Άθλια επίθεση σε βάρος του Ριζοσπάστη

Από Ηρακλής Κακαβάνης

Σχόλιο Ηρακλής Κακαβάνης //

Αχάραγα έπιασαν δουλειά τα συνήθη τρολ των social media σπέρνοντας σύγχυση και προβοκάροντας το «Ριζοσπάστη» και το ΚΚΕ με αφορμή το θάνατο του Μανώλη Γλέζου.
Έφτασαν μάλιστα σε σημείο χυδαίας εκμετάλλευσης του εκλιπόντος και εμετικών αθλιοτήτων σε βάρος του «Ριζοσπάστη» προκειμένου να ξεράσουν, για μια ακόμη φορά, αντικομμουνισμό.
Όλοι οι αντικομμουνιστές έσπευσαν να πάρουν τη σκυτάλη. Τους έπιασε καημός γιατί  Ριζοσπάστης δεν είχε πρώτο θέμα το θάνατο του Μανώλη Γλέζου.

Το γεγονός ότι υπάρχει αναγγελτικό στην πρώτη σελίδα του Ρίζου είναι ενδεικτικό της τιμής που αποδίδει η εφημερίδα στον αποθανόντα. Όπως την πρέπουσα τιμή απέδωσε και η ανακοίνωση του ΚΚΕ.
Στην προβοκάτσια που προσπάθησαν να στήσουν, να θυμίσω ότι πρόσφατα έφυγε από τη ζωή μια μεγάλη μορφή, μια εμβληματική μορφή του κομμουνιστικού κινήματος και του ΚΚΕ, ο Κώστας Μαραγκουδάκης. Ένα αναγγελτικό στην πρώτη σελίδα υπήρχε και για τον Κώστα Μαραγκουδάκη. Ακριβώς την ίδια προβολή των δύο θεμάτων και στον 902.gr.
Χρησιμοποιώ το παράδειγμα του Κώστα Μαραγκουδάκη, ο οποίος μαζί με τον Μανώλη Γλέζο, τους Βαρδή Β. Βαρδινογιάννη,  Στέλιο Ζαμάνο, Κώστα Μαραγκουδάκη και Απόστολο (Λάκη) Σάντα, τιμήθηκαν από τα ΕΛΤΑ και στα πρόσωπά τους οι χιλιάδες αγωνιστές της Αντίστασης.
Στα τέλη Νοέμβρη του 2016 έφυγε από τη ζωή μια προσωπικότητα παγκόσμιας εμβέλειας, ο Φιντέλ Κάστρο. Ένα αναγγελτικό στην πρώτη σελίδα για τον Φιντέλ της καρδιάς μας (και φυσικά θέμα στις εσωτερικές σελίδες, όπως ακριβώς και στην περίπτωση του Μανώλη Γλέζου).
Αν ψάξει κανείς το Ριζοσπάστη από τη μεταπολίτευση μέχρι τα σήμερα θα δει ότι ο Ριζος έχει μια ενιαία – συνεπή στάση το χειρισμό τέτοιων θεμάτων Και έντιμη όσον αφορά την αποτίμηση των προσώπων (κάτι που φαίνεται και στα σχετικά θέματα των κομματικών μέσων όσο και στην ανακοίνωση του Κόμματος).
Πάμπολλα τα παραδείγματα. Σε τέτοιες περιπτώσεις δε χωράει αφέλεια. Και ευτυχώς οι ταγμένοι αντικομμουνιστές σπάνε τα μούτρα τους στην πραγματικότητα.

Συνέντευξη με Ελληνίδα που ζει στη Σουηδία: «Το ξενάκι, που φοβάται μια γρίπη»!

Από iraklis3

Η Σουηδία μια χώρα για την οποία διαβάζουμε και ακούμε σε ΜΜΕ ότι ελέγχει την επιδημία, έχει τις υποδομές στην Υγεία, δε χρειάζεται να πάρει περιοριστικά μέτρα. Προτρέπει τους πολίτες να ζουν φυσιολογικά.

Τι ακριβώς συμβαίνει στη Σουηδία; Έχουμε την πραγματική εικόνα για τη χώρα της Βόρειας Ευρώπης που πολλές φορές την προβάλλουν ως χώρα πρότυπο;
Μιλήσαμε με την Ρίτσα Τριανταφυλλίδου, καθηγήτρια ψυχολογίας και κοινωνιολογίας σε Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Η κ. Τριανταφυλλίδου ζει στη Σουηδία τα τελευταία 8 χρόνια.

***

— Κυρία Τριανταφυλλίδου, εσείς μάλλον είστε από τους τυχερούς. Από ό,τι μαθαίνουμε στην Ελλάδα όλα είναι υπό έλεγχο, δεν παίρνονται μέτρα περιορισμού, δεν φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα στα Νοσοκομεία…
Μας θεωρείτε πράγματι τυχερούς;
Εμείς εδώ το βιώνουμε τελείως αντίθετα, ότι έχουμε αφεθεί στο έλεος της πανδημίας!
Μακάρι να ήταν όλα υπό έλεγχο, αλλά τα πάνω από 4.000 κρούσματα και οι 165 μέχρι αυτήν την ώρα νεκροί, σε μια χώρα με τον ίδιο πληθυσμό με την Ελλάδα, κάθε άλλο παρά μια ελεγχόμενη κατάσταση δείχνουν.
Τα νοσοκομεία άρχισαν να μην αντέχουν τον φόρτο και όλοι οι εργαζόμενοι στον κλάδο της υγείας είναι ανήσυχοι. Σε ερωτηματολόγιο στο οποίο απάντησαν 2.000 εργαζόμενοι σε γηροκομεία, στο «βοήθεια στο σπίτι» και άλλες υπηρεσίες υγείας αποδεικνύεται ότι το ένα τρίτο από τους συμμετέχοντες στην έρευνα δουλεύει δίχως προστασία (εφημερίδα Aftonbladet )! Ο πρόεδρος του σωματείου τους δηλώνει ότι ήδη γίνονται παραβάσεις στον εργατικό νόμο και ότι οι εργοδότες θα πρέπει να φροντίσουν άμεσα ώστε να βρεθεί ο απαραίτητος εξοπλισμός και όλα τα μέσα προστασίας των εργαζομένων!
— Οι γιατροί πώς αντιδρούν σε όλη αυτή την κατάσταση;
Οι γιατροί εκφράζουν την ανησυχία τους. Ενδεικτικά να αναφέρω πως ο Αρχίατρος στην αναισθησιολογία και εντατική θεραπεία του Karolinska, του μεγαλύτερου πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Σουηδίας, δήλωσε προχθές στην κρατική τηλεόραση ότι σύντομα δεν θα φτάνουν οι ΜΕΘ και το προσωπικό και θα αναγκαστούν να προχωρήσουν στην μέθοδο της επιλογής ασθενών, θα επιλέγουν δηλαδή ποιος θα μπει στην εντατική και ποιος όχι, με βάση συγκεκριμένα κριτήρια που τους δόθηκαν από το ‘Κέντρο προτεραιοτήτων’.
Σύμφωνα με τα κριτήρια αυτά ασθενείς με καρκίνο, χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, βηματοδότη και άλλες χρόνιες ασθένειες, θα χάσουν την ευκαιρία να νοσηλευτούν και να ιαθούν, ακόμη κι αν είχαν καλές πιθανότητες να αναρρώσουν, καθώς τα κρεβάτια δεν θα φτάνουν και θα δίνεται προτεραιότητα στους πιο γερούς οργανισμούς, που έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να ζήσουν περισσότερα χρόνια.
Γι’ αυτό κι εδώ όπως και στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι απαιτούν περισσότερα κρεβάτια, ΜΕΘ, μάσκες και αντισηπτικά, καθώς και περισσότερα τεστ και αυστηρότερα μέτρα προστασίας.
— Εσύ όπως και όλοι οι μετανάστες ζείτε με την αγωνία για τα οικεία πρόσωπα στην πατρίδα και την ανησυχία για ότι συμβαίνει στη χώρα που σας φιλοξενεί. Πως φτάνει ο απόηχος για ότι συμβαίνει σε Ιταλία,Ισπανία, Γαλλία και Ελλάδα φυσικά.
Η ανησυχία μας είναι πραγματικά μεγάλη για τους δικούς μας ανθρώπους στην Ελλάδα, ιδιαίτερα γι’ αυτούς που ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου, τους γονείς μας, τους φίλους με άσθμα, βηματοδότη, καρδιακά προβλήματα. Στην συγκεκριμένη βέβαια στιγμή προσωπικά αισθάνομαι πιο ήσυχη που όλοι αυτοί βρίσκονται στην Ελλάδα και σε μια καραντίνα διαρκείας, η οποία όπου επιβλήθηκε έφερε αποτέλεσμα. Αυτό είναι το ζητούμενο τώρα και αυτά είναι τα λίγα που ξέρουμε για τον ιό, ότι όπου περιορίστηκαν οι μετακινήσεις μειώθηκε και η εξάπλωση, κάτι που η Σουηδία αρνείται να εφαρμόσει. Αυτό βέβαια δεν μας εφησυχάζει, όταν το σύστημα υγείας έχει κι στην Ελλάδα τόσες ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό! Η καραντίνα και ο γενικός αποκλεισμός δεν μπορεί να είναι το μοναδικό μέτρο προστασίας! Εύχομαι τα πράγματα να σταθεροποιηθούν γρήγορα στην Ελλάδα και αυτή η τραγική περιπέτεια να γίνει η αιτία για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, που όπως αποδεικνύεται είναι το μόνο που μπορεί να ανταπεξέλθει σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις όπως αυτή που περνάμε.
Όσο δε για τις άλλες χώρες που αναφέρθηκες είναι τραγική η κατάσταση, φαίνεται η απόλυτη εγκατάλειψη του συστήματος Υγείας σε βάρος των εργαζομένων και των ανθρώπων που έχουν ανάγκη περίθαλψης και φροντίδας. Τα Σουηδικά μέσα ενημέρωσης αρέσκονται να αναφέρονται περισσότερο σε αυτές τις χώρες και τις ελλείψεις που υπάρχουν και λιγότερο στην ίδια την Σουηδία.
— Πώς αντιλαμβάνεται την κατάσταση ο κόσμος στη Σουηδία;
Ο κόσμος δυστυχώς είναι στην πλειοψηφία του σχετικά ‘χαλαρός’, δεν φοβάται και θεωρεί ότι η κυβέρνηση της Σουηδίας ‘ξέρει τί κάνει’. Η θεωρία της «ανοσίας της αγέλης» φαίνεται να έχει πείσει τους περισσότερους και έτσι αντιμετωπίζουν τον ιό απλά σαν μια νέα μορφή γρίπης, που θα κάνει τον κύκλο της και μετά θα ηρεμήσει.
Τις τελευταίες βέβαια μέρες, και με την ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων, άρχισαν αρκετές κατηγορίες πολιτών εκτός από τους γιατρούς, όπως οι δάσκαλοι, να μιλούν για το ‘σουηδικό πείραμα’ των ημερών, σε πλήρη αντιδιαστολή με το περίφημο ‘σουηδικό μοντέλο’ που ίσχυε πριν από μερικές δεκαετίες και που ακολουθώντας το σοβιετικό και ανατολικογερμανικό σύστημα υγείας και παιδείας, έδινε στον πολίτη δωρεάν και υψηλής ποιότητας υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση. Οι δάσκαλοι λοιπόν σε νηπιαγωγεία και δημοτικά –εργάζονται κανονικά και χωρίς μέτρα προστασίας, όπως π.χ ένα άτομο ανά δύο μέτρα- νιώθουν αβοήθητοι και παρατημένοι, χωρίς καμία μέριμνα για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Μιλούν για δολοφονική αδιαφορία της κυβέρνησης και τονίζουν πως αν αρρωστήσουν οι δάσκαλοι θα ‘κλείσει’ η χώρα, εννοώντας πως η ζημία που προκληθεί θα είναι ανεπανόρθωτη.
— Γιατί κατά την γνώμη σου δεν παίρνονται μέτρα;
Όλα αυτά βέβαια γίνονται στο όνομα της οικονομίας, να λειτουργούν όλα όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά, ώστε να μην χαθούν έσοδα. Δεν το κρύβουν άλλωστε. Από την μια δίνονται δισεκατομμύρια για τις επιχειρήσεις και από την άλλη απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι και άλλοι τόσοι δουλεύουν μόνο 50%. Εγώ για παράδειγμα εργάζομαι σε ένα Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Τα πανεπιστήμια και τα Λύκεια κλείσανε εδώ και 15 μέρες και λειτουργούν με μαθήματα από απόσταση, ένα από τα ελάχιστα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα, μαζί με την απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 50 ατόμων(το αρχικό μέτρο προέβλεπε μέχρι και 500 άτομα!!). Η εργασία μου λοιπόν είναι εδώ και 15 μέρες εντελώς από απόσταση και συναντώ τους μαθητές μου καθημερινά μέσω της εκπαιδευτικής πλατφόρμας. Επειδή όμως όλοι οι καθηγητές δεν είχαν εμπειρία στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, καλούμαι από τον εργοδότη μου να είμαι στον χώρο εργασίας μαζί με άλλους 20 συναδέλφους, χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, ώστε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και να μη χρειαστεί ο εργοδότης να πληρώσει ειδικούς για την επιμόρφωση του προσωπικού. Αυτό βέβαια σημαίνει και επιπλέον ώρες εργασίας, απλήρωτες, αλλά και επιπλέον φόρτο, μεγαλύτερη ευθύνη, πάλι απλήρωτη!
Προσωπικά λοιπόν αισθάνομαι ότι οι εργοδότες βρίσκουν ευκαιρία να μας εκμεταλλεύονται με διάφορους τρόπους και δεν νιώθω καθόλου ασφαλής όταν πηγαίνω στη δουλειά, ενώ δεν μπορώ και να καθίσω σπίτι.
Και κάτι τελευταίο που θέλω να πω, είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός από την άλλη όμως όψη, όχι της καραντίνας. Να ντρέπεσαι να πεις ότι φοβάσαι για την υγεία σου, για τη ζωή των δικών σου ανθρώπων, γιατ;i σε κοιτάζουν υποτιμητικά ‘το ξενάκι, που φοβάται μια γρίπη’!

Κεφαλοκλείδωμα σε παππού από δημοτικούς αστυνομικούς σε έλεγχο κυκλοφορίας

 (VIDEO)

Κατιούσα

Μαζί με την καραντίνα εντείνεται και η επιχείρηση κοινωνικού αυτοματισμού, η οποία αποκτά σχεδόν σε καθημερινή βάση πλέον κάποιον νέο αποδέκτη, άλλοτε τις γιαγιάδες που στριμώχνονται στη λαϊκή, άλλοτε τα “κακομαθημένα” του Λονδίνου που δεν μπορούν την καραντίνα χωρίς γεμιστά της μαμάς, εσχάτως και οι πεζοπόροι της Νέας Παραλίας Θεσσαλονίκης – του μοναδικού ελεύθερου χώρου στην πόλη, δεδομένου ότι και το δάσος του Σέιχ Σου είχε κλείσει πολύ νωρίτερα -, όπου πληθαίνουν βίντεο και καταγγελίες στα ΜΚΔ για “πλάνα Μπιρσίμ” που αξιοποιήθηκαν για το κλείσιμο της παραλίας τις περισσότερες ώρες της μέρας. Μόνο για τα αφεντικά που επιμένουν να κρατούν μαντρωμένους και χωρίς μέτρα προφύλαξης εργαζόμενους σε αρκετές επιχειρήσεις δε θα ακούσετε κλαυθμούς και οδυρμούς, γιατί ως γνωστόν ο ιός δεν κολλάει εν ώρα εργασίας.

Είναι προφανές ότι όλη αυτή η προπαγανδιστική προσπάθεια αξιοποιείται για την πιθανή επιβολή ακόμα πιο αυστηρών και αυταρχικών μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας, την ώρα μάλιστα που τα επίσημα στοιχεία του ΕΟΔΥ σε σχέση με την εξέλιξη των κρουσμάτων μόνο απειθαρχία των πολιτών δε δείχνουν, αλλά και για να καλλιεργηθεί κλίμα αποδοχής του αστυνομικού αυταρχισμού εν ονόματι του “ελέγχου των παραβατικών ανεύθυνων”.

Σε αυτό το κλίμα δεν είναι τυχαία η εικόνα δημοτικού αστυνομικού να αρπάζει κυριολεκτικά με κεφαλοκλείδωμα έναν ηλικιωμένο που δεν είχε τα απαραίτητα δικαιολογητικά έγγραφα κυκλοφορίας, με τη δικαιολογία ότι εκείνος έσκισε το μπλοκ με τα πρόστιμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κρούσματα αστυνομικής βίας πριν την πανδημία, συνήθως η ΕΛΑΣ προσπαθούσε να μην έχει μάρτυρες στα ανδραγαθήματά της ή να εφευρίσκει ευφάνταστες δικαιολογίες όταν υπήρχε οπτικοακουστικό υλικό αυτά. Εν προκειμένω, ο εν λόγω δημοτικός αστυνομικός όχι απλά αδιαφορεί για την παρουσία τηλεοπτικής κάμερας, αλλά περίπου επιδεικτικά επιτίθεται στο γέρο, όντας σίγουρος για ευνοϊκή κάλυψη από τα ΜΜΕ και προσβλέποντας στην κοινωνική αποδοχή της ενέργειάς του – που μεταξύ άλλων αντιστρατεύεται και κάθε κανόνα περί μη διασπορά του ιού – ως μέτρο ενάντια “σε αδιόρθωτα ανεύθυνα στοιχεία”. Είναι βέβαιο ότι ο γέρος ούτε βίαιος ήταν, ούτε μπορούσε να προβάλλει κάποια ιδιαίτερη αντίσταση, ούτε η φύση της παράβασης ήταν τέτοια, ώστε να δικαιολογείται τέτοιου τύπου σωματική βία από την αστυνομικό. Η άσκησή της ήταν σκόπιμη και “παραδειγματικού” χαρακτήρα χάρη στην τηλεοπτική κάλυψη. Αποτελεί πρόβα τζενεράλε για το τι θα ακολουθήσει και μετά την πανδημία, με την ελπίδα να έχει εμπεδωθεί στη συλλογική συνείδηση ότι τα όργανα της καταστολής βιαιοπραγούν “για το καλό μας”.

Και καπιταλισμός και βαρβαρότητα

Λιάνα Κανέλλη

Η αποκάλυψη ήρθε καβάλα σ´ έναν ελάχιστου μεγέθους, άπιαστου από το ανθρώπινο μάτι ιού με κορώνα, που λειτουργεί σα δαγκάνα όταν γραπώνει τα ζωτικά μας κύτταρα: και καπιταλισμός και βαρβαρότητα. Το αναγεννημένο στη δραματική συγκυρία μαύρο φίδι του ναζισμού, σέρνεται ύπουλα, μασκαρεμένο σε πρόταση, ιδέα, μέτρο, σωτηρία, επιστημονικό επίτευγμα, μια χυδαία επένδυση ανιδιοτελούς ιδιοτέλειας. Φοράει πουκάμισο λογικής ή το άλλο,  το καλό του,  που φαντάζει φρεσκοσιδερωμένο να ανεμίζει στο τόξο ενός τόνου, διανύοντας καμαρωτά την απόσταση ανάμεσα στο φάρμακο και το φαρμάκι.
Αν δεν γεννηθούν εγκαίρως τα πραγματικά ερωτηματικά πίσω από την περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας, ακόμα κι αν δεν τη βάψουμε, θα χρειαστούν πολλαπλάσιες κρίσιμες μάζες, δυνάμεις αλλά και αίμα, απ´ όσες θα ξοδεύονταν αν είχε πιάσει το ξόρκι του αναγκαίου καλού.
Πριν από μερικά χρόνια, έγραφα κι έλεγα για μια μελέτη που καλύφθηκε από διαδικτυακό παίγνιο-νουβέλα ποταμό, όπου ο καθένας πρόσθετε και μια παράγραφο. Η αρχική ιδέα ήταν τα…κράτη να προσφέρουν μια υπέροχη ευθανασία στους γέρους άνω των 70-75 ετών. Κρουαζιέρες ενός μηνός, και μετά μια ένεση κοκτέιλ, εισιτήριο για τον παράδεισο. Το κίνητρο θα ήταν η πλήρης απαλλαγή των κατιόντων τους από φόρους κληρονομίας. Οι χαμένοι θα ήταν πάλι αυτοί που δε θα ’χαν περιουσία να αφήσουν σε κανέναν.
Σήμερα, πίσω απ´ τις αγγλικές, τουρκικές ή άλλες «εθνικές» πολιτικές επιλογές να απαγορευτεί η κυκλοφορία των γέρων, δήθεν για το καλό τους, κρύβεται η ανοιχτή συζήτηση που γίνεται για παράδειγμα στη Σουηδία, ότι η…αγέλη δεν πρέπει να νοιάζεται καθόλου γι’ αυτούς που έφαγαν τα ψωμιά τους. Αυτή η ιδιότυπη παράμετρος, η αιφνίδια παπουδολογία και το παπουδοενδιαφέρον, έχει μέσα της το φίδι της ευγονικής του Μέγκελε. Καθαρίζει τη φυλή από το μίασμα της αντιπαραγωγικότητας. Καθαρίζει το άλκιμο κράτος από τα βαρίδια των ταμείων. Γλιτώνει την επιστήμη από τα κονδύλια της έρευνας για τη γηριατρική. Φρεσκαδούρα ξαφνικά ο Μέγκελε, και το φιδάκι μπαίνει στον κόρφο των κοινωνιών που αποφασίζουν  με καπιταλιστική λογική πως το γήρας είναι ακριβό ,και η νιότη φθηνό εργατικό δυναμικό.
Να για παράδειγμα, ένα φιδάκι που δεν σουλατσάρησε, αλλά εγκαταστάθηκε στην Μεγάλη Βρετανία  με νόμο που πέρασε ασκαρδαμυκτί, λίγο πριν απομονωθεί, λόγω ιού, ο μέγας αγελη-δάρης Μπόρις Τζόνσον. Όποιος φτύσει αστυνομικό και εν γένει όργανο της τάξης, απειλώντας το με φονική μετάδοση του ιού, θα τιμωρείται με διετή φυλάκιση. Δεν προβλέπεται ποινή για την αντίστοιχη πράξη έναντι πολίτη. Και νόμος και τάξη.
Στη Σιγκαπούρη, καπιταλιστικό μοντελάκι αποστειρωμένο από ατομικές ελευθερίες και δημοκρατικές ευαισθησίες, ο …ηγεμών  αποφάσισε ότι από τούδε όσοι μη Σιγκαπουριανοί βρίσκονται στη χώρα ή θα επιστρέψουν μετά τις 30 Απριλίου,  αν προσβληθούν από τον ιό, δε θα μπορούν να πάνε σε κανένα δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο ας σημειωθεί ότι πλήρωναν έτσι κι αλλιώς ως ξένοι, αλλά μόνο σε ιδιωτικό, πληρώνοντας τέσσερις φορές απάνω. Οι δε ενοικιαστές κατοικίας πρέπει να διαθέτουν και βεβαίωση του ιδιοκτήτη ότι δε θα τους κάνει έξωση, αν έχουν τον ιό και τον περάσουν εν οίκω. Για τους στατιστικολάγνους του τρόμου έχει ενδιαφέρον ότι σε Χονγκ Κονγκ και Σιγκαπούρη, περιοχές με μικρή καμπύλη κι ευάριθμα τμήματα πανδημίας,  κλείνουν  150 επιχειρήσεις την ημέρα, χωρίς μέτρα Βρούτση.
Καλά, στις ΗΠΑ δεν το συζητώ. Ο δυτικός πολιτισμός έχει αριθμοποιήσει τον Μέγκελε κι έχει φτιάξει και προεδρικό αλγόριθμο, ειδικό για την περίσταση, άμα χάσουμε καμιά διακοσαριά χιλιάδες απ´ την πανδημία θα είμαστε καλά απεφάνθη ο Trumpακουλας. Τώρα το ποιοι θα είναι καλά μένει στην κρίση του κοινού, ώσπου να πει πως οι νεκροί είναι λιγότεροι ή περισσότεροι απ´ τον πόλεμο του Βιετνάμ, συγκρίνοντας ενδεχομένως τον κινέζικο ιό όπως λέει, με τον αμερικάνικο πορτοκαλί παράγοντα που στείρωσε  τη βιετναμέζικη γη και κόστισε ζωές όσο είκοσι Χιροσίμες και Ναγκασάκια.
Από ακραίες ως αστείες, κι από σαρκαστικές ως θριλερικές, οι πολιτικές προτάσεις που εκτοξεύονται ή και υλοποιούνται, μόλις εδώ κι ένα μήνα(!),  ξεκάθαρα κατατείνουν στο κάψιμο είτε με την αρρώστια, είτε με τη  χειραγώγηση, δια του φόβου, των μαζών, σε μια ευγονική διαχείριση εναντίον των ανθρώπων και υπέρ των λογαριασμών κερδών.
Δε με νοιάζει τί λένε οι…ηγέτες. Ούτε τα τεχνολογικά ιερατεία και οι επενδυτές της τεχνητής νοημοσύνης, που πιστεύουν ότι πολύ σύντομα ένα ρομπότ θα φέρνει μια ολόφρεσκη κομμένη ντομάτα στο πιάτο τους, που την έχει φυτέψει, καλλιεργήσει,  μαζέψει, χωρίς να τη ζουλήξει, μόνο του. Με νοιάζει που ο γενικευμένος βομβαρδισμός των μαζών με το φόβο του θανάτου από μια πανούκλα που δεν είναι πανούκλα, ούτε κι εμείς οι άνθρωποι της εποχής της, μας οδηγεί έναν έναν, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που λέει και το κλισέ, στην αγκαλιά των φιδιών ή και στο κανάκεμα  μιας γοητείας που αφήνουμε ν´ ασκείται πάνω μας. Το βλέπεις στα κακά αστεία, στη μοιρολατρία του σκάσε κι άκου, στην προθυμία να ανοιχτεί μια συζήτηση με οποιονδήποτε προτείνει κάτι, φτάνει το κόστος να το πληρώσει κάποιος άλλος.
Η αντιμετώπιση του ιού έχει ήδη στείλει στα νεκροταφεία της ανεργίας τόσους εργαζόμενους με υποκείμενο νόσημα τη δεκαετή οξεία μνημονήτιδα, ώστε να είναι αδύνατον να υπολογιστεί μέχρι το τέλος του έτους, πόσοι θα χαθούν κυριολεκτικά απ´ το δυναμικό της χώρας, έχοντας σωθεί απ´τον ιό. Κι αυτός είναι ο ιός της επόμενης μέρας. Ο καινούριος. Και τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε  ως κοινωνία, αν αγαπάμε τους γέρους μας κι εκτιμάμε την αξία και την υπεραξία του μόχθου τους, ή τους υπολογίζουμε επειδή θα ξανασυντηρήσουν την κοινωνία με την πετσοκομμένη τους σύνταξη στην εποχή της μετακορονέικης ανεργίας.
Να δούμε αν σε μερικούς μήνες από τώρα, όταν αλλάξουν πουκάμισο τα φίδια αν θ´ αποφασίσουμε να τα χτυπήσουμε κατακέφαλα ή θα συγκατοικήσουμε λόγω ειδικού  σκοπού ανοχής.
Θέλει φαντασία για ν´ απεργήσουμε φέτος στην Πρωτομαγιά. Να κατεβούν τα χέρια από τα πληκτρολόγια για παράδειγμα. Όλα. Να μη διαφέρει ο νόμος του εργάτη από το νόμο του τηλεργάτη. Να μην περιμένουμε ότι τα μωρά στην κούνια είναι το καθένα κι ένας Ηρακλής,  που θα πνίξει τα φίδια στην κούνια του,  και να τα φάμε πριν καν την πλησιάσουν. Αν, όπως φαίνεται, ο φασισμός μπορεί να καβαλικέψει σαν έτοιμος από καιρό τον κορονοϊό, την επόμενη μέρα ο εχθρός θα είναι ο αναβάτης.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Καθώς η παγκόσμια αντίδραση στην πανδημία του κορωνοϊού επιταχύνεται, η ρητορική της πολεμικής κινητοποίησης είναι παντού. Και κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις  για τη χάραξη πολιτικής συμφώνησαν να χρησιμοποιήσουν την πολεμική γλώσσα για να περιγράψουν τις προσπάθειές σταθεροποίησης της οικονομίας. Μόνο που τώρα οι κυβερνήσεις των καπιταλιστικών κρατών, και η δική μας, πρέπει να διαχειρίζονται  μια έκτακτη κατάσταση δημόσιας υγείας ταυτόχρονα με τις πράξεις των κεντρικών τραπεζών για να ηρεμήσουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές, αλλά και να φροντίζουν οι κοινωνικές αντιδράσεις να  περιορίζονται από την κοινωνική αποστασιοποίηση.  

Η ιδέα του πολέμου είναι ένας χρήσιμος τρόπος για να φαίνεται πως συγκεκριμενοποιείται η πάλη εναντίον της πανδημίας, ενώ συνεχίζει να παραμένει γενική και αόριστη, αφού μπορεί  να περιλαμβάνει μια ποικιλία πραγμάτων, όπως παραγωγικότητα, μεταρρυθμίσεις, αλληλεγγύη, θυσία  κλπ. Η ρητορική εκστρατεία ενάντια στον κορωνοϊό   θυμίζει με μεγαλύτερη σαφήνεια τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης κατά τη διάρκεια του πολέμου λόγω της επείγουσας ανάγκης επέκτασης της παραγωγής και της ιατρικής φροντίδας. Μόνο που η εκτεταμένη ανάγκη επείγουσας φροντίδας ασθενών προσβεβλημένων από COVID-19 αντιμετωπίζει σημεία συμφόρησης από την αρχή της επιδημίας, ενώ έχει σχεδόν απενεργοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό η παραγωγή. Μοιάζει λοιπόν όλη αυτή η ρητορική να μην έχει άλλη σκοπιμότητα από δικαιολόγηση, που προσβλέπει στην παραδοχή, των πολιτικών επιλογών που συνεχίζονται με το ίδιο κριτήριο, την καπιταλιστική κερδοφορία. Παράδειγμα εφαρμογής μια τέτοιας πολιτικής στα καθ’ ημάς είναι ο διπλασιασμός από την κυβέρνηση της προβλεπόμενης αποζημίωσης των ιδιωτικών κλινικών ΜΕΘ από 800 στα 1600 ευρώ.

Αν η συνεχιζόμενη κρίση  δημόσιας υγείας αποτελεί σοβαρή κατάσταση έκτακτης ανάγκης,  δεν καθορίζεται όμως  μόνο από τον ιό. Την καθορίζει κυρίως η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας, που  περιορίζει το βασικό ερώτημα στο εξής. Κάτω από καπιταλιστικές συνθήκες η κυρίαρχη εξουσία, πόσους πόρους για να προστατέψει την κοινωνία  είναι διατεθειμένη να απομακρύνει από τις επιχειρήσεις που αναζητούν πάντα το κέρδος; Και επειδή  οι περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης παρουσιάζουν συχνά οικονομίες με πραγματικούς περιορισμούς των πόρων, το ζητούμενο είναι ποιοι τομείς θα τους στερηθούν.

Η μέχρι τώρα πολιτική έχει αποδείξει πως  η  διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες, για να πληρώνεται το χρέος προς τις τράπεζες, να χρηματοδοτούνται μεγάλες εταιρείες και να μειώνονται οι φόροι επί των κερδών των καπιταλιστών.  Και τώρα η  επιδημία μας αναγκάζει να σκεφτούμε με ποιο τρόπο τα μέτρα δημόσιας υγείας μπορούν να συνδυαστούν με την οικονομική παραγωγή. Οι απαιτήσεις πρόληψης της επιδημίας   (μέτρα καραντίνας) και περίθαλψης (νοσηλείας) θέτουν σε κίνδυνο τον τρόπο ζωής των ατόμων που εξαρτώνται από άλλες μορφές καπιταλιστικής παραγωγής. Επομένως καθίσταται απαραίτητη η μαζική κυβερνητική παρέμβαση για την προστασία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού που δεν απειλούνται μόνο από την επιδημία, αλλά και από την ανέχεια, αφού η συρρίκνωση της οικονομίας έχεις στις υποτελείς τάξεις οδυνηρές επιπτώσεις.

Η αναπόφευκτη λοιπόν ανάγκη για παρέμβαση της κεντρικής εξουσίας για  να εξασφαλίσει τα κανάλια οικονομικής κυκλοφορίας  χωρίς να θυσιαστεί η δημόσια υγεία, αποκαλύπτει το ρόλο του ταξικού κράτους.  Οι κρίσεις μπορεί να παρέχουν πολιτικές εξουσίες που να παρακάμπτουν το νομοθετικό πλαίσιο για  να ενισχύουν ή να υπερβαίνουν τα εδραιωμένα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Αυτό εξαρτάται από τη δυναμική των λαϊκών αγώνων ή και απλώς από το φόβο για πυροδότησή τους. Η κρίση του κορωναϊού επιτρέπει να δούμε πόσο γρήγορα μπορεί να εφαρμοστούν πολιτικές που θεωρούνταν ρηξικέλευθες πριν από μερικούς μήνες,  όπως η επικύρωση των 27 υπουργών Οικονομικών της ΕΕ της  απόφασης για  αναστολή των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας από τη μια, αλλά και πώς τα αντικρουόμενα καπιταλιστικά  συμφέροντα που οδηγούν σε ναυάγιο τη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ΕΕ για την αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας, είναι  αυτά που ρυθμίζουν τη λειτουργία της.

Οι πολιτικές πολέμου και στην οικονομία και στην κοινωνική ζωή μπορεί να γίνουν θερμοκοιτίδες πολιτικής αλλαγής. Αυτό πάντα εξαρτάται από τις αντιδράσεις των εκμεταλλευομένων τάξεων σ’ αυτές τις πολιτικές.  Οι οικονομίες του πολέμου δεν αναστέλλουν την πολιτική. Αυξάνουν το διακύβευμα. Καθώς οι ευκαιρίες για ενδυνάμωση της κυρίαρχης εξουσίας και πλουτισμό αφθονούν, δημιουργούνται νέες κατανομές οφελών και επιβαρύνσεων, στις οποίες ορισμένες ομάδες ή τμήματα της κυρίαρχης τάξης  αποκτούν δύναμη και πόρους όχι μόνο υπερβολικά αλλά και εις βάρος άλλων. Εξάλλου οι βραχυπρόθεσμες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης μπορούν να προβάλλονται σαν πρόσχημα για να παραγκωνίζουν τις ερωτήσεις κατανομής από πολιτικές συζητήσεις, για παράδειγμα σχετικά με τους μισθούς. Αλλά όσο διαρκούν οι πολεμικές εξαιρέσεις, είναι η εργατική τάξη που για να εξασφαλίσει την επιβίωσή της δεν θα πρέπει να δεχτεί καμιά εξαίρεση στα δικαιώματα και στα συμφέροντα της, γιατί είναι αυτή που συνεχίζει να παράγει τον πλούτο.

Γι’ αυτό και η οργάνωση στα συνδικάτα και η στοίχιση με το ΚΚΕ στους αγώνες για υπεράσπιση της ζωής και εργασίας μας είναι πια μονόδρομος.

Πάμε για καθαρό αέρα…

Σφυροδρέπανος

30 Μαρτίου 2020. Πάμε για καθαρό αέρα…
Εκτός κι αν θεωρείται άσκοπη δραστηριότητα. Σε ποιον αριθμό να αντιστοιχεί άραγε στο 13033; Και πόση ώρα μπορεί να κρατήσει αυτός ο προαυλισμός στην πόλη σου;
Κι αν βγω από αυτήν τη φυλακή… Θα περιμένουν να συνεχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν κρατούμενος. Ήρεμος και πειθαρχημένος. Κυρίως προβλέψιμος, που σημαίνει όχι επικίνδυνος. Να εμπεδώσεις μόνος σου τι είναι άχρηστο και να το περικόψεις. Είδες μπαγάσα; Μια χαρά σου φτάνουν τελικά και τα 400 ευρώ. Ας δοκιμάσουμε τώρα με λιγότερα…
Και πώς θα φυσήξει καθαρός αέρας στα μυαλά μας, αν απαγορεύονται οι συναθροίσεις και οι μαζικές διαδικασίες; Πώς θα ξεμουδιάσουν από τις οθόνες, πώς θα πάρουν μπρος, να αρχίσουν να σκέφτονται, να λειτουργούν; Άραγε θα χρειάζεται ειδικός αριθμός και μήνυμα για τις πορείες, όταν επιστρέψουμε στην κανονικότητα; Και ποιος μας λέει ότι κανονικότητα για αυτό το σύστημα δεν είναι ο φασισμός;
Πάμε για καθαρό αέρα… Ο αέρας λέει είναι πιο καθαρός από ποτέ αυτές τις μέρες. Κι η ατμόσφαιρα καθάρισε κάπως από την… ανθρώπινη δραστηριότητα. Λες και το πρόβλημα είναι ο άνθρωπος.
Άλλο είναι αυτό που γκριζάρει τη ζωή, της αφαιρεί το χρώμα, τον ορίζοντα, την προοπτική. Όχι ο άνθρωπος, αλλά αυτό που τον κάνει να αρνείται την υπόστασή του, να σκοτώνει το ανόργανο σώμα του, τη φύση.
Πάμε για καθαρό αέρα. Όμως παντού ρουφάω βρώμικο αέρα.
Και ολοήμερη απαγόρευση κυκλοφορίας ούτε οι Γερμανοί στην Κατοχή δεν έκαναν…

Τα «δάνεια της ανεξαρτησίας» και η …ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Από iraklis3

 Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Μπορεί η χώρα και ο πλανήτης να βιώνουν την πανδημία του κορονοϊου, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η ιδεολογική πάλη σταματά (όπως γενικότερα η ταξική πάλη σε όλες τις εκφάνσεις της) . Αντίθετα η περίοδος αυτή «αξιοποιείται» για την εμπέδωση σε πλατειές λαϊκές μάζες ιδεολογημάτων όπως «εθνική ομοψυχία» «ατομική ευθύνη» κλπ. Φυσικά από το ιδεολογικό αυτό μέτωπο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και η Επανάσταση του ’21 και τα σύγχρονά μηνύματα της όχι μόνο από την Επιτροπή που έχει στηθεί για τον εορτασμό των 200 χρόνων της, αλλά και από εφημερίδες που διαχρονικά στηρίζουν το σύστημα.
Έτσι σε ολοσέλιδο άρθρο στην Κυριακάτικη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (29/3) με τίτλο «Ήταν ληστρικά τα δάνεια που λάβαμε από την Αγγλία; 1824-1825: Μύθοι και αλήθειες» επιχειρεί να ανατρέψει παγιωμένες και ιστορικά αποδεδειγμένες αλήθειες γύρω από το ζήτημα αυτό. Βασικό συμπέρασμα του άρθρου είναι ότι «τα περίφημα δάνεια της Αγγλίας δεν ήταν καθόλου ληστρικά και αυτοί που τα διαπραγματεύθηκαν δεν ήταν ούτε προδότες ούτε ανόητοι». Μάλιστα ενώ παραδέχεται ότι έγιναν «διάφορα παρατράγουδα» στη διαχείριση τους επιμένει ότι  τα δάνεια «είχαν συναφθεί με πολύ λογικού όρους». Επίσης εκτιμά ότι τα δάνεια «αποτελούσαν τις ισχυρότερες πολιτικές πράξεις επίσημης αναγνώρισης των Ελλήνων και της προοπτικής να συστήσουν στο μέλλον ανεξάρτητο κράτος (σ.σ προφανώς υπό το άρμα των δανειστών..)
Γίνεται σαφέστατη προσπάθεια να δικαιολογηθεί (μέσω της αντιστροφής της πραγματικότητας) η υπόθεση των περίφημων «δανείων της ανεξαρτησίας» και μάλιστα ανιστόρητα κάνοντας π.χ συγκρίσεις με τον δανεισμό της χώρας μας τότε και σήμερα, αλλά και με τον δανεισμό άλλων χωρών τότε, ενώ εμφανής είναι η προσπάθεια να μην δοθούν χρήσιμες λεπτομέρειες. Στηριγμένοι σε πλήθος μελετών, βιβλίων και άρθρων που έχουν γραφτεί όλα αυτά τα χρόνια και που φυσικά δεν υπήρχε ουσιαστικός αντίλογος παρουσιάζουμε ορισμένες πλευρές του ζητήματος.
Α).Η επαναστατική κυβέρνηση εξουσιοδότησε, με διάταγμα της 2ας Ιουνίου 1823, τους Ι. Ορλάνδο, Ιωάννη Ζαΐμη και Αν. Λουριώτη να κάνουν τις διαπραγματεύσεις για τη σύναψη δανείου. Στο μεταξύ, όμως, τα ελληνικά οικονομικά είχαν εξαθλιωθεί και είχε ξεσπάσει ο πρώτος εμφύλιος πόλεμος, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν 8 μήνες να φτάσουν στο Λονδίνο οι Ελληνες διαπραγματευτές .Η καθυστέρηση αυτή είχε θετικά αποτελέσματα διότι στην Αγγλία είχε αρχίσει ένας κερδοσκοπικός πυρετός που ευνοούσε τις επενδύσεις σε επισφαλείς επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τον δανεισμό σε μη επισήμως αναγνωρισμένα κράτη, όπως ήταν τότε η Βραζιλία, η Χιλή, η Κολομβία κ.ά.
Ετσι, μόλις 25 ημέρες μετά την άφιξη των Ελλήνων πληρεξουσίων στην αγγλική πρωτεύουσα, στις 21 Φεβρουαρίου 1824, το πρώτο δάνειο του ελληνικού κράτους ήταν γεγονός, μέσα σε κλίμα κερδοσκοπικού ενθουσιασμού υπέρ της ελληνικής υπόθεσης.
Οι όροι του δανείου ήταν σύμφωνοι με τις οδηγίες που είχε δώσει ο Μαυροκορδάτος. Και συγκεκριμένα:
1) Το κεφάλαιο ορίστηκε σε 800.000 λίρες «ήτοι το αρχικώς ορισθέν κεφάλαιον».
2) Η αποπληρωμή ορίστηκε σε περίοδο 36 ετών, με χρεολυτική απόσβεση 1% (ζητούνταν 10 – 20 χρόνια).
3) Ο τόκος ορίστηκε στο 5% (υπολογιζόταν στο 6-8%).
4) Το δάνειο εκδόθηκε στο 59% της ονομαστικής αξίας, όπως περίπου προέβλεπε η κυβέρνηση.
Ωστόσο, υποθηκεύονταν όλα τα δημόσια έσοδα και τα εθνικά κτήματα.
Σε απόλυτους αριθμούς, ενώ το δάνειο ήταν ύψους 800.000 λιρών, το πραγματικά δανεισθέν ποσόν ανήλθε σε 472.000 λίρες. Απ’ αυτό το ποσόν αφαιρέθηκαν τόκοι δύο ετών και άλλα έξοδα και το πραγματικό κεφάλαιο που εκταμιεύτηκε ήταν 348.800 λίρες.
Τελικά, στην κυβέρνηση έφτασαν, μέσω των τραπεζών Λογοθέτη και Βαρφ της Ζακύνθου, 308.000 λίρες σε μετρητά. Επίσης, έφτασαν πολεμοφόδια αξίας 11.900 λιρών, ενώ στο Λονδίνο απέμεινε ένα ποσόν 28.100 λιρών.
Η πραγματική τιμή του δανείου ήταν 454.700 λίρες αφού εκδόθηκε στο 59% της οικονομικής τιμής του. Έτσι όποιος επενδυτής αγόραζε μια μετοχή 100 λιρών έδινε γι’ αυτή μόνο 59. Ο ετήσιος όμως τόκος (5%) ορίστηκε πάνω στην ονομαστική του αξία. Με απλά λόγια σχεδόν ο τόκος διπλασιάστηκε. Για την απόσβεσή του δόθηκε διορία 36 ετών. Εγγύηση ήταν «τα εθνικά κτήματα». Ίσχυε αναδρομικά από τον Ιανουάριο του 1824, και ήταν πληρωτέος στο Λονδίνο κατά εξάμηνο. Οι τόκοι ορίστηκαν σε 8000 λίρες το χρόνο, δηλαδή το 1% και ως εγγύηση για την καταβολή τους έμπαιναν όλα τα δημόσια έσοδα. Το δάνειο θα δινόταν σε αγγλικές λίρες και ισπανικά δίστηλα σε καταθέσεις σε αγγλική τράπεζα της Ζακύνθου. Ως επίτροποι του δανείου ορίστηκαν ο Λ. Κουντουριώτης, ο Λόρδος Βύρων και ο συνταγματάρχης Λ. Στάνχοπ8. Και η αποστολή του θα γινόταν σε περιοδικές δόσεις και με αγγλικά πλοία.
Θα μεσολαβήσουν άπειρες όσες ίντριγκες οικονομικές και πολιτικές μέχρι να φτάσουν στην προσωρινή διοίκηση μόνο 298.700 λίρες. Κι αυτό γιατί παρακρατήθηκαν οι τόκοι και τα χρεολύσια δυο χρόνων. Κάπου 3% παρακρατήθηκε από τους τοκογλύφους υπό μορφή μεσιτείας, 1,5% για ασφάλιστρα, διάφορα άλλα ποσά για έξοδα και άλλες απίθανες δαπάνες. Όπως ας πούμε για προμήθεια πληρωμής των τόκων 3.200 λίρες!! Μια σπουδαία λεπτομέρεια: η ελληνική αντιπροσωπία πήρε για προσωπικά της έξοδα το μυθώδες ποσό των 5.046 λιρών. Τόσο μεγάλοι πατριώτες αποδείχτηκαν!!
Δυστυχώς, όμως, και αυτό το μεγάλο ποσόν (308.000 λίρες) αλλά και σχεδόν όλα τα χρήματα του δεύτερου δανείου που έφτασαν στην Ελλάδα, «αφιερώθησαν όχι εις τον υπέρ ελευθερίας, αλλ’ εις τον υπέρ ηγεμονίας και πρωτείων αγώνα, εχρησίμευσαν δε μόνον όπως περατωθώσιν οι εμφύλιοι πόλεμοι, ους αυτά ταύτα τα δάνεια κατά μέγα μέρος προεκάλεσαν».
Πριν καλά καλά φτάσουν τα (όποια) χρήματα του πρώτου δανείου στην ελληνική κυβέρνηση, με τον φόβο της επίθεσης του αιγυπτιακού στόλου, αποφασίστηκε, στις 27 Μαρτίου 1824, η λήψη ενός δεύτερου, μεγαλύτερου δανείου.
Για τις νέες διαπραγματεύσεις εξουσιοδοτήθηκαν, ξανά, οι Ορλάνδος, Λουριώτης και Ζαΐμης, αλλά ο τελευταίος γρήγορα ανακλήθηκε, επειδή οι συγγενείς του ανήκαν στην αντίθετη πλευρά από την κυβερνητική. Ετσι, οι δυο πρώτοι ανέλαβαν τον χειρισμό της υπόθεσης και κατέληξαν σε συμφωνία με τον τραπεζικό οίκο των αδελφών Ρικάρντο στο Λονδίνο για την έκδοση ενός ομολογιακού δανείου ονομαστικού κεφαλαίου δυο εκατομμυρίων λιρών, διαιρεμένο σε 200.000 ομολογίες, αξίας 100 λιρών η κάθε μία.
Τα ομόλογα αυτά εκδίδονταν στο 55,5% της ονομαστικής αξίας τους, δηλαδή απέφεραν καθαρά 1.100.000 λίρες. Από αυτά τα χρήματα η τράπεζα παρακράτησε τους τόκους δυο ετών, χρεολύσια και άλλα έξοδα, συνολικού ύψους 284.000 λιρών.
Ετσι, το καθαρό εκταμιευόμενο ποσόν ήταν μόνο 816.000 λίρες.
Η «έξοδος στις αγορές», όπως θα λέγαμε με σημερινούς όρους, στέφθηκε με επιτυχία καθώς α) εξασφαλίζονταν οι τόκοι δύο ετών, β) παρέμενε σταθερή η αξία των ομολόγων του πρώτου δανείου και γ) συνεχιζόταν η κερδοσκοπική έξαψη στο Λονδίνο.
«Δυστυχώς η λαμπρά αύτη επιτυχία έμελλε να καταλήξη εις αθλίαν καταστροφήν», σημειώνει ο Ανδρεάδης και φαίνεται ότι σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν ο Σπετσιώτης καραβοκύρης Ορλάνδος και ο Γιαννιώτης πολιτικός Λουριώτης, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για υπέρμετρες σπατάλες κατά την παραμονή τους στο Λονδίνο και επί Οθωνα έγινε προσημείωση της περιουσίας τους.
Ειδικότερα, η Γ’ Εθνοσυνέλευση στη συνεδρίασή της, στις 3 Μαΐου 1827, αξίωνε να ζητηθεί λόγος από τον Ορλάνδο για 16.050 λίρες και από τον Λουριώτη για 4.552 λίρες.
Οι κινήσεις των δυο εκπροσώπων στο Λονδίνο είναι αμφιλεγόμενες. Κάποιοι ιστορικοί τούς μέμφονται ότι είχαν αποκλείσει από τη διαδικασία το «φιλελληνικό κομιτάτο», ενώ από άλλες πηγές προκύπτει ότι βρίσκονταν σε συνεργασία με ορισμένους «φιλέλληνες» κερδοσκόπους.
Το βέβαιο είναι ότι συνεργάστηκαν με μια τετραμελή ομάδα, που αργότερα η εφημερίδα Times του Λονδίνου, γράφοντας αλλεπάλληλα δημοσιεύματα για το «σκάνδαλο των ελληνικών δανείων», χαρακτήρισε ως «τετραρχία».
Η «τετραρχία» αποτελούνταν από την τράπεζα Ρικάρντο και τους Ελις (Ellice), Χομπχάους (Hobhouse) και Μπαρντέτ (Burdett), οι οποίοι διαχειρίστηκαν κατά βούληση τα χρήματα, χωρίς να δίνουν λόγο στους Ελληνες αντιπροσώπους, οι οποίοι προφανώς είχαν πλήρη άγνοια των συνθηκών των αγορών και δεν μπορούσαν να αντισταθούν στα τεχνάσματα των δαιμόνιων τραπεζιτών.
Οπως και να έχει, οι Λουριώτης και Ορλάνδος είχαν να διαχειριστούν ένα πολύ μεγάλο ποσόν, περίπου 1.150.800 λίρες, ιδιαίτερα σημαντικό για ένα κράτος μη αναγνωρισμένο, που καθημερινά κινδύνευε να εξαφανιστεί…
Β) Το δεύτερο δάνειο έγινε με όρους πολύ χειρότερους από το πρώτο, αφού όλη σχεδόν η τότε Ελλάδα ήταν υποθηκευμένη. Το ονομαστικό κεφάλαιο ήταν 2 εκ. λίρες και διαιρέθηκε σε 2000.000 ομολογίες που η καθεμία ισοδυναμούσε με 100 λίρες. Η πραγματική αξία ορίστηκε στο 55,5%. Αφού τραπεζίτες, τοκογλύφοι και όλοι οι υπόλοιποι εξαντλήσανε τις απαιτήσεις ( έφτασαν στο ποσό των 284400!) απέμεινε για την Ελλάδα το ποσό των 826.000 λιρών.Το δάνειο αναλάβανε οι ίδιοι οι δανειστές να το διαχειριστούν! Να ξαναβάλουν δηλαδή το κεφάλαιο με ληστρικές αξιώσεις στην τσέπη τους. Δανειστές αυτή τη φορά ήταν οι εβραίοι τραπεζίτες αδελφοί Ρικάρντο. Και εδώ αρχίζουν τα κωμικοτραγικά. Ένα κονδύλι 496.000 θα κατευθυνθεί με διάφορες προφάσεις στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου, ενώ κάπου 392.000 για στρατιωτικές δαπάνες εκτός Ελλάδος! Για τις πρώτες «επενδύσεις» ένα μόνο παράδειγμα. Έριξαν τις ομολογίες του πρώτου δανείου στο 15-22%. Ύστερα …για να μην κλονιστεί η πίστη της Ελλάδος τις αγόρασαν με λεφτά του δεύτερου δανείου σε τριπλάσια τιμή από την τρέχουσα αξία τους. Όσο και αν οι τόκοι, οι προμήθειες ήταν μια καθαρή αισχροκέρδεια και οι όροι του δανείου αβάσταχτοι, αυτό ξεπερνούσε τα όρια της καταλήστευσης της εθνικής περιουσίας. «Η ελληνική υπόθεση προδόθηκε στην Αγγλία», θα γράψουν, τότε, οι ΤΑΙΜΣ του Λονδίνου.
Το ποσόν προερχόταν από τα χρήματα του δεύτερου δανείου (1.100.000 λίρες), το υπόλοιπο του πρώτου δανείου (18.100 λίρες), τα χρήματα εράνου στην Καλκούτα των Ινδιών (2.200 λίρες) και τόκους εξαγορασθεισών ομολογιών του α’ και του β’ δανείου (10.500 λίρες).
Τα χρήματα συνοπτικά κατανεμήθηκαν ως εξής:
1) Σχεδόν το μισό του διαθέσιμου ποσού, δηλαδή 496.220 λίρες, διατέθηκε στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου για διάφορα έξοδα αλλά και κερδοσκοπικά παιχνίδια της «τετραρχίας».
2) Σε αυτά που έφτασαν στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης ή χρησίμευσαν για την πληρωμή συναλλαγών της και ανήλθαν σε 232.888 λίρες.
3) Για στρατιωτικές και ναυτικές προπαρασκευές στην Αγγλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες 392.600 λίρες. Ομως, «εκ των χρημάτων τούτων ουδεμίαν σχεδόν ωφέλειαν ηρύσθη η Ελλάς».
Σε αυτή την ενότητα θα πρέπει να αναφερθούν τα εξής άκρως αποκαλυπτικά στοιχεία:
α) Ενα κονδύλι 57.000 λιρών διατέθηκε για την προμήθεια όπλων και πολεμοφοδίων. Ενα άλλο κονδύλι 20.000 διατέθηκε για κανόνια τόσο για τα φρούρια όσο και για πλοία, τα οποία, όμως, δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα!
β) Κονδύλι 113.000 λιρών διατέθηκε για τη ναυπήγηση έξι ατμοκίνητων πολεμικών πλοίων. Οι ιστορικοί σημειώνουν ότι εάν αγοράζονταν έτοιμα πλοία θα ήταν πολύ φθηνότερα και θα διατίθεντο άμεσα στην ενίσχυση του στόλου.Η παραγγελία έγινε στον Αγγλο ναυπηγό Γκαλογουέι (Galloway), του οποίου ο γιος εργαζόταν κοντά στον Τούρκο σουλτάνο και με διάφορες προφάσεις καθυστερούσε την κατασκευή, η οποία έπρεπε να ολοκληρωθεί σε 4 ή 5 μήνες. Ωστόσο, ο… φιλέλληνας Ελις, μέλος της «τετραρχίας», δεν είχε προβλέψει καμία ρήτρα σε βάρος του ναυπηγού. Ετσι, έπειτα από πολλές αναβολές παραδόθηκε, με καθυστέρηση ενός χρόνου, τον Σεπτέμβριο του 1926, ένα πλοίο, το «Καρτερία», που έφτασε στην Ελλάδα σε πολύ κακή κατάσταση και πρόσφερε ελάχιστα.
Τον Απρίλιο του 1826, αναλαµβάνοντας η κυβέρνηση του Α. Ζαΐµη, στο ταµείο υπήρχαν µόνο 16 γρόσια, ούτε µία λίρα (Τάσος Μ. Ηλιαδάκης, εφηµερίδα Πατρίς, 3.11.2009). Αυτή ήταν και η πρώτη στην ουσία πτώχευση στην Ιστορία του ελληνικού κράτους, πριν καν αυτό συγκροτηθεί. Εντούτοις, την ίδια περίοδο, πολλές οικογένειες γαιοκτηµόνων και εµπόρων διέθεταν τεράστιες περιουσίες για τα δεδοµένα της εποχής, µε τις οποίες θα µπορούσε να χρηµατοδοτηθεί ο εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας χωρίς να υποθηκευτεί στις επιδιώξεις των ξένων. Αντ’ αυτού, µέσω των δανείων οι «ευεργέτες» πολλαπλασίασαν τις πε-ριουσίες τους, ενώ πολλά εκατοµµύρια από αυτά πήγαν στις οχτώ µεγαλύτερες οικογένειες πλοιοκτητών ως «αποζηµίωση» για τη συµµετοχή των πλοίων τους στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα.
Γ), Ενδιαφέρον παρουσιάζουν το τι γράφτηκε για το όλο ζήτημα από διάφορους μελετητές:
– Ο Μ. Οικονόμου στα «Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας» περιγράφει ως εξής την κατάσταση καθώς έφταναν οι δόσεις των δανείων: «Κατά την παροιμίαν εν ταύτη τη εποχή και το σκυλί δεν εγνώριζε τον αφέντη του, συγγενείς τους συγγενείς τους συγγενείς, φίλοι τους φίλους, αδελφοί τους αδελφούς, γονείς τα τέκνα και ταύτα τους γονείς παρήτουν επί μόνη τη προσδοκία του χρυσού. Εκοιμάτο τις εν μέσω πολλών φίλων και εξυπνών ευρισκόμενος εν μέσω εχθρών ή έρημος. Τόσο μεγάλη η του χρυσού προσδοκώμενη δύναμις».
– Ο Αδαμάντιος Κοραής με γράμμα του από το Παρίσι προς τον Γ. Κουντουριώτη σχολιάζει την πρώτη δανειακή συνομολόγηση με τούτα τα λόγια: «Το δάνειον το γενόμενον από το Αγγλικόν Έθνος, δεν πρέπει να στοχάζεσθε πολλά μεγάλην ευεργεσίαν. Και εις αυτόν τον διάβολον ήθελαν μετά χαράς δανείσουν αργύρια, αν ο διάβολος είχε να τους ασφαλίσει με ενέχυρα»
– Ο ιστορικός Δ. Φωτιάδης κρίνοντας τα δυο πρώτα δάνεια σημειώνει: «Οι οικονομικές αλυσίδες, όπου από αυτές ποτέ δεν γλιτώσαμε, είχαμε δέσει τον τόπο μας πριν ακόμη αποκτήσει τη λευτεριά του. Και όμως η Βουλή της κυβέρνησης Κουντουριώτη δέχτηκε με μεγάλες εκδηλώσεις χαράς την είδηση της συνομολόγησης του δανείου, όπως της χάριζε τη βεβαιότητα ότι θα κέρδιζε τον εμφύλιο σπαραγμό. Σωστά ειπώθηκε πως με την προοπτική της διανομής του πρώτου δανείου τερματίστηκε ο πρώτος εμφύλιος και με την προοπτική του δευτέρου αρχίζει ο δεύτερος. Όταν πήρε τέλος και ο δεύτερος εμφύλιος κι έπεσε το Μεσολόγγι και παραιτήθηκε ο Κουντουριώτης και σχηματίστηκε η κυβέρνηση Ζαΐμη βρέθηκαν στο ταμείο του κράτους όλα και όλα 60 γρόσια!»
– Ο ακαδημαϊκός Αγγ. Αγγελόπουλος που έχει ασχοληθεί με το θέμα των δύο πρώτων δανείων εκτιμώντας συνολικά την κατάσταση γράφει: «Η Ελλάς εισέπραξε τελικώς μόνον 540.000 λίρες, ήτοι μόνον το 20% του αρχικού κεφαλαίου. Το υπόλοιπον εσπαταλήθη υπό του εν Αγγλία ομίλου του αναλαβόντος την χρησιμοποίησιν του δανείου, δια την καταβολήν των προμηθειών, δια την παρακράτησιν τόκων, δια την εξαγοράν ομολογιών προς δήθεν συγκράτησιν της χρηματιστηριακής αξίας και δια την παραγγελίαν έξι ατμοπλοίων, τα οποία πάντα πλην ενός κατεποντίσθησαν ή εξόκειλαν καθ’ οδόν και δυο φρεγατών εξ ων παρελήφθη μόνο η μία και αυτή εις αθλίαν κατάστασιν».
– Ο Νίκος Μπελογιάννης στη μελέτη του «Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα» διαπιστώνει: « Ο επίλογος αυτής της θλιβερής ιστορίας είναι ότι τις 2.800.000 λίρες στην ουσία τις χρωστάμε ως σήμερα (το βιβλίο γράφτηκε λίγο μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς), παρόλο που πληρώνουμε για δαύτες αμέτρητα ποσά… Να προσθέσουμε μόνο ότι από το 1827 και ύστερα οι ξένοι δανειστές δεν είσπραξαν τόκους και χρεολύσια και η Ελλάδα κηρύχτηκε σε κατάσταση πτώχευσης. Από τότε αρχίζει – μαζί με άλλες αιτίες η επέμβαση των ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας μας και έτσι τα δάνεια αυτά που ονομάστηκαν – για ειρωνεία – δάνεια της ανεξαρτησίας αποτελέσανε τον πρόλογο της οικονομικής υποδούλωσης της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο…»

Ομηροι... Η Γερμανία, με την επιχειρηματική δράση σε Υγεία - Φάρμακο και τη σπατάλη τεράστιων ποσών και ανθρώπινων πόρων, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του παρασιτισμού του καπιταλιστικού συστήματος, ακριβώς επειδή επιβεβαιώνεται ότι κριτήριο για τη λειτουργία όλων των σφαιρών της κοινωνικής ζωής, σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες, είναι το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων. Ετσι, υποτιμούνται οι λαϊκές ανάγκες. Κι αυτό ισχύει ακόμα και για πολύ ισχυρές οικονομίες και χώρες, που δεν έζησαν με τον ίδιο τρόπο την καπιταλιστική οικονομική κρίση, ή δεν μπήκαν σε πρόγραμμα, μνημόνια κ.λπ. Ετσι, στη Γερμανία, ακόμη και μέσα στην «καρδιά» της πανδημίας, με την επίκληση της ατομικής ευθύνης και τις υποδείξεις για απομόνωση να παίρνουν δραματικούς τόνους, η βασική έγνοια του κρατικού μηχανισμού είναι η «βιωσιμότητα» και τα κέρδη των επιχειρήσεων της Υγείας, συνολικά των επιχειρηματικών ομίλων. Τα νοσοκομεία στη Γερμανία (εκκλησιαστικά, πανεπιστημιακά, αυτά που ανήκουν σε κάποιον φορέα, επιχειρηματικών ομίλων) λειτουργούν όλα με επιχειρηματικά κριτήρια και δικά τους έσοδα, είτε από τα ασφαλιστικά ταμεία είτε με απευθείας πληρωμές, και δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος. Ετσι, η πανδημία του κορονοϊού προκάλεσε το εξής «πρόβλημα»: Οι διευθυντές των νοσοκομείων παραπονιούνται ότι εξαιτίας της πανδημίας πολλά νοσοκομεία αναγκάστηκαν να ακυρώσουν καλοπληρωμένες χειρουργικές επεμβάσεις, ενώ ασθενείς - πελάτες απομακρύνονται από Κέντρα Αποκατάστασης, τα οποία μετατρέπονται σε εφεδρικά νοσοκομεία για τον κορονοϊό. Χάνονται - λένε - τα συνήθη έσοδα, ενώ αυξάνονται τα έξοδα. Κάποιες κλινικές, για να γλιτώσουν μέρος του εργατικού «κόστους», στέλνουν το προσωπικό - εν μέσω πανδημίας, με τα κρούσματα να αυξάνονται κατά χιλιάδες τη μέρα - σε εκ περιτροπής εργασία! *** Ετσι, δεκάδες δισ. ευρώ θα δοθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό ως κίνητρα και στήριξη των νοσοκομείων - επιχειρήσεων που θα μπουν στη μάχη κατά του κορονοϊού. Σε ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν για όλους σύστημα Υγείας, οι κρατικές δαπάνες θα κατευθύνονταν στη στελέχωση των μονάδων Υγείας με προσωπικό και ιατρικό εξοπλισμό, στην ενίσχυσή τους κ.λπ. Το γερμανικό υπουργείο Υγείας ανακοίνωσε τη Δευτέρα ότι οι κλινικές θα πάρουν 560 ευρώ για κάθε μέρα νοσηλείας που χάθηκε επειδή ακυρώθηκαν προγραμματισμένες επεμβάσεις! Επιπλέον, προβλέπεται μπόνους 50.000 ευρώ ανά κρεβάτι ΜΕΘ που θα δημιουργούν οι κλινικές - αντί για 30.000 ευρώ στο αρχικό σχέδιο - στην «εθνική» προσπάθεια να διπλασιαστούν τα κρεβάτια ΜΕΘ της χώρας σε τουλάχιστον 56.000. Η ημερήσια τιμή νοσηλείας ορίστηκε στα 185 ευρώ. Σύμφωνα με τον όμιλο «Helios», τη μεγαλύτερη αλυσίδα ιδιωτικών κλινικών στη Γερμανία, θα μπορούσε να «παρέχει» 900 κρεβάτια ΜΕΘ και να μετατρέψει άλλα 600 σε κρεβάτια ΜΕΘ. Τη νύφη, όπως και να 'χει, θα την πληρώσει ο γερμανικός λαός, μέσω της τσουχτερής φορολογίας του και των υψηλών ασφαλιστικών εισφορών που «ταΐζουν» τα επιχειρηματικά κέρδη. Η αγωνία των ασθενών και των οικογενειών τους είναι «χρυσός» για τα νοσοκομεία - επιχειρήσεις. Πολλά νοσοκομεία στη Γερμανία έχουν αγοράσει συσκευές μηχανικής αναπνευστικής υποστήριξης ECMO τα τελευταία χρόνια, επειδή η ιατρική αυτή πράξη είναι πολύ καλά αμειβόμενη από τις ασφαλιστικές εταιρείες Υγείας. Οι κλινικές πληρώνονται περίπου 8.000 ευρώ για μία μέρα θεραπείας με ECMO. Για το λόγο ότι ήταν κερδοφόρα δραστηριότητα για τα νοσοκομεία, οι ασθενείς έμπαιναν στην εντατική πάρα πολύ συχνά και έμεναν στις κλίνες για μεγάλο διάστημα. *** Από την άλλη, εκατοντάδες νοσοκομεία της χώρας έχουν βάλει λουκέτο τις τελευταίες δεκαετίες, επειδή στο πλαίσιο της «αυτοχρηματοδότησης» με όρους αγοράς, ορισμένα δεν συμφέρει να λειτουργούν και ο αριθμός τους μειώνεται σταθερά. Το διάστημα 1991 - 2017 ο αριθμός των νοσοκομείων στη Γερμανία μειώθηκε από 2.411 σε 1.942 - σχεδόν 1 στα 5 έκλεισε. Ο αριθμός των διαθέσιμων κλινών μειώθηκε κατά 25% την ίδια περίοδο. Στο μεταξύ, οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι στα υπάρχοντα νοσοκομεία υπάρχει έλλειψη προσωπικού όλων των ειδικοτήτων. Στις αρχές του 2020 εκτιμάται ότι έλειπαν 17.000 βοηθητικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Σε σειρά νοσοκομείων υπάρχει ήδη έλλειψη γιατρών και συζητείται η καταστρατήγηση του μέτρου της 14ήμερης καραντίνας των υγειονομικών (π.χ. Ααχεν, Σαριτέ, Βόννη, Μόναχο), με κίνδυνο την παραπέρα εξάπλωση του κορονοϊού μεταξύ των εργαζομένων στα νοσοκομεία και στην κοινότητα. Ταυτόχρονα, η χρόνια έλλειψη υγειονομικού προσωπικού είναι το μεγάλο πρόβλημα και για τη στελέχωση των ΜΕΘ. Οπως αναφέρει το περιοδικό «Der Spiegel», «το 2017 παρέμεναν κλειστά κρεβάτια στο 76% των ΜΕΘ της χώρας». Να λοιπόν πώς οι επιχειρηματικοί όμιλοι σε Υγεία - Φάρμακο για τα κέρδη τους κρατούν ομήρους ολόκληρους λαούς! Σε μια οικονομία όμως με κοινωνικοποιημένα όλα τα μέσα παραγωγής, με αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας για όλους και με έμφαση στην Πρόληψη, χωρίς καμία επιχειρηματική δραστηριότητα σε Υγεία - Πρόνοια, όλα τα σφυριά θα βαρούσαν μαζί και σε συνθήκες πανδημίας, από την ΠΦΥ στις γειτονιές έως τα νοσοκομεία και τις ΜΕΘ, με μόνη έγνοια την προστασία της ανθρώπινης υγείας και ζωής, τις ανάγκες δηλαδή των πολλών, και όχι τα κέρδη των λίγων.

Ομήρου...

Η Γερμανία, με την επιχειρηματική δράση σε Υγεία - Φάρμακο και τη σπατάλη τεράστιων ποσών και ανθρώπινων πόρων, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του παρασιτισμού του καπιταλιστικού συστήματος, ακριβώς επειδή επιβεβαιώνεται ότι κριτήριο για τη λειτουργία όλων των σφαιρών της κοινωνικής ζωής, σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες, είναι το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων. Ετσι, υποτιμούνται οι λαϊκές ανάγκες.
Κι αυτό ισχύει ακόμα και για πολύ ισχυρές οικονομίες και χώρες, που δεν έζησαν με τον ίδιο τρόπο την καπιταλιστική οικονομική κρίση, ή δεν μπήκαν σε πρόγραμμα, μνημόνια κ.λπ. Ετσι, στη Γερμανία, ακόμη και μέσα στην «καρδιά» της πανδημίας, με την επίκληση της ατομικής ευθύνης και τις υποδείξεις για απομόνωση να παίρνουν δραματικούς τόνους, η βασική έγνοια του κρατικού μηχανισμού είναι η «βιωσιμότητα» και τα κέρδη των επιχειρήσεων της Υγείας, συνολικά των επιχειρηματικών ομίλων.
Τα νοσοκομεία στη Γερμανία (εκκλησιαστικά, πανεπιστημιακά, αυτά που ανήκουν σε κάποιον φορέα, επιχειρηματικών ομίλων) λειτουργούν όλα με επιχειρηματικά κριτήρια και δικά τους έσοδα, είτε από τα ασφαλιστικά ταμεία είτε με απευθείας πληρωμές, και δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος.
Ετσι, η πανδημία του κορονοϊού προκάλεσε το εξής «πρόβλημα»: Οι διευθυντές των νοσοκομείων παραπονιούνται ότι εξαιτίας της πανδημίας πολλά νοσοκομεία αναγκάστηκαν να ακυρώσουν καλοπληρωμένες χειρουργικές επεμβάσεις, ενώ ασθενείς - πελάτες απομακρύνονται από Κέντρα Αποκατάστασης, τα οποία μετατρέπονται σε εφεδρικά νοσοκομεία για τον κορονοϊό. Χάνονται - λένε - τα συνήθη έσοδα, ενώ αυξάνονται τα έξοδα. Κάποιες κλινικές, για να γλιτώσουν μέρος του εργατικού «κόστους», στέλνουν το προσωπικό - εν μέσω πανδημίας, με τα κρούσματα να αυξάνονται κατά χιλιάδες τη μέρα - σε εκ περιτροπής εργασία!

***

Ετσι, δεκάδες δισ. ευρώ θα δοθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό ως κίνητρα και στήριξη των νοσοκομείων - επιχειρήσεων που θα μπουν στη μάχη κατά του κορονοϊού. Σε ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν για όλους σύστημα Υγείας, οι κρατικές δαπάνες θα κατευθύνονταν στη στελέχωση των μονάδων Υγείας με προσωπικό και ιατρικό εξοπλισμό, στην ενίσχυσή τους κ.λπ.
Το γερμανικό υπουργείο Υγείας ανακοίνωσε τη Δευτέρα ότι οι κλινικές θα πάρουν 560 ευρώ για κάθε μέρα νοσηλείας που χάθηκε επειδή ακυρώθηκαν προγραμματισμένες επεμβάσεις! Επιπλέον, προβλέπεται μπόνους 50.000 ευρώ ανά κρεβάτι ΜΕΘ που θα δημιουργούν οι κλινικές - αντί για 30.000 ευρώ στο αρχικό σχέδιο - στην «εθνική» προσπάθεια να διπλασιαστούν τα κρεβάτια ΜΕΘ της χώρας σε τουλάχιστον 56.000. Η ημερήσια τιμή νοσηλείας ορίστηκε στα 185 ευρώ.
Σύμφωνα με τον όμιλο «Helios», τη μεγαλύτερη αλυσίδα ιδιωτικών κλινικών στη Γερμανία, θα μπορούσε να «παρέχει» 900 κρεβάτια ΜΕΘ και να μετατρέψει άλλα 600 σε κρεβάτια ΜΕΘ. Τη νύφη, όπως και να 'χει, θα την πληρώσει ο γερμανικός λαός, μέσω της τσουχτερής φορολογίας του και των υψηλών ασφαλιστικών εισφορών που «ταΐζουν» τα επιχειρηματικά κέρδη.
Η αγωνία των ασθενών και των οικογενειών τους είναι «χρυσός» για τα νοσοκομεία - επιχειρήσεις. Πολλά νοσοκομεία στη Γερμανία έχουν αγοράσει συσκευές μηχανικής αναπνευστικής υποστήριξης ECMO τα τελευταία χρόνια, επειδή η ιατρική αυτή πράξη είναι πολύ καλά αμειβόμενη από τις ασφαλιστικές εταιρείες Υγείας. Οι κλινικές πληρώνονται περίπου 8.000 ευρώ για μία μέρα θεραπείας με ECMO. Για το λόγο ότι ήταν κερδοφόρα δραστηριότητα για τα νοσοκομεία, οι ασθενείς έμπαιναν στην εντατική πάρα πολύ συχνά και έμεναν στις κλίνες για μεγάλο διάστημα.

***

Από την άλλη, εκατοντάδες νοσοκομεία της χώρας έχουν βάλει λουκέτο τις τελευταίες δεκαετίες, επειδή στο πλαίσιο της «αυτοχρηματοδότησης» με όρους αγοράς, ορισμένα δεν συμφέρει να λειτουργούν και ο αριθμός τους μειώνεται σταθερά. Το διάστημα 1991 - 2017 ο αριθμός των νοσοκομείων στη Γερμανία μειώθηκε από 2.411 σε 1.942 - σχεδόν 1 στα 5 έκλεισε. Ο αριθμός των διαθέσιμων κλινών μειώθηκε κατά 25% την ίδια περίοδο.
Στο μεταξύ, οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι στα υπάρχοντα νοσοκομεία υπάρχει έλλειψη προσωπικού όλων των ειδικοτήτων. Στις αρχές του 2020 εκτιμάται ότι έλειπαν 17.000 βοηθητικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Σε σειρά νοσοκομείων υπάρχει ήδη έλλειψη γιατρών και συζητείται η καταστρατήγηση του μέτρου της 14ήμερης καραντίνας των υγειονομικών (π.χ. Ααχεν, Σαριτέ, Βόννη, Μόναχο), με κίνδυνο την παραπέρα εξάπλωση του κορονοϊού μεταξύ των εργαζομένων στα νοσοκομεία και στην κοινότητα.
Ταυτόχρονα, η χρόνια έλλειψη υγειονομικού προσωπικού είναι το μεγάλο πρόβλημα και για τη στελέχωση των ΜΕΘ. Οπως αναφέρει το περιοδικό «Der Spiegel», «το 2017 παρέμεναν κλειστά κρεβάτια στο 76% των ΜΕΘ της χώρας».
Να λοιπόν πώς οι επιχειρηματικοί όμιλοι σε Υγεία - Φάρμακο για τα κέρδη τους κρατούν ομήρους ολόκληρους λαούς! Σε μια οικονομία όμως με κοινωνικοποιημένα όλα τα μέσα παραγωγής, με αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας για όλους και με έμφαση στην Πρόληψη, χωρίς καμία επιχειρηματική δραστηριότητα σε Υγεία - Πρόνοια, όλα τα σφυριά θα βαρούσαν μαζί και σε συνθήκες πανδημίας, από την ΠΦΥ στις γειτονιές έως τα νοσοκομεία και τις ΜΕΘ, με μόνη έγνοια την προστασία της ανθρώπινης υγείας και ζωής, τις ανάγκες δηλαδή των πολλών, και όχι τα κέρδη των λίγων.

Καταλύτης ανταγωνισμών

Τα «απογοητευτικά» - κατά τα αστικά επιτελεία - αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ την περασμένη Πέμπτη, για τους τρόπους θωράκισης των καπιταλιστικών οικονομιών από την πανδημία, τα «μαχαίρια» που ξαναβγήκαν στο τραπέζι, αποκαλύπτουν πόση αξία πρέπει να δίνει ο λαός στα παραμύθια περί «αλληλεγγύης» από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Στα μεταξύ τους παζάρια η «τράπουλα» είναι από τα πριν σημαδεμένη ενάντια στο λαό. Γι' αυτό και η τωρινή αντιπαράθεση ανάμεσα στους υπέρμαχους του «ευρωομολόγου» και τους θιασώτες των «πιστοληπτικών γραμμών» καμιά σχέση δεν έχει με τα δικά του συμφέροντα, αφού όλοι τους έχουν «κοινό παρονομαστή» την ολομέτωπη επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, το φόρτωμα των «σπασμένων» στις πλάτες του.
Η πραγματικότητα «φωνάζει» άλλωστε πως ο καβγάς δεν αφορά το ζήτημα των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά βρίσκεται ήδη «στην επόμενη μέρα», στην προσπάθεια θωράκισης των επιχειρηματικών ομίλων της κάθε πλευράς από τις συνέπειες της επερχόμενης καπιταλιστικής ύφεσης και κρίσης.
Αυτής της καπιταλιστικής ύφεσης και κρίσης που η πανδημία - λειτουργώντας ως θρυαλλίδα - κάνει ακόμα πιο ορατή, αλλά που έβλεπαν στο «ραντάρ» τους να έρχεται εδώ και καιρό τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, ως αποτέλεσμα των «αγιάτρευτων» αντιθέσεων του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Πάνω σε αυτό το έδαφος, η πανδημία και η αντιμετώπισή της δεν αποτελούν κάποιον υποτιθέμενο «κοινό τόπο» για τους καπιταλιστές, ούτε σημαίνουν κάποιου είδους «διάλειμμα» για τους ανταγωνισμούς τους. Αντίθετα, γίνονται στοιχείο του αδυσώπητου ανταγωνισμού ιμπεριαλιστικών κέντρων και επιχειρηματικών ομίλων, οξύνουν παραπέρα και δίνουν «νέα ορμή» στις σφοδρές αντιπαραθέσεις.
Οι εξελίξεις των τελευταίων βδομάδων μιλάνε από μόνες τους: Ο «πόλεμος δηλώσεων» των προηγούμενων βδομάδων ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα για το ποιος ευθύνεται για τη διασπορά του ιού, οι «ιστορικά πρωτόγνωρες» κρατικές ενισχύσεις ένθεν κακείθεν για τη θωράκιση των ομίλων τους στην κούρσα για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, είναι ενδεικτικές.
Το ίδιο και οι κατηγορίες σε Κίνα και Ρωσία, πως η σπουδή τους να συνδράμουν την Ιταλία, τη Σερβία και άλλες χώρες, συνιστά «γεωπολιτική παρέμβαση» εκεί όπου αφήνουν «κενό» ΗΠΑ και ΕΕ, με την ταυτόχρονη ενεργοποίηση των σχετικών μηχανισμών «πολιτικής προστασίας» του ΝΑΤΟ, που έσπευσε να «προειδοποιήσει» πως εκείνο αναλαμβάνει «να εγγυηθεί την υγειονομική ασφάλεια» (!).
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και ο «πόλεμος» ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα για το ποιος θα «πρωτοβρεί» το εμβόλιο, αφού αυτό μπορεί να είναι καθοριστικό στοιχείο της αυριανής οικονομικής και πολιτικής δύναμης. Είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια των ΗΠΑ να εξαγοράσουν γερμανική εταιρεία που βρίσκεται κοντά στην ανακάλυψη του εμβολίου και η προειδοποίηση από τη γερμανική κυβέρνηση πως θα ενεργοποιήσει τους νόμους για την απαγόρευση εξαγοράς «στρατηγικών επιχειρήσεων» από ανταγωνίστριες δυνάμεις. Αλλά και ο συνολικότερος πόλεμος που βρίσκεται αυτήν την περίοδο σε εξέλιξη, μεταξύ φαρμακευτικών εταιρειών ή άλλων που παράγουν είδη προστασίας για τον κορονοϊό.
Ενδεικτικοί είναι όμως και οι «δραματικοί» τόνοι μετά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο από ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, με τις «προειδοποιήσεις» πως διακυβεύεται το ίδιο το μέλλον της ΕΕ, που φέρνουν ξανά στην επιφάνεια τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της, ως αποτέλεσμα της ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών οικονομιών της.
Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έχουν κάτι θετικό να περιμένουν από αυτούς τους «σκυλοκαβγάδες», κυριολεκτικά πάνω στα πτώματα που αφήνει πίσω του το κυνήγι του κέρδους; Κάθε άλλο...
Οι εξελίξεις αυτές, η «μεγάλη εικόνα» των ανταγωνισμών, στο φόντο των αντεργατικών μέτρων που παίρνονται απ' όλες τις κυβερνήσεις με πρόσχημα τον κορονοϊό και των τεράστιων κενών σε ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας του λαού, είναι ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος που οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να «μείνουμε δυνατοί» και σε επαγρύπνηση απέναντι στα σχέδια του κεφαλαίου.
Επιβεβαιώνουν παράλληλα εκείνο που πλέον δεν κρύβεται με τίποτα: Οι λαοί μόνοι τους θα σωθούν και από την πανδημία. Αγωνιζόμενοι, διεκδικώντας και παλεύοντας απέναντι σε κάθε εκδήλωση της επίθεσης του κεφαλαίου με αφορμή τον κορονοϊό, διαμορφώνοντας παράλληλα τις προϋποθέσεις για να περάσουν στην αντεπίθεση.
Απέναντι στην αγιάτρευτη σαπίλα του καπιταλισμού, απάντηση μπορεί να είναι μόνο ο σοσιαλισμός και η ανωτερότητα ενός συστήματος που στο έδαφος της εργατικής εξουσίας και των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής θα διασφαλίσει ένα ανώτερο επίπεδο ζωής για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.