο δάνειο της τρόικας, αποκλειστικά για την πληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων προς τις τράπεζες, για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους, όπως θα διαμορφωθεί μετά το «κούρεμα».

Στόχος το ...120%

Οι υπολογισμοί των επιτελείων στα λημέρια των ληστών της ΕΕ και του ΔΝΤ, λένε ότι σε περίπτωση που ολοκληρωθεί θετικά η συμμετοχή των ιδιωτών (το PSI) στη δανειακή αναδιάρθρωση, το κρατικό χρέος της Ελλάδας το 2020 θα κινείται στα όρια του 120% του ΑΕΠ της χώρας. Τόσο ήταν το ποσοστό αυτό και στα τέλη του 2009, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ερωτοτροπούσε με την ιδέα να συνδιαχειριστεί την υπόθεση του κρατικού χρέος με ΕΕ και ΔΝΤ, εκτιμώντας ενδεχομένως, όπως επανειλημμένα έχουν δηλώσει στελέχη του, ότι ένα συμφωνημένο «μνημόνιο» για επιτάχυνση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων είναι ...«ευλογία για τον τόπο».

Βέβαια, ακόμα και στο 120% του ΑΕΠ να επανέλθει το χρέος, τίποτα δε θα είναι σαν το 2009. Στα χρόνια που μεσολάβησαν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, απόλυτα συσπειρωμένη στο αντιλαϊκό της πρόγραμμα και με στελέχη της μια γροθιά, έφερε σε πέρας μια απόλυτα αναγκαία για την πλουτοκρατία αποστολή. Επιχείρησε τη διάσωση του κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρηματικών ομάδων από την κρίση, πατώντας μέχρι εξόντωσης εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά. Κραδαίνοντας την απειλή της πτώχευσης της χώρας, μέσα σε ελάχιστους μήνες ποδοπάτησαν στην κυριολεξία τους εργαζόμενους, ακυρώνοντας λαϊκές καταχτήσεις δεκαετιών, προωθώντας, στην ουσία, τα στρατηγικά σχέδια της ΕΕ για την επιβολή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που είναι αναγκαίες για την επιχειρηματική κερδοφορία στις σύγχρονες συνθήκες ανταγωνισμών και εξέλιξης του συστήματος.

Ολο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η διαχείριση αυτής της κρίσης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Εκεί που κάποιοι υποστήριζαν ότι η αντιμετώπισή της θα ήταν για την οικονομική ολιγαρχία «περίπατος», συνειδητοποιείται ότι όχι μόνο τα περιθώρια είναι πολύ στενά, αλλά και ότι έχουν σχεδόν εξαντληθεί τα παραδοσιακά εργαλεία διαχείρισης και ελέγχου της κατάστασης. Δεν πρόκειται για παραδοξολογία. Είναι το ...«φυσικό» αποτέλεσμα μιας ιστορικά πρωτόγνωρης συσσώρευσης κεφαλαίων, που αργά ή γρήγορα θα προκαλούσε μια ιστορικά πρωτόγνωρη οικονομική κρίση.

Από αυτή τη σκοπιά όποια και αν είναι η έκβαση των διαπραγματεύσεων και το επιμέρους περιεχόμενο των συμφωνιών για το PSI και το νέο δάνειο, το μόνο που επιφυλάσσουν για τους εργαζόμενους είναι περισσότερα δυσβάσταχτα μέτρα και πολιτικές. Οι εργαζόμενοι μπορούν να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς της οικονομικής ολιγαρχίας. Με τη μαζική τους αντίσταση. Με την οικοδόμηση και ενίσχυση του Λαϊκού Μετώπου και την αγωνιστική κινητοποίηση του λαού, στην κατεύθυνση της αμφισβήτησης της εξουσίας των μονοπωλίων και των εκπροσώπων τους.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

9/2/2012

 -- «Κούρεμα» με μποναμά 30 δισ. ευρώ στις τράπεζες

26/1/2012

 -- Το «κούρεμα»

10/1/2012

 -- «Κόκκινη γραμμή» η απόλυτη εξαθλίωση του λαού

6/1/2012

 -- Συμμέτοχος στους εκβιασμούς με τις δόσεις

29/10/2011

 -- Ρύθμιση για τη στήριξη του κεφαλαίου