ΚΕΡΚΥΡΑ-Απεργία ξενοδοχοϋπαλλήλων στο GELINA για δεδουλευμένα

Απεργία ξενοδοχοϋπαλλήλων στο GELINA για δεδουλευμένα

Απεργία πραγματοποίησαν τη Δευτέρα οι ξενοδοχοϋπάλληλοι στο GELINA διαμαρτυρόμενοι για τη μη εξόφληση δεδουλευμένων.

Όπως αναφέρει ανακοίνωση του σωματείου ξενοδοχοϋπαλλήλων, «συσπειρωμένοι οι εργαζόμενοι με το Σωματείο τους και την στήριξη του ΠΑΜΕ διεκδικούν την καταβολή δεδουλευμένων , τα οποία τους οφείλονται από την επιχείρηση ακόμη και από προηγούμενες χρονιές .
Σήμερα οι εργαζόμενοι δείχνουν την δύναμη τους, την δύναμη δηλαδή που έχει
αυτός που πραγματικά παράγει , δηλαδή ο εργαζόμενος.
Είχαμε προειδοποιήσει ως Σύνδεσμος Ξενοδοχοϋπαλλήλων έγκαιρα ότι δεν θα
ανεχτούμε την παραβίαση των εργατικών δικαιωμάτων ,το εργασιακό καθεστώς
ζούγκλας και ότι θα προχωρήσουμε σε πολύμορφες αγωνιστικές κινητοποιήσεις
είτε παγκερκυραϊκές, είτε σε μεμονωμένες περιπτώσεις ξενοδοχείων.
Ξεκαθαρίζουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι θα εντείνουμε και θα κλιμακώσουμε τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Αυτό ας το λάβουν σοβαρά υπ όψιν τους οι ξενοδόχοι για να μην βρεθούν μπροστά στην έκπληξη που βρέθηκαν σήμερα οι υπεύθυνοι της ξενοδοχειακής επιχείρησης GELINA, οι οποίοι θεώρησαν ότι έχουν τους εργαζόμενους στο χέρι και δεν θα απεργήσουν σε ημέρα αφιξοαναχωρήσεων
Όσοι αψηφήσουν τις προειδοποιήσεις του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων και δεν
συμμορφωθούν, τους περιμένουν ανάλογες εκπλήξεις.
Επόμενο μας ραντεβού την Πέμπτη στις 7.30 το απόγευμα στην πλατεία Σαρόκο με συμμετοχή στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και στα νέα μέτρα που ετοιμάζονται».

Συναγερμός: Πρώτη φορά Αριστερο-ακροδεξιό......κλέψιμο!!!!!!

 Συναγερμός: Πρώτη φορά Αριστερο-ακροδεξιό......κλέψιμο!!!!!!

Ό,τι δεν  μας έκλεψε η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ το έβαλε στο μάτι Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Έτσι φαίνεται από την ανάρτηση Σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Εργασίας, που αφορά ζητήματα ΑΜΕΑ κυρίως, και στο οποίο περιλαμβάνεται το ακόλουθο άρθρο που αφορά την περιουσία ΤΥΠΑΤΕ και ΕΛΕΜ:

Άρθρο 27: Περιέλευση στο ΕΤΕΑ της περιουσίας του ΕΛΕΜ

Το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας του Ειδικού Λογαριασμού Επικούρησης Μελών Προσωπικού της Αγροτικής Τράπεζας (ΕΛΕΜ) του Ταμείου Υγείας Προσωπικού Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος (ΤΥΠΑΤΕ) περιέρχεται στο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης (ΕΤΕΑ), χωρίς την καταβολή φόρου, τέλους ή δικαιώματος υπέρ του Δημοσίου, ΟΤΑ ή άλλων προσώπων.

Για τη μεταβίβαση της κυριότητας των ακινήτων, εκδίδεται διαπιστωτική πράξη από τον Υπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η οποία μεταγράφεται ατελώς στα βιβλία μεταγραφών των οικείων Υποθηκοφυλακείων ή Κτηματολογικών Γραφείων.

Εισφορές ασφαλισμένου και εργοδότη που νόμιμα καταβλήθηκαν στον ΕΛΕΜ μέχρι την έναρξη ισχύος του νόμου αυτού δεν επιστρέφονται.

Συνάδελφοι,

Ό,τι δεν τολμούν να πάρουν από τους τραπεζίτες (βλ. Τράπεζα Πειραιώς που απαλλάχθηκε από τις υποχρεώσεις της ΑΤΕ προς τα Ταμεία) τα παίρνουν με μεγάλη ευκολία από τους εργαζόμενους, τα  ταμεία, τις συντάξεις και τους μισθούς μας.

Από ό,τι φαίνεται είναι από καιρό έτοιμοι από το ΕΤΕΑ να κάνουν επιδρομή στην περιουσία του ΕΛΕΜ. Αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση ότι το ΕΤΕΑ δεν έχει πάρει εισφορές από τους ασφαλισμένους της πρώην ΑΤΕ, αγνοώντας τη μεσολάβηση του ΕΤΑΤ, τα χρήματα που είχε καταβάλει η ΑΤΕ και τις εισφορές μας εκεί τόσα χρόνια.

Αναφέρουν ότι η ΑΤΕ έπρεπε να δώσει 933 εκατομμύρια στο ΕΤΑΤ.

Γιατί  δεν τα ζητάνε από την εκκαθάριση;

Γιατί δε στέλνουν το λογαριασμό (μαζί με όλους τους υπόλοιπους) στην Πειραιώς;

Ακολουθούν ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ την πεπατημένη της επιδρομής στα δικαιώματα των εργαζόμενων.

ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 27 ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΝΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ!!!

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΕΤΑΠ ΚΑΙ ΤΥΠΑΤΕ.

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΥΠΑΤΕ ΣΤΙΣ 27 ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ.

ΕΣΑΚ-ΑΤΕ 

   Πώς κάνεις έναν λαό μνημονιακό

Από herko 

Γράφει ο 231net //

Βήμα 1^ο
Καταργείς τη λέξη «Μνημόνιο». Στη θέση της βάζεις κάτι που να δείχνει πυγμή και κύρος: «Συμφωνία», «Συνθήκη», «Παντελής», «Κωνσταντίνος».
Το ίδιο κάνεις και για τα υποκείμενα που συνδέονται με το Μνημόνιο. Καταργείς το αντιτουριστικό «Τρόικα» και το αντικαθιστάς με κάτι πιο σοβαρό «Θεσμοί», «Φορείς», «Μπράσελς Γκρουπ» «Στέλιος Ράμφος».
Βήμα 2^ο
Προβαίνεις σε επικοινωνιακές κινήσεις που θα προκαλέσουν εντυπωσιασμό. Η στάση του σώματος βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό. Χέρια στην τσέπη, νεύματα, χαιρετισμοί είναι πολύ καλές κινήσεις.
Βήμα 3^ο
Προσπαθείς να αμβλύνεις  τα μίση με τα εντός έδρας μέτωπα. Μια συνέντευξη σε μια εφημερίδα, βελτίωση της σχέσης σου με τον Τύπο μπορεί να σου εξασφαλίσει έναν πιο ήπιο πόλεμο.
Βήμα 4^ο
Βρίσκεις «πρόθυμους ηλιθίους», ανθρώπους με φιλοδοξίες που θα βγουν μπροστά. Πάντα είναι χρήσιμοι αυτοί. Όταν στραβώσουν τα πράγματα γίνονται πολύ καλοί αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Βήμα 5^ο
Εμφανίζεις ως αντίπαλο κάποιον που μπορείς εύκολα να ελέγξεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις μια καλή «εσωκομματική αντιπολίτευση» μπορεί να χρησιμεύσει αφού όσοι εναποθέσουν εκεί τις ελπίδες τους θα είναι ήδη χαμένοι.
Βήμα 6^ο
Παρουσιάζεις την κατάσταση πολύ δραματική. Ακόμα πιο δραματική από όσο είναι. Με τον ίδιο τρόπο παρουσιάζεις και τις δικές σου διαπραγματευτικές μάχες. Ρίξε κι ένα δάκρυ αν χρειαστεί.
Βήμα 7^ο
Όποιος δεν είναι μαζί σου είναι εχθρός σου.
Βήμα 8^ο
Αρχίζεις να αναπαράγεις το κακό σενάριο. Μια-δυο διαρροές αρκούν για να πάρει μπρος η μηχανή. Μετά το διαψεύδεις και συνεχίζεις.
Βήμα 9^ο
Περιορίζεις τις απαιτήσεις σου και σταδιακά εξαφανίζεις κάποιες από τις απαιτήσεις σου. Προβάλλεις μόνο όσες μπορείς να πετύχεις. Για τις άλλες κάνε ότι δεν υπάρχουν. Δες πως το έκαναν και οι προηγούμενοι και κάνε copy+paste.
Βήμα 10^ο
Απασχόλησε την κοινή γνώμη με κάτι άλλο. Βρες κάτι πιασάρικο. Που κατουράνε οι μπάτσοι, που βάζει βενζίνη κάποιο προβεβλημένο στέλεχος, που τρώει κάποιος υπουργός.
Βήμα 11^ο
Φρόντισε να στερέψεις την οικονομία. Να σπείρεις την ιδέα ότι δεν θα πληρωθούν αν δεν υπογραφεί η «Συμφωνία-Συνθήκη-Παντελής-Κωνσταντίνος».
Βήμα 12^ο
Κάνε τον σκλήρό όταν χρειαστεί . Πες τις μαγικές λέξεις «δημοψήφισμα», «εκλογές», ρίξε και μια δυο επαναστατικές κορώνες. Με μέτρο όμως! Βγάλε και μερικούς δικούς σου στο δρόμο να μιλήσουν για κόκκινες γραμμές.
Βήμα 13^ο
Βρες κάτι αισιόδοξο να πεις. Μην πεις ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο γιατί το έχουν πει πολλοί. Πες ότι θα ξημερώσει νέα μέρα, ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα, ότι αυτά είναι τα τελευταία μέτρα. Αν δεν βρίσκεις κάτι δικό σου δανείσου από τους προηγούμενους.
Αν δεν πιάσουν τα παραπάνω προσκύνησε τίποτα ιερά λείψανα και περίμενε το θαύμα…

Τα ρετάλια τραγουδούν ακόμα...

 Τα ρετάλια τραγουδούν ακόμα...

...ενοχλητικά, παράφωνα, και μες στα αυτιά μας, σαν παρασιτικά κουνούπια, που ήπιαν το αίμα μας, αλλά γλυκάθηκαν και θέλουν κι άλλο. Κι όσο έχουν φωνή, θα θορυβούν χωρίς λόγο, για να κάνουν πάλι αισθητή την υπό εξαφάνιση ύπαρξή τους, λίγο πριν το βενιτέλος και το ρέκβιεμ της σοσιαλδημοκρατίας.

Κάποια πράγματα στη χώρα μας μοιάζουν να έχουν μείνει κολλημένα στη δεκαετία του 60’, τότε που κοιμόμασταν με ασφάλεια, παράθυρα ανοιχτά και πόρτες ορθάνοιχτες (για να μην τις σπάσουν) για τους ασφαλίτες, που έρχονταν κάθε τόσο να σε δουν για προσωπική σου υπόθεση –γιατί τότε ο κόσμος νοιαζόταν πραγματικά για τους άλλους και τις προσωπικές τους υποθέσεις.

Κράτα σημειώσεις για τις ομοιότητες: καταρχάς έχουμε ακόμα κάτι σαν υενεδ (μέχρι να μας αποδείξει το αντίθετο η ερτ που κάνει ντεμπούτο σήμερα). Γίνονται ακόμα μαραθώνιες πορείες ειρήνης, που μαραθώνουν το κέντρο του μαραζώνα και τα εμπορικά του καταστήματα. Έχουμε ντεμέκ ανένδοτο, αντιμνημονιακό, που καταλήγει σε αριστερό μνημόνιο και συμφωνία με τους εταίρους (τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε). Είχαμε μέχρι πρότινος ακροδεξιά κυβέρνηση, αλλά και αυτόνομο, παρακρατικό βραχίονα, οργανωμένο σε διακριτό πολιτικό φορέα, γιατί εξάλλου δημοκρατία έχουμε –και στο βάθος χούντα. Είχαμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται σα φάρσα, και τα «ιουνιανά» στις πλατείες, που δεν κράτησαν ως το ιούλιο, γιατί ξεκινούσαν τα μπάνια του λαού (στον ιδρώτα κυρίως, γιατί πού λεφτά για διακοπές). Έχουμε κάτι σαν εδα, με υψηλότατα εκλογικά ποσοστά, που πιστεύει όμως σταθερά κι αταλάντευτα στην προοπτική του λάκκου των λιονταριών (που είναι παρεξηγημένα και κατά βάθος φυτοφάγα ζώα). Και δεν υπάρχει ισχυρό «κέντρο» ή παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία. Εξάλλου τότε ήταν αρκετά δημοφιλής η ανάλυση που έλεγε πως δεν υπάρχουν όροι κι έδαφος στην ελλάδα για την ανάπτυξη σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς να γίνεται αντιληπτό πως ένα κομμάτι της αριστεράς θα γινόταν ο βασικός αιμοδότης της, όπως ακριβώς έγινε με το σύριζα. Άλλο αν οι αντικειμενικές συνθήκες και η καπιταλιστική φάση ανάπτυξης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για τρίτους δρόμους και μεσοβέζικα μοντέλα.

Το περασμένο σαββατοκύριακο, η ελληνική κεντροαριστερά έχασε δύο μεγάλους ηγέτες της, που παραιτήθηκαν από το προεδρικό αξίωμα. Και η μοίρα το ‘φερε να ξεγαντζωθούν σχεδόν ταυτόχρονα από τις καρέκλες τους, γιατί τα κόμματά τους είχαν φτάσει στον πάτο, να μαζεύουν αθροιστικά γύρω στο 5%. Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε τις πρόσφατες στημένες δημοσκοπήσεις για τη δυναμική που που θα ανέπτυσσε ένα ενιαίο κεντροαριστερό κόμμα και την όχι πολύ μακρινή περίοδο, που τα κανάλια είχαν ξεπολιαστεί να μιλάνε για τον τρίτο πόλο, με μοχλό πίεσης την αλησμόνητη κίνηση των 58. Δε σας κακολογώ αν την έχετε ήδη ξεχάσει, γιατί είναι αδύνατο να συγκρατήσει κανείς όλες τις κεντροαριστερές πολιτικές μύξες, που εμφανίζονται κατά καιρούς –εδώ είχε κάνει δικό του (απο)κομμα μέχρι και ο μώσιαλος. Όπως είναι αδύνατο όλες αυτές οι μύξες να λειτουργήσουν συσπειρωτικά, σαν ισχυρή συγολλητική ουσία, και έτσι απλώς παίζουν ένα σύντομο ρολάκι, παραδίδοντας τη σκυτάλη στις επόμενες.

Εν πάση περιπτώσει, εκείνη η απόπειρα δεν καρποφόρησε άμεσα, γιατί είχαν επικρατήσει οι μικρομεγαλισμοί πασοκ-δημαρ κι οι προσωπικές στρατηγικές (διάβαζε καριέρες) του βενιζέλου και του κυρ-φώτη. Η εμφάνιση του αμιγώς μιντιακού ποταμιού κι ο δικός τους καταποντισμός δεν ήταν παρά ένα είδος τιμωρίας τους από τα αφεντικά τους, γιατί δε συμμορφώθηκαν έγκαιρα στο προβλεπόμενο σενάριο κι έκαναν του κεφαλιού τους.

Τώρα ο κυρ-φώτης, βλέπει μελαγχολικά από το περιθώριο του λεμονοστίφτη τις περιβόητες κόκκκινες γραμμές του να γίνονται βασική κυβερνητική τακτική και να «δικαιώνονται» χωρίς αυτόν.

Ο μπένι προσπαθεί να αποδείξει πόσο υπεράνω εξουσία, αξιωμάτων και βασικά των πάντων ήταν στην πραγματικότητα, καθώς θυσιάστηκε για την πατρίδα κι όχι για την προσωπική του φιλοδοξία. Λειτουργεί όμως σαν απασφαλισμένη χειρομβοβίδα, ωρολογιακή βόμβα και ταύρος σε υαλοπωλείο μαζί, που εκσφενδονίζει κατά καιρούς ενδιαφέρουσες δηλώσεις-ομολογίες. Στο κυριακάτικο βήμα πχ είπε μεταξύ άλλων πως οι μόνες δυνάμεις που έλεγαν την αλήθεια από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα στο λαό ήταν το πασοκ και το κκε! Κι ως γνωστόν το πασοκ και η αλήθεια είναι έννοιες συνυφασμένες, και ας του πήρε το σύνθημα η νδ προεκλογικά με την ομάδα αλήθειας του μουρούτη –αυτοί όμως δεν ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο, για να έχουν το 100% όπως η πασοκάρα.

Υπάρχει ως παρηγοριά στον άρρωστο κι ο γαπ, που τον περνά μέχρι κι ο λεβέντης στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Αλλά όσο υπάρχει ο γκλέτσος που τα διαβάζει όλα από μέσα, για να μη γίνει πολύ ρεζίλι (κι ας μην τα καταφέρνει), μπορεί κι ο γαπ να παρηγοριέται πως υπάρχουν και χειρότερα (μα θα στα πω αργότερα), αν όχι σε ποσοστά, τουλάχιστον από την άποψη της γελοιότητας.

Υπάρχει επίσης η μάχη της διαδοχής, που στη δημαρ κρίθηκε γρήγορα, χωρίς την προεδροποίηση κάποιας από τις παλιές καραβάνες (μαργαρίτης, χατζησωκράτης, κτλ) που έχουν απομείνει, αλλά με νέο ηγέτη και μοντέλο τσίπρα.

Ενώ στο πασόκ φουντώνει και θέτει αυτομάτως το ερώτημα με ποιον είμαστε.

-Με τον πιο αντιπαθή, μου είπε ένας σφος, εννοώντας βασικά τον πιο ηλίθιο. Και πάλι όμως, είναι πολύ δύσκολο να επιλέξεις μόνο έναν. Φώφη, λοβέρδος ή κωνσταντινόπουλος.

Το πιο διασκεδαστικό όμως ήταν η εκλογή των νέων κεντρικών οργάνων κι η 80μελής επιτροπή της δημαρ (είναι τόσοι;) που ξεπερνιέται από το πασόκ με τα 130 μέλη –αφού δεν μπορούν να βολευτούν σε υπουργεία, ας μπουν τουλάχιστον όλοι στην κε.

Την ίδια στιγμή το φτωχικό κκ κούβας πχ έχει 150 μέλη στην κε του, με 800 χιλιάδες κάτι μέλη στο σύνολο. Και το κκ κίνας, ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού, με 85 εκατομμύρια μέλη, έχει κε 200 μελών (το ρεκόρ πρέπει να ανήκει στο κκσε του μπρέζνιεφ).

Στην ουσία δηλ, όταν μιλάμε για ολομέλεια της κε, θα εννοούμε βασικά κανονική ολομέλεια με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες κι όλους τους εναπομείναντες. Αυτές είναι ρε πραγματικά συλλογικές διαδικασίες. Όχι σαν το κουκουέ που δεν είναι δημοκρατικό κόμμα, όπως είπε και ο λάλας χτες στη στάη, με το λίπος να φεύγει από το σώμα του, όχι όμως και από τον εγκέφαλο. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία.

 

Πεντάλεπτη τοποθέτηση από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Η τρομοκρατία δε θα περάσει: καταγγελία Γραμματείας Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ. για το σκίσιμο προπαγανδιστικού υλικού για το σημερινό συλλαλητήριο ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα

 Η τρομοκρατία δε θα περάσει: καταγγελία Γραμματείας Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ. για το σκίσιμο προπαγανδιστικού υλικού για το σημερινό συλλαλητήριο ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα

Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ καταγγέλλει ότι τα ξημερώματα της Πέμπτης 11 Ιούνη περίπου στις 01:30 π.μ. ομάδα ατόμων, ενοχλημένοι προφανώς από τον ταξικό προσανατολισμό του ΠΑΜΕ και τις πρωτοβουλίες που αυτό παίρνει, έξω από το κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στο κέντρο της πόλης, έσκιζε τις προπαγανδιστικές αφίσες του ΠΑΜΕ για το σημερινό συλλαλητήριο. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να προπηλακίσουν συμπολίτη μας που διαμαρτυρήθηκε για τις ενέργειές τους!

Το ΠΑΜΕ, με όλες του τις δυνάμεις, προσπαθεί να οργανώσει τον αγώνα ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια, ενάντια στα μέτρα που ματώνουν το λαό για να κερδίζουν μία χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι.

Από την άλλη, φαίνεται ότι τα τσιράκια των αφεντικών προσπαθούν να τρομοκρατήσουν και να σπείρουν απογοήτευση δρώντας μέσα στο σκοτάδι όπως τόσο καλά ξέρουν. Θέλουν να κάνουν τον λαό να αποδεχτεί ότι αυτά που χάθηκαν δεν γυρνάνε πίσω. Για μία ακόμη φορά αποκαλύπτεται ο πραγματικός τους ρόλος ως μακρύ χέρι του συστήματος που απλά για λόγους εντυπωσιασμού και προπαγάνδας πετάνε "αντιμνημονιακές" κορώνες. Η αλήθεια είναι ότι είναι αδίστακτοι εχθροί του λαϊκού κινήματος. 

Το ΠΑΜΕ δηλώνει προς κάθε κατεύθυνση ότι τέτοιες ενέργειες δεν μας τρομάζουν αλλά μας πεισμώνουν. Η λύση είναι η οργάνωση και ο αγώνας όλων των εργαζομένων και των συμμάχων τους απέναντι στο κεφάλαιο και όσους το στηρίζουν. Καλούμε τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, τις γυναίκες να δώσουν απάντηση με τη μαζική συμμετοχή τους στο συλλαλητήριο της 11ης Ιούνη στις 19:30 το απόγευμα στην πλατεία ΣΑΡΟΚΟ.

Η Γρ. Κέρκυρας του ΠΑΜΕ

11/06/2015

Εξικνείται και αμελλητί

 Εξικνείται και αμελλητί

Η πρώτη φορά "αριστερά" (βοήθειά μας) κυβέρνηση αρχίζει και ανακαλύπτει σιγά - σιγά όχι μόνο τις πρακτικές των "κατοχικών" κυβερνήσεων αλλά και τη ζωντανή επίσημη γλώσσα τους. 

 

Λέει ο κ. Βούτσης σε ανακοίνωσή του "Σημειώνεται δε ότι η διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια των Ο.Τ.Α. δεν εξικνείται μέχρι της εξαίρεσής τους από την υποχρέωση συμμόρφωσης προς την εκάστοτε κείμενη νομοθεσία" και λίγο παρακάτω "Βάσει των ανωτέρω και με δεδομένο ότι – σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε μέχρι και σήμερα στη διάθεσή μας – ο αριθμός των Δήμων, των Περιφερειών και των νομικών προσώπων αυτών που έχουν εκπληρώσει την ως άνω υποχρέωση και, αντίστοιχα, τα ποσά που έχουν μεταφερθεί στην ΤτΕ εξακολουθεί να υπολείπεται σημαντικά του συνολικού αριθμού των Ο.Τ.Α. και του συνολικού ύψους των προς μεταφορά ταμειακών διαθεσίμων, παρακαλούμε όπως μεριμνήσετε για την αμελλητί συμμόρφωσή σας."

 

Επειδή τίποτα δεν πάει χαμένο λοιπόν στην χαμένη (τους) ζωή και για να γίνουν κατανοητοί στο πόπολο δε λένε "ρε δήμαρχοι κοτζάμ πράξη νομοθετικού περιεχόμενου φτιάξαμε, εδώ και δύο μήνες και σεις ακόμα να υπακούσετε, βάλτε τα λεφτά στην ΤτΕ να τελειώνουμε" γιατί όλες αυτές οι παρόλες που λέγαμε όλα τα χρόνια για "διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια των Ο.Τ.Α." ήταν για τους χαχόλους όχι για να το πιστέψουμε κιόλας. 

 

Δεν πειράζει που εκλεγήκατε ασπαζόμενοι και προπαγανδίζοντας τις παραπάνω παρόλες, τώρα τα κεφάλια μέσα γιατί όλα κι όλα : "Η διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια δεν εξικνείται" δηλαδή δε φτάνει μέχρι του σημείου να αμφισβητεί την ΠΝΠ, τι τζάμπα την φτιάξαμε ;

 

Και όλα αυτά πρέπει να γίνουν αμελλητί δηλαδή χωρίς χωρίς υπαίτια βραδύτητα που θα έλεγαν και οι νομικοί της κυβέρνησης της "πρώτης φοράς αριστεράς".

 

Αν εσύ που θα διαβάσεις την ανακοίνωση του υπουργού αισθανθείς τη δυσωδία ανακοινώσεων του τύπου "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" μάλλον πρέπει να πας σε ωτορινολαρυγγολόγο...

Πηγή: "Δεν δίνω λέξεις παρηγοριά"

Η «κακιά στιγμή», τα τρυκ και οι οδυνηρές εκπλήξεις

 Η «κακιά στιγμή», τα τρυκ και οι οδυνηρές εκπλήξεις

Toυ Νίκου Ζαρταμόπουλου 

Τετριμμένα μέσα στον κυνισμό τους ήταν τα πρωθυπουργικά τεχνάσματα που παρακολουθήσαμε στη Βουλή πριν λίγες μέρες. Έργα πολυπαιγμένα κι εύκολα αναγνωρίσιμα: η προσφιλής σε όλες τις αστικές κυβερνήσεις «μέθοδος του Χότζα», και το παπανδρεϊκό mea culpa. Πρόκειται για τεχνάσματα εμμέσως αλληλοσυμπληρούμενα.

Είδαμε, δηλαδή, να προσπερνιέται δια μιάς το αντιλαϊκό περιεχόμενο των μέτρων ύψους 3,8 δις ευρώ που περιλαμβάνονται στη «συγκροτημένη πρόταση» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προς τους δανειστές, μπροστά στη «φρίκη» και το «σοκ» που προκάλεσε η δημοσιοποίηση του πακέτου μέτρων ύψους 6 δις που υπέβαλαν οι «θεσμοί». Μα από πού ήρθε αυτή η φρικιαστική επιμονή των δανειστών; Δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που διαβεβαίωνε προεκλογικά και μετεκλογικά ότι θα υποχωρούσαν είτε λόγω μη αντοχής στον «πεντοζάλη» είτε γιατί θα έβλεπαν το συμφέρον τους;

Εδώ έρχεται το δεύτερο τέχνασμα, αυτό της εξομολογημένης αφέλειας: πώς να μη συγχωρήσει κανείς κοτζάμ πρωθυπουργό που ομολογεί από το βήμα της Βουλής τη «δυσάρεστη έκπληξή» του για την αδιαλλαξία των δανειστών. «Δεν μπορούσε να τη φανταστεί» τόση αδιαλλαξία, δήλωσε αφοπλιστικά κ. Τσίπρας. Ωστόσο επειδή προφανώς, σαν καλός Ευρωπαίος, προτιμά να χαρακτηριστεί στο τέλος αφελής παρά κακοπροαίρετος, διατρανώνει ευθύς την πεποίθησή του ότι αυτές οι προτάσεις είναι απλώς μια «κακιά στιγμή για την Ευρώπη ή ένα κακό διαπραγματευτικό τρυκ». Μια τέτοια επίδειξη αγνού ευρωπαϊστικού ιδεαλισμού αξίζει ασφαλώς μια «δεύτερη ευκαιρία», αξίζει να περιμένουμε να δούμε αν οι δανειστές αποσύρουν τελικά τις απαίσιες προτάσεις τους και έρθουν στις δικές μας αυταπόδεικτα «λογικές» και «ήπιες» για τον λαό… Έτσι ο κύκλος των τεχνασμάτων κλείνει κι επιτυγχάνεται το αρχικό ζητούμενο, που είναι να καταπιεί ο λαός αμάσητο το πικρό χάπι των αντιλαϊκών μέτρων του έτοιμου κυβερνητικού πακέτου κι ενδεχομένως των νέων δυσάρεστων υποχωρήσεων που θα κριθεί αναγκαίο να προστεθούν σε αυτό.

Επιστέγασμα αυτών των τεχνασμάτων ήταν το θράσος να εμφανιστεί προκαταβολικά το κυβερνητικό πακέτο μέτρων σαν καρπός μιας αγωνιστικής και εθνικά αξιοπρεπούς στάσης.Υποχωρούμε, αλλά υπερήφανα, ήταν το κρυφό μήνυμα των χυδαιολογιών Καμμένου περί «όρθιας διαπραγμάτευσης». Είναι διαχρονικά χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο ο πατριωτισμός της αστικής τάξης κλείνει συμφεροντολογικά το μάτι στον λαό την ίδια στιγμή που ντύνει με δάφνες και γαλανόλευκες τον εξανδραποδισμό του (ακριβώς όπως εμφανίστηκε ως συμφέρουσα, λογική και πατριωτική η δημιουργία νέας νατοϊκής βάσης στο Αιγαίο).

Η συγκυβέρνηση προσπαθεί με όλα αυτά τα τεχνάσματα να εμφανίσει σαν «ξεπούλημα» (στο οποίο αντιστέκεται «υπερήφανα») μόνο αυτό που της ζητούν τώρα οι δανειστές και να δικαιώσει αυτό που έχει ήδη γραπτώς παραχωρήσει.

Αυτό είναι και το πραγματικό τρυκ της υπόθεσης: η προσπάθεια της συγκυβέρνησης να πείσει ότι διεξάγεται ένας υπέρ πάντων αγώνας ανάμεσα σε δύο κείμενα, ενώ εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί ότι αυτά βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση. 

Τρυκ πάντως δεν είναι τα μέτρα που προτείνουν οι δανειστές στο κείμενό τους, ούτε βέβαια αυτά οφείλονται σε κάποια κακιά στιγμή. Είναι μέτρα που έχουν εξαγγελθεί κατ’ επανάληψη, μέτρα που έχουν γραφτεί με μεγάλα και καθαρά γράμματα παλιότερα σε Λευκές Βίβλους, στην στρατηγική της Λισαβόνας, μέτρα που στον έναν ή στον άλλον βαθμό εφαρμόζονται σε ολόκληρη την ΕΕ. Είναι μέτρα τέλος που έχουν συμπεριληφθεί στο μεσοπρόθεσμο και στα μνημόνια (αυτά που η κυβέρνηση με την υπογραφή της στις 20 Φεβρουαρίου έχει αποδεχτεί την ισχύ τους). 
Ο πρωθυπουργός παριστάνει λοιπόν τον αφελή όταν «εκπλήσσεται οδυνηρά» από τις προτάσεις των δανειστών, με σκοπό να παρασύρει τους εργαζόμενους σε μια αληθινά οδυνηρή αφέλεια: να πιστέψουν ότι αυτά τα μέτρα μπορούν να ανακοπούν από άλλα μέτρα που, βρίσκονται μεν στην ίδια κατεύθυνση αλλά είναι «μικρότερης έντασης», να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στην «όρθια διαπραγμάτευση» της συγκυβέρνησης, που έχει ήδη βάλει στο προκρούστειο τραπέζι της δικής της πρότασης το εισόδημα και τα δικαιώματά τους.

Να γιατί οι κυβερνητικές κορώνες περί αξιοπρέπειας δεν θέλουν τον λαό πραγματικά αξιοπρεπή και αγωνιζόμενο, αλλά από χέρι ηττημένο. Θέλουν εργαζόμενους που να έχουν αποδεχτεί πλήρως τον ορίζοντα της ΕΕ και της καπιταλιστικής ανάκαμψης, να έχουν ενταφιάσει κάθε ελπίδα για καλύτερη ζωή για τους ίδιους και για τα παιδιά τους και να ελπίζουν μόνο κάποιοι να καθυστερήσουν κάπως το αναπόφευκτο που έρχεται. 

Αξιοπρεπείς και αγωνιζόμενοι είναι οι εργαζόμενοι όταν δεν συμμερίζονται την προσποιητή αφέλεια των κυβερνητών τους αλλά με τα δικά τους ταξικά μέσα, με όπλο τη συλλογική σκέψη και δράση αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα όπως είναι. Και η πραγματικότητα λέει πως συλλογικές συμβάσεις, μισθοί, «τριετίες», συντάξεις και δικαιώματα δεν έχουν βρεθεί κατά τύχη ή από γινάτι στο στόχαστρο. Δεν βάλλονται από παρεξήγηση, ή επειδή οι ιθύνοντες των θεσμών δεν έχουν τάχατες δει τις σωστές εκθέσεις και τα σωστά νούμερα ώστε να καταλάβουν το «λάθος» τους όπως μας υπαγορεύει το κυβερνητικό παραμυθάκι. Είναι βασική επιλογή του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών να τα συντρίψει αργά ή γρήγορα, είναι επιλογή συνυφασμένη με την ΕΕ και την πορεία της.

Μόνο η ταξική οργανωμένη πάλη ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις είναι εκείνη που μπορεί, και τα επιμέρους μέτρα αυτής της επίθεσης να τα ανακόπτει και ελπίδα για τον λαό να γεννά. Μόνο σε αυτή η πάλη μπορεί οι συνεχείς οδυνηρές εκπλήξεις που δοκιμάζουν οι εργαζόμενοι να μετατραπούν σε οδυνηρές εκπλήξεις για το κεφάλαιο.

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός
φ. 1090, 10-6-2015, σελ. 

Τοξικό το ίδιο το καπιταλιστικό κέρδος

Τοξικό το ίδιο το καπιταλιστικό κέρδος

Τα ρεπορτάζ στον αστικό Τύπο, με αφορμή την πυρκαγιά στο εργοστάσιο Ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο έχουν απ' όλα: Αλληλοκατηγορίες υπευθύνων, περιγραφή του περιβαλλοντικού προβλήματος, υποσχέσεις...
Κουβέντα, όμως, δεν έχουν για την πηγή του κακού, το καπιταλιστικό κέρδος που είναι ασύμβατο με τη λήψη σοβαρών μέτρων πρόληψης και αντιμετώπισης βιομηχανικών ατυχημάτων. Κουβέντα για το διαχρονικό έγκλημα της επιβάρυνσης του Θριασίου Πεδίου, όπου συμβιώνουν ανεξέλεγκτα η βιομηχανία και η κατοικία και έχουν καταγραφεί πολλές φορές σοβαρά ατυχήματα, με πρόσφατο στο εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛΠΕ. Κουβέντα για την απουσία σχεδίου αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων και ενημέρωσης του πληθυσμού για την προστασία του. Κουβέντα για τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων. Κουβέντα για τις ευθύνες του κράτους, των κυβερνήσεων, της Περιφέρειας Αττικής διαχρονικά, για την αδειοδότηση λειτουργίας επιχειρήσεων χωρίς στοιχειώδη μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας, αποφυγής φαινομένων ή άμεσης καταστολής τους όταν συμβούν, όπως η πυρκαγιά. Καμιά κουβέντα για την πολιτική της χωροθέτησης και αδειοδότησης εγκαταστάσεων επεξεργασίας αποβλήτων στο Θριάσιο, και τις μέρες διοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει την ίδια πολιτική. Κουβέντα για τις ευθύνες στα όργανα της Τοπικής Διοίκησης, στις ηγεσίες των οποίων μετείχαν και εξακολουθούν να μετέχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες πριμοδότησαν την ιδιωτικοποίηση των συστημάτων εναλλακτικής διαχείρισης απορριμμάτων, συμμετέχοντας στο μετοχικό κεφάλαιο της Ελληνικής Εταιρείας Αξιοποίησης και Ανακύκλωσης (ΕΕΑΑ ΑΕ), η οποία διαχειρίζεται την ανακύκλωση. Συναινώντας έτσι και στην επιλογή να μετακυλίεται στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων το κόστος της ανακύκλωσης, αφού αυτό ενσωματώνεται από τις εταιρείες στο προϊόν που αγοράζουν οι καταναλωτές. Και εντέλει πριμοδότησαν την κυρίαρχη λογική της ιδιωτικοποίησης συνολικά της διαχείρισης των απορριμμάτων, στην οποία φέρεται δήθεν να αντιδρά τώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την αναστολή των εγκαταστάσεων μέσω Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), συμφωνώντας ωστόσο στην κοινοτική οδηγία και εθνική νομοθεσία που επιβάλλει την επιχειρηματική δραστηριότητα στον χρυσοφόρο αυτόν τομέα.

***

Στην κατεύθυνση αυτή, της ασύδοτης επιχειρηματικής δράσης που η ίδια η νομοθεσία προωθεί και πριμοδοτεί, εντάσσεται και η λειτουργία των Κέντρων Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών (ΚΔΑΥ) όπως το συγκεκριμένο που πήρε φωτιά. Οι όγκοι υλικών που καίγονται στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο, αλλά και τα πρόσφατα στοιχεία ότι στους σωρούς στον προαύλιο χώρο βρέθηκαν ορυκτέλαια, ελαστικά αυτοκινήτων και συσκευασίες με φάρμακα για τα οποία η ιδιοκτήτρια εταιρεία δεν ήταν αδειοδοτημένη, επιβεβαιώνουν ότι ουσιαστική ανακύκλωση δεν υπάρχει. Ούτε βέβαια έλεγχος. Αναδεικνύεται εκ νέου ως ζητούμενο η απαλλαγή από το Σύστημα Συλλογικής Εναλλακτικής Διαχείρισης (ΣΣΕΔ) της ΕΕΑΑ ΑΕ και η ανάληψη της λειτουργίας των ΚΔΑΥ από τον ΕΔΣΝΑ στην προοπτική της θέσης του ΚΚΕ για κεντρικό, ενιαίο φορέα διαχείρισης των αποβλήτων με οργανωμένες ανά Περιφέρεια υπηρεσίες.
Πολύ περισσότερο τα ΚΔΑΥ αυτά θα εργάζονται με πολύ καλύτερους όρους εάν η ποσότητα απορριμμάτων που καταλήγει σε αυτά θα είναι απαλλαγμένη από το υψηλό ποσοστό προσμείξεων (γύρω στο 35% για την Αττική) και από τις ευμεγέθεις ανακυκλώσιμες συσκευασίες, σύμφωνα με άλλο σύστημα χωριστής συλλογής και όχι με αυτό των μπλε κάδων (της ΕΕΑΑ ΑΕ), που ελέω ευρωενωσιακών κατευθύνσεων, κυβερνητικών επιλογών και αποφάσεων των οργάνων της Τοπικής Διοίκησης επιβάλλει την από κοινού συλλογή όλων των αποβλήτων συσκευασίας, μαζί - εκ των πραγμάτων - με το έντυπο χαρτί.

***

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν εκ νέου τη θέση του ΚΚΕ, όπως έχει κατατεθεί πολλές φορές και από τους εκλεγμένους περιφερειακούς συμβούλους της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στην αρμόδια Περιφέρεια Αττικής, για άμεση παύση και απομάκρυνση επιχειρήσεων δραστηριότητας διαχείρισης αποβλήτων και βέβαια καμία νέα αδειοδότηση, στο Θριάσιο Πεδίο. Επίσης, για τη λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων και σχεδίων για την προστασία των εργαζομένων, της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος.
Βασική θέση του ΚΚΕ είναι ότι η διαχείριση των απορριμμάτων με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, με σεβασμό στο περιβάλλον, στην υγεία, στους φυσικούς πόρους, στο λαϊκό εισόδημα, μόνο στο πλαίσιο ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης, με λαϊκή εξουσία και οικονομία, μπορεί να εξασφαλιστεί. Απαιτείται επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών που θα υλοποιεί φιλολαϊκά έργα, κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, στη γη και στις τεχνικές υποδομές, εργατικός - λαϊκός έλεγχος. Αμεση είναι η διεκδίκηση στους άξονες:
-- Οχι στην εμπορευματοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων. Οχι στη μετατόπιση των βαρών στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων μέσα από τα ανταποδοτικά τέλη και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο όπως το χαράτσι ταφής και το «πληρώνω όσο πετάω».
-- Οχι στην ιδιωτικοποίηση, στις ΣΔΙΤ και στις συμβάσεις παραχώρησης. Παλεύουμε για την απόλυτη διασφάλιση όλων των εργαζομένων χωρίς όρους και προϋποθέσεις, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα.

Χ.Δ.

Δεν έχει τέρμα!

Δεν έχει τέρμα!

Οσο περνάνε οι μέρες, ο εκβιασμός προς το λαό από την πλευρά της κυβέρνησης θα εντείνεται, προκειμένου να αποδεχτεί ως «θείο δώρο» το νέο αντιλαϊκό σχέδιο συμφωνίας, την πρόταση δηλαδή που έχει ήδη καταθέσει προς τους εταίρους της ενισχυμένη με μερικά επιπλέον αντιλαϊκά μέτρα. Ολους αυτούς τους μήνες, ζούμε μια διαδικασία συστηματικής συμπίεσης ακόμα πιο κάτω των απαιτήσεων και των προσδοκιών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ηδη από την προεκλογική περίοδο, ο ΣΥΡΙΖΑ δούλεψε συστηματικά, ώστε οι εργαζόμενοι και τα φτωχά - λαϊκά στρώματα να φτάσουν στις κάλπες με τη λογική του μικρότερου κακού, με αποψιλωμένες απαιτήσεις, προσαρμοσμένες στις δυνατότητες μιας διαπραγμάτευσης, που θα γινόταν με στόχο την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου παρ' όλο που αυτό κρυβόταν τεχνηέντως πίσω από εύηχα συνθήματα. Ταυτόχρονα περιόριζε τις όποιες προσδοκίες των εργαζομένων στα λίγα ψίχουλα που υπήρχαν στο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Θυμίζουμε ότι τότε από τα προπαγανδιστικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ διακινούνταν η εικόνα του εργαζόμενου που έλεγε στον Τσίπρα: «Ενα να κάνεις απ' αυτά που υπόσχεσαι εγώ θα σε ψηφίσω». Ενώ η κύρια προπαγανδιστική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι η κυβέρνησή του θα βάλει φρένο στην αντιλαϊκή «μνημονιακή» πολιτική, στο λεγόμενο μέιλ Χαρδούβελη κ.λπ.
Ηδη από τις πρώτες μέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ξεκίνησε αργά αλλά συστηματικά η προσαρμογή της προπαγάνδας στις μετεκλογικές ανάγκες στήριξης της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους της. Ετσι, ξεκίνησαν τα γνωστά «βαφτίσια»: Η τρόικα έγιναν θεσμοί και Brussels Group, η λιτότητα ονομάστηκε «λιτός βίος», η παράταση της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου ονομάστηκε «συμφωνία της 20ής Φλεβάρη» κ.λπ. Ο λαός κλήθηκε, ακόμα και με μαζικές διαδηλώσεις, να γίνει ντεκόρ μιας διαπραγμάτευσης που είχε ως «κόκκινες γραμμές» τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για χρηματοδότηση των επενδυτικών του σχεδίων, για στήριξη της ανάκαμψης της κερδοφορίας του. Τα πρώτα νομοθετήματα της κυβέρνησης βρέθηκαν ακόμα πιο πίσω και από αυτά τα ψίχουλα που υποσχόταν προεκλογικά, αξιοποιώντας στην πραγματικότητα νόμους και διατάξεις που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενοι με βασικό στοιχείο τους το ξαναμοίρασμα της φτώχειας. Υστερα ήρθε το «χέρι» στα αποθεματικά οργανισμών του Δημοσίου σε συνδυασμό με τις προκλητικές φοροαπαλλαγές προς το κεφάλαιο, υπενθυμίζοντας ότι το κύριο «μενού» του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, που κρύφτηκε καλά πίσω από «φιλολαϊκές» ασάφειες, περιλάμβανε διευκολύνσεις και δεσμεύσεις για το κεφάλαιο. Ενώ οι όποιες υποσχέσεις για ανάκτηση απωλειών για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων και συνταξιούχων (π.χ. 751 ευρώ κατώτατος μισθός, 13η σύνταξη για χαμηλοσυνταξιούχους κ.λπ.), που ήταν δήθεν «αδιαπραγμάτευτες», παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες. Ο λαός έμαθε ότι «η κυβέρνηση έχει μπροστά της μια τετραετία και εφόσον πάει καλά η διαπραγμάτευση και εφόσον συμφωνήσουν και οι κοινωνικοί εταίροι (βλ. εργοδοσία) τότε βλέπουμε...». Ηρθε μετά ένας ακόμα «κοινωνικός διάλογος», όπου η εργοδοσία παρουσίασε τις αντεργατικές απαιτήσεις της! Το επιχείρημα, βεβαίως, συνέχιζε να είναι ότι «ακόμα και αν δεν μπορούμε να ανακουφίσουμε το λαό, τουλάχιστον δεν προχωράμε σε νέα μέτρα, όπως θα έκαναν οι προηγούμενοι», συνηθίζοντας στην πραγματικότητα το λαό να θεωρεί δεδομένα και παγιωμένα όσα αντιλαϊκά μέτρα πάρθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Πριν προλάβει ο λαός να συνειδητοποιήσει πως ανάκτηση όλων όσα έχασε στην κρίση δεν θα δει ούτε στη δευτέρα παρουσία, ήρθε και η κορύφωση των προηγούμενων ημερών. Προβάλλοντας ως μπαμπούλα το πράγματι αντιλαϊκό σχέδιο προτάσεων των δανειστών, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ καλεί το λαό να αποδεχτεί και να στηρίξει το δικό της αντιλαϊκό σχέδιο, το οποίο πάνω στα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα φορτώνει και καινούργια! Το επιχείρημα είναι τώρα: «Να κάνει υπομονή ο λαός, θα έρθουν δύσκολα μέτρα, αλλά όχι σαν αυτά που μας ζητούσαν - λες και αυτό έχει καμιά σημασία - μέχρι να έρθει η μεγάλη συμφωνία και η ανάκαμψη»!
Η λογική, λοιπόν, του μικρότερου κακού και η απαίτηση ο λαός να συμβιβαστεί με ακόμα λιγότερα δεν έχουν τέρμα! Το ζήτημα για το λαό είναι να περάσει στην αντεπίθεση, να αξιοποιήσει το σημερινό αγωνιστικό ραντεβού των σωματείων και φορέων σε πάνω από 60 πόλεις της χώρας, να οργανώσει την κλιμάκωση της πάλης του.

Βολικές ερμηνείες

Βολικές ερμηνείες

«

Τελικά, ποιοι από τους δανειστές δε θέλουν την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στην Ελλάδα και την αύξηση του κατώτατου μισθού σε αξιοπρεπή επίπεδα;» διερωτάται υποκριτικά ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, αφότου η επίτροπος Απασχόλησης της ΕΕ, απαντώντας σε ερώτησή του, εξέφρασε την ελπίδα «η Ελλάδα να ανταποκριθεί στις συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης για την επαναφορά των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν τα τελευταία χρόνια»!

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ βγάζει «λάδι» την Κομισιόν, η οποία, με αμέτρητα ντοκουμέντα και παρεμβάσεις της, έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις σφοδρές ανατροπές σε εργασιακά και άλλα δικαιώματα σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Βγάζει, όμως, «λάδι» και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κρύβοντας τις πομπές της και επιρρίπτοντας την ευθύνη για τη διατήρηση των ανατροπών των μνημονίων σε ορισμένους μόνο απ' τους ...δανειστές, τους οποίους βεβαίως και δεν κατονομάζει... Την ίδια ώρα, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαιώνει τους «θεσμούς» ότι η κυβέρνησή του δεν πρόκειται να άρει ούτε μισό από τα μνημονιακά μέτρα, αντιθέτως σκοπεύει να «χτίσει» κι άλλα πάνω σ' αυτά.

Ο Δ. Παπαδημούλης βεβαίως οχυρώνεται πίσω απ' τις σκόπιμα ασαφείς, θολές και διπλωματικές συνήθως διατυπώσεις που επιλέγουν οι παράγοντες της ΕΕ και του ιερατείου της, για να απαντήσουν στις ερωτήσεις ευρωβουλευτών. Οταν, για παράδειγμα, η Επίτροπος συναρτά την ανάκτηση δικαιωμάτων, όπως αυτά που αφορούν σε συλλογικές συμβάσεις και κατώτερο μισθό, απ' τη συμμετοχή των «κοινωνικών εταίρων στις μεταρρυθμίσεις» και την «ενίσχυση του κοινωνικού διαλόγου ώστε να γίνει πιο αποτελεσματικός σε εθνικό επίπεδο», στην πραγματικότητα αναφέρεται σε διαδικασίες και εργαλεία του συστήματος που πάντα οδηγούν σε νέες αντεργατικές ανατροπές, παραπέμπει τη διασφάλιση των εργατικών δικαιωμάτων στη «Δευτέρα Παρουσία», όπου οι λύκοι θα γίνουν αρνάκια και οι καπιταλιστές θα μοιράζονται τα κέρδη με τους εργαζόμενους...

Εξάλλου, κάτι τέτοιο συνέβη ήδη στην Ελλάδα και απαντά στο υποκριτικό ερώτημα του Δ. Παπαδημούλη. Τους τελευταίους μήνες, η κυβέρνηση διαλαλούσε την προσήλωσή της στη δέσμευση για αποκατάσταση του κατώτερου μισθού και των συλλογικών διαπραγματεύσεων (με τα αντίστοιχα «ανταλλάγματα» για το κεφάλαιο βεβαίως...). Μάλιστα, το υπουργείο Εργασίας διέρρεε στον Τύπο και διάφορα «προσχέδια νόμου», με τα οποία συντηρούσε το κλίμα αναμονής σε μια μεγάλη μερίδα των εργαζομένων.

Γρήγορα αποδείχτηκε «άνθρακες ο θησαυρός»... Οχι μόνο γιατί οι δανειστές είχαν αντιρρήσεις. Πιο ισχυρές ακόμα αντιρρήσεις έχουν οι εργοδοτικές ενώσεις και τις εξέφρασαν στον «κοινωνικό διάλογο» που έγινε στο υπουργείο Εργασίας, επικαλούμενοι το πλήγμα που θα δεχτεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους, εφόσον προχωρήσουν μέτρα σαν αυτά.
Από κοντά και η ΟΚΕ, γνωμοδοτώντας για το «σχέδιο νόμου» που συνέταξε το υπουργείο Εργασίας και το οποίο, όπως όλα δείχνουν, φτιάχτηκε κυριολεκτικά «για τα μάτια του κόσμου», επιβεβαίωσε ότι ένα τμήμα των εργοδοτών δε συζητάει καν αυξήσεις στον κατώτερο μισθό, ένα άλλο για να συμφωνήσει ακόμα και σε ελάχιστες αυξήσεις στο μισθό, ζητά ανταλλάγματα τέτοια, που όχι μόνο εξανεμίζουν την όποια αύξηση (αν δοθεί), αλλά στο τέλος οι εργαζόμενοι θα βγουν και χρεωμένοι!

Η Κομισιόν γνωρίζει καλά πώς να υπερασπίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πώς να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων!

Β.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ Η Γερμανία να δώσει άμεσα επανορθώσεις, αποζημιώσεις και κατοχικό δάνειο

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ

Η Γερμανία να δώσει άμεσα επανορθώσεις, αποζημιώσεις και κατοχικό δάνειο

Στις εκδηλώσεις για τα 71 χρόνια από τη ναζιστική σφαγή στο Δίστομο παραβρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Ιούνης 1944: Το Δίστομο στις φλόγες

Στις εκδηλώσεις μνήμης για τους σφαγιασθέντες Διστομίτες από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, που τέλεσε χτες ο Δήμος Διστόμου - Αράχωβας - Αντίκυρας, παραβρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.
Πριν από 71 χρόνια, στις 10 Ιούνη 1944, το Δίστομο και οι κάτοικοί του έπεσαν θύματα μιας από τις μεγαλύτερες θηριωδίες των ναζί. Οι χιτλερικοί, έπειτα από σύντομη μάχη με τμήμα του ΕΛΑΣ σε κοντινή περιοχή, στράφηκαν στο Δίστομο, κατέσφαξαν τους κατοίκους του και έκαψαν το χωριό. Αφού διέταξαν να μείνουν όλοι στα σπίτια τους, ξεκίνησε η σφαγή. Από αυτή δε γλίτωσαν ούτε βρέφη, ενώ στον κατάλογο των 218 θυμάτων μπορεί κανείς να βρει τα ονόματα από ολόκληρες οικογένειες που ξεκληρίστηκαν, από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μέχρι τα εγγόνια τους.
Ο Δ. Κουτσούμπας είχε το πρωί συνάντηση με τον δήμαρχο της πόλης, Γ. Γεωργακό, ενώ στη συνέχεια έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Το έγκλημα των ναζί κατά του Διστόμου και των άλλων μαρτυρικών πόλεων εξακολουθεί και σήμερα ακόμα να στοιχειώνει το λαό μας. Η Γερμανία θα πρέπει εδώ και τώρα, όχι μόνο ηθικά αλλά και υλικά, να προχωρήσει στην αποκατάσταση, στις επανορθώσεις, στις αποζημιώσεις, στην επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου».
Σε ό,τι αφορά τις χτεσινές εκδηλώσεις στο Δίστομο, μετά το μνημόσυνο, ακολούθησε πομπή μέχρι το μαυσωλείο και το μνημείο για τους σφαγιασθέντες, όπου μίλησε ο δήμαρχος της πόλης. Στη συνέχεια, αναγνώστηκε προσκλητήριο νεκρών. Στεφάνι κατέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρ. Παυλόπουλος, ενώ τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων.

Από τη χτεσινή εκδήλωση στο μνημείο για τους σφαγιασθέντες Διστομίτες

Στις χτεσινές εκδηλώσεις παρευρέθηκαν ακόμα η πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, ο υφυπουργός Εθνικής Αμυνας Ν. Τόσκας. Επίσης, ο δήμαρχος Καισαριανής, Η. Σταμέλος, δήμαρχοι μαρτυρικών πόλεων, εκπρόσωποι κομμάτων και φορέων, αντιπροσωπείες από τις πρεσβείες της Γερμανίας, της Κύπρου και της Πολωνίας.
Να σημειωθεί ότι οι χτεσινές δραστηριότητες ήταν η κορύφωση του φετινού προγράμματος εκδηλώσεων μνήμης για την επέτειο των 71 χρόνων από τη σφαγή στο Δίστομο, που ξεκίνησαν στις 31 Μάη και περιλάμβαναν συζητήσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις και βιβλιοπαρουσιάσεις.

Ο απεργιακός αγώνας στην κλωστοϋφαντουργία «ΑΙΓΑΙΟΝ» το 1964

Ο απεργιακός αγώνας στην κλωστοϋφαντουργία «ΑΙΓΑΙΟΝ» το 1964

Ο αγώνας των εργαζομένων στο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας «Αιγαίο» (ιδιοκτησίας Καρέλλα) το 1964, είναι από τους σημαντικότερους εκείνης της εποχής.
Η λειτουργία του εργοστασίου στο Λαύριο ξεκίνησε το 1955. Το 1957 οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν μαζική απεργία, διεκδικώντας αύξηση των ημερομισθίων και βελτίωση των σκληρών συνθηκών εργασίας.
Η απάντηση της εργοδοσίας ήταν να απολύσει τους συνδικαλιστές και όσους εργαζόμενους πρωτοστάτησαν στην απεργία. Ετσι, η εργοδοτική τρομοκρατία κατάφερε μέχρι και τις αρχές του 1964 να καταστείλει κάθε αντίδραση.
Η διοίκηση του επιχειρησιακού σωματείου ελεγχόταν από την εργοδοσία. Εργοδοτική ήταν η πλειοψηφία και στο Εργατικό Κέντρο Περιφέρειας Λαυρίου που είχε φτιάξει διασπαστικά σωματεία - σφραγίδες σε όλους σχεδόν τους βιομηχανικούς κλάδους της περιοχής.
«Για τους εργαζόμενους του ΑΙΓΑΙΟΝ η εργατική Νομοθεσία είχε καταργηθεί. Κάθε επιδίωξη των εργαζομένων για εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων εργασίας, την πληρωμή των ημερομισθίων ασθενείας και των υπερωριών, συναντούσε την απόλυση, αλλά και τη γνωστοποίηση προς τις βιομηχανίες του Λαυρίου, οι οποίες έκλειναν την πόρτα σε κάθε απολυμένο του ΑΙΓΑΙΟΝ. Τα πρόστιμα, οι παραβιάσεις του ωραρίου εργασίας, οι αργίες και οι απειλές ήταν στην ημερήσια διάταξη».¹
Στις 3 Νοέμβρη 1963 έγιναν βουλευτικές εκλογές και η Ενωση Κέντρου με τον Γεώργιο Παπανδρέου αναδείχτηκε σε πρώτο κόμμα. Το Φλεβάρη του 1964 έγιναν νέες βουλευτικές εκλογές, όπου η Ενωση Κέντρου αποσπά σχεδόν 53%.
Παράλληλα, έχει αναπτυχθεί η κίνηση των «115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων - ΣΕΟ 115» ή αλλιώς «Κίνηση των 115». Στην κορυφή των αιτημάτων της έστεκε ο εκδημοκρατισμός του συνδικαλιστικού κινήματος, σε μια περίοδο που η αστική τάξη, στηριγμένη στους ιμπεριαλιστές συμμάχους της, έκανε τα πάντα για την ποδηγέτηση, για να μην εκφραστεί στους συσχετισμούς η υπεροχή των ταξικών δυνάμεων, που δρούσαν με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές.

Το σωματείο στα χέρια των εργατών

Αλληλεγγύη του λαού έξω από το εργοστάσιο

Σε αυτές τις συνθήκες, εργάτες στο εργοστάσιο «Αιγαίον» έρχονται σε συνεννόηση με τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου (όχι του Περιφερειακού, που ήταν διασπαστικό) και προετοιμάζουν το έδαφος ώστε στις επερχόμενες εκλογές του επιχειρησιακού σωματείου να εκδιωχθούν οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές.
Οι αρχαιρεσίες έγιναν στις 8 Μάρτη 1964. Από τους χίλιους εργάτες ψηφίζουν οι 318, αναδεικνύοντας συνδικαλιστές αγωνιστές. Ο πρώην πρόεδρος Μαγκλάρας πήρε μόλις 19 ψήφους.
Από τις πρώτες ενέργειες της νέας διοίκησης είναι η αποστολή εγγράφου στον υπουργό Εργασίας, στις 2 Απρίλη 1964. Σε αυτό παρουσίαζε τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στο εργοστάσιο, ζητώντας από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα.
Ενδεικτικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από το έγγραφο αυτό: «Η επιχείρηση επιβάλλει στους εργαζόμενους να εργάζονται πέραν του 8ωρου και επιπλέον συνεχή εργασίαν με κόντρα βάρδια ολόκληρον (16ωρο). Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιεί γυναίκες στην Γ' βάρδια, από τις 2 μ.μ. έως και τις 6 π.μ. Επιβάλλει πρόστιμα και αργίες με διάφορες προφάσεις επιτυγχάνοντας έτσι την τρομοκράτηση των εργαζομένων, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει εσωτερικώς κανονισμός (...) Η αίθουσα εστίασης παραμένει κλειστή».
Παράλληλα, η διοίκηση του σωματείου συγκάλεσε γενική συνέλευση στις 12 Απρίλη, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 500 εργαζόμενοι, και τους ενημέρωσε για τις ενέργειές της.

Οργάνωση και ταξική αντοχή

Οι απεργοί στην κατάληψη του εργοστασίου

Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημα των εργαζομένων να παρέμβει. Από την άλλη, η εργοδοσία προσπάθησε να παρασύρει τη διοίκηση του σωματείου στο συμβιβασμό.
Η διοίκηση συγκάλεσε νέα γενική συνέλευση στις 10 Μάη 1964, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την προηγούμενη σε συμμετοχή. Οι συνδικαλιστές ενημέρωσαν τους εργαζόμενους ότι εκπρόσωπος της εργοδοσίας είχε δώσει σε τρεις από αυτούς από 1.000 δραχμές, για να τους δωροδοκήσει.
Η γενική συνέλευση αποφάσισε να γίνει 48ωρη απεργία που θα ξεκινούσε στις 12 Μάη και εξέλεξε για αυτό 11μελή απεργιακή επιτροπή, από τα οποία τα πέντε μέλη ήταν γυναίκες. Η ίδια επιτροπή ανέλαβε να επιστρέψει στην εργοδοσία «τα μολυσμένα και άτιμα» λεφτά.
Το σύνολο των περίπου 1.000 εργαζομένων πήρε μέρος στην απεργία και η εργοδοσία δεσμεύθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους: Πέντε δραχμές στο σύνολο του προσωπικού για κάθε μέρα εργασίας, άνοιγμα του εστιατορίου, καταβολή των μεροκάματων που είχαν παρακρατηθεί για τις μέρες ασθένειας, αυστηρά εφαρμογή του νόμου περί 8ωρου κ.ά.
Ομως, ο ιδιοκτήτης Καρέλλας κάθε άλλο παρά τήρησε τη συμφωνία. Οι κλωστοϋφαντουργοί αντιδρώντας κλείστηκαν στο εργοστάσιο στις 9 Ιούνη και κήρυξαν απεργία πείνας, με αίτημα την εφαρμογή της συμφωνίας.

Ασθενοφόρα μεταφέρουν τραυματίες απεργούς

Τη δεύτερη μέρα της απεργίας ξέσπασε ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης όλων των εργαζομένων του Λαυρίου που εγκατέλειψαν τη δουλειά τους και συγκεντρώθηκαν έξω από το εργοστάσιο «Αιγαίον». Ολη η πόλη είχε αδειάσει και είχε μαζευτεί στο εργοστάσιο. Κάτω απ' τη μεγάλη πίεση, η εργοδοσία αναγκάστηκε να δεσμευθεί ότι θα τηρήσει τη συμφωνία.
Την επομένη της λήξης της απεργίας διαψεύσθηκαν οι συκοφαντίες που είχαν διαδοθεί από την εργοδοσία ότι οι απεργοί κατέστρεφαν το εργοστάσιο. Μηχανικοί και προϊστάμενοι του εργοστασίου διαβεβαίωσαν ότι «δεν είχε σπάσει ούτε μια κλωστή».

«Δημοκρατία θέλετε; Πάρτε την!»

Και πάλι όμως η εργοδοσία συνέχισε τις προκλήσεις, με αποκορύφωμα την αιφνιδιαστική απόλυση 12 εργαζομένων, μεταξύ των οποίων και ολόκληρης, πλην ενός, της διοίκησης του Σωματείου στις 17 Ιούλη. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν για ανάκληση των απολύσεων, ο Καρέλλας στάθηκε αδιάλλακτος.
Στις 21 Ιούλη, οι κλωστοϋφαντουργοί ξανακατέβηκαν σε απεργία πείνας και κλείστηκαν στην αίθουσα του εστιατορίου και των αποδυτηρίων. Η εργοδοσία ισχυρίστηκε ψευδώς ότι οι απεργοί εμπόδιζαν την είσοδο σε εργαζόμενους που ήθελαν να εργαστούν, προκειμένου να προκαλέσει την επέμβαση της αστυνομίας. Ομως ο εισαγγελέας που κλήθηκε, δεν επιβεβαίωσε τις καταγγελίες του εργοδότη.
Παρ' όλα αυτά, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις περικύκλωσαν το εργοστάσιο απαγορεύοντας τόσο την είσοδο, όσο και την έξοδο από αυτό. Οι αστυνομικές δυνάμεις έφεραν πλήρη πολεμική εξάρτυση και στις τέσσερις γωνίες του εργοστασίου είχαν τοποθετηθεί πολυβόλα.
Στις 22 Ιούλη πολυμελής αντιπροσωπεία από συνδικαλιστές και εκπροσώπους δήμων πήγε στην Αθήνα για να συναντηθεί με τον υπουργό Εργασίας Μπακατσέλο. Τη μέρα εκείνη η αστυνομία επιτέθηκε στους απεργούς που βρίσκονταν μέσα στο εργοστάσιο κάνοντας χρήση δακρυγόνων, αντλιών νερού, γκλομπς ακόμα και πυροβόλων όπλων. Το αποτέλεσμα ήταν να χτυπηθούν και να τραυματιστούν δεκάδες εργαζόμενοι. Καταγγελίες εργατών ανέφεραν ότι αστυνομικοί την ώρα που χτύπαγαν φώναζαν: «Δημοκρατία θέλετε; Πάρτε την!».
Η επίθεση της αστυνομίας προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων από συνδικάτα που ζητούσαν να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των απεργών και να τιμωρηθούν και οι υπεύθυνοι για την επίθεση.
Μετά από αυτά τα γεγονότα, το σωματείο διαλύθηκε. Στο εργοστάσιο ανέλαβε νέος γενικός διευθυντή, ο οποίος προσέλαβε για εργάτες ανθρώπους από την επαρχία που ζούσαν από τα χωράφια, χωρίς καμιά εμπειρία και επαφή με το εργατικό κίνημα.
Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έγιναν δύο προσπάθειες να επανασυσταθεί το σωματείο όμως πριν καταφέρουν να μαζευτούν οι απαιτούμενες 21 υπογραφές απολύονταν όσοι είχαν ήδη υπογράψει. Τελικά, το σωματείο φτιάχτηκε αρχές της δεκαετίας του 1980 και το 1984, είκοσι χρόνια μετά, έγινε η πρώτη απεργία.

Ο αντιλαϊκός ρόλος της κυβέρνησης

Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έκανε τίποτα για να ικανοποιήσει τους απεργούς αλλά και να τιμωρήσει, όπως οι απεργοί ζητούσαν, τους ενόχους της επίθεσης. Αντιθέτως, κινήθηκε μια άμεση διαδικασία δίωξης εργαζομένων και συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Ο πρόεδρος της κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου αρκέστηκε υποκριτικά να δηλώσει την αποδοκιμασία του για τις βιαιότητες της χωροφυλακής, κάνοντας ταυτόχρονα κήρυγμα στην εργατική τάξη ότι μπορεί να διεκδικεί μόνο «με όλα τα νόμιμα μέσα (...) αλλά δεν δικαιούται να τα επιβάλλει διά της βίας». Μια δήλωση που όχι μόνο αποδεχόταν τις εργοδοτικές συκοφαντίες, αλλά επιπλέον συσκότιζε το γεγονός ότι νόμος στον καπιταλισμό είναι το συμφέρον των κεφαλαιοκρατών.
Παραπομπή:
1. Κωνσταντίνος Πόγκας, «Λαύριο, το εργατικό κίνημα τη δεκαετία του 1960».