Κρίσιμες επιλογές
Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές στον αστικό Τύπο από το υπουργείο Εργασίας προωθείται διάταξη σύμφωνα με την οποία αν δεν καταβάλει στο ασφαλιστικό ταμείο ο εργοδότης τις εισφορές, δεν θα δικαιούται παροχών ο εργαζόμενος. Αν είναι έτσι πρόκειται για εφιάλτη. Εξαφανίζει όποιο ίχνος κοινωνικής ασφάλισης είχε απομείνει, οδηγεί σε έναν σύγχρονο Καιάδα.
***
Σε όποια παραλλαγή τους τέτοιου είδους εξελίξεις δεν έχουν σχέση με κάποια διαστροφή των κυβερνώντων. Είναι άμεσο αποτέλεσμα ενός γεγονότος: Οτι ο καπιταλισμός στην κρίση του γίνεται ξεδιάντροπα βάρβαρος. Και τώρα πια όλα τα προσχήματα έχουν πέσει, καθώς η πραγματικότητα έχει πετάξει στα σκουπίδια καθένα από τους χαρακτηρισμούς που δίνονταν στην κρίση για να μη φανεί ότι αυτή έχει ένα μόνο χαρακτηριστικό: Οτι είναι μια βαθιά συγχρονισμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση υπερσυσσώρευσης με εξαιρετικά δύσκολα τα σημάδια της ανάκαμψης.
Τώρα πια, μπροστά στην επιτακτική ανάγκη του συστήματος να ξεπεράσει την κρίση τσακίζοντας την εργατική τάξη, όλοι σχεδόν είναι υποχρεωμένοι να μιλούν για την κρίση με το όνομά της, να την χαρακτηρίζουν κρίση του συστήματος, ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, που παρ' όλα αυτά επιμένει να ισχυρίζεται πως υπάρχει δυνατότητα διαχείρισής της από μια κυβέρνηση καλών προθέσεων με την δική του ασφαλώς συμμετοχή. Ισχυρισμός που παροπλίζει όσους ακόμα από καλή πρόθεση παρακολουθούν αυτού του τύπου τις τυχοδιωκτικές μεταλλάξεις, την ώρα που πια γίνεται όλο και πιο καθαρό πως καταλύτης για την αναγκαία ανατροπή, μπορεί να είναι μόνο ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που θα βρίσκεται σε πορεία ρήξης με την αιτία: Τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
***
Οι ίδιοι οι καπιταλιστές, το κράτος τους και η πολιτική εκπροσώπησή τους δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: «Δεν πρέπει να μείνει τίποτα όρθιο κι απ' τα ελάχιστα που μπορούν ακόμα να θυμίζουν παλιότερες κατακτήσεις εργαζομένων». Η επιθετικότητα με την οποία το ΠΑΣΟΚ προωθεί τα αντεργατικά μέτρα, συναντά την εξίσου έντονη επιθετικότητα της ΝΔ, όχι μόνο γιατί μαζί έχουν συνυπογράψει τα περισσότερα από τα μέτρα της σύγχρονης βαρβαρότητας, αλλά και γιατί είναι ενιαίο το συμβόλαιο που εκτελούν για λογαριασμό της τάξης που εκφράζουν. Κατάσταση που επιβάλλεται πλέον να προβληματίσει σοβαρότατα όσους ακόμα από τους εργαζόμενους ακουμπάνε κάποιες από τις ελπίδες τους σ' αυτά τα κόμματα.
Αποδεικνύεται πλέον αυτό που εξ αρχής μόνο το ΚΚΕ εκτιμούσε: Οτι βρισκόμασταν - και τώρα πια είναι πράξη - μπροστά σε μια τεράστια επιχείρηση αφαίρεσης όλων όσα οι ταξικοί αγώνες είχαν επιβάλει σαν επιμέρους δικαιώματα. Δικαιώματα πολύ πίσω από το πραγματικό - το κύριο δικαίωμα των εργατών να είναι κάτοχοι του πλούτου που παράγουν, δικαιώματα όμως που βελτίωναν τη ζωή τους.
***
Σ' αυτή την πορεία ο αστικός Τύπος, συντονισμένος απόλυτα με τις επιδιώξεις της τάξης που εκφράζει, έχει απογειωθεί ως προς την διαστροφή της πραγματικότητας:
Η σφαγή παρουσιάζεται σαν παροχή.
- Στο Ασφαλιστικό παρουσιάζουν τα μέτρα που νομοθετούν σαν κυνήγι κακοπληρωτών, ενώ βήμα - βήμα ολοκληρώνουν την εφαρμογή των ατομικών λογαριασμών ασφάλισης ως το σημείο που να εξαφανίσουν κάθε τι που παραπέμπει σε κοινωνική ασφάλιση.
- Στη φορολογία μιλάνε για παροχή επιδομάτων στους φτωχούς, ενώ με το φορολογικό που έχουν έτοιμο για μετά τις εκλογές, αυξάνουν κι άλλο τη φορολογία, έτσι που τελικά να μοιάζει παράδεισος το ισχύον φορολογικό όπου στο όνομα της ισότητας όσο πιο φτωχός είσαι τόσα περισσότερα πληρώνεις.
***
Στην πράξη οι καπιταλιστές έχουν ήδη σχεδόν όλα όσα ζητούσαν. Οι εργασιακές σχέσεις όπως αποτυπώνονται στην έρευνα των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών το μαρτυρούν. Παρ' όλα αυτά η επίθεση είναι ακόμα μπροστά. Το βεβαιώνουν τα άρθρα που επιχειρούν να ενοχοποιήσουν τις κατακτήσεις των εργαζομένων, άρθρα που επιχειρούν να φρεσκάρουν τη θεωρία των «ρετιρέ» σε μια προσπάθεια αυτή τη φορά να κάνουν συμμάχους τους στην αντεργατική επέλαση ακόμα κι αυτούς τους απόμαχους της δουλειάς. Εκείνους, δηλαδή, τους οποίους λίγους μήνες πριν οι ίδιοι κονδυλοφόροι τους χαρακτήριζαν «βαμπίρ» που έκλεβαν το μέλλον των παιδιών τους.
***
Ο συναγερμός που έχει σημάνει από καιρό το ΚΚΕ γίνεται εντονότερος από την ανάλυση των μέτρων που πλέον παίρνουν και χαρακτήρα νομοσχεδίων, άσχετα αν θα ψηφιστούν από αυτήν ή την επόμενη Βουλή.
Γεγονός που αναδεικνύει την τεράστια σημασία που αποκτούν οι συσχετισμοί και στο κίνημα και στη Βουλή. Η ανάγκη δηλαδή και να παρεμποδίζεται σήμερα από τους αγώνες η εφαρμογή αυτής της πολιτικής, αλλά και η επόμενη αστική κυβέρνηση να μην μπορεί να προωθήσει αυτήν την πολιτική. Εκλογικά αυτό σημαίνει μαζική εγκατάλειψη των κομμάτων του ευρωμονόδρομου - όποια απόχρωση κι αν έχουν. Και παράλληλα όσο το δυνατόν πιο ισχυρό ΚΚΕ, για όσο το δυνατόν πιο ισχυρό λαϊκό κίνημα, όλο και ικανότερο να ανοίγει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία. (Ριζοσπάστης)
