Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα;
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
«Οι μοιραίοι» Κώστας Βάρναλης 1927
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι σήμερα εν έτη 2012, τα λαϊκά στρώματα και η εργατική τάξη, στην χώρα μας, παρουσιάζει τα παραπάνω γνωρίσματα «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα / προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!».
Δυσκολεύομαι να το πιστέψω γιατί υπάρχει, ξεκάθαρη, η φωνή που απαντά στο ποιος φταίει, «Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.»
Στο κάτω – κάτω γιατί «δειλοί»;
"ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ"
Φοβόμαστε μήπως εάν σηκώσουμε κεφάλι απέναντι στα αφεντικά θα χάσουμε την δουλειά μας; Θα την χάσουμε έτσι και αλλιώς, χίλιοι εργαζόμενοι προστίθενται καθημερινά στις ατελείωτες στρατιές των ανέργων. Κάποτε θα ‘ρθει η σειρά μας.
Φοβόμαστε μην χαθεί το λειψό μεροκάματο που τόση ανάγκη έχουμε; Θα χάσουμε έτσι και αλλιώς όχι ένα, όχι δύο, αλλά πολλά μεροκάματα από τα μέτρα που θα παίρνουν εις βάρος μας συνεχώς μέχρι να μη μοιάζει ποια με μεροκάματο αλλά με ωριαία αμοιβή.
Φοβόμαστε την ισχύ του αστικού κράτους, ΜΑΤ – δακρυγόνα – γκλοπς κ.λ.π., και δεν κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις; Να κατέβουμε οργανωμένα και όχι σαν αγανακτισμένο μπουλούκι, να περιφρουρούμε το μπλοκ μας και να μην επιτρέπουμε την είσοδο στους κουκουλοφόρους και κάθε λογής πρακτορίσκους του συστήματος. Υπάρχει τέτοιο, καλά οργανωμένο και περιφρουρημένο μπλοκ, το μπλοκ του πανεργατικού αγωνιστικού μετώπου.
Τελικά τώρα που για τους πολλούς από εμάς, δεν έχει απομείνει τίποτα, γιατί να μην στείλουμε στον αγύριστο και αυτόν τον αδικαιολόγητο φόβο μας, μόνον αυτός σφίγγει τις αλυσίδες μας.
«Μοιραίοι»;
Ποιος καθόρισε την μοίρα μας;
Είναι της μοίρας μας να περιμένουμε να πετάξει η άρχουσα αστική τάξη κάποια ψίχουλα φιλανθρωπίας απ’ το τραπέζι της και να ζήσουμε καλά μετά «θάνατο».
Την μοίρα μας την ορίζουμε εμείς καθώς και την μοίρα των παιδιών μας, θα αφήναμε ποτέ το παιδί μας στα χέρια αυτών που θα το οδηγούσαν σε σκλαβοπάζαρο, που θα όριζαν την ζωή του, που θα του έκοβαν το κεφάλι γιατί κοίταξε τον αφέντη στα μάτια; Δεν νομίζω, θα δίναμε και την ζωή μας για να το προστατέψουμε.
Τώρα που το σέρνουν στο σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, χωρίς εισόδημα, χωρίς παιδεία, χωρίς περίθαλψη, χωρίς σύνταξη, χωρίς ζωή; Θα το επιτρέψουμε ή θα ορθώσουμε το ανάστημά μας και θα βροντοφωνάξουμε ένα μεγάλο όχι στους εξουσιαστές, στα αφεντικά που θέλουν δούλους για να βγάζουν περισσότερα κέρδη, σ’ όλο αυτό το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που βάζει φραγμό στο μέλλον μας; Πιστεύω ότι θα πράξουμε το δεύτερο, αυτό μου λέει και η ιστορία των προγόνων μας που δεν άφησαν να τους καθορίσουν την μοίρα τους ούτε οι Τούρκοι του πασά, ούτε οι φασίστες του Μουσολίνι, ούτε οι ναζί του Χίτλερ, ούτε και τα πιόνια των εγγλέζων το ’45. Την μοίρα μας θα την καθορίσουμε εμείς.
«Άβουλοι»;
Κατά πως ξέρω άβουλο είναι το βόδι που περιμένει την βουκέντρα για να κινήσει, άβουλο επίσης είναι το πρόβατο που περιμένει τον τσομπάνο με την γκλίτσα για να το οδηγήσει και τα σκυλιά του τσομπάνη να το βάζουν στον «ίσιο δρόμο». Εάν το καλοσκεφτούμε, λίγα είναι και τα ζώα που είναι άβουλα.
Μπορεί λοιπόν, να είναι άβουλος ο εργαζόμενος που του παίρνουν το φαΐ απ’ το στόμα.
Ο συνταξιούχος που τον αφήνουν να πεθάνει αβοήθητο έξω απ’ την πόρτα του νοσοκομείου.
Ο νέος που με ή χωρίς το πτυχίο ανεργίας σπρώχνεται στην ξενιτειά ή στα υποκατάστατα της ζωής (κοινώς ναρκωτικά).
Ο αυτοαπασχολούμενος μικροϊδιοκτήτης που στην απελπισία του, τον σπρώχνουν να πηδήξει απ’ το παράθυρο.
Η γυναίκα που χωρίς να αναγνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες και την συμβολή της στην κοινωνία, είναι πρωταθλήτρια στην ανεργία, την κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη εργασία. Που φορτώνουν αποκλειστικά στην πλάτη της την μητρότητα, που αφήνουν το παιδί της έξω απ’ τον παιδικό σταθμό;
Ε όχι, δεν πιστεύω ότι όλοι εμείς είμαστε άβουλα ζώα κοινώς βόδια. Πιστεύω ότι μετράμε τις δυνάμεις μας και σύντομα θα δείξουμε τι σημαίνει οργανωμένο λαϊκό κίνημα, θα στείλουμε εκεί που τους αξίζει όλους εκείνους που βάζουν φραγμό στο μέλλον μας, που καταδικάζουν τα παιδιά μας ακόμη πριν γεννηθούν. Ξέρουμε ότι «αυτοί» δεν έχουν ονοματεπώνυμο, ίδιες φάτσες ίδια λόγια, το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα έχει τόσους υπηρέτες που αν αφάνιζες έναν την ημέρα δεν ξέρω πόσα χρόνια θα ‘παιρνε για να τους ξεπαστρέψεις, γι’ αυτό θα ξεπαστρέψουμε μια και καλή ολόκληρο το σύστημά τους χτίζοντας μια ελεύθερη δική μας κοινωνία.
Τώρα θέλω να βάλω κάποια ερωτήματα σ’ αυτούς που ίσως περιμένουν κάποιο «θάμα».
Από ποιόν να περιμένεις το θάμα;
Από τον αστό πολιτικό, τον υπηρέτη του συστήματος, τον άνθρωπο των αφεντικών; Περιμένεις να νοιαστεί για εμάς και όχι για τα αφεντικά του; Περιμένεις να σου δείξει φιλανθρωπία και ελεημοσύνη; Μα όλοι από εσένα παίρνουνε για να καλοταϊστούν αυτοί και τα αφεντικά τους. Εσύ παράγεις τον πλούτο που τόσο πρόστυχα μας πετάνε στα μούτρα από τα παράθυρα της τουβούλας τους. Το μόνο που μπορεί να περιμένεις από αυτόν είναι λόγια «συμπάθειας», την έκφραση της λύπης του που είναι αναγκασμένος να σου κόβει το φαγητό, τα φάρμακα, το ρεύμα, την θέρμανση, τη ζωή για να κερδίσουν περισσότερα τα αφεντικά του (οι τράπεζες, οι βιομήχανοι, η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα κ.λ.π).
Περιμένεις απ’ τον φασίστα τον νεοναζί βοήθεια; Που σε ξεγελά με ελεημοσύνες με ένα πακέτο μακαρόνια ή φασόλια; Που κτυπάει ύπουλα τους έρμους μετανάστες, σαν τον πατέρα σου πριν λίγο καιρό, λέγοντάς σου ότι αυτοί σου παίρνουν τις δουλειές γι’ αυτό είσαι άνεργος; Που σε λίγο θα κτυπάν εσένανε γιατί θα αρνηθείς να ζεις την ζωή αυτών των μεταναστών, χωρίς σπίτι, χωρίς ασφάλιση, χωρίς μέλλον.
Μήπως περιμένεις το θάμα από τον δήθεν αριστερό, δήθεν επαναστάτη σοσιαλδημοκράτη, που μας ζητά να κάτσουμε ήσυχα στην γωνιά και να απολαύσουμε την «επανάστασή του» με μια κυβέρνηση όλων των δήθεν αριστερών μέσα στο ίδιο καπιταλιστικό σύστημα, μέσα στην ίδια λυκοσυμμαχία των Ευρωπαίων καπιταλιστών που τυπώνουν χρήμα (χαρτάκια δηλαδή), στο δανείζουν (στα αφεντικά σου δηλαδή), και το ξεπληρώνεις εσύ με το αίμα σου;
Είδαμε την δράση των σοσιαλδημοκρατών και στην Γερμανία μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο που σαν κυβέρνηση κτύπησαν το εργατικό κίνημα με εκατοντάδες νεκρούς εργάτες, αλλά και στην Αργεντινή το 2001 με την κήρυξη στρατιωτικού νόμου όταν ξεσηκώθηκαν οι εργάτες αιματοκυλώντας τα συλλαλητήρια με 38 νεκρούς. Είδαμε επίσης τι έφερε η συμμετοχή οπορτουνιστικών κομμουνιστικών (δήθεν) κομμάτων σε κυβερνήσεις στην Ιταλία, Γαλλία και αλλού. Το δίκιο των αφεντικών υπερασπίστηκαν με σχετική επιτυχία.
Μην περιμένεις από κανέναν το θάμα, ούτε ακόμη και από το κόμμα της εργατικής τάξης, αυτό σου δείχνει τον δρόμο, σε βοηθά στην οργάνωση των δυνάμεών σου, σε εξοπλίζει απέναντι στον ταξικό εχθρό και τα τσιράκια του. Όμως εσύ και εγώ θα φέρουμε την αλλαγή, εσύ και εγώ θα κτίσουμε το μέλλον των παιδιών μας, εσύ και εγώ θα φέρουμε την νέα κοινωνία των ελεύθερων ανθρώπων χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς αφεντικά χωρίς αδικία.
Όλα αυτά με κάνουν να πιστεύω πως:
Θαρραλέοι, ρεαλιστές κι αποφασισμένοι αντάμα
Θα φτιάξουμε μόνοι μας το θάμα.
Αναρτήθηκε από Στέλιος Δόργας
.jpg)
