Ιδεοληψίες

 Ιδεοληψίες

Το παν είναι να έχεις έναν πρωθυπουργό-λεβέντη, ευέλικτο, που να μην έχει ιδεοληψίες. Να μην είναι πχ κολλημένος ότι πρέπει σώνει και ντε να βγούμε από το ΝΑΤΟ, που προασπίζει τόσο αποτελεσματικά τα εθνικά συμφέροντα και τη σταθερότητα στην περιοχή, κι ας μην έχει (θεωρητικά πάντα) λόγο ύπαρξης από το 91' και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, όπου έγινε πρόσφατα η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ.

Ευελιξία είναι να συνομιλείς και με τα γεράκια και με τις αρκούδες (ρώτα το φίλο σου τον Πούτιν, που είπε κι ο Ομπάμα στον Τσίπρα) και να παραμένεις στο λάκκο των λεόντων, αλλά να συμφωνείς με τον Ομπάμα πως κατά βάθος φταίει μόνο ο Σόιμπλε (αυτό δεν είναι ιδεοληψία, είναι μάθημα για το πώς να είσαι αριστερός στις σύγχρονες συνθήκες). Να πηγαίνεις και στους Κινέζους, για να κάνεις λεωφόρο το δρόμο που άνοιξε ο εθνάρχης Τριανταφυλλίδης, αλλά να ξεπουλάς και στους Ιταλούς, δεν έχεις κολλήματα και ιδεολογικά κωλύματα.

Σύγχρονη αριστερά είναι επίσης να βάζεις τον Πολάκη να βρίζει νυχθημερόν τα βοθροκάναλα, γιατί είναι πολύ αντισυστημικός και να βγαίνεις να μιλήσεις στο πιο χυδαίο και καθεστωτικό από αυτά, για να υπερασπιστείς το καλό, το αριστερό μνημόνιο. Εξηγώντας παράλληλα πως η σύγχρονη αριστερά δεν είναι για να βγαίνει στους δρόμους και να διαμαρτύρεται, όπως το 08', όταν ανέλαβε ο Τσίπρας πρόεδρος του Σύριζα και υπήρχε -λέει- 7-8% ανεργία, αλλά να μιλάς για επενδύσεις και για θέσεις εργασίας, τώρα και όχι το 2020.

Ας συνοψίσουμε λοιπόν. Ιδεοληψία είναι να αντιπαλεύεις το ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό, που γεννά τον πόλεμο, όπως το σύννεφο τη βροχή. Αριστερός ρεαλισμός είναι να πιστεύει κανείς πως το ΝΑΤΟ (δηλ οι ΗΠΑ) είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος που διασφαλίζει την ειρήνη και τη σταθερότητα για τα κράτη-μέλη του (κρίμα μόνο που δεν πρόλαβε μόνο να απαλλάξει από τις ιδεοληψίες τους και τους 200 της Καισαριανής, που "τίμησε" χωρίς τσίπα, για την έλλειψη ρεαλισμού τους. Σκέψου πχ πόσο μη ρεαλιστής ήταν αυτός ο Σουκατζίδης, που θυσιάστηκε χωρίς να δεχτεί να πάρει κάποιος άλλος τη θέση του. Ίσως να μην είχε διαβάσει το σχετικό απόσπασμα από τον Αριστερισμό του Λένιν). Και να τα υποστηρίζεις αυτά λίγες μέρες πριν την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία και το βρώμικο ρόλο του ΝΑΤΟ, που στη χειρότερη βρισκόταν πίσω από την απόπειρα και στην καλύτερη, περίμενε να δει πού θα κάτσει η μπίλια, για να πάρει θέση.
Εφόσον όμως ΕΕ και ΝΑΤΟ (είναι) το ίδιο συνδικάτο, δεν μπορεί να αγαπάς το ένα χωρίς το άλλο, να είσαι ευρωλάγνος, αλλά να έχεις επιλεκτικές ευαισθησίες για τις επεμβάσεις του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού.

Ιδεοληψία επίσης είναι οι διαδηλώσεις, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, εν μέσω κρίσης. Όταν η ανεργία είναι στο 7-8% (που δεν ήταν ποτέ τόση στην πραγματικότητα), τότε νομιμοποιούμαστε να κάνουμε μερικές πορείες για το θεαθήναι και για να ικανοποιούμε τα ιδεοληπτικά μας σύνδρομα. Όταν όμως η ανεργία ανεβαίνει στα σημερινά ύψη, όταν όλα όσα λέγαμε (παίζοντας) τόσο καιρό, επιβεβαιώνονται στην πράξη, όταν αποδεικνύονται πιο επίκαιρα από ποτέ κι ο αγώνας ενάντια στα αίτια, την πολιτική που τα προκαλεί, απαραίτητος σαν οξυγόνο, τότε το "αριστερό" είναι να μιλάς για θέσεις εργασίας (με κοινωφελή προγράμματα, για ένα κομμάτι ψωμί) και την ανάπτυξη που έρχεται (φυσικά μαζί με την ελπίδα).

Ολοκληρώνοντας. Ο Τσίπρας δεν πάσχει από (αριστερές) ιδεοληψίες, αλλά έχει σαφές ιδεολογικό στίγμα, δεξιό και νεοφιλελεύθερο, στο δρόμο που χάραξε η Θάτσερ με το ΤΙΝΑ της ("δεν υπάρχει εναλλακτική"). Γιατί επέλεξε να υπηρετεί ένα σύστημα, που δε χωράει σε αυτή τη φάση γλυκερές, σοσιαλδημοκρατικές ρητορείες. Κι έτσι είναι πίσω κι από τον Καραμανλή (που τον επικαλέστηκε για το άνοιγμα στην Κίνα και τις μπίζνες με την Κόσκο) και την εποχή. Εκείνος αναγκάστηκε να κάνει προσωρινά μια αποχώρηση -για τα μάτια του κόσμου- από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και μερικές κρατικοποιήσεις προβληματικών επιχειρήσεων.

Ενώ τον Αλέξη δεν υπάρχει κανείς που θα τον κατηγορήσει για σοσιαλμανία, τέτοιες ιδεοληψίες και για τις αγκυλώσεις της αντιπολίτευσης. Είναι μια σύγχρονη αριστερά, σχεδόν ΔΗΜΑΡ (και ακόμα παραπέρα).

Μια βαθύτερη ματιά στις εξελίξεις στο Ιράκ

Μια βαθύτερη ματιά στις εξελίξεις στο Ιράκ

Associated Press

Αμερικανοί στρατιώτες στη Βαγδάτη τον Οκτώβρη του 2003

Στα τέλη του Μάη 2016 πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι διάσκεψη αντιπολιτευόμενων ιρακινών πολιτικών δυνάμεων. Τα αστικά μέσα μίλησαν για «διάσκεψη της εξόριστης ιρακινής αντιπολίτευσης». Ο σαουδαραβικός Τύπος εξέφρασε ακριβώς το χαρακτήρα της: «Το Παρίσι αγκαλιάζει μια διευρυμένη διάσκεψη των σουνίτικων αντιπολιτευόμενων ιρακινών δυνάμεων».
Επικεφαλής ήταν ο σεΐχης Τζαμάλ Αλντάρι (ανιψιός του Χάρεθ Αλντάρι, φυλετικού ηγέτη και επιφανούς σεΐχη των σουνιτών του Ιράκ), που πέθανε στα μέσα του Μάρτη του 2015 στην Τουρκία. Ο Αλντάρι είχε δηλώσει σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό δίκτυο το 2007: «Η Αλ Κάιντα είναι από μάς και εμείς είμαστε από αυτήν», ενώ είχε εκδώσει φετφά για την απαγόρευση της καταπολέμησής της από τους σουνίτες μουσουλμάνους. Ολα αυτά, όντας «πολιτικός πρόσφυγας» στη μοναρχία της Ιορδανίας, που διαθέτει μια από τις καλύτερες υπηρεσίες κατασκευής «τζιχαντιστικών» σχημάτων που εξυπηρετούν τα σχέδια της μοναρχίας, αλλά και των συμμάχων της: ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και όχι μόνον.
Στη διάσκεψη, προστέθηκε σαν «κερασάκι στην τούρτα» του σουνίτικου και τζιχαντιστικού Ισλάμ, η παρουσία του πρώην πρωθυπουργού της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν, μαζί με απόστρατους του αμερικανικού στρατού και πρώην γερουσιαστές των ΗΠΑ.

Το Ιράκ ως χώρος ενδοϊσλαμικής σύγκρουσης και διάσπασης

Associated Press

Το Αμπού Γκράιμπ κολαστήριο των ιμπεριαλιστών στο Ιράκ

Στα εδάφη του σημερινού Ιράκ, στο δεύτερο μισό του 7ου αιώνα, έγινε η διάσπαση του Ισλάμ με μεγάλες μάχες και απώλειες που οδήγησαν στην ήττα του σιιτισμού και στην επικράτηση και εξάπλωση του σουνιτισμού. Τους τελευταίους 3 αιώνες, το Ιράκ αποτέλεσε το βασικό χώρο υποδοχής των εκδιωγμένων σιιτών από το ουαχαμπικό σουνίτικο Ισλάμ της Αραβικής Χερσονήσου. Τα δεδομένα έχουν τη σημασία τους, παρά την έντονη υποκρισία των κρατών του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας και των παραγόντων που μιλούν για αδελφοσύνη των μουσουλμάνων και τον «πανισλαμισμό», με σκοπό τον έλεγχο της κατάστασης για την εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων.
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, εκτός από το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, αξιοποιείται και η θρησκευτική πίστη στο κουβάρι των ανταγωνισμών. Ετσι, οι Σουνίτες και οι Σιίτες του Ιράκ πολέμησαν διαχρονικά για τα συμφέροντα των Οθωμανών, των Γερμανών, των Βρετανών, και βεβαίως των εγχώριων αστικών δυνάμεων κάτω από σημαία ξένη ως προς τα συμφέροντά τους.

Βασικά στοιχεία από τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού του Ιράκ

Από τις αρχές του 1920, χρονολογείται η ίδρυση διαφόρων αστικών κομμάτων στο Ιράκ, στο πλαίσιο της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της νεοσύστατης χασεμίτικης μοναρχίας. Ο συνενωτικός σχηματισμός των τμημάτων της πλουτοκρατίας της χώρας εμφανίζεται στις δεκαετίες '40 και '50, ενώ, πριν κυριαρχούσε ο ανταγωνισμός των παραπάνω τμημάτων, χωρίς την έκφραση του κοινού τους ταξικού συμφέροντος.

Τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους», που θέριεψαν οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και συμμάχων τους στη Μέση Ανατολή με πλήρη εξοπλισμό το 2014

Το κόμμα της Συνταγματικής Ενωσης εξέφραζε τα συμφέροντα και αιτήματα των γαιοκτημόνων, των αριστοκρατών και των μεγαλεμπόρων, για φοροαπαλλαγές, αποκλεισμό των άλλων στρωμάτων από τις σημαντικές κρατικές και κυβερνητικές θέσεις, και φυσικά, την υπεράσπιση του κοινωνικοοικονομικού καθεστώτος που τα εξέφραζε.
Η πολιτική έκφραση των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και των φτωχών γεωργών πραγματοποιήθηκε με την «εισαγωγή» του κόμματος Μπάαθ από τη Συρία. Το αραβοεθνικιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ ιδρύθηκε στη Δαμασκό στις αρχές Απρίλη του 1947.
Με τον τίτλο Μπάαθ («νεκρανάσταση» του έθνους), οι ιδρυτές του κόμματος έβαλαν για το αραβικό έθνος τρεις στόχους: Ενότητα, Ελευθερία και Σοσιαλισμό, με πρωταρχικό το πρώτο, δηλαδή, την ένωση όλων των Αραβικών κρατών. Αν και το Μπάαθ αυτοπαρουσιάζεται ιστορικά ως «κοσμικό» κόμμα, στις θεωρητικές αρχές του είναι έντονη μια σύγχυση όσον αφορά στον λεγόμενο Αραβοϊσλαμισμό.

Σημαντικά στοιχεία από την εξέλιξη του ιρακινού Μπάαθ

Το Μπάαθ υπήρξε συνενωτικός φορέας των αραβόφωνων της Συρίας, του Ιράκ και άλλων χωρών της περιοχής, ξεπερνώντας τα '«στεγανά'» των θρησκευτικών κοινοτήτων. Ετσι, ανέτρεψε αρκετά κατάλοιπα της οθωμανικής εποχής, που διαχώριζαν τον πληθυσμό σε «Μιλέτια» (θρησκευτικές κοινότητες) παρά τον αραβοεθνικιστικό του χαρακτήρα, υπήρχαν αρκετά στελέχη με διαφορετική εθνοτική καταγωγή (Κούρδοι, Ασύριοι κ.λπ.).

Copyright 2016 The Associated

Ο ιρακινός λαός εξακολουθεί να πληρώνει με το αίμα του την ιμπεριαλιστική επέμβαση για καταλήστευση του πλούτου της χώρας

Ο ανταγωνισμός του Ιρακινού Μπάαθ με το Συριακό που αποτελούσε τον «κορμό», με την επίδραση του «Αραβοϊσλαμισμού», οδήγησε στη μετατροπή του Ιρακινού Μπάαθ σε σουνιτικό τζιχαντιστικό κόμμα.
Τα δύο κεντρικά συνθήματα του Μπάαθ είναι: «Ενιαίο Αραβικό Εθνος έχον "Αθάνατο Μήνυμα"». «Οι στόχοι μας είναι: ενότητα, ελευθερία, σοσιαλισμός». Στο ιρακινό Μπάαθ υιοθετήθηκε ξεκάθαρα (από τα τέλη της δεκαετίας του '70) η θέση που λέει ότι το «αθάνατο μήνυμα» του έθνους είναι το Ισλάμ, ενώ το συριακό, εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι είναι η συμβολή του έθνους στα γράμματα και στις επιστήμες. Υπερίσχυσε η τάση της χρήσης στρατιωτικής βίας για την επίτευξη των επεκτατικών στόχων του, αντίθετα με το Συριακό που συνδύαζε όλα τα μέσα.
Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, θεωρητικός της «Ισλαμικής Επανάστασης» φιλοξενήθηκε στο Ιράκ από το 1965 μέχρι τα τέλη του 1978, ως «πολιτικός πρόσφυγας». Ενισχύθηκε, στηρίχτηκε και εξοπλίστηκε από το ιρακινό κράτος, ιδιαίτερα, μετά από το πραξικόπημα που έφερε το Μπάαθ στην εξουσία, με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος του Σάχη. Τότε, έκανε αρκετή «ζύμωση» με τους σιίτες του Ιράκ, προπαγανδίζοντας τη θεωρία του, πράγμα που ανάγκασε το καθεστώς του Μπάαθ να τον προειδοποιήσει για τη λήξη της «φιλοξενίας» του στη χώρα.
Κατάφερε η μεταρρυθμιστική του θεωρία και πολιτική να επικρατήσουν επί του ιρακινού Μπάαθ, ιδιαίτερα στις γραμμές των σιιτών του Ιράκ, στο Στρατό και στην κοινωνία γενικά. Στην επιφάνεια του πολιτικού σκηνικού αναδύθηκε το παράνομο «Κόμμα του Ισλαμικού Κηρύγματος», το οποίο απέκτησε αργότερα, ένοπλο σκέλος και σοβαρή δύναμη στο Ιράκ. Η επικράτηση της μεταρρυθμιστικής πρότασης του Χομεϊνί οφειλόταν στα έντονα φαινόμενα ιδιοτέλειας των στελεχών του Μπάαθ, στην υπαρκτή διαφθορά, και στην αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, και κυρίως, στην επιθυμία των τμημάτων της πλουτοκρατίας να αναχαιτιστεί το εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα.
Ετσι, το ιρακινό Μπάαθ μετατρεπόταν ταχύτατα σε σουνίτικο κόμμα, απωθώντας αντικειμενικά τα στοιχεία που είχαν διαφορετική εθνοτική και θρησκευτική καταγωγή, από το κόμμα, τον κρατικό μηχανισμό και το στρατό. Τότε, αποκόπηκε μια μερίδα του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου από το καθεστώς που έπαψε να αποτελεί το «γενικό στρατηγείο» της αστικής τάξης.
Το ιρακινό καθεστώς είχε συνεργαστεί με τους (σουνίτες) Αδελφούς Μουσουλμάνους της Συρίας για την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ, το διάστημα 1978 - 1982 και είχε στείλει αρκετά στελέχη του στο Αφγανιστάν για να μάθουν τον μαζικό «ισλαμικό» τρόπο δουλειάς από τους μουτζαχιντίν.
Από το 1980 έως το 1988 εξελίχθηκε ο πόλεμος Ιράκ - Ιράν. Τα επιτελεία του Μπάαθ του Ιράκ εκτιμούσαν ότι με έναν «αστραπιαίο πόλεμο» θα εξόντωναν το νεόκοπο καθεστώς της «ισλαμικής επανάστασης» του Ιράν. Παρά τη βοήθεια που έλαβε το ιρακινό καθεστώς από τις «σουνίτικες» μοναρχίες του Κόλπου, που έφτασαν τα 50 δισεκατομμύρια δολάρια, δεν τα κατάφερε.
Το 1980, το ιρακινό καθεστώς συνεργαζόταν με τις μοναρχίες του Κόλπου και την Αίγυπτο για την προώθηση του σουνίτικου Ισλάμ, και τη δαιμονοποίηση και καταπολέμηση του ιρανικού καθεστώτος.
Η επεκτατική πολιτική του ιρακινού Μπάαθ πραγματοποιήθηκε με την εισβολή και κατοχή του Κουβέιτ στις 2/8/1990. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από την ομιλία του Σαντάμ Χουσεΐν στη Σύνοδο των αραβικών κρατών που πραγματοποιήθηκε στη Βαγδάτη, τέλη Μαΐου 1990: «Μερικές φορές ο πόλεμος διεξάγεται με στρατιώτες, με απόπειρες πραξικοπήματος, με δολοφονίες και βομβιστικές επιθέσεις, αλλά και μερικές φορές διεξάγεται μέσω της οικονομίας». Με απειλητικό ύφος φωτογράφιζε τις μοναρχίες του Κόλπου «οι οποίες δεν πειθαρχούν στις αποφάσεις του οργανισμού ΟΠΕΚ, και φέρνουν ζημιά στο Παναραβικό συμφέρον».
Η πλήρης σουνιτοποίηση και εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού, του στρατού και του Μπάαθ από «ύποπτα» στοιχεία, επιχειρήθηκε με τη λεγόμενη «Καμπάνια πίστης» που εγκαινιάστηκε αρχές του 1993, μετά τον πόλεμο στον Περσικό.

Για την απώλεια μιας φυσιογνωμίας της ιρακινής αντιπολίτευσης

Ο Αχμάντ Τσαλαμπί αποτέλεσε «σημαίνουσα» μορφή της αντιπολίτευσης και πέθανε «αθόρυβα», παρά τον πρωταγωνιστικό εγκληματικό ρόλο του κατά της χώρας και του λαού του. Ηταν γόνος (σιίτικης) οικογένειας τραπεζιτών που υπηρέτησαν από υπουργικές καρέκλες τη χασεμίτικη (σουνίτικη) μοναρχική κυβέρνηση. Ηταν φορέας φιλελεύθερων αντιλήψεων που αντιτίθονταν στην οικονομική πολιτική του Μπάαθ (εθνικοποίηση, προστατευτισμός, κ.λπ.), από τα νιάτα του. Τελειώνοντας το διδακτορικό του «συνεργάστηκε» με το ιρανικό καθεστώς του Σάχη και με τον εθνικιστή Κούρδο ηγέτη Μουσταφά Μπαρζανί, για την ανατροπή του καθεστώτος του Μπάαθ από το 1969.
Μετά από την αποτυχία της ένοπλης εξέγερσης του νοτίου Ιράκ (έπειτα από τον πόλεμο του Περσικού), ηγήθηκε του Ιρακινού Εθνικού Κογκρέσου, το οποίο λάμβανε, για χρόνια, οικονομική «βοήθεια» των ΗΠΑ σε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Επαιξε σημαντικό ρόλο στη θέσπιση της «Νομοθετικής Πράξης για την Απελευθέρωση του Ιράκ - Iraq Liberation Act», η οποία εγκρίθηκε από το κογκρέσο των ΗΠΑ, επί προεδρίας Κλίντον. Διετέλεσε πρόεδρος του Κυβερνητικού Συμβουλίου του Ιράκ, μετά την κατοχή του, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και, προσωρινά, υπουργός πετρελαίου. Ο Τσαλαμπί ήταν η βασική πηγή των ισχυρισμών για την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στη διάθεση του ιρακινού καθεστώτος.
Ενδεικτικό το συλλυπητήριο μήνυμα του υφυπουργού Εξωτερικών του Ιράν, Χουσεΐν Αμίρ Αμπντολαχιάν, που κυκλοφόρησε στις αρχές Νοέμβρη 2015, για το θάνατο του Τσαλαμπί: «Ο πολιτικός αγώνας του Αχμάντ Τσαλαμπί επικεντρώθηκε στην πορεία ανεξαρτησίας του Ιράκ και της εθνικής του ενότητας».
Για χάρη των μονοπωλιακών συμφερόντων τους οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ ονόμασαν αυτό που έγινε στο Ιράκ «απελευθέρωση». Το Ιράν από την πλευρά του το χαρακτηρίζει «ανεξαρτησία» και υπόσχεται στο καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας την ίδια κατάληξη με το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν.

Σοβαρές μεταβολές στο Ιράκ μετά από την ιμπεριαλιστική επέμβαση του 2003

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση της «Συμμαχίας των προθύμων» προκάλεσε σημαντικό πλήγμα σε μονοπωλιακά συμφέροντα της Γαλλίας (επί πρωθυπουργίας τού κυρίου Ντομινίκ ντε Βιλπέν), αλλά και σε αυτά της καπιταλιστικής Ρωσίας.
Παραμερίστηκε το Ιράκ ως «σημαντικός παίκτης» από τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό στην ευρύτερη περιφέρεια, μπροστά στο ενδεχόμενο διαμελισμού του ή της διαιώνισης ενός παραλυτικού χαλαρού «ομοσπονδιακού» καθεστώτος.
Τη μερίδα του «λέοντος» πήραν τα μονοπώλια των ΗΠΑ από τη «λεία» της εκμετάλλευσης του πλούτου του Ιράκ, αλλά και από την «ανοικοδόμησή» του.
Η πλειοψηφία των δρώντων πολιτικών σχημάτων σήμερα είχαν τη συμβολή τους στην έγκριση του συντάγματος της χώρας σε συνθήκες κατοχής. Δεν χρησιμοποιούν τον όρο «κατοχή», αλλά τον όρο «απελευθέρωση» της χώρας, όταν αναφέρονται στην ανατροπή του καθεστώτος του Μπάαθ, ως συνέπεια της επέμβασης του 2003.
Το νέο σύνταγμα κατοχύρωσε τη συνταγματική αρχή του «ξεριζώματος του Μπάαθ», που αποκλείει και διώκει όλα τα μέλη και στελέχη του που διαχειρίζονταν την κρατική εξουσία, από την ανάληψη θέσεων στον «νέο» κρατικό μηχανισμό. Το αυστηρότερο μέτρο της ήταν ο αποκλεισμός των στελεχών του στρατού από τον αμερικανοθρεμμένο επαγγελματικό στρατό. Ετσι, οι σουνίτες που κυριαρχούσαν στον κρατικό μηχανισμό του καθεστώτος του Σαντάμ, στράφηκαν στις γραμμές των σουνίτικων τζιχαντιστικών σχημάτων, που περιλαμβάνουν την πολιτική και στρατιωτική «ελίτ» του προηγούμενου καθεστώτος.
Μετά την επέμβαση, έγινε η δέσμευση των εσόδων του ιρακινού πετρελαίου, με βάση την απόφαση 1483 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, στο πλαίσιο του αναπτυξιακού ταμείου του Ιράκ (Development Fund for Iraq), υπό τη μορφή ενός λογαριασμού στην Τράπεζα Ομοσπονδιακών Αποθεματικών των ΗΠΑ, με τις (επιπλέον) θετικές συνέπειες για την καπιταλιστική οικονομία των ΗΠΑ.
Η αναγνώριση του Ιράκ ως «ομόσπονδου κράτους» με την αναγνώριση της αυτονομίας του Κουρδιστάν, ενίσχυσε της αποσχιστικές τάσεις των Κούρδων των Τουρκίας, Συρίας και Ιράν.
Οι σημαντικότερες ενδοαστικές πολιτικές «φουρτούνες» που πέρασε το Ιράκ μετά την κατοχή του ήταν συνδεδεμένες με δύο γεγονότα: 1. Την κατάθεση και ψήφιση του νόμου του πετρελαίου το 2007, που ήταν «στα μέτρα» των «συμμάχων» και των μονοπωλίων τους. 2. Τη λήξη της προκαθορισμένης ημερομηνίας παραμονής των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στη χώρα.
Συνεπώς, υπήρξε έντονη διαμάχη μεταξύ των αστικών δυνάμεων. Επικράτησαν οι φωνές των ακραίων εκφραστών των μονοπωλίων που λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας. Μετά την αποχώρηση του κυρίου όγκου των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ από το Ιράκ, η χώρα δέθηκε με 2 «συμβατικές υποχρεώσεις», που αφορούν στην προάσπιση των συμφερόντων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για την «Συμφωνία του Στρατηγικού Πλαισίου»¹ και για τη «Συμφωνία Ασφαλείας»², που εξέφρασαν την αντίθεση της κυρίαρχης μερίδας της αστικής τάξης του Ιράκ στη διαιώνιση της παραμονής των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στη χώρα τους, με την προηγούμενη μορφή και όγκο.
Η τρίτη και σημαντικότερη «φουρτούνα» των αστικών δυνάμεων του Ιράκ είχε την πιο έντονη ανάμειξη των ΗΠΑ και των περιφερειακών συμμάχων τους στο φόντο της επέκτασης των περιοχών που ελέγχει το «Ισλαμικό Κράτος», και προκλήθηκε με αφορμή την αθέτηση των παραπάνω συμφωνιών από τον πρωθυπουργό Νούρι Αλμάλικι, ο οποίος εξέφρασε ανοιχτά την επιθυμία μεγαλύτερης συνεργασίας με την καπιταλιστική Ρωσία σε εξοπλιστικό και στρατιωτικό επίπεδο, την ώρα που βάθυνε η προσπάθεια διείσδυσης των μονοπωλίων της, στο Ιράκ και την ευρύτερη περιοχή.
Ο Αλμάλικι κατηγόρησε τη Σαουδική Αραβία για εμπλοκή στην ενίσχυση των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» και κατήγγειλε ανοιχτά την κωλυσιεργία των ΗΠΑ στην εκτέλεση των συμβολαίων των ήδη εξοφλημένων οπλικών συστημάτων. Η καθαίρεσή του ήρθε μετά από πιέσεις εγχώριων, περιφερειακών και διεθνών δυνάμεων. Ο εν ενεργεία αντικαταστάτης του, Χ. Αλ Αμπάντι, προέρχεται και αυτός από το κόμμα του Ισλαμικού Κηρύγματος, το οποίο αποτελεί τον μεγαλύτερο πολιτικό σχηματισμό στο μετακατοχικό Ιράκ.
Στο Ιράκ ιδρύθηκαν από τη δεκαετία του 1920, έως την κατοχή του, '67 πολιτικά σχήματα, από τις γραμμές των οποίων δρούσαν: Ιρακινοί Αραβες, Κούρδοι, Τουρκεμένοι, μουσουλμάνοι (σιίτες και σουνίτες), χριστιανοί, τόσο σε συνθήκες νομιμότητας όσο και παρανομίας.
Στις βουλευτικές εκλογές του Ιράκ το 2014, τις πρώτες που διεξάγονται μετά από την τυπική αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ (τέλη Οκτώβρη 2011), έλαβαν μέρος 277 ψηφοδέλτια κομμάτων και συνασπισμών που εκφράζουν πάνω από 700 κόμματα!!!.
Η πλειοψηφία των παραπάνω κομμάτων δεν διαθέτει επιρροή σε επίπεδο μιας επαρχίας του κράτους. Με την αναγνώρισή τους ως πολιτικά κόμματα από το σχετικό μετακατοχικό νόμο εκφράζουν μια «πανσπερμία» αντιλήψεων που αντανακλούν αστικά συμφέροντα τοπικιστικών, εθνοτικών, θρησκευτικών και δογματικών αποχρώσεων, πράγμα που εξυπηρέτησε τις δυνάμεις κατοχής και εξακολουθεί να εξυπηρετεί τα μεγαλύτερα αστικά κόμματα της χώρας.
Ο μεγαλύτερος συνασπισμός κομμάτων: Νταουλάτ Αλκανούν («Κράτος Δικαίου») διαθέτει 96 έδρες στη Βουλή. Ο τίτλος του εκφράζει τη «συγκολλητική ουσία» των μελών του, ενώ, παρουσιάζεται από την κυρίαρχη προπαγάνδα ως «πολιτικό μπλοκ των Σιιτών», παρά το γεγονός της συμμετοχής και «σουνιτών» πολιτικών παραγόντων στο πλαίσιό του!!.
Εάν και στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές ο συνασπισμός κομμάτων (Κράτος Δικαίου) κατέλαβε τη δεύτερη θέση, κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση μετά από την αποτυχία του συνασπισμού «Εθνικό Ιρακινό Ψηφοδέλτιο», που παρουσιαζόταν από τα αστικά μέσα ως: το «Σουνίτικο Μπλοκ», αλλά διαλύθηκε λόγω της διαμάχης των μοναρχιών του κόλπου που το στήριζαν, με στόχο τη διαμόρφωση μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για σχηματισμό κυβέρνησης.
Οι «συμμαχικές» κυβερνήσεις κατά κανόνα στο Ιράκ προσεγγίζουν το χαρακτήρα μιας «οικουμενικής» λόγω της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού που έγινε κατά την κατοχή με τρόπο που εξυπηρετεί τις δυνάμεις κατοχής, αλλά και τις περιφερειακές δυνάμεις.
Στο φόντο της παραπάνω καπιταλιστικής βαρβαρότητας και μονοπωλιακών ανταγωνισμών, ξαναβλέπουμε τη φάρσα των «βαφτίσεων» άλλης «αντιπολίτευσης», αυτήν την φορά στο Παρίσι του Ολάντ, που ξυλοφορτώνει τους αγωνιστές εργάτες και καταπολεμά τους τζιχαντιστές, την ώρα που τους φιλοξενεί και τους βαφτίζει «αντιπολίτευση».
Το κλειδί της ανατροπής αυτής της διάχυτης βαρβαρότητας βρίσκεται στην ανασυγκρότηση και ισχυροποίηση του κομμουνιστικού κινήματος, στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και της ταξικής πάλης, με στόχο το σάρωμα της εξουσίας του κεφαλαίου.
Πηγές:
1.http://photos.state.gov/libraries/iraq/216651/US-IRAQ/us-iraq-sfa-en.pdf
2.http://photos.state.gov/libraries/iraq/216651/US-IRAQ/US-Iraq_Security_Agreement_ENa.pdf

Πώς καθαρίζει το μυαλό

Πώς καθαρίζει το μυαλό

Οι επιστήμονες ανακαλύπτουν το σύστημα αποχέτευσης των τοξικών αποβλήτων του εγκεφάλου, που λειτουργεί κυρίως κατά τη διάρκεια του ύπνου

Scientific American

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος ζυγίζει περίπου 1.400 γραμμάρια, δηλαδή γύρω στο 2% του σωματικού βάρους του μέσου ενήλικα, αλλά καταναλώνει το 20% - 25% της Ενέργειας που καταναλώνει συνολικά ο ανθρώπινος οργανισμός. Σε αυτήν τη διαδικασία παράγει σχετικά μεγάλες ποσότητες δυνάμει τοξικών πρωτεϊνικών αποβλήτων και μικρότερων βιολογικών μορίων, αποβλήτων του μεταβολισμού. Κάθε μέρα, ο εγκέφαλος του ενήλικα αποβάλλει σχεδόν 2 γραμμάρια κατεστραμμένων πρωτεϊνών, που πρέπει να αντικατασταθούν από φρεσκοφτιαγμένες λειτουργικές πρωτεΐνες. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 52 γραμμάρια αποβλήτων αντικαθίστανται μέσα σε ένα μήνα, ενώ μέσα σε ένα έτος η ποσότητα υλικού, που αποβάλλεται και προσκτάται από τον εγκέφαλο, ισούται με το βάρος του!

Υδραυλικά

Για να επιβιώσει ως όργανο, ο εγκέφαλος πρέπει να έχει κάποιον τρόπο να αποχετεύει τα απόβλητα. Αλλά μέχρι πρόσφατα, τα ...υδραυλικά του εγκεφάλου παρέμεναν μυστηριώδη από πολλές πλευρές. Παρέμεναν ερωτήματα ως προς την έκταση που τα ίδια τα εγκεφαλικά κύτταρα επεξεργάζονταν τα απόβλητά τους, ή αν αυτά μεταφέρονταν έξω από το νευρικό σύστημα, για διάθεση. Οπως επίσης, το ερώτημα γιατί η εξέλιξη δεν οδήγησε σε κάποιο βιολογικό σύστημα που να επιτρέπει στον εγκέφαλο να παραδίδει τα απόβλητά του σε άλλα πιο εξειδικευμένα όργανα του σώματος για τη διαχείριση των αποβλήτων, όπως το συκώτι, που είναι το κέντρο διάθεσης και ανακύκλωσης των αποβλήτων του οργανισμού.
Πριν από 5 χρόνια, ομάδα επιστημόνων άρχισε να ξεδιαλύνει τον τρόπο που ο εγκέφαλος εξαλείφει τις κατεστραμμένες πρωτεΐνες και τα άλλα απόβλητά του. Επιπλέον, άρχισαν να διερευνούν, πώς οι παρεμβολές σε αυτές τις βιολογικές διαδικασίες μπορούν να οδηγήσουν στην εμφάνιση νευροεκφυλιστικών ασθενειών, καθώς η διακοπή ή η μείωση της αποτελεσματικότητας απομάκρυνσης κατεστραμμένων πρωτεϊνών, προφανώς θα οδηγήσει στη συσσώρευσή τους μέσα και γύρω από τα νευρικά κύτταρα.

Ενα τρίτο

Ηταν ήδη γνωστό ότι συσσωματώματα πρωτεϊνών σχηματίζονται στον εγκέφαλο, όταν εκδηλώνονται ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ, ή το Πάρκινσον. Αυτά τα συσσωματώματα παρεμποδίζουν τη διάδοση των ηλεκτρικών και χημικών σημάτων μέσα στον εγκέφαλο, προκαλώντας τελικά ανήκεστο βλάβη. Μάλιστα, η παθολογία των Αλτσχάιμερ, Πάρκινσον και άλλων νευροεκφυλιστικών ασθενειών που συνδέονται συνήθως με τη γήρανση, μπορεί να αναπαραχθεί τεχνητά σε πειραματόζωα με την εξαναγκασμένη υπερπαραγωγή αυτών των συσσωματωμάτων πρωτεϊνών.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν ένα άγνωστο σύστημα για την απομάκρυνση πρωτεϊνών και άλλων αποβλήτων από τον εγκέφαλο και διαπίστωσαν ότι αυτό το σύστημα είναι πιο δραστήριο κατά τη διάρκεια του ύπνου. Η ανάγκη της απομάκρυνσης τοξικών αποβλήτων από τον εγκέφαλο, ίσως είναι απάντηση στο ερώτημα γιατί χρειάζεται ο ύπνος και γιατί οι άνθρωποι περνάνε το ένα τρίτο της ζωής τους σε κατάσταση μη εγρήγορσης. Οι επιστήμονες θεωρούν βέβαιο ότι η πλήρης κατανόηση του τι συμβαίνει όταν δυσλειτουργεί αυτό το σύστημα θα οδηγήσει σε νέες διαγνωστικές τεχνικές και θεραπείες για μια σειρά νευρολογικών ασθενειών.

Λεμφικές οδοί

Στις περισσότερες περιοχές του σώματος, ένα δίκτυο πολυδαίδαλων αγγείων, γνωστών ως λεμφικό σύστημα, αφαιρεί κατεστραμμένες πρωτεΐνες και προϊόντα του μεταβολισμού από τους ιστούς. Το υγρό που μεταφέρει τα απόβλητα κινείται μέσα από αυτό το δίκτυο ανάμεσα στα κύτταρα. Συλλέγεται αρχικά από τους μικρότερους αγωγούς, που οδηγούν σε μεγαλύτερους κ.ο.κ. μέχρι να καταλήξουν τελικά σε κάποια αιμοφόρα αγγεία. Αυτό το σύστημα αγωγών παρέχει και μια δίοδο για την ανοσολογική άμυνα του οργανισμού, επειδή σε διάφορα σημεία στην έκταση του λεμφικού συστήματος υπάρχουν οι λεμφαδένες, χώροι συγκέντρωσης λευκών αιμοσφαιρίων.
Επί έναν αιώνα, οι νευροεπιστήμονες θεωρούσαν ότι το λεμφικό σύστημα δεν υπάρχει στον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό. Η κυρίαρχη άποψη ήταν ότι ο εγκέφαλος φρόντιζε ο ίδιος για την εξάλειψη των αποβλήτων. Αποδεικνύεται ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Τα αιμοφόρα αγγεία του εγκεφάλου περιβάλλονται από τους περιαγγειακούς χώρους, δομές σαν σωλήνες μεγαλύτερης διαμέτρου, που τα περιβάλλουν. Το εσωτερικό τοίχωμα αυτών των μεγαλύτερων αγγείων σχηματίζεται από αγγειακά κύτταρα, κυρίως ενδοθηλιακά και λεία μυικά κύτταρα. Αλλά το εξωτερικό τοίχωμα είναι μοναδικό και υπάρχει μόνο στον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό, αποτελούμενο από τις προεκτάσεις ειδικών νευρικών κυττάρων, που ονομάζονται αστροκύτταρα. Τα αστροκύτταρα είναι υποστηρικτικά κύτταρα της λειτουργίας των νευρώνων, που επιτελούν πλειάδα βοηθητικών λειτουργιών γι' αυτά. Τα αστροκυτταρικά ακροπόδια περιβάλλουν πλήρως τις αρτηρίες, τα αιμοφόρα αγγεία και τις φλέβες. Η κοιλότητα που σχηματίζεται ανάμεσα σε αυτό το εξωτερικό τοίχωμα και το τοίχωμα των αγγείων του κυκλοφορικού, παραμένει γενικά ελεύθερη από εμπόδια, επιτρέποντας τη ροή υγρού που ξεπλένει τον εγκέφαλο από τα απόβλητα.

Αναγκαιότητα ο καλός ύπνος

Οι επιστήμονες γνώριζαν την ύπαρξη του περιαγγειακού χώρου, αλλά ως πρόσφατα δεν είχαν εντοπίσει τη λειτουργικότητά του. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για την εγκεφαλική εκδοχή του λεμφικού συστήματος. Του έδωσαν το όνομα γλοιολεμφικό (glymphatic), καθώς τα αστροκύτταρα είναι ένα από τα είδη γλοίων, δηλαδή κυττάρων που βοηθούν στη λειτουργία των κατεξοχήν νευρικών κυττάρων, των νευρώνων.
Μια από τις πρωτεΐνες που αποβάλλονται από το γλοιολεμφικό σύστημα είναι το βήτα - αμυλοειδές. Αυτή η πρωτεΐνη όταν παραμείνει στον εγκέφαλο δημιουργεί τις χαρακτηριστικές πλάκες που συνοδεύουν πάντα την εκδήλωση του Αλτσχάιμερ. Επειδή ήταν γνωστό από επιδημιολογικές μελέτες ότι η εκδήλωση της ασθένειας είναι πιο πιθανή σε όσους δεν κοιμούνται αρκετές ώρες κατά τη μέση ηλικία, οι ερευνητές αναζήτησαν συσχέτιση της λειτουργίας του γλοιολεμφικού συστήματος με τον ύπνο. Χρησιμοποιώντας την τεχνική της μικροσκοπίας δύο φωτονίων, διαπίστωσαν ότι η ροή μέσω του γλοιολεμφικού συστήματος, αυξάνεται κατά 60% κατά τη διάρκεια του ύπνου, σε σχέση με τη ροή σε περίοδο εγρήγορσης. Ενας νευροδιαβιβαστής, η νορεπινεφρίνη ρυθμίζει τη συστολή του γλοιολεμφικού συστήματος και κατά συνέπεια τη ροή μέσα απ' αυτό. Τα επίπεδα νορεπινεφρίνης είναι χαμηλότερα κατά τη διάρκεια του ύπνου.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

EURO 2016 Η κερδοφορία... μόνιμη πρωταθλήτρια

EURO 2016

Η κερδοφορία... μόνιμη πρωταθλήτρια

Μπορεί η Πορτογαλία να πανηγύρισε την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος για πρώτη φορά στην ιστορία της και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, τα χαμόγελα όμως δεν ήταν μόνο για τους Πορτογάλους. «Νικητές» για μια ακόμα φορά στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού δεν μπορούσαν παρά να είναι και η διοργανώτρια UEFA, παρέα με τους ντόπιους και διεθνείς χορηγούς, που έστησαν ένα μεγάλο γλέντι κερδών πάνω στο πάθος των φιλάθλων για τη διάκριση της Εθνικής τους ομάδας. Τρελά κέρδη, όπως ήταν φυσικό, αποκόμισαν και οι μεγάλες στοιχηματικές εταιρείες, που βασιζόμενες στο πάθος του τζόγου που γεννά και αναπαράγει και η άθλια οικονομική κατάσταση όπου βρίσκονται εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη, θυσαύριζαν σε κάθε γκολ, σε κάθε κόρνερ, ακόμα και σε κάθε κάρτα που δόθηκε στα γήπεδα της Γαλλίας.

Η «μεγάλη επιτυχία» των γεωμετρικών κερδών...

Μόλις λίγες μέρες μετά τη λήξη της ποδοσφαιρικής «γιορτής» της Ευρώπης, η UEFA έδωσε στη δημοσιότητα τα έσοδα που αποκόμισε από τη διοργάνωση. Τα στοιχεία πραγματικά ζαλίζουν. Η Ομοσπονδία έβαλε στα ταμεία της λίγο κάτω από 2 δισ. ευρώ, συγκεκριμένα 1,93! Από αυτά 1,05 δισ. ήρθαν από την πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, 480 εκατ. ευρώ από τους χορηγούς και 400 εκατομμύρια από τα εισιτήρια. Για το τελευταίο ποσό σημειώνεται πως περίπου 2,4 εκατομμύρια θεατές παρακολούθησαν από κοντά το EURO, παρουσιάζοντας μέσο όρο 47.594 ανά αγώνα και πληρότητα 92,56% στους 51 αγώνες της διοργάνωσης. Πρώτη σε προσέλευση ήταν η αναμέτρηση της Γαλλίας με την Ισλανδία (76.833 με πληρότητα 96,04%) για τα προημιτελικά της διοργάνωσης, ενώ στην τρίτη θέση ήταν ο τελικός με την Πορτογαλία με 75.868 θεατές (94,84% πληρότητα). Στην δεύτερη θέση είναι το ματς της Ιταλίας με την Ισπανία (76.155 με πληρότητα 95,19%).

Χαρακτηριστική της οικονομικής επιτυχίας ήταν η δήλωση του γενικού γραμματέα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, Θεόδωρου Θεοδωρίδη, που είπε ότι «οι αριθμοί είναι θετικοί», προσθέτοντας ότι η διευρυμένη διοργάνωση είχε «μεγάλη επιτυχία». Αυτό ήταν άλλωστε και το «όραμα» του Μισέλ Πλατινί, του τέως προέδρου της UEFA, όταν προχωρούσε στη διεύρυνση του EURO με 24 ομάδες αντί για 16 που ήταν μέχρι και το 2012.
Και το «όραμα» αυτό της τρελής κερδοφορίας επιβεβαιώθηκε, μιας που, όπως δείχνουν τα οικονομικά στοιχεία, από τους 20 παραπάνω αγώνες που έγιναν φέτος σε σχέση με το τελευταίο EURO, η UEFA κέρδισε περίπου 34% περισσότερα χρήματα. Σε αντίθεση δε με τους ρυθμούς που έμπαιναν τα γκολ στο φετινό EURO (2,2 κατά μέσο όρο) η αύξηση των κερδών είναι γεωμετρική σε όλα τα τελευταία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα: Το 2012 τα έσοδα έφταναν το 1,39 δισ. ευρώ, το 2008 (στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας) τα 1,35 δισ. και στο EURO του 2004 τα 855 εκατ. ευρώ. Αν η τελευταία διαφορά φαίνεται μεγάλη, αρκεί να σκεφτεί κανείς πως το 1992 τα έσοδα έφταναν μόλις τα... 40 εκατομμύρια ευρώ!
Η UEFA βέβαια έσπευσε να ανακοινώσει πως τα 830 εκατομμύρια που έβγαλε από τα γήπεδα της Γαλλίας δεν θα τα καρπωθεί, αφού η «λεία» των κερδών θα μοιραστεί, με 600 εκατομμύρια να μοιράζονται αναλογικά στις 55 ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες και 230 εκατομμύρια να... επανατοποθετούνται ως επένδυση στο χρηματιστήριο του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, για τις προετοιμασίες της επόμενης διοργάνωσης.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια χαμένοι δεν μπορεί να θεωρούνται οι «μεγάλοι χορηγοί», επιχειρηματικοί όμιλοι διεθνείς και μη, που μπορεί να έδωσαν περίπου 480 εκατομμύρια αλλά τα κέρδη από την προβολή τους αναμένεται να είναι σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις τουλάχιστον διπλάσια. Αξίζει να αναφέρουμε πως χορηγοί της διοργάνωσης ήταν τα εξής μονοπώλια: Carlsberg, Coca-Cola, Continental, Hisense, Hyundai-Kia, McDonald's, Orange, SOCAR, Turkish Airlines και Adidas, ενώ στους «τοπικούς» χορηγούς που στήριξαν την Εθνική Γαλλίας συγκαταλέγονται οι Abritel-HomeAway, Credit Agricole, Franchaise des Jeux, La Poste, PROMAN και SNCF. Το ίδιο και ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των τρελών κερδών «δάγκωσαν» με τις πρώτες εκτιμήσεις και οι επίσημες στοιχηματικές εταιρείες, χωρίς να υπολογίζει κανείς τα εκατοντάδες εκατομμύρια που παίζονται στο παράνομο.
Κι επειδή συνταγή που φέρνει κέρδη δεν αλλάζει, η ίδια τακτική της «διεύρυνσης» της ποδοσφαιρικής αγοράς αναμένεται να συνεχιστεί και το 2020 (παρεμβάλλεται το Μουντιάλ το 2018), που θα διεξαχθεί σε 13 ευρωπαϊκές πόλεις, προκειμένου να αυξηθούν η... πελατεία αλλά και τα έσοδα. Συγκεκριμένα, στα σχέδια της UEFA είναι οι αγώνες του EURO 2020 να γίνουν σε Λονδίνο, Μπακού, Βρυξέλλες, Μόναχο, Κοπεγχάγη, Δουβλίνο, Μπιλμπάο, Ρώμη, Βουδαπέστη, Αμστερνταμ, Βουκουρέστι, Αγ. Πετρούπολη και Γλασκώβη. Αυτό ήταν άλλωστε και το σύστημα που χρησιμοποιήθηκε για τη διεξαγωγή του Ευρωπαΐκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου Κ17.
ΥΓ. Ενα τέτοιο τρελό πάρτυ δισεκατομμυρίων κερδών δε θα μπορούσε φυσικά να χαλάσει από έναν άνθρωπο που αυτοκτόνησε επειδή έχασε μόλις 2.750 ευρώ... Ο Φιντέλ Νικίτιν, που είναι ο μοναδικός που γνωστοποιήθηκε ο θάνατός του, πωλητής τηλεφώνων, μάζεψε ό,τι χρήματα μπόρεσε και στοιχημάτισε στη Γαλλία, ελπίζοντας ότι με την κατάκτηση του τροπαίου θα μπορέσει να ξεχρεώσει δάνεια που τον έπνιγαν. Τελικά, έπεσε στις γραμμές ενός σιδηροδρομικού σταθμού περιμένοντας το πρώτο τρένο να τον χτυπήσει αφήνοντας πρώτα μήνυμα στους φίλους του: «Σας ευχαριστώ και συγχωρέστε με»...