Ζήτω η ΚΝΕ-Οδηγητή

 Ζήτω η ΚΝΕ-Οδηγητή

Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ είναι για την κε του μπλοκ κάτι σαν ανάπαυλα –όπως είχαμε πει και στις ανταποκρίσεις από τη θεσσαλονίκη- όπου χωνεύεις όσα είδες την προηγούμενη και κρατάς δυνάμεις για την κορύφωση της επόμενης. Οπότε έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον χώρο από την αρχή, παράλληλα με το πόρταλ και την ξενάγηση του ευσταθίου –που αν τη δουν προσεκτικά οι φίλοι του μπλοκ, μπορεί να σκοντάψουν σε γνωστές φυσιογνωμίες.

Ποια είναι όμως η αρχή, αφού υπάρχουν τρεις –και παραπάνω- είσοδοι; Εν αρχή ην η λαϊκή σκηνή γιατί από εκεί αρχίζουν τα πλακάτ με τα στιγμιότυπα από την ιστορία του φεστιβάλ, από το πρώτο έως τα πιο πρόσφατα, κι όπως προχωράς νιώθεις σα να ενώνεις τις αριθμημένες κουκίδες, που ίσως να σχηματίζουν κάτι, κάποιο απόκρυφο κομμουνιστικό σύμβολο, με ανάστροφα μηνύματα στο υποσυνείδητο, κτλ, αλλά μόνο από ψηλά θα μπορούσες να δεις τι είναι, αν είχες πχ αυτό το αεροπλανάκι που πετάει πάνω από τα κεφάλια μας, παίρνοντας πλάνα θεωρητικά, αλλά εσύ δεν τα χάφτεις αυτά εύκολα και έχεις μια ακλόνητη απόδειξη πως μας ψεκάζουνε.

Αριστερά στη διεθνούπολη συνυπάρχουν ειρηνικά γάλλοι κι αλγερινοί (στο ίδιο κιόσκι λόγω γλώσσας), παλαιστίνιοι με την κν ισραήλ, το ειρηνικό πέρασμα του τσάβες κι η κριτική στήριξη της κν βενεζουέλας με το ένοπλο κίνημα των κολομβιανών φαρκ, ρώσικα ημερολόγια με το στάλιν και γραμματόσημα με τον τίτο από τους γιούγκους, που έχουν μια απίστευτη συλλογή από κονκάρδες παντός είδους –και με το όνομά τους μου θύμισαν τον τάνιεβιτς, έναν προπονητή μπάσκετ, που έλεγε στους δημοσιογράφους: ..δεν ξέρω τι μου λέτε για σέρβους, κροάτες, βόσνιους, εγώ γιουγκοσλάβος γεννήθηκα κι έτσι θα συστήνομαι μέχρι να πεθάνω.

Όπως συνυπάρχουν ειρηνικά οι κολεκτίβες (των λαών της ισπανίας) με τη ρεφορμιστική κν ισπανίας, που έρχεται ωστόσο ως μέλος της ποδν και είχε μια φοβερή μπλούζα «BASTA YA» (φτάνει πια) με τη μαφάλντα, που έλεγε για τις γυναίκες «διπλά καταπιεσμένες, διπλά εκμεταλλευόμενες» κι έγινε ανάρπαστη από την πρώτη κιόλας μέρα. Κι όταν ρωτάς τους ισπανούς (τους καλούς, με τη σημαία της ρεπούμπλικα) για το εθνικό ζήτημα και την αυτονομία των κοινοτήτων (comunidades), σου λένε πως ονειρεύονται μια ομόσπονδη σοσιαλιστική ισπανία και πως η αυτονομία δεν είναι αυτόνομο αίτημα, γιατί τι να την κάνεις μια ανεξάρτητη καταλονία πχ αν είναι μέλος της εε;

-Ναι αλλά μήπως αυτά τα λέτε έτσι εύκολα, γιατί είστε μαδριλένοι;

-Νο, no, pais vasco, σου απαντάνε και σε αφήουν jilipolla, boquiabierto –με ανοιχτό στόμα τέλος πάντων.

Βλέπεις τα συνθήματα της κν βενεζουέλας για εμβάθυνση (profundizacion) του προτσές και κάνεις άθελα το συνειρμό με τη διεύρυνση και τη διαπλάτυνση (η επιμήκυνση δεν είχε προκύψει ακόμα) της δημοκρατίας, που έλεγαν οι δικοί μας αναθεωρητές. Κι αναρωτιέσαι αν η πιο εξωτική παρουσία είναι οι σφοι από τη σρι λάνκα (που έχουν πλήρη εξοπλισμό με υλικά στα αγγλικά) ή οι ιρλανδοί, που και αυτοί αγγλικά μιλάνε, αλλά έχουν κάτι look left φυλλάδια στον πάγκο τους –εδώ υπάρχει παμε, δεν είναι ιρλανδία.

Βλέπεις τους πάγκους των εργατών της κόκα-κόλα, τους σχολικούς φύλακες, τις απολυμένες καθαρίστριες –ενώ την τρίτη μέρα ήρθαν κι οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ερτ. Προσπερνάς τους πάγκους των κάθε λογής πλανόδιων και τα «διαφυγόντα έσοδα» της οργάνωσης, σα μικρογραφία της σκιώδους οικονομίας στη σοβιετική κόκκινη πολιτεία, που τους δέχεσαι σαν αναγκαίο κακό, όπως το χρήμα και το κατάλοιπο των εμπορευματικών σχέσεων στο σοσιαλισμό –σε έναν πάγκο με λουκουμάδες μάλιστα φορούσαν κόκκινα μπλουζάκια με κίτρινα γράμματα, για να φαίνεται πως είναι του φεστιβάλ και να ξεγελιούνται οι δικοί μας. Και φτάνεις περήφανος στους ταξικούς λουκουμάδες της κνε, που φέτος έχουν καινοτομία, μια μπάλα παγωτό για συνοδεία, αν θέλεις. Οι (ιπ)πότες σύντροφοι χάρηκαν, γιατί φέτος, λέει, είχαμε βαρελίσια μπύρα. Ενώ εγώ από τα κρέατα εκτίμησα περισσότερο το λουκάνικο –κι ας μην του βάζουν εδώ μουστάρδα, όπως στη λδ του βορρά.

Συναντάς το αθλητικό στέκι με τις επιδείξεις πολεμικών τεχνών, που έχει πολλούς θεατές, αλλά λίγους τολμηρούς που μπαίνουν στο ταρτάν, γιατί οι άλλοι φοβούνται πως θα φάνε ξύλο. Τη λιμνούλα με τις πάπιες και το αβύθιστο πλεούμενο με το σήμα της κνε, που κινδύνευσε κάποτε σαν τον τιτανικό αλλά είχε γερούς δεσμούς με το λαό κι αυτό την έσωσε. Τη μαθητική σκηνή με το πινκ-πονκ, τα γκράφιτι, τις ζωγραφιές και τον χώρο, όπου την πρώτη μέρα ο βάης κι ο ζάχαρης δίδαξαν σκίτσο, στρατηγικό σχέδιο και τακτική ευελιξία στους μικρούς μαθητές τους. Το περίπτερο για την πάλη ενάντια στα ναρκωτικά, όπου είχε και παράσταση καραγκιόζη με προλεκάλτ στοιχεία πχ για την πάφο της κύπρου που ριμάρει με τον μπάφο και τις μυστήριες καλλιέργειες που επιδοτούν τα ευρωπαϊκά προγράμματα, φέρνοντας την ανάπτυξη. Κι όταν την πέτυχα, πιο πολύ οι μεγάλοι έβλεπαν και γελούσαν, παρά τα μικρά παιδιά, που δεν έπιαναν τα υψηλά νοήματα.

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με ομιλίες-συζητήσεις για την ανεργία, τα εργοστράσια που κλείνουν, τη 40χρονη διαδρομή και τις προοπτικές του φεστιβάλ (με το μηλιώνη και τη μηλιαρονιολάκη που ξεκίνησε και ξέχασε να σταματήσει) και για τις αθέατες όψεις-διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό (με την μπέλλου), που για να πω τη μαύρη –σαν αντίδραση- αλήθεια μου, νιώθω πως μόνο τον τελευταίο χρόνο το έχω πετύχει σε δέκα τουλάχιστον παραλλαγές άρθρων, που αναπτύσσουν παρόμοιες σκέψεις. (Θυμάμαι παρεμπιπτόντως που διάβαζα πρόσφατα την εισαγωγή της μπέλλου στο βιβλίο ο λένιν τον οκτώβρη, και κολλήσαμε με μια σφισσα σε μια διατύπωση για «τη διαστρέβλωση της αντεπανάστασης» -sic- όπου εννοούσε προφανώς ότι οι αστοί δημοσιολόγοι την παρουσιάζουν ως το τέλος της ιστορίας, απελευθέρωση των λαών αυτών, ένωση της ευρώπης χωρίς το τείχος που την χώριζε, κτλ. Αλλά εμείς με τρολεκάλτ διάθεση σκεφτήκαμε διαδηλωτές να φωνάζουν: κάτω τα χέρια από την αντεπανάσταση, όχι στη διαστρέβλωση του ιστορικού της χαρακτήρα, κτλ.

Τέλος πάντων από τις συζητήσεις κάναμε απλώς ένα πέρασμα και προτιμήσαμε να δούμε στην κεντρική σκηνή το βίντεο για τη 40χρονη διαδρομή του φεστιβάλ, που είναι μια πολύ καλή δουλειά και αξίζει να τη δει κανείς και να ταξιδέψει στους πιο εμβληματικούς σταθμούς αυτής της πορείας. Το 3^ο φεστιβάλ στο άλσος περιστερίου, όπου απήγγειλε πρώτη φορά ο ρίτσος το ποίημά του για τα παιδιά της κνε, και διηγούνταν η εύα μελά πως είχαμε βρει ένα σκουπιδότοπο με ψόφια άλογα (!) που το μεταμορφώσαμε και τον αναδείξαμε, αλλά η κυβέρνηση της νδ αντιδρούσε και δεν ήθελε να μας το δώσει. Για το 6^ο φεστιβάλ με την τιμητική θέση για τη σωτηρία βασιλακοπούλου, που είχε δολοφονηθεί δύο μήνες πριν, στην πύλη της ετμα. Το 8^ο φεστιβάλ, όπου πάγωσαν όλοι μόλις αναγγέλθηκε από τα μεγάφωνα ο θάνατος του μάνου λοΐζου στη μόσχα. Το 10^ο φεστιβάλ και το ρεπορτάζα της ερτ για ένα χιλιάνικο συγκρότημα που ήταν στο εξωτερικό όταν έγινε το πραξικόπημα και δεν μπορούσε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Το 18^ο (το 92’), όπου η δεη έκοψε προκλητικά το ρεύμα για μισή ώρα. Τα φεστιβάλ του 99’ και του 07’, με την προσφορά της οργάνωσης στους σεισμόπληκτους της ρικομέξ και τους πυρόπληκτους της ηλείας αντίστοιχα. Το φεστιβάλ κκε-κνε στα 90χρονα του κόμματος. Παλιά στιγμιότυπα με τον ξυλούρη, το ρίτσο, τον κατράκη, το μητροπάνο. Η παραστατικότητα στις αφηγήσεις του καζάκου κι η γροθιά του στο τραπέζι, που περνούσε από τα μικρόφωνα και έφτανε στα δικά μας αυτιά. Και ο θου μου (θάνος μικρούτσικος) να λέει πως το σύνθημα του φεστιβάλ τα επόμενα χρόνια πρέπει να είναι: ελάτε να βρούμε το καινούριο..

Κι έχει δίκιο από μία άποψη. Εδώ όμως κι η δικιά του γενιά δημιουργών, με την πείρα, το ταλέντο και την καλλιέργειά της, δυσκολεύεται να βρει την καινούρια μορφή που να συναρπάζει τα πλήθη, χωρίς να υστερεί σε ποιότητα. Και ζούμε γενικά σε μια περίεργη εποχή τεράτων, όπου το καινούριο «πάλιωσε» και αργοπεθαίνει, προτού καλά-καλά γεννηθεί, ενώ το παλιό πλασάρεται ως νέο κι ανακτά ραγδαία τις χαμένες θέσεις του. Οπότε κάποιοι πείθουν τον εαυτό τους πως τα σύγχρονα τέρατα είναι στην πραγματικότητα αριστουργήματα. Και κάποιοι άλλοι στρέφονται στην ασφαλή αγκαλιά των δράκων του παραμυθιού και του παρελθόντος: το λαϊκό ρεμπέτικο, τα τραγούδια της μεταπολίτευσης, τη σοβιετική ένωση και την κληρονομιά της..

Κατά τα άλλα, ολοκληρωθήκαμε ως επισκέπτες του φεστιβάλ ακόυγοντας το «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» από την κατερίνα παπουτσάκη –που ήταν πάντως πολύ καλή στην απαγγελία της. Και μετά.. «θάνατος είναι ο βασίλης που χτυπιέται επί σκηνής, κοροϊδεύοντας τον κόσμο που τον αγάπησε». Και στο τέλος μας είπε να βρισκόμαστε όλο και πιο συχνά, που ακούστηκε πιο πολύ ως απειλή, σε αυτή την κατάσταση που βρίσκεται. Κι ενώ τραγουδούσε το πουέρτο ρίκο, ερνέστο τονε λέγανε ή νίκο, συμπλήρωσε μόνος του: ερνέστο τσε γκεβάρα τον έλεγαν, νίκο μπελογιάννη τον έλεγαν, νίκο τεμπονέρα, παύλο φύσσα, γρηγορόπουλο, καλτεζά, τον έλεγαν.

Στη μαθητική σκηνή οι κολεκτίβα ικανοποιούσαν το φανατικό τους κοινό –αλλά δύσκολα θα κρατούσαν κάποιον που δεν ανήκε σε αυτό. Ενώ στη λαϊκή σκηνή οι ικαριώτες έλεγαν ζήτω η κνε-οδηγητή (εξ ου κι ο τίτλος του κειμένου), καλούσαν όλο τον κόσμο που δεν έχει έρθει στην ικαρία να επανορθώσει άμεσα το λάθος του, και θα μπορούσαν να τραγουδάν ακόμα, αν δεν τους έκοβε σταλινικά, με τακτ, στη μέση του «πώς το τρί- πώς το τρίβουν το πιπέρι» που έχει τελετουργία ολόκληρη, η σφισσα από το μεγάφωνο: τεσσαρακοστό φεστιβάλ κνε-οδηγητή..

Τόσο απότομα, όπως θα τελειώσει κι αυτό το κείμενο δηλ..

«Κάνε μου Heil Hitler!»…

 «Κάνε μου Heil Hitler!»…

Ναζιστικό δηλητήριο στις ψυχές αθώων μικρών παιδιών. Σε βίντεο που αναρτήθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα της Καθημερινής, ο προφυλακισμένος βουλευτής της Χρυσής Αυγής και Νο2 της ναζιστικής συμμορίας Παππάς,  φαίνεται να εκπαιδεύει ένα μικρό ―σχεδόν μωρό! ― αγοράκι να χαιρετάει ναζιστικά.
Δίπλα του, ένα λίγο μεγαλύτερο κοριτσάκι  δείχνει στον μικρό πώς να κρατάει το χεράκι του ψηλά και ίσια. Ο «δεν είμαι φασίστας» Παππάς, φουσκωμένος από ικανοποίηση, επιβραβεύει τις προσπάθειες των αθώων παιδιών με επιφωνήματα θαυμασμού: «Heil, μωρό μου, heil»…

Ο φασισμός είναι εδώ, ριζωμένος για τα καλά, απλώνεται σαν χολέρα, αλώνει συνειδήσεις, δηλητηριάζει ανθρώπινες ψυχές. Οι φασίστες εκπαιδεύονται να μισούν και να σκοτώνουν όποιον τα αφεντικά τους θεωρούν εμπόδιο στις επιδιώξεις και στη διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Όσοι εξακολουθούν να τους βλέπουν ως άτομα «χρήζοντα βοηθείας», και ―νομίζουν ότι― τους αντιμετωπίζουν… προσφέροντάς τους «αγάπη» και «συμφιλίωση», ας καταλάβουν ότι η βλακεία (τους) δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη από τα μαχαίρια των Ρουπακιάδων.

Κυριακή 21 Σεπτέμβρη 2014.

Σκέψεις ενός παρείσακτου

 Σκέψεις ενός παρείσακτου

1. Εξαντλημένη η κοινωνία δεν επιθυμεί με τίποτα να χαλάσει και την ελάχιστη καλή διάθεση που της έχει απομείνει και να ασχοληθεί έστω για λίγο, ως όφειλε, για τον ένα χρόνο που συμπληρώθηκε από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

2. Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσα στο καθεστώς και τους χρυσαυγίτες δεν προκάλεσε την αναστάτωση που αναμενόταν. Οταν τα επίλεκτα γουρούνια της οργάνωσης το ένα μετά το άλλο περνούσαν το κατώφλι του Κορυδαλλού, μεγάλωναν ταυτόχρονα την επιρροή τους στους ψηφοφόρους.

3. Η μόνη πρόοδος των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής είναι ότι την κώφωσή τους ακολουθεί η απώλεια όρασης. Είμαι πικρόχολος, αλλά η κατάσταση είναι πια ανυπόφορη. Δεν μπορώ να κατανοήσω στο ελάχιστο αυτό το αγοραίο είδος των ανθρώπων που συνδέονται με τη θέλησή τους με νεοναζισμό και βρίσκονται διαρκώς σε μια διαρκή πρόκληση, διαβρώνοντας το καθετί με το φυλετικό μίσος και τις ταπεινώσεις που επιβάλλουν στους μετανάστες, υπό τη θεάρεστη επίβλεψη του κράτους. Η Χρυσή Αυγή ιστορικά εκπροσωπεί τα τάγματα ασφαλείας, τους κυνηγούς κεφαλών και τους γερμανοτσολιάδες. Δεν πρόκειται απλά για δυσάρεστες αναμνήσεις που μπορούμε ίσως να ξεπεράσουμε με τη βοήθεια των γνωστών τεχνικών. Οσο αποβάλλουμε από το κεφάλι μας τα θύματα, τόσο θα επιστρέφουν δριμύτεροι οι θύτες.

4. Είναι αδύνατον να υπάρξει η ζητούμενη πνευματική ανάταση όσο οι πολίτες αντιμετωπίζουν ακόμη και τώρα τη δολοφονία του Φύσσα σαν μια ιδανική ιστορία για γενικευμένο κουτσομπολιό. Ηδη οι φασίστες προβάλλουν βάναυσα τη μνήμη του θύματος στο διαδίκτυο, αναγκάζοντας τον πατέρα του ν' απαντά δημοσίως στους «αξιότιμους» δημοσιογράφους για όσα ακούγονται και γράφονται για το νεκρό παιδί του. Τα γουρούνια διευρύνουν το χοιροστάσιό τους και, χάρη στους ψηφοφόρους τους, δολοφονούν τον Παύλο ξανά και ξανά στο διηνεκές.

5. Η επανεμφάνιση των γνωστών χρυσαυγιτών στα ρημαγμένα τοπία της τηλεόρασης που αποπνέει περιφρόνηση για καθετί εκτός από τις διαφημίσεις, είναι απόδειξη για την αδιάκοπη παρουσία της οργάνωσης στη ζωή μας. Είναι λάθος να μιλάμε για απλή ανευθυνότητα των δημοσιογράφων. Πρόκειται για καπατσοσύνη που βαφτίζεται αμεροληψία. Κάθε συνάντηση ανάμεσα σε δημοσιογράφους και χρυσαυγίτες εξελίσσεται σε αγώνα ανάμεσα σε παπατζήδες. Στο τέλος και οι δύο πλευρές αποχωρούν κερδισμένες και κολακευμένες. Τα γουρούνια, γιατί ακόμη μια φορά διαφημίστηκαν, και οι δημοσιογράφοι γιατί ακόμη μια φορά ξεσκέπασαν τους αγκυλωτούς σταυρούς.

6. Το κλειδί της ύπαρξης της κυβέρνησης δεν είναι η λογική της, όπως παρανοϊκά καυχιέται, αλλά ότι σέρνεται εκμεταλλευόμενη τη μεταβατική περίοδο που περνά η Ευρώπη. Η μιζέρια, τα κλονισμένα νεύρα, η ψεύτικη ευεξία των υπουργών και η ανικανότητά τους να εκτεθούν στην αλήθεια μετέτρεψαν το Μαξίμου σε καταφύγιο για μετριότητες. Απολιθωμένη από το ξεκίνημα της ύπαρξής της, η κυβέρνηση παρ' όλα αυτά λέει ναι στους Ευρωπαίους, ελπίζοντας ότι θα ολοκληρώσει την παράστασή της.

7. Οι εταιρείες των Ευρωπαίων μπορούν να γιορτάζουν προσώρας τη νίκη τους πάνω μας. Μου θυμίζουν τη φράση του Πύρρου: «Αλλη μια τέτοια νίκη και ξοφλήσαμε!» Οι Ευρωπαίοι, έχοντας αποκτήσει βαθιά γνώση από την περιπέτεια στην οποία μας έριξαν, πιστεύουν ομόθυμα ότι, αν σκληρύνουν κι άλλο τη στάση τους, θα αποποιηθούμε όχι μόνο των δικαιωμάτων μας αλλά και της καταγωγής μας.

Του

Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Η οικονομική διείσδυση της ΕΕ στην Αφρική

Η οικονομική διείσδυση της ΕΕ στην Αφρική

Από την 4η Σύνοδο Ευρωπαϊκής Ενωσης Αφρικής που έγινε στις 3/4/2014 στις Βρυξέλλες

Σε άρθρο στην ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Απρίλη του 2014 αναφέρονται τα εξής: «Η πρωταρχική πολιτική της ΕΕ έναντι των 54 αφρικανικών χωρών διατυπώνεται στην κοινή στρατηγική ΕΕ - Αφρικής (JAES). Η κοινή στρατηγική ΕΕ - Αφρικής εγκρίθηκε από Ευρωπαίους και Αφρικανούς ηγέτες στη δεύτερη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Αφρικής στη Λισαβόνα τον Δεκέμβριο 2007». Σε ποιους τομείς; Καταρχήν σε Εμπόριο, Ενέργεια (επενδύσεις για παροχή Ενέργειας σε 100 εκατομμύρια Αφρικανούς πολίτες έως το 2020) και υποδομές. Σημαντικό εδώ είναι το Ταμείο Υποδομών ΕΕ - Αφρικής (AITF). Σύμφωνα με το συγκεκριμένο άρθρο, «η επιχορήγηση του AITF από την ΕΕ, ύψους 746,4 εκατ. ευρώ, έφερε 6,5 δισ. ευρώ πρόσθετες δανειακές συνεισφορές σε περισσότερα από 80 έργα. Η πλειοψηφία των νοτιοαφρικανικών εξαγωγών στην ΕΕ σχετίζεται με πολύτιμους λίθους, ευγενή μέταλλα, φρούτα και λαχανικά, ενώ οι αντίστοιχες εισαγωγές από την ΕΕ αφορούν μηχανικά εξαρτήματα και οχήματα. Η ΕΕ αποτελεί τον σημαντικότερο εμπορικό εταίρο της Ν. Αφρικής, απορροφώντας το 32% των εξαγωγών ενώ διακινεί το 41% των εισαγωγών που δέχεται η Ν. Αφρική. Η ΕΕ, επίσης, αντιπροσωπεύει ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια το 80% των Αμεσων Ξένων Επενδύσεων, που έχουν πραγματοποιηθεί στην αφρικανική χώρα».
Επομένως, εδώ υπάρχει ένα ευρύ φάσμα οικονομικών δραστηριοτήτων των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, που όπως θα δούμε παρακάτω, μέσω της Νότιας Αφρικής, επεκτείνονται και στις καπιταλιστικές οικονομίες άλλων κρατών της γύρω από τη Νότια Αφρική περιοχής.
Επίσης, το 2010 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε μια πρωτοβουλία ύψους 1 δισ. ευρώ στο πλαίσιο των Αναπτυξιακών Στόχων Χιλιετίας, που το μεγαλύτερο μέρος της αφορά χώρες της Αφρικής. Η χρηματοδότηση της ανάπτυξης χωρών της Αφρικής γίνεται βασικά από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης (ΕΤΑ).
Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται ότι: «Το ποσό για το 10ο ΕΤΑ (2008 - 2013) στην Αφρική ανέρχεται σε 22,7 δισ. ευρώ. Τον Ιούνιο 2013 το Κοινό Συμβούλιο Υπουργών ΑΚΕ - ΕΕ (εταιρική σχέση μεταξύ των μελών της Ομάδας των Κρατών της Αφρικής, της Καραϊβικής και του Ειρηνικού και της Ευρωπαϊκής Ενωσης) ενέκρινε ένα κονδύλι μεγίστου ύψους 31,5 δισ. ευρώ για την αναπτυξιακή συνεργασία τα έτη 2014 - 2020. Το 11ο ΕΤΑ θα διαθέτει προϋπολογισμό ύψους 29,1 δισ. ευρώ, ήτοι 24,3 δισ. για τα εθνικά και περιφερειακά προγράμματα συνεργασίας, 3,6 δισ. ευρώ για την ενδο-ΑΚΕ συνεργασία και 1,1 δισ. ευρώ για το επενδυτικό μέσο ΑΚΕ, το οποίο διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων».

Η ιδιαίτερη περίπτωση της Νότιας Αφρικής

Το ΕΤΑ καλύπτει όλες τις αφρικανικές χώρες εκτός από τη Νότια Αφρική, τα κεφάλαια για τη συνεργασία της ΕΕ με την οποία προέρχονται από το Μέσο Αναπτυξιακής Συνεργασίας της ΕΕ (DCI). Το νέο DCI για τα έτη 2014 - 2020 χορηγεί επίσης 845 εκατ. ευρώ στο Παναφρικανικό Πρόγραμμα (PANAF), που δημιουργήθηκε προς χρηματοδότηση της κοινής στρατηγικής ΕΕ - Αφρικής και δραστηριότητες σε ηπειρωτική και διηπειρωτική κλίμακα.
Η Νότια Αφρική είναι το πιο ισχυρό καπιταλιστικό κράτος στην Αφρική. Και κάνει εξαγωγή εμπορευμάτων αλλά και κεφαλαίου σε άλλα αφρικανικά κράτη. Σύμφωνα με την «Ernst & Young Global Limited», βρετανική εταιρεία στον τομέα των ασφαλιστικών, φορολογικών, χρηματοοικονομικών και συμβουλευτικών υπηρεσιών, που προσφέρει γνώσεις και υπηρεσίες σε ζητήματα όπως οικοδόμηση εμπιστοσύνης στις αγορές κεφαλαίου και στις οικονομίες σε όλο τον κόσμο, η Νότια Αφρική είναι ο τρίτος μεγαλύτερος επενδυτής στην υπόλοιπη Αφρική. Ενώ σύμφωνα με έγγραφο της ελληνικής πρεσβείας στη Νότια Αφρική, «το 2013 διακριτή επίσης τάση ήταν η αύξηση των ενδοπεριφερειακών (intra-regional) επενδύσεων σε 22,8% (τάση η οποία ήταν και παραμένει θετική, καθόσον η ανάπτυξη τροφοδοτείται από την ανάγκη βελτίωσης των περιφερειακών αλυσίδων παραγωγής αξίας και υποστήριξης της περιφερειακής ολοκλήρωσης). Σημειώνεται δε ότι οι ενδοπεριφερειακές επενδύσεις συνιστούν δεύτερο μεγαλύτερο παράγοντα δημιουργίας θέσεων εργασίας στην ήπειρο (ενώ, ειδικότερα, η Νότιος Αφρική είναι ο πλέον ενεργός ενδοπεριφερειακός επενδυτής, ακολουθούμενη από την Κένυα και τη Νιγηρία)».
Βεβαίως, οι συμφωνίες με τη Νότια Αφρική έχουν μεγάλη σημασία για την ΕΕ αν ληφθεί υπόψη ότι αυτό το κράτος ηγείται μιας διαδικασίας καπιταλιστικής ενοποίησης με τα κράτη της Νοτιοαφρικανικής Αναπτυξιακής Κοινότητας (Μποτσουάνα, Λεσότο, Μοζαμβίκη, Ναμίμπια, Νότια Αφρική και Σουαζιλάνδη). Ετσι, μέσα στον Ιούλη του 2014 ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις της ΕΕ με τη Νότια Αφρική για τη σύναψη οικονομικής συμφωνίας εταιρικής σχέσης, που συμπεριελάμβανε και τα κράτη της Νοτιοαφρικανικής Αναπτυξιακής Κοινότητας. Αρα, μέσω της Νότιας Αφρικής τα ευρωενωσιακά μονοπώλια διεισδύουν και στα άλλα κράτη της Νοτιοαφρικανικής Αναπτυξιακής Κοινότητας.

Στη Δυτική Αφρική

Σχετικά με τις εμπορικές σχέσεις της ΕΕ με την Αφρική, υπάρχουν εξελίξεις και στη Δυτική Αφρική. Στις 30 Μάρτη 2014 οι ηγέτες της Δυτικής Αφρικής υπέγραψαν με την ΕΕ «κατ' αρχήν» συμφωνία ελεύθερου εμπορίου προσφέροντας μια νέα αγορά 300 εκατομμυρίων καταναλωτών. Οι πολύχρονες διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία είχαν σχέση με την απαίτηση της ΕΕ, η Οικονομική Κοινότητα των Κρατών της Δυτικής Αφρικής (ECOWAS) να εφαρμόσει ένα κοινό δασμολογικό καθεστώς. Η ΕΕ προσφέρει ένα πακέτο 6,5 δισ. ευρώ για τα επόμενα πέντε χρόνια για να βοηθήσει την ECOWAS να χρηματοδοτήσει το κόστος της ενσωμάτωσής της στην παγκόσμια οικονομία. Στην ECOWAS συμμετέχουν το Πράσινο Ακρωτήριο, η Γκάμπια, η Γκάνα, η Λιβερία, το Μάλι, η Νιγηρία, η Σιέρα Λεόνε, το Μπενίν, η Μπουρκίνα Φάσο, η Ακτή Ελεφαντοστού, η Γουινέα, η Γουινέα-Μπισάου, η Σενεγάλη, ο Νίγηρας και το Τόγκο. Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, η ΕΕ θα ανοίξει άμεσα τις αγορές της στη Δυτική Αφρική. Ως αντάλλαγμα, η ECOWAS και η Μαυριτανία, που επίσης θα είναι μέρος της συμφωνίας, θα ανοίξουν σταδιακά τις οικονομίες τους στην Ευρώπη. Η Ακτή Ελεφαντοστού και η Γκάνα, που είναι και οι μεγαλύτερες οικονομίες της περιοχής μετά τη Νιγηρία - και έχουν διμερείς εμπορικές σχέσεις με την ΕΕ - συνέβαλαν τα μέγιστα για την υπογραφή αυτής της συμφωνίας.
Ετσι η ΕΕ ανοίγει το δρόμο διείσδυσης των δικών της μονοπωλίων στην Αφρική, αλλά και τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ δρουν σ' αυτή την ήπειρο, αξιοποιώντας και το παρελθόν τους στην αποικιοκρατική εκμετάλλευση συγκεκριμένων περιοχών. Η «Ernst & Young Global Limited» εκτιμά ότι «η Βρετανία έγινε ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης στο 2013 με 104 έργα στην Αφρική».

Συνεργασία με Κίνα;

Σύμφωνα με έγγραφο της Κομισιόν προς το Συμβούλιο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή και την Επιτροπή των Περιφερειών, της 17ης Οκτωβρίου 2008, με τίτλο «Η ΕΕ, η Αφρική και η Κίνα: Για έναν τριμερή διάλογο και για τη συνεργασία [COM(2008) 654 τελικό», η Κομισιόν «προτείνει μια νέα τριμερή προσέγγιση με σκοπό να ενισχύσει τη συνεργασία και το διάλογο μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), Αφρικής και Κίνας. Η Επιτροπή αναγνωρίζει το κοινό συμφέρον στο να συμπληρώσει τις υφιστάμενες διμερείς εταιρικές σχέσεις προκειμένου να ευνοήσει τη σταθερή και βιώσιμη ανάπτυξη στην Αφρική. Η ΕΕ, η Αφρική και η Κίνα θα πρέπει να θεμελιώσουν τη συνεργασία αυτή σε κοινούς στόχους οι οποίοι θα διατυπώνονται σταδιακά και θα είναι συνεπείς με τις αναπτυξιακές στρατηγικές σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο.
Αυτή η νέα προσέγγιση μπορεί να επιτρέψει να εγκύψουν από κοινού στα αναπτυξιακά ζητήματα και να αυξήσουν την αποτελεσματικότητα της βοήθειας. Η από κοινού εξέταση εμπειριών και καλών πρακτικών θα πρέπει να συμβάλλει προς αυτόν το στόχο, κυρίως όσον αφορά τα χρηματοδοτικά μέσα, την αναπτυξιακή βοήθεια (ΕΑΒ) και τις άμεσες ξένες επενδύσεις (ΑΞΕ)».
Προκαλεί ερωτήματα αυτή η προσέγγιση της ΕΕ. Συνεργασία με την Κίνα για διείσδυση στην Αφρική; Οι επενδύσεις της Κίνας στην Αφρική μέσα σε δέκα χρόνια έχουν αυξηθεί κατά 4.000%, με βάση τα στοιχεία της UNCTAD. Το εμπόριο Κίνας - Αφρικής αναπτύχθηκε γοργά την περασμένη δεκαετία, αλλά οι οικονομικές σχέσεις της Κίνας με την Αφρική δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι σχέσεις τους ξεκινούν από τη δεκαετία του '50, όταν η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ανταγωνιζόταν την Ταϊβάν για την αναγνώρισή της. Ηταν η περίοδος που η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια και τα κράτη της Αφρικής κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους. Ετσι η Κίνα έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια να απομονώσει την Ταϊβάν αναπτύσσοντας τις σχέσεις της με την Αφρική.

Οι ανταγωνισμοί

Βεβαίως, οι σχέσεις στην παγκόσμια αγορά αναπτύσσονται με το δίπολο ανταγωνισμοί - συμβιβασμοί, αλλά εδώ φαίνεται ότι οι ανταγωνισμοί οξύνονται. Θα το δώσουμε με ένα παράδειγμα, αυτό της Γαλλίας που έχει στείλει στρατό διεξάγοντας ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στο Μάλι και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία (εδώ στηρίζεται ανοιχτά απ' όλη την ΕΕ, ενώ συμμετέχει και η Ελλάδα με το στρατηγείο της Λάρισας). Η Γαλλία εισάγει από το Μάλι το 30% του ουρανίου που χρησιμοποιεί για την παραγωγή Ενέργειας αλλά και για την πολεμική της βιομηχανία. Πώς λοιπόν να μην κατοχυρώσει και στρατιωτικά αυτή τη σχέση; Οσο για την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, σύμφωνα με άρθρο στα «Επίκαιρα» το Δεκέμβρη του 2013, «η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία αποτελεί μια όαση ανεκμετάλλευτων κοιτασμάτων πετρελαίου, ουρανίου, διαμαντιών, χρυσού και ξυλείας. Πριν από την ανατροπή του προέδρου Μποζιζέ η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ενίσχυε με ταχύτατους ρυθμούς τις σχέσεις της με την Κίνα. Ο ίδιος ο Μποζιζέ προαισθανόμενος του τι θα ακολουθούσε είχε πει: "Πριν δώσω (συμβόλαια από) το πετρέλαιο στους Κινέζους ήρθα σε επαφή με την (γαλλική εταιρεία) TOTAL στο Παρίσι και τους είπα να πάρουν αυτοί το πετρέλαιο. Δεν έγινε τίποτα. Οταν όμως το έδωσα στους Κινέζους άρχισαν όλα τα προβλήματα". Την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, η Γαλλία είδε το ποσοστό της στην αγορά της Αφρικής να μειώνεται από το 10,1% στο 4,7%, τη στιγμή που το αντίστοιχο ποσοστό της Κίνας αυξανόταν από το 2% το 1990 στο 16% το 2011». Το ίδιο έγινε και στη Λιβύη και τον εκεί πόλεμο το 2011. Η επέμβαση έγινε όταν ο Καντάφι έκανε συμβόλαια για τους υδρογονάνθρακες με Κίνα - Ρωσία, κόντρα σε Ιταλία, Γαλλία, ΗΠΑ, γιατί του έφερναν μεγαλύτερα έσοδα. Οι ανταγωνισμοί φτάνουν μέχρι τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

ΤΕΛΙΚΗ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΣΥΜΜΕΤΡΙΑ ΣΤΟ CERN Η φυσική σωματιδίων στα πρόθυρα κρίσης

ΤΕΛΙΚΗ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΣΥΜΜΕΤΡΙΑ ΣΤΟ CERN

Η φυσική σωματιδίων στα πρόθυρα κρίσης;

Ο ανιχνευτής του πειράματος CMS του CERN

CERN

Η θεωρητική και η πειραματική φυσική έκανε τον 20ό αιώνα τεράστια άλματα. Πρόκειται για γεγονός αδιαμφισβήτητο και ορατό στην παραγωγή αλλά και στην καθημερινότητα των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, ξεκινώντας από την ηλεκτρική ενέργεια από πυρηνική σχάση και φωτοβολταϊκά και φτάνοντας στους υπολογιστές και τις άλλες συσκευές της μικροηλεκτρονικής, που μαζί με χιλιάδες άλλες εφαρμογές στηρίζονται στη βαθύτερη κατανόηση της υλικής πραγματικότητας, όπως αποτυπώθηκε στη Θεωρία της Σχετικότητας, την Κβαντομηχανική και τα άλλα θεμέλια της σύγχρονης φυσικής.
Ολες οι επιστημονικές θεωρίες στις θετικές επιστήμες πρέπει καταρχήν να εξηγούν τα φαινόμενα, τα δεδομένα, τις μετρήσεις ή τις παρατηρήσεις, να μπορούν να κάνουν προβλέψεις γι' αυτά. Ορισμένες προχωρούν πέρα από τη φαινομενολογική ερμηνεία, σε ένα φυσικό μοντέλο οντολογικού χαρακτήρα, που προσπαθεί να ερμηνεύσει τα φαινόμενα με βάση την κίνηση στοιχειωδέστερων υλικών δομών, σε ένα επίπεδο της φυσικής πραγματικότητας πιο κάτω από το επίπεδο, τη συμπεριφορά του οποίου περιγράφει και «ερμηνεύει» η θεωρία. Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας έχει ένα τέτοιο οντολογικό μοντέλο, η κβαντομηχανική όχι. Η έλλειψη μοντέλου δείχνει ότι πιθανότατα έχουμε πετύχει μια μάλλον επιφανειακή ερμηνεία του συγκεκριμένου επιπέδου της φυσικής πραγματικότητας, χωρίς αυτό να αμφισβητεί την ακρίβεια ή τη χρησιμότητα της θεωρίας. Ούτε και η ύπαρξη μοντέλου σημαίνει ότι κατ' ανάγκη είναι ορθό, ή ότι η θεωρία δεν θα χρειαστεί συμπλήρωση ή ριζική τροποποίηση στο μέλλον, εφόσον ανακαλυφθούν νέα δεδομένα για το ίδιο επίπεδο, ή χρειαστεί να «δέσει» με νέες ανακαλύψεις και ερμηνείες που αφορούν άλλα επίπεδα. Η επιστημονική πρόοδος δεν είναι μια ευθύγραμμη πορεία άθροισης γνώσεων, προχωρά με κριτήριο την πράξη, οι νέες θεωρίες προσπαθούν να αντανακλούν καλύτερα την αντικειμενική πραγματικότητα, είναι έργα υπό εξέλιξη, όχι δόγματα σμιλεμένα στην πέτρα.

Η περιέργεια ...γέννησε την υπερσυμμετρία

Λόγω της μεγάλης προόδου της επιστήμης, η επιστημονική περιέργεια είναι σε θέση να προχωρά σήμερα από το ερώτημα «πώς είναι» κάτι, στο ερώτημα «γιατί είναι έτσι όπως ανακαλύψαμε ότι είναι»... Η υπερσυμμετρία είναι μια εξαιρετικά όμορφη λύση στα βαθιά προβλήματα που βασανίζουν τους φυσικούς τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες, όταν διατυπώνουν τέτοια ερωτήματα, προσπαθώντας να διερευνήσουν το επίπεδο της φυσικής πραγματικότητας κάτω από εκείνο των υποατομικών σωματιδίων. Μπορεί να δώσει λύσεις σε ερωτήματα όπως: Γιατί κάθε υποατομικό σωματίδιο έχει τη μάζα που έχει; Γιατί οι τέσσερις θεμελιώδεις φυσικές δυνάμεις έχουν την ισχύ που έχουν; Με άλλα λόγια, γιατί το σύμπαν είναι έτσι όπως είναι;
Οι φυσικοί είχαν την ελπίδα ότι τα πειράματα που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC), του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN) θα είχαν οδηγήσει στην ανακάλυψη των σωματιδίων που προβλέπει η θεωρία της υπερσυμμετρίας. Τα πειράματα αυτά, όμως, είχαν αρνητικό αποτέλεσμα τουλάχιστον για τις πιο μελετημένες εκδοχές της θεωρίας και αρχίζουν τώρα να δημιουργούν, αν όχι μια μεγάλης έκτασης κρίση στη φυσική σωματιδίων, τουλάχιστον ένα κύμα πανικού μεταξύ των επιστημόνων του κλάδου. Στο Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων θα πραγματοποιηθούν τους πρώτους μήνες του 2015 νέα πειράματα, στις υψηλότερες ενέργειες που επιτρέπει κατασκευαστικά η μηχανή, ώστε οι ερευνητικές ομάδες ATLAS και CMS να διερευνήσουν το ενδεχόμενο τα υπερσυμμετρικά σωματίδια να έχουν μεγαλύτερες μάζες απ' ό,τι εκτιμούσαν οι ήδη ελεγμένες παραλλαγές της υπερσυμμετρίας. Αν και τα νέα πειράματα δεν οδηγήσουν στην ανακάλυψη κάποιου υπερσυμμετρικού σωματιδίου, τότε η θεμελιώδης φυσική θα βρεθεί μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: είτε θα πρέπει να εγκαταλειφθεί η δουλειά μιας ολόκληρης γενιάς φυσικών ή θα πρέπει να συνεχίσει την έρευνα στην ίδια κατεύθυνση, ελπίζοντας ότι ένας ακόμα μεγαλύτερος επιταχυντής, κάπου, κάποια μέρα, θα δώσει αποδείξεις ότι η θεωρία ήταν εξαρχής σωστή.

Κβαντικές παραξενιές

Το Καθιερωμένο Μοντέλο προσφέρει μια εξαιρετική περιγραφή για το τι συμβαίνει στο υποατομικό επίπεδο. Ενώ, όμως, προβλέπει ότι υπάρχουν για παράδειγμα 3 είδη λεπτονίων (τύπος φερμιονίων): το ηλεκτρόνιο, το μιόνιο και το ταυ, δεν απαντά γιατί 3 και όχι 2, ή 4 ή 15; `Η γιατί το ηλεκτρόνιο έχει τη μάζα που έχει και είναι ελαφρύτερο από το μποζόνιο Χιγκς; Το Καθιερωμένο Μοντέλο δεν έχει απαντήσεις, ούτε και προτρέπει στη διερεύνηση ενός βαθύτερου επιπέδου της φυσικής πραγματικότητας για να βρεθούν οι απαντήσεις. Οι θεωρητικοί της φυσικής σωματιδίων ξόδεψαν πολύ χρόνο πάνω σε αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα. Κατασκεύασαν θεωρίες που εξηγούν γιατί το Καθιερωμένο Μοντέλο έχει τη μορφή που έχει, όπως για παράδειγμα η θεωρία των χορδών. Ομως, όλες αυτές οι θεωρίες έχουν ένα πρόβλημα: προϋποθέτουν την ύπαρξη επιπλέον σωματιδίων. Αυτά τα σωματίδια ενδέχεται να έχουν πολύ μεγάλη μάζα και ίσως γι' αυτό δεν έχουν εντοπιστεί ακόμα.
Στην κβαντομηχανική, τα σωματίδια αλληλεπιδρούν μέσω της ανταλλαγής άλλων δυνάμει σωματιδίων, που εμφανίζονται για μια στιγμή και εξαφανίζονται αμέσως μετά. Για παράδειγμα, η απωστική ηλεκτρική δύναμη μεταξύ δύο ηλεκτρονίων, εξηγείται καταρχήν με τη μεταξύ τους ανταλλαγή ενός φωτονίου. Ομως στην κβαντομηχανική οτιδήποτε δεν απαγορεύεται ρητώς, συμβαίνει με βεβαιότητα, έστω και σπάνια. Τα ηλεκτρόνια δεν αλληλεπιδρούν μόνο μεταξύ τους ανταλλάσσοντας φωτόνια, αλλά και με κάθε άλλο σωματίδιο. Εκτός κι αν υπάρχει κάτι σαν την υπερσυμμετρία για να το αποτρέψει, αυτές οι αλληλεπιδράσεις θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα (που όμως δεν παρατηρούνται στη φύση).

Υπερχώρος και φερμιονικές διαστάσεις

Η υπερσυμμετρία δεν είναι τόσο μια συγκεκριμένη θεωρία, όσο ένα πλαίσιο θεωριών. Στους φυσικούς νόμους για τα σωματίδια και τις δυνάμεις υπάρχουν πολλές συνήθεις συμμετρίες. Αυτοί οι νόμοι δεν εξαρτώνται από τη θέση στο χώρο και στο χρόνο, ή την κίνηση σε σχέση με τα παρατηρούμενα αντικείμενα. Από αυτές τις χωροχρονικές συμμετρίες προκύπτουν μαθηματικά οι νόμοι της διατήρησης της ενέργειας, της ορμής και της στροφορμής, αλλά και ο περίφημος τύπος E=mc² του Αϊνστάιν. Η κβαντομηχανική σέβεται τις συμμετρίες και μάλιστα οι επιστήμονες τις χρησιμοποίησαν για να προβλέψουν νέα φαινόμενα. Ο Πολ Ντιράκ έδειξε το 1930 ότι συνδυάζοντας την κβαντομηχανική με τη σχετικότητα, οι χωροχρονικές συμμετρίες οδηγούν στο συμπέρασμα πως για κάθε σωματίδιο υπάρχει ένα αντισωματίδιο, δηλαδή ένα σωματίδιο με ίδια χαρακτηριστικά, αλλά αντίθετο φορτίο. Στην εποχή του αυτή η ιδέα φαινόταν τρελή, γιατί κανείς δεν είχε ανακαλύψει κάποιο αντισωμάτιο, αλλά ο Ντιράκ δεν άργησε να βγει αληθινός, με αποτέλεσμα ο αριθμός των υποατομικών σωματιδίων να διπλασιαστεί από τη μια στιγμή στην άλλη.
Η υπερσυμμετρία προβλέπει ότι υπάρχει μια κβαντική «προέκταση» του χωροχρόνου, που ονομάζεται υπερχώρος και ότι τα σωματίδια είναι συμμετρικά σε αυτό τον υπερχώρο, δηλαδή για καθένα από τα γνωστά σωματίδια υπάρχει ένα υπερσυμμετρικό του. Ο υπερχώρος δεν έχει τις συνήθεις τρεις διαστάσεις, αλλά επιπλέον φερμιονικές διαστάσεις. Η κίνηση σε μια φερμιονική διάσταση είναι πολύ περιορισμένη. Τα βήματα σε αυτές είναι κβαντισμένα και όταν γίνει ένα, τότε η συγκεκριμένη φερμιονική διάσταση είναι «γεμάτη». Νέα βήματα μπορούν να γίνουν μόνο σε άλλες φερμιονικές διαστάσεις, ή αλλιώς πρέπει να γίνει βήμα πίσω στην ίδια φερμιονική διάσταση. Ετσι ένα μποζόνιο μπορεί να μετατραπεί σε φερμιόνιο και αντίστροφα. Επιπλέον, κάθε βήμα σε φερμιονική διάσταση, συνοδεύεται αυτόματα από μικρή μετακίνηση στο συνήθη χωροχρόνο.
Η σημασία όλων αυτών είναι ότι σε έναν υπερσυμμετρικό κόσμο, οι συμμετρίες στις φερμιονικές διαστάσεις περιορίζουν τις αλληλεπιδράσεις των σωματιδίων. Αυτό συμβαίνει ακόμα περισσότερο στις λεγόμενες φυσικές υπερσυμμετρίες. Ετσι αποφεύγονται τα προβλήματα από τις αλληλεπιδράσεις που αλλιώς θα συνέβαιναν με βάση το Καθιερωμένο Μοντέλο και τα οποία δεν παρατηρούνται στη φύση.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ Το αγωνιστικό της παράδειγμα, πρότυπο για την προοδευτική διανόηση

ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

Το αγωνιστικό της παράδειγμα, πρότυπο για την προοδευτική διανόηση

Η ζωή και το έργο της Ελλης Αλεξίου, της μεγάλης δημιουργού των Γραμμάτων, της φλογερής αγωνίστριας του σοσιαλισμού, που έθεσε το ταλέντο της στην υπηρεσία του λαϊκού κινήματος, αποτελούν φωτεινό υπόδειγμα και σημαντική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Φέτος, συμπληρώθηκαν εκατόν είκοσι χρόνια από τη γέννηση (22/5/1894) και είκοσι έξι χρόνια από το θάνατο (28/9/1988) της μεγάλης κομμουνίστριας, παιδαγωγού και πεζογράφου, η οποία μας κληροδότησε ένα σημαντικό έργο και ένα αγωνιστικό παράδειγμα ζωής, που θα αποτελεί πάντα πρότυπο για την προοδευτική διανόηση.

Παρακινημένη πάντα από μιαν έμφυτη, συναισθηματικά και συγκινησιακά φορτισμένη αίσθηση περί κοινωνικής δικαιοσύνης, η μεγάλη «δασκάλα του λαού», η κυρία των Ελληνικών Γραμμάτων, η Ελλη Αλεξίου, προβάλλει αδιαλείπτως το αίτημα για μια ανθρώπινη ζωή, καταγγέλλοντας και φέρνοντας στο φως περιπτώσεις κοινωνικής αδικίας. Μια μεγάλη ζεστή καρδιά, ένα από τα σταθερά και θεμελιακά στοιχεία του κόσμου μας. Η Ελλη Αλεξίου, έως τα βαθιά γεράματά της, κατάφερε να μείνει πνεύμα διαυγές και νεανικό, αφοσιωμένη στην τέχνη και την ιδεολογία της. Ολη της η ζωή ήταν γεμάτη δουλειά, δράση και προσφορά στα κοινά.
Η «δασκάλα του λαού» - όπως χαρακτηρίστηκε - γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης (1894), σε οικογένεια προοδευτικών διανοουμένων της πόλης. Τα αδέλφια της, Λευτέρης Αλεξίου και Γαλάτεια Αλεξίου - Καζαντζάκη, υπήρξαν επίσης σημαντικοί διανοούμενοι. Το 1911 έρχεται στην Αθήνα για σπουδές και, παράλληλα, αρχίζει το λογοτεχνικό της έργο. Οι λαϊκοί αγώνες και οι διώξεις όσων πρωτοστάτησαν στην εκπαιδευτική αναγέννηση την οδηγούν το 1928 στο ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε αταλάντευτα μέχρι το τέλος της.
Ανήσυχη και ελεύθερη φύση, αν και νεαρή κοπέλα, τολμά να προσεγγίσει ένα λογοτεχνικό, πλην «ανδρικό» στέκι. Το καφενεδάκι στη «Δεξαμενή», στο Κολωνάκι. Στο φτωχικό καφενεδάκι συχνάζουν τα πιο ανήσυχα ιδεολογικά, πνευματικά και λογοτεχνικά ονόματα της εποχής. Εκεί, η Ελλη Αλεξίου γνωρίζεται και συνδέεται με τους λογοτέχνες Α. Καρκαβίτσα, Κ. Θεοτόκη, Ι. Κονδυλάκη, Ν. Καρβούνη, Σ. Μαυροειδή - Παπαδάκη, Μ. Αυγέρη και ιδιαιτέρως με τον Κώστα Βάρναλη. Εκεί στη μοιραία «Δεξαμενή» άνθισε ο έρωτάς της με τον Κ. Βάρναλη, που έγινε αρραβώνας για να διαλυθεί σύντομα, λόγω της άρνησης του πατέρα της να παντρευτεί τόσο μικρή, και πριν τελειώσει τις σπουδές της. Παρά τη διάλυση του αρραβώνα συνέχισε να πηγαίνει στο λογοτεχνικό στέκι, όπου αργότερα γνωρίστηκε και με τον συγγραφέα Β. Δασκαλάκη, τον οποίο τελικά παντρεύτηκε. Οπως η ίδια έλεγε για τη λογοτεχνική συντροφιά της «Δεξαμενής», «ήταν ένα μικρό δείγμα της συμμαχίας που άρχισε από τότε με τους αδύνατους και αδικημένους».

«Αγαπώ τη ζωή γιατί είμαι στο Κόμμα»...

Οι λαϊκοί αγώνες που δυναμώνουν, οι ιδεολογικές συζητήσεις που «φουντώνουν» στο καφενεδάκι, οι διώξεις όσων πρωτοστάτησαν στην εκπαιδευτική αναγέννηση όλου του λαού, που οραματίστηκε ο Δημήτρης Γληνός, οδηγούν την Ελλη Αλεξίου, όλο και πιο κοντά, όλο και πιο συνειδητά στις κομμουνιστικές ιδέες. Στα 1928 δίνει το βιογραφικό της στον Νίκο Πλουμπίδη και γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Καθώς παράλληλα το λογοτεχνικό της έργο προκαλεί αίσθηση και επαινείται από την κριτική, το 1934 γίνεται μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ενιωθε το γράψιμο «σαν αποκάλυψη μιας αδικίας, που όταν τη βλέπουμε, πρέπει να την καταγγέλλουμε». Οσο για τη στράτευσή της, ήταν επίσης ξεκάθαρη: «Αγαπώ τη ζωή γιατί είμαι στο Κόμμα». Καθώς δεν κρύβει τις ιδέες της, συλλαμβάνεται από την Ειδική Ασφάλεια του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και ανακρίνεται. Στην περίοδο της Κατοχής η Ελλη Αλεξίου παίρνει ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του «ΕΑΜ Λογοτεχνών» και αναλαμβάνει τα σχολικά συσσίτια έως το 1945. Στο μεταξύ, στα 1944, ο σύντροφός της, Β. Δασκαλάκης, πεθαίνει.
Το 1945 φεύγει για σπουδές στη Σορβόνη. Παρακολουθεί μαθήματα ιστορίας και φωνητικής, αλλά της έχει ήδη αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια και της απαγορεύεται η επιστροφή στην πατρίδα. Το 1949 διορίζεται εκπαιδευτικός σύμβουλος για τα ελληνικά σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών. Λόγω της τεράστιας εκπαιδευτικής και λογοτεχνικής προσφοράς της καλείται και συμμετέχει σε τρία Διεθνή Συνέδρια Ειρήνης. Η Ελλάδα όμως και γι' αυτό την τιμωρεί. Το 1952 δικάζεται ερήμην και εκδίδονται παραπεμπτικό βούλευμα και ένταλμα σύλληψής της. Το 1953 συμμετέχει στο Α' Παγκόσμιο Συνέδριο Δημοκρατικών Γυναικών στην Κοπεγχάγη και επισκέπτεται ύστερα από πρόσκληση της κυβέρνησης τη Σοβιετική Ενωση. Η επίσκεψη επαναλαμβάνεται το 1961, στις γιορτές για τον Ουκρανό ποιητή Ταράς Σεφτσένκο.

Μάθημα ζωής

Την ίδια χρονιά συναντιέται με την αδελφή της Γαλάτεια και τον σύζυγό της Μάρκο Αυγέρη. Την επόμενη χρονιά η Γαλάτεια σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα και μόνο τότε παραχωρείται στην Ε. Αλεξίου ολιγοήμερη άδεια να επιστρέψει στην Ελλάδα, μόνο για να παραστεί στην κηδεία. Το 1965 επανακτά την ελληνική ιθαγένεια. Επιστρέφει το 1966, αλλά συλλαμβάνεται, κρατείται στις Φυλακές «Αβέρωφ» και δικάζεται για «αντεθνική δράση και προπαγάνδα». Τελικά απαλλάσσεται από την κατηγορία, ύστερα από την αντίδραση της κοινής γνώμης. Με την επιβολή της δικτατορίας απαγορεύονται τα βιβλία της και διατάσσεται να ζει υπό περιορισμό στο διαμέρισμά της. Από τη μεταπολίτευση και μετά συμμετέχει ενεργά, ως διακεκριμένο μέλος του ΚΚΕ, σε όλες τις πολιτικές και πνευματικές εκδηλώσεις του Κόμματος, το οποίο στις εκλογές του 1977 την τίμησε θέτοντάς την πρώτη στη λίστα των υποψήφιων βουλευτών Επικρατείας.
Αφησε πίσω της πλούσιο πεζογραφικό έργο («Γ΄ Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον», «Λούμπεν» κ.ά.), πολλά βιβλία για παιδιά, την κριτική μελέτη για τον Νίκο Καζαντζάκη «Για να γίνει μεγάλος» κ.ά. Πρωτοεμφανίστηκε στα Γράμματα με τη συλλογή διηγημάτων «Σκληροί αγώνες για τη μικρή ζωή» (1931). Πλούσιο είναι και το μεταφραστικό της έργο από τα ρωσικά και γαλλικά. Στην Εκπαίδευση εργάστηκε επί 42 χρόνια (25 χρόνια στην Ελλάδα και 17 στο εξωτερικό).
Σήμερα, που η Παιδεία γνωρίζει νέες, αντιδραστικότερες «αναπροσαρμογές», η μνήμη της Ελλης Αλεξίου δε «χωρά» στο «πολιτιστικό» πρόγραμμα της κυβέρνησης. Από μία άποψη είναι λογικό: Στην αντίθετη περίπτωση, το ίδιο το σύστημα θα αυτοαναιρούνταν. Επειδή η ζωή της Ελλης Αλεξίου αποτελεί επίσης «μάθημα», ας κλείσουμε αυτό το μικρό επετειακό αφιέρωμα με τον παρακάτω διάλογο που έκανε κάποτε στην Ασφάλεια η αλησμόνητη Ελλη, όπως αποδίδεται με σχετικό αφιέρωμα στη δικτυακή σελίδα του ΚΚΕ:
-- Να μας κάνετε μια έγγραφη δήλωση, να μας πείτε τη γνώμη σας για την ΕΔΑ και τον κομμουνισμό. Να καταδικάσετε τη δράση τους, να γράψετε ότι θα σεβαστείτε το καθεστώς, ότι δε θα το ενοχλήσετε για να μην σας ξαναενοχλήσουμε κι εμείς.
-- Δεν μπορώ. Σέβομαι την αξιοπρέπειά μου. Δε θα μπορούσα να ζήσω στην κοινωνία εξευτελισμένη.
-- Προτιμάτε τη Λέρο;
-- Μα, τι είναι η Λέρος μπροστά στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου; Δε λογαριάζω ούτε την εκτέλεση. Στην ηλικία που είμαι τι έχω να χάσω...

Σ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ

ΙΝΔΙΑ Ο νέος... παράδεισος της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας

ΙΝΔΙΑ

Ο νέος... παράδεισος της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας

Ο Αλέξης Τζόρβας θα δώσει το «παρών» στο νέο ινδικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου

Eurokinissi

Ηταν πριν 7 χρόνια, όταν σε επίσκεψή του στην Ινδία, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (ΦΙΦΑ) Ζεπ Μπλάτερ είχε χαρακτηρίσει τη χώρα ως «κοιμώμενο γίγαντα», όσον αφορά φυσικά την ποδοσφαιρική αγορά και τα όποια οφέλη (βλ. κέρδη) συνεπάγεται αυτή. Με πληθυσμό κοντά στο 1,2 δισ. και με μια αναπτυσσόμενη συνεχώς οικονομία, οι παράγοντες του διεθνούς ποδοσφαίρου δε θα μπορούσαν να αφήσουν εκτός από τέτοιου είδους συγκυρίες το προϊόν, όπως έχει μετατραπεί το σημερινό εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο. Και πλέον, μια επταετία αργότερα από τα τότε λεγόμενα του επικεφαλής του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, το πείραμα είναι έτοιμο να διεξαχθεί. Για πρώτη φορά, στις αρχές του επόμενου μήνα, η ινδική ποδοσφαιρική Λίγκα θα ανοίξει τις πύλες της για ένα πρωτάθλημα των οχτώ ομάδων και με διάρκεια μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη με ένα σημαντικό πρώτο στόχο. Να αναμετρηθεί στα ίσια με την αγάπη των Ινδών φιλάθλων με το κρίκετ, προσπαθώντας να κλέψει μέρος της αγοράς των 500 εκατ. ανθρώπων, η οποία περιστρέφεται γύρω από το συγκεκριμένο άθλημα. Βέβαια, σε αυτή τη μάχη, οι Ινδοί ποδοσφαιρόφιλοι δε θα είναι ...μόνοι τούς. Αντίθετα, μια πλειάδα πολυεθνικών και μεγαλοεπιχειρηματιών που ξεκινάνε από την ιδιοκτησία των ομάδων και φτάνουν μέχρι τη λειτουργία της ίδιας της διοργάνωσης ακονίζει τα... μαχαίρια της για το μεγάλο... φαγοπότι.

Το... πείραμα των πολυεθνικών

Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο αποτελεί από τα βαρύτερα ονόματα αυτών που πραγματοποίησαν το... πέρασμα στην Ινδία

Eurokinissi

Την... καρδιά του όλου εγχειρήματος αποτελεί ο αμερικανικός κολοσσός με ειδίκευση στο αθλητικό μάρκετινγκ που ακούσει στο όνομα IMG. Η συγκεκριμένη, εδώ και τρία χρόνια περίπου, ανέλαβε την όλη δημιουργία του πειράματος, ενώ ήταν αυτή που πριν λίγους μήνες ανακοίνωσε μετά Βαΐων και κλάδων τη στιγμή της πραγματοποίησής του. Η IMG υπέγραψε το 2010 μια συμφωνία 110 εκατ. ευρώ με την Ινδική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, αναλαμβάνοντας να προχωρήσει σε ριζική αναδιάρθρωση, βελτίωση, προώθηση και διάδοση του ποδοσφαίρου σε όλη τη χώρα. Τρία χρόνια αργότερα, η δημιουργία της Ινδικής Σούπερ Λιγκ είχε φθάσει. Το τι δυναμική θα έχει αυτή, φαίνεται παράλληλα και από τη συμφωνία που υπήρξε με ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας, το «Star India», το οποίο ξόδεψε 235 εκατ. ευρώ για να αποκτήσει το 33% των μετοχών της κοινοπραξίας, καθώς και τα τηλεοπτικά και διαφημιστικά δικαιώματα για τα επόμενα δέκα χρόνια. Παράλληλα, η είσοδος του μεγαλύτερου κατασκευαστή δίτροχων στον κόσμο, όπως είναι Hero MotoCorp, δυνάμωσε ακόμη περισσότερο τη συγκεκριμένη κοινοπραξία.
Αντίστοιχο σκηνικό με ό,τι επικρατεί, όσον αφορά τα διοργανωτικά, υπάρχει και στην κατάσταση που αφορά τις ομάδες που συμμετέχουν. Οι οκτώ σύλλογοι που έχουν ιδρυθεί και αντιπροσωπεύουν ισάριθμες πόλεις της χώρας, στην ουσία αποτελούν ένα δημιούργημα πολυεθνικών και επιχειρηματιών τόσο από το εγχώριο όσο και από το διεθνές επίπεδο που πείστηκαν από τους διοργανωτές να συμμετάσχουν. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι κάποιες από αυτές φτιάχτηκαν μόλις πριν ένα μήνα και ενώ η έναρξη είναι προγραμματισμένη για τις αρχές Οκτώβρη.

Υπό το... πνεύμα της Πρέμιερ Λιγκ

Πέρα όμως από τις πολυεθνικές, πολύ πριν την έναρξη της διοργάνωσης, μία σίγουρα κερδισμένη από το όλο πείραμα είναι και μία ποδοσφαιρική λίγκα της Ευρώπης. Αυτή δεν είναι άλλη απ' την Πρέμιερ Λιγκ της Αγγλίας, η οποία προλαβαίνοντας άλλους μνηστήρες, κατάφερε να υπογράψει συμφωνία με τους ανθρώπους της ινδικής Λίγκας, προκειμένου να παράσχει την τεχνογνωσία της για την καλύτερη διεξαγωγή του πρωταθλήματος. Η συμφωνία των δύο πλευρών αφορά την ανάπτυξη του ινδικού ποδοσφαίρου, με τη διοργανώτρια αρχή του αγγλικού πρωταθλήματος να ασχολείται με τις οχτώ ομάδες που θα συμμετέχουν στο Indian Super League, την προώθηση του προϊόντος, όπως επίσης την καταπολέμηση της διαφθοράς και του ντόπινγκ. Η συγκεκριμένη συνεργασία, μάλιστα, ενδέχεται να στείλει και αρκετές ομάδες της Premier League στην Ινδία για φιλικά παιχνίδια. Βέβαια, η Πρέμιερ Λιγκ δεν είναι μόνη περίπτωση του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που εμπλέκεται με το εν λόγω πείραμα. Η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Φιορεντίνα έχουν μπει ως μέτοχοι σε δυο απ' τις ομάδες που θα μετέχουν, ενώ το παράδειγμά τους αναμένεται μελλοντικά να ακολουθήσουν και άλλοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον.

Βετεράνοι σε ρόλο... κράχτη

Βέβαια, εκτός των άκρως μελετημένων επιχειρηματικών πλάνων και σχεδίων, η καλύτερη στήριξη του εγχειρήματος δε θα μπορούσε να είναι άλλη απ' την προσέλκυση σημαντικών ονομάτων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που θα τραβήξουν το ενδιαφέρον. Ετσι, από διοργανωτές και ομάδες επιχειρήθηκε ένα σημαντικό άνοιγμα σε ποδοσφαιριστές που βρίσκονται προς τη δύση της καριέρας τους και στους οποίους προσφέρθηκε γη και ύδωρ προκειμένου να μετακομίσουν στην Ινδία. Ετσι, εκεί θα βρεθούν αρκετοί απ' τις λεγόμενες παλιοσειρές του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, όπως οι Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, Νταβίντ, Τζεζεγκέ, Νικόλα Ανελκά, Φάμπιο Καναβάρο, Χουάν Πάμπλο Σορίν, Ρομπέρτ Πιρές, Τζέι Τζέι Οκότσα, Ρόμπι Φάουλερ, Φερνάντο Μοριέντες Ερνάν Κρέσπο. Ανάμεσα σε αυτούς, θα φιγουράρουν και οι Αλέξης Τζόρβας και Μπρούνο Τσιρίλο.