Θολά τα όρια...

Δεν μας εκπλήσσει η ευκολία με την οποία αστικά κόμματα, πολιτικά πρόσωπα και άλλοι φορείς μεταπηδούν με αφορμή το Σκοπιανό από τον κοσμοπολιτισμό στον εθνικισμό και τούμπαλιν. Είναι χαρακτηριστική η αντιπαράθεση που κλιμακώθηκε την περασμένη βδομάδα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, με αφορμή και τη διοργάνωση του συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαρήγαγε παλιότερες δηλώσεις στελεχών της ΝΔ, υπενθυμίζοντας ότι ο ίδιος σήμερα διαπραγματεύεται με άξονα τις δικές της θέσεις. Από την άλλη, η ΝΔ αξιοποίησε μέχρι και ρεπορτάζ της «Αυγής» του 1992, το οποίο αποθέωνε τα τότε εθνικιστικά συλλαλητήρια. Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ «δικαιώνει» τη γραμμή του επικαλούμενος παλιότερες θέσεις της ΝΔ, ενώ η ΝΔ «δικαιώνει» τη δική της τοποθέτηση, επικαλούμενη παλιότερες παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ... Τι αποδεικνύει αυτή η ανταλλαγή θέσεων; Οτι δεν υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσα στον εθνικισμό και στον κοσμοπολιτισμό. Και ότι διαχρονικός οδηγός για τις θέσεις που παίρνουν οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου είναι τα συμφέροντά του και το πώς αυτά διασφαλίζονται καλύτερα.

... κάτω από την ίδια ομπρέλα

 

Αλλωστε, και οι ίδιοι οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου δεν έκρυψαν ότι θέλουν την ευρωΝΑΤΟική ολοκλήρωση στα Βαλκάνια, ενώ κάποιοι, όπως οι συνεργάτες του ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, συμμετείχαν στα συλλαλητήρια για να δυναμώσει η διαπραγματευτική ισχύς της κυβέρνησης... Αντίστοιχες είναι και οι παρεμβάσεις παραγόντων, όπως ο τέως πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Ν. Μέρτζος, που τη δεκαετία του '90 ήταν στην πρώτη γραμμή ενάντια στη χρήση του όρου «Μακεδονία» από την ΠΓΔΜ, ενώ σήμερα επιχειρηματολογεί υπέρ της διευθέτησης με «σύνθετη ονομασία». Επιβεβαιώνεται και από αυτή τη σκοπιά ότι το πλαίσιο της «διαπάλης» ανάμεσα στους «ονοματολόγους» είναι συγκεκριμένο, ότι η ομπρέλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι δεδομένη και ότι κάτω από αυτή ξεδιπλώνεται όλη η γκάμα των καυγάδων, είτε για τη διαδικασία, είτε για τη «συγκυρία», πάντως ποτέ για την ουσία.

Πακέτα

 

«Λύση - πακέτο» λένε κυβέρνηση και άλλα αστικά επιτελεία ότι αναζητείται για το θέμα της ΠΓΔΜ. Και εννοούν «πακέτο» τη διευθέτηση του ονοματολογικού με την ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ώστε να προχωρήσουν περαιτέρω τα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, στον ανταγωνισμό τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως και για να τρέξουν τα σχέδια τους σε ό,τι αφορά την Ενέργεια, τις Μεταφορές κ.ο.κ. Μέσα εκεί αναζητεί η εγχώρια αστική τάξη τη «γεωστρατηγική αναβάθμισή» της. Ανάλογη «λύση», λένε, αναζητείται και σε ό,τι αφορά την «επόμενη μέρα» στην καπιταλιστική οικονομία, όπου το «υβριδικό μνημόνιο» που ετοιμάζεται θα περιλαμβάνει «πακέτο» τις ευκολίες πληρωμής για το κρατικό χρέος (για να δανείζεται το κεφάλαιο με ευνοϊκότερους όρους) με τις «ασφαλιστικές δικλίδες», που σημαίνει μνημόνιο διαρκείας για το λαό. Μάλιστα, από διάφορες πλευρές, αυτά τα δύο παρουσιάζονται ως «πακέτο» (και είναι), αφού όπως λένε ο στόχος της γεωστρατηγικής αναβάθμισης συμβάλλει στην ανάκαμψη του κεφαλαίου, και το ανάποδο: Η ανάκαμψη αυτή αποτελεί όρο ώστε η Ελλάδα να παίξει το ρόλο που διεκδικεί στα ευρωατλαντικά σχέδια. Επικίνδυνοι σχεδιασμοί και αντιλαϊκή πολιτική είναι δηλαδή πακέτο, με το ίδιο περιεχόμενο, τη στρατηγική και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, και ως τέτοια πρέπει να τα απορρίψει ο λαός.

Ξέχασαν;

 

Ορισμένες οργανώσεις και εφημερίδες που αυτοαποκαλούνται «αριστερές» εξαπολύουν μύδρους ενάντια σε παλιούς συνοδοιπόρους τους, επειδή με τη συμμετοχή τους στο συλλαλητήριο νομιμοποιούν την ακροδεξιά. Αλήθεια, όμως, δεν θυμούνται τους εαυτούς τους να κάνουν το ίδιο στις πλατείες των «αγανακτισμένων», όπου διαδήλωναν πλάι πλάι με χρυσαυγίτες και άλλους εθνικιστές; `Η μήπως είναι μακριά ο καιρός που η κυβέρνηση χαριεντιζόταν στο φακό με τους χρυσαυγίτες βουλευτές, στις «πατριωτικές» εξορμήσεις Καμμένου - Βίτσα στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου; Η κοντή μνήμη και τα ανομήματα των άλλων δεν ξεγράφουν τη «θολούρα» που καλλιέργησαν και οι ίδιοι με τη στάση τους στο λαό, ψαρεύοντας στα θολά νερά του «αντιμνημόνιου».

Ξέπλυμα

 

Να ξεπλύνει τη στάση του Συνασπισμού στο Σκοπιανό, την περίοδο της εθνικιστικής έξαρσης και των συλλαλητηρίων, προσπαθεί η κυριακάτικη «Αυγή» σε άρθρο της με τίτλο «Ο Κύρκος, το "Μακεδονικό" και η παραποίηση της Ιστορίας». Εκεί διαβάζουμε για την περίοδο του 1992 ότι «πράγματι, ο ΣΥΝ συμμετείχε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, πράγματι, ο Κύρκος είχε δηλώσει αμέσως μετά ότι "επρόκειτο για μια τεράστια λαϊκή εκδήλωση, που τη χαρακτήρισε η έντονη ευαισθησία απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης των συνόρων της ελληνικής Μακεδονίας, πλαστογράφησης της Ιστορίας, υφαρπαγής της ιστορικής κληρονομιάς"», αλλά το 1993, στο βιβλίο του «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού», παραδέχεται ότι «ήταν βασικό λάθος η απολυτοποίηση της σημασίας του ονόματος». Θυμίζουμε ότι στο συλλαλητήριο εκείνο, ο Κύρκος είχε πει το αλησμόνητο «πλην Λακεδαιμονίων», κατηγορώντας το ΚΚΕ που δεν πήρε μέρος στον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής. Κι ενώ ο Κύρκος εμφανίζεται να ...μετανοεί σε ό,τι αφορά τα συλλαλητήρια και την ονοματολογία, η αντίληψη του ίδιου και του Συνασπισμού για τις γενικότερες εξελίξεις στα Βαλκάνια και τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών φαίνεται να μην αλλάζει καθόλου, αφού κριτήριο παραμένει το συμφέρον της αστικής τάξης. Ετσι, στο βιβλίο του ο Κύρκος εκφράζει ανησυχίες για το κατά πόσο η Ελλάδα διαθέτει «εθνική στρατηγική», ώστε η χώρα να μην «περιέλθει ποτέ σε απομόνωση» και να μη «βρεθεί ποτέ μόνη», σε μια φάση που «οι ισορροπίες διαμορφώνονται και ανατρέπονται ταχύτατα». Σταθερός ο καημός τους, είτε ασπάζονταν τον εθνικισμό είτε επιχειρηματολογούσαν υπέρ των «κοσμοπολίτικων» διευθετήσεων στα Βαλκάνια, με ενεργό ρόλο της Ελλάδας.

Ριζοσπάστης

Τότε που οι Κομμουνιστές στη Γαλλία εμπόδιζαν τους φασίστες να Μπουν στη βουλή:

 

Σας θυμίζει Κάτι ?

....Τότε που κάποιοι λυσσάξατε για την στάση του ΚΚΕ στη πλατεία Συντάγματος Απέναντι στα φασιστοειδή κ τους προβοκάτορες:

Σαν σήμερα: Στις 6 Φεβρουαρίου του 1934 πάνω από 20 χιλιάδες ένοπλοι φασίστες προσπάθησαν να διεισδύσουν στη Βουλή και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια στο Παρίσι.

ΓΑΛΛΙΑ 1934: Ο λαός τσακίζει τους φασίστες

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας 1930-1940 την κεντρική θέση στην πολιτική ζωή της Γαλλίας την κατείχε ο αγώνας εναντίον του φασισμού.

Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση και τρέμοντας μπροστά στην οξυνόμενη ταξική πάλη, το γαλλικό μεγάλο κεφάλαιο παραδειγματίστηκε από την ιταλική και τη γερμανική αστική τάξη και άρχισε να προσανατολίζεται ολοένα και πιο πολύ προς το φασισμό.

Οι μεγιστάνες του κεφαλαίου (Κοτί, ντε Βαντέλ και άλλοι), οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και η Καθολική Εκκλησία άρχισαν να χρηματοδοτούν φανερά τις φασιστικές οργανώσεις, όπως τους «Πύρινους Σταυρούς», τη «Γαλλική Δράση», τη «Γαλλική Αλληλεγγύη», την «Εθνική Καθολική Ομοσπονδία», τα φιλοφασιστικά αθλητικά σωματεία και τις φασιστικές οργανώσεις της νεολαίας.

Τους φασίστες τους χρηματοδοτούσαν ειδικά ταμεία της κυβέρνησης. Με τις φασιστικές οργανώσεις συνδέονταν πολλοί υπουργοί. 

Τα φασιστικά ένοπλα τμήματα είχαν στη διάθεσή τους μεγάλες ποσότητες οπλισμού. 

Οι παρακρατικές ομάδες των «Πύρινων Σταυρών» είχαν ακόμη και 150 αεροπλάνα. Στήριγμα της φασιστικής αντίδρασης ήταν τα πολιτικά κόμματα του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1934 πάνω από 20 χιλιάδες ένοπλοι φασίστες προσπάθησαν να διεισδύσουν στη Βουλή και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια στο Παρίσι.

Οι λαϊκές μάζες, με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, έφραξαν το δρόμο στους φασίστες: 25 χιλιάδες εργαζόμενοι ξεχύθηκαν αμέσως στους δρόμους της πρωτεύουσας.

Κάτω από την πίεση των μαζών η κυβέρνηση Νταλαντιέ έδωσε διαταγή στην αστυνομία να δράσει. 

Οι άντρες της garde municipal (παλιά ονομασία της δημοκρατικής φρουράς του Παρισιού) και η αστυνομία, με στήριγμα τη βοήθεια των εργαζομένων, διέλυσαν τους φασίστες και εκμηδένισαν τη στάση.

Τη στιγμή εκείνη το Κομμουνιστικό Κόμμα απευθύνθηκε στους εργάτες και στους υπαλλήλους του Παρισιού και τους κάλεσε στις 9 Φεβρουαρίου σε μαζική αντιφασιστική διαδήλωση.

Η διαδήλωση αυτή είχε τεράστια έκταση. Οι φάλαγγες των εργαζομένων με σύνθημα «Κάτω ο φασισμός» πέρασαν από την Πλατεία της Δημοκρατίας ως το σταθμό της Ανατολής. Στις 12 Φεβρουαρίου, με πρόσκληση και πάλι του Κομμουνιστικού Κόμματος, πραγματοποιήθηκε γενική απεργία ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο, στην οποία πήραν μέρος 4,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι.

Στη φωτογραφία αντιφασιστική διαδήλωση στο Παρίσι, στις 12 Φεβρουαρίου 1934.

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Ανδρέας Παπανδρέου: Ο “αποστάτης του τροτσκισμού” που άλωσε το εργατικό κίνημα

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Αν η Μεταπολίτευση ήταν ΠΑΣΟΚ και έκλεισε τον κύκλο της μαζί του, η προσωπικότητα που την σημάδεψε όσο κανείς ήταν αναμφίβολα ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η ιστορία μπορεί να ακολουθούσε παρόμοια βήματα και χωρίς αυτόν, αλλά σταμάτησε στο πιο χαρισματικό άτομο που θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο κάποιες τάσεις: την εμφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας και την ενσωμάτωση του ριζοσπαστισμού (που όσο εντυπωσιακός ήταν, εξίσου θεαματικά “εξαϋλώθηκε” σταδιακά…)

Η διαδρομή του Παπανδρέου έχει πολλά ενδιαφέροντα κεφάλαια που και μόνο η ονομαστική τους αναφορά θα έπιανε μεγάλη έκταση:
-Η πρώτη του εμφάνιση στα κοινά με τη σύλληψή του από τη δικτατορία του Μεταξά και τον Ανδρέα να προδίδει τους συντρόφους του στην τροτσκιστική ομάδα που συμμετείχε (μαζί με τον Καστοριάδη μεταξύ άλλων) για να κερδίσει ως αντάλλαγμα την ελευθερία του.

-Η φυγή του στο εξωτερικό, η θητεία στο αμερικάνικο ναυτικό, η αμερικάνικη υπηκοότητα, η απουσία του απ’ όλα τα σημαντικά γεγονότα της δεκαετίας του 40′ -που δεν τον εμπόδισε να καπηλευτεί το ιστορικό τους φορτίο.

-Η σύνδεσή του με το κόμμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, τους κύκλους του Κένεντι και κεϊνσιανούς οικονομολόγους, όπως ο Γκαλμπρέιθ ο πρεσβύτερος, που συνδιαμόρφωσαν τη σκέψη του και τη θεωρία του “πατερναλιστικού καπιταλισμού”.


-Η επιστροφή του στην Ελλάδα μετά από πρόσκληση του Καραμανλή! Η αντιφατική σχέση με τον πατέρα του (το “γέρο της αστικής δημοκρατίας”) κι η προσπάθειά του να ξεφύγει από τη σκιά του, μετακινούμενος σε πιο “αριστερές, ριζοσπαστικές” θέσεις.

-Τα Ιουλιανά, η υπόθεση “Ασπίδα” κι η χούντα των συνταγματαρχών, που στο παπανδρεϊκό αφήγημα ήταν απλώς η ετεροχρονισμένη απάντηση του συστήματος στις μαζικές κινητοποιήσεις των Ιουλιανών και το φόβο που προκάλεσε στα κυρίαρχα στρώματα.

-Η αντιδικτατορική δράση από το εξωτερικό, το ΠΑΚ ως πρόδρομος του ΠΑΣΟΚ, ο ηγεμονισμός κι οι ελιγμοί που τορπίλιζαν κάθε πιθανότητα αντιδικτατορικής ενότητας, υπηρετώντας ωστόσο πιστά το προσωπικό πολιτικό σχέδιό του.

-Η διορατική εκτίμηση ότι χρειάζεται ένα νέο πολιτικό μόρφωμα -κι όχι μια απλή ανακαίνιση της Ένωσης Κέντρου- κι ότι υπήρχε το έδαφος για ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που εναρμονιζόταν με τα δυτικά πρότυπα, αν και αρχικά είχε καταγγελτική στάση ενάντια στις συμβιβαστικές τάσεις της “Σοσιαλιστικής Διεθνούς” και πασπάλιζε με μαρξιστικές κορόνες και ριζοσπαστικά συνθήματα τον πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ.

-Τα αντι-ιμπεριαλιστικά συνθήματα (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο), η εναντίωση στις βάσεις του θανάτου και την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, η υπόσχεση για σχετικό δημοψήφισμα, που ξεχάστηκε από την “κυβέρνηση της Αλλαγής” μαζί με πολά άλλα, αφού είχε εξαργυρωθεί εκλογικά κι είχε παίξει το ρόλο της.

-Η εκλογική λεηλασία της βάσης του ΕΑΜικού κόσμου κι η ελλιπής, κουτσουρεμένη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης -που έφερε όμως πολλά ψηφαλάκια στο ΠΑΣΟΚ, με τις αντιστασιακές συντάξεις.

-Οι μικρές αλλαγές που δεν έφεραν την Αλλαγή, λειτούργησαν όμως αποπροσανατολιστικά για το “άθροισμα των δυνάμεων της Αλλαγής”, το στόχο της “πραγματικής Αλλαγής” (με κατεύθυνση το σοσιαλισμό) κοκ.

-Οι κλαδικές, τα ρουσφέτια, η άλωση του εργατικού κινήματος και το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ, ο μαζικός εκμαυλισμός συνειδήσεων που πισωγύρισε θεαματικά το μαζικό κίνημα και το έστειλε σπίτι του.


-Η προσπάθεια άλωσης του τύπου, που δεν είχε αντίστοιχο αίσιο τέλος για το ΠΑΣΟΚ. Το σκάνδαλο Κοσκωτά ως απόρροια, που γκρέμισε προσωρινά τον Παπανδρέου από την εξουσία -ή μάλλον από την κυβέρνηση, όπως είπε κι ένας όψιμος μαθητής του.



-Η παραπομπή στο ειδικό δικαστήριο και το αφήγημα για το “βρώμικο 89′” που μεταξύ πολλών άλλων ξεχνάει βολικά ότι συμμετείχε και το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη οικουμενική, το Νοέμβρη του ίδιου έτους, αφήνοντας στην άκρη τις “αρχές” του περί μη συνεργασίας με τη Δεξιά.

-Η “άγρια, κινηματική” αντιπολίτευση και η γρήγορη επάνοδος στην κυβέρνηση, όπου δεν υπήρχαν περιθώρια για “φιλοσοβιετικό χαρτί”, “κίνημα Αδεσμεύτων” και λοιπούς ελιγμούς, παρά μόνο για φραστικές διαφοροποιήσεις και τοποθετήσεις, σαν κι αυτήν για το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, με αφορμή τη FYROM (παρά την εξασθένισή του, η ρητορική δεινότητα παραμένει).



Καταγγέλλουμε, ανησυχούμε, θα δώσουμε μάχες, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος…

Κάτι τέτοια τον έκαναν αγαπητό στην ηγεσία του Σύριζα, που δεν τον φτάνει βέβαια ούτε στο δαχτυλάκι του. Και τον έβαλαν στο στόχαστρο φιλελέδων κι αστών αναλυτών που χρειάζονται πλέον ένα διαφορετικό αφήγημα και παρουσιάζουν την οκταετία της Αλλαγής, ως τη μητέρα όλων των κακών: από το χρέος ως το λαϊκισμό…


Εϊναι όμως το λιγότερο “αχαριστία” να μην αναγνωρίζουν τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε στο σύστημα σε μια κρίσιμη για αυτό καμπή. Κι αν μη τι άλλο, η παρουσία του -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στο προσκήνιο σήμερα δείχνει την εμβέλεια της προσωπικότητάς του -κι αυτός δεν υπάρχει λόγος να μην το αναγνωρίζουμε.

Μπούρδες

Όπως είναι ήδη γνωστό σε όλους, από την πρωτομαγιά οι πλειστηριασμοί για χρέη προς το δημόσιο θα γίνονται ηλεκτρονικά και όχι στις αίθουσες των πρωτοδικείων. Ήδη γίνονται ηλεκτρονικά οι πλειστηριασμοί για χρέη προς τις τράπεζες. Το συγκεκριμένο μέτρο αποτελεί ένα από τα αναρίθμητα προαπαιτούμενα των περίφημων αξιολογήσεων και αποσκοπεί τόσο στην επιτάχυνση των διαδικασιών όσο και στην πλήρη εξουδετέρωση των λαϊκών αντιδράσεων.

Μια πρώτη προσπάθεια της κυβέρνησης να στηρίξει τους πλειστηριασμούς έγινε από τον υπουργό δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή, ο οποίος επιχείρησε να περάσει νόμο που προέβλεπε εξοντωτικές ποινές για όσους παρακώλυαν τις σχετικές διαδικασίες διαμαρτυρόμενοι ή καταλαμβάνοντας τις δικαστικές αίθουσες. Βέβαια, το νομοσχέδιο αποσύρθηκε μπροστά στην λαϊκή κατακραυγή αλλά αυτό μικρή σημασία έχει πλέον.

Σύμφωνα με τον νόμο, η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) έχει δικαίωμα να κατασχέσει και να εκπλειστηριάσει ακίνητο για οφειλή μεγαλύτερη των πεντακοσίων ευρώ. Σημειωτέον ότι ο Κώδικας Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων δεν προβλέπει το παραμικρό για την πρώτη κατοικία. Συνεπώς, όποιος χρωστάει έστω 501 ευρώ στο δημόσιο, κινδυνεύει να δει στο σφυρί ακόμη και την πρώτη του κατοικία.

Κάπου εδώ, η κυβέρνηση προσπαθεί να πετάξει την μπάλλα στις εξέδρες, βομβαρδίζοντάς μας με ένα σωρό μπούρδες. Ενδεικτικά:

Μπούρδα Νο 1: Το δημόσιο θα προστατεύσει την πρώτη κατοικία και την μικρή ιδιοκτησία, πλην όμως με τρόπο που δεν θα δημιουργεί πρόβλημα στο τραπεζικό μας σύστημα.
- Ωραία και εύσχημη διατύπωση για να μη πεις ευθέως ότι πρώτα νοιάζεσαι για τις τράπεζες κι ύστερα για την φτωχολογιά. Αφού είναι δεδομένο ότι τα κόκκινα δάνεια συνιστούν πρόβλημα για τις τράπεζες, πώς διάβολο θα προστατεύσεις τους κόκκινους δανειολήπτες; Εκτός αν έχεις βρει λύση στο πρόβλημα πώς θα χορτάσει ο σκύλος χωρίς να φάει την πίτα. Όσο για την περίφημη συμφωνία που υπάρχει τάχα με τους τραπεζίτες, είναι μόνο για γέλια. Όπως όλες οι συμφωνίες τέτοιου είδους. Σαν κι εκείνη του Σαμαρά, ας πούμε, που είχε συμφωνήσει με τους εφοπλιστές να δώσουν κάτι παραπάνω ως φόρο.

Μπούρδα Νο 2: Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι το δημόσιο δεν πρόκειται ποτέ να κατασχέσει και να εκπλειστηριάσει πρώτη κατοικία.
- Κοντεύω τα 60 και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχουν οι κυβερνητικές δεσμεύσεις. Θέλετε να κάνετε κάτι, κύριοι; Νομοθετήστε! Έχετε και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την εξουσία, οπότε δώστε στις δεσμεύσεις σας ισχύ νόμου. Όσο δεν υπάρχει νόμος, ο οποιοσδήποτε υπάλληλος της ΑΑΔΕ είναι υποχρεωμένος να κατασχέσει ακόμη και την πρώτη κατοικία όποιου χρωστάει, αλλιώς κινδυνεύει να πάει κατηγορούμενος για απιστία και για παράβαση καθήκοντος. Τα μόνα που υπάρχουν σήμερα είναι:
(α) μια εγκύκλιος του 2010, η οποία προτρέπει (προσοχή: προτρέπει, δεν επιβάλλει) εντελώς αόριστα τους διευθυντές των ΔΟΥ να μην εκπλειστηριάζουν κύριες κατοικίες οφειλετών, "εφόσον υπάγονται στην κατηγορία των λαϊκών κατοικιών" και
(β) ένα έγγραφο της ΑΑΔΕ προς τις ΔΟΥ, με ημερομηνία 26/10/2017, σύμφωνα με το οποίο "δεν υφίσταται υποχρέωση έκδοσης προγράμματος πλειστηριασμού" (προσοχή: "δεν υφίσταται υποχρέωση", όχι "απαγορεύεται") για "κύρια και μοναδική κατοικία", η αξία της οποίας "δεν απέχει σημαντικά (άλλη αοριστία εδώ) από τα όρια για την απαλλαγή Φόρου Μεταβίβασης Ακινήτου".

Μπούρδα Νο 3: Αφού το δημόσιο δεν βγάζει στο σφυρί τα σπίτια των φτωχών, όποιοι παρεμποδίζουν πλειστηριασμούς, ουσιαστικά προστατεύουν τα ακίνητα των πλουσίων.
- Πρόκειται για μπουρδολόγημα που έχει υποστηριχτεί κατ' επανάληψη και από τους "έγκυρους" αναλυτές των Μέσων μαζικής Εξαπάτησης. Με άλλα λόγια, δηλαδή, η κυβέρνηση προσπαθεί να πάρει λεφτά από τους πλούσιους αλλά εμείς οι ηλίθιοι πάμε και μπλοκάρουμε τα πρωτοδικεία και δεν την αφήνουμε!

Ας μείνουμε λίγο σ' αυτό το τελευταίο, το οποίο υπερβαίνει τα όρια του απλού μπουρδολογήματος. Πάμε να ρίξουμε μια ματιά στον ιστότοπο της ΑΑΔΕ, να δούμε μερικά εύγλωττα στοιχεία από την "Παρακολούθηση Φορολογικής και Τελωνειακής Διοίκησης 2017". Ο σύνδεσμος που σας δίνω ανοίγει ένα υπολογιστικό φύλλο (excel), από το οποίο απέκοψα -και προσάρμοσα- τους δυο πίνακες που συνοδεύουν αυτό το κείμενο.

Ο πρώτος πίνακας δείχνει την φορολογική συμμόρφωση των ελλήνων, δηλαδή, πόσοι πληρώνουν εμπρόθεσμα τους φόρους τους. Όπως φαίνεται, υπάρχει μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα τόσο στο συνολικό όσο και στα επί μέρους ετήσια ποσοστά της τελευταίας πενταετίας. Αυτό σημαίνει ότι παρά την αύξηση των φόρων, οι φορολογούμενοι εξακολουθούν να ανταποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο. Συνεπώς, καταρρίπτεται το επιχείρημα ότι οι φόροι αυξάνονται επειδή οι πολίτες έπαψαν να πληρώνουν.

Σύμφωνα με τον δεύτερο πίνακα, στις 31/12/2017 υπήρχαν 4.068.857 οφειλέτες του δημοσίου. Απ' αυτούς, 1.050.077 βρίσκονται "υπό αναγκαστικά μέτρα είσπραξης" και για άλλους 1.744.115 "δύναται να ληφθούν αναγκαστικά μέτρα είσπραξης". Για να καταλαβαινόμαστε, αντικαταστήστε την περίφραση "αναγκαστικά μέτρα είσπραξης" με την απλή λεξούλα "κατάσχεση". Δηλαδή, στις 31/12/2017 από τους 4.068.857 οφειλέτες, οι 2.794.192 (οι έξι στους δέκα) είτε έχουν υποστεί είτε κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να υποστούν κατάσχεση.

Σε άλλο σημείο του ιστοτόπου της, η ΑΑΔΕ προβαίνει σε "Δημοσιοποίηση οφειλετών με χρέη άνω των 150.000 €". Η λίστα περιλαμβάνει 8.864 ονόματα φυσικών προσώπων και 14.051 εταιρείες, με συνολικές οφειλές 98,148 δισ. ευρώ. Με δεδομένο ότι το σύνολο των οφειλών προς το δημόσιο ανέρχεται σε 101 δισ. περίπου,
- 22.915 φορολογούμενοι χρωστούν κάπου 98 δισ. ευρώ και
- 4.045.942 φορολογούμενοι χρωστούν τα υπόλοιπα 3 δισ. ευρώ, ήτοι κατά μέσον όρο λιγώτερα από 750 ευρώ ο καθένας. Απ' αυτούς, περισσότεροι από τους μισούς αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της κατάσχεσης, οπότε έχουμε κάθε δικαίωμα να πιστεύουμε ότι γίνονται κατασχέσεις ακόμη και για 501 ευρώ.


Κι επειδή παραμπλέξαμε με τα νούμερα, ας πάμε να ανακεφαλαιώσουμε και να κλείσουμε. Παρά τις μπούρδες που ακούγονται από άσχετους ή από ψεύτες, η αλήθεια είναι ότι η αριστερή διακυβέρνηση δεν διστάζει να βάλει στο σημάδι ακόμη και τους πεινασμένους. Αρκεί αφ' ενός να μη κινδυνεύσουν οι τράπεζες και αφ' ετέρου να μαζευτεί το πρωτογενές πλεόνασμα για το οποίο καμαρώνει ο πρωθυπουργός μας. 

Το άρθρο του Κ. Σκολαρίκου για τη διάσπαση του ΚΚΕ το 68′

06-02-2018

Μια σύνοψη του ιστορικού υπόβαθρου και πλαισίου για όποιον επιθυμεί να αποφύγει στερεότυπες διαπιστώσεις και να καταλήξει σε χρήσιμα για το εργατικό-λαϊκό κίνημα συμπεράσματα.

Κατιούσα

Αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε από το Ένθετο Αφιέρωμα της Εφημερίδας των Συντακτών για τα 50 χρόνια από τη διάσπαση του ΚΚΕ, στη 12η Ολομέλεια του 1968, το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Κώστα Σκολαρίκου για το ιστορικό πλαίσιο και τα σύγχρονα διδάγματα των γεγονότων της εποχής.

Ιστορικό πλαίσιο και σύγχρονα διδάγματα -12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1968)

Μια σύνοψη του ιστορικού υπόβαθρου και πλαισίου για όποιον επιθυμεί να αποφύγει στερεότυπες διαπιστώσεις και να καταλήξει σε χρήσιμα για το εργατικό-λαϊκό κίνημα συμπεράσματα.




Στη 12η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ συντελέστηκε η οργανωτική διάσπαση του ΚΚΕ και στη συνέχεια δημιουργήθηκε το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού”. Ωστόσο, στις διάφορες πολιτικές εξιστορήσεις, στα επετειακά αφιερώματα κ. λπ. αμελώς φωτίζονται ή και συσκοτίζονται οι παράγοντες που οδήγησαν σε αυτήν, προς όφελος αφηγήσεων που επιχειρούν να την παρουσιάσουν ως διαμάχη “ανανεωτικών”-“δογματικών”, ακόμα και ως συνέπεια παθογενειών σύμφυτων με την “Αριστερά”.

Μια σύνοψη του ιστορικού υπόβαθρου και πλαισίου της 12ης Ολομέλειας είναι απαραίτητη για όποιον επιθυμεί να αποφύγει στερεότυπες διαπιστώσεις και να καταλήξει σε χρήσιμα για το εργατικό-λαϊκό κίνημα συμπεράσματα. Η 12η Ολομέλεια συνιστά αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής εξίσωσης, βασικότεροι συντελεστές της οποίας ήταν:

1. Η διαπάλη στο εσωτερικό του ΚΚΕ αναφορικά με την εξέλιξη της ταξικής πάλης την κρίσιμη δεκαετία του 1940, οπότε οι εργατικές-λαϊκές μάζες βγήκαν στο ιστορικό προσκήνιο, φτάνοντας να αμφισβητήσουν την υπόσταση της καπιταλιστικής εξουσίας. Η διαπάλη διεξαγόταν μετά το τέλος του αγώνα του ΔΣΕ (1949) σε πρωτόγνωρες συνθήκες στρατιωτικής ήττας, πολιτικής προσφυγιάς της πλειονότητας των μελών και στελεχών του ΚΚΕ και μακρόχρονης εξορίας-φυλάκισης ή παράνομης δράσης όσων παρέμειναν στην Ελλάδα. Συνδεόταν με την οργανωτική συγκρότηση και δράση του ΚΚΕ σε συνθήκες παρανομίας. 
Ταυτόχρονα, συνδεόταν με στρατηγικές επεξεργασίες του ΚΚΕ (Σχέδιο Προγράμματος 1953), οι οποίες, παρά τις αντιφάσεις τους, αποτελούσαν βήμα προς τα μπρος, αφού προσδιόριζαν την επερχόμενη επανάσταση ως σοσιαλιστική.

2. Η κατάσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ως αναπόσπαστο μέρος του οποίου δρούσε το ΚΚΕ.

Α) Στο πλαίσιο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1919-1943), την περίοδο του Μεσοπολέμου, θεωρήθηκε απαραίτητο για τις περισσότερες χώρες το ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στην καπιταλιστική και τη σοσιαλιστική εξουσία και σε αυτή την κατεύθυνση υιοθετήθηκε ο σχηματισμός αντιφατικών κυβερνήσεων συνεργασίας των κομμουνιστών με αστικές δυνάμεις.

Β) Στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, υπερίσχυσε η τάση που εξέφραζε τις κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες αντιδρούσαν στην επέκταση και εμβάθυνση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής (κολχόζνικοι αγρότες, διευθυντικά στελέχη στην αγροτική παραγωγή και βιομηχανία κ.ά.). Επίσης, το συνέδριο γενίκευσε τη  γραμμή της “ειρηνικής συνύπαρξης” ιμπεριαλισμού-σοσιαλισμού, που επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων για τη δυνατότητα μακρόχρονης συμβίωσής τους και συνδυάστηκε με την πρόταξη της θέση περί της δυνατότητας “κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό”.

Γ) Η επιδίωξη “κοινοβουλευτικού περάσματος” σε συνδυασμό με τη στρατηγική των ενδιάμεσων κυβερνήσεων (αντιμονοπωλιακών κ.ά.) οδήγησε τα Κ.Κ. των καπιταλιστικών κρατών στη συνεργασία με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (και όχι μόνο), με σκοπό την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και την υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων που θεωρητικά θα επέτρεπαν τον ταξικό αναπροσανατολισμό αρχικά του αστικού κράτους και στη συνέχεια της καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας. Επρόκειτο για τις βάσεις του λεγόμενου “ευρωκομμουνιστικού” ρεύματος.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η 6η Ολομέλεια (1956) αποφάσισε την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη από τη θέση του γενικού γραμματέα, ενώ η 7η Ολομέλεια (1957) τον διέγραψε από το ΚΚΕ. Σε ανάλογο κλίμα, η προγραμματική διακήρυξη της 7ης Ολομέλειας έθεσε ως στόχο την Εθνική Δημοκρατική Αλλαγή, με ένα κυβερνητικό πρόγραμμα σε συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης και με αστικά κόμματα.

Οι αποφάσεις επέδρασαν και στην οργανωτική ανασυγκρότηση του ΚΚΕ. Η Α’ Συνδιάσκεψη της ΕΔΑ (1956), που είχε συγκροτηθεί ως συνασπισμός κομμάτων, αποφάσισε τη μετατροπή της σε ενιαίο κόμμα, ενώ η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1958) αποφάσισε την αυτοδιάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και τη διάχυση των μελών τους στην ΕΔΑ, στο όνομα της διευκόλυνσης της δράσης. Έτσι, εγκαταλείφθηκαν οι προσπάθειες για την ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και ακυρώθηκε η οργανωτική αυτοτέλεια του ΚΚΕ στα όρια μιας ρεφορμιστικής στρατηγικής.

Τα αρνητικά αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Έτσι, δυνάμεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, που μέχρι πρότινος είχαν συμπαραταχθεί με στελέχη της φραξιονιστικής ομάδας Παρτσαλίδη-Ζωγράφου-Δημητρίου κ.ά., άρχισαν να συνειδητοποιούν το πρόβλημα από τη διάλυση του ΚΚΕ. Σε αυτή τη βάση, η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1965) αποφάσισε τη λήψη πρωτοβουλιών για την de facto νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Ωστόσο δε διασφαλίστηκε η εφαρμογή της, η οποία συναντούσε την αντίδραση στελεχών του κόμματος που υιοθετούσαν “ευρωκομμουνιστικές” θέσεις.

Η επιβολή της απριλιανής δικτατορίας άλλαξε τα δεδομένα, διότι:

1. Η απουσία κομματικών οργανώσεων διευκόλυνε τα κατασταλτικά χτυπήματα της δικτατορίας, ενώ δυσχέρανε την ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος σε συνθήκες δικτατορίας.

2. Η απαγόρευση δράσης της ΕΔΑ αντικειμενικά ακύρωσε το κυριότερο επιχείρημα υπέρ της διάλυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων.
Παράλληλα, ο “ευρωκομμουνισμός” ωρίμασε ως αστικό πολιτικό ρεύμα. Τα “ευρωκομμουνιστικά” κόμματα αμφισβήτησαν την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, απαρνήθηκαν το μαρξισμό-λενινισμό ως καθοδηγητική αρχή των αποφάσεών τους και τη δικτατορία του προλεταριάτου ως επιδιωκόμενη εξουσία, αποδέχτηκαν την καπιταλιστική δημοκρατία και εξουσία, συμφιλιώθηκαν με τις διεθνείς αξιώσεις της αστικής τους τάξης και τη συμετοχή της στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ κ.λπ.), ενώ εναρμονίστηκαν και με την καπιταλιστική κριτική στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ανάλογη ήταν η στάση όσων στελεχών του ΚΚΕ υιοθετούσαν τις “ευρωκομμουνιστικές” επεξεργασίες.

Σε αυτές τις συνθήκες, αποδείχτηκε πως το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών του ΚΚΕ, παρά τις αδυναμίες του στη διαμόρφωση επανστατικής στρατηγικής, ποτέ δεν αποδέχτηκε υποχωρήσεις αρχών. Η 12η Ολομέλεια διαδραμάτισε θετικό ρόλο, διότι:

1. Εξασφάλισε την ιστορική συνέχεια του ΚΚΕ, την οργανωτική του αυτοτέλεια, παρά τις αντιφάσεις που συνέχισαν να υπάρχουν στη στρατηγική του ΚΚΕ.
2. Έφερε στην πρώτη γραμμή την υπεράσπιση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

3. Μέσω της ανασυγκρότησης των κομματικών οργανώσεων και τη συγκρότηση σε συνέχεια της ΚΝΕ ανακόπηκε η φθίνουσα οργανωτική πορεία του ΚΚΕ και πολλοί νέοι κομμουνιστές εντάχθηκαν στο ΚΚΕ και συνέβαλαν στην άνοδο του αντιστασιακού κινήματος ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Εξάλλου, με τις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας συμπαρατάχθηε η μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών κρατούμενων και των πολιτκών προσφύγων και σε μια πορεία η πλειονότητα των μελών και οπαδών της ΕΔΑ.

4. Καλλιέργησε κομμουνιστικά αντανακλαστικά απέναντι στον οπορτουνισμό και στο “ευρωκομμουνιστικό” ρεύμα. Αυτά μαζί με άλλους ιστορικούς και πολιτικούς παράγοντες συνέβαλαν στη διάσωση του χαρακτήρα του κόμματος και κατά τη διάρκεια της περιόδου 1989-1991, την εποχή της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων και της σχεδιασμένης προσπάθειας διάλυσης του ΚΚΕ από στελέχη του ίδιου, της ΕΑΡ και άλλων σοσιαλδημοκρατών.

Από την άλλη πλευρά, το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού” ακολούθησε τη γενική πορεία των “ευρωκομμουνιστικών” κομμάτων. Για ένα διάστημα καμουφλάρισε με κομμουνιστική φρασεολογία τις σοσιαλδημοκρατικές του θέσεις, ενώ σύντομα ολοκλήρωσε τη μετάλλαξή του και την ένταξή του στο αστικό πολιτικό σύστημα. Η υποστήριξη ενός “σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο” αποδείχτηκε το πρόσχημα για την ενσωμάτωση στο απάνθρωπο πλαίσιο του σύγχρονου καπιταλισμού.

Διόλου τυχαία, λοιπόν, οι του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι ιδεολογικοί απόγονοι του “ΚΚΕ Εσωτερικού” πρωτοστατούν σήμερα στα αντεργατικά-λαϊκά μέτρα, προσφέροντας χρήσιμες υπηρεσίες στην καπιταλιστική εξουσία και τους διεθνείς συμμάχους της. 

Είχαν προηγηθεί οι ομογάλακτοί τους σε κυβερνήσεις συνεργασίας χωρών ή κρατιδίων στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Δανία, τη Γερμανία κ.λπ. (βλ. κυβερνήσεις Πρόντι, Ντ’ Αλέμα, Μιτεράν, Ζοσπέν κ.ά.)

Τα μεγάλα ψέματα των χρυσάβγουλων για τον Μεταξά:

του Νίκου Μόττα

Τα τελευταία χρόνια, άλλοτε με αφορμή την επέτειο επιβολής της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας και άλλοτε εξαιτίας των εορτασμών της 28ης Οκτωβρίου, έχει κάνει την εμφάνιση του στα μέσα ενημέρωσης μια προσπάθεια εξωραϊσμού του ιστορικού ρόλου του δικτάτορα Ι.Μεταξά. 

Η προσπάθεια αυτή επιχειρεί να περάσει τις εξής δύο λαθροχειρίες ως δήθεν ιστορικές αλήθειες: Πρώτον, ότι το περήφανο «Όχι» στους ιταλούς εισβολείς το είπε ο Μεταξάς εξ’ ονόματος όλου του ελληνικού λαού και κατά δεύτερον, ότι η μεταξική δικτατορία… πρωταγωνίστησε στη δημιουργία «κοινωνικού κράτους» και «κοινωνικών μεταρρυθμίσεων» (8ωρο, ΙΚΑ, ρύθμιση αγροτικών χρεών, συλλογικές συμβάσεις κ.α.).

Σε αυτήν την εξόφθαλμη διαστρέβλωση της Ιστορίας πρωτοστατεί ασφαλώς ο φασιστικός εσμός των πολιτικών απογόνων του Μεταξά οι οποίοι πίνουν νερό στο όνομα του. Λίγα χρόνια πριν, τα ηνία της εξύμνησης του δικτάτορα κατείχε ο ΛΑ.Ο.Σ. (όπου «ανδρώθηκαν» πολιτικά οι αντικομμουνιστές «Γεωργιάδηδες» και «Βορίδηδες» της σημερινής ΝΔ), ενώ σήμερα στο ρόλο αυτό πρωτοστατεί η ναζιστική-εγκληματική Χρυσή Αυγή. Προκειμένου μάλιστα να υπερασπιστούν τον ιδεολογικό τους πρόγονο, τα φασιστοειδή κάνουν συχνά αναφορές στο δήθεν «κοινωνικό κράτος» και τις «κοινωνικές μεταρρυθμίσεις» της περιόδου του Μεταξά. Προς αυτήν την κατεύθυνση, παρουσιάζουν μια σειρά κοινωνικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης (8ωρο, συλλογικές συμβάσεις, λειτουργία του ΙΚΑ, αγροτικά χρέη κλπ.) ως… έργο της μεταξικής δικτατορίας! Πρόκειται για άλλο ένα χυδαίο ψέμα της ναζιστικής-γκεμπελικής προπαγάνδας που επιχειρεί να «βγάλει λάδι» μια απ’ τις πλέον μαύρες και αποκρουστικές περιόδους της ελληνικής ιστορίας του 20ου αιώνα.

Η «4η Αυγούστου», η δικτατορία του Ι.Μεταξά, ήταν ένα βαθιά αντικομμουνιστικό, αστικό, ταξικό κράτος. Αποτελούσε την πολιτική έκφραση των συμφερόντων της τότε αστικής τάξης της χώρας στο πολιτικό επίπεδο. Ο ίδιος ο Μεταξάς σε ομιλίες του σημείωνε μεταξύ άλλων πως μέριμνα του καθεστώτος του ήταν «η αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας διά το σύνολον της κοινωνίας…» και προσέθετε:«Εστηρίξαμεν το αστικόν καθεστώς της Ελλάδος και του εδώσαμεν να εννοήσει ότι το πρώτον καθήκον ενός τιμίου και πραγματικού πατριωτικού αστικού κόσμου, είναι, το να είναι αλληλέγγυος με τους δύο κλάδους, τον κόσμον τον εργατικόν και τον κόσμον τον αγροτικόν και εζητήσαμεν από τους αστούς, από τους βιομήχανους… θυσίας τας οποίας ο αστικός κόσμος μας τας έδωσε προθύμως» (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», «Π.Λ.Ε.», 1967, σελ. 104).

Κατά την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου προχώρησε με γρήγορους ρυθμούς, ενώ ενισχύθηκε ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους στην οικονομία, καθώς και η στενότερη σύνδεση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, όπως έχουν αποδείξει οικονομικοί μελετητές της περιόδου (Μ.Μαϊλη, Από την 4η Αυγούστου ως τις μέρες μας, Σύγχρονη Εποχή, 2009, σελ.28).

Είναι ψευδής ο ισχυρισμός των απολογητών του Μεταξά ότι το καθεστώς της 4ης Αυγούστου καθιέρωσε το 8ωρο και την κυριακάτικη αργία. Η καθιέρωση του 8ωρου έγινε με το νόμο 2269 το 1920, με τη νομοθετική κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας. Για να εφαρμοστεί σταδιακά χρειάστηκαν οι πολύχρονοι, συχνά αιματηροί αγώνες των εργατών με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές. Ποτάμια αίματος χύθηκαν στις συγκρούσεις των εργατών με το αστικό κράτος. Η δε κυριακάτικη αργία είχε καθιερωθεί από το 1911. Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μεταξά ήταν να καταργήσει την κυριακάτικη αργία και το κυριακάτικο μεροκάματο να δίνεται στο κράτος για την… «Εθνική Αμυνα».

Ένα άλλο χοντροκομμένο ψέμα των νοσταλγών της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας είναι η δήθεν «καθιέρωση αδείας μετ’ αποδοχών» από Ι. Μεταξά! Μόνο που αυτές καθιερώθηκαν πριν το Μεταξά, με τον αναγκαστικό νόμο (ΑΝ) 539/1935 και έπειτα από πολύχρονο αγώνα του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις αποτελούσαν παλιά εργατική διεκδίκηση. Επί δικτατορίας Κονδύλη, ψηφίστηκε στις 16/1/1935 Αναγκαστικός Νόμος περί Συλλογικών Συμβάσεων- ένας νόμος που επί της ουσίας μόνο ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις δεν επέτρεπε. Προτού έρθει στην εξουσία, ο Μεταξάς ετοίμασε νέο νόμο περί υποχρεωτικής διαιτησίας, κάτι ανάλογο με όσα γίνονται σήμερα με τις Συλλογικές Συμβάσεις, προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις από τα εργατικά σωματεία (Μάης 1936). Οι «συλλογικές συμβάσεις» μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των διορισμένων από τη δικτατορία συνδικαλιστών απέκτησαν ισχύ νόμου (2045/7/9/1936) και τίτλο «κατώτατον όριον μισθών των Ιδιωτικών Υπαλλήλων και ελάχιστον ημερομίσθιον εργατών Βιομηχανίας». Αποτελούσε, λοιπόν, καραμπινάτη κοροϊδία του λαού εκ μέρους του μεταξικού καθεστώτος η καθιέρωση των «Εθνικών Συμβάσεων Εργασίας», αν λάβουμε υπ’ όψη τις συνθήκες που επικρατούσαν: αναγκαστική διαιτησία, απαγόρευση των απεργιών και φασιστικοποίηση των συνδικάτων στα πρότυπα του Μουσολίνι.

Στις 11/11/1937 ιδρύθηκε το ΙΚΑ, το οποίο λειτούργησε από 1/12/1937 έως το τέλος του ’37 σε Αθήνα-Πειραιά και Θεσσαλονίκη, και από τα τέλη του 1938 στις άλλες πόλεις. Η ίδρυση ωστόσο του ΙΚΑ αποτέλεσε ουσιαστικά εφαρμογή του νόμου 6298, ο οποίος είχε ψηφιστεί τον Σεπτέμβρη του 1934 από το Λαϊκό Κόμμα και δεν εφαρμόστηκε για μια σειρά λόγους (αντιδράσεις μερίδας του Κεφαλαίου, πραξικόπημα Κονδύλη, Κίνημα 1935 κλπ). 

Βέβαια, για την καθιέρωση νόμου για τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις είχαν προηγηθεί πολύμορφοι αγώνες της εργατικής τάξης, οι οποίοι απέδωσαν για πρώτη φορά καρπούς με την ψήφιση του νόμου 2868 του 1922- δηλαδή 15 χρόνια πριν τη μεταξική δικτατορία!

Οι πενιχρές παροχές του ΙΚΑ διεκόπησαν το 1939 και το σύστημα κατέρρευσε. Τι έκανε ο Μεταξάς; Το καθεστώς του κατάσχεσε με τη μορφή δανείου προς το κράτος, όλα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών που έφταναν τα 850 εκατομμύρια δραχμές, από τα οποία τα 500 εκατομμύρια ήταν του ΙΚΑ! (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», «Π.Λ.Ε.», 1967, σελ. 110).

Το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά αποτέλεσε «χρυσή εποχή» για την οικονομική ολιγαρχία. 

Η καπιταλιστική κερδοφορία αυξήθηκε μέσω άμεσων κρατικών παρεμβάσεων και νέων δημόσιων έργων για πολεμικές προπαρασκευές, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση των εργαζομένων. 

Πρόκειται για την ίδια περίοδο κατά την οποία, όπως προαναφέρθηκε, προχώρησε η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, τα διάφορα τμήματα του οποίου (βιομηχανικό, εμπορικό, πιστωτικό) καρπώθηκαν τεράστια κέρδη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μεγαλοεπιχειρηματίες της εποχής (Χατζηκυριάκος, Μποδοσάκης, Αφοι Ηλιάσκοι, Λαναράς κλπ.) στήριξαν ενεργά το μεταξικό καθεστώς, ενώ ένας αριθμός κεφαλαιοκρατών και τραπεζικών μεγαλοστελεχών κατέλαβαν κυβερνητικές θέσεις (Χατζηκυριάκος της ΑΓΕΤ, Κων/νος Ζαβιτσάνος, Δημ.Μάξιμος κλπ).

Αυτό ήταν το περίφημο καθεστώς του…«Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού» που υμνεί το ναζιστικό μαντρόσκυλο των σημερινών καπιταλιστών, η Χρυσή Αυγή. 

Ένα καθεστώς κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της άρχουσας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους. Η μεταξική δικτατορία αποτέλεσε αναγκαιότητα για τη στήριξη και ενίσχυση του ελληνικού καπιταλισμού, σε συνθήκες προετοιμασίας του Δευτέρου Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου, λύνοντας προσωρινά τις υπάρχουσες αντιθέσεις των αστικών, «κοινοβουλευτικών» κομμάτων της εποχής που της ανέθεσαν μέσω του κοινοβουλίου την εξουσία.

Η Ιστορία δεν ξεχνιέται, ούτε παραχαράζεται, όσο κι’ αν το επιδιώκουν οι φασίστες και τα αφεντικά τους.

απ΄το atexnos

Δες περισσότερα Εδώ 

Προπαγανδιστικά τρικ για να ξεφύγουν από τις αντιφάσεις…

        

Έτσι όπως έχουν πάρει φόρα τα προπαγανδιστικά επιτελεία της κυβέρνησης για να στρατευτεί ο λαός στο «ολόδικό» τους μνημόνιο που ετοιμάζουν για μετά το τέλος του τρέχοντος, λένε τώρα τελευταία ότι αυτό θα σημάνει και την «ανεπίστρεπτη επιστροφή στην ανάπτυξη». Είναι πραγματικά να γελάει ο κόσμος. Πρώτα και κύρια, βέβαια, επειδή τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από την «επιστροφή στην ανάπτυξη» για λογαριασμό του κεφαλαίου, πέρα από τη συνέχιση και κλιμάκωση της επίθεσης, όπως εξάλλου επιβεβαιώνουν και οι δεσμεύσεις για «συνέχιση των μεταρρυθμίσεων». Αλλά εξίσου «κρύα» αστεία είναι και τα περί «αμετάκλητης» ανάπτυξης. Τη στιγμή που κρυφά και φανερά, με κάθε ευκαιρία, τα αστικά επιτελεία διεθνώς – όπως και τα κυβερνητικά στελέχη ομολογούν πού και πού – εκφράζουν την αγωνία και τις ανησυχίες τους για τον επόμενο γύρο ύφεσης που «αναπόφευκτα θα έρθει», με δεδομένη και την τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, αλλά και το γεγονός ότι καμία καπιταλιστική οικονομία δεν φαίνεται ικανή να παίξει το ρόλο της «ατμομηχανής». Είναι πραγματικά να γελάει ο κόσμος μ’ εκείνους που νομίζουν ότι με μερικά προπαγανδιστικά τρικ μπορούν να ξεφύγουν από τις αντιφάσεις, τα αδιέξοδα και τις νομοτέλειες του σάπιου συστήματος που υπηρετούν.

Το μεγάλο ρίσκο με την ΠΓΔΜ – Ο αμερικανικός «δάκτυλος» και η μεγάλη παγίδα

• 
  

Σε κίνηση υψηλού ρίσκου εξελίσσεται για την ελληνική κυβέρνηση η δέσμευση που ανέλαβε έναντι των ΗΠΑ να διευκολύνει την ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στις ευρωατλαντικές (Ε.Ε. – ΝΑΤΟ) δομές. Βασική παράμετρος για την υλοποίηση αυτής της δέσμευσης αποτελεί η διευθέτηση του προβλήματος Ελλάδας – ΠΓΔΜ, η οποία δεν είναι τόσο απλή (όσο τουλάχιστον παρουσιάζεται) υπόθεση.

 

Το πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση είναι ότι καλείται να τηρήσει προκαταβολικά – και με καλή πίστη ότι και η άλλη πλευρά θα τηρήσει τις δικές της δεσμεύσεις – τις υποχρεώσεις που θα απορρέουν από το σύμφωνο το οποίο θα υπογραφεί με την ΠΓΔΜ.

 

Με πιο απλά λόγια, έτσι όπως εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις και όπως ορίζουν τα χρονοδιαγράμματα, η Αθήνα θα πρέπει να επιτρέψει την είσοδο της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ πριν η πλευρά των Σκοπίων εφαρμόσει τα όσα συμφωνηθούν και υπογραφούν στη σύμβαση που διαπραγματεύονται οι δύο πλευρές. Οι ημερομηνίες, άλλωστε, πιέζουν καθώς στις 17 Μαΐου είναι προγραμματισμένη η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. με θέμα την «ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στην Ένωση».

 

Στη συνέχεια, τον Ιούλιο, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, οι Αμερικανοί έχουν ξεκαθαρίσει ότι θέλουν να τελειώνουν με το θέμα της ένταξης της ΠΓΔΜ στη συμμαχία.

 

Ο αμερικανικός «δάκτυλος»

 

Μια συνοπτική εξιστόρηση όσων έχουν συμβεί τους προηγούμενους μήνες είναι απαραίτητη ώστε να γίνει αντιληπτό πού ακριβώς βρίσκεται σήμερα η υπόθεση.

 

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχει η ελληνική κυβέρνηση, το περασμένο καλοκαίρι ενεργοποιήθηκε ο αμερικανικός παράγοντας με αποστολές κλιμακίων από «υπηρεσιακούς παράγοντες», συμπεριλαμβανομένων και διπλωματών (που χαρακτηρίζονται… «killer» υπό την έννοια της ικανότητάς τους να φέρνουν σε πέρας δύσκολες υποθέσεις) σε Σκόπια και Τίρανα. Στόχος των αποστολών αυτών ήταν η άσκηση πίεσης για να γίνει ό,τι είναι απαραίτητο ώστε οι χώρες αυτές να προχωρήσουν απρόσκοπτα σε ένταξη στις ευρωατλαντικές δομές.

 

Ειδικότερα, στα Σκόπια ο αμερικανικός παράγοντας «ακούγεται» πως φρόντισε την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού με τρόπο που να είναι δεκτικός σε έναν συμβιβασμό με την Ελλάδα. Παράλληλα, εκείνη ακριβώς την εποχή, οι Αμερικανοί είχαν αρχίσει έντονες διαβουλεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση για την προετοιμασία της επίσκεψης του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον. Εκεί, στην αμερικανική πρωτεύουσα, ανάμεσα σε άλλα η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην περιοχή και δεσμεύτηκε να επιδείξει την μέγιστη δυνατή ευελιξία προκειμένου αυτοί οι σχεδιασμοί να υλοποιηθούν. Από το σημείο αυτό και έπειτα οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν καθώς η ελληνική πλευρά… επιβιβάστηκε στο αμερικανικό όχημα και εκτίμησε ότι η Ουάσιγκτον θα μπορέσει τελικά να υποχρεώσει το πολιτικό σύστημα στα Σκόπια να υιοθετήσει μια συμβιβαστική στάση. 

 

Στο πλαίσιο αυτό και για την καλλιέργεια ενός κλίματος που ευνοεί τη διαπραγμάτευση και τον συμβιβασμό συνεχίστηκαν οι συζητήσεις και έγινε στο περιθώριο της συνόδου του Νταβός στην Ελβετία η συνάντηση των πρωθυπουργών (Τσίπρας – Ζάεφ) των δύο χωρών. Εκεί οι δύο πρωθυπουργοί ανακοίνωσαν κάποια βήματα καλής θέλησης για να υπογραμμίσουν τη διάθεσή τους να προχωρήσουν μέχρι το τέλος. Ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ ανακοίνωσε ότι θα αλλάξει το όνομα (Μέγας Αλέξανδρος) στο αεροδρόμιο των Σκοπίων και ο Τσίπρας υποσχέθηκε ότι η Ελλάδα θα στηρίξει την πορεία της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε.

 

Η μεγάλη παγίδα

 

Η ελληνική κυβέρνηση, θα πρέπει να σημειωθεί, εμφανίστηκε ιδιαιτέρως αισιόδοξη ως προς τις δυνατότητες επίτευξης ενός συμβιβασμού. Σύντομα, ωστόσο, άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι η κυβέρνηση Ζάεφ δεν έχει τη δυνατότητα να προσφέρει τις απαραίτητες εγγυήσεις (αλλαγή συντάγματος) που θα κατοχυρώνουν την ελληνική πλευρά για την τήρηση της συμφωνίας. Μαζί με την αδυναμία του Ζάεφ η ελληνική κυβέρνηση αντιλήφθηκε επίσης τη μεταφορά της πίεσης από την πλευρά της ΠΓΔΜ προς την Αθήνα.

 

Ήδη ο διαμεσολαβητής Μάθιου Νίμιτς σε δηλώσεις του έκανε λόγο για μια συμφωνία η οποία θα ολοκληρωθεί σταδιακά και ακόμα πως η τελική αλλαγή της ονομασίας μπορεί να πραγματοποιηθεί στο τέλος της διαδικασίας.

Στο σημείο αυτό διαγράφεται η παγίδα για την ελληνική πλευρά, αλλά και το ρίσκο που φαίνεται διατεθειμένη να αναλάβει η ελληνική κυβέρνηση. Σύμφωνα με όσα λένε στο «Ποντίκι» παράγοντες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, που έχουν γνώση των όσων συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης των πολιτικών αρχηγών από τον πρωθυπουργό, η ελληνική πλευρά ουσιαστικά καλείται να «προκαταβάλει» το δικό της μερίδιο συμβιβασμού και να κρατήσει στο χέρι τις υποσχέσεις που θα αναλάβει μέσα από ένα σύμφωνο η πλευρά των Σκοπίων.

 

Με πιο απλά λόγια, το «τακτικό σχέδιο» που βρίσκεται στο τραπέζι περιλαμβάνει:

 Υπογραφή συμφώνου, στο οποίο θα υπάρχουν το συμφωνημένο όνομα για την ΠΓΔΜ και οι υποχρεώσεις που η χώρα αυτή πρέπει να εκπληρώσει ώστε να διασφαλίσει νομικά (με την αλλαγή συντάγματος) ότι θα απαλείψει κάθε τι που αποπνέει αλυτρωτισμό.

 Με αυτό το σύμφωνο στο χέρι, η πλευρά της ΠΓΔΜ θα ξεκινήσει – με την ελληνική σύμφωνη γνώμη και υποστήριξη – την ενταξιακή της πορεία στην Ε.Ε.

 Με το ίδιο σύμφωνο στο χέρι η ΠΓΔΜ θα κάνει αίτηση για ένταξη στο ΝΑΤΟ, η οποία θα γίνει αποδεκτή.

 

Με βάση τις διαδικασίες που περιγράφονται πιο πάνω η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει λόγο ήδη για διαδικασία «σαλαμοποίησης» της συμφωνίας και, ως εκ τούτου, δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να την ψηφίσει. Ανάλογες επιφυλάξεις διατυπώνονται και από κύκλους του Κινήματος Αλλαγής, οι οποίοι υπογραμμίζουν ότι, αν τελικά έτσι έχουν τα πράγματα, δεν θα υποστηρίξουν τη συμφωνία, εφόσον τελικά υπάρξει και έρθει στη Βουλή για ψήφιση.

 

Αντιθέτως η κυβέρνηση εμφανίζεται αποφασισμένη να προχωρήσει μέχρι τέλους, καθώς επιθυμεί να αποδείξει ότι έχει όλη την καλή διάθεση να υλοποιήσει τη δέσμευση που έχει αναλάβει έναντι της Ουάσιγκτον για ένταξη των δυτικών Βαλκανίων (και της ΠΓΔΜ) σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Μένει να δούμε αν το ρίσκο που έχουν αναλάβει ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών θα (τους) βγει…

 

ΣΚΟΠΙΑΝΟ Εξελίξεις σε φόντο ΝΑΤΟ και ΕΕ

Eurokinissi

Από πρόσφατη συνάντηση του Ν. Κοτζιά με τον επίτροπο Γ. Χαν. Η Κομισιόν αναμένεται να παρουσιάσει σήμερα τη «Στρατηγική Διεύρυνσής» της για τα Δ. Βαλκάνια

Με τους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δυτικών Βαλκανίων να βρίσκονται σε «πρώτο πλάνο», συνεχίζονται οι διεργασίες για τις διευθετήσεις που δρομολογεί η κυβέρνηση με την αντίστοιχη της ΠΓΔΜ, ώστε το γειτονικό κράτος να ενταχθεί αρχικά στο ΝΑΤΟ και σε δεύτερη φάση στην ΕΕ.

Η πρόταση Νίμιτς

Ενδεικτικά από αυτήν την άποψη είναι τα όσα καταγράφονται στις «Ιδέες προς μελέτη/εξέταση από τα Μέρη» που κατέθεσε σε Αθήνα και Σκόπια ο ειδικός μεσολαβητής του ΟΗΕ, Μ. Νίμιτς, σύμφωνα με όσα παρουσίασε το «Βήμα της Κυριακής».
Συγκεκριμένα, η πρόταση - στην οποία είναι παραπάνω από εμφανές ότι το «παράθυρο ευκαιρίας» δημιουργείται από τη βιασύνη για ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ - προβλέπει μια «σπονδυλωτή διαδικασία» για το εύρος χρήσης του νέου ονόματος, συνδέοντάς το με τη βήμα - βήμα ένταξη στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς: Συνδέει την υιοθέτηση μιας νέας και μόνιμης ονομασίας για την ΠΔΓΜ που θα ισχύει για όλες τις χρήσεις (εντός και εκτός της χώρας) με την ένταξη του γειτονικού κράτους στην ΕΕ, ενώ προβλέπει ότι η ΠΓΔΜ θα μπορεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ χωρίς να αλλάξει το όνομα στο εσωτερικό της και το σημερινό συνταγματικό της όνομα.
Επίσης, στην πρόταση δεν υπάρχει αναφορά σε υποχρεωτική αλλαγή του Συντάγματος της ΠΓΔΜ, ώστε να απαλειφθούν τα αλυτρωτικά του σημεία, αλλά μόνο μια γενικόλογη αναφορά ότι «τα Μέρη θα επαναβεβαιώσουν ότι αποκηρύσσουν κάθε εδαφική αξίωση και θα συμφωνήσουν να μην αξιώνουν ούτε να ενθαρρύνουν αλυτρωτικούς ισχυρισμούς ή εχθρικές δηλώσεις μεταξύ τους».
Και σε αυτό όπου συμφωνούν όλοι, την προώθηση ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή, στο κομμάτι των προτάσεων Νίμιτς με τον τίτλο «Ιδιότητα μέλους σε ΕΕ και ΝΑΤΟ», σημειώνεται: «Το Πρώτο Μέρος (σ.σ. η Ελλάδα) δεν θα εκφράσει διαφωνία στις αιτήσεις του Δεύτερου Μέρους, υπό το όνομα "Republika Gorna Makedonija" (σ.σ. είναι ένα από τα ονόματα που προτείνει και φέρει ως παράδειγμα), για ένταξη στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ σύμφωνα με τις αντίστοιχες ενταξιακές διαδικασίες και θα υποστηρίξει ενεργά τη διαδικασία ένταξης και ενσωμάτωσης του Δευτέρου Μέρους στους δύο οργανισμούς».
Σημειωτέον, ο Νίμιτς σε συνέντευξή του στο «Euronews» εμφανίστηκε για άλλη μια φορά θετικός στο ενδεχόμενο οι υπήκοοι της ΠΓΔΜ να διατηρήσουν τη «μακεδονική» τους ταυτότητα, σημειώνοντας ότι «τα θέματα που είναι υπό διαπραγμάτευση έχουν να κάνουν με το όνομα της χώρας. Το όνομα, η λύση σε αυτό το θέμα δεν πρέπει να επηρεάσει την ταυτότητα των πολιτών».

Σήμερα η «Στρατηγική Διεύρυνσης» της ΕΕ για την περιοχή

Την ίδια ώρα, ο επίτροπος της ΕΕ αρμόδιος για θέματα Διεύρυνσης, Γ. Χαν, σε δηλώσεις του στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel», προέταξε μια «σταδιακή, δίκαιη πολιτική διεύρυνσης» προς τα Δυτικά Βαλκάνια, λέγοντας ότι είναι «πολιτική ασφάλειας και οικονομίας για όλους τους πολίτες της ΕΕ. Αυτό καταδεικνύει μία ματιά στο χάρτη: Οι χώρες των Δ. Βαλκανίων βρίσκονται ως ένας θύλακος στην ΕΕ, τα προβλήματά τους μας αφορούν άμεσα». Να σημειωθεί ότι την αντίδραση του ΥΠΕΞ προκάλεσε και το γεγονός ότι ο Χαν φερόταν να αποκαλεί τη γειτονική χώρα «Μακεδονία», με την πλευρά του επιτρόπου να μιλάει για επιλογή του περιοδικού «Der Spiegel».
Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, σήμερα αναμένεται στις Βρυξέλλες η παρουσίαση της λεγόμενης «Στρατηγικής Διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τα Δυτικά Βαλκάνια», που ετοιμάστηκε από τη Διεύθυνση Διεύρυνσης, για να επιταχυνθούν οι ενταξιακές διαδικασίες των 6 χωρών της περιοχής.
Μετά τη δημοσιοποίησή της, άλλωστε, τις 6 αυτές χώρες της περιοχής που επιζητούν ευρωενωσιακή ενσωμάτωση αναμένεται να επισκεφτεί ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Κλ. Γιούνκερ.
Διαρροές από τις Βρυξέλλες αναφέρουν ότι στο κείμενο της Στρατηγικής, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα διαμηνύει στις ενδιαφερόμενες χώρες ότι για να προχωρήσει η πορεία τους προς την ΕΕ απαιτείται αφενός μια «σειρά από σημαντικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος δικαίου και την οικονομία» (βλ. μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις που να διασφαλίζουν τη δραστηριοποίηση και κερδοφορία ευρωενωσιακών επιχειρηματικών ομίλων) και αφετέρου ενίσχυση της «περιφερειακής συνεργασίας».
Οτι θα υπογραμμίζεται πως «η περιφερειακή συνεργασία και οι σχέσεις καλής γειτονίας αποτελούν ουσιαστικό μέρος της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», καθώς «συμβάλλουν στη σταθερότητα, τη συμφιλίωση και στο κλίμα που ευνοεί την αντιμετώπιση των ανοικτών διμερών διαφορών». Στο πλαίσιο αυτών των «διαφορών» εντάσσονται τόσο η συμφωνία για το Σκοπιανό, όσο και άλλα ζητήματα όπως π.χ. η «ομαλοποίηση των διμερών σχέσεων μεταξύ Σερβίας και Κοσσόβου» κ.ο.κ.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, η έκθεση προβλέπει ότι Μαυροβούνιο και Σερβία μπορούν να ενταχθούν στην ΕΕ μέχρι το 2025. Οτι το χρονοδιάγραμμα είναι ενδεικτικό και αναλόγως με την πορεία συμμόρφωσης προς τα κριτήρια, οι ημερομηνίες μπορεί να έρθουν νωρίτερα ή αργότερα. Μπορεί ακόμη άλλες χώρες, οι οποίες δεν βρίσκονται σε τόσο προχωρημένο στάδιο αυτήν τη στιγμή, να ανταποκριθούν νωρίτερα στις προϋποθέσεις, ανοίγοντας το δρόμο για ταχύτερη ένταξή τους στην ΕΕ.
Θυμίζουμε πως Αλβανία, ΠΓΔΜ, Μαυροβούνιο και Σερβία είναι υποψήφιες προς ένταξη χώρες, ενώ Βοσνία - Ερζεγοβίνη και Κόσσοβο επιδιώκουν να αποκτήσουν το στάτους της υποψήφιας χώρας. Στην περίπτωση του Κοσσόβου τα πράγματα περιπλέκονται λόγω της μη αναγνώρισης της περιοχής ως ανεξάρτητου κράτους όχι μόνο από τη Σερβία, αλλά και από πέντε κράτη - μέλη της ΕΕ (Ισπανία, Ελλάδα, Κύπρο, Ρουμανία και Σλοβακία).
Λέγεται, επίσης, ότι οι Βρυξέλλες θα αποφύγουν να καθορίσουν συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα σε επιμέρους ζητήματα, με δεδομένο ότι εκκρεμούν οι ετήσιες εκθέσεις προόδου, οι οποίες θα ολοκληρωθούν τον Απρίλη.
Πάντως, θεωρείται πιθανός χρονικός ορίζοντας για να χορηγηθεί καθεστώς υποψήφιας χώρας στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη στα τέλη του 2019. Την ίδια χρονιά τοποθετείται ο χρονικός ορίζοντας για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Αλβανία, εφόσον υπάρξει σημαντική πρόοδος σε «μεταρρυθμίσεις», συμπεριλαμβανομένης της μεταρρύθμισης στο δικαστικό τομέα. Οσον αφορά τη Σερβία και το Μαυροβούνιο, για να γίνει η ένταξη μέχρι το 2025, θα πρέπει να έχει προηγηθεί η ολοκλήρωση των ενταξιακών διαπραγματεύσεών τους δύο χρόνια νωρίτερα.
Οι προτάσεις της Κομισιόν αναμένεται να συζητηθούν κατά τη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Δυτικών Βαλκανίων στη Σόφια στις 17/5, για την οποία εκφράζονται φιλοδοξίες να συγκεκριμενοποιήσει παραπέρα τα βήματα της περιλάλητης «Στρατηγικής Διεύρυνσης», όπως άλλωστε έχει θέσει ως προτεραιότητά της και η βουλγαρική προεδρία στο Συμβούλιο της ΕΕ.
Να σημειωθεί ότι σε ένα τέτοιο μοτίβο, όπως όλα δείχνουν, η επόμενη συνάντηση των ΥΠΕΞ Ελλάδας και ΠΓΔΜ θα είναι στις 15-16/2 στη Σόφια, στο άτυπο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, όπου θα κληθούν και ομόλογοί τους από χώρες που επιθυμούν ενσωμάτωση.

Το «ενδιαφέρον» Γερμανίας - Βρετανίας

Στο όλο θέμα παρεμβαίνουν, φυσικά, για την κατοχύρωση συμφερόντων τους, ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, Ράινερ Μπρόιλ, δήλωνε χτες: «Επί της αρχής χαιρετίζουμε το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα καταθέσει αυτήν τη Στρατηγική. Υπογραμμίζει έτσι τη σημασία που έχουν για μας στην Ευρώπη οι περαιτέρω αλλαγές και η σταθερότητα στα Δυτικά Βαλκάνια. Είναι απαραίτητες περαιτέρω ευρείες και πειστικές μεταρρυθμίσεις σε κεντρικά θέματα, όπως το κράτος δικαίου, η ανταγωνιστικότητα, η περιφερειακή συνεργασία. Ιδιαίτερα πρέπει διμερείς διενέξεις να έχουν επιλυθεί πριν από μια ένταξη. Γι' αυτό ενθαρρύνουμε όλους τους φορείς αποφάσεων στις χώρες τις οποίες αυτό αφορά», δήλωσε.
Να σημειωθεί ότι το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών άφησε ακόμη ανοιχτό το ενδεχόμενο εντός της βδομάδας ο αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ να επισκεφτεί το Κόσσοβο.
Εξάλλου, η πρέσβης της Βρετανίας στην Αθήνα, Κέιτ Σμιθ, μιλώντας στο «Βήμα», επιβεβαιώνοντας το βρετανικό ενδιαφέρον για τα Δυτικά Βαλκάνια, είπε: «Η στάση μας αυτή δεν θα αλλάξει μετά το Brexit, αντίθετα σκοπεύουμε να ενισχύσουμε το ενδιαφέρον μας και τους διαθέσιμους πόρους για την υποστήριξη της περιοχής. Σε αυτό το πλαίσιο, φιλοξενούμε τον Ιούλη στο Λονδίνο τη Σύνοδο Κορυφής της Διαδικασίας του Βερολίνου (σ.σ. όχημα ισχυρών καπιταλιστικών κρατών για παραπέρα διείσδυση στην περιοχή) και τα θέματα στην ατζέντα θα είναι η οικονομική διασυνδεσιμότητα, ζητήματα ασφάλειας, το οργανωμένο έγκλημα, η διαφθορά».
Πρόσθεσε πως «ο ευρωατλαντικός προσανατολισμός των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων, συμπεριλαμβανομένης της ΠΓΔΜ, είναι σημαντικός. (...) Η επίλυση του θέματος της ονομασίας θα συμβάλει σε αυτό. Η Ελλάδα, που είναι μια δύναμη στην περιοχή, θα έχει ακόμα περισσότερες ευκαιρίες για οικονομικά οφέλη και στρατηγική επιρροή με γειτονικές χώρες που είναι πιο ασφαλείς, ευημερούσες και σταθερές».

Θολά τα όρια...

Δεν μας εκπλήσσει η ευκολία με την οποία αστικά κόμματα, πολιτικά πρόσωπα και άλλοι φορείς μεταπηδούν με αφορμή το Σκοπιανό από τον κοσμοπολιτισμό στον εθνικισμό και τούμπαλιν. Είναι χαρακτηριστική η αντιπαράθεση που κλιμακώθηκε την περασμένη βδομάδα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, με αφορμή και τη διοργάνωση του συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαρήγαγε παλιότερες δηλώσεις στελεχών της ΝΔ, υπενθυμίζοντας ότι ο ίδιος σήμερα διαπραγματεύεται με άξονα τις δικές της θέσεις. Από την άλλη, η ΝΔ αξιοποίησε μέχρι και ρεπορτάζ της «Αυγής» του 1992, το οποίο αποθέωνε τα τότε εθνικιστικά συλλαλητήρια. Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ «δικαιώνει» τη γραμμή του επικαλούμενος παλιότερες θέσεις της ΝΔ, ενώ η ΝΔ «δικαιώνει» τη δική της τοποθέτηση, επικαλούμενη παλιότερες παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ... Τι αποδεικνύει αυτή η ανταλλαγή θέσεων; Οτι δεν υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσα στον εθνικισμό και στον κοσμοπολιτισμό. Και ότι διαχρονικός οδηγός για τις θέσεις που παίρνουν οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου είναι τα συμφέροντά του και το πώς αυτά διασφαλίζονται καλύτερα.

Οι κόντρες για τα βαφτίσια και τι τους ενώνει..

.

Ο κουρνιαχτός που συνεχίζεται γύρω από το συλλαλητήριο της Κυριακής στο Σύνταγμα, συνδέεται απόλυτα όχι μόνο με τις επιδιώξεις των διοργανωτών, που έχουν σαφή εθνικιστικό, αντιδραστικό, σκοταδιστικό προσανατολισμό, αλλά και με τις επιδιώξεις όσων εμφανίζονται αντίθετοι με αυτό, από τη σκοπιά του κοσμοπολιτισμού, όπως για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο καβγάς που επικεντρώνεται στην ονοματολογία γύρω από την ΠΓΔΜ αποκρύπτει συνειδητά την ουσία, τους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή, τους οποίους στηρίζει το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τις τοποθετήσεις τους πάνω στο ονοματολογικό. Ολοι αυτοί λοιπόν, που εμφανίζονται να τσακώνονται σαν τα κοκόρια για το όνομα, συναντιούνται κάτω από την κυρίαρχη αντίληψη ότι η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, με καθοριστική συμβολή της Ελλάδας, είναι αδιαπραγμάτευτη, και αυτό για το οποίο τσακώνονται είναι οι όροι που θα αποφέρουν στην ελληνική αστική τάξη το μεγαλύτερο δυνατό όφελος. Ετσι, ο σημερινός τίτλος του πρώτου θέματος του «Ριζοσπάστη», «Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς», ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα. Ας δούμε όμως λίγο πιο συγκεκριμένα, πιο χειροπιαστά, ορισμένα στοιχεία που δείχνουν ακριβώς αυτό.

* * *

Ενας από τους διοργανωτές των συλλαλητηρίων είναι η «Παμμακεδονική ΑΕ», βασική συνιστώσα των «Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου», με σαφή αντικομμουνιστικό προσανατολισμό. Η εν λόγω οργάνωση, που ιδρύθηκε το 1947, στην ιστοσελίδα της αναφέρει: «Η κυβέρνηση Τρούμαν, μέσω του προαναφερθέντος Δόγματος/Σχεδίου και η οικονομική ενίσχυση της Αμερικής μαζί με τις τόσες θυσίες του Ελληνικού λαού και το Ελληνικό αίμα που χύθηκε κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, έσωσε την Μακεδονία από τα πλοκάμια της Κομμουνιστικής απειλής». Η οργάνωση έχει κατά καιρούς ευθυγραμμιστεί απόλυτα με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Χαρακτηριστικές είναι οι επίσημες διακηρύξεις που υιοθετήθηκαν στα ετήσια συνέδρια του 2004 («Υποστηρίζουμε τις ένοπλες δυνάμεις της Αμερικής που βρίσκονται σε πολεμικά θέατρα στο εξωτερικό») και του 2005 («Καταδικάζουμε την τρομοκρατία σε όλες τις μορφές της και υποστηρίζουμε τις προσπάθειες των Αμερικανών ανδρών-γυναικών των ενόπλων δυνάμεων οι οποίοι υπηρετούν στην πρώτη γραμμή διεθνώς»). Οσο για τα περί αλυτρωτισμού, καλό είναι να διαβάσει κανείς την επίσημη ιστοσελίδα της «Παμμακεδονικής» της Αυστραλίας, που είναι βασική συνιστώσα των «Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου». Γράφει ανάμεσα σε άλλα: «Διεκδικούμε πολιτισμικά, εθνογραφικά και ιστορικά το Μοναστήρι, Γευγελή, Στρώμνιτσα, Κρούσοβο, Αχρίδα, Πετρίτσι, Ανω Τσουμαγιά, Ανατολική Ρωμυλία, Κωνσταντινούπολη, Μ.Ασία, Πόντο, Κύπρο, Β.Ηπειρο...»!

* * *

Παραδείγματα αντίστοιχα με το παραπάνω, που αποκαλύπτουν και το τι πραγματικά «παίζεται» πίσω από το ονοματολογικό, μπορεί να βρει κάποιος πολλά. Ομως, αυτή είναι μόνο μία πλευρά. Από τη συγκεκριμένη υπόθεση, υπάρχουν κι άλλα χρήσιμα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει κάποιος, για το πόσο ευμετάβλητα είναι τα όρια ανάμεσα στον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό. Το πόσο εύκολο δηλαδή είναι να βρεθεί ο ένας από τη μία πλευρά στην άλλη, επειδή απλά, εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός είναι οι δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού υπηρετούν τους ίδιους αντιδραστικούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Για παράδειγμα, πώς να ξεχάσει κανείς ότι το 1992, ο τότε «κοσμοπολίτης» Συνασπισμός καλούσε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του 1992; Και ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, «διάδοχος» του τότε ΣΥΝ, καταγγέλλει αυτά τα συλλαλητήρια; Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, για να επιτεθεί στη ΝΔ, χρησιμοποιεί τα όσα έλεγε εκείνη ως κυβέρνηση το 2008 και η ΝΔ για να επιτεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ τα όσα έλεγε ο ΣΥΝ το 1992!

* * *

Ας δούμε όμως και άλλα παραδείγματα. ΜΜΕ όπως ο «ΣΚΑΪ», η «Καθημερινή», τα «Νέα», που πρωτοστατούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα στο φιλελεύθερο - κοσμοπολίτικο στρατόπεδο, ανοίγοντας μέτωπο στον «εθνολαϊκισμό», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά, που μίλαγαν για «ψεκασμένους» κ.λπ. και φιλοξένησαν την κοσμοπολίτικη ανάγνωση της Ιστορίας, τύπου Ρεπούση, σήκωσαν ψηλά τη σημαία των συλλαλητηρίων, παρόλο που σε αυτά κυριάρχησαν τα αλυτρωτικά και εθνικιστικά συνθήματα. Βέβαια θυμίζουμε ότι τα ίδια πάνω - κάτω ΜΜΕ, όπως αναμετέδιδαν απευθείας το συλλαλητήριο της Κυριακής, αναμετέδιδαν και τα θολά «αντιμνημονιακά» καλέσματα των λεγόμενων «αγανακτισμένων» πριν από 7 χρόνια ως δήθεν «ακομμάτιστα» και ως ένδειξη ότι ο κόσμος «γυρίζει την πλάτη στα συνδικάτα», την ίδια ώρα που από την άλλη επιχειρηματολογούσαν για την ανάγκη «διάσωσης της χώρας» μέσω των μνημονίων. Αλλο παράδειγμα είναι ο Ν. Μέρτζος, πρώην πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και από τους πρωτεργάτες των συλλαλητηρίων του 1992, ο οποίος τώρα αναλύει την ανάγκη για μια «έντιμη συμφωνία» με τα Σκόπια, με επιχειρήματα όπως αυτά που διατύπωσε πρόσφατα στην «Καθημερινή». Διαβάζουμε: «Σ' αυτό το μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό πεδίο, οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να διαφυλάξουν και να ενισχύσουν τη θέση της Ελλάδος. Κλειδί μπορεί να αποδειχθεί ένας έντιμος συμβιβασμός με το κράτος των Σκοπίων (...) Η σταθερότητα του μικρού κράτους, η φιλία και η στενή συνεργασία έχουν κεφαλαιώδη σημασία για την Ελλάδα. Στα Σκόπια η Ελλάδα είναι στους πέντε πρώτους εμπορικούς εταίρους και ξένους επενδυτές. Ελέγχουν το διυλιστήριο, τα δίκτυα καυσίμων, τη μεγαλύτερη τράπεζα, αλυσίδες πολυκαταστημάτων και από φέτος το 75% της Ενέργειας. Το γειτονικό μας κράτος είναι ο μεγαλύτερος πελάτης του Λιμένος Θεσσαλονίκης και ελέγχει τις στρατηγικές κοιλάδες Βορρά - Νότου. Μυριάδες πολίτες του παραθερίζουν στην ελληνική Μακεδονία και κάθε εβδομάδα αιμοδοτούν το εμπόριό της».

***

Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ως προς το τι υπερασπίζονται μαζί κοσμοπολίτες και εθνικιστές, γράφει ο ίδιος στο άρθρο του, σχετικά με τις προοπτικές που ανοίγονται για την ελληνική αστική τάξη, στο πλαίσιο βέβαια των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών: «Η μεσοβαλκανική ζώνη είναι ο συντομότερος στρατηγικός διάδρομος για την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών που ελέγχει η Δύση στην Ανατολή και για την αποτροπή επεκτάσεως της ρωσικής επιρροής»...