Από τη σκοπιά του μαρξισμού-λενινισμού

 Από τη σκοπιά του μαρξισμού-λενινισμού

Ευρισκόμενη σε λειτουργία ημι-αργίας σήμερα η κε του μπλοκ, αντιγράφει και δημοσιεύει από το τελευταίο τεύχος της ΚομΕπ, ένα απόσπασμα από το άρθρο του Δημήτρη Κοιλάκου (μέλους του Τμήματος Παιδείας και Έρευνας της κετουκε) για τον Ιλιένκοφ και τη σοβιετική φιλοσοφία, όπου αναπαράγονται εκτενή αποσπάσματα από ένα κείμενο-εργασία του τελευταίου, που είχε τον τίτλο της ανάρτησης και καταπιάνεται με ενδιαφέρουσες πτυχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αποκρούοντας παράλληλα τις αντικομμουνιστικές επιθέσεις των δυτικών ("μαρξιστών" και μη). Η μετάφραση είναι του ίδιου του Δ.Κ. από την αγγλική έκδοση "Marxa and the Western World" (ed. by Nicolas Lobkowicz).

* * *

Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να κατανοήσουμε κι ένα ακόμα περιστατικό, το οποίο συχνά διαστρεβλώνεται στη σχετική βιβλιογραφία. Όπως αναφέρεται, ο Ιλιένκοφ είχε προσκληθεί το 1965 να λάβει μέρος σε ένα διεθνές συμπόσιο στο Πανεπιστήμιο Notre Damme στις ΗΠΑ, με θέμα τη συμβολή του Μαρξ στο λεγόμενο "δυτικό κόσμο" και σκοπό να συμβάλει στο διάλογο μεταξύ κομμουνιστών και μη κομμουνιστών διανοητών. Τελικά δεν παρέστη στο συμπόσιο, επειδή, όπως αναφέρεται, το Ινστιτούτο Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ δεν του επέτρεψε να συμμετάσχει. Παρόλα αυτά, έστειλε την εργασία που είχε ετοιμάσει, η οποία και διαβάστηκε στο συμπόσιο. Μετά τη δημοσίευση της εργασίας αυτής, ο Ιλιένκοφ υπέστη σημαντικές πιέσεις και δέχτηκε πολιτικές κατηγορίες για τον "αντιμαρξιστικό" προσαντολισμό της.

Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσουμε ότι οι σχετικές πηγές αφήνουν αναπάντητο το προφανές ερώτημα πώς, αφού του απαγορεύτηκε να συμμετάσχει ως φυσικά παρουσία, του επιτράπηκε να στείλει την εργασία του η οποία και θα δημοσιευόταν στον τόμο με τα πρακτικά του συμποσίου, όπως και τελικά έγινε.

Πέρα από αυτό όμως, αξίζει να σταθούμε λίγο στο περιεχόμενο αυτής της εργασίας, που είχε τίτλο: "Από τη σκοπιά του μαρξισμού-λενινισμού", για να δούμε ποιος ήταν ο δήθεν "αντιμαρξιστικός" προσανατολισμός της.

Στην εργασία αυτή λοιπόν, ο Ιλιένκοφ, απαντώντας σε σημεία της δυτικής προπαγάνδας έναντι της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και των δυσκολιών που αυτή αντιμετώπιζε, υπερασπίζεται τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην πατρίδα του και μιλά για "... εκείνα τα αρνητικά φαινόμενα, εκείνες τις συγκεκριμένες δυσκολίες στην ανάπτυξή μας, τις οποίες η αντικομμουνιστική προπαγάνδα με τόσο ζήλο εκμεταλλεύτηκε και ακόμα εκμεταλλεύεται. Τα φαινόμενα αυτά, με τα οποία εμείς, ως κομμουνιστές, σχετιζόμαστε όχι λιγότερο κριτικά απ' οποιονδήποτε "δυτικό" ανθρωπιστή διανοούμενο, σε καμία περίπτωση δε δίνουν ούτε ένα επιχείρημα έναντι των ιδεών του Μαρξ. Με αυτές τις ιδέες, με το Πρόγραμμα που εφαρμόζουμε, αυτά τα φαινόμενα δεν είχαν τίποτε κοινό (ούτε και τώρα έχουν). Περαιτέρω, αυτά τα φαινόμενα εξηγούνται εξ ολοκλήρου, όχι αποδιδόμενα στην επίδραση των ιδεών του Μαρξ και του Λένιν, αλλά, απεναντίας, ως ένα είδος φανατισμένης και ορισμένες φορές ύπουλης αντίδρασης αυτού του υλικού στο οποίο αυτές οι ιδέες πρέπει να πραγματωθούν".

Στη συνέχεια ο Ιλιένκοφ γίνεται πιο συγκεκριμένος, αναφέροντας τα εξής: "Σύμφωνα με το Μαρξ [...] η δουλειά της πολιτικής επανάστασης είναι μόνο μια αρχή, και το πρόβλημα στο σύνολό του θα γίνει ορατό στο κομμουνιστικό κίνημα μόνο μετά από αυτήν την πράξη. Το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο το κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να επιλύσει αφού εκτελέσει τα άμεσα καθήκοντά του, ορίζεται κατευθείαν από τις αντινομίες της ατομικής ιδιοκτησίας. Μετά από την επαναστατική μετατροπή της ατομικής ιδιοκτησίας, ως μέσο παραγωγής και ευεργέτημα για την κουλτούρα, σε "κοινωνική ιδιοκτησία", αυτή η κοινωνική ιδιοκτησία πρέπει στη συνέχεια να μετασχηματιστεί σε περιουσία του κάθε ατόμου, της κάθε ξεχωριστής μονάδας. Στο κοινωνικό πλαίσιο, το ζήτημα αυτό συμπίπτει με την απόρριψη του καταμερισμού εργασίας μεταξύ των ατόμων, μια έννοια που κληροδοτήθηκε από τον κόσμο της "ατομικής ιδιοκτησίας". Σε σχέση με το άτομο, το πρόβλημα της ολόπλευρης ανάπτυξής του και μετατροπής του σε "ολοκληρωτικά" αναπτυγμένη ατομικότητα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η πολιτική επανάσταση θεωρείται εδώ ως μια συνθήκη που πρέπει να πληρωθεί, μέσω της οποίας η κοινωνία θα δει τον εαυτό της να έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει τον εαυτό της και, περαιτέρω, να εκπληρώσει πράγματι το γιγαντιαίο καθήκον της δημιουργίας μιας κοινωνίας χωρίς κυβέρνηση, χωρίς νόμισμα και χωρίς καμία εξωτερική διαμεσολάβηση στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η κοινωνία, αντιπροσωπεύοντας την εθελοντική συνεργασία για την ολόπλευρη ανάπτυξη της ατομικής θέλησης, δε θα χρειάζεται πια, ευρκισκόμενη σε αυτή τη θέση, "εξωτερικούς διαμεσολαβητές". Από την άλλη, μόνο η ολόπλευρη ανάπτυξη της ατομικότητας έχει τη δύναμη να εγκαθιδρύσει μια τέτοια συνεργασία".

Λίγο παρακάτω, κι ενώ έχει καταπιαστεί με την περίφημη στη δυτική μαρξολογία διάκριση μεταξύ "πρώιμου" και "ώριμου" Μαρξ, σημειώνει: "Είναι επίσης προφανές ότι ο ώριμος Μαρξ, και μετά από αυτόν ο Λένιν, ποτέ, ούτε και σε μια απλή φράση των θεωρητικών του κειμένων, δε θεώρησε την πράξη της μετατροπής της ιδιωτικής-καπιταλιστικής ιδιοκτησίας σε "κρατική" ιδιοκτησία ως τον ανώτατο και τελικό στόχο του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά μόνο σαν το πρώτο, μολονότι απαραίτητο, βήμα στην κατεύθυνση δημιουργίας μιας κοινωνίας χωρίς κυβέρνηση, χωρίς νόμισμα, χωρίς μορφές επιβολής και νόμους που να ρυθμίζουν τη ζωτική δραστηριότητα του ανθρώπου και χωρίς "αποξενωμένες" μορφές ανθρώπινης συνεργασίας. Είναι ακριβώς αυτές οι μορφές που το κομμουνιστικό κίνημα, επειδή δεν είναι σε θέση να τις ξεπεράσει άμεσα με διατάγματα ή με τη βία, διατηρούνται κατά τη διάρκεια της πρώτης (σοσιαλιστικής) φάσης της ωριμότητάς του. Παρόλα αυτά, διατηρούνται μόνο ως σημάδια της ιστορικής ανωριμότητας του κινήματος [...] Κατανοούμε αυτές τις τάσεις ως μέρος της κληρονομιάς μας που είναι ήδη, αν κι όχι εξ ολοκλήρου, παρελθόν".

Έχοντας λοιπόν αναμετρηθεί με την αντικομμουνιστική προπαγάνδα, ξετινάζοντάς την και από θεωρητικές θέσεις, καταλήγει θέτοντας τα σημαντικά καθήκοντα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αναδεικνύοντας τον πυρήνα της μαχητικής μαρξιστικής προβληματικής επί του θέματος:

"Επομένως ο βασικός στόχος για την ανάπτυξη μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας συνίσταται στη βαθμιαία και συνεχή μεταβίβαση όλων των λειτουργιών της διεύθυνσης των συλλογικών ζητημάτων από έναν κυβερνητικό μηχανισμό σε εκείνα τα άτομα που συνασπίζονται για την κοινή υπόθεση. Με άλλα λόγια, ο στόχος είναι η μετατροπή της τυπικά συλλογικής ιδιοκτησίας σε αυθεντικά συλλογική ιδιοκτησία. Αυτή η τάση αναμφίβολα θα ανοίξει το δρόμο για περαιτέρω μεγέθυνση της κλίμακας παραγωγής. Αλλά η επίλυση αυτού του ζητήματος απαιτεί ότι κάθε ξεχωριστό άτομο κι όλοι μαζί -και όχι μόνο λίγοι επιλεγμένοι- θα είναι ικανοί πράγματι να συμμετέχουν στην υπόθεση της διεύθυνσης της "συλλογικής ιδιοκτησίας", κατέχοντας την απαραίτητη θεωρητική επάρκεια και ικανότητα και την κατάλληλη κουλτούρα γι' αυτό".

Από αυτήν τη σκοπιά, το ζήτημα της οικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας ανάγεται στη μετατροπή κάθε ατόμου από μονόπλευρο επαγγελματία -από σκλάβο του συστήματος καταμερισμού εργασίας- σε μια ολόπλευρη προσωπικότητα, σε πραγματικό αφέντη (ιδιοκτήτη) του τελικού και πνευματικού πολιτισμού που δημιούργησε όλη η ανθρωπότητα.

Από το σημείο αυτό εκφράζεται και με τη μαρξική φόρμουλα, σύμφωνα με την οποία η κομμουνιστική κοινωνία διαλύει τον "καταμερισμό εργασίας" και τον αντικαθιστά με μια ορθολογική "κατανομή των ειδών της δραστηριότητας" μεταξύ εξίσου ευρύτατα και πλήρως αναπτυγμένων ατόμων. Αυτοί οι άνθρωποι, μεταξύ άλλων, θα μπορούν να διεξάγουν το διευθυντικό ρόλο στο πλαίσιο της ξεχωριστής συλλογικότητας, στο πλαίσιο της εθνικής οικονομίας και στο πλαίσιο όλης της ανθρώπινης κοινωνίας.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η κοινωνική ιδιοκτησία, ως σύγχρονος τρόπος παραγωγής, δεν είναι μια ουτοπική προοπτική, αλλά μια πραγματική ανάγκη. Δεν εξαρτάται από τη θέληση ή την επίγνωση των ατόμων, αλλά καθορίζεται από τα συμφέροντα ενός ορθολογικού, λειτουργικού οργανισμού της σύγχρονης βιομηχανικής παραγωγής -την "ουσία της ιδιοκτησίας".

Υπό τις συνθήκες της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, η αντίθετη τάση είναι ισχυρότερη, κατευθύνεται προς μια κυβερνητική, μονοπωλιακή μορφή "κολλεκτιβοποίησης" της ιδιοκτησίας και των καθηκόντων διεύθυνσής της. Οι δυνάμεις των στοιχείων της αγοράς αναπόφευκτα καταδικάζουν την ατομικότητα σε μονόπλευρη επαγγελματική εξειδίκευση, σε επαγγελματικό "κρετινισμό", όπως το έλεγε ο Μαρξ. Επομένως, για να αντεπιδράσει σε αυτήν την τάση, μια μονοπώληση της ηγεσίας των κοινωνικά σημαντικών ζητημάτων δίνεται σε επαγγελματίες. Κάτι τέτοιο, που λαμβάνει χώρα ανεξάρτητα από τη θέληση και τις επιθυμίες των ατόμων, αντιπροσωπεύει μια τάση προς την "καθολική κυβέρνηση". Επομένως, ο απώτερος στόχος αυτών των δυο κινήσεων για την οργάνωση της κοινωνικής ζωής προκύπτει ότι είναι άμεσα αντιφατικός.

Το σύστημα που βασίζεται στην αρχή της κοινωνικοποιημένης ιδιοκτησίας θα εξελιχθεί αναγκαία προς την κατεύθυνση της δημοκρατικής διεύθυνσης των κοινωνικά σημαντικών ζητημάτων και προς την κατεύθυνση της απονέκρωσης της κυβέρνησης ως μηχανισμού που αντιτίθεται στην πλειοψηφία των ατόμων, καθώς όλοι θα κληθούν να διευθύνουν τα κοινωνικά (συλλογικά) ζητήματα και όλοι θα απαιτηθεί να αναπτύξουν κοινωνική συνείδηση.

Ο κόσμος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας αναπόφευκτα, αναμφίβολα, θα παρασύρει προς τον αντίθετο στόχο. Επομένως, συνοψίζοντας, φαίνεται ότι ο μαρξιστικός κομμουνισμός στον εικοστό αιώνα είναι η μόνη ορθολογική διδασκαλία που είναι αρκετά ισχυρή για να προσφέρει στους ανθρώπους ένα αληθινά γήινο ιδανικό. Δεν υπάρχει ορθολογική διδασκαλία που να αντιτίθεται στον κομμουνισμό, παρά μόνο η απουσία μιας τέτοιας. Επομένως οι νουνεχείς άνθρωποι πρέπει τώρα να διαλέξουν μεταξύ του μαρξισμού, κάποιας μορφής κοινωνικού πεσιμισμού ή τη σωτηρία με τη μορφή κάποιας υπερβατικής θρησκείας. Εγώ, προσωπικά, προτιμώ τον κομμουνισμό, ο οποίος ανοίγει στην ανθρωπότητα ένα πραγματικό, παρότι δύσκολο, δρόμο για το μέλλον εδώ στη Γη".

Τα διδάγματα του ’40 επίκαιρα και σήμερα

 Τα διδάγματα του ’40 επίκαιρα και σήμερα

Στο υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, για πρώτη φορά ακούστηκαν αλήθειες για την 28η Οκτωβρίου 1940. Αλήθειες που κάνουν να τρίζουν τα κόκκαλα των δωσίλογων στην Κόλαση! Αλήθειες που καταρρίπτουν ψεύδη δεκαετιών.

Η χώρα  και ο λαός μας γιορτάζουν σήμερα, 28 Οκτωβρίου, την επέτειο του μεγάλου έπους  του 1940, όταν όρθωσε το ανάστημά του στον Ιταλικό φασισμό και έδωσε την πρώτη μεγάλη νίκη στους συμμάχους και το πρώτο μεγάλο μήνυμα προς τους σκλαβωμένους λαούς της Ευρώπης: Ο Άξονας δεν ήταν ανίκητος, αρκεί να αποφασίσουμε ν' αγωνιστούμε!

Τα μηνύματα της αντίστασης και της υπεράσπισης των αξιών και δικαίων της πατρίδας και του λαού είναι και σήμερα επίκαιρα.

Τα μηνύματα αυτά τα καταγράφτηκαν στην κεντρική πανηγυρική ομιλία στη εορταστική συγκέντρωση του υπουργείου Παιδείας   από το στέλεχος του υπουργείου κα Αιμιλία Λυμπεράκη – Besson.

28η Οκτωβρίου 1940, το ΟΧΙ του λαού στην ιταμή φασιστική επίθεση

"Εβδομήντα έξι χρόνια από το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού στον ιταλικό φασισμό, το μήνυμα της άρνησης και της μη υποταγής,  παραμένει πάντα επίκαιρο για τις νέες γενιές που πρέπει να υπερασπίσουν και σήμερα, κάτω από δύσκολες συνθήκες, τα ιδανικά και τις αξίες της πατρίδας μας.

Στις 28 Οκτωβρίου, ο λαός μας γιορτάζει μια ξεχωριστή μέρα. Γιορτάζει την όρθωση ενός γιγάντιου ΟΧΙ στην φασιστική εισβολή των Ιταλών και ενός μεγάλου ΟΧΙ σε κάθε φασισμό που επιβουλεύεται την ελευθερία του.

Ξημερώματα της ημέρας αυτής, το 1940, η ιταλική κυβέρνηση απαίτησε στην ουσία παράδοση άνευ όρων της χώρας μας. Τα ανησυχητικά μηνύματα για πολεμική εισβολή, είχαν πυκνώσει ήδη από τον τορπιλισμό του καταδρομικού «Έλλη», στις 15 Αυγούστου του ίδιου έτους. Η επίθεση ήταν μόνο ζήτημα χρόνου.

Την απάντηση στην ιταμή πρόκληση της ιταλικής κυβέρνησης, την έδωσε η ελληνική κυβέρνηση στον ιταλό πρέσβη στην Αθήνα: ΟΧΙ!

Την απάντηση όμως, ΟΧΙ στον ιταλικό φασισμό και στα στρατεύματά του, την έδωσε ο ελληνικός στρατός και ο ελληνικός λαός ενωμένοι σε ένα μέτωπο μάχης και αυτοθυσίας.

Ο λαός βγήκε στους δρόμους. Έκτισε αμέσως τη δική του εθνική ενότητα και ομοψυχία.

Γενική επιστράτευση!

Όλοι ήθελαν να στρατευθούν, να πολεμήσουν. Τα τρένα για τον πόλεμο ήταν υπερπλήρη!

Ακόμη και εκείνοι που το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, έκλεισε σε φυλακές και εξορίες, καταργώντας το σύνταγμα και τη δημοκρατία, ακόμη και αυτοί, μπροστά στην άρνηση των αρχών να τους αφήσουν να πολεμήσουν, δραπέτευαν από τους χώρους κράτησης και τραβούσαν για το μέτωπο!

Το καθεστώς τούς αρνιόταν, ζητώντας πρώτα υποταγή και αποκήρυξη των ιδεών τους. Όσοι δεν κατάφεραν να δραπετεύουν, τους παρέδωσε, στην συνέχεια στους κατακτητές για να τους εκτελέσει, όπως οι 200 της Καισαριανής. Όμως όλοι τους, όπου και αν βρέθηκαν, βρήκαν τον τρόπο τους να πολεμήσουν και να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στον αγώνα του λαού.

Ο πόλεμος αυτός ήταν από κείνες τις σπάνιες στιγμές της ιστορίας που η επικέντρωση στον στόχο βάζει σε δεύτερη μοίρα τις διαφορές και που η ελπίδα υπερνικά τον φόβο! Ο λαός πραγματοποιούσε τη δική του ΕΝΟΤΗΤΑ μπροστά στον κίνδυνο.

Οι πρώτες μάχες στα σύνορα έδωσαν και το πρώτο μήνυμα στον στρατό του δικτάτορα Μουσολίνι: «Δεν θα περάσετε»!

Στις μάχες που ακολούθησαν οι Ιταλοί κατάλαβαν αμέσως ότι ο πόλεμος αυτός δεν είναι ένας απλός περίπατος. Απέναντί τους, είχαν μεν έναν ελλιπώς εξοπλισμένο σε όπλα στρατό, αλλά πλήρως εξοπλισμένο με ιδανικά και αποφασιστικότητα να νικήσει. Έτσι, έριχναν συνεχώς νέες δυνάμεις. Έκαναν αλλεπάλληλες επιθέσεις με την παρουσία του ίδιου του Μουσολίνι. Δεν κατάφεραν να περάσουν ποτέ! Ό,τι κέρδιζαν τη μια μέρα το έχαναν την άλλη.

Ο ελληνικός στρατός με την υποστήριξη του λαού και την συνεχή τροφοδοσία του από τον ντόπιο πληθυσμό και τις ηρωίδες μάνες της Πίνδου, κατάφερε τελικά να αποκρούσει τους εισβολείς και σταδιακά να προωθηθεί στα εδάφη της Β. Ηπείρου, στην Αλβανία, εδάφη που κατείχε ο Εχθρός! Σε λίγο άρχισε η άτακτη υποχώρηση και ξαφνικά η φασιστική Ιταλία ήταν εκτεθειμένη στον απόλυτο εξευτελισμό.

Κορυτσά, Πόγραδετς, Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο και Χειμάρρα, απελευθερώθηκαν!

«Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των φώτων, λάβαμε

τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν

έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις

γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα

ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη

μέρα, συνέχεια, και είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν

αντέχανε άλλο…».

«Άξιον Εστί», Οδυσσέας Ελύτης

 Ήταν ένας έπος ηρωισμού, αυτοθυσίας και αποφασιστικότητας. Όλος ο κόσμος τότε μίλησε για τους Έλληνες που πολεμούν σαν ήρωες. Και το αντέστρεψε: «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»! (Τσώρτσιλ).

Οι λαοί της Ευρώπης που βρισκόταν κάτω από την μπότα του φασιστικού άξονα Γερμανίας - Ιταλίας, αναθάρρησαν. Οι Έλληνες πέτυχαν την πρώτη μεγάλη νίκη κατά του φασισμού, ο φασισμός δεν είναι ανίκητος αρκεί να το πάρεις απόφαση να τον πολεμήσεις!Ο λαός μας μέθυσε από τις νίκες. Η τέχνη με τραγούδια, θεατρικά έργα, σκίτσα, αφίσες, ανέκδοτα, ποιήματα και αφηγήματα τις μετέτρεπε σε εθνική εποποιία. Από την άλλη, οι χαροκαμένες μάνες των νεκρών του πολέμου, βίωναν τον ον χαμό βουβά λειαίνοντας τον πόνο με την υπερηφάνεια. Τότε η ζωή γίνεται γιορτή, οι θυσίες έχουν νόημα και τα προβλήματα δίνουν τη θέση τους στα όνειρα.

Ο κόσμος όλος κρατούσε την ανάσα του. Ο φασιστικός άξονας βρέθηκε προ αδιεξόδου και όλοι ανέμεναν τις αντιδράσεις. Δεν άργησαν να έρθουν. Η σύμμαχος της Ιταλίας, ναζιστική Γερμανία, προ του κινδύνου να ρεζιλευτεί η Ιταλία, επιτέθηκε σε ευθεία γραμμή στη Γιουγκοσλαβία και σε συνέχεια, στις 6 Απριλίου 1941, στην Ελλάδα, με σκοπό να σώσει την σύμμαχό της.

Νέες άνισες ηρωικές μάχες έδωσαν τα ελάχιστα ελληνικά στρατεύματα στα βόρεια σύνορα. Στα οχυρά του Ρούπελ γράφτηκε η πιο περήφανη πολεμική και ηθική απάντηση στον Γερμανικό φασισμό. «Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται»! Αυτή ήταν η απάντηση του Ταγματάρχη Γεώργιου Δουράτσου, διοικητή του οχυρού Ρούπελ στους Γερμανούς αγγελιοφόρους στις 9 Απριλίου 1941, όταν του ζήτησαν την παράδοση του οχυρού.

Σε συνέχεια, ο ηρωικός αγώνας του Κρητικού λαού, κουρέλιασε και αχρήστευσε δια παντός στον πόλεμο, τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές στη μάχη της Κρήτης, που άρχισε στις 20 Μάιου 1941 και έγραψε νέες σελίδες δόξας.

Η χώρα κατακτήθηκε τελικά από υπέρτερες δυνάμεις και βίωνε την τριπλή κατοχή Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων. Όμως πέτυχε την πρώτη νίκη των λαών κατά του φασισμού και καθυστέρησε υπέρμετρα τα σχέδια του Χίτλερ για την επίθεση στην Σοβιετική Ένωση που ήταν ο αντικειμενικός του σκοπός.

Ο φασισμός στο μεταξύ έδειχνε όλο και περισσότερο τα δόντια του με τις μαζικές εκτελέσεις, την πείνα, την ομηρία, τον αφανισμό των Εβραίων, την καταλήστευση του πλούτου της χώρας.

Ωστόσο, το «Έπος του 40», καταγράφηκε στη μνήμη του λαού μας σαν παρακαταθήκη ενότητας και αντίστασης και μια από τις ηρωικές εξάρσεις του ελληνισμού απέναντι στον κίνδυνο του αφανισμού από έναν υπέρτερο εχθρό.

Αυτό το έπος δεν σταμάτησε στις μάχες των στρατών. Ο ενωμένος λαός και ο στρατός δεν παρέδωσαν ούτε την ψυχή ούτε το πνεύμα. Αντίθετα, το έπος του 40 αποτέλεσε τη μαγιά για να ανθίσει το άλλο μεγάλο έπος που έκανε τους σκλαβωμένους λαούς να εκπλήσσονται για άλλη μια φορά: Το έπος της Εθνικής Αντίστασης!

Σοφοί αξιωματικοί και στρατιώτες, απορρίπτοντας τις εντολές της κυβέρνησης των δωσίλογων του Τσολάκογλου, η οποία παρέδωσε τη χώρα τους κατακτητές, να παραδώσουν τον οπλισμό τους, τον φύλαξαν και τον απέκρυψαν σαν την αυριανή πρωταρχική υλική εφεδρεία της Εθνικής Αντίστασης.

Το έπος της Εθνικής Αντίστασης ήταν το άλλο στάδιο του αγώνα κατά του φασισμού και της τριπλής ξένης κατοχής. Ήταν ένα έπος που κανένας δεν μπορεί πλέον να αμφισβητεί! Σε αυτή την αντίσταση πήραν μέρος όλοι οι Έλληνες. Μόνο μια μικρή μειοψηφία, προδοτών, δωσίλογων και πλουσίων μαυραγοριτών, ήταν οι φίλοι των κατακτητών. Μέσα από ανείπωτα βασανιστήρια και αγώνες, μέσα από άνιση πάλη με υπέρτερο εχθρό, η Εθνική Αντίσταση σε πόλεις, χωριά και βουνά, έδωσε και πάλι τα διδάγματά της. Δεν πτόησαν τα παλικάρια της, ούτε οι εκτελέσεις, ούτε τα μπλόκα, ούτε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κατάφεραν να οργανωθούν και να αντιπαλέψουν τον εχθρό. Από το κατέβασμα της Σβάστικας από την Ακρόπολη (30/5/1941) και από τον Γοργοπόταμο (25/11/1942) μέχρι τη μάχη της Ηλεκτρικής, στο Κερατσίνι στις 13 Οκτωβρίου 1944, η Αντίσταση έστελνε πάντα ένα βαθύτερο μήνυμα. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε τη δυναμική που γεννάει αυτή η στιγμή της ενότητας. Μια δυναμική που δεν είναι ψεύτικη, που μπορεί και μετατρέπεται σε πραγματική δύναμη νίκης.

Η ελευθερία δεν χαρίζεται. Κατακτιέται με αγώνα και αίμα.

Ο αγώνας φλογίζονταν από ιδανικά!

« Ὀμπρὸς (αδέλφια) βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπ᾿ τὴν Ἑλλάδα,
(…)

Ὀμπρός, παιδιά, καὶ δὲ βολεῖ μονάχος ν᾿ ἀνέβῃ ὁ ἥλιος,
σπρῶχτε μὲ γόνα καὶ μὲ στῆθος νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὴ λάσπη,
(…).
Ὀμπρός, ἀδέλφια, καὶ μᾶς ἔζωσε μὲ τὴ φωτιά του,
ὀμπρός, ὀμπρὸς κι ἡ φλόγα του μᾶς τύλιξε ἀδελφοί μου…».

 «Πνευματικό Εμβατήριο», Άγγελος Σικελιανός

Τα διδάγματα από το έπος του 40 και το έπος της Εθνικής Αντίστασης είναι πολλά και αποδέκτες τους είναι πάντα οι νεώτερες γενιές. Η γνώση της ιστορίας αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον μας!

 Σήμερα, η χώρα αντιμετωπίζει άπειρες νέες προκλήσεις. Σε όλο τον κόσμο σηκώνουν και πάλι κεφάλι ο εθνικισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο οικονομικός πόλεμος.

 Το φάντασμα του φασισμού φαίνεται να απειλεί για ακόμη μια φορά την Ευρώπη. Με διαφορετικό τρόπο βέβαια, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, που δηλητηριάζουν την καθημερινότητά μας. Για άλλη μια φορά, η χώρα μας και οι λαοί της Ευρώπης, οφείλουν να πουν ένα νέο δυνατό ΟΧΙ.

 Η Ανατολική Μεσόγειος φλέγεται και πάλι από τους πολέμους. Λαοί αφανίζονται, κράτη διαλύονται. Κύματα προσφύγων κατακλύζουν ξένες χώρες. Πολλοί δεν φτάνουν ποτέ.

 Στο κέντρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών βρίσκεται και η χώρα μας. Η εδαφική της ακεραιότητα αμφισβητείται πίσω από αμφισβήτηση του κύρους των Συνθηκών. Ο υπόγειος ορυκτός πλούτος αποτελεί στόχο γειτονικών ιμπεριαλιστικών βλέψεων.

 Βιώνουμε μια τεράστια οικονομική κρίση. Οι εταίροι μας στην Ε.Ε. αντί για αλληλεγγύη, μας έδειξαν τα μνημόνια της απαξίωσης και της οικονομικής ασφυξίας.

 Από αυτό τον φαύλο κύκλο πρέπει να βγούμε το συντομότερο. Στον πολυμέτωπο αγώνα για την περιφρούρηση της ειρήνης και της ακεραιότητας της χώρας και για την έξοδο από την κρίση, μόνο ο Ενωμένος Λαός μπορεί να δώσει νικηφόρα απάντηση.

 Αν αναλογιστούμε, πως ο λαός μας κατάφερε να νικήσει υπέρτερους αντιπάλους και να σταθεί όρθιος και περήφανος στην κατοχή, τότε ναι, μπορούμε να ξεπεράσουμε και αυτή την κρίσιμη καμπή νικητές. Η ενότητα του λαού απέναντι στους κινδύνους που μας απειλούν είναι διαχρονικά το μυστικό μας και συνάμα χρέος μας! Ο ανυποχώρητος αγώνας το όπλο μας!

 Ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον με παρακαταθήκη την ιστορία μας!

 «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει

(…)

Νάτη πετιέται από ξαρχής, κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό, με το καμάκι του ήλιου…».

«Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας»,

Γιάννης Ρίτσος

Και τότε, ο λαός μας, η ρωμιοσύνη, γράφει νέες σελίδες δόξας …"

Πηγή: Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων

   Γιατί αλλάζει η ώρα

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Τα ξημερώματα της Κυριακής αλλάζει η ώρα. Θα περάσουμε από τη θερινή στη χειμερινή ώρα και συγκεκριμένα θα γυρίσουμε το ρολόι μας μία ώρα πίσω. Η νέα ώρα θα παραμείνει στα ρολόγια έως την Κυριακή 26 Μαρτίου 2017 όταν και θα αλλάξει ξανά σε θερινή.
Κάποιοι θα χαρούν γιατί θα κερδίσουν σήμερα μια ώρα ύπνου. Κάποιοι άλλοι θα μελαγχολήσουν, γιατί θα βραδιάζει από νωρίς και θα κλειστούν μέσα με τα πρώτα κρύα, ενώ ειδικά στις πιο βόρειες χώρες πολλοί εργάζονται από ήλιο σε ήλιο (στην κυριολεξία) χωρίς να δουν το φως της μέρας.
Κάποιοι θα αλλάξουν την ώρα αποβραδίς για να μην το ξεχάσουν, κάποιοι άλλοι το πρωί, μόλις ξυπνήσουν, κι οι υπόλοιποι όταν φτάσουν αργοπορημένοι σε κάποιο ραντεβού και τους το θυμίσουν οι άλλοι. Ευτυχώς η ώρα στα κινητά αλλάζει αυτόματα και γλιτώνει πολλούς της αφηρημένης διανόησης.
Αλλά γιατί αλλάζει η ώρα;
Προφανώς, για να υπάρχει περισσότερο φως το πρωί, που ο κόσμος κατευθύνεται τη δουλειά του (όσοι έχουν ακόμα δηλ). Δεν είναι όμως τόσο ψυχολογικό το ζήτημα, ούτε πρακτικό -γενικά και αόριστα- αλλά καθαρά οικονομικό. Οι περισσότερες πηγές αποδίδουν την έμπνευση της ιδέας στο Βενιαμίν Φραγκλίνο, στα 1784. Αλλά μόλις τον εικοστό αιώνα αρχίζει η συστηματική εφαρμογή του μέτρου κι ως βασικός λόγος αναφέρεται η εξοικονόμηση ενέργειας, για να αποφευχθεί η “σπατάλη του φυσικού φωτός” αλλά και του τεχνητού (που είναι κι αυτό που κοστίζει). Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη εφαρμογή του καταγράφεται στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με αυτό ακριβώς το σκεπτικό. Ενώ επανήλθε σε ισχύ μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1973 κι εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα.
Είχε υπάρξει νωρίτερα, κατά τη δεκαετία του 30′, μια δοκιμαστική εφαρμογή του μέτρου στη χώρα μας (που όμως εγκαταλείφτηκε γρήγορα), ενώ ο Γιάννης Ιωαννίδης, που ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ στα χρόνια της Κατοχής κατά την απουσία του Ζαχαριάδη, λέει στις Αναμνήσεις του (που κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό του και ελέγχονται για την αξιοπιστία τους) πως οι Γερμανοί εφάρμοσαν το 42′ τη θερινή ώρα, δημιουργώντας σύγχυση στο Γ. Σιάντο (επίσης ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ) που -σύμφωνα με το βιβλίο- έλεγε:
–Μα καλά, με τη φασιστική ώρα θα πάμε εμείς;
Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα δεν είναι στην αλλαγή της ώρας και τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα, αλλά σε αυτού που  γυρνάνε δεκαετίες πίσω το ρολόι της ιστορίας, φέρνοντας το σκοτάδι και τον (εργασιακό) Μεσαίωνα, όσο δεν μπαίνουμε εμπόδιο στα σχέδιά τους.
Βρε πότε θα κάνει ξαστεριά…

Η "Νομιμοποίηση" του Φασισμού

«Κάνουμε τελετές μίσους. Ναι, κάνουμε τελετές μίσους, γιατί μισούμε οτιδήποτε ανθελληνικό, μισούμε οτιδήποτε θα σταθεί εμπόδιο στην ελευθερία της πατρίδας μας. Μισούμε όλους αυτούς τους προδότες κι αυτούς θέλουμε να εξοντώσουμε. Μισούμε όλους τους ανθέλληνες, όλα αυτά τα ερυθρά σκουπίδια (…)»

Τα παραπάνω λόγια που μας που αντηχούν στα αυτιά μας ως σάλπισμα τρομπετών , που μας μυούν στην ανώτερη έκφραση του Ελληνικού Έθνους και πολιτισμού, λέχτηκαν από το δημοκρατικά εκλεγμένο χρυσαυγίτη βουλευτή ονόματι Παππά, ο οποίος ανήκει σε ομάδα εθνική που θα του εξασφαλίσει την διαιώνιση του ως Άριο είδος.

Και λέχτηκαν, τον Αύγουστο του 2012 αμέσως μετά το ξύρισμα του κρανίου του και το λιμάρισμα των νυχιών του, από αγάπη. Αγάπη για την πατρίδα τον πολιτισμό της και τους ανθρώπους της. Το επιβεβαίωσε άλλωστε και ο Ανδρέας Λοβέρδος δηλώνοντας, τον Φεβρουάριο του 2013, πως το κόμμα του Παπά, του Μιχαλολιάκου του Γερμενή, του Κασιδιάρη, είναι το «πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά την Μεταπολίτευση», ενώ τόνισε ότι «κάνει ακτιβισμό πάνω σε μεγάλα προβλήματα» και «παράγει εμπιστοσύνη και απολαμβάνει δημοσκοπικά ποσοστά».

Το μόνο λοιπόν που κάνει αυτή η «αυθεντική εθνική» ομάδα του Παπά είναι να παράγει εμπιστοσύνη μιας και υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ταυτότητα της ελληνικής φυλής μας από οτιδήποτε «ανθελληνικό»! Από «οτιδήποτε θα σταθεί εμπόδιο στην ελευθερία της πατρίδας».

Δεν φτάνει παρά να κοιτάξουμε γύρω μας. Τι θα δούμε;

Μελαμψούς ξένους, σκουπίδια που δεν έχουν δουλειά, που πολλαπλασιάζονται σαν ζώα που είναι. Ζώα που ζουν από την ευημερία του καθαρόαιμου Έλληνα, με τα ελληνικά λεφτά τα δικά μου ή τα δικά σου αναγνώστη. Και το κυριότερο, θα δούμε, ανθέλληνες άπλυτους, προδότες, «όλα αυτά τα ερυθρά σκουπίδια» που υπερασπίζουν ξένους εγκληματίες, δράκους και δολοφόνους Ελλήνων.

Ω! Τι πολιτισμική ισοπέδωση..

Άλλωστε ο λόγος που δεν απευθύνεται στην σκέψη, στο μυαλό, μα στο νωτιαίο μυελό όπου και η έδρα όλων των εξαρτημένων ανακλαστικών, χρειάζεται ένα συνδυασμό λεκτικών τόνων αποκάλυψης, μαζικής τρομοκρατίας, καινοφανούς ιδεολογίας και ανορθολογικής αγριότητας με επίκεντρο την πατρίδα., μα χρειάζεται και ο χορός της…Σαλώμης.

Η κολυμβήθρα του Καρατζαφέρη

Πολύ πριν ιδρύσει τον ΛΑΟΣ, o Καρατζαφέρης βουλευτής ακόμη της Ν.Δ., είχε ιδρύσει τη «Νέα Ελπίδα», μη κερδοσκοπική εταιρεία και πολιτικο φορέα, μέσω του οποίου είχε κάνει δημόσια ανοίγματα στη «Χρυσή Αυγή» και στους «άξιους αγωνιστές της». «Ποιο μπορεί να είναι το συμπλήρωμα της Νέας Δημοκρατίας;» Ρωτούσε ο Καρατζαφέρης. Και έδινε μόνος του την απάντηση: «Είναι οι ευρισκόμενοι δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, η Χρυσή Αυγή, η οποία έχει πρωταγωνιστές του αγώνα, και μπορεί η Χρυσή Αυγή με όσους έχει, πολλούς ή λίγους, να κάνει τόσο θόρυβο και να συμμετέχει, όσο δεν μπορεί σήμερα δυστυχώς η ΟΝΝΕΔ». Ταυτόχρονα καλούσε και σε ένα μπλοκ: «Οι Νεοδημοκράτες, η Πολιτική Ανοιξη, η Χρυσή Αυγή, όλοι. Αυτή είναι η προσπάθεια που κάνει η Νέα Ελπίδα. Να στεγάσει όλο αυτό τον κόσμο σ’ ένα ενιαίο μέτωπο,…» «Και βεβαίως ο καθένας μέσα σε αυτήν την μεγάλη προσπάθεια θα πάρει ότι δικαιούται. Είναι δουλειά του συνόλου των αντιαριστερών».

Ο αγώνας που δίνει βέβαια τότε -όπως και τώρα- η ΧΑ χαρακτηρίζεται από επιθέσεις σε μετανάστες και σε μέλη αριστερών οργανώσεων Την εποχή εκείνη (1998) είναι που σημειώθηκε η δολοφονική επίθεση εναντίων τριών αριστερών φοιτητών από τον «Περίανδρο», υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής, κατά κόσμον Αντώνη Ανδρουτσόπουλο. Στην διάρκεια της δίκης του, που έγινε χρόνια μετά γιατί η αστυνομία δεν «μπορούσε» να τον εντοπίσει, παρουσιάστηκε φύλλο της εφημερίδας «Χρυσή Αυγή» όπου καταγράφονται σε ειδικό μαύρο πλαίσιο τα ονόματα των μηνυτών εναντίον της και των μαρτύρων που προτείνουν. Μαζί με τα ονόματα, η ναζιστική εφημερίδα αναφέρει και τις διευθύνσεις τους!

Δικηγόρο ο «Περίανδρος», είχε τον Τάκη Μιχαλόλια, «ένας από τους πλέον γνωστούς και ισχυρούς ποινικολόγους της Αθήνας και έχει διατελέσει νομικός σύμβουλος ή συνήγορος υπεράσπισης σε πολύκροτες υποθέσεις. Ηταν συνήγορος του Γιώργου Κοσκωτά στην πολύκροτη δίκη. Ακόμη έχει υπερασπιστεί τον ηγούμενο Εφραίμ, τον εκδότη Γρηγόρη Μιχαλόπουλο,» και είναι αδελφός του φίρερ Μιχαλολιάκου.» (www.iefimerida.gr 8 Μαΐου 2012)

Ωστόσο ο Καρατζαφέρης δεν χάνει ευκαιρία να διαφημίσει από το κανάλι του κάθε είδους οργανωμένη εκδήλωση των φασιστοειδών. Καλεί τον κόσμο σε κάθε τελετή μίσους, από το στρατόπεδο Μακρυγιάννη που έχει καθιερωθεί εδώ και χρόνια ως ετήσια σύναξη νοσταλγών του βασιλιά και της χούντας, ως το μνημόσυνο των δωσίλογων Χιτών το οποίο διοργανώθηκε από τον Μάκη Βορίδη ακόμα τότε, πρόεδρο του «Ελληνικού Μετώπου», και τον Αλέξανδρο Κουντουρά της «Βασιλικής Ενώσεως Ελλάδος». Ταυτόχρονα καλεί σε συλλαλητήρια «κατά των λαθρομεταναστών που εγκληματούν στην πατρίδα μας» και ευχαριστεί για τις «πρωτοβουλίες που παίρνονται από κόμματα που βρίσκονται στην άκρη», διότι «μόνο ο λεπενισμός εξασφαλίζει ασφάλεια στον πολίτη».

Η διαγραφή του από την ΝΔ τον Μάιο του 2000 δεν έχει να κάνει όμως με αυτές τις κινήσεις του, αλλά με τον χαρακτηρισμό «Σαλώμη» κατά του Σπιλιωτόπουλου. Είχαν προηγηθεί οι Βουλευτικές εκλογές του 2000 στις 9 Απριλίου όπου η ΝΔ ηττήθηκε με 1% διαφορά από το ΠΑΣΟΚ. Οι εκλογές αυτές όμως αποτελούν ορόσημο για τον Καρατζαφέρη διότι ο χώρος της ρατσιστικής-φασιστικής δεξιάς θα καταγράψει την χειρότερη επίδοση από την Μεταπολίτευση. Ο συνασπισμός που αποτελείτε από το «Ελληνικό Μέτωπο» του Βορίδη και στελεχών της «Πολιτικής άνοιξης» υπό το μέλος της ΚΕ του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά και εκδότη του «Στόχου» Σάββα Χατζηπαρασκευά υπό την αρχηγία του μπαμπά Πλεύρη και με το όνομα «Πρώτη Γραμμή» θα περιοριστεί στο 0.18%.

Στο σημείο αυτό καλό είναι να γνωρίζουμε ότι τον Οκτώβριο του 1998 το Ελληνικό Μέτωπο συμμετείχε για πρώτη φορά σε εκλογές, κατεβάζοντας ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων τον πρόεδρό του Μάκη Βορίδη, με τον συνδυασμό «Μέτωπο για την Αθήνα» και με κεντρικό σύνθημα «Κόκκινη κάρτα στους Λαθρομετανάστες». Ενώ η Πρώτη Γραμμή συμμετείχε στις Ευρωεκλογές του 1999 συνεργαζόμενη με την Χρυσή Αυγή, λαμβάνοντας 0.75%.

Ο Καρατζαφέρης κάνει την κίνηση του

Όταν στις 14/09/2000 ιδρύθηκε το ΛΑΟΣ οι σχέσεις με την Χρυσή Αυγή είχαν ήδη εδραιωθεί. Έτσι στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση του 2002 διεκδίκησε ο Καρατζαφέρης, την υπερνομαρχία Αθηνών επικεφαλής του συνδυασμού «Με Καθαρή Καρδιά», όπου και έλαβε το 14% των ψήφων και εξελέγη νομαρχιακός σύμβουλος, στις τάξεις του είχε συμπεριλάβει τέσσερις χρυσαυγίτες. Τους Β. Κολιό, Μ. Παπαδημητρίου, Ν. Σκάντζο και τον γνωστό μας σήμερα Η. Παναγιώταρο. Σε εκείνες τις εκλογές είναι που ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ιδρυτής της «Πρακτορικής Εταιρείας Ασφαλίσεως Εκκλησιαστικών Ακινήτων» , είπε ότι όσοι ψηφίζουν Καρατζαφέρη δεν είναι ακροδεξιοί, αλλά καλοί Χριστιανοί , υμνώντας ταυτόχρονα τη «Δεξιά του Κυρίου».

Όμως η συνύπαρξη του ΛΑΟΣ με τους χρυσαυγίτες ίσως του στερούσε ψήφους από Νεοδημοκρατικές μη ρατσιστικές δεξαμενές και έτσι ως αντίβαρο ο Καρατζαφέρης έσπευσε να δηλώσει ότι στον ίδιο συνδυασμό είχε συμπεριλάβει και δύο ομοφυλόφιλους και έναν τσιγγάνο, γεγονός που εξόργισε τον «ηγέτη» της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκο ο οποίος δηλώνει:«Μας θλίβει βαθύτατα ότι απέναντι στην παρουσία μελών της Χρυσής Αυγής χρησιμοποιήθηκε ως αντίπαλον δέος η ύπαρξη Εβραίων, κίναιδων και γύφτων».(Εβραίοι δεν υπήρχαν αλλά σαν τα ερυθρά σκουπίδια και την κόκα-κόλα, ταιριάζουν παντού).

Ο Γιάννης Πρετεντέρης στις 20/10/2002 γραφεί στο Βήμα:

«…Εθνικισμός, πατριδοκαπηλία, λαϊκίστικη ρητορική εναντίον του «συστήματος», λογική αποκλεισμών, κοινωνικός και ηθικός συντηρητισμός, ξενοφοβία, αντισημιτισμός, απομονωτισμός και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Η Ακροδεξιά είναι κυρίως και πάνω απ’ όλα μια απόρριψη της νεωτερικότητας.

Ολα αυτά όμως είμαι σίγουρος ότι τα έχετε ακούσει πολύ προτού πάρει ο Καρατζαφέρης 13,6% στην Υπερνομαρχία. Ικανός αριθμός συμπολιτών μας αναπαράγει σε καθημερινή βάση τη ρητορική και τη θεματολογία της Ακροδεξιάς θεωρώντας (κατά τα άλλα) ότι είναι και «ακραιφνείς δημοκράτες» και «καλοί χριστιανοί». Ε λοιπόν δεν είναι…

Υπό αυτήν την έννοια, ο Καρατζαφέρης δεν είναι το πρόβλημα. Μπορεί όμως να αποτελέσει τη λύση. Το ερώτημα είναι γνωστό και παλαιό. Τι συμφέρει τη Δημοκρατία; Ενας αυθεντικός ακροδεξιός πολιτικός σχηματισμός ή μια διάχυση της Ακροδεξιάς μέσα σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις;»

Δεν αποφεύγω όμως το ερώτημα: Συμφέρει ή δεν συμφέρει τη Δημοκρατία μια αυτόνομη Ακροδεξιά;

Για δύο λόγους νομίζω ότι δεν της κάνει κακό. Πρώτον, επειδή η Δημοκρατία είναι επαρκώς ισχυρή και δεν απειλείται από κανένα ακροδεξιό ρεύμα. Δεύτερον, επειδή η αυτονόμηση της Ακροδεξιάς θα αποκαθάρει τα υπάρχοντα κόμματα από αναχρονιστικά στοιχεία, θα τα ελευθερώσει από μερικά βαρίδια. Και τα βαρίδια αυτά απειλούν περισσότερο την πορεία της χώρας απ’ όσο την απειλεί ο Καρατζαφέρης.»

Νέοι κανόνες

Ο Καρατζαφέρης την επαύριο της «επιτυχίας» του απειλεί με μηνήσεις όσους τον χαρακτηρίσουν φασίστα, ναζί, ρατσιστή ή ακροδεξιό. Και εδώ που τα λέμε η παρέμβασή του στα πράγματα είναι απλώς αγοραία πολιτική και δεν είχε ιδεολογικά προαπαιτούμενα. Του αρκεί η «προσαρμοστικότητα». Έτσι στις 27-10-2002 και στην δημοσιογράφο του «Ελεύθερου τύπου» Λώρα Ιωάννου δηλώνει : «Δεν είμαι ακροδεξιός είμαι η συνέχεια της ΕΡΕ» Και για τους ακροδεξιούς « Να τους κόψουν τα πόδια, να τους αποκεφαλίσουν, να τους βγάλουν τα μάτια. Ποσώς με ενδιαφέρει. Αν θέλουν να βρουν Ακροδεξιά ας ψάξουν στο ο,8% του κ. Βορίδη» («Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη». Δημήτρης Ψαράς, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

Ο Μάκης Βορίδης εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσο γνωστός για τις πολιτικές προτιμήσεις του αλλά για τις δικηγορικές δουλειές του. Ήταν δικηγόρος της ηθοποιού Γιούλης Μπάρκα στην οποία η εισαγγελία είχε ασκήσει δίωξη για παράβαση του νόμου περί εκδιδομένων προσώπων. Ξαφνικά μετατράπηκε σχεδόν σε ένα βράδυ σε εκπρόσωπο κόμματος και άρχισε τις πολιτικές περιοδείες σε τηλεοπτικές εκπομπές αστέρων της δημοσιογραφίας με αρχή την Στάη και τον Πρετεντέρη.

Στα παρασκήνια όμως και παρά τα όσα είχε πει για τον Βορίδη ο Καρατζαφέρης προετοιμαζόταν το έδαφος για συνένωση του Μετώπου με τον ΛΑΟΣ.Στις 18 Ιουνίου του 2003 η οργάνωση «Ελλήνων πολιτεία» του Λιακόπουλου οργανώνει στην Θεσσαλονίκη και προς τιμή του Μέγα Αλεξάνδρου εκδήλωση με θέμα «Οι Έλληνες να κυριεύσουν την Ελλάδα». Πρώτος ομιλητής ο σημερινός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Μάκης Βορίδης ο οποίος λέει:

«Ο Μέγας Αλέξανδρος μας θυμίζει ότι οι Έλληνες είναι κατακτητές. Λαός κυριάρχων. Και όμως. Αυτοί οι Έλληνες έχουν φτάσει σήμερα να δίνουν μάχη για να διατηρήσουν την ίδια την πατρίδα τους. Μια πατρίδα που καταλαμβάνεται μέρα με την μέρα από τους παράνομους μετανάστες. Έχουμε φτάσει αυτοί που εκπολιτίσαμε να μας βιάζουν, να μας σκοτώνουν να μας κλέβουν να μας παίρνουν τις δουλειές. Ν α είμαστε στον τόπο μας οι τελευταίοι των τελευταίων….Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα γόρδιο δεσμό … Το δεσμό αυτό ο Αλέξανδρος μας έδειξε πώς να τον κόψουμε: με το Σπαθί…»

Λίγο αργότερα παίρνει τον λόγο ο Καρατζαφέρης και αναφωνεί: «Ο σεισμός είναι πολλά ρίχτερ. Και θα γίνουν πολλά ρίχτερ όταν θα έχουμε μαζί μας το Μέτωπο του Βορίδη ….Σήμερα γράφουμε ιστορία. Γιατί όταν βλέπετε εδώ πάνω τρεις εκδότες τον Άδωνη Γεωργιάδη τον Γιάννη Σχοινά και τον κουμπάρο μου τον Λιακόπουλο σημαίνει ότι κερδίζουμε την μάχη του βιβλίου…εκεί που 40 χρόνια τους είχαμε παραχωρήσει το μετερίζι…Και νομίζω πως αρκετά τεμπέλιασε ο Κώστας ο Πλεύρης πρέπει να αρχίσει της εκπομπές του»

Ακολουθώντας με την σειρά του ο Πλεύρης αναφωνεί: «Ο Αλέξανδρος είναι το γονίδιο μας. Είμαστε οι πρώτοι που έρχονται. Θέλω να παρακαλέσω τον αγαπητό μου κ Βορίδη να του πω το εξής: ότι 40 χρόνια αγωνίζομαι στην πρώτη γραμμή με την πολιτική γράφοντας και μιλώντας κάνοντας εκπομπές στην τηλεόραση και διαλέξεις. Εγκατέλειψα αυτά τα 40 χρόνια και είπα στον Καρατζαφέρη: έρχομαι τελευταίος στρατιώτης. Και παρακαλώ τον κ Βορίδη να έρθει αυτός μετά από μένα».

Τον Ιανουάριο του 2005 το Ελληνικό Μέτωπο συνεκάλεσε το 2ο Συνέδριό του. Στο συνέδριο αυτό, αποφασίστηκε η αναστολή της δράσης του Μετώπου και προσχώρησή του στον ΛΑ.Ο.Σ. Το Μέτωπο εντάχτηκε πλήρως τον Μάιο του 2005 στο ΛΑΟΣ. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007, ο Μάκης Βορίδης εξελέγη βουλευτής.

Κάπως έτσι δεν ξεκίνησαν όλα;

Ή μήπως υπήρχαν πάντα;

Μόνιμη τάση του καπιταλιστικού συστήματος για να μπορεί να λειτουργεί και να αναπαράγεται είναι η αλλοτρίωση και παθητικοποίηση των μελών της κοινωνίας. Η αλλοτρίωση αυτή τείνει να γίνεται ολική και ολοκληρωτική όσο μεγαλώνει η συγκέντρωση της παραγωγής μα και του κεφαλαίου σε λίγα χέρια. Κρίση την ονομάζουν. Μα όλα αυτά δείχνουν την φασιστική φύση του συστήματος. Στα χρόνια αυτά, της καπιταλιστικής «κρίσης» έχει επιτευχθεί μια «μίμηση» του ακροδεξιού λόγου από τα αστικά κόμματα μα και από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Έτσι είναι τα ίδια τα αστικά κόμματα που παράσχουν νομιμοποίηση και συμβάλουν στην «ομαλοποίησή» των φασιστικών ιδεών.

Σε πλήρη απαρτία η άρχουσα τάξη: πολιτικοί, τραπεζίτες, ΔΝΤ οικονομολόγοι τεχνοκράτες, μερίδα πανεπιστημιακών δάσκαλων, αστέρες δημοσιογράφοι, τα οργανωμένα καπιταλιστικά συμφέροντα, οι μηχανισμοί πίεσης, τα εκδοτικά-εργολαβικά-εφοπλιστικά συγκροτήματα ακόμα και κυβερνητικά συνδικάτα έχουν εγκλωβίσει την χώρα σε ένα θανατηφόρο μηχανισμό: μείωση των δημοσίων δαπανών για υγεία, πρόνοια, εκπαίδευση. Ευέλικτο ωράριο εργασίας με ταυτόχρονη αποδέσμευση του μισθού από τις ανάγκες του εργαζόμενου. Κοινώς γαλέρα. Απολύσεις, μαζική ανεργία, υποαπασχόληση. Η πλειονότητα του πληθυσμού πέφτει στην ανέχεια και την φτώχεια. Απόλυτη εξαθλίωση, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, «διαρθρωτικές προσαρμογές».

.Η εκμετάλλευση της απογοήτευσης του λαού που βλέπει να συνθλίβεται από το κράτος ξαφνικά εκεί που κρατούσε μια μέση θέση στην κοινωνική κλίμακα, δεν είναι «ιδεολογικό προνόμιο» μόνο των «καθαρόαιμων» των φανατικών της ελληνικής φυλής των εθνοκαθάρσεων και των τελικών λύσεων.

Η χειραγώγηση της μάζας, με τον συνδυασμό συντηρητικών αξιών με επίκεντρο τον εθνικισμό εμφανίζεται ως αντίδραση στην καπιταλιστική κρίση, ενάντια στο κύμα των μεταναστών και ως προστάτης των καθαρόαιμων γηγενών: «Η χώρα χάνεται. Από την κάθοδο των Δωριέων, 4000 χρόνια πριν, ουδέποτε η χώρα δεν δέχθηκε τόσο μεγάλης έκτασης εισβολή (…) πρόκειται για βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας και του κράτους. Κινδυνεύουμε με πλήρη αλλοίωση της κοινωνίας, το μεταναστευτικό ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα και από το οικονομικό», θα δηλώσει τον Αύγουστο του 2012 ο τότευπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας νομιμοποιώντας ομάδες φασιστών που κυνηγούν εξαθλιωμένους μετανάστες.

Τι κι αν έκοψαν μισθούς, συντάξεις και διαλύουν τα ψίχουλα της κοινωνικής ασφάλισης. Τι κι αν σε θυσιάζουν με «πόνο» στα εργασιακά κάτεργα των «ελεύθερων ζωνών» χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου; Τι κι αν έμεινες άνεργος; Εάν έχεις πρόβλημα επιβίωσης και δεν μπορείς να θρέψεις την οικογένεια σου; Σε ενοχλεί η φτώχεια σου; Φταίνε οι μετανάστες!

Ο τότε πρωθυπουργός της ΔΗΜΑΡ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς θα δηλώσει από το βήμα της ΔΕΘ: «Γι’ αυτό αρχίσαμε και το κυνηγητό του παραεμπορίου, που σκοτώνει και το νόμιμο εμπόριο και την αγορά και την οικονομία….. Οι λαθρομετανάστες εξάγουν συνάλλαγμα από την Ελλάδα προς χώρες εκτός ευρώ. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται. Δεν μπορεί να εξάγουν νόμιμα συνάλλαγμα από παράνομη εργασία!».

Δηλώσεις που είχαν ως αποτέλεσμα εξάρσεις ρατσισμού άρα υποβάθμιση και φθορά στην σκέψη, και υποκαθιστώντας τις πολιτικές αποφάσεις που οδηγούν στην φτώχια από το κυνήγι του παραεμπορίου των μεταναστών! Ένα και μοναδικό σενάριο για να σπείρει μίσος!

Ο Άδωνης Γεωργιάδης μιλώντας στη Βουλή, εξήρε το έργο της Αστυνομίας παρουσιάζοντας ως πλευρές του ίδιου νομίσματος τις επιχειρήσεις – σκούπα εναντίον των μεταναστών και τις προσπάθειες καταστολής απεργιακών κινητοποιήσεων:«..εντυπωσιακά πράγματα και επιτεύγματα της κυβέρνησης η επέμβαση στη Χαλυβουργία και ο τρόπος που έγινε αναίμακτα και ήσυχα και πήρε μπρος το εργοστάσιο και σώθηκαν οι δουλειές των ανθρώπων και η επιχείρηση του «Ξενίου Διός» η οποία συνεχίζεται».

Το μυστικό της επιτυχίας του φασισμού μέσα σε συνθήκες κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή ο εμφύλιος οικονομικός πόλεμος των επιχειρηματικών ελίτ και της άρχουσας τάξης, είναι φαινόμενο ιστορικό. Η αντίθετη τάξη του κεφαλαίου, η μισθωτή εργασία δηλαδή, μπλέκεται και αυτή στα γρανάζια αυτού του εμφυλίου. Θα ήταν ωστόσο ανοησία εάν πιστεύουμε πως η μισθωτή εργασία είναι ένα ενιαίο συνειδητό σύνολο. Είναι σαφέστατος ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ταξική, στην εθνική, και στην ατομική συνείδηση. Η ανεργία, ο αποκλεισμός από το δικαίωμα της εργασίας, ο αποκλεισμός από την οικονομική ζωή, η εξαθλίωση, η πείνα, η καταπίεση και ο φόβος, είναι παράγοντες αρνητικοί, και επομένως δεν μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ της ενότητας και της αλληλεγγύης, ανάμεσα στην εργατική τάξη. Στο στάδιο αυτό η πλειοψηφία των πάντα εκμεταλλεύσιμων μισθωτών- εργατών οδηγείται στην σιωπή, στην παραίτηση στην υποταγή. Η ανεύρεση του μεροκάματου γίνεται σε αυτό το στάδιο ο στόχος ζωής. Προέχει η επιβίωση που με την σειρά της θα προκαλέσει ανοχή και ανεκτικότητα στον αντιδραστικό λαϊκισμό, που καλλιεργεί τη συνείδηση ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες.

Είναι τα ίδια τα αστικά κόμματα αυτά που παράσχουν νομιμοποίηση και συμβάλουν στην «ομαλοποίησή» των φασιστικών ιδεών. Οι διαμορφωμένες από τα πριν κοινωνικές συνθήκες και η κατευθυνόμενη «κοινή γνώμη» σε αυτό το στάδιο επιτρέπουν την αποδέσμευση από το περιθώριο των φασιστικών ιδεών με ουσιαστικό επίκεντρο τον εθνικισμό και την διάδοση του μέσα σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα. Μεσαία, που μέχρι τα πριν κρατούσαν μια άθικτη κοινωνική θέση ,και κατώτερα που διακατέχονται από μεγάλη απογοήτευση για την πεζότητα και χωρίς μέλλον ζωής τους.

Επίσης οι «ειδικοί» σεναριογράφοι των δελτίων και των εφημερίδων, πολύ εύκολα και με τους κατάλληλους μηχανισμούς προπαγάνδας: εκβιασμούς, κινδυνολογία, καταστροφολογία και μεγάλες δόσεις επικοινωνιακών τρικ, χειραγωγούν την σκέψη και τα συναισθήματα μερίδας πολιτών, ενεργοποιώντας τα πάντα συντηρητικά αντανακλαστικά τους ταΐζοντας τους «νομιμότητα» φόβο και εθνικιστικό φανατισμό.

Το είπε και ο Γιάννης Πρετεντέρης με το ακλόνητο νομιμόφρον φρόνημα:

«Από την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά. Από τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά ως τη μετανάστευση και την ανομία. Από τη Ραφήνα ως την Κερατέα. Όποιος λοιπόν θέλει να αντιμετωπίσει ριζικά τη Χρυσή Αυγή δεν έχει παρά να κηρύξει πόλεμο στα “σιωπηλά μοντέλα” που μας κατατρέχουν». «Λυπάμαι, παιδιά, αλλά δεν υπάρχει καλή και κακή ανομία. Όπως δεν υπάρχουν δύο έννομες τάξεις – αυτή που μας γουστάρει και η άλλη… Η αριστερή τραγουδίστρια που κλέβει την Εφορία είναι το ίδιο κοινωνικά αποτρόπαια με τον μαυροντυμένο «φουσκωτό» που δέρνει Πακιστανούς. Στην ίδια βρύση ποτίζονται. Τα ίδια «σιωπηλά μοντέλα» υπηρετούν. Και όσο δεν το καταλαβαίνουμε, τόσο θα πληθαίνουν οι μαυροντυμένοι «φουσκωτοί».

Εκτός κι αν η Χρυσή Αυγή αποδειχθεί όντως χρυσή ευκαιρία. Μια ευκαιρία να μιλήσουμε όλοι για όλα και κατ’ αρχήν για τους εαυτούς μας»

Μια χρυσή ευκαιρία που για την περίσταση μεταμορφώθηκε σε στιλέτο και καρφώθηκε στην καρδιά του Παύλου Φύσσα.

Ποιοι νομιμοποίησαν το μαχαίρι;

Συνδικαλιστική δράση, απεργίες, συλλαλητήρια, αμφισβήτηση του συστήματος και γενικά κάθε πολιτική πράξη αντίστασης, το δικαίωμα του λαού να αντιπαλεύει την άδικη αντιλαϊκή πολιτική, εξωραΐζεται και ενοχοποιείται από πρόθυμους, στο όνομα της «ανάγκης» και της «ομοψυχίας του Έθνους». Πρέπει να κάνουμε «θυσίες που απαιτεί η σωτηρία της Πατρίδας» που μαζί με την «θεωρία των δυο άκρων» και την υποκριτική «αποστροφής της βίας από όπου και αν προέρχεται» αναζητούν αντίδοτο στις ουσιαστικές πλέων κινητοποιήσεις μεγάλου μέρους του εργαζομένου λαού.

Η προσπάθεια ταύτισης στη συνείδηση του λαού των εργατικών κινητοποιήσεων και το χτύπημα τους από το κράτος με τους φασίστες προϊδεάζει για όσα επικίνδυνα σχεδιάζουν, προκειμένου να υλοποιήσουν τις γενικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου που θέλουν να τσακίσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα ταυτίζοντας το με την βία των φασιστών.

Το Βήμα στις 29-4-12 έγραφε:

«Καταγγελία του μνημονίου, λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 ως σήμερα, άρνηση πληρωμής του παράνομου και επαχθούς χρέους», «εθνικοποίηση όλων των τραπεζών». Ποιανού κόμματος είναι άραγε αυτές οι θέσεις; Του ΚΚΕ, της Χρυσής Αυγής ή κάποιων αριστεριστών; Πολλές φορές οι θέσεις των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος μοιάζουν μεταξύ τους, καθώς αναμειγνύονται ο αντικαπιταλιστικός, ο αντιαμερικανικός και ο αντιμνημονιακός λόγος τους και συσκοτίζονται οι άλλες αντιθέσεις τους, όπως το Εθνικό – Διεθνιστικό, το Μεταναστευτικό κ.ά.»

Και ο Κασιμάτης στην «Καθημερινή» γράφει: «Έχω την εντύπωση ότι, σε ένα πρώτο επίπεδο, η στάση τους είναι η αντίδραση στο φαινόμενο της αριστερής βίας, που εισήγαγε στην πολιτική και κοινωνική ζωή ο ΣΥΡΙΖΑ με τους κουκουλοφόρους του τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Οι οπαδοί του ΚΚΕ μπορεί να φρίττουν όταν οι τρίτοι τους βάζουν στο ίδιο καλάθι με τα γκρουπούσκουλα των Εξαρχείων, αλλά για τους μη ανήκοντες στην Αριστερά οι διαφορές της μαρξιστικής θεολογίας είναι εξίσου ασήμαντες με τους προβληματισμούς των θεολόγων του Μεσαίωνα για το φύλο των αγγέλων. Αν οι προστατευόμενοι του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να καίνε την Αθήνα και να δολοφονούν τους εργαζομένους της Marfin χωρίς να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες, είναι επειδή το ΚΚΕ άνοιξε τον δρόμο, κάνοντας αποδεκτή καθημερινότητα την κατάληψη των δρόμων από τον κομματικό στρατό του κάθε τρεις και λίγο. Ετσι φθάσαμε στο σημείο, όπου ακούς: «Γιατί να είναι το ΚΚΕ στη Βουλή και όχι η Χρυσή Αυγή;». «Επειδή το ΚΚΕ το συνηθίσαμε», όπως λέει ένας φίλος, με την απλότητα της σοφίας.»

Και το Protagon με την πένα του Τάκη Μίχα γράφει:

«Και τώρα έρχομαι στο πιο ενδιαφέρον, πρόσφατο παράδειγμα: Αυτό αφορά τον χαρακτηρισμό της Χρυσής Αυγής ως «ναζί»; Το ερώτημα εδώ είναι γιατί χρησιμοποιείται αυτός ο ξένος όρος τη στιγμή που υπάρχει ένας ωραιότατος ελληνικός όρος για να αποδώσει το ίδιο φαινόμενο – δηλαδή, «εθνικοσοσιαλιστές»; Γιατί, λοιπόν, «ναζί» και όχι «εθνικοσοσιαλιστές»; Πρόκειται για μια τυχαία επιλογή;Ασφαλώς όχι! Η γενικευμένη χρήση του όρου «ναζί» και η εξαφάνιση του ελληνικού όρου «εθνικοσοσιαλιστές» εξυπηρετεί καίριες σκοπιμότητες του Kομιτάτου.» (των Αριστερων). Διότι μία τυχόν γενικευμένη χρήση του όρου «εθνικοσοσιαλιστές» σε κάποια φάση θα οδηγούσε κάθε καλόπιστο πολίτη να θέσει το ερώτημα: «Πού διαφέρει ο σοσιαλισμός της Χ.Α. από αυτόν του Σύριζα ή του ΚΚΕ; Τι το κοινό έχουν για να χαρακτηρίζονται με τον ίδιο τρόπο;» Θα πρέπει οι φιλελεύθεροι πολίτες να αρνούνται να χρησιμοποιούν τη γλώσσα του Κομιτάτου και να βροντοφωνούν: Δεν υπάρχουν «δυνάμεις καταστολής». Υπάρχουν δυνάμεις ασφαλείας. Δεν υπάρχουν «αντιεξουσιαστές». Υπάρχουν χούλιγκανς, δολοφόνοι και ληστές. Δεν υπάρχουν Έλληνες «ναζί». Υπάρχουν Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές.»

Και πράγματι κάποιους έπεισαν. Η άνοδος του φασισμού είχε σπουδαία αποτελέσματα υπέρ του αστικού συστήματος μια και εν μέρη εξουδετέρωσε την εργατική αριστερή ριζοσπαστικοποίηση και πλέον φαίνεται να αποτελεί και ένα ισχυρό οχυρό απέναντι στην αριστερά. Ο μοχλός κρούσης ενάντια στο εργατικό κίνημα και στην αριστερά, «τα ερυθρά σκουπίδια», είχε βρεθεί. Με τη βοήθεια μερίδας της δημοσιογραφίας, επιχειρείται η συστηματική προσπάθεια να αποταξικοποιηθεί το ζήτημα του φασισμού και να αποδεσμευτεί από το κοινωνικό σύστημα που τον γέννησε, και να κρύψει ποιους υπηρέτησε και υπηρετεί, και εναντίον ποιων στράφηκε και σε ποιους στρέφεται η κτηνωδία του.

«Οσα συνέβησαν στη Ραφήνα,( σ.σ οργανωμένη παρακρατική δράση άγριας βίας της Χρυσής Αυγής εναντίων αλλοδαπών μικροπωλητών) αλλά και στη Χαλκιδική, τις τελευταίες ημέρες είναι εξαιρετικά ανησυχητικά. Ακροδεξιά και ακροαριστερά τάγματα εφόδου έχουν αποφασίσει να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να τον επιβάλουν όπως νομίζουν.» γράφει στο κύριο άρθρο της η Καθημερινή. Και στην ίδια εφημερίδα ο Μανδραβέλης καταθέτει από καρδιάς:«Στη χώρα μας ο νόμος δεν ήταν υπέρτερος κάθε «δικαίου», έγινε το προϊόν των αντάρτικων της Κερατέας, της Χαλκιδικής και των ταγμάτων εφόδου στα πανεπιστήμια. Η ανομία επενδυόταν με κάθε είδους αριστερά φληναφήματα περί «δικαίου» που παράγει η επανάσταση (δηλαδή η συνάθροιση εκατό χουλιγκάνων), περί «πολιτικής ανυπακοής» δίχως ποινές, περί της «αναγκαίας βίας» για να αλλάξουν οι δομές του συστήματος»

Ο «νόμος» βέβαια του Μανδραβέλη δεν βασίζεται σε συνειδητούς πολιτικούς και κοινωνικούς δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της, μα σε καταπιεστικούς πολιτειακούς αντιτιθέμενους και τυφλούς όσο αφορά όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Και ο συγκεκριμένος θιασώτης της «επιχειρηματικής πρωτοβουλίας» της «ελεύθερης αγοράς» που στηρίζεται όμως στα δημόσια κονδύλια ώστε να προασπίζονται τα κέρδη, κάτι ξέρει παραπάνω μιας και ο φασισμός, εγκαθιδρύθηκε (ιστορικά) από το χρηματιστικό κεφάλαιο όταν οι κυβερνήσεις, απειλούμενες από μια επανάσταση, δεν ήταν πια σε θέση να κυβερνούν και να διατηρούν την εξουσία τους με τα συνηθισμένα «δημοκρατικά» μέσα. Όταν οι αυξανόμενες απαιτήσεις των λαϊκών μαζών για δικαιώματα και ελευθερίες δεν μπορούσαν πια να ανασταλούν παρά με την ανοιχτή βία και την τρομοκρατία.

Καθόλου τυχαία λοιπόν ο Άδωνης Γεωργιάδης δεν έκραξε: «σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου κι αν πας, όταν πεις ότι είσαι κομμουνιστής σε βάζουν φυλακή, όμως στην Ελλάδα γίνεται το αντίθετο».

Ο φασισμός είναι το δημιούργημα της καπιταλιστικής σαπίλας, είναι η σαρξ εκ της σαρκός ενός πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος που για την αυτοπροστασία των δομών του και για την αναπαραγωγή του, μετατρέπει την ίδια τη βρωμιά του σε κοπριά με την οποία καλλιεργεί στα κεφαλαιοκρατικά θερμοκήπια τους Φρανκενστάιν, τους εντεταλμένους δηλαδή για να υπηρετούν τη σαπίλα που τους δημιούργησε.

Ένας από αυτούς τους Φρανκενστάιν, γυρολόγος τριών κομμάτων της καθεστωτικής εφεδρείας που ακούει στο όνομαΓρηγόρης Ψαριανος δήλωσε: «Υπήρχαν πολλοί συριζαίοι που έλεγαν ότι «δεν υπάρχουν μετανάστες και πρόσφυγες, όλοι άνθρωποι είναι», κάτι τέτοιες εξυπνάδες, κάτι τέτοιες ιδεοληψίες... ντρέπομαι που ακούω τέτοιες πολιτικές, ανόητες, ατελέσφορες και ιδεοληπτικές, ότι είναι όλοι άνθρωποι. Δηλαδή και οι ισοβίτες από το Μαρόκο που έχουν πέντε  φόνους ο καθένας και είναι εδώ πέρα ανάμεσά είναι και αυτοί άνθρωποι».

Σε όλα αυτά τα εμέσματα της αστικής τάξης είχε απαντήσει ο Μπρέχτ: «Αυτοί ή θα αφανιστούν από το φασισμό ή θα προθυμοποιηθούν να μην κάνουν καμιά ενέργεια εναντίον του ή θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα γι’ αυτόν. Θα αμφιταλαντεύονται στο βαθμό, που θα τους παρασύρει η ελπίδα τους, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής μπορεί να σωθεί χωρίς την επιβολή βαρβαρότητας».