Η γερμανική αποταμίευση

Το παραμύθι είναι παλιό αλλά πάντα υπάρχουν χείλη πρόθυμα να το αναπαράγουν, ώτα ευήκοα να το αποδεχτούν και κεφάλια έτοιμα να κουνηθούν συγκαταβατικά στο άκουσμά του: είμαστε ένας λαός τεμπέληδων και καλοπερασάκηδων, που έχουμε μάθει να τρώμε όχι μόνο όσα βγάζουμε αλλά να παίρνουμε και δανεικά από πάνω και που δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε στον ήλιο μοίρα αν δεν αλλάξουμε μυαλά. Κι επειδή κάθε καθώς πρέπει παραμύθι πρέπει να έχει κι ένα ηθικό δίδαγμα, το εν λόγω προβάλλει ως παράδειγμα προς μίμηση τον γερμανικό λαό, ο οποίος καταναλώνει ελάχιστα και αποταμιεύει πολλά, συντείνοντας έτσι στο να γίνει η χώρα του μεγάλη και τρανή.

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με το παραμύθι καθ' εαυτό, καθ' όσον δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να πείσω τους ανεγκέφαλους ότι δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται ως καλοπερασάκιας ένας λαός του οποίου το επίπεδο ποιότητας ζωής έχει καταβαραθρωθεί και το προσδόκιμο ζωής του άρχισε να μειώνεται λόγω κακής διατροφής και κακής περίθαλψης. Μήτε θα μπω στον κόπο να θυμίσω πως ούτε οι πατεράδες μας ήσαν καλοπερασάκηδες, εφ' όσον μετανάστευαν κατά χιλιάδες για να βρουν μεροκάματο αλλά ούτε και οι παππούδες μας ή οι προπάπποι μας, που πέρασαν την μισή τους νιότη πολεμώντας κάπου. Αυτά τα καταλαβαίνει όποιος έχει ένα κουκούτσι μυαλό στο κεφάλι του. Εδώ θα ασχοληθώ με το ηθικό δίδαγμα του παραμυθιού, διερευνώντας την πραγματική του διάσταση.

"Αποταμιευτές" στην Γερμανία (αριστερά) και στην Ελλάδα (δεξιά)

Είναι γεγονός πως οι αριθμοί δείχνουν συγκεκριμένα πράγματα: οι γερμανοί πολίτες καταναλώνουν λιγώτερα από όσα θα μπορούσαν βάσει εισοδήματος, οι γερμανοί επιχειρηματίες επενδύουν λιγώτερα από όσα θα μπορούσαν βάσει κερδών και το γερμανικό κράτος δαπανά λιγώτερα από όσα θα μπορούσε βάσει εσόδων. Όλα αυτά μαζί έχουν εκτινάξει τις αποταμιεύσεις στα ύψη, έχουν φέρει στα δημόσια ταμεία πλεονάσματα δεκάδων δισεκατομμυρίων και έχουν εξακοντίσει το πλεόνασμα του εξωτερικού ισοζυγίου τής χώρας μιάμιση φορά πάνω από εκείνο της Κίνας.

Εκείνο που δεν λένε οι αριθμοί είναι το ποιος αποταμιεύει. Ας θυμηθούμε τις αλήστου μνήμης πολιτικές Hartz (I έως IV) του Σρέντερ, που κράτησαν παγωμένους τους μισθούς των εργαζομένων από το 2000 (με την σύμφωνη γνώμη των συνδικάτων, τα οποία δέχονταν ως αντάλλαγμα την σταθερότητα στην εργασία και την μείωση των απολύσεων). Χάρη στον "σοσιαλιστή" Σρέντερ, οι γερμανοί εργαζόμενοι είδαν τις πραγματικές τους αποδοχές να μειώνονται μέχρι το 2012 κατά 2% περίπου, όταν οι συνάδελφοί τους στην Δύση απολάμβαναν αυξήσεις μέχρι και 15%. Αυτοί οι χαμηλοί μισθοί οδήγησαν στην μείωση της κατανάλωσης (και, κατ' επέκταση, των εισαγωγών) σε επίπεδα λίγο πάνω από το 50% του ΑΕΠ, την ώρα που στις ΗΠΑ το αντίστοιχο ποσοστό αγγίζει το 70%. Αυτός ο λαός, λοιπόν, όσο και να θέλει, δεν μπορεί να αυξήσει την αποταμίευσή του.

Πώς, λοιπόν, οι αριθμοί δείχνουν αύξηση της αποταμίευσης; Ας είναι καλά οι επιχειρηματίες, οι οποίοι αποταμιεύουν τα κέρδη τους επειδή... δεν έχουν τι να τα κάνουν. Η συγκράτηση των μισθών αύξησε την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών προϊόντων στο εξωτερικό άρα και τις εξαγωγές. Από την μια, αυτό δημιούργησε τα υψηλά πλεονάσματα στο εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας. Από την άλλη, όμως, έστρεψε την επενδυτική δραστηριότητα των κεφαλαιούχων στις εξαγωγές, μιας και η υποκατανάλωση εντός της χώρας λειτουργούσε αποτρεπτικά ως προς το ενδιαφέρον τους για την εγχώρια αγορά. Έτσι, όσο κεφάλαιο περισσεύει από την εξαγωγική δραστηριότητα, αποταμιεύεται και μένει σε αναμονή.

Εκτός από τους επιχειρηματίες, η υψηλή αποταμίευση οφείλεται και στο κράτος, αφού η δημόσια δαπάνη έχει βρεθεί στο ναδίρ. Η πάλαι ποτέ καλολαδωμένη γερμανική μηχανή παρουσιάζει πλέον έντονα προβλήματα δυσλειτουργιών. Για παράδειγμα, στην παιδεία κατευθύνεται μόλις λίγο πάνω από το 4% του ΑΕΠ, με τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ να βρίσκεται στο 5,3%. Επίσης, στο κάποτε διάσημο αλλά τώρα κακοσυντηρημένο και παραμελημένο οδικό δίκτυο καταγράφονται κάπου δυο χιλιάδες μποτιλιαρίσματα κάθε μέρα, δίχως το κράτος να σχεδιάζει οποιαδήποτε δαπάνη για την βελτίωση και την ανάπτυξή του. Αλλά και στα τραίνα η κατάσταση δεν είναι ρόδινη καθώς οι καθυστερήσεις και οι ματαιώσεις δρομολογίων αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Παράλληλα, αν και το δικαίωμα να πηγαίνουν τα παιδιά σε παιδικό σταθμό είναι νομικά κατοχυρωμένο, το 10% των παιδιών δεν βρίσκει θέση σ' αυτούς τους σταθμούς. Ακόμη, η άθληση φαίνεται πως θεωρείται πλέον πολυτέλεια και σπατάλη, εφ' όσον η περικοπή των κρατικών επιχορηγήσεων έχει οδηγήσει στο κλείσιμο περισσότερα από χίλια γυμναστήρια και κολυμβητήρια σε ολόκληρη την χώρα.

Αν και τα παραπάνω στοιχεία είναι λαλίστατα, το πλέον χαρακτηριστικό για την κατάντια τού γερμανικού κράτους είναι αυτό που συμβαίνει στις ψηφιακές υποδομές. Στην Κίνα και την Ιαπωνία, το 75% των συνδέσεων στο διαδίκτυο γίνεται με οπτικές ίνες, οι οποίες διασφαλίζουν εξαιρετικά υψηλή ταχύτητα και αξιοπιστία. Το αντίστοιχο ποσοστό στις χώρες τού ΟΟΣΑ βρίσκεται στο 20%. Στην Γερμανία, την υποτιθέμενη πρωτοπόρο και ατμομηχανή τής Ευρώπης, μόνο το 1,6% των συνδέσεων γίνεται με οπτικές ίνες.

Ιδού, λοιπόν, η εξήγηση του φαινομένου τής υψηλής αποταμίευσης στην Γερμανία. Οι μόνοι που δεν αποταμιεύουν είναι οι εργαζόμενοι και, γεικώτερα, η φτωχή και μεσαία τάξη της χώρας, μιας και δεν έχουν τι να αποταμιεύσουν. Όσο κι αν η κυβέρνηση καμαρώνει για το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό ανεργίας, η αλήθεια είναι ότι σε καμμιά άλλη χώρα δεν υπάρχουν τόσοι φτωχοί εργαζόμενοι. Σε Βέλγιο και Σουηδία, οι χαμηλόμισθοι αποτελούν το 5% των συνολικά εργαζόμενων. Σε Γαλλία, Δανία, Ιταλία και Φινλανδία το αντίστοιχο ποσοστό είναι λίγο μεγαλύτερο αλλά κάτω από 10%. Στην "περήφανη" Γερμανία είναι 23%, σχεδόν ένας στους τέσσερις... Κατά τα άλλα, το γερμανικό δημόσιο έχει πλεονάσματα 25-30 δισ. ευρώ, τα οποία δεν τα επιστρέφει στους υπηκόους του αλλά τα δανείζει στο εξωτερικό για να μαζεύει τόκους.

Οι έλληνες δεν αποταμιεύουν επειδή προφανώς τα τρώνε σε ποτά και γυναίκες, όπως έλεγε ο Ντάισελμπλουμ.
[διάγραμμα: Καθημερινή]

Επίλογος. Σε περυσινό του άρθρο, ο Economist κατέληγε με την εξής αποστροφή: "Πάνω απ' 'όλα, εδώ και πολύ καιρό η Γερμανία θα έπρεπε να αναγνωρίσει ότι η υπερβολική αποταμίευση συνιστά αδυναμία" (*). Είναι σαφές ότι ο Economist δεν είχε κατά νου τους απλούς πολίτες όταν έγραφε εκείνο το άρθρο. Κι όπως λέει ο καθηγητής Σεμπάστιαν Ντούλιν, "η αύξηση της αποταμίευσης προέρχεται κυρίως από τον επιχειρηματικό τομέα. Στα νοικοκυριά, οι εύποροι αποταμιεύουν αλλά το φτωχότερο 40% δεν έχει αποταμιεύσεις. Γι' αυτό δεν θα έλεγα ότι είναι θέμα κουλτούρας. Αν εξετάσουμε την οικονομία συνολικά, προφανώς υπάρχει υπερβολική αποταμίευση λόγω του ότι πρώτα η κυβέρνηση και τώρα τα κρατίδια έχουν πλεονάσματα. Οι επιχειρήσεις επίσης αποταμιεύουν και δεν επενδύουν αρκετά, αν και εμφανίζουν υψηλά κέρδη λόγω της συγκράτησης των μισθών. Αυτοί οι δύο παράγοντες λοιπόν ηγούνται της αποταμιευτικής δυναμικής" (**).

------------------------------------------------------
(*) "Why Germany’s current-account surplus is bad for the world economy - The country saves too much and spends too little", The Economist, 8/7/2017. Από το ίδιο άρθρο αντλήθηκαν και άλλα στοιχεία του κειμένου.

(**) Τάνια Μποζανίνου, "Γερμανία: Υψηλή αποταμίευση και χαμηλοί μισθοί", Το Βήμα, 23/7/2017. Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Τελικά υπάρχει Θεός αφού νεκρανάστησε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

        

Τελικά όλοι οι άθεοι πρέπει να πιστέψουν στο Θεό μετά από ένα τόσο μεγάλο θαύμα! Ο Θεός νεκρανάστησε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι ΑΝΤΑΡΣΥες βγήκαν στο μεϊντάνι, όπως βγαίνουν τα σαλιγκάρια από το καβούκι τους μετά τη βροχή! Οι προβοκάτορες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στήριξαν με κάθε τρόπο τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση ακόμα από τις πλατείες του 2011, που στήριξαν τα «ψηφίζουμε και φεύγουν» των Συριζαίων, που ζήτησαν απ’ όλες τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση, που στήριξαν το νόθο δημοψήφισμα των Συριζαίων, που στήριξαν μέχρι και την απατεωνίστικη διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ και μετά χάθηκαν για σχεδόν τρία χρόνια, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να αλωνίζει διαλύοντας όποιο λαϊκό δικαίωμα δεν μπόρεσαν να διαλύσουν οι προηγούμενοι, βγήκαν σαν τον Λάζαρο από τον τάφο τους και έπιασαν ξανά την προβοκάτσια από εκεί που την είχαν αφήσει το 2015 σπιλώνοντας και κατηγορώντας τις δυνάμεις της Λαϊκής Συμμαχίας. Οι ΑΝΤΑΡΣΥες συνεργάτες των Συριζαίων ΤσιπροΛαφαζανιδοΚωνσταντόπουλων εμφανίστηκαν ξανά, αφού σε λίγο έρχονται διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις και έπιασαν την παλιά τους τέχνη αρπάζοντας όχι το κόσκινο αλλά τον κουβά με τα σκατά και σκορπώντας με ταχύτητα κόπρεα προς την κατεύθυνση των αγωνιστών, οι οποίοι αυτά τα τρία χρόνια ήταν όπως και τα προηγούμενα συνεχώς στο δρόμο και όχι στο σορολόπ σαν τους ΑΝΤΑΡΣΥες.

Το μόνο πρόβλημα που απομένει να λυθεί μετά τη νεκρανάσταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η ημερομηνία κατά την οποία αυτή θα εορτάζεται! Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μάλιστα θα μπορούσε να κάνει και έναν ιερό ναό στον οποίο οι πιστοί θα προσέρχονται γονυπετείς για να καταθέσουν τον οβολό τους προκειμένου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να τον καταθέσει στον Τσίπρα για να πληρωθεί το χρέος το οποίο έφτιαξαν οι πλουτοκράτες και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη βοήθεια και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το φόρτωσε στην πλάτη του Ελληνικού λαού!

Σηναφοτσίρας

Γερμανοί στις Διεθνείς Ταξιαρχίες του Ισπανικού Εμφυλίου – Από τα ναζιστικά μπουντρούμια στα πεδία των αντιφασιστικών μαχών

Κατιούσα

Οι διεθνείς ταξιαρχίες, δηλαδή τα στρατιωτικά σώματα δεκάδων χιλιάδων εθελοντών απ’όλο τον κόσμο που πολέμησαν στο πλευρό των Δημοκρατικών κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο, που ξεκινούσε σαν σήμερα το 1936, αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα παραδείγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης στην ιστορία του κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος. Ανάμεσα στους εθελοντές υπήρχαν και Γερμανοί αντιφασίστες, η παρουσία των οποίων αποκτά ιδιαίτερη σημασία δεδομένου ότι στη χώρα του επικρατούσε ήδη ο ναζισμός από το 1933, ο οποίος σε κρίσιμες στιγμές βοήθησε και τους εθνικιστές του Φράνκο. Για πολλούς από εκείνους, η άφιξη στην Ισπανία ήταν η πρώτη σημαντική νίκη μετά το 1933. Ένιωθαν ότι πλέον η ζωή τους αποκτούσε νέο νόημα, μέσω της πάλης κατά του εχθρού που ήδη είχε απλώσει τα δίχτυα του στην πατρίδα τους και απειλούσε να πνίξει ολόκληρη την Ευρώπη.
Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί ο ακριβής αριθμός των Γερμανών εθελοντών, καθώς όπως είναι λογικό πολλοί αγωνίστηκαν με ψευδώνυμα, ενώ οι συνθήκες του πολέμου καθιστούσαν απαγορευτική τη σχολαστική τήρηση αρχειακού υλικού.
Ο αριθμός των 5000 μαχητών είναι μάλλον υπερβολικός και οφείλεται στο γεγονός πως Αυστριακοί, Γερμανοί, Ελβετοί, Ολλανδοί, Δανοί και Νορβηγοί εθελοντές βρίσκονταν από ένα σημείο και μετά υπό κοινή διοίκηση. Η νεότερη έρευνα κατατείνει στο συμπέρασμα ότι γύρω στις 3000 γερμανόφωνοι (Αυστριακοί και Γερμανοί) πολεμούσαν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες, ενώ 1000 ακόμα πολέμησαν στον ισπανικό στρατό, σε μη κομμουνιστικές μονάδες ή εκτελούσαν μη στρατιωτικά καθήκοντα.

Φαίνεται πως η μεγάλη πλειοψηφία, που για ορισμένες περιοχές προέλευσης εθελοντών όπως το Ζάαρ άγγιζε το 100% προέρχονταν από την εργατική τάξη. Εξαίρεση αποτελούσε η πλειονότητα των Εβραιογερμανών, που ανέρχονταν περίπου στους 500 εθελοντές και είχαν κυρίως μεσοαστικό υπόβαθρο.
Σε ό,τι αφορά την πολιτική ιδεολογία των εθελοντών, η μεγάλη πλειονότητα ήταν κομμουνιστές, ενώ ιδιαίτερα μικρό ήταν το ποσοστό συμμετοχής των σοσιαλδημοκρατών, που ανέρχονταν μόλις σε 100 άτομα. Αξιοσημείωτη ήταν η παρουσία Γερμανών αναρχικών, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς τον πολιτικά περιθωριακό τους ρόλο στη Γερμανία. Τουλάχιστον 200 Γερμανοί αναρχικοί πολέμησαν σε αναρχικές πολιτοφυλακές, κυρίως τη Φάλαγγα Ντουρούτι. Ορισμένοι συγγραφείς βέβαια έχουν υποστηρίξει ότι στην πραγματικότητα κάπου τέσσερις στους δέκα αναρχικούς ήταν στην πραγματικότητα μέλη του ΚΚΓ που δρούσαν με στόχο την παρακολούθηση των άσπονδων συμμάχων τους. Σε ό,τι αφορά την παρουσία γυναικών, περιοριζόταν σε καθήκοντα νοσοκόμας, γιατρού, δημοσιογράφου ή σε κομματικές δραστηριότητες, καθώς η παρουσία ενόπλων γυναικών στις Διεθνείς Ταξιαρχίες δεν επιτρεπόταν. Υπολογίζεται πως μεταξύ 120 και 140 Γερμανίδες τάχθηκαν ενεργά στο πλευρό των δημοκρατικών στη διάρκεια του εμφυλίου.
Το βασικό κίνητρο για την άφιξη των εθελοντών στην Ισπανία ήταν φυσικά ο αντιφασιστικός αγώνας. Όπως ανέφερε ο βετεράνος Ρόμαν Ρουμπινστάιν σε μεταγενέστερη συνέντευξή του “Πρέπει να πω πως υπήρχε απίστευτος ενθουσιασμός για την Ισπανία. Οι περισσότεροι πολιτικοί εξόριστοι ήδη είχαν εκτίσει ποινές στη Γερμανία. Είχαν φυλακιστεί και δαρθεί. Ήταν μια ευκαιρία να αντιμετωπίσεις τους ναζί με το όπλο στο χέρι. Αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο”. Πολλοί έρχονταν από τη Μόσχα, την Πράγα, το Παρίσι και άλλες πόλεις από όλο τον κόσμο όπου συγκεντρώνονταν Γερμανοί πολιτικοί εξόριστοι. Ορισμένοι από αυτούς έβρισκαν μέσω της προσφοράς στο μέτωπο τη δυνατότητα να ξεφύγουν από τη συχνά καταθλιπτική πραγματικότητα της εξορίας, το αίσθημα αποκοπής από οικογένεια και φίλους και την αίσθηση αδυναμίας και ματαιότητας ενώπιον της φασιστικής επέλασης. Ορισμένοι Γερμανοί, κυρίως αναρχοσυνδικαλιστές, βρίσκονταν ήδη με διάφορες αφορμές στην Ισπανία όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Κάποιοι είχαν ταξιδέψει στη χώρα ενόψει της Εργατικής Ολυμπιάδας, αντίπραξη στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου, που επρόκειτο να διεξαχθεί από τις 19 ως τις 26 Ιούλη 1936 αλλά ματαιώθηκε από τον εμφύλιο.
Mετά την άφιξή τους στην Ισπανία, οι εθελοντές λάμβαναν μια υποτυπώδη εκπαίδευση και γίνονταν μέλη μιας ταξιαρχίας, κυρίως της Ενδέκατης, στα τάγματα Έντγκαρ Αντρέ, Χανς Μπάιμπλερ και Έρνστ Ταίλμαν, αρκετοί όμως υπήρχαν και στην δέκατη τρίτη. Συμμετείχαν σε όλες τις σημαντικές μάχες του πολέμου, μάλιστα το τάγμα Ταίλμαν σχεδον αποδεκατίστηκε στη διάρκεια της υπεράσπισης της Μαδρίτης. Τα θύματα ανήλθαν το λιγότερο σε 1000 πολεμιστές, ενώ σύμφωνα με άλλους υπολογισμούς ξεπέρασαν τους μισούς εθελοντές, κάτι που ανεβάζει το μέσο όρο των απωλειών σε σχέση με άλλες εθνικές ομάδες των Ταξιαρχιών. Παρά τις βαριές απώλειες όμως, όσοι διεθνείς παρατηρητές συνάντησαν Γερμανούς εθελοντές ήταν εντυπωσιασμένοι από την αποφασιστικότητα και την αντοχή του. ο Τζον Κόρνφορντ σημείωνε: “Κατά μία έννοια έχουν χάσει τα πάντε, έχουν περάσει τόσα που θα έσπαγαν τους περισσότερους άλλους ανθρώπους, μα παραμένουν δυνατοί, χαρούμενοι και γεμάτοι χιούμορ. Αν κάτι είναι επαναστατικό, είναι αυτοί οι σύντροφοι. ” . Ο Έρνεστ Χέμινγουει τους έβλεπε ως “πραγματικούς, άξιους Γερμανούς” σε αντίθεση με τους ναζί στη Λεγεών Κόνδωρα που πολεμούσε στο πλευρό των Φρανκιστών. Για τους εθελοντές αυτή η αναγνώριση ήταν πολύτιμη, βοηθώντας τους να χτίσουν μια αντιφασιστική, θετικά φορτισμένη γερμανική ταυτότητα. Το ναζιστικό στίγμα έκανε πολλούς κατά την άφιξή τους στην Ισπανία να μη θέλουν να δηλώσουν την εθνικότητά τους, παρά μόνο την τοπική τους καταγωγή: Βαυαροί. Σάξονες, Ρηνανοί κλπ.
Η συλλογική δουλειά του πολέμου ήταν μια πολύτιμη εναλλαγή από την απομόνωση και τον διαρκή φόβο της παράνομης δουλειάς στη Γερμανία ή σε χώρες που η Γκεστάπο είχε εκτεταμένο δίκτυο. Η συμμετοχή στις διεθνείς ταξιαρχίες ήταν επίσης μια ευκαιρία νέας επίδειξης αφοσίωσης στην κομμουνιστική υπόθεση, καθώς τα όρια μεταξύ προσωπικής, κομματικής και πολιτικής ζωής εν γένει είχαν γίνει απολύτως διαπερατά. Συγκινούνταν πολύ από τη ζεστή ανταπόκριση του ισπανικού λαού, την οποία αντιπαρέθεταν σε εκείνη του γερμανικού λαού, που είχε αφεθεί έρμαιο της ναζιστικής πολιτικής. Μετά την ήττα των Δημοκρατικών, περίπου το ένα τρίτο των εθελοντών βρέθηκε σε φυλακή των ναζί στη Γερμανία, ενώ άλλο ένα τρίτο μοιράστηκε μεταξύ Γαλλικών προσφυγικών στρατοπέδων, περνώντας αργότερα στην αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών της χώρας και πολιτικής εξορίας στην ΕΣΣΔ. Λίγοι κατέφυγαν σε άλλες χώρες, όπως η Ελβετία, η Σουηδία, το Μεξικό, ακόμα και η Ελλάδα. Ένα μικρό ποσοστό περί το 3% παρέμεινε αιχμάλωτο των φρανκιστών. Ορισμένοι μάλιστα απελευθερώθηκαν μόλις το 1946.
Μετά τον πόλεμο, παρά την απογοήτευσή τους από τη στάση των συμπατριωτών τους, ρίχτηκαν με ενθουσιασμό στην προσπάθεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη σοβιετική ζώνη της χώρας, που μετεξελίχθηκε το 1949 στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Όπως προκύπτει από ερωτηματολόγιο των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, 95% εξ αυτών ήταν μέλη του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος εκ των οποίων η πλειονότητα είχαν υψηλόβαθμα αξιώματα. Αρκετοί ανέλαβαν διοικητικούς ρόλους, ενώ σημαντική ήταν η παρουσία τους στον πολιτιστικό τομέα, με συγγραφείς όπως ο Βίλι Μπρέντελ και ο Έριχ Βάινερτ, δημοσιογράφους όπως ο Μαξ Καχάν, ή ο επικεφαλής των κρατικών κινηματογραφικών στούντιο DEFA Βάλτερ Γιάνκα, που αργότερα διηύθυνε τον βασικό εκδοτικό οίκο της Χώρας “Aufbau”.Η στρατιωτική τους εμπειρία οδήγησε πολλούς εξ αυτών στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, τη Λαϊκή Αστυνομία (Volkspolizei) καθώς και τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας.
Η διαχείριση της μνήμης του ισπανικού εμφυλίου και της γερμανικής συμμετοχής σε αυτόν στη ΓΛΔ είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Ως επίσημα αντιφασιστικό κράτος, η ΓΛΔ έκανε πολλά για να προβάλει το έργο και την παρακαταθήκη των αγωνιστών των Διεθνών Ταξιαρχιών. Όπως είναι αναμενόμενο, πολιτικές προτεραιότητες ανάλογα με τη συγκυρία, ο βαθμός κομματικής νομιμοφροσύνης του ενός ή άλλου βετεράνου, αλλά και η ανάγκη προβολής μιας συνεκτικής αφήγησης για την περίοδο, με στόχο να προβληθεί η ίδρυση της ΓΛΔ ως επιστέγασμα των αγώνων των Γερμανών κομμουνιστών εντός κι εκτός χώρας διαμόρφωναν το περιεχόμενο των βιβλίων, των τελετών, των δημόσιων ομιλιών και των μνημείων για το ζήτημα. Η εικόνα πάντως μιας μονομερούς επιβολής συγκεκριμένες ιστορικής αντίληψης “από τα πάνω” δεν φωτίζει επαρκώς την πραγματικότητα, καθώς το ανατολικογερμανικό κράτος, σπλάχνο από τα σπλάχνα του οποίου ήταν όπως είδαμε και η πλειονότητα των πολεμιστών, βρισκόταν σε έναν όχι πάντα απρόσκοπτο, αλλά πάντοτε ανοιχτό διάλογο με τις προσωπικές μνήμες, ενστάσεις ή και επιδιώξεις των εμπλεκομένων, δημιουργώντας τελικά άφθονες πηγές που επέτρεψαν την αναζωογόννηση του ερευνητικού ενδιαφέροντος ακόμα και μετά τη διάλυση της ΓΛΔ, αν και συνήθως από αστική σκοπιά, όπως θα περίμενε κανείς.
Με στοιχεία από Josie McLellan, Antifascism and memory in East Germany. Remembering the International Brigades 1945-1989, Oxford University Press 2004

«Ηθικά και λογικά αστήριχτη» η επιβίωση των εργαζομένων!

«Ηθικά και λογικά αστήριχτη» η επιβίωση των εργαζομένων! – της Σοφίας Χουδαλάκη

 

ΣΟΦΙΑ ΧΟΥΔΑΛΑΚΗ 

Ξεπερασμένο το 8ωρο, ξεπερασμένη η ανάγκη του εργαζόμενου για σταθερή εργασία, ξεπερασμένος και ο μισθός. Όλες οι σταθερές που συγκροτούν ένα πλαίσιο ασφάλειας γύρω από τον άνθρωπο έχουν πια καταρρεύσει. Έχουμε φτάσει σε εκείνο το σημείο που ο εργοδότης δηλώνει εγγράφως στους εργαζόμενους ότι

«…η διενέργεια απεργιακής κινητοποίησης με αιτία […] την εμπρόθεσμη καταβολή της μισθοδοσίας […] είναι ηθικά και λογικά αστήριχτη…».

 

  Με άλλα λόγια δηλώνει ότι μας προσφέρει τη χαρά να εργαζόμαστε, πώς τολμάμε να ζητάμε -οι αχάριστοι- και να πληρωνόμαστε;

  Το Σάββατο (14/7) το προσωπικό του καζίνο Κέρκυρας ανταποκρινόμενο στο κάλεσμα του Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων προγραμμάτισε στάση εργασίας για τέσσερις ώρες, από τις 22:00 έως τις 02:00. Λίγες ώρες πριν την έναρξη της κινητοποίησής τους, οι εργαζόμενοι ενημερώθηκαν για μια επιστολή της εργοδοσίας που συμπεριλάμβανε όλες οι σύγχρονες αρχές που διέπουν τον κόσμο της εργασίας:

• την απειλή,
• την ύβρη,
• τον κυνισμό. 

  Την απειλή της εργασιακής ανασφάλειας την ξεδιπλώνει η εργοδοσία από την πρώτη παράγραφο όταν, σαν άλλος παιδονόμος, σηκώνει το δάκτυλο και δηλώνει αυστηρά προς τους εργαζόμενους:

 «Οφείλετε να λάβετε σοβαρά υπόψιν ότι η επιλογή της προκήρυξης οιασδήποτε διάρκειας απεργιακής κινητοποίησης εν μέσω τουριστικής περιόδου […], επιδεινώνει το πρόβλημα και δημιουργεί περισσότερη ανασφάλεια για όλους μας».

 Για να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα που επιδεινώνεται με την «οιανδήποτε απεργιακή κινητοποίηση» και, τελικά, είναι κοινό αυτό το πρόβλημα ανάμεσα στην εργοδοσία και τους εργαζόμενους;

  Για τους εργαζόμενους το πρόβλημα είναι χρόνιο και αφορά την επιβίωσή τους. Ξεκινά σχεδόν με την αρχή της οικονομικής κρίσης και την πρώτη ευθεία βολή ενάντια στον κόσμο της εργασίας το 2010. 

  Μετά την ιδιωτικοποίηση του καζίνο, οι μισθοί του προσωπικού αρχίζουν να καταβάλλονται αραιότερα, χωρίς κανένας να γνωρίζει ακριβώς πότε θα αμειφθεί για την εργασία που έχει προσφέρει. Εκτός από την περιστασιακή καταβολή τους, οι μισθοί αρχίζουν να αποκτούν και μια ποικιλία ως προς το ποσό των χρημάτων. Ο ένας εργαζόμενος λαμβάνει έναντι που πηγαίνει μέχρι και έξι μήνες πίσω. Ο άλλος λαμβάνει έναντι κάποιου άλλου μήνα και ο τρίτος, ενδεχομένως να είναι τυχερός και να πληρώνεται για τη δουλειά που έκανε πριν τρεις μήνες. Τα ποσά δίδονται άλλοτε επισήμως, μέσω τραπεζικού λογαριασμού κι άλλοτε στο χέρι, όπως έκανε κάποτε ο παππούς (όταν είχε ακόμα σύνταξη) που χαρτζιλίκωνε το εγγόνι του. 

  Η κατάσταση όλο και επιδεινώνεται, μέχρι που το 2013 η εταιρεία Ελληνικό Καζίνο Κέρκυρας Α.Ε. απευθύνεται με ύφος πατρικό –όχι παιδονόμου αυτή τη φορά – στους εργαζόμενους και τους ζητά να βάλουν πλάτη για να σωθεί η επιχείρηση. Τους ζητά να αποδεχτούν νέες συμβάσεις εργασίας, στις οποίες θα πληρώνονται όλοι με 586 ευρώ μικτά για ένα έτος. 

  Οι εργαζόμενοι ανταποκρίνονται θετικά, κάνοντας το πρόβλημα του εργοδότη πρόβλημα δικό τους και δέχονται να υποστηρίξουν τον επιχειρηματία, αποποιούμενοι οι ίδιοι μέρος των μισθών που μέχρι τότε είχαν (έστω και στα χαρτιά). Το έτος περνάει, το 2014 μπαίνει αλλά οι συμβάσεις δεν αλλάζουν. Περνάει κι άλλο ένα έτος, φεύγει και το 2015 και το 2016 και το 2017 και εκεί που οι εργαζόμενοι θα παραχωρούσαν μισθούς ενός χρόνου φτάνουν να έχουν παραχωρήσει μισθούς πέντε και έξι ετών. 

  Ταυτόχρονα, η περιστασιακή καταβολή αυτών των 586 ευρώ μικτών και η έναντι μισθοδοσία δημιουργούν ένα κουβάρι δεδομένων, που έχει σαν αποτέλεσμα κανένας εργαζόμενος να μην γνωρίζει με ακρίβεια πόσα χρήματα του οφείλονται.  Αφού οι εργαζόμενοι βάζουν πλάτη και στερούνται οι ίδιοι τους μισθούς τους για να επιβιώσει η επιχείρηση, έρχεται η δέσμευση της εργοδοσίας στην Επιθεώρηση Εργασίας. Ύστερα από καταγγελίες του Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων και εργαζόμενων, ο εργοδότης δηλώνει ότι από την 1/1/2018 (Αρ. Πρ. 2455/04-01-2018) θα επαναφέρει τις παλιότερες συμβάσεις. 

  Ωστόσο, λίγο μετά απευθύνεται στους εργαζόμενους και τους ζητά να δεχτούν μια «μικτή» πρόταση, μια πρόταση που να ικανοποιεί τον ίδιον αλλά να μην έρχεται σε αντίθεση με την δέσμευσή του στην Επιθεώρηση Εργασίας. Προτείνει να παραμείνει ο μισθός σε χαμηλά επίπεδα και το ποσό που υπολείπεται, μέχρι τα 751, να εμφανίζεται είτε ως «δώρο», είτε ως «οικιοθελής καταβολή εργοδότη» προς τους εργαζόμενους. Δηλαδή, προτείνει να μην επισημοποιηθεί και να μην μονιμοποιηθεί η επαναφορά των παλαιότερων συμβάσεων. Η πρόταση απορρίπτεται και οι εργαζόμενοι αποφασίζουν ότι το πρόβλημά τους δεν είναι το ίδιο με το πρόβλημα του εργοδότη και, όπως συμβαίνει πάντα όταν το πραγματικό θέμα είναι η επιβίωση, οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις.

  Αυτό είναι, με λίγα λόγια, το πραγματικό πρόβλημα των εργαζομένων και κάπου εδώ, στην απόφαση για κινητοποιήσεις, ξεκινά το πρόβλημα των εργοδοτών. Γιατί είναι προφανές ότι διαφορετικό πρόβλημα έχουμε οι εργαζόμενοι και διαφορετικό οι εργοδότες. Σε αυτό το σημείο έρχεται η επιστολή της διοίκησης της εταιρείας που ανοίγει, μιλώντας για την «επιδείνωση της ανασφάλειας για όλους μας». Από το ύφος της επιστολής δικαιούται να συμπεράνει κανείς ότι «όλοι μας» είναι μόνο οι εργαζόμενοι και η «ανασφάλεια» είναι η ανασφάλεια που απειλεί πρώτα και κύρια εκείνους που χρειάζεται να επιβιώσουν από την εργασία τους σε ένα περιβάλλον άγριας ανεργίας ή καθημερινής, εξαντλητικής εργασίας.

  Η ύβρης έρχεται αμέσως μετά την απειλή, στη δεύτερη παράγραφο της επιστολής. Είναι εκεί που πλέον η μάσκα του τρυφερού εργοδότη, που ζητά από τους εργαζόμενους να μοιραστούν τους «κινδύνους του επιχειρείν», καταρρέει. Είναι εκεί, που φαίνεται ότι η σχέση εργοδότη-εργαζόμενου δεν είναι σχέση συνεργασίας, αλλά σχέση εξουσίας που επιτρέπει στον πρώτο να αποκαλεί τον δεύτερο ανήθικο και παράλογο:

 «[…]η επιλογή της διενέργειας απεργιακής κινητοποίησης με αιτία την αύξηση του βασικού μισθού και την επαναφορά του στο ποσό των 751 ευρώ ή την εμπρόθεσμη καταβολή της μισθοδοσίας, τη στιγμή που η καθυστέρηση δεν υπερβαίνει το διάστημα των 1,3 μηνών […] όχι μόνο είναι ηθικά και λογικά αστήριχτη αλλά παραβιάζει κατάφωρα την αρχή της αναλογικότητας».

  Ο κυνισμός, ως παγιωμένη αρχή του σύγχρονου εργασιακού περιβάλλοντος, διατρέχει ολόκληρο το κείμενο, αλλά κορυφώνεται στο σημείο που ο εργοδότης θεωρεί αμελητέο το διάστημα των τριών μηνών απληρωσιάς. Προφανώς, σύμφωνα με τη λογική του, το να μένει ένας άνθρωπος για τρεις μήνες χωρίς τον μισθό του (έστω και των 581 ευρώ μικτά) είναι λογικό, είναι αναμενόμενο, είναι θεμιτό. Προφανώς, η εταιρεία θεωρεί ότι ο εργαζόμενος θα μπορούσε να σταματήσει να τρώει για τρεις μήνες και να υπάρχει μόνο για να εργάζεται στο καζίνο, καταρρίπτοντας -για πρώτη φορά- τους φυσικούς νόμους και εφαρμόζοντας την αρχή του «αεικίνητου».  Σίγουρα, η απογοήτευση των εργοδοτών, όπως προκύπτει από την αδήριτη ανάγκη των εργαζομένων για φαγητό, πρέπει να είναι απύθμενη. Κουράγιο…

  Η επιστολή αναφέρει και αυτόν τον εξαιρετικό νομικό όρο της «αρχής της αναλογικότητας», εννοώντας (κατά πάσα πιθανότητα) ότι οι παράπλευρες απώλειες που προκύπτουν από την 4 ωρη στάση εργασίας των εργαζομένων είναι σοβαρότερες από τις διεκδικήσεις τους. Ως προς αυτή την αναλογία, καλό θα ήταν να διευκρινίσει η εταιρεία ποιανού τις απώλειες εννοεί. Εννοεί τις απώλειες εσόδων της επιχείρησης που δεν θα πήγαιναν ποτέ στους μισθούς ή εννοεί την απειλή της απόλυσης που διατρέχουν οι εργαζόμενοί; Ό,τι και αν είναι αυτό που εννοεί, εκείνο που μπορεί να αντιπροτείνει κανείς είναι να προσκομίσουν οι εργοδότες όλων των φορέων στους εργαζόμενούς τους, μια «ορθή» αναλογική κλίμακα μεταξύ των απεργιών που μας επιτρέπουν να κάνουμε και των δεδουλευμένων που μας οφείλουν. Αυτό θα βοηθούσε κι εμάς να γνωρίζουμε πόσες ώρες οργής αντιστοιχούν σε πόσες ώρες απελπισίας.

Κέρκυρα: Με χημικά και ΜΑΤ «φυλάνε» τα σκουπίδια -Νέα επίθεση εναντίον των κατοίκων

Με χρήση χημικών και χειροβομβίδων κρότου λάμψης απώθησαν για μια ακόμη φορά οι δυνάμεις των ΜΑΤ του κατοίκους του Νεοχωρίου, που βρίσκονταν δίπλα από τα χωράφια τους, καθώς και αυτούς της Λευκίμμης, το βράδυ της Κυριακής 15 Ιούλη, σε προγραμματισμένη κινητοποίησή τους ενάντια στη λειτουργία του ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη της Κέρκυρας.
Οι διαδηλωτές που βρίσκονται στην 23η ημέρα των κινητοποιήσεων συγκεντρώθηκαν λίγο μετά τις 8 το βράδυ στο γήπεδο Νεοχωρίου, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τον ΧΥΤΑ και επιχείρησαν να φθάσουν στις εγκαταστάσεις του χώρου, αλλά δέχθηκαν χημικά από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Από τη χρήση των χημικών και των δακρυγόνων ένας κάτοικος διακομίστηκε στο Κέντρο Υγείας με αναπνευστικά προβλήματα. Επίσης προκλήθηκε πυρκαγιά σε παρακείμενο ελαιώνα η οποία σβήστηκε με την άμεση επέμβαση της πυροσβεστικής.
Οι κάτοικοι της Λευκίμμης ζητούν να μην λειτουργήσει ο ΧΥΤΑ και να απομακρυνθούν οι αστυνομικές δυνάμεις από την περιοχή. Υπενθυμίζεται ότι, από τα ξημερώματα της 26ης Ιούνη 2018, η περιοχή της Λευκίμμης έχει κατακλυστεί από ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ, μετατρέποντας την κωμόπολη σε στρατοκρατούμενη περιοχή.
Στην Κέρκυρα βρίσκονται δεκατρείς διμοιρίες των ΜΑΤ και ισχυρή δύναμη από ομάδες ΟΠΚΕ που με τη βοήθεια και της πολυπληθής αστυνομικής δύναμης του νησιού, «φρουρούν» τη μεταφορά και εναπόθεση των δεματοποιήμενων απορριμμάτων στο ΧΥΤΑ της Λευκίμμης.
Η χθεσινή επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων επιβεβαιώνεται ότι η παρουσία και μόνο των ΜΑΤ στην περιοχή αποτελεί πρόκληση για τους κατοίκους και ευθύνεται για τη δημιουργία των όποιων επεισοδίων έχουν γίνει μέχρι σήμερα.
Εξάλλου με απόφαση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Κέρκυρας παρατείνεται η απαγόρευση της κυκλοφορίας (!) στον Περιφερειακό Λευκίμμης , από τη διασταύρωση Νεοχωρίου- Μελικίων ως την διασταύρωση Κάβου από 12:00 ώρα της 16-07-2018 έως την 12:00 ώρα της 23-07-2018.

Η Monsanto «τραμπούκιζε» επιστήμονες σε έρευνες για «καρκινογόνα» λιπάσματα

      

Πηγή: Info-war.gr
Η εταιρεία Monsanto έχει αφιερώσει πολύ χρόνο και ενέργεια στο να «τραμπουκίζει» επιστήμονες και να αποκρύπτει τα αποδεικτικά στοιχεία για την καρκινογόνο δράση του γνωστού ζιζανιοκτόνου της, όπως ισχυρίστηκε χθες ένας δικηγόρος κατά τη διάρκεια μίας αγωγής – ορόσημο εναντίον της εταιρείας.

 

Ο δικηγόρος Brent Wisner παρουσίασε εσωτερικά emails της Monsanto. Από τα emails προκύπτουν οι τρόποι με τους οποίους η αγροχημική εταιρεία απέρριπτε τις επικριτικές έρευνες και τις προειδοποιήσεις των ειδικών, ενώ δεν έχανε ευκαιρία να συνεισφέρει στο να γραφτούν ευνοϊκές περιγραφές για τα προϊόντα της.
«Η Monsanto πολέμησε τους ανεξάρτητους ερευνητές. Πολέμησε την επιστήμη», είπε ο Brent Wisnerμιλώντας σε μια γεμάτη δικαστική αίθουσα στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Wisner εκπροσωπεί τον DeWayne Johnson (γνωστό και ως Lee), του οποίου ο καρκίνος έχει πλέον επεκταθεί σε όλο του το σώμα και οι γιατροί υπολογίζουν ότι έχει μόνο μερικούς μήνες ζωής.
Ο DeWayne Johnson, πρώην σχολικός φύλακας και πατέρας τριών παιδιών, είναι ο πρώτος άνθρωπος που οδηγεί την Monsanto σε δίκη με την κατηγορία ότι τα χημικά συστατικά του φυτοφαρμάκου Roundup συνδέονται με την εμφάνιση καρκίνου. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν ασκήσει παρόμοιες διώξεις στις ΗΠΑ.
Από την πλευρά της Monsanto, ο δικηγόρος της George Lombardi υποστήριξε ότι «Οι επιστημονικές αποδείξεις ότι τα προϊόντα που περιέχουν γλυφοσάτη δεν προκαλούν καρκίνο και δεν προκάλεσαν τον καρκίνο του κύριου Johnson είναι αδιαμφισβήτητες».

Ο Βασίλης Νεφελούδης και τα “κακά δαιμόνια” του ΚΚΕ

Βασίλης Κρίτσας

Ο Βασίλης Νεφελούδης ήταν στέλεχος του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ τη δεκαετία του 30′, μέλος της γενιάς που έκανε το έπος της Αντίστασης. Έβλεπε όμως το Ζαχαριάδη ως “κακό δαίμονα” για το Κόμμα, πέρασε με τους αναθεωρητές κι ως ένα βαθμό ακύρωσε ο ίδιος, με τα λεγόμενά του και την αυτοκριτική του, τα έργα των πρώτων χρόνων.
Γεννήθηκε το 1906 στα Μουδανιά της Μικράς Ασίας από εύπορη οικογένεια, η οποία όμως ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη μοίρα των πιο πολλών προσφύγων που είχαν άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Ήρθε σε επαφή με το εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ, εκλέχτηκε Γραμματέας της Ομοσπονδίας στον Ηλεκτρισμό, Γραμματέας της ΚΟΑ και βουλευτής του Κόμματος, πρώτος σε ψήφους σε όλη την Αθήνα -χάρη στο εκλογικό σύστημα της εποχής, που επέτρεπε στον ψηφοφόρο να συμπεριλάβει κι υποψήφιους άλλων κομμάτων από αυτό που ψήφισε. Ο ίδιος έλεγε πως προσέγγισε τη μαρξιστική θεωρία, όταν έπεσε στα χέρια του μια μπροσούρα του Λένιν που μιλούσε για την ισότητα των δύο φύλων και περιέγραφε μια κατάσταση πολύ πιο κοντινή σε όσα είχε ζήσει ο ίδιος στο σπίτι του, σε σχέση με την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Αναδείχτηκε σε πολύ νεαρή ηλικία στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, κατόπιν της παρέμβασης της Κομιντέρν, που όρισε νέα ηγεσία με επικεφαλής το Ζαχαριάδη, για να ξεπεράσει το Κόμμα τη βαθιά κρίση στην οποία είχε βυθιστεί στο διάστημα της φραξιονιστικής πάλης χωρίς αρχές. Αυτό δεν τον εμπόδισε να ταχθεί εκ των υστέρων ενάντια στο μέτρο της κοοπτάτσιας και στην ηγεσία του Ζαχαριάδη, με τον οποίο ήρθε σε σύγκρουση μετά από κάποια χρόνια και αργότερα θεωρούσε… πράκτορα των σοβιετικών υπηρεσιών.
Ως τότε αναδείχτηκε στη θέση του Γραμματέα της ΚΕ -με το Ζαχαριάδη να είναι Γενικός Γραμματέας- και ήταν στην τριμελή Γραμματεία που διεύθυνε στην παρανομία το Κόμμα μετά τη σύλληψη του Ζαχαριάδη, μέχρι τον Απρίλη του 38′ που συνελήφθη και ο ίδιος. Έμεινε πολλά χρόνια στη φυλακή, όπου διαφώνησε με το Ζαχαριάδη, ενώ αργότερα διαγράφτηκε με την κατηγορία πως είχε συνομιλίες με τις αρχές για να υπογράψει δήλωση. Μεταφέρθηκε τελικά στην Ιταλία, όπου αποφυλακίστηκε με την απελευθέρωσή της, και πήγε στην Αίγυπτο όπου είχε ενεργό ρόλο στην ανάπτυξη του κινήματος στις Ένοπλες Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής, το οποίο κατέστειλαν άγρια οι Άγγλοι -όταν εκδηλώθηκε υπέρ της κυβέρνησης του βουνού της ΠΕΕΑ- και καταδίκασε λανθασμένα κι η ίδια η ΕΑΜική ηγεσία, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για τη Συμφωνία του Λιβάνου.
Δεν αποκαταστάθηκε στο 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 45′, αλλά στο επόμενο Συνέδριο που έγινε 16 χρόνια μετά, με το Κόμμα σε συνθήκες παρανομίας. Ενδιάμεσα ήταν συνδικαλιστικό στέλεχος στον ΕΡΓΑΣ, συνελήφθη, εξορίστηκε στην Ικαρία κι απελευθερώθηκε μετά από ένα χρόνο, για να μείνει κρυμμένος και παράνομος για επτά χρόνια σε ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη, μέχρι να αμνηστευθεί. Μετά την αποκατάστασή του, συμμετείχε στη Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ, εκλέχτηκε βουλευτής της.
Ήταν ένθερμος υποστηρικτής της “Ανανέωσης” και της ομάδας του “ΚΚΕ εσ.” στη διάσπαση του ΚΚΕ, συμμετείχε ενεργά στην ηγεσία του, αλλά αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική δράση το 77′ για να αφοσιωθεί στη συγγραφική δραστηριότητα, από την οποία ξεχωρίζει το βιβλίο του για την Ακτίνα Θ στις Φυλακές της Κέρκυρας και η μελέτη του για το Κίνημα της Μέσης Ανατολής. Ενώ ο αδελφός του Παύλος έγραψε το βιβλίο για τις “πηγές της κακοδαιμονίας στο ΚΚΕ”, που συνοψίζει την οπτική και τα επιχειρήματα των αναθεωρητών για το Ζαχαριάδη και την ιστορική πορεία του ΚΚΕ.
Ανιψιός του είναι ο Ανδρέας Νεφελούδης, στέλεχος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο Υπουργείο Εργασίας, που έχει κάνει κατά καιρούς διάφορες προκλητικές δημόσιες παρεμβάσεις, πχ για τη “φασιστική τρομοκρατία του ΠΑΜΕ“. Τα αντεργατικά μέτρα που θεσπίζει η κυβέρνησή του είναι η τελική συνέπεια του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος και της λεγόμενης “Ανανέωσης” που υπηρέτησε πολιτικά και ο Βασίλης Νεφελούδης, στο δεύτερο μισό της ζωής του. Πέθανε σαν σήμερα, στις 16 Ιουλίου του 2004, προτού προλάβει να δει το ΣΥΡΙΖΑ να αναλαμβάνει κυβερνητικές θέσεις.

Ε, όχι και «νόμος Αχτσιόγλου»...

«Νόμο Αχτσιόγλου» έσπευσαν να «βαφτίσουν» τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ την τροπολογία που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή για την προστασία των απλήρωτων εργαζομένων, η οποία ψηφίστηκε τον περασμένο Αύγουστο, κάτω και από την πίεση της πάγιας απαίτησης του ταξικού εργατικού κινήματος για αυτό το οξυμένο πρόβλημα. Απέναντι στο νομικό πλαίσιο και τις δικαστικές αποφάσεις που κρατούσαν ομήρους τους απλήρωτους εργαζόμενους, η τροπολογία του ΚΚΕ προέβλεπε ότι «θεωρείται μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας η αξιόλογη καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων αποδοχών του εργαζόμενου από τον εργοδότη, ανεξαρτήτως της αιτίας της καθυστέρησης». Με βάση αυτήν ακριβώς την τροπολογία, δικαιώθηκαν πρόσφατα εργαζόμενοι ιδιωτικής κλινικής που είχαν μείνει απλήρωτοι για 7 μήνες. Τα ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση, ωστόσο, θεώρησαν ότι βρήκαν ευκαιρία να πουδράρουν το περιβόητο «φιλεργατικό» προφίλ της, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα: Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι όχι μόνο δεν πρόκειται για κανέναν «νόμο Αχτσιόγλου», αλλά η υπουργός Εργασίας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ καταψήφισαν παρέα το δεύτερο μέρος της τροπολογίας του ΚΚΕ, το οποίο αφορούσε την προστασία των απλήρωτων εργαζομένων σε ανώνυμες εταιρείες και προέβλεπε διεύρυνση της εφαρμογής των σχετικών ποινικών κυρώσεων σε όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου και στον κύριο μέτοχο των εταιρειών. «Νόμοι Αχτσιόγλου», όπως και «νόμοι Κατρούγκαλου» υπάρχουν φυσικά, μόνο που δεν έχουν καμία σχέση με προστασία των εργαζομένων. Είναι όλοι οι νόμοι που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας την αντεργατική επίθεση των προκατόχων της: Οι νέες μειώσεις των συντάξεων, το χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα, η ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η διεύρυνση της «διευθέτησης» του ωραρίου, η αύξηση των απαιτούμενων ενσήμων για ασφαλιστική ικανότητα, τα κάθε είδους «κίνητρα» προς τη μεγαλοεργοδοσία κ.ο.κ...

«Κόπε Πάστε» αλά ΝΑΤΟ

Δεν είναι μόνο όσα έταξε και όσα έκανε για το ΝΑΤΟ ο Αλ. Τσίπρας στη Σύνοδο της λυκοσυμμαχίας την προηγούμενη βδομάδα στις Βρυξέλλες (π.χ. στην υπόθεση ευρωατλαντικής ενσωμάτωσης των Δυτικών Βαλκανίων).
Ακόμα και η φρασεολογία του, τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε για να δικαιολογήσει τη δολοφονική δράση του ευρωατλαντικού άξονα σε μια σειρά ζώνες του πλανήτη, ήταν τόσο «κόπε πάστε» από τα «χαρτάκια» που, φαίνεται, πήρε το ένα μετά το άλλο, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της Συνόδου, που βγάζει μάτι, για να μην πούμε ότι ξεπερνά κιόλας τα όρια του αυτοεξευτελισμού. Ενδεικτικά:
Γράφει η Διακήρυξη της Συνόδου, όπως δημοσιοποιήθηκε στο τέλος της πρώτης μέρας των εργασιών στις Βρυξέλλες: «Η Συμμαχία θα συνεχίσει να ακολουθεί μια προσέγγιση 360 μοιρών για την ασφάλεια και για να εκπληρώσει αποτελεσματικά και τα τρία βασικά καθήκοντα όπως αυτά ορίζονται στη Στρατηγική Αντίληψη (σ.σ. το δόγμα του ΝΑΤΟ): Συλλογική άμυνα, διαχείριση κρίσεων και συνεταιριστική ασφάλεια».
Ελεγε ο Τσίπρας, λίγες ώρες νωρίτερα, μιλώντας στους άλλους ηγέτες των κρατών - μελών της λυκοσυμμαχίας: «Η προσαρμογή στα νέα δεδομένα ασφαλείας αφορά τις νέες αντιλήψεις περί απειλών, αλλά και τις εξελίξεις στο επιχειρησιακό επίπεδο που δρομολογούνται, προκειμένου η Συμμαχία να ενισχύσει την αποτρεπτική και αμυντική της διάταξη. Και οφείλει να το πράξει με γνώμονα την ασφάλεια των Συμμάχων, στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και με σφαιρική προσέγγιση 360 μοιρών».

***

Γράφει σε άλλο σημείο η Διακήρυξη του ΝΑΤΟ: «Αντιμετωπίζουμε ένα επικίνδυνο, απρόβλεπτο και ρευστό περιβάλλον ασφάλειας, με διαρκείς προκλήσεις και απειλές από όλες τις στρατηγικές κατευθύνσεις».
Ελεγε στο ίδιο μοτίβο ο Τσίπρας, σπεύδοντας να αποδώσει με ταυτόσημη γλώσσα το ΝΑΤΟικό αφήγημα: «Το περιβάλλον ασφαλείας γύρω μας μεταβάλλεται δραματικά τα τελευταία χρόνια και η Συμμαχία οφείλει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα».
Η Διακήρυξη: «Είμαστε αποφασισμένοι να ολοκληρώσουμε, μέσω της πλήρους ανάπτυξης δυνατοτήτων του Περιφερειακού Κέντρου για τον Νότο (σ.σ. δομή του ΝΑΤΟ στη Σικελία που επιβλέπει το Νότιο Μέτωπο), την πρόσθετη εργασία που απαιτείται για την υλοποίηση όλων των στοιχείων του Πλαισίου για τον Νότο (σ.σ. πακέτο δράσεων του ΝΑΤΟ για την περιοχή), δηλαδή την ικανότητα πρόβλεψης και αντιμετώπισης κρίσεων που προέρχονται από τον Νότο, βελτιωμένων δυνατοτήτων για εκστρατευτικές επιχειρήσεις και την ενίσχυση της ικανότητας του ΝΑΤΟ να προβάλλει τη σταθερότητα μέσω περιφερειακών συμπράξεων και προσπαθειών δημιουργίας ικανοτήτων».
Ο Τσίπρας: «Θεωρούμε θετικό βήμα την υιοθέτηση Πακέτου Δράσεων και Πρωτοβουλιών για τον Νότο, που θα συμβάλλει στη συνεκτικότητα των συνεργειών της Συμμαχίας στην περιοχή. Το ΝΑΤΟ οφείλει να προσφέρει δυνατότητες για ουσιαστική διάδραση με τις χώρες της Μεσογείου που δεν είναι μέλη της Συμμαχίας».
Η Διακήρυξη: «Η τρομοκρατία, σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις της, εξακολουθεί να αποτελεί άμεση απειλή για την ασφάλεια των πληθυσμών μας και για την ευρύτερη διεθνή σταθερότητα και ευημερία. Απορρίπτουμε κατηγορηματικά την τρομοκρατία, καθώς αμφισβητεί άμεσα τις αξίες που ενώνουν τη Συμμαχία. Η αλληλεγγύη και η αποφασιστικότητά μας θα επικρατήσουν».
Ο Τσίπρας: Το ΝΑΤΟ οφείλει «να συνεχίσει τις πρωτοβουλίες του για αντιμετώπιση της διεθνούς τρομοκρατίας (...)».

***

Η Διακήρυξη: «Η ΕΕ παραμένει ένας μοναδικός και ουσιαστικός εταίρος για το ΝΑΤΟ. Η συνεργασία μεταξύ του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έχει αναπτυχθεί σημαντικά και είναι ιδιαίτερα σημαντική, ενόψει των κοινών προκλήσεων ασφάλειας στις κοινές μας ανατολικές και νότιες γειτονιές. Επαναβεβαιώνουμε στο σύνολό τους όλες τις αποφάσεις, αρχές και δεσμεύσεις όσον αφορά τη συνεργασία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Θα συνεχίσουμε να ενισχύουμε περαιτέρω τη στρατηγική μας εταιρική σχέση με πνεύμα πλήρους αμοιβαίας διαφάνειας, συμπληρωματικότητας και σεβασμού των διαφορετικών καθηκόντων των οργανισμών, της αυτονομίας λήψης αποφάσεων και της θεσμικής ακεραιότητας, όπως έχουν συμφωνήσει οι δύο οργανισμοί».
Ο Τσίπρας: «Προσδίδουμε ιδιαίτερη σημασία στη στρατηγική σχέση της Συμμαχίας με την ΕΕ και χαιρετίζουμε την Κοινή Διακήρυξη (σ.σ. ΝΑΤΟ - ΕΕ). Πιστεύουμε ότι οι ρόλοι μας είναι συμπληρωματικοί και ότι από κοινού μπορούμε να οικοδομήσουμε καλύτερες προοπτικές ασφαλείας για μια ισχυρότερη ευρωπαϊκή άμυνα και ένα ισχυρότερο ΝΑΤΟ, στη βάση των αρχών συνεργασίας που διέπουν τους δύο οργανισμούς, σεβόμενοι ασφαλώς την αυτονομία στη λήψη αποφάσεων εκάστου Οργανισμού και προς όφελος όλων των Ευρωπαίων εταίρων και Συμμάχων».
Είναι από τις περιπτώσεις που ο μαθητής ξεπέρασε τον δάσκαλο ή ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθαν σαν έτοιμοι από καιρό;

Θ.

«Προοδευτικό» ... ξέπλυμα

Ως «ευρείες συμμαχίες» σε έναν κόσμο που είναι «υπό κατάρρευση» παρουσιάζει η κυβέρνηση την ταύτισή της με τα ΝΑΤΟικά σχέδια. Το εντυπωσιακό της υποκρισίας είναι ότι αυτή η προσπάθεια να τουμπάρει την πραγματικότητα γίνεται στον απόηχο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου ο Αλ. Τσίπρας αποδείχτηκε ΝΑΤΟικότερος των ΝΑΤΟικών.
Η κυβέρνηση, πηγαίνοντας στη Σύνοδο, όχι μόνο συμφώνησε, αλλά βγήκε και επιθετικά για την υλοποίηση των ΝΑΤΟικών σχεδίων, προβάλλοντας π.χ. την ανάγκη να πολλαπλασιαστούν οι πόροι από τα κράτη - μέλη του οργανισμού και επαυξάνοντας ουσιαστικά στα σχετικά γαβγίσματα του Τραμπ.
Και πώς δικαιολογεί η κυβέρνηση αυτό το νέο πολιτικό «στριπτίζ» που έκανε στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό; Λέγοντας ότι η Ελλάδα πρέπει να «τα έχει καλά με όλους», ότι τώρα δεν είναι καιρός για αποχωρήσεις από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αλλά για ...εκμετάλλευση όλων των περιθωρίων, μέσα στους διαμορφωμένους αρνητικούς συσχετισμούς. Και ότι αυτό γίνεται στο πλαίσιο ενός ...«μίνιμουμ προγράμματος», που περιλαμβάνει συμμαχίες πάνω σε «δίκαιους και εφικτούς στόχους».
Τι αποκρύπτει αυτό το ξέπλυμα στο ΝΑΤΟ, δήθεν από προοδευτική - ρεαλιστική σκοπιά; Οτι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει γίνει ο πιο καλός ο μαθητής των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Οτι η πολυδιαφημισμένη «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» δεν είναι τίποτα παραπάνω από την προσήλωση στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο, γιατί αυτό είναι «λυδία λίθος» της στρατηγικής της ελληνικής αστικής τάξης. Οτι έτσι υπηρετείται ο σχεδιασμός της αστικής τάξης της χώρας για μετατροπή της σε «κόμβο διαμετακόμισης εμπορευμάτων και Ενέργειας». Και ότι αυτές οι μπίζνες, που είναι πρώτης γραμμής για το κεφάλαιο, οδηγούν σε όλο και βαθύτερη ένταξη σε πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς.
Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «αντιμετώπιση του υπό κατάρρευση διεθνούς σκηνικού» την εμπλοκή της σε αυτούς τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Αποκαλεί «προοδευτικό στόχο» τη συμβολή στην ενίσχυση της δολοφονικής μηχανής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια, όπως και συνολικά την εργολαβία που έχει αναλάβει για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στην περιοχή. Είναι - σύμφωνα με την κυβέρνηση - μέρος ενός «εναλλακτικού σχεδίου» η στρατηγική συνεργασία, οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, όπως και οι διάφοροι άξονες στους οποίους πρωτοστατεί.
«Είναι συμβολή στη σταθερότητα» η παράδοση γης, θάλασσας και αέρα στις Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για να μακελεύουν τους λαούς της περιοχής. Είναι «διατήρηση της ισορροπίας» το γεγονός ότι ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια βάσεις του ΝΑΤΟ σε όλη την Ελλάδα. Το γεγονός ότι από τη Σούδα εξοπλίζονται τα μαχητικά πλοία και αεροπλάνα που σπέρνουν τον όλεθρο στη Μ. Ανατολή, ενώ στον Αραξο ετοιμάζονται να φιλοξενήσουν ακόμα και πυρηνικά όπλα.
Είναι γνωστή και δοκιμασμένη κάμποσες φορές η ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα ως ξεσκολισμένη σοσιαλδημοκρατική δύναμη, να παρουσιάζει τις πιο αντιδραστικές βρωμοδουλειές που αναλαμβάνει, ως κομμάτι μιας «προοδευτικής στρατηγικής», που στο τέλος θα οδηγήσει σε ένα «ξέφωτο».
Ομως η πραγματικότητα είναι ότι τελικά ο λαός είναι αυτός που πληρώνει τέτοιους σχεδιασμούς. Γι' αυτό σήμερα πρέπει, από τη μία, να απορρίψει τα προκλητικά αυτά επιχειρήματα της κυβέρνησης και, από την άλλη, να ενταθεί η οργάνωση της πάλης ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που μυρίζουν μπαρούτι και τα οποία εκθέτουν άμεσα το λαό και τη χώρα σε ανυπολόγιστους κινδύνους.