Oλική απαγόρευση αμβλώσεων στην Πολωνία

 

Απαγορεύτηκαν οι εκτρώσεις εμβρύων με σοβαρή δυσπλασία στην Πολωνία από το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για καθολική απαγόρευση των εκτρώσεων στην χώρα.

Θύελλα αντιδράσεων έχει ξεσηκωθεί στην Πολωνία μετά την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου για την απαγόρευση των εκτρώσεων σε έμβρυα τα οποία παρουσιάζουν σοβαρή δυσπλασία. Το Δικαστήριο κατέληξε σε αυτή την απόφαση επισημαίνοντας πως η δυσπλασία του εμβρύου δεν μπορεί να αποτελεί επαρκή λόγο για διακοπή της κύησης από την στιγμή που αυτό θα μπορούσε να επιβιώσει ως βρέφος και δεν αποτελεί κίνδυνο για την ζωή της μητέρας κατά την διάρκεια της κυοφορίας του. Η διακοπή της κύησης για δυσπλασία είναι ασύμβατη με βάση το σημερινό Σύνταγμα της χώρας.

Η απόφαση του δικαστηρίου εναρμονίζεται πλήρως με την αυστηρό καθολικισμό το οποίο διατρέχει την πολωνική κοινωνία μετά την αλλαγή του καθεστώτος.  Η καθολική εκκλησία έχει συντηρητικοποιήσει την πολωνική κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες. Θρησκευτικές και οργανώσεις ”υπέρ της ζωής των εμβρύων ” αποτελούν μοχλό πίεσης και με διάφορες καμπάνιες έχουν καταφέρει να κερδίσουν έδαφος φέρνοντας στην επικαιρότητα το θέμα των εκτρώσεων δημιουργώντας αρνητικό κλίμα ενάντια στις φεμινιστικές οργανώσεις.

Τα γυναικεία δικαιώματα στην Πολωνία συμπιέζονται όλο και περισσότερα τα τελευταία χρόνια. Η καθολική θρησκεία, η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, η άνοδος της ακροδεξιάς, η εκτόξευση της ανεργίας και η ανισότητα στους μισθούς σε σχέση με τους άνδρες  είναι οι κυριότερες αιτίες αυτής της συνεχούς καταπάτησης κεκτημένων δικαιωμάτων δεκαετιών.

Η διακοπή κύησης λόγω σοβαρής δυσπλασίας του εμβρύου αποτελεί το 97% των περιπτώσεων των αμβλώσεων στην Πολωνία και η απαγόρευση της αποτελεί ουσιαστικά πλήρη κατάργηση του δικαιώματος στις γυναίκες να διακόπτουν την κύηση σε περίπτωση προβλήματος υγείας του εμβρύου.

Το κίνημα ”pro-life”, όπως χαρακτηριστικά λέγεται, ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και τα τελευταία χρόνια έχει σαρώσει χώρες με συντηρητικά καθεστώτα όπως η Βραζιλία, την Σαουδική Αραβία, το Σουδάν, την Αίγυπτο, την Λιβύη και άλλες χώρες οι οποίες καταστρατηγούν τα γυναικεία δικαιώματα. Συνολικά 31 χώρες, μαζί και η Πολωνία, έχουν υπογράψει και προωθήσει στον ΟΗΕ ψήφισμα για την κατάργηση του δικαιώματος της άμβλωσης.

Όσο «ακραίος» είναι ο φασισμός, άλλο τόσο είναι και το σύστημα που τον γεννά

 

Κατιούσα

Αν και στη φυλακή, οι φασίστες εγκληματίες δεν έπαψαν να αποτελούν ένα πολύτιμο πολυεργαλείο στα χέρια του συστήματος. Μπορεί τώρα να μην αξιοποιούνται τα τάγματα εφόδου τους για την τρομοκράτηση της εργατικής τάξης, όμως τα προπαγανδιστικά επιτελεία του κεφαλαίου συνεχίζουν να «χτίζουν» τη «θεωρία των δύο άκρων», πάνω στο αποκρουστικό πρόσωπο του φασισμού. Στόχος τους είναι να ρίξουν λάσπη σε αυτό που ονομάζουν «άλλο άκρο»: Στη γνήσια λαϊκή πάλη και τον ριζοσπαστισμό των «από κάτω». Μια προσπάθεια που αντικειμενικά εξωραΐζει τους φασίστες και λειτουργεί ως πλυντήριο για την εγκληματική τους δράση, αφού τους ταυτίζει με ό,τι πιο πρωτοπόρο έχει γεννήσει η ανθρώπινη σκέψη: Την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση. Αυτή η προπαγάνδα δίνει αέρα στα πανιά των φασιστών, τους ξεπλένει και τους αποθρασύνει, επομένως αναλαμβάνουν μεγάλες ευθύνες όσοι επιμένουν στην ανιστόρητη ταύτιση φασισμού – κομμουνισμού, όσοι μιλούν για τον «φασισμό» που όπως λένε «δεν έχει χρώμα».

Δεν είναι μια παραφωνία

Και τι δεν διαβάσαμε αυτές τις μέρες από τα παπαγαλάκια που λιβανίζουν τη «θεωρία των δύο άκρων». Αφετηρία της προπαγάνδας τους είναι ότι ο φασισμός, επομένως και η ύπαρξη και δράση της ΧΑ, είναι μια «παραφωνία» στην αστική δημοκρατία. Είναι κάτι έξω από τα «όρια» ή κάτι που κινείται στα «άκρα» του συστήματος. Κι επομένως, σύμφωνα με τις αναλύσεις τους, η «εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος» είναι αυτή που θα αντιμετωπίσει τα «άκρα», όπως έκανε τάχα και με τη δίκη της ΧΑ. Στην ίδια λογική κινούνται και όσοι βαφτίζουν προκλητικά την εγκληματική φασιστοσυμμορία «αντισυστημική δύναμη», στέλνοντας τελικά το μήνυμα ότι «ακραίος» είναι όποιος αμφισβητεί το σύστημα, και ο νοών νοείτω…

Σημειώνεται ότι αυτός είναι ο «δεύτερος γύρος» αυτής της στοχευμένης προσπάθειας, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Θυμίζουμε ότι με αφορμή την πρόθεση κυβερνητικού αξιωματούχου να παραστεί στις γιορτές του μίσους στον Γράμμο, για την επέτειο της λήξης του εμφυλίου, που διοργανώνουν κάθε Αύγουστο οι νοσταλγοί των ταγματασφαλιτών, είχε ξεδιπλωθεί ένα αντίστοιχο μπαράζ δημοσιευμάτων, που κατέληγε σε χυδαίο αντικομμουνισμό, δίνοντας και τότε την καλύτερη πάσα στη ΧΑ. Και τι δεν έλεγαν για το δικαίωμα των αστικών δυνάμεων να «γιορτάζουν τη νίκη τους» στον Γράμμο αγκαλιά με τους φασίστες, ως απάντηση τάχα στις εκδηλώσεις του ΚΚΕ, με τις οποίες τιμά την Ιστορία της λαϊκής πάλης.

Γράφει για παράδειγμα προχτές μεγάλη αστική εφημερίδα, συνεχίζοντας στον ίδιο ντορό, και αναφερόμενη στη Γερμανία της δεκαετίας του 1930: «Ακόμα και τα εμβατήριά τους έμοιαζαν τραγικά (σ.σ. των κομμουνιστών και των ναζί) (…) Τελικά οι ναζί επικράτησαν και ανέβηκαν στην εξουσία (1933). Αλλά κοινό θύμα και των δύο ήταν η Δημοκρατία της Βαϊμάρης… Δεν υπάρχουν “σχετικοί” εχθροί της δημοκρατίας. Και τα δύο άκρα είναι από κοινού και εξ αδιαιρέτου οι απόλυτοι εχθροί της». Ενώ, άλλο δημοσίευμα απογείωνε την πρόκληση, λέγοντας ότι η αριστερά έφταιξε για την άνοδο της ΧΑ: «Η ελληνική αριστερά ευνόησε τη Χρυσή Αυγή με το να της προσδίδει μεγαλύτερη βαρύτητα από όση είχε (!) Με το να ασχολείται εμμονικά με ένα μάτσο ψυχοπαθείς», αναφέρει, προκαλώντας ανοιχτά τα θύματα των φασιστοειδών. Σε άλλο κείμενο θα βρούμε ένα ακόμα πιο χυδαίο τσουβάλιασμα, βάζοντας μέσα στο καλάθι και τους ισλαμιστές, με τον αρθρογράφο να λέει: «Εχθροί της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν είναι πλέον μόνο τα “δύο άκρα”, αλλά ολόκληρο πολύγωνο: Ακροαριστεροί, ακροδεξιοί, χριστιανιστές, ισλαμιστές, εθνικιστές, λαϊκιστές, νατιβιστές, ριζοσπάστες…». Ενας αχταρμάς δηλαδή, και όποιον πάρει ο χάρος. Ο μόνος που μένει «άσπιλος» και «αμόλυντος» είναι το ίδιο το σύστημα, η εξουσία του κεφαλαίου, η μήτρα δηλαδή του φασισμού, των πολέμων, της δυστυχίας που ζει η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Τι προσπαθούν να συσκοτίσουν αναλύσεις όπως οι παραπάνω; Οτι ο φασισμός δεν είναι μια παραφωνία του συστήματος, δεν προκύπτει από κάποια δυσλειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά αντίθετα είναι δικό τους παιδί. Η αστική τάξη είναι εκείνη η κοινωνική δύναμη που διαχρονικά αξιοποίησε τις φασιστικές δυνάμεις, τους έδωσε την κυβερνητική διαχείριση, εκτιμώντας τις υπηρεσίες τους. Αυτή η κοινωνική τάξη είναι που ανέβασε τους Μεταξάδες και τους Χίτλερ, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες και οι μεγαλέμποροι.

Το βασικό είναι ότι η σημερινή κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μορφή άσκησης της εξουσίας της αστικής τάξης. Είναι στην ουσία της δικτατορία του κεφαλαίου. Ενα κράτος δηλαδή που λειτουργεί με απόλυτο κριτήριο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν παρεισφρέουν άλλα συμφέροντα σε αυτό το κράτος. Τα λαϊκά δικαιώματα διατηρούνται μόνο και για όσο δεν έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Οπου, όποτε και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αυτά σαρώνονται, κι εμπειρία γι’ αυτό το ζήτημα έχουμε μπόλικη.

Πρόκειται δηλαδή για κρατικούς μηχανισμούς, σάπιους εχθρικούς για το λαό, ανίκανους να τον προστατέψουν, να καλύψουν σταθερά και ολοκληρωμένα ζωτικές του ανάγκες, ικανότατους όμως στο να τον καταστείλουν για να περιφρουρήσουν το δίκιο του ισχυρού. Μέσα λοιπόν σε αυτό το κράτος και τους μηχανισμούς του βρίσκονται και οι ρίζες, οι διασυνδέσεις τέτοιων ομάδων. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Ακραίο είναι το σύστημα που υπηρετούν οι φασίστες

Το κράτος του κεφαλαίου έχει δεσμούς αίματος με τη ΧΑ, γι’ αυτό εδώ και δεκαετίες το μόρφωμα αυτό ήταν στην «εφεδρεία» μέχρι την κατάλληλη στιγμή. Μέσα στην καπιταλιστική κρίση η ΧΑ ενισχύθηκε συνειδητά για να δείχνει ως εχθρούς τους μετανάστες, να αναλαμβάνει ρόλο «μπράβου» για μεγαλοεργοδότες, να επιτίθεται σε συνδικαλιστές εργάτες, να προβάρει κοινοβουλευτικά κουστούμια, γιατί όχι και αυριανής κυβερνητικής χρήσης. Επομένως, όσο ακραία είναι η φασιστική ιδεολογία, άλλο τόσο ακραίο είναι και το σύστημα που αυτή υπηρετεί, ο καπιταλισμός. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ότι οι φασίστες δεν έχουν λείψει από κανένα καπιταλιστικό κράτος τα τελευταία 100 χρόνια; Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το ότι δεν υπάρχει «αιχμή» στην προπαγάνδα των φασιστών που να μην έχει βρει θαλπωρή στα ίδια τα αστικά επιτελεία: Ο αντικομμουνισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, η επίθεση στη συνδικαλιστική δράση και το οργανωμένο εργατικό κίνημα, η λογική της ταξικής συνεργασίας είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το σύστημα, η ίδια η ΕΕ διαθέτει «ζεστό» χρήμα εκατομμυρίων ευρώ για την αναθεώρηση της Ιστορίας. Για να «τεκμηριωθεί» η βρώμικη προπαγάνδα της εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό, μέσα από διάφορες μελέτες, πανεπιστημιακά προγράμματα και συγγράμματα, εκδηλώσεις, μουσεία που αποτελούν φωλιές της ιστορικής παραχάραξης. Τα απόνερα αυτής της προσπάθειας να εμφανιστεί η αλήθεια με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, βλέπουμε στην Ελλάδα αυτές τις μέρες. Στο όνομα αυτής της κατάπτυστης πολιτικής, δίνεται κάλυψη στην αποκατάσταση ναζιστών αξιωματούχων, όπως συμβαίνει σε χώρες της Βαλτικής και την ίδια στιγμή Κομμουνιστικά Κόμματα υφίστανται απαγορεύσεις και διώξεις. Με τις ευλογίες της ΕΕ, ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα μπαίνουν σε κυβερνήσεις, εντείνοντας τον αυταρχισμό σε βάρος των λαών.

Σε αυτήν την αθλιότητα έχουν βάλει το «χεράκι» τους όλα τα αστικά κόμματα. Η ΝΔ, με κάθε ευκαιρία, διακινεί την εξίσωση φασισμού – κομμουνισμού, στο όνομα της αντιμετώπισης της «βίας από όπου κι αν προέρχεται». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υπογράψει μία προς μία όλες τις σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ, με πιο πρόσφατη την αντικομμουνιστική διακήρυξη στο Σιμπίου της Ρουμανίας. Και οι δυο μαζί έχουν βάλει το χέρι τους στο ξέπλυμα της φασιστικής οργάνωσης, είτε μέσα από τις διασυνδέσεις τους μαζί της, είτε μέσα από διάφορα χαριεντίσματα. Και οι δυο την ανέχθηκαν ως δύναμη κρούσης σε βάρος της εργατικής τάξης, της παρείχαν διάφορες διευκολύνσεις, είτε στη Βουλή, είτε στην Τοπική Διοίκηση. Και σήμερα, που η σαπίλα αυτού του μορφώματος δεν κρύβεται με τίποτα, που το εργατικό – λαϊκό κίνημα κατάφερε να την απομονώσει, τη δείχνουν πάλι σαν έναν «εχθρό του πολιτεύματος» για να στοιχίσουν τους εργαζόμενους στο «μικρότερο κακό». Για να επιβάλουν την «εμπιστοσύνη στους θεσμούς» ή στο «τείχος δημοκρατίας» ως δικλίδα προστασίας από «ακραίες καταστάσεις».

Οποιος ψάχνει όμως για «άκρα», ας κοιταχτεί στον καθρέφτη. Γιατί ακραίο είναι το ίδιο το σύστημα που υπηρετεί. Το σύστημα που υποθάλπει το μίσος ανάμεσα στους εργαζόμενους, που έχει στην ημερήσια διάταξη τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την προσφυγιά και τη μετανάστευση. Με αυτό το σύστημα πρέπει να ξεμπερδεύουν οι λαοί όλου του κόσμου, για να ξεριζώσουν μια και καλή όλα τα κεφάλια της «Λερναίας Υδρας» του φασισμού.

Πηγή: Ριζοσπάστης

ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

 

 

Κι αφού θριαμβολόγησε η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη για την επιτυχία της στην αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας με τους παρατρεχάμενους της, από υπουργούς μέχρι ΜΜΕ, να μη φείδονται επαίνων προς το πρόσωπό του πρωθυπουργού, οι χαρακτηρισμοί  του σαν Μωυσή ή  Ηρακλή δεν ήταν χιουμοριστικοί, προσπαθεί εναγωνίως τώρα με τη νέα έξαρση της επιδημίας να διασωθεί επικοινωνιακά. 

           Αδιαφόρησε η κυβέρνηση της Ν.Δ όλους τους προηγούμενους μήνες να προετοιμαστεί για την αναμενόμενη β φάση της επιδημίας, ενισχύοντας το σύστημα Υγείας, μεριμνώντας για τις  υγιεινές συνθήκες στους χώρους εργασίας, φροντίζοντας για την αποσυμφόρηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς και γι’ αυτό τώρα επιστρατεύει κάθε επικοινωνιακό τέχνασμα για να αποτινάξει κάθε ευθύνη από την ίδια.

            Έτσι στα  εγχώρια μέσα ενημέρωσης αναπαράγεται μια ενιαία ιστορία από την αρχή της επιδημίας που δικαιώνει ενέργειες και δράσεις της κυβέρνησης και αναπτύσσεται γύρω από το ζήτημα κατανομής της ευθύνης για την αρνητική έκβαση της επιδημίας, που πάντα αφορά κοινωνικές ομάδες σε αντιπαλότητα με την ορθή πολιτική της κυβέρνησης. Τα μέσα ενημέρωσης καλύπτουν τις πληροφορίες που τους δίνονται χωρίς επαρκή στοιχεία για την αποκωδικοποίησή τους, με τους περισσότερους δημοσιογράφους να μην καταβάλλουν προσπάθεια να βοηθήσουν στην ερμηνεία τους, περιοριζόμενοι στην αναπαραγωγή της κυβερνητικής γραμμής. 

          Το τελευταίο τηλεοπτικό μήνυμα του Κ. Μητσοτάκη με το γνωστό πατερναλιστικό ύφος, τη συγκαταβατικότητα προς εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που κάθε φορά ευθύνονται για τις παραλείψεις της κυβέρνησης, αυτή τη φορά κλήρωσε η νεολαία, επιμένει πεισματικά να κρύβει τις ευθύνες της κυβέρνησής του πίσω από μια επίδειξη προσωπικής αυτοπεποίθησης και βεβαιότητας για την απόλυτη ευθύνη του ατόμου. 

             Μόνο που η έμφαση στην προσωπική ευθύνη είναι το λιγότερο ανόητη. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Η ιδέα ότι μόνη η ατομική δράση είναι ικανή να βελτιώσει μια ευρύτερη συλλογική κρίση είναι προβληματική στις καλύτερες εποχές. Αλλά είναι πολύ περισσότερο προβληματικό να το επικαλείται κανείς ενόψει μιας διεθνούς έκρηξης μιας εξαιρετικά μεταδοτικής ασθένειας. Είναι αυτονόητο ότι είναι σημαντικό τα άτομα να λαμβάνουν προφυλάξεις, όπως πλύσιμο των χεριών, μάσκες και αυτοαπομόνωση. Αλλά μόνο το προσωπικό μήνυμα ευθύνης δεν λειτουργεί. Αντίθετα προκαλεί και ένα άλλο πρόβλημα. Όλα όσα γνωρίζουμε σχετικά με τη μετάδοση λέει ότι η έμφαση στην ατομική και προσωπική δράση κατά τη διάρκεια του προληπτικού σταδίου μιας επιδημίας τελικά έχει ως αποτέλεσμα τον στιγματισμό των ατόμων που έχουν προσβληθεί από την ασθένεια. Πείθοντας τους ανθρώπους ότι η ασθένεια μπορεί να αποφευχθεί με το πλύσιμο των χεριών, τις μάσκες ή με την απομόνωσή τους, συχνά υποτίθεται - λανθασμένα - ότι εκείνοι που προσβάλλονται από  τον ιό δεν πλένουν τα χέρια τους, δεν φορούν μάσκες  ή δεν απομονώνονται. Και έτσι εμφανίζεται μια νοοτροπία που κατηγορεί τα  θύματα. Ο άρρωστος στιγματίζεται. Και ο κοινωνικός αυτοματισμός διαλύει κάθε έννοια αλληλεγγύης.

          Σ’ αυτή τη λογική σύρεται και ο επιστημονικός λόγος που δίνει ιδεολογική στήριξη στις επιλογές της κυρίαρχης εξουσίας με τον ίδιο πατερναλισμό  που καταγγέλλει και μοιάζει απειλητικός για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, που αντιμετωπίζονται σχεδόν εχθρικά. Έτσι π.χ η διατύπωση του καθηγητή Σ. Τσιόδρα στα τέλη Σεπτεμβρίου, όταν οι επιδημιολογικοί δείκτες στη Θεσσαλονίκη θεωρούνταν καλοί, «Η Θεσσαλονίκη πήρε το μάθημά της και πάει καλά» όπως και η βεβαιότητά του  πως η διασπορά του ιού στους χώρους φροντίδας ηλικιωμένων γίνεται συνήθως από το προσωπικό, δεν προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να πείσουν, αλλά  μάλλον διαιρούν και αποτρέπουν τη συνοχή της κοινωνίας ως απάντηση στις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία.                  

            Εξάλλου, ποια ατομική ευθύνη θα πρέπει να απαιτείται από τον εργαζόμενο, τη στιγμή που δεν μπορούν να αναπληρωθούν οι ημέρες ασθένειας και δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογών φροντίδας για τα παιδιά, επειδή αναγκάζεται να συνεχίσει να εμφανίζεται στην εργασία ακόμα κι αν είναι άρρωστος, όταν επικρέμαται μάλιστα και η απειλή της απόλυσης, σ’ ένα περιβάλλον με ένα αδύναμο δίχτυ κοινωνικής προστασίας;  Που φροντίζει η ίδια η κυβέρνηση να νομοθετεί την επισφάλεια των εργασιακών σχέσεων, όπως με το νόμο που ψηφίστηκε στη Βουλή στα μέσα  Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με τον οποίο ο εργαζόμενος που μπαίνει σε προληπτική καραντίνα σύμφωνα με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ, θα υποχρεούται να αναπληρώνει μετά την επιστροφή στην εργασία του τις μισές εργάσιμες ημέρες και ώρες κατά τις οποίες έμεινε σε καραντίνα;

        Ο κυρίαρχος λόγος επενδύει στην ιδέα πως ο καθένας ατομικά είναι υπεύθυνος για την κατάσταση στο σύνολο της κοινωνίας, οι επιστήμονες στην προσπάθειά τους να ισορροπήσουν ανάμεσα στο κυρίαρχο αφήγημα και την επιστήμη τους προκαλούν σύγχυση και αμφισβήτηση της αξιοπιστίας τους, ενώ τα μέσα ενημέρωσης παρακολουθώντας πιστά τις σκοπιμότητες της εξουσίας αναλόγως, είτε καλλιεργούν εφησυχασμό είτε δημιουργούν υψηλά επίπεδα άγχους. Και όλοι μαζί επιμένουν πως η ανθρωπότητα πολεμά τον κορωνοϊό,  ενώ την ίδια στιγμή οξύνονται οι ανταγωνισμοί εντός ΕΕ, μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας και αναρωτιέται κανείς, σ’  ένα καπιταλιστικό κόσμο με τα πάντα εμπορευματοποιημένα, ποια είναι αυτή η ανθρωπότητα τέλος πάντων που επικαλείται συχνά πυκνά η κυρίαρχη ρητορική;

Επικοινωνιακά παιχνίδια στις πλάτες του λαού με ψεύτικους λεονταρισμούς

 

Κατιούσα

Επιβεβαιώθηκε η εκτίμησή μας ότι η βαρύγδουπη σε τίτλο «Επιτροπή Διαχείρισης Επιδημιολογικής κρίσης» που έστησε η διοίκηση του Δήμου Νεάπολης-Συκεών, έγινε μονάχα για δικούς της επικοινωνιακούς λόγους και τίποτα παραπάνω.

Στη συνεδρίαση της συγκεκριμένης επιτροπής (20/10), η διοίκηση του Δήμου όχι μονάχα δεν πρότεινε κανένα ουσιαστικό μέτρο – αναλώθηκε στα χιλιοειπωμένα κυβερνητικά καλέσματα περί ατομικής ευθύνης – αλλά αρνήθηκαν και να δεσμευτούν στις συγκεκριμένες προτάσεις της «Λαϊκής Συσπείρωσης για:

• Την μετατροπή των συμβάσεων των 19 σχολικών καθαριστριών από μερικής σε πλήρους απασχόλησης
• Μικρότερο αριθμό μαθητών ανά αίθουσα με αξιοποίηση δημοτικών χώρων που θα μπορούσαν να μετατραπούν άμεσα σε σχολικούς
• Μικρότερο αριθμό μαθητών στα σχολικά λεωφορεία
• Δομές σχολικής υγιεινής με σχολίατρους και νοσηλευτές
• Δημιουργία δημόσιων δομών πρωτοβάθμιας υγείας (ΤΟΜΥ και Κέντρα Υγείας) στον Δήμο μας.

Όσο αφορά μάλιστα τις διεκδικήσεις προς την κυβέρνηση για δωρεάν τεστ για όλους (αντί του τραγέλαφου των 50 τεστ ανά ημέρα και μόνο για τρεις ημέρες) και για δημιουργία περισσότερων μονάδων ΜΕΘ, αρνήθηκαν κάθε “αντιπαράθεση” με τους κυβερνώντες για να μη φανεί πως αντιδρούν για «επικοινωνιακούς λόγους»(sic!)  

Στο κλείσιμο της συνεδρίασης ο επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης», απαντώντας στα υποκριτικά κελεύσματα περί “ομόνοιας” και “σύμπνοιας”, ξεκαθάρισε πως καμιά ομόνοια και σύμπνοια δεν μπορεί να υπάρχει με πολιτικές που δημιουργούν τεράστιους κινδύνους για την υγεία και την ίδια τη ζωή μαθητών – εργαζομένων – λαϊκών νοικοκυριών και πως έστω και την τελευταία στιγμή η διοίκηση του Δήμου πρέπει να πάρει τα μέτρα που της προτάθηκαν.

Η απάντηση της διοίκησης ήταν πως «η Επιτροπή Διαχείρισης Επιδημιολογικής κρίσης δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις», και έτσι έκλεισαν την συνεδρίαση.

 

Την επόμενη ημέρα – και προφανώς κάτω από το βάρος των καταγγελιών της «Λαϊκής Συσπείρωσης» – η διοίκηση του Δήμου δημοσίευσε μια ανακοίνωση που μιλάει για «ομόφωνες αποφάσεις», «κοινό πλαίσιο διεκδίκησης» και άλλα τέτοια φαιδρά.

Το θράσος δεν τους έλλειψε μάλιστα για να συμπεριλάβουν και αιτήματα τα οποία αρνιόταν όλο αυτό το διάστημα:

• Υποκριτικά ζητάνε «αύξηση των ωρών απασχόλησης των σχολικών καθαριστριών» όταν οι ίδιοι πριν λίγες ημέρες καταψήφισαν πρόταση μετατροπής των συμβάσεων 19 σχολικών καθαριστριών από μερικής σε πλήρους απασχόλησης.
• Θυμήθηκαν τώρα να ζητήσουν αύξηση του αριθμού των ΜΕΘ, “ξεχνώντας” όμως το αίτημα της επίταξης των ιδιωτικών δομών υγείας προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος.
• Ζητούν τώρα διενέργεια προληπτικής εξέτασης για όλους τους εκπαιδευτικούς αυτοί που αρνήθηκαν να το εντάξουν στα αιτήματα πριν το άνοιγμα των σχολείων και που έβλεπαν πως άνοιγαν «Με τους καλύτερους όρους και τις αυστηρότερες προϋποθέσεις υγιεινής και ασφάλειας».
• Βρίσκουν δίκαιο σήμερα το αίτημα των μαθητών – που αποτελούσε κεντρικό σύνθημα σε όλες τις κινητοποιήσεις τους – για 15μελή τμήματα, αυτοί που λίγες ημέρες πριν έκαναν ότι μπορούσαν για να διαβάλουν και να σταματήσουν τους μαθητικούς αγώνες, στέλνοντας υπαλλήλους τους να σπάνε αλυσίδες και να προπηλακίζουν μικρούς μαθητές.

Για να γίνουν μάλιστα αυτά τα 15μελή τμήματα, καμώνονται πως ενδιαφέρονται να βρουν νέους χώρους διδασκαλίας (!!!).

Κοροϊδεύουν κατάμουτρα μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς.

Ποιοι τα λένε αυτά;

• Δεν είναι αυτοί που ονομάζουν μέχρι και σήμερα, «πρόοδο» τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο των σχολείων;
• Δεν είναι αυτοί που λίγο καιρό πριν έκλεισαν δύο σχολεία για να διανοίξουν δρόμο και να κάνουν υπαίθριο παρκινγκ;

Τώρα θυμήθηκαν να ψάξουν για νέες αίθουσες διδασκαλίας; Τι έκαναν όλο αυτό το διάστημα; Από αρχές Μάρτη ο κορονοϊός «χτυπάει την πόρτα μας».

Να διώξουν από την πλάτη τους τις τεράστιες ευθύνες που έχουν. 

Αυτό επιδιώκουν με τις επικοινωνιακές τους ανακοινώσεις και τις καθημερινές τους σχεδόν εμφανίσεις σε τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοσταθμούς.

Ακολουθούν κατά γράμμα την ίδια αντιλαϊκή πολιτική με την κυβέρνηση.

Επειδή όμως το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και με τεράστιες επιπτώσεις, κυρίως στα λαϊκά στρώματα, τους δίνουμε εμείς κάποιες προτάσεις για χώρους που μπορούν να αξιοποιηθούν γι αυτό το διάστημα σαν σχολικές αίθουσες, με μικρές και γρήγορες παρεμβάσεις.

• Το σχολικό συγκρότημα του «Θερμού» που πριν λίγο καιρό στέγαζε το 12ο Δημοτικό Νεάπολης (κλείνοντας ξανά τον δρόμο για όσο διάστημα επικρατεί η πανδημία).
• Τις αίθουσες των ΚΑΠΗ που έτσι κι αλλιώς παραμένουν κλειστές.
• Την παλιά αίθουσα συνεδριάσεων στο Δημοτικό κτήριο των Συκεών.
• Αξιοποίηση αιθουσών από το παλιό δημαρχείο Πεύκων.
• Αίθουσα πρώην παιδικού σταθμού πάνω από το ωδείο του Αγ. Παύλου.
• Το παλιό ΙΚΑ του Αγ. Παύλου.
• Τα κλειστά αμφιθέατρα Συκεών και Νεάπολης.
• Το ισόγειο (από την κάτω πλευρά) του κτηρίου της Πρόνοιας (δίπλα από το Δημαρχείο Συκεών).
• Αίθουσες Δημοτικών βιβλιοθηκών.
• Ακόμα και ενοικίαση χώρων που θα μπορούσαν ως ένα σημείο να μετατραπούν σε σχολικές αίθουσες αποκλειστικά γι αυτή την περίοδο.

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι αν υπάρχουν προτάσεις ή όχι.

Αυτοί, σαν διοίκηση του Δήμου, πιθανό να γνωρίζουν ακόμη περισσότερους χώρους.

Το ζήτημα είναι αν ακολουθείς πολιτική αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων ή πολιτική εξυπηρέτησης επιχειρηματικών συμφερόντων (ακόμη και σε εποχές πανδημίας).

Λαϊκή Συσπείρωση Νεάπολης-Συκεών