Η λέξη που δε λες

 Η λέξη που δε λες

Η ομώνυμη τηλεοπτική σειρά ξεχωρίζει στο φετινό πρόγραμμα για την προσεγμένη παραγωγή της, τα ωραία τοπία της δυτικής Κρήτης, τις πολύ καλές ερμηνείες (πχ του Καταλοιφού από τα Πέτρινα Χρόνια κι από τις αριστερές υπογραφές για να σωθεί ο ΔΟΛ) μα πάνω απ' όλα για το δύσκολο θέμα που φωτίζει κι αναδεικνύει (σα μεγεθυντικός φακός, όπως έλεγε ο Μαγιακόφσκι για την τέχνη) τον αυτισμό ενός μικρού αγοριού και το φόβο-δυσκολία της οικογένειας αρχικά και της μικρής κοινωνίας ενός χωριού να αποδεχτεί και να βοηθήσει στην αντιμετώπιση αυτής της πάθησης (ή μάλλον ιδιαιτερότητας) ή να προφέρει έστω θαρραλέα το όνομά της -η λέξη που δε λες.

Νομίζω πως ήταν ο Χατζησωκράτης (ή μήπως ο Πιτσιόρλας;) (λες να το πήραν όμως κι αυτοί δάνειο από κάποιον άλλον Πασόκο;) ο πρώτος που είχε χαρακτηρίσει το ΚΚΕ αυτιστικό κόμμα, που αρνείται τις συνεργασίες και την αλληλεπίδραση με το πολιτικό του περιβάλλον, για να μη μολυνθεί (το οποίο είναι γενικά σωστό, εφόσον μιλάμε για αστικό περιβάλλον και την επίδραση της αστικής τάξης, που είναι το μέτρο του οπορτουνισμού). Ενώ ο Χατζησωκράτης (ή όποιος άλλος Πασόκος) που είναι ανοιχτός στις προκλήσεις της ζωής και της πολιτικής, κατάφερε να μπει σε μνημονιακή κυβέρνηση και να ψηφίσει διάφορα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά δεν αλλοιώθηκε καθόλου πολιτικά. Πασόκος ήταν, τέτοιος παρέμεινε και θα παραμείνει. Το ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζει ουσία, -μονάχα δέρμα. Άλλαξε εσύ.

Αυτό που δε μας είπε ο Χατζησωκράτης είναι τι θεωρεί κανονικότητα -σε διάκριση με το φάσμα του πολιτικού αυτισμού- και γιατί είναι κακό να διαφοροποιείται κανείς από αυτήν πολιτικά. Δε μας είπε αν έχει βγάλει αριστερόμετρο-αυτιστικόμετρο, βαδίζοντας στα χνάρια του Λαϊκού Στρώματος (που πιο γρήγορα θα ετοιμάσει τον τρίτο -πίτα-γύρο, παρά το τρίτο μέρος του αφιερώματός του) και αν το κόμμα αναπληρώνει το κοινωνικό του έλλειμμα, αναπτύσσοντας υπέρμετρα άλλες αριστερές δεξιότητες (όρος φτιαγμένος για Συριζαίους) -πχ να αναγνωρίζει από μακριά τον οπορτουνιστικό βούρκο, για να τον αποφεύγει ή μια στοιχειώδη ιστορική μνήμη για να αποφεύγει τα ίδια λάθη.

Τι χρονιά; -1989
Ποιο τραγούδι; -Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ.
Ποιος δίσκος; -Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου

Συνήθως ο αυτισμός, στα μάτια των κουκουεδολόγων, συνδέεται με την ασφάλεια ενός γνώριμου περιβάλλοντος και μιας ρουτίνας που μπορεί να υποδηλώνει από τα κουτάκια στη δουλειά και μια κομματική ρουτίνα, τη μανία με τους αριθμούς και τους ποσοτικούς δείκτες (πχ 120% κάλυψη του πλάνου) και την ανασφάλεια για το καινούριο.
Αλλά στην πραγματικότητα, ο πολιτικός αυτισμός δηλώνει αυτό που βάζει πολύ εύστοχα ο παππούς της σειράς (Καταλοιφός) σε κάποια σκηνή: σαράντα χρόνια ψηφίζουν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (και διάφορα υποκατάστατα, προσθέτω εγώ) κι ύστερα λέμε το παιδί αυτιστικό...
Μόνο που στην Κρήτη, ο πολιτικός αυτισμός κρατάει από τα χρόνια του Βενιζέλου και αλλάζει δέρμα-χρώμα (ΠΑΣΟΚ, Σύριζα, Μητοστάκης), χωρίς να αλλάζει ουσία.

Αλλά το πιο ιντριγκαδόρικο σημείο είναι ο τίτλος, η λέξη που δε λες, στην κυριολεξία του. Και δε μιλάμε μόνο για τη λέξη από άλφα (αυτισμός) που μπαίνει στο φαύλο κύκλος της ρουτίνας και γίνεται σαν το άλφα της αναρχίας, αλλά με αμιγώς πολιτικούς όρους. Ας το δούμε με παραδείγματα:

Ταξική πάλη: γιατί η πάλη πάλιωσε, είναι παρωχημένη, ενώ το παραμύθι (σόρι, αφήγημα ήθελα να πω) της ταξικής συνεργασίας είναι πάντα ζωντανό κι επίκαιρο σαν σοσιαλδημοκρατική σκουριά.

Δικτατορία του προλεταριάτου: που είναι η τελική συνέπεια της ταξικής πάλης, αλλά είχε παλιώσει ήδη πριν από αυτήν, και πρέπει να τη μασκαρέψουμε με διάφορα ψευδώνυμα -πχ εργατική δημοκρατία- για τις Απόκριες. Που σημαίνουν αποχή από το κρέας και τις αιμοβόρες επαναστάσεις (να κάνουμε μια επανάσταση για πολιτικούς vegan).

Απεργία: παρωχημένη κι αυτή. Διάβαζε ταξική πάλη. Αν και μπορεί να υπάρξει κι υπέρβαση από τα "αριστερά", εδώ. Πχ, αν δεν πάρουμε τα όπλα, τι να πετύχουμε με τις απεργίες...

Επανάσταση, ΚΚΕ: γιατί είναι σκέτος σεχταρισμός, πρέπει να πάμε μετωπικά, λάου-λάου, έρποντας προς την εξουσία, για να μην τρομάξουμε το φιλήσυχο νοικοκυραίο που λογίζεται ως πιθανός σύμμαχος, και τον στρέψουμε εναντίον μας.

Κυβερνητισμός: γιατί οι επεξεργασίες του Λένιν και των Συνεδρίων της Κομιντέρν που ανέφεραν κάποιους τύπους εργατικής, επαναστατικής κυβέρνησης, με κάποιο μαγικό τρόπο καταλήγουν στην κριτική στήριξη της ΔΦΑ.

Προφανώς και δεν πάμε ούτε ένα βήμα εμπρός (δύο πίσω) αν κλίνουμε απλώς τα παραπάνω σε όλες τις πτώσεις και όλους τους τόνους. Δεν είναι λεκτικό φετίχ το ζήτημα. Φαντάζεσαι όμως να μην τις λέμε καν, από δική μας επιλογή και φόβο; Τότε έχουμε εσωτερικεύσει την ήττα και περιμένουμε απλώς την εξωτερική της εκδήλωση για την επαλήθευση μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας...

Οι αρχές του σοσιαλισμού και ο πόλεμος του 1914 - 1915

Οι αρχές του σοσιαλισμού και ο πόλεμος του 1914 - 1915

Οι σοσιαλιστές καταδίκαζαν πάντα τους πολέμους ανάμεσα στους λαούς σαν κάτι το βάρβαρο και το απάνθρωπο. Η στάση, όμως, απέναντι στον πόλεμο είναι καταρχήν διαφορετική από τη στάση των αστών πασιφιστών (αυτοί είναι οπαδοί και κήρυκες της ειρήνης) και των αναρχικών. Από τους πρώτους διαφέρουμε, γιατί καταλαβαίνουμε την αναπόφευκτη σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στους πολέμους και την πάλη των τάξεων στο εσωτερικό μιας χώρας, γιατί καταλαβαίνουμε ότι είναι αδύνατο να εξαλειφθούν οι πόλεμοι, χωρίς την εξάλειψη των τάξεων και τη δημιουργία του σοσιαλισμού, καθώς και γιατί αναγνωρίζουμε στο ακέραιο ότι είναι δικαιολογημένοι, προοδευτικοί και αναγκαίοι οι εμφύλιοι πόλεμοι, δηλαδή οι πόλεμοι της καταπιεζόμενης τάξης ενάντια στην καταπιέζουσα τάξη, οι πόλεμοι των δούλων ενάντια στους δουλοκτήτες, των δουλοπάροικων αγροτών ενάντια στους τσιφλικάδες, των μισθωτών εργατών ενάντια στην αστική τάξη. Και από τους πασιφιστές και από τους αναρχικούς εμείς οι μαρξιστές διαφέρουμε, γιατί παραδεχόμαστε την ανάγκη να μελετιέται ιστορικά ο κάθε πόλεμος χωριστά (από τη σκοπιά του διαλεκτικού υλισμού του Μαρξ). Στην ιστορία υπήρξαν επανειλημμένα πόλεμοι που, παρ' όλες τις φρικαλεότητες, τις αγριότητες, τις συμφορές και τα βάσανα που συνδέονται αναπόφευκτα με κάθε πόλεμο, ήταν προοδευτικοί, δηλαδή συνετέλεσαν στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας, βοήθησαν να καταστραφούν εξαιρετικά βλαβεροί και αντιδραστικοί θεσμοί (όπως, π.χ. η απολυταρχία ή η δουλοπαροικία), τα πιο βάρβαρα δεσποτικά καθεστώτα της Ευρώπης (το τουρκικό και το ρωσικό). Γι' αυτό πρέπει να αναλύσουμε τις ιστορικές ιδιομορφίες του σημερινού ακριβώς πολέμου.

Οι ιστορικοί τύποι των πολέμων των νεότερων χρόνων

Η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση εγκαινίασε μια νέα εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Από τότε ως την Κομμούνα του Παρισιού, από το 1789 ως το 1871, ένας από τους τύπους του πολέμου ήταν οι πόλεμοι αστικοπροοδευτικού, εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα. Μ' άλλα λόγια, το κύριο περιεχόμενο και η ιστορική σημασία αυτών των πολέμων ήταν η ανατροπή της απολυταρχίας και της φεουδαρχίας, η υπονόμευσή τους, η αποτίναξη του ξενικού εθνικού ζυγού. Γι' αυτό ήταν πόλεμοι προοδευτικοί και όλοι οι τίμιοι, οι επαναστάτες δημοκράτες, καθώς και όλοι οι σοσιαλιστές, εύχονταν πάντα σε τέτοιους πολέμους την επιτυχία της χώρας εκείνης (δηλαδή εκείνης της αστικής τάξης) που συνέβαλλε στην ανατροπή ή στην υπονόμευση των πιο επικίνδυνων θεμελίων της φεουδαρχίας, της απολυταρχίας και της καταπίεσης των ξένων λαών. Λόγου χάρη, στους επαναστατικούς πολέμους της Γαλλίας υπήρχε το στοιχείο της ληστείας και της κατάκτησης ξένων εδαφών από τους Γάλλους, αυτό όμως δεν αλλάζει καθόλου την κύρια ιστορική σημασία αυτών των πολέμων που κατέστρεφαν, την κλόνιζαν, τη φεουδαρχία και την απολυταρχία όλης της παλιάς, δουλοπαροίκου Ευρώπης. Στον γαλλοπρωσικό πόλεμο η Γερμανία λήστεψε τη Γαλλία, ωστόσο αυτό δεν αλλάζει την κύρια ιστορική σημασία αυτού του πολέμου, που λύτρωσε δεκάδες εκατομμύρια του γερμανικού λαού από το φεουδαρχικό κατατεμαχισμό και από το ζυγό των δύο δυνατών, του Ρώσου τσάρου και του Ναπολέοντα Γ`.

Η διαφορά ανάμεσα στον επιθετικό και τον αμυντικό πόλεμο

Η εποχή του 1789 - 1871 άφησε βαθιά ίχνη και επαναστατικές αναμνήσεις. Πριν από την ανατροπή της φεουδαρχίας, της απολυταρχίας και του ξενικού εθνικού ζυγού, δεν μπορούσε ούτε λόγος να γίνει σχετικά με την ανάπτυξη της προλεταριακής πάλης για το σοσιαλισμό. Οταν οι σοσιαλιστές έλεγαν ότι είναι δικαιολογημένος ένας «αμυντικός» πόλεμος σε σχέση με τους πολέμους αυτής της εποχής, είχαν πάντα υπόψη αυτούς ακριβώς τους σκοπούς, που συνοψίζονταν στην επανάσταση κατά του μεσαίωνα και της δουλοπαροικίας. Λέγοντας «αμυντικό» πόλεμο οι σοσιαλιστές εννοούσαν πάντα έναν πόλεμο «δίκαιο» μ' αυτή την έννοια (όπως εκφράστηκε κάποτε ο Β. Λίμπκνεχτ). Μόνο μ' αυτή την έννοια οι σοσιαλιστές παραδέχονταν και παραδέχονται και σήμερα ότι είναι δικαιολογημένη, προοδευτική και δίκαιη η ιδέα της «υπεράσπισης της πατρίδας» ή του «αμυντικού» πολέμου. Αν, λόγου χάρη, αύριο το Μαρόκο κηρύξει πόλεμο κατά της Γαλλίας, η Ινδία κατά της Αγγλίας, η Περσία ή η Κίνα κατά της Ρωσίας κλπ., οι πόλεμοι αυτοί θα είναι «δίκαιοι», «αμυντικοί», άσχετα από το ποιος επιτέθηκε πρώτος και ο κάθε σοσιαλιστής θα ευχόταν τα κράτη τα καταπιεζόμενα, τα εξαρτημένα, τα κράτη χωρίς πλήρη δικαιώματα να νικήσουν τις καταπιέστριες, δουλοκτητικές, ληστρικές «μεγάλες» Δυνάμεις.
Φανταστείτε όμως ότι ένας δουλοκτήτης που έχει 100 δούλους, πολεμάει μ' ένα δουλοκτήτη που έχει 200 δούλους για ένα πιο «δίκαιο» ξαναμοίρασμα των δούλων. Είναι φανερό ότι η χρησιμοποίηση σε μια τέτοια περίπτωση της έννοιας «αμυντικός» πόλεμος ή «υπεράσπιση της πατρίδας» θα ήταν πλαστογραφία της ιστορίας και στην πράξη θα σήμαινε καθαρή εξαπάτηση του απλού λαού, του μικροαστού, του αμόρφωτου ανθρώπου από τους επιτήδειους δουλοκτήτες. Ετσι ακριβώς εξαπατά τους λαούς η σημερινή, η ιμπεριαλιστική αστική τάξη με την «εθνική» ιδεολογία και με την έννοια της υπεράσπισης της πατρίδας στο σημερινό πόλεμο, που γίνεται ανάμεσα σε δουλοκτήτες για την εδραίωση και το δυνάμωμα της δουλείας.

Ο σημερινός πόλεμος είναι πόλεμος ιμπεριαλιστικός

Ολοι σχεδόν παραδέχονται ότι ο σημερινός πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, οι περισσότεροι όμως παραποιούν αυτή την έννοια ή την εφαρμόζουν μονόπλευρα ή υπαινίσσονται ότι ο πόλεμος αυτός μπορεί να έχει αστικοπροοδευτική, εθνικοαπελευθερωτική σημασία. Ο ιμπεριαλισμός είναι η ανώτατη βαθμίδα ανάπτυξης του καπιταλισμού, στην οποία έφτασε μόλις τον 20ό αιώνα. Ο καπιταλισμός δε χωράει πια στα στενά πλαίσια των παλιών εθνικών κρατών, που χωρίς το σχηματισμό τους δεν μπορούσε να ανατρέψει τη φεουδαρχία. Ο καπιταλισμός έχει αναπτύξει σε τέτοιο βαθμό τη συγκέντρωση, ώστε τα συνδικάτα, τα τραστ, οι ενώσεις των καπιταλιστών - δισεκατομμυριούχων έχουν βάλει στο χέρι ολόκληρους κλάδους της βιομηχανίας και σχεδόν όλη η υδρόγειος έχει μοιραστεί ανάμεσα στους «μεγιστάνες του κεφαλαίου», είτε με μορφή αποικιών, είτε με το τύλιγμα των ξένων χωρών σε χιλιάδες νήματα της οικονομικής εκμετάλλευσης. Το ελεύθερο εμπόριο και ο συναγωνισμός έχουν αντικατασταθεί από την τάση προς το μονοπώλιο, προς την κατάκτηση εδαφών για επένδυση κεφαλαίων, για εξαγωγή πρώτων υλών κλπ. Από απελευθερωτής των εθνών, όπως ήταν ο καπιταλισμός στην πάλη ενάντια στη φεουδαρχία, ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός έγινε ο μεγαλύτερος καταπιεστής των εθνών. Ο καπιταλισμός από προοδευτικός που ήταν έγινε τώρα αντιδραστικός, ανέπτυξε σε τέτοιο βαθμό τις παραγωγικές δυνάμεις, που η ανθρωπότητα πρέπει είτε να περάσει στο σοσιαλισμό, είτε επί χρόνια ή και επί δεκαετίες να υφίσταται την ένοπλη πάλη των «μεγάλων» Δυνάμεων για την τεχνητή διατήρηση του καπιταλισμού μέσω των αποικιών, των μονοπωλίων, των προνομίων και της κάθε λογής καταπίεσης.

• Β. Ι. Λένιν: «Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους» σελ. 31 - 34, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

ΗΠΑ – ΜΕΞΙΚΟ
Το Τείχος Των Νεκρών

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ) 

• To 1982 ήταν η χρόνια εμπλοκής του ΔΝΤ στο Μεξικό όταν αυτό ανακοίνωσε μορατόριουμ για τα διεθνή χρέη του μετά από χρόνια κλοπής των πρώτων υλών του από πολυεθνικές των ΗΠΑ. Όμως  καθοριστικό ρόλο άρχισε να παίζει το 1995 όταν το Μεξικό έγινε η πρώτη χώρα που υπέγραψε τη λεγόμενη «Γραμμή Ευέλικτης Πίστωσης» με το ΔΝΤ το οποίο συνεργάστηκε με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και την Παγκόσμια Τράπεζα, για να εκπονηθεί ένα σχέδιο «αναδιάρθρωσης της οικονομίας» του.

Μετά η αναδιάρθρωση έπρεπε να εφαρμοστεί έτσι ώστε να πιστωθεί η «Γραμμή» με 30 δισ. δολάρια. Είχε προηγηθεί η εθνικοποίηση των τραπεζών από τον πρόεδρο Χοσέ Λοπέζ Πορτίγιο με στόχο όχι βέβαια την οικοδόμηση ενός  σοσιαλιστικού  κράτους, μα την εθνικοποίηση του ιδιωτικού χρέους της ολιγαρχίας.

 Η «αναδιάρθρωση της οικονομίας» επενδύθηκε από τους κυβερνώντες και τα ΜΜΕ με τις συνήθεις σε αυτές της περιπτώσεις δικαιολογίες: «αδυναμία του δημοσίου να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες» οι «ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας» οι «φόροι υπέρ του δημοσίου καταστρέφουν την ανταγωνιστικότητα» οι «συντάξεις απειλούν τα δημόσια ταμεία» η «οικονομία πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς».

Η οικονομία αναδιαρθρώθηκε σε τέτοιο βαθμό που  εξαρτάτε απόλυτα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ως το 2009 οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσώπευαν το 78% των άμεσων ξένων επενδύσεων όπου ξεχωρίζουν η παραγωγή ηλεκτρονικών, η αυτοκινητοβιομηχανία, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως όταν μιλάμε για επενδύσεις στην παραγωγή ηλεκτρονικών συσκευών και στην αυτοκινητοβιομηχανία μιλάμε για εργοστάσια συναρμολόγησης ενός εξαρτήματος και όχι για ολοκληρωμένη παραγωγή.  Τα εργοστάσια αυτά αμερικανικών συμφερόντων αποτελούν ανάμεσα σε αλλά σύμβολα εργασιακών συνθηκών μιας μεσαιωνικής εποχής! 

Το Μεξικό είναι μια χώρα όπου το 42% του πληθυσμού ζει στο  όριο της φτώχιας, το 28%  ζει στην απόλυτη φτώχεια, μόνο το 5,6% των παιδιών συνεχίζουν την μάθηση τους στην ιδιωτικοποιημένη παιδεία μετά από τα πρώτα έξι χρόνια του σχολείου.

Όλες οι οικονομικές και πολιτικές δομές της χώρας να είναι παραδομένες στις ΗΠΑ στο ΔΝΤ και στις πολυεθνικές. Επιπροσθέτως με νόμο η κυβέρνηση του Μεξικού ποινικοποίησε την κοινωνική διαμαρτυρία χαρακτηρίζοντας ως «τρομοκράτες» και «υπονομευτές του πολιτεύματος» τους κοινωνικούς αγωνιστές και με το πρόσχημα της καταπολέμησης των ναρκωτικών τα αστυνομικά, τα στρατιωτικά και παραστρατιωτικά σώματα συντρίβουν κάθε πολιτική ή κοινωνική αντίσταση.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες πολλοί Μεξικανοί εγκαταλείπουν τη γη τους για τις ΗΠΑ, αναζητώντας απλώς καλύτερες συνθήκες ζωής.

Ο Donald Trump, το νέο μέλος της θείας τάξης των ΗΠΑ, ανήγγειλε το βράδυ της Τετάρτης, 25-1-2017 ότι αρχίζουν οι διαδικασίες για το χτίσιμο ενός τείχους στα σύνορα με το Μεξικό, με στόχο την εξάλειψη της εισόδου μεταναστών στη χώρα του για να αντιμετωπίσει «την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, τη βία και την τρομοκρατία».

Η ποινικοποίηση του μη καταγεγραμμένου του «λαθραίου αλλοδαπού»  που φαίνεται να έχει γίνει το νέο τοτέμ της κυβέρνησης των ΗΠΑ δεν είναι ανακάλυψη του «κακού» Trump.

 Το  «τείχος», ο φράχτης από χάλυβα έχει ήδη κατασκευαστεί στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού με σκοπό την απαγόρευση εισόδου των φτωχών μεταναστών από το Μεξικό και την Κεντρική και Νότια Αμερική. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται επί προεδρίας George Bush, του πατέρα και μέχρι σήμερα έχει κοστίσει 50 δισ. δολάρια.

 Είναι εξοπλισμένος με ηλεκτροφόρα σύρματα, κάμερες, αισθητήρες υπέρυθρης ακτινοβολίας, ραντάρ και επιτηρείται από ειδικά μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα τύπου MQ-9 Reaper. Τα 700 μίλια  οχυρωματικού φράχτη εποπτεύει μια δύναμη 16500 ανδρών της  Border Patrol. Τα τελευταία χρόνια στον φράχτη πάνω από 6000 χιλιάδες άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στην έρημο ή από τα τοξικά  κανάλια που μεταφέρουν απόβλητα αμερικανικών εργοστασίων ή από τις σφαίρες της   Border Patrol.

Ο άνθρωπος που αποφασίζει να μεταναστεύσει επιδιώκοντας να ξεφύγει από την μιζέρια και την δυστυχία της φτώχιας και περνά «παράνομα» τα σύνορα μιας χώρας μετατρέπεται σε οικονομικό πρόσφυγα και αυτόματα στερείται κάθε νομικής προστασίας, εφόσον είναι αδύνατον, πλέον, να θεωρηθεί πολίτης μιας συγκεκριμένης χώρας.

Η σκλήρυνσης των μηχανισμών ελέγχου της μετανάστευσης είναι φαινόμενο που παρατηρείται και στις δυο άκρες του Ατλαντικού. Η μετανάστευση μετατράπηκε σε ποινικό αδίκημα και ο μετανάστης μετατράπηκε σε αποδιοπομπαίο τράγο αντιμετωπιζόμενος ως « βάρβαρος»,   ως «κατ’ εξοχήν εγκληματίας»  ή ακόμη και θύμα μιας άγριας εκμετάλλευσής ντυμένη μάλιστα και με αρκετές δόσεις φιλανθρωπίας.

Όπως στην Δανία όπου το «Venstre», το φιλελεύθερο κόμμα του πρωθυπουργού Λαρς Λόκε Ράσμουσεν σε συμφωνία με την αντιπολίτευση των  Σοσιαλδημοκρατών προώθησαν  ένα νομοσχέδιο που προέβλεπε ότι οι μετανάστες θα έχουν δικαίωμα να έχουν στην κατοχή τους χρήματα και αγαθά έως της αξίας των 3.000 κορόνων Δανίας, κάπου 400 ευρώ,  Οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο που θα υπερέβαινε αυτό το ποσό θα κατάσχεται. Στην Γαλλία δε, στον «Κώδικα Εισόδου και Διαμονής Αλλοδαπών και Δικαιώματος Ασύλου» προβλέπεται το «έγκλημα αλληλεγγύης» που χρησιμοποιείται για τον εκφοβισμό όσων ανθρώπων ατομικά  θα  επιχειρήσουν να συνδράμουν και να βοηθήσουν μετανάστες.

Οι μονεταριστικές πολιτικές που ηγεμονεύονται από ιδρύματα τύπου ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας υπονομεύουν την ικανότητα των κρατών να διατηρούν ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού τους.

Ταυτόχρονα η άγρια «ανταγωνιστικότητα» έχει οδηγήσει σε μια μαζική μετάλλαξη της εργασίας σε επισφαλή και πολύ χειρότερα πληρωμένη.  Ο κάθε εργαζόμενος ακόμα και στα ανεπτυγμένα κράτη πιέζεται και από την εφεδρική στρατιά εργασίας, δηλαδή των μεταναστών που τρέχουν να ξεφύγουν από την αθλιότητα της φτώχιας και από τους μικρούς ή μεγάλους πολέμους που μαίνονται  σε όλες σχεδόν τις περιοχές της οικουμένης.

Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αυξανόμενης μετακίνησης ανθρώπων, προς την οικονομική  ή βιολογική επιβίωση τους. Όλο αυτό το ρεύμα της μετανάστευσης θα είναι αδύνατο να το καλύψει η κεφαλαιοκρατική ανάγκη  για φτηνή εργασία.

Αλλά εν προκειμένω δεν υπάρχει κανένα «Τείχος» που να απαγορεύει ή να  διαιρεί τα ανθρώπινα δικαιώματα που συνυφαίνονται σύμφωνα με τις σύγχρονες  ανάγκες.

Στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα είναι σήμερα η άρνηση οποιουδήποτε διαχωρισμού στο δικαίωμα στη  ζωή και στην αναζήτηση της ευτυχίας!

    Συμφιλίωση με τη φτώχεια;

"Κάνουμε ό,τι μπορούμε σε δύσκολες δημοσιονομικές συνθήκες και ταυτόχρονα δίνουμε τη μάχη για να βγούμε από την κρίση με την κοινωνία όρθια...", επαναλαμβάνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας απολογισμό του δίχρονου που πέρασε.

Τι εννοούν όταν λένε κάνουν ό,τι μπορούν; Δεν θα αναφερθούμε σε όσα κάνουν για το ακριβώς αντίθετο, όσα μέτρα παίρνουν τσακίζοντας εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αλλά σε όσα υποτίθεται αφορούν στη λαϊκή ανακούφιση. Ενα καλό παράδειγμα δίνει η προχτεσινή συνεδρίαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής (ΚΥΣΚΟΙΠ), όπου συζητήθηκε η συγκρότηση «δομών στην υπηρεσία του πολίτη». Ανάμεσα σε αυτές, ξεχωρίζουμε 120 γραφεία για την «ενημέρωση/ υποστήριξη δανειοληπτών» καθώς και ένα «γραφείο», στο «front desk» του υπουργείου Εργασίας, όπου οι εργαζόμενοι «θα μπορούν να απευθύνονται για να ενημερώνονται για τα δικαιώματά τους και να πληροφορούνται για τις ενέργειες στις οποίες είναι σε θέση να προβούν σε περίπτωση που αυτά παραβιάζονται...».

Εντάξει, τα μέτρα ανακούφισης και προστασίας του εισοδήματος λαϊκών στρωμάτων δεν χωράνε στις «δημοσιονομικές συνθήκες» που απαιτεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Ομως, εδώ πάμε ένα βήμα παραπέρα, στην αναγόρευση σε «κοινωνική πολιτική» δομών που έχουν ως στόχο οι μισθωτοί και τα λαϊκά στρώματα να συμφιλιωθούν με τη φτώχεια τους και να τη διαχειριστούν εξατομικευμένα όντας «καλά πληροφορημένοι». Για να μπορούν «πληροφορημένοι» να δένονται χειροπόδαρα από τις τράπεζες και να σκύβουν το κεφάλι στα αφεντικά...

Ποια διεκδίκηση από τα Συνδικάτα; Ποια προστασία και μέριμνα από τις κρατικές υπηρεσίες για την πάταξη της ανασφάλιστης δουλειάς, της απληρωσιάς κ.λπ.; Τα προβλήματα θα τα «συζητάει» ο εργαζόμενος με κάποιους «ειδικούς» πίσω από γκισέδες, που θα μοιράζουν απλόχερα ευχολόγια και συμβουλές, αφήνοντας τον εργαζόμενο να βγάλει μόνος του το φίδι από την τρύπα.

Αλλα γραφεία θα ενημερώνουν για τα «ευρωπαϊκά και εθνικά προγράμματα υποστήριξης των πιο αδύναμων πολιτών». Δηλαδή, για τα προγράμματα διαχείρισης της φτώχειας, και μάλιστα στις πιο ακραίες μορφές της, όπου κατρακυλάνε ολοένα και περισσότεροι από τα λαϊκά στρώματα, εξαιτίας της πολιτικής θωράκισης και ενίσχυσης των κερδών του κεφαλαίου.

Την ίδια ώρα, βέβαια, με το άλλο χέρι, το κράτος μοιράζει αφειδώς χρήμα και προνόμια στο κεφάλαιο, για να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάκαμψης των κερδών του.

Ολο αυτό το πλέγμα, που στήνεται από την κυβέρνηση, οδηγεί σωρευτικά σ' ένα πραγματικό «στρίμωγμα» των ασθενέστερων, για να χωρέσουν στην «κοινωνική» της πολιτική. Αλλωστε, παρόμοιες «δομές» έχουν θεσμοθετηθεί καιρό πριν σε κράτη της ΕΕ, και κυριολεκτικά δένουν χειροπόδαρα τα θύματα της ακραίας φτώχειας που γεννάει το ίδιο το σύστημα.

Υπάρχει όμως και μια άλλη, βαθύτερη, στόχευση με αυτές τις «δομές στην υπηρεσία του πολίτη»: Να κατοχυρώνεται σαν αντίληψη και νοοτροπία ότι ακόμα κι αυτό το κακέκτυπο της «πρόνοιας» είναι ατομική - προσωπική ευθύνη. Οτι η κυβέρνηση απλά συγκροτεί το πλαίσιο, παρέχει πληροφόρηση για τις «εναλλακτικές» και τις «ευκαιρίες» κι από εκεί και πέρα είναι ατομική υπόθεση του καθενός να τα βγάλει πέρα με τον εργοδότη, την τράπεζα, την πείνα, τη φτώχεια.

Χώρια που, για να έχει κανείς πρόσβαση ακόμα και σ' αυτά τα ελάχιστα μέτρα ανακύκλωσης της φτώχειας, προϋπόθεση είναι να καταθέσει στα γκισέ των «δομών» του κράτους την αξιοπρέπειά του και κάθε προσδοκία για μια καλύτερη ζωή, όταν είναι αυτός που παράγει τον πλούτο και ενώ σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις να ικανοποιηθούν και με το παραπάνω όλες οι σύγχρονες και διευρυμένες λαϊκές ανάγκες...

Εχθροί με μανδύα φίλου

 Εχθροί με μανδύα φίλου

Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο οι αγροτικές κινητοποιήσεις ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης, σε μια προσπάθεια, από τη μια, να αποδομήσει και να συκοφαντήσει τα δίκαια αιτήματα της μικρομεσαίας αγροτιάς και, από την άλλη, να δημιουργήσει την εντύπωση ότι άδικα κινητοποιούνται, μιας και τα περισσότερα από τα αιτήματά τους έχουν τάχα ικανοποιηθεί. Σ' αυτό το «δίπτυχο» κινούνται και τα δημοσιεύματα φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, οι οποίες με διάφορες γαλιφιές προσπαθούν να υπερασπιστούν την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, που πλήττει και τους αγρότες. Για παράδειγμα, στο χτεσινό του φύλλο, τη μέρα δηλαδή που στηνόταν το μεγάλο μπλόκο στη Νίκαια, το «Εθνος» είχε πρωτοσέλιδο μια μεγάλη φωτογραφία με τρακτέρ και τίτλο: «Νομοθετική ρύθμιση: Εντός 60 ημερών η εξόφληση των αγροτών από τους εμπόρους». Στις μέσα σελίδες, το ρεπορτάζ συμπληρωνόταν με τίτλους όπως «Ψάχνουν νέους τρόπους αντίδρασης» οι αγρότες και με δηλώσεις αγροτοσυνδικαλιστών, δοκιμασμένων στα πάρε - δώσε με την κυβέρνηση από προηγούμενες κινητοποιήσεις, οι οποίοι δήλωναν ότι τα μπλόκα δεν φέρνουν πλέον αποτέλεσμα (λες και τα μπλόκα δεν αποτελούν κορύφωση άλλων μορφών πάλης...). Τις προηγούμενες μέρες, η ίδια εφημερίδα προσπαθούσε να δώσει διαστάσεις ίντριγκας στην υπαρκτή διαπάλη μέσα στο αγροτικό κίνημα, όπως κάνουν άλλωστε και άλλα αστικά μέσα, δείχνοντας ότι τους προβληματίζει σοβαρά ο προσανατολισμός που θα κυριαρχήσει στον αγώνα που τώρα κλιμακώνεται. Τις μέρες που έρχονται, όπως συνέβη και πέρυσι τέτοια εποχή, οι αγωνιζόμενοι μικρομεσαίοι αγρότες θα ακούσουν και θα δουν πολλά, από εχθρούς που εμφανίζονται με το μανδύα του φίλου. Πλέον, όμως, έχουν την πείρα να αποκρούσουν και τις συκοφαντίες και τις βρώμικες επιθέσεις.

Το πλαίσιο του «διαλόγου»

 

Μιας και το 'φερε η κουβέντα, να καταγράψουμε άλλο ένα «μαργαριτάρι» της κυβέρνησης, η οποία καλεί τους αγρότες διαρκώς σε διάλογο και ισχυρίζεται ότι συμπάσχει στις δυσκολίες τους. Τα ίδια είπε τις προάλλες και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο οποίος πήγε ένα βήμα πιο πέρα, αποκαλύπτοντας το πλαίσιο του «διαλόγου» που επιδιώκει η κυβέρνηση. Είπε ο Δ. Τζανακόπουλος: «Αυτό το οποίο, όμως, πρέπει να υπενθυμίσουμε, είναι ότι αυτός ο διάλογος θα πρέπει να περιλαμβάνει συγκεκριμένα και όχι μαξιμαλιστικά αιτήματα και να λαμβάνει υπόψη του και τους υπάρχοντες δημοσιονομικούς περιορισμούς». Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί δεν γράφει η κυβέρνηση το πλαίσιο αιτημάτων στους αγρότες, να τους το στείλει και να το κουβαλάνε μαζί τους όταν έρθει η ώρα να την συναντήσουν; Στην πραγματικότητα, επομένως, η κυβέρνηση τους λέει ότι θα συζητήσει μόνο για αιτήματα που η ίδια κρίνει «ρεαλιστικά» (και όχι ...«μαξιμαλιστικά») και προπάντων εντός των «δημοσιονομικών περιορισμών»! Είναι αναγκαίο, λοιπόν, οι μικρομεσαίοι αγρότες να συνειδητοποιήσουν ότι η ικανοποίηση των αιτημάτων επιβίωσής τους σημαίνει στην πραγματικότητα σύγκρουση με αυτά τα στενά πλαίσια που θέτουν η ΚΑΠ, η ΕΕ και η πολιτική της κυβέρνησης, στήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης στον αγροτοδιατροφικό τομέα.

Η βιτρίνα... 

 

Σ' ένα τετρασέλιδο αφιέρωμα στο νέο υπερ-ταμείο του ΕΦΚΑ, που δημοσιεύτηκε τις προάλλες στον Τύπο, διαβάζουμε, μεταξύ άλλων: «Τα μυστικά του ΕΦΚΑ: Ενας τεράστιος ασφαλιστικός φορέας για όλους τους Ελληνες. Μια επανάσταση στην εξυπηρέτηση των συναλλασσόμενων που ακόμα είναι στα σκαριά, αλλά χτίζεται σε γερά θεμέλια. Τέλος στις ουρές και στις χαμένες εργατοώρες. Σύγχρονο σύστημα δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Κινητή και ακίνητη περιουσία σωσίβιο για την προσωπική διαφορά». Η αγιογραφία του ΕΦΚΑ παραπέμπει σε ...πληρωμένη καταχώριση του υπουργείου Εργασίας, αλλά δεν είναι, μιας και η εφημερίδα που το δημοσιεύει προσπαθεί να κρατήσει «ισορροπίες», παρουσιάζοντας και τις απόψεις ορισμένων συνδικαλιστών. Αυτό που μένει, πάντως, στο τέλος είναι η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση φτιάχνει έναν καινοτόμο και «φιλικό» σε ασφαλισμένους και συνταξιούχους οργανισμό, που αντικαθιστά το τέρας της γραφειοκρατίας, το οποίο φώλιαζε έως τώρα στα υπάρχοντα κατακερματισμένα Ταμεία.

... και η ουσία

 

Ποια είναι όμως η ουσία; Οτι ένας αυτονόητος και αναγκαίος εκσυγχρονισμός στο λειτουργικό του ασφαλιστικού συστήματος, όπως είναι η αυτοματοποίηση ορισμένων υπηρεσιών, αξιοποιείται για να κρυφτεί ότι με το νέο σύστημα, ο ΕΦΚΑ θα δίνει συντάξεις μέχρι και 45% μικρότερες από το προηγούμενο, ότι τα ελλείμματά του είναι το άλλοθι των επόμενων ανατροπών και ότι η αξιοποίηση της περιουσίας του βάζει ακόμα περισσότερο τους ιδιώτες στη διαχείριση του ασφαλιστικού συστήματος. Επομένως, καλή η τεχνολογία και η αυτοματοποίηση, που θα έπρεπε να είχε γίνει από χρόνια σε όλα τα Ταμεία, αλλά όχι να κοροϊδεύουν και τους ασφαλισμένους ότι έτσι θα σωθούν ή και θα βελτιωθούν οι συντάξεις και οι παροχές.

 Ριζοσπάστης

Τα άπταιστα χρυσαυγίτικα του Θανάση Λενή (γνωστός και ως Μητροπολίτης Αμβρόσιος) 

Εάν ο Θανάσης Λενής δεν ήταν Μητροπολίτης μπορεί και να μην είχε κανένα νόημα να ασχοληθεί κανείς, προσωπικά, μαζί του. Θα ήταν ένα ακόμα από εκείνα τα φασισταριά που κάνουν βόλτες στο διαδίκτυο και μιλάνε χρυσαυγίτικα.

Ο Λενής, σε άπταιστα χρυσαυγίτικα, έγραψε:

«Το Κράτος προσπαθεί να εντάξει τα παιδιά των μεταναστών-κατακτητών μας στα δημόσια Σχολεία. Άλλοι Έλληνες γονείς αρνούνται να το αποδεχθούν και άλλοι το αποδέχονται! Τα δεινά άρχισαν ήδη. Εν τω μεταξύ οι δήθεν μετανάστες, στην ουσία όμως απεσταλμένοι κατακτητές, άρχισαν ήδη την εγκληματική δράση τους! Επιτίθενται, κλέβουν, τραυματίζουν ή και φονεύουν αθώους Έλληνες πολίτες»

Έγραψε κι άλλα, στην ίδια «γλώσσα» (ολόκληρο το φασιστικό «κήρυγμα» του Λενή στο προσωπικό του ιστολόγιο) ,ο ταγματάρχης χωροφυλακής της χούντας, αυτός που έβλεπε, από νωρίς, «γλυκιά ελπίδα» στη Χρυσή Αυγή.

Το θέμα είναι αλλού και το είχαμε αναφέρει ξανά, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μίλησε για τον Αμβρόσιο, σε συνέντευξη του στον ΣΚΑΪ. Υπενθυμίζουμε τι είχε υποστηρίξει:   

«Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα λέει και αυτό που του λένε. Αν ψάξουμε τα κείμενα και τα ψηλαφίσουμε και τα δούμε για το θέμα το κεντρικό που θίγει, δεν κάνει λάθος. Αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος ο κατάλληλος που μπορεί να ενεργήσει ένας ποιμένας».

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πως αυτά που υποστηρίζει ο Λενής δεν έχουν να κάνουν με τον τρόπο του, αλλά με το περιεχόμενο.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ως ο πλέον επίσημος εκπρόσωπος της εκκλησίας, που πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι

 «ο ξένος, ο πλησίον στον οποίο αναφέρεται ο Χριστός, δεν είναι μόνον ο ομόθρησκος, ο συμπατριώτης, αλλά και αυτός που είναι εντελώς διαφορετικός, αυτός που έχει διαφορετικά πιστεύω, έχει διαφορετική θρησκεία, ακολουθεί διαφορετική ιδεολογία, έχει διαφορετικό χρώμα από μας και ανήκει σε διαφορετική εθνότητα» (επίσκεψή στον Ξενώνα Ανήλικων Προσφύγων «ΕΣΤΙΑ» της «Αποστολής»)

τι αποστάσεις παίρνει από τον Αμβρόσιο; Κι όταν λέμε για αποστάσεις εννοούμε πλήρως το περιεχόμενο της λέξης κι αυτό δεν χωράει «τρόπο»…

Τα «κηρύγματα» του Λενή, στο δημόσιο λόγο που έχει ως Μητροπολίτης Αμβρόσιος, δεν είναι εσωτερικό θέμα της εκκλησίας. Αφορούν τους ανθρώπους κάθε θρησκείας, όπως κι εκείνους που δεν πιστεύουν σε κάποια θρησκεία. Μας αφορούν όλους και μια είναι η θέση απέναντι σε τέτοια (φασιστικά) «κηρύγματα»: Απέναντι. 

• 
  

Συμφιλίωση με τη φτώχεια;

Συμφιλίωση με τη φτώχεια;

«Κάνουμε ό,τι μπορούμε σε δύσκολες δημοσιονομικές συνθήκες και ταυτόχρονα δίνουμε τη μάχη για να βγούμε από την κρίση με την κοινωνία όρθια...», επαναλαμβάνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας απολογισμό του δίχρονου που πέρασε.
Τι εννοούν όταν λένε κάνουν ό,τι μπορούν; Δεν θα αναφερθούμε σε όσα κάνουν για το ακριβώς αντίθετο, όσα μέτρα παίρνουν τσακίζοντας εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αλλά σε όσα υποτίθεται αφορούν στη λαϊκή ανακούφιση. Ενα καλό παράδειγμα δίνει η προχτεσινή συνεδρίαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής (ΚΥΣΚΟΙΠ), όπου συζητήθηκε η συγκρότηση «δομών στην υπηρεσία του πολίτη». Ανάμεσα σε αυτές, ξεχωρίζουμε 120 γραφεία για την «ενημέρωση/ υποστήριξη δανειοληπτών» καθώς και ένα «γραφείο», στο «front desk» του υπουργείου Εργασίας, όπου οι εργαζόμενοι «θα μπορούν να απευθύνονται για να ενημερώνονται για τα δικαιώματά τους και να πληροφορούνται για τις ενέργειες στις οποίες είναι σε θέση να προβούν σε περίπτωση που αυτά παραβιάζονται...».
Εντάξει, τα μέτρα ανακούφισης και προστασίας του εισοδήματος λαϊκών στρωμάτων δεν χωράνε στις «δημοσιονομικές συνθήκες» που απαιτεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Ομως, εδώ πάμε ένα βήμα παραπέρα, στην αναγόρευση σε «κοινωνική πολιτική» δομών που έχουν ως στόχο οι μισθωτοί και τα λαϊκά στρώματα να συμφιλιωθούν με τη φτώχεια τους και να τη διαχειριστούν εξατομικευμένα όντας «καλά πληροφορημένοι». Για να μπορούν «πληροφορημένοι» να δένονται χειροπόδαρα από τις τράπεζες και να σκύβουν το κεφάλι στα αφεντικά...
Ποια διεκδίκηση από τα Συνδικάτα; Ποια προστασία και μέριμνα από τις κρατικές υπηρεσίες για την πάταξη της ανασφάλιστης δουλειάς, της απληρωσιάς κ.λπ.; Τα προβλήματα θα τα «συζητάει» ο εργαζόμενος με κάποιους «ειδικούς» πίσω από γκισέδες, που θα μοιράζουν απλόχερα ευχολόγια και συμβουλές, αφήνοντας τον εργαζόμενο να βγάλει μόνος του το φίδι από την τρύπα.
Αλλα γραφεία θα ενημερώνουν για τα «ευρωπαϊκά και εθνικά προγράμματα υποστήριξης των πιο αδύναμων πολιτών». Δηλαδή, για τα προγράμματα διαχείρισης της φτώχειας, και μάλιστα στις πιο ακραίες μορφές της, όπου κατρακυλάνε ολοένα και περισσότεροι από τα λαϊκά στρώματα, εξαιτίας της πολιτικής θωράκισης και ενίσχυσης των κερδών του κεφαλαίου.
Την ίδια ώρα, βέβαια, με το άλλο χέρι, το κράτος μοιράζει αφειδώς χρήμα και προνόμια στο κεφάλαιο, για να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάκαμψης των κερδών του.
Ολο αυτό το πλέγμα, που στήνεται από την κυβέρνηση, οδηγεί σωρευτικά σ' ένα πραγματικό «στρίμωγμα» των ασθενέστερων, για να χωρέσουν στην «κοινωνική» της πολιτική. Αλλωστε, παρόμοιες «δομές» έχουν θεσμοθετηθεί καιρό πριν σε κράτη της ΕΕ, και κυριολεκτικά δένουν χειροπόδαρα τα θύματα της ακραίας φτώχειας που γεννάει το ίδιο το σύστημα.
Υπάρχει όμως και μια άλλη, βαθύτερη, στόχευση με αυτές τις «δομές στην υπηρεσία του πολίτη»: Να κατοχυρώνεται σαν αντίληψη και νοοτροπία ότι ακόμα κι αυτό το κακέκτυπο της «πρόνοιας» είναι ατομική - προσωπική ευθύνη. Οτι η κυβέρνηση απλά συγκροτεί το πλαίσιο, παρέχει πληροφόρηση για τις «εναλλακτικές» και τις «ευκαιρίες» κι από εκεί και πέρα είναι ατομική υπόθεση του καθενός να τα βγάλει πέρα με τον εργοδότη, την τράπεζα, την πείνα, τη φτώχεια.
Χώρια που, για να έχει κανείς πρόσβαση ακόμα και σ' αυτά τα ελάχιστα μέτρα ανακύκλωσης της φτώχειας, προϋπόθεση είναι να καταθέσει στα γκισέ των «δομών» του κράτους την αξιοπρέπειά του και κάθε προσδοκία για μια καλύτερη ζωή, όταν είναι αυτός που παράγει τον πλούτο και ενώ σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις να ικανοποιηθούν και με το παραπάνω όλες οι σύγχρονες και διευρυμένες λαϊκές ανάγκες...

Σχετικά με τη συζήτηση για το ΝΑΤΟ

Σχετικά με τη συζήτηση για το ΝΑΤΟ

Οι επισημάνσεις του νέου Προέδρου των ΗΠΑ για το ΝΑΤΟ που προκάλεσαν μεγάλη «ανησυχία» σε άλλα ιμπεριαλιστικά επιτελεία δεν είναι ο μοναδικός προβληματισμός εκπροσώπων του κεφαλαίου για το μέλλον και τη «χρησιμότητα» της συγκεκριμένης λυκοσυμμαχίας. Λίγες μέρες πριν αναλάβει και επίσημα τα καθήκοντά του, ο Ντόναλντ Τραμπ επανέφερε την εκτίμησή του ότι το ΝΑΤΟ είναι «απαρχαιωμένος οργανισμός», με επιχειρήματα όπως ότι «δεν έκανε μεταρρυθμίσεις που έπρεπε», ώστε να αντιμετωπίσει «τη βασική απειλή που είναι η ισλαμική τρομοκρατία».

***

Στις αρχές της βδομάδας, ήταν η σειρά του Φρανσουά Φιγιόν, του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου για την προεδρία της Γαλλίας, να θέσει τις δικές του χαρακτηριστικές εκτιμήσεις για τη συγκεκριμένη λυκοσυμμαχία. Από το Βερολίνο, όπου συνάντησε την Γερμανίδα καγκελάριο, ο Φιγιόν τάχθηκε - σύμφωνα με συνέντευξη στη γαλλική «Λε Μοντ» και στη γερμανική «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Ζάιτουνγκ» - υπέρ «μιας ευρωπαϊκής αμυντικής συμμαχίας». Επικεντρώθηκε μάλιστα και στη σημασία που έχει το «να χτίσουμε μια ευρωπαϊκή βιομηχανία και να δημιουργήσουμε ένα ταμείο που θα συγκεντρώνει και θα χρηματοδοτεί τις δαπάνες για τις επεμβάσεις στο εξωτερικό», ενώ καταγράφοντας την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, υπογράμμισε σχετικά με τις δηλώσεις Τραμπ για ΝΑΤΟ και Ευρώπη: «Πρόκειται για το τέλος της μεταπολεμικής εποχής, την απαρχή μιας νέας, άκρως επικίνδυνης εποχής... Η ανάγκη για ενότητα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών είναι πολύ μεγαλύτερη σε σύγκριση με πριν από 25 χρόνια. Μετά την επίθεση στο Βερολίνο, νιώθω ότι η Γερμανία συνειδητοποίησε τους νέους κινδύνους... Η Ευρώπη το είχε προβλέψει. Πρέπει, επομένως, να οργανωθεί ενώπιον ενός Αμερικανού πολιτικού που δεν θα προσφέρει δώρα». Μιλώντας πιο συγκεκριμένα για το ΝΑΤΟ είπε ότι «δεν είναι κάτι το παρωχημένο, είναι απαραίτητο», προσθέτοντας ωστόσο: «Ομως δεν έχει να κάνει με την προστασία εναντίον του ισλαμικού ολοκληρωτισμού που προσπαθεί να αποσταθεροποιήσει μια τεράστια περιοχή, η οποία εκτείνεται από το Πακιστάν στη Νιγηρία... Σε πολλές περιπτώσεις, η αμερικανική πολιτική που καθοδηγεί το ΝΑΤΟ δεν αποτελεί τη λύση εναντίον του ισλαμικού ολοκληρωτισμού, αποτελεί κυρίως πρόβλημα... Με τον Τραμπ ή χωρίς τον Τραμπ η Ευρώπη πρέπει να οικοδομήσει μια σωστή άμυνα». Επίσης, χαρακτηρίζοντας τη γαλλογερμανική σχέση «απόλυτα θεμελιώδη» και υποστηρίζοντας ότι επιλέγει «την ενίσχυσή της, σε μια σχέση ισότητας», σημείωσε: «Η ιστορική μας ευθύνη είναι να δώσουμε μαζί στην Ευρώπη την πολιτική της ισχύ για να σταθεί με κύρος απέναντι στις ΗΠΑ, απέναντι στη Ρωσία, απέναντι στην Κίνα».

***

Αλλωστε, «κλυδωνισμούς» στη συνοχή του ΝΑΤΟ αποτυπώνουν και οι προβληματισμοί που εκφράζει και η Τουρκία, από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Δεν πάει πολύ καιρός από δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων ότι οι χώρες του ΝΑΤΟ «πρέπει να βάλουν στην άκρη την υποκρισία και να αποφασίσουν αν σύμμαχός τους είναι η Τουρκία ή κάποιοι τρομοκράτες στη Συρία», ότι «το ΝΑΤΟ στάθηκε εντελώς αδιάφορο απέναντι στην απειλή της τρομοκρατίας που αντιμετωπίζει η Τουρκία», ότι η Τουρκία πρέπει να εξετάσει και «εναλλακτικές» απέναντι στις σχέσεις που διατηρεί σήμερα με τη Δύση (σ.σ. αναφορικά και με την ΕΕ), δυναμώνοντας τη συνεργασία με συμμαχίες όπως η «Οργάνωση για τη Συνεργασία της Σαγκάης» όπου συμμετέχουν Ρωσία και Κίνα. Δεν είναι τυχαίες ούτε οι συζητήσεις για το κατά πόσο η στρατιωτική βάση στο Ιντσιρλίκ θα παραμείνει διαθέσιμη για τους «εταίρους» της Τουρκίας, όπως και τα υπονοούμενα για διασυνδέσεις της Δύσης με τα κέντρα που πρωτοστάτησαν στην απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιούλη.
Τελευταίο χαρακτηριστικό «κρούσμα» αποτελούν οι δηλώσεις που έκανε προ ημερών ο βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος Σαμίλ Ταγιάρ από την επαρχία του Γκαζιαντέπ. Υποστήριξε ότι το ΝΑΤΟ «πάντα αναμειγνυόταν σε δραστηριότητες που στοχοποιούσαν την Τουρκία» και ότι «στο νέο σχέδιο του ΝΑΤΟ, δεν πρέπει να υπάρχει μια Τουρκία με τον Ερντογάν». Ο ίδιος εκτίμησε ότι η Αγκυρα «θα μπορούσε να ανοίξει μια νέα σελίδα» με την Ουάσιγκτον υπό τη νέα διοίκηση Τραμπ, ωστόσο προειδοποίησε ότι εφόσον δεν ικανοποιηθούν αιτήματα όπως η έκδοση του Γκιουλέν (σ.σ. θεωρείται πρωτεργάτης στην απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης ΑΚΡ και ζει στις ΗΠΑ) και η παύση της στήριξης «τρομοκρατικών οργανώσεων στη Συρία» (σ.σ. Κούρδοι), η Τουρκία θα μπορούσε να υποβαθμίσει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ και να αποσυρθεί από το ΝΑΤΟ. «Το ΝΑΤΟ υπάρχει ως προϊόν της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Μας είναι άχρηστο να παραμείνουμε στο ΝΑΤΟ αν έχει γίνει δομή που απειλεί την Τουρκία περισσότερο από ό,τι την προστατεύει», είπε ακόμα.

***

Αστικές εκτιμήσεις όπως οι παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι και στο εσωτερικό λυκοσυμμαχιών όπως το ΝΑΤΟ και στο εσωτερικό των ίδιων των αστικών τάξεων των καπιταλιστικών κρατών που συμμετέχουν σε τέτοιες δομές αναπτύσσεται προβληματισμός και διαπάλη για πιθανές ανακατατάξεις ή «αναπροσαρμογές» στις συνεργασίες τους, ανάλογα με το πώς θα ωφεληθούν περισσότερο τα μονοπωλιακά και γεωπολιτικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.
Στις Θέσεις για το 20ό Συνέδριο, η ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει ότι στο πλαίσιο της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών «αυξάνει επίσης η πιθανότητα ανακατατάξεων και κλονισμού της συνοχής ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως το ΝΑΤΟ». Επισημαίνει ακόμα ότι «το ΝΑΤΟ αναπτύσσεται και απλώνεται περαιτέρω διατηρώντας πάντα ως ισχυρό πυρήνα τα ευρωατλαντικά κράτη, δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει εξασφαλίσει συνολικά μόνιμη, σταθερή και αδιατάρακτη πορεία, αφού οι συμμαχίες διαμορφώνονται μέσα στο φόντο οξυμένων αντιθέσεων».
Παράλληλα, όμως, με τους προβληματισμούς εκδηλώνεται και η ενίσχυση της ΝΑΤΟικής παρουσίας στην Ανατολική Ευρώπη, λίγα χιλιόμετρα από τα ρωσικά σύνορα. Ολα αυτά δείχνουν την ταχύτητα με την οποία οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, τις απρόβλεπτες προεκτάσεις που αυτή η όξυνση μπορεί να πάρει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη σφοδρότητα με την οποία θα ξεσπάσουν στις πλάτες των λαών οι νέοι γύροι επιθέσεων. Είναι βέβαιο ότι οι ανακατατάξεις θα αναζωπυρώσουν την επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών, την ορμητικότητα με την οποία θα γυρέψουν να περισώσουν τη θέση τους από αντίπαλες δυνάμεις. Γι' αυτό, οι λαοί πρέπει να είναι σε εγρήγορση, να μην πέσουν στην παγίδα της επιλογής ιμπεριαλιστή συμμάχου και να οργανώσουν την κοινωνική συμμαχία τους ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό.

Α.Μ