Οραν γυρισω

οι «αριστεροί» σπογγοκωλάριοι των κεφαλαιοκρατών

«Αριστεροί» ψεύτες! 

Από πού αντλούν αυτό το  θράσος οι «αριστεροί» σπογγοκωλάριοι των κεφαλαιοκρατών; Πως γίνεται τα «αριστερά» καθάρματα-συνεργοί στο μεγάλο  αυτό έγκλημα κατά του λαού να προκαλούν βάναυσα την κοινή λογική, μετατρέποντας το μαύρο σε άσπρο; Πως είναι δυνατό ο βιαστής να "ψήνει" το θύμα πως ό,τι του έκανε, έγινε για το καλό του; Που σταματούν τα όρια της δημαγωγίας, της πρόκλησης  και της ψευτιάς;

Ιδού οι αναίσχυντοι:

"ΔΗΜΑΡ: Είναι το πρώτο και το τελευταίο πακέτο μέτρων που θα έχει την υπογραφή μας

Ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Αριστεράς και βουλευτής Βασίλης Οικονόμου μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό είπε ότι: «Η Δημοκρατική Αριστερά προσπαθεί να αλλάξει το μείγμα των μέτρων που αποφασίστηκαν τον Φεβρουάριο του 2012, ώστε να ισχύσει το κριτήριο της δικαιοσύνης. Θα υπάρξουν επώδυνα μέτρα αλλά θέλουμε να μην είναι οριζόντια να είναι αναλογικά κατανεμημένα και αυτοί που έχουν μεγαλύτερα εισοδήματα να πληρώσουν περισσότερα, γι αυτό και θα επιτεθούμε στους φοροφυγάδες» και τόνισε ότι οι συντάξεις του ΟΓΑ δεν θα περικοπούν, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι δεν θα πειραχθούν συμπληρώνοντας όμως ότι «είναι γεγονός ότι τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Είναι όμως το πρώτο και το τελευταίο πακέτο μέτρων που θα έχει την υπογραφή μας»

Ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ επέμεινε αν αυτή η προσπάθεια στεφτεί με επιτυχία θα ακολουθήσει η ανάπτυξη και η αποκατάσταση των αδικιών αλλιώς «ο άλλος δρόμος είναι η δραχμή και τότε θα μπούμε σε μια δραματική περίοδο για την μεσαία τάξη και τα χαμηλά εισοδήματα»" (πηγή).


"Ρεσιτάλ δημαγωγίας

Από την πλευρά της ΔΗΜΑΡ, τα στελέχη της επιχειρούν κι αυτά με κολοσσιαία ψέματα να καλλιεργήσουν το άλλοθι της στήριξης που παρέχουν στο νέο εξοντωτικό για το λαό πακέτο μέτρων. Ο κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος, Ν. Τσούκαλης μιλώντας χτες στον «Αθήνα 9.84» δήλωσε ότι «όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή, αν δεν έχουμε πειστεί ότι το πακέτο αυτό των μέτρων είναι το τελευταίο και δεν είναι ενταγμένο σε ένα ορατό, ρεαλιστικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης (...) τότε θα είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν και να υποστηριχθούν».

Στη ΔΗΜΑΡ, βεβαίως, γνωρίζουν καλά ότι τα μέτρα αυτά δεν θα είναι τα τελευταία, ενώ και η υποτιθέμενη «ανασυγκρότηση», η επαναφορά δηλαδή στην ανάπτυξη θα γίνει - όταν και εάν - στα αποκαΐδια και του τελευταίου απ' τα δικαιώματα του λαού.

Ψευδολογώντας ασύστολα και ο άλλος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος Β. Οικονόμου ισχυρίστηκε (ρ/σ «Βήμα») πως το κόμμα προσπαθεί να αλλάξει το «μείγμα» των μέτρων, όταν είναι γνωστό πως έχει πει «ναι σε όλα» και πως «είναι όμως το πρώτο και το τελευταίο πακέτο μέτρων που θα έχει την υπογραφή μας»... Υποσχέθηκε δε ότι έρχεται «η ανάπτυξη και η αποκατάσταση των αδικιών εάν πετύχουμε». Δεν εκφράστηκε με την ίδια βεβαιότητα ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Α. Παπαδόπουλος (ρ/σ ΑΝΤ1), ο οποίος δήλωσε, «εύχομαι να είναι το τελευταίο, μακάρι να μπορούσα να δεσμευτώ»"(πηγή).


"ΔΗΜ.ΑΡ.
Δημαγωγία πέρα από κάθε όριο

Πρόκληση για το λαό συνιστούν οι δηλώσεις του εκπροσώπου Τύπου της ΔΗΜ.ΑΡ. Α. Παπαδόπουλου χτες στο ρ/σ «Αθήνα 9.84», όπου ισχυρίστηκε ότι καλώς στράγγισαν μισθωτούς και συνταξιούχους γιατί «είχαν λίπος»!

Προσπαθώντας να δώσει την εντύπωση ότι το κόμμα του δίνει δήθεν μάχη για τη διάσωση των χαμηλών συντάξεων και μισθών, προανήγγειλε γερό τσεκούρι σε όσους αμείβονται με κάτι παραπάνω από φιλοδωρήματα, λέγοντας ότι «ρίχνουμε το βάρος σε αυτούς που είναι πιο χαμηλά οι μισθοί τους (...) αντιλαμβανόμαστε ότι και άλλες κατηγορίες ανθρώπων έχουν υποστεί μεγάλες μειώσεις, ωστόσο, σε αυτές τις κατηγορίες υπήρχε όλο το προηγούμενο διάστημα λίπος».

Ευθυγραμμισμένος με τον πρωθυπουργό, ισχυρίστηκε ψευδέστατα ότι «αυτό είναι το τελευταίο πακέτο μέτρων, για να ξεφύγουμε επιτέλους από αυτή την ακατάσχετη μετρολαγνεία και να πάμε στη συζήτηση για το εθνικό στρατηγικό σχέδιο της χώρας». Οταν ακριβώς αυτό το σχέδιο καταλήγει στην πλήρη χρεοκοπία του λαού, προκειμένου να διαμορφωθούν οι καλύτεροι δυνατοί όροι για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Σε άλλη συνέντευξη («Βήμα fm») ο Α. Παπαδόπουλος είπε ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. δίνει έμφαση «στο τι μπορεί να γίνει με τη σπατάλη, με τον περιορισμό της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, και, βεβαίως, με τα εξοπλιστικά προγράμματα», ενώ για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις πρόσθεσε ότι «πρέπει να δούμε και τα θέματα που σχετίζονται και με την εκκλησιαστική περιουσία και με τα μισθολογικά των κληρικών», καθώς «σε αυτή τη φάση, δεν μπορεί και ο χώρος αυτός να είναι έξω από τις περικοπές»"(πηγή).

Όμως...

Την άνοδο από την πολιτική αφάνεια τους την έδωσε ο λαός.
Τη δυνατότητα να συγκυβερνούν και να ντύνουν με «αριστερό» περιτύλιγμα την πιο αποκρουστική συγκυβέρνηση που ανέλαβε να «τελειώσει τη δουλειά» σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και υπέρ των πλουτοκρατών, τους την έδωσε ο λαός. 
Τη δύναμη να αποφασίζουν μέτρα που σφαγιάζουν τους φτωχούς και αφανίζουν τους αδύναμους, τους την έδωσε ο λαός.

Το «δικαίωμα» στο απύθμενο θράσος, την φτηνή δημαγωγία, την πρόκληση και το ψέμα, το αντλούν από τη δύναμη που τους έδωσε ο ίδιος ο λαός.

Ε! Φτάνει! Κάποια στιγμή ας σκεφτεί και λίγο αυτός ο λαός!

Σε  ποιους δίνει τη δύναμη να αποφασίζουν για το δικό του μέλλον.
Αν αξίζει ακόμα να περιμένει και να ελπίζει στις «καλύτερες» μέρες που του τάζουν αυτοί που σήμερα τον εξαθλιώνουν.
Ας σκεφτεί ο λαός, πόση –πραγματική- δύναμη κρύβεται μέσα στην απογοήτευση και την ηττοπάθειά του και πόσα είναι ικανή να αλλάξει αυτή η δύναμη. Φτάνει να ξυπνήσει και να σκεφτεί…και...τότε...


Πηγη

 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok  στις 17:58  

ΜΠΑΣΚΙΝΟ-ΦΑΣΙΣΤΟ συμμαχιες

Αστυνομικοί αντί να συλλάβουν τα φασιστοειδή συνέλαβαν τους μετανάστες 

Παρέμβαση στο διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος Αγίων Αναργύρων για τα πρόσφατα κρούσματα ρατσιστικής βίας από φασιστοειδή στην περιοχή, έκαναν χτες το πρωί οι εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι του ΚΚΕ στο δήμο Αγίων Αναργύρων - Καματερού.
Ειδικότερα, οι σύμβουλοι αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένα περιστατικά με την εμπρηστική επίθεση σε κατοικία τριών Πακιστανών μεταναστών, με αποτέλεσμα την πρόκληση σοβαρών εγκαυμάτων σε έναν από αυτούς. Ακόμα, στην επίθεση πολυμελούς ομάδας εφοδιασμένης με ρόπαλα και αλυσίδες εναντίον κατοικίας που κατοικούν και Πακιστανοί μετανάστες όπου ο τραυματισμός τους αποτράπηκε χάρη στην παρέμβαση των γειτόνων. 
Ειδικότερα, για τη δεύτερη περίπτωση, κατήγγειλαν τη στάση της Ελληνικής Αστυνομίας, καθώς δυνάμεις της (ομάδα Δ) έφτασαν στο σημείο της επίθεσης και αντί να συλλάβουν τους φασίστες δράστες της επίθεσης, προσήγαγαν τρεις μετανάστες.
Οι σύμβουλοι του ΚΚΕ ζήτησαν από τον διοικητή να πάρει άμεσα μέτρα και να παρέμβει ώστε να αποτραπούν τυχόν παρόμοια περιστατικά. Κατήγγειλαν ταυτόχρονα, ότι τα περιστατικά στην περιοχή τους είναι ενταγμένα σε ένα γενικευμένο σχέδιο που βρίσκεται σε εξέλιξη σε όλη τη χώρα, όπου η αστυνομία από τη μία και τα φασιστοειδή από την άλλη έχουν εξαπολύσει βίαιες επιθέσεις σε μετανάστες. Δήλωσαν ξεκάθαρα, ότι το ΚΚΕ θα πάρει πρωτοβουλίες και θα δράσει αποφασιστικά το επόμενο διάστημα σε συνεργασία με φορείς και κατοίκους της περιοχής ώστε να μην υπάρξει καμία ανοχή στις δολοφονικές επιθέσεις και το ρατσισμό.
Ο διοικητής του ΑΤ από τη πλευρά υποστήριξε ότι αντιμετωπίζει μεγάλες ελλείψεις προσωπικού και αδυνατεί να παρέμβει αποτελεσματικά σε γενικότερα κρούσματα εγκληματικότητας. Δεσμεύτηκε στη συνέχεια να μεταβιβάσει τις καταγγελίες των συμβούλων στις ανώτερες αρχές.
 Αναρτήθηκε απο  tasos  

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 2: Ο Βρετανικός παράγοντας ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 2: Ο Βρετανικός παράγοντας

ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Το “αλυσόδεμα” της Ελλάδας ο πρώτιστος στόχος

Τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και επιδιώξεις τους καθόριζαν από την πρώτη στιγμή του πολέμου τη στρατηγική και τακτική των Αγγλων και μπροστά στην εκπλήρωσή τους δεν είχαν τον παραμικρό δισταγμό

Ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ο Γ. Παπανδρέου και ο Βρετανός στρατηγός Σκόμπι μπροστά στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη

Η διατήρηση και η παραπέρα ενίσχυση των πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών θέσεων, που είχε η βρετανική αυτοκρατορία προπολεμικά σ’ όλο τον κόσμο, ήταν ο βασικός, στρατηγικός στόχος του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού από την πρώτη μέρα που τα σύννεφα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου άρχισαν να εμφανίζονται στον ουρανό της Ευρώπης. Αυτός ο στόχος καθόριζε τις επιμέρους κινήσεις και την τακτική της. Και όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, όπως και σ’ όλη τη διάρκειά του, η σφραγίδα του στρατηγικού αυτού στόχου μπαίνει βαριά σε όλες τις ενέργειες των Αγγλων. Ο πόλεμος δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα και η νίκη κατά του φασιστικού τέρατος, η αναγκαία προϋπόθεση, για την παγκόσμια ενίσχυση του βρετανικού αυτοκρατορικού λέοντα.

Η Ελλάδα, χώρα μισοαποικιακή και βαθιά εξαρτημένη, με το βρετανικό κεφάλαιο να κατέχει δεσπόζουσα θέση στην αμέσως πριν τον πόλεμο περίοδο, αποτελούσε έναν από τους βασικούς στόχους της βρετανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. “Η βρετανική αυτοκρατορία, έγραφε ο Τσόρτσιλ προς τους Αμερικανούς το 1943, δεν μπορεί να εγκαταλείψει τις θέσεις της στη Μεσόγειο, δεν πρέπει να χάσει την Ελλάδα, γιατί αργότερα θα χάσει την Ιταλία και την Τουρκία”.

Η τακτική του “διαίρει και βασίλευε”

Τρία ολόκληρα χρόνια, από το 1941 έως την απελευθέρωση, η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση αντιμετωπίζει καθημερινά την υποκριτική, διπρόσωπη και ύπουλη τακτική των Εγγλέζων. Τυπικά ήταν σύμμαχοι στο μεγάλο και κοινό αντιφασιστικό αγώνα. Στην πραγματικότητα, όμως, οι διαθέσεις και η πρακτική τους κλιμακώνονταν από μη φιλικές, μέχρι απροκάλυπτα εχθρικές. Εκαναν ό,τι μπορούσαν και πέρναγε από το χέρι τους, για να σκάψουν το λάκκο του ΕΑΜ. Η γνωστή και από παλιότερα τακτική τους του “διαίρει και βασίλευε” γνώρισε νέες μέρες… δόξας. Η συκοφαντία και η εχθρική προπαγάνδα, μαζί με τις ραδιουργίες και τις ίντριγκες, ήταν οι πλέον συνηθισμένες μεθοδεύσεις τους. Στα πλαίσια αυτά συνεργάστηκαν και αξιοποίησαν τον τότε βασιλιά Γεώργιο Β’, τον αστικό πολιτικό κόσμο της χώρας, ακόμη και συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών, όπως ο επίσκοπος Δαμασκηνός. Ενίσχυαν πολύμορφα, με όπλα, λίρες και άλλα εφόδια, άλλες αντάρτικες ομάδες (π.χ. ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ), για να αποδυναμώσουν την επιρροή του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στο λαό και να τον στρέψουν ενάντια στην ΕΑΜική Αντίσταση, ενώ την ίδια στιγμή στερούσαν από την τελευταία και τα πλέον στοιχειώδη για τη διεξαγωγή του αντιφασιστικού αγώνα. Εφτασαν για την προώθηση των σκοπών τους, μέχρι και στη συγκρότηση ανάλογων οργανώσεων και ένοπλων ομάδων, ενώ δε δίστασαν να προχωρήσουν σε συνεργασία με τα Τάγματα Ασφάλειας και τους Χίτες, ακόμη και με τους Γερμανούς κατακτητές.

Η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, όμως, παρ’ όλα όσα μετέρχονταν οι Εγγλέζοι, κατορθώνει να αναδειχτεί στη μοναδική ουσιαστικά αντιφασιστική και απελευθερωτική δύναμη στη χώρα. Η επιρροή της στο λαό δυναμώνει ραγδαία και σύντομα γίνεται η ψυχή και η συνείδηση του αγωνιζόμενου έθνους, η ελπίδα για ένα μεταπελευθερωτικό, λαοκρατικό αύριο της ανοικοδόμησης και της αναγέννησης. Η πλειοψηφία του αστικού πολιτικού κόσμου, που συνεργάζεται με τους Εγγλέζους, στηρίζοντας στους τελευταίους τους δικούς της, ιδιοτελείς στόχους, αδυνατεί να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη συνεχώς επιρροή και κύρος του ΕΑΜ. Και καθώς, η στροφή του πολέμου, που σημαδεύτηκε από την ηρωική μάχη του Στάλιγκραντ (2 Φλεβάρη 1943), έχει πλέον ολοκληρωθεί και ο Κόκκινος Στρατός σημειώνει τη μία νίκη μετά την άλλη, ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός καταλαβαίνει πως πρέπει να χρησιμοποιήσει τα “μεγάλα μέσα” και προσανατολίζεται ανάλογα.

Αποφασίζεται η επέμβαση

Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του ίδιου του Ουίν. Τσόρτσιλ, η ιδέα της επέμβασης γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1943, στη διάρκεια της συνδιάσκεψης Τσόρτσιλ – Ρούσβελτ στο Κεμπέκ του Καναδά, όταν είδαν πως οι θέσεις του ΕΑΜ, για ομαλές και σύμφωνες με τη θέληση του λαού μεταπελευθερωτικές εξελίξεις, έχουν κερδίσει σημαντικές θέσεις και ο αστικός πολιτικός κόσμος της χώρας αδυνατεί να χειραγωγήσει τις εξελίξεις. Γράφει σχετικά ο Τσόρτσιλ: “Ηταν η πρώτη σκέψη, ότι ήμασταν υποχρεωμένοι να επέμβουμε στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας τη στιγμή της απελευθέρωσης”. Και λίγο μετά, με ημερομηνία 29 Σεπτεμβρίου 1943, γράφει πως είναι απαραίτητο να σταλούν 5.000 Βρετανοί στρατιώτες, “εάν οι Γερμανοί εγκαταλείψουν την Ελλάδα, με τεθωρακισμένα αυτοκίνητα και πυροβόλα…”. Ενώ, σε τηλεγράφημά του προς τον υπουργό Εξωτερικών, Αντονι Ιντεν, το Νοέμβρη του 1943 σημειώνει: “Θα πρέπει το χτύπημα, για να είναι αποφασιστικό, να καταφερθεί κατά του ΕΛΑΣ την κατάλληλη στιγμή”.

Ηδη, από την άνοιξη του 1943, έχει σχηματιστεί – και με τη σύμφωνη γνώμη και τη συνεργασία των Εγγλέζων – η κατοχική κυβέρνηση Ράλλη. Βασικοί της στόχοι είναι η δημιουργία και η συγκρότηση των περιβόητων Ταγμάτων Ασφαλείας και η ένταση του αντικομμουνισμού, των διώξεων και των δολοφονιών αντιστασιακών στελεχών. Κι ενώ, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχωρούσαν στον αφοπλισμό των ιταλικών δυνάμεων κατοχής και ενίσχυαν τον εξοπλισμό και το αξιόμαχο του αντάρτικου κινήματος, οι Γερμανοί οργανώνουν σε όλη σχεδόν την Ελλάδα εκκαθαριστικές επιχειρήσεις (Οκτώβρης του 1943 έως το Φλεβάρη του 1944) και ταυτόχρονα, οι δυνάμεις του Ζέρβα – υποκινούμενες από τους Βρετανούς – επιτίθενται ενάντια σε τμήματα του ΕΛΑΣ στην Ηπειρο. Την ίδια στιγμή (Νοέμβρης του 1943), ο πράκτορας των Εγγλέζων, Νεοζηλανδός λοχαγός Ντόναλντ Στοτ πραγματοποιούσε στο σπίτι του διορισμένου δημάρχου Αθήνας, Αγ. Γεωργάτου, δύο χωριστές και αποκαλυπτικές για το περιεχόμενό τους συσκέψεις. Μία, με τον εξουσιοδοτημένο από το Βερολίνο Γερμανό αξιωματικό Λόος και μία, με τους ηγέτες των δωσιλογικών εθνικιστικών οργανώσεων, των Ταγμάτων Ασφαλείας, της Χωροφυλακής, της Αστυνομίας Πόλεων, του ΕΔΕΣ Αθήνας, (Παπαγεωργίου, Παπαθανασόπουλου, Βεντήρη, Γρίβα, κλπ.). Η πρώτη αποσκοπούσε στη διερεύνηση των δυνατοτήτων χωριστής αγγλογερμανικής συμφωνίας, με σκοπό την παύση του πολέμου, ώστε να σταματήσει η προέλαση του σοβιετικού “Κόκκινου Στρατού” στο ανατολικό μέτωπο. Η δεύτερη, στην οποία παραβρέθηκε και αξιωματικός της Γκεστάπο, στόχευε στο ξεπέρασμα των διαφορών, που έχουν μεταξύ τους οι δωσιλογικές οργανώσεις και στη συνένωσή τους στην ομοσπονδιακή οργάνωση, Πανελλήνιος Απελευθερωτικός Σύνδεσμος. Κατέληξε δε στη σύνταξη και υπογραφή συμφώνου αντικομμουνιστικής συνεργασίας, που υπέγραψαν όλοι οι μετέχοντες αντιπρόσωποι. Ταυτόχρονα, η βρετανική διπλωματία ερχόταν σε επαφή με την τουρκική κυβέρνηση και παζάρευε μαζί της την είσοδο της Τουρκίας στο πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων (και ειδικότερα των Αγγλων…), με αντάλλαγμα την παραχώρηση της Λήμνου και έξι νησιών των Δωδεκάνησων.

Τα σχέδια των Εγγλέζων, όμως, δεν καρποφορούν σε όση έκταση επιθυμούσαν. Εμφανώς απογοητευμένος ο Τσόρτσιλ σημειώνει στα απομνημονεύματά του, για τα σχετικά αποτελέσματα της διάσκεψης της Τεχεράνης (1 Δεκέμβρη του 1943): “Οι αποφάσεις της Τεχεράνης επηρέασαν έμμεσα τη θέση της Ελλάδας… Οι σύμμαχοι δε θα αναλάβουν ποτέ πια μεγάλη απόβαση στη χώρα αυτή, αλλά και ήταν απίθανο να σταλούν αξιόλογες βρετανικές δυνάμεις στην περίπτωση γερμανικής αποχώρησης”. Το γεγονός, όμως, αυτό δεν πτοεί τους εκπροσώπους της βρετανικής αυτοκρατορίας. Μέσα στο 1944 ενέτειναν την εφαρμογή των διχαστικών ενεργειών τους και εκμεταλλευόμενοι και τα τραγικά λάθη της ηγεσίας του κινήματος (συμφωνία του Λιβάνου, της Καζέρτας, κλπ.) δημιούργησαν προϋποθέσεις για την ανοιχτή, ένοπλη επέμβασή τους στην Ελλάδα και τη βίαιη επιβολή των αντιλαϊκών και διχαστικών επιδιώξεων και στόχων τους.

ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Τα εγκληματικά, διχαστικά σχέδια σε πλήρη δράση

Πρώτες μέρες της Απελευθέρωσης και η αντικομμουνιστική τρομοκρατική μανία των Χιτών εκδηλώνεται, για την ώρα, στη γιγαντοαφίσα του Στάλιν

Τα πρώτα βρετανικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στις ακτές της δυτικής Πελοποννήσου, στις αρχές του Οκτώβρη 1944, αφού ο ΕΛΑΣ είχε απελευθερώσει το νότιο τμήμα της χώρας και τα τελευταία τμήματα των χιτλερικών εγκατέλειπαν την περιοχή της πρωτεύουσας. Είναι ολοφάνερο, πως η απόβαση αυτή δεν εξυπηρετούσε κανέναν απολύτως στόχο, σχετικό με τον πόλεμο κατά της Γερμανίας. Γεγονός, που αποδείχνεται τόσο από τη συμφωνία Βρετανών – Γερμανών, σχετικά με την ανεμπόδιστη αποχώρηση των τελευταίων από την Ελλάδα, όσο και από ανάλογη δήλωση του Τσόρτσιλ, που έγινε στις 8 Δεκέμβρη 1944 στη βρετανική Βουλή: “Τα αγγλικά στρατεύματα πραγματοποίησαν εισβολή στην Ελλάδα, η οποία δεν υπαγορευόταν από πολεμική αναγκαιότητα, επειδή η κατάσταση των Γερμανών στην Ελλάδα είχε καταστεί απελπιστική”. (Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ, α` τόμος, σ. 485).

Στις 15 Οκτώβρη – τρεις μέρες μετά την απελευθέρωση της Αθήνας – έρχεται στην πρωτεύουσα ο στρατηγός Σκόμπι και τις ίδιες μέρες αποβιβάστηκαν στο Πασαλιμάνι και άλλα αγγλικά στρατεύματα.

Το σχέδιο “Μάνα”

Οι ενέργειες, όμως, αυτές ήταν ενταγμένες στο σχέδιο επέμβασης στην Ελλάδα, το οποίο ήταν από καιρό επεξεργασμένο και είχε την κωδική ονομασία “Μάνα”. Για το σχέδιο αυτό σημειώνει ο Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του: “Το σχέδιο συνίστατο βασικά στην κατάληψη των Αθηνών και του αεροδρομίου των από μια ταξιαρχία αλεξιπτωτιστών, στο να εγκαταστήσουμε 4 σμήνη καταδιωκτικών, να εκκαθαρίσουμε το λιμάνι Πειραιώς, για την αποβίβαση μεταγενεστέρως ενισχύσεων… Η καθυστέρησις που εσημείωσαν οι Γερμανοί στην εκκένωσιν των Αθηνών μάς υποχρέωσε να τροποποιήσουμε το σχέδιό μας. Τίποτε δεν έδειχνε μια προσεχή αναχώρησιν της φρουράς, δυνάμεων 10.000 ανδρών και γι’ αυτόν τον λόγο, στις 13 Σεπτέμβρη ετηλεγράφησα στο στρατηγό Ουίλσον, για να του είπω να ετοιμάσει μια προκαταρκτική κάθοδο στην Πελοπόννησο, απ’ όπου ο εχθρός ήδη υποχωρούσε προς τη διώρυγα της Κορίνθου. Από τα μεσάνυχτα της 13^ης του Σεπτεμβρίου τα στρατεύματα του “Μάνα” ετέθησαν σε 48ωρη επιφυλακή. Διοικητής ήταν ο στρατηγός Σκόμπι… “.

Ηδη, από τις 12 Σεπτέμβρη και πάλι στις 22 του ίδιου μήνα, ο Γ. Παπανδρέου, φοβισμένος από τις παλλαϊκές διαστάσεις, που έπαιρνε η απελευθερωτική δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, αλλά και η ορμητική προέλαση του σοβιετικού στρατού στα Βαλκάνια, τηλεγραφούσε στον Τσόρτσιλ: “… Ενώπιον της διαμορφωθείσης κρίσιμου καταστάσεως, τα πολιτικά μέσα προς αντιμετώπισίν της δεν είναι πλέον επαρκή. Μόνον η άμεσος παρουσία επιβλητικών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και μέχρι των τουρκικών ακτών ημπορεί να μεταβάλει την κατάστασιν… “. (από το βιβλίο του Ν. Κεπέση: “Ο Δεκέμβρης του 1944″, σ. 41).

Οι πρώτες μέρες της απελευθέρωσης

Στις 18 Οκτώβρη έρχεται στην Αθήνα η κυβέρνηση της “Εθνικής Ενότητας”. Ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, στη μεγαλειώδη συγκέντρωση του αθηναϊκού λαού, που έγινε στην πλατεία Συντάγματος, διακήρυξε ξανά ότι η κυβέρνηση έχει πρόγραμμα την οικονομική ευημερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, την εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού και των Σωμάτων Ασφαλείας από τους συνεργάτες των κατακτητών, την επιβολή σκληρών κυρώσεων κατά των προδοτών της πατρίδας, την αποκατάσταση κράτους δικαίου, που θα προασπίζει τα δικαιώματα του λαού, κλπ. Πομπώδεις διακηρύξεις και μεγαλοστομίες, που διαψεύστηκαν οικτρά τις αμέσως επόμενες μέρες, καθώς σε ριζικά αντίθετη κατεύθυνση ήταν τα έργα τόσο του ιδίου όσο και των Εγγλέζων.

Να, πώς συνοψίζει τα γεγονότα των πρώτων μεταπελευθερωτικών ημερών και μέχρι το Δεκέμβρη, ο Ν. Κεπέσης, στο βιβλίο του “Ο Δεκέμβρης του 1944″: “Παρ’ όλ’ αυτά και μόνο από τη μελέτη των γεγονότων της περιόδου εκείνης, χωρίς τη βοήθεια των στοιχείων απ’ τα παρασκήνια, που ήλθαν στο φως της δημοσιότητας μεταπολεμικά, βγαίνει το συμπέρασμα, ότι η ανίερη συμμαχία των Αγγλων, της Δεξιάς και του Παπανδρέου, με την καθοδήγηση των πρώτων, δρούσε με βάση ένα “σχέδιο ενέργειας”. Το σχέδιο εκείνο, επεξεργασμένο, όπως φαίνεται, από πριν από τους Αγγλους βασικά, προσαρμοζόταν κάθε τόσο, κάτω από την πίεση των πραγμάτων, χωρίς όμως να παρεκκλίνει από τη βασική του κατεύθυνση.

Το σχέδιο εκείνο, όπως συνάγεται από τη μελέτη όλων των γεγονότων, που διαδραματίστηκαν και τα ζήσαμε, απόβλεπε κυρίως στα εξής:

α. Εξοπλισμός των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν συνεργάτες των καταχτητών.

β. Ενίσχυση των θέσεών τους μέσα στα Σώματα Ασφαλείας, ενώ θα έπρεπε να εκκαθαρισθούν από τα δοσίλογα στοιχεία, όπως προβλέπανε οι συμφωνίες στο Λίβανο και την Καζέρτα.

γ. Τρενάρισμα της δίκης των μεγαλοδοσιλόγων, για να μη βγούνε στη φόρα τόσα και τόσα “άπλυτα”.

δ. Οργάνωση προκλήσεων ενάντια στο λαό και το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ από τις τρομοκρατικές, παρακρατικές οργανώσεις της Δεξιάς, με δολοφονικές και άλλες έκνομες ενέργειες.

ε. Περιορισμό, βαθμιαία, των δικαιωμάτων του ΕΛΑΣ, όπως θα δούμε συγκεκριμένα παρακάτω, μέχρι και του σημείου να αξιώσουν το μονομερή αφοπλισμό και τη διάλυσή του”.

Η συμφωνία Τσόρτσιλ – Χίτλερ

Λαϊκά δικαστήρια και παραδειγματική τιμωρία των συνεργατών του κατακτητή, απαιτούσε ο λαός, αλλά οι Εγγλέζοι και ο Γ. Παπανδρέου είχαν άλλα σχέδια…

Το πλέον, ίσως, χαρακτηριστικό παράδειγμα και απόδειξη συνάμα της ακραία ιδιοτελούς, βαθιά αντιλαϊκής και παντελώς ανήθικης στάσης και τακτικής του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού αποτελεί η σχετική με την Ελλάδα συμφωνία του, με τον Χίτλερ. Προκειμένου να διευκολύνει το “πέρασμα” της Ελλάδας στη βρετανική σφαίρα επιρροής και να δυσκολέψει την προέλαση του σοβιετικού “Κόκκινου Στρατού”, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δε δίστασε να κάνει κάτι μοναδικό στα χρονικά του πολέμου, ενώ αυτός ακόμη συνεχιζόταν.

Να, πώς περιγράφει το γεγονός ο Αλμπερτ Σπέερ, υπουργός της Πολεμικής και Βιομηχανικής Παραγωγής του Χίτλερ, σε συνέντευξή του στον Β. Μαθιόπουλο, που είχε δημοσιευτεί στο “Βήμα” στα 1976 (Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του ίδιου “Ο Δεκέμβριος του 1944″):

“Είμαι αυτήκοος μάρτυρας ενός γεγονότος, που μας είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το φθινόπωρο του 1944. Θυμάμαι συγκεκριμένα ότι ο στρατηγός Γιοντλ, αρχηγός του Γενικού (γερμανικού) Επιτελείου, ήρθε μια μέρα και μου ανέφερε ότι επήλθε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας, που αφορούσε την Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή, πρωτοφανής μέχρι τότε και όπως γνωρίζω ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε όλο τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούσε – όπως, τουλάχιστον, μου είπε ο Γιοντλ – την εκκένωση της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα χωρίς βρετανική ενόχληση. Η συμφωνία αυτή έγινε στη Λισαβόνα και το ποιος είχε την πρωτοβουλία δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά πολύ ψηλότερα, για να μην υπάρξουν ακριτομυθίες. Η πληροφορία για το περίεργο αυτό “τζέντλεμαν αγκρίμεντ” μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου προκάλεσε σε όσους το έμαθαν κατάπληξη. Και, πράγματι, οι Αγγλοι την τήρησαν. Τα γερμανικά πολεμικά και μεταγωγικά σκάφη φορτώθηκαν στρατό από τα ελληνικά νησιά – που εκκένωσαν – πέρασαν, το φθινόπωρο του 1944, ανενόχλητα μπροστά από τα μάτια των Βρετανών και ανάμεσα από τα βρετανικά υποβρύχια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το τίμημα της συμφωνίας, κατά τη γνώμη μου, ήταν να παραχωρήσουν οι Γερμανοί τη Θεσσαλονίκη στους Αγγλους αμαχητί και μ’ αυτόν το τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και, βέβαια, ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δικές του δυνάμεις, που κατείχαν το ελληνικό χώρο”.

Πενήντα και πλέον χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες – χώρια οι 20.000, που έμειναν στην Κρήτη για αρκετό καιρό μετά την απελευθέρωση της χώρας – με όλον το βαρύ οπλισμό τους, κατάφεραν έτσι να αποχωρήσουν από την Ελλάδα, με μόνο αντίπαλο τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Δυνάμεις, που χρησιμοποιήθηκαν στους επόμενους μήνες, όχι μόνο στο ανατολικό μέτωπο, αλλά και στο δυτικό, απέναντι στις βρετανικές και αμερικανικές δυνάμεις. Στοιχείο, που ήταν προφανώς σε γνώση της βρετανικής ηγεσίας, αλλά δε στάθηκε δυνατό να εμποδίσει την άθλια συμφωνία. Είναι κι αυτό ένα γεγονός, που φανερώνει πόσο ήταν αποφασισμένος να κάνει οτιδήποτε ο Τσόρτσιλ, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ιμπεριαλιστικές βρετανικές επιδιώξεις και στόχους.

Πηγή: Ειδικό αφιέρωμα Ριζοσπάστη

Πίσω στα περιεχόμενα

http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/

Aπόπειρα εμπρησμού στο Επιμορφωτικό Κέντρο Βιβλιοθήκη-Αρχείο "ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ",

Aπόπειρα εμπρησμού στο Επιμορφωτικό Κέντρο Βιβλιοθήκη-Αρχείο "ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ",

Καταγγέλλουμε στο λαό ότι στο Χαλάνδρι επιχειρήθηκε τη νύχτα εμπρησμός του Επιμορφωτικού Κέντρου Βιβλιοθήκη – Αρχείο «ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ», το οποίο στεγάζεται στο σπίτι που έχει παραχωρήσει στο ΚΚΕ ο πρώην επίτιμος πρόεδρος του Κόμματος Χ. Φλωράκης.

Ο εμπρησμός επιχειρήθηκε με εμπρηστικό μηχανισμό που οι δράστες πέταξαν στο μπαλκόνι του διώροφου κτιρίου, με προφανή στόχο το χώρο που βρίσκεται η βιβλιοθήκη και μεγάλο μέρος του Αρχείου του ΚΚΕ. Η ανάφλεξη ήταν ταχύτατη, αλλά η πυρκαγιά αποφεύχθηκε χάρη στην παρέμβαση των γειτόνων που έσπευσαν αμέσως να σβήσουν τη φωτιά, ενώ ειδοποίησαν και την πυροσβεστική υπηρεσία, το Κόμμα μας, καθώς και την αστυνομία. 

Υπενθυμίζουμε ότι το ΚΚΕ έχει καταγγείλει και στο παρελθόν ανάλογες προσπάθειες.

Η παραπάνω τρομοκρατική ενέργεια αποτελεί μόνο μία πτυχή της δράσης του παρακράτους που ο λαός έχει γνωρίσει και σε επιθέσεις εναντίον διαδηλωτών. Αυτή η αντιλαϊκή – αντικομμουνιστική προβοκατόρικη δράση ενθαρρύνεται από το γενικότερο αντικομμουνιστικό κλίμα που διαμορφώνεται και στοχεύει στην υποταγή των εργαζομένων για να περάσει η εναντίον τους πολιτική. 

Ο αντικομμουνισμός δεν θα περάσει. Είναι γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι με την τρομοκρατία θα κάμψουν τη δράση του ΚΚΕ. Η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Οι τραμπούκοι εμπρηστές πρέπει να αποκαλυφθούν. 

ΑΘΗΝΑ 01/09/2012 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 1: Εισαγωγή-Προϊστορία

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 1: Εισαγωγή-Προϊστορία

Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας

Αγώνας για μια δίκαιη υπόθεση

Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, όπως και ολόκληρη η χρονική περίοδος 1944-’49 – ίσως, περισσότερο και από αυτή της Εθνικής Αντίστασης – αποτέλεσαν στα κατοπινά χρόνια, και μέχρι σήμερα, το βασικό στόχο της κάθε λογής κατασυκοφάντησης και διαστρέβλωσης από τις αντιδραστικές δυνάμεις του τόπου. Η νίκη τους, στα 1949, τους έδωσε τη δυνατότητα να γράψουν την ιστορία, με το κεφάλι κάτω. Και το έκαναν με περισσή επιμέλεια και φροντίδα, πολλές φορές δε, με ολοφάνερη εκδικητική μανία και μίσος. Μ’ αυτή την “ιστορία” προσπάθησαν να μπολιάσουν τις επόμενες γενιές, να σβήσουν από τις μνήμες τα ιδανικά και τις αξίες της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και προκοπής, που θέριεψαν εκείνη την περίοδο και φλόγισαν τις καρδιές χιλιάδων και χιλιάδων αγωνιστών. Επιχείρησαν να σβήσουν από τα μυαλά και τις καρδιές τα οράματα και τις ελπίδες, που γέννησε αυτή η ίδια η τετράχρονη, νικηφόρα και ομόθυμη συμμετοχή του λαού στο σκληρό και αιματηρό αντιφασιστικό και απελευθερωτικό αγώνα και πάνω απ’ όλα, να σβήσουν τις πολύτιμες, αγωνιστικές παρακαταθήκες των μαχητών και μαχητριών της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Τίποτε, όμως, απ’ όλα αυτά δεν έγινε κατορθωτό. Ευτυχώς, η ιστορία κάθε λαού “γράφεται” και μ’ ένα σωρό άλλους τρόπους, πέρα από τα επίσημα κιτάπια. Πρώτα και κύρια, μέσα στους καθημερινούς του αγώνες και καθώς οι νεότερες γενιές αναζητούν εμπνεύσεις και φωτεινά παραδείγματα στους αγώνες των προηγούμενων. Σε πείσμα της τεράστιας και πολύμορφης εκστρατείας αποσιώπησης, κατασυκοφάντησης και διαστρέβλωσης, το έπος της Εθνικής Αντίστασης και ο κατοπινός, ηρωικός αγώνας των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας αποτέλεσαν την αστείρευτη πηγή φρονηματισμού, πίστης και ελπίδας του ελληνικού λαού και της νεολαίας του στις επόμενες δεκαετίες. Μπροστάρηδες σ’ αυτή την πορεία οι κομμουνιστές. Οπως ήταν μπροστάρηδες και στην περίοδο 1940-’49.

Και η ιστορία στηνόταν σιγά σιγά, μέσα από σκληρούς αγώνες, εμπόδια και δοκιμασίες, ξανά στα πόδια της. Μια ζωντανή και πολυσύνθετη διαδικασία, που συνεχίζεται και σήμερα. Μια προσφορά σ’ αυτή ακριβώς την πορεία αποτελεί και το πολυήμερο αφιέρωμα του “Ρ”, που ξεκινά σήμερα, με αφορμή την επέτειο των πενήντα χρόνων από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ενα αφιέρωμα που ξεκινά με τις χαρούμενες και πανηγυρικές μέρες της απελευθέρωσης από το φασιστικό ζυγό, αφού ταυτόχρονα μ’ έναν ολόκληρο λαό, που έκανε σχέδια και όνειρα, για την οικοδόμηση μιας λαοκρατούμενης Ελλάδας, κλιμακώνονταν συστηματικά και μεθοδικά τα αντιλαϊκά και διχαστικά σχέδια του αγγλικού ιμπεριαλισμού.

Ιδρυση ΔΣΕ

Ανήμερα της έκτης επετείου του ΟΧΙ στον ιταλικό φασισμό και δύο περίπου χρόνια μετά την απελευθέρωση της χώρας από το γερμανοφασιστικό ζυγό, την 28^η Οκτώβρη του 1946, πραγματοποιείται στην Τσούκα των Αντιχασίων σύσκεψη των καπεταναίων διάφορων αντάρτικων ομάδων, που έχουν γίνει καταφύγιο των καταδιωκόμενων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης από τους μοναρχοφασίστες και το αγγλόδουλο καθεστώς. Η ανάγκη του συντονισμού και της ενιαίας καθοδήγησης των ομάδων αυτών έχει γίνει πλέον ολοφάνερη. Το ίδιο ακριβώς θέμα είχε συζητηθεί σε μια ακόμη σύσκεψη των καπεταναίων, που πραγματοποιήθηκε στις 21 Οκτώβρη, στην Ανθρακιά Γρεβενών.

Σ’ αυτή τη δεύτερη σύσκεψη στην οποία πήραν μέρος οι καπεταναίοι Μάρκος, Κίσσαβος (καπετάνιος της Θεσσαλικής I μεραρχίας του ΕΛΑΣ στο τέλος της κατοχής), Κικίτσας (καπετάνιος Πιερίων από την αρχή του κατοχικού αντάρτικου) και Λασσάνης (πολιτικός της 10ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ), αποφασίζεται η συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, με επικεφαλής τον Μάρκο Βαφειάδη. Η απόφαση αυτή θέτει ουσιαστικά τις βάσεις, για τη δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Την ίδια μέρα εκδίδεται και η πρώτη, ημερήσια διαταγή του Γενικού Αρχηγείου, που αναγγέλλει την ίδρυση και έχει ως εξής:

“ΓΕΝΙΚΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΑΝΤΑΡΤΩΝ
ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΓΡΑΦΕΙΟ I
ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. 1
Η στυγνή δίωξη των αγωνιστών και του Δημοκρατικού Λαού από τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό και τα όργανά του, που ανάγκασαν χιλιάδες δημοκράτες να βγούνε στα βουνά για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, οδήγησε στη σημερινή ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος.
Εχοντας υπόψη ότι είναι ώριμη πια η ανάγκη της δημιουργίας συντονιστικού οργάνου για το συντονισμό και την καθοδήγηση του όλου αντάρτικου αγώνα,
Αποφασίζουμε τη δημιουργία του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, στο οποίο θα υπάγονται τα αρχηγεία Ανταρτών Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου, Ρούμελης.
Σταθμός Διοίκησης Γενικού Αρχηγείου
28 Οκτώβρη 1946″.

Η δίχρονη αιματηρή προϊστορία

Πολλά και τραγικά γεγονότα έχουν στο μεταξύ συμβεί στα δύο χρόνια, που προηγήθηκαν της συγκρότησης του Γενικού Αρχηγείου. Γεγονότα, που θα δοθεί η δυνατότητα στον αναγνώστη να τα παρακολουθήσει με μεγαλύτερη πληρότητα στη συνέχεια του αφιερώματος. Εντελώς επιγραμματικά στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να αναφερθούν ορισμένα μόνο στοιχεία.

Αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και αφού είχαν προηγηθεί τα “Δεκεμβριανά” οι Εγγλέζοι, το αγγλόδουλο καθεστώς και οι μοναρχοφασιστικές οργανώσεις – συγκροτημένες από πρώην συνεργάτες των Γερμανών, ακροδεξιά, αντικομμουνιστικά και φασιστικά στοιχεία – εξαπόλυσαν κύμα διώξεων κατά των ΕΑΜιτών, των μαχητών του ΕΛΑΣ, κομμουνιστών και δημοκρατικών πολιτών. Η μαζική και ωμή αυτή τρομοκρατία υποχρέωσε τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης να πάρουν μέτρα, για την προστασία της ίδιας τους της ζωής. Ορισμένοι απ’ αυτούς – ιδιαίτερα αυτοί που αντιλήφθηκαν εγκαίρως ότι ήταν προγραμμένοι και δεν είχαν άλλη επιλογή αυτοπροστασίας – βγήκαν στα βουνά. Αλλοι άοπλοι, άλλοι οπλισμένοι, με όπλα που δεν παρέδωσαν ύστερα από τη Συμφωνία της Βάρκιζας, συγκρότησαν ομάδες με κύριο στόχο την αυτοπροστασία τους, την προστασία των οικογενειών τους και των περιουσιών τους, αλλά και την προστασία του λαού – στο μέτρο βεβαίως του δυνατού – από τη μανία και το δολοφονικό μίσος των μοναρχοφασιστικών συμμοριών. Οι ομάδες αυτές ήταν γνωστές με τα ονόματα ΟΚΔΑ (Ομάδες Καταδιωκόμενων Δημοκρατικών Αγωνιστών) ή ΟΔΕΚΑ (Ομάδες Δημοκρατικών Ενόπλων Καταδιωκόμενων Αγωνιστών). Τέτοιες ομάδες υπήρχαν: Στα Πιέρια και τον Ολυμπο με επικεφαλής τον Τσικιρτζή, στη Θεσσαλία με επικεφαλής τους Κίσσαβο και Καρτσιώτη, στο Βέρμιο με επικεφαλής τον Ακρίτα, στο Πάικο με επικεφαλής τον Σοφιανό, στην Κεντρική Μακεδονία με επικεφαλής τον Στράτο, στα Χάσια, Βόιο και Γράμμο με επικεφαλής τον Υψηλάντη και τον Γιαννούλη, στο Βίτσι με επικεφαλής τον Κεραυνό, στην Ηπειρο με επικεφαλής τον Αχ. Πετρίτη, στη Ρούμελη με επικεφαλής τον Διαμαντή, στη Δυτική Μακεδονία (Πίνδος) με επικεφαλής τον Λασσάνη κ. ο. κ. Οι καπεταναίοι τέτοιων αντάρτικων ομάδων – μετά και τις σχετικές αποφάσεις της 2^ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ – συναντήθηκαν και αποφάσισαν στις 28 Οκτώβρη να συγκροτήσουν το Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών.

Οκτώβρης 1944

Η απελευθέρωση δεν έφερε ξαστεριά

Το καλοκαίρι του 1944 βρίσκει τις δυνάμεις της Εθνικής Αντίστασης σε πλήρη ανάπτυξη και πολύμορφη δράση ενάντια στους φασίστες καταχτητές. Ηδη ένα μεγάλο μέρος της υπαίθρου, ακόμη και συνοικίες μεγάλων πόλεων, είναι περιοχές ελεύθερες, όπου δεν τολμά να εμφανιστεί ο κατακτητής κι έχουν αρχίσει να μπαίνουν τα θεμέλια μιας νέας Ελλάδας. Οικοδομούνται οι θεσμοί της λαϊκής αυτοδιοίκησης και της λαϊκής δικαιοσύνης.

Στις 1 και 2 Σεπτέμβρη συνέρχεται στο Νεοχώρι Ευρυτανίας πανελλαδική σύσκεψη του ΕΑΜ, όπου παραβρέθηκαν – εκτός από ολόκληρη την ΚΕ του ΕΑΜ – πολυμελείς αντιπροσωπείες απ’ όλη τη χώρα, πλην της Κρήτης. Το ψήφισμα της πανελλαδικής σύσκεψης καλεί όλες τις οργανώσεις του ΕΑΜ και ολόκληρο τον ελληνικό λαό, να σταθούν στο πλευρό του ΕΛΑΣ, να στείλουν τα καλύτερα παιδιά για να πυκνώσουν τις γραμμές του, να εντείνουν τη δουλιά για την αποσύνθεση των δυνάμεων του εχθρού, να καταβάλουν πιο επίμονες προσπάθειες για τη διάλυση των προδοτικών σωμάτων.

Ταυτόχρονα, στις 2 Σεπτέμβρη, συγκροτείται η κυβέρνηση “Εθνικής Ενότητας”, υπό τον Γ. Παπανδρέου, σε εφαρμογή της συμφωνίας του Λιβάνου. Στην κυβέρνηση αυτή, η ΠΕΕΑ και το ΕΑΜ αντιπροσωπεύονται με έξι υπουργούς, που ανέλαβαν τα υπουργεία Οικονομικών, Γεωργίας, Εργασίας, Εθνικής Οικονομίας και Δημοσίων Εργων, καθώς και το υφυπουργείο Οικονομικών.

Τις ίδιες μέρες και καθώς ο σοβιετικός στρατός προελαύνει ακάθεκτος στα Βαλκάνια, αρχίζει η σύμπτυξη των γερμανικών δυνάμεων και η αποχώρησή τους από την Ελλάδα, κάτω από τα συνεχή χτυπήματα του ΕΛΑΣ και των ΕΑΜικών οργανώσεων. Την αποχώρησή τους βοηθούν τα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας και διάφορα άλλα αντιδραστικά σώματα (ΠΑΟ, Πούλος, ΕΕΣ, Χωροφυλακή, Ειδική Ασφάλεια, κλπ., με συνολική δύναμη την εποχή εκείνη 34.000 περίπου ανδρών), που έχουν εγκατασταθεί σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου, σε πολλές πόλεις της υπόλοιπης Ελλάδας και σε αρκετές περιοχές της Δυτικής, Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας.

Η απελευθέρωση

Τα μαύρα, όμως, σύννεφα της τετράχρονης περίπου κατοχής έχουν πλέον σκορπίσει. Ο ήλιος της λευτεριάς έχει ανατείλει. Γεγονός, που εκφράστηκε χαρακτηριστικά και με το προσκλητήριο του ΕΑΜ, που μεταδόθηκε, κάτω από τη μύτη των Γερμανών, από το κρατικό ραδιόφωνο της υπόδουλης ακόμη Αθήνας το βράδυ της 23^ης Σεπτέμβρη:

Προσοχή! Προσοχή! Σας μιλάει το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.
Ελληνες, όλοι επί ποδός πολέμου!
Ο ηρωικός ΕΛΑΣ λευτερώνει την αγαπημένη μας πατρίδα. Ηρθε η ώρα να λευτερώσει και την Αθήνα μας.
Εμπρός όλοι, να λευτερώσουμε τους φυλακισμένους αδερφούς μας. Φωτιά και τσεκούρι στους αμετανόητους ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες, μπουραντάδες και τους κρυφούς πολιτικούς αρχηγούς τους.
Κλείστε τ’ αυτιά σας στις προδοτικές διαδόσεις.
Ολοι επί ποδός πολέμου!
Ζήτω το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ!
Ζήτω οι μεγάλοι μας σύμμαχοι!”

Στις 12 Οκτώβρη κι έπειτα από 1.264 μέρες χιτλερικής σκλαβιάς απελευθερώνεται η Αθήνα. Στις 9.45 π.μ. ο μισητός αγκυλωτός σταυρός κατεβαίνει από την Ακρόπολη. Ο λαός, μέσα σε παραλήρημα χαράς, ξεχύνεται στους δρόμους και γιορτάζει την απελευθέρωση. Η πόλη, από τη μια στιγμή στην άλλη μεταμορφώνεται, κολυμπάει στα γαλανόλευκα κι εκατοντάδες χιλιάδες λαού πλημμυρίζουν τους δημόσιους χώρους, χαιρετίζοντας τους ηρωικούς αντάρτες του ΕΛΑΣ, που παρελαύνουν στους δρόμους.

Στις 18 Οκτώβρη έρχεται στην Ελλάδα η υπό τον Γ. Παπανδρέου κυβέρνηση. Σε μια μεγάλη, παναθηναϊκή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, που συγκλονίζεται από τα συνθήματα του ΕΑΜ και του ΚΚΕ και όπου μίλησε ο πρωθυπουργός, εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι – εκφράζοντας και τη θέληση της συντριπτικά μεγάλης πλειοψηφίας ολόκληρου του ελληνικού λαού – διατρανώνουν τη θέλησή τους: Να λυθούν ομαλά και δημοκρατικά όλα τα εσωτερικά προβλήματα. Να κατοχυρωθούν οι σκοποί των αγώνων και των θυσιών του. Να ξεκαθαριστεί ο κρατικός μηχανισμός από το δοσιλογισμό και ενωμένες όλες οι πατριωτικές δυνάμεις, να βαδίσουν μπροστά, προς την αναδημιουργία και την ανοικοδόμηση της χώρας.

Τα διχαστικά σχέδια και οι επιδιώξεις

Ο εγγλέζικος, όμως, ιμπεριαλισμός έχει πάρει από καιρό τις αποφάσεις του κι έχει οριοθετήσει τους δικούς του στόχους. Από το 1943 ακόμη, έχει επεξεργαστεί τη γενικότερη τακτική του, τους στόχους της οποίας περιγράφει με σαφήνεια ένας πολιτικός εκπρόσωπος της Δεξιάς, ο Π. Πιπινέλης. Γράφει συγκεκριμένα: “Μετά τις αποφάσεις της Τεχεράνης αποφασίστηκε η καταπολέμησις του ΕΑΜ διά προσελκυσμού, διαβρώσεως και υπονομεύσεως… Αφού η πραγματική εξουσία εν Ελλάδι είχε κατ’ ανάγκην περιέλθει εις χείρας των κομμουνιστών, έπρεπε να γίνει προσπάθεια “πολιτικής λύσεως”, συνεργασίας δηλαδή μετά των κομμουνιστών και συν τω χρόνω εκτοπίσεώς των”. Και όταν η τακτική αυτή δεν έφερε τους αναμενόμενους, για τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές και την ντόπια πλουτοκρατία, καρπούς προχώρησαν στην ένοπλη επέμβαση, το Δεκέμβρη του 1944. “Λύση”, που την είχαν προετοιμάσει από το 1943 ακόμη, με το διαβόητο σχέδιο “Μάνα”.

Ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός, αφ’ ενός ήθελε την απελευθερωμένη Ελλάδα δέσμια στο άρμα του και αφ’ ετέρου, να αξιοποιήσει τις πολεμικές εξελίξεις στη χώρα, προς όφελος των γενικότερων σχεδίων του και κυρίως, στην καθυστέρηση της προέλασης του σοβιετικού στρατού στα Βαλκάνια και στο ανατολικό μέτωπο γενικότερα. Πλήθος είναι οι αποδείξεις και τα στοιχεία, που τεκμηριώνουν αυτές τις εκτιμήσεις. Χωρίς να είναι οι μοναδικές ή οι πλέον χαρακτηριστικές, αναφέρουμε μόνο τη συμφωνία της Καζέρτας και το σχέδιο “Κιβωτός”, απλά και μόνο, γιατί είναι τα τελευταία παρόμοια γεγονότα, πριν την απελευθέρωση της χώρας και φανερώνουν πόσο συστηματικά και μεθοδικά προωθούσε τους πραγματικούς τους σκοπούς.

Τόσο η Συμφωνία της Καζέρτας (26 Σεπτέμβρη 1944), όσο και το σχέδιο “Κιβωτός” (σχέδιο που επέβαλαν οι Εγγλέζοι στον ΕΛΑΣ από τη συμφωνία της Πλάκας ακόμη) αποσκοπούσαν στους παρακάτω βασικούς στόχους ταυτόχρονα:

• Στη χειραγώγηση, εξασθένιση, υπονόμευση, μέχρι και τη διάλυση των ΕΑΜικών οργανώσεων και κυρίως του ΕΛΑΣ.
• Στην περιθωριοποίηση και αγκίστρωση του ΕΛΑΣ στους ορεινούς όγκους της χώρας και ιδιαίτερα τον αποκλεισμό του από τα μεγάλα αστικά κέντρα.
• Στη διευκόλυνση της αποχώρησης των χιτλερικών δυνάμεων από την Ελλάδα, μαζί και με τον βαρύ οπλισμό τους, ώστε να μεγαλώνουν τα εμπόδια στην προέλαση του σοβιετικού στρατού και ταυτόχρονα, να μην ενισχύονται οι ΕΛΑΣίτικες δυνάμεις.
• Στη διευκόλυνση των ντόπιων αντιδραστικών δυνάμεων, να αποφύγουν τον αφοπλισμό, τη διάλυση και την απαιτούμενη τιμωρία και ακόμη περισσότερο, συγκεντρωνόμενες στα βασικά αστικά κέντρα, να κυριαρχήσουν σ’ αυτά.

Ετσι έχτιζε ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός, από πολύ γρηγορότερα και από τις αρχές του 1944 και μετά – όταν έγινε φανερή πλέον η νικηφόρα τροπή του Β` Παγκόσμιου Πολέμου – πολύ πιο μεθοδικά και συστηματικά, τα θεμέλια των διχαστικών του σχεδίων και επιδιώξεων στην Ελλάδα.

Εθνική Αντίσταση

Ηρωικοί αγώνες και βαριές θυσίες

Η απελευθέρωση της χώρας έβρισκε τον ελληνικό λαό βαριά λαβωμένο, αλλά περήφανο και αισιόδοξο για το αύριο, με το κεφάλι ψηλά. Περηφάνια και πίστη, που τις είχε κερδίσει και κατακτήσει, μέσα στο σκληρό καμίνι της αντιφασιστικής πάλης, καθώς πολέμησε στα ίσια τις σιδερόφρακτες χιτλερικές ορδές και τις υποχρέωσε να εγκαταλείψουν ηττημένες το πεδίο της μάχης. Καθώς πήρε στα δικά του χέρια την υπόθεση της χώρας και συνειδητοποίησε στην πράξη – και μάλιστα, στις πλέον δύσκολες και κρίσιμες στιγμές – τα ανίκητα όπλα της λαϊκής ενότητας και της αλληλεγγύης.

Η τεράστια και ανεκτίμητη αυτή συμβολή ήταν έργο της Εθνικής Αντίστασης και του ΚΚΕ, που αποτέλεσε τον πρωτεργάτη της, τον κύριο οργανωτή, καθοδηγητή και αιμοδότη της.

Το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης αγκάλιαζε τη συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και της νεολαίας του. Αδιάψευστες αποδείξεις γι’ αυτό αποτελούν οι σχετικοί αριθμοί. Πάνω από ενάμισι εκατομμύριο Ελληνες και Ελληνίδες είχαν οργανωθεί στο ΕΑΜ. Στις γραμμές της θρυλικής ΕΠΟΝ, είχαν ενταχθεί 640.000 περίπου νέοι και νέες. Ο ΕΛΑΣ, τακτικός και εφεδρικός, το ΕΛΑΝ και η Λαϊκή Πολιτοφυλακή είχαν στη δύναμή τους, γύρω στους 140.000 άνδρες και γυναίκες.

Εξίσου τεράστιο και μεγαλειώδες ήταν και το έργο του Αντιστασιακού Κινήματος, που δίκαια χαρακτηρίστηκε ως εποποιία. Το ΕΑΜ και οι οργανώσεις του συσπειρώνουν, οργανώνουν και κινητοποιούν τους εργαζόμενους και όλο το λαό. Για τη μάχη της επιβίωσης, τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης και της αποστολής Ελλήνων στα εργοστάσια – κάτεργα της ναζιστικής Γερμανίας, για την οργάνωση συσσιτίων. Μπροστάρης στους ηρωικούς αυτούς αγώνες, η αδούλωτη πάντα Αθήνα.

Ο ΕΛΑΣ έδωσε πάνω από 600 μεγάλες μάχες κατά των κατακτητών και ακόμη περισσότερες μικρότερες. Εξόντωσε και αιχμαλώτισε γύρω στους 30.000 άνδρες των στρατευμάτων κατοχής. Καθήλωσε στο έδαφος της χώρας 12 φασιστικές μεραρχίες, δίνοντας έτσι μια αξιόλογη συμβολή και στη γενικότερη έκβαση του Β` Παγκοσμίου Πολέμου.

Από το 1943, ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει περιοχές της χώρας και την άνοιξη του 1944 έχει απελευθερώσει τα 3/5 του εδάφους της. Στις περιοχές αυτές, για πρώτη φορά παίρνει ο λαός τις τύχες του στα δικά του χέρια. Οργανώνεται η δικιά του, η Λαοκρατική Εξουσία. Ιδρύονται η Λαϊκή Αυτοδιοίκηση και η Λαϊκή Δικαιοσύνη. Η παιδεία παίρνει πραγματικά λαϊκό περιεχόμενο και απλώνει τα φτερά της. Σ’ όλη την απελευθερωμένη Ελλάδα, ο λαϊκός πολιτισμός κατακτά συνεχώς έδαφος. Για πρώτη φορά, σε πολλά μέρη της ανταρτοκρατούμενης υπαίθρου, κάνουν την εμφάνισή τους το θέατρο και οι πολιτιστικές λέσχες. Οργανώνονται χορωδίες και διάφορες άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η Ελληνίδα απελευθερώνεται από τα μέχρι τότε βαριά δεσμά της και συμμετέχει μαζικά και ορμητικά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τις εξελίξεις γενικότερα, γράφοντας χρυσές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού κινήματος.

Βαριές και οι θυσίες

Μεγάλες και βαριές ήταν και οι θυσίες που πρόσφερε ο ελληνικός λαός στον αγώνα για την εθνική απελευθέρωση από το φασιστικό ζυγό και, ταυτόχρονα, στην κοινή συμμαχική υπόθεση της αντιφασιστικής πάλης των λαών. Βαρύς ήταν ο φόρος αίματος. Περισσότεροι από 400.000 οι νεκροί, το 5,6% δηλαδή του συνολικού τότε πληθυσμού της χώρας, από τους οποίους οι 260.000 πέθαναν από την πείνα και οι 50.000 εκτελέστηκαν από τους κατακτητές και τα ντόπια όργανά τους. Ακόμη περισσότεροι οι τραυματίες.

Ανάλογες ήταν και οι καταστροφές του υλικού πλούτου της χώρας, που σε ποσό ισοδυναμούν με 5,7 φορές το προπολεμικό εθνικό εισόδημα (χωρίς ποτέ να έχει γίνει μια πλήρης καταγραφή). Ολέθριες ήταν οι συνέπειες των καταστροφών αυτών και των λεηλασιών από τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Χαρακτηριστική και, τραγική συνάμα, απόδειξη αποτελεί η πορεία της παραγωγής στους κυριότερους κλάδους της βιομηχανίας στον πρώτο μετά την απελευθέρωση χρόνο (1945): Στη μηχανουργία, η παραγωγή έφτασε στο 20% αυτής του 1939, στην κλωστοϋφαντουργία βαμβακιού και μετάξης στο 30%, μαλλιού στο 15%, στη σαπωνοποιία το 60%, στη βυρσοδεψία το 20%, στη χαρτοποιία το 35% και στην παραγωγή τσιμέντου το 12%. Στον αγροτικό τομέα η παραγωγή κυμάνθηκε το 1944 από το 47% μέχρι το 75%.

Το οδικό δίκτυο της χώρας (αστικό και υπεραστικό), μαζί με τα διάφορα τεχνικά έργα (γέφυρες, οχετοί, κλπ.), είχε καταστραφεί κατά 50% περίπου. Τεράστιες ήταν οι καταστροφές και στις οικοδομές. Ολοκληρωτικά καταστράφηκαν 122.000 περίπου οικοδομές, που αποτελούσαν το 7% του συνόλου όσων υπήρχαν το 1940 και μερική καταστροφή είχαν υποστεί άλλες 66.000 περίπου. Στις 600.000 περίπου ανέρχονταν οι άστεγοι.

Και σε όλα αυτά πρέπει να προστεθούν τα όσα άρπαξαν και λεηλάτησαν, με διάφορους τρόπους, οι κατακτητές. Από το κατοχικό “δάνειο”, μέχρι το άδειασμα των τραπεζικών χρηματοκιβωτίων και των αποθεμάτων του κράτους, τα διάφορα προϊόντα, ζώα, μηχανήματα, κοσμήματα, πολύτιμα μέταλλα, ακόμη και έργα τέχνης.

Και όμως, ούτε αυτές οι βαριές και ανυπολόγιστες, ουσιαστικά, θυσίες στο βωμό του αντιφασιστικού αγώνα, το τεράστιο και φοβερά δυσβάστακτο έργο της ανοικοδόμησης, που ορθωνόταν επιτακτικά μπροστά στον ελληνικό λαό, έπαιξε ρόλο στα διχαστικά και αντιλαϊκά σχέδια και επιδιώξεις των Εγγλέζων και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Γι’ αυτούς, πάνω απ’ όλα, έστεκε η καθυπόταξη της Ελλάδας και του λαού της και το αλυσόδεμά τους στα ιμπεριαλιστικά και ταξικά τους συμφέροντα.

Πηγή: Ειδικό αφιέρωμα του Ριζοσπάστη

Πίσω στα περιεχόμενα

http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 49: Η Μάχη στο Βίτσι – Ο ΔΣΕ σημειώνει μια τακτική νίκη και προκαλεί αναταραχή στο αντίπαλο στρατόπεδο

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 49: Η Μάχη στο Βίτσι – Ο ΔΣΕ σημειώνει μια τακτική νίκη και προκαλεί αναταραχή στο αντίπαλο στρατόπεδο

Η μάχη στο Βίτσι

Ο ΔΣΕ σημειώνει μια τακτική νίκη και προκαλεί αναταραχή στο αντίπαλο στρατόπεδο

Οι πολεμικές συγκρούσεις του ΔΣΕ με τον κυβερνητικό στρατό δε γνώρισαν ανάπαυλα μετά τη μεγάλη μάχη του Γράμμου και τον ελιγμό των αντάρτικων δυνάμεων στο Βίτσι. Απεναντίας, ο στρατός της κυβέρνησης των Αθηνών συνέχισε τις επιχειρήσεις του, με σκοπό τη συντριβή του Δημοκρατικού Στρατού. Ετσι, είναι σωστό να θεωρήσει κανείς ότι οι πολεμικές συγκρούσεις στο Βίτσι αποτελούν την τελική φάση των συγκρούσεων στο Γράμμο.

Ο συσχετισμός δυνάμεων

Σ’ όλη τη διάρκεια της μάχης του Γράμμου, στην περιοχή του Βίτσι, υπήρχαν οι εξής δυνάμεις του ΔΣΕ: Μια ταξιαρχία 500 μαχητών, με διάταξη στην Μπέλα Βόντα ως το Πισοδέρι. Η 18η ταξιαρχία, αποτελούμενη από 900 περίπου μαχητές που είχε διάταξη στα υψώματα Βίγλα – Πλατύ – Κούλα, ως την κύρια κορυφή του Βίτσι. Και, τέλος, μια ταξιαρχία από 700 περίπου μαχητές που είχε διάταξη στο συγκρότημα Μάλι Μάδι. Στις δυνάμεις αυτές, μετά τον ελιγμό από το Γράμμο, προστέθηκαν περίπου 6.500 με 7.000 μαχητές. Συνολικά, οι δυνάμεις του ΔΣΕ που έδωσαν τη μάχη στο Βίτσι ήταν περί τις 9.000 μαχητές.

Ο κυβερνητικός στρατός διέθεσε τις εξής δυνάμεις: Την 15η Μεραρχία με τις 46, 63 και 73 ταξιαρχίες της. Την 53η ταξιαρχία της 1ης Μεραρχίας, την 33η ανεξάρτητη Ταξιαρχία που φρουρούσε τη Φλώρινα και την 3η ορεινή Ταξιαρχία που αποτελούσε και την εφεδρική δύναμη του Β` Σώματος Στρατού. Το σύνολο των δυνάμεων του κυβερνητικού στρατού που ρίχτηκε σ’ αυτήν τη μάχη ήταν περί τις 25.000 άνδρες. Ακόμη, χρησιμοποιήθηκαν 7 πεδινές πυροβολαρχίες, 2 πυροβολαρχίες μέσων πυροβόλων, σχεδόν όλη η αεροπορία και πολλά τανκς. Οπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν συντριπτικός σε βάρος του Δημοκρατικού Στρατού.

Τακτική νίκη του ΔΣΕ

Ο κυβερνητικός στρατός επιχείρησε να δώσει το κύριο χτύπημα στις δυνάμεις του ΔΣΕ στο συγκρότημα του Μάλι Μάδι, χωρίς όμως επιτυχία. Οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού αμύνθηκαν ηρωικά και τη νύχτα 9 προς 10 Σεπτεβρίου του 1948 πέρασαν στην αντεπίθεση, υποχρεώνοντας τον αντίπαλο σε άτακτη υποχώρηση, προκαλώντας του σοβαρές απώλειες και αποκομίζοντας άφθονο πολεμικό υλικό. Η 22η Ταξιαρχία του κυβερνητικού στρατού διαλύθηκε και τα τμήματά της πλημμύρισαν πανικόβλητα την Καστοριά.

Η επιτυχία αυτή του ΔΣΕ θα μπορούσε να είναι ακόμη μεγαλύτερη, στρατηγικής σημασίας νίκη, αν υπήρχαν οι απαραίτητες εφεδρείες που θα επέτρεπαν επιχειρήσεις για κατάληψη του χώρου της Καστοριάς και της Φλώρινας.

Η τακτική νίκη του ΔΣΕ στο Βίτσι προκάλεσε αναταραχή στο αντίπαλο στρατόπεδο, όπου και λήφθηκαν μεγάλης έκτασης εκκαθαριστικά μέτρα. Να τι λέει σχετικά ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο του “Αντισυμμοριακός Αγών” (σελ. 453): “Ούτω ολόκληρος η ιεραρχία της 22ας Ταξιαρχίας εγένετο υπαίτιος της διαλύσεως των τμημάτων της και του καταπλημμυρισμού της Καστοριάς διά πανικόβλητων φυγάδων. Και έπρεπε να εξέλθουν συνεργεία εκ των μετόπισθεν της Καστοριάς, διά να περισυλλέξουν ράκη από απόψεως ηθικού και να λειτουργήσουν στρατοδικεία, μόνο κατά των οπλιτών, δι’ επιβολήν κυρώσεων προς παραδειγματισμόν”. Αναφερόμενος στις αιτίες της ήττας του κυβερνητικού στρατού στο Βίτσι, ο Ζαφειρόπουλος, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζει ότι αυτή η ήττα οφείλεται “εις την κατάπτωσιν του ηθικού, οφειλομένην εις τη σωματικήν κόπωσιν του στρατιώτου και εις την ψυχικήν κατάπληξιν την οποίαν υπέστη εκ της διαπιστώσεως εις Βίτσι ότι ο συμμοριτισμός υφίστατο εν πλήρει δράσει και ακμή, εν αντιθέσει προ ό,τι ελέχθη εις αυτόν μετά την πτώσιν του Γράμμου και εγένετο πιστευτόν, ότι ο συμμοριτισμός εξέλειψε πλέον. Επαυσε πλέον ο στρατιώτης να έχη εμπιστοσύνην εις τον εαυτόν του, προς τα όπλα του, προς τους συναδέλφους του, προς τον ηγήτορά του και εκυριαρχείτο από δυσπιστίαν προς τον εαυτόν του και προς όλους” (στο ίδιο, σελ. 456).

Για ανακρίσεις και στρατοδικεία, μετά την ήττα του κυβερνητικού στρατού, μιλάει και ο στρατηγός Θρ. Τσακαλώτος, ο οποίος γράφει σχετικά για την επίδραση που αυτή είχε: “Ο συμμοριτισμός, πληγείς καιρίως εις τον Γράμμον, κατόρθωσε να αναδιοργανωθή εις το Βίτσι και να γίνεται απειλητικός όχι μόνον εις την περιοχήν ταύτην, αλλά και εις όλην τη χώραν, όπου διετήρη ακόμη μικράς εστίας εν δράσει, λόγω της αγκιστρώσεως των δυνάμεών μας εις Βίτσι. Η πλάστιγξ ήρχισε να κλίνη εις βάρος των εθνικών δυνάμεων” (Θρ. Τσακαλώτου: “40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδος”, τόμος β`, σελ. 165).

Τέλος, ο Ε. Αβέρωφ στο βιβλίο του “Φωτιά και Τσεκούρι” (σελ. 368) γράφει για το θέμα: “Οι άνδρες πέταξαν τα όπλα τους και, καταληφθέντες από πανικό, εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και έσπευσαν προς την Καστοριά. Στις παρυφές της πόλεως, τμήματα με καλό ηθικό, που είχαν εν τω μεταξύ ειδοποιηθή, έφραξαν το δρόμο των φυγάδων. Συνελήφθησαν από τη Στρατιωτική Αστυνομία και παραπέμφθησαν αμέσως σε έκτακτα στρατοδικεία, δηλαδή σε δικαστήρια που αποτελούντο πρωτίστως από αξιωματικούς μη ανήκοντες στη στρατιωτική δικαιοσύνη, συνήθως από αξιωματικούς εν εκστρατεία. Εβδομήντα οκτώ φυγάδες εξετελέσθησαν εκείνες τις ημέρες. Ηταν όλοι μαχηταί του Γράμμου”.

Ακόμη και ο Βαν Φλιτ…

Στη συνέχεια, ο Ε. Αβέρωφ αναφέρεται και σε άλλα μέτρα που πήρε το κυβερνητικό στρατόπεδο και οι Αμερικανοί για την ανόρθωση του στρατού τους. Αναφέρει σχετικά: “Ο Σοφούλης, παρά τα 88 του χρόνια, πήγε αεροπορικώς στην Καστοριά, επισκέφθηκε τα τμήματα, μίλησε στους στρατιώτες. Ο υπουργός των Στρατιωτικών, ένας από τους καλύτερους βουλευτάς του Λαϊκού Κόμματος, ο Γεώργιος Στράτος, και ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου έκαμαν το ίδιο. Ο αρχηγός της Αμερικανικής Αποστολής Βαν Φλιτ, που είχε παρακολουθήσει και όλες τις μάχες, τους εμιμήθη. Ο τελευταίος όμως παρά λίγο να δημιουργήση ένα σοβαρό επεισόδιο. Στην Καστοριά, σε συγκέντρωση ανώτερων αξιωματικών, κατηγόρησε το Στρατό ότι χρησιμοποίησε την αμερικανική βοήθεια χωρίς να συντρίψει τον εχθρό, και διερωτήθη αν δεν έμενε πλέον στους Αμερικάνους παρά να αναχωρήσουν… Ευτυχώς για τον Στρατό, οι ανησυχίες έφτασαν πολύ πιο πέρα από τον στρατηγό Βαν Φλιτ. Περί τα μέσα Οκτωβρίου, ο υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Μάρσαλ, που διέθετε τόσο κύρος, συνοδευόμενος από τον Αμερικανό υπουργό Εθνικής Αμύνης και αρκετούς βοηθούς του, έφθανε στην Αθήνα για να εξετάση επί τόπου την κακή πορεία των επιχειρήσεων. Ο γράφων πιστεύει ότι γνωρίζει πως η ερώτηση “πρέπει να φύγουμε;”, αν και τους ήταν ενοχλητική, είχε τεθή από ορισμένους υψηλά ισταμένους Αμερικανούς. Αλλά η απάντηση του Μάρσαλ υπήρξε κατηγορηματική: δεν έπρεπε να φύγουν” (στο ίδιο, σελ. 393 – 394).

Η δράση του ΔΣΕ σε άλλες περιοχές

Στο διάστημα της μεγάλης μάχης στη Βόρεια Πίνδο και στο χώρο του Βίτσι, οι δυνάμεις του ΔΣΕ ανέπτυξαν αξιόλογη δραστηριότητα στις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας. Συνοπτικά αυτή η δραστηριότητα έχει ως εξής: Η ταξιαρχία των σαμποτέρ του ΔΣΕ, με επικεφαλής τον Α. Αγγελούλη (Βρατσάνος), ανέπτυξε σαμποταριστική δράση στο υψίπεδο της Κοζάνης, προκαλώντας καταστροφές στις συγκοινωνίες του αντιπάλου, παρακωλύοντας σοβαρά τη μεταφορά εφοδιασμού και έμψυχων δυνάμεών του στο μέτωπο, προκαλώντας πτώση του ηθικού των φαντάρων. Στη Θεσσαλία, τμήματα της 1ης Μεραρχίας τον Αύγουστο και Σεπτέμβρη του 1948 πραγματοποίησαν επιτυχείς επιθέσεις σε χωριά και κωμοπόλεις της περιοχής (Ζάρκο, Τσιότι, Φαρκαδώνα κ.ά.), ενώ χτύπησαν με επιτυχία και αστικά κέντρα. Στις 23 – 24/8 μπήκαν στα Τρίκαλα, στις 5 – 6/9 κατέλαβαν τον Τύρναβο και στις 14 με 15/9 μπήκαν στην Αγιά. Ακόμη χτυπήθηκαν η Καλαμπάκα και η Λάρισα. Τη δράση αυτή στη Θεσσαλία διεύθυνε ο Κ. Καραγιώργης.

Κατά τη διάρκεια της μάχης στο Βίτσι, ο κυβερνητικός στρατός επιχείρησε την τρίτη εκστρατεία του για την κατάληψη του ορεινού όγκου Μουργκάνα της Βορειοδυτικής Ηπείρου. Η επίθεση, σύμφωνα με τις κυβερνητικές πηγές, έγινε με τις 74, 75 και 76 ταξιαρχίες της 8ης Μεραρχίας, την 35η ταξιαρχία της 10ης Μεραρχίας, 4 τάγματα Εθνοφρουράς, μια ίλη ιππικού, ενώ χρησιμοποιήθηκαν και 60 πυροβόλα. Οι δυνάμεις του ΔΣΕ ήταν 4 τάγματα. Η εκστρατεία αυτή του κυβερνητικού στρατού άρχισε στις 28 Αυγούστου 1948 και τελείωσε στις 16/9 του ιδίου έτους. Ο ΔΣΕ αμύνθηκε σκληρά και ηρωικά, αλλά στο τέλος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την περιοχή. Οι δυνάμεις του στις 16 προς 17 Σεπτέμβρη ελίχθηκαν προς τα Ζαγόρια κι από κει στο Γράμμο.

Στην Πελοπόννησο, με επικεφαλής τον Στέφανο Γκιουζέλη, ο ΔΣΕ ανέπτυξε αξιόλογη δραστηριότητα. Να πώς περιγράφει αυτή τη δραστηριότητα ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο του “Αντισυμμοριακός Αγών” (σελ. 502): “Η αλλαγή της καταστάσεως, ήτις εδημιουργήθη εκ των επιτυχιών των συμμοριακών δυνάμεων, εδημιούργησεν ευνοϊκάς συνθήκας δι’ αποφασιστικοτέραν δράσιν και ανάπτυξιν του συμμοριτισμού. Πράγματι, εσυνεχίσθη η δράσις του συμμοριτισμού εις όλην την έκτασιν της Πελοποννήσου. Ωργανώθησαν σαμποτάζ εις τας οδικάς και σιδηροδρομικάς αρτηρίας, με αποτέλεσμα τη συχνήν διακοπήν των συγκοινωνιών. Εξετελέσθησαν επιτυχώς επιχειρήσεις, διά των οποίων εγένεντο κύριοι μεγάλων περιοχών. Ούτω διά των μαχών Παπαδούς και Κρεσταίνων και διά της καταλήψεως της Ανδριτσαίνης εκυριάρχησαν εις την περιοχήν της Ολυμπίας. Διά των μαχών εις τα Καβάσιλα, Λεχαινά, Ανδραβίδα περιόρισαν τας εθνικάς δυνάμεις εις τα δύο κέντρα του Πύργου και της Αμαλιάδος του Νομού Ηλείας. Διά της μάχης της Χαλανδρίτσης επεκράτησαν εις την Αχα`ϊαν και επεξέτειναν τη δράσιν των μέχρι των προθύρων των Πατρών. Εις την ορεινήν Κορινθίαν εξουδετέρωσαν ορισμένα σημεία στηρίγματος και επεξέτειναν τον έλεγχόν των μέχρι Κορίνθου – Αργους – Ναυπλίου. Εξησφάλισαν εις τη Νότιον Πελοπόννησον την πρωτοβουλίαν μετά τας επιτυχίας των εις τη Βόρειον Πελοπόννησον και τας μάχας του Μαλέβο και της Νεδούσης του Ταϋγέτου”.

Αναγκαία διευκρίνιση

Μια επιστολή της Ηρώς Μπαρτζώτα

Από την Ηρώ Μπαρτζώτα, σύντροφο του Βασίλη Μπαρτζώτα, πήραμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω σημείωμα, σχετικά με το αφιέρωμα για τα 50χρονα του ΔΣΕ, ευχαριστώντας την ταυτόχρονα για την παρέμβασή της.

“Αγαπητοί σύντροφοι,

στο 50ό μέρος του δημοσιεύματος “Για τα 50 χρόνια του ΔΣΕ”, αναφέρεται ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε ανυπόγραφο στο περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός”, τεύχος 9/1949. Το άρθρο είναι το κεντρικό του τεύχους αυτού με τίτλο: “Η εξέλιξη της κατάστασης και τα καθήκοντα του ΔΣΕ”. Ως πιθανός συγγραφέας αναφέρεται ο Ν. Ζαχαριάδης.

Η αλήθεια είναι ότι συγγραφέας είναι ο Βασίλης Μπαρτζώτας. Σας στέλνω φωτοτυπημένες σελίδες από ένα τετράδιο, που άφησε ο Β. Μπαρτζώτας, όπου αναφέρονται ό,τι έχει γράψει στη ζωή του, από το 1927 ως το 1979. Αυτό για την ιστορική αλήθεια και μόνο.

Χρόνια σας πολλά και πολλές επιτυχίες για το καλό του λαού μας.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Ηρώ ΜΠΑΡΤΖΩΤΑ”.

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του “Ρ”

Περιεχόμενα

http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/

Γελοίοι...

Γελοίοι...

Στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής δημοσιεύτηκε περισπούδαστο άρθρο του αναπληρωτή καθηγητή και γνωστού θεράποντα της ορθής σκέψης Μαραντζίδη, όπου μεταξύ άλλων διαβάζουμε και τα εξής:

*

«Αν κάτι εντυπωσιάζει πραγματικά τα τελευταία χρόνια είναι πως ο μετακομμουνιστικός κόσμος, οι χώρες δηλαδή που εξήλθαν ή εξέρχονται από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, σημαδεύουν όλο και περισσότερο με την παρουσία τους τις διεθνείς εξελίξεις. Περίπου το ένα τρίτο του πλανήτη, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο, τώρα καταλαμβάνει νέα θέση. Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση έφερε τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής (...) Τελικά, από μια παράξενη ειρωνεία της ιστορίας, είναι ο καπιταλισμός που απελευθέρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις αλυσίδες τους (...) Οι μετακομμουνιστικές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς»...

***

Ας δούμε τώρα, στα 20 και πλέον χρόνια μετά, το είδος της «εντυπωσιακής μετάβασης» για την οποία πανηγυρίζουν οι «σοφοί» πέριξ των εφοπλιστών

και ας τα κωδικοποιήσουμε για να διαπιστώσουμε πώς μετριέται η «ελευθερία» και η «δημοκρατία» της ανατροπής, πρώτα και κύρια στην ίδια την πρώην Σοβιετική Ενωση, στη σημερινή Ρωσία.

*

Στη Ρωσία, λοιπόν, εκεί όπου οι Πούτιν και Μεντβέντεφ έχουν διακηρύξει την «οριστική ρήξη» με το σοβιετικό παρελθόν και όπου

- στο πλαίσιο του καπιταλιστικού παρόντος -

το άθροισμα των περιουσιών των 400 πλουσιότερων «ολιγαρχών» Ρώσων φτάνει το μισό και πλέον του ΑΕΠ της χώρας,

συμβαίνουν τα εξής:

*

1) Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ο πληθυσμός της Ρωσίας, λόγω της εκτίναξης της θνησιμότητας, έχει μειωθεί κατά 10 εκατομμύρια. Υπολογίζεται, δε, ότι η μείωση του πληθυσμού μέχρι το 2025 θα φτάσει τα 18 εκατομμύρια και μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 26 εκατομμύρια.

«Οι διαστάσεις και η άνευ προηγουμένου αύξηση της θνησιμότητας και η χειροτέρευση της υγείας του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι τόσο σημαντικές που εμφανίστηκε η απειλή της εθνικής ασφάλειας της χώρας»,

ήταν το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε πριν μια διετία η 10η Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας, που δημοσίευσε τα συμπεράσματά της σε άρθρο υπό τον τίτλο «Αργός θάνατος»...

Το ποσοστό θνησιμότητας στη Ρωσία είναι τόσο υψηλό ώστε να συγκρίνεται με εκείνο των χωρών της Αφρικής.

Τα αίτια της αυξανόμενης θνησιμότητας αποδίδονται στην κατάρρευση του συστήματος Υγείας, της Πρόνοιας, στην κακή διατροφή και στην υπαγωγή των Ρώσων σε καθεστώς στρεσογόνων καταστάσεων, όπως η ανεργία...

*

2) Σύμφωνα με τις μελέτες που ολοκληρώθηκαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η γεννητικότητα στη Ρωσία από το 1987 μειώθηκε κατά 2 φορές, η θνησιμότητα αυξήθηκε κατά 1,5 φορές, ο αριθμός των θανάτων ξεπερνούσε σταθερά τον αριθμό των γεννήσεων κατά 2,5 φορές. Στη Ρωσία η μεγάλη θνησιμότητα του ικανού για εργασία πληθυσμού από αφύσικες αιτίες είναι κατά 2,5 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις προηγμένες χώρες και κατά 1,5 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Σε μια σειρά περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας η διάρκεια ζωής των ανδρών δεν ξεπερνάει τα 55 - 56 χρόνια.

Ο μέσος όρος για το σύνολο της χώρας ήταν μετά την πτώση του σοσιαλισμού τα 61,4 χρόνια - πιο χαμηλό από το προσδόκιμο ζωής των ανδρών στο Μπαγκλαντές!

Για σύγκριση:

Η μέση διάρκεια ζωής των ανδρών το 1961 ήταν 64 χρόνια και των γυναικών 72 χρόνια.

*

3) Σύμφωνα με τους επιστήμονες γιατρούς της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας,

«οι συνέπειες των γκορμπατσοφικο-γελτσινικο-πουτινικών μεταρρυθμίσεων οδήγησαν στο γεγονός ότι μέσα σε 10 χρόνια (1989 - 1999) όλες οι κατηγορίες ασθενειών στη Ρωσία αυξήθηκαν κατά 15,4%».

*

4) Ακόμα ένας αριθμός που συγκλονίζει:

Μόνο από τη μαζική έξαρση του αλκοολισμού που σημειώθηκε μετά την ανατροπή, σε διάστημα μιας 20ετίας στη Ρωσία έχασαν τη ζωή τους πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι!

Για σύγκριση:

Στα 10 χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν 12.000 στρατιωτικοί. Με άλλα λόγια,από το αλκοόλ πέθαναν στη μετασοβιετική Ρωσία κατά 250 φορές περισσότερα άτομα από τις στρατιωτικές απώλειες που είχε σε 10 χρόνια η Σοβιετική Ενωση στο Αφγανιστάν.

Επίσης:

Μόνο τη δεκαετία 1999 - 2009, όπως καταγράφεται από την υπηρεσία του ΟΗΕ, ο αριθμός των ναρκομανών αυξήθηκε κατά 60%, στη σημερινή Ρωσία υπάρχουν πάνω από 1,5 εκατομμύριο χρήστες ηρωίνης και τα κέρδη των εμπόρων ναρκωτικών ξεπερνούν ετησίως τα 75 δισ. δολάρια, αφού η Ρωσία έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη αγορά ηρωίνης με το 20% του παγκόσμιου εμπορίου του συγκεκριμένου «προϊόντος» να διενεργείται στο έδαφός της...

*

5) Τρομακτικά είναι τα στοιχεία για τη θνησιμότητα των παιδιών και μητέρων.

Η θνησιμότητα των παιδιών στον πρώτο χρόνο της ζωής τους είναι κατά 2 - 3 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.

Ο παιδικός πληθυσμός, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 12,3%. Η μητρική θνησιμότητα στη Ρωσία είναι κατά 5 - 10 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.

*

6) Η «σπουδαία», κατά ορισμένους, μεταβατική διαδικασία από το σοσιαλισμό στην άγρια «οικονομία της αγοράς» και στους «δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς», συνοδεύτηκε, κατά την πρώτη μόνο δεκαετία, από πρωτοφανή στην ιστορία αύξηση των κοινωνικών νοσημάτων, όπως είναι η φυματίωση, η σύφιλη, η ναρκομανία, οι μολυσματικές ηπατίτιδες.

Η θνησιμότητα από φυματίωση σε σύγκριση με το 1990 αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Από το 1990 έως το 1997 η νοσηρότητα από σύφιλη αυξήθηκε κατά 64 φορές.

Ας σημειωθεί ότι στο πλαίσιο του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα μόλις χρόνια της νεαρής Σοβιετικής Ενωσης εξαλείφθηκαν οι μολυσματικές ασθένειες.

*

7) «Εξαρση της φτώχειας στη Ρωσία» είναι ο τίτλος με τον οποίο περιγράφεται στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα.

Σύμφωνα με τη ρωσική στατιστική υπηρεσία «Ροστάτ», στο πρώτο τρίμηνο του 2011 ο αριθμός των Ρώσων, τα εισοδήματα των οποίων δεν ξεπερνάνε το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, αυξήθηκε κατά 2,3 εκατομμύρια.

Ετσι, ο αριθμός των ανθρώπων που ζούνε - επισήμως - κάτω από τα όρια της φτώχειας έφτασε τα 22,9 εκατομμύρια ανθρώπους, που αποτελούν το 1/6 του πληθυσμού της Ρωσίας.

*

8) Από τα μεγαλύτερα θύματα της ανατροπής στη Σοβιετική Ενωση, και όχι μόνο, ήταν τα παιδιά. Η ίδια η διευθύντρια της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, η Κάρολ Μπέλαμι, είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί, παρουσιάζοντας την έκθεση του 2004, ότι

«η οικονομική ανάπτυξη (σ.σ. μετά το 1990) στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ απέκλεισε τα παιδιά».

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία (και πάλι της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ), ένα στα τρία παιδιά στη σημερινή Ρωσία ζει κάτω των ορίων της φτώχειας, στις ρωσικές πόλεις κυκλοφορούν πάνω από 2 εκατομμύρια «παιδιά του δρόμου», ενώ πάνω από 700.000 παιδιά βρίσκονται σε ιδρύματα, «παρατημένα» από τις οικογένειές τους.

Και κάτι ακόμα:

Κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία εξαφανίζονται πάνω από 30.000 παιδιά, τα οποία είτε καταλήγουν στη «βιομηχανία» λευκής σαρκός, την παιδική πορνεία, είτε θυσιάζονται στο εμπόριο οργάνων...

*

Ολα αυτά είναι πράγματι «εντυπωσιακά».

Εντούτοις, ποτέ δε θα γίνουν τόσο «εντυπωσιακά» όσο «εντυπωσιακή» είναι η γελοιότητα εκείνων που τα βαφτίζουν μετάβαση στην... «ελευθερία» και στη «δημοκρατία».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ