Για ορισμένες πτυχές του Β” Παγκοσμίου Πολέμου

Από Σφυροδρέπανος

Η ανάρτηση αποτελεί μέρος του αφιερώματός μας στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

Το «Ατέχνως» παρουσιάζει σήμερα εκτεταμένα αποσπάσματα από δύο έργα του αείμνηστου Θανάση Παπαρήγα και του σοβιετικού διπλωμάτη-ιστορικού Ιβάν Μάισκι, που φωτίζουν μερικές πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές του β’ παγκόσμιου πολέμου και του χαρακτήρα του.
Ξεκινάμε με τα αποσπάσματα από το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του Παπαρήγα «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Σκέψεις για μερικές πλευρές του». Το εν λόγω κεφάλαιο μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο και στο ηλεκτρονικό αρχείο της ΚΟΜΕΠ που το είχε δημοσιεύσει στην επέτειο των 60χρονων της αντιφασιστικής νίκης, δέκα χρόνια πριν.
Η σύνδεση ναζισμού-καταστροφής (και όχι απλώς ήττας) της ΕΣΣΔ φαίνεται πολύ καθαρά. Η ναζιστική ηγεσία το ξέρει πολύ καλά και όλη της η θητεία δεν είναι παρά η συστηματική οικονομική, στρατιωτική, τεχνική και ιδεολογική προετοιμασία γι” αυτό. Η διάσταση της ναζιστικής πολιτικής που αφορά στην αναδιανομή του κόσμου σε βάρος των άλλων δυνάμεων υποτάσσεται, από την πλευρά της μακροπρόθεσμης «τεχνικής», στο στόχο της καταστροφής της ΕΣΣΔ και έχει αξία, στα μάτια της αστικής τάξης, μόνο αν εξυπηρετεί αυτό το στόχο.
Αυτό θα φανεί πολύ καθαρά στη διάρκεια του πολέμου.
«Όταν μιλάμε για τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι, στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ένας μόνο πόλεμος αλλά πολλοί. Ο πόλεμος που έκαναν ο βρετανοαμερικανικός και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός ενάντια στο γερμανικό ανταγωνιστή τους δεν είχε πολλά κοινά με τον εθνικό αντιφασι­στικό πόλεμο που διεξήγαγε η ΕΣΣΔ. Ο πόλεμος στη Δύση ήταν ένας πόλεμος μεταξύ στρατών της αστικής τάξης. Ο πόλεμος στη Δύση παρέμενε, κατά κάποιο τρόπο, ένας πόλεμος περισσότερο ή λιγότερο «πολιτισμένος» μεταξύ «πολιτισμένων» αστών».
Η άποψη αυτή του L. Martens έχει, αναμφίβολα, πολλά στοι­χεία υπέρ της. Ένα από αυτά είναι, αναμφίβολα, η ίδια η διεξαγωγή του πολέμου.
Στο μέτωπο Γερμανίας-ΕΣΣΔ, ο πόλεμος παίρνει, από την αρχή, ένα χαρακτήρα συστηματικά εξοντωτικό. Κατ” αρχήν, οι ίδιες οι σοβιετικές δυνάμεις, καθώς αναδιπλώνονται προς την Ανατολή, κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να μην αφήσουν τίποτα πίσω τους. Οι ναζιστικές δυνάμεις κάνουν το ίδιο και θα το επαναλάβουν ακόμα πιο εμπεριστατωμένα στη φάση της υποχώρησής τους.
Οι σφαγές είναι κάτι το σύνηθες. Οι ίδιες οι οδηγίες της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης είναι σαφείς: Η χώρα πρέπει να σβήσει από το χάρτη, εκτός μόνο στο βαθμό που είναι «μίνιμουμ απαραίτητη» για αξιοποίηση.
Η συγκριτική αντιπαράθεση των πολεμικών επιχειρήσεων είναι επίσης πολύ διδακτική.
Είναι πολύ γνωστό ότι οι μονάδες της Βέρμαχτ δεν παραδίδονταν με τίποτα στο σοβιετικό στρατό. Ακόμα και σε συνθήκες ανέλπιδα συντριπτικής υπεροχής δυνάμεων του αντιπάλου, ακόμα και ολοκληρωτικά περικυκλωμένες, οι ναζιστικές μονάδες προτιμούν την ολοκληρωτική εξόντωση από την παράδοση. Τέτοιο δείγμα ήταν, π.χ., η Μάχη του Στάλινγκραντ, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλές άλλες. Τέτοια ήταν, π.χ., η πολιορκία του Κένιγκσμπεργκ, που χρειάστηκε 419 εφόδους για να καταληφθεί, η ίδια η Μάχη του Βερολίνου, όπου ήταν φανερό ότι οι Γερμανοί δεν είχαν από πουθενά να περιμένουν βοήθεια και όπου πολλοί Γερμανοί τραυματίες, νοσοκόμοι, γιατροί κλπ. σκοτώθηκαν (και, πολλές φορές, πνίγηκαν) όταν οι ναζιστικές μονάδες κατέστρεψαν τα νοσοκομεία εκστρατείας «για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού». (…) Στη Βουδαπέστη, όπου γίνονται άγριες μάχες και στο υπέδαφος (σε υπόγειους χώρους που χρησιμοποιούνταν και χρησιμοποιούνται σαν χρηματοκιβώτια τραπεζών ή χώροι κατάψυξης και που έχουν μετατραπεί σε οχυρά), οι μονάδες των SS αρνούνται να παραδοθούν. Καθώς οι εκκλήσεις των Σοβιετικών επαναλαμβάνονται, τα SS προχωρούν σε ένα βήμα όχι μόνο κάπως αστείο, αν λάβει κανείς υπόψη του την τραγικότητα της κατάστασης, αλλά και που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το σημείο-κλειδί της ιδεολογικής ταυτότητας των SS, τον αντιδραστικό ελιτισμό: Οργανώνουν δημοψήφισμα, το οποίο, μάλιστα, καταλήγει στο ΟΧΙ.
Στο Πόζναν, Σοβιετικοί και Γερμανοί στρατιώτες σφάζονται όχι για κάθε δωμάτιο αλλά για κάθε γωνία ενός διακλαδωμένου συστήματος οχυρώσεων. Η ναζιστική διοίκηση, για να κλείσει το δρόμο της σοβιετικής εφόδου, επανδρώνει τις οχυρώσεις και με συντάγματα στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας. Οι απώλειες είναι τρομακτικές και από τις δύο μεριές. Μόνο όταν φτάνουν το 80%, οι Γερμανοί αποφασίζουν να παραδοθούν.
Αντίθετα, στη Δύση η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Όχι, βέβαια, ότι οι ναζιστικές δυνάμεις δεν προσπαθούν να ανακόψουν την προέλαση των Αμερικανών και των Βρετανών. Στις συγκρούσεις, όμως, δεν κυριαρχεί το πάθος. Μόλις η υπεροχή (πολύ φανερή για να την παραβλέψει κανείς) των αμερικανικών και βρετανικών μονάδων γίνει πια «απαράκαμπτη», οι ναζιστικές δυνάμεις σπεύδουν να υποχωρήσουν ή να παραδοθούν. Η «έλλειψη πάθους» έχει σοβαρές στρατιωτικές συνέπειες και από την άλλη μεριά. Το καλοκαίρι του 1944, οι βρετανικές δυνάμεις ηττώνται στην Ολλανδία από έναν εχθρό που δεν έχει καμιά μαχητική αξία και σχεδόν δε διαθέτει όπλα. Το Δεκέμβρη του 1944, στην περιοχή των Αρδεννών, οι αμερικανικές δυνάμεις, που διαθέτουν γιγαντιαία υπεροχή, υποχωρούν μπροστά σε γερμανικές τεθωρακισμένες μονάδες που αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα μετακίνησης λόγω ασφυκτικής έλλειψης καυσίμων.
Η κατάσταση προχωράει ένα βήμα ακόμα όταν οι αμερικανι­κές και βρετανικές δυνάμεις μπαίνουν στο γερμανικό έδαφος. Εκεί, οι γερμανικές δυνάμεις τα αφήνουν όλα «σύξυλα» και παραδίνονται κατά μάζες. Μεγάλες πόλεις, όπως το Αμβούργο, το Έσεν, το Κάσελ, η Φραγκφούρτη, το Μόναχο παραδίνονται αμαχητί και συχνά από τηλεφώνου.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η ίδια η ναζιστική κορυφή κάνει το ίδιο. Κανείς ηγέτης της ναζιστικής Γερμανίας δεν είναι γνωστό να επιδίωξε να παραδοθεί στο σοβιετικό στρα­τό. Αντίθετα, ηγέτες πρώτης γραμμής, όπως ο Χ. Γκέρινγκ, ο Χ. Χίμλερ κ.ά., παραδόθηκαν στις δυτικές δυνάμεις.
Σήμερα, δεν υπάρχει πια αμφιβολία ότι ο ναζιστικός στρατός δε διαλύεται στη Δύση μόνο λόγω της (αναμφισβήτητης) υπεροχής των αμερι­κανικών και βρετανικών δυνάμεων: Διαλύεται και για να τους ανοίξει το δρόμο προς το Βερολίνο.
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το καταληκτικό κεφάλαιο με τα συμπεράσματα του Ιβάν Μάισκι από το βιβλίο του «ποιος βοήθησε το Χίτλερ;», που απαντάν αναλυτικά στην αστική προπαγάνδα για τον τακτικό ελιγμό του συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ και τους λόγους που υπαγόρευαν την αναγκαιότητά του.
Όταν πια ο μεγαλύτερος σχηματισμός πάλης (σ.σ.: εννοεί την υπογραφή στρατιωτικής συμφωνίας μεταξύ ΕΣΣΔ, Γαλλίας και Αγγλλίας) κατέστη, παρά τη θέληση της Σοβιετικής Ένωσης, απραγματοποίητος, η τελευταία υποχρεώθηκε να καταφύγει σε άλλα μέσα για να κατοχυρώσει (έστω και προσωρινά κι αβέβαια) την ασφάλειά της. Λίγο μετά από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Λένιν μας παρέσχε ένα μεγαλοφυές υπόδειγμα στρατηγικής επί του διεθνούς στίβου. Πασχίζοντας να εξασφαλίσει στη νεαρή Σοβιετική Ρωσία μια ανάπαυλα, από την οποία είχε απόλυτη ανάγκη, πρότεινε στην αρχή σε όλες τις εμπόλεμες δυνάμεις να συνάψουν μια καθολική, δημοκρατική ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις και αποζημιώσεις. Ήταν ο πιο ευκταίος τρόπος για να εξασφαλίσει η χώρα των Σοβιέτ μια ανακωχή, η οποία μπορούσε να μεταβληθεί σε μακρά περίοδο ειρήνης. Όταν όμως ο Λένιν διαπίστωσε πως η έκκληση της σοβιετικής κυβέρνησης δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, αποφάσισε να συνάψει χωριστή ειρήνη με τη Γερμανία. Υπήρξε μια «αισχρή» ειρήνη, όπως την αποκάλεσε ο ίδιος ο Λένιν, μια ειρήνη τρομερά διεθνής για τη σοβιετική Ρωσία. Αυτή όμως της έδωσε την προσωρινή ανάπαυλα που χρειαζόταν και τα μεταγενέστερα γεγονότα τη δικαίωσαν ιστορικά.
Η σοβιετική κυβέρνηση, ενισχυμένη από αυτό το αξιόλογο υπόδειγμα πολιτικής, αποφάσισε να το επαναλάβει το 1939. Παρόλο που ο συσχετισμός των δυνάμεων και οι συνθήκες είχαν αλλάξει στο διάστημα των 22 χρόνων που κύλησαν (πάνω απ’ όλα η ισχύς της χώρας των Σοβιέτ είχε αυξηθεί τρομακτικά), υπήρχαν πολλά σημεία στη διεθνή κατάσταση του 1939 που την έκαναν να μοιάζει με το 1917-1918. Έπρεπε, πρώτα-πρώτα, να προληφθεί πάση θυσία η δημιουργία ενός ενιαίου καπιταλιστικού μετώπου εναντίον της ΕΣΣΔ. Έπρεπε, αν όχι να εμποδιστεί εντελώς, τουλάχιστον να αναβληθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η επίθεση των φασιστικών δυνάμεων εναντίον της χώρας των Σοβιέτ. Ήταν απλούστατα το ένστικτο αυτοσυντήρησης που λειτουργεί σε κάθε κράτος, ανεξάρτητα του καθεστώτος του. Φυσικά υπήρχαν κι άλλοι παράγοντες καθολικότεροι: η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν απλώς μια από τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη μας, αλλά η μοναδική χώρα στη γη με σοσιαλιστικό καθεστώς, όπου εκκολαπτόταν το κομμουνιστικό αύριο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Οι Σοβιετικοί κι ιδίως η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ, είχαν επωμιστεί μια τεράστια ευθύνη: να διατηρήσουν την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία μιας χώρας εξαιρετικής ιστορικής σημασίας. Η τεράστια αυτή ευθύνη απαιτούσε τόλμη, ευστροφία και πίστη αντίστοιχου μεγέθους.
Στα μέσα Αυγούστου του 1939 η σοβιετική κυβέρνηση είχε καταλήξει οριστικά στο συμπέρασμα ότι η πολιτική του Τσάμπερλεν και του Νταλαντιέ καθιστούσε αδύνατη τη σύναψη ενός αποτελεσματικού τριμερούς συμφώνου κι αποφάσισε να αλλάξει προσανατολισμό, δηλαδή να διακόψει τις συνομιλίες με την Αγγλία και τη Γαλλία, που κατάντησαν ανωφελείς πια και να συνάψει ένα σύμφωνο με τη Γερμανία. Οι εχθροί μας στο εξωτερικό διέδωσαν το συκοφαντικό μύθο ότι, την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του 1939, η σοβιετική κυβέρνηση έπαιζε διπλό παιχνίδι: παράλληλα με τις συνομιλίες που διεξήγε με την Αγγλία και τη Γαλλία για τη σύναψη του τριμερούς συμφώνου αμοιβαίας βοήθειας εναντίον των εισβολέων, διεξήγε και μυστικές συνομιλίες με τη Γερμανία την οποία και τελικά προτίμησε από τις «Δυτικές Δημοκρατίες». Για να στηρίξει αυτά τα σιχαμερά ψεύδη, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δημοσίευσε το 1948 μια εξαιρετικά «ενοχοποιητική» επιλογή γερμανικών διπλωματικών ντοκουμέντων, τα οποία οι Αμερικανοί βρήκαν στη Γερμανία.
Η λεπτομερής εξέταση αυτών των ντοκουμέντων, που καλύπτουν την περίοδο των τριμερών συνομιλιών, την οποία κάναμε στις προηγούμενες σελίδες, αποδεικνύει με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο πως οι ισχυρισμοί τους δεν ευσταθούν. Αντιθέτως μάλιστα, ως τα μέσα Αυγούστου, η ΕΣΣΔ παρά το εξοργιστικό σαμποτάρισμα των τριμερών συνομιλιών από τις κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, παρέμενε τίμιος σύντροφος, αποκρούοντας όλες τις προσπάθειες της Γερμανίας (υπήρξαν πολυάριθμες), να σπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τις «Δυτικές Δημοκρατίες». Κατά τα μέσα του Αυγούστου του 1939 όμως, η σοβιετική κυβέρνηση πείστηκε οριστικά πως οι τριμερείς συνομιλίες δε θα κατέληγαν ποτέ σε συμφωνία κι αποφάσισε να αλλάξει προσανατολισμό. Η σοβιετική κυβέρνηση άσκησε το νόμιμο δικαίωμα που έχει κάθε κυβέρνηση να αντικαθιστά μια πολιτική γραμμή με μια άλλη, όταν την υποχρεώνουν οι συνθήκες σε αυτό. Στην περίπτωσή μας η αλλαγή προσανατολισμού ήταν απόλυτα δικαιολογημένη, γιατί της επιβλήθηκε από την ηλίθια και εγκληματική πολιτική του Τσάμπερλεν και του Νταλαντιέ.
Φυσικά, το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο της 23ης Αυγούστου 1939 δεν μπορεί να θεωρηθεί υπόδειγμα τελειότητας (η σοβιετική κυβέρνηση είχε ανέκαθεν συναίσθηση της πραγματικότητας), ωστόσο πρόλαβε μια ενδεχόμενη δημιουργία ενιαίου καπιταλιστικού μετώπου εναντίον της ΕΣΣΔ, έσωσε τα 13 εκατομμύρια κατοίκων της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας από την τρομερή σκλαβιά του Χίτλερ, ένωσε όλους τους Ουκρανούς και όλους τους Λευκορώσους σε ενιαίο εθνικό σύνολο, το οποίο βάδιζε με γοργά βήματα προς το σοσιαλισμό και προώθησε τα σοβιετικά σύνορα αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικότερα, πράγμα που είχε μεγάλη στρατηγική σημασία. Όπως έμελλε να αποδείξουν τα κατοπινά γεγονότα, το σύμφωνο εκείνο επιβράδυνε σχεδόν δυο χρόνια την επίθεση της Γερμανίας εναντίον της ΕΣΣΔ, διευκόλυνε αισθητά την άμυνα των σημαντικότερων κέντρων της χώρας, και το πέρασμα των σοβιετικών ενόπλων δυνάμεων σε μια νικηφόρα αντεπίθεση, κατέστησε δυνατή την ήττα της χιτλερικής Γερμανίας και δημιούργησε τις προϋποθέσεις μιας ταχείας ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας της ΕΣΣΔ μέσα στα σημερινά σύνορά της.

«Πρωτοβουλία Κομμουνιστικών Κομμάτων»: Οι εισηγήσεις Κουτσούμπα και Μαρίνου (2 VIDEO)

 «Πρωτοβουλία Κομμουνιστικών Κομμάτων»: Οι εισηγήσεις Κουτσούμπα και Μαρίνου (2 VIDEO)

          

          

Σημειώσεις για την αντιφασιστική νίκη

 Σημειώσεις για την αντιφασιστική νίκη

-Η πρόσφατη έκδοση της σύγχρονης εποχής και του τμήματος ιστορίας της κετουκε προσδιορίζει, σύμφωνα με τις τελευταίες επεξεργασίες του κόμματος, τον χαρακτήρα του β’ παγκοσμίου πολέμου ως ιμπεριαλιστικό. Τι χαρακτήρα είχε όμως ο αγώνα της σοβιετικής ένωσης και των λαϊκών ένοπλων κινημάτων αντίστασης στις κατεχόμενες χώρες;

Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μόνον η ΕΣΣΔ αγωνιζόταν από δίκαιες θέσεις. Έκανε πρώτα απ’ όλα πόλεμο υπεράσπισης της εργατικής εξουσίας, άρα της σοσιαλιστικής πατρίδας, πόλεμο αντικαπιταλιστικό. Δίκαιο πόλεμο έκαναν και τα ΚΚ όπου Γης, καθώς και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, στα οποία ηγούνταν τα ΚΚ.

Ας δούμε και τα σχετικά αποσπάσματα για τον χαρακτήρα του β΄ παγκόσμιου πολέμου.

Ακριβώς 20 χρόνια μετά τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Όπως και ο πρώτος ήταν και αυτός ιμπεριαλιστικός. Αιτία της έκρηξής του υπήρξαν οι οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής, των αγορών και των πηγών πρώτων υλών. (…) Τις ανακατατάξεις, οι οποίες είχαν συντελεστεί στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, επιτάχυνε και τροφοδότησε η μεγάλη παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού 1929-1933, αλλά και η νέα που εκδηλώθηκε το 1938.

Όταν προετοιμαζόταν και όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η διεθνής κατάσταση δεν ήταν ίδια με αυτήν του πρώτου. Είχε συντελεστεί μια κοσμοϊστορική αλλαγή με παγκόσμια επίδραση, η νικηφόρα Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση και υπήρχε το βασικό δημιούργημά της, η Σοβιετική Ένωση, στην οποία είχε καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο(…). Ταυτόχρονα είχε αναπτυχθεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, συγκροτημένο και διαρθρωμένο από το 1919 στις γραμμές της ΚΔ.

Αυτά τα γεγονότα υπεισέρχονταν από την αρχή στο συσχετισμό μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, τον επηρέαζαν χωρίς να αλλάζουν και φυσικά δεν άλλαξαν τον χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του έμεινε αναλλοίωτος και ύστερα από τις 22 Ιούνη 1941, που η Γερμανία επιτέθηκε εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ). Η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ, επιδιώκοντας να ισχυροποιηθεί η ίδια, για να αντιμετωπίσει από πολύ καλύτερες θέσεις τις ΗΠΑ – Μ. Βρετανία, έχοντας ταυτόχρονα εξολοθρεύσει τον κοινό εχθρό τους.

-Η αντιφασιστική νίκη των λαών δεν κατόρθωσε να μετεξελιχθεί σε αντικαπιταλιστική και πιθανότατα δεν έθεσε ποτέ συνειδητά τέτοιο στόχο. Αν για μας όμως ο πραγματικός αντιφασιστικός αγώνας έχει ή αποκτά γνήσια, αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, για να μην είναι προσωρινή και επισφαλής η νίκη που θα πετύχει, για τον αστικό κόσμο και τα σοσιαλδημοκρατικά δεκανίκια του, ο αντιφασισμός είναι μία αντίφα μόδα, με στενά αντιχρυσαυγίτικο ορίζοντα, ενώ ο αντικαπιταλισμός είναι μια αντίκα, ένας επικίνδυνος αναχρονισμός, που πρέπει να μπει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ακόμα και στο όνομα της σωστής επαναστατικής τακτικής, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, για να μην τους απειλήσει ποτέ ξανά.

-Η αντιφασιστική συμμαχία ήταν κατ’ ουσία η σύναψη ενός ιδιότυπου λαϊκού μετώπου, σε παγκόσμια κλίμακα. Ένας τακτικός ελιγμός, για να σπάσει τη διεθνή απομόνωση της σοβιετίας, η ύπαρξη της οποίας καθόριζε τη συγκυρία και τα πρακτικά καθήκοντα που απέρρεαν από αυτήν. Τα λαϊκά μέτωπα πέτυχαν το σκοπό αυτό που είχαν θέσει, παρά τις αντιφατικές συνθήκες, τις δυσκολίες και τα τακτικά λάθη κατά την εφαρμογή τους, θέτοντας τις βάσεις για τη συγκρότηση αντιστασιακών μετώπων σε πολλές κατεχόμενες χώρες. Δεν κατάφεραν ωστόσο να συνδέσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό κρίκο με το στρατηγικό στόχο της κατάκτησης της εξουσίας.

Δύο είναι τα βασικά λάθη που συναντάμε συνήθως στην ιστορική εξέταση των λαϊκών μετώπων. Αμφότερα συγκλίνουν στην εξω-ιστορική αποτίμηση της πείρας τους, βάσει της σημερινής συγκυρίας κι όχι των δοσμένων συνθηκών εκείνης της εποχής. Από αυτή την άποψη, η συλλήβδην απόρριψη της πείρας των λαϊκών μετώπων (αντί της χρήσιμης κι απαραίτητης κριτικής θεώρησης) λειτουργεί συμπληρωματικά στην απολυτοποίηση της συγκεκριμένης τακτικής επιλογής και τη μηχανική αντιγραφή της στο σήμερα –που δεν υπάρχει καν σοβιετική ένωση.

-Το σκοπευτήριο της καισαριανής ήταν χρήσιμο στην κυβέρνηση μόνο για επικοινωνιακή λεζάντα, αμέσως μετά τις εκλογές. Η 9η μάη και η επέτειος της νίκης των λαών βρίσκουν την κυβερνητική νεολαία στο σύνταγμα να διαφημίζει το όπιό τους και τη νομιμοποίηση της χρήσης του. Όσο για το τσάκισμα της ναζιστικής μηχανής απ’ τους σοβιετικούς, ήταν κυρίως μια νίκη κατά του ολοκληρωτισμού, όπως δήλωσε στη ρωσία ο έλληνας πρωθυπουργός, σε άπταιστη ευρωενωσιακή διάλεκτο-ορολογία. Κρίμα δηλ, που δεν επισκέφτηκε το πάλαι ποτέ στάλινγκραντ, για να πει πως η μάχη του δεν ήταν παρά ένα στιγμιαίο επεισόδιο όξυνσης των ενδοολοκληρωτικών αντιθέσεων και να το τερματίσει. Ποτέ δεν είναι αργά όμως…

Διάβαζε επίσης: Η Λερναία Ύδρα του Φασισμού (από την ιστοσελίδα «Ατέχνως») καθώς και όλα τα υπόλοιπα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα του αφιερώματος με την ετικέτα «αντιφασιστική νίκη».

Συριζο-Αμερι και λοιποι.....αδελφοι

 ΣΥΡΙΖΑ: Για τα μέλη ομάδας με άμεση σύνδεση με κύκλους του αμερικανικού χρηματιστικού κεφαλαίου... Πώς και τόσο αυθόρμητη και οικουμενική αυτή η σιωπή;

Στη ζώνη του μυστηρίου

Στις 27 Απρίλη 2015, το 902 δημοσίευσε απόσπασμα παρέμβασης του Μάκη Παπαδόπουλου, Υπεύθυνου του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκπομπή "Ανατροπή" του Mega. 

Στην παρέμβαση αυτή, ο Παπαδόπουλος κατονομάζει τον Υπουργό Οικονομικών και πρώην σύμβουλο του Γ.Α. Παπανδρέου, Γιάνη Βαρουφάκη, την υπαριθμόν δύο του Ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην εργαζόμενη στο Ινστιτούτο Levy Ράνια Αντωνοπούλου (σύζυγο του προέδρου του Ινστιτούτου, Δημήτρη Παπαδημητρίου), και την σύμβουλο της κυβέρνησης Φουτζιμόρι Έλενα Παναρίτη, ως μέλη ομάδας με άμεση σύνδεση με κύκλους του αμερικανικού χρηματιστικού κεφαλαίου, περιλαμβανομένου του Τζορτζ Σόρος, και ως άτομα όντα σε θέση να βοηθήσουν με τους χειρισμούς τους αυτό το κεφάλαιο να κερδοσκοπήσει.

Είναι προφανές σε όποιον δει το βίντεο ότι το θέμα δεν "ξεφεύγει" από τον Παπαδόπουλο σε κάποια στιγμή εκνευρισμού και ότι αποκαλύπτεται ενσυνείδητα και νηφάλια. Είναι επίσης γνωστό ότι η καταγγελία ξεφεύγει από τα συνηθισμένα πλαίσια στάσης του ΚΚΕ, που σπάνια "βγαίνει μπροστά" για τέτοιου είδους θέματα και φημίζεται για την προσεκτικότητά του και παροιμιώδη αυτοσυγκράτησή του.

Η αντίδραση ενός απ' τους προσκεκλημένους της εκπομπής είναι, ως τώρα, το μόνο "φυσιολογικό" ("φυσιολογικά" γραφικό) στοιχείο της ιστορίας. Ο Δ. Καμμένος (ΑΝΕΛ), καίει φλάντζες, χτυπιέται, ωρύεται και απειλεί, αρκετά σαφώς, τον Παπαδόπουλο ότι θα φάει μήνυση. Η αντίδραση του Παπαδόπουλου είναι χαρακτηριστικά "πέρα βρέχει". Δεν παίρνει τίποτε πίσω, δεν αλλάζει τη στάση του και τη διατύπωσή του στο παραμικρό.

Ερχόμαστε τώρα στα μυστήρια, που είναι πολλά. Έχουν περάσει δύο εβδομάδες και:

1. Ο Γιάνης Βαρουφάκης, που στο twitter έχει διαψεύσει μέχρι και ότι το Γιάνης γράφεται με δύο "ν", δεν έχει, από όσο γνωρίζω, κάνει κιχ για το θέμα.
2. Η Έλενα Παναρίτη και η Ράνια Αντωνοπούλου, εξ όσων γνωρίζω, έχουν πιει το αμίλητο νερό.
3. Καμία απειλή μήνυσης ή οτιδήποτε ανάλογο, δεν έχει γίνει.
4. Κανένας Καρτερός, κανένας Ανανδρανιστάκης, κανένας Στάθης Σταυρόπουλος, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει γράψει κανένα άρθρο ωρυόμενος για την αδίστακτη μαφία του Περισσού.
5. Δεν έχω δει ούτε ένα αυθόρμητο tweet που να εγκαλεί το ΚΚΕ για "πάτο", "ντροπή της ιστορίας του" και τα τοιαύτα, κανέναν να γελάει με την "συνωμοσιολογία του Περισσού", κανέναν τίποτα. Πλήρης, καθολική, απόλυτη σιωπή.
6. Το ίδιο σε όλα μα όλα τα ιστολόγια, είτε πρόσκεινται ανοιχτά στον ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι.
7. Η αντιπολίτευση, που προσπαθεί να δημιουργήσει θέματα στον ΣΥΡΙΖΑ για οτιδήποτε της κατέβει στο κεφάλι (εκείνος ο Άδωνις τρέχει σαν το Βέγγο, ματαίως, βέβαια, με ό,τι κάτσει), σιωπά εξίσου καθολικά και εκκωφαντικά για το συγκεκριμένο θέμα. Το ίδιο και οι οπαδοί αντιπολιτευτικών κομμάτων στο διαδίκτυο και στα κοινωνικά δίκτυα.

Τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα και πώς εξηγούνται τα παραπάνω μυστήρια, πείτε μου κι εμένα να μάθω! 

Μήπως αφορά με κάποιον τρόπο την εμπλοκή κύκλων των ΗΠΑ στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ ως πρόσφατα και την αιτία υποβάθμισης Βαρουφάκη-απομάκρυνσης Παναρίτη από το Brussels Group; 
Μήπως αφορά και το γιατί μετά το σουτ στον Γιάνη και την παρέα του τα βρήκανε ΕΕ-ΣΥΡΙΖΑ στο πι και φι; Έστειλε κάποιο μηνυματάκι σε κάποιους (πολλούς) το ΚΚΕ ότι πέρασαν "κόκκινες γραμμές" (χο χο) εμπλέκοντας ΚΑΙ επιμέρους συμφέροντα των ΗΠΑ στο κεφάλι μας, και μήπως η αυθόρμητη μέχρι τελευταίου τουιτερά σιωπή τους ήταν σημάδι ότι ... το μήνυμα ελήφθη πεντακάθαρα; 
Πώς και τόσο αυθόρμητη και οικουμενική αυτή η σιωπή; Όλη η Ελλάδα, που φλυαρεί για τα πάντα, ήπιε το αμίλητο νερό για το συγκεκριμένο; Τόση Ομερτά; Τι λέτε, μπόιζ εντ γκέρλζ;

www.leninreloaded.blogspot.gr 

Μάθε την αλήθεια - Οι διεθνείς εξελίξεις μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

 Μάθε την αλήθεια - Οι διεθνείς εξελίξεις μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

 

Η διαμόρφωση των μεταπολεμικών εξελίξεων, ο συσχετισμός δύναμης που προέκυψε με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το αντικειμενικό έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε η ταξική πάλη, η σύγκρουση ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό τις επόμενες δεκαετίες. Η μελέτη των εξελίξεων αυτών και της κατάστασης που διαμορφώθηκε μπορεί να δώσει χρήσιμα συμπεράσματα στο σημερινό αγώνα για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Με αφορμή, άλλωστε, τις εξελίξεις αυτής της περιόδου σήμερα επιχειρείται να συκοφαντηθεί ο σοσιαλισμός, η κοινωνία που κατάργησε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
 

Η Διάσκεψη της Γιάλτας (Φλεβάρης 1945)

Στις 6 και 9 Αυγούστου του 1945 οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν με δύο ατομικές βόμβες τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ο απολογισμός τραγικός. 300.000 νεκροί και βαριά τραυματισμένοι και ακρωτηριασμένοι, δύο πόλεις στα ερείπια. Οι ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία έχουν καταγραφεί σαν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών κατά της ανθρωπότητας.

Οδεύοντας προς τη λήξη του πολέμου, πραγματοποιήθηκε το Φλεβάρη του 1945 η διάσκεψη της Γιάλτας, στο πρώην Ανάκτορο Λιβάντια, στη Γιάλτα της Κριμαίας. Στη Διάσκεψη συμμετείχαν οι Ι. Β. Στάλιν, Πρόεδρος του Συμβουλίου των Επιτροπών του Λαού της ΕΣΣΔ, Φ. Ρούσβελτ, Πρόεδρος των ΗΠΑ, και ο Ου. Τσώρτσιλ, πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας. Η Διάσκεψη πραγματοποιήθηκε ενώ ο Κόκκινος Στρατός είχε πετύχει σημαντικές νίκες και προέλαυνε περίπου 100 χλμ. έξω από το Βερολίνο. Η Σοβιετική αντιπροσωπεία στη Γιάλτα, αξιοποιώντας τη θετική για την ΕΣΣΔ συγκυρία, προσπάθησε να αποτρέψει μία σειρά επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών.
Η Διάσκεψη αυτή έχει γίνει στοιχείο αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας για δεκαετίες. Ποιος δεν έχει ακούσει ότι η ΕΣΣΔ πήρε μέρος μαζί με την Αγγλία και τις ΗΠΑ στο “μοίρασμα του κόσμου” σε σφαίρες επιρροής; Κάτι τέτοιο βέβαια ουδέποτε έγινε. Αυτή η προπαγάνδα στόχο έχει την εξίσωση της ΕΣΣΔ με τα ιμπεριαλιστικά κράτη, να πλήξει το αυξημένο κύρος που κέρδισε η ίδια και τα κομμουνιστικά κόμματα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να δικαιολογήσει το δόγμα του “Ψυχρού Πολέμου” και τις μεταπολεμικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο σοσιαλιστικό σύστημα. Να κατοχυρωθεί στη συνείδηση ότι το μέλλον το φτιάχνουν οι “ισχυροί”, ότι ο αγώνας των λαών είναι μάταιος.
Τα όσα ακολούθησαν τη Διάσκεψη της Γιάλτας αποδεικνύουν ότι το “μοίρασμα του κόσμου” με τη συμμετοχή της ΕΣΣΔ αποτελεί ένα μύθο. Ενδεικτικά:

• Μόλις ένα μήνα μετά τη Γιάλτα, ΗΠΑ και Μ. Βρετανία ήρθαν σε μυστικές διαπραγματεύσεις με τη ναζιστική Γερμανία, με αποτέλεσμα οι κύριες δυνάμεις της Βέρμαχτ να μεταφερθούν απ’ το Δυτικό στο Ανατολικό Μέτωπο.
• Έξι μήνες μετά τη Γιάλτα οι ΗΠΑ διέπραξαν το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με τη ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Στόχος; Η τρομοκράτηση της ΕΣΣΔ και των λαών όλου του κόσμου. Αν όντως ήταν μοιρασμένος κόσμος και με συμμετοχή της ΕΣΣΔ, γιατί να προέβαιναν σε μία τέτοια ενέργεια οι ΗΠΑ;
• Στην τάχα "μοιρασμενη" Ελλάδα ο λαός μας συγκρούστηκε ένοπλα με την αστική εξουσία και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό την περίοδο 1946-1949. Στον τάχα μοιρασμένο κόσμο σε μια σειρά χώρες οι λαοί ανέτρεψαν το σύστημα της εκμετάλλευσης.
• Αυτά τα χαρακτηριστικά ιστορικά γεγονότα και άλλα (συνεργασία των καπιταλιστικών χωρών με ναζιστές αμέσως μετά τον πόλεμο, διώξεις των ΚΚ σε Γαλλία, Ιταλία κ.ά.) απορρίπτουν το προπαγανδιστικό επιχείρημα για “μοίρασμα του κόσμου”.

Πώς διαμορφώθηκε ο συσχετισμός δυνάμεων μεταπολεμικά;

Με το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη συγκροτήθηκε ο βασικός πυρήνας του σοσιαλιστικού συστήματος, τον οποίο αποτελούσαν οι χώρες που με την απελευθέρωσή τους από τον Άξονα με την καθοριστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού, αποσπάστηκαν από το καπιταλιστικό σύστημα (Αλβανία, Βουλγαρία, το ανατολικό τμήμα της Γερμανίας-ΓΛΔ, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Ρουμανία και Γιουγκοσλαβία).
Τον Οκτώβρη του 1949 η Κίνα, ύστερα από πολύχρονο ένοπλο αγώνα του κινεζικού λαού εναντίον των μεγαλογαιοκτημόνων, της αστικής τάξης και των ξένων ιμπεριαλιστών με καθοδηγητή το ΚΚ Κίνας, ανακηρύχτηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Δύο ακόμα χώρες προχώρησαν στο δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και η Λαοκρατική Δημοκρατία του Βορείου Βιετνάμ. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, μετά τη νικηφόρα έκβαση του ένοπλου αντιδικτατορικού και εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην Κούβα (1959), ακολουθήθηκε ο δρόμος την οικοδόμησης του σοσιαλισμού, με άμεση υλική βοήθεια της ΕΣΣΔ.
Η ΕΣΣΔ, που ο ρόλος της στη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών ήταν καθοριστικός, είχε και τις μεγαλύτερες απώλειες στον πόλεμο, ανθρώπινες και υλικές. Αυτές οι εκτεταμένες καταστροφές στην ΕΣΣΔ και στα κράτη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης επέδρασαν σημαντικά στην όξυνση των προβλημάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Μετά τη λήξη του πολέμου, στην ΕΣΣΔ έπρεπε ουσιαστικά να χτιστούν από την αρχή πόλεις, εργοστάσια, ένα ολόκληρο τμήμα της χώρας που αποτέλεσε το βασικό θέατρο διεξαγωγής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι και έγινε. Η μεταπολεμική οικονομική ανόρθωση της ΕΣΣΔ ήταν ένας ακόμα άθλος της σοβιετικής εξουσίας.
Από την άλλη μεριά, οι ΗΠΑ κατοχύρωσαν την πρωτοκαθεδρία τους στον καπιταλιστικό κόσμο. Βασικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι στον πόλεμο υπέστησαν πολύ μικρές απώλειες, ενώ η πολεμική βιομηχανία τους γνώρισε σημαντική ανάπτυξη.
Η καπιταλιστική ανασυγκρότηση στη Δυτική Ευρώπη, που έγινε και με τη στήριξη των αμερικανικών κεφαλαίων, έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών οικονομιών, ιδιαίτερα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αλλά και της Ιαπωνίας.
Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος, με τις καταστροφές παραγωγικών δυνάμεων στις καπιταλιστικές οικονομίες, λειτούργησε όπως μια γιγάντια κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Δηλαδή αποκατέστησε τις ανισορροπίες της καπιταλιστικής οικονομίας που συγκλονιζόταν σχεδόν όλη τη δεκαετία του ’30 και “καθάρισε” το έδαφος για την αναζωογόνηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Παρά τη βελτίωση που είχε συντελεστεί υπέρ του σοσιαλισμού στον μεταπολεμικό συσχετισμό δυνάμεων με την απόσπαση σημαντικού τμήματος της υφηλίου από το καπιταλιστικό στρατόπεδο και το σπάσιμο της περικύκλωσης της ΕΣΣΔ, ο συσχετισμός δυνάμεων παρέμενε υπέρ του συστήματος.

Τον Απρίλιο του 1949 ιδρύεται το ΝΑΤΟ (North Atlantic Treaty Organization – Οργανισμός Βορειατλαντικού Συμφώνου) από τις εξής χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής: ΗΠΑ, Βέλγιο, Μεγάλη Βρετανία, Γαλία, Δανία, Ισλανδία, Ιταλία, Καναδάς, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία. Η Ελλάδα γίνεται μέλος αυτού του ιμπεριαλιστικού οργανισμού το 1952, όπως και η Τουρκία, ενώ το 1955 προσχωρεί στο ΝΑΤΟ και η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Σήμερα το ΝΑΤΟ αριθμεί 28 κράτη μέλη από όλον τον κόσμο (φωτογραφία από την ιδρυτική διάσκεψη του ΝΑΤΟ).

Μεταπολεμική σοβιετική αφίσα ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα

 

Τα εγκλήματα του καπιταλισμού συνεχίστηκαν

Το γεγονός ότι την περίοδο του πολέμου οι ΗΠΑ και η Βρετανία ήταν "σύμμαχοι" της ΕΣΣΔ, δεν αναιρεί ούτε τον κοινό τους στόχο για την ανατροπή του σοσιαλισμού, ούτε την επιθυμία τους να αρπάξουν περισσότερες αγορές, περισσότερα εδάφη.
Χαρακτηριστικό είναι ότι οι ΗΠΑ, τον Αύγουστο του 1945, προχώρησαν στη ρίψη δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Διέπραξαν το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η ενέργεια αυτή δεν υπαγορευόταν από καμία πολεμική αναγκαιότητα και στοίχισε τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Έτσι οι ΗΠΑ “δήλωσαν” την πρωτοκαθεδρία τους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Τι απέγιναν οι ναζί μετά τον πόλεμο;
Επίσης χαρακτηριστική είναι και η γρήγορη αναδιάταξη των συμμαχιών στο καπιταλιστικό στρατόπεδο, μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.Πολύ γρήγορα, ο πρότερος αντίπαλος, η Γερμανία, έγινε ο νέος σύμμαχος και αντίστροφα ο προηγούμενος “σύμμαχος”, η ΕΣΣΔ, έγινε ξανά αντίπαλος.
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε δύο παραδείγματα. Με τις ευλογίες των ΗΠΑ:
- επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του δυτικού τμήματος της Γερμανίας τέθηκε ο Ρέινχαρντ Γκέλεν, που ήταν Ναζί και είχε καταδικαστεί ως εγκληματίας πολέμου.
- ο Αδόλφος Χοΐσινγκερ, πρώην Αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της Βέρμαχτ (σ.σ. του στρατού των Ναζί), διορίστηκε Αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ενώ στη συνέχεια τοποθετήθηκε Πρόεδρος της Μόνιμης Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ!
 

"Σιδηρούν παραπέτασμα" και δόγμα Τρούμαν

«Οι “τιμωρημένοι” Ναζί ή πως ξαναπετάνε τα ψάρια μέσα στο νερό». Σοβιετική αφίσα του 1947 που σατιρίζει την αξιοποίηση των πρώην στελεχών του ναζιστικού καθεστώτος από τα ιμπεριαλιστικά κράτη.

Το ιμπεριαλιστικό σύστημα πήρε υπόψη τη νέα παγκόσμια κατάσταση, οργάνωσε και μεθόδευσε καλύτερα την επίθεσή του κατά του σοσιαλιστικού συστήματος. Κινήθηκε στη γραμμή του “ψυχρού πολέμου”, που επισημοποιήθηκε με την ομιλία του Βρετανού πρωθυπουργού Ου. Τσώρτσιλ στις 5 Μαρτίου 1946, στις ΗΠΑ, όπου μεταξύ άλλων είπε: «Θα ήταν λάθος και απερισκεψία να εμπιστευτούμε στην παγκόσμια οργάνωση (σ.σ. ΟΗΕ) τη μυστική γνώση ή την πείρα περί της ατομικής βόμβας, που τώρα μοιράζονται μεταξύ τους οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και ο Καναδάς [...]. Από το Στετίνο στη Βαλτική έως στην Τριέστη στην Αδριατική έχει απλωθεί ένα σιδηρούν παραπέτασμα πάνω από την Ήπειρο.»
Στις 12 Μαρτίου 1947 εξαγγέλθηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Χ. Τρούμαν το ομώνυμο δόγμα, δηλαδή η επιδίωξη για την εξαγωγή της αντεπανάστασης και την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας κυριαρχίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο αξιοποίησε πολλές μεθόδους για την επίτευξη αυτού του στόχου, όπως την άμεση επιθετικότητα, τη διάσπαση του σοσιαλιστικού συστήματος, την οικονομική αποδυνάμωσή του, την αποδυνάμωση και ενσωμάτωση του εργατικού και λαϊκού κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες.

• Αλήθειες και Ψέματα για το Σοσιαλισμό, 3. Για την παραχάραξη της Ιστορίας, ΚΣ της ΚΝΕ
• Κομμουνιστική Επιθεώρηση, Τεύχος 1, 2010. «Γιάλτα: Μία ακόμα σύγκρουση σοσιαλισμού καπιταλισμού»
• Κομμουνιστική Επιθεώρηση, Τεύχος 1, 2010. «Η παγκόσμια σύγκρουση μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού όπως εκφράστηκε στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και στο Bερολίνο»
• Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ, 1949-1968, Β’ Τόμος
• Απόφαση 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό

Η ίδρυση του ΝΑΤΟ (1949)

Τον Απρίλη του 1949 ιδρύθηκε το βορειοατλαντικό σύμφωνο, το ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ από την ιδρυτική του πράξη κιόλας ξεκαθάριζε ότι βασικός σκοπός του ήταν η αντιμετώπιση του “κομμουνιστικού κινδύνου”.
Η συγκρότηση του ΝΑΤΟ εξέφρασε την ένωση καπιταλιστικών κρατών και τη συντονισμένη δράση τους ενάντια σε αυτό που τους τρόμαζε, την Σοβιετική Ένωση και τις χώρες που οικοδομούσαν σοσιαλισμό. Τους τρόμαζε γιατί η ΕΣΣΔ ήταν φάρος για τους λαούς όλου του κόσμου. Έχοντας καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι λαοί στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό ζούσαν με ευημερία, με πραγματική ελευθερία, χωρίς ανεργία, φτώχεια και κρίσεις, με πρωτοφανή δικαιώματα στη μόρφωση, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό. Ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ, σε όλη του την ιστορία μέχρι σήμερα, έχει σφαγιάσει δεκάδες λαούς όπου γης. Έχει ενορχηστρώσει ιμπεριαλιστικούς πολέμους, πραξικοπήματα και επεμβάσεις με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων.
Απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια του καπιταλισμού που οργανωνόταν για να υπονομεύσει το σοσιαλισμό η ενιαία πάλη των κομμουνιστών όλου του κόσμου αδυνάτισε. Καθοριστική ήταν η απουσία ενιαίου καθοδηγητικού κέντρου, καθώς η Κομμουνιστική Διεθνής είχε αυτοδιαλυθεί από το 1943. Χαλάρωση της λειτουργίας της είχε εμφανιστεί πολλά χρόνια πριν την αυτοδιάλυσή της.
Η διάλυση της ΚΔ, παρά τα προβλήματα ενότητας που αυτή είχε και ανεξάρτητα από το αν μπορούσε να διατηρηθεί ή όχι, στέρησε από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα τη δυνατότητα συντονισμένα να επεξεργαστεί ενιαία στρατηγική απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ως ενιαίο καθήκον που αφορούσε το κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα στις συνθήκες της δικής τους χώρας.
ΚΝΕ – Μάθε την Αλήθεια (70 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών)

Από 60 έως 70 ώρες δουλειά τη βδομάδα στην Ελλάδα

Από 60 έως 70 ώρες δουλειά τη βδομάδα στην Ελλάδα

Την ίδια μέρα που είδε το φως της δημοσιότητας η συνεννόηση της κυβέρνησης με Κομισιόν - ΕΚΤ - ΔΝΤ για την ετοιμότητά της για νέα επίθεση στα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και εργασιακά τους δικαιώματα και ιδιαίτερα στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, είδε επίσης το φως της δημοσιότητας, μελέτη του ΟΟΣΑ για τους μισθούς. Σύμφωνα μ' αυτήν, στην Ελλάδα, για να επιβιώσει μια οικογένεια με δύο παιδιά, στην οποία εργάζεται μόνο ένα μέλος της και αμείβεται με τον κατώτατο μισθό, χρειάζεται να δουλεύει από 60 έως και 70 ώρες τη βδομάδα.
Από τη σύγκριση των κατώτατων μισθών, σε σχέση με το μέσο μισθό, διαπιστώνει ότι η Ελλάδα όπου ο κατώτατος μισθός είναι στο 45% του μέσου μισθού, βρίσκεται πιο κοντά στις χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά (που κυμαίνονται μεταξύ 35% και 40%) όπως είναι οι Τσεχία, Μεξικό, Ηνωμένες Πολιτείες, Εσθονία και Ιαπωνία. Ανω του 60% του μέσου μισθού ανέρχεται ο κατώτατος μισθός μετά την κρίση σε Σλοβενία, Γαλλία, Χιλή και Τουρκία. Ο ΟΟΣΑ υπολογίζει στα 4,42 δολάρια ανά ώρα, μετά από φόρους τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα και στα 4,41 δολ. στην Πορτογαλία. Χαμηλότερα βρίσκονται σε Πολωνία με 3,59 δολ., Τουρκία 3,49 δολ., Σλοβακία 2,99 δολ., Εσθονία 2,49, Λετονία 1,46. Στην κορυφή της σχετικής λίστας, βρίσκονται η Αυστραλία και το Λουξεμβούργου (9 δολάρια/ώρα). Ο κατώτατος μισθός της Γερμανίας το 2015 καθορίζεται στα 7,19 δολάρια.

***

Επίσης, η συγκεκριμένη μελέτη συγκρίνει το καθαρό εισόδημα από τους κατώτατους μισθούς μετά την αφαίρεση των φορολογικών επιβαρύνσεων αλλά και δαπανών των λαϊκών νοικοκυριών για κοινωνικές ανάγκες. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, υπάρχουν κράτη στα οποία οι μισθωτοί με πλήρη απασχόληση που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, ακόμη κι αν εργάζονται πολλές ώρες, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Στην Ελλάδα, ένας μισθωτός σε μονογονεϊκή οικογένεια με δύο παιδιά ή ένας εργαζόμενος σε οικογένεια με δύο παιδιά, που αμείβεται με τον κατώτατο μισθό, πρέπει να δουλεύει από 60 έως και 70 ώρες τη βδομάδα προκειμένου η οικογένειά του να μη βρίσκεται στο κατώφλι της φτώχειας. Να σημειώσουμε ότι τα όρια φτώχειας των αστών είναι πολύ κάτω και από αυτή την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών. Οι φτωχοί είναι πολύ περισσότεροι και ας αμείβονται παραπάνω από τον κατώτατο μισθό.

***

Οσο, λοιπόν, και αν τα στοιχεία του ΟΟΣΑ αναφέρονται σε όσους αμείβονται με τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα, με δεδομένη την πολιτική που έχουν συζητήσει η κυβέρνηση με ΣΕΒ - ΣΕΤΕ - ΓΣΕΒΕΕ - ΕΣΕΕ - ΓΣΕΕ για τον κατώτατο μισθό και τις Συλλογικές Συμβάσεις, αλλά και την απαίτηση των Κομισιόν - ΕΚΤ - ΔΝΤ να μην αυξηθεί η σημερινός κατώτατος μισθός - πείνας, ενώ η τάση είναι να παρασέρνονται και οι άλλοι μισθοί προς τα κάτω προς τον κατώτατο, είτε με επιχειρησιακές είτε με ατομικές συμβάσεις, αυτή η κατάσταση φαίνεται πως γίνεται μόνιμη.
Είναι δείκτης η μελέτη του ΟΟΣΑ για μερικά κρίσιμα ζητήματα, τα οποία χρειάζεται να συνειδητοποιήσει η εργατική, η λαϊκή οικογένεια. Πρώτ' απ' όλα ότι η πολιτική διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης από τις αστικές κυβερνήσεις μετέφερε την πληρωμή των συνεπειών της στην εργατική τάξη. Που θα ζει σε μόνιμη και σταθερή βάση με τέτοιες συνθήκες, αν δεν πάρει την υπόθεση της ανατροπής αυτής της κατάστασης σε όφελός της, στα δικά της χέρια.
Να συνειδητοποιήσει επίσης ότι οι διαφορές ανάμεσα στα κράτη, στις συγκρίσεις των μέσων όρων των μισθών αλλά και των κατώτατων, δεν είναι ασφαλείς αν δε συγκριθούν με το ποιες ανάγκες καλύπτουν, ή να το πούμε διαφορετικά στη λαϊκή γλώσσα, πόσο ακριβή είναι η ζωή. Μην αποπροσανατολίζει το μεγάλο ποσοστό π.χ. της Γερμανίας ή ακόμη και η μεγάλη ωριαία αμοιβή συγκριτικά με την Ελλάδα. Θυμίζουμε τα «μίνι τζομπς» με τα 400 ευρώ μισθό, όταν το νοίκι στη Γερμανία είναι μεγαλύτερο.
Η εικόνα που δίνει ο ΟΟΣΑ αποκαλύπτει ότι ακόμη και στις καπιταλιστικές οικονομίες που λένε ότι ξεπεράστηκε η κρίση, (π.χ. ΗΠΑ), μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, αυτά δηλαδή που αμείβονται με κατώτατο μισθό, δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες, άρα φυτοζωούν.

***

Θα ρωτήσει κάποιος. Τι να κάνουν οι εργαζόμενοι; Αγώνα για κάλυψη των απωλειών της περιόδου της κρίσης με κατάργηση όλων των αντεργατικών, αντιλαϊκών νόμων, για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών. Να παλέψουν σε κατεύθυνση ρήξης με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την εξουσία τους. Τα παραπάνω στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι μοναδική ουσιαστική διέξοδος για τους εργαζόμενους είναι η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Ο Καρλ Μαρξ στο έργο του «Μισθός - Τιμή - Κέρδος» το 1865, έγραφε: «Η εργατική τάξη δε θα πρέπει να υπερβάλλει την τελική αποτελεσματικότητα των καθημερινών αυτών αγώνων. Δε θα πρέπει να ξεχνά ότι παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα κι όχι ενάντια στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων, ότι καθυστερεί βέβαια την προς τα κάτω κίνηση, δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνσή της, ότι χρησιμοποιεί καταπραϋντικά φάρμακα, που όμως δε γιατρεύουν την αρρώστια. Δε θα πρέπει λοιπόν να κατατρίβεται αποκλειστικά σ' αυτόν τον αναπόφευγο μικροπόλεμο, που ξεπηδά διαρκώς από τους ατέλειωτους σφετερισμούς του κεφαλαίου ή τις διακυμάνσεις στην αγορά. Θα πρέπει η εργατική τάξη να καταλάβει ότι μαζί μ' όλες τις αθλιότητες που της επιβάλλει, το σημερινό σύστημα εγκυμονεί ταυτόχρονα και τους υλικούς όρους και τις κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για έναν οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αντί το συντηρητικό σύνθημα: "Ενα δίκαιο μεροκάματο για μια δίκαιη εργάσιμη μέρα", θα πρέπει να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα: "Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας"».

Αιματηρές θυσίες για το κεφάλαιο

Αιματηρές θυσίες για το κεφάλαιο

Την ώρα που έξι εργάτες στα ΕΛΠΕ πλήρωναν με αίμα την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, η κυβερνητική προπαγάνδα στα «πρωινάδικα» εξαφάνιζε μαγικά το μπαράζ νέων φόρων και μιλούσε για μια τροπολογία που αφορά έκπτωση σε όποιον καταβάλλει εφάπαξ τους φόρους, μέτρο που έχει ως στόχο τη γρήγορη συγκέντρωση εσόδων για τα κρατικά ταμεία, για λογαριασμό βεβαίως των επιχειρηματικών ομίλων, τα κέρδη των οποίων μένουν απείραχτα.
Ομως, η πραγματικότητα είναι πεισματάρα. Ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών, μιλώντας σ' ένα επιχειρηματικό φόρουμ προχτές, έκανε καθαρό πως η κοινή δήλωση Τσίπρα - Γιούνκερ για μια ανταγωνιστική οικονομία με άξονες το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά είναι μεστή αντιλαϊκού περιεχομένου που αντανακλά μία προς μία τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Ετσι, η κυβέρνηση περνά πλέον από τις δημιουργικές ασάφειες σε πράξεις. Εκανε καθαρό πως όχι μόνο δεν υπάρχει αντιπαράθεση με τους «θεσμούς», αλλά και ότι είναι στην ίδια πλευρά με αυτούς ενάντια στην εργατική τάξη. Ζητά νέες θυσίες, για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου κι αυτό καθιστά αναγκαστικό πλέον να πάψει κάθε αναμονή και να εκφραστεί με όρους αντεπίθεσης το λαϊκό κίνημα.
Ακολουθώντας τη σειρά, με την οποία παρουσίασε τις θέσεις της κυβέρνησης ο υπουργός Οικονομικών, διαβάζουμε ότι «το συνταξιοδοτικό σύστημα νοσεί». Προσπερνά την εισφοροδιαφυγή της εργοδοσίας, τα κλεμμένα από τα Ταμεία, τα χρέη του κράτους προς αυτά, το «κούρεμα» (PSI) αποθεματικών τους το 2012 για να μειωθεί το κρατικό χρέος και ουσιαστικά προαναγγέλλει περικοπές, υποσχόμενος Γη Επαγγελίας μετά την «ανάρρωση» (δική του η ορολογία...). Μεταθέτει, για άλλη μια φορά, το πρόβλημα στις πλάτες των εργαζομένων, αθωώνοντας το κεφάλαιο και το κράτος του. Προαναγγέλλει μέτρα που βοηθούν στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης.
Αναφέρεται σε «αποτελεσματική αξιοποίηση των δημόσιων πόρων» κι αυτό στην απλή μετάφρασή του παραπέμπει στο περίφημο νοικοκύρεμα, δηλαδή περικοπές σε κρατικές δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα ώστε το κρατικό χρήμα να μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους καπιταλιστές για επενδύσεις.
Ζητά να «ενωθεί η κοινωνία υπέρ των απολύτως αναγκαίων μεταρρυθμίσεων», καλεί δηλαδή τους εργάτες σε ταξική συνεργασία. Θεωρεί πρόβλημα τη συνταξιοδότηση στα 60 χρόνια, προετοιμάζοντας το κλίμα, ώστε να μην υπάρχει σύνταξη κάτω από αυτά. Η ομιλία του περιείχε και φωτογραφικές αναφορές όπως η «απελευθέρωση προδιαγραφών προϊόντων (π.χ. γαλακτοκομικών προϊόντων και μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων)» που αφορούν σε συγκεκριμένα μονοπώλια, σε βάρος της υγείας του λαού.
Δεν έκρυψε λόγια για την αύξηση του ΦΠΑ που εκτινάσσει το κόστος ζωής και άρα μειώνει πρόσθετα το λαϊκό εισόδημα, οδηγώντας και έτσι σε αύξηση της εκμετάλλευσης. Προαναγγέλλει «Ανεξάρτητη Υπηρεσία Τελών και Φόρων» στην Τοπική Διοίκηση στα πρότυπα του αμερικανικού «IRS» που σημαίνει διπλό φορολογικό σύστημα και άρα μεγάλη σφαγή.
Αυτά τα «ολίγα» και μόνο οδηγούν στην ανάγκη να ενισχυθούν από σήμερα οι εστίες αντίστασης, αξιώνοντας να παρθούν πίσω όσα έχουν αρπαχτεί, οδηγούν στην ανάγκη να μην υπάρχει καμιά αναμονή. Αντεπίθεση και ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ, καθέναν που τους στηρίζει.

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» Οπλο για την αποτελεσματικότητα των κομμουνιστών σε όλες τις συνθήκες

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»

Οπλο για την αποτελεσματικότητα των κομμουνιστών σε όλες τις συνθήκες

Συχνά συζητάμε για την ανάγκη βελτίωσης της μελέτης και της αξιοποίησης του «Ριζοσπάστη» και για τα απαιτούμενα μέτρα που υπηρετούν αυτό το καθήκον, για το ότι δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι καταρχήν από τη διακίνηση της εφημερίδας.
Παρόλο που αναγνωρίζεται από όλο το κομματικό δυναμικό ότι οι συνθήκες, οι εξελίξεις είναι και θα γίνουν πιο σύνθετες το επόμενο διάστημα, η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη θα είναι ακόμα δυσκολότερη και ότι η προώθηση της στρατηγικής μας θα προχωρά μέσα από συμπληγάδες, όλη αυτή η ανησυχία δεν μεταφράζεται σε σοβαρό βήμα - στροφή στην πολύπλευρη αξιοποίηση της εφημερίδας.

Αναγκαία η αποφασιστική βελτίωση στη σχέση του κομματικού μέλους με την εφημερίδα

Το πρώτο που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι το πρόβλημα στη σχέση του κομματικού μέλους με την εφημερίδα. Υπάρχουν και αντικειμενικές αιτίες, όπως οι συνθήκες δουλειάς, τα ωράρια, το οικονομικό στοιχείο, όμως μην παραγνωρίζουμε ότι η εφημερίδα δεν προσεγγίζεται σαν αυτό που πραγματικά είναι: Ο συλλογικός πολιτικός - καθημερινός καθοδηγητής που με τον οργανωτικό του ρόλο ενιαιοποιεί την προπαγάνδα των κομμουνιστών, τους ανοίγει δρόμους στην αντιπαράθεση, κάνει πιο αποτελεσματική την παρέμβασή τους, δίνει εφόδια για να πείσουν, για να μη βρεθούν εκτεθειμένοι στα επιχειρήματα του αντιπάλου.
Το ζήτημα αυτό πρέπει να απασχολήσει τη λειτουργία των οργάνων. Πρέπει να γίνει συνείδηση ότι η καθημερινή ανάγνωση του «Ριζοσπάστη» διαπαιδαγωγεί, βοηθά στη συνολική αφομοίωση της στρατηγικής του ΚΚΕ, που η ουσιαστική της προσέγγιση απαιτεί διάβασμα με βάση και την επικαιρότητα. Αξίζει να αναρωτηθούμε: Πόσες αδυναμίες ή ακόμα και διευκρινιστικές απορίες ζητηματα πολιτικής ενημέρωσης χάνονται στην καθημερινότητα ή παραφορτώνουν την καθοδηγητική δουλειά, τις συνεδριάσεις των Κομματικών οργανώσεων και των οργάνων αντί να στηρίζονται στην καθημερινή μελέτη του «Ριζοσπάστη»;

Η διακίνηση της εφημερίδας απαιτεί σχέδιο, προετοιμασία και επιμονή

Πολλές φορές, η εφημερίδα αντιμετωπίζεται σαν ένα ακόμα υλικό που πρέπει να έχουμε στην περιοδεία, στην εξόρμηση, που πρέπει να χρεωθούμε το πρωί και να επιστρέψουμε το απόγευμα, να είμαστε εντάξει με το ταμείο. Δεν εντάσσεται οργανικά στην προπαγάνδα μας, στη διαφώτιση, παρόλο που πολλές φορές το περιεχόμενό της «δένει» με την παρέμβαση της Οργάνωσης.
Με ένα καλύτερο ψάξιμο για το «τι φταίει», μπορούμε να δούμε κι άλλες αδυναμίες μας. Μια βασική τέτοια αδυναμία είναι ότι ο σχεδιασμός της ΚΟΒ τις περισσότερες φορές δεν εστιάζει στο πώς θα πιάσουμε νέες επαφές, θα πείσουμε εργαζόμενους έξω από τις παρυφές του ΚΚΕ για την ανάγκη να μάθουν, να προσεγγίσουν τη στρατηγική του Κόμματος. Συχνά αυτό το καθήκον απλά περιγράφεται, δεν μπαίνει συγκεκριμένα στο χαρτί. Μπαίνει αντιπαραθετικά στην προσπάθεια «να βρούμε τους δικούς μας», με αποτέλεσμα να μη βασανιζόμαστε για το πώς θα γίνουμε πιο αποτελεσματικοί - διεισδυτικοί.
Για παράδειγμα, πρέπει να μας απασχολήσει πώς οργανώνουμε την κυριακάτικη εξόρμηση με τον «Ριζοσπάστη». Σε ενα βαθμό αντιμετωπίζεται ρουτινιάρικα, αντί με την προετοιμασία της να σηματοδοτεί ότι πάμε για να γνωρίσουμε κόσμο, να αποκτήσουμε επαφές, να ενημερώσουμε, να αποκαλύψουμε, να πείσουμε. Αυτό δεν μπορεί να γίνει όταν κάθε Κυριακή χτυπάμε τα ίδια κουδούνια και μόνο προεκλογικά, με καθημερινές εξορμήσεις, κάνουμε μια προσπάθεια να φτάσουμε σε περισσότερα σπίτια - προσπάθεια μάλιστα που ατονεί μετά τις εκλογές.
Είναι υπαρκτή η δυσκολία να ανοίξει η πόρτα, να μας βάλει ο άλλος σπίτι του, να μιλήσουμε. Απαιτείται πείσμα, επιμονή και προετοιμασία: Για παράδειγμα ολόκληρη τη βδομάδα να αφιερωθούμε σε ένα δρόμο, να κολλήσουμε αφίσα που θα προαναγγέλλει την εξόρμηση, να περάσουμε με ντουντούκα, να ρίξουμε φυλλάδιο κάτω από πόρτες δίνοντας ραντεβού για την Κυριακή το πρωί, για κουβέντα με το «Ριζοσπάστη». Να κάνουμε καταμερισμό ποιοι πάνε σε καινούριες πόρτες, ποιοι κάνουν περιοδεία στους καταγεγραμμένους.
Υπάρχει τέτοια πείρα από το πώς προετοιμάστηκε η περιοδεία σε χώρους δουλειάς. Στην κατεύθυνση αυτή βοηθάει να έχει προετοιμαστεί σχετική δημοσίευση που αφορά την περιοχή, ένα οξυμένο πρόβλημα, π.χ. το ΙΚΑ που κλείνει, ο παιδικός σταθμός που δεν έχει προσωπικό, το νοσοκομείο κ.ά.

«Ανοιχτή επικοινωνία» των Οργανώσεων με τον «Ριζοσπάστη»

Αλλο ζήτημα, που φαίνεται ότι θα γιγαντωθεί τα επόμενα χρόνια, αν δεν πάρουμε δραστικά μέτρα, είναι γενικά η σχέση με το διάβασμα και πιο ειδικά με το διάβασμα εφημερίδας από νεότερες ηλικίες. Ειδικά οι πιο νέοι - και με καλύτερη επαφή με το διαδίκτυο - αντιμετωπίζουν ως παρωχημένη την ενημέρωση από την εφημερίδα και αυτό φαίνεται από τη γενική πορεία που έχουν όλα τα έντυπα, όχι μόνο ο «Ριζοσπάστης». Εδώ θα κριθεί συνολικά το Κόμμα, στη διαπαιδαγώγηση, ειδικά των νεότερων συντρόφων, της ΚΝΕ. Θέλει πείσμα, επιμονή, καλή κουβέντα, συλλογική προσπάθεια και οργανωτικά μέτρα.
Η βελτίωση της εφημερίδας, η καλύτερη αξιοποίησή της περνά από όλες τις Οργανώσεις. Η «ανοιχτή επικοινωνία» που πρέπει να έχουν με το «Ριζοσπάστη» θα διευκολύνει να προετοιμάζουν καλύτερα τη διακίνηση με βάση το περιεχόμενο, να δίνουν πιο αντικειμενική εικόνα για ένα άρθρο ή ένα ρεπορτάζ, να κάνουν παρατηρήσεις, προτάσεις κ.λπ. Να στηρίζεται η δουλειά τους πιο στοχευμένα από το περιεχόμενο του «Ριζοσπάστη», ώστε να μετρηθούν βήματα και στη διακίνηση.
Πρέπει να επιμείνουμε περισσότερο στο ζωντάνεμα μέσα από την εφημερίδα της κομματικής δραστηριότητας και η αρχή έχει γίνει με το νέο τετρασέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση»: Με την καταγραφή της πείρας των Οργανώσεων, με παραδείγματα από μέτρα που απέδωσαν, με ανάδειξη των δυσκολιών και πώς αντιμετωπίζονται, με την προσέγγιση ιδιαίτερων ζητημάτων για χώρους, πέρα από την καθημερινότητα.
Με αρθρογραφία στελεχών πιο συστηματική, που βλέπει και αναδεικνύει κρίσιμες λεπτομέρειες στην πολιτική δουλειά, κάτι που δεν το κάνει η επίκαιρη αρθρογραφία.
Με τη διαμόρφωση δικτύου «ανταποκριτών» των Κομματικών Οργανώσεων που θα τροφοδοτούν με υλικό και πληροφόρηση, θα βασανίζονται στο γράψιμο, θα δημιουργούν κίνητρο στο κομματικό δυναμικό για διάβασμα και διακίνηση. Θα δίνουν στοιχεία της διαπάλης που μπορεί να συζητιούνται στον κόσμο, στη δουλειά, αλλά δεν εντάσσονται στην «επίσημη» πολιτική παρέμβαση των άλλων κομμάτων. Για παράδειγμα, πώς τοποθετήθηκε ένας συνδικαλιστής, πώς απάντησε ένας εκλεγμένος στην Τοπική Διοίκηση, τι ζητήματα προκύπτουν από την διαπάλη με τις αλλες πολιτικές δυνάμεις. Μπορεί οι Οργανώσεις να είναι εξοικειωμένες με αυτές τις πλευρές, όμως η αποκάλυψή τους βοηθάει γενικότερα στη διαπάλη, στηρίζει τις τοποθετήσεις του Κόμματος.
Γενικά στόχος μας να είναι το πιο σφιχτό δέσιμο της εφημερίδας με την κομματική ζωή και δράση. Οι Κομματικές Οργανώσεις να παίρνουν πάνω τους αυτό το δέσιμο και με την αξιοποίησή του να ανοίγονται στους εργαζόμενους, να ανεβάζουν την αποτελεσματικότητα της παρέμβασής τους.
Σταθερά και αταλάντευτα κάθε ΚΟΒ να επιδιώκει τη δημιουργία ισχυρού δικτύου διακίνησης του «Ριζοσπάστη». Μόνο έτσι θα μπορούμε να δούμε και τις αδυναμίες που μπορεί να έχει η εφημερίδα, να γίνουμε καλύτεροι. Χρειάζεται να στρατευθούν όλες οι δυνάμεις σε αυτήν την κατεύθυνση, οι οπαδοί μας που προσπαθώντας να διακινήσουν την εφημερίδα γίνονται κι αυτοί καλύτεροι.
Με πιο ολοκληρωμένο σχέδιο που να υλοποιεί τα βασικά καθήκοντα του Κόμματος μέχρι το 20ό Συνέδριο, τους στόχους οικοδόμησης, το σχέδιο ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Ο εορτασμός των 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, να βρει το Κόμμα ένα μπόι πιο πάνω και στο μέτωπο της διακίνησης και αξιοποίησης του «Ριζοσπάστη».