Αμυντικά, συμμαχικά και άλλα τινά

Χτες αναφερθήκαμε σε "νατοϊκές εισφορές" και σημειώσαμε και ορισμένα ποσά, τα οποία φάνηκαν υπερβολικά σε κάποιους αναγνώστες. Δεν προτίθεμαι να ανασκευάσω το παραμικρό στο χτεσινό κείμενο αλλά πολύ ευχαρίστως να προσθέσω μερικά επί πλέον στοιχεία.

Κάθε χώρα πραγματοποιεί αμυντικές δαπάνες, ανάλογα με τις ανάγκες της. Έχει συμφωνηθεί ότι στις αμυντικές δαπάνες δεν περιλαμβάνονται μόνο οι προμήθειες οπλικών συστημάτων και οι εν γένει εξοπλισμοί αλλά και το κόστος κατασκευής και συντήρησης των υποδομών καθώς και οι αμοιβές του προσωπικού που εμπλέκεται στην άμυνα μιας χώρας. Συνεπώς, όταν αναφερόμαστε σε αμυντικές δαπάνες, προσμετρούμε και την μισθοδοσία των στρατιωτικών. Αυτός είναι ο λόγος που δεν υπολογίζουμε τους στρατιωτικούς όταν μετράμε τους δημοσίους υπαλλήλους προκειμένου να προσδιορίσουμε το δημοσιονομικό κόστος.

Αμυντικές δαπάνες χωρών-μελών του ΝΑΤΟ (ποσά σε εκατ. δολλαρίων ΗΠΑ).
Προσέξτε ότι οι ΗΠΑ δαπανούν 2,6 φορές όσα όλες οι άλλες χώρες μαζί.

Παρένθεση πρώτη . Αυτά που είπαμε στην προηγούμενη παράγραφο, δεν ισχύουν μόνο για την Ελλάδα. Έχουν συμφωνηθεί και γίνονται παραδεκτά από όλες τις χώρες, ώστε τα στατιστικά νούμερα να είναι συγκρίσιμα. Προσέξτε ότι στους παρατιθέμενους πίνακες η Βουλγαρία σημαδεύεται με αστερίσκο, επειδή στις αμυντικές της δαπάνες δεν προσμετρά τις συντάξεις των στρατιωτικών. Κλείνει η πρώτη παρένθεση.

Τώρα, κάθε χώρα είναι ελεύθερη -θεωρητικώς- να πραγματοποιεί όσες αμυντικές δαπάνες θέλει. Οι χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ πραγματοποιούν τέτοιες δαπάνες είτε κατ' επιλογή τους είτε εκπληρώνοντας υποχρεώσεις που απορρέουν από την σχέση τους με την συμμαχία. Για παράδειγμα, όταν η Ελλάδα συμμετείχε στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ σε Λιβύη, Αφγανιστάν κλπ, οι σχετικές δαπάνες θεωρούνταν νατοϊκές. Από την άλλη, οι ειρηνευτικές αποστολές (π.χ. Κόσσοβο) δεν θεωρούνται νατοϊκές γιατί γίνονται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Το θέμα είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ειρηνευτικών αποστολών δεν θα χρειάζονταν αν πρώτα δεν είχαν βάλει το χεράκι τους οι ΗΠΑ, δηλαδή το ΝΑΤΟ.

Στην πραγματικότητα, οι μόνες αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας που δεν είναι νατοϊκές είναι οι αποζημιώσεις, τα επιδόματα, οι συντάξεις κλπ που καταβάλλονται σε θύματα πολέμου ή στους συγγενείς τους. Η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται ότι αγοράζουμε όπλα, τανκς, υποβρύχια και πολεμικά αεροπλάνα για να προστατευτούμε από τους τούρκους. Αν ήταν έτσι, οι σχετικές δαπάνες δεν θα θεωρούνταν νατοϊκές. Δυστυχώς, όμως, όλες αυτές οι προμήθειες εντάσσονται στα πλαίσια των νατοϊκών σχεδιασμών και γι' αυτό ο στρατός μας και τα οπλικά του συστήματα βρίσκονται ανά πάσα στιγμή στην διάθεση της συμμαχίας. Εξ άλλου, ο αμυντικός σχεδιασμός κάθε χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ δεν γίνεται ποτέ ερήμην της συμμαχίας. Συνεπώς, νομιμοποιούμεθα να υποστηρίζουμε ότι το σύνολο σχεδόν των αμυντικών μας δαπανών είναι νατοϊκές.

Πάμε παρακάτω. Λέγαμε χτες ότι κάθε χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ είναι υποχρεωμένη να συνεισφέρει τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ της "για να μπορεί να είναι αποτελεσματική η βοήθεια που προσφέρει το ΝΑΤΟ". Με απλά λόγια, είναι υποχρεωμένη να ξοδεύει τουλάχιστον αυτά τα λεφτά σε αμυντικές δαπάνες. Αν σε κάποιους αυτό το ποσοστό φαίνεται υψηλό, ας έχουν υπ' όψη τους ότι η πρώτη φορά που το ΝΑΤΟ επέβαλε ελάχιστο όριο αμυντικών δαπανών ήταν επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον και υπουργίας Τζέημς Σλέσιντζερ, με το αντίστοιχο ποσοστό να ορίζεται στο 5% επί του ΑΕΠ κάθε χώρας. Επί προεδρίας Κλίντον, το 5% υποχώρησε πρώτα σε 4,4% το 1989 και κατόπιν σε 3,8% το 1993. Το 2% στο οποίο αναφερόμαστε, συμφωνήθηκε στην σύνοδο του ΝΑΤΟ που έγινε στο Κάρντιφ το 2014.

Παρένθεση δεύτερη. Υποθέτω ότι τώρα ο αναγνώστης βλέπει με άλλο μάτι την πληροφορία που παραθέσαμε χτες, ότι το 2009 οι νατοϊκές μας δαπάνες έφτασαν το 3,98% του ΑΕΠ. Με το όριο στο 3,8%, έπρεπε να ξοδέψουμε και κάτι παραπάνω λόγω... φιλότιμου. Κλείνει κι αυτή η παρένθεση.

Θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει ότι ισχύει και στις αμυντικές δαπάνες ό,τι ισχύει και στον δημόσιο τομέα γενικά: είναι υψηλές επειδή έχουμε αχρείαστα πολύ προσωπικό, άρα γίνεται σπατάλη. Όμως και αυτή η παρατήρηση είναι εσφαλμένη, όπως και η άλλη για δήθεν υπερβολικά πολλούς δημοσίους υπαλλήλους. Και τα δυο δεν είναι παρατηρήσεις αλλά ψεύδη που χρησιμοποιούνται για φτηνή σπέκουλα. Οι ένστολοι στην χώρα μας είναι κάπου 150.000 άτομα (84.000 στον στρατό και 65.000 στα σώματα ασφαλείας) σε ένα σύνολο εργατικού δυναμικού 5,5 εκατομμυρίων, ήτοι μόλις 2,7% των εργαζομένων.

Προχωρούμε. Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο μερικές χώρες προσαρμόζουν τις αμυντικές τους δαπάνες με τρόπο ώστε και απέναντι στο ΝΑΤΟ να είναι συνεπείς και κάποια προβλήματά τους να λύνουν. Για παράδειγμα, στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας η Δανία μείωσε τον εξαιρετικά δαπανηρό υποβρύχιο στόλο της και διέθεσε τα περισσευούμενα κονδύλια στην αύξηση (μέχρι διπλασιασμού) του στρατού ξηράς, δημιουργώντας χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας. Τώρα, από ποιον κινδυνεύει η Δανία και όχι μόνο χρειάζεται στρατό ξηράς αλλά προέκυψε και ανάγκη διπλασιασμού του, λυπάμαι αλλά οι γνώσεις και η λογική μου δεν είναι ικανές για να σας δώσουν ικανοποιητική απάντηση. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι πως όταν ο Χίτλερ ζήτησε τα κλειδιά της χώρας για να την χρησιμοποιήσει ως πάτημα προς την Νορβηγία, οι δανοί τον υποδέχθηκαν μετά βαΐων και κλάδων, μη ρίχνοντας έστω μια πιστολιά καθ' όλη την διάρκεια του πολέμου.

Αμυντικές δαπάνες χωρών-μελών του ΝΑΤΟ ως πσοοστό επί του ΑΕΠ.

Θα κλείσω το θέμα εδώ, χωρίς τσιτάτα και χωρίς να καταλήξω σε συμπεράσματα. Εκτιμώ την κριτική ικανότητα των αναγνωστών και, ως εκ τούτου, αρκούμαι στην παράθεση στοιχείων και λεπτομερειών, αφήνοντας τα συμπεράσματα σ' αυτούς. Προσθέτω μόνο μια τελευταία παρατήρηση:

Από τους παραπάνω πίνακες προκύπτει ότι το 2016 ξοδέψαμε για την άμυνα 4,635 δισ. δολλαρίων ή 2,38% του ΑΕΠ μας. Αν δεν υπερβαίναμε το όριο του 2% που βάζει το ΝΑΤΟ, θα εξοικονομούσαμε 740 εκατ. δολλαρίων. Δηλαδή, κάπου εκατόν είκοσι εκατομμύρια περισσότερα από όσα προβλέπεται να εξοικονομήσουμε κατά την διετία 2016-2017 λόγω περικοπής του ΕΚΑΣ σε 290.000 "πλούσιους" συνταξιούχους.

Καληνύχτα σας.

--------------------------------------------------------
Σημείωση: Οι πίνακες προέρχονται από την έκδοση του ΝΑΤΟ "Defence Expenditure of NATO Countries (2010-2017)", 29/6/2017.

Τρίζουν τα κόκαλα του Καζαντζάκη…

      

Στα πέρατα της γης ακούστηκε το τρίξιμο των κοκάλων του Καζαντζάκη χθες το μεσημέρι και ο αντίλαλος από το τρίξιμο ακόμα δεν σταμάτησε! Χθες το μεσημέρι ο Μιχαλοφύρερ για να υπερασπίσει την σαπίλα του, για να υπερασπίσει τις ρατσιστικές του ιδέες, για να υπερασπίσει τα εγκλήματά του διάβασε απόσπασμα από τον Καζαντζάκη και τόλμησε να πιάσει στο στόμα του, το οποίο έδινε εντολές τραμπουκισμών και εγκλημάτων, τον συγγραφέα του καπετάν Μιχάλη!

Ο Μιχαλοφύρερ, ο απόγονος των ταγματασφαλιτών, των συνεργατών των ναζί, των μαυραγοριτών της κατοχής, ο τύπος που χαιρετάει ναζιστικά και τραγουδάει ναζιστικούς ύμνους, ο τύπος που φωτογραφίζεται μαζί με την κουστωδία του με φόντο τα ναζιστικά σύμβολα, ο τύπος όμως που δεν παραδέχεται ότι είναι φασίστας και ρατσιστής και λερώνει τον πατριωτισμό προσπαθώντας να τον οικειοποιηθεί, ο τύπος που είναι φασιστική κότα γιατί αποκηρύττει την φασιστική του ιδεολογία, αυτός ο τύπος επικαλέστηκε τον Καζαντζάκη!

Ο πολιτικός απόγονος των λακέδων των Τούρκων, ο πολιτικός απόγονος των προδοτών που πολέμησαν εναντίον του καπετάν Μιχάλη, αυτό το χαμένο κορμί επικαλέστηκε τον Καζαντζάκη κι έκανε τα κόκαλά του να τρίξουν! Ήταν πολύ τυχερός ο Μιχαλοφύρερ αφού πάει καιρός από τότε που ο καπετάν Μιχάλης έφαγε το βόλι στο στόμα φωνάζοντας ελευθερία ή θάνατος καθώς πολεμούσε τους προγόνους του Μιχαλοφύρερ! Είναι τυχερός ο Μιχαλοφύρερ γιατί αν ο καπετάν Μιχάλης ήταν ζωντανός θα του έπαιρνε το κεφάλι. Κι αυτουνού κι όλου του θιάσου των τραμπούκων που ηγείται!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Δύο χρόνια μετά υπάρχει πείρα...

Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την Κυριακή 5 Ιούλη του 2015, οπότε και πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα με πρωτοβουλία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σε μια προσπάθεια εγκλωβισμού του λαού στο δρόμο των θυσιών διαρκείας για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση προς όφελος του κεφαλαίου.
Η πείρα που συγκεντρώθηκε από τότε είναι πολύ πλούσια για να αντληθούν συμπεράσματα, ώστε να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, τις κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα που το υπηρετούν.
Θυμίζουμε ότι το ψευδεπίγραφο δίλημμα ανάμεσα στο «ΝΑΙ» και στο «ΟΧΙ» είχε αποκαλυφθεί ευθύς εξαρχής μόνο από το ΚΚΕ, που με κάθε τρόπο καλούσε την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να το «ακυρώσουν» στην πράξη, να το επιστρέψουν ως απαράδεκτο. Το Κόμμα επισήμανε από την πρώτη στιγμή ότι το «ΟΧΙ» και το «ΝΑΙ» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Το «ΝΑΙ» δήλωνε τη συμφωνία με το μνημόνιο που είχαν καταθέσει ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, ενώ το «ΟΧΙ» δήλωνε την υπεράσπιση του σχεδίου των 47+8 σελίδων που είχε καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση, με αντίστοιχα βάρβαρα μέτρα, το λεγόμενο «μνημόνιο Τσίπρα». «Το κάλπικο ΟΧΙ που προτείνει η κυβέρνηση είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ στο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ΝΑΙ στην κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος του λαού», αναφερόταν στη Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ, της 28/6/2015.

***

Αυτό ήταν το διακύβευμα του δημοψηφίσματος, όσο κι αν οι δύο πλευρές που αντιπαρατέθηκαν έβαλαν μπόλικη γαρνιτούρα για να μπερδέψουν το λαϊκό κριτήριο. Από τη μία, το μπλοκ του «ΝΑΙ», με δυνάμεις όπως τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και όσους στήριξαν με πάθος τη λαϊκή χρεοκοπία τα τελευταία χρόνια, αναπαρήγαγε τα πιο αντιδραστικά επιχειρήματα και προσπαθούσε να παρουσιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι που δεν είναι, ως αντισυστημική έως και «κομμουνιστική» δύναμη.
Από την άλλη, στο μπλοκ του «ΟΧΙ», δίπλα στην κυβέρνηση στάθηκαν διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες, αλλά και εθνικιστικές όπως το ΕΠΑΜ, σε συνέχεια της στήριξης στην «περήφανη διαπραγμάτευση» του πρώτου 6μήνου του 2015. Ολοι μαζί φόρεσαν το μανδύα της αντίστασης στα «νεοφιλελεύθερα σχέδια του Βερολίνου», της αλλαγής της ΕΕ, της διόρθωσης τελικά του καπιταλισμού από μια κυβέρνηση που δήθεν συγκρούεται με τους δανειστές. Πρωτοστάτησαν στον εγκλωβισμό της εργατικής - λαϊκής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης, της προσδοκίας χιλιάδων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, πρωτοστάτησαν στην εξαπάτησή τους.
Στο ΚΚΕ ασκήθηκε πίεση για να συρθεί κι αυτό στην επιλογή αστικού στρατοπέδου, για να ξεδοντιαστεί εντελώς το εργατικό κίνημα. Μια πίεση που κορυφώθηκε με χυδαίες επιθέσεις σε μέλη και φίλους του Κόμματος που διακινούσαν τη μοναδική ταξική, εργατική - λαϊκή απάντηση: «"Οχι" στην πρόταση των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, "όχι" στην πρόταση της κυβέρνησης. Αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία».
Βεβαίως, επειδή «Κυριακή κοντή γιορτή», δεν πέρασαν πολλές μέρες και οι ηγεσίες των δύο μπλοκ συμφώνησαν στο τρίτο και βαρύτερο μνημόνιο. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ψήφισαν τη νέα σφαγή του λαού, και μάλιστα με 222 ψήφους, στη Βουλή, εκφράζοντας αποφασιστική συναίνεση στην κατακρεούργηση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

***

Η στάση που κράτησε το ΚΚΕ, καλώντας το λαό να απορρίψει και τα δύο προτεινόμενα μνημόνια και να βγει επιθετικά στο προσκήνιο, επέτρεψε σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να μη σταθούν αμήχανα στις εξελίξεις. Στην πράξη φάνηκε ότι αυτή η προσπάθεια συνέβαλε να μην επικρατήσει πλήρως στο λαό η παραίτηση από την ταξική πάλη, να μην παρασυρθούν δυνάμεις στο ρεύμα της απογοήτευσης και του συμβιβασμού, να αποκρουστεί το «δεν αλλάζει τίποτα».
Η ίδια η πραγματικότητα έδειξε ότι η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και η ΕΕ δεν κατάφεραν να τσακίσουν το κίνημα με τις αυταπάτες και την τρομοκρατία. Αυτό φάνηκε τους επόμενους μήνες, με την απεργία που πραγματοποιήθηκε λίγες βδομάδες μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 και τους μετέπειτα αγώνες της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων αγροτών κ.λπ. Πολύ περισσότερο, τους επόμενους μήνες στην οργάνωση της πάλης ενάντια στα μνημόνια και τις συμφωνίες που ακολούθησαν. Εδωσε τη δυνατότητα και σήμερα να συνεχίζονται οι αντιστάσεις στην αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση, να συσπειρώνονται δυνάμεις σε ταξική κατεύθυνση.
Και, κυρίως, η στάση αυτή ανέδειξε την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο πέρα από ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Δηλαδή, αν επιβεβαιώθηκε κάτι αυτά τα δύο χρόνια, δεν είναι ούτε η ασυνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η μπαγαποντιά του. Αυτή δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Επιβεβαιώνεται ότι η ανατροπή αυτού του δρόμου που βαδίζουμε σήμερα, που γεννάει κρίσεις, μνημόνια, φτώχεια, πολέμους και ανεργία, δεν γίνεται με τη στοίχιση των εργαζομένων πίσω από τους στόχους της αστικής τάξης και τα παζάρια ανάμεσα στους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους. Αυτό που πραγματικά μπορεί να βάλει φρένο και να αλλάξει την πορεία, είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Η ανυποχώρητη πάλη για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, που εμποδίζεται από το κυνήγι του κέρδους. Με πάλη που θα έχει προοπτική της την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Συμπλεύσεις και ζόρια...

Η προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων για την οικονομία, που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα με αφορμή την πρόσφατη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ, αν μη τι άλλο επιβεβαίωσε ότι η στρατηγική σύμπλευση των κομμάτων της αστικής διαχείρισης πάνω στα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να τραβάει το «χαλί» κάτω από τα πόδια της μεταξύ τους αντιπαράθεσης. Αναγκάζονται έτσι να στήνουν τις ψεύτικες και αποπροσανατολιστικές γραμμές για τον εγκλωβισμό του λαού και την αστική εναλλαγή όλο και πιο μακριά από τον πυρήνα της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου που όλοι μαζί υπηρετούν.
Αυτό έγινε καθαρό τόσο απ' τις παρεμβάσεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως και των υπόλοιπων επικεφαλής των αστικών κομμάτων, όσο και απ' τη συνέχεια που δόθηκε χτες μέσα απ' τις σελίδες του αστικού Τύπου, όπου διόλου τυχαία κυριάρχησαν οι «κόντρες», οι «υψηλοί τόνοι» και η «μάχη της ατάκας» για όλα τα δευτερεύοντα και επιμέρους ζητήματα για τα οποία αντιπαρατέθηκαν στη Βουλή οι επικεφαλής των αστικών κομμάτων.
Ο «αχός» βέβαια, εκτός των άλλων επιχείρησε να κρύψει πως στις παρεμβάσεις τους ο πρωθυπουργός κι ο αρχηγός της ΝΔ αναλώθηκαν στην πραγματικότητα σε έναν διαγκωνισμό για το ποιος μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα τα ζητούμενα του κεφαλαίου.
Τι είπε ο πρωθυπουργός; Υπερασπίστηκε τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ, επικαλούμενος τη θετική αντίδραση των «αγορών» και μιλώντας για την ευεργετική επίδραση των αντιλαϊκών μέτρων, του 4ου μνημονίου που συνοδεύει τη συμφωνία, στο στόχο ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας και προσέλκυσης «επενδυτών». Γιατί κατηγόρησε τη ΝΔ; Οτι μπορεί να κάνει αντιπολίτευση, όχι όμως «απέναντι στα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας», «καρφώνοντάς» την στο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ότι με τη στάση της δεν συμβάλλει όσο θα όφειλε στο στόχο της ανάκαμψης που υπηρετεί η κυβέρνηση.
Τι απάντησε ο πρόεδρος της ΝΔ, που εδώ και καιρό βλέπει την κυβέρνηση να του παίρνει «τη μπουκιά απ' το στόμα»; Οτι η κυβέρνηση έχει ευθύνες γιατί καθυστέρησε 16 μήνες στο κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» και απέτυχε ως προς τους στόχους που είχε θέσει στο χρέος, τους ρυθμούς ανάπτυξης και τα πλεονάσματα, και έτσι «πνίγει την οικονομία», αφού δεν έχει περιθώρια για να «δώσει» ακόμα περισσότερα στο εγχώριο κεφάλαιο.
Παίρνοντας τη σκυτάλη, η «Αυγή» κατηγορούσε χτες ΝΔ και ΔΗΣΥ ότι «δεν αντιμετωπίζουν με την ίδια σοβαρότητα αυτό που η κοινωνία προτάσσει», ότι την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας τη βλέπουν τάχα «μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του κομματικού συμφέροντός τους», ότι δεν συμβάλλουν εποικοδομητικά στο διάλογο για τις «προτεραιότητες και τις λύσεις» που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.
Απ' την «ανάποδη», στο κύριο άρθρο τους τα «Νέα» εγκαλούσαν την κυβέρνηση για τον «καταστροφικά χαμένο χρόνο της δεύτερης αξιολόγησης, για το χαμένο τρένο της ποσοτικής χαλάρωσης και για την ανάταξη της αγοράς που μοιάζει με χαμένο στοίχημα», «για μια κανονικότητα που ακόμη αναζητούμε εν μέσω της ξηρασίας των capital controls, της φορολαίλαπας και των μεταρρυθμίσεων που δεν γίνονται», για το ότι δηλαδή καθυστερούν στις αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.
Η αντιπαράθεση αυτή, για το ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τον ίδιο στόχο, την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, επιβεβαιώνει γιατί όλο και περισσότερο αναζητούν τις διαχωριστικές γραμμές στη σκανδαλολογία και σε άλλα πεδία. Οπως επίσης επιβεβαιώνει και ότι η ελπίδα για το λαό δεν βρίσκεται ούτε στην εναλλαγή των κυβερνητικών διαχειριστών, ούτε στις συμφωνίες των καπιταλιστών.