Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (4)

 Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (4)

Κουβέντα την κουβέντα, έχουμε φτάσει στα τέλη του 1993, όταν η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ ενέκρινε άδειες για τον 902 και τον Σκάι. Στο μεταξύ, τα αλισβερίσια μεταξύ των επιχειρηματιών τής τηλοψίας έχουν φουντώσει. Παρά το θολό τοπίο και πριν καλά-καλά δοθούν οι "ειδικές άδειες" για δικτύωση εθνικής εμβέλειας, αρχίζουν οι αγοραπωλησίες. Χαρακτηριστικό αυτών των συναλλαγών είναι το ότι αντικείμενό τους δεν είναι μόνο ο εξοπλισμός αλλά και η άδεια εκπομπής, για την οποία ο πωλητής δεν έχει πληρώσει δεκάρα τσακιστή.

Τον χορό ανοίγουν οι Βαρδινογιάννηδες. Όπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος ο Γιώργος Κουρής, έστησε το "Κανάλι 29" σε συνεργασία με το "θείο βρέφος" τού ΠαΣοΚ, τον Κώστα Λαλιώτη, με σκοπό να υπάρχει μια φιλοπασοκική φωνή κατά τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν το "βρόμικο '89". Με την επάνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία, η αποστολή ολοκληρώθηκε και ο Κουρής μπορεί να πουλήσει τον σταθμό του στους Βαρδινογιάννηδες. Επειδή ο Κουρής πούλησε τον σταθμό αλλά κράτησε την άδεια για τον εαυτό του, οι Βαρδινογιάννηδες αποκτούν και την εταιρεία "Νέα Τηλεόραση" (των Κόκκαλη, Σαραντόπουλου, Καραγιάννη και -μακαρίτη πλέον- Βουδούρη), η οποία στήθηκε και αδειοδοτήθηκε αλλά δεν εξέπεμψε ποτέ. Για να ολοκληρώσουν την δουλειά, οι κρητικοί επιχειρηματίες προσλαμβάνουν τον γνωστό τηλεορασάνθρωπο Νίκο Μαστοράκη. Χρησιμοποιώντας την συχνότητα και τις εγκαταστάσεις του Καναλιού 29 και την άδεια της Νέας Τηλεόρασης, ο Μαστοράκης βγάζει στις 4/12/1993 στον αέρα το Star Channel, το πρώτο κανάλι που προβάλλει στην Ελλάδα εκπομπές σε τρεις διαστάσεις (τα ειδικά γυαλιά για τις 3-D εκπομπές μοιράζονται δωρεάν μέσω περιοδικών).

Νίκος Μαστοράκης, Γιώργος Κουρής (1993)

Με τα λεφτά που παίρνει από τους Βαρδινογιάννηδες, ο Κουρής βάζει μπρος τον Μάρτιο του 1994 το "Κανάλι 5". Τον Φεβρουάριο του 1999, το Κανάλι 5 αλλάζει το όνομά του σε "Alter 5" και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς γίνεται σκέτο "Alter", όνομα με το οποίο λειτούργησε ως το 2013, οπότε και έκλεισε οριστικά.

Στο μεταξύ, στο τηλεοπτικό τοπίο όλης της χώρας γίνεται της... αυθαιρεσίας. Όποιος προλαβαίνει, στήνει κι ένα κανάλι: ENA Channel (Καβάλα), SuperTV (Μουδανιά), ΔέλταTV (Αλεξανδρούπολη), 4Ε (Ιερού ναού Αγίας Λυδίας Ασπροβάλτας), ΠέλλαTV (Γιαννιτσά), Κανάλι 28 (Γρεβενά), West Channel (Κοζάνη), Λύχνος (Μητρόπολης Πατρών), SuperB (Πάτρα)... Χάρη στον ανύπαρκτο έλεγχο και στο εξαιρετικά αδύναμο νομικό πλαίσιο, δεν είναι καθόλου υπερβολική η διαπίστωση ότι ο κάθε πικραμένος γινόταν καναλάρχης. Μέσα σε έξι χρόνια ασυδοσίας, φύτρωσαν μερικές εκατοντάδες σταθμοί τηλεόρασης σε ολόκληρη την χώρα. Φυσικά, οποιαδήποτε συζήτηση περί ποιότητας εκπομπών και περί σοβαρότητας στην ενημέρωση είναι περιττή. Η μόνη παρέμβαση της πολιτείας μέχρι τα μέσα του 1995 ήταν να μετατρέψει την άδεια εμβέλειας του "Μακεδονία TV" από περιφερειακή σε εθνική (ΦΕΚ Β' 444/13-6-1994).

Παρένθεση. Χαρακτηριστικό δείγμα τού τηλεοπτικού χάους αποτελεί το αλήστου μνήμης ΙΤΑ-8, πιο γνωστό ως "παράνομο" ή "κανάλι του Λεωνίδα". Ο σταθμός ανήκε στον Λεωνίδα Τούντα, έναν τύπο που είχε στην Ιερά Οδό μαγαζί με εξοπλισμό για ψησταριές. Το ΙΤΑ-8 έπαιζε ταινίες δίχως τους τίτλους ("κόλπο" του Λεωνίδα για να μη τον πιάσουν για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων!), μουσικές εκπομπές με την Άννα Μαρώνη (μια τραγουδίστρια 8ης διαλογής, με την οποία είχε σχέση ο Τούντας) και, μετά τα μεσάνυχτα, πορνοταινίες (ο πρώτος σταθμός με τσόντα στην Ελλάδα). Μάλιστα δε, επειδή το κανάλι έπαιζε συνήθως ταινίες καράτε, τις οποίες έκοβε για να βάλει εμβόλιμες τσόντες, εκείνη την εποχή είχε γίνει της μόδας ο όρος "τσοκαράτε". Το ΙΤΑ-8 λειτούργησε μ' αυτόν τον τρόπο ανενόχλητα από το 1989 ως το 1994, όταν κατέλαβε την συχνότητά του το Filmnet. Κλείνει η παρένθεση. (*)

Η πρώτη προσπάθεια να μπει μια τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο γίνεται τον Αύγουστο του 1995, όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος (τότε υπουργός τύπου και ΜΜΕ) προωθεί τον Ν.2328/1995 "Νομικό καθεστώς της ιδιωτικής τηλεόρασης και της τοπικής ραδιοφωνίας, ρύθμιση θεμάτων της ραδιοτηλεοπτικής αγοράς" (ΦΕΚ Α' 159/3-8-1995). Οι διατάξεις αυτού του νόμου είναι πράγματι αυστηρές και ως προς την αδειοδότηση και ως προς την λειτουργία τηλεοπτικών σταθμών. Μάλιστα δε, προκειμένου να μπει τέλος στα αλισβερίσια, προβλέπεται ότι "κάθε επιχείρηση στην οποία χορηγείται άδεια (...) είναι υποχρεωμένη να εκμεταλλεύεται αυτή η ίδια και απευθείας το σταθμό" (άρθρο 1, παρ. 12). Επίσης, προβλέπεται ότι "η άδεια χορηγείται υπό τον όρο της καταβολής ελάχιστου ετήσιου ανταλλάγματος", το οποίο "καθορίζεται σε ποσοστό 2% επί των ακαθαρίστων εσόδων του σταθμού" (άρθρο 1, παρ. 21).

Δυστυχώς, ούτε αυτός ο αυστηρός νόμος έμελλε να βάλει τάξη στην ασυδοσία, μιας και οι περισσότερες από τις διατάξεις του δεν εφαρμόστηκαν ποτέ ενώ ουδείς ποτέ απαίτησε την εφαρμογή τους. Έτσι, δικαιώνονται όσοι ισχυρίζονται πως ο Ν.2328/1995 ψηφίστηκε μόνο για να ενισχύσει την συναλλαγή της εξουσίας με τους καναλάρχες, δηλαδή κάτι σαν την μια πλευρά να λέει "μη με ενοχλείτε γιατί θα εφαρμόσω τον νόμο" και την άλλη πλευρά να απαντά "μην εφαρμόσεις τον νόμο γιατί θα σε κάνουμε να βογγήξεις".

Σεπτέμβριος 1997: Ο υπουργός τύπου & ΜΜΕ Δημήτρης Ρέππας με τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.
Πίσω, ανάμεσά τους, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Νίκος Αθανασάκης.

Το 1997, η κυβέρνηση Σημίτη αποφασίζει να κάνει ένα βήμα παραπέρα. Με κοινή απόφαση των υπουργών τύπου & ΜΜΕ Δημήτρη Ρέππα και μεταφορών & επικοινωνιών Χάρη Καστανίδη, ορίζονται 117 τηλεοπτικές άδειες, εκ των οποίων 6 εθνικής εμβέλειας, 53 περιφερειακής και 58 τοπικής (ΦΕΚ Β' 785/1-9-1997), οι οποίες θα δίνονταν με διαγωνισμό. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν 160 επίδοξοι καναλάρχες αλλά οι προτάσεις τους ήσαν για τα μπάζα. Ο Ρέππας είχε δηλώσει ότι οι προτάσεις θα αξιολογούνταν και οι άδειες θα δίνονταν σε διάστημα μικρότερο των πέντε μηνών, όμως η ιστορία τραβούσε και ο διαγωνισμός δεν έλεγε να ολοκληρωθεί. Σημειωτέον ότι στο μεταξύ έληξαν και οι επταετείς άδειες που είχε δώσει ο Κούβελας, οπότε το 1998 δόθηκε η απαραίτητη παράταση. Τέσσερα χρόνια αργότερα δόθηκε κι άλλη μια παράταση το 2002. Κι ύστερα άλλη μια. Και κατόπιν άλλη μία. Κι άλλη... (**) Αλλά ας επιστρέψουμε στον διαγωνισμό.

Κάπως έτσι, παράταση στην παράταση, πέρασαν πέντε χρόνια, ώσπου φτάσαμε στο 2002 και ο διάδοχος του Δημήτρη Ρέππα Χρήστος Πρωτόπαπας κήρυξε τον διαγωνισμό άγονο, επειδή ανάμεσα στους υποψήφιους δεν βρέθηκε κανένας πλήρης φάκελλος! Ο Πρωτόπαπας προκήρυξε νέο διαγωνισμό για άδειες εθνικής εμβέλειας, στον οποίο κατατέθηκαν 15 προτάσεις. Μόνο που ούτε αυτός ο διαγωνισμός επρόκειτο να ολοκληρωθεί ποτέ. Τον πρόλαβαν οι εκλογές του 2004, που έφεραν αλλαγή πολιτικού σκηνικού με την εξουσία να περνάει στην Νέα Δημοκρατία.

---------------------------------------------
(*) Οι παλιότεροι κάτοικοι της Αττικής ίσως να θυμούνται και το πειραιώτικο κανάλι AstroTV, που έπαιζε όλη την ημέρα αισθησιακά βιντεάκια ροζ γραμμών (090, όπως λέγαμε τότε) και πορνοταινίες την περίοδο 1995-1998. Αυτό κατάφεραν οι αρχές και το έκλεισαν.

(**) Συνολικά, οι αρχικές "ειδικές άδειες για τεχνική δικτύωση πανελλαδικής εμβέλειας" του 1993 πήραν 15 παρατάσεις.

Για την σημασία της συμμετοχής στις εργατικές κινητοποιήσεις στις 17 Οκτώβρη Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε

    Για την σημασία της συμμετοχής στις εργατικές κινητοποιήσεις στις 17 Οκτώβρη

Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι

Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!

Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!

Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις
Οπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!».

Bertolt Brecht, το τραγούδι της απεργίας

Το τελευταίο διάστημα κλιμακώνονται οι στημένες κοκορομαχίες της  κυβέρνησης μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα για το ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα τα αντεργατικά μέτρα που όλοι μαζί ψήφισαν το καλοκαίρι του 2015, ποιος θα μοιράσει καλύτερα την λεία από το ξεζούμισμα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Μαζί με τους δανειστές και την εγχώρια αστική τάξη προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους.

Όσο πιο πολύ ανεβάζουν τους τόνους, τόσο αποκαλύπτεται η απάτη. Ετοιμάζουν αλλαγές στα εργασιακά, που όχι μόνο θα επικυρώσουν όλο το αντεργατικό πλαίσιο που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια (και πριν από αυτά) αλλά θα επιχειρήσουν να το κάνουν ακόμα χειρότερο (ομαδικές απολύσεις, συλλογικές συμβάσεις, αλλαγές στον εργατικό νόμο). Σε αυτή τη διαδικασία πρωτοστατεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την συμφωνία όλων των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, που στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» προπαγανδίζουν χρόνια όλα αυτά τα μέτρα.

Αποδεικνύεται έτσι ποια είναι η βασική έγνοια τους: η καπιταλιστική ανάπτυξη με καύσιμη ύλη τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα. Την ώρα που η φτώχεια, η ανεργία, η ελαστική και μαύρη εργασία θερίζουν, την ώρα που καθημερινά γίνονται περικοπές και απολύσεις, την ώρα που οι εργοδότες αλωνίζουν και αξιοποιούν όλα τα μέσα  για να προστατεύουν τα κέρδη τους (ακόμα και με το κλείσιμο επιχειρήσεων), προετοιμάζουν και άλλα μέτρα. Και δεν πρόκειται να σταματήσουν.

Μετά από προετοιμασία μηνών (από τις αρχές του προηγούμενου καλοκαιριού) ξεκίνησε, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, μια προσπάθεια συσπείρωσης σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων για το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων (και όχι μόνο). Έγιναν πολλές συσκέψεις και συζητήσεις σε όλη την Ελλάδα και σήμερα το κάλεσμα των σωματείων υπογράφεται από περισσότερες από 400  εργατικές οργανώσεις.

Το κάλεσμα καλεί σε κινητοποιήσεις αύριο σε όλη την χώρα (στην Αθήνα 6.30 στο Σύνταγμα και στην Θεσσαλονίκη ίδια ώρα στο άγαλμα Βενιζέλου). Πρόκειται για την πιο μαζική συσπείρωση εργατικών σωματείων το τελευταίο διάστημα, που έχει συγκροτηθεί ανεξάρτητα από τον σχεδιασμό και τον ξεπουλημένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ, με ένα πλαίσιο που αποτελεί όχι μόνο αναγκαία αλλά και ικανή αφετηρία για να ενισχυθούν οι ταξικοί αγώνες.

Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για κρίσιμους κλάδους όπως ο κλάδος του φαρμάκου (σε όλες τις ειδικότητες και επαγγέλματα) όπου η αντεργατική επίθεση συνεχίζεται χωρίς διακοπές: Και μάλιστα την ίδια στιγμή που οι εργοδότες, ξένοι και εγχώριοι τροφοδοτούνται (ο καθένας) με εκατομμύρια ευρώ σε κάθε μνημονιακή «δόση» (ληξιπρόθεσμες οφειλές κ.α.) ενώ κάθε εβδομάδα πολλοί εργαζόμενοι του κλάδου παραλαμβάνουν την απόλυση τους η την ανακοίνωση κάποιας μισθολογικής περικοπής (για να ανέβει και άλλο η κερδοφορία των επιχειρήσεων). Να ποια είναι η αλήθεια της «σωτηρίας της χώρας».  Και ετοιμάζονται να αξιοποιήσουν και τις νέες αντεργατικές αλλαγές της κυβέρνησης αφού μέσα στους χώρους δουλειάς επιβάλλουν ήδη «από τα κάτω» αυτά τα μέτρα.

Στον κλάδο του φαρμάκου όλοι αυτοί  τα τελευταία χρόνια έχουν έναν μεγάλο συμπαραστάτη: Τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό της πρώην ΠΑΣΚΕ-νυν ΣΥΡΙΖΑ που μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΛΑΕ (παρά τα αντιμνημονιακά διαδικτυακά φούμαρα) συστηματικά συντηρούν μια λογική συντεχνιασμού, διάσπασης του κλάδου αλλά «κοινών μετώπων» με το ένα η το άλλο τμήμα της εργοδοσίας και ενότητας με τους προϊστάμενους (που τους εκλέγουν στις διοικήσεις και τους καλύπτουν ακόμα και αν απολύουν εργαζόμενους και συνδικαλιστές). Και μέσα στον κλάδο έχουν στην πράξη υποστηρίξει και εφαρμόσει  (ακόμα και πριν την κυβέρνηση) οι ίδιοι αντεργατικά μέτρα, όπως με την  ιδιωτικοποίηση του επικουρικού ταμείου, του ΤΕΑΥΦΕ (πριν τους νόμους Kατρούγκαλου, επί ΝΔ) και τις περικοπές των συντάξεων.

Όλοι αυτοί βρέθηκαν και βρίσκονται απέναντι στην προσπάθεια ταξικής ανασυγκρότησης του κινήματος στον κλάδο. Προσπάθεια που δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από τους ίδιους τους χώρους δουλειάς, εκεί που αναπνέουν οι αγωνίες και ελπίδες των συναδέλφων. Και να υλοποιεί στην πράξη και όχι στα λόγια, την ενότητα των ταξικών δυνάμεων, σε ένα κλαδικό σωματείο και  μια ομοσπονδία, ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις η αφετηρίες. Μαζί με την ενωτική απεύθυνση σε όσους εργαζόμενους ακολουθούν ακόμα τις διοικήσεις του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού να διαχωρίσουν την θέση τους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την σημερινή δύσκολη κατάσταση στον κλάδο αλλά και τις μάχες που έρχονται.

Τόσο για τον κλάδο του φαρμάκου (αλλά και για όλους τους κλάδους) το κάλεσμα και οι αυριανές κινητοποιήσεις είναι λοιπόν κρίσιμα για να δοθεί ένα μεγάλο, μαζικό ταξικό μήνυμα σε όλη την Ελλάδα από τις οργανώσεις της εργατικής τάξης ότι το εργατικό κίνημα είναι εδώ και ότι δεν πρόκειται να τους αφήσει να προχωρήσουν άλλο. Και κυρίως είναι κρίσιμα για να ενισχυθεί, από την επόμενη μέρα, η δράση στους χώρους δουλειάς και να συγκροτηθεί σε νέες πιο μαζικές κλαδικές και πανεργατικές κινητοποιήσεις για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής, το ξήλωμα του σημερινού αντεργατικού πλαισίου και την αποτροπή οποιασδήποτε αντεργατικής ρύθμισης προετοιμάζεται.

Να γιατί η συμμετοχή στο κάλεσμα των εργατικών οργανώσεων είναι σημαντική.

Να γιατί αυτή η πρωτοβουλία πρέπει να υποστηριχθεί από όλους τους συναδέλφους, από όλες τις ταξικές δυνάμεις, όπου και αν βρίσκονται.

Να γιατί θα πρέπει να βρισκόμαστε όλοι  στις εργατικές κινητοποιήσεις.

Το κάλεσμα όπως ήρθε στα σωματεία του κλάδου:

ΚΑΛΕΣΜΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ ΚΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ

Προς τις διοικήσεις των Συνδικάτων, όλους τους αγωνιστές συνδικαλιστές, την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που υπογράφουμε αυτό το κάλεσμα, αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία, κι απευθυνόμαστε σε όλα τα σωματεία, σε όλους τους εργαζόμενους να οργανώσουμε με τόλμη, το μεγάλο μέτωπο αγώνα για τη διεκδίκηση των απωλειών που είχαμε σε μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις και κυρίως της κατάργηση των αντεργατικών νόμων που περιορίζουν ή καταργούν τις ΣΣΕ.

Οι απώλειες μας είναι μεγάλες. Συνυπολογίζοντας όλους τους παράγοντες, μπορούμε να εκτιμήσουμε πως οι συνολικές απώλειες στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων φθάνουν ή και προσεγγίζουν το 50% την περίοδο της κρίσης. Η επίθεση στον κατώτατο μισθό είχε ως αποτέλεσμα οι αποδοχές το 2014 να είναι χαμηλότερες ακόμα και από τα κατώτατα όρια των αρχών της δεκαετίας του 1990.

Απευθύνουμε κάλεσμα συμπόρευσης κι αγώνα για να διαμορφώσουμε τους όρους αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος ενιαία, κατά κλάδο, πανελλαδικά. Να αγωνιστούμε μαχητικά, ανυποχώρητα, κανένας να μη δουλεύει χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα.

Κανένας κλάδος μόνος του, κανένα σωματείο μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ενιαία κι οργανωμένη επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας.

Χρειάζεται να δυναμώσει η ενότητά των γραμμών της εργατικής τάξης, η οργάνωσή της στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους. Με κέντρο δράσης και πάλης κάθε χώρο δουλειάς με βελτίωση της λειτουργίας των σωματείων, των επιτροπών αγώνα, να συγκεντρώσουμε και προετοιμάσουμε δυνάμεις που θα μπουν μπροστά στο απαιτητικό αυτό μέτωπο πάλης. Με ενημέρωση, συσπείρωση και κινητοποίηση περισσότερων δυνάμεων. Με καλή προετοιμασία και συζήτηση για το πλαίσιο διεκδικήσεων, το σχεδιασμό και τις μορφές αγώνα. Με την κοινή δράση να ξεπεράσουμε απόψεις που δε δίνουν διέξοδο, που λένε ότι «τίποτα δεν αλλάζει», «τίποτα δεν μπορεί να γίνει».

Όσο κι αν είναι δύσκολη η κατάσταση, πολλά μπορούν να γίνουν, αν αποφασίσουμε να δείξουμε την πραγματική δύναμή μας. Αυτή τη στιγμή, αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση του αγώνα και όχι οι «κοινωνικοί διάλογοι» που στήνουν η κυβέρνηση και οι ενώσεις των εργοδοτών για να μας παγιδεύσουν και αυτοί να συνεχίζουν να κλιμακώνουν την επίθεση σε βάρος της τάξης μας. Δική μας ευθύνη είναι να δυναμώσουμε την κοινή δράση και τη συμμαχία με όλο τον εργαζόμενο λαό που στενάζει, στις πόλεις και τα χωριά, όπως κι εμείς, κάτω από τον ίδιο ζυγό των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Σε κάθε κλάδο, σε κάθε σωματείο και χώρο δουλειάς υπάρχουν δυνατότητες, δυνάμεις πρωτοπόρες και τίμιες που δεν παρασύρονται από τις σειρήνες της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, δυνάμεις με θέληση κι ικανότητα να ηγηθούν στην οργάνωση της πάλης.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, συνολικά ο εργαζόμενος λαός έδωσαν το προηγούμενο διάστημα πολύ σημαντικές μάχες απέναντι σε εργοδοσία – κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, με κύριο μέτωπο τον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό και τους βάρβαρους νόμους τους.

Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα, χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ μαζί με πολλά άλλα σωματεία δώσαμε πολύμορφους αγώνες, με θέσεις που στήριζαν τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα έδειχναν τις αιτίες και το ποιος πρέπει να πληρώσει.

Με τις μεγάλες απεργίες, τα συλλαλητήρια, τα μπλόκα των αγροτών, με πρωτοβουλία και σχέδιο, το κίνημα έδειξε ότι είναι όρθιο, ζωντανό, μαχητικό, παρά τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές από τους ανθρώπους της εργοδοσίας και των κυβερνητικών κομμάτων. Μπορεί να ανασυνταχθεί, να γίνει δυνατό και ρωμαλέο, να φτάσει σε σημείο να ταρακουνά κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους, να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους, τη βαρβαρότητά τους, να διεκδικήσει μια αξιοπρεπή ζωή.

Αυτήν ακριβώς την προοπτική έχουμε καθήκον να ενισχύσουμε, να οργανώσουμε με τη στάση και τη δράση μας, τη συμμετοχή μας.

Με αυτούς τους αγώνες καταφέραμε:

Να αποκαλύψουμε την αντιλαϊκή πολιτική πλατιά στο λαό, να εμποδίσουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να νομιμοποιήσουν τα μέτρα στη λαϊκή συνείδηση.

Εμποδίσαμε την εργοδοσία και τα κόμματά της να κάνουν τους εργαζόμενους συμμέτοχους στην εφαρμογή της πολιτικής τους.

Οι αγώνες ενίσχυσαν τα βήματα ενότητας και συμμαχίας των εργατών με τα λαϊκά στρώματα, τους ελευθεροεπαγγελματίες, τους αγρότες.

Δημιουργήσαμε προϋποθέσεις για τη συνέχεια, με δεδομένο ότι η αναμέτρηση με την πολιτική του κεφαλαίου απαιτεί αγώνες με συνέχεια, επιμονή και ταξική συνέπεια, με εναλλαγή και διαρκή προσαρμογή των μορφών πάλης.

Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα δεν πρέπει να μας ικανοποιούν. Μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα.

Η νομοθέτηση του κόφτη και το νέο κύμα φορολεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος, αμέσως μετά την «ταφόπλακα» στην κοινωνική ασφάλιση, αποδεικνύει πως η επίθεση δεν έχει τέλος αν δεν τη σταματήσουμε εμείς. Την ίδια στιγμή που η εργατική-λαϊκή οικογένεια ματώνει καθημερινά, το κεφάλαιο απολαμβάνει νέες προκλητικές φοροαπαλλαγές, παίρνει ζεστό χρήμα από το νέο αναπτυξιακό νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Η καπιταλιστική εργοδοσία επιδοτείται με εκατομμύρια, της χαρίζονται χρέη εκατομμυρίων που είναι το δικό μας αίμα, οι τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα, στις κοινωνικές παροχές.

Η «ανάπτυξη», που ευαγγελίζονται κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, ΣΕΒ, εφοπλιστές και τραπεζίτες, θα ποτιστεί με το αίμα των παιδιών της εργατικής τάξης, που καταδικάζονται στην ανεργία, τη φθηνή εργασία και την δουλειά-λάστιχο! Η εργοδοσία τσακίζει ότι έχει απομείνει από ΣΣΕ και προωθεί νέες απαράδεκτες συμφωνίες με όχημα τις ενώσεις προσώπων. Ο ΣΕΒ ανοιχτά πλέον απαιτεί να καταργηθούν όλα τα επιδόματα (13ος – 14ος μισθός), να έρθει νέος νόμος που θα περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση.

Έχουν δηλαδή το δικό τους σχέδιο με στόχο την παραπέρα μείωση των μισθών, των μεροκάματων, των κοινωνικών παροχών. Διακηρυγμένο στόχο έχουν να κατεβάσουν το μέσο μισθό ακόμα περισσότερο, καθώς και τον κατώτερο μισθό.

Η εργατική τάξη χρειάζεται το δικό της σχέδιο όχι μόνο για να αποκρούσει τη νέα επίθεση, αλλά για να διεκδικήσει τις τεράστιες απώλειες που είχε με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες της!

Δε συμβιβαζόμαστε με μισθούς πείνας, με δουλειά χωρίς δικαιώματα.

Οι ανάγκες της εργατικής τάξης σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται με τους στόχους της μεγαλοεργοδοσίας για ανταγωνιστικότητα, κερδοφορία, ανάκαμψη κερδών. Οι εχθροί της τάξης μας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, για να υποχωρήσουμε από τις δίκαιες διεκδικήσεις μας.

Καμία υποχώρηση δεν βοήθησε. Κάθε υποχώρηση έκανε πιο επιθετική την εργοδοσία. Έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ! Δε δεχόμαστε να δουλεύουμε για ένα ξεροκόμματο, όταν εμείς παράγουμε όλο τον πλούτο. Για την εργατική τάξη δεν υπάρχει καμία ελπίδα ακόμη όταν έρθει η όποια ανάκαμψη κερδών, αν δεν οργανώσει τον αγώνα της.

Γνωρίζουμε καλά, ότι οι εκμεταλλευτές μας έχουν εξοπλιστεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων με ισχυρό αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο. Τα κόμματα που ψήφισαν μαζί το 3ο μνημόνιο, στηρίζουν την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, αποτελούν ισχυρό μαύρο μέτωπο απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό.

Ανίκητοι δεν είναι!

Φαίνονται ανίκητοι γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν δοκιμάσει την τεράστια δύναμή τους.

Δυναμώνουμε την πάλη μας για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, κοινωνικές παροχές.

Διεκδικούμε την κάλυψη των απωλειών μας, όλα όσα μας έκλεψαν, μας αφαίρεσαν, όλα όσα είναι δικαίωμά μας με βάση τον πλούτο που παράγουμε και τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Προτείνουμε να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε το παρακάτω πλαίσιο πάλης:

• Να διεκδικήσουμε την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την επαναφορά των κλαδικών συλλογικών διαπραγματεύσεων. Τα δικαιώματά μας, ο κλεμμένος ιδρώτας και το αίμα μας δεν είναι περασμένα, ξεχασμένα.
• Να διεκδικήσουμε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς με κριτήριο τις τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς.
• Να διεκδικήσουμε την επαναφορά των κομμένων συντάξεων και επιδομάτων.
• Να διεκδικήσουμε την προστασία των ανέργων με αύξηση του επιδόματος ανεργίας.
• Να μπει φρένο στη φοροληστεία των εργαζομένων.
• Να πληρώσουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές.

Με βάση αυτό το καταρχήν πλαίσιο, κάθε κλάδος, κάθε σωματείο να αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης στον ενιαίο, κοινό αγώνα της εργατικής τάξης.

Στους δρόμους του αγώνα θα κριθούμε όλοι και μπορούμε να συναντηθούμε διαμορφώνοντας ένα ενιαίο και σταθερό μέτωπο αγώνα.

Οι Ομοσπονδίες

Τα Εργατικά Κέντρα

Βαγγέλης Ζέρβας

εργαζόμενος στον κλάδο του φαρμάκου

Απλά μαθήματα οικονομίας

 Απλά μαθήματα οικονομίας

Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται γραφική η εκτίμηση πως η κυρίαρχη προπαγάνδα περνάει στον καθένα μας εξ απαλών ονύχων, ακόμα και μέσα από παιδικά προγράμματα. Αλλά η Walt Disney είναι ένα παράδειγμα, που θα μπορούσε να πείσει και τον πλέον δύσπιστο.

Ο Μίκυ είναι ένα νομοταγές ποντίκι που συνεργάζεται με την αστυνομία και κυνηγά "κακούς" σε μια πόλη που φέρει το όνομά του. Όπου το έγκλημα είναι σκοτεινό, βασικά γιατί προκύπτει ανεξήγητα, απλώς επειδή υπάρχουν καλοί και κακοί. Και δε θα ξεχάσω ποτέ μια ταινία Μίκυ μεγάλου μήκους, όπου κινείται μια κουρτίνα μες στο σκοτάδι και αντί άλλης αντίδρασης, ο Μίκυ φωνάζει με υστερική βεβαιότητα και τη γελοία, τσιριχτή φωνή του: "Κακοί-οί-οί..."

Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ από την άλλη είναι πιο συμπαθής γιατί δεν προσπαθεί να το παίξει καλόκαρδος και δεν παίρνει μόνο το όνομα, αλλά και το χαρακτήρα του Εμπενίζερ Σκρουτζ, από το κλασικό παραμύθι με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Από την άλλη όμως δεν ενσαρκώνει απλά ένα σκωτσέζικο (άρα τσιγκούνικο) παπί, αλλά και το "αμερικάνικο όνειρο", το μύθο του αυτοδημιούργητου, που έφτασε στην κορυφή χάρη στη σκληρή δουλειά, τις στερήσεις και τις αιματηρές οικονομίες του.

Πέραν αυτού μας δίνει μια εντελώς στρεβλή ή βασικά ξεπερασμένη εικόνα του καπιταλιστή, που αποθησαυρίζει κεφάλαια, κυρίως για να κάνει βουτιές στα κέρδη του και δευτερευόντως επενδύσεις για να επεκτείνει την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Τα πλούτη στοιβάζονται σε σεντούκια και θησαυροφυλάκια (ούτε καν σε τράπεζες) στα πρότυπα της φεουδαρχίας και δε γίνονται κεφάλαια, που οφείλουν να κινούνται συνεχώς, και να μην είναι στάσιμα, για να παραμείνουν τέτοια.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι οι περισσότεροι προτιμούν τους δυο αντι-ήρωες, δηλαδή τον Γκούφι και τον Ντόναλντ. Αν και υπάρχουν και για αυτούς εξιδανικευμένες εκδοχές υπερηρώων, με τον Σούπερ Γκούφι (που στα ιταλικά λέγεται σούπερ-Πίπο, που είναι το παρατσούκλι του Ινζάγκι) και το Φάντομ Ντακ (καλά εσύ μας άφησες, νωρίς...). Ο Ντόναλντ είναι λίγο τεμπέλης, αλλά φιλότιμος, ένα γνήσιο παιδί του λαού, που υποφέρει από τα καμώματα του θείου του, που κολυμπάει (κυριολεκτικά όμως) στο χρήμα.

Δε σκοπεύω να κάνω εδώ μια πλήρη ανάλυση των χαρακτήρων του Ντίσνεϊ. Αφορμή για το κείμενο είναι μία από τις παλιές, κλασικές ιστορίες του Καρλ Μπαρκς, που δεν έφερε τίτλο στο πρωτότυπο, αλλά μεταφράστηκε και μεταφέρθηκε στα ελληνικά ως "μαθήματα οικονομίας", που συνειρμικά μου θυμίζουν κάτι παλιά μαρξιστικά εγχειρίδια με απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας και το δίσκο του Κηλαηδόνη με τον Νεγρεπόντη. Μόνο που εδώ η ταξική σκοπιά είναι εντελώς αντίθετη.

Σύμφωνα με το ιστορικό-εισαγωγικό σημείωμα.

Τα Μαθήματα Οικονομίας έχουν ξεχωριστή θέση στο έργο του Καρλ Μπαρκς. Ο δημιουργός χρησιμοποιεί τους ήρωές του σε ένα σκηνικό αισθητά διαφορετικό από το αστικό τοπίο της Λιμνούπολης. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια απροσδιόριστη περιοχή της αμερικανικής υπαίθρου, σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να αποτελεί το ντεκόρ για ένα σύγχρονο παραμύθι. Παρόλα αυτά, στην ιστορία αυτή ο Μπαρκς δεν χάνει την ευκαιρία να προσθέσει μερικές πινελιές που θα συμβάλλουν καθοριστικά στην αποκρυστάλλωση της φιγούρας του θείου Σκρουτζ. Πριν ακόμα γίνει λόγος για το Θησαυροφυλάκιό του, ο Μπαρκς τον δείχνει να έχει συγκεντρώσει "τρία κυβικά στρέμματα χρήμα" σε μια πελώρια αποθήκη, ενώ για δεύτερη φορά τον βλέπουμε να κολυμπάει στο χρήμα... στην κυριολεξία.
Τα Μαθήματα Οικονομίας είναι μια ιδιότυπη παραβολή που παρουσιάζει τη λειτουργία της οικονομίας της αγοράς με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο, αν και από σχετικά "συντηρητική" οπτική γωνία, και ταυτόχρονα υπογραμμίζει την πίστη του δημιουργού στην ηθική αξία της εργασίας. Όμως, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο και το οποιοδήποτε δίδαγμα, πρόκειται για μία από τις πιο άρτιες δουλειές του δημιουργού της, ένα άψογα δομημένο, με σχεδόν μουσικό τρόπο, εικονογραφημένο αφήγημα... Άλλωστε, ο ίδιος ο Μπαρκς είχε δηλώσει ότι τα Μαθήματα Οικονομίας είναι μία από τις πιο καλογραμμένες ιστορίες του.

Ας δούμε λοιπόν ποιο είναι το δίδαγμα και το περιεχόμενο.

Η ιστορία αρχίζει με τη μουρμούρα του Ντόναλντ για τις πολλές, κοπιαστικές δουλειές που έχει να κάνει. Τα ανιψάκια του σχολιάζουν ότι είναι ανώριμος, γιατί δεν μπορεί να καταλάβει μερικά απλά πράγματα:
Αν θέλεις να φορέσεις μάλλινο πουλόβερ το χειμώνα, πρέπει να δουλέψεις για να βρεις το μαλλί!
Κι αν θέλεις να τρως σπέσιαλ πρωινό με αυγά μελάτα, θα πρέπει να πας να τα μαζέψεις.
Κι αν θες να γίνεις εκατομμυριούχος, πρέπει να δουλέψεις, γιατί κανείς δε θα στο χαρίσει.

Ο Ντόναλντ εύχεται να μπορούσε να βρει έναν τρόπο να πλουτίσει χωρίς δουλειά. Τότε όλα θα ήταν πιο απλά και δε θα παιδευόταν, γιατί θα μπορούσε να τα αγοράσει. Δεν είναι όμως εγωιστής ούτε και μοναχοφάης, καθώς επιθυμεί να γίνουν όλοι εκατομμυριούχοι. Και τότε κανείς δε θα είχε την ανάγκη να δουλέψει!

Ο Ντόναλντ καταφέρνει να πραγματοποιήσει το σοσιαλιστικό του όραμα χάρη στον τυχεράκια ξάδελφό του, τον Γκαστόνε. Ένας τυφώνας σηκώνει στον αέρα την αποθήκη του Σκρουτζ μαζί με το περιεχόμενό της και μοιράζει τα χρήματα σε όλο τον κόσμο. Ο Σκρουτζ όμως, για μία και μοναδική φορά, δεν ανησυχεί κι είναι σίγουρος ότι τα χρήματα θα επιστρέψουν σε αυτόν, αργά η γρήγορα. Κι έτσι δεν αφήνει τα ανιψάκια του Ντόναλντ να πουν στο δικό του ανιψιό, σε ποιον ανήκουν τα λεφτά που του έπεσαν ουρανοκατέβατα (τίποτα ουρανοκατέβατο δε μας ανήκει, αν δεν έχουμε δουλέψει να το αποκτήσουμε).

Εν τω μεταξύ η αγορά της απροσδιόριστης περιοχής καταρρέει (για την παραγωγή δε μιλάμε καν, αφού κανείς δεν έχει πια ανάγκη να δουλέψει). Ο Ντόναλντ κι ο Γκαστόνε προσπαθούν να κάνουν ένα ταξίδι, τον γύρο του κόσμου, και να χαρούν τα λεφτά τους. Αλλά δεν μπορούν να γεμίσουν το αμάξι τους με βενζίνη, γιατί ο βενζινοπώλης είχε την ίδια ιδέα, έκλεισε το μαγαζί κι έφυγε. Και δεν μπορούν να φύγουν ούτε με το λεωφορείο, γιατί ο οδηγός έφυγε για να κάνει το γύρο του κόσμου. Και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον καταστηματάρχη από τον οποίο θα αγόραζαν παπούτσια πεζοπορίας, για να φύγουν με τα πόδια. Έτσι μένουν καταδικασμένοι στην απροσδιόριστη περιοχή, όπου δεν υπάρχουν ούτε ρούχα, ούτε φαγητό, ούτε πρώτες ύλες -αν και κανείς δε μας διευκρινίζει με ποιον τρόπο κατάφεραν τελικά να φύγουν όλοι αυτοί για το γύρο του κόσμου, ενώ τα δυο ξαδέρφια δεν μπορούν να αποδράσουν.

Στο τέλος το χρήμα δεν έχει καμία αξία, κι ο Σκρουτζ κάνει το μαυραγορίτη, που πουλάει τα τελευταία αυγά που έχουν απομείνει προς ένα εκατομμύριο το κάθε ένα. Έτσι ξαναγίνεται πλούσιος κι η ζωή επιστρέφει στους κανονικούς της ρυθμούς, αφού πρώτα πήραν όλοι ένα μάθημα. Ποιο είναι αυτό το μάθημα;

Πως τα χρήματα διαφθείρουν και φέρνουν την τεμπελιά και την παρακμή. Αν γίνουμε όλοι πλούσιοι, θα σταματήσουμε να δουλεύουμε και να ευημερούμε, γιατί δε θα δουλεύει κανείς. Το χρήμα πάντως δε διαφθείρει γενικά, αλλά μόνο όταν μοιράζεται στα χέρια των πολλών και τους στερεί το κίνητρο να γίνουν καλύτεροι για να πλουτίσουν. Αντιθέτως, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, καμία κοινωνική αδικία, διαφθορά, παρακμή, κτλ, όταν το χρήμα βρίσκεται στα χέρια λίγων, που ωστόσο εργάστηκαν σκληρά για να το αποκτήσουν και το δικαιούνται!
Με άλλα λόγια, όλα τα δάχτυλα ίσα δεν είναι, όπως λέει κι ο δίσκος του Νεγρεπόντη.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να περιμένει κανείς περισσότερα στην Αμερική της εποχής του Μακαρθισμού, αλλά η πολιτική της Walt Disney ξεπερνάει και τον αυθόρμητο ζήλο των δημιουργών της. Έτσι σε μια άλλη ιστορία που περιλαμβάνεται στο ίδιο άλμπουμ ("η παλιά Καλιφόρνια") με τον τίτλο "μια του ψεύτη, δυο του ψεύτη" τα ανιψάκια-προσκοπάκια θέλουν να σκαρώσουν μια πρωταπριλιάτικη φάρσα στον Ντόναλντ και πηγαίνουν σε έναν σκουπιδότοπο, όπου ανάμεσα στο σωρό υπάρχει και το χιτλερικό μανιφέστο "Mein Kampf" σε έναν έξοχο πολιτικό συμβολισμό για το σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Παρόλα αυτά, η λεπτομέρεια αυτή έχει αφαιρεθεί από τις περισσότερες επανεκδόσεις της ιστορίας, δείχνοντας τις πολιτικές συμπάθειες της επιχείρησης! Κι αυτό που ήταν αρκετά νωπό, για να χωρέσει σε μια ιστορία του 51', κρίθηκε ανεπίκαιρο κι επιζήμιο ως μήνυμα τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Υστερόγραφο: μπορείτε να μπείτε και σε αυτή τη σελίδα, αν και ο διαχειριστής της σελίδα μας προειδοποιεί με χρυσαυγίτικη ορθογραφία: Καλά θα κάνουν να εξέλθουν της σελίδας όσοι είναι ανήλικοι, ανυποψίαστοι, αδύνατοι, κολιόμενοι, τεμπέληδες, ρομαντικοί, σπαστικοί, φυτά, χαζοϊδεαλιστές, συντηριτικοί, σοβαροί και ανιδιοτελείς κάθε ηλικίας.

Εγώ βάζω το σύνδεσμο όμως, γιατί δεν έχω καταλήξει ακόμα αν είναι απλώς αστεία ή ελεεινή -και τι από τα δύο, πιο πολύ από το άλλο.

«Μητρώο διαφάνειας» της ΕΕ για τα «λόμπι»: Πώς γίνονται «νόμος» τα συμφέροντα του κεφαλαίου

«Μητρώο διαφάνειας» της ΕΕ για τα «λόμπι»: Πώς γίνονται «νόμος» τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Ολοι οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας στην τελευταία Σύνοδο της ΕΕ

Διαχρονικά δίνουν και παίρνουν σε επίπεδο ΕΕ μεγάλα και μικρότερα οικονομικά και άλλα σκάνδαλα. Μόλις τους τελευταίους μήνες αναφέρουμε ορισμένα μόνο: Τις «πειραγμένες» εκπομπές ρύπων της «Volkswagen» (που σύμφωνα με καταγγελίες ήταν γνωστή υπόθεση στις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το 2013), τα Panama Papers, με το ατέλειωτο διεθνές δίκτυο επιχειρήσεων off shore, τα Lux Leaks με τις φοροαπαλλαγές μονοπωλίων στο Λουξεμβούργο, την πρόσληψη του πρώην προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ. Μ. Μπαρόζο στη γνωστή «Goldman Sachs» καθώς και την εμπλοκή της πρώην Ολλανδής Επιτρόπου για θέματα Ανταγωνισμού, N. Kroes, σε επιχειρηματικές δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της θητείας της, σύμφωνα με όσα δημοσιεύτηκαν στα λεγόμενα «Bahamas Leaks». Ενας - ένας κορυφαίοι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής διαχείρισης στην ΕΕ και στα κράτη - μέλη της άρχισαν να «πέφτουν από τα σύννεφα»... Κάνουν πως δεν ξέρουν βέβαια ότι τέτοιες περιπτώσεις είναι ρουτίνα στον καπιταλισμό, όπως για παράδειγμα αυτή του πρώην Γερμανού σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, που διευθύνει σήμερα τον ρώσικο καπιταλιστικό κολοσσό της «Gazprom».
Ανάγκη και φυσιολογική λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος είναι να ανακυκλώνει τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου (και μάλιστα σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης που απαξιώνεται ραγδαία το προσωπικό του) σε διάφορους ρόλους: Αλλοτε ως απολογητές και προπαγανδιστές του (πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι), στελέχη της εργατικής αριστοκρατίας (εργοδοτικοί - κυβερνητικοί συνδικαλιστές κ.λπ.), άλλοτε ως «δημοκρατικά εκλεγμένοι» με διάφορες ιδιότητες - βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί - ως στελέχη των λυκοσυμμαχιών του κεφαλαίου ΕΕ και ΝΑΤΟ, είτε ως φυσικοί εκπρόσωποι των μονοπωλιακών συμφερόντων από θέσεις διευθυνόντων συμβούλων κ.λπ., με πορείες που ανακατεύονται και εναλλάσσονται, ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και της χειραγώγησης των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων και πάντοτε βέβαια με το ...αζημίωτο.
Οι παραπάνω υποθέσεις που δημοσιοποιούνται, λόγω των σφοδρών ανταγωνισμών που αναπτύσσονται ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ καθώς και άλλους παίκτες, κινητοποίησαν τα επικοινωνιακά αντανακλαστικά των οργάνων της ΕΕ, που το τελευταίο διάστημα αντιμετωπίζουν την αυξανόμενη αμφισβήτηση των λαών, σαν αποτέλεσμα της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζουν από κοινού με τις αστικές κυβερνήσεις σε όλα τα κράτη - μέλη της.
Εκτός από τις παραπάνω πρακτικές, εντός της ΕΕ και των οργάνων της, δραστηριοποιούνται και τα λεγόμενα «λόμπι». Πριν απ' όλα, πρέπει να εξηγήσουμε τι σημαίνει αυτό που στην ευρωενωσιακή διάλεκτο αποκαλούν με τη λέξη «λόμπι». Πρόκειται για δίκτυα επιθετικής παρέμβασης του κεφαλαίου στους ευρωενωσιακούς, αλλά και σε κρατικούς μηχανισμούς, για την άσκηση «πίεσης», ώστε τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων να αποτυπώνονται άμεσα και στη νομοθεσία της ΕΕ (κανονισμοί, οδηγίες, αποφάσεις κ.λπ.). Τα μονοπώλια οργανώνονται είτε σε ευρύτερα σχήματα που περιλαμβάνουν τους επιχειρηματικούς ομίλους διαφόρων οικονομικών κλάδων (π.χ. αυτοκινητοβιομηχανία, Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, ηλεκτρονικές τεχνολογίες, διαδικτυακές υπηρεσίες, ναυτιλιακές και γενικά μεταφορικές επιχειρήσεις, χρηματοπιστωτικό σύστημα κ.λπ.), είτε μεμονωμένα (π.χ. «Siemens», «Volkswagen» κ.ά.), χωρίς βέβαια να καταλαγιάζουν και οι μεταξύ τους σκληροί ανταγωνισμοί. Είναι ενδεικτική η πρόσφατη εκτίμηση του μονοπωλίου της «Apple» ότι ένας από τους λόγους στους οποίους οφείλεται η επιβολή κυρώσεων σε βάρος της από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για «αθέμιτες φορολογικές συμφωνίες» ήταν και η «χαλάρωση» της λειτουργίας του «λόμπι» της στην ΕΕ. Τα «λόμπι» διαθέτουν υποδομές, πολυάριθμο και παχυλά αμειβόμενο προσωπικό, που κρατάει επαφές με στελέχη των γραφείων των επιτρόπων, των υπουργικών γραφείων, τους ίδιους τους επιτρόπους και υπουργούς, με στελέχη πολιτικών ομάδων και κομμάτων, ευρωβουλευτές, τους πάντες δηλαδή που συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο και ιδιότητα στη διαμόρφωση νομοθεσίας, παρεμβαίνοντας, ώστε να υπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων. Λειτουργούν σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο συγκλίνοντας με τις φυσικές ενώσεις των καπιταλιστών (π.χ. BUSINESS EUROPE - ο αντίστοιχος ευρωενωσιακός «ΣΕΒ»). Από κοντά και χιλιάδες ΜΚΟ που, με αυτόν τον μανδύα, εξυπηρετούν επιχειρηματικά συμφέροντα. Ολο αυτό το δίκτυο συνδιαμορφώνει με το αστικό πολιτικό προσωπικό την ευρωενωσιακή νομοθεσία. Αποτελεί συνηθισμένη πρακτική, νομοθετικά κείμενα - οδηγίες και συγκεκριμένες διατυπώσεις γραμμένες ολόκληρες από τα διάφορα «λόμπι» να υπογράφονται και να κατατίθενται αυτολεξεί σαν τροπολογίες στο Ευρωκοινοβούλιο από δεκάδες ευρωβουλευτές που ανήκουν σε διαφορετικά αστικά εθνικά πολιτικά κόμματα και πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, προωθώντας τις επιταγές και τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Περιττό να σημειώσουμε ότι πίσω από τις φωτογραφικές λεπτομέρειες τέτοιων τροπολογιών, π.χ. για κάποια λιγότερα ή περισσότερα μικρογραμμάρια εκπομπής ρύπων από αυτοκίνητα ή τις α' ή β' τεχνικές προδιαγραφές κάποιων μηχανημάτων, κατανοητές μόνο σ' έναν εξαιρετικά στενό κύκλο ειδικών, κρύβονται κέρδη εκατομμυρίων για τις επιχειρήσεις κάποιου κλάδου ή «πέφτουν κορμιά» στο χορό των μεταξύ τους ανταγωνισμών. Σε αυτό το έδαφος, σαν φυσικό επακόλουθο καλλιεργούνται και οι κάθε είδους συναλλαγές, η διαπλοκή των επιχειρηματικών συμφερόντων με το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, αναδίνοντας όλη τη δυσοσμία της καπιταλιστικής σήψης που τα «λόμπι» δεν αποτελούν ασφαλώς εξαίρεσή της, αλλά αναπόσπαστο στοιχείο της.

Το προπαγανδιστικό πυροτέχνημα του «υποχρεωτικού μητρώου»

Η αντίδραση, λοιπόν, της ΕΕ στις υποθέσεις που ξέβρασε στη δημοσιότητα ο διεθνής ανταγωνισμός, ήταν ακόμη ένα προπαγανδιστικό πυροτέχνημα, με στόχευση όμως πολύ βαθύτερη. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έσπευσε να ανακοινώσει την πρότασή της¹ για την υποχρεωτική εγγραφή των «λόμπι» σε ένα «υποχρεωτικό μητρώο διαφάνειας», που να περιλαμβάνει και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, δήθεν για την «καταπολέμηση της διαφθοράς». Τα «λόμπι» που εγγράφονται στο μητρώο αυτό πρέπει να ακολουθούν έναν «Κώδικα Δεοντολογίας», ενώ οι κυρώσεις που συζητιούνται για την παράβασή του από τα «λόμπι» θα είναι τόσο ...αυστηρές, όπως να τους απαγορεύεται να επισκέπτονται επιτρόπους, ευρωβουλευτές κ.λπ., κι αυτό μόνο για ορισμένο χρονικό διάστημα, μην και στερηθούν τα όργανα της ΕΕ την πείρα και την «εμπειρογνωμοσύνη» των μονοπωλίων.

«Μητρώο Διαφάνειας» μια παλιά, αμαρτωλή ιστορία

Από τον Ιούνη του 2011, έχει καταρτιστεί αντίστοιχο «Μητρώο Διαφάνειας» με τη συμφωνία Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Ευρωπαϊκής Επιτροπής (το Συμβούλιο δεν είχε συμφωνήσει), που αναθεωρήθηκε τον Απρίλη του 2014. Στα πέντε χρόνια λειτουργίας του το «μητρώο» μετράει πλέον πάνω από 10.000 εγγραφές κυρίως επιχειρήσεων (5.111 εγγραφές) και ΜΚΟ (2.545 εγγραφές) σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της ΕΕ². Στις σελίδες του φιγουράρουν γνωστοί μονοπωλιακοί όμιλοι και πολυεθνικές επιχειρήσεις (όπως ενδεικτικά «Google», «Apple», «Microsoft», «Shell», «Total», BP, «Monsanto», «Volkswagen», «Siemens», «Ford», «Renault», «Coca Cola», «Nestle», «Starbucks» κ.ά.). Το πολυδιαφημισμένο «Μητρώο της Διαφάνειας» δεν εμπόδισε βέβαια ούτε τη διαφθορά, ούτε τη διαπλοκή. Αντίθετα, οι «λομπίστες» των ομίλων απέκτησαν το «θεσμοθετημένο» δικαίωμα να αλωνίζουν ανενόχλητοι και «με τη βούλα του μητρώου» στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου και των άλλων οργάνων της ΕΕ, να οργανώνουν συναντήσεις, παρουσιάσεις, παρεμβάσεις, να επισκέπτονται ευρωβουλευτές και στελέχη της ΕΕ, με άλλα λόγια να νιώθουν «σα στο σπίτι τους». Και πραγματικά περί αυτού πρόκειται, αφού η ΕΕ είναι διακρατική ένωση του κεφαλαίου. Το «μητρώο» δεν νομιμοποίησε απλά την παρέμβαση των επιχειρηματικών ομίλων στη διαμόρφωση της νομοθεσίας, αλλά δημιούργησε και το έδαφος για να επιχειρηθεί η καθιέρωσή της στη λαϊκή συνείδηση σαν κάτι απόλυτα «φυσιολογικό».
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μόνο σαν εμπαιγμός ακούγονται τα λόγια του αρμόδιου Επιτρόπου Φ. Τίμερμανς, κατά την παρουσίαση της πρότασης στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο ότι «αν θέλουμε να ανταποκριθούμε πλήρως στις προσδοκίες των πολιτών για διαφάνεια και λογοδοσία, πρέπει να προχωρήσουμε περαιτέρω (...) έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να δει ποιος προσπαθεί να επηρεάσει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων της ΕΕ και ποιον εκπροσωπεί». Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της αστικής διαχείρισης (Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες παλιάς και νέας κοπής - S & D και GUE, Συντηρητικοί και Φιλελεύθεροι) έσπευσαν να χαιρετίσουν την πρόταση, στο όνομα της «διαφάνειας», προσθέτοντας επιμέρους παρατηρήσεις σχετικά με τη διαχείριση του μητρώου, το σύστημα καταγγελιών, την υποβολή εκθέσεων κ.ά., συσκοτίζοντας πλήρως την πραγματικότητα πίσω από τη δραστηριότητα των «λόμπι» και το χαρακτήρα της ΕΕ ως Ενωσης των μονοπωλίων.
Το πρόβλημα των εργαζομένων δεν είναι να ξέρουν αν, πότε, με ποιους και πόσες φορές συναντιούνται οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων με το πολιτικό τους προσωπικό, αλλά ότι το αστικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, στην ΕΕ και στα κράτη - μέλη της, είναι ταγμένο να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και γι' αυτό ακριβώς τσακίζει τη ζωή και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού. Το πρόβλημα είναι αυτό που αποσκοπούν να αποκρύψουν τέτοιες προτάσεις, δηλαδή τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετούν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της αστικής διαχείρισης στα κράτη - μέλη της. Οσο για τους «κανόνες συμπεριφοράς», τη «δημοκρατική λογοδοσία» και «διαφάνεια» που δήθεν θα επιβάλλουν στα επιχειρηματικά «λόμπι» δεν είναι τίποτε περισσότερο από «τροχονομικές παρεμβάσεις» στα μονοπωλιακά συμφέροντα που συγκρούονται εντός και εκτός των διαδρόμων της ΕΕ.

Η ΕΕ δεν βελτιώνεται. Ανατρέπεται!

Η θέσπιση του «υποχρεωτικού μητρώου» δεν μπορεί να εξωραΐσει στα μάτια των εργαζομένων τον ταξικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ και των οργάνων της όπως είναι και το Ευρωκοινοβούλιο. Αλλωστε, και χωρίς τα «λόμπι» η ΕΕ δεν θα είχε άλλη φύση από διακρατική Ενωση του κεφαλαίου, με αποστολή να υπηρετεί τα συμφέροντά του. Οσα, λοιπόν, μητρώα και να φτιάξουν ΕΕ και κυβερνήσεις η αλήθεια δεν κρύβεται: Στον καπιταλισμό, το κεφάλαιο ιδιοποιείται τα μέσα παραγωγής και τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, κατέχει την οικονομική και πολιτική εξουσία. Το κράτος και οι διακρατικές ενώσεις των μονοπωλίων, όπως η ΕΕ, αποτελούν όργανα ταξικής καταπίεσης, επιβολής αυτής της εξουσίας, για να διασφαλίζουν την κερδοφορία των ομίλων και να διαιωνίζουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η εκμεταλλευτική βαρβαρότητα διασφαλίζεται με τη σφραγίδα των «νόμων», εθνικών και ευρωενωσιακών, από το αστικό πολιτικό σύστημα. Σ' αυτό το σύστημα, τα μονοπώλια που έχουν την εξουσία έχουν και το «ελεύθερο» να παρεμβαίνουν με όλους τους τρόπους, και με τα «λόμπι», για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, να συναλλάσσονται ελεύθερα με το προσωπικό τους, να επιβάλλουν τις νομοθετικές παρεμβάσεις που διατηρούν και πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους.

Το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη που δεσμεύεται από τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες ότι τα αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται από «ανεξάρτητους» οργανισμούς τόσο στην Ελλάδα όσο και σε επίπεδο ΕΕ και για τη δική τους ευημερία. Οσο οι λίγοι θα έχουν τον πλούτο στα χέρια τους, αυτοί που υπηρετούν και υπερασπίζονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης θα νομοθετούν και θα λαμβάνουν αποφάσεις για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, ενώ ο λαός θα ματώνει.
Μόνος ρεαλιστικός δρόμος για την ευημερία του εργαζόμενου λαού είναι η συμπόρευση με το ΚΚΕ και η πάλη για την εργατική εξουσία που θα εξασφαλίσει και την αποδέσμευση από την ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Παραπομπές:
1. COM (2016) 627 final.
2. http://ec.europa.eu/transparencyregister/public/consultation/statistics.do?locale=en&action=prepareView

Bαγγέλης ΚΑΤΣΙΑΒΑΣ
Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ

Μπλέκουν το λαό σε ένα κουβάρι επικίνδυνων σχεδίων και ανταγωνισμών

Μπλέκουν το λαό σε ένα κουβάρι επικίνδυνων σχεδίων και ανταγωνισμών

Τσίπρας, Σίσι και Αναστασιάδης στην Τριμερή Σύνοδο Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου που πραγματοποιήθηκε στο Κάιρο

Η αδιαμφισβήτητη κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου, στην όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας για το γεωστρατηγικό ρόλο τους στην περιοχή, έρχεται και κουμπώνει με ευρύτερες, επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις στην περιοχή, όπου συγκεντρώνουν παραπέρα δυνάμεις - αν δεν συγκρούονται ήδη - ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων.

Κεντρική επιλογή της τουρκικής αστικής τάξης

Η όλη υπόθεση έχει μια σειρά ποιοτικά χαρακτηριστικά που αξίζουν επισήμανσης. Κατ' αρχάς, η τουρκική προκλητικότητα εκδηλώθηκε το τελευταίο διάστημα ποικιλοτρόπως:
Με αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε 16 ελληνικά νησιά. Της ελληνικής και της κυπριακής υφαλοκρηπίδας σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Της ισχύος της Συνθήκης της Λοζάνης. Επίσης, με τουρκικά υποβρύχια να σουλατσάρουν κοντά σε ελληνικά νησιά. Ακόμα, με αίτημα της Αγκυρας να μην περιλαμβάνονται σε ασκήσεις 11 ελληνικά νησιά, τα οποία χαρακτηρίζει αποστρατιωτικοποιημένα, και ειδικά το Καστελόριζο, που επηρεάζει τη χάραξη των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Διόλου τυχαία, η αμφισβήτηση για το Καστελόριζο έγινε ίδιες μέρες με την τριμερή Σύνοδο Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου στο Κάιρο, με τα σχέδια ενίσχυσης της ενεργειακής συνεργασίας των τριών κρατών πάνω και στην εκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου δηλώνουν κυριαρχία.
Επιπρόσθετα, οι αμφισβητήσεις αυτές με στόχο το γκριζάρισμα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου δεν έγιναν μόνο από την κυβέρνηση Ερντογάν ή κάποιους «εθνικιστικούς κύκλους» της Αγκυρας, αλλά με τη στήριξη όλων των κυρίαρχων τμημάτων της τουρκικής αστικής τάξης, που πέρα από κάποιες επιμέρους μεταξύ τους αντιδικίες, όλοι τους, με τον έναν να κόβει και τον άλλο να ράβει, στήριξαν και στηρίζουν την πολιτική αμφισβητήσεων της Αγκυρας.

Αξονες και αντι-άξονες

Την ίδια στιγμή, η ελληνική αστική τάξη μαζί με άλλες της περιοχής χτίζει άξονες και αντι-άξονες. Το μέλλον των οποίων, βεβαίως, εξαρτάται από το πώς μεταβάλλονται οι τρόποι εξυπηρέτησης των ιδιαίτερων συμφερόντων κάθε πλευράς, ειδικά σε μια ζώνη όπου εντείνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον έγινε την Τρίτη στο Κάιρο η 4η Τριμερής Σύνοδος Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, υπό τον Αιγύπτιο Πρόεδρο, Α. Φ. Αλ Σίσι, τον Ελληνα πρωθυπουργό, Αλ. Τσίπρα, και τον Κύπριο Πρόεδρο, Ν. Αναστασιάδη, με τη συμμετοχή και κορυφαίων υπουργών.
Το συγκεκριμένο «τρίγωνο συνεργασίας» αποτελεί στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης, την οποία υπηρετεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοί της (η πρώτη τέτοια τριμερής έγινε επί πρωθυπουργίας Αντ. Σαμαρά, ενώ ακολούθησαν άλλες δύο πριν από τη χτεσινή, επί πρωθυπουργίας Αλ. Τσίπρα). Η, δε, ατζέντα της Συνόδου ήταν υπαγορευμένη από το στόχο των αστικών τάξεων των τριών χωρών για διεύρυνση των πεδίων κερδοφορίας τους και γεωστρατηγική αναβάθμιση της θέσης τους.
Αυτή τη στρατηγική επιλογή του εγχώριου κεφαλαίου υπερασπίστηκε ο Αλ. Τσίπρας, επιχειρώντας να την παρουσιάσει ως ωφέλιμη συνολικά για το λαό: «Για την Ελλάδα, η τριμερής αυτή συνεργασία αποτελεί στρατηγική επιλογή (...) για την προώθηση της ειρήνης, της ασφάλειας, της σταθερότητας και της συνανάπτυξης στην εύθραυστη περιοχή μας». Προσπέρασε δηλαδή τις σχέσεις ανταγωνισμού που συνυπάρχουν με τις κάθε είδους κολιγιές του κεφαλαίου, εγκυμονώντας πολλαπλούς κινδύνους για τους λαούς της περιοχής.
Παραπέρα, συσκοτίζοντας την αιτία των εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συγκρούσεων στην περιοχή, αρκέστηκε να δηλώσει ότι η Μεσόγειος «παραμένει η θάλασσα, η οποία συγκέντρωσε και συγκεντρώνει διεθνείς κρίσεις. Είναι επίκεντρο διεθνών κρίσεων σήμερα στους τομείς της ασφάλειας, της οικονομίας και της μετανάστευσης», προκειμένου να υποστηρίξει στη συνέχεια ότι «οι χώρες της περιοχής που έχουμε κοινούς στόχους, τη σταθερότητα της περιοχής και την ευημερία των λαών μας, οφείλουμε να συνεργαστούμε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις. Και στο πνεύμα αυτό, προτάσσουμε ένα μοντέλο συνεργασίας με συγκεκριμένες δράσεις, αξιοποιώντας και τη γεωστρατηγική μας θέση στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων».
Οπου ως «αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης», όπως επιβεβαιώνει η πολιτική της κυβέρνησης, νοείται το παζάρεμά της ως «ατού» σε επικίνδυνους για τους λαούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ.

«Ειδική σχέση» δίχως ...ΑΟΖ

Ο Αλ. Τσίπρας εστίασε ιδιαίτερα «στον τομέα της Ενέργειας (...) τη δυνατότητα εμβάθυνσης της συνεργασίας μας και τη μεταφορά φυσικού αερίου από τα σημαντικά κοιτάσματα της Αιγύπτου και της Κυπριακής Δημοκρατίας προς την Ευρώπη, καθώς όμως και για την οριοθέτηση των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών μας».
Εδώ, ωστόσο, έρχεται να επιβεβαιωθεί από την ίδια την πραγματικότητα ο περιορισμένος ορίζοντας τέτοιων λυκοφιλιών. Παρά τις 4 τριμερείς Συνόδους Κορυφής, από δυο διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, και πέρα από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί «ειδικής σχέσης» της Ελλάδας με την Αίγυπτο και τα κοινά ανακοινωθέντα, για άλλη μια φορά δεν υπήρξε κανένα απολύτως πρακτικό αποτέλεσμα ως προς τη χάραξη ΑΟΖ.
Μάλιστα, κατά δημοσιογραφικές πηγές, της τριμερούς στο Κάιρο προηγήθηκε, στις 3/10, συνάντηση μεταξύ εμπειρογνωμόνων και υψηλόβαθμων διπλωματών των υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδος και Αιγύπτου στην Αθήνα, με θέμα ακριβώς την οριοθέτηση ΑΟΖ. Ομως, στη συνάντηση, που υποτίθεται θα προετοίμαζε το κλίμα για τη Σύνοδο Κορυφής, επιβεβαιώθηκε η απόσταση στις θέσεις των δύο πλευρών. Για άλλη μια φορά, το Κάιρο εμφανίστηκε απρόθυμο να προχωρήσει σε μία κίνηση που θα χειροτέρευε περαιτέρω τις σχέσεις του με την Αγκυρα.
Αλλωστε, πληροφορίες από την αιγυπτιακή πρωτεύουσα αναφέρουν ότι σημαντικά τμήματα της αιγυπτιακής αστικής τάξης, κάστες πολιτικών, στρατιωτικών, επιχειρηματιών κ.ά. επιμένουν ότι το Κάιρο πρέπει να βελτιώσει άμεσα τις σχέσεις του με την Αγκυρα, διαβλέποντας «ειδικό βάρος» στην Τουρκία για τις εξελίξεις στην περιοχή.

«Στρατηγική σχέση» που μπατάρει προς... Αγκυρα

Αντίστοιχη εικόνα δίνει η «στρατηγική» - όπως τη χαρακτηρίζει η ελληνική κυβέρνηση - σχέση με το Ισραήλ. Στις αντίστοιχες τριμερείς Συνόδους Κορυφής Αθήνας - Τελ Αβίβ - Λευκωσίας, έχουν ειπωθεί επίσης πολλά για την από κοινού εκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικού αερίου, το στρώσιμο αγωγών, το στήσιμο βάσεων εξόρυξης και σταθμών αποθήκευσης, τις μπίζνες σε άλλους τομείς. Ολα αυτά έχουν συνδυαστεί με πάμπολλες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, με την ελληνική πλευρά να συνδράμει στην εκπαίδευση τις Ενοπλες Δυνάμεις ενός κράτους που δολοφονεί Παλαιστίνιους αμάχους.
Ωστόσο, ακόμα και στις πιο ψυχρές περιόδους του με την Τουρκία, το Ισραήλ φροντίζει να κρατά πάντα ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με την Αγκυρα.
Ενδεικτικά - σε μια είδηση που προκάλεσε προβληματισμό σε αρμόδια επιτελεία στην Αθήνα - όπως ανακοινώθηκε την Πέμπτη, Τουρκία και Ισραήλ ξεκινούν διάλογο σχετικά με το ενδεχόμενο κατασκευής αγωγού μέσω του οποίου θα εξάγει το Ισραήλ φυσικό αέριο προς την Τουρκία και μέσω αυτής προς την Ευρώπη.
Ο υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ δήλωσε την Πέμπτη - μετά τη συνάντησή του στην Κωνσταντινούπολη με τον Τούρκο ομόλογό του - «ευτυχής» που βρέθηκε στην Τουρκία, «στο πλαίσιο της διαδικασίας εξομάλυνσης των διμερών σχέσεων η οποία μόλις έχει ξεκινήσει».
Αναφέρθηκε, μεν, στη συνεργασία της χώρας του με Ιορδανία, Αίγυπτο και Κυπριακή Δημοκρατία για το θέμα του φυσικού αερίου, αλλά έσπευσε να χαρακτηρίσει «πολύ σημαντική την τουρκική επιλογή».
Σε μια παράλληλη εξέλιξη, ίδια μέρα, ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας ανακοίνωσε πως σε 7-10 μέρες θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία ορισμού πρεσβευτών των δύο χωρών, της μίας στην άλλη, αποκλιμακώνοντας και έτσι την ένταση που είχε ξεκινήσει μεταξύ τους από το Μάη 2010, οπότε η διπλωματική εκπροσώπηση μεταξύ τους υποβιβάστηκε σε επίπεδο επιτετραμμένων.

Κανένας συμβιβασμός με την αντιλαϊκή επίθεση και την κυβερνητική κοροϊδία

Κανένας συμβιβασμός με την αντιλαϊκή επίθεση και την κυβερνητική κοροϊδία

Η πιο σημαντική είδηση της βδομάδας που πέρασε αφορά στις διεργασίες για το μεγάλο συλλαλητήριο των Συνδικάτων που έχει προγραμματιστεί για αύριο Δευτέρα 17 Οκτώβρη στην Αθήνα στο Σύνταγμα, στις 6.30 μ.μ. και σε άλλες πόλεις.

Η δημοσιοποίηση του πορίσματος των «ειδικών» πριν από δύο βδομάδες πρόσθεσε το βασικό κομμάτι στο παζλ της αναμόρφωσης της νομοθεσίας για τα Εργασιακά που ετοιμάζει η κυβέρνηση, ενόψει και της τυπικής έναρξης της διαπραγμάτευσης με το κουαρτέτο, στις 17 Οκτώβρη. Αυτό το πόρισμα και η συνακόλουθη προπαγάνδα της κυβέρνησης πρέπει να πεταχτούν στα σκουπίδια.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση, όλες οι δυνάμεις ρίχνονται στη μάχη, για να είναι μαζικά τα συλλαλητήρια που οργανώνουν 400 και πλέον συνδικαλιστικές οργανώσεις για αύριο Δευτέρα, 17 Οκτώβρη.
Κι ο αγώνας δεν σταματά εκεί. Η πρωτοβουλία Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων για επαναφορά και υπογραφή των ΣΣΕ, το αγκάλιασμά της από εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις που εκπροσωπούν χιλιάδες εργαζομένων πρέπει να βαθύνει, να συνεχιστεί, να απλωθεί.
Ο «οδικός χάρτης» και οι βασικοί άξονες της κυβερνητικής πολιτικής για το επόμενο διάστημα κάνουν καθαρό πως θα φέρουν σε ακόμα χειρότερη θέση τα λαϊκά στρώματα. Οι άξονες αυτής της πολιτικής είναι: Κατοχύρωση και επέκταση της εργασιακής ζούγκλας. Ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων. Διαρκής φοροαφαίμαξη του λαού. Μοίρασμα της φτώχειας.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, από το βήμα του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ έκανε καθαρό πως το λαό τον περιμένουν θυσίες δίχως τέλος, με «έπαθλο» για το κεφάλαιο την ανάκαμψη της οικονομίας, τη διευθέτηση του χρέους και την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, που θα ενισχύσει τους μονοπωλιακούς ομίλους και τις επενδύσεις τους. Ο πρωθυπουργός κάλεσε ευθέως το λαό να συμβιβαστεί με τη φτώχεια και τη μιζέρια που ζει καθημερινά, να εγκαταλείψει κάθε σκέψη για ανάκτηση απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, προκειμένου η κυβέρνηση να υλοποιήσει αδιατάρακτα τον «οδικό χάρτη» του κεφαλαίου «για την ανάκαμψη της οικονομίας, ώστε να βγούμε από τη μέγγενη της επιτροπείας και να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμιστικές τομές». Προσδιόρισε, μάλιστα, με συγκεκριμένα μέτρα το στόχο αυτής της «ανασυγκρότησης», επιβεβαιώνοντας ότι αυτός υπακούει στα συμφέροντα του κεφαλαίου και περιλαμβάνει στοχευμένες παρεμβάσεις για παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και ένταση της εκμετάλλευσης, τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να αμπαλάρει με «αριστερό» - φιλολαϊκό περιτύλιγμα.

Περί «ηθικής» ο καβγάς

Κατά τ' άλλα, η βδομάδα κύλησε στην πεπατημένη: Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ΝΔ και τ' άλλα αστικά κόμματα «κονταροχτυπήθηκαν» στη Βουλή για ζητήματα «ηθικής» μιας και σε θεμελιώδη ζητήματα, που αφορούν στο τσάκισμα του λαού, οι πολιτικές τους συγκλίνουν. Επαναλήφθηκε ό,τι γινόταν και τα προηγούμενα χρόνια ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Στο όνομα της καταπολέμησης της διαφθοράς, της διαπλοκής, επιχειρούνται αναδιαρθρώσεις, αναπροσαρμογές στον κρατικό τομέα, στην οικονομία, στο αστικό πολιτικό σύστημα, που θα διευκολύνουν τη δραστηριότητα των μεγάλων ομίλων.
Το ΚΚΕ έχει καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για το ζήτημα της διαφθοράς, που όμως απορρίπτονται, επειδή θίγουν τα ιερά και τα όσια του κεφαλαίου. Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να δει τη συνολική εικόνα, να δει το δάσος κι όχι τα δέντρα που του στήνουν κάθε φορά για αποπροσανατολισμό. Το δάσος είναι αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα που ματώνει το λαό μας, είναι το πολιτικό προσωπικό του, τα διάφορα κέντρα που - παρά τους ανταγωνισμούς τους - υπηρετούν αυτό το σύστημα.

Χειροπόδαρο δέσιμο

Στα «εντός - εκτός και επί τα αυτά» κινήθηκε η εξέλιξη και στο πρόβλημα της πρώτης κατοικίας, με την κυβέρνηση να εξαγγέλλει νομοθετική παρέμβαση προστασίας της πρώτης κατοικίας για χρέη προς το Δημόσιο. Πρόκειται για «στάχτη στα μάτια του λαού», αφού ακόμη κι αν υπάρξει τέτοια νομοθετική πρωτοβουλία, ουσιαστικά θα ακολουθηθεί η ίδια πρακτική που εφαρμόζεται και στην περίπτωση των οφειλών στις τράπεζες, που δένει χειροπόδαρα τα λαϊκά νοικοκυριά στην αποπληρωμή των χρεών φτάνοντάς τα ακόμη και σε στέρηση στοιχειωδών αναγκών.
Αυτό που πράγματι προωθεί η κυβέρνηση, στο όνομα της αμφίβολης προστασίας της πρώτης κατοικίας και του εξαναγκασμού των λαϊκών νοικοκυριών να πεινάσουν για να ξεπληρώσουν τα χρέη σε τράπεζες και Δημόσιο, είναι η δρομολόγηση μέτρων ανακούφισης και ενίσχυσης των τραπεζών και των επιχειρηματικών ομίλων.
Το ΚΚΕ επανέφερε με την ευκαιρία την πρότασή του για κατάργηση των άδικων και αντιλαϊκών φόρων, πλήρη προστασία πρώτης και δεύτερης λαϊκής κατοικίας, φορολογία με 45% του κεφαλαίου. Κάλεσε σε λαϊκή κινητοποίηση για να μη βγει στο σφυρί κανένα λαϊκό σπίτι.

Ενταση των ανταγωνισμών

Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται για τις γενικότερες εξελίξεις στο χώρο της οικονομίας και μάλιστα όχι μόνο στη χώρα μας. Οι κόντρες ανάμεσα σε μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα εκδηλώνονται και γύρω από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Για παράδειγμα, η βρετανική εφημερίδα «Financial Times» κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ότι «χαρίστηκε» στο μεγαλύτερο γερμανικό τραπεζικό μονοπώλιο, Ντόιτσε Μπανκ, σχετικά με το υπολογιζόμενο ύψος της κεφαλαιακής της επάρκειας. Ταυτόχρονα, η εν λόγω γερμανική τράπεζα βρίσκεται σε αντιδικία και παζάρια με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, που της έχει επιβάλει πρόστιμο ύψους 14 δισ. δολαρίων, για αγοραπωλησίες «τοξικών» ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, στο διάστημα πριν από το ξέσπασμα της κρίσης. Ανταγωνισμοί εκδηλώνονται και γύρω από τη σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση των παγκόσμιων τραπεζικών κανόνων από την «Επιτροπή της Βασιλείας». Σε αυτό το πλαίσιο, Ευρωπαίοι τραπεζίτες και αξιωματούχοι επισημαίνουν ότι οι κυοφορούμενες αλλαγές θα φέρουν το ευρωπαϊκό τραπεζικό κεφάλαιο σε μειονεκτική θέση έναντι του αμερικανικού.
Την ίδια ώρα, η περιορισμένη μάζα των νέων επενδύσεων στην Ευρωζώνη και συνολικά οι υποτονικοί ρυθμοί οικονομικής ανάκαμψης «στοιχειώνουν» τους προβληματισμούς και τη διαπάλη γύρω από τα μέτρα που είναι αναγκαία για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Σε αυτό το επίπεδο, οι ανταγωνισμοί και οι «διαιρέσεις» στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και της ΕΕ εστιάζουν σε ζητήματα όπως στη χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής, στο λεγόμενο «επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ», στην «ευελιξία» του Δημοσιονομικού Συμφώνου, έτσι ώστε να βρεθεί χώρος για μέτρα τόνωσης μερίδων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, στο εσωτερικό των κρατών - μελών της λυκοσυμμαχίας.
Σε κάθε περίπτωση, οι κόντρες, οι αντιθέσεις αυτού του είδους συμψηφίζονται στην κοινή τους ανάγκη για την παραπέρα κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε και στην πρόσφατη σύνοδο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Στην περίπτωση του ελληνικού κρατικού χρέους, οι «υπερθεματιστές» της «ελάφρυνσης» συμπληρώνουν τους ανταγωνιστές τους, στη Γερμανία και την Ευρωζώνη, με νέα αντιλαϊκά μέτρα, όπως η παραπέρα καρατόμηση των σημερινών συντάξεων, η διάλυση του αφορολόγητου μισθωτών και συνταξιούχων και σειρά από άλλα.

Οξυνση της αντιπαράθεσης

Ευρύτερα, πολλά είναι τα στοιχεία που καταγράφουν το τελευταίο διάστημα μια περαιτέρω όξυνση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και χωρών της ΕΕ με την καπιταλιστική Ρωσία, σε διάφορα πεδία και κυρίως στο έδαφος των εξελισσόμενων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Συρία, Ουκρανία, που είναι αποτέλεσμα των σφοδρών ανταγωνισμών μονοπωλιακών ομίλων για το ξαναμοίρασμα αγορών, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους και των γεωστρατηγικών ζωνών επιρροής. Η όξυνση αυτή εγκυμονεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για τους λαούς, λόγω του ενδεχομένου μιας πιο γενικευμένης σύγκρουσης.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα των εξελίξεων, μέσα στην οποία η ελληνική αστική τάξη, με πολύ δραστήρια την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, διαμορφώνει τους δικούς της άξονες και αντιάξονες, τις συμμαχίες, συμμετέχει ενεργά στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση παραμυθιάζει και καθησυχάζει το λαό ότι εργάζεται για τη σταθερότητα, την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή, ενώ η Τουρκία καθημερινά αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας με την ανοχή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και επίσης προωθείται διχοτομικό σχέδιο στην Κύπρο κ.ά.
Η μεγάλη εικόνα δείχνει ότι οι κίνδυνοι είναι μπροστά, ότι δεν χωράει κανένας εφησυχασμός, αντίθετα χρειάζεται μαζική εργατική - λαϊκή πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή και την ελληνική εμπλοκή.