Η προκλητική ανισότητα του παγκόσμιου καπιταλισμού: στοιχεία και συμπεράσματα

Η προκλητική ανισότητα του παγκόσμιου καπιταλισμού: στοιχεία και συμπεράσματα

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι το σύστημα που τρέφεται από την αδικία και τον άνισο καταμερισμό του πλούτου. Ο Μαρξ προέβλεψε ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού θα οδηγήσει αναπόφευκτα στη συγκέντρωση του κεφαλαίου, μια τεράστια συσσώρευση του πλούτου από τη μια πλευρά της κοινωνίας και συσσώρευση φτώχειας, μιζέριας και αφόρητων βασάνων από την άλλη.

Πιο συγκεκριμένα, συμφώνα με την έκθεση για τον Παγκόσμιο Πλούτο του 2012 της ελβετικής τράπεζας Κρεντί Σουίς, 29 εκατομμύρια άτομα έχουν προσωπική περιουσία πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια σε όλον τον κόσμο, δηλαδή το 0,6 % του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχουν συνολικά περιουσία αξίας 87,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, η οποία αντιστοιχεί στο 39,3% του παγκόσμιου πλούτου. Αν φυσικά σε αυτούς συμπεριλάβουμε και τους εύπορους, δηλαδή αυτούς που έχουν στη κατοχή τους περιούσιες από 100.000 μέχρι 1 εκατομμύριο δολάρια και αντιστοιχούν στο 7,5% του παγκόσμιου πληθυσμού, βλέπουμε ξεκάθαρα πως το 8,1 % του πληθυσμού της Γης κατέχει το 82,4 % του παγκόσμιου πλούτου. Αυτό σημαίνει ότι το υπόλοιπο 92% του πληθυσμού της Γης κατέχει μετά βίας το 18% του παγκόσμιου πλούτου. Ακόμη πιο συγκλονιστικό είναι το γεγονός ότι στο 70% του παγκόσμιου πληθυσμού αντιστοιχεί το 3% του παγκόσμιου πλούτου.

Αυτή η ανισότητα δεν έχει να κάνει με πλούσιες και φτωχότερες χώρες. Αναλυτικότερα, οι Γάλλοι εκατομμυριούχοι είναι αναλογικά περισσότεροι από τους Γερμανούς, γεγονός το οποίο μπορεί να προκαλέσει έκπληξη αν σκεφτούμε πως η γερμανική οικονομία, εδώ και δεκαετίες θεωρείται η πιο ισχυρή ευρωπαϊκή οικονομία. Επιπλέον, όσον αφορά τον τομέα των επενδύσεων, αξίζει να σημειωθεί πως πρωταθλητές για το πρώτο πεντάμηνο του 2011 αναδεικνύονται οι Έλληνες εφοπλιστές στις αγοραπωλησίες πλοίων έχοντας επενδύσει 1,9 δισ. για την αγορά 67 πλοίων, σύμφωνα με τα στοιχεία του ναυλομεσιτικού οίκου Allied Shipbroking. Και αυτά, σε μια χώρα όπου σημειώνονται λιποθυμιές μαθητών από ασιτία και αυτοκτονίες λόγω κρίσης.

Όμως σε τι οφείλεται αυτή η ανισότητα; Η βάση της διαδικασίας συγκέντρωσης του κεφαλαίου βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις πλεονεκτούν σε σχέση με τις μικρές, λόγω του ότι όσο πιο μεγάλο είναι το κεφάλαιο τόσο πιο μεγάλο αριθμό εργατών εκμεταλλεύεται. Όταν γεννήθηκε το καπιταλιστικό σύστημα, οι σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστών καθορίζονταν από τον ανταγωνισμό, ο οποίος ήταν το βασικό κίνητρο της καπιταλιστικής προόδου. Η αντικατάσταση του ανταγωνισμού από το μονοπώλιο σήμανε την αρχή της αποσύνθεσης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Τώρα που βρισκόμαστε στη πιο βαθιά κρίση του καπιταλισμού, η πίτα των κερδών για τους καπιταλιστές μειώνεται και αυτοί επιδιώκουν να διατηρήσουν τα κέρδη τους. Αυτό το πετυχαίνουν περικόπτοντας μισθούς και συντάξεις από τους εργαζόμενους, αυξάνοντας τη φορολογία, ενώ αυτοί απολαμβάνουν φοροαπαλλαγές και τέλος φορτώνοντας τα υπέρογκα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν, στις πλάτες των εργαζομένων.

Ποιά είναι η λύση στην ανισότητα αυτή; Όπως εξηγήσαμε παραπάνω η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στο καπιταλιστικό σύστημα. Τώρα που βιώνουμε την πιο βαθιά ιστορικά κρίση, τα αποτελέσματα της ανισότητας φαίνονται πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Η απάντηση πρέπει να δοθεί από τους εργαζομένους, οι οποίοι είναι απαραίτητο να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και κατά συνέπεια τα μέσα παραγωγής της κοινωνίας, με σκοπό να σχεδιάσουν δημοκρατικά την οικονομία, σε εθνική αλλά και στη συνέχεια σε παγκόσμια κλίμακα. Να ξεριζώσουν δηλαδή μια για πάντα το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Μόνο έτσι θα μπορέσει να υπάρξει δίκαιος καταμερισμός του παγκοσμίου πλούτου, και απαλλαγμένος από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, ο άνθρωπος θα είναι πραγματικά ελεύθερος.

Λεφτά υπάρχουν. Για τους..........τραπεζίτες!!!!!!!

Λεφτά υπάρχουν. Για τους..........τραπεζίτες!!!!!!! 




Κόντρες, αντιθέσεις και νέα παζάρια κάνουν την εμφάνισή του και γύρω από την υπόθεση της «ανακεφαλαιοποίησης» των τραπεζών, δηλαδή για τις δρομολογούμενες αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων, οι οποίες στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι θα καλυφθούν μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και από τον προβλεπόμενο πακτωλό των διακρατικών ενισχύσεων.
Τα ποσά για την «ανακεφαλαιοποίησή» τους σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Τράπεζας της Ελλάδας φτάνουν 27,5 δισ. ευρώ. 
 Για τις λεγόμενες «κεφαλαιακές ανάγκες» των τραπεζικών ομίλων θα απαιτηθούν ποσά: Εθνική 9,8 δισ. ευρώ, «Γιούρομπανκ» 5,8 δισ. ευρώ, με το υπό συγχώνευση επιχειρηματικό σχήμα Εθνική - «Γιούρομπανκ» στα 15,6 δισ. ευρώ, Πειραιώς 7,3 δισ. ευρώ, «Άλφαμπανκ» 4,6 δισ. ευρώ.
 Αναρτήθηκε από xristos bellos

Εφοπλιστές: Ετοιμάζουν ρεσάλτο στον πλούτο του λαού

Εφοπλιστές: Ετοιμάζουν ρεσάλτο στον πλούτο του λαού
«Μαχαίρια ακονίζουν» Έλληνες εφοπλιστές και ξένα μονοπώλια πάνω από τον υποθαλάσσιο ορυκτό πλούτο της χώρας. Πολυεθνικές κολοσσοί των επτά θαλασσών που πιάνουν όλο το φάσμα, από την έρευνα και την εξόρυξη, μέχρι την υγροποίηση, την αποθήκευση και μεταφορά καυσίμου. Δίνουν μιαν ιδέα ποιοι σκοπεύουν να καρπωθούν πετρέλαιο και φυσικό αέριο, να (ξανα)βγάλουν πακτωλό χρημάτων με την υποστήριξη αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ, άλλων μορφωμάτων του καπιταλισμού όπως η Χρυσή Αυγή που τάζει σε κάθε ιμπεριαλιστή μερίδιο από τον πλούτο αυτό του λαού και του τόπου.

Γενικά, με την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ, τις προσφορές που κατατέθηκαν από ενεργειακούς γίγαντες του εξωτερικού, οι οποίοι βλέπουν την Ελλάδα ως ενεργειακό κόμβο και για άλλες αγορές, την ενδεχόμενη ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ και τα υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων που θα βγουν για πώληση, η χώρα γίνεται πεδίο οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ταυτόχρονα, αυτοί οι ανταγωνισμοί διαπλέκονται με ανταγωνισμούς ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα που σπεύδουν να τοποθετηθούν σε μια σειρά χρυσοφόρους (όπως διαβλέπουν) τομείς, και γι' αυτό αναπτύσσουν σχέσεις με μονοπώλια διαφορετικών ισχυρών καπιταλιστικών κρατών (άλλοι με ΗΠΑ, άλλοι με Ρωσία, Κίνα) προσβλέποντας ότι μέσα από μια τέτοια «συμμαχία» θα ισχυροποιηθούν για να «χτυπήσουν» περισσότερες, σημαντικότερες «δουλειές».

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το τελευταίο διάστημα δημοσιεύματα του οικονομικού Τύπου, επικαλούμενα αναλύσεις «εταιρειών συμβούλων» και «επενδυτικών τραπεζών» (Morgan Stanley, DVB Bank, Deutsche Bank, σκανδιναβικές τράπεζες που παρακολουθούν από κοντά τον κλάδο των υποθαλάσσιων γεωτρήσεων) τονίζουν ότι επιχειρηματικά συμφέροντα παγκόσμιου βεληνεκούς αναμένεται να στοιχηθούν πίσω από το «άνοιγμα» της ελληνικής «αγοράς» εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Οτι γενικά η Νοτιοανατολική Μεσόγειος αποδεικνύεται de facto ένα από τα πεδία μάχης στα οποία πρώτες θα συγκρουστούν σκληρά οι εταιρείες υπεράκτιων γεωτρήσεων, οι οποίες προηγούνται των μεγάλων ενεργειακών ομίλων που θα εκμεταλλευτούν τα ευρήματα.

Μάλιστα, η περιλάλητη αμερικανική τράπεζα επενδύσεων Morgan Stanley αναφέρει ότι η ζήτηση για υδρογονάνθρακες διεθνώς δημιουργεί συνθήκες «bull market» (ραγδαίας ανόδου της τιμής μετοχής) για τις μετοχές των ναυτιλιακών επιχειρήσεων που έχουν πλοία διεξαγωγής ερευνών. Κορυφαία επιλογή (για αγορά μετοχής) των τέτοιων «αναλυτών» φέρεται να είναι η νορβηγική Petroleum Geo-Services (PGS), εταιρεία που επιλέχτηκε από το ελληνικό δημόσιο να διενεργήσει σεισμογραφικές έρευνες σε Ιόνιο και νοτίως της Κρήτης, προκειμένου να εντοπιστούν τα σημεία που θα «χτυπήσουν» μετά οι εταιρείες εξόρυξης. Θυμίζουμε ότι εξετάστηκαν προσφορές που είχαν καταθέσει και άλλες επτά τέτοιες εταιρείες: TGS-NOPEC GEOPHYSICAL COMPANY ASA. DOLPHIN GEOPHYSICAL. ION GEOPHYSICAL CORPORATION. SPEC PARTNERS LTD. CGGVERITAS. SPECTRUM GEO LIMITED. FUGRO MULTICLIENT SERVICES AS. Η συμμετοχή οκτώ κορυφαίων στον κλάδο τους ξένων εταιρειών στο διαγωνισμό για τις σεισμικές έρευνες σε Κρήτη και Ιόνιο, αποτυπώνει το τεράστιο ενδιαφέρον των μονοπωλίων για τον ελληνικό υποθαλάσσιο ενεργειακό πλούτο.

Μετά την ολοκλήρωση των ερευνών και αφού εντοπιστούν κοιτάσματα, οι «παραχωρησιούχοι» των υπεράκτιων οικοπέδων (όσοι αναδειχτούν και επισήμως εκμεταλλευτές τους στους διαγωνισμούς των αστικών κυβερνήσεων) αναμένεται να αναζητήσουν πλοία που σχετίζονται με τις γεωτρήσεις βαθέων υδάτων (deepwater).
Ιλιγγιώδη ποσά

Ήδη Έλληνες εφοπλιστές που διαθέτουν πλοία και πλωτές πλατφόρμες υπεράκτιων γεωτρήσεων (ή ετοιμάζονται να αποκτήσουν), εξοπλισμός απολύτως απαραίτητος για εξορύξεις στις ελληνικές θάλασσες, παίρνουν θέση. Τα πλοία τους μπορούν να τρυπήσουν περιοχές όπου οι σεισμικές έρευνες υπέδειξαν και να ξεκινήσουν τη διαδικασία ανάκτησης κοιτασμάτων. Χαρακτηριστικό της έντασης κεφαλαίου του συγκεκριμένου ναυτιλιακού κλάδου είναι το κόστος των πλοίων αυτών, που υπολογίζεται σε 600.000.000 δολάρια για το καθένα. Επιπλέον, οι ημερήσιοι ναύλοι των πλοίων αυτών, ανάλογα με τον τύπο τους και το βάθος που καλούνται να φτάσουν, στις ναυλαγορές βγαίνουν με ναυλοσύμφωνα που «κλειδώνουν» ημερήσια έσοδα από 200.000 ως 600.000 δολάρια.

Χαρακτηριστικά η «Ocean Rig» που εξαγοράστηκε το 2008 από τη «DryShips» του εφοπλιστή Γιώργου Οικονόμου διαθέτει τέσσερα τέτοια πλοία και δύο πλατφόρμες γεώτρησης, και οι έξι μονάδες κατασκευασμένες για λειτουργία σε πολύ μεγάλα βάθη, συν το γεγονός ότι έχει υπό κατασκευή άλλα τρία τέτοια πλοία. Τα τρυπάνια και τα πλοία της δουλεύουν σε Αγκόλα, Κονγκό, Νορβηγία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Τουρκία, Γροιλανδία, νησιά Φόκλαντ, Καναδά, στα χωρικά ύδατα των ΗΠΑ στον Κόλπο του Μεξικού, Νορβηγία, Γκάνα, Ακτή Ελεφαντοστού, Βραζιλία, Τανζανία. Ενδεικτικά, η μια πλατφόρμα γεώτρησης που διαθέτει, η «Eirik Raude», αρχές Φλεβάρη έκλεισε 12μηνο ναυλοσύμφωνο για εργασίες στη Δυτική Αφρική έναντι 217.000.000 δολαρίων.

Ίσως, λόγω της τέτοιας διασποράς δραστηριοτήτων λέγεται ότι η «Ocean Rig» θα ανοίξει άλλα δύο νέα γραφεία σε Αγκόλα και Βραζιλία. Παραπέρα, τρυπάνια και πλοία της έχουν μισθωθεί σε μια σειρά πολυεθνικές ενεργειακούς κολοσσούς όπως «Exxon», BP, «Chevron», «Total», «Shell», «Petrobras», «Cairn Energy», «PetroCanada», «Imperial Oil», «Repsol», «Statoil Hydro», ENI, «Exxon». Συνεργασίες που δείχνουν και την αλληλοεξάρτηση των τέτοιων ελληνικών επιχειρήσεων με τα μονοπώλια του εξωτερικού, την σύμπλευσή τους όποτε είναι να βάλουν στο χέρι πλούτη των λαών.

Σημειωτέον ότι η «Ocean Rig» μεταφέρει από τη Νορβηγία στην Ελλάδα το αρχηγείο της, μετακινώντας εδώ και στελέχη της από τη Νορβηγία. Δύο λόγοι λέγεται ότι συντέλεσαν στη μετακόμιση. Kαταρχάς, ότι η Ελλάδα μελλοντικά θα αποτελέσει κόμβο για δραστηριότητες που σχετίζονται με εξορύξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου. Δεύτερον ότι η διαχείριση πλέον μιας τέτοιας εταιρείας στην Ελλάδα συγκριτικά με τη Νορβηγία είναι πολύ πιο «ανταγωνιστική» από άποψη κόστους. Ότι με πρόσχημα την κρίση, οι αποδοχές των Ελλήνων στελεχών έχουν περικοπεί περίπου 30%, καθώς μπόνους και έξτρα αμοιβές έκαναν «φτερά».

Στο χώρο αυτό δραστηριοποιείται και ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος. Η «Metrostar» του έχει κατά 60% (το άλλο 40% η νορβηγική «Odfjell Drilling») την «Deep Sea Metro» που έχει στην κατοχή της δύο σύγχρονα πλωτά γεωτρύπανα (κτίστηκαν σε ναυπηγεία της Ν. Κορέας, παραδόθηκαν το 2011). Και αυτά έχουν ενοικιαστεί σε ενεργειακούς ομίλους. Το ένα τρυπά στην Τανζανία για το «BG Group» έναν από τα μεγαθήρια διεθνώς στην εξόρυξη φυσικού αερίου. Το άλλο στη Βραζιλία για την «Petrobras».

Στην αγορά των ultra - deepwater drillships (πλοία γεώτρησης βαθέων υδάτων) ετοιμαζόταν να εισέλθει και ο Βίκτορας Ρέστης, σύμφωνα με δηλώσεις του το καλοκαίρι 2012 στη Lloyds List. Από το 2010 εξαγόρασε την «Aries Offshore Services» με έδρα τη Νορβηγία, την μετονόμασε σε «Golden Energy Offshore» και διαχειρίζεται ήδη τέσσερα πλοία βοηθητικά προς τον κλάδο άντλησης πετρελαίου. Οσον αφορά τα πλωτά γεωτρύπανα, όπως ανέφερε, αγόρασε ποσοστό στην «Χ-Drill», η οποία ήταν σε συζητήσεις με ναυπηγεία σε Κορέα και Κίνα.
Κοπάδι οι καρχαρίες

Αλλά δεν σταματούν εκεί οι εφοπλιστές που συνωστίζονται πάνω από το ορυκτό πλούτο της χώρας. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Κεφάλαιο» της 15/12/2012 η εξόρυξη πετρελαίου ή φυσικού αερίου στη θάλασσα γεννά και ζήτημα επεξεργασίας τους. Στις λύσεις της offshore βιομηχανίας (όπως ονομάζεται η βιομηχανία υπεράκτιων εκμεταλλεύσεων υδρογονανθράκων) συμπεριλαμβάνονται τα δεξαμενόπλοια FPSO (Floating Production, Storage and Offloading - Παραγωγή, Αποθήκευση και Εκφόρτωση) για το αργό πετρέλαιο και για το φυσικό αέριο το οποίο μπορούν και να το υγροποιήσουν. Στο πεδίο αυτό φέρεται να ποντάρει για μεγάλους τζίρους ο Πέτρος Γ. Λιβανός που ελέγχει «μερίδιο» στην «Euronav», από τους μεγαλύτερους λειτουργούς τέτοιων πλοίων.

Ακολούθως η μεταφορά προς έναν τερματικό σταθμό όπως της Ρεβυθούσας (ή άλλους, νέους σταθμούς εκφόρτωσης φυσικού αερίου), γίνεται με δεξαμενόπλοια μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου ή LNG (Liquified Natural Gas). Στον κλάδο αυτό, όπου κάθε πλοίο γράφεται ότι κοστίζει περί τα 200.000.000 δολάρια, τα τελευταία χρόνια έχουν επενδύσει οι Γιάννης Αγγελικούσης («Maran Gas»), Γιώργος Προκοπίου («Dynagas»), Γιώργος Οικονόμου («Cardiff»), Θ. Κανελλάκης («Alpha Tankers») και Πέτρος Γ. Λιβανός («GasLog» όπου συμμετέχει και το ίδρυμα «Ωνάση»).

Τέλος, αυτή η offshore βιομηχανία έχει μεγάλες ανάγκες και από υποστηρικτικές υπηρεσίες που παρέχουν εξειδικευμένοι στόλοι ρυμουλκών και μεταφορικών φορτηγίδων ή γερανών, κλάδος όπου διαθέτουν στόλους όμιλοι όπως του Τσαβλίρη και η «Βερνίκος - Αργοναύτης».

Αυτοί οι οξύτατοι μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί στο έδαφος της Ελλάδας, οι «επενδύσεις», οι διαγκωνισμοί για «συμβόλαια», οι ευκαιριακές συμμαχίες με γνώμονα αποκλειστικά τα κέρδη μιας χούφτας ολιγαρχών, τίποτε καλό δεν προοιωνίζονται για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας. Ίσα ίσα που ο, σε εξέλιξη, ανταγωνισμός στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (με χώρες όπως ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Ισραήλ, Τουρκία κ.ά. να κονταροχτυπιούνται για κοιτάσματα, γεωτρήσεις, αγωγούς, δικαιώματα διέλευσης) εμπεριέχει κιόλας τον κίνδυνο γενικευμένου πολέμου στην περιοχή. Χώρια το γεγονός ότι (και) με πρόσχημα την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, ισοπεδώνεται ό,τι απέμεινε από εργασιακά, ασφαλιστικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα. Τίποτε δεν έχει ο λαός να κερδίσει χαρίζοντας τον πλούτο της γης του και το μόχθο του στον ένα κεφαλαιοκράτη ή τον άλλον. Μονόδρομος ο ταξικός αγώνας του για λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία, για άλλη τάξη στην εξουσία, προκειμένου με κεντρικό σχεδιασμό, με αξιοποίηση του έμπειρου επιστημονικού, τεχνικού, εργατικού δυναμικού, να καλύπτονται στο έπακρο οι λαϊκές ανάγκες, με το λαό αφέντη στον τόπο και τον πλούτο του.

Iskra: Άλλαξαν τον τίτλο της παρέμβασης του Νίκου Μπογιόπουλου για να τον φέρουν σε αντιπαράθεση με την ΚΕ του ΚΚΕ

Iskra: Άλλαξαν τον τίτλο της παρέμβασης του Νίκου Μπογιόπουλου για να τον φέρουν σε αντιπαράθεση με την ΚΕ του ΚΚΕ

 

ΣHMEΙΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ: 

• Η λέξη "ηγεσία" δεν υπάρχει πουθενά στο κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου.
• Το ρήμα "οδηγεί" δεν υπάρχει πουθενά στο κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου.
• Η φράση "το κόμμα μας" δεν υπάρχει πουθενά στο κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου.

Με άλλα λόγια, ο τίτλος του Ίσκρα χαλκεύει απροκάλυπτα τις δεδηλωμένες προθέσεις και χαρακτήρα του κειμένου, "στήνοντας" κόντρα βάσης-ηγεσίας και βάζοντας στο στόμα του Μπογιόπουλου λόγια που ο ίδιος δεν λέει πουθενά στο κείμενό του.

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του για το τι ακριβώς συμβαίνει με τον Προσυνεδριακό και για τον ρόλο του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτόν.

Πηγή: Lenin reloaded

Με ποια πλευρά είσαι φίλε

Με ποια πλευρά είσαι φίλε 
Ας ξεκινήσουμε με ένα τσιτάτο του ένγκελς, που είναι αρκετά διδακτικό κι επίκαιρο. Δυστυχώς δεν έχω πρόχειρη την παραπομπή και δε θυμάμαι από ποιο ακριβώς έργο προέρχεται. Οπότε θα προσπαθήσω να το αναπαράγω από μνήμης, όσο πιο πιστά μπορώ.
Λέει λοιπόν ο φρειδερίκος: κάποιοι σύντροφοι πιστεύουν πως με το δημόσιο διάλογο δίνουμε πατήματα στους αντιπάλους μας να μας χτυπήσουν και αδυνατίζουμε το κόμμα. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει όμως. Ίσα-ίσα, που οι εχθροί μας θα αναγκαστούν να παραδεχτούν: πόσο σπουδαίο είναι αυτό το κόμμα που έχει τη δύναμη να συζητά δημόσια για αυτά τα θέματα!

Αυτή είναι λοιπόν και σήμερα η κατάσταση κατά τη γνώμη μου. Το κόμμα διοργάνωσε έναν υποδειγματικό δημόσιο διάλογο, όπου εκφράστηκαν ανοιχτά όλες οι απόψεις, κριτικές κι υπερασπιστικές, θέτοντας έναν τεράστιο όγκο –ή μάλλον πλούτο- ιδεών και παρατηρήσεων προς αξιοποίηση από το συνέδριο, που αποτελεί μακράν ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορεί να διαβάσει κανείς στον πολιτικό τύπο των ημερών.

Όλα αυτά
Σε πλήρη αντίθεση με το χυδαίο στερεότυπο για τη σιγή νεκροταφείου και τα… σταλινικά ποσοστά συμφωνίας με τη γραμμή που έρχεται από πάνω και την υπερψηφίζουν άκριτα τα μέλη.
Σε τέλεια αντίθεση με άλλους χώρους της πλουραλιστικής, μη μονολιθικής αριστεράς (που είναι μεταμοντέρνο ψηφιδωτό) με κατοχυρωμένηεσω-οργανωτική δημοκρατία, όπου κατά βάση κάνει ο καθένας του κεφαλιού του και δρα φραξιονιστικά ελεύθερα και στο παρασκήνιο. Αλλά κανείς δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα αντίστοιχο διάλογο στο ενεργητικό του, πλούσιο, δημοκρατικό και σε τέτοια έκταση.
Και σε ευθεία αντίθεση με κάποια θρασύδειλα Ανθρωπάκια, που δεν έχουν το θάρρος της γνώμης και της υπογραφής τους και κρύβονται σε διαδικτυακούς υπονόμους, που αποπνέουν πολιτική μπόχα

Αυτή είναι η γενική εικόνα και δε μπορεί να χαλάσει από κάποιες μεμονωμένες παραφωνίες. Έχοντας λοιπόν αυτό το βασικό δεδομένο ως αφετηρία, μπορούμε να περάσουμε και στα υπόλοιπα, για να τα δούμε από κάπως κριτική σκοπιά.

Την τελευταία εβδομάδα ο ριζοσπάστης είχε διάφορες εκπλήξεις παντός είδους και κάθε μέρα ξυπνούσαμε με την αγωνία να δούμε τι μας ξημέρωνε. Κάποιος «αντιφρονών» που δεν τον περίμενες, κάποιο στέλεχος της κετουκε που να του απαντάει, κάποιο υπονοούμενο της αλέκας στις ομιλίες της, κάποιος δημοσιογράφος της κοβας του ρίζου, κτλ. Κερασάκι στην τούρτα ήταν η επιστολή του μπογιόπουλου, που δημοσιεύτηκε στον χτεσινό ρίζο, και λόγω ονόματος και δημοφιλίας έκανε μεγαλύτερο πάταγο.

Προσωπικά το περιεχόμενο της τοποθέτησης του μπογιόπουλου δε με εξέπληξε, ούτε θεωρώ πως πρόσθεσε κάτι ιδιαίτερο σε όσα είχαμε διαβάσει τις τελευταίες μέρες. Δε συμφωνώ με την ουσία της πρότασής του –να παραμείνει η ίδια προγραμματική επεξεργασία του ααδμ εν μέσω κρίσης και μετά τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων- αλλά πιστεύω ότι την έκανε από καθαρά συντροφική σκοπιά, με γνώμονα το καλό του κόμματος –όπως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται- και δε με ενόχλησε σε καμία περίπτωση. Ούτε θεωρώ, όπως μερικοί σύντροφοι πως έπρεπε να αναλογιστεί τη θέση του και να σωπάσει· αντιθέτως γι’ αυτό γίνεται ο προσυνεδριακός και οποιαδήποτε άλλη στάση, θα ακύρωνε την ουσία του.

Αν περνούσε από το χέρι μου μάλιστα, θα προγραμμάτιζα άμεσα μια τηλεοπτική εμφάνισή του ως εκπροσώπου του κόμματος σε κάποιο πάνελ, ώστε να υπερασπιστεί τις θέσεις του κκε, να δώσει απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματα που θα του κάνουν για να τον στριμώξουν, όπως μόνο αυτός ξέρει, και να δείξει σε εχθρούς και φίλους τι σημαίνει δημοκρατικός συγκεντρωτισμός για τους κομμουνιστές και πώς διαχειρίζονται τις διαφωνίες και τις προσωπικές τους απόψεις. Πρώτος αυτός εξάλλου γνωρίζει το βάρος και το θάρρος της γνώμης του και τα απίθανα σενάρια που θα ακούσει να εμπλέκουν το όνομά του σε διάφορες κινήσεις σχετικά με το μέλλον του κόμματος. Εδώ κάποια ροζ καλόπαιδα του έχουν ήδη χρεώσει τη νέα σπορά. Φαντάσου τι θα λένε τώρα, που έχουν βρει πλέον και… ακλόνητες «αποδείξεις».

Προσωπικά, αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν το –φυσιολογικό εν μέρει- μούδιασμα πολλών συντρόφων που αντέδρασαν σα να διάβασαν την εισήγηση του νικήτα στο εικοστό συνέδριο για την καταδίκη της προσωπολατρίας και το συντρόφου με το μουστάκι. Όμως ούτε ο μπογιό αποκηρύσσεται, ούτε στάλιν είναι, ούτε εμείς προσωπολάτρες. Κι ούτε –πολύ περισσότερο- το 19ο συνέδριο του κουκουέ μοιάζει στο παραμικρό με το εικοστό του κκσε –όσο κι αν πασχίζουν κάποιοι να τεκμηριώσουν το αντίθετο.

Εξίσου ενοχλητική ήταν βέβαια κι η άμεση ανταπόκριση που βρήκε σε άσπονδους φίλους κι οπαδούς η διαφοροποίηση του μπογιόπουλου. Συριζαίοι, αντάρτες και μουλάδες, αναρχικοί και δεξιοί, σπεύσανε άπαντες να την χαιρετίσουν, με ένα στόμα – μια φωνή, θυμίζοντας πολύ έντονα εκείνους τους ξαφνικούς κι όψιμους εραστές του ααδμ και του 15ου συνεδρίου, που προεκλογικά ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα το πρόγραμμα του κκε και την κυβέρνηση του μετώπου. Και αν ο μπογιόπουλος είχε από πριν πολλούς θαυμαστές, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης, ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί το ίδιο και για άλλα στελέχη, πχ σαν το σκυλλάκο –που ξαφνικά έγινε ευρύτατα δημοφιλής;

Τέτοια έχουμε να δούμε πολλά το επόμενο διάστημα και χρειάζεται γερό στομάχι να τα αντέξουμε. Γιατί ξέρουν πολύ καλά πως ο μπογιό είναι από τα πιο δυνατά, επικοινωνιακά χαρτιά του κόμματος και τώρα που έπεσε στο τραπέζι, θα προσπαθήσουν να το αρπάξουν ή να το κάψουν. Θα βάλουν δηλ μπρος την ίδια φάμπρικα που χρησιμοποίησαν παλιότερα με ένα άλλο νικόλα από την αμαλιάδα, και με τόσους άλλους ήρωες και προσωπικότητες που έβγαλε το κόμμα απ’ τα σπλάχνα και τις γραμμές του. Θα παίξουν τη γνωστή κασέτα πως όλοι αυτοί ήταν σπουδαίοι παρά κι ενάντια στην κομματική τους ένταξη. Και πως το κουκουέ είναι ένα κόμμα που τρώει τα παιδιά του. Θα υμνήσουν ατομικά το μπογιόπουλο, που ασφυκτιά σαν προσωπικότητα μες στα κομματικά στεγανά και είναι έτοιμος τάχα να τα βροντήξει και να φύγει. Θα γεμίσουν σελίδες με έγκυρα, αποκαλυπτικά ρεπορτάζ και πηγές με αποκλειστικές πληροφορίες, σαν κι αυτά που τόσο καιρό έδιναν το μπογιόπουλο φαβορί για τη θέση του επόμενου γενικού γραμματέα.

Όλα αυτά είναι γνωστά και τα περιμένουμε, σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς, πέρα από όλα αυτά.

Αυτό λοιπόν που με ενόχλησε δευτερευόντως ήταν η επιλογή της επιτροπής δημόσιου διαλόγου να βάλει την ίδια ακριβώς μέρα, μετά την επιστολή του μπογιόπουλου, δύο άλλες τοποθετήσεις σφων που ασκούν κριτική στον ημεροδρόμο ρίζο και τα γραφόμενά του. Και λέω «επιλογή» γιατί δε νομίζω να πρόκειται για κάποια τυχαία σύμπτωση. Κι αν αυτές γράφτηκαν τουλάχιστον στα πλαίσια του προσυνεδριακού, τα κείμενα που απαντάν στους διαφωνούντες και δημοσιεύονται τις τελευταίες μέρες στο όργανο, έχουν ένα σοβαρό μειονέκτημα κατά τη γνώμη μου.

Δε μιλάω για το κείμενο του σταθόπουλου, που –αν δεν κάνω λάθος- δεν ανήκει καν στο δυναμικό της εφημερίδας. Ούτε για άλλα σχόλια που ασκούν πολιτική κριτική σε απόψεις, χωρίς να κατονομάζουν συγκεκριμένα τους φορείς τους. Δεν αναφέρομαι ούτε και στα πολιτικά επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν πρόσφατα στα κείμενά τους ο μεντρέκας κι ο μαΐλης –αν και όχι με τον ίδιο επιτυχή τρόπο κατά τη γνώμη μου.

Αναφέρομαι στη γενικότερη αίσθηση και το κλίμα που δημιουργείται εν όψει συνεδρίου. Το συνέδριο πρέπει να είναι πολιτικό όπλο κατά του οπορτουνισμού, που μπορεί να εμφιλοχωρεί ακόμα και στις γραμμές του κόμματος και να εκδηλώνεται με διάφορες μορφές (πολιτική, οργανωτική, κ.ά). Αλλά δε μπορεί να γίνεται εκ των προτέρων κυνήγι οπορτουνιστών. Πρέπει να απαντά πολιτικά σε όσα ζητήματα ανακύπτουν, χωρίς να στοχοποιεί συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά τις λαθεμένες αντιλήψεις –κάποιοι λίγοι εξάλλου έχουν θέσει μόνοι τους εαυτόν εκτός κόμματος με όσα έγραψαν στις επιστολές τους. Πρέπει να αντιμετωπίζει τη διαφωνία συντροφικά και τους συνέδρους ως συντρόφους και όχι ως πιθανούς εχθρούς. Να αξιοποιεί τα καλύτερα στοιχεία όλων των τοποθετήσεων και να τα συνθέτει σε νέο επίπεδο. Κι οι παρεμβάσεις των μελών της κε στο διάλογο, ή κατά τη διάρκειά του, δεν πρέπει να αναλώνονται σε στείρα διλήμματα (15ο ή 19ο) αλλά να πηγαίνουν παραπέρα και να κατευθύνουν τη συζήτηση σε πιο ουσιαστικά ζητήματα, να συμβάλλοντας στον εμπλουτισμό ενός γόνιμου προβληματισμού.

Εκτός κι αν υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι είχε βοηθήσει στην επιτυχία των προηγούμενων προσυνεδριακών διαλόγων η ακατάσχετη ρουσολογία, ή παλιότερα η κωστοπουλιάδα. Ή πως στις γραμμές του κόμματος υπάρχει αγεφύρωτο ιδεολογικό χάσμα, οπότε η οργανωτική ενότητα δε μπορεί να συντηρείται τεχνητά. Να μαζευτούμε επομένως στα μαρμαρένια αλώνια, από τη μια και την άλλη μεριά, και να ανα-μετρηθούμε, ποιος έχει την μεγαλύτερη ιδεολογική συνέπεια. Κι από πίσω να παίζει μουσική υπόκρουση το which side are you on boys? Βάλτε τώρα που γυρίζει. Ενώ οι λογής-λογής κουκουεδολόγοι θα κάνουν περισπούδαστες αναλύσεις για τις κυκλικές κρίσεις στο κουκουέ, που εμφανίζονται κάθε είκοσι με εικοσιπέντε περίπου χρόνια.

Κλείνοντας την ανάρτηση και το διαλεκτικό της κύκλο, κρίνω σκόπιμο να επαναλάβω το τσιτάτο που παρέθεσα στην αρχή. Ένα κόμμα που κάνει τέτοιο διάλογο δε δίνει επιχειρήματα στον αντίπαλο, παρά μόνο δείχνει τη δύναμή του να τον διεξάγει. Κατ’ αυτήν την έννοια το κουκουέ έκανε μια ασυνήθιστη και διαφορετική επίδειξη δύναμης αυτές τις μέρες, διοργανώνοντας άψογα έναν πολύ πλούσιο διάλογο. Αν κάποιοι τώρα πάνε να χαλάσουν –ηθελημένα ή ακούσια- αυτήν την εικόνα την τελευταία στιγμή, δίνοντας όντως επιχειρήματα στους πολιτικούς μας αντιπάλους, είναι νομίζω στο χέρι όλων των υπολοίπων να τους βάλουν φρένο και να το σταματήσουν.

Κι όπως είπε με γλώσσα λανθάνουσα ένας «επιστολέας» στο ρίζο τις προάλλες, καλή επιτυχία στις δι-εργασίες του συνεδρίου, σύντροφοι..
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα  

Η Ελλάδα κρατάει χαμηλά τα ποσοστά σε σχέση με την Ευρώπη

Η Ελλάδα κρατάει χαμηλά τα ποσοστά σε σχέση με την Ευρώπη

Η ασυμβίβαστη στάση απέναντι στην τοξικοεξάρτηση και η παρέμβαση μαζικών κοινωνικών φορέων «κρατούν» μέχρι ώρας ένα τείχος που χρειάζεται να ενισχυθεί


Motion Team

Τα στοιχεία φανερώνουν πως η Ελλάδα διατηρεί τα χαμηλότερα ποσοστά εισόδου στη χρήση ναρκωτικών ουσιών σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, αλλά δυστυχώς έχει μειωθεί η ηλικία εισόδου στη χρήση, στα 15 χρόνια. Επίσης, φανερώνουν ότι η Ελλάδα είναι ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης με τα χαμηλότερα ποσοστά χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Χαρακτηριστικά είναι τα ποσοστά χρήσης κάνναβης σύμφωνα με την Ετήσια Εκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (2012): 80,5 εκατ. Ευρωπαίοι (15-64 χρονών) κάνουν χρήση κάνναβης σε όλη τη ζωή τους. Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος ανέρχεται στα 23,7%, ενώ στην Ελλάδα το 8,9% του πληθυσμού κάνει χρήση. Αντίστοιχα πιο χαμηλά από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο είναι τα ποσοστά χρήσης άλλων ναρκωτικών ουσιών.


Πώς εξηγείται αυτό και πώς προκύπτουν τα στοιχεία ότι στην Ελλάδα είναι μικρότερο το ποσοστό εισόδου στη χρήση; Αυτό το ερώτημα τέθηκε στην εκδήλωση που έγινε την Τετάρτη, 27 Μάρτη από το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ) και το Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών (ΣΕΟ), όπου παρουσιάστηκε η Χάρτα Πρωτογενούς Πρόληψης της Ουσιοεξάρτησης.
Υπόθεση της οικογένειας και της κοινωνίας

«Κοιτάξτε τι στοιχεία έχουμε: Τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα του ΚΕΘΕΑ αλλά και του ΕΣΥ στο ΨΝΑ και στο ΨΝΘ παρουσιάζουν ποσοστά επιτυχίας της τάξης του 70% - 75% σε βάθος 15ετίας. Το ποσοστό αποθεραπείας είναι τεράστιο», σημείωσε ο Ηλίας Μιχαλαρέας, διδάκτορας Ψυχολογίας και πρόεδρος του ΕΣΥΝ.



Και συνέχισε λέγοντας: «Τα στεγνά προγράμματα φτιάχτηκαν μετά από συνεργασίες με ειδικούς επιστήμονες του εξωτερικού, των ΗΠΑ, συγκεκριμένα καθώς και με μοντέλα κοινοτήτων στις ΗΠΑ. Κάποια στιγμή οι επικεφαλής των αντίστοιχων αμερικανικών προγραμμάτων ήρθαν στη χώρα για να αξιολογήσουν αυτά τα προγράμματα. Και τότε μπήκε ένα ζήτημα. Πώς είναι δυνατόν στην Ελλάδα τα ίδια μοντέλα θεραπευτικών κοινοτήτων να έχουν 70%-75% επιτυχία και στις ΗΠΑ το αντίστοιχο ποσοστό να είναι 30%-35%; Διαπιστώθηκε ότι αυτή η διαφορά οφείλεται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα εμπλέκονται στην αποθεραπεία οι γονείς με τους συλλόγους γονέων, φίλων, κηδεμόνων των στεγνών προγραμμάτων και τις θεραπευτικές ομάδες γονέων, αλλά και φίλοι και αδέλφια των χρηστών. Αυτό και μόνο το γεγονός, της εμπλοκής του ευρύτερου οικογενειακού και άλλου περιβάλλοντος του χρήστη, έδινε μια διαφορά τεράστια.


Που σημαίνει τι; Οτι στη χώρα με τα χαμηλότερα ποσοστά εισόδου στη χρήση ναρκωτικών ουσιών θα έπρεπε να πάρουμε υπόψη μας αντίστοιχες παραμέτρους. Η προσπάθεια να πάρουμε υπόψη μας αντίστοιχες παραμέτρους κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: Οτι υπάρχει μια πολύ μεγάλη εμπλοκή της ελληνικής οικογένειας σε αυτή την υπόθεση και είναι πολύ μεγάλη η συνεισφορά της στην αντιμετώπιση της χρήσης, αδελφών, φίλων αλλά και γενικευμένου ευρύτερου περιβάλλοντος κοινωνικών φορέων και άλλων. Ετσι στη χώρα υπήρχε ένα δίκτυο φορέων παρέμβασης που ξεκινούσε από την οικογένεια και κατέληγε στο ευρύ αντιναρκωτικό κοινωνικό κίνημα, όπως είναι και το ΕΣΥΝ και στη σχέση αυτής της δράσης με άλλους φορείς, όπως στο επίπεδο της παιδείας, της άθλησης. Οπως η συνεργασία ΕΣΥΝ - Συλλόγου Ολυμπιονικών για την Πρόληψη, που είναι μοναδικό φαινόμενο πανευρωπαϊκά και σημαντική παρακαταθήκη στην αντιμετώπιση της χρήσης».
Δεν υπάρχει συμβιβασμός με τα ναρκωτικά

Αναφέρθηκε ακόμα στο «γεγονός ότι στη χώρα έχουμε μια νομοθεσία -με την κριτική που της ασκούμε και με την ανάγκη να βελτιωθεί- η οποία δε νομιμοποιεί τη χρήση. Παρατηρείται -σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τα ναρκωτικά- ότι χώρες που έχουν μια νομοθεσία η οποία είναι υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης έχουν πολύ υψηλά ποσοστά χρήσης, όπως είναι η Πορτογαλία και άλλες. Αντίθετα, χώρες που έχουν μια πιο σφιχτή πολιτική σε ό,τι αφορά την καταστολή έχουν χαμηλότερα ποσοστά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η καταστολή, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν έχει αποτύχει. Σαφώς έχει αποτύχει.

Αρα υπάρχει ένα σύνολο παραγόντων οι οποίοι διαπλέκονται και οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα και σήμερα. Τέλος, πολύ σημαντική συνεισφορά στην αντιμετώπιση του προβλήματος και στην καθήλωση σε χαμηλά ποσοστά έχουν παίξει και τα Κέντρα Πρόληψης. Με τα προβλήματα λειτουργίας, στελέχωσης, παρ' όλα αυτά έχουν παίξει σημαντικό ρόλο. Και αυτή η χώρα έχει περηφάνια, έχει ανάστημα και το ορθώνει. Ο ελληνικός λαός δε συμβιβάστηκε με το πρόβλημα της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Στη Γαλλία π.χ., έγινε. Εδώ δεν έγινε. Και ένας από τους στόχους κάποιων, για τον έλεγχο των συνειδήσεων σε μεγάλο βάθος χρόνου, έχουν κι αυτό σαν στόχο: Να μάθει ο ελληνικός λαός να ζει με το πρόβλημα. Ακόμα ο ελληνικός λαός δεν έχει συμβιβαστεί με αυτό, δεν το αποδέχεται».

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Παναγιώτης Γεωργάκας, Διδάκτορας Ψυχιατρικής και διευθυντής του Προγράμματος Απεξάρτησης Ψυχοδραστικών Ουσιών του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης: «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη η οποία υποστηρίζει ότι πρόληψη σημαίνει να μην έρθει σε επαφή με εξαρτησιογόνο παράγοντα ένα άτομο, παιδί ή έφηβος. Σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη επικρατεί η άποψη ότι έτσι κι αλλιώς θα έρθει σε επαφή, επομένως αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να μην επιδεινωθεί το πρόβλημα, να μην αποκτήσει μαζικό χαρακτήρα».

Ενδεικτικά αναφέρθηκε σε ένα πρόγραμμα πρωτογενούς πρόληψης στην Ολλανδία, όπου ήταν εισηγητής και συμμετείχαν τρεις ομάδες, μία από τη Θεσσαλονίκη, μία από τη Μαδρίτη και μία από το Αμστερνταμ, με υπεύθυνο του προγράμματος τον πρώην υφυπουργό Υγείας της Ολλανδίας και σύμβουλο του ΟΗΕ για το πρόβλημα των εξαρτήσεων: «Εκεί επικρατούσε διαρκώς αυτή η συζήτηση. Οτι έτσι κι αλλιώς θα μπει ο νέος στη χρήση, να βρούμε τρόπο να μην είναι επικίνδυνη η χρήση, να μην εμβαθυνθεί, να μην του καταστρέψει τον κοινωνικό χαρακτήρα.

Στην Ευρώπη υπάρχει η λογική των "χρηστών του Σαββατοκύριακου". Δηλαδή, δε μας πειράζει όλη τη βδομάδα οι άνθρωποι είναι καλοί εργαζόμενοι, μαθητές, φοιτητές, ας κάνει το Σαββατοκύριακο ό,τι θέλει.

Οταν τους είπα πως πρέπει να ενισχύσουμε τον συναισθηματικό κόσμο, τις ψυχικές δυνάμεις αυτού του ανθρώπου, ώστε από μόνος του να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και τα δυσάρεστα και να μην έχει ανάγκη από ένα δεκανίκι, η απάντηση ήταν πως εσείς οι Ελληνες έχετε μείνει πολύ πίσω και ότι εμείς χρησιμοποιούμε τη σύγχρονη τεχνολογία για να μην πάθει και κανένα έμφραγμα ο χρήστης. Αυτό είναι ένα ακόμη στοιχείο γιατί φαίνεται να επιτυγχάνουμε σχετικά χαμηλά ποσοστά».

Είναι φανερό λοιπόν, πως οι αντιστάσεις και τα στοιχεία που υπάρχουν στη χώρα μας και συμβάλλουν μέχρι τώρα θετικά ενάντια στη χρήση ναρκωτικών ουσιών, πρέπει να στηριχθούν και να ενισχυθούν. Πρωτοβουλίες που στηρίζονται στη λογική μιας ζωής δημιουργικής μακριά από κάθε ουσία, είναι αυτές που έχουν αποτέλεσμα, σε αντίθεση με τις επικίνδυνες λογικές που συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις σιγοντάρουν τα τελευταία χρόνια, οι οποίες διαχωρίζουν τις ουσίες και αθωώνουν τις κύριες ουσίες εισόδου στη χρήση.

Ε.Μ.

Η κυβέρνηση ετοιμάζει το τελειωτικό χτύπημα κατά των εργαζομένων

Η κυβέρνηση ετοιμάζει το τελειωτικό χτύπημα κατά των εργαζομένων

Θέλει να βάλει «ταφόπλακα» στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Αναιρείται η ίδια η έννοια του κατώτατου μισθού, καθώς θα αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τις ανάγκες των μονοπωλίων

ΚΟΥΚΟΣ

Σχέδιο για τη δημιουργία ενός μόνιμου μηχανισμού διαμόρφωσης κατώτατου μισθού, με το οποίο επιδιώκεται να μπει «ταφόπλακα» στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις εργατικές διεκδικήσεις, επεξεργάζεται η κυβέρνηση. Το σχέδιο αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή το αμέσως επόμενο διάστημα. Σύμφωνα με πληροφορίες, βασικό μέλημα είναι να προσδιοριστεί το ύψος του κατώτατου μισθού στη βάση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, δηλαδή, με βάση τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη και σε άμεση σύνδεση με τα όρια της φτώχειας.

Επιπρόσθετα, τίθενται «κλιμακώσεις» ως προς τον ίδιο τον κατώτατο μισθό. Με την αιτιολογία της αντιμετώπισης της ανεργίας, προσδιορίζονται δύο κατηγορίες εργαζομένων - με βάση τον τόπο εργασίας και την ηλικία - οι οποίες μπορεί να έχουν ακόμη χαμηλότερο μισθό κι απ' αυτόν τον κατώτερο. Στην πραγματικότητα δηλαδή, ο κατώτατος μισθός όχι μόνο δε θα είναι κατώτατος, αλλά, επιπρόσθετα, ούτε καν σταθερός, αφού διαρκώς θα ανακαθορίζεται.

Πρόκειται για ένα σχέδιο που, όχι μόνο καρατομεί τα εργασιακά δικαιώματα και τους μισθούς, αλλά, το κυριότερο, επιδιώκει να αφαιρέσει από την εργατική τάξη το δικαίωμα να διεκδικήσει το ύψος της αμοιβής της εργασίας της, με τους όρους της ταξικής πάλης. Μέχρι σήμερα, η διαμόρφωση του κατώτατου μισθού κρινόταν στο πεδίο της ταξικής αναμέτρησης. Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας αποτελεί προϊόν του επιπέδου της ταξικής πάλης, της δυνατότητας, δηλαδή, των εργαζομένων να αποσπούν μεγαλύτερο μερίδιο από την, έτσι κι αλλιώς, κλεμμένη υπεραξία τους. Με την εισαγωγή του εν λόγω μηχανισμού το κράτος θα είναι αυτό που θα καθορίζει το μέγεθος του μισθού, ορίζοντας ρητά πως μοναδικό κριτήριο θα είναι τα κέρδη του κεφαλαίου.

Τα κριτήρια

Ενδεικτικό του τρόπου καθορισμού του κατώτατου μισθού είναι πως, όσον αφορά το βιοποριστικό του χαρακτήρα, θα λαμβάνει υπόψη τα... όρια της ελάχιστης διαβίωσης, ως καθαρό διαθέσιμο εισόδημα, δηλαδή το επίπεδο της φτώχειας. Ουσιαστικά, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο, ο μισθός των εργαζομένων να μπορεί να πέσει τόσο ώστε να βρίσκεται μόλις πάνω από τα όρια της φτώχειας.

Ωστόσο, το κυριότερο στοιχείο είναι πως ο κατώτατος μισθός θα συνδέεται με τη γενικότερη οικονομική πορεία της χώρας και θα αλλάζει ανάλογα προς αυτή. Ετσι, στοιχεία όπως ο ρυθμός ανάπτυξης και η παραγωγικότητα της οικονομίαςμπαίνουν σε «πρώτη γραμμή» για τον υπολογισμό του μισθού. Ενα τρίτο στοιχείο που θα συνυπολογίζεται θα είναι το κατά πόσο το κόστος εργασίας θα επηρεάζει τηνανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Τι σημαίνει αυτό; Πως οι εκάστοτε ανάγκες των μονοπωλίων, θα είναι το σημείο αναφοράς για τον προσδιορισμό του μισθού.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί πως έχουμε μια ξεκάθαρη απόδειξη του ρόλου του κράτους. Το κράτος δεν είναι ένας ουδέτερος παρατηρητής ο οποίος επιδιώκει το συμβιβασμό των αντιτιθέμενων συμφερόντων μεταξύ εργαζομένων - εργοδοτών. Αντίθετα, αποτελεί όργανο επιβολής της κυρίαρχης τάξης, των κεφαλαιοκρατών στη συγκεκριμένη περίπτωση, επί της εργατικής τάξης. Και, όταν οι συνθήκες το απαιτούν - όπως συμβαίνει σήμερα -, το κάνει εντελώς απροκάλυπτα, «σφαγιάζοντας» τα εργατικά δικαιώματα.

Σφαγή...

Αντιγράφοντας πιστά τις συνταγές της τρόικα, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΟΟΣΑ, η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει πως θα αρχίσει με το πάγωμα του κατώτατου μισθού (στα 586 ευρώ μεικτά και 511 για τους κάτω των 25 ετών). Θεωρεί, δηλαδή, πως η αύξηση του κατώτατου μισθού των ανειδίκευτων εργατών, σε συνθήκες μεγάλης ανεργίας, δεν ενδείκνυται. Αυτό το μέτρο, ωστόσο, αποτελεί την «κορυφή του παγόβουνου». Με την επίκληση της υψηλής ανεργίας τα σχέδια περιλαμβάνουν τρία ακόμη μέτρα - κόλαφο σε βάρος των εργαζομένων. Αναλυτικά:

• Διαχωρίζεται ο μισθός των νέων από τους μεγαλύτερους εργαζόμενους. Με όχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων ενδείκνυται ο καθορισμός των κατώτατων μισθών σε ποσοστό 75% του κατώτατου μισθού των ενηλίκων. Για το λόγο αυτό προτείνονται συγκεκριμένα «κλιμάκια» ανάλογα με την ηλικία και την προϋπηρεσία. Με αυτόν τον τρόπο, παγιώνεται ο διαχωρισμός των εργαζομένων βάσει ηλικίας (κάτω των 24 και άνω των 24 ετών). Η δε πρόβλεψη για μισθούς των νέων στο 75% των μισθών των μεγαλύτερων οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση των μισθών των νέων (από 511 ευρώ μεικτά που είναι σήμερα στα... 439 ευρώ μεικτά).
• Διαφοροποιούνται οι κατώτατοι μισθοί ανάλογα την περιοχή. Η αιτιολόγηση αφορά στο γεγονός ότι υπάρχουν ιδιαίτερες συνθήκες ύφεσης και ανεργίας σε μια σειρά από περιοχές, οπότε εκεί οι βασικοί μισθοί θα πρέπει να είναι ακόμη χαμηλότεροι. Δηλαδή, ανάλογα αν σε μια περιοχή υπάρχει υψηλή ανεργία (σ.σ.: πώς θα καθορίζεται αυτό όταν σε όλες τις περιφέρειες της χώρας η ανεργία βρίσκεται άνω του 10%;) τότε εκεί θα διαμορφώνονται μισθοί, ακόμη χαμηλότεροι κι από αυτόν τον κατώτερο μισθό. Με αυτόν τον τρόπο, επιπρόσθετα, «φωτογραφίζονται» οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ), όπου δε θα ισχύουν όχι μόνο οι συλλογικές συμβάσεις, αλλά ούτε και οι σημερινοί πετσοκομμένοι κατώτεροι μισθοί, ενώ αναβιώνουν και τα περιβόητα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης.
• Θα λαμβάνεται υπόψη η παραγωγικότητα και των επιμέρους κλάδων. Δηλαδή, ο μισθός θα διαμορφώνεται και ανάλογα με το πόσο ικανοποιούνται οι προσδοκίες των εργοδοτών κάθε κλάδου. Οι κλαδικές συμβάσεις θα δεχτούν νέο χτύπημα, λόγω της επίθεσης στην ΕΓΣΣΕ και της παγίωσης του μηχανισμού διαμόρφωσης κατώτατου μισθού. Τούτο θα ισχύει όχι μόνο διότι ο κατώτατος μισθός αποτελεί την αφετηρία υπογραφής τους, αλλά και γιατί πλέον δίνεται η δυνατότητα στην εργοδοσία να εξαιρείται απ' αυτές.

Ανεργία και μισθοί πείνας

Το βασικό επιχείρημα - όπως φαίνεται κι απ' τα παραπάνω - πάνω στο οποίο «δομείται» η ανάγκη για το σφαγιασμό των μισθών είναι η υψηλή ανεργία. Οτι δηλαδή, με χαμηλότερους μισθούς, θα γίνουν περισσότερες επενδύσεις, οι οποίες, με τη σειρά τους, θα φέρουν θέσεις εργασίας και έτσι θα αντιμετωπιστεί η ανεργία.

Πρόκειται για ψευδές επιχείρημα. Διότι ακόμη και θέσεις εργασίας να γίνουν, θα είναι πολύ λιγότερες από τις ανάγκες. Ακόμη, όμως, και αυτές οι θέσεις εργασίας θα είναι εξαιρετικά επισφαλείς, θα απαιτούν δουλειά χωρίς δικαιώματα, όπως συμβαίνει π.χ. στην COSCO για την προσέλκυση της οποίας στην Ελλάδα η κυβέρνηση καυχιέται συνεχώς.

Ο κεφαλαιοκράτης προσπαθώντας να μειώσει το κόστος παραγωγής για να γίνει ανταγωνιστικότερος θα προχωρά διαρκώς σε προσαρμογές που θα διασφαλίζουν τα κέρδη και τη θέση του έναντι των ανταγωνιστών του. Οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργούνται και οι συνθήκες απασχόλησης που θα τις συνοδεύουν θα βρίσκονται υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» της ανταγωνιστικότητας. Η εναλλαγή πλήρους - ελαστικής (με οποιαδήποτε μορφή) απασχόλησης θα είναι συνεχής, οι μισθοί και τα ωράρια στο διαρκές έλεος των ισολογισμών κάθε εταιρείας.

Στην πραγματικότητα, ο καπιταλισμός δε θα απαλλαγεί ποτέ από την ανεργία, καθώς είναι στην ίδια του τη φύση. Η λειτουργία των εργοστασίων (άρα και οι θέσεις εργασίας) εξαρτάται από το αν, πότε και πώς έχουν κέρδη οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Οποιο πρόσχημα κι αν χρησιμοποιήσουν, η ουσία παραμένει μία: Η επίθεση στους μισθούς θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Διότι στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης αλλά και για να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία, το κεφάλαιο έχει ανάγκη από φτηνά εργατικά χέρια, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στον άγριο ανταγωνισμό. Ετσι, η δημιουργία του μόνιμου μηχανισμού διαμόρφωσης κατώτατου μισθού, αποτελεί ένα ακόμη εργαλείο σε αυτήν την κατεύθυνση. Το ύψος του μισθού θα εξαρτάται αποκλειστικά από το αν θα συμβάλλει αποφασιστικά στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Θα πρόκειται, δηλαδή, για μισθούς πείνας.

Οι εργαζόμενοι απέναντι σε αυτήν την εξέλιξη έχουν μόνο μία απάντηση. Να οξύνουν την ταξική τους πάλη, με ταξικά προσανατολισμένο και οργανωμένο αγώνα, ανοίγοντας το δρόμο για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας και της κοινωνίας.

Ξεκαθαρίζουμε μερικά αυτονόητα

Ξεκαθαρίζουμε μερικά αυτονόητα
Για «"χορό" πιέσεων», «απαξίωση», «απομόνωση» από την πλευρά της διεύθυνσης του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, κάνουν λόγο με επιστολή τους προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, οι 4 δημοσιογράφοι του, οι Παναγιώτης Κακαλής, Γιώργος Μιχαηλάρης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Χριστίνα Μαυροπούλου, με αφορμή δημοσίευμα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ στο φύλλο της περασμένης Παρασκευής, ότι την προηγούμενη μέρα, την Πέμπτη 28 Μάρτη, έγινε δικαστήριο όπου εκδικάστηκαν τα ασφαλιστικά μέτρα των συγκεκριμένων δημοσιογράφων (σ.σ. δημοσιεύσαμε τα ονόματά τους) με τα οποία ζητούσαν την άμεση εξόφληση των δεδουλευμένων τους... Στο ίδιο ρεπορτάζ γράφαμε για τη στάση που κράτησε η εφημερίδα στο δικαστήριο σχετικά με τις μεγάλες προσπάθειες που γίνονται για να καταβληθούν τα δεδουλευμένα όλων των εργαζομένων και να ομαλοποιηθούν οι πληρωμές παρά τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες του Κόμματος και του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.

Γράφουν λοιπόν οι δημοσιογράφοι προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ: «Τελευταίο "κρούσμα" η νέα συκοφαντική, άνανδρη και δόλια δημοσίευση των ονομάτων μας σήμερα (σ.σ. χτες) στις σελίδες του "Ρ" (σελίδα 45) με αφορμή τη χθεσινή εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων για μη καταβολή δεδουλευμένων. Δε μας εκπλήσσει πλέον το ασύλληπτο γεγονός η ίδια η εφημερίδα να στοχοποιεί τους εργαζόμενούς της. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά». Βεβαίως οι ίδιοι δε λένε κουβέντα, για το γεγονός ότι ενημέρωσαν την άθλια προβοκατόρικη αντικομμουνιστική ιστοσελίδα «Νευροσπάστης», ότι στέλνουν τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ στα δικαστήρια, και μάλιστα τη μέρα της δίκης.

Ξεκαθαρίζουμε τα εξής αυτονόητα:

Πρώτον: Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ είναι όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, και έχει την υποχρέωση απέναντι στα στελέχη, τα μέλη, τους οπαδούς, τους φίλους του Κόμματος και της ΚΝΕ που η πλειοψηφία τους μπορεί να στερείται ένα κιλό ψωμί ή ένα πιάτο φαΐ για να δώσει 1,5 και 2,5 ευρώ για να αγοράσει την εφημερίδα, να τους ενημερώνει, ποιοι και γιατί στέλνουν τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ στα δικαστήρια. Είναι απαίτηση - και απολύτως δικαιολογημένη - εργαζομένων, απολυμένων, νεολαίων, άνεργων, όσων κάνουν θυσίες και ενισχύουν οικονομικά το Κόμμα και για την έκδοση της εφημερίδας του.

Δεύτερο: Το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ έχει την υποχρέωση να ενημερώνει τα μέλη του ΚΚΕ για ενέργειες σαν των παραπάνω στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, για να ξέρουν από πρώτο χέρι τι συμβαίνει, ώστε στην καθημερινή τους δουλειά και επαφή με εργαζόμενους, λαϊκά στρώματα, να είναι εξοπλισμένοι. Κι αυτό επειδή διάφοροι με αφορμή τη δύσκολη οικονομική κατάσταση του Κόμματος, έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας μια άθλια και συκοφαντική αντιΚΚΕ εργολαβία με ψευδολογίες και διαστρεβλώσεις.