ΜΑΤ και βία κατά διαδηλωτών στην Καρδίτσα κατά της δημοπράτησης εκτάσεων στα Άγραφα για ανεμογεννήτριες

  (VIDEO – ΦΩΤΟ)

05-08-2019

Με χημικά και αστυνομοκρατία υποδέχτηκε η δημοτική αρχή της Καρδίτσας τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για την παράδοση δημοτικής γης σε ιδιώτες με στόχο τη δημιουργία αιολικών πάρκων στα Άγραφα. 

Κατιούσα
 

Ένα τελευταίο δωράκι σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, λίγες μέρες πριν παραδώσει την εξουσία έκανε η απερχόμενη δημοτική αρχή του Δήμου Καρδίτσας, στηριζόμενης από το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, έχοντας όμως λάβει και στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στις περασμένες εκλογές του Μαΐου. Πιο συγκεκριμένα, μες στον Αύγουστο αποφάσισε, για να περιορίσει κατά το δυνατόν τη μαζική παρουσία κόσμου, να δημοπρατήσει 10 δημοτικά δασικά τεμάχια με στόχο τη μετατροπή τους σε αιολικά πάρκα στις κορυφές των Αγράφων.




Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, καθώς από το πρωί συγκεντρώθηκε αρκετός κόσμος, προσπαθώντας να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη, που συναντά την αντίδραση της πλειονότητας των κατοίκων σε Καρδίτσα και Ευρυτανία. Το δημαρχείο φρουρούνταν από δεκάδες αστυνομικούς και μια διμοιρία των ΜΑΤ. Οι διαδηλωτές προσπάθησαν να ματαιώσουν τη διαδικασία, μπαίνοντας στο δημαρχείο, ωστόσο η αστυνομία έκανε χρήση χημικών αλλά και μια οβίδα κρότου – λάμψης, σε ένα πλήθος όπου βρίσκονταν ακόμα και συνταξιούχοι, όπως ο Παναγιώτης Μπότσης, παλιός πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φαρμάκου. Μια σειρά φορέων και συλλόγων εισήλθαν τελικά στο δημαρχείο, επιχειρώντας να αποτρέψουν τη δημοπράτηση, που τελικά πραγματοποιήθηκε, με τους κατοίκους να συντονίζουν τις επόμενες ενέργειες αντίδρασής τους.

 Ανάμεσα στους ομιλητές που κατήγγειλαν τη μεθόδευση και την αστυνομική βία και ο δημοτικός σύμβουλος δήμου Λίμνης Πλαστήρα Βασίλης Ελευθερίου:

 
Νωρίτερα, στο κάλεσμα συμμετοχής στη σημερινή παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το δημαρχείο, η Λαϊκή Συσπείρωση σημείωνε τα εξής:

Η Λαϊκή Συσπείρωση καταγγέλλει την απερχόμενη Δημοτική Αρχή του Δήμου Καρδίτσας (ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ. η οποία στηρίχτηκε και από τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 26ης Μάη με τον πιο επίσημο τρόπο) για την επαίσχυντη απόφαση να προχωρήσει σε ανοιχτή δημοπρασία για την εκμίσθωση δημοτικών εκτάσεων για την εγκατάσταση των πυλώνων υψηλής τάσης των σχεδιαζόμενων προς χωροθέτηση ανεμογεννητριών στις κορυφές των Αγράφων.

Με τον τρόπο αυτό εντείνεται η επιθετικότητα και ανοίγεται περαιτέρω ο δρόμος για να προχωρήσει η συγκεκριμένη επένδυση η οποία έχει απέναντί της τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού των Νομών Καρδίτσας και Ευρυτανίας.

Την ίδια στιγμή στρώνει το έδαφος στη νέα Δημοτική Αρχή του Δήμου Καρδίτσας και όχι μόνο, με την ανάληψη των καθηκόντων τους να αντιμετωπίσουν με τη γνωστή μοιρολατρία ένα τόσο σημαντικό ζήτημα και να αποσυρθούν από όποια «διάθεση» αντίδρασης σε αυτή.

Εύλογα ερωτήματα προκαλεί παράλληλα και η χρονική συγκυρία και η «βιασύνη» την οποία χαρακτηρίζει η συγκεκριμένη επιλογή της Δημοτικής Αρχής για την εν λόγω δημοπράτηση, λίγες μόλις ημέρες πριν παραδώσει τη διοίκηση του Δήμου στη νέα Αρχή. Σαν να μη έφτανε η «πλάτη» που έβαλε τόσο η απερχόμενη Αρχή του Δήμου Καρδίτσας όσο και του Δήμου Λίμνης Πλαστήρα και των αντίστοιχων Αυτοδιοικητικών ομάδων τους, το περασμένο διάστημα να περάσουν αναίμακτα οι επιδιώξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με τις ευλογίες φυσικά της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ, έρχεται η συγκεκριμένη εξέλιξη να αποδείξει τις ακριβείς επιδιώξεις αυτών οι οποίες φυσικά και θα συνεχιστούν όλο το επόμενο διάστημα.

Την ίδια λοιπόν στιγμή που ο λαός των Δήμων του Νομού Καρδίτσας και του Νομού Ευρυτανίας, σύσσωμος αντιδρά και αντιστέκεται μη δεχόμενος την παράδοση της γης που του ανήκει σε κανέναν επενδυτή, την ίδια στιγμή που φορείς, σωματεία πολιτιστικοί σύλλογοι και πολλοί άλλοι δεν δέχονται τη συγκεκριμένη εξέλιξη, η Δημοτική Αρχή προσπαθεί να «σώσει οτιδήποτε αν σώζεται» δείχνοντας το πραγματικό πρόσωπο και το ρόλο αυτών των παρατάξεων οι οποίες όλα τα προηγούμενα χρόνια είτε από θέσεις διοίκησης είτε από θέσεις αντιπολίτευσης δεν άρθρωσαν ούτε μία κουβέντα για τις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου απέναντι στη γη, το περιβάλλον και την καθημερινότητα του λαού.

Η Λαϊκή Συσπείρωση καλεί το λαό της Καρδίτσας, της Λίμνης Πλαστήρα αλλά και των άλλων Δήμων να κάνουν δική τους τόσο την υπόθεση ενάντια στα σχεδιαζόμενα Αιολικά Πάρκα σε Άγραφα και οπουδήποτε αλλού, όσο και την υπόθεση για αποκλειστικά Δημόσιο και ενιαίο φορέα Ενέργειας, ενάντια στην παράδοση του φυσικού και ενεργειακού πλούτου της περιοχής στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της Ενέργειας.

Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως το πραγματικό δίλημμα που τίθεται δεν είναι “ναι ή όχι στα αιολικά πάρκα”, αλλά “ανάπτυξη για τα κέρδη των μονοπωλίων ή για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών;”. Η Ελλάδα έχει σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες. Αυτό που μπαίνει εμπόδιο στην αξιοποίησή τους είναι η εκμετάλλευση και λειτουργία τους με κριτήριο το κέρδος.

Καλούμε σε μαζική παράσταση διαμαρτυρίας τη Δευτέρα 5 Αυγούστου στις 9:00 στο Δημαρχείο για να ακυρώσουμε τις επιδιώξεις των απερχόμενων, αλλά και τις όποιες σκέψεις των νέων Δημοτικών Αρχών, οι οποίες θα ανοίξουν με τον πιο επίσημο τρόπο την επιθετικότητα των μονοπωλιακών ομίλων και την εντατικοποίηση των διαδικασιών για τη χωροθέτηση των συγκεκριμένων εγκαταστάσεων στην ευρύτερη περιοχή.

Για τη Λαϊκή Συσπείρωση

Ελευθερίου Βασίλης Δημοτικός Σύμβουλος Λίμνης Πλαστήρα Κρανιάς Βασίλης Δημοτικός Σύμβουλος Καρδίτσας Πολυγένης Άρης Δημοτικός Σύμβουλος Παλαμά Γιώτης Λάμπρος Δημοτικός Σύμβουλος Μουζακίου
Στουρνάρας Ηλίας Δημοτικός Σύμβουλος Σοφάδων

http://www.katiousa.gr 

ΚΕΡΚΥΡΑ- Εργαζόμενος καταγγέλλει το βασανισμό του από τους προϊστάμενος του σε επιχείρηση εστίασης (ΦΩΤΟ)

Την καταγγελία πρακτικά ασκούμενου μάγειρα σε γνωστή πολυτελή επιχείρηση εστίασης της Κέρκυρας για βασανισμό που υπέστη από τους προϊσταμένους του δημοσιεύει το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Κέρκυρας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον εργαζόμενο, δέχθηκε κλωτσιές στα πόδια, μπουνιές στο στήθος, ύβρεις, χυδαιολογίες, απειλές, κάψιμο στο σώμα με καυτό λάδι και πυρακτωμένα στην πλάκα της κουζίνας μεταλλικά αντικείμενα. (Διαβάστε την καταγγελία του εργαζόμενου ΕΔΩ)

Σε ανακοίνωσή του το Εργατικό Κέντρο σημειώνει:


«Το ΔΣ του ΕΚΚ συνεδρίασε εκτάκτως την Παρασκευή 2 Αυγούστου με πρώτο θέμα τη σοβαρή καταγγελία πρακτικά ασκούμενου μάγειρα σε γνωστή πολυτελή επιχείρηση εστίασης της Κέρκυρας για βασανισμό που υπέστη από τους προϊσταμένους του. Οι προϊστάμενοι του μάλιστα, σύμφωνα με την καταγγελία, ενεργούσαν εις γνώση του ιδιοκτήτη και γνωστότατου επιχειρηματία.

Η πρακτική άσκηση στο πολυτελές κατάστημα από τους "μεγάλους" σεφ περιελάμβανε κλωτσιές στα πόδια, μπουνιές στο στήθος, ύβρεις, χυδαιολογίες, απειλές, κάψιμο στο σώμα με καυτό λάδι και πυρακτωμένα στην πλάκα της κουζίνας μεταλλικά αντικείμενα. Με αυτούς τους τρόπους ασκούνταν στη μαγειρική ο νέος αυτός πρακτικάριος!!!

Είναι πραγματικά σοκαριστικές τόσο οι αναφορές στο κείμενο-καταγγελία όσο και οι φωτογραφίες του νέου με τις πληγές. Τα δε καταγγελλόμενα επιβεβαιώνονται και από συναδέλφους του, σε συνάντηση που είχαν με συνδικαλιστή του κλάδου.

Τα φαινόμενα βίας, αυταρχισμού και εργοδοτικής τρομοκρατίας έχουν οξυνθεί το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα στους νέους που εργάζονται στον Επισιτισμό - Τουρισμό. Στόχος της εργοδοσίας είναι η δημιουργία μιας νέας γενιάς τρομαγμένων δούλων.

Οι πληγές στα χέρια του πρακτικά ασκούμενου μάγειρα από τα βασανιστήρια του στελέχους της εργοδοσίας με το χρόνο θα κλείσουν. Είμαστε βέβαιοι ότι με τη στήριξη της οικογένειάς του, τη συμπαράσταση των εργαζομένων και κυρίως με τη δύναμη και το θάρρος που ο νέος συνάδελφος απέδειξε ότι διαθέτει, καταγγέλλοντας ανοιχτά τους βασανισμούς του, γρήγορα θα κλείσουν και τα τραύματα της ψυχής του.

Τα σημάδια, όμως από τις πληγές στα χέρια του νέου αυτού εργαζόμενου θα μείνουν ανεξίτηλο στίγμα στην κοινωνία μας. Μια κοινωνία που αποδέχεται χωρίς σοβαρές αντιρρήσεις το πρότυπο εργασίας ή συμπεριφοράς που προβάλλει κάθε ανώμαλος σαδιστής, κάθε φασιστοειδές κατακάθι που ενεργεί κατ' εντολή των εκμεταλλευτών της κοινωνίας, δημιουργώντας γι' αυτούς νέες συνθήκες δουλείας και εκμετάλλευσης των εργαζομένων, με στόχο την ικανοποίηση της απληστίας τους και την υπερσυσσώρευση των κερδών τους.

Αυτό το φαινόμενο βασανισμού δεν είναι μοναδικό. Καθημερινά στους χώρους δουλειάς οι πρακτικά ασκούμενοι αντιμετωπίζουν ανάλογες συνθήκες με βασανισμούς, καψώνια, ύβρεις, απειλές, εξοντωτικούς ρυθμούς δουλειάς (πολλές φορές άσχετης με το αντικείμενο της άσκησής τους), με υπερωρίες που φτάνουν τις δέκα και δώδεκα ώρες, χωρίς ρεπό, χωρίς σωστή διατροφή, χωρίς αναρρωτική άδεια όταν ασθενήσουν. Τα νέα αυτά παιδιά στις περισσότερες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις τα στοιβάζουν σε ακατάλληλα καταλύματα όπου δεν μπορούν ούτε να κοιμηθούν σωστά ούτε να αναπληρώσουν τις δυνάμεις τους από βάρδια σε βάρδια.

Τα φαινόμενα αυτά δεν καταγγέλλονται ανοικτά λόγω της τρομοκρατίας που ασκείται από διευθυντές και προϊσταμένους που απειλούν ευθέως μέσω της βαθμολόγησης ή και της διακοπής της πρακτικής άσκησης όποιον δεν ακολουθήσει τους "κανόνες". Η καταγγελία για τον πρακτικά ασκούμενο σημαίνει απόλυση, απώλεια της πρακτικής άσκησης και χάσιμο της εκπαιδευτικής χρονιάς.

Το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας καλεί την κυβέρνηση, τη Δικαιοσύνη, τους μηχανισμούς ελέγχου της Πολιτείας, τις Σχολές να διενεργήσουν έρευνα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται η πρακτική άσκηση στον Τουρισμό - Επισιτισμό. Ζητάμε να αλλάξει τώρα το θεσμικό πλαίσιο ώστε:

α) Οι πρακτικά ασκούμενοι να αποκτούν γνώση και να μη γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης των εργοδοτών.

β) Να αφαιρεθεί από τους εργοδότες και τα στελέχη τους το δικαίωμα βαθμολόγησης και απόλυσης των πρακτικά ασκούμενων.

γ) Να συγκροτούνται μεικτά κλιμάκια από το ΣΕΠΕ, οικείες συνδικαλιστικές οργανώσεις και τη Δημόσια Σχολή για τον έλεγχο της εφαρμογής των κανονισμών πρακτικής άσκησης.

δ) Κατά τη διάρκεια της πρακτικής άσκησης να αμείβεται ο ασκούμενος με το ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη και να ασφαλίζεται κανονικά.
ε) Να βαθμολογεί την πρακτική άσκηση ανεξάρτητη αρχή με τη συμμετοχή των εκπροσώπων των εργαζομένων και της δημόσιας σχολής.

στ) Να υποχρεούται ο εργοδότης με εφαρμογή των όρων της Κλαδικής ΣΣΕ σε διετή απασχόληση του πρακτικά ασκούμενου όταν αυτός τελειώσει τις σπουδές του.

Καλούμε τους εργαζόμενους να μην αφήνουν χώρο στην εργοδοτική τρομοκρατία και στην επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Αποτελεί άμεση ανάγκη να καταγγελθεί η εργοδοτική ασυδοσία και να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι στα ταξικά συνδικάτα, ώστε να αντιμετωπιστεί η νέα επίθεση που οδηγεί σε συνθήκες ακραίας δουλείας και εκμετάλλευσης».

902gr

Περίπτωση Κορκονέα

Νεk

Άσχετα από το αν τελικά ο Άρειος Πάγος χρειάστηκε όντως την όποια λαϊκή φοβέρα, για να επανεξετάσει την απόφαση αποφυλάκισης του ειδικού φρουρού, μπάτσου δολοφόνου, λόγω του  πρότερου σύννομου βίου, αλλά και λόγω του προσφάτως αλλαγμένου Ποινικού Κώδικα, όπως εσκεμμένα διασπείρεται για πολιτικούς λόγους, η ουσία του ζητήματος παραμένει ατόφια ως εξής:
Η δικαστική εξουσία του αστικού κράτους αθώωσε ακόμη μιά φορά, μετά από χρόνια, σε έναν πρώτο βαθμό την εκτελεστική εξουσία του ίδιου αστικού κράτους, που αφαίρεσε την ζωή ενός άοπλου έφηβου πολίτη.
Κρίνοντας εκείνη την στιγμή ως αστικοκρατική εξουσία, ο ίδιος ο Κορκονέας δηλαδή προσωπικά, ως μισθωτός δημόσιος υπάλληλος και καθ’ ύλην φορέας της εκτελεστικής εξουσίας, πως η μόνη πρέπουσα και νόμιμη αντίδραση του, ως μισθωτού φορέα της εκτελεστικής εξουσίας, άρα της ίδιας της εκτελεστικής εξουσίας του αστικού κράτους, απέναντι σε βρισιές και σε ένα μπουκάλι νερό, που μπορεί να έφαγε στην μάπα, ήταν να βγάλει το κουμπούρι και να πυροβολήσει, και τελικά να ξαπλώσει νεκρό έναν άοπλο πιτσιρικά, που “τόλμησε” να τον αμφισβητήσει ως εξουσία, ως είχε όμως δικαίωμα, να το κάνει μέσα σε ένα “φιλικό προς την προσωπική ελευθερία αστικό καθεστώς“…
Η πρώτη υπερασπιστική γραμμή (Κούγιας), που ακολουθήθηκε, ήταν πως το θύμα βλήθηκε διά της τεθλασμένης, άρα τυχαία, δηλαδή η θανάσιμη σφαίρα εκτοξεύτηκε από το περίστροφο του μπάτσου, ψηλά προς τον αέρα, κι εξοστρακιζόμενη στην συνέχεια κατέληξε στην καρδιά του Αλέξη. Δηλαδή γκαντεμιά, μιά στο εκατομμύριο…
Το μόνο σίγουρο με την τωρινή απόφαση του Αρείου Πάγου, είναι πως το αστικό κράτος με τις εξουσίες του αναδιπλώνεται και παραπέμπει το ζήτημα στο ασαφές μέλλον, ίσως και για να κερδίσει κάποιον χρόνο, λόγω των αντιδράσεων. Δεν είναι καθόλου βέβαιο, πως η τελική θεσμική ετυμηγορία του, θα αποδώσει την όποια δικαιοσύνη σχετικά με την δολοφονία ενός άοπλου πολίτη από έναν ειδικό φρουρό, ταγμένο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών και στην προστασία τους, κατά τ’άλλα…
Πρόκειται ξεκάθαρα περί αναδίπλωσης της αστικής εξουσίας κι όχι περί τελεσίδικης απόφασης για το “κοινό, περί δικαίου αίσθημα…” Κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι…
Η ίδια, η πρωτόδικη απελευθέρωση του ειδικού φρουρού Κορκονέα σήμαινε ουσιαστικά ότι:
Σαν σε ένα διαρκές δικαστήριο, κάθε μέρα θα αθωώνεται ο κάθε δολοφόνος μπάτσος, ενώ την ίδια στιγμή ο κάθε Αλέξης και οι οικείοι του θα καταδικάζονται ισόβια σε έναν πολύμορφο θάνατο.
Η πραγματικότητα από μόνη της συνιστά έναν σύγχρονο ορισμό της τραγικής ειρωνείας.
Ο θύτης τελικά εξιλεώνεται, ενώ το ίδιο το θύμα καταδικάζεται από την εξουσία.
Δίχως “από μηχανής θεούς” και τα ρέστα…
Δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για την απελευθέρωση Κορκονέα ο αλλαγμένος Ποινικός Κώδικας. Αθωώσεις δολοφόνων μπάτσων έχουν γίνει και στο παρελθόν, όπως του Μελίστα κάποτε, δολοφόνου μπάτσου του Καλτεζά ή και του παρακρατικού Καλαμπόκα, τότε με τις ανακαταλήψεις των σχολείων και την δολοφονία του δασκάλου Τεμπονέρα.
Τέτοιες αποφυλακίσεις δολοφόνων μπάτσων ή παρακρατικών έχουν υπάρξει και στο παρελθόν, δεκαετίες πίσω, χωρίς τότε να υφίσταται ο τωρινός Ποινικός Κώδικας.
Κρατάμε ως επιβεβαίωση των δίκαιων λαϊκών αγώνων το γεγονός ότι, όταν απέναντι σε διαδηλωτές ή απεργιακές κινητοποιήσεις στέλνονται τα ΜΑΤ με ασπίδες, γκλομπ, χημικά, δακρυγόνα, ακόμη και ασφαλίτες με κουμπούρια, μόνο φανερή και πρόδηλη γίνεται η αστικοκρατική καταστολή εναντίον του “εχθρού λαού”.
Ιδίως απέναντι σε νέους, που είναι μιά σοβαρή απειλή λόγω της ηλικίας τους για το γερασμένο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι νέοι άνθρωποι, ακόμη και του αστικού ιστού, που εξεγείρονται και ίσως θανατώνονται για τις ιδέες τους δίχως καμμιά ασφάλεια κανενός ασύλου, όντας μαθητές γυμνασίου ακόμη, ορίζουν δυστυχώς τα όρια μιας επιτρεπόμενης και ανεκτής ελευθερίας από το ίδιο το αστικό κράτος, ακόμη και προς τα παιδιά αστών γονέων.
Εξάλλου, χώρια από τα τάγματα εφόδου της, η αστική τάξη προσπαθεί να επιβάλει το δικό της συμφέρον, εδώ και δεκαετίες, προβάλλοντας ανελλιπώς πρότυπα όπως του Robocop ή του Δικαστή Dredd φερ’ειπείν, που δρούν επιβάλοντας ποινές σε όποιον είναι εκτός νόμου, δηλαδή εκτός νόμων των κρατούντων αρχόντων…

Η απαγόρευση της δουλείας βλάπτει την ανταγωνιστικότητα λέει ο Μπολσονάρου

 

03-08-2019

Βήμα προς τον κομμουνισμό θεωρεί ο πρόεδρος της χώρας τη νομοθεσία κατά της δουλείας. 

Κατιούσα

 

Μπορεί η δουλεία στη Βραζιλία να καταργήθηκε επισήμως το 1888, ωστόσο δε λείπουν ακόμα οι γαιοκτήμονες που καταφεύγουν σε πρακτικές που μόνο με σκλαβιά μπορούν να συγκριθούν, εξαναγκάζοντας εργάτες γης να δουλεύουν χωρίς καμία χρηματική αμοιβή. Το πρόβλημα ήταν τόσο έντονο, ώστε το 2014 προστέθηκε στο βραζιλιάνικο σύνταγμα η πρόβλεψη πως προβλέπεται απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας όσων γαιοκτημόνων χρησιμοποιούν “εργασία που προσιδιάζει στη δουλεία”.


Σύμφωνα όμως με το Βραζιλιάνο πρόεδρο, Ζαΐρ Μπολσονάρου, οι κανόνες αποφυγής συνθηκών σκλαβιάς στα χωράφια αντιστρατεύεται την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. “Τι σημαίνει δουλεία;”, διερωτήθηκε ο Μπολσονάρου, λέγοντας πως η συγκεκριμένη αντίληψη μπήκε στο βραζιλιάνικο σύνταγμα επειδή, “μέχρι πρόσφατα, το κράτος που χτίζαμε ήταν ένα ολοκληρωτικό ή σοσιαλιστικό κράτος. Μέσω των νόμων πλησιάζαμε στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό”.

Ο πρόεδρος μάλιστα συνέχισε, προτείνοντας την τροποποίηση των κανόνων ασφαλείας στις επιχειρήσεις, ώστε να προσελκυστούν επενδυτές και να επεκταθεί η ανταγωνιστικότητα της Βραζιλίας.

H σύγχρονη σκλαβιά βρίσκεται συνήθως στους κλάδους της υλοτομίας, της παραγωγής άνθρακα και της υφαντουργίας. Σε περιοχές του Αμαζονίου προσβάσιμες μόνο με ταχύπλοα ή αεροπλάνα, εργάτες εξαναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς αμοιβή μέχρι να ξεπληρώσουν τα αφεντικά τους για πραγματικά ή υποτιθέμενα χρέη. Από το 2003 ως το 2018, έχουν καταγραφεί 45.028 διασώσεις εργατών που δούλευαν σε συνθήκες σκλαβιάς στη Βραζιλία.

Μέχρι πρόσφατα, την καταπολέμηση της δουλείας είχε αναλάβει το υπουργείο εργασίας, το οποίο ο Μπολσονάρου κατάργησε αμέσως μετά την ανάληψη της προεδρίας.

Με πληροφορίες από telesur

Έρνστ Μπλοχ – Μαρξισμός και ουτοπία

Κατιούσα

Η περίπτωση του Έρνστ Μπλοχ, ενός από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του γερμανόφωνου χώρου τον 20ό αιώνα, σκιαγραφεί γλαφυρά τα αγκάθια στη συνύπαρξη αστών διανοουμένων μαρξιστικής αναφοράς με τη ΓΛΔ, την οποία εν προκειμένω εθελοντικά είχε επιλέξει ως τόπο εγκατάστασης για αρκετά χρόνια. Η απροθυμία των ιθυνόντων της ΓΛΔ να δεχτούν τα ιδεαλιστικά κατάλοιπα της φιλοσοφίας του Μπλοχ και η αμοιβαία, ταξικά δικαιολογημένη, καχυποψία εκατέρωθεν οδήγησαν τελικά σε ένα αρκετά θορυβώδες, πλην επί της ουσίας αμοιβαία αποδεκτό διαζύγιο.
Γεννήθηκε στις 8 Ιούλη 1885 στο Λούντβιχσχάφεν σε εβραιογερμανική οικογένεια ενός σιδηροδρομικού. Σπούδασε φιλοσοφία, φυσική, γερμανική φιλολογία και μουσική μεταξύ Μονάχου και Βίρτσμπουργκ. Το 1908 αναγορεύθηκε σε διδάκτορα φιλοσοφίας και εργάστηκε ως το 1914 ως δάσκαλος κατ’ οίκον και αρθρογράφος. Την ίδια περίοδο μπαίνει στον κύκλο των σημαντικών αστών κοινωνιολόγων Γκέοργκ Ζίμελ και Μαξ Βέμπερ, ενώ συνδέεται φιλικά με τον Γκέοργκ Λούκατς, που αργότερα θα εξελίσσονταν σε σημαντικό προπάτορα του δυτικού μαρξισμού. Επιπλέον, συμμετείχε στο κίνημα «Wandervogel», που αποτελούνταν από αστούς νέους οι οποίοι επιζητούσαν την «επιστροφή στη φύση» μακριά από τις εκβιομηχανισμένες μεγαλουπόλεις. Τα ουτοπικά στοιχεία που σημάδεψαν τις μετέπειτα φιλοσοφικές του αναζητήσεις ήδη ανιχνεύονται σε αυτή την πρώιμη περίοδο. Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε αντίθεση με τους περισσότερους διανοούμενους της τάξης του, περιλαμβανομένων των Βέμπερ και Ζίμελ, ο Μπλοχ θα ταχθεί αποφασιστικά κατά της σφαγής.
Το διάστημα 1917 ως 1919 κατέφυγε στην Ελβετία, χώρα υποδοχής πολλών πολιτικών διαφωνούντων από όλη την Ευρώπη, όπου και δημοσίευσε το σημαντικό φιλοσοφικό του έργο «Το πνεύμα της φιλοσοφίας», με επίκεντρο την ανίχνευση της έννοιας του ανθρωπισμού στην κοινωνία.
Υποδέχτηκε θετικά την Οχτωβριανή Επανάσταση, ενώ, μετά την επιστροφή του στη Γερμανία, παρότι αρχικά συμπαθών του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, προσέγγισε το ΚΚΓ, με τις μαρτυρίες για το αν έγινε μέλος του κόμματος να παραμένουν ως σήμερα αντιφατικές. Στα χρόνια της Βαϊμάρης, συνδέθηκε στενά με διάσημους αριστερούς διανοούμενους, όπως ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο Κουρτ Βάιλ, ο Τέοντορ Αντόρνο και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν. Εργαζόταν κυρίως ως αρθρογράφος, ενώ μεγάλα διαστήματα τα περνούσε ταξιδεύοντας στο εξωτερικό. Το γνωστότερο έργο του στη δεκαετία του ’20 ήταν το 1922, ήταν η μονογραφία του για τον προτεστάντη ριζοσπάστη θεολόγο του 16ου Τόμας Μίντσερ με τίτλο “Ο Τόμας Μίντσερ ως θεολόγος της Επανάστασης”.
Με την άνοδο των ναζί στην εξουσία φεύγει από τη Γερμανία και περνάει από μια σειρά χώρες, πριν εγκατασταθεί στις ΗΠΑ το 1938, όπου παίρνει και την υπηκοότητα το 1944. Μεγάλη αίσθηση είχε προκαλέσει η δημόσια τοποθέτησή του υπέρ των δικών της Μόσχας στην ΕΣΣΔ, γεγονός που τον έφερε σε σύγκριση με παλιούς του συνοδοιπόρους όπως ο Αντόρνο. Ως τις αρχές της δεκαετίας του ’50, ο Μπλοχ έβλεπε αναφανδόν θετικά το Στάλιν, γράφοντας μια σειρά επαινετικών κειμένων, από τα οποία αποστασιοποιήθηκε αργότερα. Στην Αμερική ο Μπλοχ συνέχισε να είναι συγγραφικά δημιουργικός, δεν κατόρθωσε ωστόσο να προσαρμοστεί όσο θα ήθελε λόγω της κακής γνώσης αγγλικών που διέθετε.
Τ0 1948 επιστρέφει σε γερμανικό έδαφος, και συγκεκριμένα στη Σοβιετική Ζώνη Κατοχής, που ένα χρόνο μετά θα αποτελούσε την επικράτεια της ΓΛΔ, τη δημιουργία της οποίας χαιρέτισε γεμάτος ελπίδα ο Μπλοχ: “Tώρα είναι εδώ μαζί μας, ο Νέος Κόσμος”. Από το 1949 ξεκίνησε να διδάσκει ιστορία της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Λειψίας – παρά την πρότασή που του είχε γίνει από το πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στην ΟΔΓ – μπροστά σε αμφιθέατρα διαρκώς γεμάτα. Οι υπεύθυνοι παιδείας της σοσιαλιστικής κυβέρνησης παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον, αλλά και έγνοια τις τοποθετήσεις του καθηγητή, ενώ ο επίκουρος καθηγητής Σπέρλινγκ είχε αναλάβει μέσω της επαφής του με τον Μπλοχ “να τον αποδεσμεύσει από μικροαστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις”. Παρόλα αυτά, όπως παραδεχόταν ο ίδιος ο Μπλοχ μετά την εγκατάστασή του πλέον στην ΟΔΓ, τα πρώτα χρόνια στην Ανατολική Γερμανία διέθετε πλήρη ελευθερία διδασκαλίας και συγγραφής.
Το 1954 ξεκινά να δημοσιεύεται το έργο του “Η αρχή της Ελπίδας”, ενώ ένα χρόνο μετά λαμβάνει το Εθνικό Βραβείο της ΓΛΔ. Ωστόσο, ήδη τα σύννεφα έχουν αρχίσει να πυκνώνουν, με την κριτική να ξεκινάει σε ακαδημαϊκό πλαίσιο και στη συνέχεια να λαμβάνει ανοιχτά πολιτικό χαρακτήρα. Από τους πρώτους που επικρίνουν ανοιχτά τον Μπλοχ, είναι ο συνάδελφός του Ρούγκαρντ Όττο Γκροπ, που το 1954, από βήματος του φιλοσοφικού συνεδρίου του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος στο Μπάμπελσμπεργκ, εξέφρασε την ανησυχία του πως η αντίληψη του Μπλοχ για το Χέγκελ καθιστούσε δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ ιδεαλισμού και υλισμού.
Ο ίδιος ο Μπλοχ αρχίζει στις διαλέξεις του να επικρίνει ολοένα και πιο ανοιχτά αυτό που αντιλαμβανόταν ως “δογματικό μαρξισμό” εντός ΓΛΔ, καθώς και την ηγεσία της χώρας υπό τον Βάλτερ Ούλμπριχτ, εκφράζοντας παράλληλα την επιδοκιμασία του για το γιουγκοσλαβικό και το κινεζικό μοντέλο. Ιδιαίτερα θορυβημένο φαινόταν να είναι το κόμμα από αυτό που θεωρούσε ως διαβρωτική επίδραση του Μπλοχ σε μια σειρά φοιτητών του, που υιοθέτησαν ανοιχτά αντικαθεστωτικές θέσεις, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της Ουγγαρίας το 1956. Το ΕΣΚ πέρασε στην αντεπίθεση με συνεδρίαση της ΚΕ του κόμματος στις 30 Γενάρη 1957, όπου κηρύχθηκε “η πάλη ενάντια στην αστική φιλοσοφία”, στην οποία περιλαμβανόταν ρητά και ο Μπλοχ. Ο Ούλμπριχτ προσωπικά του απηύθυνε λίγες μέρες αργότερα επιστολή, στην οποία τον εγκαλούσε για ασυμβατότητα των θέσεων του φιλοσόφου με το μαρξισμό και για αρνητική επιρροή στους φοιτητές του.
Παρά την όξυνση της πολεμικής κι από τις δύο πλευρές, ο Μπλοχ αρχικά φαίνεται πως δεν είχε στόχο να εγκαταλείψει τη ΓΛΔ, και το 1958 δήλωσε πως παρέμενε πιστός στη χώρα και ότι αρνούνταν οι “πολεμοκάπηλοι” στη Δυτική Γερμανία να χρησιμοποιούν το όνομά του για πολιτικούς σκοπούς. Από την άλλη, η άρνησή του να αλλάξει τις θέσεις του καθιστούσαν δυσχερή τη συνέχιση της διδασκαλίας του και τη δημοσίευση των εργών του και στα τέλη της δεκαετία του ’50 συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα από το πανεπιστήμιο της Λειψίας. Επιπλέον, του δινόταν το ελεύθερο να μπαινοβγαίνει ελεύθερα μεταξύ ΟΔΓ και ΛΔΓ, προφανώς με την προσδοκία των αρχών πως κάποια στιγμή θα επέλεγε μόνος του “να διαβεί το Ρουβίκωνα”. Αυτή η στιγμή ήρθε τελικά λίγο καιρό μετά την ανέγερση του τείχους του Βερολίνου στις 13 Αυγούστου 1961, που βρήκε το Μπλοχ σε διακοπές στη Δυτική Γερμανία. Με δεδομένη την πρόταση που είχη ήδη να διδάξει στο πανεπιστήμιο του Τύμπινγκεν, ο φιλόσοφος αποφάσισε να μην επιστρέψει στη ΓΛΔ. Σε επιστολή του προς τον πρόεδρο της Ακαδημίας Επιστημών της ΓΛΔ, δικαιολόγησε την απόφασή του ως αποτέλεσμα της “απομόνωσής” του στη ΓΛΔ, της αδυναμίας να διδάξει ή να εκδώσει το έργο του και των τιμωριών που υπέστησαν φοιτητές του. Τον επόμενο χρόνο, ο ίδιος αποκλείστηκε από την Ακαδημία.
Στην ΟΔΓ, ο ήδη υπερήλικας Μπλοχ συνέχισε το διδακτικό και συγγραφικό του έργο, λαμβάνοντας μια σειρά διακρίσεων σε δυτικογερμανικά πανεπιστήμια και άλλους φορείς, αλλά και τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα στο πανεπιστήμιο τυ Ζάγκρεμπ στην ενιαία τότε Γιουγκοσλαβία. Επέκρινε ανοιχτά τον πόλεμο του Βιετνάμ, ενώ είδε με συμπάθεια το φοιτητικό κίνημα στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Έφυγε από τη ζωή στις 4 Αυγούστου 1977. Mια εβδομάδα μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, στις 16 Νοεμβρίου 1989, η Ακαδημία Επιστημών της ΓΛΔ, που σε λιγότερο από 11 μήνες θα αποτελούσε παρελθόν, αποφάσισε τη μετά θάνατον αποκατάσταση του Έρνστ Μπλοχ στις τάξεις της.