2 Νοε 2013

Το καπιταλιστικό κράτος και παρακράτος ξερνάει βία

Το καπιταλιστικό κράτος και παρακράτος ξερνάει βία

Στο στόχαστρο οι κομμουνιστές και η μαχόμενη εργατική τάξη

Η αστυνομική πλευρά της υπόθεσης της δολοφονίας των μελών της ΧΑ, αν και αποτελεί την εύληπτη για την μέση συνείδηση , πρακτική των ΜΜΕ, δεν οδηγεί πουθενά, για κάποιον που αναζητά την αλήθεια πίσω από την συγκεκριμένη δολοφονία.

Ο μόνος ασφαλής τρόπος , που οδηγεί στην όσο το δυνατόν πληρέστερη κατανόηση των όσων συμβαίνουν, είναι να παρατηρηθεί ποιος πολιτικά και κοινωνικά επωφελείται από το συγκεκριμένο γεγονός.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο έκδηλης κοινωνικής και οικονομικής βίας με κύριο εκφραστή και γεννήτορα αυτής , το ελληνικό αστικό κράτος. Αποτέλεσμα αυτής της ολοκληρωτικής καπιταλιστικής βίας, που είναι ταξική βία, καθώς αυτήν την υπόκειται “προνομιακά” η εργατική πλειοψηφία, είναι η επικράτηση ενός εκρηκτικού πολιτικού κλίματος, που ξερνάει τον φασισμό με την μορφή της παρακρατικής βίας , που δρα συμπληρωματικά πλάι στην νόμιμη αστικά δικαιολογημένη (ταξική) βία.

Ο φασισμός, που αποτελεί έκφραση των πιο καθυστερημένων κομματιών της αστικής τάξης και ευδοκιμεί επιπλέον σε πληθώρα μικροαστικών στρωμάτων, καταφέρεται ενάντια στην συγκεκριμένη κυβερνητική έκφραση της αστικής εξουσίας, επιδιώκοντας στην επικράτηση μιας επίσης αστικής εξουσίας που θα έχει τον χαρακτήρα της πολιτικής και βιολογικής εξαφάνισης κάθε διαφορετικής φωνής που θα αντιτίθεται στην άσκηση της εξουσίας του. Φυσικά στο στόχαστρο των φασιστών βρίσκονται πρώτιστα η εργατική τάξη, αλλά και η αριστερά, ακόμη και αυτή που εκφράζεται μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί μια τυπική έκφραση αστικής σοσιαλδημοκρατίας με σαφείς αναφορές σε ένα πολιτικό και οικονομικό μοντέλο διακυβέρνησης βαθύτατα κεϋνσιανό. Δηλαδή βαθύτατα αστικό. Γεγονός αδιάφορο για τον φασισμό, καθώς αρκεί η διαφορετικότητα για να ενεργοποιηθούν τα δολοφονικά αντανακλαστικά που τον τρέφουν.

Ωστόσο καθώς ο φασισμός στην Ελλάδα, χαρακτηρίζεται από ένα κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό πρωτογονισμό, υπερέβη τα εσκαμμένα, αναγκάζοντας το νόμιμο αστικό κράτος να ¨μαζέψει” το παρακράτος. Αναγκάστηκε δηλαδή ηγεμονική μερίδα της αστικής τάξης που κατέχει την μερίδα του λέοντος στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας, να θέσει πολιτικά και νομικά εμπόδια στην περαιτέρω μεγέθυνση, του φασισμού ο οποίος απείλησε την συγκεκριμένη κατεστημένη πολιτική και οικονομική εξουσία.

Ως εδώ ο σχεδιασμός προχωρούσε περίπου κανονικά. Ωστόσο σε περιόδους σαν αυτή που βιώνουμε η φαινομενική κανονικότητα εναλλάσσεται με ένταση, καθώς είναι αδύνατον να ελεγχθούν σε όλο τους το εύρος και την έκταση οι παρακρατικοί μηχανισμοί που ειδικά σε περιόδους κρίσης, αποκτούν έναν ικανό βαθμό αυτονομίας. Η δολοφονία των μελών της ΧΑ αποτελεί απόρροια αυτής της ανεξέλεγκτης δράσης παρακρατικών μηχανισμών, που ιστορικά ποτέ δεν δίστασαν, ούτε τώρα θα διστάσουν, να δημιουργήσουν ένα κοινωνικό και πολιτικό χάος στο οποίο θα κληθεί το νόμιμο αστικό κράτος να βάλει μια τάξη. Μια νέα , αποκρουστική, ολοκληρωτική αστική τάξη που θα επιχειρήσει να εξαφανίσει πολιτικά, κάθε διαφορετική άποψη και αντίληψη.

Στο αμέσως επόμενο διάστημα, η αστική τάξη και το αστικό κράτος, θα εξαπολύσουν ευρεία επίθεση στη μαχόμενη εργατική τάξη και στην κομμουνιστική αριστερά. Ο μόνος τρόπος αντίστασης και αντίδρασης απέναντι στην μαυρίλα και στην βία του αστικού κράτους, είναι η συνέχιση των εργατικών αγώνων με τα πρόσωπα ακάλυπτα , με τα μάτια ανοικτά ώστε να ξέρουν οι διώκτες της ζωής των εργατών, ότι οι εργάτες και οι κομμουνιστές, δεν σκύβουν το βλέμμα μπροστά στο ταξικό αντίπαλο, ούτε συχνάζουν σαν τα -παρακρατικά ποντίκια- στο έρεβος της αστικής πολιτικής. Όπλο των κομμουνιστών είναι να μην κρύβουν τις προθέσεις τους και αυτό να το πράττουν κοιτώντας τον ταξικό δυνάστη και ταξικό διώκτη τους, κατευθείαν στα μάτια. Καμία αποποίηση του δικαιώματος να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή του καπιταλισμού, καμία υπαναχώρηση από την επιλογή να βρισκόμαστε κοινωνικά και πολιτικά στην αντίπαλη όχθη από αυτή της ταξικής συναίνεσης και υποταγής στα κελεύσματα της αστικής δημοκρατίας.

Το αστικό κράτος και το παρακράτος του, που το ίδιο ιστορικά έχει δημιουργήσει, δεν πρέπει να αφεθούν να βυθίσουν την ελληνική κοινωνία στην απόλυτη σιωπή και στην απόλυτη υπακοή στον καπιταλιστικό μονόδρομο που οδηγεί στον ολιστικό εκμαυλισμό της εργατικής τάξης. Η αστική τάξη και συνοδοιπόροι της, θα χρησιμοποιήσουν το αίμα των μελών της ΧΑ, όπως χρησιμοποίησαν το αίμα του Π. Φύσσα, για να σταθεροποιήσουν την εξουσία τους και να εμπεδώσουν έναν αστικό ολοκληρωτισμό χωρίς ιστορικό προηγούμενο για την πρόσφατη ελληνική πολιτική ιστορία.

Μονόδρομος για τους κομμουνιστές, η ταξικά οργανωμένη πολιτική δράση μέσα στην κοινωνία και το εργατικό κίνημα, μαζί με την κοινωνία και το εργατικό κίνημα. Μονόδρομος για τους κομμουνιστές η αποκάλυψη της σαπίλας, της ταξικότητας και της δυσωδίας του αστικού κράτους και παρακράτους, που χρησιμοποιούν την κοινωνική τρομοκρατία, για να εμφανιστούν ως εγγυητές της κοινωνικής ομαλότητας.

Τη κοινωνική ευημερία, την κοινωνική ειρήνη μπορεί να την εγγυηθεί και να την κάνει πράξη μόνο η ίδια η εργατική τάξη, μόνο η ίδια η εργατική εξουσία που θα απελευθερώσει το σύνολο της κοινωνίας από την βία, την εκμετάλλευση, την κοινωνική εξαθλίωση και δυστυχία που ξερνάει σε κάθε του βήμα ο κόσμος του κεφαλαίου.

Αναρτήθηκε από Traverso Rossa





Καταδίκη του φασισμού απ’ όπου κι αν προέρχεται

Καταδίκη του φασισμού απ’ όπου κι αν προέρχεται
Διάβαζα χτες βράδυ στα αδελφά ιστολόγια της κόκκινης μπλογκόσφαιρας και τα σχόλια των σφων αναγνωστών για την περίεργη δολοφονία των δυο χρυσαυγιτών στο νέο ηράκλειο. Προφανώς κι είναι ύποπτα τα κίνητρα της δολοφονίας, αλλά δυσκολεύομαι να συμμεριστώ τον επιθετικό προσδιορισμό «περίεργη», γιατί δε βρίσκω τι θα μπορούσε να μας ξαφνιάσει και να μας παραξενέψει σε αυτήν την περίπτωση.

Υπάρχει κανείς που πίστευε πως θα μας άφηναν να πάρουμε ανάσα και να ανασυνταχθούμε; Πως δε θα προσθέτονταν αλυσιδωτά νέα επεισόδια στη θεωρία των δύο άκρων για να τη δέσουν; Ή μήπως αμφέβαλλε κανείς για την αξιοποίηση του θέματος λίγα 24ωρα πριν την πανεργατική απεργία στις 6 νοέμβρη από τον τηλεοπτικό καθεστωτικό εσμό, που σαν έτοιμος από καιρό έβγαλε άμεσο πόρισμα περί τρομοκρατικού χτυπήματος -«όπως δείχνουν όλες οι ενδείξεις» (μα ποιες είναι τέλος πάντων αυτές οι ενδείξεις; Θα μας πει κανείς κάτι που να στέκει, πέρα από την ώρα και τη χρήση όπλων;)

Περισσεύει νομίζω να επισημάνουμε τα φάλτσα της παπαγαλικής δεοντολογίας, γιατί θα ήταν σα να ληστεύαμε εκκλησία –όχι μόνο με την έννοια πως είναι πολύ εύκολο, αλλά γιατί η εκκλησία διαθέτει αμύθητη περιουσία· και όσα κι αν κλέψει κανείς, πάλι λίγα θα ‘ναι. Αρκεί μια απλή σύγκριση με την περίπτωση της δολοφονίας του παύλου φύσσα, που ακόμα και την επόμενη ημέρα, κάποια κανάλια την παρουσίαζαν ως ποδοσφαιρικό καβγά. Ενώ εδώ δεν είδαμε κανένα τέτοιο αποπροσανατολιστικό συνειρμό, πχ με το σημερινό ντέρμπι στη λεωφόρο και το συνδεσμιακό πόλεμο μεταξύ χούλιγκαν με σχεδόν μαφιόζικες μεθόδους. Ούτε καν εξετάστηκε η πιθανότητα ρε παιδί μου.

Κι ενώ ο προφανής άμεσος συνειρμός, βάση της πρώτης εικόνας, των γεγονότων και του τρόπου της εκτέλεσης, παρέπεμπε σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών του υποκόσμου μεταξύ νονών της νύχτας, όπου έχουν εμπλακεί διάφορα χρυσαυγίτικα μπουμπούκια, ως έμμισθοι μπράβοι που πουλάνε προστασία, οι ασώματες κεφαλές στα παράθυρα το απέκλεισαν κατηγορηματικά. Κι αποφάνθηκαν με το γνωστό εισαγγελικό ύφος, ως ειδικοί εμπειρογνώμονες, αυτόπτες μάρτυρες κι ιατροδικαστές ταυτόχρονα πως είναι πολιτική δολοφονία με… οσμή τρομοκρατίας –κι όχι με την μπόχα του υπόκοσμου, που τόσο καλά ξέρουν να αναγνωρίζουν και να σκεπάζουν.

Ας μη μας εκπλήσσει ούτε αυτό. Το τελευταίο διάστημα που είχαν φορέσει τον αντίφα δημοκρατικό τους μανδύα, τα καθεστωτικά μμε προχωρούσαν σε συγκλονιστικές αποκαλύψεις που γκρέμιζαν από τα σύννεφα αθώες, ανυποψίαστες συνειδήσεις: οι χρυσαυγίτες εξαπέλυαν πογκρόμ εναντίον μεταναστών (αλλά πουλούσαν προστασία σε μικροπωλητές και το παρεμπόριο). Οι χρυσαυγίτες οργανώνονταν σε τάγματα ασφ… εε εφόδου κι εκπαιδεύονταν από στελέχη της οργάνωσης. Ώστε έτσι; Ποιος να το ‘λεγε;

Ελάχιστοι όμως ασχολήθηκαν (κι αυτοί το πέρασαν σε δεύτερο πλάνο) με τις υπόγειες δουλειές του μιχαλολιάκου, τη σύνδεση της χρυσής αυγής με τον υπόκοσμο, τα νυχτοκάματα των μελών της και πάει λέγοντας. Αυτά είναι θέματα που κάνουν τζιζ και τα αφήνουν συνειδητά στο περιθώριο –μαζί με τους εμπλεκόμενους- ως κοινά μυστικά που όλοι γνωρίζουν, αλλά δεσμεύονται από την ομερτά, για να μη μιλήσουν.

Όταν βγαίνουν λοιπόν με πομπώδεις, κακότεχνους λεονταρισμούς τα κυβερνητικά στελέχη να μας πουν για το μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο και τους ενόχους που θα πληρώσουν όσο ψηλά και σε όποιον χώρο κι αν βρίσκονται (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;), είναι πραγματικά να γελάει κανείς, που θα έλεγε και ο συχωρεμένος ο φίλιππας. Γιατί ο υπόκοσμος της νύχτας είναι ουσιαστικά παρα-κράτος εν κράτει, χειροπι-αστό παράδειγμα για την όσμωση και την αγαστή συνεργασία κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών.

Είναι όπως θα ‘λεγε κι ο ποιητής, όμορφος υπόκοσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος· καθαγιασμένος από τους νόμους της αγοράς και το μέγιστο δυνατό κέρδος. Κι η πάταξή του θα ήταν ο στοιχειώδης, αστικός εκσυγχρονισμός που καμία, μα καμία αστική δημοκρατία στον κόσμο δε θα μπορούσε να αντέξει και να σηκώσει. Γι’ αυτό εφευρίσκει για να παρηγορεί το ευρύ κοινό υπερήρωες σαν το λούκι λουκ, τον μπάτμαν και το σούπερμαν, που τα βάζουν με το οργανωμένο έγκλημα και πατάσσουν τη διαφθορά.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που κάνουν λόγο με τυφλή (σαν τη δικαιοσύνη) σιγουριά περί τρομοκρατίας. Δεν είναι καθόλου τυχαία επιλεγμένη η λέξη και η λειτουργία της, ως έννοια και περιεχόμενο. Τι εστί τρομοκρατία; Τρομοκρατία είναι να λειτουργεί κανείς υπό το κράτος του φόβου, να τρέμει τον ίσκιο του, να φοβάται να εκτεθεί και να αντιδράσει, και να λουφάζει φιλήσυχα στο καβούκι του.
Λαός φοβισμένος, πάντα ηττημένος και χαμένος από χέρι.

Τρομοκρατία είναι λέει τα παιδιά με τις μαύρες κουκούλες, που χρεώνονται ύπουλα στο κίνημα, ενώ δεν έχουν καμία σχέση με αυτό και με τις πρακτικές του. Οι πυρήνες που νομίζουν πως κλονίζουν το σύστημα και κάνουν το κράτος να τρέμει, ενώ στην πραγματικότητα στερεώνουν την εξουσία του και το ξελασπώνουν.
Ήδη χτες σε ένα δελτίο έγινε ειδική αναφορά στις λαϊκές αντιφασιστικές διαδηλώσεις στην περιοχή, όχι για να τις ταυτίσουν με τους δράστες του εγκλήματος (προς θεού) αλλά για να εξηγήσουνε τους λόγους που η χρυσή αυγή ζητούσε αστυνομική προστασία (πόση ακόμα;) έξω από τα γραφεία της.

Τρομοκρατία εν κατακλείδι είναι η κοινή δράση κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών, η οποία σκορπίζει απλόχερα «φόβο και θεάματα» ή αλλιώς «νόμο και τάξη» κατά το νέο επίσημο δόγμα. Το παρα-κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης.

Η ουσία είναι πως η χρυσή αυγή παίρνει το φιλί της ζωής για να καταστεί εκ νέου συμπαθής και να επανασυσπειρώσει έναν κόσμο, τη στιγμή που βρισκόταν στην αφάνεια κι έβλεπε να αποδομείται η με τηλεοπτικούς όρους δημοφιλία της. Και εννοώ την χρυσή αυγή συνολικά –κατά το ‘όλον πασόκ’ που λέμε- κι όχι τη σοβαρή πτέρυγα ή την πιο.. ασόβαρη εκδοχή της. Εξάλλου μόνο σοβαροφανείς αστοί αναλυτές κάνουν αυτό τον τελείως ασόβαρο διαχωρισμό.

Δεν ξέρω αν κάποιοι φωστήρες δημοσιολόγοι με προοδευτικό πρόσημο θα θέσουν πάλι το ερώτημα του κλουζώ «ποιος ωφελείται από τη δολοφονία;», μπλέκοντας στις σκοτεινές ατραπούς του μυαλού τους. Πρέπει όμως να είμαστε προετοιμασμένοι για ένα νέο γύρο απ’ όλα, με θεωρία των άκρων, τον εμφύλιο που έρχεται και το στιβαρό χέρι του νόμου και της πολιτείας που θα μας σώσει απ’ αυτές τις συμπληγάδες, καταδικάζοντας γενικά και αφημερημένα τη βία –πλην της έννομης κρατικής βεβαίως-βεβαίως.


Γι’ αυτό πρέπει να παραμείνουμε σε εγρήγορση κι επαγρύπνηση, όπως μας καλούσε προ ημερών στο κλείσιμό του ένα άρθρο του λεκάτη στο ριζοσπάστη. Να καταδικάσουμε το φασισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται: από το παρακράτος, από οθόνης ή από το ναό της δημοκρατίας και την κυβέρνηση. Και να δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα περιφρουρώντας την απεργιακή κινητοποίηση της τετάρτης, πως οι προβοκάτσιες και η θεωρία των άκρων δεν περνάνε στο οργανωμένο ταξικό κίνημα, ό,τι κι αν δοκιμάσουν.
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Κάτι παράξενες συμπτώσεις ... reloaded

Κάτι παράξενες συμπτώσεις ... reloaded



Βλέπετε πόσο ωραία τακτοποιούνται όλα ?



Ας θυμηθούμε λοιπόν με αφορμή το παραπάνω, ένα άρθρο του Θανάση Λεκάτη προ 15μέρου

Κάτι παράξενες συμπτώσεις ...
Θανάσης Λεκάτης - 16/10/2013

Μια φράση που είχε χρησιμοποιηθεί από αστικά επιτελεία το 2002, τη φράση «δεν τελείωσε με τη "17Ν" η τρομοκρατία», ανέσυρε και επανέλαβε χτες ο υπουργός Δημόσιας Τάξης. Την ώρα που έκανε τη σχετική δήλωση κυκλοφορούσε στα περίπτερα εφημερίδα με πρώτο τίτλο «Επιστρέφει ο εφιάλτης της τρομοκρατίας». Αφορμή μια ανακοίνωση της Αστυνομίας ότι ταυτοποίησε αποτύπωμα που είχε βρεθεί σε μια ληστεία, με τον Ν. Μαζιώτη, που κατά την Αστυνομία είναι ο «υπ' αριθμόν ένα τρομοκράτης». Τέτοια σύμπτωση; Η τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται;


Λίγες μέρες πριν είχε δοθεί στη δημοσιότητα κείμενο του Μαζιώτη, του επικεφαλής του αυτοαποκαλούμενου Επαναστατικού Αγώνα, η ύποπτη δράση του οποίου αναδείχθηκε χρήσιμη σε διάφορες υπηρεσίες για την αναπαραγωγή της «τρομοκρατολαγνείας», που αντικειμενικά τροφοδοτεί την κρατική καταστολή ενάντια στο εργατικό, λαϊκό κίνημα. Ο Μαζιώτης λίγους μήνες πριν είχε εξαφανιστεί ενώ ήταν υπό την άμεση εποπτεία της Αστυνομίας. Προκαλεί πάντως ερωτήματα πώς έγινε αυτό... Αλλά γιατί ξαφνικά με δεδομένη την υπόθεση της Χρυσής Αυγής εμφανίζουν ξανά την «τρομοκρατία»; Γιατί ξαφνικά ανοίγεται από την κυβέρνηση και τους κρατικούς θεσμούς τέτοιο ζήτημα; Διαρροές για την ώρα γίνονται με τον πλέον επίσημο τρόπο: Είχαν, λέει, το αποτύπωμά του από τον Ιούλη, αλλά το ταυτοποίησαν μόλις τώρα, αφού, βέβαια, πρώτα ο ίδιος βγήκε και δήλωσε «είμαι εδώ». Μετράγανε, λένε, τις ληστείες και καταλάβαιναν ότι κάτι συμβαίνει, αλλά τις θυμήθηκαν όλες μαζί τώρα. Βλέπουν, λένε, ότι ο κοινωνικοπολιτικός περίγυρος μυρίζει μπαρούτι... Ολα αυτά σε συνθήκες που με αφορμή την εγκληματική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής συντηρείται η θεωρία των άκρων, ενώ πληθαίνουν οι σκέψεις για ενίσχυση του κατασταλτικού νομικού οπλοστασίου. Τι συμβαίνει λοιπόν;

Καταγράφονται, επίσης, μερικές ακόμα συμπτώσεις: Δυο μέρες πριν, κύριο άρθρο στα «ΝΕΑ» διαπιστώνει ότι έχει δημιουργηθεί «μία μαύρη τρύπα στο κέντρο του πολιτικού συστήματος», ο Μαζιώτης με το κείμενό του διαπίστωνε επίσης ότι «το πολιτικό κενό που γεννά η εγκατάλειψη του καθεστωτικού πολιτικού κέντρου (...) ευνοεί τόσο την ισχυροποίηση φασιστικών ακροδεξιών μορφωμάτων, όσο και τις αντικαθεστωτικές τάσεις στην αριστερά». Είναι τυχαίο το ντύσιμο της θεωρίας των δύο άκρων με «αντικαθεστωτικό» μανδύα; Και μάλιστα όταν από την πρώτη στιγμή σύλληψης του Ρουπακιά για το φόνο του Π. Φύσσα έβγαιναν το ένα μετά το άλλο τα κυβερνητικά στελέχη να τονίσουν ότι δεν είναι εγκληματική μόνο η δράση της ΧΑ αλλά υπάρχει εγκληματική δράση και στο άλλο άκρο; Μήπως αξιοποιώντας μηχανισμούς σαν αυτόν που ο Μαζιώτης και το σύστημα εμφανίζουν ως «επαναστατική οργάνωση» και που αντικειμενικά η δράση του είναι προβοκατόρικη στηρίζουν και ενισχύουν τη θεωρία των δύο άκρων, για την καλλιέργεια τρόμου στα λαϊκά στρώματα;

Γεγονός είναι ότι η δράση της Χρυσής Αυγής προσφέρεται για πολλαπλή αξιοποίηση. Ηδη η κυβέρνηση, εστιάζοντας στην εγκληματική δράση της, «καίγεται» να χρησιμοποιήσει το άρθρο 187 του ποινικού κώδικα περί εγκληματικών οργανώσεων. Το τι ακριβώς θα κάνει θα το δούμε. Προς το παρόν πρέπει να εντοπιστεί η προσπάθεια να αξιοποιηθεί αυτή η συγκυρία τόσο για ενίσχυση του διπολισμού με παραπομπές στα «δύο άκρα», όσο και δημιουργία συνθηκών παρεμπόδισης της λαϊκής πάλης. Χρειάζεται επαγρύπνηση και μέτρημα ξανά και ξανά της κάθε «είδησης» που πλασάρεται σαν πραγματικό δεδομένο.

Πηγή : Ριζοσπάστης
Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από Redfly

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα;

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα;



Ακολουθεί ασχολίαστο με κάποιες μόνο υπογραμμίσεις, σημερινό άρθρο του "Βήματος", και ο νοών νοήτω...

Πρέπει να απαγορευτούν τα εξτρεμιστικά κόμματα;

Το Βήμα, The Project Syndicate


Η δράση της ελληνικής κυβέρνησης κατά του ακροδεξιού κόμματος της Χρυσής Αυγής, έφερε και πάλι στο προσκήνιο ένα ερώτημα που έμοιαζε πως είχε εξαφανιστεί με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου: έχουν θέση τα απροκάλυπτα αντι-δημοκρατικά κόμματα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες;

Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες έχουν αισθανθεί απειλή μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1989 - αλλά κυρίως από ξένους τρομοκράτες, οι οποίοι δεν σχηματίζουν πολιτικά κόμματα και δεν μπαίνουν στα κοινοβούλια αυτών των κρατών. Θα έπρεπε λοιπόν τα εξτρεμιστικά κόμματα που θέλουν να βρίσκονται στο δημοκρατικό πλαίσιο να τεθούν εκτός νόμου, ή ένας τέτοιος περιορισμός στην ελευθερία του λόγου θα υπονόμευε αυτό το πλαίσιο;

Πρώτα από όλα τέτοιου είδους αποφάσεις πρέπει να ανατίθενται σε μή κομματικούς οργανισμούς, όπως τα συνταγματικά δικαστήρια και όχι σε άλλα πολιτικά κόμματα. των οποίων οι ηγέτες πάντα θα μπαίνουν στον πειρασμό να εξολοθρεύουν τους αντιπάλους τους. Δυστυχώς, οι ενέργειες κατά του κόμματος της Χρυσής Αυγής ταυτίζονται περισσότερο με τα συμφέροντα της ελληνικής κυβέρνησης και δεν είναι αποτέλεσμα μίας προσεκτικής και ανεξάρτητης κρίσης. Η δημοκρατική αυτοάμυνα είναι ένας θεμιτός στόχος. Αλλά η αυθαίρετη δημοκρατική αυτοάμυνα μπορεί τελικά να οδηγήσει σε έλλειμμα δημοκρατίας. Αν ο κόσμος πραγματικά δεν επιθυμεί τη δημοκρατία, ποιός θα τους σταματήσει;

Όπως το έθεσε κάποτε ο Όλιβερ Γουέντελ Χολμς, ένας δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου στις ΗΠΑ «αν οι συμπολίτες μου θέλουν να πάνε στην Κόλαση, θα τους βοηθήσω. Είναι η δουλειά μου». Οι καταδικασμένες δημοκρατίες λοιπόν θα παραμείνουν καταδικασμένες, είτε απαγορεύσουν είτε δεν απαγορεύσουν αυτά τα ακραία κόμματα. Η Ιστορία δεν προσφέρει ξεκάθαρα μαθήματα, αν και πολλοί άνθρωποι πιστεύουν το αντίθετο. Εκ των υστέρων, είναι προφανές ότι η Δημοκρατία της Βαϊμάρης θα είχε διασωθεί αν το Ναζιστικό Κόμμα είχε τεθεί εκτός νόμου όταν έπρεπε. Αλλά η απαγόρευσή του μπορεί να μην ανέκοπτε και την γενική απογοήτευση του γερμανικού πληθυσμού με τη φιλελεύθερη δημοκρατία και πιθανώς να ακολουθούσε ένα επίσης αυταρχικό καθεστώς.

Πράγματι, ενώ η Δυτική Γερμανία απαγόρευσε και το νεοναζιστικό κόμμα και το κομμουνιστικό κόμμα τη δεκαετία του 1950, κάποιες χώρες, ειδικά στη Νότια και στην Ανατολική Ευρώπη όπου η δικτατορία έγινε συνώνυμο της κατάπνιξης του πλουραλισμού, πήραν ακριβώς το αντίθετο μάθημα όσον αφορά την πρόληψη του αυταρχισμού. Γι' αυτό η Ελλάδα, για παράδειγμα, δεν διαθέτει νόμους για την απαγόρευση κομμάτων.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα προσπαθεί ούτως ή άλλως να εξαφανίσει τη Χρυσή Αυγή δείχνει ότι οι περισσότερες δημοκρατίες κάπου θα θελήσουν να τραβήξουν την κόκκινη γραμμή. Η απαγόρευση των κομμάτων δεν πρέπει απαραίτητα να σημαίνει τη φίμωση των πολιτών που δελεάζονται να ψηφίσουν τους εξτρεμιστές. Οι ανησυχίες τους πρέπει να εισακουστούν και να συζητηθούν.

Και μερικές φορές η απαγόρευση πρέπει να συνοδεύεται από κοινωνική εκπαίδευση, που θα τονίζει, για παράδειγμα ότι δεν είναι οι μετανάστες αυτοί που προκάλεσαν τα προβλήματα της Ελλάδας. Τέτοια μέτρα μπορεί να εκληφθούν ως χειραγώγηση, αλλά είναι μορφές συμμετοχής στα κοινά - και ο μοναδικός τρόπος να αποφύγουμε ο αντι-εξτρεμισμός να μοιάζει με εξτρεμισμό.

* Ο κ.Jan - Werner Muller είναι καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον στις ΗΠΑ.
Αναρτήθηκε από TRASH

Γιατί;

Γιατί;




Γιατί τώρα, που κανείς δεν ασχολείται με τη Χρυσή Αυγή, κάποιοι αποφάσισαν να την βγάλουν στο προσκήνιο με αυτόν τον τρόπο; Γιατί ενώ, όπως δείχνουν τα στοιχεία του ρεπορτάζ των τηλεοπτικών καναλιών, θα μπορούσε να είναι ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» στα πλαίσια του υποκόσμου (αποβράσματα και μπράβοι ως επί το πλείστον δεν αποτελούν το συγκεκριμένο χώρο;), η κοινή γνώμη «σπρώχνεται» προς το «τρομοκρατικό χτύπημα»; Πότε κιόλας πρόλαβαν οι «ειδικοί» να βγάλουν συμπεράσματα;

Γιατί στις ανακοινώσεις των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», με «έντεχνο» τρόπο, «ανακατεύονται» όροι και έννοιες όπως «εθνική ομοψυχία», «βία», «νομιμότητα», «εμφύλιος»; ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στο ζενίθ της προετοιμασίας της ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ της 6Ης Νοέμβρη, η οποία όπως όλα δείχνουν κινητοποιεί πανστρατιά εργαζομένων;

Παρασκευή 1 Νοέμβρη 2013.
Αναρτήθηκε από Οικοδόμο





Ανυπακοή - αντεπίθεση

Ανυπακοή - αντεπίθεση



«Ο ανταγωνισμός μεταξύ στελεχών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ θυμίζει ακόμη τον καιρό που πίστευαν ότι μόνο αυτά τα δύο κόμματα υπήρχαν και ότι το μόνο που μετρούσε ήταν να μη δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους τους. Αν και οι συνθήκες επιβάλλουν τη συνεργασία, η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη, που οι πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής δε βρίσκουν το χρόνο ή τη διάθεση να συνεργαστούν ουσιαστικά. Οταν οι ψηφοφόροι είναι ήδη δυσαρεστημένοι, όταν δεν υπάρχουν πόροι και θέσεις εργασίας, όταν οι δανειστές αδιαφορούν για τις πολιτικές αγωνίες της εξαρτημένης χώρας, θα περίμενε κανείς πρωτοβουλίες ευρύτερης συνεργασίας. Μια θετική, παρότι καθυστερημένη, εξέλιξη ήταν η προχτεσινή συζήτηση του υπουργού Οικονομικών με βουλευτές της ΝΔ πάνω στο ακανθώδες θέμα του νέου φόρου ακινήτων. Μόνο έτσι μπορούν να βρεθούν επιχειρήματα και λύσεις που θα πείθουν και τους ψηφοφόρους - όταν η συμπολίτευση πιστεύει αυτό που κάνει και στη συζήτηση θα συμμετέχουν και αντιπολιτευόμενες δυνάμεις. Οι κυβερνητικοί εταίροι, πιεσμένοι από εσωτερικές διαφωνίες και από εξωτερική πίεση, συχνά δρουν σπασμωδικώς και χωρίς να πιστεύουν οι ίδιοι σε όσα κάνουν. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δρουν με την ιδέα ότι θα είναι πάντα αντιπολιτευόμενα και, συνεπώς, δε χρειάζεται να συμβιβάζονται με την πραγματικότητα. Η μάχη για απαλλαγή από το χρέος και για άλμα προς την ανάπτυξη αφορά δικές μας μεταρρυθμίσεις, αλλά καθοριστικής σημασίας είναι οι συνεχείς διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και δανειστές. Οσο κι αν διαφωνούν σε πολιτικό επίπεδο, τα υπεύθυνα κόμματα θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να παρουσιάσουν ενιαίο (άρα ισχυρό) μέτωπο για την προστασία της ελληνικής κοινωνίας»... Αυτά από τη χτεσινή «Καθημερινή».

Οι αστοί θέλουν πολιτική συναίνεση όλων των κομμάτων - διαχειριστών του συστήματος προκειμένου να χειραγωγούν το λαό στην αναγκαιότητα εφαρμογής της αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής που θα τους βγάλει από την κρίση, διαβλέποντας όξυνση των αντιδράσεων και δυσκολίες στο αστικό πολιτικό σύστημα να τις διαχειριστεί, ακριβώς επειδή αντανακλούν στις διαφωνίες στα κόμματα της διαχείρισης. Ο λαός να το πάρει αλλιώς. Ανυπακοή και αντεπίθεση στην πολιτική που τον έχει στείλει στην κόλαση, μέχρι την ανατροπή της.





Οι δήθεν σωτήρες.

Οι δήθεν σωτήρες...



Δεκάδες είναι τα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου για την «εκρηκτική» κατάσταση που επικρατεί στις Κοινοβουλευτικές Ομάδες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας του ενιαίου φόρου ακινήτων.

Με φράσεις όπως «ανταρσία», «πολεμικό κλίμα» και άλλα παρόμοια δημιουργείται η εντύπωση στον αναγνώστη ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές έχουν βγει στα κεραμίδια για να μην περάσει το κυβερνητικό νομοσχέδιο.

Αυτή η «παράσταση» έχει ανέβει δεκάδες φορές στο παρελθόν και τελικά οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν μας έσωσαν από κανένα μέτρο. Το αντίθετο έγινε και μάλιστα εκτός από την ψήφιση των μέτρων, με τη στάση τους δημιουργούσαν αναμονές και αυταπάτες. Αλλωστε, κάθε φορά η αφετηρία της αντίθεσής τους δε γινόταν από πόνο προς τις εργατικές, λαϊκές δυνάμεις, αλλά για άλλους λόγους. Το πολύ πολύ να τους ενδιαφέρει το πώς θα επιμεριστεί η βαρβαρότητα ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του λαού.

Το ίδιο κάνουν και τώρα με τον ενιαίο φόρο ακινήτων, που συζητάνε εάν θα επιβαρυνθούν περισσότερο τα χωράφια ή τα σπίτια των πόλεων. Ομως πάει πολύ να εμφανίζονται ως φιλολαϊκοί οι βουλευτές της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ που με την ψήφο τους έχουν επιβάλει μια αντιλαϊκή πολιτική διαρκείας. Το ενδιαφέρον τους για το λαό δεν αντέχεται!!!

Στην προκειμένη περίπτωση όμως οι κινήσεις τους είναι εκ του πονηρού. Εκτός από άλλους λόγους που σπρώχνουν την αντίθεσή τους, καθώς και την προσπάθεια να εμφανιστούν με φιλολαϊκή προβιά, πρόκειται για καραμπινάτη προσπάθεια να περάσουν την τακτική τού «διαίρει και βασίλευε», να στραφεί το ένα τμήμα του λαού εναντίον του άλλου. Κάτι δηλαδή σαν τη συζήτηση για τους εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα...


TOP READ