Κίνα. Το μπούμερανγκ

Δεν ήταν λίγοι οι δυτικοί που προσδοκούσαν ότι με τον κορονοϊό η οικονομία της Κίνας (παρεμπιπτόντως και της Ρωσίας) θα διαλυθεί και τους ανοίγεται μια μεγάλη ευκαιρία να βγουν πολλά κερδισμένοι.

Τελικά άγγιξε μόνο ένα μικρό μέρος της χώρας και της οικονομίας. Τώρα η Κίνα με θύματα ποσοτικά και αναλογικά πολύ λιγότερα από τις δυτικές ανταγωνίστριες χώρες, όπου έγιναν  τέτοια μικροπρεπή όνειρα, βάζει τέλος στην καραντίνα στη Γουχάν, ενώ από μέρες άρχισε να αποκαθιστά την παραγωγή στην περιοχή.

Αντίθετα, στις δυτικές χώρες αποδιοργανώνεται το σύνολο της οικονομίας κάθε χώρας που κτυπά ο ιός και μετρούν πολλαπλές απώλειες… δυστυχώς για όλο τον κόσμο. Φέρουν μεγάλες ευθύνες όσοι νόμισαν ότι ήταν ιός για χώρες σαν την Κίνα!

Μηδένα προ του τέλους…

Μπούμερανγκ σε μικροπρεπή όνειρα! 

 

Οι δυτικοί σχολιαστές, σχολίασαν με σκόπιμη υποκρισία και κακεντρέχεια την βιαιότητα με την οποία οι κινεζικές αρχές αντιμετώπισαν την απόλυτη εφαρμογή των μέτρων για να μην επεκταθεί ο ιός. Δήθεν τους ενδιέφεραν τα «ανθρώπινα δικαιώματα»! Πόσο δηλαδή περισσότερο από τη σωτηρία της ζωής των ανθρώπων (και της οικονομίας) μιας χώρας;

Πίσω όμως από τη βιαιότητα των κινεζικών αρχών, οι έχοντες πολιτική εμπειρία διέκριναν το σύνολο του οικονομικού και ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού της Κίνας με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες. Διέκριναν και  αρκετή δόση υποψίας ότι ο ιός μπορεί και να μην είναι και τόσο αθώος στην καταγωγή, παρά τη σιωπή που κρατούν, αφού καμία απόδειξη δεν έχουν στα χέρια τους.

Στοιχεία:

Σε παγκόσμιο επίπεδο, στις 7-8 Απριλίου 2020, καταγράφηκαν 1.282.931 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις COVID-19, συμπεριλαμβανομένων 72.776 θανάτων, που αναφέρθηκαν στον Π.Ο.Υ. Τα στοιχεία είναι κυλιόμενα και αλλάζουν με κάθε ενημέρωση από τις χώρες.

Πηγές:

Π.Ο.Υ.:

https://who.sprinklr.com/

ΟΗΕ:

 https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%B1%CE%BD%CE%AC_%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CF%85%CF%83%CE%BC%CF%8C

Μάργκαρετ Θάτσερ: Ορκισμένη εχθρός της εργατικής τάξης, σύμβολο καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Από nikos 

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Στις 8 Απρίλη συμπληρώθηκαν 5 χρόνια από το θάνατο της «Σιδηράς Κυρίας» της βρετανικής πολιτικής, της Μάργκαρετ Θάτσερ. Οι αυθόρμητοι πανηγυρισμοί σε λαϊκές γειτονιές βρετανικών πόλεων την ημέρα της ανακοίνωσης του θανάτου της, στις 8 Απρίλη 2013, δεν ήταν διόλου τυχαίοι – στο διάβα της πολιτικής της πορείας η «βαρώνη» Θάτσερ πολέμησε όσο λίγοι την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Πρωθυπουργός της Βρετανίας απ’ το 1979 ως το 1990, έμεινε στην ιστορία για την σταθερή προσήλωση της στην πολιτική γραμμή των εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, την άγρια καταστολή των απεργιών και του εργατικού κινήματος και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στα νησιά Φώκλαντ (Μαλβίνας) το 1982. 

Για να αντιληφθούμε το φαινόμενο Μάργκαρετ Θάτσερ, πρέπει πρώτα να δούμε το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Η άνοδος της «Σιδηράς Κυρίας» στην εξουσία ήλθε ως απότοκο των ενδοκαπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που έλαβαν χώρα τη δεκαετία του 1970 στη Βρετανία και ευρύτερα στην Ευρώπη. Αυτές οι αναδιαρθρώσεις υπήρξαν το προοίμιο του νεοφιλελευθερισμού που θα ακολουθούσε τις επόμενες δεκαετίες, της άγριας, ολομέτωπης επίθεσης του καπιταλιστικού συστήματος ενάντια στην εργατική τάξη.

Κατά την περίοδο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως αποτέλεσμα των ενδοιμπεριαλιστικών ανακατατάξεων αλλά και του γεγονότος ότι βρισκόταν στο στρατόπεδο των νικητών, η Βρετανία γνώρισε μια περίοδο σχετικής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Παρ’ ότι η χώρα βγήκε λαβωμένη απ’ τον πόλεμο, οι δεκαετίες του 1950 και 1960 έδωσαν την ευκαιρία στο βρετανικό κεφάλαιο να ανασυνταχθεί και να διατηρήσει σταθερά επίπεδα ανάπτυξης. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 παρατηρήθηκαν τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα μείωσης της ισχύος του βρετανικού καπιταλισμού σε διεθνές επίπεδο – η Βρετανία έμοιαζε να είναι ο αδύναμος κρίκος του καπιταλιστικού συστήματος, με μειωμένα ποσοστά ανάπτυξης και υψηλό πληθωρισμό. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 η χώρα είχε βρεθεί στην πιο σημαντική οικονομική κρίση της μεταπολεμικής περιόδου. Με την άνοδο της ανεργίας διογκώθηκε η αντίδραση σημαντικού μέρους της βρετανικής εργατικής τάξης η οποία έβλεπε τις κυβερνήσεις να επιχειρούν ολοένα και περισσότερο τη μετατόπιση του βάρους της κρίσης σε αυτήν.

Το 1972 σημειώθηκαν μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις από ναυτεργάτες και μεταλλωρύχους, με τους δεύτερους να πρωταγωνιστούν σε μαζικές απεργίες δύο χρόνια αργότερα, το 1974. Καθώς η θέση της βρετανικής αστικής τάξης στο διεθνές καπιταλιστικό στερέωμα κλειδωνίζονταν, η καταστολή ενάντια στις εργατικές κινητοποιήσεις γινόταν ολοένα και αγριότερη. Την ίδια περίοδο, σε διεθνές επίπεδο και με επίκεντρο τις ΗΠΑ, λάμβαναν χώρα σημαντικές ενδοκαπιταλιστικές αλλαγές αναφορικά με το μείγμα αντιμετώπισης της κρίσης υπερσυσσώρευσης: το «κεϋνσιανό» μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης έδινε τη θέση του στη θεωρία του μονεταρισμού, της επονομαζόμενης «Σχολής του Σικάγο», που αργότερα θα μετουσιώνονταν στις λεγόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Όσο οι κυβερνήσεις των Εργατικών (Ουίλσον, Κάλαχαν) αδυνατούσαν να δώσουν λύση στο οικονομικό αδιέξοδο, τόσο η βρετανική αστική τάξη προσανατολίζονταν σε μια επιλογή που θα διασφάλιζε, χωρίς παρενέργειες για τα συμφέροντα της, την ανάκαμψη των κερδών της. Το 1976 η κυβέρνηση του Τζέημς Κάλαχαν αποφάσισε να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για δανειοδότηση – η κίνηση αυτή είχε σημαντικές επιπτώσεις: Οι Εργατικοί όφειλαν να εφαρμόσουν σκληρή δημοσιονομική πολιτική, να περικόψουν μεγάλο μέρος των δημόσιων παροχών και να περάσουν νέα αντεργατικά μέτρα. Η πολιτική αυτή απόφαση τους έφερε σε ευθεία σύγκρουση με τα εργατικά συνδικάτα τα οποία έβλεπαν την – υποτιθέμενη – προοδευτική παράταξη να επιχειρεί απροκάλυπτα την επανάκαμψη της οικονομίας προς όφελος του βρετανικού καπιταλισμού, φορτώνοντας το βάρος στα εργατικά λαϊκά στρώματα. Το Εργατικό Κόμμα, έχοντας διαρρήξει από καιρό τους δεσμούς του με σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης, προκάλεσε με την πολιτική του κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων (1979). Τότε υπήρξε η χρυσή ευκαιρία των Συντηρητικών να επανέλθουν στην εξουσία δριμύτεροι. Με νέα αρχηγό τη Μάργκαρετ Θάτσερ οι Τόρις «πάτησαν» πάνω στην αντιλαϊκή πολιτική των Εργατικών, κατηγόρησαν τα συνδικάτα για τη χαοτική κατάσταση και ανέλαβαν να βγάλουν το βρετανικό Κεφάλαιο απ’ την κρίση διασώζοντας τα κέρδη του με κάθε κόστος.

Κερδίζοντας τις εκλογές της 3ης Μάη 1979 η Θάτσερ ξεκίνησε έναν ανηλεή πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη της Βρετανίας με στόχο να επιβάλλει ένα νέο μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης: εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, περιορισμό του κράτους στην οικονομία (ώστε τα μονοπώλια να έχουν το ελεύθερο στην άκρατη κερδοσκοπία), ξερίζωμα των δομών του κοινωνικού κράτους, αντεργατικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος του μεγάλου Κεφαλαίου και των εργοδοτών.

Αστυνομικές δυνάμεις καταδιώκουν εργαζόμενους, κατά τη διάρκεια των μεγάλων απεργιών 1984-85.

Μια απ’ τις βασικότερες παραμέτρους του «θατσερισμού» υπήρξε η μεθοδευμένη προσπάθεια διάλυσης των εργατικών συνδικάτων. Πως άλλωστε θα θριάμβευε η πολιτική της ελεύθερης οικονομίας (της κερδοφορίας του κεφαλαίου) εάν δεν απονευρώνονταν πλήρως οι ισχυροί θύλακες αντίστασης της εργατικής τάξης; Η κυβέρνηση των Συντηρητικών ξεκίνησε από τα πιο αδύναμα συνδικάτα και σταδιακά κήρυξε τον πόλεμο στις πλέον ισχυρές εργατικές ενώσεις, όπως αυτή των μεταλλωρύχων της Βρετανίας. Η πολιτική της κυβέρνησης Θάτσερ οδήγησε σε εξαθλίωση τα λαϊκά στρώμματα της χώρας, αναγκάζοντας μεγάλο μέρος της νεολαίας να εξεγερθεί, όπως συνέβη στο Λίβερπουλ, το Μάντσεστερ αλλά και το Λονδίνο το 1981. Την ίδια περίοδο που η βρετανική πλουτοκρατία έπαιρνε «τα πάνω της», οι λαϊκές μάζες βιομηχανικών πόλεων όπως το Λίβερπουλ βυθίζονταν στην ανέχεια και την ανασφάλεια.

Το αντίδοτο στο κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος με «πατριωτικό προσωπείο», ο οποίος θα μπορούσε να λειτουργήσει και αποπροσανατολιστικά για μεγάλο τμήμα των βρετανών. Η ένοπλη ανάμειξη της βρετανικής κυβέρνησης στα νησιά Φώκλαντ, η στρατιωτική σύρραξη με την Αργεντινή αλλά και η άκαμπτη, αποικιοκρατικού-τύπου στάση του Λονδίνου στο θέμα της Βόρειας Ιρλανδίας είχαν ως στόχο να σηκώσουν απ’ το λήθαργο τον μικροαστικό πατριωτισμό των βρετανών. Είναι άλλωστε συχνό φαινόμενο στην σύγχρονη ιστορία βαθιά αντιδραστικές αντιλαϊκές κυβερνήσεις να εμπλέκονται σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα από τη βαρβαρότητα της ταξικής επίθεσης που έχουν εξαπολύσει, στο εσωτερικό της χώρας, ενάντια σε αυτά. Σε αυτήν της την προσπάθεια η «Σιδηρά Κυρία» δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο σύμμαχο απ’ τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν.

Αφίσα του 1981 ενάντια στην πολιτική Θάτσερ απέναντι στους βορειοιρλανδούς αγωνιστές-απεργούς πείνας.

Η κυβέρνηση της Θάτσερ κατέστειλε με πρωτοφανή αγριότητα τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των μεταλλωρύχων την περίοδο 1984-85. Το μήνυμα που ουσιαστικά ήθελε να περάσει η βρετανική κυβέρνηση ήταν πως θα έδειχνε μηδενική ανοχή σε κάθε προσπάθεια εργατικής, λαϊκής αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. «Αντιληφθήκαμε», σημείωνε ο Μικ ΜακΓκάχεϊ, αντιπρόεδρος της Ένωσης Μεταλλωρύχων Βρετανίας την περίοδο 1972-1987, «την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης των Συντηρητικών να χρησιμοποιήσει την κρατική μηχανή εναντίον μας. Προκειμένου να διαλύσει το κοινωνικό κράτος έπρεπε να διαλύσει το εργατικό κίνημα και χρειάστηκε να επιτεθεί πρώτα στους μεταλλωρύχους». Ο στόχος δεν ήταν άλλος απ’ τη δημιουργία ενός οικονομικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που θα ευνοούσε, κατά το μέγιστο δυνατό τρόπο, την κερδοφορία των μονοπωλίων. Σε αυτό το πλαίσιο αυξήθηκαν κατακόρυφα τα κέρδη των τραπεζιτών του λονδρέζικου City, ενώ πλατιά λαϊκά στρώματα φτωχοποιήθηκαν με γοργούς ρυθμούς.

Για τους υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς, της εκμετάλλευσης και του καπιταλισμού η Θάτσερ υπήρξε μια «πετυχημένη πολιτικός» – μια «εμπνευσμένη μεταρρυθμίστρια» όπως είχε γράψει, προ πενταετίας, στο βιβλίο συλλυπητηρίων της βρετανικής πρεσβείας ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Η Θάτσερ υπήρξε πράγματι πετυχημένη. Όχι βέβαια για το λαό, αλλά για το βρετανικό Κεφάλαιο, από αυτήν την άποψη «πέτυχε» ο λεγόμενος «θατσερισμός». Η «Σιδηρά Κυρία» υπήρξε όντως μια «εμπνευσμένη μεταρρυθμίστρια»: έκανε το καλύτερο δυνατό για να ενισχύσει την κερδοφορία των καπιταλιστών, να διαλύσει εργατικά κεκτημένα, να ρημάξει τη βρετανική εργατική τάξη και να επιβάλει ένα μοντέλο πολιτικής που θέτει ως πρώτη προτεραιότητα την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Τα αποτελέσματα για το λαό της Βρετανίας ήταν ασφαλώς οδυνηρά. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν σημαντικά, η οικονομία της χώρας αφέθηκε στα νύχια των μονοπωλίων και των τραπεζιτών ενώ τα ποσοστά ανεργίας πήραν την ανιούσα. Σε όλη τη χώρα, αλλά ιδιαίτερα στις λαϊκές, εργατικές συνοικίες, υπήρξε αύξηση της εγκληματικότητας και εκτεταμένο εμπόριο ναρκωτικών ως αποτέλεσμα της κοινωνικής κατάρρευσης που επέφερε η πολιτική Θάτσερ.

Την ίδια περίοδο (1980-1990) που οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι βρετανικές πολυεθνικές συσσώρευαν κέρδη, η φτώχεια του πληθυσμού αυξάνονταν. Το 1978 – ένα χρόνο πριν την εκλογή της Θάτσερ στην πρωθυπουργία – το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκονταν κάτω απ’ το 60% του μέσου ετήσιου εισοδήματος ήταν περίπου 13%. Το 1980 είχε εκτιναχθεί πάνω από 15%, το 1988 είχε ξεπεράσει το 20% και το 1990 (χρονιά που η Θάτσερ παραιτήθηκε) άγγιζε το 22.2% του πληθυσμού. Ταυτόχρονα με την αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας στα ευρύτερα λαϊκά στρώμματα, συνεχίζονταν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Κατά τη διάρκεια της θητείας της Μ.Θάτσερ ιδιωτικοποιήθηκαν, μεταξύ άλλων, κολοσσοί όπως: Britoil (1982), Associated British Ports (1983), Enterprise Oil (1984), Jaguar (1984), British Telecom (1984), British Gas (1986), British Airways (1987), Rolls-Royce (1987), Βρετανική Χαλυβουργία (1988), Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (1990).

Από τις ιδιωτικοποιήσεις προέκυψαν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνεργοι και το μεγάλο Κεφάλαιο βρήκε πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις και νέο κύκλο κερδοφορίας. Οι ηγέτες του Εργατικού Κόμματος, που είχε ηττηθεί το 1979, «ένιπταν τας χείρας τους», ως πολιτικοί πόντιοι πιλάτοι, όταν η κυβέρνηση της Θάτσερ επιχειρούσε τη διάλυση των εργατικών σωματείων και το ξεπούλημα των εταιρειών στους καρχαρίες του μεγάλου κεφαλαίου. Η θρυλική απεργία των μεταλλωρύχων την περίοδο 1984-85 δεν βρήκε καμία υποστήριξη ούτε απ’ τους Εργατικούς του Νέιλ Κίνοκ, ούτε απ’ την Γενική Συνομοσπονδία Εργατών. Η βρετανική σοσιαλδημοκρατία – αυτή που μια δεκαετία αργότερα θα εκφράζονταν απ’ τον Τόνυ Μπλερ – αποδείχθηκε περίτρανα όχι μόνο παράταξη των συμφερόντων του Κεφαλαίου, αλλά άξιο πολιτικό τέκνο του θατσερικού νεοφιλελευθερισμού. Την πεπατημένη της Θάτσερ άλλωστε ακολούθησε η κεντρώα κυβέρνηση του Μπλερ, σε ένα βαθιά αντιλαϊκό πρόγραμμα που για επικοινωνιακούς λόγους- και με σκοπό τον εγκλωβισμό εργατικών λαϊκών μαζών- ονομάστηκε «Τρίτος Δρόμος».

Με τον στενό της φίλο, τον χασάπη του λαού της Χιλής, δικτάτορα Αουγούστο Πινοσέτ.

Η Μάργκαρετ Θάτσερ υπήρξε γνήσια πολιτική εκπρόσωπος του βρετανικού καπιταλιστικού συστήματος. Τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική, η πολιτική της Θάτσερ είχε το δικό της ρόλο στις ενδοϊμπεριαλιστικές ανακατατάξεις που έλαβαν χώρα στη παγκόσμια πολιτική σκηνή τη δεκαετία του ’80. Αποτέλεσε δε, κατά κάποιον τρόπο, προοίμιο όσων ακολούθησαν τις επόμενες δύο δεκαετίες: το θρίαμβο της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ (με την περεστρόϊκα του φίλου της Θάτσερ, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ), την ευρωπαϊκή συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) και τον βαθύτατα αντιλαϊκό-αντεργατικό χαρακτήρα της, την αιματηρή ιμπεριαλιστική ανάμειξη του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και αργότερα το Ιράκ, την πλήρη απελευθέρωση των χρηματιστικών αγορών από την κυβέρνηση Μπ. Κλίντον (1998) με την κατάργηση του διαχωρισμού μεταξύ εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών. 

Αν είναι κάτι που, εν τέλει, συμβολίζει ο λεγόμενος «θατσερισμός» αυτό είναι το ασιγαστο ταξικό μίσος της αστικής τάξης, του κεφαλαίου, για την εργατική τάξη. Και προκειμένου να καθυποτάξει την εργατική τάξη χρησιμοποιεί όλα τα μέσα – συμμαχεί με αιμοσταγείς φασίστες τύπου Πινοσέτ και απάνθρωπα καθεστώτα (άπαρτχαιντ Νότιας Αφρικής), μάχεται με αγριότητα ενάντια σε απελευθερωτικά κινήματα (Βόρειος Ιρλανδία), υφαρπάζει τον πλούτο της κοινωνίας και τον δωρίζει στους καπιταλιστικούς αλιγάτορες, βυθίζει στην ανυποληψία και την απόγνωση εργαζόμενους, μειονότητες και μη προνομιούχα στρώματα. Αυτή υπήρξε η κληρονομιά του θατσερισμού, την οποία η εργατική τάξη της Βρετανίας και ολόκληρου του κόσμου δεν πρόκειται να ξεχάσει. Μια κληρονομιά που ουσιαστικά αντικατοπτρίζει τη βάρβαρη φύση του Καπιταλισμού, του εκμεταλλευτικού εκείνου συστήματος που γεννάει κρίσεις, φτώχεια, ανεργία και πολέμους. 

__________________________________________________________________________________________________

ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΩΝΤΑΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα υγείας στις 7 Απριλίου, στο πλαίσιο της πανελλαδικής δράσης για την υγεία, οι γιατροί και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία διοργάνωσαν πολύμορφες κινητοποιήσεις με βασικό αίτημα τη στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας, με προσλήψεις, χρηματοδότηση, άνοιγμα ΜΕΘ, επίταξη ιδιωτικού τομέα υγείας.

Την μέρα αυτή στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, στην αυλή του  όπου οι γιατροί  του είχαν συγκεντρωθεί, εισέβαλαν  αστυνομικοί  που μετά από φραστικές αντιπαραθέσεις αποχώρησαν. Σε διάφορες εκπομπές στα ΜΜΕ που κάλυπταν τις κινητοποιήσεις (π.χ MEGA, SKAI)  οι δράσεις του υγειονομικού προσωπικού μοιάζει να αντιμετωπίζονται αν όχι  ξεκάθαρα απορριπτικά, πάντως  επικριτικά και με αρκετή ειρωνεία. Αυτές οι συμπεριφορές αστυνομικών και δημοσιογράφων είναι ενδεικτικές της κυρίαρχης αντίληψης που φαίνεται να χρησιμοποιεί τον τρόμο της δημόσιας υγείας σαν μια αποτελεσματική ασπίδα της κυρίαρχης εξουσίας  για τις πολιτικές της  επιλογές, καθώς θα πρέπει να βρισκόμαστε όλοι σε μια αμυντική ακόμα και φοβισμένη στάση, εξαιτίας της επιδημίας.

Κι ενώ όλοι τώρα λεκτικά υποστηρίζουν αυτό που ήταν αίτημα δεκαετιών,  πως πρέπει να αυξηθεί μαζικά  η δημόσια  υψηλής ποιότητας υγειονομική περίθαλψη, η πολιτική πρακτική σ’ αυτόν τον τομέα της κυβερνώσας εξουσίας φαίνεται ελάχιστα να διαφοροποιείται από το παρελθόν. Αυτό δεν την εμποδίζει να μην είναι φειδωλή στα λόγια για τους ήρωες γιατρούς και το ηρωικό έργο τους και να προωθεί  συμβολικές κινήσεις επιδοκιμασίας του  έργου τους, όπως τα χειροκροτήματα.

Είναι που τελικά οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει και αποδεχόμαστε συμβολισμούς και συμβολικές κινήσεις. Γιατί το σύμβολο είναι παντοδύναμο, γενικό, απόλυτο, εστιάζει σ’ ένα σημείο, μειώνει την πολυπλοκότητα της ζωής σε ένα ενιαίο απλό συμβολικό σήμα, γίνεται ο κανόνας που ρυθμίζει όλα τα υπόλοιπα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η εστίαση  γίνεται στην προσφορά των γιατρών στους ανήμπορους ασθενείς, που υπερβαίνει τις πολύπλοκες λεπτομέρειες οι οποίες αναφέρονται στη χρηματοδότηση, εργασιακές συνθήκες, μέσα προστασίας κλπ. Αυτή η εστίαση στην ανθρωπιστική προσφορά των γιατρών, πέρα όμως από τους υλικούς όρους της, ανώδυνα μπορεί να ενώσει ετερόκλητες κοινωνικές ομάδες. Όταν λοιπόν αισθανόμαστε όλοι το νόημα που συνδέεται με κάποια συμβολική κίνηση ή σύμβολο, τότε νιώθουμε επίσης και μια αίσθηση ενότητας σε μια ενιαία στάση, ακόμα κι αν πολλά από την κοινωνική πραγματικότητα αυτή τη στιγμή δεν είναι σε ενότητα. Κι αυτό το αίσθημα της συνύπαρξης μας υποχρεώνει στην γενική αποδοχή και επικύρωση αποφάσεων που συντελούν σ’ αυτήν την ενότητα. Στην προκειμένη περίπτωση, ο κοινός κίνδυνος,  που είναι ο κορωνοϊός, αντιμετωπίζεται με τη βοήθεια των γιατρών των οποίων  το έργο τους η κεντρική εξουσία αναγνωρίζει και επιδοκιμάζει, εκφράζοντας αυτή την επιδοκιμασία με τις συγκινητικές ευχαριστίες της προς αυτούς και τις προτροπές της για χειροκροτήματα. Κι έτσι η ανθρωπιστική μας ευαισθησία  και η πολιτική ατζέντα της κυρίαρχης εξουσίας συγκλίνουν στην έκφραση ευγνωμοσύνης προς το υγειονομικό προσωπικό. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, καθώς επεκτείνεται η εναρμόνισή μας προς τις πολιτικές επιλογές της κεντρικής εξουσίας επεκτείνεται και η χειραγώγησή μας. Κι οτιδήποτε μπορεί να ερμηνευτεί ως παραβίαση αυτής της ενότητας είναι πιο εύκολο να απορριφτεί.

Οι σημερινές λοιπόν κινητοποιήσεις του υγειονομικού προσωπικού  των νοσοκομείων της χώρας, αναδεικνύοντας την κενότητα των συμβολισμών της κυρίαρχης εξουσίας, υπενθύμισαν πως κάτω από τις ανθρωπιστικές αοριστίες παραμένει μια σκληρή πραγματικότητα, που έχει να κάνει με τη χρηματοδότηση του ΕΣΥ, την έλλειψη προσωπικού, την επάρκεια των προστατευτικών μέσων κλπ.

 Όταν ένα μεγάλο κακό εμφανίζεται ίσως θα πρέπει πρώτα να αποδεχόμαστε αυτό που είναι πραγματικό, τους υλικούς όρους και αιτίες της ύπαρξής του, για να προχωρήσουμε μετά στον τρόπο για να το νικήσουμε. Οι συμβολισμοί που απλά αποκρύπτουν την πραγματικότητα συσκοτίζοντας τη με νεφελώδη ανθρωπιστικά αιτήματα θέλουν να μας πείσουν για μια ιστορία θριάμβου που θα προκύψει εκ θαύματος, ή το πολύ από την καλή θέληση των κυβερνώντων.

Κι αν καταλήγει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να συνοδοιπορεί  με κάθε θεωρία συνωμοσίας είναι που η διαδρομή από τις συμβολικές κινήσεις των κυβερνώντων προς την πραγματικότητα δεν διαφέρει και ιδιαίτερα από τη διαδρομή από τις θεωρίες συνωμοσίας προς την πραγματικότητα. Όσο η πραγματικότητα που πάνω της στηρίζεται ο κυρίαρχος λόγος δεν βασίζεται στην υλική πραγματικότητα, αλλά σε γενικεύσεις, αναπαραστάσεις μιας νεφελώδους κατασκευής που προσαρμόζει σ’ αυτό τη βιωμένη πραγματικότητα, οι θεωρίες συνωμοσίες θα τον συναγωνίζονται. Είναι που ο  κυρίαρχος λόγος ή οι θεωρίες συνωμοσίας μπορούν να μεταμορφώνουν την αντικειμενική πραγματικότητα σ’ ένα κόσμο ανεξέλεγκτο όπου αποδεικνύεται ατελέσφορη η δική μας προσπάθεια να τον ερμηνεύσουμε για να τον αλλάξουμε. Μοιάζει να είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, που την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων ανακηρύσσουν σε φυσικό δεδομένο.  Από τη μια αναπαράσταση μιας πραγματικότητας που ο κυρίαρχος λόγος αποδέχεται και από την  άλλη  θεωρίες συνωμοσίας που αποδεικνύουν στην ουσία την ισχύ του. Συγκλίνουν αμφότεροι πως είμαστε εξαρτώμενοι ή θύματα υπέρτερων δυνάμεων, είτε ένα πολιτικό σύστημα είτε μια δράκα επιστημόνων ή συνωμοτών  είναι αυτές,  και επομένως πώς να τις νικήσουμε;

Μόνο κατανοώντας τον κόσμο σαν ένα σύνολο υλικών διαδικασιών που προσδιορίζουν και τις ιδεολογικές κοινωνικές σχέσεις μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις αιτίες της κοινωνικής εκμετάλλευσης που βιώνουμε στον κοινωνικό τρόπο παραγωγής, στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, στις σχέσεις παραγωγής και την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας. Κι αυτή η ερμηνεία καθορίζει τις πράξεις μας, τη δράση μας και τον αγώνα μας για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο της κοινωνικής εκμετάλλευσης.

#Covid-19: Παραιτήθηκε ο επικεφαλής επιστήμονας της ΕΕ διαφωνώντας για την πολιτική έναντι της νόσου

Από iraklis3

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας (ERC), Ιταλός καθηγητής Μάουρο Φεράρι, θεωρούμενος ως εκ της θέσης του ο επικεφαλής επιστήμονας της Ευρώπης, υπέβαλε την παραίτησή του, εκτιμώντας ότι απέτυχε να πείσει τις Βρυξέλλες πως χρειάζεται ένα μεγάλης κλίμακας επιστημονικό πρόγραμμα καταπολέμησης της νόσου Covid-19.
Ο Φεράρι, ο οποίος είχε ξεκινήσει την τετραετή θητεία του μόλις φέτος τον Ιανουάριο, υπέβαλε την παραίτησή του στην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, χθες το βράδυ, σύμφωνα με τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».
Σε μία δήλωση σχεδόν 1.000 λέξεων αναφέρει ότι «έχασε την πίστη του στο σύστημα», κάνει λόγο για «εσωτερική πολιτική καταιγίδα» και δηλώνει «άκρως απογοητευμένος από την ευρωπαϊκή απάντηση στη νόσο Covid-19».
Μεταξύ άλλων, προβάλλει ως αιτία της παραίτησής του, πέρα από την ανεπαρκή χρηματοδότηση των επιστημόνων, «την παντελή απουσία συντονισμού στις πολιτικές παροχής υπηρεσιών υγείας μεταξύ των κρατών-μελών».
Ο καθηγητής σημείωσε ότι η πρότασή του για ένα ειδικό πρόγραμμα καταπολέμησης της νόσου καταψηφίστηκε ομόφωνα από το διευθυντικό συμβούλιο του ERC.

Προς λαμόγια της προπαγάνδας

Από την μια μεριά υπάρχουν τα λαμόγια της προπαγάνδας που, ακόμα και τώρα, δεν μπορούν να κρύψουν την αλλεργία τους στην εικόνα των ανθρώπων που διεκδικούν, παλεύουν και αγωνίζονται.

Από την άλλη υπάρχουν ακριβώς αυτοί, οι αγωνιστές, που δίνουν περιεχόμενο στην έννοια “άνθρωπος”.

Αντιπαραβάλετε και συγκρίνετε το ήθος και το σθένος, την ποιότητα και την ευπρέπεια αυτών των ανθρώπων (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο μίλησε σήμερα ο γιατρός, πρόεδρος του Σωματείου των εργαζομένων στον Ευαγγελισμό, Ηλίας Σιώρας, απευθυνόμενος στους αστυνομικούς που στάλθηκαν εκεί για να “διαλύσουν” την κινητοποίηση των υγειονομικών), με τους πρώτους.

Αυτούς που έσπευσαν από το πρωί να ρίξουν “ανάθεμα” και “χολή” στους υγειονομικούς, που κατά τα άλλα τους “ευγνωμονούν”, αλλά μόνο όταν παραμένουν… “βουβοί”. 

Συγκρίνετε την καθαρή καρδιά και ματιά του μαχητή, με εκείνους που ξερνούν σκατοψυχιά απέναντι στον αδύναμο, στον ευάλωτο, στον ανήμπορο ντόπιο και στον ικέτη πρόσφυγα. Με τις ξεπουλημένες γραφίδες του «κοινωνικού αυτοματισμού» που χρόνια τώρα βυσσοδομούν κατά του «βολεμένου» δημόσιου υπάλληλου, κατά του «τεμπελχανά» απεργού, κατά του «ενοχλητικού» διαδηλωτή, κατά του «εισβολέα» ξένου, κατά του μη άνωθεν εγκεκριμένου «διαφορετικού». 

Συγκρίνετε τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής με τα πολιτικά,

ιδεολογικά και μιντιακά τσιράκια του «διαίρει και βασίλευε» μιας εξουσίας που σπεύδει να «κοινωνικοποιεί» τις κρίσεις για να μεταφέρει τα βάρη στις πλάτες των πολλών και να επιβάλλει το καθεστώς του «εγκλεισμού» και της “αφωνίας” στην κοινωνία όταν πρόκειται για τον ατομικό υπέρ ολιγαρχών σφετερισμό των κερδών. Συγκρίνετέ τους με τα φερέφωνα της ελιτίστικης «αριστείας» των «ικανών» του «survivor» που θεωρούν “αναχρονισμό” να ζητάς και να παλεύεις για την παροχή όλων των δυνατοτήτων για ατομική ανύψωση μέσω της συνολικής και συλλογικής κοινωνικής ευημερίας.

Ακούστε τον λόγο και δείτε τα έργα του Σιώρα και του κάθε Σιώρα, των πραγματικών καθημερινών ηρώων σε αυτόν τον “πόλεμο”, και συγκρίνετέ τα με τα… κατοικίδια. Με τα πλουμιστά “κανίς” που κουνάνε χαρούμενα την ουρίτσα τους όταν η κυρία Μαρέβα μας καλεί να χειροκροτήσουμε από τα μπαλκόνια τους υγειονομικούς. Και ανατρέξτε στον μιντιακό και πολιτικό απόπατο για να δείτε πως από “κανίς”, σήμερα μεταμορφώθηκαν σε… “πιτ μπουλ”. 

Για να επιτεθούν απέναντι σε ποιους; Μα σε αυτούς που όταν σώζουν ανθρώπους είναι “ήρωες”, αλλά όταν διεκδικούν στελέχωση του ΕΣΥ και υλικοτεχνικό εξοπλισμό για να σώζουν ανθρώπους, είναι… “ταραξίες”.

Συγκρίνετε: 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η κυβέρνηση κόβει και ο ΣΥΡΙΖΑ ράβει...

Ξαφνικά, ένα τεράστιο διαστημόπλοιο κάλυψε τον ουρανό της Αθήνας. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχε προσγειωθεί σε πλατεία, στην οδό Πειραιώς. Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ο Χρήστος Σπίρτζης, κρατώντας χαρτιά στα χέρια του.
Θα μπορούσε να είναι απόσπασμα βιβλίου επιστημονικής φαντασίας. Θα μπορούσε όμως να είναι και η εισαγωγή της παρουσίασης των «70+1 προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τη Δημόσια Διοίκηση», που κατατέθηκε προχτές, με αφορμή το ρόλο των δήμων στην αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού. Πώς αλλιώς μπορούν να αντιμετωπιστούν οι θέσεις του για σαρωτική ενίσχυση, όπως λένε, του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» με όλες τις ειδικότητες (οδηγούς, διανομείς, κοινωνικούς λειτουργούς κ.ά.) ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν σε δράσεις; Από πού και πότε ήρθαν τα στελέχη του στη Γη και δεν ξέρουν τίποτα για το έγκλημα; Από το 2015 έως το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε. Στις Αναφορές που κατέθετε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, στις αλλεπάλληλες Ερωτήσεις που έκανε, απλές και Επίκαιρες, στις οποίες ζητούσε τη μετατροπή των συμβάσεων των εργαζομένων στο «Βοήθεια στο Σπίτι» σε αορίστου χρόνου, οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ κουνούσαν το άρθρο 103 του Συντάγματος και επικαλούνταν την ευρωενωσιακή πολιτική, για να μας εξηγήσουν γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι σε ομηρία. Την ίδια απάντηση έπαιρναν και οι εργαζόμενοι που κινητοποιούνταν. Από ανέξοδα λόγια χόρτασαν, στην πράξη όμως οι συμβάσεις τους δεν μετατράπηκαν ποτέ σε αορίστου χρόνου.

* * *

Κι επειδή θέλουν να κρυφτούν αλλά η χαρά δεν τους αφήνει, με ποιο τρόπο προτείνουν να ενισχυθούν με προσωπικό και δομές που μπορούν να παίξουν ρόλο στην ανακούφιση του λαού μας; Διαβάστε: Στην καθαριότητα και τις κοινωνικές δράσεις, με ανανέωση για δύο έτη όσων συμβάσεων εργαζομένων των ΟΤΑ λήγουν. Στο «Βοήθεια στο Σπίτι» με άμεση ενίσχυση προσωπικού για 12 μήνες. Στις γενικότερες ανάγκες των υπηρεσιών των δήμων, με 3.000 νέους με έκτακτο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ 8 μηνών, με παράταση των 5.500 συμβασιούχων του ΟΑΕΔ ηλικίας 24 έως 29 χρονών. Ας αφήσουμε στην άκρη ότι οι τελευταίοι έχουν ήδη απολυθεί. Ας δεχθούμε ότι δεν ήξεραν, δεν ρώτησαν. Τσιμουδιά για μαζικές προσλήψεις σε αυτές τις υπηρεσίες, με μόνιμη και σταθερή εργασία. Κουβέντα για μετατροπή συμβάσεων σε αορίστου χρόνου. Λες και οι ανάγκες που διευρύνονται δεν πρέπει να ικανοποιούνται, λες και η παραγωγή τόσου πλούτου δεν επιτρέπει σε όλους τους εργαζόμενους να έχουν μόνιμη και σταθερή δουλειά. Για τον ΣΥΡΙΖΑ οι ανάγκες μπορούν να ικανοποιούνται μόνο όταν οι λύσεις δεν ξεφεύγουν από τα μνημόνια και τους δημοσιονομικούς στόχους που η κυβέρνησή του επεξεργάστηκε και υλοποίησε.

* * *

Στο κείμενο των προτάσεων εκφράζουν την κάθετη διαφωνία τους, όπου επιχειρείται, με την ιδιωτικοποίηση κρίσιμων υπηρεσιών των δήμων με αφορμή την πανδημία. Πριν από λίγες βδομάδες, η δημοτική αρχή του Βύρωνα έφερε πρόταση για ανάθεση σε εργολάβο της περισυλλογής των ογκωδών αντικειμένων. Η ίδια δημοτική αρχή πριν από λίγες μέρες αντί να αξιοποιήσει τους εργαζόμενους της δημοτικής επιχείρησης στις κοινωνικές υπηρεσίες της, ανέστειλε τις συμβάσεις τους, για να μπορέσουν, όπως νομίζουν, να λάβουν το επίδομα των 800 ευρώ. Αυτή η δημοτική αρχή είναι του ΣΥΡΙΖΑ.Θα τους λέγαμε, πριν αρχίσουν να γυρίζουν τη νέα εκδοχή του «Κράμερ εναντίον Κράμερ», να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα είναι ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε το κράτος, για να είναι πιο αποτελεσματικό για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οτι ποτέ δεν αμφισβήτησε πως οι κρατικές υπηρεσίες, είτε είναι του υπουργείου Υγείας, είτε των δήμων, είτε άλλες, θα περικυκλώνονται από επιχειρηματίες. Και βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, ως κυβέρνηση δεν πείραξαν ούτε μία «τρίχα» από το νομοθετικό πλαίσιο που δίνει τη δυνατότητα από το 2011 για παράδοση υπηρεσιών των δήμων σε ιδιώτες...

* * *

Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να υπάρξει κεντρική παραγγελία από κάποιο υπουργείο, των μέσων ατομικής προστασίας για να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις στους δήμους. Εχουν ακούσει ότι υπάρχουν τμήματα προμηθειών υπουργείων που έπαιρναν τηλέφωνα σε επιχειρήσεις για να προμηθευτούν αντισηπτικά και τους απαντούσαν ότι δεν έχουν; Οτι το κράτος δεν είχε μέσα ατομικής προστασίας όχι μόνο για τους εργαζόμενους στις κεντρικές υπηρεσίες του, αλλά ούτε για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία; Το κράτος που υπηρέτησε και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το κράτος των μονοπωλίων. Αυτά καθορίζουν τι θα παραχθεί, πόσο και με τι τιμές θα πουληθεί. Αν δεν τους συμφέρει, δεν θα παραχθούν αντισηπτικά. Οταν τους συμφέρει θα παραχθούν και η διάθεσή τους θα γίνεται με τον τρόπο που θέλουν. Οι «μεγαλοφυείς» προτάσεις τους δυστυχώς σκοντάφτουν στο σύστημα που υπηρέτησαν από κυβερνητικές θέσεις, και τώρα ως αντιπολίτευση. Και θυμίζουμε ότι μιας και τώρα κόπτονται για την οικονομική ενίσχυση των δήμων, ως κυβέρνηση, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, κατέστησαν υποχρεωτική τη δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων των δήμων...

* * *

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα ερώτημα: Δεν ντρέπονται όταν ζητάνε να δοθεί έκτακτα το Δώρο Πάσχα μεταξύ άλλων και στους εργαζόμενους των ΟΤΑ; Να τους θυμίσουμε ποια ήταν η παρέμβαση της κυβέρνησής τους στο ΣτΕ για να μην ξαναδοθεί; Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υψηλόμισθοι, καλοζωισμένοι και η καταβολή του θα έθετε σε κίνδυνο την οικονομία, χωρίς τα προβλήματα που θα αντιμετωπίζονταν με την καταβολή τους να είναι επιβίωσης. Αυτά λέγανε. Λες κι ο 13ος και ο 14ος μισθός δεν είναι δικαίωμα των εργαζομένων. Λες και δεν πρέπει να τους πάρουν όλοι, κάθε χρόνο, αλλά έκτακτα και ορισμένοι. Στις πανδημίες οι υγειονομικοί, τα καλοκαίρια οι πυροσβέστες και τα Χριστούγεννα αυτοί που ντύνονται Αη Βασίληδες...

* * *

Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν για το κείμενο των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Ολα σε ένα συμπέρασμα καταλήγουν. Η αβεβαιότητα που νιώθουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, τα λαϊκά στρώματα για την προστασία της υγείας τους, η ανασφάλεια για το αν θα τα βγάλουν πέρα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, έχουν την υπογραφή των αστικών κομμάτων, είτε βρέθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις, είτε σε θέσεις αντιπολίτευσης. Εχουν συμφέρον να τα αποδυναμώσουν, να αμφισβητήσουν και να συγκρουστούν με την πολιτική τους, να βρεθούν στο πλάι των κομμουνιστών διεκδικώντας λύσεις που θα είναι προς όφελός τους.

Γιώργος ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

Δείχνουμε την αλληλεγγύη μας

Αυτό το χρονικό διάστημα που διανύουμε, είναι δύσκολο για όλους μας. Ολοι οι εκπαιδευτικοί βιώνουμε και μοιραζόμαστε το άγχος των γονιών και των παιδιών μας που έχει προκαλέσει το κλείσιμο των σχολείων. Αγχος για την πρόοδο των μαθητών, την κάλυψη της ύλης, την έλλειψη της επαφής των παιδιών με συνομήλικούς τους και ό,τι άλλο αυτή η δύσκολη κατάσταση επιφέρει.

Το Σωματείο Εκπαιδευτικών «ο Σωκράτης» βρίσκεται κοντά στους μαθητές μας και στις οικογένειές τους, εκφράζοντας με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη μας. Στεκόμαστε δίπλα στους μαθητές μας, επιδιώκοντας την επαφή μαζί τους με όποιο τρόπο μπορούμε. Προσπαθούμε να τους στηρίξουμε και να τους βοηθήσουμε όσο περνάει από το χέρι μας.
Επικοινωνούμε μαζί τους αξιοποιώντας όλους τους τρόπους επικοινωνίας (τηλέφωνα, mail, μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Η ανταπόκριση των γονέων και των μαθητών μας στην προσπάθειά μας αυτή είναι πραγματικά συγκινητική. Οι μαθητές μας και οι γονείς τους πράγματι έχουν ανάγκη να νιώθουν ότι είμαστε δίπλα τους και τους νοιαζόμαστε. Εχουν ανάγκη να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι σε αυτές τις δύσκολες ώρες. Εχουμε προτείνει στους μαθητές μας τρόπους να γεμίζει εποικοδομητικά ο χρόνος τους. Βιβλία, ταινίες, επιτραπέζια, θεατρικές παραστάσεις, μουσεία που μπορούν να «επισκεφθούν» διαδικτυακά.

Αξιοποιούμε τις μορφές της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης ώστε τα παιδιά να μη χάσουν την επαφή με την ύλη που έχουν διδαχθεί. Εννοείται πως διεκδικούμε για όλους τους μαθητές μας και τις οικογένειές τους όλα τα απαραίτητα μέσα που χρειάζονται για τη συμμετοχή τους στην εξ αποστάσεως διδασκαλία. Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν καν πρόσβαση στο διαδίκτυο και βέβαια ούτε υπολογιστές, που σε αυτή την περίπτωση και ένας να υπάρχει σε κάθε σπίτι, δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες όλων των μελών μιας οικογένειας. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε, οι ήδη υπάρχουσες ταξικές διακρίσεις βαθαίνουν ακόμα περισσότερο.

Πρέπει οπωσδήποτε να δοθούν έκτακτα κονδύλια και να εξοπλιστούν όλοι οι μαθητές με τα κατάλληλα εργαλεία (π.χ. φορητούς υπολογιστές, ελεύθερο internet στα σπίτια τους), ώστε να μειωθεί η ανισότητα μεταξύ των μαθητών που υπάρχει ήδη. Επίσης εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές δεν έχουν τις κατάλληλες γνώσεις και την ευχέρεια ώστε να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της εξ αποστάσεως διδασκαλίας. Η κυβέρνηση να αφήσει τις ενέργειες εντυπωσιασμού και ας περάσει σε κινήσεις ουσιαστικές. Ζητάμε να συνεχιστεί η διανομή των γευμάτων στα σχολεία που δίνονται γεύματα, σκεπτόμενοι ότι κάποιες οικογένειες με βιοποριστικά προβλήματα τα έχουν ανάγκη. Πρέπει το υπουργείο Παιδείας να βρει τους τρόπους να συνεχιστεί η σίτιση των μαθητών. Στη δική μας περιοχή, στις Αχαρνές (περιοχή που έχει ιδιαιτερότητες), υπάρχουν οικογένειες που έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε οικογένεια που έχει πρόβλημα και δείχνουμε έμπρακτα τη συμπαράστασή μας προσφέροντας βοήθεια με όποιον τρόπο μπορούμε. Είμαστε και θα είμαστε δίπλα σε κάθε συνάδελφο, γονέα και μαθητή μας με κάθε δυνατό τρόπο. Η αλληλεγγύη είναι ένα από τα «όπλα» που έχουμε και θα αξιοποιήσουμε σε αυτές τις δύσκολες μέρες. Ενωμένοι προχωράμε!

Μαριάνθη ΚΡΗΤΙΚΟΥ
Μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Ανατ. Αττικής «Ο Σωκράτης»

Ξένος καβγάς

Ο καβγάς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στον «ξένο αχυρώνα» του δημόσιου συστήματος Υγείας, το οποίο από κοινού υπονόμευσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς και στο πεδίο που αφορά τη διαχείριση των οικονομικών και άλλων συνεπειών από την πανδημία, καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του λαού.
Δεν αφορά ούτε τα επείγοντα μέτρα που απαιτούνται για την ενίσχυση του συστήματος Υγείας, ούτε το αίτημα για επίταξη του ιδιωτικού τομέα που από κοινού απορρίπτουν, ούτε τα αιτήματα των εργαζομένων για να ληφθούν με ευθύνη της εργοδοσίας όλα τα μέτρα στους χώρους δουλειάς, για τα οποία και οι δυο «σφυρίζουν αδιάφορα».
Πρόκειται για καβγά απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα, ακριβώς επειδή στον πυρήνα του έχει το πώς θα «μείνουν όρθιες» η καπιταλιστική κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, ποιος καλύτερα μπορεί να υπηρετήσει τους στόχους αυτούς.
Γι' αυτό ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ «πλειοδοτούν» σε μέτρα και πακέτα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, ομονοούν σε ό,τι αφορά το «επεκτατικό» μείγμα που χρειάζεται να εφαρμοστεί με πακτωλούς από «ζεστό» χρήμα, κρατικές εγγυήσεις για φτηνότερο δανεισμό, φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές και άλλες διευκολύνσεις στο κεφάλαιο, και διαφωνούν στα δευτερεύοντα: Στο αν αυτές πρέπει να έρθουν όλες μαζί και από την αρχή ή πιο σταδιακά, στο αν πρέπει να πειραχτεί η «προίκα» που άφησε για το κεφάλαιο ο ΣΥΡΙΖΑ από τη φοροληστεία του λαού και τις περικοπές κ.ά.
Η κυβέρνηση της ΝΔ διεκδικεί, στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής ένωσης της ΕΕ, περισσότερα για τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως π.χ. με την περίπτωση του κορονο-ομολόγου και ο ΣΥΡΙΖΑ την επιβραβεύει γιατί, όπως λέει, «βρίσκεται στη σωστή πλευρά» της διαμάχης.
Η ΝΔ ζητάει να μη διαταραχθεί η «κουλτούρα πληρωμών» κατά τη διάρκεια της πανδημίας, «ζυγίζει» με βάση την «ευστάθεια» των τραπεζικών ομίλων και αρνείται να προχωρήσει π.χ. στη νομοθέτηση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, στο πάγωμα όλων των χρεών, και ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει μέτρα για την «αποφυγή δημιουργίας νέου ιδιωτικού χρέους», με... ρυθμίσεις χρεών μετά το τέλος της πανδημίας.
Αποκαλυπτικά άλλωστε είναι και τα όσα επιφυλάσσουν τα σχέδιά τους για τους εργαζόμενους: Η κυβέρνηση της ΝΔ με το πρόσχημα της «διάσωσης» των θέσεων εργασίας - αφού πρώτα έκανε πλάτες στις πάνω από 100.000 απολύσεις των πρώτων ημερών - έλυσε τα χέρια της εργοδοσίας ώστε να ξεσαλώσει στους χώρους δουλειάς με αλλαγές στις συμβάσεις, περικοπές, υποχρεωτικές άδειες, παραπέρα «ευελιξία» και μέσω τηλεργασίας και τόσα άλλα μέτρα που ήρθαν για να μείνουν.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης με το πρόσχημα της «προστασίας της εργασίας» και του εισοδήματος ώστε να τονωθεί η «ζήτηση», ζητά το κράτος να αναλάβει εξολοκλήρου τη μισθοδοσία και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, ξελαφρώνοντας ακόμα περισσότερο τη μεγαλοεργοδοσία, όπως προβλέπουν και τα αντίστοιχα προγράμματα της Κομισιόν, στέλνοντας έτσι από άλλο δρόμο το λογαριασμό στα λαϊκά στρώματα.
Δεν πρόκειται για κάποια υπόθεση εργασίας: Και οι δύο έχουν κριθεί, έχουν διαχειριστεί από κυβερνητικές θέσεις την πρόσφατη καπιταλιστική κρίση, ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας τρία απανωτά μνημόνια και εκατοντάδες αντιλαϊκά μέτρα, με τα οποία φόρτωσαν τα σπασμένα στις πλάτες του λαού.
Οπως βέβαια έχουν κριθεί και σε ό,τι αφορά το σύστημα Υγείας, το οποίο τώρα δεσμεύονται τάχα ότι θα ενισχύσουν από την επόμενη μέρα: Οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έκλεισαν νοσοκομεία και μονάδες και ο ΣΥΡΙΖΑ τα κράτησε κλειστά, οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ απέλυσαν γιατρούς και νοσηλευτές κι ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε την υποστελέχωση και ενίσχυσε τις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας στο ΕΣΥ, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε το πρώτο «νοσοκομείο ΑΕ» στη Σαντορίνη, πατώντας πάνω στα «χνάρια» της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των προηγούμενων και πάει λέγοντας. Ενώ και οι σημερινές διακηρύξεις τους περί ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας, με βάση τα ίδια κριτήρια, του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, γίνονται.
Ο λαός μας έχει πείρα, που μπορεί και πρέπει να αξιοποιήσει για να αχρηστεύσει και τις νέες παγίδες εγκλωβισμού του, για να μη δεχτεί να πληρώσει τα σπασμένα και της νέας καπιταλιστικής κρίσης, των νέων «εθνικών» στόχων του κεφαλαίου. Δεν έχει να περιμένει τίποτα για τις δικές του ανάγκες από τα παζάρια και τους καβγάδες των καπιταλιστών, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους. Αυτές μπορεί να τις ικανοποιήσει μόνο σε σύγκρουση μαζί τους, περνώντας στην αντεπίθεση.

«Ειδική μνεία» στο νοσηλευτικό προσωπικό...

«Μα είμαι νοσηλεύτρια! Πώς μου ζητάνε να διαλέξω ανάμεσα στην υγεία μου, την υγεία της οικογένειάς μου και την υγεία του αρρώστου που καλούμαι να περιθάλψω επειδή δουλεύω απροστάτευτη;».
Αυτό είναι το δίλημμα που μπαίνει πλέον στους υγειονομικούς, που σαφώς η μεγάλη τους πλειοψηφία είναι νοσηλευτές.
Το νοσηλευτικό προσωπικό, ακόμη και εκείνο που εργάζεται στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), δουλεύει χωρίς επαρκή εκπαίδευση για τον κατάλληλο τρόπο αντιμετώπισης ενός κρούσματος κορονοϊού και χωρίς επαρκή μέτρα προστασίας.
Μια μάσκα φοριέται από τον νοσηλευτή όλη την 8ωρη βάρδια και από τον ιατρό έως και ολόκληρο 24ωρο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τις προσέχουμε σαν «κόρη οφθαλμού»... Σε ανακοίνωση της διοίκησης μπροστά στο υπαρκτό ενδεχόμενο της καθολικής έλλειψης απλών χειρουργικών μασκών, μας καθησύχασαν και μας είπαν ότι θα ράψουν σε όλους από μία...
Οσον αφορά την ποδιά μίας χρήσης, και εκείνη είναι για χρήση όλο το 8ωρο...
Αντισηπτικό δεν έχουμε σε ολόκληρο το νοσοκομείο. Πλαστικά γυαλιά προστασίας μιας χρήσης, μάσκες υψηλής αναπνευστικής προστασίας, αδιάβροχες φόρμες μίας χρήσης υπάρχουν σε ποσότητα μικρού δείγματος και αυτό σε περίπτωση που χρειαστεί να νοσηλεύσουμε κάποιο κρούσμα κορονοϊού.
Κάθε μέρα κάνουμε καταμέτρηση στο υλικό που υπάρχει στο νοσοκομείο και «παζαρεύουμε» στον καταμερισμό, με βάση τον φόρτο εργασίας και την επικινδυνότητα κάθε τμήματος. Για ποια επάρκεια λοιπόν μιλάνε οι διοικητές και οι άλλοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης;

Και πριν από την πανδημία ήμασταν στα όρια της επαγγελματικής εξουθένωσης

Το νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων απαρτίζεται στην πλειοψηφία του από γυναίκες. Δεν αρκεί μόνο να αντεπεξέλθεις στις απαιτήσεις της εξοντωτικής εργασίας, αλλά να συνεχίσεις και στο σπίτι με τη φροντίδα των παιδιών και με το άγχος να μη μεταφέρεις εκεί τα μικρόβια. Η φροντίδα από τους παππούδες και τις γιαγιάδες δεν υπάρχει πλέον. Πολλές είναι οι περιπτώσεις που και αυτοί έχουν αντίστοιχα ανάγκη από φροντίδα.
Υπάρχουν δυσκολίες ακόμα στο να δοθούν άδειες ειδικού σκοπού, κι αυτό γιατί δεν φτάνουμε να καλύψουμε τις βάρδιες. Οι νοσηλευτές που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και δεν βγαίνουν σε άδεια εργάζονται με φόβο μη νοσήσουν και μπαίνει ο καθένας ατομικά σε έναν αγώνα για να βρει μια σανίδα σωτηρίας.
Σήμερα βιώνουμε με πιο ωμό τρόπο τις πραγματικές συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής που όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις ασκούσαν με όποιο κόστος για το λαό. Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσαν την επιχειρηματική δράση στη δημόσια Υγεία, γι' αυτό εξάλλου παίρνανε το δικό τους χειροκρότημα από τους επιχειρηματίες και τους κλινικάρχες της ιδιωτικής Υγείας.
Οι νοσηλευτές και πριν από την πανδημία βρίσκονταν στα όρια της επαγγελματικής εξουθένωσης. Η σωματική κόπωση, η ψυχολογική καταπόνηση υπήρχε και τώρα εντείνεται ακόμα περισσότερο. Εργαζόμαστε με δεκάδες οφειλόμενα ρεπό, με χρωστούμενες άδειες από προηγούμενα έτη, με ωράρια λάστιχο. Συχνά καλούμαστε να δουλέψουμε πρωινή και νυχτερινή βάρδια συνεχόμενα και την άλλη μέρα απόγευμα. Δηλαδή 24 ώρες σε 2 μέρες. Με τέτοιες βάρδιες, σαφώς και δεν τηρείται η 12ωρη ξεκούραση από βάρδια σε βάρδια, όπως ορίζει ο νόμος. Η νυχτερινή εργασία φτάνει μέχρι και τις 10 νυχτερινές βάρδιες τον μήνα.
Την ίδια ώρα στο ΕΣΥ υπάρχουν 22.000 οργανικές θέσεις κενές για το νοσηλευτικό προσωπικό. Πανελλαδικά, με βάση τις τελευταίες καταγραφές του ΕΣΥ, οι κλίνες ΜΕΘ ανέρχονται σε 605, εκ των οποίων σε πλήρη λειτουργία βρίσκονται οι 550. Οι υπόλοιπες είναι κλειστές, προφανώς λόγω έλλειψης προσωπικού. Να τονίσουμε ότι οι ανάγκες σε κλίνες ΜΕΘ πριν από την πανδημία του κορονοϊού ήταν στις 3.500 κλίνες.
Τα τμήματα ΜΕΘ έχουν τις δικές τους ιατρικές και νοσηλευτικές προδιαγραφές και ιδιαιτερότητες. Ενώ η αναλογία νοσηλευτή ανά κλίνη πρέπει να είναι το ελάχιστο 4 νοσηλευτές ανά 1 κλίνη, στην Ελλάδα είναι περίπου 2 (για την ακρίβεια 2,2) νοσηλευτές ανά κλίνη, κι αυτό γιατί είναι λιγότερες οι μονάδες ΜΕΘ από αυτές που θα έπρεπε να λειτουργούν. Αυτή η αναλογία σε ενδεχόμενη αύξηση των κλινών ΜΕΘ θα είναι ακόμα χειρότερη αν δεν προσληφθεί προσωπικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περίθαλψη των ασθενών εν μέσω πανδημίας.
Στη ΜΕΘ οι νοσηλευτές είναι επιφορτισμένοι με τη γενική φροντίδα και τη συνεχή παρακολούθηση του βαριά πάσχοντος. Η συνεχής και εντατική παρακολούθηση του ασθενούς, που εξασφαλίζεται μέσω της αυξημένης αναλογίας νοσηλευτών ανά ασθενή και μέσω της χρήσης υψηλής τεχνολογίας, αποτελεί μία από τις βασικές διαφορές μεταξύ ΜΕΘ και νοσηλευτικών τμημάτων και ταυτόχρονα αντανακλά το εύρος της απαιτούμενης κλινικής γνώσης και δεξιοτήτων ώστε να μπορέσει ο νοσηλευτής ΜΕΘ να ανταποκριθεί με επάρκεια στο ρόλο του.
Είναι προφανές πως εργαζόμαστε σε συνθήκες εξόντωσης, σωματικής και ψυχικής.

Οι ευθύνες στην κυβέρνηση

Ο φόβος και ο κίνδυνος που υπάρχουν στο ίδιο το προσωπικό ενισχύονται από τις ελλείψεις ακόμα και σε τεστ ανάμεσα στους υγειονομικούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής περιστατικό που συνέβη στο ΚΑΤ: Εργαζόμενη νοσηλεύτρια σε ΜΕΘ εμφάνισε συμπτώματα της νόσου και ζήτησε να κάνει τεστ για το κορονοϊό, αλλά της το αρνήθηκαν, λέγοντάς της ότι δεν μπορούν να κάνουν πολλά τεστ. Εν τέλει συνέχισε να εργάζεται, με τα συμπτώματα να εντείνονται, και εμπύρετη πλέον ζήτησε ξανά να κάνει το τεστ και βγήκε θετική στον ιό. Κάπως έτσι, τέθηκαν σε κίνδυνο το προσωπικό, οι ασθενείς της ΜΕΘ, το οικογενειακό περιβάλλον και όποιος άλλος ήρθε σε επαφή με την εργαζόμενη.
Κανένας εφησυχασμός και συμβιβασμός με την κατάσταση που βιώνουμε εμείς και παγκόσμια η ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι έχουν δυνατή φωνή μέσα από τις μάσκες τους και αυτή η φωνή διεκδικεί:
Πρόσληψη όλου του αναγκαίου υγειονομικού προσωπικού με μόνιμες σχέσεις εργασίας, ένταξή τους στα ΒΑΕ, άμεση προτεραιότητα στη στελέχωση των Τμημάτων Επειγόντων Περιστατικών, ΜΕΘ. Ανοιγμα όλων των κλειστών κρεβατιών ΜΕΘ. Προμήθεια των νοσοκομείων με όλα τα αναγκαία μέσα προστασίας, τόσο σε ατομικό προστατευτικό εξοπλισμό του προσωπικού όσο και σε αναπνευστήρες.
Αμεση επίταξη και όχι «γενναιόδωρη μίσθωση» των ιδιωτικών κλινικών. 350 κρεβάτια των ιδιωτικών ΜΕΘ καθώς και ο κινητός νοσοκομειακός εξοπλισμός να ενταχθούν στο κρατικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Αντα ΤΕΡΒΟΛΗ
Νοσηλεύτρια Τ.Ε. MSc, εργαζόμενη στη ΜΕΘ Α' του Νοσοκομείου ΚΑΤ