ΗΠΑ-4 Μαΐου 1970, η σφαγή των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κεντ

Στις 4 Μαΐου η εθνοφρουρά των ΗΠΑ άνοιξε πυρ κατά των φοιτητών που διαμαρτυρόταν κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, στο χώρο του πανεπιστημίου του Κεντ, στο Οχάιο. Στις 4 Μαΐου του 1970 έχασαν τη ζωή τους τέσσερις φοιτητές και άλλοι 9 τραυματίστηκαν, όταν οι άντρες της εθνοφρουράς άνοιξαν πυρ κατά των φοιτητών που διαδήλωναν κατά του πολέμου, ενώ το γεγονός στιγμάτισε τη συνείδηση των πολιτών σε ολόκληρη τη χώρα. Εκατοντάδες κολέγια, γυμνάσια και πανεπιστήμια έκλεισαν τις επόμενες μέρες ως αντίδραση στο μακελειό, σε μια πρωτοφανή μαθητική απεργία με τη συμμετοχή περισσότερων από 4.000.000 μαθητών και φοιτητών η οποία αποτέλεσε ορόσημο στον αντιπολεμικό αγώνα της εποχής. Η ιστορία που έγινε τραγούδι Από το μακρινό Λος Άντζελες, ο Νιλ Γιανγκ, συγκλονισμένος από το «Μακελειό του Κεντ», εμπνεύστηκε το τραγούδι «Ohio». Στις 21 Μαΐου 1970 μπήκε στο στούντιο μαζί με τους Ντέιβιντ Κρόσμπι, Στέφεν Στιλς και Γκράχαμ Νας. Οι τέσσερις τους αποτελούσαν τους Crosby, Stills, Nash & Young ή CSN&Y, ένα από τα σπουδαιότερα και επιδραστικότερα συγκροτήματα στην ιστορία της αμερικάνικης ροκ μουσικής. Η 

ηχογράφηση δεν κράτησε παρά λίγες ώρες και στις αρχές Ιουνίου το τραγούδι κυκλοφόρησε σε σινγκλ, φθάνοντας στο Νο14 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών. Η άλλη πλευρά του μικρού δίσκου περιείχε το τραγούδι του Στέφεν Στιλς Find the Cost of Freedom. Πολλοί εμπορικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί αρνήθηκαν να παίξουν το τραγούδι, λόγω των αναφορών του στις ευθύνες του προέδρου Νίξον για το μακελειό στο Κεντ. Αγκαλιάστηκε, όμως, από τους κολεγιακούς και πανεπιστημιακούς σταθμούς κι έγινε ένα από τα μουσικά σύμβολα του αγώνα κατά του πολέμου του Βιετνάμ. Σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο συγκλονιστικά τραγούδια διαμαρτυρίας που μας έχει δώσει η ροκ μουσική. Οι στίχοι του Ohio Tin soldiers and Nixon coming, We’re finally on our own. This summer I hear the drumming, Four dead in Ohio. Gotta get down to it Soldiers are cutting us down Should have been done long ago. What if you knew her And found her dead on the ground How can you run when you know? Gotta get down to it Soldiers are cutting us down Should have been done long ago. What if you knew her And found her dead on the ground How can you run when you know? Tin soldiers and Nixon coming, We’re finally on our own. This summer I hear the drumming,

 Four dead in Ohio

«Η συγκέντρωση των σωματείων και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ήταν μεγαλύτερη από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ»! - Η έγκυρη παραπληροφόρηση του left.gr και της «Αυγής» για το τι έγινε τη μέρα της Πρωτομαγιάς στην Αθήνα

Έγκυρη ενημέρωση

Ενα ολόκληρο τετρασέλιδο αφιέρωσε η «Αυγή» στις Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις της Δευτέρας. Σ' αυτές, όμως, τις σελίδες δεν έγραψε ούτε εκατό λέξεις για το μεγάλο απεργιακό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα.
Μάλιστα, στην προσπάθειά της να δημιουργήσει εντυπώσεις, το παρουσιάζει ως «συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα», όταν σ' αυτή συμμετείχαν χιλιάδες εργαζόμενοι από εκατοντάδες συνδικάτα της Αττικής. 

Κατά τ' άλλα, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ ξόδεψε όλο το μελάνι της για να δικαιολογήσει την (ανύπαρκτη) συγκέντρωση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - ΕΚΑ στην Κλαυθμώνος και για να διαφημίσει διάφορες «συλλογικότητες» που πήραν μέρος σ' αυτήν. 

Το σκηνικό συμπληρώνει το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «left.gr», οι συντελεστές του οποίου πανηγύριζαν ότι «η συγκέντρωση των σωματείων και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ήταν μεγαλύτερη από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ»! Λίγες ώρες αργότερα, η συγκεκριμένη «είδηση» αποσύρθηκε από το site, προφανώς επειδή κατάλαβαν ότι ήταν αδύνατον να πείσουν ακόμα και τους πιο κακεντρεχείς απέναντι στο ΠΑΜΕ. 

Οπως και να 'χει, θα δυσκολευτεί πολύ κανείς να βρει πιο ...έγκυρη ενημέρωση για το τι έγινε τη μέρα της Πρωτομαγιάς στην Αθήνα.

Ριζοσπάστης

ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

Η Παπαρήγα η καλή

Μπορεί να μοιάζει λίγο τεμπέλικη η σημερινή ανάρτηση, αλλά στην πραγματικότητα έχει πολύ ζουμί και προεκτάσεις. Η βάση της είναι το βίντεο που ακολουθεί, και μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Αλέκας σε προεκλογική περίοδο, από το μακρινό 1993, που κάποιες φορές όμως μοιάζει λες και ήταν χτες ή ακόμα βγαλμένο από το σήμερα.



Καταρχάς ομολογώ πως την παρακολούθησα με αμείωτο ενδιαφέρον, πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θα μου προκαλούσε μια σύγχρονη, φετινή συνέντευξη κάποιου πολιτικού αρχηγού. Αυτό όμως μπορεί να έχει να κάνει με την ιστορική της αξία και με τη χρονική συγκυρία στην οποία δόθηκε: το 1993, στον απόηχο της αντεπανάστασης, και με νωπές τις μνήμες από μια σειρά σημαντικά γεγονότα στο εσωτερικό μέτωπο: οικουμενικές κυβερνήσεις, η συγκρότηση του Συνασπισμού, η διάσπαση του κόμματος, κτλ.

Πρέπει να ομολογήσω επίσης πως είδα τη συνέντευξη, έχοντας κατά νου το στερεότυπο -που είναι και δική μου εντύπωση- πως τα πρώτα χρόνια της θητείας της ως ΓΓ, η Αλέκα είχε κακή τηλεοπτική παρουσία κι ένα επικοινωνιακό έλλειμμα, που κόπιασε πολύ για να το καλύψει. Κάτι που δεν επιβεβαίωσαν πάντως σε κανένα σημείο της συνέντευξης. Η Αλέκα έχει ζωντανό ρέοντα λόγο, είναι μάχιμη, εύστοχη κι ετοιμόλογη.

Μπορεί κάποιες φορές να της ξεφεύγει ο τόνος της φωνής της, αλλά αυτό συμβαίνει κυρίως για να καλύψει το δίδυμο Ρουσόπουλου-Χατζηνικολάου, που τη διακόπτει συνεχώς -ιδίως αν αναλογιστεί κανείς τους πολύ αργούς τηλεοπτικούς ρυθμούς εκείνης της εποχής που αποτυπώνονταν και στη χαρακτηριστική φωνή του Χατζηνίκου. Τη διακόπτουν, της γ... τον ειρμό, που θα έλεγε κι ο Χαλβατζής, της φέρονται επιθετικά στα όρια της ειρωνείας και την αναγκάζουν να δώσει πραγματική μάχη, με τη λιγοστή τότε εμπειρία της, για να διατυπώσει στοιχειωδώς κάποιες σκέψεις ολοκληρωμένες.

Είναι εντυπωσιακή επίσης η συλλογή των αστικών κλισέ που μπορεί να βρει κανείς συγκεντρωμένα σε διάστημα μικρότερο της μίας ώρας. Και προπαντός διαχρονικότητά τους, καθώς τα πιο πολλά ακούγονται ως τις μέρες μας αναλλοίωτα.
-Ποιες είναι οι διαφορές σας με το Συνασπισμό;
Λέτε συνέχεια "όχι". Δεν είναι της μόδας οι κομμουνιστές σήμερα. Θέλετε να αναβιώσετε τον υπαρκτό σοσιαλισμό, βάζετε όλα τα κόμματα στο ίδιο τσουβάλι, κοκ.

Αυτό που έχει ωστόσο μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι να δει κανείς, μέσα από τη συνέντευξη της Αλέκας και τις θέσεις που εκφράζει, την πορεία ωρίμανσης και διαμόρφωσης κάποιων σύγχρονων πολιτικών θέσεων του κόμματος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ζήτημα της πιθανής συμμετοχής του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση και των πολιτικών συνεργασιών με άλλα κόμματα. Ο Χατζηνικολάου πιάνεται απ' την πρόσφατη τότε πείρα του 89' και θέτει συγκεκριμένα πλην υποθετικά ενδεχόμενα, όπου ναι μεν η Αλέκα αποκλείει τη συμμετοχή σε κυβέρνηση που ασκεί συντηρητική πολιτική -και συνεπώς τη συνεργασία με αστικά κόμματα- αλλά εξαιρεί τις έκτακτες καταστάσεις, πχ σε περίπτωση πολέμου (αναφέροντας μάλιστα ως παράδειγμα το 40', τη φασιστική κυβέρνηση Μεταξά, και την πάλη των κομμουνιστών). Ενώ δεν αποκλείει γενικά κι από θέση αρχής το ενδεχόμενο κατάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας.

Λέει επίσης πως χρειάζονται πολιτικές συνεργασίες, γιατί κανένα κόμμα δεν μπορεί να δώσει διέξοδο μόνο του στα προβλήματα. Και πως η πρωτοβουλία-πρόταση για τη συγκρότηση του Συνασπισμού ανήκει στο ΚΚΕ (12ο Συνέδριο, 1987) που πρόλαβε την ΕΑΡ και την ανάγκασε να αναδιπλωθεί στις πιέσεις του κόσμου της Αριστεράς για ενότητα.

Αναφέρει επίσης ως παράδειγμα εφαρμογής του εργατικού ελέγχου την Πορτογαλία του 74', πέρα από τις χώρες του σοσιαλισμού. Παρεμπιπτόντως, το δημοσιογραφικό δίδυμο επιχειρούσε να στείλει διαρκώς εκεί την κουβέντα, θεωρώντας πως θα στριμώξει τη ΓΓ, παρά την εύλογη παρατήρηση της τελευταίας πως ο λαός δε θα ψηφίσει για σοσιαλισμό, ούτε είναι αυτό που θα κριθεί στην κάλπη.

Από την άλλη, η Αλέκα θέτει σε πολύ σωστή βάση την κάθαρση, που πάει πιο βαθιά από πρόσωπα, και τη σκανδαλολογία, τονίζοντας τα "νόμιμα σκάνδαλα" του συστήματος (πχ ΑΓΕΤ που ήταν τότε στο επίκεντρο της επικαιρότητας).
Σχολιάζει πολύ εύστοχα πως ανεξαρτήτως διαφορών κι αποχρώσεων, ο δικομματισμός έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση, όρια και χρονοδιαγράμματα από την ΕΕ και το ΔΝΤ, τοποθέτηση που παραμένει άκρως επίκαιρη σχεδόν 25 χρόνια μετά.
Τονίζει το ρόλο του Μάαστριχτ και τη θετική, δαγκωτή ψήφο του ΣΥΝ -παρά τον απόηχο της θέσης για πάλη ενάντια στις συνέπειες της ένταξης, που διαφαίνεται σε άλλο σημείο.
Με δυο λόγια υπάρχουν ήδη γερές βάσεις για την παραπέρα ωρίμανση-διαμόρφωση της στρατηγικής επεξεργασίας του κόμματος, παρά τη σοβαρή -εσωτερική κι εξωτερική- κρίση που το τραυμάτισε.

Περιλαμβάνω επίσης στα αξιοσημείωτα της συνέντευξης τα εξής:
-η ΓΓ λέει για τις διαφορές μας με το ΣΥΝ πως είμαστε η μέρα με τη νύχτα, κι ο Χατζηνίκος ρωτάει προβοκατόρικα ποιος είναι η μέρα και ποιος η νύχτα.
Σε άλλο σημείο μάλιστα αναφέρει (αυτός κι όχι η Αλέκα) επιθετικά κι ως κάτι αρνητικό, το σύνθημα "πέντε κόμματα, δύο πολιτικές".
-Ο Σαμαράς κατηγορούσε το κόμμα για δεκανίκι της ΝΔ (!). Τι να πεις, συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια...

-Η Αλέκα απαντά στη ρετσινιά του κόμματος που λέει σε όλα "όχι", με ένα παράδειγμα από τις συσκέψεις με τον ΠτΔ, όπου είπαμε δύο ναι και τρία όχι, δείχνοντας ανεξαρτησία σκέψης.
-Το δίδυμο της λέει πως δεν είναι κακό να αναθεωρεί κανείς θέσεις, ο Ρουσόπουλος της θυμίζει μια φράση του Χαρίλαου για την ανανέωση, που του προξενεί ανατριχίλα κι η Αλέκα εξηγεί πώς έχουν χάσει σήμερα το νόημά τους κάποιες λέξεις, που χρησιμοποιούνται καταχρηστικά.

-Η Αλέκα αποφεύγει συνειδητά τις αναφορές στο παρελθόν, για να μείνει επίκαιρη. Αλλά το σκαλίζει διαρκώς το δημοσιογραφικό δίδυμο που αδυνατεί (;) να καταλάβει πώς μπορεί κανείς να μεταλλαχτεί πολιτικά, και προσπαθεί να χρεώσει στο κόμμα αντιφάσεις κι ασυνέπεια.
-Δηλ συνεργαζόσασταν με μη αριστερούς μέχρι και δυο χρόνια πριν;
-Φασίστας και δολοφόνος ο Γέλτσιν, που είναι δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος και ήταν στα κορυφαία στελέχη του ΚΚΣΕ;
(Κι όλες αυτές οι απορίες, λίγες μόλις μέρες μετά το βομβαρδισμό του Σοβιέτ -κοινοβουλίου- από τα τανκς του Γέλτσιν...)

-Ο Χατζηνίκος αναρωτιέται τι μπορεί να σημαίνει κομμουνιστής εν έτει 1993, και σημειώνει διαρκώς πως οι εποχές έχουν αλλάξει -πχ για τα παλιά συνθήματα του ΠαΣοΚ για την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ.
Αλλά όταν πάνε να χρεώσουν ασυνέπεια στο ΚΚΕ για το 89', το Συνασπισμό και την αλλαγή στάσης του στη συνέχεια, η Αλέκα τους πληρώνει με το ίδιο νόμισμα:
-Μα εσείς δε μου λέτε πως άλλαξαν οι εποχές;
Ενώ πιο πριν είχε ευχαριστήσει τον Χατζηνίκο, γιατί δεν ξέχασε την κυβέρνηση Ζολώτα και πως το 89' έχει 12 μήνες και δε σταματά στο φθινόπωρο (με την κυβέρνηση Τζανετάκη), όπως έκαναν δηλ οι πασόκοι.

-Η Αλέκα σημειώνει πως ο εργαζόμενος δεν πείθεται ιδεολογικά μέσα από τα βιβλία, αλλά προσεγγίζει την ιδεολογία ξεκινώντας από το συγκεκριμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζει.
-Ανακοινώνει πως η ΚΕ συγκεντρώνει κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς για τις ανατροπές σε ένα κείμενο, πάνω στο οποίο θα υπάρξει δημόσια, ανοιχτή συζήτηση και πανελλαδική συνδιάσκεψη (που τελικά έλαβε χώρα δύο χρόνια αργότερα, το 1995).
-Ο Ρουσόπουλος αναφέρει το βιβλίο του Τριγάζη, την επίσκεψη κομματικού κλιμακίου στη Μόσχα το 91' και το αγαλματάκι που χάρισε τότε στον Γκόρμπι, για το ηράκλειο έργο που επιτελούσε!

Κορυφαία στιγμή επίσης είναι όταν η Αλέκα εξηγεί πως το ΚΚΕ καταδίκασε τα πρόσφατα γεγονότα στη Ρωσία (βομβαρδισμός του κοινοβουλίου) κι είναι κάτι που θα έπρεπε να κάνουν όλα τα κόμματα αφού πρόκειται για την υπεράσπιση του αστικού κοινοβουλίου (με 60 μόλις κομμουνιστές).

Κι όταν φέρνει ένα παράδειγμα για το Μάαστριχτ, την κάμψη κλάδων όπως η κλωστοϋφαντουργία, και την κρίση ενός σύγχρονου, αυτοματοποιημένου εργοστασίου, που δεν αντιμετωπίζει προβλήματα παραγωγικότητας, αλλά αγορών, λόγω της ΕΟΚ. Οπότε το δίδυμο αρχίζει το γνωστό τροπάρι, τι θα γινόταν αν ήμασταν έξω από την κοινή αγορά...

Ομολογώ πως η αρχική σκέψη λόγω των ημερών -και της επικείμενης επετείου των πρώτων εκλογών του 12'- ήταν να ακούσω από την αρχή μια άλλη ιστορική συνέντευξη της Αλέκας στο Χατζηνίκο και τον -πειραματικό τότε- Ενικό. Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας προσεχούς ανάρτησης...

Υγ: τον τίτλο -από το γνωστό επεισόδιο των Απαράδεκτων- η κε του μπλοκ τον έχει χρησιμοποιήσει ξανά εδώ. Τον ξαναέβαλα όμως, καθώς κολλάει με την εποχή -που κινείται στον απόηχο των 80'ς και της βιντεοκασέτας.

Για τα "ματωμένα πλεονάσματα" (Όταν το ΒΗΜΑ αποκαλύπτει…)

Στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης από το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης, τις κυβερνήσεις που πέρασαν , από κάθε είδους «δημοσιολόγους» υποστηρικτές του συστήματος, εμφανίστηκε η επίτευξη των περίφημων «πρωτογενών πλεονασμάτων» ως «εθνικός στόχος» που αν επιτευχθεί θα οδηγήσει στην «έξοδο από τα μνημόνια».

Φυσικά από την πρώτη στιγμή έγινε ξεκάθαρο ότι πρόκειται στην κυριολεξία για «ματωμένα πλεονάσματα» μιας και προέρχονται πρώτα και κύρια από φοροληστεία και τη χρεοκοπία των εργαζομένων και των λαϊκών νοικοκυριών, τη στιγμή που το κεφάλαιο όχι μόνο μένει στο απυρόβλητο, αλλά κι ενισχύεται ακόμη περισσότερο. Και φυσικά η επίτευξη τους δεν θα σήμαινε και το τέλος της λαϊκής χρεοκοπίας, αλλά απλά τη μεγαλύτερη δυνατότητα επίτευξης κερδοφορίας για το κεφάλαιο τόσο εξαιτίας των μέτρων που συνόδευαν την επίτευξη των «πλεονασμάτων», όσο και μέσω εξασφάλισης φτηνότερης χρηματοδότησης από το «άνοιγμα στις αγορές».

Για την ουσία τους, τον τρόπο δημιουργίας τους αλλά και τις επιπτώσεις τους ενδιαφέρον παρουσιάζουν δύο άρθρα από το ΒΗΜΑ (30/4) που με απλά και καθαρά λόγια την αναπτύσσουν, χωρίς φυσικά οι αρθογράφοι να εντάσσονται στο «αντιμνημονιακό στρατόπεδο», κάθε άλλο μάλιστα…(Οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γ. Παπαϊωάννου: « Το 2016 για πρώτη φορά στη σύγχρονη οικονομική ιστορία του τόπου, η Ελλάδα εμφάνισε πλεόνασμα στον προϋπολογισμό. Όχι μόνο πρωτογενές το οποίο είχε πετύχει δύο- τρεις φορές από τη μεταπολίτευση , αλά συνολικό πλεόνασμα, δηλαδή πλεόνασμα αφού προστεθούν στις δαπάνες και οι πληρωμές τόκων για την εξυπηρέτηση του χρέους .Αναμφίβολα πρόκειται για σημαντική επιτυχία της κυβέρνησης και της χώρας. Βεβαίως είναι αποτέλεσμα της υψηλής φορολόγησης, της περαιτέρω περικοπής των δαπανών και της χαμηλής δαπάνης για τόκους χάρη στην αναδιάρθρωση του χρέους που έγινε με το PSI. Ειδικότερα σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΑΤ το 2016 τα έσοδα της κυβέρνησης από φόρους αυξήθηκαν κατά 2,6 δισ. ευρώ και οι δαπάνες του κράτους μειώθηκαν κατά 3,5 δισ. ευρώ. Τα έσοδα επέστρεψαν εκεί που ήταν το 2013 όταν η οικονομία ήταν 5 δις. Ευρώ μεγαλύτερη (ΑΕΠ 2013: 180,7 δισ. ευρω, 2016 175, 9 δισ. ευρώ) και οι δαπάνες υποχώρησαν περαιτέρω από 45,8 του ΑΕΠ σε 47,5 που ήταν το 2013…»

Αποκαλυπτικός στο πώς αυτό δημιουργήθηκε είναι ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος: «…Πως είναι δυνατόν να καμαρώνει χωρίς ίχνος ντροπής η κυβέρνηση για το υπέρογκο αυτό πλεόνασμα (που επιμένω προήλθε πέρα από κάποιο περιορισμό της φοροδιαφυγής, κυρίως από υπερφορολόγηση και όχι από αύξηση του εθνικού εισοδήματος) όταν χρωστάει αυτά τα περισσεύοντα 7 δισεκατομμύρια ευρώ ως διαπρεπής μπαταξής; Ας υπενθυμίσω το γεγονός ότι το Δημόσιο έχει απλήρωτες ληξιπρόθεσμες οφειλές τουλάχιστον 5 δισεκατομμύρια, ότι πάνω από 150.000 εξελθόντες στη σύνταξη μάταια ακόμα επί τρία χρόνια αναμένουν για να εισπράξουν, ότι πολλών χιλιάδων το εφάπαξ δεν έχει καταβληθεί, ότι απροσδιόριστος αριθμός συμβασιούχων μένει επί μήνες απλήρωτος, ότι τεράστια ελλείμματα μάταια αναμένουν την κάλυψη τους από το κράτος… Επιπλέον μόνο ένας στους δέκα από το περίπου ένα εκατομμύριο ανέργων λαμβάνει το επίδομα του ΟΑΕΔ ενώ οι υπόλοιποι 900.000 άνεργοι το στερούνται…»

Αλέκος Χατζηκώστας

Χαρητε το δικαιο της ΕΕ.Το ΚΚΕ τι σας ελεγε;

Απορριπτική απόφαση από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τις αγωγές Ελλήνων συνταξιούχων

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Απορρίφθηκαν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αγωγές Ελλήνων συνταξιούχων, αναφορικά με τις περικοπές των συντάξεων που υπέστησαν από την εφαρμογή του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής. Σύμφωνα με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που δημοσιεύτηκε σήμερα, δεν υφίσταται εκ μέρους του Συμβουλίου ΕΕ κατάφωρη παράβαση κανόνα δικαίου που απονέμει δικαιώματα στους ιδιώτες.
Ειδικότερα, οι ενάγοντες, ήταν εργαζόμενοι στον Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος ΑΕ και έχουν συνταξιοδοτηθεί λόγω γήρατος, σύμφωνα με τη διαδικασία που προβλέπει η ελληνική νομοθεσία.

Υπάγονται σε δύο οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης, ήτοι, αφενός, το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων - Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης Μισθωτών (ΙΚΑ), φορέα κύριας ασφάλισης, από το οποίο λαμβάνουν κύρια σύνταξη γήρατος, και αφετέρου, το Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Προσωπικού ΟΤΕ, το οποίο υπάγεται στο Ταμείο Ασφάλισης Υπαλλήλων Τραπεζών και Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας, φορέα επικουρικής ασφάλισης, από το οποίο λαμβάνουν επικουρική σύνταξη γήρατος.
Οι συνταξιούχοι κατήγγειλαν ότι από το 2010 έως και το 2014, κατ’ εφαρμογή μέτρων δημοσιονομικής και μακροοικονομικής προσαρμογής που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, με σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου της ΕΕ, οι συντάξεις τους γήρατος υπέστησαν δραματικές περικοπές και μειώσεις, που υπερέβη το 40% επί του συνολικού ποσού των συντάξεων (μόνον οι επικουρικές συντάξεις έχουν μειωθεί κατά 70%).
Κατά τους ενάγοντες, με τις περικοπές και μειώσεις παραβιάστηκε το δικαίωμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην αξιοπρεπή και ανεξάρτητη ζωή και το δικαίωμα πρόσβασης στις παροχές κοινωνικής ασφάλισης και στις κοινωνικές υπηρεσίες, που εξασφαλίζουν προστασία σε περιπτώσεις όπως το γήρας, όπως κατοχυρώνονται στα άρθρα 1, 25 και 34 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το γεγονός αυτό καθιστά τις αποφάσεις παράνομες και γεννά εξωσυμβατική ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποκαταστήσει τη ζημία των εναγόντων. Υποστηρίζουν επίσης, ότι με τις αποφάσεις του Συμβουλίου παραβιάστηκαν οι αρχές της δοτής αρμοδιότητας και της επικουρικότητας.
Οι ενάγοντες ζήτησαν από το Γενικό Δικαστήριο να υποχρεωθεί το Συμβούλιο να αποκαταστήσει την περιουσιακή ζημία που υπέστησαν από την 01/01/2013 έως και την 31/05/2014 από την παράνομη μείωση των κύριων συντάξεών τους, συνολικού ύψους 870.504,11 ευρώ και να καταβάλει σε κάθε έναν από αυτούς το ποσό των 3.000 ευρώ ως αποζημίωση για την ηθική βλάβη που υπέστησαν.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στη σημερινή του απόφαση παρατηρεί, ότι ακόμη και αν γινόταν δεκτό ότι οι επίμαχες αποφάσεις ήταν όντως ικανές να προξενήσουν την προβαλλόμενη από τους ενάγοντες ζημία, τα δικαιώματα προσβάσεως στις παροχές κοινωνικής ασφαλίσεως και τις κοινωνικές υπηρεσίες δεν συνιστούν απόλυτα προνόμια.
Πράγματι, η άσκησή τους μπορεί να περιοριστεί, όπως προβλέπει το άρθρο 52, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, εφόσον τούτο δικαιολογείται από σκοπούς γενικού συμφέροντος που επιδιώκει η Ένωση και οι περιορισμοί είναι αναγκαίοι και ανταποκρίνονται πραγματικά στους ως άνω σκοπούς. Μέτρα με σκοπό τη μείωση του ποσού των συντάξεων ανταποκρίνονται εν προκειμένω σε σκοπούς γενικού συμφέροντος, ήτοι στη διασφάλιση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, στη μείωση των δημόσιων δαπανών και στη στήριξη του συνταξιοδοτικού συστήματος της Ελλάδας.
Κατά συνέπεια, τα μέτρα αυτά ανταποκρίνονται επίσης σε σκοπούς γενικού συμφέροντος που επιδιώκει η Ένωση, ήτοι στη διασφάλιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας των κρατών μελών που έχουν ως νόμισμα το ευρώ και στη διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της ζώνης του ευρώ. Λαμβανομένων υπόψη των σκοπών αυτών και του άμεσου κινδύνου για τη φερεγγυότητα της Ελλάδας, τα μέτρα δεν μπορούν να θεωρηθούν αδικαιολόγητοι περιορισμοί των δικαιωμάτων που επικαλούνται οι ενάγοντες και δεν συνιστούν, υπό το πρίσμα του επιδιωκόμενου σκοπού, υπέρμετρη και απαράδεκτη παρέμβαση που θίγει την ίδια την ουσία των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων.
Κατά συνέπεια, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θεωρεί ότι το Συμβούλιο δεν εξέδωσε τις επίμαχες αποφάσεις κατά πρόδηλη και σοβαρή υπέρβαση των ορίων άσκησης των εξουσιών του.
Επιπλέον, το Δικαστήριο δεν δέχεται ότι οι επίμαχες αποφάσεις παραβιάζουν τις αρχές της δοτής αρμοδιότητας και της επικουρικότητας, δεδομένου ότι εκδόθηκαν με σκοπό να ενισχυθεί και να εμβαθυνθεί η δημοσιονομική εποπτεία και να ειδοποιηθεί η Ελλάδα να λάβει τα μέτρα μείωσης του ελλείμματος που κρίνονται αναγκαία για την αντιμετώπιση της κατάστασης υπερβολικού ελλείμματος.
Κατά συνέπεια, οι επίμαχες αποφάσεις εκδόθηκαν στο πλαίσιο της ασκήσεως αρμοδιοτήτων που απονέμονται ρητώς στο Συμβούλιο με το άρθρο 126, παράγραφος 9, και το άρθρο 136 της Συνθήκης της ΕΕ.
(Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ)

RAN TAN PLAN

«Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι έχει κομμουνιστή πρωθυπουργό», δήλωσε την Τρίτη από την Ουάσινγκτον και έπειτα τη συνάντησή του με την επικεφαλής του ΔΝΤ, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μάνφρεντ Βέμπερ.
«Έχουμε ένα μικρό προβληματάκι, η συμφωνία έκλεισε, αλλά είναι ακόμα ανοιχτή», είπε σχετικά με τη συμφωνία που έκλεισε τα ξημερώματα της Τρίτης στο Χίλτον και αναφερόμενος στις δηλώσεις του Ταμείου και του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πως η συμφωνία ήταν προκαταρτική.
«Είχα την ευκαιρία να συζητήσω το ζήτημα της Ελλάδας με την κ. Λαγκάρντ, αλλά σαν πολιτικός του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, δεν μπόρεσα να μην της επισημάνω ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι έχει κομμουνιστή πρωθυπουργό, αυτό είναι το θεμελιώδες πρόβλημα εκεί, δεν είναι γενικό», είπε ο κ. Βέμπερ.

Πηγή: Βέμπερ: Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι έχει κομμουνιστή πρωθυπουργό | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/335063/vemper-provlima-tis-elladas-einai-oti-ehei-kommoynisti-prothypoyrgo#ixzz4g5SERfcJ

Κανονική λαιμητόμος

Επιχειρώντας να πουλήσει ως «προστασία» των παλιών συνταξιούχων το πλαφόν του 18% στις περικοπές των κύριων συντάξεων, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Τζανακόπουλος, υποστήριξε χτες ότι «για το 2019, τα περιοριστικά μέτρα στοχεύουν στη μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1%. Η τεχνική συμφωνία προβλέπει ότι η μεγαλύτερη μείωση δεν μπορεί να ξεπερνά το 18%, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν προσωπικές διαφορές που υπερβαίνουν ακόμα και το 30% της συνολικής σύνταξης...». Με έμμεσο τρόπο, το στέλεχος της κυβέρνησης ομολογεί πως οι νέες συντάξεις, αυτές δηλαδή που εκδίδονται μετά τις 12/5/2016, θα είναι μικρότερες μέχρι και 30% σε σχέση με τις παλιές! Ενα χρόνο μετά την ψήφισή του, η κυβέρνηση παραδέχεται αυτό που πραγματικά ήταν ο νόμος 4387: Νόμος - λαιμητόμος στην κυριολεξία για τις νέες συντάξεις. Οπως οι περικοπές, έτσι και η κοροϊδία της κυβέρνησης δεν έχει τέλος και σίγουρα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη από εργαζόμενους και συνταξιούχους.

Δεν θα δυσκολευτούν

 

Τέτοιες μέρες, πριν από ένα χρόνο ακριβώς, η κυβέρνηση ετοιμαζόταν να ψηφίσει τον αντιασφαλιστικό νόμο Κατρούγκαλου και να ολοκληρώσει έτσι την πρώτη «αξιολόγηση» στο Γιούρογκρουπ που θα συνεδρίαζε στο τέλος του μήνα (23/5). Ανατρέχοντας σ' εκείνες τις μέρες μέσα από τις σελίδες του φιλοκυβερνητικού Τύπου, αισθάνεται κανείς ότι βλέπει το ίδιο ...έργο με αλλαγμένες μόνο τις ημερομηνίες. Ορίστε μερικοί από τους τίτλους της «Αυγής», το Μάη του 2016: «Σε νέα τροχιά μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης. Ανασυγκρότηση για δίκαιη ανάπτυξη», «Κλείνει ο κύκλος της αβεβαιότητας», «Αμέσως μετά την αξιολόγηση: Τα 10 νομοσχέδια για μια νέα αρχή», «2 δισ. ευρώ για υποδομές και επιχειρηματικότητα», «Η ελπίδα επιστρέφει», «Λευκός καπνός από το Γιούρογκρουπ - Η ελπίδα επιστρέφει» και άλλα παρόμοια. Από κοντά και η απαραίτητη σκανδαλολογία, που τότε επικέντρωνε στα «καρτέλ των εργολάβων» και στην «προστασία» τους από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά διαβάζοντας το χτεσινό πρωτοσέλιδο θέμα της «Αυγής», που έγραφε: «Το εισιτήριο που πρέπει να καταβληθεί για να ανοίξει η πόρτα επαναφοράς σε μια περίοδο χωρίς Μνημόνια και διεθνή επιτροπεία θεωρείται η συμφωνία κυβέρνησης - δανειστών για τα ζητήματα της δεύτερης αξιολόγησης». Μετά από αυτά, προβλέπουμε ότι η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα να βρει τίτλους και «επιχειρήματα», όταν η κυβέρνηση θα ετοιμάζεται να κλείσει και την τρίτη αντιλαϊκή «αξιολόγηση» σε μερικούς μήνες από τώρα...

Προσφέρουν άλλοθι...

 

Κάλυψη στις νέες αυξήσεις που ετοιμάζει η ΔΕΗ ΑΕ για τα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος δίνει η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ, στο όνομα των «δικαιότερων χρεώσεων» για τις Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας, με τις οποίες επιβαρύνονται οι κάτοικοι της ηπειρωτικής Ελλάδας, για να καλύπτεται το μεγαλύτερο κόστος της Ενέργειας στα νησιά. Ο εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας στο ΔΣ της Επιχείρησης δήλωσε πρόσφατα ότι είναι «άδικο και στρεβλό το σύστημα της επιδότησης των τιμολογίων ηλεκτρισμού των νησιωτών» γιατί, όπως είπε, «δεν μπορεί φτωχοί κάτοικοι από το χερσαίο τμήμα της χώρας να επιδοτούν πλούσιες επιχειρήσεις στα νησιά». Θυμίζουμε ότι τέτοια επιχειρήματα χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση όταν προχωρούσε στην κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά κ.α.

... στην «απελευθέρωση»

 

Τώρα, προσπαθούν να φέρουν ξανά σε αντιπαράθεση τα λαϊκά νοικοκυριά της ηπειρωτικής και της νησιωτικής Ελλάδας, για να δικαιολογήσουν τις επερχόμενες αυξήσεις σε όλους τους καταναλωτές, την ίδια ώρα που για τους μεγάλους πελάτες, τις ενεργοβόρες δηλαδή βιομηχανίες, διευρύνουν τις εκπτώσεις και τα προνόμια. Χώρια που οι εξελίξεις που δρομολογεί για τη ΔΕΗ η συμφωνία κυβέρνησης - κουαρτέτου στην κατεύθυνση της παραπέρα απελευθέρωσης της αγοράς, θα φέρει συνολικά αύξηση της τιμής του ρεύματος για το λαό, επιδείνωση των συνθηκών δουλειάς και ένταση του κυνηγητού για την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών. Αυτά πρέπει να απασχολούν τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ και τα λαϊκά νοικοκυριά, που έχουν κάθε λόγο να οργανωθούν και να απομονώσουν τη συνδικαλιστική πλειοψηφία, να ακυρώσουν την προσπάθεια αποπροσανατολισμού που γίνεται από διάφορες πλευρές και την αθώωση της πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ.

Ριζοσπάστης

 

Στα Βαλκάνια μυρίζει και πάλι μπαρούτι...

Στα Βαλκάνια μυρίζει και πάλι μπαρούτι...

Μπαρουταποθήκη πριν από την έκρηξη θυμίζουν τα Βαλκάνια, που ήταν ανέκαθεν πεδίο σφοδρών ανταγωνισμών ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, αρκεί να θυμηθούμε παλιότερα γεγονότα στην Ιστορία αλλά και πιο πρόσφατα, με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και την ιμπεριαλιστική επέμβαση του ΝΑΤΟ το 1999. Στο επίκεντρο των εξελίξεων βρίσκεται η ΠΓΔΜ, όπου εξελίσσεται έντονη ενδοαστική αντιπαράθεση ανάμεσα στους σοσιαλδημοκράτες και τα 3 μεγαλύτερα αλβανικά κόμματα, που έχουν την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ, και στο εθνικιστικό VMRO, που φαίνεται να στηρίζεται από τη Ρωσία, τη Σερβία και τη Βουλγαρία.
Οι εξελίξεις στην ΠΓΔΜ είναι μέρος του συνολικού «βαλκανικού παζλ», όπου «συναντιούνται» σημαντικά ανταγωνιστικά σχέδια σε μια σειρά τομείς, όπως η Ενέργεια και οι αγωγοί μεταφοράς της (π.χ. ανταγωνιστικά σχέδια Ρωσίας και ΗΠΑ), οι δρόμοι μεταφοράς εμπορευμάτων (π.χ. νέος κινεζικός «δρόμος του μεταξιού») κ.ά. Επίσης, διασταυρώνονται αντιτιθέμενες επιδιώξεις αστικών τάξεων, όπως της τουρκικής και της ελληνικής, επιδιώκοντας αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή.
Η ελληνική αστική τάξη έπαιζε και παίζει ιδιαίτερο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της περιοχής. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν πρωτοστάτησε στην ανατροπή της σοσιαλιστικής εξουσίας στις βαλκανικές χώρες και στήριξε τα σχέδια διάλυσης της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, το 1999 όταν διευκόλυνε τη ΝΑΤΟική στρατιωτική επέμβαση, μέχρι σήμερα. Αλλωστε, στην περιοχή υπάρχουν ζωτικά συμφέροντα για τα ελληνικά μονοπώλια, επενδύσεις κ.λπ. Η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της στηρίζουν τα σχέδια των ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Θυμίζουμε ότι μία από τις πρώτες κινήσεις της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν στην κατεύθυνση αναγνώρισης του Κοσσυφοπεδίου ως κράτους, καθώς επίσης και οι διάφορες πρωτοβουλίες για τα Δυτικά Βαλκάνια. Τις επικίνδυνες εξελίξεις στα Βαλκάνια για άλλη μια φορά, όπως και στο παρελθόν, η ελληνική αστική τάξη τις βλέπει ως ευκαιρία. Οχι τυχαία, το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι αναφορές και οι παροτρύνσεις σε αστικά ΜΜΕ η Ελλάδα (δηλαδή η αστική τάξη) να μπει δυναμικά στη διεκδίκηση ρόλου στο ξαναμοίραμα της «πίτας» στην περιοχή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ορισμένες κινήσεις γεννούν αντικειμενικά ερωτήματα και ανησυχία. Για παράδειγμα, οι σχεδιαζόμενες επαφές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τον αναπληρωτή βοηθό ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Μπράιαν Γι, που έσπευσε αμέσως στα Σκόπια για να στηρίξει τη «δημοκρατική διαδικασία», με την εκλογή του προέδρου της Βουλής, Ταλάτ Τζαφέρι, και να απαιτήσει σχηματισμό κυβέρνησης από τους Σοσιαλδημοκράτες, που είναι πιο κοντά στις ΗΠΑ. Επίσης, το αντικείμενο των συζητήσεων στην πρωτοβουλία της για τη «Σύνοδο για την Ασφάλεια» στη Μεσόγειο, στις 21 - 22 Μάη στη Ρόδο. Ούτε να περάσει απαρατήρητη η κινητικότητα υπηρεσιών και υπουργείων σε συνεργασία με μηχανισμούς της ΕΕ και άλλων κρατών της περιοχής, με πρόσχημα την ασφάλεια και τη θωράκιση των συνόρων.
Αυτό που πρέπει να είναι καθαρό είναι ότι κάθε διαδικασία αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια θα σημάνει ντόμινο εξελίξεων στην περιοχή, θα προκαλέσει μια δίνη ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, που θα πληρώσουν πολύ ακριβά οι λαοί. Οι στόχοι της ελληνικής αστικής τάξης για γεωστρατηγική αναβάθμισή της στην περιοχή, η ανάδειξη της χώρας σε βασικό πυλώνα του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, είναι επικίνδυνα για το λαό και τους λαούς της περιοχής. Δεν προλαβαίνει η κυβέρνηση να δέχεται τα συχαρίκια από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ για το ρόλο της στη στήριξη των πολεμικών τους σχεδίων. Στις σημερινές συνθήκες, λοιπόν, είναι απαραίτητο να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια, στα σενάρια αλλαγής συνόρων, σε κάθε εμπλοκή της χώρας σε αυτά τα σχέδια. Τα βήματα που έγιναν το προηγούμενο διάστημα, η δραστηριότητα που αναπτύχθηκε, προετοιμάζοντας τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, πρέπει να συνεχιστούν και να δυναμώσουν, βάζοντας στο στόχαστρο συνολικά το σύστημα που γεννά τους πολέμους, την εκμετάλλευση και την προσφυγιά.

«Αντίμετρα», η άλλη όψη των μέτρων για το κεφάλαιο

«Αντίμετρα», η άλλη όψη των μέτρων για το κεφάλαιο

Τα λεγόμενα αντίμετρα επιστρατεύει ξανά η κυβέρνηση, μετά το κλείσιμο της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας, ως μια από τις αιχμές στην προπαγάνδα της, για να αποσπάσει την ανοχή του λαού στα σχέδια στήριξης του κεφαλαίου, αποπροσανατολίζοντας ταυτόχρονα από το ταξικό - αντιλαϊκό περιεχόμενο των όσων συμφώνησε με Ευρωζώνη και ΔΝΤ.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι τα λεγόμενα αντίμετρα αποτελούν «αντίβαρο» στα νέα μέτρα που φορτώνει σε εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους και ότι αποδεικνύουν τάχα πως τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής ανάκαμψης μπορούν να «κατανεμηθούν» με «κοινωνικά δίκαιους» όρους, σε «ολόκληρη την κοινωνία» και ειδικά στους πιο αδύναμους.

***

Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική για το λαό. Τα μέτρα αυτά, στο βασικό τους κορμό, αποτελούν την άλλη όψη των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και παρεμβάσεων που συμφώνησαν κυβέρνηση και κουαρτέτο, με στόχο τη στήριξη της κερδοφορίας των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων.
Δεν είναι τυχαίο ότι βασικά στοιχεία των «αντίμετρων» αποτελούν πάγια αιτήματα του Συνδέσμου Βιομηχάνων και των υπόλοιπων Ενώσεων των καπιταλιστών, των ίδιων δηλαδή που χειροκρότησαν τη συμφωνία, με χαρακτηριστικότερο ίσως το ζήτημα της μείωσης της φορολογίας των επιχειρηματικών ομίλων, την ώρα που στο έτερο σκέλος, εκείνο των μέτρων, περιλαμβάνεται το νέο πετσόκομμα στο αφορολόγητο για τα λαϊκά νοικοκυριά. Η περιβόητη «αναδιανομή», αλλά και τα «αναπτυξιακά» μέτρα που διακηρύσσει η κυβέρνηση, είναι καθαρά υπέρ του κεφαλαίου.
Οπως και άλλες παρεμβάσεις που περιέχονται στα «αντίμετρα», ανάμεσα στις οποίες το «Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων» 250 εκατ. ευρώ, που θα πάει στους επιχειρηματικούς ομίλους ανοίγοντας νέα πεδία κερδοφορίας σε κλάδους και τομείς που ιεραρχεί ψηλά η αστική τάξη, η επιδότηση των 250 εκατ. ευρώ για «στήριξη προγραμμάτων εργασίας», όπως ονομάζεται το τζάμπα και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, που αποτελεί άλλωστε βασική προϋπόθεση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Ακόμα και όσα υπόσχεται η κυβέρνηση για τη λαϊκή στέγη, το φάρμακο, τα σχολικά γεύματα, είναι παραπάνω από βέβαιο πως θα ενισχύσουν άμεσα και έμμεσα μεγάλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στους κλάδους αυτούς, όπως εξάλλου έχει αποδειχτεί και σε παρόμοιες κρατικές παρεμβάσεις στο παρελθόν.

***

Δηλαδή, κάθε άλλο παρά ισχύει η κυβερνητική προπαγάνδα ότι «τα μέτρα είναι για τους δανειστές» και «τα αντίμετρα για το λαό». Μέτρα και «αντίμετρα» είναι για το κεφάλαιο, για την ανάκαμψή του, τη στήριξη και θωράκιση της κερδοφορίας του, που για τους εργαζόμενους σηματοδοτεί ένταση της εκμετάλλευσης, μονιμοποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Ο ταξικός χαρακτήρας των μέτρων αυτών κάθε άλλο παρά ανατρέπεται ή «ισοσκελίζεται» από τις ανακοινώσεις - γενικόλογες υποσχέσεις της κυβέρνησης, για προγράμματα σχολικών γευμάτων, επιδότησης ενοικίου και φαρμάκων, πρόσβασης σε βρεφονηπιακούς σταθμούς κ.ο.κ. Τα μέτρα αυτά, αν και όσα τελικά παρθούν, θα είναι κάτι λιγότερο από «σταγόνα στον ωκεανό» για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες, που όχι μόνο θα εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες με όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει οι αστικές κυβερνήσεις τα προηγούμενα χρόνια και διατηρείται άθικτο, αλλά πλέον θα «βουλιάζουν» ακόμα βαθύτερα στη φτώχεια, μετά και τη νέα αντιλαϊκή συμφωνία.
Αυτά τα μέτρα, όπως και άλλα παρόμοια που θέσπισε στο παρελθόν η κυβέρνηση, δεν μπορούν να ανακουφίσουν ουσιαστικά τους εργαζόμενους. Ουσιαστικά, αξιοποιούνται ως μηχανισμός μοιράσματος της φτώχειας ανάμεσα στους λιγότερο και περισσότερο φτωχούς. Ετσι προσπαθούν να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους, να κάτσουν στα αυγά τους, να εγκαταλείψουν κάθε σκέψη για ανάκτηση απωλειών, να ζουν με μειωμένες απαιτήσεις, πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες και τις δυνατότητες ικανοποίησής τους. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να διαχειριστούν τη δυσαρέσκεια που αντικειμενικά θα μεγαλώνει όσο γίνονται μακροχρόνια ορατές οι επιπτώσεις των παλιών και νέων κυμάτων της αντιλαϊκής επίθεσης.

***

Η κυβερνητική προσπάθεια καλλιέργειας κάλπικων προσδοκιών ποντάρει πολλά στην απογοήτευση, στη λογική του «μονόδρομου» και του «μικρότερου κακού», που καλλιεργείται συστηματικά και μεθοδικά στο έδαφος της υποχώρησης του κινήματος, της αντιλαϊκής επίθεσης χωρίς τέλος και της προσπάθειας κατοχύρωσης των συμφερόντων της αστικής τάξης ως κοινών, «εθνικών» συμφερόντων με την εργατική τάξη και το λαό.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν πρέπει να περιμένουν τα δεδομένα αντιλαϊκά αποτελέσματα για να κρίνουν τη νέα συμφωνία, όπως έγραφε χτες η «Αυγή», όχι μόνο δεν πρέπει να ξεγελαστούν για μια ακόμα φορά από τις παγίδες που στήνονται, αλλά χωρίς καμία αναμονή χρειάζεται να οργανώσουν τον αγώνα τους με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα: Διεκδικώντας την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών, που θα μεγαλώνουν ολοένα και, πολύ περισσότερο, παλεύοντας για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και την εξουσία του.