Από το συγκλονιστικό ντοκουμέντο αφοπλισμού του ΕΛΑΣ:

 Η Συμφωνία της Βάρκιζας: Τεχνικές και πολιτικές παράμετροι

Η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν ήταν μια «τυπική», ως προς την διαδικασία της, πολιτική πράξη. Πολλά στοιχεία την διαφοροποιούσαν από την τρέχουσα πολιτική ή διπλωματική πρακτική. 

Ο χώρος όπου υπογράφηκε ήταν ένα από αυτά: η στέγαση των διαπραγματεύσεων σε ένα ιδιωτικό σπίτι, την «Βίλα Κανελλόπουλου», και σε όχι κάποιο δημόσιο κτίριο είχε τη δική του συμβολική σημασία. Ακόμα πιο σοβαρή παρατυπία μπορεί να θεωρηθεί η σύνθεση των εκατέρωθεν αντιπροσωπειών.

 

Η αντιπροσωπεία της Αντίστασης είχε συγκροτηθεί στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο καθώς περιλάμβανε τον Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, τον Γιώργη Σιάντο, τον Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, Δημήτρη Παρτσαλίδη, και τον Ηλία Τσιριμώκο, Γραμματέα της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ). Ο δε στρατιωτικός που συνόδευε την πολιτική αντιπροσωπεία ήταν ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, στρατιωτικός διοικητής του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ.). 

Από την άλλη πλευρά η κυβερνητική αντιπροσωπεία είχε συγκροτηθεί σε «υπηρεσιακό» θα λέγαμε επίπεδο και δεν περιλάμβανε κανένα πολιτικό ή στρατιωτικό πρόσωπο «πρώτης γραμμής». Τη συγκροτούσαν ο υπουργός εξωτερικών, Ιωάννης Σοφιανόπουλος, ο Υπουργός εσωτερικών, Περικλής Ράλλης και ο υπουργός γεωργίας, Ιωάννης Μακρόπουλος. Στρατιωτικός σύμβουλος ήταν ο Παυσανίας Κατσώτας ο οποίος δεν βρισκόταν στην κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας του κυβερνητικού στρατοπέδου.

Στο πρακτικό πεδίο η πολιτική ανισότητα ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. 

Πίσω από την κυβερνητική αντιπροσωπεία στεκόταν ο Βρετανός Πρέσβης Ρέτζιναλντ Λήπερ ο οποίος επέβλεπε και καθοδηγούσε την πορεία των διαπραγματεύσεων. Στο ουσιαστικό όμως πεδίο, στη βάση του οποίου θα προσμετριόταν η αξία της Συμφωνίας και η αξιοπιστία της, η ανισότητα αυτή είχε καίρια σημασία. 

Η όλη διαδικασία της Βάρκιζας στιγματιζόταν –και ακυρωνόταν ως λύση συμβιβασμού- από ετούτη την απουσία ίσου πολιτικού βάρους ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες. Ουσιαστικά αυτό τη μετέβαλε από διαπραγμάτευση ίσων σε διαπραγμάτευση νικητών με νικημένους. Προφανώς η ηγεσία του Αντιστασιακού κινήματος αποδέχθηκε ετούτη την παράμετρο και προχώρησε στην υπογραφή της Συμφωνίας.

Το ερώτημα που αυτόματα προκύπτει από την παραπάνω διαπίστωση είναι το κατά πόσο η «τεχνική», η στρατιωτική, κατάσταση του Εαμικού στρατοπέδου ήταν τέτοια ώστε να υποχρεώνει την ηγεσία του σε διαπραγματεύσεις  ηττημένου προς νικητή. 

Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολη καθώς δεν διαθέτουμε τον απαραίτητο όγκο και είδος πληροφοριών που θα μας επέτρεπαν να γνωρίσουμε σε βάθος την κατάσταση του Αντιστασιακού κινήματος σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες του 1945.

Ας δούμε λοιπόν τι έχουμε με τα στοιχεία που έχουμε.

Οπωσδήποτε η μεγάλη μάχη της Αθήνας κατέληξε σε ήττα για το κίνημα. 

Στο στρατιωτικό πεδίο η ήττα αυτή είχε οδηγήσει στην καταστροφή του Α’ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ της Αθήνας. Είχε καταστρέψει επίσης την ΙΙη Μεραρχία Αττικοβοιωτίας του ΕΛΑΣ, και ένα σημαντικό μέρος των δυνάμεων της ΙΙΙης Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ που βρέθηκαν να πολεμούν στην Αθήνα. 

Οι μονάδες της ΧΙΙΙης Μεραρχίας της Ρούμελης είχαν υποστεί σοβαρά πλήγματα και απώλειες, η στέρεη κοινωνική βάση όμως της μονάδας αυτής δείχνει να διατήρησε τη συνοχή της μονάδας και σε κάποιο βαθμό τη μαχητική της ικανότητα. 

Άλλες μονάδες του ΕΛΑΣ οι οποίες οριακά μόνο ενεπλάκησαν στις συγκρούσεις της Αθήνας, είχαν απλά εξουθενωθεί από τις ατελείωτες πορείες σε χειμερινές συνθήκες είτε προς την Αθήνα, είτε προς την Ήπειρο –όπου η νικηφόρα εκστρατεία κατά του ΕΔΕΣ. Αυτό ήταν ιδιαίτερα σοβαρό για την πλέον αξιόλογη μονάδα του ΕΛΑΣ, την Ιη Μεραρχία της Θεσσαλίας και για ένα σημαντικό ποσοστό των μονάδων της βόρειας Ελλάδας.

Οι απώλειες του ΕΛΑΣ δεν ήταν καταθλιπτικές στις τριάντα τρεις ημέρες που βάσταξε η μάχη στην Αθήνα. Κρίνοντας από τη μορφή της μάχης, τις απώλειες των αντιπάλων του και τις εκταφές μετά το τέλος των μαχών, ο ΕΛΑΣ ίσως είχε κάτι ανάμεσα πεντακόσιους με χίλιους νεκρούς. 

Οι αριθμοί ελάχιστα μας λένε δεδομένου του τρόπου συγκρότησης των μάχιμων σχηματισμών του ΕΛΑΣ της Αθήνας ο οποίος ήταν εν μέρει μόνο στρατιωτική και εν μέρει πολιτική οργάνωση. 

Για την ακρίβεια η διαρκής είσοδος και η έξοδος μαχητών στους σχηματισμούς του πολύ δύσκολα θα ξεχώριζε στρατιωτικές ή πολιτικές απώλειες στις γραμμές του. Περισσότερο μετρούσε η ποιοτική διάσταση των απωλειών καθώς πολλά πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.

Λιγότερο ικανοποιητικά ήταν τα πράγματα στον τομέα του εφοδιασμού και των αποθεμάτων. Η σύγκρουση της Αθήνας είχε απορροφήσει μεγάλο ποσοστό των αποθεμάτων που είχε σχηματίσει ο ΕΛΑΣ στην διάρκεια του αγώνα του ενάντια στους κατακτητές. Εξαιρετικά κρίσιμη ήταν η κατάσταση των πυρομαχικών όπου ολόκληρες κατηγορίες όπλων –π.χ. τα ιταλικά ελαφρά όπλα- είχαν κυριολεκτικά αχρηστευθεί από την έλλειψη πυρομαχικών. Αλλά και η κατάσταση σε τρόφιμα, υγειονομικό υλικό, υλικά στρατοπεδίας, εξάρτυσης -κυρίως υπόδησης-, βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. 

Η πρόσκαιρη απόκτηση μηχανοκίνητων μεταφορικών μέσων από τον ΕΛΑΣ στη διάρκεια της μάχης της Αθήνας –ειδικά τα φορτηγά αυτοκίνητα που κατασχέθηκαν στον Βόλο- ναι μεν ανακούφισε στη διάρκεια της μάχης τους πολεμιστές του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, αλλά άδειασε αποθέματα και αποθήκες στην ιδιαίτερα κρίσιμη σε αυτό το πεδίο ζώνη της Θεσσαλίας.

Προβληματική ήταν επίσης η κατάσταση του ηθικού. Η ουσιαστική αδυναμία μεγάλων σχηματισμών του ΕΛΑΣ της Πελοποννήσου να εκτελέσουν διαταγές στην διάρκεια της μάχης της Αθήνας και ο συνεπακόλουθος αφοπλισμός τους ήταν μια ένδειξη για την ανομοιομορφία της σύνθεσης του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα μονάδων που είχαν σχηματιστεί στην τελευταία περίοδο της Κατοχής. 

Οι μικρές ταχύτητες μετακίνησης άλλων μονάδων του ΕΛΑΣ δεν οφείλονταν μόνο στις –πραγματικά σκληρές- κλιματικές συνθήκες. Η διαβρωτική δράση βρετανικών ή ελληνικών κυβερνητικών υπηρεσιών ήταν μια άλλη παράμετρος. Η διάλυση του Στρατηγείου της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας ως αποτέλεσμα της δράσης της ομάδας αντικατασκοπείας της 4^ης Ινδικής Μεραρχίας στη Θεσσαλονίκη, επιχείρηση με κωδικό «Scarlet Pimpernail», δημιούργησε γενικά ζητήματα αξιοπιστίας σε πολλές διοικήσεις του ΕΛΑΣ.

Το πιο σοβαρό όμως πρόβλημα βρισκόταν στο οικονομικό πεδίο. 

Το παραγωγικό πλεόνασμα που τροφοδοτούσε τον ΕΛΑΣ και το λαϊκό κράτος στην Ελεύθερη Ελλάδα είχε μειωθεί στη διάρκεια του 1944. 

Η πρώτη αιτία ήταν οι καταστροφικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας τον χειμώνα 1943-1944 αλλά και οι αντίστοιχες επιχειρήσεις του καλοκαιριού. 

Η δεύτερη ήταν ο ανταγωνισμός που υφίστατο πλέον η  τοπική παραγωγή από τα φορτία της βοήθειας που έφθανε στη χώρα μέσω του Ερυθρού Σταυρού ή των συμμαχικών αρμόδιων υπηρεσιών μετά την Απελευθέρωση. 

Η οικονομία των ανταλλαγών αρθρωμένη πάνω στα μαζικά οργανωτικά σχήματα του ΕΑΜ πιέστηκε εξαιρετικά στην Απελευθέρωση όταν στο ισοζύγιο προστέθηκαν οι πόλεις. 

Η Επιμελητεία του Αντάρτη, ο οικονομικός μηχανισμός της Ελεύθερης Ελλάδας αναζητούσε ολοένα και περισσότερο πρόσβαση στα αγαθά της ξένης βοήθειας για να αντιμετωπίσει τις  ανάγκες του ΕΛΑΣ αλλά και τις αυξημένες ανάγκες του πληθυσμού που τα τέσσερα χρόνια της Κατοχής είχαν καταδικάσει στην απόλυτη ένδεια. 

Στη διάρκεια της μάχης της Αθήνας η γενική κινητοποίηση του ΕΛΑΣ στηρίχθηκε περισσότερο στα αποθέματα των αποθηκών της ξένης βοήθειας παρά στην φορολόγηση της εγχώριας παραγωγής που είχε πλέον φθάσει σε οριακά επίπεδα.

Οι έρανοι για την στήριξη του ΕΛΑΣ στην διάρκεια της μάχης της Αθήνας απέδωσαν, σύμφωνα με τις εκθέσεις των οργανώσεων, πενιχρά αποτελέσματα.

Η οικονομική καχεξία επιβαρυνόταν ιδιαίτερα με το βάρος ενός κρατικού μηχανισμού που πλέον, μετά την Απελευθέρωση, είχε αναπτυχθεί σε μεγέθη και αρμοδιότητες ενός κανονικού κράτους. 

Διοικητικοί μηχανισμοί, εκπαίδευση, δικαιοσύνη, πρόνοια, περίθαλψη, οικονομικές υπηρεσίες βάραιναν τους στενούς οικονομικούς πόρους της ελεύθερης Ελλάδας. 

Μετά την υποχώρηση από την Αθήνα, η διαγραφόμενη απώλεια του ελέγχου πάνω σε σημαντικές παραγωγικά ζώνες, τις πεδιάδες της Θεσσαλίας και της Κεντρικής Μακεδονίας, αναμενόταν ότι θα πίεζε ακόμα περισσότερο τους διαθέσιμους πόρους. Σε περίπτωση συνέχισης του αγώνα το διοικητικό πλέγμα της Ελεύθερης Ελλάδας θα έπρεπε να συρρικνωθεί σημαντικά. Το ίδιο αναγκαστικά θα συνέβαινε με τους στρατιωτικούς σχηματισμούς του ΕΛΑΣ που θα έπρεπε να αναδιοργανωθούν σε ελαφρύτερα σχήματα. 

Παρόλα αυτά ο ΕΛΑΣ είχε ηττηθεί, δεν είχε όμως καταστραφεί. Ο όγκος των δυνάμεών του δεν είχε εμπλακεί στις συγκρούσεις και δεν είχε φθαρεί σε αυτές. Σε τοπικό επίπεδο, όπου δηλαδή δεν χρειάζονταν μετακινήσεις και δεν ήταν αναγκαία η προάσπιση μιας σταθερής αμυντικής γραμμής, οι μαχητικές του δυνατότητες παρέμεναν σημαντικές. Πιθανότατα σε μια νέα φάση ένοπλου αγώνα δεν θα μπορούσε πλέον να παρατάξει μεραρχίες και ομάδες μεραρχιών. Στις συνθήκες της Κατοχής είχε καταφέρει να διατηρεί μια παρατακτή δύναμη 30 ως 35.000 μαχητών. Στις συνθήκες του 1945 θα ήταν απόλυτα εφικτή η ανάπτυξη 15 ως 25.000 μαχητών. Η παρουσία τους θα αποτελούσε βαρύ πολιτικό επιχείρημα που θα ανέτρεπε τους σχεδιασμούς του αντιπάλου.

Ο αντίπαλος δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Ο όγκος των δυνάμεών του αποτελείτο από ένα εντυπωσιακό σε ισχύ Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα. Τον Ιανουάριο του 1945 βρίσκονταν στην Ελλάδα η 4^η και η 46^η Βρετανικές Μεραρχίες, η 4^η Ινδική Μεραρχία, η 23^η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία και η 2^ηΤαξιαρχία Αλεξιπτωτιστών, μονάδες του ναυτικού και της αεροπορίας μαζί με ένα σμήνος σχηματισμών ειδικών δυνάμεων. Ένα σύνολο 80.000 περίπου ανδρών, σαφώς υπέρτερο των δυνάμεων που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ο ΕΛΑΣ σε ένα «κλασσικό» πεδίο αναμέτρησης.

Επρόκειτο όμως για μια δύναμη που δεν μπορούσε να έχει διάρκεια. Η πορεία του πολέμου επέβαλε την επιστροφή μεγάλου μέρος των μονάδων στο ιταλικό μέτωπο ενώ άλλες έπρεπε το ταχύτερο να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη όπου η κατάσταση ήταν εκρηκτική. Μετά το τέλος της μάχης στην Αθήνα και την ανακωχή, ο σχεδιασμός πρόβλεπε την παραμονή στην Ελλάδα μόνο δύο μεραρχιών, της 4^ης Ινδικής και της 46^ης Βρετανικής, οι οποίες θα «έντυναν» τα όποια στρατεύματα θα μπορούσε να συγκεντρώσει η κυβέρνηση της Αθήνας.

Τα στρατεύματα που θα μπορούσε να παρατάξει η όποια κυβέρνηση στην Αθήνα δεν διέφεραν σημαντικά από τα αντίστοιχα στρατιωτικά σώματα που μπορούσε να παρατάξει η τελευταία κυβέρνηση του καθεστώτος της Ελληνικής Πολιτείας, η κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη δηλαδή. 

Η ραγδαία διόγκωση της Εθνοφυλακής στη διάρκεια των συγκρούσεων της Αθήνας δεν σήμαινε κάποια πανστρατιά του αντι-Εαμικού στρατοπέδου αλλά μόνο την ενσωμάτωση των φοβισμένων για την τύχη τους στελεχών και ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Χωροφυλακής στο νέο, «κεκαθαρμένο» από τα βάρη του άμεσου παρελθόντος, σχήμα. 

Η περαιτέρω ανάπτυξη των κυβερνητικών στρατευμάτων προσέκρουε σε δυσεπίλυτα προβλήματα. 

Τυχόν τυφλή επιστράτευση μιας κλάσης στρατευσίμων –εκείνης του 1936 κατά προτίμηση- θα έφερνε στο στρατό πλήθη ανθρώπων κάποιας ηλικίας –οικογενειάρχες στην πλειονότητά τους- και επιπλέον απόλυτα αβέβαιων πολιτικών πεποιθήσεων. Επρόκειτο για τη γενιά των πολεμιστών της Αλβανίας και των πρώτων κυμάτων του αντιστασιακού κινήματος. 

Η δε «επένδυση» σε παραστρατιωτικά σώματα –συμμορίες-  ναζιστικού ή ληστρικού χαρακτήρα όπως αυτές που στρατολογήθηκαν στην Κατοχή θα αποτελούσε απλά και μόνο μια λαμπρή ευκαιρία επίτευξης εύκολων στρατιωτικών επιτυχιών από τον ΕΛΑΣ που  θα επέλυαν μάλιστα, σε κάποιο βαθμό –από τα λάφυρα- το πρόβλημα του πολεμικού εφοδιασμού του. 

Οι βρετανικοί υπολογισμοί για την πορεία των επιχειρήσεων μετά το τέλος της ανακωχής ήταν εξαιρετικά απαισιόδοξοι. Το σχέδιο του στρατηγού Αλεξάντερ που υποβλήθηκε στις 8 Ιανουαρίου στους Αρχηγούς των Επιτελείων του Ηνωμένου Βασιλείου τόνιζε την ανάγκη ανάπτυξης των κυβερνητικών ενόπλων δυνάμεων σε 80.000 άνδρες. Θεωρούσε ότι ο έλεγχος της Αθήνας, του Πειραιά, της Αττικοβοιωτίας, της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και της Πάτρας θα μπορούσε να αποδώσει στρατολογικά κάποιους αριθμούς αξιόπιστων στρατεύσιμων οι οποίοι μάλιστα θα βρίσκονταν κάτω από την αυστηρή «επίβλεψη» των βρετανικών δυνάμεων (FO 371/48247 R 974). 

Πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι δεν επρόκειτο μόνο για ζήτημα αξιοπιστίας των στρατεύσιμων. Οι οικονομικοί πόροι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο τέλος του παγκόσμιου πολέμου θα δυσκολεύονταν να στηρίξουν υλικά έναν στρατό αυτού του μεγέθους σε ένα καθεστώς που απλά συνέχιζε την παράδοση σπατάλης και διαφθοράς που του κληροδότησε το ομοαίματό του καθεστώς της Κατοχής. Οι βρετανικές φιλοδοξίες μετριάστηκαν για να καταλήξουν στην προοπτική διατήρησης των σημαντικών αυτών ζωνών ελέγχου μέχρις ότου η ροή της ξένης βοήθειας και η πολιτική της λειτουργία μεταβάλει προοδευτικά τον συσχετισμό των δυνάμεων. Σε τελευταία ανάλυση την βοήθεια την πλήρωναν οι Αμερικανοί. Το βρετανικό θησαυροφυλάκιο δεν κινδύνευε εκτροπές με αυτόν τον τρόπο.

Στο τεχνικό πεδίο η συνέχιση του ένοπλου αγώνα δεν ήταν –σύμφωνα με τα στοιχεία που παραπάνω εκθέσαμε- μια μη επιλέξιμη απόφαση. Προφανώς η παρουσία δύο βρετανικών μεραρχιών καθιστούσε αδύνατη πλέον μια καθολική επικράτηση του ΕΛΑΣ.

Από την άλλη όμως τα προβλήματα του βρετανικού και του κυβερνητικού παράγοντα καθιστούσαν αδύνατη την επιβολή της εξουσίας τους στο ελληνικό λαό. Μεσοπρόθεσμα η στρατιωτική σύγκρουση ίσως ευνοούσε το στρατόπεδο των νικητών της μάχης της Αθήνας. Η ροή μιας μαζικής ξένης βοήθειας έδινε σημαντικά υλικά πλεονεκτήματα στο κυβερνητικό χώρο, πολύ περισσότερα απ’ όσα η ανάλογη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού στην τελευταία κατοχική περίοδο είχε δώσει στην κυβέρνηση Ράλλη. Η ταξική όμως υπόσταση του νέου αστικού καθεστώτος –κάτω από οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα- έφερνε νέες συνθήκες κοινωνικής ανισότητας και βαθύτατη διαφθορά σε όποιον κρατικό μηχανισμό, καταστάσεις που περιόριζαν την πολιτική εμβέλεια και λειτουργία της βοήθειας.

Οπωσδήποτε η λήψη μιας πολιτικής, όπως και στρατιωτικής, απόφασης δεν είναι αποτέλεσμα μιας νηφάλιας ανάλυσης. Πολλοί άλλοι παράγοντες υπήρχαν στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο του πολιτικού χάρτη. 

Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε ακόμα τελειώσει. Το τέλος του το συνόδευαν αβεβαιότητες.

Η απελευθέρωση των μεγάλων αποικιακών ζωνών της Ασίας που μετέτρεψε τα εκεί ένοπλα Αντιστασιακά κινήματα σε αντιαποικιακές δυνάμεις αργούσε πολύ ακόμα σε τρόπο ώστε η ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν είχε κάποιο «πρότυπο» να ακολουθήσει.

Όλα αυτά όμως είναι συζητήσεις και υποθέσεις. Στην ιστορία συνήθως γίνεται αυτό που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει. Μπορούμε δε να αλλάξουμε την ιστορία μόνο στο αύριο, να γράψουμε την ιστορία που δεν έχει γραφτεί ακόμα. Να ξαναγράψουμε την ιστορία των όσων έγιναν υπερβαίνει δυστυχώς τις πολιτικές δυνατότητες των ανθρώπινων κοινωνιών. 

  

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ*

* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Πρώτες στη διαφθορά η αστυνομία και η δικαιοσύνη στην Ελλάδα

          

Σύμφωνα με την έκθεση της διεθνούς οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια», βελτιωμένη κατά 10 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη για τον Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς του 2017 ήταν η θέση της Ελλάδας. Ωστόσο, οι περισσότερες περιπτώσεις διαφθοράς αφορούν τις αστυνομικές αρχές. Η έκθεση κάνει λόγο και για περιπτώσεις βίαιης συμπεριφοράς αστυνομικών. Στις συνολικά 201 τέτοιες περιπτώσεις από το 2009 μέχρι το 2017, οι 65 αφορούν αδικήματα σε βάρος ημεδαπών και οι 136 σε βάρος αλλοδαπών. Ο μεγαλύτερος αριθμός καταγγελιών και πληροφοριών για διαφθορά ήταν και για τον τομέα της δικαιοσύνης (246 από σύνολο 459).

The Press Project

Τετάρτη 18 Ιούλιος 2018 Αναρτήθηκε: 12:48:02

9 Σχόλια

Menelaos Myrillas / SOOC

AddThis Sharing Buttons

Συγκεκριμένα, η Ελλάδα από την 69η θέση που κατείχε το 2016, κατατάχθηκε στην 59η θέση για το 2017 επί συνόλου 168 χωρών, όπως αναφέρεται στην ετήσια έκθεση της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων της Ελληνικής Αστυνομίας για το 2017. Η εν λόγω μείωση αφορά την ύφεση του αριθμού των καταγγελιών (-8,5%) για περιπτώσεις διαφθοράς, αλλά και τη μείωση των δικογραφιών των Εσωτερικών Υποθέσεων (-15%). Επιπλέον, μειώθηκε και ο αριθμός των προσώπων που συνελήφθησαν με την αυτόφωρη διαδικασία (-44%).

 

Η έκθεση, ωστόσο, αναφέρει ότι «η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει σήμερα τη χειρότερη κρίση στην ιστορία της και η αιτία για την κατάσταση αυτή βρίσκεται κυρίως στην εκτεταμένη διαφθορά σε μια σειρά τομέων της». Τα στοιχεία αναφέρουν ότι από το 2014 παρατειρείται μεγάλη άνοδος στις καταγγελίες περί διαφθοράς.

 

Τη μερίδα του λέοντος στις καταγγελίες εις βάρος δημοσίων λειτουργών έχει το αστυνομικό προσωπικό (αστυνομικοί όλων των βαθμών και ειδικοί φρουροί), καθώς από τις 1.126 καταγγελίες, οι 703 (62%) αφορούσαν τη συγκεκριμένη κατηγορία. Οι υπόλοιπες 244 (ποσοστό 22%) αναφέρονταν σε καταγγελίες κατά δημοσίων υπαλλήλων, 99 (9%) αφορούσαν ιδιώτες και 80 (ποσοστό 7%) αφορούσαν καταγγελίες/πληροφορίες για εγκλήματα στα οποία συμμετέχουν αστυνομικοί και δημόσιοι υπάλληλοι.

 

Για το δημόσιο τομέα γενικότερα, ο μεγαλύτερος αριθμός καταγγελιών και πληροφοριών για διαφθορά ήταν για τον τομέα της δικαιοσύνης (246 από σύνολο 459) και ακολουθούν οι υπηρεσίες ΟΤΑ (54), νοσοκομεία (33), υπουργεία (28), δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί (21), οικονομικές υπηρεσίες (17), Περιφέρειες (15), πυροσβεστική (9), στρατιωτικές υπηρεσίες (8), λιμενικό και εκπαιδευτικά ιδρύματα (από 7), τελωνειακές υπηρεσίες (5), ασφαλιστικά ταμεία (3), προξενικές αρχές και Βουλή (από 1), και άλλοι οργανισμοί (4).

 

Η Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων χειρίστηκε το 2017, 473 δικογραφίες, εκ των οποίων οι 284 αφορούσαν αστυνομικό προσωπικό. Σε περιπτώσεις αυτόφωρης διαδικασίας, συνελήφθησαν το 2017 συνολικά 73 άτομα, από τα οποία οι 20 ήταν αστυνομικοί, οι 3 ειδικοί φρουροί, οι 19 δημόσιοι υπάλληλοι και οι 31 ιδιώτες.

 

Επιπροσθέτως, η έκθεση κάνει λόγο και για περιπτώσεις βίαιης συμπεριφοράς αστυνομικών. Στις συνολικά 201 τέτοιες περιπτώσεις από το 2009 μέχρι το 2017, οι 65 αφορούν αδικήματα σε βάρος ημεδαπών και οι 136 σε βάρος αλλοδαπών. Για τις περιπτώσεις των βασανιστηρίων, οι Εσωτερικές Υποθέσεις χειρίστηκαν 55 (39 σε βάρος αλλοδαπών και 16 σε βάρος ημεδαπών) το ίδιο διάστημα. Τέλος,  ασκήθηκαν συνολικά 164 ποινικές διώξεις για τις υποθέσεις που αφορούσαν ακραία αστυνομική συμπεριφορά αυτά τα 8 χρόνια.

 

«Η διαφθορά είναι ένα παγκόσμιο και πολυδιάστατο φαινόμενο το οποίο συναντάται σε όλες τις εποχές και σε όλα τα κράτη, ανεπτυγμένα και υπανάπτυκτα»ενώ «σε ακραίες περιπτώσεις, η διαφθορά υπονομεύει την εμπιστοσύνη των πολιτών στους δημοκρατικούς θεσμούς και τις διαδικασίες» καταλήγει η έκθεση.

---

Οι ΗΠΑ για ακόμη μια φορά στηρίζουν την επίθεση της Τουρκίας στη Συρία

Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις και αντικυβερνητικοί στην Ιντλίμπ

Πηγή: Associated Press

Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο επανέλαβε σήμερα τη στήριξη της Ουάσιγκτον στην Άγκυρα για την επέμβασή της στην επαρχία Ιντλίμπ στη Συρία, τονίζοντας πως «οι συνεχιζόμενες επιθέσεις του καθεστώτος του Άσαντ και της Ρωσίας πρέπει να σταματήσουν».
Παράλληλα ανακοίνωσε ότι έδωσε εντολή στον ειδικό απεσταλμένο των ΗΠΑ για τη Συρία Τζιμ Τζέφρι να μεταβεί στην Άγκυρα για να συντονίσει τα «βήματα απάντησης σε αυτή την αποσταθεροποιητική επίθεση. Πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του ΝΑΤΟικού μας συμμάχου, της Τουρκίας», είπε.
Μιλώντας κατά την άφιξή του σήμερα στο Διεθνές Αεροδρόμιο Εσένμπογκα στην Άγκυρα ο Τζέφρι τόνισε πως η Τουρκία αντιμετωπίζει μεγάλη απειλή από τις συριακές και ρωσικές δυνάμεις στην Ιντλίμπ. Όπως είπε, μετέβη στην Άγκυρα για να επανεξετάσει την κατάσταση με την τουρκική κυβέρνηση, σημειώνοντας πως οι ΗΠΑ θα προσφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερο υποστήριξη στην Τουρκία.
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, «Anadolu»)

Οι νησιώτες έδιωξαν τη Χρυσή Αυγή από τη συγκέντρωση

Οι χρυσαυγίτες πρώην βουλευτές Λαγός Κασιδιάρης και Γερμενής αλλά και εκπρόσωποι του κόμματος Σώρρα επιχείρησαν να εισχωρήσουν στην μεγάλη κινητοποίηση των νησιωτών της Αττικής που συγκεντρώθηκαν σήμερα έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών κατά της επίταξης εκτάσεων για τη δημιουργία κλειστών κέντρων.
Οι συγκεντρωμένοι νησιώτες αντέδρασαν έντονα, και με τις ντουντούκες που κρατούσαν διευκρίνισαν ότι καμία θέση δεν έχουν στην κινητοποίηση και στα αιτήματα της συγκέντρωσης, ζητώντας από τα ΜΜΕ που καλύπτουν την κινητοποίηση να μην καταγράψουν εικόνες των χρυσαυγιτών μέσα στη νησιώτικη συγκέντρωση.

Από stonisi.gr – (πηγή: politischios.gr)

Απλά τον Άνθρωπο

Γιώργος Συκάς

Πλήθος κόσμου ξεσηκώθηκε ενάντια στην επίταξη της κυβέρνησης για την κατασκευή νέου κέντρου κλειστού τύπου. Οι αυτοδιοικητικοί ακολούθησαν και καταψήφισαν την κίνηση της κυβέρνησης (υπήρχαν βέβαια και αυτοί που δεν το τόλμησαν). Εκθειάσαμε και τον τοπικό βουλευτή της κυβέρνησης που αυτός κρατάει τον Κυριάκο και τον Μηταράκη για να μη φτιάξει τη νέα δομή. Λες και όλος αυτός ο κόσμος που διαμαρτύρεται είναι ο κομπάρσος της ιστορίας…
Και όμως το πλαίσιο που αποφασίζουμε πώς να αντιδράσουμε στις κυβερνητικές αποφάσεις συνδέεται άρρηκτα με το ίδιο το πρόβλημα. Η λογική της επίταξης είναι η προέκταση της λογικής των κέντρων κλειστού τύπου που θα είναι φυλακές. Η λογική ότι θα πρέπει να κάνουμε μη ελκυστικό μέρος τον τόπο μας για τους πρόσφυγες και μετανάστες, είναι η ίδια λογική που επιτρέπει στις τράπεζες να σου πάρουν το σπίτι. Η λογική του «διατάζω και επιβάλω» ότι εκεί θα γίνει η δομή, είναι η λογική του ποτέ δεν είμαι αποφασιστικός να κάνω ένα έργο ανάπτυξης στα νησιά. Η λογική του υπουργού Άδωνι Γεωργιάδη «και πολύ άργησε η κυβέρνηση», είναι η λογική του είμαι χέστης να τα βάλω με την ΕΕ που συμφώνησε με την Τουρκία να εγκλωβίζει ανθρώπινες ψυχές στα σύνορα της Ελλάδας. Είναι η λογική ότι είμαι κυβέρνηση που αναγνωρίζω το πρόβλημα του προσφυγικού, αλλά δεν θέλω από την άλλη να καταγγείλω τις συνθήκες Δουβλίνο Ι & ΙΙ.
Αν δεν πάρουμε απόφαση σαν λαός να αντισταθούμε σε αυτή τη πολιτική, στον άξονα ότι οι επιλογές τους, εγκλωβίζουν τόσο εμάς όσο και αυτούς τους ανθρώπους έχουμε χάσει τη μάχη. Και η μάχη που θα χαθεί δεν θα είναι μόνο να μη γίνει νέα δομή, αλλά θα είναι και κάτι πολύ περισσότερο. Θα είναι η ανθρωπιά  μας.
ΥΓ. Κάποια στιγμή στη Μακρόνησο οι Αλφαμίτες βασάνιζαν έναν κρατούμενο (ακολουθεί πραγματικός διάλογος):
– Γονάτισε Κατράκη αλλιώς θα πεθάνεις.
– Όχι, ρε παιδιά, τέτοια χάρη δε σας την κάνω.
– Τι παριστάνεις, ρε; Τον Μαρίνο Κοντάρα;» (τον ήρωα της ομώνυμης ταινίας είχε ενσαρκώσει ο Κατράκης).
– Όχι ρε παιδιά, δεν παριστάνω τον Μαρίνο Κοντάρα, απλά τον άνθρωπο.

Καταστολή και ενσωμάτωση στην υπηρεσία της αντιλαϊκής «σταθερότητας»

Η συζήτηση την περασμένη Δευτέρα στη Βουλή γύρω από την ένταση της καταστολής, μετά από σχετική Επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν παραπάνω από αποκαλυπτική για το πώς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ο ένας «κόβοντας» και ο άλλος «ράβοντας», προωθούν με μοιρασμένους ρόλους την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, που έχει για απαραίτητο συμπλήρωμα την καταστολή.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης διά του αρμόδιου υπουργού να υπερασπιστεί το δόγμα «νόμος και τάξη» επιβεβαίωσε ότι κάθε άλλο παρά «μεμονωμένα περιστατικά» είναι τα κρούσματα της κρατικής βίας και της αστυνομικής αυθαιρεσίας που έχουν πυκνώσει, όπως μαρτυρούν άλλωστε και οι εικόνες από επιθέσεις αστυνομικών σε βάρος διαδηλωτών, με πάνοπλους αστυνομικούς να μπουκάρουν σε σπίτια και να δένουν πισθάγκωνα όσους βρίσκονται στο διάβα τους. Επιχειρήσεις που γίνονται παράλληλα και «εργαστήρια» δοκιμών και νομιμοποίησης όλου του κατασταλτικού οπλοστασίου που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια.
Η αστυνομική βία βέβαια είναι ένα μόνο μέρος της καταστολής σε βάρος του λαού. Συμπληρώνεται από τις κρατικές παρεμβάσεις στη λειτουργία μαζικών φορέων και συνδικάτων, που νομοθέτησε η κυβέρνηση το προηγούμενο διάστημα, από την προσπάθεια να ποινικοποιηθούν οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες, όπως με τα σχέδια να μπουν «στο γύψο» οι διαδηλώσεις, από την εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς που φτάνει μέχρι το σημείο εργάτες μετανάστες να πυροβολούνται από αφεντικά, επειδή τόλμησαν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, από τις Μόριες και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών που είναι «στα σκαριά».

* * *

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει τεράστιες ευθύνες, όχι μόνο για τις πολιτικές που η ίδια υλοποιεί, καλύπτει ή ανέχεται, αλλά και για την προπαγανδιστική ομοβροντία που ξεκινάει από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και που μιλάει για την ανάγκη δήθεν προστασίας του δημόσιου χώρου από «μειοψηφίες», έχει πάρει εργολαβία τη συκοφάντηση της συνδικαλιστικής δράσης, επενδύει στον «κοινωνικό αυτοματισμό».
Ολα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι η περιβόητη «νέα εποχή» για την οποία μιλάει η κυβέρνηση, δεν είναι καθόλου νέα. Είναι η παλιά εποχή των αντιλαϊκών νόμων, της φτώχειας, της ανεργίας και της κρατικής καταστολής. Αποδεικνύουν ότι η «ανάπτυξη για όλους» δεν είναι καθόλου για όλους, είναι για τους λίγους. Αποδεικνύουν ότι οι «εθνικοί στόχοι» που υιοθετούν όλα τα αστικά κόμματα, της δήθεν ευρωπαϊκής κανονικότητας, των επενδύσεων, της κοινωνικής ειρήνης, δεν είναι καθόλου εθνικοί.
Είναι οι στόχοι του κεφαλαίου, που για να υλοποιηθούν, πέρα από το συνεχές χτύπημα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, χρειάζονται και το μαστίγιο απέναντι στη λαϊκή αμφισβήτηση. Και όσοι δεν πείθονται με τα ψίχουλα και τις υποσχέσεις ότι όντως υπάρχει ανάπτυξη για όλους, τους περιμένουν τα χημικά, η ποινικοποίηση, τα δικαστήρια, αλλά και νέες πιο ανεβασμένες και πιο εξελιγμένες μέθοδοι καταστολής.

***

Αυτό ακριβώς το «κουκούτσι», ότι η αντιλαϊκή πολιτική που και ο ίδιος υπηρετεί, πηγαίνει χέρι χέρι με την ένταση της καταστολής, προσπαθεί να κρύψει ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντάς την απλά και μόνο ως επιλογή κάποιων «εμμονικών» και «ιδεοληπτικών» στελεχών της ΝΔ, για να μη φανεί ότι πρόκειται για στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης, η οποία προτάσσει πότε το καρότο της ενσωμάτωσης και πότε το μαστίγιο της καταστολής.
Η «αγωνία» βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ για το πώς θα διασφαλιστεί η «κοινωνική ειρήνη» - που στο πλαίσιο της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από την υποταγή των εργαζομένων στα συμφέροντα και τους «εθνικούς στόχους» της αστικής τάξης - δεν κρύβεται.
Ενδεικτική ως προς αυτό ήταν η ίδια η Επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία εγκαλούσε τη ΝΔ ότι δεν έχει «συναίσθηση για τις συνέπειες που προκαλεί στο πεδίο της κοινωνικής ειρήνης» αλλά και τοποθετήσεις των στελεχών του στη συζήτηση στη Βουλή, όπως π.χ. του Αλ. Χαρίτση, που τόνισε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα της ασφάλειας (...) που προσφέρει (...) η οικονομική σταθεροποίηση (...) που προσφέρει η χώρα μας ως εγγυητής σταθερότητας στην περιοχή». Παρουσιάζοντας δηλαδή ως «ασφάλεια» για το λαό την ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου, αλλά και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και την εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.
Ταυτόχρονα βέβαια ήταν η δική του κυβέρνηση που πήρε μέτρα όπως ενάντια στο δικαίωμα στην απεργία, ο χαρακτηρισμός ως «ιδιώνυμου» αδικήματος των κινητοποιήσεων κατά των πλειστηριασμών της λαϊκής στέγης, αρνήθηκε τις νομοθετικές προτάσεις του ΚΚΕ για κατάργηση του «τρομονόμου» και της άθλιας διάταξης για το DNA, που συνδιαμόρφωσε με την Ευρωπαϊκή Ενωση τα κολαστήρια τύπου Μόριας, τα οποία σήμερα ενισχύονται ακόμη περισσότερο.

***

Ο λαός πρέπει να απορρίψει και το καρότο και το μαστίγιο, όλα τα μέσα με τα οποία επιχειρούν να αποσπάσουν τη συναίνεση ή την υποταγή του στην πολιτική που τον τσακίζει. Να αντιπαλέψει τον αυταρχισμό, αντιπαλεύοντας την πολιτική που τον χρειάζεται για να υλοποιηθεί, απορρίπτοντας τη λογική ότι μπορεί να υπάρξει μία δημοκρατική εκδοχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του σημερινού σάπιου αστικού κράτους, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, τις κυβερνήσεις του και διεκδικώντας όλα όσα του ανήκουν.

Για να μην κλέψουν τη ζωή μας!

Οι νέοι εργαζόμενοι, η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, η νεολαία που σήμερα είναι στην κατάρτιση, στην πρακτική άσκηση, που σπουδάζει για να πάρει τη θέση των γονιών της στην παραγωγή, έχουν χίλιους λόγους να απεργήσoυν την Τρίτη και να διαδηλώσουν με τα συνδικάτα, ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο Κατρούγκαλου - Βρούτση.
Δίπλα στους σημερινούς συνταξιούχους και τους παλιότερους εργαζόμενους, η νεολαία είναι στο στόχαστρο και αυτής της αντιδραστικής μεταρρύθμισης, που προστίθεται στο ξήλωμα των Συλλογικών Συμβάσεων, στη γενίκευση της εργασιακής ανασφάλειας, στην περιπλάνηση ανάμεσα στη μισοδουλειά και την ανεργία. Γι' αυτό χρειάζεται να απαντήσει μαχητικά, με μαζική συμμετοχή στην απεργία!
Οι νέοι εργαζόμενοι είναι αυτοί που για να συγκεντρώσουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης του νόμου Βρούτση - Κατρούγκαλου θα πρέπει να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Οπως καταγγέλλουν τα συνδικάτα, με τη μερική απασχόληση που τσακίζει κόκαλα, ειδικά στις νέες συμβάσεις, ένας σημερινός νεοπροσλαμβανόμενος θα χρειαστεί 54 χρόνια αδιάλειπτης δουλειάς (!) για να πάρει ακόμα και τη βασική σύνταξη, το επίδομα πτωχοκομείου!
Ποιος νέος μπορεί να ανταποκριθεί σ' αυτές τις προϋποθέσεις, από τους δεκάδες χιλιάδες που ανακυκλώνονται μεταξύ προγραμμάτων ΟΑΕΔ - ανεργίας - μαύρης εργασίας - κατάρτισης και part time δουλειάς;
Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου - Βρούτση αποτελεί ταυτόχρονα «σκαλοπάτι» για τον επόμενο γύρο της επίθεσης, που σύμφωνα με τον κυβερνητικό προγραμματισμό θα περιλαμβάνει την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης, με «πρώτο πιάτο» της επικουρικές.
Οι σημερινοί νέοι βρίσκονται μπροστά σε ένα πολύ χειρότερο σύστημα απ' αυτό που κέρδισαν με μεγάλους αγώνες οι πατεράδες και οι παππούδες τους. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι πρόκειται να ακολουθήσει, αν προχωρήσουν αυτά τα μέτρα, αν δεν μπουν ισχυρά εμπόδια και δεν ανοίξει δρόμος αντεπίθεσης.
Η Ασφάλιση, όμως, δεν είναι μόνο σύνταξη. Είναι και Υγεία - Πρόνοια, που τις έχουν εξίσου ανάγκη οι νέοι εργαζόμενοι.
Είναι αυτοί που οι αντοχές τους δοκιμάζονται στις καινούργιες συνθήκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, των δουλεμπορικών και εργολαβικών επιχειρήσεων, της εντατικοποίησης, της δουλειάς «όπως και όποτε» θέλει ο εργοδότης.
Είναι αυτοί που αναγκάζονται να αλλάζουν πολλές ειδικότητες και εργασιακά περιβάλλοντα, αυξάνοντας την έκθεση στους κινδύνους για εργατικά «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες, είτε μιλάμε για τις «παραδοσιακές» είτε για νέες, που συνοδεύουν την επέκταση της τεχνολογίας στα περισσότερα επαγγέλματα.
Οι νέοι εργαζόμενοι είναι αυτοί που θα κάνουν οικογένεια, θα αποκτήσουν παιδιά και θα ζήσουν από πρώτο χέρι τις μεγάλες δυσκολίες, εξαιτίας της κατάργησης κάθε ουσιαστικής προστασίας της μητρότητας, των ελλείψεων στην Πρόληψη, στην υγεία των παιδιών κ.ο.κ.
Η νεολαία έχει όλη τη ζωή μπροστά της. Δεν μπορεί να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση να απολαμβάνει σήμερα όλα τα αγαθά με βάση τον πλούτο που παράγεται, με βάση τα τεράστια τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα.
Κανένας ρεαλισμός δεν υπάρχει στα καλέσματα υποταγής που ακούει η νέα γενιά, στα δηλητηριώδη επιχειρήματα «τι να τα κάνεις τα ένσημα; Εχεις όλη τη ζωή μπροστά σου». Που στην εποχή της «4ης βιομηχανικής επανάστασης» και της «ψηφιακής οικονομίας», την καλούν να συμβιβαστεί με τη χαμοζωή, τις τραγικές ελλείψεις στο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας - Ασφάλισης, τη δουλειά μέχρι τελικής πτώσης.
Σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες ο λαός και η νεολαία να ζουν καλύτερα, με μείωση του εργάσιμου χρόνου, με σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής και όχι με τη μόνιμη ανασφάλεια.
Με βάση αυτές τις δυνατότητες, μπορεί να μειωθεί ο εργάσιμος βίος, να έχουν όλοι ιατροφαρμακευτική περίθαλψη υψηλού επιπέδου, προστασία στο χώρο δουλειάς, δημόσια και δωρεά Υγεία και Πρόνοια για όλους.
«Το Ασφαλιστικό είναι η ζωή μας! Δεν θα αφήσουμε να μας την κλέψουν!», σημειώνει η ΚΝΕ στο κάλεσμά της μπροστά στην απεργία, που πρέπει να φτάσει παντού τις επόμενες μέρες και ώρες. Η συμμετοχή της νέας γενιάς θα αποτελέσει αποφασιστική συμβολή στην επιτυχία της απεργίας, συνολικά στην άνοδο των αγώνων, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Γιατί όσο περισσότεροι νέοι συνειδητοποιούν ότι είναι δίκαιο, αναγκαίο και εφικτό να καρπώνεται ο λαός τον πλούτο που παράγει, τόσο δυναμώνει η πραγματική ελπίδα.