Εισαγωγή στον τρίτο τόμο του δοκιμίου

Εισαγωγή στον τρίτο τόμο του δοκιμίου

Πρέπει να το είχα αναφέρει και σε μια παλιότερη ανάρτηση πως η καλύτερη εισαγωγή για το θέμα και την περίοδο που εξετάζει ο τρίτος τόμος του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος είναι το δεύτερο μέρος της βιογραφίας του χαρίλαου από το θεοχαράτο· το οποίο πιάνει χοντρικά την ίδια περίοδο, από το 73’ ως το 93’, που ο φλωράκης έπαψε να είναι βουλευτής, και αποτελεί κατά τον χαρίλαο τη μεγαλύτερη πολιτική ομιλία του. Ένα πολιτικό μανιφέστο, το οποίο κατά μείζονα λόγο δεν αποτελεί ιστορία –αν και έχει και τέτοιο χαρακτήρα- καταλήγοντας έτσι να έχει (κι αυτό) μορφή δοκιμίου, όπως σημειώνει ο θεοχαράτος. Ο οποίος στον πρόλογό του συμπληρώνει ότι φέρει αποκλειστικά την ευθύνη για τα σημεία όπου δεν είναι ικανοποιητική η προσέγγιση, ενώ για όσα κατορθώνει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, η εύφημη μνεία ανήκει στον φλωράκη.




Ήδη από την εισαγωγή πάντως, ο αναγνώστης σκοντάφτει σε κάποια σημεία, όπου καλείται να μαντέψει αν αποτυπώνουν την πολιτική σκέψη του χαρίλαου ή απηχούν τις απόψεις του συγγραφέα. Γράφει κάπου πχ ο θεοχαράτος πως ούτε η μεταπολίτευση του 74’ ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του ελληνικού λαού, ούτε η μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης του 81’ έφερε την αλλαγή, δηλ την εθνική κυριαρχία και τη διεύρυνση της πολιτικής δημοκρατίας προς την κοινωνία και την οικονομία. Κάτι χειρότερο: η μεταπολίτευσης της μεταπολίτευσης δυσφήμησε τις έννοιες και του σοσιαλισμού και της αλλαγής.
Και σε ένα άλλο σημείο εκτιμά πως θα ήταν αυτοκτονία για το κκε να πάει ενάντια στο ρεύμα και να μη συμπορευτεί με το πασόκ.

Υπ’ όψιν πως ο θεοχαράτος δεν ήταν κάποιος (έντιμος έστω, καλός) πασόκος αλλά σταθερός οπαδός του κουκουέ, με τις δικές του ιδέες και τις αντιφάσεις του, που καταγγέλλει τον εγχώριο δικομματισμό ως κατ’ ουσίαν μονοκομματισμό και την πολιτική μετάλλαξη του πασόκ. Αναφέρει μάλιστα και ένα διάλογο που είχε ο φλωράκης με τον παπανδρέου το βράδυ των εκλογών του 81’, όταν τηλεφώνησε ο χαρίλαος στον ανδρέα να τον συγχαρεί για το αποτέλεσμα και αυτός του απάντησε πως θα τον φώναζε την επομένη να μιλήσουν για την κυβέρνηση. Τελικά η επόμενή τους επαφή ήρθε μόλις έξι μήνες αργότερα, με τον παπανδρέου να καλεί ενοχλημένος το φλωράκη για μια δήλωση που έκανε στη θεσσαλονίκη, όπου στην ερώτηση (πρασινοφρουρού) δημοσιογράφου για το αν βλέπει αλλαγή, του απάντησε χωρίς περιστροφές: αλλαγές βλέπω, αλλαγή δε βλέπω…

Κι έτσι να τη πάλι μπροστά μας η αλλαγή. Που βρισκόταν και στον προγραμματικό λόγο του κκε της εποχής, ως πραγματική αλλαγή ή αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό και πιο πριν στον πολιτικό λόγο της εδα, ως εθνική δημοκρατική αλλαγή κι ως εναλλακτική πιθανή ανάλυση του αρκτικόλεξου στον τίτλο της.
Τα ερωτήματα λοιπόν παραμένουν. Διερμηνεύει σωστά την πολιτική σκέψη του χαρίλαου στο σύνολό της ο συγγραφέας; Η αλλαγή ήταν τακτικό σύνθημα που απευθυνόταν στις μάζες η πολιτικός στόχος του κόμματος; Και το πασόκ την πρόδωσε ή μήπως τελικά εξέφρασε την ουσία και τα όριά της;

Μπορούμε να θέσουμε τον ίδιο προβληματισμό και σε διαφορετική ιστορική κλίμακα, για να γίνουν κάποιοι παραλληλισμοί. Αν το πασόκ λεηλάτησε τη βάση και τα συνθήματα της αριστεράς, και κατά βάση τους παλιούς εαμίτες, βάζοντας τέλος στην κυριαρχία της δεξιάς και του παρακράτους, δηλ των νικητών του εμφυλίου, μπορούμε να ισχυριστούμε πως εξέφρασε ως ένα βαθμό και την πολιτική του εαμ; Πως η αλλαγή ήταν η επικαιροποίηση και μεταφορά του εαμικού συνθήματος της λαοκρατίας στα δεδομένα της δεκαετίας με τις βάτες; Κι ότι ο εκφυλισμός της ήταν μια εκ των υστέρων κρίση της ιστορίας για τους κινδύνος και τις αντιφάσεις που υπήρχαν στην πολιτική και τη στρατηγική του εαμ;

Για να προλάβω τυχόν αντιδράσεις, τα παραπάνω ερωτήματα δεν υπονοούν ότι το πασόκ αποτέλεσε την ιστορική συνέχεια του εαμ –όπως θέλησαν να το παρουσιάσουν οι πασόκοι, προσπαθώντας να το καπηλευτούν και να δανειστούν τη λάμψη του- ή αντιστρόφως πως το εαμ κατά βάθος ήταν και λίγο πασόκ, επειδή είχε ρεφορμιστικές αυταπάτες. Τα αναφέρω κυρίως για να δείξω πόσο πιο έμπειρο και ώριμο ήταν το αστικό μπλοκ για να σπεκουλάρει και να αξιοποιήσει τις δικές μας αντιφάσεις.

Το 45’ οι αστοί νίκησαν με τη δύναμη των όπλων, με φωτιά και τσεκούρι όπως γράφει κι ο αβέρωφ, μόνο που ήταν αγγλοσαξονικής προέλευσης. Οι άγγλοι κι ο παλιός πολιτικός κόσμος παρουσιάστηκαν ως σύμμαχοι στο πλαίσιο της εθνικής ενότητας και της διεθνούς, αντιφασιστικής συμμαχίας και όχι επειδή προέκυπτε κάτι τέτοιο από τις πράξεις τους και την πολιτική τους. Και ο παπανδρέου ο παπατζής (ο α’) μόλις που σκέπαζε την ανοιχτά εχθρική στάση τους προς το εαμ, για να τεθεί επικεφαλής της κυβέρνησης και να αφοπλίσει τον ελας και το λαϊκό κίνημα –χρειάστηκε να μεσολαβήσει βέβαια κι η σύγκρουση του δεκέμβρη. Και τη μέρα της άφιξής του στην ελλάδα το 44’, αναγκάστηκε κάτω από την πίεση του πλήθους να πει υποκριτικά το περίφημο «και εις τη λαοκρατίαν πιστεύουμε…», χωρίς να πείσει κανένα για την ειλικρίνειά του και τις πραγματικές του προθέσεις.

Στη δεκαετία με τις βάτες αντιθέτως, οι αστοί νίκησαν με τη σοσιαλδημοκρατία και τη δύναμη της λαϊκής ενσωμάτωσης, ενώ το κίνημα αφοπλίστηκε μόνο του ιδεολογικά και πολιτικά χωρίς να χρειαστεί καν να μεσολαβήσει κάποια σύγκρουση. Το πασόκ θεωρήθηκε σύμμαχος στη λογική του αθροίσματος των δημοκρατικών δυνάμεων εναντίον της δεξιάς αντίδρασης κι όχι στα πλαίσια κάποιου εθνικού αντιφασιστικού αγώνα. Κι ο παπαναδρέου ο β’ διακήρυξε αυτοβούλως μια δική του σύγχρονη 'πίστη' στη λαοκρατία ως ιδανικό, παραπλανώντας όσους πίστεψαν πως το πίστευε ειλικρινά. Παράλληλα, αυτός ο παπατζής κατάφερε να παίξει άριστα το φιλοσοβιετικό χαρτί, έχοντας βέβαια να αντιμετωπίσει και μια διαφορετική σοβιετική ένωση, που ευνοούσε ανοιχτά τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στη δύση.

Είναι πολύ αποκαλυπτική σχετικά με αυτό μια αποστροφή του ανδρέα που μεταφέρει ο θεοχαράτος στην εισαγωγή του βιβλίου του, από μια επίσκεψη του τελευταίου στο σπίτι αθηναίου εκδότη και τη συνομιλία του με κάποιους δημοσιογράφους:
«Στην Ελλάδα υπάρχει μια παραδοσιακή Δεξιά που έχει σχέσεις με τη Δύση και ειδικά με την Ουάσιγκτον και μια παραδοσιακή Αριστερά που έχει σχέσεις με την Ανατολική Ευρώπη και ειδικά με τη Μόσχα. Οποιοδήποτε νέο κόμμα, λοιπόν, φιλοδοξεί να κατακτήσει και να διατηρήσει την «εξουσία», οφείλει να υπερκεράσει τη Δεξιά μέσω της Ουάσιγκτον και την Αριστερά μέσω της Μόσχας»

Είναι εντυπωσιακό πάντως, σε κάθε περίπτωση, πώς κατάφερε να παρουσιαστεί ως φιλοσοβιετικός και οπαδός του κινήματος των αδεσμεύτων ένας αμερικανοτραφής πολιτικός της πλήρους εμπιστοσύνης της ουάσιγκτον· και ως συνεχιστής του εαμ ένας «άκαπνος» πολιτικός, που βρισκόταν στο εξωτερικό την εποχή του μεγάλου έπους της αντίστασης και της ηρωικής δεκαετίας του 40’.

Αν θέλουμε βέβαια να συνεχίσουμε τον παραλληλισμό, θα μπορούσαμε να προεκτείνουμε τους ιντριγκαδόρικους συνειρμούς στις διαπραγματεύσεις για την οικουμενική και την κυβέρνηση εθνικής ενότητας αντιστοίχως. Κι αν το εύκολο και προφανές συμπέρασμα είναι πως πρόκειται για κακές συμφωνίες, όπου πιθανότατα δεν έπρεπε καν να μπλέξουμε σε διαπραγμάτευση, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος που λέει πως ούτως ή άλλως μας την είχαν στημένη και στις δυο περιπτώσεις. Σαφώς και ήθελαν να μας στριμώξουν στην εκάστοτε κυβέρνηση με τους δικούς τους όρους, αλλά θα είχαν ανοιχτό μέτωπο εναντίον μας, ανεξαρτήτως κατάληξης.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι ούτε οι παπατζήδες, ούτε η στάση των σοβιετικών, αλλά οι δικές μας ευθύνες κι αδυναμίες. Αυτήν ακριβώς την έννοια έχει η κριτική εξέταση της εποχής και ο όρος «αποκατάσταση του επαναστατικού χαρακτήρα του κόμματος», που είχε δεχτεί καίρια πλήγματα τα προηγούμενα χρόνια, πριν αναλάβει δηλ γραμματέας ο –κρατούμενος στις φυλακές- φλωράκης. Ο οποίος μάλιστα είχε σημαντική πολιτική συμβολή σε αυτή την αποκατάσταση. Όπως σημείωνε και η αλέκα στον πρόλογο του βιβλίου του θεοχαράτου, ο καπετάνιος (γιώτης) στις φουρτούνες φάνηκε. Ο φλωράκης είχε σχεδόν προβλέψει μάλιστα, με το γνωστό θυμόσοφο πνεύμα του, το θόρυβο και τους όψιμους πολιτικούς θαυμαστές του, που εξανίστανται για την «αποκαθήλωσή» του απ’ το σύγχρονο κουκουέ, όταν έλεγε: παινεύουν τους νεκρούς κομμουνιστές, για να θάψουν τους ζωντανούς… Αυτούς που ξέχασαν να πεθάνουν, για να θυμηθούμε και το ριζοσπάστη διανοητή ζίζεκ.

Υπάρχει μία ακόμα τελευταία παράμετρος που θα ήθελα να συμπεριλάβω σε αυτή την εισαγωγή. Σε κάποιες παλιότερες συνεντεύξεις της ως γγ η αλέκα είχε αφήσει να εννοηθεί πως η συγγραφή του γ’ τόμου θα καθυστερούσε κάπως, γιατί πρέπει να την αναλάβουν οι επόμενες γενιές, που δε θα έχουν ζήσει τα γεγονότα από πρώτο χέρι και θα τα εξετάσουν με την απαραίτητη αποσταασιοποίηση.

Από την άλλη ωστόσο είναι πολύ σημαντικό –και θα αναλύσουμε και σε επόμενες αναρτήσεις τους λόγους- να καταγραφούν οι μαρτυρίες στελεχών και μελών που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα της περιόδου, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της συγγραφής του τόμου και ως βοηθητικό, προπαρασκευαστικό υλικό για τη σχετική συζήτηση. Πρέπει δηλαδή να γράψουν κείμενα, μαρτυρίες, βιβλία και μάλιστα πολλά, για φωτίσουν πτυχές, να δώσουν τροφή για σκέψη και προβληματισμό, προτού καταλήξει συλλογικά το κόμμα στην επεξεργασία και την τελική μορφή του τόμου. Και αυτό αφορά πρωτίστως κορυφαία στελέχη, όπως η ίδια η αλέκα κι άλλα στελέχη της γενιάς της.


Με αυτή την παρατήρηση κλείνω την εισαγωγή, κρατώντας κάβα κάποιες σκέψεις για τα επόμενα κείμενα.
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Όσο το κάστρο δεν πέφτει, οι οργανωμένοι υπονομευτές ουρλιάζουν

Όσο το κάστρο δεν πέφτει, οι οργανωμένοι υπονομευτές ουρλιάζουν

Του Τάκη Βαρελά

Όσο θα σφιχταγκαλιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ με τα γρανάζια της αστικής διακυβέρνησης και θα εμπλέκεται περισσότερο σε μηχανισμούς διαχείρισης γεωστρατηγικών επιλογών της αστικής τάξης, τόσο ο αντικομουνισμός θα γίνεται πιο αισθητός.

Το νέο είναι ότι θα τον διαχειρίζονται πλέον κονδυλοφόροι, «απολειφάδια του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού, της προδοσίας στην αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα».

Επιλεγμένοι, χρόνια τώρα συντηρούνται για το σκοπό αυτό. Ειδικευμένοι να χτυπούν κάτω από τη ζώνη, ως δήθεν γνώστες εκ των έσω του ΚΚΕ, ως δήθεν γνώστες της «αλήθειας».

Αναμενόμενη, λοιπόν, είναι η επίθεση πολλών εξ αυτών σήμερα.

Να θυμίσω ότι το σχέδιο για τη διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων στην Ευρώπη ήταν ήδη στρωμένο, είχε ημερομηνία λήξης το Φλεβάρη του 1991 (5 Φλεβάρη 1991 οι τότε Ιταλοί οπορτουνιστές διέλυσαν στο συνέδριό τους ένα από τα ιστορικότερα και μεγαλύτερα κόμματα της Ευρώπης, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Το ίδιο επιχείρησαν το Φλεβάρη του 1991 οι Έλληνες οπορτουνιστές, στο 13οΣυνέδριο του ΚΚΕ, αλλά δεν τους βγήκε).

Σύμπτωση; Όχι.


Σχέδιο που στο πακέτο του εμπεριέχονταν και δημοσιογράφοι, συγκατοικούντες σήμερα στην «Αυγή» και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αλλού.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Η δράση τους από τότε αποτέλεσε τη μαγιά για την υλοποίηση της μετα-ΠΑΣΟΚ εποχής, ήταν η μαγιά που συντηρήθηκε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα και θα συνεχιστεί.

Πολλοί ανένηψαν οικειοθελώς, αναγνωρίζοντας τον καπιταλισμό ως συνοδοιπόρο της «επαναστατικής» τους πάλης και προοπτικής. Αναγνωρίζοντας τον καπιταλισμό ως καλύτερο από το σοσιαλισμό, πιο ανθρώπινο, πιο συζητήσιμο, πιο αριστερό, βρε αδερφέ, ίσως και πιο ...κομμουνιστή, ακόμα και από τους αγωνιστές που στήθηκαν στον τοίχο για την εργατική τάξη και το ΚΚΕ...

Με την πένα τους έδωσαν στον καπιταλισμό ανάσα, φιλί και χείρα βοηθείας.

Και εμείς;

Εμείς «...είμαστε λάθος, μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος / ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε / κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος....», που γράφει και ο Κ. Τριπολίτης στο «Ανεμολόγιο».

Σήμερα αυτά τα παιδιά της συνεπούς σαλονάτης αριστεράς, αφού ενηλικιώθηκαν δημοσιογραφικά, μπήκαν στα gala της μπουρζουαζίας, καπνισμένοι πλέον από τα πολυποίκιλα menu, απέκτησαν την ικανότητα να ραφινάρουν επικαιροποιημένα τη χαλκευμένη πληροφορία για το ΚΚΕ, κατά τέτοιο τρόπο που να προσφέρει «εγκυρότητα», «αλήθεια», με σαφή στόχο το ΚΚΕ.

Η επίκληση σήμερα του παρελθόντος τους, όσων σημερινών οπορτουνιστών περπάτησαν μαζί μας, έχω την αίσθηση ότι θυμίζει έντονα κάτι σαν χρηματιστηριακή «φούσκα», που στην προκειμένη περίπτωση στήθηκε για να σκάσει στην καρδιά της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ, αλλά απέτυχε. Αυτοί όμως θα συνεχίσουν. Κάθε μέρα θα ξεφυτρώνει και κάποιος.

Οι προσκυνημένοι πάντα προσκυνημένους θα ψάχνουν. Και αν δεν τους βρουν, δεν θα διστάζουν να βάζουν την μπόχα τους στον ανεμιστήρα, βρωμίζοντας ό,τι καθαρό αντέχει.

Αυτοί ήταν από παλιά και γι' αυτό ξεβράστηκαν από το ΚΚΕ. Αυτά έκαναν και αυτά θα ξανακάνουν. Είναι στη φύση του οπορτουνιστή και δεν διστάζουν σε τίποτε.

Και για να το τελειώνουμε το θέμα, κύριοι οπορτουνιστές.

Οι κομμουνιστές δεν είναι μπαταρία τύπου ΣΥΡΙΖΑ που φορτώνεται με υλικά της σοσιαλδημοκρατίας, με ημερομηνία λήξης.

Το ΚΚΕ, όπως και οι κομμουνιστές, αντλεί τη δύναμή του από την αστείρευτη πηγή της ταξικής πάλης, έχει βαθιές ρίζες στην εργατική τάξη και αντέχει σε παντός είδους επιθέσεις.

Για το συμφέρον αυτής της τάξης κυλάει το αίμα των κομμουνιστών στις φλέβες τους.

Για το συμφέρον αυτής της τάξης χύθηκε το αίμα των κομμουνιστών στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Για το συμφέρον αυτής της τάξης, που εσείς προδώσατε χθες και λοιδορείτε σήμερα και συκοφαντείτε με ύπουλο τρόπο, παλεύει το ΚΚΕ.

Κατά τ' άλλα, θέλετε με το ΚΚΕ πάλι γάμο σε κυβέρνηση αριστεράς.

Μην ανησυχείτε, στο νυφοπάζαρο με την αστική τάξη που μπήκατε, θα βρείτε τόσες πρόθυμες νύφες, έτσι που χαρέμι θα ανοίξετε.
Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από yiok-yiok

Για τη συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις. Η περίπτωση του ΚΚ Χιλής

Για τη συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις. Η περίπτωση του ΚΚ Χιλής

Β' Μέρος

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει το δεύτερο και τελευταίο μέρος του κειμένου που βασίζεται σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ τ. 5/2013. Το πρώτο μέρος δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» 1/12/2013


Στη φωτογραφία εμφανίζονται από δεξιά προς τ' αριστερά: Σαλβαδόρ Αλιέντε, Λουις Κορβαλάν (ΓΓ του ΚΚ Χιλής και Κάρλος Αλταμιράνο (ΓΓ του Σοσιαλιστικού Κόμματος Χιλής)
Σ
τις 17 Δεκέμβρη του 1969, στο Σαντιάγκο της Χιλής, υπογράφτηκε το βασικό πρόγραμμα της «Λαϊκής Ενότητας», ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα του Αλιέντε και άλλα αστικά πολιτικά κόμματα. Πιο συγκεκριμένα, το πρόγραμμα της «Λαϊκής Ενότητας» υπογράφτηκε από: Το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, την Κίνηση της Ενωμένης Λαϊκής Δράσης, την Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD). Το ισχυρότερο κόμμα της «Λαϊκής Ενότητας» ήταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Αλιέντε.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ιδρύθηκε στις 19 Απρίλη του 1933, αν και οι ρίζες του βρίσκονται σε διάφορες μικρότερες σοσιαλιστικές οργανώσεις που είχαν στηρίξει το πραξικόπημα των Γκρόβε και Μάτε.1 Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ισχυριζόταν ότι αποδεχόταν το μαρξισμό «ως μέθοδο ερμηνείας της πραγματικότητας» και όχι βέβαια ως «καθοδηγητική θεωρία».2 Πρόκειται για σοσιαλδημοκρατικό κόμμα προσαρμοσμένο όμως στην λατινοαμερικάνικη πραγματικότητα. Οπως και άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, χρησιμοποιούσε εκτεταμένη «αντιιμπεριαλιστική δημαγωγία» γεγονός που του έδινε τη δυνατότητα (ιδιαίτερα σε κάποια τμήματα του κόμματος αυτού) να εμφανίζεται ως «αριστερή» πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατίας. Ο λανθασμένος διαχωρισμός της σοσιαλδημοκρατίας σε αριστερή και δεξιά, που κυριαρχούσε για χρόνια στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, οδηγούσε το ΚΚ Χιλής να έχει μακρόχρονη συνεργασία μαζί του λιγότερο ή περισσότερο στενή από τα χρόνια του Λαϊκού Μετώπου τη δεκαετία του 1930. Το κόμμα αυτό χρησιμοποιούσε «αντιιμπεριαλιστική ρητορική» επιφανειακή, που ταύτιζε την αντιιμπεριαλιστική πάλη με την εναντίωση στις επιλογές της εξωτερικής πολιτικής των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, ταυτίζοντας συγκεκριμένα τον αντιιμπεριαλισμό με τον αντιαμερικανισμό. Γι' αυτό η ρητορική αυτή συνδυαζόταν, με το στόχο της «εθνικής απελευθέρωσης» της Χιλής. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα διαστρέβλωνε τη λενινιστική ανάλυση για το χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού ως του σύγχρονου καπιταλισμού, που σαπίζει και πεθαίνει, αξιοποιώντας και αντιφάσεις λανθασμένες ερμηνείες που κυριαρχούσαν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα αντιμετωπιζόταν από το ΚΚ Χιλής ως σύμμαχο κόμμα, έχει όμως αξία να δούμε την τοποθέτηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος σε σχέση με το ΚΚ. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, από την ίδρυσή του, είχε σκοπό να αντιμετωπίσει τον επονομαζόμενο από τη σοσιαλιστική ηγεσία «σεχταρισμό» του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής. Για την ιστορία, μπορούμε να αναφέρουμε ότι την ίδια εποχή το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Φρανσουά Μιτεράν είχε ακόμα πιο ριζοσπαστική φρασεολογία, μην έχοντας αφαιρέσει από τη διακήρυξη αρχών του την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την πείρα από το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα.
Το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίχθηκαν τα γεγονότα


11-9-1973. Χιλή, από το πραξικόπημα του Πινοσέτ
Προσπαθώντας να απαντήσουμε το ερώτημα ποιες οι αιτίες που μια κυβέρνηση όπως αυτή της «Λαϊκής Ενότητας» ανατράπηκε με πρωταγωνιστικό ρόλο του στρατού, τη στήριξη του μεγαλύτερου μέρους της αστικής τάξης και την ενεργό συμμετοχή των ΗΠΑ πρέπει να διερευνήσουμε το πλέγμα των εσωτερικών και εξωτερικών αντιθέσεων. Για μια πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση χρειάζεται να διερευνηθούν βαθιά οι εξελίξεις στη Χιλή σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, να μελετηθεί ο χιλιάνικος καπιταλισμός, κάτι που ξεφεύγει πολύ από τις δυνατότητες του παρόντος άρθρου.


Μπορούμε, όμως, σήμερα να θέσουμε το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίχθηκαν τα γεγονότα, η συγκρότηση της «Λαϊκής Ενότητας», η άνοδός της στη διακυβέρνηση, καθώς και η ανατροπή της.

Στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Κένεντι, τη δεκαετία του 1960, προωθεί την πολιτική «Συμμαχία για την Πρόοδο» (Alliance For Progress) για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Πρόκειται ουσιαστικά για μια προσπάθεια οικονομικής και πολιτικής στήριξης προσπαθειών εκσυγχρονισμού και συγκρότησης σταθερών αστικών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική για τη διευκόλυνση της οικονομικής δραστηριότητας των ΗΠΑ σε αυτές τις χώρες, αλλά και για αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου» λόγω Κούβας. Η πρωτοβουλία αυτή στηρίζει την προσπάθεια διαμόρφωσης «δημοκρατικών καθεστώτων» στη Λατινική Αμερική σε αντίθεση με τις στρατιωτικές δικτατορίες που κυριαρχούν σε πολλές περιπτώσεις. Σε αυτά τα πλαίσια στηρίζεται στη Χιλή ανοιχτά το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και ο ηγέτης Φρέι, στηρίζονται οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί, όπως η αγροτική μεταρρύθμιση κ.λπ. Ο Φρέι, με τη σειρά του, γίνεται ενεργός υποστηρικτής της πολιτικής «Συμμαχία για την πρόοδο», που προωθούν οι ΗΠΑ.3Ωστόσο, η πορεία της οικονομίας στη διάρκεια της διακυβέρνησης Φρέι αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της βιομηχανίας ήταν περίπου 7% τα δύο πρώτα χρόνια της κυβέρνησης Φρέι και τελικά έπεσε στο 2,3% τα τελευταία τέσσερα χρόνια.4

Το 1969, γίνεται Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Νίξον και διακηρύσσει για τη Λατινική Αμερική την πολιτική «Δράση για την Πρόοδο» (Action for Progress).5Η οικονομική κρίση αρχίζει να γίνεται αισθητή στις ΗΠΑ. Στους κόλπους του κεφαλαίου των ΗΠΑ εντείνεται η διαπάλη για τους προσανατολισμούς της εξωτερικής τους πολιτικής.

Σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, οι αμερικανικές βιομηχανίες πετροχημικών, ηλεκτρονικών, μηχανολογικού εξοπλισμού των ΗΠΑ στηρίζουν την ανάπτυξη των εμπορικών συναλλαγών στη Λατινική Αμερική με κράτη που είχαν αστικές κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις. Αντέδρασαν στην απόφαση να μη δοθεί πίστωση 21 εκατομμυρίων δολαρίων στην κυβέρνηση Αλιέντε για αγορά αεροσκαφών για τις χιλιάνικες αερογραμμές. Αρθρο στην εφημερίδα «NewYork Times» στις 2 Σεπτέμβρη του 1971, εκφράζοντας τέτοιες αντιδράσεις, γράφει: «Οι άνεργοι εργάτες αεροσκαφών στο Σιάτλ μόλις και μετά βίας θα ικανοποιηθούν όταν μάθουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, που κινούνται ενάντια στη Χιλή, θα αυξήσουν με αυτόν τον τρόπο τα ποσοστά εργασίας στα εργοστάσια Ilyushin στη Σοβιετική Ενωση, εάν η Χιλή αναγκαστεί να στραφεί στη μόνη εναλλακτική και μεγάλης εμβέλειας εμπορική περιοχή αεροσκαφών».6

Από την άλλη, αναφέρεται ότι μονοπωλιακοί όμιλοι που τοποθετούν κεφάλαια στην εξόρυξη πρώτων υλών και δεν έχουν ιδιαίτερα κίνητρα για την εκβιομηχάνιση των οικονομιών της Λατινικής Αμερικής (ή που σχετίζονται με τις «δημόσιες» υπηρεσίες όπως η «ITT») αντέδρασαν στις κινήσεις «εθνικοποίησης» και διαπραγματεύονται σκληρά για να εξασφαλίσουν τις αποζημιώσεις και ανταλλάγματα από ενδεχόμενη εθνικοποίηση, παίζουν καθοριστικό ρόλο στη στήριξη της αντιπολίτευσης στον Αλιέντε. Ως σχετιζόμενες με τέτοιες αντιδράσεις αναφέρονται επιθετικά άρθρα που εμφανίζονται στον Τύπο των ΗΠΑ ενάντια στον Αλιέντε. Χαρακτηριστικά, στις 13 Αυγούστου 1971 η «News Washington Daily» γράφει: «Αν επιτρέψουμε στον Μαρξιστή Αλιέντε να εθνικοποιήσει χωρίς αποζημίωση, αυτό θα δημιουργήσει ένα προηγούμενο που θα θέσει σε κίνδυνο δισεκατομμύρια αμερικάνικων δολαρίων, που έχουν επενδυθεί σε ορυχεία, πετρελαιοπηγές και βιομηχανίες στη Λατινική Αμερική».7

Παράλληλα, πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι την περίοδο της διακυβέρνησης Αλιέντε, η οικονομία της Χιλής επηρεάστηκε από την καπιταλιστική οικονομική κρίση, γεγονός που γίνεται ιδιαίτερα αισθητό το 1972. Οι ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας επιβραδύνονται, μια σειρά οικονομικοί δείκτες, όπως το δημοσιονομικό έλλειμμα, το ισοζύγιο πληρωμών κ.ά. χειροτερεύουν, ενώ αυξάνεται ο πληθωρισμός. Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι ο David Silberman, γενικός διευθυντής της κρατικής φίρμας Cobre Chuqui, που αργότερα δολοφονήθηκε από τη στρατιωτική χούντα, το Γενάρη του 1972 αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι η παραγωγή έχει πέσει κατά 9% στις πόλεις El Teiniente, Chuqui camata και El Salvador. Τον Ιούνη του 1972, ο William Jalaf, πρόεδρος του ινστιτούτου κλωστοϋφαντουργίας, ισχυρίζεται ότι ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας της χώρας έχει απώλειες 7 με 8 εκατομμύρια εσκούδος το μήνα.

O Τύπος της αντιπολίτευσης αναφέρει το Νοέμβρη του 1972 ότι η FENSA, η μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής οικιακών ηλεκτρικών συσκευών, έχει απώλειες 133 εκατομμύρια εσκούδος τους τελευταίους μήνες. Η κρατική εταιρεία χονδρικού εμπορίου DINAC ανακοινώνει τον Ιούνη του 1972 απώλειες πάνω από 20 εκατομμύρια εσκούδος και χρέη ύψους 172 εκατομμυρίων εσκούδος. Το Φλεβάρη του 1973, ο Guillermo Gacitua, πρόεδρος του εργατικού συνδικάτου της CHILECTRA, της κρατικής εταιρείας ηλεκτρικής ενέργειας δηλώνει ότι η εταιρεία έχει απώλειες 60 εκατομμύρια εσκούδος το 1971 και 150 εκατομμύρια εσκούδος το 1972.8 Στις οικονομικές δυσχέρειες της Χιλής προστέθηκαν και τα οικονομικά αντίποινα των ΗΠΑ, ασκώντας πιέσεις μέσω διεθνών πιστοδοτικών οργανισμών (Τράπεζα Παναμερικής Ανάπτυξης, Παγκόσμια Τράπεζα), το οικονομικό σαμποτάζ στην παραγωγή, τα «λοκ άουτ» κ.λπ.

Ακόμα, πρέπει να συνυπολογίσουμε την ξεχωριστή σημασία που είχε η παραγωγή χαλκού για την καπιταλιστική οικονομία της Χιλής, καθώς ο χαλκός συνιστούσε το 80% των εσόδων των εξαγωγών της.9Οπότε, ο έλεγχος της παραγωγής χαλκού από αμερικανικές εταιρείες εκτιμήθηκε ως μη συμφέρουσα για την καπιταλιστική οικονομία της Χιλής. Η «εθνικοποίηση» της παραγωγής χαλκού δεν είχε λοιπόν σχέση με τα λεγόμενα «πρώτα βήματα περάσματος στο σοσιαλισμό», αλλά με άλλες ανάγκες που είχε ο καπιταλισμός της Χιλής για στήριξη της εγχώριας καπιταλιστικής αγοράς.

Δεν είναι τυχαίο ότι η μερική κρατικοποίηση της παραγωγής χαλκού ξεκίνησε το 1966 από την κυβέρνηση Φρέι, του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος.10Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα του Φρέι προσπάθησε και αυτό να υποστηρίξει ένα «ποπουλίστικο κίνημα» για την προώθηση μεταρρυθμίσεων που περιλάμβαναν και «εθνικοποιήσεις», ενώ «βάφτιζε» την πολιτική του ως «Επανάσταση για την Ελευθερία». Και οι τρεις υποψήφιοι για την Προεδρία το 1970 είχαν στα προγράμματά τους το αίτημα της εθνικοποίησης είτε χωρίς αποζημίωση είτε με διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ. Βασικό ζήτημα αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ ήταν με ποιους όρους θα πραγματοποιηθεί αυτή η εθνικοποίηση, δηλαδά αν θα γίνει με αποζημίωση ή όχι. Είναι χαρακτηριστικό ότι το νομοσχέδιο για την «εθνικοποίηση» του χαλκού που εισηγήθηκε η Λαϊκή Ενότητα υποστηρίχθηκε από όλα τα κόμματα στη Βουλή (υπενθυμίζουμε ότι τα κόμματα της Λαϊκής Ενότητας δεν είχαν κοινοβουλευτική πλειοψηφία), ενώ οι συνθήκες κρατικής προστασίας για την παραγωγή του χαλκού διατηρήθηκαν τελικά και στην περίοδο της δικτατορίας του Α. Πινοσέτ.
Η στάση των ΗΠΑ απέναντι στη Χιλή

Εχει σημασία ότι τα χρόνια 1970 - 1973 ήταν χρόνια που άρχισε να γίνεται πιο αισθητή η επίδραση της οικονομικής κρίσης στις ίδιες τις ΗΠΑ. Για την πρώτη περίοδο, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στην περιοχή φαινόταν ως μη αμφισβητήσιμη και γερά στερεωμένη. Μια σειρά από κυβερνήσεις αναδύθηκαν σε πολλές από αυτές τις χώρες που «θεωρήθηκαν» ως φιλικές προς τις ΗΠΑ: Η κυβέρνηση Καστέλιο Μπράνκο και κατόπιν Κόστα ε Σίλβα στη Βραζιλία, ο Μπαριέντος στη Βολιβία, ο Πατσέκο Αρέκο στην Ουρουγουάη, ο Μπαλαγκέρ στη Δομινικανή Δημοκρατία, ο Μπελαούντε στο Περού κ.ά.

Ωστόσο, η θέση αυτή των ΗΠΑ και ο ρόλος τους στην περιοχή δεν ήταν εξασφαλισμένος στο πλαίσιο της μεταβαλλόμενης πραγματικότητας στη Λατινική Αμερικη και τον κόσμο. Οι διεθνείς εξελίξεις, η δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, η πορεία συσσώρευσης κεφαλαίων και η καπιταλιστική ανάπτυξη στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι γενικότερες τάσεις αλλαγής του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες σε διεθνές επίπεδο, η δυσαρέσκεια για τα ανταλλάγματα που έπρεπε να δίνουν στο βορειοαμερικανικό παράγοντα οι αστικές τάξεις των χωρών αυτών επέδρασαν στην όξυνση των ανταγωνισμών μέσα στους κόλπους των αστικών τάξεων των χωρών για τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής που ακολουθούνταν, καθώς μερίδες των αστικών τάξεων θεωρούσαν ως μονόπλευρα προσανατολισμένη στις ΗΠΑ την εξωτερική πολιτική των κρατών τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στα τέλη της δεκαετίας του '60, πέρα από τις εθνικιστικές στρατιωτικές κυβερνήσεις στη Βολιβία και στο Περού που ήδη αναφέραμε, πραγματοποιούνται σε μια σειρά χώρες όπως στην Κολομβία, στην Ουρουγουάη, στην Βενεζουέλα, στο Εκουαδόρ κ.α. μεγάλης κλίμακας κινητοποιήσεις εναντίον της παρουσίας των ΗΠΑ που απαιτούσαν θεσμικές αλλαγές και «εθνική πολιτική». Λίγο πριν (1959) το λαϊκό κίνημα στην Κούβα ανέτρεψε το στρατηγό Μπατίστα, ο οποίος είχε τη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών.

Γενικότερα μιλώντας, η δυνατότητα των εγχώριων λατινοαμερικάνικων αστικών τάξεων να αξιοποιήσουν μια πιο ευέλικτη εξωτερική πολιτική ασφαλώς σχετίζεται και με γενικότερες τάσεις στους διεθνούς συσχετισμούς δύναμης στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Αρθρο στους «New York Times» την εποχή εκείνη, εκφράζοντας τους προβληματισμούς της Ουάσιγκτον σχετικά με τις οικονομικές δοσοληψίες της Χιλής με άλλα κέντρα του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος αναφέρει: «Οικονομικά η Χιλή είναι ουσιαστικά ανεξάρτητη από τη βοήθεια των ΗΠΑ. Υπάρχουν λιγότερα από 28 εκατομμύρια δολάρια σε αδιάθετα κεφάλαια από δάνεια και δωρεές που έχουν εγκριθεί από το 1967. Η μόνη συμφωνία που υπογράφτηκε φέτος ήταν για 2,5 εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση των υποτροφιών Χιλιανών αποφοίτων για να σπουδάσουν στις ΗΠΑ αλλά καμία δεν έχει δοθεί μέχρις στιγμής.

Με τον ψηλό ρυθμό παραγωγής χαλκού και τις σχετικά υψηλές τιμές που επικρατούν στις παγκόσμιες αγορές, τα συναλλαγματικά αποθέματα της Χιλής ξεπερνάνε τα 500 εκατ. δολάρια. Ενενήντα τοις εκατό της χιλιάνικης παραγωγής χαλκού πουλιέται στη Δυτική Ευρώπη και στην Ιαπωνία και επομένως ένα πιθανό κλείσιμο της αγοράς των Ηνωμένων Πολιτειών δε θα επηρέαζε σοβαρά την οικονομία».11

Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 1973, με τίτλο «Latin America Empire Report» στο NACLA (North American Congress Of Latin America) αναφέρει επίσης: «...το 1970 χαρακτηρίζεται ως το αποκορύφωμα της δύσκολης κατάστασης στην οποία εισέρχεται η αμερικάνικη οικονομία εδώ και κάμποσο καιρό...Ενώ αυτά συμβαίνουν στην αμερικανική οικονομία, οι χώρες της δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας εμφανίζονται σαν παραδείγματα ευημερίας σε πλήρη άνθιση... Η "επιθετικότητα" του ευρωπαϊκού και γιαπωνέζικου ανταγωνισμού πρέπει να εξύψωσε την επιθετικότητα των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στο πρόγραμμα της "Λαϊκής Ενότητας" στη Χιλή, που περιλάμβανε την εθνικοποίηση ουσιωδών αμερικανικών συμφερόντων».Η ίδια μελέτη σημείωνε: «Η Νέα Οικονομική Πολιτική που εγκαινιάστηκε από την κυβέρνηση Νίξον για να αντιμετωπίσει τη φτωχή οικονομική κατάσταση, υποστηρίζει την ανάγκη να ασκηθεί μεγαλύτερη πίεση στις ξένες κυβερνήσεις (συγκεκριμένα στον μη ανεπτυγμένο κόσμο) προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντα και τις επενδύσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες είναι περισσότερο από ποτέ αντιμέτωπες με την ανάγκη να ισχυροποιήσουν τη θέση τους, μπροστά στην επέκταση του ευρωπαϊκού και γιαπωνέζικου κεφαλαίου».12

Στην τελική στάση της κυβέρνησης των ΗΠΑ ασφαλώς συντέλεσε η αντιπαράθεσή τους με την ΕΣΣΔ και η ανησυχία τους για την επίδραση που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να ασκήσει η ΕΣΣΔ στον Αλιέντε και γενικότερα στη Χιλή. Στα απόρρητα έγγραφα της Διεθνούς Τηλεφωνικής και Τηλεγραφικής εταιρείας (ITT) αποτυπώνονται τέτοιες ανησυχίες και προβληματισμοί: «Ενδιαφέρει ... ποια θα είναι τα πρώτα βήματα που θα κάνουν οι κομμουνιστές για να στερεώσουν το οικοδόμημά τους. Ενας από τους πιθανούς στόχους είναι ο ίδιος ο Αλιέντε. Αν και είναι μαρξιστής και θαυμαστής του Κάστρο, ο Αλιέντε θεωρεί τον εαυτό του σαν Τίτο του Δυτικού ημισφαιρίου, θέλει να οικοδομήσει ένα δικό του ουτοπιστικό όραμα του σοσιαλισμού, που θα είναι αποδεκτό και από την Ουάσιγκτον και από τη Μόσχα...οι κομμουνιστές μπορούν να πάρουν και θα πάρουν τα απαραίτητα μέτρα για να ελέγχουν τον Αλιέντε...Χωρίς βοήθεια από την Ουάσιγκτον, ο Αλιέντε θα υποχρεωθεί να καταφύγει στους κομμουνιστές και στη Μόσχα. Οι Ρώσοι δεν θέλουν να έχουν έναν άλλο Τίτο...»13

Τέλος, στην πορεία των εξελίξεων, έπαιξε ρόλο η ανησυχία της αστικής τάξης για τη δυναμική της ταξικής πάλης (ανεξάρτητα από την πολιτική γραμμή του ΚΚ Χιλής) και η ανάγκη να κρατηθεί αυτή εντός επιτρεπτών ορίων, χωρίς να αμφισβητείται η σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος.
Ορισμένα βασικά συμπεράσματα

Η πορεία της ταξικής πάλης στη Χιλή με την τραγική της κατάληξη για το λαό της Χιλής καθώς και το πραξικόπημα του Α. Πινοσέτ επιβεβαιώνουν ότι η εργατική τάξη δεν έχει συμφέρον να συμμαχήσει με κανένα τμήμα αστικής τάξης, ούτε να επιλέξει πλευρά στο πλαίσιο των αναπτυσσόμενων ενδοαστικών αντιθέσεων, αντίθετα πρέπει να παλέψει για τη δική της εξουσία, ανατρέποντας την εξουσία των κεφαλαιοκρατών. Τα διδάγματα από αυτήν την πορεία επιβεβαιώνουν τις θέσεις του ΚΚΕ ότι το επαναστατικό - εργατικό κίνημα, το ΚΚ δεν μπορεί να αξιοποιήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού στην πάλη του για το σοσιαλισμό, πολύ περισσότερο να τη θέτει ως προγραμματικό στόχο.

Παραπομπές:

1. Στρατιωτική χούντα που αυτοαποκαλούνταν «σοσιαλιστική δημοκρατία» της Χιλής το 1932.

2. Ρεζί Ντεμπρέ, «Ο δρόμος της Χιλής», σελ. 136, εκδόσεις «Μνήμη».

3. Jorge Palacios, Chile, An Attempt at «Historic Compromise, The Real Story of the Allende Years, Banner Press, σελ. 128-129

4. ό.π σελ. 137

5. ό.π. σελ. 137

6. ό.π. σελ.. 129

7. ό.π. σελ.. 143

8. ό.π. σελ. 240-241

9. «Χιλή, Η ταξική αναμέτρηση», εκδόσεις «Βέργος», σελ. 34

10. ό.π. σελ. 40

11. Παρατίθεται στο: «Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Χιλή», «Πωλ Σουήζη, Χάρρυ Μαγκντόνοφ», σελ. 54 - 55, εκδόσεις «Καρανάση»

12. Jorge Palacios, Chile, An Attempt at «Historic Compromise, The Real Story of the Allende Years, Banner Press, p. 142

13. Προς: Χαλ Χέντριξ, I.T.T.HQ., N.Y., Από: Ρόμπερτ Μπέρελεζ- I.T.T. LABA (Λατινική Αμερική - Μπουένος Αϊρες) CHILTELCO, στο: Ο ιμπεριαλισμός εναντίον της Χιλής. Μυστικά Ντοκουμέντα της I.T.T. (Η προβοκάτσια σαν επιστήμη), Εκδοση της κυβέρνησης Αλιέντε, εκδόσεις «Ωκεανίς», σελ. 80- 81

ΒΟΓΙΑΤΖΕΡ 1 - ΒΟΓΙΑΤΖΕΡ 2 Ταξιδιώτες στο βαθύ Διάστημα

ΒΟΓΙΑΤΖΕΡ 1 - ΒΟΓΙΑΤΖΕΡ 2
Ταξιδιώτες στο βαθύ Διάστημα

Καλλιτεχνική απεικόνιση ενός από τα διαστημόπλοια Βόγιατζερ
Τα δίδυμα διαστημόπλοια Βόγιατζερ (Voyager) 1 και 2 εξερευνούν το Διάστημα εκεί που τίποτα προερχόμενο από τη Γη δεν ξαναπέταξε ποτέ. Συνεχίζοντας το υπερτριανταπεντάχρονο ταξίδι από την εκτόξευσή τους το 1977 βρίσκονται πολύ πιο μακριά από τον Ηλιο απ' ό, τι ο νάνος πλανήτης Πλούτωνας. Τον Αύγουστο του 2012, το Βόγιατζερ (Ταξιδιώτης) 1 έκανε ιστορική είσοδο στο διαστρικό χώρο, δηλαδή την περιοχή ανάμεσα στα άστρα, που είναι γεμάτη με υλικά από αστέρια που σχηματίστηκαν έλαμψαν και πέθαναν πριν από εκατομμύρια χρόνια στη γύρω περιοχή. Οι επιστήμονες ελπίζουν να μάθουν περισσότερα για το μεταξύ των άστρων Διάστημα, τώρα που και το Βόγιατζερ 2 μπήκε στην ηλιοθήκη - το εξώτερο στρώμα της ηλιόσφαιρας όπου ο ηλιακός άνεμος κυριαρχεί ακόμα αλλά επιβραδύνεται από την πίεση του διαστρικού ανέμου. Και τα δύο σκάφη συνεχίζουν να στέλνουν κανονικά επιστημονικές πληροφορίες για το περιβάλλον που βρίσκονται, οι οποίες φτάνουν στη Γη μέσω του Δικτύου Βαθέος Διαστήματος της NASA.


Η κύρια αποστολή των Βόγιατζερ ήταν η εξερεύνηση του Δία και του Κρόνου. Μετά από μια σειρά ανακαλύψεων, όπως τα ενεργά ηφαίστεια θειαφιού στην επιφάνεια της Ιούς (δορυφόρου του Δία) και οι ιδιομορφίες των δαχτυλιδιών του Κρόνου, η αποστολή τους επεκτάθηκε. Το Βόγιατζερ 2 συνέχισε για να εξερευνήσει τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα και παραμένει το μόνο σκάφος που επισκέφθηκε αυτούς τους εξώτερους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Η τρέχουσα αποστολή των δύο αειθαλών διαστημικών σκαφών είναι η εξερεύνηση του απώτερου άκρου του χώρου κυριαρχίας του Ηλιου και του Διαστήματος πέρα από αυτό το όριο. Στο πλαίσιο αυτής της νέας αποστολής, προχωρά η διαδικασία χαρακτηρισμού του περιβάλλοντος των άκρων του ηλιακού συστήματος και η αναζήτηση του ορίου της ηλιόπαυσης, δηλαδή του ορίου του μαγνητικού πεδίου του Ηλιου και της ροής προς τα έξω του ηλιακού ανέμου. Η διάβαση της ηλιόπαυσης θα επιτρέψει τη μελέτη του διαστρικού χώρου, όσον αφορά τα διαστρικά πεδία, τα σωματίδια και τα κύματα που τον διατρέχουν, χωρίς να επηρεάζονται οι μετρήσεις από τον ηλιακό άνεμο.
Εξερευνώντας το άγνωστο επ' άπειρον


Φωτογραφία του πλανήτη Ποσειδώνα από το Βόγιατζερ 2. Στο μέσο του πλανήτη φαίνεται η μεγάλη σκοτεινή κηλίδα, αποτέλεσμα διεργασιών στην ατμόσφαιρά του
Το Σεπτέμβρη του 2013 το Βόγιατζερ 1 βρισκόταν σε απόσταση 18,7 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων ή 125,3 αστρονομικών μονάδων από τον Ηλιο και το Βόγιατζερ 2 σε απόσταση 15,3 δισεκατομμυρίων χλμ. ή 102,6 αστρονομικών μονάδων (αστρονομική μονάδα είναι η μέση απόσταση της Γης από τον Ηλιο, δηλαδή 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα). Το Βόγιατζερ 1 απομακρύνεται από το ηλιακό σύστημα με ταχύτητα 3,6 αστρονομικών μονάδων ανά έτος, υπό γωνία 35 μοιρών ως προς το επίπεδο της εκλειπτικής (το επίπεδο πάνω στο οποίο περιφέρονται οι πλανήτες γύρω από τον Ηλιο), ενώ το Βόγιατζερ 2 κινείται με ταχύτητα 3,3 αστρ. μον. ανά έτος, υπό γωνία 48 μοιρών, προς την άλλη πλευρά του επιπέδου της εκλειπτικής.


Το Βόγιατζερ 1 πέρασε το σοκ τερματισμού στις 94 αστρ. μονάδες το Δεκέμβρη του 2004 και το δίδυμο σκάφος στις 84 αστρ. μονάδες, τον Αύγουστο του 2007. Σοκ τερματισμού λέγεται η περιοχή της ηλιόσφαιρας όπου ο ηλιακός άνεμος πέφτει σε υποηχητικές ταχύτητες (ως προς τον Ηλιο). Μετά το πέρασμα από το όριο αυτό, τα σκάφη λειτουργούν μέσα στην ηλιοθήκη, που κυριαρχείται ακόμα από το μαγνητικό πεδίο του Ηλιου και ίσως έχει πάχος αρκετών δεκάδων αστρονομικών μονάδων. Οταν διασχίσουν και την ηλιόπαυση θα αρχίσουν την εξερεύνηση σε περιοχές του διαστρικού χώρου, όπου κυριαρχεί ο διαστρικός άνεμος, αντί του ηλιακού ανέμου.


Αναπαράσταση των αποστάσεων του ηλιακού συστήματος με κλίμακα σε αστρονομικές μονάδες. Από κάθε σημείο στον οριζόντιο άξονα ως το επόμενο, η απόσταση από τον Ηλιο είναι 10 φορές μεγαλύτερη
Τα δύο σκάφη έχουν καύσιμα και ηλεκτρική ενέργεια για να συνεχίσουν να λειτουργούν τουλάχιστον ως το 2020. Αναμένεται να διασχίσουν την ηλιόπαυση 10 με 20 χρόνια μετά το πέρασμα από το σοκ τερματισμού. Σε περίπου 40.000 χρόνια, το Βόγιατζερ 1 θα βρίσκεται πιο κοντά στο άστρο AC+79 3888, στον αστερισμό της Καμηλοπάρδαλης, απ' ότι στον Ηλιο. Την ίδια περίοδο το Βόγιατζερ 2 θα βρίσκεται σε απόσταση 1,7 ετών φωτός από το άστρο του Ρος και σε 296.000 χρόνια θα περάσει 4,3 έτη φωτός κοντά στο Σείριο, το φωτεινότερο άστρο του ουρανού. Τα Βόγιατζερ θα συνεχίσουν επ' άπειρον να διατρέχουν το Γαλαξία, μεταφέροντας το καθένα από μία επιχρυσωμένη πλάκα με πληροφορίες για τη Γη και τους κατοίκους της, ως μικρό πληροφοριακό οδηγό σε περίπτωση που εντοπιστούν από κάποιον τεχνολογικά προηγμένο πολιτισμό.

Και ελληνική υπογραφή

Μεταξύ των ανθρώπων που έχουν ήδη γράψει ιστορία στην εξερεύνηση του Διαστήματος, με σημαντικό ρόλο στις αποστολές Βόγιατζερ 1 και 2, είναι και ο Ελληνας επίτιμος διευθυντής στον Τομέα Διαστήματος του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής του πανεπιστημίου Johns Hopkins, Σταμάτης Κριμιζής. Για τη σημαντική συνεισφορά του στη Διαστημική Φυσική του έχουν απονεμηθεί τίτλοι και βραβεία από ελληνικά και ξένα ακαδημαϊκά ιδρύματα και φορείς, ενώ πριν από λίγες μέρες τιμήθηκε στην Αθήνα με το βραβείο «Νίκη», του AIT (Athens Information Technology).


Η σφαίρα γύρω από τον Ηλιο είναι το τμήμα της ηλιόσφαιρας που βρίσκεται μέσα από το όριο του σοκ τερματισμού. Το κέλυφος με ωοειδή μορφή είναι η ηλιοθήκη, τμήμα της ηλιόσφαιρας με χαμηλότερη επίδραση του Ηλιου. Μπροστά από την ηλιόπαυση θεωρείται ότι υπάρχει το πρωραίο σοκ, που δημιουργεί η σύγκρουση του διαστρικού με τον ηλιακό άνεμο
Ο Σ. Κριμιζής, από το Βροντάδο της Χίου, έχει διατελέσει καθηγητής του πανεπιστημίου της Αϊόβα και επικεφαλής σε καίριες επιστημονικές θέσεις σε αμερικανικά ερευνητικά ιδρύματα. Από το 2006 ως το 2010 ήταν εκπρόσωπος της Ελλάδας στο συμβούλιο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) και έκτοτε πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνας και Τεχνολογίας (ΕΣΕΤ). Εχει εργαστεί ως επικεφαλής ερευνητής ή συνεργάτης της NASA και του ESA με επιστημονικά όργανα σε 21 διαστημικές αποστολές προς όλους τους πλανήτες, συμπεριλαμβανόμενου και του Πειράματος Ανίχνευσης Φορτισμένων Σωματιδίων Χαμηλών Ενεργειών των διαστημοπλοίων Voyager 1 και Voyager 2. Είναι από τους επικεφαλής ερευνητές της αποστολής Cassini/Huygens στον Κρόνο και συνεργάτης ερευνητής στις αποστολές Galileo, Ulysses, ACE, Messenger και New Horizons. Το διαστημόπλοιο NEAR που τέθηκε σε τροχιά γύρω από τον αστεροειδή «Ερωτα» και προσεδαφίστηκε σ' αυτόν το 2001 σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Johns Hopkins. Επίτευγμα μοναδικό του Σ. Κριμιζή είναι ότι επιστημονικά όργανα με τη δική του υπογραφή έχουν εξερευνήσει όλους ανεξαιρέτως τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΙΣΣΑΣ Οι επικίνδυνες λογικές του επαγγελματισμού

ΚΩΣΤΑΣ ΜΙΣΣΑΣ
Οι επικίνδυνες λογικές του επαγγελματισμού

Αποσπάσματα από την ομιλία του ομοσπονδιακού τεχνικού μπάσκετ και καθηγητή Φυσικής Αγωγής, στην εκδήλωση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για τον Αθλητισμό


Στιγμιότυπο από την εκδήλωση
Στην εκδήλωση για τον
Αθλητισμό που διοργάνωσε το ΚΚΕ και η ΚΝΕ το Σάββατο 30 Νοέμβρη, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η παρέμβαση του ομοσπονδιακού τεχνικού μπάσκετ και καθηγητή Φυσικής Αγωγής Κώστα Μίσσα.


Με αρκετή εμπειρία από το χώρο του Αθλητισμού τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής και πολύχρονη δουλειά με μικρές ηλικίες, ο Κώστας Μίσσας κατέθεσε τις απόψεις του για μια σειρά σημαντικών ζητημάτων όπως: Η ανυπαρξία σχολικού Αθλητισμού και οι επιπτώσεις στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας των παιδιών, τα προβλήματα του λεγόμενου κεντρικού σχεδιασμού, οι επικίνδυνες λογικές του επαγγελματισμού, με τις οποίες ποτίζονται σήμερα οι νέοι, οι παγίδες του εμπορευματοποιημένου Αθλητισμού, ο ρόλος των γονιών και των μάνατζερ κ.ά.

Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του ομοσπονδιακού τεχνικού στην εκδήλωση.
Δεν υπάρχει σχολικός Αθλητισμός

«Ακούμε για πάρα πολλά χρόνια την καραμέλα ότι "κύτταρο" του Αθλητισμού είναι το σωματείο. Αυτό σημαίνει ότι δεν υφίσταται σχολικός Αθλητισμός. Και αυτό οδηγεί σε διαφορετικές καταστάσεις, οι οποίες μπορεί να έχουν κάποια θετικά, όπως για παράδειγμα η συμμετοχή σε κάποιο άθλημα, ωστόσο έχει και πολλά αρνητικά. Το σίγουρο είναι ότι μια υγιής κατάσταση θα ήταν να υπάρχει σχολικός Αθλητισμός. Η ύπαρξη σωστής δουλειάς και προγραμμάτων για τον Αθλητισμό στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση έχει σημαντικό ρόλο σε ορισμένους βασικούς τομείς. Στη μαζικότητα των παιδιών όσον αφορά τον Αθλητισμό, στη δημιουργία μελλοντικών αθλητών υπό κάποιες προϋποθέσεις, αλλά και στη διαμόρφωση ισχυρών χαρακτήρων. Για το θέμα, έχουν υπάρξει κατά καιρούς μελέτες όπως μια προ 20ετίας του πανεπιστημίου Αθηνών που μιλούσε για συγκεκριμένη ύλη, η οποία θα έπρεπε να διδάσκεται ανά δύο μήνες στα σχολεία και να περιλαμβάνει όλα τα αθλήματα, με έναρξη την 5η Δημοτικού και να έφθανε μέχρι την 3η γυμνασίου. Το αποτέλεσμα ήταν να μην πραγματοποιηθεί ποτέ κατ' ουσίαν και όπως έπρεπε.


Ο Κώστας Μίσσας
Σήμερα απ' την εμπειρία μου έχω διαπιστώσει πως όταν περνάμε στο κομμάτι του ερασιτεχνικού Αθλητισμού τόσο στη χώρα μας όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, εμείς σαν προπονητές καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις και προβλήματα. Για παράδειγμα, η ανυπαρξία προγραμμάτων στο σχολείο με ανθρώπους που έχουν γνώσεις παιδαγωγικές και κοινωνιολογικές, ώστε να δημιουργήσουν τις σωστές βάσεις στα παιδιά που θα περάσουν μετέπειτα στον Αθλητισμό έχει τις δικές του συνέπειες, τις οποίες εμείς σαν προπονητές τις βιώνουμε. Μην ξεχνάμε ότι όταν μιλάμε σε αυτές τις ηλικίες για προπονητή δεν μιλάμε για προπονητή - κόουτς αλλά για προπονητή δάσκαλο.


Ωστόσο, σήμερα τα πάντα αφήνονται στην τύχη και εάν το παιδί είναι τυχερό τότε ίσως πέσει σε κάποιο σωματείο που μπορεί να υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν αυτές τις γνώσεις και τις δυνατότητες και θα μπορούσαν να δώσουν τις σωστές κατευθύνσεις. Σε κάποια συμβαίνει αυτό, ωστόσο δε γίνεται παντού».
Οι άξονες για σωστή δουλειά

«Εάν θέλουμε να δώσουμε κάποιες κατευθύνσεις για το θέμα του σχολικού Αθλητισμού το τι μπορεί να γίνει ή το τι πρέπει να κάνουμε, θα λέγαμε ότι υπάρχουν τρεις σημαντικές περίοδοι για το παιδί. Η πρώτη από την ηλικία των 6-10 ετών που θεωρείται η περίοδος της μύησης σε κάποιο άθλημα, χωρίς όμως να λείπει η γενικότερη άθληση, η δεύτερη 11-14 χρόνων που είναι η ηλικία της ανάπτυξης και η τρίτη των 15 ετών που περνάμε στην ηλικία της εξειδίκευσης. Σε αυτές τις τρεις περιόδους θα πρέπει να δούμε πώς θα γίνει η ένταξη ενός παιδιού, τι είναι λάθος και τι μπορεί να αλλάξει.

Πάνω σε αυτό, σπουδαίο ρόλο μπορεί να παίξει και η τοπική αυτοδιοίκηση σε συνεργασία με το σχολείο. Θα μπορούσαν κάλλιστα να δημιουργηθούν προγράμματα (π.χ. με την πρόσληψη γυμναστών) όπου στις ευαίσθητες ηλικίες της διαμόρφωσης των παιδιών να έχουν το δικαίωμα της δωρεάν εκγύμνασης και να καθοδηγηθούν ουσιαστικά και πραγματικά. Θα ήταν ιδανικό μάλιστα εάν αυτό συνεχιζόταν και στο γυμνάσιο. Από κει και πέρα, όσον αφορά το κομμάτι της εξέλιξης ενός παιδιού που θα χρειαζόταν κάποια εξειδίκευση, υπάρχουν δύο λύσεις: Η μία αυτή που υφίσταται και τώρα, δηλαδή κάποιος σύλλογος αλλά σε ένα άλλο επίπεδο όπου το σωματείο θα έχει τη δυνατότητα να κάνει σωστή δουλειά (άρα προϋποθέτει χρηματοδότηση, κρατική στήριξη κ.τ.λ.). Η δεύτερη είναι η δημιουργία αθλητικών σχολείων ανά νομό ή περιφέρεια όπου θα μπορούσαν να πάνε τα παιδιά σε κατάλληλους χώρους, κάνοντας κατάλληλα μαθήματα, αν και αυτό εγκυμονεί κίνδυνο αξιοποίησης μόνο των λεγόμενων ταλέντων.

Επίσης, ένας άλλος τομέας είναι η δουλειά με γονείς, όπου μέσω συζητήσεων με ειδικούς προπονητές ψυχολόγους θα ξέρουν τι πραγματικά χρειάζεται το παιδί σε κάθε στιγμή χωρίς να το πιέζουν π.χ. να γίνει ο νέος Ράτζα, ο πρωταγωνιστής, να διεκδικεί την πρωτιά κ.τ.λ.».

«Το σημερινό πρόβλημα υποδομών πέρα από την έλλειψη χώρων για άθληση δημιουργεί και άλλα προβλήματα. Οπως, για παράδειγμα, η ανυπαρξία ελεύθερων χώρων δημιουργεί πρόβλημα, αφού στην ουσία δεν υφίσταται η κινητική βάση στα παιδιά. Εγώ, για παράδειγμα, θυμάμαι τον εαυτό μου στα παιδικά χρόνια, πριν ασχοληθώ με το μπάσκετ, να έχω παίξει ποδόσφαιρο, μήλα, κυνηγητό. Κάτι τέτοιο σήμερα δεν μπορεί να γίνει... Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι βλέπουμε σήμερα τα ποσοστά παχυσαρκίας και ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες να αυξάνονται. Η δημιουργία χώρων θα πρέπει να είναι στόχος».

«Προβληματικός είναι και ο λεγόμενος κεντρικός σχεδιασμός, ο οποίος επηρεάζεται και από το κόψιμο των επιχορηγήσεων προς τις ομοσπονδίες. Για, παράδειγμα, στο μπάσκετ γίνονται καμπ ανεύρεσης ταλέντων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, ωστόσο αυτό δημιουργεί προβλήματα για τα παιδιά της επαρχίας. Εάν υπάρχει ένα ταλέντο στο Αργος Ορεστικό το πιο πιθανό είναι να χαθεί. Υπάρχουν γονείς που μου έχουν πει: κόουτς θέλω να φέρω το παιδί μου αλλά δεν έχω τη δυνατότητα. Και είναι λογικό, αφού για να συμβεί αυτό θα πρέπει να αφήσει τις δουλειές του να ξοδέψει χρήματα κ.τ.λ. Εμείς, στο μπάσκετ, είχαμε 2 κλιμάκια, προσπαθούμε με δυσκολία να τα κάνουμε 5».
Η παγίδα του επαγγελματισμού

«Σήμερα, πολλά παιδιά μπαίνουν στο τριπάκι του επαγγελματισμού. Παράτησαν σπουδές, δε φρόντισαν να κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους και μετά το τέλος του αθλητισμού βρέθηκαν ξεκρέμαστοι. Είναι λίγες οι περιπτώσεις κάποιων που μετά το τέλος του αθλητισμού είχαν βάλει τις βάσεις για το μετά, όπως π.χ. να δουλέψουν πάνω στο άθλημα. Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων 35άρηδων αφού κάποιοι τους ...ξεζούμισαν όσο ήταν αθλητές μετά να βρίσκονται ξεκρέμαστοι, αφού κανείς δεν βρέθηκε εξ αρχής να τους βάλει σε μια σωστή ρότα. Αντίθετα, στο σημερινό Αθλητισμό εκείνο που κυριαρχεί ως άποψη είναι ότι "έρχεσαι παίζεις, τα δίνεις όλα, κερδίζω χρήματα κάποια στιγμή δε σε χρειάζομαι φεύγεις".

Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σε τουρνουά νέων στο Ισραήλ, όπου κάποιοι ατζέντηδες θα παρουσίαζαν διάφορους παίκτες για να τους πουλήσουν. Κάποιος Εβραίος μάνατζερ είχε 5 έγχρωμους νεαρούς παίκτες προκειμένου να τους πουλήσει σε κάποια ομάδα και τους συμπεριφερόταν σαν σε "ζώα", λέγοντας "εσύ δεν θα φας πρωινό γιατί δεν έπαιξες καλά", "εσύ θα φας μεσημεριανό γιατί κάτι έκανες", "εσύ θα πας σε καλύτερο δωμάτιο", τον άκουγα και μου ήρθε να τον πιάσω στα χέρια. Οι συγκεκριμένοι παίκτες ήταν απλά αντικείμενα προς πώληση και πειθήνια όργανα του μάνατζερ, αφού ήταν φανερό ότι μέσω αυτού του τρόπου προσπαθούσαν να βρουν τρόπο ζωής».
Επικίνδυνες λογικές με σοβαρές συνέπειες

«Με το τι λογικές αναπτύσσονται τα παιδιά στον Αθλητισμό σήμερα αποδεικνύεται με το παράδειγμα του κύκλου. Βάλτε στο κέντρο ένα παιδί 14-15 ετών και στη μια άκρη βάλτε τον προπονητή, στην άλλη άκρη τους γονείς και σε μια άλλη τον μάνατζερ. Η επίδραση που δέχεται το παιδί στο κέντρο του κύκλου από τον προπονητή που είναι αυτός που μπορεί να τον καθοδηγήσει έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια ότι είναι στο 5%. Στο 95% η επίδραση γίνεται από τον ατζέντη σε πρώτη φάση, ο οποίος πείθει το γονιό ότι το παιδί μπορεί να γίνει μεγάλος παίκτης, οι γονείς συμβάλλουν σε αυτό και κατ' ουσία έχουμε τη μηδενική εξέλιξη του παιδιού. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό είναι το περίφημο δημοσίευμα της ισπανικής "El pais" με το γράμμα ενός παιδιού που έκανε παράπονα στον πατέρα του, ο οποίος τον πίεζε να παίζει καλό μπάσκετ, τον καλούσε να βγάλει λεφτά μέσω του αθλήματος, έβριζε το συμπαίκτη του με τον οποίο πήγαινε στο ίδιο σχολείο. Κατά τη γνώμη μου, για να λυθούν τέτοιου είδους προβλήματα υπάρχουν τρεις καταστάσεις όπου χρειάζεται παρέμβαση. Στην Παιδεία, στον Πολιτισμό και στον Αθλητισμό».

Το «Der Spiegel» απλώνει τις προστατευτικές φτερούγες του στην «Ευρωπαϊκή Αριστερά»

Το «Der Spiegel» απλώνει τις προστατευτικές φτερούγες του στην «Ευρωπαϊκή Αριστερά»

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» (στα Ελληνικά «Ο Καθρέφτης») ασχολείται με τους κομμουνιστές και την ιδεολογική διαπάλη, που αυτοί διεξάγουν. Πάντα, βέβαια, μέσα από το δικό του πρίσμα, δηλαδή μέσα από τους διαστρεβλωτικούς καθρέφτες του αντικομμουνισμού.

Αυτή τη φορά, το «Der Spiegel» επέλεξε να αναδείξει την ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση του ΚΚΕ με τη «ναυαρχίδα» του λεγόμενου «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), με τη γερμανική «Die Linke» («Αριστερά») και την πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή της Helmut Scholz να πραγματοποιήσει στο Ευρωκοινοβούλιο μια αντικομμουνιστική - αντισοβιετική δράση.

Ετσι, το περιοδικό «Der Spiegel», με τον τίτλο «Καβγάς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: Ο Στάλιν διχάζει την αριστερά της Ευρώπης», σημειώνει πως η καταγγελία του ΚΚΕ σε βάρος του συγκεκριμένου πολιτικού στελέχους της «Die Linke» και του ΚΕΑ αφορά «το παράπτωμα του Scholz να οργανώσει μια έκθεση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με τα εγκλήματα του σοβιετικού δικτάτορα Ιωσήφ Στάλιν». Προσθέτει τα λόγια του Scholz πως «οι άνθρωποι του ΚΚΕ πρέπει απλά να αποφασίσουν οι ίδιοι για το αν πιστεύουν στις αξίες της Ευρώπης». Το περιοδικό εγκαλεί τους ευρωβουλευτές του ΚΚΕ γιατί θέλουν να βρίσκονται στο Ευρωκοινοβούλιο, όταν απορρίπτουν την ΕΕ ως «εφιάλτη». Κλείνει, μάλιστα, το άρθρο, με έναν εξυπνακισμό, του είδους πως οι Ελληνες κομμουνιστές «δεν χρειάζονται τους άλλους στον αγώνα τους. Σε τελική ανάλυση έχουν τον Στάλιν στο πλευρό τους».
Ματαιόδοξες προσδοκίες

Βεβαίως και δε μας καταπλήσσει το γεγονός πως ο δημοσιογραφικός «καθρέφτης» της γερμανικής αστικής τάξης παίρνει κάτω από τις προστατευτικές «φτερούγες» του τον «αριστερό ψάλτη» της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, το οπορτουνιστικό κόμμα Die Linke/ΚΕΑ. Και οι δυο τους θα ήθελαν το ΚΚΕ να υποκύψει, να παραιτηθεί από τις αρχές του, από τα σύμβολά του, την Ιστορία του και να αποδεχτεί τις λεγόμενες «ευρωπαϊκές αρχές», δηλαδή τα αντιλαϊκά «ευαγγέλια» της ΕΕ. Θα ήθελαν το ΚΚΕ να εγκαταλείψει από μόνο του την πάλη στο πεδίο των ευρωεκλογών και του ευρωκοινοβουλίου, «να τους αδειάσει» έτσι απλά τη γωνιά, ώστε να συνεχίσουν χωρίς αντιδράσεις το αντεργατικό και αντικομμουνιστικό έργο τους που πάνε χέρι-χέρι. Ωστόσο, το ΚΚΕ δε θα τους κάνει καθόλου αυτή τη χάρη. Θα συνεχίσει, μαζί με τους συμμάχους του την πάλη. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ήδη 29 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα ξεκίνησαν να συντονίζουν τη δράση τους στο πλαίσιο της «Πρωτοβουλίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για τη μελέτη και επεξεργασία των ευρωπαϊκών ζητημάτων και το συντονισμό της δράσης τους».

Σε ό,τι αφορά την ουσία της απάντησης, θα αφήσουμε να μιλήσει ένα κόμμα, που είναι στο «πλευρό» του ΚΚΕ, όπως και άλλα, στην ευρωπαϊκή κομμουνιστική «Πρωτοβουλία»: Το ΚΚ Πολωνίας.
Στοχεύουν στην αμαύρωση της μόνης επιτυχημένης εναλλακτικής στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα

Οπως σημειώνεται σε δήλωση του Krzysztof Szwej, Προέδρου του ΚΚ Πολωνίας, αποσπάσματα της οποίας δημοσιεύουμε παρακάτω: «Η πληροφορία για τη συνάντηση που διοργανώθηκε στην Ευρωβουλή από το Die Linke με το τίτλο : "Ταξίδεψα στη χώρα σας σαν φιλοξενούμενος - Γερμανοί αντίπαλοι του Χίτλερ θύματα του Σταλινικού τρόμου: Οικογενειακές ιστορίες 1933 - 1956", προκάλεσε τη οργή των μελών του Κόμματός μας και του λαού μας.

Ως αποτέλεσμα της επίθεσης των Γερμανών Ναζί, η Πολωνία έγινε η πιο κατεστραμμένη από όλες τις χώρες που ήταν υπό κατοχή. Χάσαμε 6 εκατ. πολίτες, 16% του συνολικού πληθυσμού, το μεγαλύτερο ποσοστό όλων των κρατών. Οι υλικές ζημιές έφτασαν το 38% του εθνικού πλούτου. Ολες αυτές οι ζημιές αποτέλεσαν άμεσο αποτέλεσμα της γερμανικής γενοκτόνας πολιτικής.

Ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός μαζί με το 1ο Στρατιωτικό Σώμα της Πολωνίας απελευθέρωσε τη χώρα μας. Οι Σοβιετικοί με την ηγεσία του Στάλιν έσωσαν το λαό μας από τη σκλαβιά και τη φυσική εξόντωση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η νίκη στο Μεγάλο Πόλεμο δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα των στρατιωτικών αποφάσεων, αλλά πρώτα από όλα ήταν αποτέλεσμα της σωστής πρόβλεψης της απειλής από το 1928 και των μετέπειτα πολιτικών μέτρων που πάρθηκαν, δηλαδή της κολεκτιβοποίησης και της εκβιομηχάνισης. Αν αυτά τα μέτρα δεν είχαν παρθεί έγκαιρα θα ήταν αδύνατο να ηττηθούν οι οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης που ήταν κάτω από τον έλεγχο της Γερμανίας.

Γνωρίζουμε τα βάσανα, τις θυσίες και δυσκολίες που ο Σοβιετικός λαός υπέστη για να μπορέσει να διεξάγει έναν επιτυχημένο πόλεμο ενάντια στις ήδη βιομηχανοποιημένες χώρες. Και η εκβιομηχάνιση και η κολεκτιβοποίηση ήταν δύσκολα και βασανιστικά έργα. Επίσης, αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της Σοβιετικής κυβέρνησης στην εσωτερική ασφάλεια. Οι "Πέμπτες Φάλαγγες" υπήρχαν σε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. (...)

Θυμόμαστε τα βάσανα και τις θυσίες του Σοβιετικού λαού πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, πάνω από 500.000 Σοβιετικοί στρατιώτες πέθαναν για την απελευθέρωση της Πολωνίας, και οποιαδήποτε προσπάθεια επίθεσης, απαξίωσης και συκοφάντησης αυτού του σοσιαλιστικού κράτους και της ηγεσίας του είναι σκανδαλώδης. Αυτή η συκοφαντία λειτουργεί σε όφελος της καπιταλιστικής τάξης, των ιδιωτικών μονοπωλίων που υποκινούν πολέμους. Στοχεύει να αμαυρώσει τη μόνη επιτυχημένη εναλλακτική στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Είναι βλαβερή και επικίνδυνη όταν προβάλλεται από διάφορα τμήματα του πολιτικού φάσματος. Αλλά είναι ακόμα πιο μοχθηρή, όταν προβάλλεται από τη λεγομένη "αριστερά", που της δίνει μια χροιά αξιοπιστίας. Οι συκοφαντίες ενάντια στη ΕΣΣΔ φέρνουν μόνο απογοήτευση και σύγχυση στην εργατική τάξη και στο λαό.

Αυτό το παράδειγμα, για ακόμα μια φορά, αποδεικνύει ότι μια σειρά από "αριστερές" δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της "Die Linke", που αποσχίστηκαν από το ορθόδοξο κομμουνιστικό κίνημα, βρήκαν άνετο καταφύγιο στην αγκαλιά του ιμπεριαλισμού. Επιβεβαιώνει, για μια ακόμη φορά, ότι το σύνθημα του λεγομένου "δημοκρατικού σοσιαλισμού" αποτελεί προπέτασμα καπνού για το αστικό σχέδιο ουδετεροποίησης των ταξικών της εχθρών, έχοντας και τα όπλα της επιστημονικής ανάλυσης της κοινωνίας. Δεν θα πετύχουν, αφού το μέλλον ανήκει στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, τη μόνη πετυχημένη εναλλακτική στην καπιταλιστική βαρβαρότητα».

Ε.Β.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΣΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ Δεν κρύβεται η κοροϊδία του δήθεν «ιρλανδικού θαύματος»

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΣΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ
Δεν κρύβεται η κοροϊδία του δήθεν «ιρλανδικού θαύματος»

Από παλιότερη λαϊκή κινητοποίηση ενάντια στις περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες
Αρκετός ντόρος ...σηκώθηκε και στη χώρα μας και στις άλλες χώρες της ΕΕ και στο διεθνή αστικό Τύπο, για τη «μεγάλη επιτυχία της Ιρλανδίας να βγει από ...το μνημόνιο με την τρόικα», γεγονός που έχει αναγγελθεί για σήμερα 15 Δεκέμβρη. Ωστόσο, οι πανηγυρισμοί, που έχουν αξία για την αστική τάξη της Ιρλανδίας, που τσάκισε τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, δεν μπορούν να κρύψουν τη σκληρή πραγματικότητα για το λαό. Ο αστικός Τύπος έτσι δεν μπορεί να κάνει ότι δεν την βλέπει. Γι' αυτό και ρεπορτάζ και αναλύσεις, που είδαν το φως της δημοσιότητας, είναι στην ουσία ένα σήμα για να πέσουν λίγο οι τόνοι, γιατί η ...κραυγαλέα απόσταση από την πραγματικότητα δεν βολεύει προοπτικά τους αστούς ώστε να χειραγωγήσουν καλύτερα τους εκμεταλλευόμενους. Πολύ περισσότερο που επιδιώκουν να αξιοποιήσουν αυτή την πραγματικότητα για τις μεταξύ τους κόντρες για το μείγμα διαχείρισης και ειδικότερα οι πέραν του Ατλαντικού αναλυτές καθώς και οι Βρετανοί για να καυτηριάσουν την πολιτική λιτότητας στην ΕΕ, της οποίας ηγείται η Γερμανία.


Γι' αυτό εμφανίζονται ιδιαίτερα σε βρετανικές και αμερικανικές εφημερίδες δημοσιεύματα που με ωμό τρόπο καταγράφουν τη δραματική επιδείνωση της ζωής του λαού που στενάζει από απάνθρωπη φορολογία, απλήρωτους λογαριασμούς και δάνεια, από ανεργία και συνεχή υποτίμηση της αξίας της εργατικής του δύναμης.

Ιδού μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της ζοφερής πραγματικότητας για τον ιρλανδικό λαό.
Οι βρετανικοί «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» για την «ιρλανδική έξοδο»

Σε εκτενές ρεπορτάζ των βρετανικών «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» (9/12) με τίτλο «Η ιρλανδική έξοδος επισκιάζει την ανάκαμψη από την οικονομική κρίση», ο Τζέιμι Σμάιθ από το Δουβλίνο φέρνει στο προσκήνιο της δημοσιότητας τις απίστευτα κυνικές επιστολές που απέστειλαν οι ιρλανδικές υπηρεσίες «απασχόλησης εργατικού δυναμικού» σε 6.000 ανέργους, ζητώντας τους, ούτε λίγο, ούτε πολύ, να φύγουν από την ίδια τους τη χώρα και να πάνε ως μετανάστες ακόμη και σε χώρες που αν και έχουν χαμηλότερους μισθούς «έχουν μεσογειακό κλίμα». Ο λόγος; Για να μην επιβαρύνουν άλλο τις αρμόδιες προνοιακές αρχές με επιδόματα ανεργίας!

Ο ρεπόρτερ των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» σημειώνει και αυτός με τη σειρά του πως ένας στους τέσσερις νέους κάτω των 25 ετών είναι άνεργος, ότι τα επιδόματα ανεργίας για αυτή την ηλικιακή κατηγορία κόπηκαν στο μισό και ότι μόνον πέρσι περίπου 76.000 άτομα ηλικίας από 15(!) έως 44 ετών εγκατέλειψαν την Ιρλανδία, αναζητώντας δουλειά ως μετανάστες σε άλλες χώρες. Υπογραμμίζει τις δραματικές επιπτώσεις της μαζικής μετανάστευσης στη ζωή του ιρλανδικού λαού, αναφέροντας για παράδειγμα ότι περίπου το 50% των Ιρλανδών γιατρών δουλεύει στο εξωτερικό, αναγκάζοντας τις αρχές να προσλάβουν ξένους γιατρούς και νοσηλευτές από αναπτυσσόμενες χώρες για να καλύψουν τις υπάρχουσες ανάγκες.

Οχι άδικα, επιστρατεύονται οι απόψεις επικριτών της κυβέρνησης που θεωρούν πως αυτή είναι εκτός επαφής με την πραγματικότητα και κυρίως όσον αφορά στα προβλήματα της νεολαίας. «Οι νέοι άνθρωποι έχουν λιγότερη επιρροή επειδή είναι λιγότερο πιθανό να ψηφίσουν όπως κάνουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ψηφοφόροι. Αυτό εξηγεί γιατί η κρίση χτυπά περισσότερο τα νιάτα», εξηγεί η λέκτορας του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου Τζέιν Σουίτερ, ενώ ένας άλλος πανεπιστημιακός επανέρχεται στο κρίσιμο ζήτημα επαναπατρισμού των Ιρλανδών επιστημόνων στη χώρα τους, θεωρώντας πως είναι μάλλον απίθανος, αφού θα κληθούν να δουλέψουν σε μια χώρα με χαμηλότερους μισθούς και υψηλότερους φόρους, προβλέποντας, εν κατακλείδι, ως τουλάχιστον «πάρα πολύ δύσκολη μία επανάληψη της οικονομικής έκρηξης της δεκαετίας του '90»...
«Τάιμς της Ν. Υόρκης»: «Παραμένουν οι κακουχίες»

«Ενώ κλείνει το κεφάλαιο του μνημονιακού δανεισμού, παραμένουν οι κακουχίες για τους Ιρλανδούς», επισημαίνει στις 11/12/13 με εκτενή παρουσίαση της δήθεν εξόδου της Ιρλανδίας από το μνημόνιο άρθρο των «Τάιμς της Ν. Υόρκης», ξεκινώντας με τη μνημειώδη περίπτωση του 55χρονου άνεργου Ιρλανδού Τζον Ντόνοβαν, που ζει στο φτωχικό εξοχικό της μητέρας του σε προάστιο του Δουβλίνου και κυνηγά περιστέρια για να ζήσει...

«Ο ιρλανδικός λαός έχει περάσει τραγικές στιγμές. Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει το πόδι της από το σβέρκο μας», δηλώνει στον ανταποκριτή της αμερικανικής εφημερίδας, περιγράφοντας τον καθημερινό Γολγοθά της επιβίωσης στην Ιρλανδία της δήθεν εξόδου από τα μνημόνια και την κρίση: Κυνηγά, σκοτώνει και ψήνει περιστέρια στην αυλή για να τραφεί, ενώ κάνει αιματηρές οικονομίες ηλεκτρικού ρεύματος (για θέρμανση ούτε λόγος...) αφού δεν έχει άλλη πηγή εσόδων εκτός από το πετσοκομμένο επίδομα ανεργίας.

Θυμίζοντας πως η Ιρλανδία διαφημιζόταν έως και πριν λίγα χρόνια σαν την «Κέλτικη Τίγρη» μιας φρενήρους οικονομικής ανάπτυξης και επίπλαστης ευημερίας, ο ρεπόρτερ σημειώνει ότι η ιρλανδική κυβέρνηση, υπακούοντας στους όρους του μνημονίου και των επιταγών της αστικής τάξης, «έκανε περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, προνοιακά επιδόματα και σε άλλες δημόσιες δαπάνες που ισοδυναμούν με το 20% του ΑΕΠ, με την επίσημη ανεργία να πλησιάζει το 13% και το έλλειμμα, μετά από τις αιματηρές "οικονομίες", να έχει μειωθεί στο 7,5% από το 30% που ήταν το 2010 όταν πήρε το δάνειο των 67,5 δισ. ευρώ...».

Ωστόσο, ενώ οι «Τάιμς της Ν. Υόρκης» σημειώνουν πόσο «πολύ έχουν εντυπωσιαστεί οι διεθνείς επενδυτές με την ικανότητα της Ιρλανδίας να βελτιώσει τα οικονομικά της», αμέσως μετά παραθέτουν σε αντιδιαστολή τη μάχη επιβίωσης που δίνει ένας άλλος μέσος Ιρλανδός χαμηλόμισθος εργαζόμενος: Ο Μάρτιν Μπρέναν καλείται να στηρίξει την τετραμελή οικογένειά του κερδίζοντας ως εργάτης καθαριότητας σε νοσοκομείο του Δουβλίνου 9,5 ευρώ την ώρα, ενώ η σύζυγός του κερδίζει άλλα 380 ευρώ, δουλεύοντας τρεις μέρες τη βδομάδα ως διοικητική υπάλληλος σε πανεπιστήμιο. Ο Μπρέναν ομολογεί ότι μετά την πληρωμή βασικών λογαριασμών, δανείων και φόρων μένουν ψίχουλα για τα υπόλοιπα έξοδα της οικογένειας, τονίζοντας ότι πολλοί συνάδελφοί του αναγκάζονται να στραφούν στα συσσίτια φιλανθρωπικών οργανώσεων για να γλιτώσουν λίγα ευρώ. «Οι άνθρωποι τρώνε δημητριακά για βραδινό. Οι οικονομολόγοι θεωρούν πως αυτό είναι μύθος. Πείτε τους πως είναι η αλήθεια!» ξεσπά...

Ο αρθρογράφος δεν σταματά εδώ. Παρουσιάζει με ακόμη πιο μελανά χρώματα την πραγματική ζωή των λαϊκών νοικοκυριών στην Ιρλανδία της δήθεν «εξόδου» από τα μνημόνια, υπογραμμίζοντας τους χαμηλούς δείκτες αναιμικής κατανάλωσης, την ανεργία των νέων που ξεπερνά το 60%, την έξαρση της παιδικής φτώχειας αφού το 20% των παιδιών ζει σε σπιτικά με άνεργο έναν στους δύο γονείς, τα 2/3 των ιδιοκτητών ακινήτων να αδυνατούν να καταβάλουν τακτικά τις δόσεις του στεγαστικού δανείου τα τελευταία δύο χρόνια.

Βεβαίως, τον αστικό Τύπο και στις δύο περιπτώσεις που αναφέραμε δεν τον έπιασε ο πόνος για τα λαϊκά στρώματα. Η σκοπιμότητα τέτοιων δημοσιευμάτων έχει προφανώς σχέση με την εμπέδωση του κλίματος του αδιεξόδου, όχι βέβαια για να προβάλει η διέξοδος που θα αμφισβητεί τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών (άλλωστε σε αυτούς ανήκουν και τα ΜΜΕ), αλλά για να πέφτει ο πήχης και οι απαιτήσεις των εργαζομένων. Ταυτόχρονα μια σειρά ανάλογα στοιχεία φανερώνουν ότι συνθήκες εξαθλίωσης για πλατιά τμήματα των εργαζομένων δεν εξασφαλίζει μόνο η πολιτική «δημοσιονομικής σταθερότητας» στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, αλλά και η επεκτατική πολιτική τύπου Ομπάμα στις ΗΠΑ.

Το «υπάρχουν και χειρότερα» το χρησιμοποιούν οι αστοί για να καθηλώσουν τους εργαζόμενους, αλλά κυρίως για να μη βλέπουν μπροστά τους ότι «υπάρχουν και πολύ καλύτερα». Και αυτό μπορεί να συμβεί όταν συνειδητοποιήσουν οι εργάτες, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη, που ευαγγελίζονται όλες οι εκδοχές διαχειριστών της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης είτε «δεξιοί» είτε «αριστεροί», «νεοφιλελεύθεροι» ή «νεοκεϋνσιανοί», προϋποθέτει καταστάσεις σαν αυτές που ζει ο λαός της Ιρλανδίας σήμερα.

Δηλαδή δεν είναι απλά τα μνημόνια και το μείγμα της αστικής διαχείρισης το πρόβλημα. Η «ρίζα του κακού» είναι η καπιταλιστική εκμετάλλευση, η καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Αυτή στερεί από τους λαούς και σε περίοδο ανάπτυξης, και σε περίοδο κρίσης, και με μνημόνια, και με δάνεια, και χωρίς αυτά τη δυνατότητα να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες διευρυμένες ανάγκες τους όπως επιβάλλουν η πρόοδος που έχει πετύχει η επιστήμη και οι τεράστιες δυνατότητες της παραγωγής.

Η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική «Πρωτοβουλία» στο Ιντερνετ

Η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική «Πρωτοβουλία» στο Ιντερνετ

«Ανέβηκε» στο διαδίκτυο η ιστοσελίδα της «Πρωτοβουλίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για τη μελέτη και επεξεργασία των ευρωπαϊκών ζητημάτων και το συντονισμό της δράσης», στη διεύθυνση http://initiative-cwpe.org/.


Σκοπός της ιστοσελίδας, που είναι στα Αγγλικά, είναι η ανάδειξη των κοινών θέσεων, πρωτοβουλιών, δράσεων της «Πρωτοβουλίας».

Στην αρχική μορφή της, η ιστοσελίδα θα παρουσιάζει την είδηση της συγκρότησής της, την Κοινή Διακήρυξη, το προσωρινό πλαίσιο λειτουργίας της, καθώς και τα κόμματα που συμμετέχουν στην «Π». Η ιστοσελίδα θα συμπληρώνεται όσο θα αναπτύσσεται και εκτυλίσσεται η δράση της.

Να υπενθυμίσουμε πως η «Πρωτοβουλία», συγκροτήθηκε με προσπάθεια του ΚΚΕ, στην οποία ανταποκρίθηκαν άλλα 28 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, την 1η Οκτώβρη 2013 στις Βρυξέλλες και αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό βήμα, το οποίο υπηρετεί συγκεκριμένες ανάγκες. Πρόκειται για κίνηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων των χωρών - μελών της ΕΕ, των κρατών συνδεδεμένων με αυτήν και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που στηρίζονται στις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και τους ενώνει το όραμα μιας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως φτώχεια, κοινωνική αδικία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Στόχος της «Πρωτοβουλίας» είναι να συμβάλει στην έρευνα και τη μελέτη ζητημάτων της Ευρώπης, ιδιαίτερα σχετικά με την ΕΕ, της πολιτικής που χαράσσεται στο πλαίσιό της και έχει επίδραση στη ζωή των εργαζομένων, καθώς και να βοηθήσει στην επεξεργασία κοινών θέσεων των κομμάτων και στο συντονισμό της αλληλεγγύης και άλλων δραστηριοτήτων τους.

Η συγκρότηση της «Πρωτοβουλίας» ήρθε σε μια περίοδο που το μεγάλο κεφάλαιο, προκειμένου να διασώσει την κερδοφορία του, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, εντείνει την αντεργατική επίθεσή του, με στόχο να αυξήσει τα κέρδη των μονοπωλίων.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, η συγκρότηση της «Πρωτοβουλίας» αποτελεί ένα σημαντικό στήριγμα και εφόδιο για την εργατική - λαϊκή πάλη για την ενίσχυση της παρέμβασης και της διακριτής δράσης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης. Αυτή η κίνηση υπηρετεί την ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη και την ενίσχυση της πάλης των κομμουνιστικών κομμάτων για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας. Η «Πρωτοβουλία» υπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων και τη σχεδιασμένη δράση κατά της ΕΕ, της Ενωσης του κεφαλαίου.

Ο αγώνας της «Πρωτοβουλίας» έχει στόχο και προοπτική το δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει κυρίαρχα το δρόμο ανάπτυξής του -συμπεριλαμβανόμενου του δικαιώματος αποδέσμευσης από τις πολυεπίπεδες εξαρτήσεις από ΕΕ και ΝΑΤΟ- της σοσιαλιστικής επιλογής.

Ε. Β.