Ποιός θυμάται την "Αλληλεγγύη"; #1 Ιωάννης-Παύλος Β' και Ρ.Ρήγκαν

Ποιός θυμάται την "Αλληλεγγύη"; #1
Ιωάννης-Παύλος Β' και Ρ.Ρήγκαν

ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΘΕ-
ΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ
Μυστική συνεδρίαση στην Αγία Εδρα


Αποσπάσματα και σκέψεις για το δημοσίευμα του TIME

Στις 7 Ιούνη 1982, στο ήσυχο και απρόσιτο περιβάλλον της Βιβλιοθήκης του Βατικανού, συναντήθηκαν χωρίς θόρυβο δύο πολύ ισχυροί πολιτικοί παράγοντες, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρ. Ρίγκαν, ακόμη τότε στην πρώτη περίοδο της πρώτης του θητείας, και ο τότε πάπας Ιωάννης - Παύλος ο Β`. Η συνάντηση ήταν παντελώς άγνωστη, μέχρι την αποκάλυψή της σε ένα εντυπωσιακό ρεπορτάζ 8 σελίδων, με τίτλο Η ΙΕΡΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, που δημοσιεύεται στις σελίδες 14-21 του τεύχους της 24.2.1992 του περιοδικού ΤΙΜΕ.

Οπως είπαμε, η συνάντηση έμεινε για 10 χρόνια επτασφράγιστο μυστικό. Φυσικό, αφού το 1982 δεν έχει έλθει ακόμη η ώρα που οι ΗΠΑ θα χαιρετίσουν τη διαφάνεια - στην ΕΣΣΔ, βέβαια. Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον βρίσκεται αλλού: Τι συζητήθηκε κατά τη συνάντηση;

Από το ΤΙΜΕ μαθαίνουμε ότι στη συνάντηση συζητήθηκε, κατ' αρχήν, η εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο, τότε στη δεύτερη ημέρα της.

"Αλλά ο Ρίγκαν και ο πάπας», συνεχίζει το ΤΙΜΕ, «διέθεσαν μερικά λεπτά μόνο στην εξέταση των γεγονότων στη Μέση Ανατολή. Αντίθετα, συγκέντρωσαν την προσοχή τους σ' ένα θέμα πολύ πιο κοντά στην καρδιά τους: Την Πολωνία και τη σοβιετική κυριαρχία στην Ανατολική Ευρώπη. Στη συνάντηση εκείνη, ο Ρίγκαν και ο πάπας συμφώνησαν να αναλάβουν μια παράνομη εκστρατεία, για να επιταχύνουν τη διάλυση της κομμουνιστικής αυτοκρατορίας." Λέει ο Ρίτσαρντ Αλεν, ο πρώτος σύμβουλος επί θεμάτων Εθνικής Ασφαλείας του Ρίγκαν:
"Ηταν μια από τις μεγαλύτερες μυστικές συμμαχίες όλων των εποχών".

Πάπας και Λεχ Βαλέσα
Η επιχείρηση εστιάσθηκε
στην Πολωνία, το σοβιετικό δορυφόρο με το μεγαλύτερο πληθυσμό στην Ανατολική Ευρώπη και ιδιαίτερη πατρίδα του Ιωάννη - Παύλου του Β`. Ο πάπας και ο Πρόεδρος ήταν πεπεισμένοι ότι η Πολωνία μπορούσε να αποσπασθεί από τη σοβιετική τροχιά, εάν το Βατικανό και οι ΗΠΑ έβαζαν τους πόρους τους στην υπηρεσία της αποσταθεροποίησης της πολωνικής κυβέρνησης και της διατήρησης στη ζωή του παρανόμου κινήματος της "Αλληλεγγύης" μετά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, το 1981.

Μέχρι την αποκατάσταση του νομίμου καθεστώτος της "Αλληλεγγύης" το 1989, εκείνη βρισκόταν σε μια ανθηρή παράνομη κατάσταση, εφοδιασμένη, προστατευμένη και συμβουλευμένη πλατιά από το δίκτυο που δημιουργήθηκε κάτω από την αιγίδα του Ρίγκαν και του Ιωάννη - Παύλου του Β`. Τόνοι εξοπλισμού - τέλεφαξ (τα πρώτα στην Πολωνία), τυπογραφεία, αναμεταδότες, τηλέφωνα, συσκευές ασυρμάτου βραχέων κυμάτων, συσκευές video, φωτοτυπικές συσκευές, τέλεξ, υπολογιστές, επεξεργαστές κειμένων - μπήκαν λαθραία στην Πολωνία, μέσω διόδων που δημιούργησαν ιερείς και Αμερικανοί πράκτορες και εκπρόσωποι της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας - Κογκρέσου Βιομηχανικών Οργανώσεων (AFL-CIO) και ευρωπαϊκών συνδικάτων. Χρήμα για το απαγορευμένο συνδικάτο ερχόταν από τα ταμεία της CIA, το Εθνικό Προικοδότημα για τη Δημοκρατία, μυστικούς λογαριασμούς στο Βατικανό και δυτικά συνδικάτα.



Αφίσσα της "αλληλεγγύης". Χωρίς δικά μας σχόλια...

Ο Λεχ Βαλέσα και άλλοι ηγέτες της "Αλληλεγγύης" έπαιρναν συμβουλές στρατηγικού χαρακτήρα - που, συχνά, μεταβιβάζονταν μέσω ιερέων ή Αμερικανών και Ευρωπαίων εργατικών εμπειρογνωμόνων, που εργάζονταν παράνομα στην Πολωνία - που αντανακλούσαν τη σκέψη του Βατικανού και της κυβέρνησης Ρίγκαν. Καθώς η αποτελεσματικότητα της αντίστασης μεγάλωνε, το ρεύμα των πληροφοριών στη Δύση, σχετικά με τις εσωτερικές αποφάσεις της πολωνικής κυβέρνησης και το περιεχόμενο των επικοινωνιών της Βαρσοβίας με τη Μόσχα, έγινε πλημμύρα. Οι λεπτομέρειες έρχονταν, όχι μόνον από ιερείς, αλλά και από κατασκόπους μέσα στην πολωνική κυβέρνηση"(σελ. 14-15).

Υστερα από αυτήν την κατατοπιστική εισαγωγή, έχουμε και την παρακάτω πληροφορία:

«Σύμφωνα με ηγέτες της "Αλληλεγγύης", ο Βαλέσα και οι αντικαταστάτες του ήξεραν ότι ο Ρίγκαν και ο Ιωάννης - Παύλος ο Β` είχαν δεσμευθεί να διατηρήσουν την "Αλληλεγγύη" στη ζωή, αλλά μόνο να μαντεύσουν μπορούσαν την έκταση της συνεργασίας» (σελ. 15).

Πιο πράκτορας δεν γίνεται...

ΟΙ ΕΛΛΕΙΠΟΝΤΕΣ (;) ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Ωστόσο, όπως αναφέρει το ΤΙΜΕ, η συνάντηση της 7ης Ιούνη 1982 δεν έπεσε από τον ουρανό.
Ο ναύαρχος Μπόμπι Ινμαν, τότε υποδιευθυντής της CIA, λέει:

«Το πρώτο εξάμηνο του 1982, διαμορφώθηκε μια στρατηγική 5 μερών, με στόχο την επίτευξη της κατάρρευσης της σοβιετικής οικονομίας, της φθοράς των δεσμών μεταξύ της ΕΣΣΔ και των κρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της επιβολής μεταρρυθμίσεων μέσα στη σοβιετική αυτοκρατορία. Στοιχεία της στρατηγικής αυτής περιλάμβαναν:

α) Την ένταση των εξοπλισμών των ΗΠΑ, που ήδη βρίσκονταν σε εξέλιξη, με στόχο ο στρατιωτικός ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ να γίνει υπερβολικά δαπανηρός για τους Σοβιετικούς. Η Πρωτοβουλία Στρατηγικής Αμυνας του Ρίγκαν (Πόλεμος των Αστρων) έγινε κεντρικό στοιχείο της στρατηγικής.
β) Μυστικές επιχειρήσεις, με στόχο την ενθάρρυνση μεταρρυθμιστικών κινημάτων στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία.
γ) Οικονομική βοήθεια στα κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ανάλογη με την προθυμία τους να προστατεύσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να εφαρμόσουν πολιτικές μεταρρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις ελεύθερης αγοράς.
δ) Οικονομική απομόνωση της ΕΣΣΔ και παρακράτηση της δυτικής και ιαπωνικής τεχνολογίας από τη Μόσχα. Η κυβέρνηση επικέντρωσε τις προσπάθειές της στο να εμποδίσει την ΕΣΣΔ να επιτύχει αυτό που θεωρούσε κύρια πηγή συναλλάγματος στον 21ο αιώνα: Κέρδη ενός διηπειρωτικού αγωγού φυσικού αερίου για τη Δυτική Ευρώπη. Ο μήκους 5.800 χλμ. αγωγός, που απλώνεται από τη Σιβηρία έως τη Γαλλία, άνοιξε, όπως προγραμματιζόταν, την 1η Γενάρη 1984, αλλά σε πολύ μικρότερη έκταση από αυτήν που έλπιζαν οι Σοβιετικοί.
ε) Αυξημένη χρήση των ραδιοσταθμών "Ελευθερία", "Φωνή της Αμερικής" και "Ελεύθερη Ευρώπη" για τη μεταβίβαση των μηνυμάτων της κυβέρνησης των ΗΠΑ στους λαούς της Ανατ. Ευρώπης» (σελ. 16).

Υστερα από την παραπάνω κατατοπιστική έκθεση, το επόμενο απόσπασμα αγγίζει τα όρια του ανεκδότου:
Άγαλμα του ...Ρήγκαν(!!) στην σημερινή Πολωνία

«Ωστόσο, το 1982, ούτε ο Ρίγκαν ούτε ο πάπας μπορούσαν να φανταστούν την άνοδο ενός Σοβιετικού ηγέτη, όπως ο Μ. Γκορμπατσόφ, ο πατέρας της "διαφάνειας" και της "ανασυγκρότησης". Οι μεταρρυθμιστικές του προσπάθειες εξαπέλυσαν ισχυρές δυνάμεις, που ξέφυγαν από τον έλεγχό του και οδήγησαν στη διάλυση της ΕΣΣΔ» (σελ. 16).
Α, ώστε «δεν μπορούσαν να το φανταστούν»...

Τέλος πάντων, υπομονή. Ας περιμένουμε λίγο. Το πολύ - πολύ, κάποια μελλοντική έκδοση του ΤΙΜΕ θα μας δώσει μια λεπτομερειακή παρουσίαση της πολύκροτης «συνάντησης του Λονδίνου» (1984) ή της πραγματικής ιστορίας της τσεχοσλοβακικής «Χάρτας 77». Για τη βουλγαρική «Ποντκρέπα» δε χρειάζεται, ξέρουμε. Και, βέβαια, δεν είναι τυχαίο που, «στο πρώτο εξάμηνο του 1982», τα ονόματα της Ρουμανίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας ούτε καν αναφέρονται.

Συνεχίζεται...
Αναρτήθηκε από TRASH

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (13)

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (13)

11 Μαΐου 2011. Διαδήλωση στο κέντρο τής Αθήνας. Οδός Πανεπιστημίου, ανάμεσα Αμερικής και Βουκουρεστίου. Μια ομάδα περίπου τριάντα διαδηλωτών κινείται συντεταγμένα πίσω από το πανώ τής "Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Πατησίων-Κυψέλης". Ο 31χρονος σπουδαστής Γιάννης Καυκάς είναι ένας απ' αυτούς που κρατάνε το πανώ. Ξαφνικά, εντελώς απρόκλητα και αναίτια (όπως προκύπτει από τις μαρτυρικές καταθέσεις ακόμη και αστυνομικών), μια ομάδα ματατζήδων επιτίθεται στους διαδηλωτές με τα γκλομπ τους. Ο Καυκάς, παλιά καραβάνα, δέχεται το πρώτο χτύπημα αλλά η μόνη του αντίδραση είναι να φωνάξει στους συντρόφους του: "Ψυχραιμία! Μένουμε πίσω από το πανώ και προχωράμε". Ακολουθεί δεύτερο χτύπημα... τρίτο... τέταρτο... Το χτύπημα που σώριασε τον Καυκά ήταν με πυροσβεστήρα (*) στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε στο Γενικό Νικαίας, άλλο ένα ανοιγμένο κεφάλι στα δεκάδες που άνοιξαν εκείνη την ημέρα. Ευτυχως, επέζησε.

Ο Καυκάς έχει σπουδάσει ψυχολογία (έχει και μάστερ στην φωτογραφία), οπότε η άρνησή του να προσεγγίσει με ψυχολογικούς όρους το φαινόμενο της αστυνομικής βίας παρουσιάζει ενδιαφέρον: "Η ψυχολογία, όπως και κάθε κοινωνική επιστήμη, είναι πολιτική. Το νευροφυσιολογικό υπόβαθρο υπάρχει στην συμπεριφορά. Αυτού του είδους οι προσεγγίσεις όμως, που περιγράφουν παθολογικά το φαινόμενο, υποκρύπτουν το πολιτικό του υπόβαθρο. Δεν μπορείς να μελετάς συμπεριφορές αποκόπτοντάς τες από το πλαίσιο. Είναι σαν να προσπαθείς να αναδείξεις ως αιτία το αποτέλεσμα. Η αιτία έχει πολιτική ρίζα. Το ίδιο και το αποτέλεσμα."

Την ορθότητα της άποψης του Καυκά επιβεβαιώνει η ύπαρξη "επιχειρησιακού κέντρου" σε κάθε αστυνομική επιχείρηση. Σ' αυτό το "κέντρο" υπάρχουν πάντοτε ένας εισαγγελέας και κάποιοι ανώτεροι αξιωματικοί, ενώ συχνά-πυκνά εκπροσωπείται και η πολιτική ηγεσία, ακόμη και από τον ίδιο τον υπουργό δημόσιας τάξης. Το "κέντρο" έχει τον απόλυτο έλεγχο: οι επιθέσεις πάντοτε διατάσσονται και πάντοτε καλύπτονται πολιτικά.

Αυτό το ξέρουν οι αστυνομικοί και -κυρίως- οι ματατζήδες, οι οποίοι καλύπτονται από ανωνυμία (πάντοτε φορούν κουκούλα -πιο σωστά: μπαλακλάβα- για να μην αναγνωρίζονται και ποτέ δεν φέρουν διακριτικά ώστε να μη ξέρεις ποιος είναι αυτός που σε βαράει). Είναι ευκολώτερο να βρεις πιγκουίνο στην Κρήτη παρά να τιμωρηθεί αστυνομικός που βιαοπράγησε κατά την διάρκεια επιχείρησης της ομάδας του. Ο δελτάς, ο οποίος έπεσε με το δίκυκλό του πάνω στην Αγγελική Κουτσουμπού το 2009 στο Σύνταγμα (και μάλιστα υπό την κάλυψη του τηλοπτικού φακού) απαλλάχθηκε επειδή το επεισόδιο χαρακτηρίστηκε ως...τροχαίο. Ο ματατζής που άνοιξε το κεφάλι τού Καυκά με τον πυροσβεστήρα, δεν βρέθηκε ποτέ (**). Όπως δεν βρέθηκε ποτέ αυτός που στις 15/6/2011 πέταξε την χειροβομβίδα κρότου-λάμψης στην στοά τού υπουργείου οικονομικών και άφησε για πάντα κουφό τον δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο. Όπως δεν βρέθηκε αυτός που παρά λίγο να αφήσει στον τόπο με γκλομπιές στο κεφάλι τον Μάριο Λώλο, πρόεδρο της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, κατά την διάρκεια διαδήλωσης στις 5/4/2012. Όπως δεν βρέθηκαν εκείνοι που σκότωσαν τον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Όπως δεν βρέθηκε αυτός που, από απόσταση αναπνοής, πλάκωσε στα χημικά τον Μανώλη Γλέζο. Και πάει λέγοντας...

Η αλήθεια είναι πως οι άνδρες των ΜΑΤ δεν φοβούνται τις κυρώσεις. Ξέρουν πως η εξουσία τούς προστατεύει και πάντοτε θα τους προστατεύει. "Κανένας που είναι στην εξουσία δεν διαλύει την ασπίδα του", λένε χαρακτηριστικά. Όμως, είναι εξ ίσου αλήθεια ότι τρέμουν τους "απέναντι". Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών πιστεύουν πραγματικά ότι προστατεύουν την κοινωνία από τους "αναρχικούς" και τους κάθε λογής "ακραίους", πράγμα που σημαίνει ότι θεωρούν πως κινδυνεύει η ζωή τους. Δηλαδή, κατά μία έννοια, το ξύλο που ρίχνει ένας αστυνομικός είναι διπλά "ιερό", αφού έτσι προστατεύει τόσο την κοινωνία όσο και την ίδια του την ζωή. Άλλωστε, "έχουν κι αυτοί παιδάκια και μαννούλες", όπως διατυμπάνισαν όσοι υποστήριξαν τον φονιά τού Γρηγορόπουλου, τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η βία των ματατζήδων οφείλεται στην εκπαίδευση που παίρνουν και στην αναπόφευκτη εσωστρέφεια στην οποία οδηγούνται καθώς ζουν αποξενωμένοι και περνούν την ζωή τους σε κλούβες, όταν δεν βρίσκονται παρατεταγμένοι σε θέση μάχης. Αυτό είναι όντως σωστό από ψυχολογικής απόψεως. Όμως, όπως λέει και ο Καυκάς, το θέμα δεν είναι πρωτίστως ψυχολογικό αλλά πολιτικό. Και ό,τι κι αν λέει η ψυχολογία, η αλήθεια είναι ότι η αστυνομική βία αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ συστατικό για την διατήρηση της αστικής εξουσίας στην θέση της. Υπ' αυτή την έννοια, η αστυνομική καταστολή δεν μπορεί ποτέ να είναι προς το συμφέρον τού λαού. Ποτέ!


Κάπου εδώ τελειώνουμε. Όχι επειδή εξαντλήσαμε ένα ανεξάντλητο θέμα αλλά επειδή πρέπει κάπου να τελειώσουμε. Για περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες, παραθέτω μερικές από τις πηγές απ' όπου άντλησα τα στοιχεία αυτών των σημειωμάτων:

- Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, "ΜΑΤ: Η ΕΣΑ της μεταπολίτευσης" (Άρθρο στο περιοδικό Unfollow, τεύχος 7, Ιούλιος 2012).
- Χρήστος Μπρατάκος, "ΜΑΤ - Οι κρανοφόροι" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1990, σελ. 139, τιμή 3,66 ευρώ).
- Κυριάκος Μπαμπασίδης, "Πανεπιστημιακό άσυλο - Κοινωνικο-πολιτικές και εγκληματολογικές προεκτάσεις" (Βασ.Ν.Κατσαρός, 2006, σελ. 503, τιμή 45,87 ευρώ).
- Δημήτριος Μπελαντής, "Αναζητώντας τον «εσωτερικό εχθρό» (Προσκήνιο, 2005, σελ. 377, τιμή 17,94 ευρώ).
- "Μεμονωμένα περιστατικά και λοιπές παρεξηγήσεις" (Άρθρο στον ιστοτόπο Indymedia).
- Η προκήρυξη της οργάνωσης "17 Νοέμβρη" για την εκτέλεση του υποδιοικητή των ΜΑΤ Πέτρου και του οδηγού του Σταμούλου (Από τον ιστοτόπο Indymedia).
- "Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης" (Άρθρο τής ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia).
- Παναγιώτης Βελισσάρης-Λυμπερίδης, "Τα ταραχώδη Πολυτεχνεία τής μεταπολίτευσης - Από τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, στον Καλτεζά και στα επεισόδια του 1995" (Άρθρο στον ιστοτόπο Newpost).
- Τάσος Κωστόπουλος, "Σχετικά με τη βία της 29ης Ιουνίου" (Άρθρο στον ιστοτόπο Red Notebook).
- Ιός, "Ποιός φοβάται το άσυλο;" (Ελευθεροτυπία, 26/11/2006).
- Ιός, "Πώς έφτιαξα τα ΜΑΤ", (Ελευθεροτυπία, 1/8/2004).
- Ιός, "Δικαστές και πολιτικό έγκλημα" (Ελευθεροτυπία, 2/3/2003).
- Ιός, "Η κρυφή «Αρετή» της ΕΛΑΣ", (Ελευθεροτυπία, 9/4/2006).



(*) Σε κάθε διμοιρία ΜΑΤ υπάρχουν και δυο αστυνομικοί οι οποίοι φέρουν πυροσβεστήρες σε ειδκή θήκη, προκειμένου να επέμβουν αν κάποιος συνάδελφός τους χτυπηθεί με μολότοφ.

(**) Η αστυνομία ζήτησε από τον Καυκά να δώσει δείγμα DNA για να το ταυτοποιήσει με τυχόν DNA που θα βρισκόταν στους υπό εξέταση πυροσβεστήρες των αστυνομικών, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει στην επίθεση. Φρονίμως ποιών, ο Καυκάς αρνήθηκε: αφού ο θύτης δεν επρόκειτο ποτέ να βρεθεί, δεν υπήρχε λόγος να βρεθεί ο ίδιος με φακελλωμένο γενετικό υλικό.

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη

Το κουκουέ έχει σταθερούς δεσμούς με το λαό. Έχει οικοδομήσει μαζί του σχέσεις εμπιστοσύνης, που είναι βασικό συστατικό και προϋπόθεση της αγάπης. Και με αυτή την έννοια η σχέση του σφου –οργανωμένου ή μη- με το κόμμα είναι πάνω απ’ όλα μια ερωτική σχέση ζωής. Όχι με την έννοια ενός πρόσκαιρου συναισθηματισμού, που ξεθυμαίνει με τον καιρό. Αλλά μια έλλογη συνειδητή πίστη παντός καιρού, που μένει σταθερή κι αναλλοίωτη στον χρόνο, όσο κι αν κλονίζεται κατά διαστήματα Μια αγάπη που δοκιμάζεται, ατσαλώνεται και δε φθείρεται από τις καθημερινές προστριβές.

Μια σχέση δεμένη με αιώνιους όρκους, όπως στους γάμους, μέχρι ο θάνατος να τους χωρίσει. Μόνο που σε αντίθεση με τους παντρεμένους, που ξεχνάνε γρήγορα τους όρκους, οι συνεπείς κομμουνιστές τους τηρούν ως το τέλος, όπως δείχνουν, μεταξύ άλλων, οι θυσίες των εκτελεσμένων συντρόφων στην κατοχή και τον εμφύλιο. Και δεν είναι τυχαίο πως τυχόν πρόωρο διαζύγιο με το κόμμα ο σύντροφος το παίρνει βαρέως, σαν πολιτικό θάνατο και κάνει καιρό να συνέρθει από το πένθος και να επιστρέψει στα εγκόσμια, για να συνεχίσει τη ζωή του κανονικά, σα να μην έχει συμβεί τίποτα.

Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε κι από την ανάποδη στην ψυχολογία του πρώην που δρα σαν απατημένος εραστής, ιδίως αν το διαζύγιο επήρθε με επεισοδιακό τρόπο, που του άφησε πικρία. Κι εκ των υστέρων τα βλέπει όλα στραβά, γιατί τόσο καιρό τον τύφλωνε ο έρωτας και δεν τα πρόσεχε, και θυμάται μόνο τις άσχημες στιγμές. Τι νόημα έχει όμως να μειώνεις το παρελθόν, που είναι και δικό σου; Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο –σαν τους red bloggers που σταμάτησαν- κι αφού δεν μπόρεσες να την κάνεις όπως την ήθελες, προσπάθησε τούτο τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις. Γιατί η ξεφτίλα αντανακλά πρωτίστως στο πρόσωπό σου.

Αγάπη λοιπόν θα πει να θυσιάζεις κομμάτια του εαυτού σου και να τα βρίσκεις στη σχέση, όπου τα αναπληρώνεις στο πολλαπλάσιο, να γεμίζεις σε ένα άλλο ανώτερο επίπεδο, όσο περισσότερα δίνεις. Η αγάπη δηλ, για να παραφράσουμε μια γνωστή ρήση είναι αυτό το δόσιμο, να μη ρωτάς τι μπορεί να σου δώσει το κόμμα, αλλά να σκέφτεσαι τι μπορείς εσύ να προσφέρεις ανιδιοτελώς.

Αγάπη είναι να δέχεσαι τον άλλο με τα ελαττώματα και αδυναμίες του αλλά να μην τα αποσιωπάς για ν’ αποφύγεις τις συγκρούσεις και καταλήξεις ένας άβουλος κόλακας χωρίς το θάρρος της γνώμης. Αγάπη είναι να εξελίσσεσαι συνεχώς, μαζί με τον άλλο, χωρίς να το εκλαμβάνεις αυτό ως προδοσία ή απιστία.

Κάποιοι βέβαια αντιστρέφουν τα δεδομένα της σχέσης κυνηγώντας κυρίως τη δική τους επιβεβαίωση κι ανάδειξη· και παύουν να συμμετέχουν μόλις πάψει να υφίσταται αυτή η συνθήκη. Μπερδεύουν έτσι την αγάπη για το κόμμα με την αυταρέσκεια, την αγάπη για τον εαυτό τους. Πιστεύουν ακράδαντα πως μόνο αυτοί πρεσβεύουν τη σωστή άποψη, ενώ όλοι οι υπόλοιποι προδίδουν τη σχέση. Ούτως ή άλλως η αγάπη ενέχει πολλές φορές αυτό το στοιχείο της αποκλειστικότητας.

Αγαπησιάρικο κόμμα πάντως δε σημαίνει να αλλάζεις ταυτότητα και φυσιογνωμία για να γίνεσαι αρεστός, όπως κάνουν οι διπρόσωποι κι οι καιροσκόποι, που προσαρμόζονται ταχύτατα στις επιταγές του πολιτικού μάρκετινγκ και τους κατασκευασμένους φόβους της «κοινής γνώμης», για να γίνουν πολιτική εφεδρεία του αντιπάλου. Αν αγαπάς το λαό, δεν του χαϊδεύεις τα αυτιά· του λες την αλήθεια –κι ας φαίνεται καμιά φορά πως του κουνάς επιτιμητικά το δάχτυλο. Γίνεσαι αυστηρός μαζί του γιατί έχεις προσδοκίες και γνωρίζεις τις δυνατότητές του που μένουν αναξιοποίητες, όσο δεν αφυπνίζεται. Και δεν πρόκειται να ξυπνήσει αν δεν τον ταρακουνήσει με φωνές κάποιος.

Το αγαπησιάρικο δεν υπονοεί μια χαζοχαρούμενη ενότητα, που τους χωράει όλους μαζί (ντιρλιντί) αγαπημένους. Αλλά ένα κόμμα που εμπνέει με τη στάση, το πρόγραμμά του, τη δύναμη των ιδεών και των ιδανικών του, την αυταπάρνηση των ανθρώπων του.

Ένα κόμμα ανοιχτό. Όχι νάναι ξέφραγο αμπέλι στις διαδικασίες του για τα κανάλια, ενώ τα πάντα αποφασίζονται στο παρασκήνιο –πολλές φορές σε συνεννόηση και με τους ίδιους τους καναλάρχες. Αλλά ανοιχτό στις μάζες, να αγκαλιάζει το λαό που αμφιταλαντεύεται αλλά αγωνίζεται. Και δεν είναι τυχαίο πως η πιο ερωτεύσιμη εκδοχή του κουκουέ είναι μάλλον στη λαοθάλασσα του φεστιβάλ της κνε και τις δεκάδες χιλιάδες κόσμου στις απεργιακές συγκεντρώσεις του παμε.

Ένα κόμμα που στη βάση της πιο αδιάλλακτης στάσης ως προς το πρόγραμμα, τις αρχές και τη στρατηγική του, κάνει πλατύ άνοιγμα στο λαό, ανεξάρτητα από τη θολούρα που κουβαλά στο μυαλό του και το κόμμα που ψήφιζε ως τώρα, για να σμίξει με τον κόσμο και όχι να ξεχωρίσει από αυτόν. Που αγωνιά να μαζικοποιήσει τους αγώνες, να φέρει στις κινητοποιήσεις νέες πρωτόπειρες μάζες που θα ψηθούν στην ταξική πάλη. Που πιάνει το σφυγμό του λαού και κάνει σε κάθε ευκαιρία την αγωνία του αγώνα και διεκδίκηση αντί για μοιρολατρία. Πέφτει στο επίπεδο της συνείδησής του, όχι για να κυλιστεί στο βούρκο και τις αντιφάσεις του αυθόρμητου, αλλά για να το πιάσει και να το ανεβάσει, να πιαστεί από τις αντιφάσεις του, για να το διαπαιδαγωγήσει. Να κάνει όποιον τρέμει από αγανάκτηση για κάθε αδικία σύντροφό μας, όχι στην αγανάκτηση, ούτε απαραίτητα στο κόμμα, αλλά στον αγώνα. Ανοίξαμε τις αλυσίδες κι έγινες ένας από εμάς. Οι προλετάριοι δεν έχουν παρά μόνο να χάσουν τις αλυσίδες τους και να μπουν στη δική μας.

Για μια εξουσία που η πρωτοπόρα εργατική τάξη δε θα μοιράζεται με κανένα. Αλλά με αγώνα που θα τον μοιραστούν όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που έχουν συμφέρον να το κάνουν, γιατί αν δεν μοιραστούν τον αγώνα μας, τότε την ήττα μας θα μοιραστούν. Και πτυχές αυτής της οδυνηρής ήττας είναι που ζούμε καθημερινά.

Με μέλη που να νιώθουν άνεση στο πλήθος, να τους αναγνωρίζουν όλοι, να ελκύουν τις μάζες με το λόγο και την πράξη τους, νάναι πραγματικά μαζικά στοιχεία –κι υπόψη πως εγώ που τα γράφω αυτά, μόνο τέτοιο δεν είμαι. Κι όχι με στριφνά σοβαροφανή πρόσωπα, χωρίς ζεστασιά και κατανόηση. Με μειλίχιους, γλυκούς ανθρώπους κι όχι με γλυκερά κηρύγματα για μια γλυκανάλατη ενότητα (όλοι με όλους και καθείς για την πάρτη του). Με ψυχή βαθιά που να χωράει τις έγνοιες και τις δυσκολίες του άλλου, όχι στεγανή και στενάχωρη, με τον ανθρωποδιώκτη μέσα της. Πολλές φορές κι ο τρόπος ή το ύφος έχει σημασία και μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Ζητούμενο δεν είναι η υπέρβαση του σεχταρισμού με ένα ενωμένο σεχταριάτο, όπου θα ενωθούν όλες οι πολιτικές ομαδούλες για να βασιλεύσει ο νόμος του ισχυρού. Αλλά η υπέρβαση του καθημερινού ‘σεχταρισμού’ (κατά τον ‘καθημερινό φασισμό’ του ρομ) που συγχέει την αναγκαία κι αναντικατάστατη πάλη κατά του οπορτουνισμού και το ξεσκέπασμά του, με την αντιφατική συνείδηση, τις αυταπάτες και τα μικροαστικά κατάλοιπα που κουβαλάει ο λαός –ακόμα κι εμείς ως ένα βαθμό- και δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο.

Με συντρόφους παντός καιρού, ανθεκτικοί στη θύελλα που μαίνεται ακόμα, αλλά κατάλληλοι και για τη λιακάδα, που δε θάναι μονίμως συννεφιασμένοι. Και θα έχουν αφομοιώσει την καθημερινή τους πρακτική το τσιτάτο του μαρξ για την ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας που έχει ως βασική της προϋπόθεση την αντίστοιχη ανάπτυξη των άλλων.


Και κάτι ακόμα τελευταίο. Όλα αυτά δεν τα αναφέρω κυρίως ως στοιχεία που λείπουν σήμερα, αλλά από τη σκοπιά του μέλλοντος, ως αυτά που πρέπει να αναπτυχθούν περαιτέρω και να κατακτήσουμε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, για να έχουμε το κόμμα που θέλουμε πχ εν όψει των εκατόχρονων του κουκουέ από την ίδρυσή του.


Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Για το κλεμμένο Αρχείο του ΚΚΕ

Για το κλεμμένο Αρχείο του ΚΚΕ

Motion Team

Την ιστορική έκθεση ντοκουμέντων και φωτογραφιών που διοργανώθηκε προς τιμήν των 90χρονων του ΚΚΕ, επισκέφτηκαν χιλιάδες άνθρωποι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Μετά τη 12η

Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Φεβρουάριος 1968), η ομάδα που αποχώρησε από το καθοδηγητικό όργανο και αργότερα συγκρότησε το λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού» (Δ. Παρτσαλίδης, Π. Δημητρίου, Ζ. Ζωγράφος κ.ά.), εισέβαλε αιφνιδιαστικά και προμελετημένα, στο κτίριο όπου στεγαζόταν το κομματικό Αρχείο και το λεηλάτησε με τη βοήθεια της ρουμανικής αστυνομίας.

Μετά από ένα διάστημα οι αναθεωρητές μετέφεραν το κλεμμένο υλικό στα Σκόπια και το 1988 στην Ελλάδα. Η δήθεν ιδιοκτησία του «ΚΚΕ εσωτερικού» έγινε στη συνέχεια «ιδιοκτησία» του ΣΥΝ. Εδώ και χρόνια αυτό το αρχειακό υλικό του ΚΚΕ, αποτελεί το βασικό τμήμα των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Πρόκειται για ιδιωτική εταιρία, κατ' ουσίαν αποτελεί «ιδιοκτησία» του ΣΥΝ.

Το θέμα με το μέρος του Αρχείου του ΚΚΕ, που κλάπηκε το 1968, επανήλθε στη δημοσιότητα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου των Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη, «το κομματικό αρχείο».

Το βιβλίο των Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη προλογίζει η ιστορικός Ελένη Μπιμπίκου -

Αντωνιάδη, που γράφει ανάμεσα σε άλλα:

«Με αυτήν τη μεταβίβαση, ένα αρχείο κόμματος μετατράπηκε σε αρχείο ιδιωτών και σήμερα, ύστερα από δύο δεκαετίες, εξακολουθεί να υπάρχει το πρόβλημα κατά πόσον ένα αρχείο που ανήκει σε ένα πολιτικόν οργανισμό μπορεί να ανήκει σε ιδιώτες και η χρήση του να εξαρτάται από την απόφασή τους. (...) Θα πρέπει ακόμα να προσθέσουμε εδώ, πως ο πολιτικός οργανισμός, στον οποίον ανήκει το αρχείο, βλέπει την κοινωνικήν επανάσταση ως μελλοντικό καθήκον και όχι ως παρελθούσα ιστορία, θέση που φυσικά θα λαμβάνεται υπ' όψιν όταν πρόκειται για αποφάσεις σχετικές με τη διαθεσιμότητά του. (...) θέτει το ζήτημα της ενότητας του αρχείου του ΚΚΕ υπό την κυριότητα του μοναδικού νόμιμου ιδιοκτήτη του».

Οπως θα περίμενε κανείς, η ηγεσία του «ΚΚΕ εσωτερικού» και της ΕΑΡ ουδέποτε

αναγνώρισε ότι το αρχείο δεν τους ανήκει. Είχαν πάντα την άποψη ότι δικαιούνται να κατέχουν μέρος του Αρχείου του ΚΚΕ, αν και έχουν αποβάλει τη λέξη «κομμουνιστικό» ακόμα και από την ονομασία τους. Ετσι, οι προσπάθειες του ΚΚΕ να πάρει αυτό που του ανήκει, έπεσαν στο κενό.

Στις 4 Δεκεμβρίου 2007, η ΚΕ του ΚΚΕ απέστειλε στο ΔΣ των ΑΣΚΙ την ακόλουθη επιστολή:

«Στα αρχεία του ΑΣΚΙ, όπως γνωρίζετε, βρίσκεται ένας μεγάλος όγκος του αρχειακού υλικού του ΚΚΕ, μέρος των γενικών αρχείων του.

Γνωρίζετε, επίσης, ότι με τις πλημμύρες το 1994 που έπληξαν ιδιαίτερα τα Γραφεία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, το αρχείο του υπέστη σημαντικές φθορές και σε ορισμένες κατηγορίες υλικών και φωτογραφιών μεγάλες έως ανεπανόρθωτες βλάβες.

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 90 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ γίνεται προσπάθεια να επιταχυνθεί η ανασυγκρότηση των αρχείων του Κόμματος, με στόχο να ολοκληρωθεί αυτή σε μια πορεία.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ θα ήθελε να παραχωρηθεί στο ΚΚΕ αντίγραφο (υπογράμμιση ΜΜ) των αρχειακών υλικών του που βρίσκονται στην κατοχή του ΑΣΚΙ».

Στις 8 Ιανουαρίου 2008 στην επιστολή απάντησε, για το ΔΣ, ο πρόεδρος των ΑΣΚΙ Σπύρος Ασδραχάς:

«Το Διοικητικό Συμβούλιο των ΑΣΚΙ σας εκφράζει τις θερμές του ευχές για το νέο έτος και σας γνωστοποιεί ότι έλαβε γνώση της επιστολής σας της 4/12/2007. Επειδή τα ζητήματα που θίγετε απαιτούν διεξοδική συζήτηση, το ΔΣ επιφυλάχθηκε να τα εξετάσει και πάλι. Για το σκοπό αυτό θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο το γενικά διατυπωμένο αίτημα να εξειδικευτεί σε συνεργασία μας με τη δική σας αρχειακή υπηρεσία, υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι δεν είναι συζητήσιμη η ολική υποκατάσταση ενός αρχειακού συνόλου σε φωτογραφικά αντίγραφα.

Επειδή, όμως, σταθερή αρχή μας είναι τα ανοιχτά αρχεία και η ελεύθερη πρόσβαση προσβλέπουμε στη συνεργασία των ειδικών των δύο αρχείων, ώστε να καθοριστούν και να συγκεκριμενοποιηθούν τα αιτήματα που θέτει η επιστολή σας, καθώς και οι εκατέρωθεν διαθεσιμότητες και ετοιμότητες.

Υ.Γ. Σε ιδιαίτερο φάκελο σας επισυνάπτουμε τον κανονισμό λειτουργίας του Αναγνωστηρίου των ΑΣΚΙ, καθώς και τον κατάλογο του Αρχείου ΚΚΕ (1943 - 1968) που διατίθεται για την εξυπηρέτηση των ερευνητών».

Με τέτοιο τρόπο αντιμετώπισαν το ΚΚΕ και την επιστολή που τους έστειλε: Απαξιωτικά και με αλαζονεία! Εστειλαν και τον κανονισμό λειτουργίας του Αναγνωστηρίου των ΑΣΚΙ, για να πάμε να μελετήσουμε!... Και να σκεφθεί κανείς ότι η ΚΕ ζήτησε αντίγραφα και όχι το πρωτότυπο αρχείο που δικαιωματικά ανήκει στο ΚΚΕ!...

Σ

το «Βήμα της Κυριακής» (29 Μαρτίου 2009) γράφτηκε ότι «εκείνο που απομένει είναι να ανοίξει και ο Περισσός το δικό του, το οποίο κρατά κλειστό ως επτασφράγιστο μυστικό στη βάση μιας ελεγχόμενης ανάγνωσης της ιστορίας κατά τις εκάστοτε πολιτικές επιδιώξεις της ηγεσίας του»!

Το αρχείο του «Συγκροτήματος Λαμπράκη» (ολόκληρο, όχι το μισό) είναι άραγε ανοιχτό στους ερευνητές; Θα είχε ενδιαφέρον, για να πληροφορηθούμε όλα τα έργα και τις ημέρες του Συγκροτήματος καθ' όλο τον 20ό αιώνα. Σε κάθε περίπτωση, οι επικρίσεις για «κλειστό αρχείο», απ' όποιες πλευρές κι αν προέρχονται, μας υποχρεώνουν να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά τα εξής:

1. Οι επικριτές του ΚΚΕ ποτέ δεν έχουν δείξει την ίδια «ευαισθησία» για το άνοιγμα των αρχείων της κρατικής ασφάλειας και άλλων κρατικών οργανισμών, υπουργείων και λοιπά. Αν, λοιπόν, είναι ειλικρινείς, ας το κάνουν έστω και τώρα. Οφείλουν όμως να πουν καθαρά, αν το κλεμμένο αρχείο ανήκει στο ΚΚΕ ή όχι, δηλαδή να μην παρουσιάζουν την κλοπή ως νόμιμη και θεμιτή ενέργεια.

2. Το ΚΚΕ αξιοποιεί το Αρχείο του και οι επικριτές του θα έπρεπε να μην το «ξεχνούν».

Στο «Επιμορφωτικό Κέντρο - Βιβλιοθήκη, Χαρίλαος Φλωράκης» βρίσκονται στη διάθεση του κοινού, ερευνητών και άλλων, σε ψηφιακή μορφή, 160.000 σελίδες και 39.234 έγγραφα, προερχόμενα από το Αρχείο του ΚΚΕ.

Πρόσφατα εκδόθηκε ο 10ος τόμος των ΕΠΙΣΗΜΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ. Συνολικά στους 10 τόμους δημοσιεύτηκαν υλικά 6.812 σελίδων.

Προς τιμήν των 90 χρόνων του Κόμματος η ΚΕ αποφάσισε και εκδόθηκαν τα «Πρακτικά της 12ης Ευρείας Ολομέλειας της ΚΕ» (1.077 σελίδες) και τα ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΟΥ ΚΚΕ, από την ίδρυσή του (494 σελίδες).

Από το Αρχείο του ΚΚΕ επιλέχθηκε ένα τεράστιας ποσότητας φωτογραφικό υλικό, που αποτυπώθηκε στην έκθεση φωτογραφίας και ντοκουμέντων για τα 90χρονά του, ενώ εκτέθηκαν δημόσια και 100άδες αντικείμενα από τη θυελλώδη πορεία του Κόμματος, που επίσης ανήκουν στο Αρχείο του ΚΚΕ από την ίδρυσή του.

3. Το κυριότερο: Το ΚΚΕ πραγματοποίησε οικονομική εξόρμηση, το μεγάλο μέρος της οποίας θα διατεθεί για την ανέγερση του κτιρίου, όπου θα στεγαστεί το Αρχείο του Κόμματος, σε σύγχρονες και κατάλληλες εγκαταστάσεις. Αυτό το υλικό, το οποίο σκεπάστηκε από τα νερά της μεγάλης πλημμύρας του 1994, δεν έχει ακόμα αποκατασταθεί εξ ολοκλήρου και βρίσκεται σε φάση ψηφιοποίησης.

4. Ωστόσο, εκείνο που ενοχλεί διάφορες πλευρές είναι ότι το ΚΚΕ επαγρυπνεί και δεν ξεχνά μέσα σε ποιες πολιτικές συνθήκες δρα, διεθνείς και εσωτερικές. Και από αυτή την άποψη εκείνο θα κρίνει πώς θα αξιοποιείται το Αρχείο του. Γνώμονας του ΚΚΕ είναι να συμβάλει στη σοβαρή και ουσιαστική ιστορική έρευνα.

Σε αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιεί και το Αρχείο του για τη συγγραφή του ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ (Β' Τόμος, 1949 - 1974), που πραγματοποιεί η Κεντρική Επιτροπή και για το οποίο θα διεξαχθεί Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, σύμφωνα με την Απόφαση του 18ου Συνεδρίου.

Αλλωστε, το ΚΚΕ δεν αρνήθηκε ποτέ να δώσει υλικό ή πληροφορίες σε ερευνητές ή ιστορικούς, εφόσον αυτό ήταν αντικειμενικά δυνατό.

Η «Αυγή» επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος

Κ

αταφεύγοντας - σαν γνήσιος οπορτουνιστής - στον ασφαλή για τον ίδιο χώρο της παραποίησης της πραγματικότητας και ρίχνοντας το ανάθεμα στο ΚΚΕ, αναπαράγοντας θεωρίες συνωμοσιολογίας, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος και από τη χτεσινή «Αυγή» προσπαθεί να δικαιολογήσει την κλοπή μέρους του Αρχείου του ΚΚΕ. Το συγκεκριμένο άρθρο βρίθει αντικομμουνιστικής εμπάθειας για να αθωώσει τους «λεγόμενους εκ του Περισσού "αναθεωρητές"», οι οποίοι, σύμφωνα με το συντάκτη του πονήματος της «Αυγής», «με πράξη πολιτικής ευθύνης απέσπασαν το '68 έγγραφα που ανήκαν και σε αυτούς και είναι ανοιχτά για όλους στα ΑΣΚΙ». Αυτοί (πρόσωπα, δηλαδή, μονάδες) που έκλεψαν το Αρχείο του Κόμματος φεύγοντας το '68 επειδή ακριβώς διαφώνησαν με το ΚΚΕ, νομιμοποιούνται σήμερα, κατά την «Αυγή», να διατηρούν μέρος του ιστορικού υλικού ενός Κόμματος το οποίο πολέμησαν και επιχείρησαν και τότε να διαλύσουν. Είναι και αυτό ένδειξη της ποιότητας των ανθρώπων που οι σημερινοί κήνσορες της αριστεράς προσπαθούν να καθιερώσουν σαν πρότυπα.

Ο

 συντάκτης της «Αυγής» στήνει ένα μύθο γύρω από το Αρχείο του ΚΚΕ, κεντρική ιδέα του οποίου είναι η εξής: Το ΚΚΕ κρατάει χρόνια κρυμμένο το Αρχείο του, απροσπέλαστο για τα μέλη του, για μελετητές επιστήμονες και όποιον γενικά ενδιαφέρεται για την Ιστορία. Ο λόγος είναι ότι το ΚΚΕ δε θέλει από τη μελέτη του Αρχείου «να προκύψουν διαφορετικές ερμηνείες από τις επίσημες, αλλά και αιρετικές απόψεις». Στον αντίποδα, στο ΑΣΚΙ, στο ίδρυμα των οπορτουνιστών όπου κατέληξε το κλεμμένο μέρος του Αρχείου, το έχουν ανοιχτό. Αρα, ευτυχώς που το Αρχείο κλάπηκε και μπορεί κάποιος να έχει σήμερα πρόσβαση σε κομμάτι του, αφού το ΚΚΕ κρατάει το δικό του Αρχείο θεόκλειστο.

Α

φήνουμε κατά μέρος το σκόπιμο ψέμα που διατρέχει όλο το κείμενο που δημοσιεύει η χτεσινή «Αυγή». Οι πάμπολλες εκδόσεις αρχειακού υλικού μέσα από τη δημοσίευση επίσημων κειμένων, φωτογραφικού υλικού και πρακτικών, η ίδια η λειτουργία του Επιμορφωτικού Κέντρου «Χαρίλαος Φλωράκης» είναι από μόνα τους ικανά να ξετινάξουν τη σαθρή επιχειρηματολογία της «Αυγής». Στην ουσία του πράγματος, αξίζει να καταγραφούν δυο αδιαμφισβήτητες αλήθειες: Πρώτο, η ομάδα που αποχώρησε από το καθοδηγητικό όργανο του ΚΚΕ μετά τη 12η Ολομέλεια και αργότερα συγκρότησε το «ΚΚΕ Εσωτερικού» ήταν εκείνη που εισέβαλε αιφνιδιαστικά και προμελετημένα στο κτίριο όπου στεγαζόταν το κομματικό Αρχείο και το λεηλάτησε με τη βοήθεια της ρουμανικής αστυνομίας. Δεύτερο, το ΑΣΚΙ, όπου σήμερα στεγάζεται το κλεμμένο Αρχείο, λειτουργεί σαν ιδιωτική εταιρεία, η οποία κατ' ουσίαν αποτελεί «ιδιοκτησία» του ΣΥΝ.

Η

 αντίληψη που έχει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την Ιστορία και τη διαχείριση του αρχειακού υλικού αποτυπώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο και στην απάντηση που έδωσε το ΑΣΚΙ, όταν το ΚΚΕ με επιστολή του ζήτησε αντίγραφα έστω των ντοκουμέντων που έχουν κλαπεί. Αφορμή στάθηκε η συμπλήρωση 90 χρόνων από την ίδρυση του Κόμματος και η άοκνη προσπάθεια να επιταχυνθεί η ανασυγκρότηση των αρχείων του Κόμματος, με στόχο σε μια πορεία να ολοκληρωθεί. Το ΑΣΚΙ, ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ότι «δεν είναι συζητήσιμη η ολική υποκατάσταση ενός αρχειακού συνόλου σε φωτογραφικά αντίγραφα» και απέστειλε στο ΚΚΕ τον κανονισμό λειτουργίας του αναγνωστηρίου σε περίπτωση που το ΚΚΕ θελήσει να να το επισκεφτεί και να μελετήσει το αρχειακό υλικό! Κανέναν επιπλέον σχολιασμό δε χρειάζεται η αλαζονική στάση απέναντι στην ίδια την Ιστορία, από τους εκπροσώπους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Ω

στόσο, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η εφημερίδα του μπορούν να καυχιούνται πως δεν είναι μόνοι τους σ' αυτό τον κατήφορο. Στο «Βήμα της Κυριακής» (29 Μάρτη 2009) του συγκροτήματος Λαμπράκη είχε γραφτεί ότι «εκείνο που απομένει είναι να ανοίξει και ο Περισσός το δικό του (σ.σ. Αρχείο), το οποίο κρατά κλειστό ως επτασφράγιστο μυστικό στη βάση μιας ελεγχόμενης ανάγνωσης της ιστορίας κατά τις εκάστοτε πολιτικές επιδιώξεις της ηγεσίας του». Το ίδιο απόσπασμα αναπαρήγαγε με τα δικά του λόγια και ο συντάκτης της «Αυγής» τέσσερις μήνες μετά. Καμιά πρωτοτυπία, αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει το «οποιαδήποτε ομοιότητα (δεν) οφείλεται σε απλή σύμπτωση»...

Η «ανάπτυξη» σκοτώνει όπως και η κρίση τους…

Η «ανάπτυξη» σκοτώνει όπως και η κρίση τους…

 Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Εσείς, το 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι που (σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ) είστε απλήρωτοι από έναν έως και 12 μήνες,

εσείς, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι που ζείτε σε συνθήκες ανέχειας και κατάθλιψης,

εσείς, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που (σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ) ζείτε κάτω από το όριο της φτώχειας,

εσείς, το 68% των Ελλήνων που (σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν) διαθέτετε εισόδημα κάτω από 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος που θεωρείται όριο της επίσημης φτώχειας,

καθώς και όλοι εσείς οι υπόλοιποι που δεν συμπεριλαμβάνεστε σε καμία στατιστική της εξαθλίωσης και του εξανδραποδισμού, κάντε… υπομονή. Οσονούπω έρχεται η «ανάπτυξη»! Και μόλις έρθει η «ανάπτυξη», μόλις αυξηθεί ο «εθνικός πλούτος», τότε η «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» θα προχωρήσει σε «δίκαιη κατανομή» και όλοι θα λάβουν το αντίδωρο για τις θυσίες που κατέβαλαν στο βωμό της εξόδου από την κρίση.


Αυτό το παραμυθάκι, που ακούγεται ήδη πριν από το Καστελόριζο, όταν ο Παπανδρέου ανακοίνωσε την απόβαση της τρόικας στην Ελλάδα, επανέρχεται με δριμύτητα κάθε φορά που ο ελληνικός λαός καλείται να επωμιστεί τα όλο και πιο δυσβάσταχτα (και πάντα «τελευταία») νέα μέτρα.

Η αλήθεια είναι… ελαφρώς διαφορετική. Η αλήθεια είναι πως οι εργαζόμενοι δεν πληρώνουν μόνο την ύφεση. Πληρώνουν και την… «ανάπτυξη». Δεν πληρώνουν μόνο τα ελλείμματα. Πληρώνουν και τα… πλεονάσματα. Μάλιστα τα προηγούμενα χρόνια οι εργαζόμενοι πλήρωναν την «ανάπτυξη» από τη θέση της «γενιάς των 700 ευρώ». Τώρα, την «ανάπτυξη», όποτε έρθει, θα την πληρώσουν από τη θέση της «γενιάς των 400 ευρώ» και έχοντας ως σημείο αναφοράς τα συντρίμμια από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τα ερείπια που έχουν σωρευτεί στο νεκροταφείο των εργασιακών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων.






Ας δούμε τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τις θεωρίες περί «ανάπτυξης» και περί «δίκαιης κατανομής του εθνικού πλούτου», αντλώντας μάλιστα στοιχεία βολικά για τεχνοκράτες όπως ο κ.Στουρνάρας. Δηλαδή στοιχεία της περιόδου από το 1990 µέχρι το 2007 που στην Ελλάδα οι αναπτυξιακοί δείκτες ευημερούσαν. Πριν δηλαδή φουντώσει η κρίση και ενώ στο µεσοδιάστημα η Ελλάδα είχε γνωρίσει τόσο την φιλελεύθερη διαχείριση της ΝΔ όσο και την σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του ΠΑΣΟΚ. Πάμε δηλαδή να δούμε πόσο δίκιο είχε ο Μαρξ όταν έγραφε πως στον καπιταλισμό «ο εθνικός πλούτος είναι ταυτόσημος µε τη λαϊκή φτώχεια» (Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόµος Α, σελ. 750, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή). Και αυτό ανεξάρτητα αν ο καπιταλισμός διέρχεται φάση κρίσης και ύφεσης ή φάση ανόδου και «ανάπτυξης».



Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. ∆ηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.


Το 1990 –σύµφωνα µε τα στοιχεία της ICAP– τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχτεί στα 16 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.


Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση µε το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σηµαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.


Το 1990 το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό µεροκάµατο µόλις και µετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ.


Σύµφωνα µε την έκθεση της ICAP για το 2006, ο ρυθµός αύξησης των προ φόρων κερδών των ΑΕ και ΕΠΕ στην Ελλάδα ήταν της τάξης του 60%, όταν την ίδια χρονιά το ΑΕΠ αυξήθηκε 4%. ∆ηλαδή τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν 15 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκε το ΑΕΠ της χώρας και 5 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκαν τα κέρδη των επιχειρήσεων στην υπόλοιπη ΕΕ. Σύµφωνα µε τα ίδια στοιχεία, το 2006, παραµονές της κρίσης, τα μονοπώλια κέρδιζαν ανά εργαζόµενο 44.000 ευρώ.


Ειδικά το διάστημα 1997-2007 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 45%. Όμως την ίδια περίοδο το δηµόσιο χρέος όχι µόνο δε µειώθηκε αλλά πολλαπλασιάστηκε, αφού η αύξηση της «πίτας» (που δεν πήγε σε μισθούς και συντάξεις) κόπηκε σε µεγάλα κοµµάτια και µοιράστηκε µε τη µορφή φοροαπαλλαγών, «κινήτρων», υπερκερδών και προνοµίων στο µεγάλο κεφάλαιο.



Από τα παραπάνω ας κρατήσουμε ένα βασικό συμπέρασμα: Σε µια περίοδο που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες, ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε µε τη δουλειά του την περίφημη «πίτα». Η Ελλάδα γνώρισε «ανάπτυξη». Όμως:

α) Η υπερδεκαπενταετής «ανάπτυξη» δεν απέτρεψε την κρίση.

β) Ενώ από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας τα κέρδη της τάξης των εχόντων και κατεχόντων αυξήθηκαν κατά 28 φορές (!), ο λαός είδε τον κατώτατο μισθό του να αυξάνει μόνο κατά 1 φορά! Κάπως έτσι ο εργαζόμενος, παρά την «ανάπτυξη» και την «αύξηση του εθνικού πλούτου», έφτασε να ζει (στοιχεία ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) σε συνθήκες που σε αποπληθωρισµένες τιμές ισοδυναμούσαν µε το ότι η αγοραστική του δύναµη έπεσε στα επίπεδα του 1984!





Αυτός είναι ο τρόπος µε τον οποίο συντελείται η αρπαγή του λεγόμενου «εθνικού εισοδήματος» τόσο κατά την περίοδο της «ανάπτυξης», όσο και κατά την περίοδο της κρίσης. Έτσι συντελείται το «µοίρασµα» της «πίτας» ανάµεσα στους πληβείους, από τη µια µεριά, και στους πατρικίους, από την άλλη, που, αφού έχουν κατατροπώσει τους πληβείους, κατόπιν αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα αποσπάσει το µεγαλύτερο µερίδιο από τα «λάφυρα». Και τούτο γιατί, όπως συμβαίνει παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, σε ό,τι αφορά στο εθνικό εισόδημα «το µοίρασµα δεν µπορεί να γίνει διαφορετικά παρά ‘‘σύµφωνα µε τη δύναµη’’...» (Λένιν, Άπαντα, τόµος 26, σελ. 361, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).


Συνεπώς, όσο η πολιτική δύναμη και ο έλεγχος της οικονομίας δεν θα βρίσκεται στα χέρια εκείνων που παράγουν και δημιουργούν τον πλούτο, αλλά στα χέρια εκείνων που αποµυζούν και σφετερίζονται τον παραγόμενο πλούτο, τότε: Οι μεν πρώτοι θα συνεχίσουν να αλέθονται στις μυλόπετρες, είτε πρόκειται για τις μυλόπετρες της ύφεσης, είτε για τις μυλόπετρες της «ανάπτυξης». Οι δε δεύτεροι θα συνεχίσουν να βάζουν τους οικονοµικούς και πολιτικούς µπιστικούς τους, (δηλαδή τα golden boys τους), να ισχυρίζονται ότι τα δηµόσια χρέη και οι κρίσεις δεν προκαλούνται από τα κέρδη της πλουτοκρατίας, αλλά από τους µισθούς και τις συντάξεις του λαού. Και ότι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις του λαού που «πρέπει» να περικοπούν για να έρθει μια νέα «ανάπτυξη». Αυτό, φυσικά, που δεν λένε είναι ότι η νέα τους «ανάπτυξη», θα είναι τόσο «φιλολαική», τόσο «δίκαιη» και τόσο «σταθερή», όπως ακριβώς ήταν και η προηγούμενη «ανάπτυξη», που έφερε την κρίση…

Η εξαθλίωση σου τα κέρδη μας.

Η εξαθλίωση σου τα κέρδη μας.

Στο κόκκινο η τηλεθέαση εκπομπής («Entre todos», δηλαδή «Μεταξύ μας») με πρωταγωνιστές εξαθλιωμένους Ισπανούς.
Ριάλιτι με έπαθλα φαγητό ή δουλειά
Οταν το 2006 το τηλεριάλιτι «Working girl» -στο οποίο άνεργα, φτωχά μαύρα κορίτσια αναζητούσαν εργασία με σκοπό να μαζέψουν χρήματα για να παντρευτούν και να ανοίξουν σπίτι στη Ζάμπια- άρχισε να προβάλλεται συγκλονίζοντας την αφρικανική χώρα, η διεθνής τηλεοπτική κοινότητα θεατών και παραγωγών θεαμάτων το αντιμέτωπισε με συγκατάβαση του τύπου «εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου σε τριτοκοσμικές χώρες».
Η Τόνι Μορένο, η παρουσιάστρια του «Entre todos», υπερασπίζεται την ηθική και την αρτιότητά του, μιλώντας για «καθρέφτη της πραγματικότητας» στα ισπανικά περιοδικά, απαντώντας σχεδόν ταυτόχρονα σε ερωτήσεις για τα καλλυντικά και τα ρούχα που προτιμά, και μάλιστα την ίδια στιγμή που στην εκπομπή της πουλάει κακομοιριά...Την ίδια περίοδο, άνεργοι, οικογένειες με οικονομικές δυσκολίες και άνθρωποι με δυσκολίες κοινωνικής ένταξης πρωταγωνιστούν σε αντίστοιχες εκπομπές, κυρίως αμερικανοβρετανικών δικτύων, σημειώνοντας υψηλή τηλεθέαση, καθώς οι τηλεήρωες θεωρούνταν «μια αξιοπερίεργη μειονότητα».
Στα χρόνια από το 2006 έως και φέτος η καθοδική πορεία της παγκόσμιας οικονομίας αποτυπώθηκε στις τηλεοπτικές οθόνες με το αμερικανικό «Big Spender» για τους παθιασμένους με τα ψώνια και τις αγορές, που ξόδευαν αδιακρίτως ακόμη και άνεργοι, το «Till debt do us part» για τα ζευγάρια που χώριζαν υπό βουνά χρεών παρά τις νουθεσίες ειδικών, το βρετανικό «Go greek for a week» με Βρετανούς που καλούνταν να ζήσουν σαν Ελληνες στην Ελλάδα της κρίσης.
Και τώρα το «Entre todos» («Μεταξύ μας»), τηλεριάλιτι στο οποίο συμμετέχουν εξαθλιωμένοι Ισπανοί, χτυπά κόκκινο τηλεθέασης, γιατί, όπως λένε οι παραγωγοί του, μιλά στις καρδιές των περισσότερων τηλεθεατών.
Το «σόου των φτωχών», όπως αποκαλείται το «Entre todos», προβάλλεται από το κρατικό κανάλι RTVE, που γράφει στην ιστοσελίδα του προγράματος: «Μπορεί να ανακοινώνονται θετικά βήματα για τη χώρα και να διαφαίνεται ανάπτυξη, όμως την ίδια στιγμή κάθε μέρα μεγαλώνει η λίστα αυτών που χάνουν τη δουλειά, το σπίτι τους και περιμένουν στα συσσίτια για φαγητό».
Εργασία, τρόφιμα, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης, ακόμη και στέγη για να κοιμηθούν ζητούν οι Ισπανοί «πρωταγωνιστές», που μοιράζονται στην κάμερα ιστορίες τραγικής καθημερινότητας. Στο προηγούμενο επεισόδιο, η Μαρία Χεσούς Κάλνο, άνεργη, χωρισμένη μητέρα, δεν μπορεί να ζήσει τα τρία παιδιά της. Πάνελ ειδικών -ψυχολόγοι, δικηγόροι, οικονομικοί σύμβουλοι- της προτείνουν λύσεις, ενώ το κοινό που μπορεί να προσφέρει βάζει φωτιά στις τηλεφωνικές γραμμές.
«Θέλουμε να δώσουμε μία βοήθεια σε όσους το χρειάζονται», υποστηρίζει η παραγωγή του «Entre todos», απαντώντας σε πολίτες και οργανώσεις ανθρωπιστικών δικαιωμάτων που καταγγέλλουν «παιχνίδια της κρατικής τηλεόρασης και εκμετάλλευση της ανέχειας των Ισπανών». Ανθρωπιστικές οργανώσεις υποστηρίζουν ότι δέχονται καθημερινά τηλεφωνήματα που ζητούν να σταματήσει το ριάλιτι, γιατί προβάλλονται στερεότυπα και εμπορευματοποιείται ο ανθρώπινος πόνος - γιατί όμως αυτοί οι Ισπανοί δεν καλούν στο τηλεφωνικό κέντρο της κρατικής τηλεόρασης;
Την ίδια στιγμή, η Τόνι Μορένο, η όμορφη παρουσιάστρια του «Entre todos», υπερασπίζεται την ηθική και την αρτιότητά του μιλώντας για «καθρέφτη της πραγματικότητας» στα ισπανικά περιοδικά, απαντώντας σχεδόν ταυτόχρονα σε ερωτήσεις για τα καλλυντικά και τα ρούχα που προτιμά...
(Πηγές: www.dailymail.co.uk, www.rtve.es/television/entre-todos, www.cnn.com)
πηγή: enet.gr
Αναρτήθηκε από ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ

Πάντως κάδος ανακύκλωσης δεν σκοπεύουμε να γίνουμε...»

Πάντως κάδος ανακύκλωσης δεν σκοπεύουμε να γίνουμε...»

Του Τάκη Βαρελά

«Πάντως κάδος ανακύκλωσης δεν σκοπεύουμε να γίνουμε»

Τάδε έφη ο Πάνος Σκουρλέτης, εκπρόσωπος Τύπου ΣΥΡΙΖΑ σε συνέντευξή του στη «REAL NEWS» 1/12/2013,

Αμ, θα γίνετε και θα παραγίνετε, γιατί και τον κάδο φτιάξατε, και στην ανακύκλωση ποντάρατε και για την αειφορία του καπιταλιστικού συστήματος δουλεύετε.

Τώρα θα μου πείτε με ποια κυβέρνηση, με ποια κόμματα και με ποια πρόσωπα, είναι άλλο θέμα. Σιγά μην την νοιάζει την αστική τάξη, άλλωστε το λέει και το άσμα «οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει» και οι αγάπες των οπορτουνιστών, ανεξάρτητα αν ήταν ευκαιριακές, εποχιακές, ρίζωσαν σε παλιές και νέες κολεγιές, στους δήμους και τις περιφέρειες, στην κοινή πολιτική τους στην ΕΕ και φυσικά στο εργατικό κίνημα, εκεί και αν στήθηκαν κάδοι ανακύκλωσης.

Συνεχίζει ο κ. Σκουρλέτης :

«Όσοι ρίξουν την κυβέρνηση… θα γονιμοποιήσουν πολιτικές διεργασίες. Οι πόρτες σε εμάς είναι ανοικτές σε όσους συμφωνούν με τις προτάσεις μας και είναι φερέγγυοι απέναντι στον λαό πως μπορούν να τις υπηρετήσουν με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια».

Σαφής η προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια δεν απευθύνεται στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αυτούς που κατά ένα μεγάλο τμήμα τους εγκλώβισε με την στήριξη των media. Αυτή απευθύνεται σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που διαχειρίστηκαν το αστικό σύστημα, αλλά ήταν «φερέγγυοι απέναντι στο λαό», δηλαδή ήταν ολίγον τι ΠΑΣΟΚ, όπως λέμε δηλαδή ολίγον τι έγκυος; Κάτι μου λέει, ότι κάποιοι Πασόκοι ράβουν ήδη κουστούμια.

Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το διάταγμα προς συριζαίους, του στρατηγού Καρτερού από την Αυγή 01/12/2012 :

«Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζει γοργά προς την κυβερνητική εξουσία, καλό θα ήταν να υπάρξει κάποιου είδους κώδικας δεοντολογίας του Συνεπούς Αριστερού. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να εξελιχθεί το κόμμα σε ΠΑΣΟΚ, πράγμα που ήδη επισημαίνουν και προεξοφλούν όχι μόνο το ΚΚΕ, αλλά και άλλοι Συνεπείς στις παρυφές και εντός ΣΥΡΙΖΑ».

Το φοβάται το κακό και ως παλιά καραβάνα ο Καρτερός, στέλνει νότα για προσεκτικούς χειρισμούς, αλλά πώς να το κάνουμε κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, μια παροιμία λέει ότι: «Όσο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο, φαίνεται ο κώλος της», αλλά ο δεκάλογος του συνεπούς αριστερού (εσωτερικό διάταγμα), ας πέσει για παν ενδεχόμενον προς πάσα κατεύθυνση.

Ας κρατήσουμε κάποιες φράσεις από το δεκάλογο της κολοκυθιάς του συνεπούς αριστερού, του στρατηγού Καρτερού:

1. Καταδικάζει τον Πασόκο μεν αλλά ευχαριστούμε που ήρθατε και μας κάνατε άνδρες μέσα σε μια νύχτα από το 3% στο 27%.

2. «Γνωρίζει τον κίνδυνο της διολίσθησης στον συμβιβασμό…».

3. «…είναι πεπεισμένος ότι είναι ευάλωτοι ανά πάσα στιγμή στη συνδιαλλαγή με τον ταξικό εχθρό.

4. «….κάθε είδους ψηφοδέλτια του κόμματος να αποτελούνται από Συνεπείς -κατά σειρά συνέπειας.» Ωπα, να και τα συνεπειόμετρα!!!

5. «…Στα ψηφοδέλτια έχουν θέση μόνο όσοι έχουν σωστή θέση για το ευρώ, για την Ε.Ε., για το ΝΑΤΟ και για τον χαρακτήρα της επανάστασης.» Να και η ειρωνεία των χαμαιλεόντων.

6. «Ελέγχει την ηγεσία όταν παρεκκλίνει εν ονόματι σκοπιμοτήτων από τον σωστό δρόμο και κατευθύνεται προς το Τέξας ή άλλους προορισμούς». Τώρα, αν δεν δείχνει πόρτα σε κάποιους, τι δείχνει;

7. «Φροντίζει συνεχώς και αδιαλείπτως να κρατάει ζωντανή τη συνείδηση των αριστερών με σχόλια και αναρτήσεις, κριτικές και παρατηρήσεις, που αναφέρονται στο ήθος του καθενός». Πού να βρεθεί το ήθος τους στη βαρβαρότητα που έφτιαξαν για το λαό.

8. «Δεν φείδεται χαρακτηρισμών…., αν πρόκειται να πλήξει την ασυνέπεια». Μάλλον εννοεί την ασυνέπεια όσων δεν υποτάσσονται στη στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπλύνει την αστική τάξη και όχι μόνο.

9. «Διακηρύσσει ότι η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝΕΛ (οι Πασόκοι περιλαμβάνονται στο 1) αποτελούν μια πολιτικά επικίνδυνη λοιμώδη νόσο». Να και το λοιμωδών, έτσι, για ξεκάρφωμα.

10. «Στους κακοήθεις που τον χαρακτηρίζουν ματιασμένο αριστερό απαντά ότι είναι το μάτι της αριστεράς.» Ναι συμφωνώ, είναι το μεγάλο μάτι της Ευρωενωσιακής αριστεράς με το μεγάλο μάτι που θα μας επιτηρεί από την πρωτοχρονιά του 2014.

Καλός ο αυτοσαρκασμός, αλλά από την άλλη, «θέλει η π……. να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει», μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ «προσεγγίζει γοργά προς την κυβερνητική εξουσία» και για το λόγο αυτό, φαίνεται ότι όλοι πρέπει να υποταχθούν μέσο της κυβέρνησης της αριστεράς στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού πάση θυσία.

Έτσι λοιπόν ,το καρότο και το μαστίγιο, βαρά, προς πάσα κατεύθυνση.

Σε άλλους δείχνουν πόρτα, σε άλλους λένε μαζευτείτε, σε άλλους, πουλάνε αντιδεξιλίκι.

Από την άλλη δηλώσεις του τύπου και στο Τέξας θα πάμε και τον Τάρας Μπούλμπα θα συναντήσουμε, και στο κάτω- κάτω, τι Ευρωπαίοι είμαστε; Και τα γκέμια της ΕΕ θα πάρουμε, με πρόεδρο τον Αλέξη!

Από κάπου όλοι ξεκινάνε, αυτοδημιούργητοι είμαστε!

Είσαστε;

Σιγά – σιγά, από εργάτης ξεκίνησε ο άλλος, σου λένε και κοίτα πού έφτασε; Μεγάλος και τρανός!

Η εξαπάτηση, ο συμβιβασμός και η τέχνη του εφικτού ,έγινε κύρια τέχνη σας.

Ο προοδευτισμός σας, έγινε συναλλαγή στα όποια κυβερνητικά αδιέξοδα του καπιταλισμού.

Η διαχείριση του καπιταλισμού, έγινε πολιτικό πλαίσιο και πλυντήριο, όσων στον ύπνο τους έκαναν καμιά δεκαριά επαναστάσεις.

Στους καναπέδες, σχεδιάζετε τους «ταξικούς» αγώνες και πορεύεστε ασύνταχτα στην κουζίνα σας.

Παρ΄ όλα αυτά, προλαβαίνετε να δώσετε ταυτόχρονα live ταξικά χαστούκια στην αστική τάξη από τα τηλεοπτικά παράθυρα το βράδυ. Δεν ξέρω αν κοιμάστε και κοιμάστε εκεί, για να προλάβετε τα πρωινάδικα. Είμαι σίγουρος όμως ότι κάποιοι από εσάς, είστε συμβεβλημένοι με την AGB για να βλέπετε την ακροαματικότητά σας.

Μπήκατε στο λούκι του εγκλωβισμού του λαού από τα κανάλια που σας στηρίζουν, και έχουν το συμφέρουν τους να σας στηρίζουν.

Καλά το φοβάστε, ότι θα γίνετε κάδος ανακύκλωσης και να ξέρετε θα έχει και συνέχεια, γνωρίζετε την πολιτική της λεμονόκουπας και την κατάληξή της, αναλώσιμοι είσαστε αλλά στο διάβα σας κάνετε ζημιά.

Το θέμα είναι για τους ριζοσπάστες αριστερούς τους απλούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ να μην γίνουν το εργαλείο που θα συντηρεί το καπιταλιστικό σύστημα που γεννοβολά δυστυχία, φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση στο αιώνα της επιστημονικής τεχνολογικής επανάστασης.

Το ΚΚΕ πάει 100 χρόνια μπροστά λέγοντας στο λαό: Η κατάργηση της εκμετάλλευσής σας, θα σας λυτρώσει για πάντα από την βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝΕΛ πάνε 100 χρόνια πίσω και σας λένε: Χρειάζεται ο εκμεταλλευτής σας και όσο για την βαρβαρότητα του καπιταλισμού, βλέπουμε και κάνουμε και η σκλαβιά καλά κρατεί.
Αναρτήθηκε από ad placitum

Για τη συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις - Η περίπτωση του ΚΚ Χιλής

Για τη συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις - Η περίπτωση του ΚΚ Χιλής

Α' Μέρος

Το κείμενο που ακολουθεί έχει βασιστεί στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ τ.5/2013 με τίτλο «Το ΚΚ Χιλής στην κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας. Διδάγματα για το σήμερα»


11-9-1973. Χιλή, από το πραξικόπημα του Πινοσέτ
Η
ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως διεκδικητή του βασικού ρόλου στη συγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού πόλου εναλλαγής στην αστική διακυβέρνηση και η προβολή του στόχου της «κυβέρνησης της αριστεράς», όπως αποτυπώθηκε και στο ιδρυτικό του συνέδριο και η δεδηλωμένη άρνηση του ΚΚΕ να συμμετάσχει ή να τη στηρίξει, ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα τη συζήτηση για τη στάση των ΚΚ απέναντι σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού που αυτοχαρακτηρίζονται ως «αριστερές», «αντιιμπεριαλιστικές», «αντιμονοπωλιακές».


Από ένα μεγάλο φάσμα πολιτικών δυνάμεων του οπορτουνισμού, οι κυβερνήσεις αυτές προβάλλονται είτε ως καθεαυτό πολιτικός στόχος είτε ως μια εξέλιξη που μπορεί να συμβάλει στην όξυνση της ταξικής πάλης, που μπορεί να γίνει κρίκος για ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας εφ' όσον έχει τη στήριξη του εργατικού κινήματος.
Η αξιοποίηση του παραδείγματος της Χιλής

Σε αυτή την κατεύθυνση, αξιοποιούνται και ιστορικά παραδείγματα. Το πιο προσφιλές παράδειγμα είναι αυτό της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας (1970-1973) υπό το Σαλβαδορ Αλιέντε, στην οποία συμμετείχε το ΚΚ Χιλής. Η κυβέρνηση αυτή προβάλλεται ως κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικού και αντιμονοπωλιακού προσανατολισμού που οδήγησε σε σύγκρουση με την αστική εξουσία και την αστική τάξη.



Το παράδειγμα της Χιλής χρησιμοποιείται με σκοπό να αντιπαρατεθούν με την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, την οποία επικρίνουν ως σεχταριστική.


Στην πραγματικότητα, η πείρα της Χιλής διαψεύδει τις εκτιμήσεις τους. Επιβεβαιώνει τις θέσεις του μαρξισμού. Η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο είναι τμήματα του αστικού κρατικού μηχανισμού. Το αστικό κράτος (το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση ως τμήματά του) πρέπει να τσακιστούν με την επανάσταση. Για αυτό καμιά «αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή» κυβέρνηση δεν μπορεί να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και την εξουσία του, ούτε μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ούτε να ανοίξει το δρόμο για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης υπέρ της εργατικής τάξης.

Η ουσία της πολιτικής γραμμής αυτών των δυνάμεων (και ανεξάρτητα από επιμέρους διακηρύξεις) στο δίλημμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» απαντάει «μεταρρύθμιση». Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι επικρίνουν το ΚΚΕ ότι παραπέμπει τη λύση των λαϊκών προβλημάτων στο σοσιαλισμό.

Η Ιστορία έχει δείξει ότι κυβερνήσεις που δρούσαν στο έδαφος του καπιταλισμού με τη στήριξη, συμμετοχή, είτε ανοχή των Κομμουνιστικών Κομμάτων δεν μπόρεσαν να λύσουν σε μόνιμη βάση ούτε τα οξυμένα καθημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης (π.χ. ψωμί, στέγη, μόρφωση). Αντίθετα, η Ιστορία δείχνει ότι οι ονομαζόμενες παλιότερα ως «κατακτήσεις» του εργατικού κινήματος, ήταν, όσον αφορά το γενικότερο χαρακτήρα τους, ήταν αποτέλεσμα του συνδυασμού της επίδρασης της ταξικής πάλης και κυρίως υπό το βάρος του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων σε συνθήκες ύπαρξης της ΕΣΣΔ, αλλά και αναγκαίων για το σύστημα εκσυγχρονισμών. Σε κάθε περίπτωση, δε βγήκαν ποτέ από τα όρια που επιβάλλει κάθε φορά η ανάγκη της διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου.


Η ήττα του λαϊκού κινήματος στη Χιλή πρέπει να γίνει χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι είναι αδύνατον να ανοίξει δρόμος προς το σοσιαλισμό μέσα από τη συμμαχία με ένα τμήμα της αστικής τάξης, μέσα από τη διεκδίκηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. (φωτο: 11-9-1973. Χιλή, από το πραξικόπημα του Πινοσέτ)
Το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα έβγαλε λαθεμένα συμπεράσματα από την ήττα του λαϊκού κινήματος στη Χιλή. Αντί να γίνει χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι είναι αδύνατον να ανοίξει δρόμος προς το σοσιαλισμό μέσα από τη συμμαχία με ένα τμήμα της αστικής τάξης, μέσα από τη διεκδίκηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ότι αυτή η γραμμή οδηγεί στον εγκλωβισμό τη χειραγώγηση και τελικά στον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος, το συμπέρασμα ήταν ότι η κυβέρνηση Αλλιέντε πήγε πολύ πιο μακριά απ' ό,τι θα έπρεπε, ότι τρόμαξε τους οπαδούς αστικών κομμάτων και έτσι άνοιξε ο δρόμος για το πραξικόπημα. Το παράδειγμα της Χιλής αξιοποιήθηκε από το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα και ιδιαίτερα από το ΚΚ Ιταλίας, για να θεμελιωθεί η ανάγκη του «ιστορικού συμβιβασμού», δηλαδή της συμμαχίας του ΚΚ με τα «δημοκρατικά» αστικά κόμματα (Χριστιανοδημοκράτες) στο όνομα της αντιμετώπισης του φασισμού. Στην Ελλάδα, αυτή η γραμμή εκφράστηκε το 1974 με την γραμμή της Εθνικής Δημοκρατικής Αντιδικτατορικής Ενότητας (ΕΔΑΕ) του «ΚΚΕ Εσωτ», τη συνεργασία δηλαδή με τη ΝΔ απέναντι στο ενδεχόμενο ενός νέου πραξικοπήματος.


Η εικόνα που προβαλλόταν ήταν ο ειρηνικός μετασχηματισμός των παλιών δομών, χρησιμοποιώντας ή μετατρέποντας τους υπάρχοντες νομικούς, διοικητικούς, στρατιωτικούς και πολιτικούς θεσμούς. Ιδιαίτερη έμφαση δινόταν στην κοινοβουλευτική παράδοση της Χιλής, στη σταθερότητα του κοινοβουλευτικού συστήματος σε αντίθεση με άλλα κράτη της Λατινικής Αμερικής που βίωναν μακρόχρονες δικτατορίες. Επίσης, έδιναν έμφαση στη συνταγματική αναφορά ότι ο στρατός δεν εμπλέκεται στις πολιτικές εξελίξεις σε αντίθεση πάλι με το συνταγματικά αναγνωρισμένο ρόλο του στρατού σε άλλα λατινοαμερικάνικα κράτη ως θεματοφύλακα της αστικής εξουσίας. Τα παραπάνω υποστήριζαν ότι παρείχαν τη βάση για μια τέτοια ειρηνική αλλαγή. Η στρατηγική πίσω από την ηγεσία του Αλιέντε ήταν ότι η μετάβαση στο σοσιαλισμό θα ήταν μια πορεία βήμα προς βήμα. Υποστηριζόταν ότι έχοντας αποκτήσει «μέρος» της εξουσίας, η «αριστερά» θα αποκτούσε σιγά-σιγά και το υπόλοιπο μέρος, μετασχηματίζοντας τελικά την κυβερνητική εξουσία σε πραγματική εξουσία του λαού. Η ιστορική πείρα βέβαια, για άλλη μια φορά, έδειξε διαφορετικά. Αποδείχθηκε ότι οι νομοτέλειες της ταξικής πάλης δεν μπορούν να παρακαμφθούν, ότι η ταξική πάλη διεξάγεται αντικειμενικά, ανεξάρτητα από τη θέληση ή την ωριμότητα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του ΚΚ. Η αστική τάξη της Χιλής επένδυσε τόσο στην προσπάθεια ενσωμάτωσης του ΚΚ Χιλής μέσω της συμμετοχής στην αστική κυβέρνηση όσο και στην άμεση βίαιη αντιμετώπισή του ειδικά σε συνθήκες που διεξάγεται διαπάλη μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού σε διεθνές επίπεδο. Σε αυτές τις συνθήκες αποδείχθηκε, για άλλη μία φορά, όπως συνέβη και στην Ιταλία ότι ακόμα και αν τα ΚΚ έχουν λαθεμένη οπορτουνιστική γραμμή δεν αποσπούν με ευκολία την ανοχή ή στήριξη τμημάτων της αστικής τάξης, έτσι εμποδιζόταν η συμμετοχή σε κυβέρνηση του ευρωκομμουνιστικού Ιταλικού ΚΚ ακόμα και όταν είχε αποκηρύξει την ΕΣΣΔ και διαβεβαίωνε ότι δεν είχε ως στόχο ούτε καν την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Ετσι οι Χιλιανοί κομμουνιστές πλήρωσαν με βαρύ φόρο αίματος την ανατροπή της κυβέρνησης Αλιέντε από το πραξικόπημα του Α. Πινοσέτ, έχοντας οι ίδιοι συμβάλει με τη στάση τους και τη γραμμή τους στην καλλιέργεια αυταπατών για την αστική εξουσία στη Χιλή, για τμήματα της αστικής τάξης, για τη δυνατότητα μετεξέλιξης του αστικού κράτους σε λαϊκή εξουσία, στον αποπροσανατολισμό από κάθε προσπάθεια οργάνωσης της επαναστατικής πάλης.
Η στρατηγική του ΚΚ Χιλής τις δεκαετίες του '30 και '40

Η οπορτουνιστική αρθρογραφία που έχει αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα επιχειρεί να αποσυνδέσει τη συμβιβαστική στάση του ΚΚ Χιλής από τη στάση του απέναντι στην κυβέρνηση, από την ίδια του τη στρατηγική. Να αναγάγει την υποχωρητικότητα και το συμβιβασμό που έδειξε το ΚΚ Χιλής μέσα στην κυβέρνηση Αλλιέντε ως αποτέλεσμα λαθών τακτικής, έλλειψη αποφασιστικότητας, υποτίμησης του συσχετισμού δυνάμεων κ.λπ. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, η αιτία των προβλημάτων πρέπει να αναζητηθεί στη στρατηγική του ΚΚ Χιλής όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα στο πλαίσιο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Την δεκαετία του 1930 το ΚΚ Χιλής προσαρμόζοντας την πολιτική του στη γραμμή του Λαϊκού Μετώπου για την αντιμετώπιση του φασισμού που υιοθέτησε η ΚΔ στο 7ο Συνέδριό της (1935) συμμετείχε στη συγκρότηση του «Λαϊκού Μετώπου» στη Χιλή το 1936. Το 1938 υποδεικνύεται σαν υποψήφιος του «Λαϊκού Μετώπου» για την προεδρική εκλογή εκείνου του χρόνου, ο καθηγητής Πέντρο Αγκίρε Θέρντα, μέλος του Ριζοσπαστικού Κόμματος. Τον Αγκίρε Θέρντα τον υποστήριζαν το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το δημοκρατικό κόμμα και διάφορες ομάδες οπαδών του στρατηγού Ιμπάνιεθ, πρώην δικτάτορα γνωστού για τα κατασταλτικά μέτρα που πήρε ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Το «Λαϊκό Μέτωπο» στη Χιλή υποστηρίχθηκε επίσης από το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα και από το κίνημα των ιθαγενών Ινδιάνων Μαπούτσε.

Η κυβέρνηση του «Λαϊκού Μετώπου» στη Χιλή αναδείχθηκε την ίδια χρονιά το 1938 και έπεσε το 1941, χρονιά που διαλύθηκε και το «Λαϊκό Μέτωπο». Η κυβέρνηση αυτή δεν τράβηξε την ταξική πάλη προς τα εμπρός, αλλά λειτούργησε ως «προστάτης της αστικής δημοκρατίας» στο όνομα της απόκρουσης του φασιστικού κινδύνου.

Το 1942 επαναλήφθηκαν εκλογές και το ΚΚ Χιλής έδωσε την υποστήριξή του στον Χουάν Αντόνιο Ρίος (ο οποίος και κέρδισε) από κοινού με το Σοσιαλιστικό, το Ριζοσπαστικό, το Δημοκρατικό Κόμμα κ.ά. Ο Χουάν Αντόνιο Ρίος είχε υποσχεθεί «ουδετερότητα» στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, επειδή όταν αναδείχθηκε στη διακυβέρνηση ο Χουάν Αντόνιο Ρίος αρνήθηκε να διακόψει διπλωματικές σχέσεις με τις δυνάμεις του Αξονα, το ΚΚ Χιλής απέσυρε την υποστήριξή του.

Μετά τον πόλεμο, το ΚΚ Χιλής στήριξε από κοινού με το Ριζοσπαστικό Κόμμα το 1946, την υποψηφιότητα για την Προεδρία του Γκαμπριέλ Γκονθάλεθ Βιντέλα (Ριζοσπαστικό Κόμμα), ο οποίος και κέρδισε τις εκλογές διατηρώντας τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας στα χρόνια 1946-1952. Μάλιστα, το ΚΚ Χιλής πήρε μέρος στην αστική κυβέρνηση Βιντέλα για ένα χρόνο με τρεις υπουργούς.

Ωστόσο, παρόλο που το ΚΚ Χιλής συμμετείχε στην κυβέρνηση, ο Βιντέλα δε δυσκολεύτηκε να σπάσει τη συμμαχία με το ΚΚ και να δημοσιεύσει το Νόμο περί Προστασίας της Δημοκρατίας. Με βάση αυτόν τον νόμο εξαπολύθηκε ένας από τους πιο άγριους διωγμούς των μελών και στελεχών του ΚΚ Χιλής. Ο νόμος αυτός της κυβέρνησης Βιντέλα (που εκλέχτηκε με τις ψήφους του ΚΚ Χιλής) έμεινε γνωστός ως ο «Καταραμένος Νόμος», με βάση τον οποίο οι κομμουνιστές τέθηκαν εκτός νόμου, χιλιάδες συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η πολιτική του ΚΚ Χιλής τις δεκαετίες του '50 και '60

Οι εμπειρίες συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία, όμως, δε σταματάνε εδώ.

Το 1952, το ΚΚ Χιλής υποστηρίζει την προεδρική υποψηφιότητα του Σαλβαντόρ Αλλιέντε, ο οποίος όμως ηττήθηκε σε εκείνες τις εκλογές. Νικητής των εκλογών αναδείχθηκε ο Κάρλος Ιμπάνιεθ. Μετά τη νίκη του Ιμπάνιεθ, η Πολιτική Επιτροπή του ΚΚ Χιλής διακηρύσει: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα διατίθεται να έχει αποφασιστική συμβολή έτσι ώστε η κυβέρνηση του Κάρλος Ιμπάνιεθ να μπορέσει να δράσει για το καλό της χώρας. Για αυτό θα υποστηρίξει όλα τα πρακτικά μέτρα που αυτή η κυβέρνηση θα υιοθετήσει για το καλό του λαού και του έθνους».Υστερα από ένα χρόνο στο Principios, θεωρητικό όργανο της ΚΕ του ΚΚ Χιλής αναφέρεται: «Ο στόχος μας είναι να προσπαθήσουμε να λύσουμε αρμονικά τις συγκρούσεις μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου, χρησιμοποιώντας όλα τα απαραίτητα μέσα. Και υποστηρίζουμε ότι η καταφυγή σε απεργία, ένα δικαίωμα που αναγνωρίζεται από τον Κώδικα της Εργασίας, πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο όταν όλα τα άλλα μέσα έχουν αποτύχει».

Το 1964, το ΚΚ Χιλής συγκροτεί εκ νέου κοινό μέτωπο με τους σοσιαλδημοκράτες. Πιο συγκεκριμένα από κοινού με το Σοσιαλιστικό Κόμμα συγκροτεί το «Επαναστατικό μέτωπο Λαϊκής δράσης», υποστηρίζοντας τον Αλιέντε ενάντια στον Φρέι, υποψήφιο του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, που τελικά και επικράτησε ενάντια στον υποψήφιο της αριστεράς. Η κυβέρνηση Φρέι μέχρι την πτώση της το 1970 προσπάθησε να προωθήσει μεταρρυθμίσεις στην αγροτική οικονομία, που περιλάμβαναν ανακατανομή μεγάλου τμήματος των γαιών. Από την άλλη, η κυβέρνηση Φρέι επιδίωξε να προσελκύσει επενδύσεις από το εξωτερικό, τις ΗΠΑ και την καπιταλιστική Ευρώπη για να αναπτύξει την χιλιάνικη καπιταλιστική οικονομία, ενώ επίσπευσε αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, γεγονός που όξυνε τις ταξικές αντιθέσεις.

Το ΚΚ Χιλής τις δεκαετίες του 1950 και 1960 υποστήριζε ενεργά τις απόψεις του ειρηνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, υποστήριζε ότι η πορεία προς το σοσιαλισμό θα περνούσε μέσα από ένα αντιιμπεριαλιστικό, αντιολιγαρχικό και δημοκρατικό στάδιο, ύστερα από το οποίο, και στο μέτρο του δυνατού, μπορούσε να βαδίσει χωρίς εμφύλιο στο σοσιαλισμό.

Για να κατανοήσουμε βέβαια τις θέσεις του ΚΚ Χιλής αλλά και της υπερπροβολής που είχε το λεγόμενο «Χιλιανό Πείραμα» από το Κομμουνιστικό Κίνημα τη δεκαετία του 1970, πρέπει να πάρουμε υπόψη μας την κατάσταση ιδεολογικο-πολιτικής κρίσης που βρισκόταν εκείνη την περίοδο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, κατάσταση που οι ρίζες της βρίσκονται πίσω στο χρόνο.

Το ΚΚΣΕ είχε διακηρύξει από το 1956 στο 20ό συνέδριο, την ύπαρξη «ποικιλίας μορφών περάσματος στο σοσιαλισμό». Ταυτόχρονα, το ΚΚΣΕ είχε κάνει άξονα της εξωτερικής πολιτικής της Σοβετικής Ενωσης την ειρηνική συνύπαρξη σοσιαλισμού - καπιταλισμού, πολιτική που διακηρύχθηκε εν μέρει στο 19ο και ολοκληρωμένα στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, γεγονός που από τη μια αντανακλούσε προβλήματα στη στρατηγική και την πολιτική των Κομμουνιστικών Κομμάτων αλλά από την άλλη επιδρούσε στην αναπαραγωγή τους. Στη συνέχεια, διαμορφώθηκε το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού που είχε ως αναφορά του (όπως γενικότερα η οπορτουνιστική πολιτική) τις εθνικές ιδιομορφίες και τις δυνατότητες του κοινοβουλευτικού ρεφορμισμού.

Πρόκειται, δηλαδή, για μια περίοδο που ο οπορτουνισμός έχει κυριαρχήσει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, έχει διαβρώσει τα ΚΚ με τη λογική του ρεφορμισμού, του κοινοβουλευτισμού, της υπεράσπισης της «πατρίδας». Η μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνιστικών κομμάτων έχουν προσχωρήσει στη στρατηγική των σταδίων, παραπέμποντας στις καλένδες την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό. Πολλά από τα Κομμουνιστικά Κόμματα έχουν δοκιμαστεί ήδη από το κεφάλαιο στη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομίας, μέσω της εισδοχής τους σε αστικές κυβερνήσεις, γεγονός που είχε άμεσες και μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες για το λαό και το εργατικό κίνημα. Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, δεν πρέπει λοιπόν να εκπλήσσει ο εξωραϊσμός της πολιτικής της κυβέρνησης της «Λαϊκής ενότητας» από τα Κομμουνιστικά Κόμματα, την εποχή εκείνη.

ΔΗΜΑΡ «Λαγός» αντιδραστικών σχεδιασμών

ΔΗΜΑΡ
«Λαγός» αντιδραστικών σχεδιασμών

Η
ένταξή της στις διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, που αντανακλώνται στο εσωτερικό της με οξύτατες αντιπαραθέσεις ως προς το ποια πολιτική συμμαχιών είναι ικανή να την αναπαράγει, αναβαθμίζοντάς την συγχρόνως σε υποστήλωμα σταθερών αστικών κυβερνήσεων, δεν αποσπά τη ΔΗΜΑΡ από άλλες πλευρές της προσπάθειας εξωραϊσμού και αναβάπτισης αυτού του συστήματος.


Αυτό επιβεβαιώθηκε με την κατάθεση πριν δύο βδομάδες πρότασης νόμου για τη «Χρηματοδότηση, διαφάνεια και ισότητα ευκαιριών στην πολιτική δράση», πρωτοβουλία που πάρθηκε στο όνομα «της καταπολέμησης της διαφθοράς και της διαπλοκής και της αυτονομίας της πολιτικής». Οι ευγενείς διακηρύξεις μακράν απέχουν των πραγματικών στοχεύσεων αυτής της πρότασης, η οποία ενσωματώνει όλες τις αντιδραστικές συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Η πρόταση νόμου της ΔΗΜΑΡ έρχεται να επιβεβαιώσει ότι παρά τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται στο υπό αναμόρφωση αστικό πολιτικό σύστημα, που αντανακλούν και αντιθέσεις στους κόλπους της αστικής τάξης για το μείγμα διαχείρισης, δεν αποσπούν τις αστικές δυνάμεις από στόχους που προάγουν το συλλογικό συμφέρον της αστικής τάξης. Ετσι, επιχειρείται η θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος ακόμα και με την επιβολή πιο αυστηρών κανόνων έλεγχου των κομμάτων που άμεσα αποτελούν μέρος της αστικής εξουσίας, ώστε η αστική διακυβέρνηση να μη γίνεται ευάλωτη από τους εκάστοτε ανταγωνισμούς των μονοπωλίων, να μη φθείρεται στη λαϊκή συνείδηση από την αποκάλυψη συγκεκριμένων γεγονότων άμεσης διασύνδεσης κομμάτων - μονοπωλίων. Θωράκιση που, με την παρέμβαση της ΔΗΜΑΡ, εξωραΐζεται ως προοδευτική, δημοκρατική και «αριστερή» πολιτική.

Σωστός «λαγός», λοιπόν, κραγμένων για την αντιλαϊκότητά τους θεσμών όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, η ΔΗΜΑΡ πέρα απ' τις προτάσεις του, αναπαράγει κι όλο το αποπροσανατολιστικό πλέγμα απόψεων που τις συνοδεύει. Απόψεις όπως ότι για την κρίση και τα δεινά του λαού ευθύνονται η διαπλοκή, οι συναλλαγές κάτω απ' το τραπέζι και το κοστοβόρο πολιτικό σύστημα. Οτιδήποτε άλλο, δηλαδή, εκτός του αληθινά υπεύθυνου, του καπιταλισμού.
Επικίνδυνες προτάσεις

Η πρόταση νόμου της ΔΗΜΑΡ συντίθεται από προτάσεις που είναι άλλες επικίνδυνες για κόμματα που πολεμούν τον καπιταλισμό κι άλλες σκανδαλωδώς ευνοϊκές για τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης.

Σταχυολογούμε: Μείωση της κρατικής χρηματοδότησης -τακτικής και εκλογικής- κατά 25%, σύνδεση του συνολικού ύψους της τακτικής χρηματοδότησης με το δημόσιο έλλειμμα (όσο αυτό υπερβαίνει το 3%, να μειώνεται ετησίως κατά 0,05ο/οο). Μεταβολή των προβλεπόμενων ποσοστών για την κατανομή της τακτικής χρηματοδότησης στο όνομα της «ενίσχυσης μικρότερων σχημάτων, της ισότητας των ευκαιριών για την ενθάρρυνση νεοπαγών σχημάτων».

Η καταβολή του 25% της τακτικής χρηματοδότησης να εξαρτάται απ' την είσπραξη ιδιωτικών ενισχύσεων ιδίου ύψους. Υποχρεωτική συναλλαγή των πολιτικών κομμάτων μέσω τραπεζικών λογαριασμών. Διάθεση των στοιχείων στο κοινό, δημοσιογράφους κ.λπ. με υποχρεωτική ανάρτησή τους σε ιστοσελίδα που υποχρεωτικά θα διατηρεί. Τήρηση ειδικών βιβλίων δωρητών, όπου αναγράφονται όλα τα στοιχεία ταυτότητας όσων εισφέρουν οποιοδήποτε ποσό ή άλλη παροχή.

Η πρόταση περιλαμβάνει μέχρι και άρθρα για απαγόρευση της αφισοκόλλησης ή της ανάρτησης πανό, παρά μόνο σε αυστηρά οριοθετημένους χώρους.

Ακόμα προβλέπει: Υποβολή παραστατικών προεκλογικών δαπανών για την είσπραξη της εκλογικής χρηματοδότησης. Δυνατότητα ενίσχυσης σε είδος με χρηματική της αποτίμηση από την Επιτροπή Ελέγχου. Απαγόρευση τραπεζικού δανεισμού. Εξατομίκευση της ευθύνης για τη διαχείριση των οικονομικών των κομμάτων, υποχρέωση διατήρησης πιστοποιημένου λογιστηρίου, τήρηση θεωρημένων βιβλίων, στα οποία θα καταχωρούνται όλα τα έσοδα. Διοικητικές και ποινικές κυρώσεις σε βουλευτές και τρίτους για παραβιάσεις καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας των αιρετών.

Βγάζει μάτι η αξίωση να τους δίνονται στο πιάτο στοιχεία, έτσι που οι μηχανισμοί του αστικού κράτους να κρατάνε στο χέρι όσους ενισχύουν έστω και με μία δεκάρα κόμματα που τους χαλάνε τα σχέδια όπως το ΚΚΕ.

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ποια κόμματα θα ενισχύσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και για ποιους λόγους θα το κάνουν. Ούτε καν μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων δεν πρόκειται να διαμορφωθεί «ισότητα ευκαιριών» - όπως κομπάζει η ΔΗΜΑΡ - αφού είναι συγκεκριμένες αυτές που θα παίρνουν τη μερίδα του λέοντος απ' το χρήμα που θα σπρώχνουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι στο πολιτικό τους προσωπικό.

Είναι, επίσης, ένδειξη μέγιστης αφέλειας το να πιστεύει κανείς ότι η υποχρέωση των κομμάτων να δημοσιοποιούν τη λίστα των εταιρειών απ' όπου τα «παίρνουν», θα καταργήσει τη «διαπλοκή». Το ένα χέρι θα νίβει τ' άλλο δηλαδή, όπως και σήμερα, αλλά φόρα παρτίδα. Τέτοιο σύστημα εφαρμόζεται ήδη σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, με πιο γνωστή περίπτωση αυτή των ΗΠΑ, όπου όμως ούτε για αστείο δεν ισχυρίζεται κανείς ότι η διαπλοκή καταργήθηκε. Το γεγονός αυτό θα συγκαλύψει την πραγματική διαπλοκή που είναι η σχέση του κεφαλαίου με το πολιτικό προσωπικό του, δηλαδή ο ταξικός χαρακτήρας των αστικών κομμάτων, ανεξάρτητα από τις ειδικές σχέσεις που αυτά έχουν με τμήματα του κεφαλαίου. Σχέση που αντικειμενικά αναπτύσσεται ανάμεσα στην αστική τάξη και τα κόμματα που την εκπροσωπούν πολιτικά και η οποία αποτελεί τη μήτρα των συναλλαγών κάτω απ' το τραπέζι.
Πήρε τη σκυτάλη απ' τη ΝΔ

Η μεθόδευση ωμών παρεμβάσεων στη λειτουργία, την οργάνωση, τη δομή, την πολιτική και τη δράση κομμάτων που δεν μπορούν να βάλουν στο χέρι, κρατάει απ' το 2007 οπότε και το Συμβούλιο της Ευρώπης παρουσίασε τον «κώδικα καλής πρακτικής για τα πολιτικά κόμματα», απηχώντας ευσεβείς πόθους της πλουτοκρατίας για κόμματα που θα υπηρετούν αποκλειστικά την ίδια, θα χειραγωγούν το λαό και θα διασφαλίζουν τη διαιώνιση της αστικής εξουσίας. Ο κώδικας αυτός εμπλουτίστηκε από ψήφισμα της «Επιτροπής της Βενετίας» (όπως ονομάζεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τη Δημοκρατία μέσω Νομοθεσίας του Συμβουλίου της Ευρώπης) για «έναν κώδικα καλής πρακτικής στο πεδίο των πολιτικών κομμάτων» που υιοθετήθηκε το Δεκέμβρη του 2008.

Στη βάση αυτών ήταν και η «νομοθετική πρωτοβουλία» για τη χρηματοδότηση και τη λειτουργία των κομμάτων που είχε παρουσιάσει τον Σεπτέμβρη του 2012 ο αρμόδιος υπουργός, επικαλούμενος κι αυτός το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Οι εν λόγω κώδικες προβλέπουν μέχρι και «απαγόρευση ή επιβολή διάλυσης πολιτικών κομμάτων στην περίπτωση κομμάτων που συνηγορούν υπέρ της χρήσης βίας ή ασκούν βία ως πολιτικό μέσο για να ανατρέψουν τη δημοκρατική συνταγματική τάξη (...) Τα κόμματα πρέπει να σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους».

Με άλλα λόγια, ανοίγει το δρόμο για ποινικοποίηση της ιδεολογίας, μέσα από την ταύτιση της ατομικής τυφλής βίας με τη μαζική πολιτική πάλη. Επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν απαγορεύσεις και διώξεις σε κομμουνιστικά κόμματα που καλούν σε οργάνωση της λαϊκής πάλης με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, του σοσιαλισμού. Διώξεις που σε πολλές χώρες - μέλη της ΕΕ είναι ήδη πραγματικότητα.

Οι αξιώσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι τερατώδεις, αφού ζητούν πρόσβαση στα προγραμματικά και ιδεολογικά ντοκουμέντα και συζητήσεις, στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και στους λογαριασμούς του κάθε κόμματος. Ακόμα, στον τρόπο εκλογής των οργάνων, στην έγκριση ή απόρριψη αιτήματος οποιουδήποτε να γίνει μέλος ενός κόμματος. Δηλαδή, θέλουν στο πιάτο το σύνολο των εσωοργανωτικών διαδικασιών.

Εκεί πάνω χρησιμοποιούν και τον εκβιασμό της χρηματοδότησης, απειλώντας με πρόστιμα, σταμάτημα της κρατικής επιδότησης και άλλες ποινές έως και με διάλυση όσα κόμματα δε συμμορφώνονται. Με σαφήνεια δηλώνεται ότι αποδεκτά γίνονται μόνο τα κόμματα που κινούνται εντός των ορίων της εξουσίας των μονοπωλίων, με «σεβασμό στο συνταγματικό και νομικό πλαίσιο».

Β. Ν.

Το αληθινό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ

Το αληθινό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ

Μ
ε συνεχείς προσπάθειες, απ' την επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στο Τέξας, μέχρι την πρόσφατη μάχη για την προστασία των κερδών της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας, επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ να περάσει με επιτυχία στις εξετάσεις της άρχουσας τάξης για την επιλογή κατάλληλων κυβερνητικών σχημάτων της επόμενης μέρας. Η αποστολή του δεν είναι εύκολη. Αφενός πρέπει να πείσει ότι ωρίμασε και μπορεί να αξιοποιηθεί πολιτικά ως νέος σοσιαλδημοκρατικός πυλώνας, μιας αστικής κυβέρνησης συνεργασίας. Αφετέρου ότι έχει την ικανότητα να εγκλωβίζει ως οπορτουνιστικό ρεύμα το κίνημα και να το στοιχίζει πίσω απ' τους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης. Να αποδείξει ότι μπορεί να περιορίσει τις πιθανές απώλειες κοινωνικών συμμαχιών της άρχουσας τάξης, τις οποίες προκαλεί η εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Να αποδείξει ότι μπορεί να συμβάλει στην πολιτική ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας στο πλαίσιο του νέου αστικού διπολισμού. Αυτός ο διπλός στόχος περικλείει αντιφάσεις.


Η προσπάθεια δεν είναι πρωτότυπη. Με το ίδιο «συγκριτικό πλεονέκτημα» της ικανότητας διάβρωσης, υποταγής και ενσωμάτωσης του κινήματος διεκδίκησε το ΠΑΣΟΚ έναντι της ΝΔ, τη δεκαετία του '80, το χρίσμα της αστικής τάξης στο πλαίσιο της κυβερνητικής εναλλαγής.

Την προσήλωση σ' αυτήν την αποστολή του ΣΥΡΙΖΑ συμπύκνωσε ο Γ. Δραγασάκης στην εισήγηση της πρόσφατης πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης Σαμαρά:

«Εμείς δεχόμαστε τη συνέχεια του ελληνικού κράτους, αλλά όχι τη συνέχεια της πολιτικής. Ολα τα κράτη αλλάζουν πολιτική. Η πολιτική Ομπάμα είναι διαφορετική απ' την πολιτική Μπους».

Χωρίς περιστροφές ανακοίνωσε την προσήλωση στη δικτατορία της αστικής τάξης και το αστικό πρόσημο της κυβερνητικής αλλαγής που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ικανός διαπραγματευτής της αστικής τάξης

Στη συγκεκριμένη πρόταση μομφής ο ΣΥΡΙΖΑ εξήγησε ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει κύρος στο εξωτερικό για να διαπραγματευτεί.

Σε ποιες διαπραγματεύσεις, όμως, θα πάρει μέρος η όποια αστική ελληνική κυβέρνηση το επόμενο διάστημα;

Πρόκειται για διαπραγματεύσεις που αφορούν το αβέβαιο μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Αντικειμενική βάση αυτών των διαπραγματεύσεων είναι η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που προκύπτει απ' την ανισόμετρη εκδήλωση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Την περίοδο που διανύουμε αυξάνει η διαφορά ισχύος προς όφελος της Γερμανίας και σε βάρος της Γαλλίας και της Ιταλίας. Δημιουργείται με τη στήριξη των ΗΠΑ ένα μπλοκ πίεσης προς τη γερμανική κυβέρνηση για αλλαγές στην πολιτική διαχείρισης και στους θεσμούς που αφορούν την επόμενη μέρα της Ευρωζώνης. Βασικές αιχμές σ' αυτή τη διαπραγμάτευση αποτελούν η συμφωνία για την Τραπεζική Ενωση στην Ευρωζώνη και η ρύθμιση του ζητήματος των υπερχρεωμένων κρατών της. Γαλλία και Ιταλία επιδιώκουν να μειώσουν την ψαλίδα των δυσμενέστερων όρων τραπεζικού δανεισμού και επενδύσεων των μονοπωλιακών ομίλων τους, σε σχέση με τη Γερμανία. Παράλληλα, ζητούν σχετική χαλάρωση της περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής, που θα επιτρέψει μεγαλύτερες κρατικές ενισχύσεις για τους εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους των υπερχρεωμένων κρατών. Το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ ζητά απ' τη Γερμανία να περιορίσει ουσιαστικά το εμπορικό της πλεόνασμα, λόγω των ανισορροπιών που προκαλεί στην οικονομία της Ευρωζώνης.

Το ΔΝΤ πιέζει για ένα «κούρεμα» των διακρατικών δανείων προς την Ελλάδα, το οποίο θα επιβαρύνει τόσο άμεσα τη Γερμανία, όσο και έμμεσα στο βαθμό που σταδιακά την καθιστά εγγυητή των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης.

Σ' αυτή τη διαπραγμάτευση επιθυμεί να συμμετάσχει η ελληνική άρχουσα τάξη, που προβληματίζεται απ' τη σχετική επιδείνωση της διεθνούς θέσης της, μετά απ' την εκδήλωση της βαθιάς κρίσης. Σ' αυτή την κατεύθυνση η ηγεσία του ΣΕΒ ασκεί κριτική για το σημερινό βαθμό βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής και ζητά μεγαλύτερη στήριξη της εγχώριας βιομηχανίας καθώς και νέα «συνολική ευρωπαϊκή λύση». Ταυτόχρονα, τμήματα του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου που συνδέονται με ΗΠΑ, Βρετανία στηρίζουν την αμφισβήτηση των επιλογών της γερμανικής κυβέρνησης.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο διαγκωνίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ με τη σημερινή κυβέρνηση για τον τίτλο του ικανότερου διαπραγματευτή των συμφερόντων των εγχώριων μονοπωλίων.

Σε σχέση με το λαό, την εργατική τάξη, αυτή η διαπραγμάτευση περιορίζεται, όπως θα δούμε, στους όρους, στους ρυθμούς και στους τρόπους σφαγής των λαϊκών δικαιωμάτων.
Υπόκλιση στον Μονέ στο Τέξας

Στο έδαφος του Πανεπιστημίου του Τέξας, ο Αλ. Τσίπρας μίλησε όσο πιο καθαρά μπορούσε για τις στρατηγικές δεσμεύσεις του, χωρίς το γνωστό περιτύλιγμα από ριζοσπαστικές κορόνες.

Υποκλίθηκε βαθιά στις αξίες της ευρωπαϊκής ιδέας που οδήγησαν στη γέννηση και μετεξέλιξη της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ισχυρίσθηκε ότι οι αστοί πολιτικοί που πρωταγωνίστησαν στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα και της ΕΟΚ στη συνέχεια, στόχευαν να θωρακίσουν τα καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα και την ειρήνη! Παρουσίασε τη σημερινή ΕΕ όχι απλά ως αναγκαίο κακό, αλλά ως προνομιακό πεδίο εφαρμογής μιας πολιτικής φιλολαϊκής διεξόδου.

Μιας πολιτικής ανάπτυξης, απασχόλησης και ευημερίας για όλους, που μπορεί να έρθει με την ανάδειξη νέων αστικών κυβερνήσεων, που θα εγκαταλείψουν την πολιτική της υπερβολικής λιτότητας του μερκελισμού. Εμφάνισε ως εναλλακτική φιλολαϊκή λύση την αντίδραση των ΗΠΑ στην κρίση με «κεϋνσιανά αντανακλαστικά». Εδωσε, τέλος, ένα σαφές παράδειγμα της αναπτυξιακής πολιτικής στήριξης «των υγιών επιχειρηματιών», την οποία προτείνει. Την ανάθεση των 10 δισ. ευρώ που δεν απορροφήθηκαν στην Ελλάδα (την περίοδο 2007 - 2013) στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων για να τα επενδύσει στην Ελλάδα, «στη βάση καθαρών τραπεζικών αρχών και χωρίς την ανάμειξη του ελληνικού κράτους»!

Στη συνέχεια επανέλαβε αυτές τις θέσεις στην Ελλάδα, στο Μέγαρο Μουσικής, ως προσκεκλημένος του Ινστιτούτου Λεβί, το οποίο υποστηρίζεται από το αμερικανικό ίδρυμα Φορντ. Εξήγησε ότι πέρα απ' τους υπερατλαντικούς υποστηρικτές του αναζητά συμμάχους στο αστικό πολιτικό σύστημα του Μεσογειακού Νότου της ΕΕ.
Ο οπορτουνισμός χωρίς ριζοσπαστικό μανδύα

Η παραπλανητική ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εξαπατήσει το λαό. Η σημερινή ΕΕ είναι γνήσιο τέκνο και όχι παρέκκλιση της παλιάς αντιδραστικής «ευρωπαϊκής ιδέας». Η ΕΕ σ' ολόκληρη την ιστορική της διαδρομή έχει ως βασικό στόχο να θωρακίσει τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων των κρατών - μελών της μέσα στον ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό. Ο Μονέ, ο Σουμάν, ο Αντενάουερ δεν ήταν φίλοι του λαού, αλλά ορκισμένοι εχθροί του εργατικού κινήματος και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου της εποχής τους. Γι' αυτό και η προδικτατορική ΕΔΑ χαρακτήρισε την ΕΟΚ «λάκκο των λεόντων».

Απ' τη Συνθήκη της Ρώμης, ως τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, απ' τη Στρατηγική της Λισαβόνας ως τη σημερινή «Στρατηγική Ευρώπη 2020» υπάρχει σταθερή, ενιαία στόχευση των μονοπωλίων όλων των κρατών - μελών της ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης. Η ΕΕ δεν είναι ουδέτερο πεδίο ταξικής πάλης, αλλά διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Στο εσωτερικό της, όπως και σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, βασιλεύουν η ανισόμετρη ανάπτυξη, ο ανταγωνισμός, οι ανισότιμες σχέσεις των κρατών - μελών της. Η μόνη αλληλεγγύη μεταξύ των μονοπωλίων αφορά στη συμφωνία επίθεσης στους λαούς.

Στις σημερινές συνθήκες, με την υιοθέτηση της Συνθήκης για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό, τη Διακυβέρνηση, οι δεσμεύσεις και οι όροι επιτήρησης γίνονται πιο αυστηροί για όλα τα κράτη - μέλη, με συστάσεις ανά εξάμηνο, άμεσο κοινοτικό έλεγχο των κρατικών προϋπολογισμών, πιεστικές οριζόντιες υποδείξεις οικονομικής πολιτικής για όλες τις κυβερνήσεις.

Καμιά αστική διαπραγμάτευση, καμιά εναλλαγή στην κυβέρνηση κάποιων κρατών - μελών, καμιά αλλαγή προέδρου στην Κομισιόν δεν μπορεί να αλλάξει τον αντιδραστικό χαρακτήρα και την αντιλαϊκή λειτουργία της ΕΕ. Το αστικό πολιτικό σύστημα της Γαλλίας και της Ιταλίας, στο οποίο αναζητά συμμάχους ο Αλ. Τσίπρας, σφαγιάζει το λαό με φορολογικές και ασφαλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Το άλλο μείγμα διαχείρισης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, τύπου Ομπάμα, στοχεύει στον ίδιο με τον σημερινό αντιλαϊκό στρατηγικό στόχο, την επιστροφή σε υψηλό ρυθμό καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η επίτευξη αυτού του στόχου δεν οδηγεί στη λαϊκή ευημερία, αλλά σε νέες θυσίες του λαού για να θωρακισθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.

Η επεκτατική δημοσιονομική διαχείριση τύπου Ομπάμα συμβαδίζει με τους στόχους του κεφαλαίου για αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, φθηνή εργατική δύναμη, εμπορευματοποίηση του συνόλου των κοινωνικών αναγκών, εύρεση νέων πεδίων κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Στις ΗΠΑ, που θαυμάζει ο Αλ. Τσίπρας, το 1% του πλουσιότερου τμήματος του πληθυσμού κατέχει το 42% του εγχώριου πλούτου, ενώ το 80% των φτωχότερων το 15%. Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν 7% την τελευταία επταετία, ενώ φέτος το κράτος έκανε στάση πληρωμών, κλείνοντας κρατικές υπηρεσίες πάνω από 10 μέρες. Η πραγματική ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται στο 15%, ενώ πάνω από 50 εκατομμύρια Αμερικανοί είναι κάτω από το όριο της φτώχειας και βασίζονται σε κουπόνια τροφίμων για να εξασφαλίσουν μια στοιχειώδη κάλυψη των διατροφικών τους αναγκών.

Οι επενδύσεις που προτείνει, με «καθαρά τραπεζικά κριτήρια», είναι επενδύσεις με γνώμονα το μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους. Επενδύσεις που θα στηριχθούν απ' τη φορολογική αφαίμαξη του λαού και θα συμβαδίζουν με άνοιγμα της ψαλίδας μισθού - παραγωγικότητας, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κατάργηση όρων προστασίας του περιβάλλοντος στο βωμό της κερδοφορίας των μονοπωλίων.
Το παράδειγμα του φαρμάκου

Η δηλητηριώδης επίδραση του οπορτουνιστικού ρεύματος στο κίνημα δεν περιορίζεται στη συσκότιση του πραγματικού αντίπαλου, της άρχουσας τάξης και της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας που τη στηρίζει, της ΕΕ. Αφορά στον εγκλωβισμό του κινήματος μέσα στις ενδοαστικές διαμάχες, στη στοίχισή του κάτω απ' την «ξένη σημαία» των διαφορετικών αστικών συμφερόντων.

Η πρόσφατη διαπάλη για την τιμή του φαρμάκου είναι χαρακτηριστική. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισε, στον αντίποδα της κυβερνητικής πολιτικής, μια πρόταση προστατευτισμού υπέρ των εγχώριων φαρμακοβιομηχάνων, σε βάρος της λαϊκής οικογένειας. Αποτέλεσε τον βολικό, χρήσιμο αντίπαλο του υπουργείου Υγείας, για να εμφανισθεί με φιλολαϊκό μανδύα, την ώρα που έχει αυξήσει δραματικά τα τελευταία χρόνια τις συνολικές ιδιωτικές δαπάνες της λαϊκής οικογένειας. Εστιάζοντας όλη τη συζήτηση στα γενόσημα φάρμακα βοήθησε να συγκαλυφθεί η σχετική ώθηση που δίνει η ευνοϊκή κυβερνητική ρύθμιση στο σημαντικό μέρος της αγοράς, που αφορά στα πρωτότυπα φάρμακα (στα οποία δεν έχει λήξει η πατέντα τους), που εισάγουν οι διεθνείς όμιλοι. Συνέβαλε να μείνει στο απυρόβλητο η στρατηγική της ΕΕ για την ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης συνολικά στην Υγεία. Να μείνει στο απυρόβλητο το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο που συνυπάρχει και στην εγχώρια παραγωγή και στις εισαγωγές φαρμάκου.

Αυτή η πολιτική υπονομεύει στην πράξη την υπαρκτή δυνατότητα να αποτελέσουν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις στην Υγεία κρίκο κοινής δράσης μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών με προσανατολισμό ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου το φάρμακο, η Υγεία, κάθε λαϊκή ανάγκη δεν θα αποτελεί εμπόρευμα.
Μάχη προσανατολισμού

Στη φάση που διανύουμε, φάση οπισθοχώρησης και αναδίπλωσης του κινήματος, η διαπάλη με το οπορτουνιστικό ρεύμα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Χωρίς απεγκλωβισμό σημαντικών δυνάμεων απ' τη γραμμή που καλεί σε διαπραγμάτευση για τους όρους σφαγής του λαού, τη γραμμή που επιφυλάσσει στο κίνημα το ρόλο του υπηρέτη της κυβερνητικής εναλλαγής, δεν μπορούν να γίνουν ουσιαστικά, γρήγορα βήματα ανασύνταξης, για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης.

Ο πολιτικός αγώνας για να μην εγκλωβίζεται το κίνημα στα αστικά διλήμματα διεξάγεται μέσα στις γραμμές του αλλά και αυτοτελώς. Αφορά στη διαπάλη με το οπορτουνιστικό ρεύμα στο σύνολό του και όχι μόνο με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Οσο η τελευταία αποκαλύπτει το πραγματικό σοσιαλδημοκρατικό της πρόσωπο, τόσο πιο χρήσιμοι γίνονται για το σύστημα οι συνοδοιπόροι της στο κίνημα, με τη ριζοσπαστική φρασεολογία (Λαφαζάνης, Αλαβάνος, ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Γιατί εγκλωβίζουν στο στόχο της «κυβερνητικής εναλλαγής» εμφανίζοντας ως ριζοσπαστικό μεταβατικό στόχο την καπιταλιστική Ελλάδα χωρίς τρόικα, χωρίς ευρώ, με λιγότερο χρέος κ.λπ. Γιατί δεν σημαδεύουν τον πραγματικό αντίπαλο, αποσυνδέουν την πάλη απ' το ζήτημα της εξουσίας των μονοπωλίων.

Αυτή η γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής υπονομεύει ακόμα και τον αγώνα για την αναχαίτιση της αντιλαϊκής επίθεσης και την κάλυψη βασικών αναγκών επιβίωσης του λαού.

Οδηγεί το κίνημα από ήττα σε ήττα.

Με αφετηρία την πάλη για να πληρώσουν τα μονοπώλια, ξεδιπλώνουμε υπομονετικά και με επιμονή την πολιτική μας αντιπαράθεση με την αστική τάξη, τους πολιτικούς υπηρέτες της, με το οπορτουνιστικό ρεύμα. Φωτίζουμε την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στις δυνατότητες και στην πραγματικότητα ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών. Αναδεικνύουμε την ανάγκη για ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση, δυνατό ΚΚΕ, στυλοβάτη για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης.

Του Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής