Πανηγυρισμοί Λαγού για τα ιδιωτικά σχολεία που δεν τιμούν την επέτειο του Πολυτεχνείου

Κατιούσα

Χαράς ευαγγέλια για τον υπόδικο βουλευτή της ΧΑ Γιάννη Λαγό και το κόμμα του, με τη στάση πολλών ιδιωτικών σχολείων να μην εορτάσουν καθόλου την επέτειο του Πολυτεχνείου ή να αφιερώσουν μικρό μόνο μέρος της μέρας στον εορτασμό. Ο Λαγός εξέφρασε τη “χαρά του” για το γεγονός αυτό, θεωρώντας πως προφανώς έτσι αποκτά παραπάνω επιχειρήματα στο φιλοχουντικό παραλήρημα που έβγαλε χθες από τα έδρανα.
Το ανησυχητικότερο είναι βέβαια πως ο Σύνδεσμός Ιδιωτικών Σχολείων όχι απλώς δεν καταδίκασε ή δεν τήρησε τις στοιχειώδεις αποστάσεις από τη δήλωση Λαγού, αποδεχόμενος ουσιαστικά μέσω της σιωπής τα φασιστικά εύσημα, αλλά με περισσή σπουδή έσπευσε να στοχοποιήσει το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών των ιδιωτικών σχολείων, που έφερε το θέμα στη δημοσιότητα με καταγγελία και λίστα των εκπαιδευτηρίων που παρακάμπτουν ή υποβαθμίζουν τον εορτασμό. Ούτε λίγο – ούτε πολύ, οι σχολάρχες μίλησαν με ανακοίνωσή τους για “ιδεολογικό καταναγκασμό”, “φαντασιακή διάσταση της επετείου” και “ομοιομορφία του κεντρικού σχεδιασμού”, φανερώνοντας μεταξύ άλλων και την παχυλή τους άγνοια σε σχέση με το τι σημαίνει κεντρικός σχεδιασμός, εν προκειμένω ότι σε μια τέτοια οικονομία δε θα υπήρχαν καν ιδιωτικά σχολεία. Επιπλέον, δήλωσαν ξεκάθαρα ότι δε θέλουν “στρατευμένους” μαθητές, ομολογώντας προφανώς ότι η μνήμη της αντίστασης στη δικτατορία κινδυνεύει να σπάσει την απόλυτη υποταγή στην κυρίαρχη ιδεολογία που θέλουν να επιβάλουν στα σχολεία τους. Δεν παρέλειψαν πάντως να εμφανιστούν και περίπου ως “αντιστασιακοί”, λέγοντας πως προσλάμβαναν διωκόμενους από τη χούντα και καθηγητές και πως δεν έβαλαν απουσίες σε μαθητές και καθηγητές που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Προκλητικά μάλιστα χαρακτηρίζουν “χαμένο εκπαιδευτικό χρόνο” τον εορτασμό, ομολογώντας κυνικά ότι δε θεωρούν ότι έχει εκπαιδευτικό χώρο η μύηση των μαθητών στον αγώνα των φοιτητών κατά της χούντας και γενικότερα σε κρίσιμα γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Η “αριστεία” της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην εκπαίδευση δείχνει ολοένα και πιο φανερά το αντιδραστικό της πρόσωπο, και την αντίληψη “κράτους εν κράτει” που έχουν οι φορείς της. Αυτό δε σημαίνει φυσικά πως το δημόσιο σχολείο σε ένα αστικό κράτος μπορεί να αντιμετωπίζεται ως φάρος προοδευτισμού, αλλά ότι υπάρχει ανάγκη για δημόσια δωρεάν παιδεία μέσα σε μια κοινωνία όπου τα ιδανικά του Πολυτεχνείου δεν είναι απλώς επετειακού χαρακτήρα.

Το Πολυτεχνείο ζει – Έξω οι παρακρατικοί

Κατιούσα

Πρόπερσι κυνηγούσαν να δείρουν κνίτες αλλά τους μπέρδεψαν με τους εαακίτες, έστησαν ενέδρα σε ομάδες του εξωκοινοβουλίου.
Πέρσι έκαναν «πάρτι» και κατάληψη στο Πολυτεχνείο τις παραμονές του τριήμερου εορτασμού για να ακυρώσουν κάθε εκδήλωση μνήμης στους ήρωες της εξέγερσης- ούτε παραγγελιά από φασίστες να ήταν.
Φέτος έχουν καταλάβει το κτίριο Αβέρωφ, στέκοντας με full face σκούφους και κοντόξυλα, σαν Μπαλούρδοι που άλλαξαν απλώς στολή και χρώμα, παραμένουν όμως μαύροι, σαν την αντίδραση που υπηρετούν. Με χυδαία συνθήματα για το «κόμμα του χαφιέ» – όταν κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια – ή το «Δε θέλουμε ΕΑΜ, δε θέλουμε πατρίδα», «Η Εθνική ενότητα είναι μια παγίδα», λες και το ΕΑΜ ήταν ένας εθνικός χυλός χωρίς πρόσημο ταξικό.
Με τραγούδια όπως «άντε γαμήσου εργατιά» του Πανούση για να δείξουν το δικό τους ταξικό πρόσημο και πώς αντιλαμβάνονται το μαζικό κίνημα. Καρικατούρες που το έσκασαν απ’το επεισόδιο των Απαράδεκτων με τους καταληψίες κι αν μπορούσαν θα έβγαζαν κι αγκάθια για να δείξουν πόσο αντικοινωνικοί είναι.
Όσο και αν μπερδεύουν όμως τον επαναστάτη με τον ανθρωποδιώτκη, όσο κι αν λειτουργούν σαν το μακρύ χέρι του κράτους, όσο κι αν βρίζουν το ΕΑΜ, τους κομμουνιστές, την εργατική τάξη και το Πολυτεχνείο, το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνουν καταγέλαστοι. Και πέραν αυτού, μια τρύπα στο νερό, σαν κι αυτή που έχουν έχουν κάτω απ’τα σκουφιά τους.

“Δεν μπορούσα να μείνω με σταυρωμένα τα χέρια στην κατρακύλα” – Ο ναύτης που αντέδρασε στη νατοϊκή άσκηση της φρεγάτας “Ναβαρίνον” μιλάει στην Ελληνοφρένεια

(AUDIO)

Κατιούσα

Στο Γιάννη Μύτη από την εκπομπή “Ελληνοφρένεια” μίλησε ο ναύτης Σταύρος Παπαδάκης, που έχει προκαλέσει αίσθηση με την επανειλημμένη εναντίωσή του στη συμμετοχή της φρεγάτας “Ναβαρίνον” όπου υπηρετεί σε νατοϊκές ασκήσεις. Μιλώντας στο συνεργάτη της εκπομπής, περιέγραψε τον ακριβή στόχο της άσκησης, την οποία χαρακτήρισε “προπόνηση” και “πρόβα” πολέμου, παραπέμποντας σε προηγούμενες ανάλογες επιχειρήσεις που ουσιαστικά αποτελούν προσομείωση πολεμικής εμπλοκής. Πρόσθεσε ότι το ΝΑΤΟ έχει δείξει πλέον το πραγματικό του πρόσωπο και πως δε λογαριάζει τίποτε, ούτε και τις ανθρώπινες ζωές μπροστά στα μεγάλα συμφέροντα. Υπό αυτό το πρίσμα εξήγησε τη δική του απόφαση, εν γνώσει της ευθύνης και του ρίσκου που αναλαμβάνει, λέγοντας πως “Δεν μπορούσα να μείνω με σταυρωμένα τα χέρια, βλέποντας να συνεχίζεται αυτή η κατρακύλα”.

ΒΙΑΙΕΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΕΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

Και μαζεύτηκαν στο Παρίσι 85 ηγέτες, μετά των κυριών τους και κυρίων τους,  απ’ όλο τον κόσμο για την εκατονταετή επέτειο της λήξης του Α παγκοσμίου πολέμου, που γιορτάστηκε με συμβολικές πορείες, αναγνώσεις  ημερολογίων  στρατιωτών, ομιλίες με έμφαση στον κίνδυνο του εθνικισμού και  φόρουμ περί παγκόσμιας ειρήνης και  ενωμένης Ευρώπης. Και όσο οι ηγέτες, μεταξύ δεξιώσεων και συμβολικών περιπάτων, μιλούσαν περί ειρήνης το Ισραήλ κλιμάκωνε τις αεροπορικές επιθέσεις στη Λωρίδα της Γάζας εναντίον των Παλαιστινίων, ενώ  στην Υεμένη συνεχίζονταν οι συγκρούσεις που πυροδοτούν ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία.

               Είναι λοιπόν ειρωνικό να γιορτάζεται η λήξη του Μεγάλου Πολέμου, όταν εκατό χρόνια από τον τερματισμό του οι διπλωματικές συμμαχίες και υποσχέσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια του, ιδίως στη Μέση Ανατολή με την ανάπτυξη των αραβικών διεκδικήσεων, τις σιωνιστικές φιλοδοξίες στην Παλαιστίνη, την ανάδυση της σύγχρονης Τουρκίας,  στοιχειώνουν ακόμα τους κατοίκους της περιοχής, και όχι μόνο, έναν αιώνα αργότερα.  Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της περιοχής έχει τις ρίζες της σ’ εκείνο τον πόλεμο. Τότε που στη Μέση Ανατολή  οι Βρετανοί και οι Γάλλοι, στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους,  επανακαθόριζαν τον χάρτη μετά τη διάλυση της  Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τεχνητά σύνορα και  ελάχιστη  προσοχή στους ανθρώπους που ζουν εκεί και στις εθνοτικές, θρησκευτικές ή φυλετικές διαφορές τους.

Κι αν στην κυρίαρχη εκδοχή ο Μεγάλος πόλεμος απεικονίζεται για την Ευρώπη ως μια απροσδόκητη καταστροφή, όμως για τα εκατομμύρια που ζούσαν κάτω από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και την τρομοκρατία της δεν ήταν κάτι καινούργιο. Και με τον πόλεμο εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες από τις αποικίες υποχρεώθηκαν να πολεμήσουν για τους δυνάστες τους.  Σχεδόν ενάμιση  εκατομμύριο Ινδοί είχαν ενταχτεί στις τάξεις του βρετανικού στρατού  για να πολεμήσουν και να πεθάνουν για την βρετανική αυτοκρατορία, στο στρατό των Γάλλων περιλαμβάνονται περίπου μισό εκατομμύριο στρατιώτες από τις αποικίες τους στην Αφρική και Ινδοκίνα, ενώ σχεδόν άλλοι τόσοι αφροαμερικανοί πολεμούν με τις δυνάμεις των ΗΠΑ. Κι όλοι αυτοί είναι οι πραγματικοί άγνωστοι στρατιώτες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

Γιατί το υπόβαθρο εκείνου του πολέμου, ο ιμπεριαλισμός που καλλιεργούσε το ρατσιστικό μίσος και την υποβάθμιση εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν μοιάζει να έχει αλλάξει, αντίθετα ο ρατσισμός και η ξενοφοβία επιστρέφουν στο κέντρο της δυτικής πολιτικής. Στην κυρίαρχη, εξαιρετικά ιδεολογική εκδοχή της ευρωπαϊκής ιστορίας, οι παγκόσμιοι πόλεμοι, όπως και ο φασισμός, θεωρούνται απλές εκτροπές στην καθολική πρόοδο της αστικής δημοκρατίας και ελευθερίας.  Μόνο που οι ιμπεριαλιστικές πρακτικές και οι φυλετικοί ρατσισμοί  συνεχίζονται και στις μέρες μας, σύμφυτοι με τον καπιταλισμό που τους εκτρέφει. Και μας βολεύει να ξεχνάμε πως η υπόσχεση της ισότητας και της ελευθερίας στη Δύση έχει στηριχτεί στην ιμπεριαλιστική επέκτασή της, σε αναζήτηση πρώτων υλών, εργατικού δυναμικού, νέων αγορών που θεωρούνται ζωτικής σημασίας για την εθνική πρόοδο και την ευημερία των μητροπόλεων του καπιταλισμού.

Κι αν στις μέρες μας μιλάμε για τη μακρά ειρήνη στην Ευρώπη είναι γιατί βγαίνει από το κάδρο ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και δεν συνδέονται άμεσα με τη Δύση οι απεριόριστοι πόλεμοι που ο ιμπεριαλισμός της πυροδότησε σε Ασία και Αφρική. Κι επειδή οι επέτειοι πολύ λιγότερο περιστρέφονται γύρω από τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα και περισσότερο γίνονται μια καλή ευκαιρία για παρέμβαση και δικαίωση  της κυρίαρχης πολιτικής, για τους εορτάζοντες στο Παρίσι ηγέτες όλη αυτή η ιστορία των πολέμων θεωρείται ότι έχει μια ευχάριστη κατάληξη, την ίδρυση της  Ευρωπαϊκής Ένωσης που λύνει  το πρόβλημα του εθνικισμού, μετατρέποντας την Ευρώπη  σ΄ένα σχετικά ήσυχο μέρος.  

Και μέσα σ’ αυτούς τους εορτασμούς ξεχνιέται το ρωσικό έτος της επανάστασης του 1917 που ανέτρεψε πολιτικούς υπολογισμούς και σκοπιμότητες, αναζωογονώντας σοσιαλιστικά κόμματα και συνδικάτα σε όλες τις πολεμοχαρείς χώρες, σπέρνοντας το φόβο στις ευρωπαϊκές  αστικές κυβερνήσεις κι ελπίδες στους λαούς.

Όλοι αυτοί λοιπόν  οι εορτασμοί ουσιαστικά  αρνούνται ν’ αναγνωρίσουν την πραγματικότητα που προηγήθηκε του πολέμου και πολύ περισσότερο τις μορφές με τις οποίες αυτή συνεχίζεται στον 21^ο αιώνα. Αν όμως αυτοί οι εορτασμοί μνήμης μπορεί να έχουν κάτι θετικό, αυτό είναι όταν μας βοηθούν να προσδιορίσουμε πώς το παρελθόν μας εισδύει στο παρόν και απειλεί να διαμορφώσει το μέλλον μας.

Πού μπορεί λοιπόν να στηρίζεται η σιγουριά μας πως οι βίαιες κληρονομιές του ιμπεριαλισμού στην Ασία και την Αφρική δεν θα επιστρέψουν και στον τόπο προέλευσής τους εκτοξεύοντας σε καταστροφικές συγκρούσεις και τη Δύση;

Η Παναγία κατέβαλε την Φινλανδία!

        

Η Παναγία στο πρώτο της παιχνίδι με την εθνική ομάδα κατάφερε να καταβάλει την αντίσταση της Φινλανδίας και να την κερδίσει με 1-0! Η Φινλανδία παρ’ όλο που είχε απέναντί της την Παναγία κατάφερε να σταθεί με παρρησία αλλά ηττήθηκε τελικά από την Υπεραγία! Καλή αρχή έκανε με την εθνική η Παναγία γεννώντας μεγάλη προσδοκία για το επόμενο παιχνίδι με την Ουγγαρία! Μπορεί να χάθηκε η πρώτη θέση για την εθνική γιατί η Παναγία δεν κατάφερε να βάλει άλλο γκολ στη Φινλανδία αλλά σίγουρα στην επόμενη διοργάνωση θα έχει καλύτερη πορεία αφού έχει μαζί της την Υπεραγία! Κύριε ελέησον και η Παναγιά μαζί μας!

Μαυρομάτης

Ενας χρόνος από τη Μάνδρα...

Ενας χρόνος συμπληρώθηκε χτες από τη μέρα που 24 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μέσα στα ορμητικά νερά που πλημμύρισαν τη Μάνδρα και τη Νέα Πέραμο. Μία πολύ δυνατή βροχή που οδήγησε σε μια ανείπωτη τραγωδία. Και τότε, όπως και λίγους μήνες αργότερα στο Μάτι, η κυβέρνηση επιχείρησε να στήσει πολλά και διάφορα άλλοθι για το κακό που συνέβη, ώστε να συγκαλυφθούν οι εγκληματικές ευθύνες και της ίδιας, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τι για «ακραίο φυσικό φαινόμενο», τι για «κλιματική αλλαγή που προκαλεί καταστροφές», τι για «ποσότητα της βροχής που ήταν τεράστια και απρόσμενη». Ολα στην υπηρεσία τού να κρύψουν το κύριο: Οτι αυτές οι καταστροφές είναι ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα πάνω στο έδαφος της εμπορευματοποίησης της γης. Πάνω στην πραγματικότητα που δεν αντιμετωπίζει τα βασικά έργα υποδομής για την προστασία του λαού ως κύρια προτεραιότητα, αλλά με κριτήριο τη λεγόμενη «οικονομική αποδοτικότητα». Το αν δηλαδή θα έχει κέρδος ή όχι κάποιος επιχειρηματικός όμιλος.

* * *

Τα προπαγανδιστικά τρικ της κυβέρνησης μετά από κάθε τέτοια καταστροφή σκόνταφταν στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα: Οι κυβερνήσεις και οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς γνώριζαν και με λεπτομέρειες την όξυνση του προβλήματος και τον επείγοντα χαρακτήρα των έργων αντιπλημμυρικής προστασίας, ειδικά στην περιοχή της Δυτικής Αττικής από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, μέσα από επιστημονικές μελέτες. Γνώριζαν επίσης πολύ καλά ότι στη συγκεκριμένη περιοχή ολόκληρες βιομηχανικές εγκαταστάσεις είχαν χτιστεί και λειτουργούσαν πάνω σε ρέματα. Παρ' όλα αυτά, όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα, αλλά «έντυσαν» την εγκληματική πολιτική επιλογή και με επιστημονικές μελέτες που έλεγαν πως «δεν χρειάζεται να γίνουν έργα, αφού η περιοχή μπορεί να αντέξει ακόμα και σε βροχή τόσο δυνατή που πέφτει κάθε 100 ή 1.000 χρόνια»... Και αν κάποιος ισχυριστεί ότι ένας καλύτερος σχεδιασμός, στο πλαίσιο όμως της βασικής αρχής «γη = εμπόρευμα», θα μπορούσε να δώσει λύσεις, δεν έχει παρά να κοιτάξει τι γίνεται στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο. Εκεί που, όπως λένε οι θιασώτες του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, «όλα πάνε καλά». Δεν έχει παρά να διαβάσει για πολλοστή φορά τον απολογισμό των νεκρών από τις φωτιές στην Καλιφόρνια, με τους εκατοντάδες νεκρούς κάθε χρόνο.

* * *

Σήμερα, ένα χρόνο μετά τη φονική πλημμύρα και με το χειμώνα να είναι μπροστά, οι κάτοικοι φοβούνται ότι θα ξαναζήσουν έναν νέο εφιάλτη. Αλλωστε, και τον Ιούνη του 2018, πάλι στη Μάνδρα, οι βροχές προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές. Ενα χρόνο μετά, λοιπόν, κανένα ολοκληρωμένο έργο αντιπλημμυρικής προστασίας δεν έχει προχωρήσει. Σε πολλά σημεία, τα ρέματα της Αγίας Αικατερίνης και στις Σούρες, εκεί που προέκυψε το μεγάλο πρόβλημα, έχουν ακόμα φερτά υλικά και σκουπίδια που δεν έχουν καθαριστεί. Οι λεγόμενες «λεκάνες ηρεμίας», παρεμβάσεις δηλαδή που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ανασχετικά σε νέα φαινόμενα, έως ότου ολοκληρωθούν κάποια έργα, δεν έχουν γίνει. Αντίθετα, οι ημερίδες, οι εκδηλώσεις, οι ομιλίες και τα φόρουμ για την κλιματική αλλαγή γίνονται με μεγάλη συχνότητα και στοχεύουν στο να διαμορφώσουν συνείδηση στο λαό ότι τις καταστροφές δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε, άρα πρέπει να φτιάξουμε σενάρια εκκένωσης. Οπως η μελέτη της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Αττικής, που παρουσιάστηκε πρόσφατα, ενδεδυμένη με μανδύα επιστημονικό... Μελέτες και σενάρια προσαρμοσμένα στις αρχές «κόστους - οφέλους» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που σημαίνει πως η «επένδυση» στην ουσιαστική προστασία του λαού πάει περίπατο.

* * *

Το κύριο ζήτημα είναι ότι οι καταστροφές που βιώνει ο λαός όταν βρέχει, όταν κάνει σεισμό, όταν πιάνει φωτιά, είναι σύμπτωμα ενός δρόμου ανάπτυξης που έχει ως κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος και όχι την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Με αυτό το κριτήριο, τη διασφάλιση του καπιταλιστικού κέρδους, λαμβάνονται όλες οι σχετικές κρατικές αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα. Για να υπάρξει ουσιαστική προστασία των εργαζομένων, των πολιτών, του περιβάλλοντος από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές, απαιτείται ριζική αλλαγή πορείας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να καταδικάσουν αυτήν την πολιτική, που υλοποιείται και από τη σημερινή κυβέρνηση και από τις προηγούμενες, και να βγουν αγωνιστικά στο προσκήνιο. Να απαιτήσουν άμεσα συγκεκριμένα μέτρα για να υπάρξουν υποδομές πρόβλεψης και πρόληψης και πραγματικός - εφαρμόσιμος σχεδιασμός έκτακτης ανάγκης για τις φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές. Για να καλυφθούν τα μεγάλα κενά σε ειδικευμένο δυναμικό και υποδομές και να καταργηθούν όλοι οι αντιλαϊκοί νόμοι που υπηρετούν το κεφάλαιο.

Πάει πολύ!

Πάει, πραγματικά, πολύ να παριστάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τον «σωτήρα» των συντάξεων, διαφημίζοντας τη χτεσινή απόφαση του Euro Working Group για μη περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» το 2019, αν και όπως εγκριθεί από το Γιούρογκρουπ της ερχόμενης Δευτέρας.
Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση ήταν αυτή που προνομοθέτησε την περικοπή το 2017, παρά τη γενικευμένη κατακραυγή ασφαλισμένων και συνταξιούχων, ως επιπλέον δέσμευση στο κεφάλαιο και τους «θεσμούς» ότι θα πιάσει τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα.
Αυτό ακριβώς είναι το «διαβατήριο» για τη μη εφαρμογή του μέτρου την επόμενη χρονιά: Η αφαίμαξη του λαού, άρα και των συνταξιούχων, με έμμεσους και άμεσους φόρους, με χαράτσια και περικοπές που «ωριμάζουν», με συρρίκνωση ακόμα κι εκείνων των κρατικών δαπανών που αφορούν στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες. Καμία σχέση, δηλαδή, με την αποκατάσταση αδικιών και απωλειών των περασμένων χρόνων.
Με άλλα λόγια, κυβέρνηση, κεφάλαιο και ΕΕ εμφανίζονται να κάνουν χάρη στους συνταξιούχους και να αναστέλλουν την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς», αφού πρώτα ξετίναξαν τους ίδιους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους με το σύνολο της αντιλαϊκής και φοροληστρικής πολιτικής, προκειμένου να πιαστούν οι στόχοι του κεφαλαίου.
Κανένας εργαζόμενος, κανένας συνταξιούχος να μην ανεχτεί την κοροϊδία. Πολύ περισσότερο που ο στόχος για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και η αντιασφαλιστική νομοθεσία που παραμένει είναι μόνιμη απειλή για νέες περικοπές στις συντάξεις.
Η κοροϊδία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, αν αναλογιστεί κανείς ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι μόνο διατήρησε όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά έβαλε τη σφραγίδα της και σε νέες περικοπές, ενώ πήγε ένα βήμα πιο πέρα την «αρχιτεκτονική» του συστήματος, που μετατρέπει ολοένα και περισσότερο την Ασφάλιση σε ατομική υπόθεση.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι με το 3ο μνημόνιο, η κυβέρνηση αύξησε την παρακράτηση για τον κλάδο Υγείας στις κύριες συντάξεις (από το 4% στο 6%) και στις επικουρικές (από 0% σε 6%), μειώνοντας παραπέρα το τσακισμένο εισόδημα εκατομμυρίων συνταξιούχων;
Επιπλέον, νομιμοποιώντας όλες τις προηγούμενες αντιδραστικές αλλαγές, προχώρησε σε νέα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης σταδιακά και διαμόρφωσε το 67ο έτος ηλικίας ως το απαιτούμενο όριο, εγκλωβίζοντας σε επιπλέον χρόνια δουλειάς χιλιάδες εργαζόμενους που βρίσκονταν ένα βήμα πριν από τη συνταξιοδότηση.
Εφαρμόζοντας διάταξη του 2ου μνημονίου, μείωσε κατά 20% τις κατώτερες συντάξεις σε όσους νέους συνταξιούχους δεν είχαν συμπληρώσει το 67ο έτος. Στη συνέχεια, με τον νόμο Κατρούγκαλου, επέφερε νέο «τσεκούρι» σε συνταξιούχους και ασφαλισμένους ύψους 8,2 δισ. ευρώ μόνο για την τετραετία 2016 - 2019! Με τον ίδιο νόμο, δρομολογήθηκε η πλήρης κατάργηση του ΕΚΑΣ, σταδιακά μέχρι το 2019, που σημαίνει επιπλέον απώλειες ύψους 2,9 δισ. ευρώ για τους χαμηλοσυνταξιούχους στην τετραετία.
Και βέβαια, στον ίδιο νόμο - «λαιμητόμο», προβλέπονταν η περικοπή των υφιστάμενων επικουρικών συντάξεων (απώλειες 1,026 δισ. ευρώ στην τετραετία), οι περικοπές στα μερίσματα των δημοσίων υπαλλήλων (832 εκατ. ευρώ) και πρόσθετη εισφορά για την επικουρική σύνταξη, που επιβαρύνει τους ασφαλισμένους με 1,251 δισ. ευρώ στην τετραετία.
Να, λοιπόν, ποια είναι η «σωτηρία» των συντάξεων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ! Για να μη μιλήσουμε για όσους βγαίνουν στη σύνταξη μετά από την ψήφιση του νόμου Κατρούγκαλου, που τους αφαιρεί 689 εκατ. ευρώ μόλις την πρώτη τετραετία, εξαιτίας του νέου τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, ενώ ακόμα 369 εκατ. ευρώ θα πετσοκόψει από την καρατόμηση των νέων συντάξεων χηρείας.
Η κατάργηση της περικοπής της «προσωπικής διαφοράς» λοιπόν πρέπει να γίνει όχι γιατί ο λαός μπορεί να ξεζουμίζεται με άλλους τρόπους, αλλά γιατί αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις λαϊκές ανάγκες. Να καταργηθεί μαζί με το ξήλωμα όλων των αντιασφαλιστικών μέτρων και του ΣΥΡΙΖΑίικου «νόμου Κατρούγκαλου».
Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι πρέπει να βγουν μπροστά. Να παλέψουν για Ασφάλιση και συντάξεις με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων που υπηρετεί με την πολιτική της η κυβέρνηση, όπως και όλα τα άλλα κόμματα. Και σε αυτήν την κατεύθυνση σημαντικός σταθμός είναι η απεργία στις 28 Νοέμβρη.