4 Φεβ 2013

Καταγγελίες για βασανισμό


Καταγγελίες για βασανισμό 


 Καταγγελίες για βασανισμό του, από τις αστυνομικές αρχές της Κοζάνης, απευθύνει η οικογένεια του 24χρονου συλληφθέντα για την διπλή ληστεία στον Βελβεντό Κοζάνης, ενώ η δικηγόρος του υπέβαλε αίτημα μεταφοράς του σε νοσοκομείο, προκειμένου να τεθεί άμεσα υπό ιατρική παρακολούθηση.
 Σύμφωνα με τα όσα καταγγέλλονται, ο 24χρονος ξυλοκοπήθηκε επί ώρες στα κρατητήρια της Κοζάνης, ενώ ήταν δεμένος πισθάγκωνα με χειροπέδες και με δεμένα τα μάτια. Κατά τις ίδιες καταγγελίες, ο 24χρονος παρουσιάζει αιματουρία και έντονες ζαλάδες.
 Όπως δήλωσε η μητέρα του 24χρονου, που είναι γιατρός στο ΕΚΑΒ, ο γιος της τής είπε ότι ανάλογη κακοποίηση υπέστησαν και οι άλλοι τρεις κρατούμενοι. Όπως ανέφερε, οι τέσσερις δεν χτυπήθηκαν στη συμπλοκή με την αστυνομία, κατά τη σύλληψή τους, αλλά μέσα στα κρατητήρια της αστυνομίας.


ΚΚΕ: Η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη πρέπει να διερευνήσουν τις καταγγελίες
 Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνει ότι «Η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη πρέπει να διερευνήσουν τις καταγγελίες των οικογενειών των τεσσάρων νεαρών συλληφθέντων για τις συνθήκες κράτησής τους. Η κακοποίηση κατά τη διάρκεια της κράτησης συλληφθέντων είναι φαινόμενο απαράδεκτο, με το οποίο ο λαός δεν πρέπει να εξοικειωθεί, όποια και αν είναι η βαρύτητα και η καταδίκη των διαπραχθέντων εγκλημάτων».


Έρευνες της αντιτρομοκρατικής σε διαμέρισμα που σχετίζεται με τους συλληφθέντες
 Διαμέρισμα που σχετίζεται με τους συλληφθέντες για τις ένοπλες ληστείες στο Βελβεντό Κοζάνης εντοπίστηκε αργά το βράδυ της Κυριακής από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία στα βόρεια προάστια.
 Σύμφωνα με πληροφορίες από αστυνομικές πηγές, το διαμέρισμα είναι στην περιοχή του Αμαρουσίου και εκτιμάται ότι πρόκειται για κρησφύγετο της οργάνωσης «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς».
 'Έως αυτήν την ώρα βρίσκεται σε εξέλιξη έρευνα της Αντιτρομοκρατικής στο διαμέρισμα.

Στον εισαγγελέα ο 20χρονος
 Σε ό,τι αφορά τους τέσσερις συλληφθέντες για τη διπλή ληστεία στην Κοζάνη, την Κυριακή η αστυνομία ανακοίνωσε ότι ταυτοποίησε τα αποτυπώματα του 20χρονου με αποτυπώματα που βρέθηκαν σε σταθερά και κινητά αντικείμενα σε δύο διαμερίσματα, που χρησιμοποιούσε ως γιάφκες η αυτοαποκαλούμενη οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», στην Καλλιθέα και το Βόλο.
 Ο 20χρονος, ο οποίος κατέθεσε ως αυτόπτης μάρτυρας, στην δίκη για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, θα οδηγηθεί στον εφέτη ανακριτή που χειρίζεται θέματα τρομοκρατίας την Δευτέρα.
 Εν τω μεταξύ, σε δίκη στο Τριμελές Εφετείο τη Δευτέρα παραπέμφθηκαν ο 25χρονος και ο 22χρονος σε βάρος των οποίων εκτελέστηκαν τα εντάλματα σύλληψης για συμμετοχή στους αυτοαποκαλουμενους «Πυρήνες της Φωτιάς». Οι δύο κατηγορούνται για τα παγιδευμένα δέματα που έστελνε η οργάνωση.
Πηγή: 902.gr 

Χρυσή "Αυγή";


Χρυσή "Αυγή"; 
 Το παρακάτω κατάπτυστο αντικομμουνιστικό παραλήρημα του Θανάση Καρτερού, από τη σχολή πολιτικής λογικής που πριν κάποια χρόνια απαντούσε κανείς μόνο στον "Στόχο", την "Ελεύθερη Ώρα" ή, άντε, στην "Αυριανή" δημοσιεύτηκε στις 3/2/2013 στην εφημερίδα Αυγή. Ήδη έχω επικοινωνήσει για το θέμα αυτό, το οποίο θεωρώ πολύ σοβαρό, με τον Ριζοσπάστη, όπως ελπίζω να κάνουν και άλλοι σύντροφοι, ζητώντας επίσημη απάντηση σ' αυτή την χρυσαυγίτικου χαρακτήρα ιταμότητα της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την άποψή μου, το ΚΚΕ οφείλει να ζητήσει γραπτή και δημόσια απολογία και ανάκληση του δημοσιεύματος από την εφημερίδα Αυγή και να καταθέσει αίτημα παρέμβασης της ΕΣΗΕΑ.

 Παραθέτω τον χυδαίο λίβελλο Καρτερού, και κατόπιν θα καταθέσω ορισμένα ξερά στοιχεία που αποδεικνύουν από μόνα τους τον παραληρηματικό και παρανοϊκό χαρακτήρα των όσων γράφει ο κύριος Καρτερός:
Τι τους ήρθε και τα έβαλαν με το ΚΚΕ;
 Καρτερός Θανάσης
 Ημερομηνία δημοσίευσης: 03/02/2013 

Τι τους ήρθε και έπεσαν με όλη τη βιαιότητα των λόγων και των έργων τους την περασμένη βδομάδα πάνω στο ΚΚΕ; Γιατί προχώρησαν σε ένα καταιγισμό κατηγοριών περί βίας και εξτρεμισμού εναντίον ενός κόμματος του οποίου η δράση, πολιτική και συνδικαλιστική, υπήρξε σχεδόν υποδειγματική και επί της ουσίας μετριοπαθής για κομμουνιστικό κόμμα, και δεν χαρακτηρίζεται από βιαιοπραγίες, όπως έγραψε με αφορμή τα γεγονότα στο υπουργείο εργασίας στο κύριο άρθρο του το "Βήμα"; Προς τι το αστυνομικό μένος το οποίο οδήγησε στην πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα σύλληψη και παραπομπή με βαριές κατηγορίες 35 στελεχών και φίλων του κόμματος, συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ;
Το πράγμα βρομάει δεξιά λογική νόμου και τάξης βεβαίως. Θα μπορούσε μάλιστα να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για έλλειψη ευελιξίας από την πλευρά του Δένδια, όπως αποφάνθηκε ο Ψυχάρης. Για υπερβολική αντίδραση σε μια συνηθισμένη αγωνιστική πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, που ουκ ολίγες φορές έχει προχωρήσει σε παρόμοιες ενέργειες ακτιβισμού και στο υπουργείο Εργασίας, χωρίς, κατά το κοινώς λεγόμενο, να ανοίξει μύτη. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, τίποτε το βίαιο, τίποτε το εξτρεμιστικό και, από μια άποψη τίποτε το καινούργιο δεν συνέβη από την πλευρά των συνδικαλιστών. Το βίαιο, το εξτρεμιστικό και το πράγματι καινούργιο συνέβη από την πλευρά των δυνάμεων καταστολής.
 Προφανώς όμως δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με έλλειψη ευελιξίας ούτε με υπερβολική αντίδραση κι ας λέει ο Ψυχάρης. Το μπαράζ των κυβερνητικών δηλώσεων, οι βρουτσιές για άσκηση βίας από τους συλληφθέντες και καταστροφές στο υπουργείο, οι κεδικογλίες περί νόμου και τάξης, έρχονται σε τόσο κατάφωρη αντίθεση με όσα υμνητικά για τη μετριοπάθεια και την υπευθυνότητα του ΚΚΕ ακούστηκαν ακόμα και στη Βουλή από συντηρητικά στόματα πριν μόλις λίγο καιρό, ώστε να προκύπτει ένα απλούστατο συμπέρασμα: Το πράγμα ήταν στημένο. Ούτε ο Δένδιας έγινε ξαφνικά μονοκόμματος ούτε ο Κεδίκογλου αποφάσισε επειδή θύμωσε με το ΚΚΕ να αλλάξει τη χαμηλών τόνων αντιμετώπισή του από τη δεξιά. Ούτε βέβαια ο Βρούτσης να το παίξει με δική του πρωτοβουλία κομμουνιστοφάγος.
 Για ποιο λόγο όμως να τα βάλουν έτσι βάναυσα με το ΚΚΕ; Για ποιο λόγο να χώσουν ξαφνικά στον πίνακα της βίας και το κόμμα το οποίο δεν έχανε ευκαιρία να συνδέει τον ΣΥΡΙΖΑ με την κουκούλα και πράξεις βλακώδους ή ύποπτου εξτρεμισμού; Δεν χρειάζεται πολιτική σοφία, ούτε καν οι πληροφορίες περί αλλαγής στρατηγικής που διαρρέουν από το περιβάλλον του Μουρούτη εδώ και αρκετό καιρό. Τα δεξιά κέντρα προπαγάνδας επιλέγουν την αντιπαλότητα με το ΚΚΕ, την όξυνση των σχέσεων με το ΚΚΕ, το μέτωπο με το ΚΚΕ, διότι έτσι ελπίζουν σε τρία πράγματα: Πρώτον, να συγκινήσουν το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής, ένα μέρος του οποίου ακούει κομμουνισμός και βγάζει σπυράκια. Δεύτερον, να εμπεδώσουν το διαφημιστικό τους μήνυμα για μηδενική ανοχή στη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Και, τρίτον, γιατί υπολογίζουν, σε συνδυασμό με την προπαγάνδα τους περί δεξιάς στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα μπορέσουν να προκαλέσουν απώλειές του από τα αριστερά.
Κάτι μπορούμε να κόψουμε εμείς από τη Χρυσή Αυγή, κάτι να κόψει το ΚΚΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς επάνω τους. Αυτό είναι το σχέδιο. Το οποίο εμπλέκει βεβαίως την αστυνομία και τη δικαιοσύνη σε κομματικούς σχεδιασμούς -αλλά πρώτη φορά είναι; Επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τις διαφορές, την έλλειψη στοιχειώδους συντονισμού, την αντιπαλότητα στην Αριστερά - αλλά πρώτη φορά είναι επίσης; Και δείχνει τελικώς ότι η Δεξιά μπορεί να τα πηγαίνει καλά με τα ΜΑΤ και τα ρόπαλα, αλλά από πολιτικό μυαλό πάσχει. Διότι αγνοεί στην περίπτωση αυτού του τυχοδιωκτισμού ένα απλό γεγονός: Δεν έχει καμιά σημασία τι θα κόψει και ποιος θα κόψει από ποιον αυτή τη στιγμή στην Αριστερά. Αντίθετα έχει τεράστια σημασία ότι, εξαπολύοντας τη βία και τις συκοφαντίες συλλήβδην εναντίον των κομμάτων της, φέρνει τον κόσμο τους και την ιδέα της συνεργασίας τους πιο κοντά. Κι αυτό θα έπρεπε να τους απασχολεί περισσότερο από τη βλακώδη κοπτορραπτική της βίας...
 Δεν θα επεισέλθω στην σκοπιμότητα άρθρων όπως αυτό του Βήματος που επικαλείται ο κύριος Καρτερός για να στηρίξει το "επιχείρημά" του, παρά για να επισημάνω ότι οι στοχεύσεις του άρθρου αυτού έχουν ήδη καταγγελθεί στον Ριζοσπάστη:
Το ιδεολόγημα του «θεσμικού» ΚΚΕ, θέλει να το απαξιώσει στα μάτια λαϊκών ανθρώπων που το προσεγγίζουν, αναγνωρίζουν τη μαχητικότητα και τη σταθερότητά του, μέχρι την εκ διαμέτρου διαφορετική αντίληψη που έχει για την οικονομία και την εξουσία. Την ίδια ώρα που από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τους καλούσαν την κυβέρνηση να μην επιτίθεται στο «συστημικό» ΚΚΕ, τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά τους έκραζαν στη Βουλή για τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας που ξεπερνάει το ΚΚΕ, όταν στηρίζει τους αγώνες στα λιμάνια, στα μπλόκα των αγροτών και αλλού. 
Οι ίδιες εφημερίδες υιοθετούσαν στα ρεπορτάζ τους, αυτούσιους τους ισχυρισμούς και τις προβοκάτσιες της κυβέρνησης, επαναφέροντας το ζήτημα της βίας και της ανάγκης αυτή να καταδικαστεί σε κάθε της έκφραση. Τέτοια τερτίπια δεν πιάνουν στο ΚΚΕ. Τα έχει αντιμετωπίσει και στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και τώρα, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια να συκοφαντηθούν οι ταξικοί αγώνες. 
 Θυμίζω ότι έχουν προηγηθεί ανάλογες προσπάθειες, από τον κύριο Παπαχελά για παράδειγμα, έμμεσης συκοφάντησης του ΚΚΕ ως "συστημκού" πριν από μεγάλες απεργίες και πορείες, και έχουν επίσης απαντηθεί επίσημα (Ριζοσπάστης, 16/11/2012). Αν και μάλλον δεν χρειάζεται να το θυμήσω στον κιτρινιστή κύριο Καρτερό, γιατί αυτές ακριβώς τις προσπάθειες του αστικού Τύπου εκμεταλλεύεται με τόσο χυδαίο τρόπο ο ίδιος.

 Επίσης προσθέτω ότι είμαι προσωπικά στη διάθεση οποιουδήποτε αμφιβάλλει για τον συστηματικό και συντονισμένο χαρακτήρα των επιθέσεων του αστικού Τύπου στο ΚΚΕ που αποκρύπτει γκεμπελικά ο Θανάσης Καρτερός. Έχω ήδη δόσει δείγματα του είδους της "ασυλίας" που απολαμβάνει το ΚΚΕ στον αστικό Τύπο σε απάντησή μου σε αντίστοιχα χυδαιογραφήματα των κυρίων Μαυροειδή και Παπακωνσταντίνου, και δεν έχω κανένα πρόβλημα να δώσω και άλλα αν κάποιος δεν έχει σαφή αντίληψη του θέματος.

 Τώρα, σε ό,τι αφορά τον "στημένο" και με στόχευση τον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρα της επίθεσης των ΜΑΤ εναντίον των συνδικαλιστών στο Υπουργείο Εργασίας:

 Θα μπορούσε μήπως ο κύριος Καρτερός να μας εξηγήσει, αφού θεωρεί πως η εν λόγω επίθεση έχει να κάνει με απόπειρα παρεμποδισμού του από ό,τι φαίνεται εμμονικού νταλκά του κόμματος που εκπροσωπεί να γίνει κυβέρνηση, σε ποια πλαίσια εντάσει ο ίδιος την επίθεση των ΜΑΤ στην Χαλυβουργία και την σύλληψη έξι εργατών τα ξημερώματα της 21ης Ιουλίου 2012, και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σχεδόν καθολικά απών από τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια συμπαράστασης που ακολούθησαν;

 Θα μπορούσε να μας πει τι σχέση είχε με την εκλογική ανακοπή της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ προς τον κυβερνητικό θρίαμβο η επίθεση των ΜΑΤ στα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες και τα μέλη του ΠΑΜΕ που τα συνόδευαν στις 27 Σεπτεμβρίου 2012;

 Μήπως θα μπορούσε να μας εξηγήσει πώς ακριβώς θίχτηκε ο Αλέξης και οι επίλεκτοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατά την διαφημιστική πασαρέλα τους στο κοινοβούλιο από τα χημικά που έτρωγε την ίδια ώρα η πορεία του ΠΑΜΕ στις 7 Νοεμβρίου 2012;

 Σχετικά, τέλος, με την περίφημη ανακοπή του "καλπάζοντος" ΣΥΡΙΖΑ, στα πλαίσια της οποίας εντάσσει ο κύριος Καρτερός τη "στημένη" επίθεση των ΜΑΤ και των αστικών ΜΜΕ κατά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ:

 Θα τον λυπήσω, αλλά όπως δείχνουν όλες ανεξαίρετα οι δημοσκοπήσεις από τον Ιούνιο του 2012 και μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ουσιαστικά στάσιμος στις εκλογικές προτιμήσεις από το πέρας των εκλογών και έπειτα. Κατέγραψε, το πολύ, μικρή άνοδο για ένα διάστημα και μικρή κάθοδο μετά. Στην ουσία, βρίσκεται σήμερα στα ίδια επίπεδα που βρισκόταν και την ημέρα των εκλογών. Και αυτό το γνωρίζουν όλοι.

 Τώρα, για το γιατί δεν συνέχισε τον καλπασμό του προς τις κυβερνητικές καρέκλες που τόσο πολύ καίει και ανησυχεί τον κύριο Καρτερό, έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν αφορά το ότι ο κύριος Δένδιας έστειλε τα ΜΑΤ στους συνδικαλιστές στο Υπουργείο Εργασίας. Ποιος ξέρει, μπορεί να αφορά την αιφνίδια και μυστικοπαθή συνάντηση με Σιμόν Πέρες καλοκαιριάτικα· ή ίσως τη δήλωση "δεν θα κατεβάσουμε τον κόσμο στους δρόμους" από το κόμμα που άρμεξε την αφέλεια των πλατειών· ή, μπορεί, τις συναντήσεις με τον "γκαουλάιτερ" Ράιχενμπαχ· ή, πιθανώς, την προβολή της Χίλαρι Κλίντον και της Μαριάννας Λάτση από τις σελίδες της Αυγής· ή τη δήλωση Σκουρλέτη ότι τα ΜΑΤ φέρθηκαν με ύποπτα "μαλακό τρόπο" στους ναυτεργάτες του Σκαραμαγκά· ή τις δηλώσεις Τσίπρα στον Χατζηνικολάου περί ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος νοικοκύρηδων και καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται· ή τις δηλώσεις Παπαδημούλη για μη επιθυμητή παρουσία των αντιεξουσιαστών στον ΣΥΡΙΖΑ, ή αυτές για βύσματα που απεργούν στο Μετρό· ή κάποια από τις δεκάδες κωλοτούμπες του κόμματος και των στελεχών του για το Μνημόνιο· ή τον χαρακτήρα των think tanks που κάλεσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ και τους παιάνες στην ωριμότητα του κόμματος από τον ελληνικό και αμερικανικό αστικό Τύπο και ακόμα και από πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας· ή την ρεκλάμα στον Ομπάμα και το ΔΝΤ ως απελευθερωτές απ' τον "μερκελικό ζυγό"· ή την περηφάνεια για το ότι σας συνάντησε, εντελώς από μόνος του και χωρίς άδεια της ΝΔ, ο Σόιμπλε· ή την εκκωφαντική απουσία του κόμματος από όλες τις κλαδικές και συνδικαλιστικές διεκδικήσεις και αγώνες· ή το γεγονός ότι ο "κινηματισμός" του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύφθηκε ως ιδεολογία της κίνησης προς βουλευτικές αποζημιώσεις και καρέκλες.

 Ποιος ξέρει.

 Γεγονός είναι ότι η επίθεση των ΜΑΤ σε 35 συνδικαλιστές που είχαν επισκεφθεί το Υπουργείο Εργασίας για να διαμαρτυρηθούν για τις δηλώσεις υπουργού της κυβέρνησης δεν έχει την παραμικρή σχέση με όσα επικαλείστε.

 Και ότι εσείς δεν έχετε την παραμικρή σχέση με την αριστερά.

 Ελπίζω να έχετε την δέουσα απάντηση από το ΚΚΕ.
 Αναρτήθηκε από Αντωνης

Στοχοποιούν ό,τι φοβούνται


Στοχοποιούν ό,τι φοβούνται


Ευκαιρία δε χάνουν αστοί πολιτικοί, όπως ο εκλεγμένος με τη στήριξη των ΠΑΣΟΚ/ ΔΗΜΑΡ/ Οικολόγων/ ΔΡΑΣΗΣ δήμαρχος Αθήνας να θέτουν ζήτημα περιορισμού έως και απαγόρευσης διαδηλώσεων, αντιμετώπισης της «πολιτικής βίας». Λίγες ώρες μετά την επίδειξη, κατ' εντολήν της κυβέρνησης, ωμής βίας από ΜΑΤ εναντίον του ΠΑΜΕ, μιλώντας σε ημερίδα για «το πρόβλημα της βίας στην Αθήνα», δίνοντας εξετάσεις σε παρόντες εκεί παράγοντες όπως το στέλεχος της ΝΔ Γ. Μιχελάκης ή ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας, στάθηκε πάλι στις «διαδηλώσεις των 50 ατόμων που ανά πάσα στιγμή μπορούν να προκαλέσουν έμφραγμα στο κέντρο της Αθήνας. Το δικαίωμα ελαχίστων ατόμων να εκφράζονται συλλογικά στο δρόμο, ακυρώνει εκ των πραγμάτων την ελευθερία των περισσοτέρων να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα στην πόλη ή κάποιων άλλων να ασκούν απρόσκοπτα την επιχειρηματική τους δραστηριότητα». Ακόμα «στις περιπτώσεις του πανεπιστημιακού ασύλου και των διαδηλώσεων διακρίνουμε δύο συναφή, αλλά πάντως διακριτά, στοιχεία του παζλ της πολιτικής βίας». Εχοντας έγνοια τα συμφέροντα μεγαλοεπιχειρηματιών που θησαυρίζουν στο κέντρο, βαπτίζοντας «πολιτική βία» ό,τι ορθώνει ανάστημα στον αντεργατικό οδοστρωτήρα τους, πατώντας στη δράση (σε συλλαλητήρια ή πανεπιστήμια) στοιχείων που οι ίδιοι ανέχονται (αν όχι και εκτρέφουν) ακριβώς για να δικαιολογούν την καταστολή του αστικού κράτους σε βάρος του λαού, στοχοποιούν στη θεωρία και την πράξη, όπως φάνηκε και προχτές, το ταξικό εργατικό κίνημα. Αυτό φοβούνται, απέναντί του στοιχίζονται.





ΣΥΡΙΖΑ Είναι με τη διαχείριση και (τώρα) το καμαρώνει



ΣΥΡΙΖΑ
Είναι με τη διαχείριση και (τώρα) το καμαρώνει
Γρηγοριάδης Κώστας
Η φαινομενική μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ, σε διάστημα μικρότερο του ενός χρόνου, είναι αποτέλεσμα της στρατηγικής του. Τον καπιταλισμό θέλει να διαχειριστεί και προκειμένου να δώσει εξετάσεις στο αστικό σύστημα για να τον εμπιστευθεί, πιέζεται να γίνει πιο συγκεκριμένος για το ποια πολιτική θα εφαρμόσει. Κάπως έτσι, εγκαταλείπει ακόμα και τις δημαγωγικές υποσχέσεις που έδινε προεκλογικά, τις κορόνες για το ΔΝΤ και τα μνημόνια, τα ψέματα με τα οποία προσπαθούσε να αρμέξει ψήφους από τα λαϊκά στρώματα, σκορπώντας αυταπάτες ότι μπορεί ο λαός να ευημερήσει αν τον εμπιστευθεί να κυβερνήσει με «άλλο μείγμα», αλλά με τα μονοπώλια ακλόνητα στην εξουσία και την οικονομία.Παρακάτω, σταχυολογούμε ορισμένα μόνο από τα όσα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές του Ιούνη και τα όσα λέει σήμερα, για ζητήματα που αναδείχτηκαν κυρίαρχα από την αστική προπαγάνδα πριν, στη διάρκεια και μετά την προεκλογική περίοδο.
***
Για το ΔΝΤ
Ελεγε ο ΣΥΡΙΖΑ: «Το σενάριο για ΔΝΤ είναι εφιαλτικό και η διακίνησή του εγκληματικά αφελής. Το απεργάζονται ακραίοι συντηρητικοί και νεοφιλελεύθεροι κύκλοι: Στην Ευρώπη όσοι επιθυμούν μια νέα Ευρωζώνη με την αποπομπή από αυτή των χωρών του Νότου, και στις ΗΠΑ οι πρώην σύμβουλοι του Μπους που εύχονται τη μονοκρατορία του δολαρίου και υπήρξαν αρχιερείς της διάλυσης του Ασφαλιστικού», Αλ. Τσίπρας, Μάρτης 2010.
«Ξέρουμε ότι όπου έχει περάσει το ΔΝΤ έχει αφήσει πίσω του στάχτη, έχει αφήσει πίσω του αποκαΐδια. Δεν πρέπει αυτό να το αφήσουμε να συμβεί και στη χώρα μας. Δεν αξίζει στη χώρα μας αυτή η τύχη», Αλ. Τσίπρας, Νάουσα, 9/2010.
«Σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν πως το ΔΝΤ είναι μονόδρομος (...) Το σίγουρο είναι πως το ΔΝΤ είναι ο δρόμος της κοινωνικής χρεοκοπίας, της μεγάλης φτώχειας, της παρακμής, της οικονομικά αδιέξοδης επιλογής. Κι όμως υπάρχει άλλος δρόμος. Της προσπάθειας σύναψης συμμαχιών εντός της Ευρώπης», Π. Σκουρλέτης, 4/2010.
Στις 25/1/2013, ο Αλ. Τσίπρας συναντήθηκε με την ηγεσία του ΔΝΤ και αμέσως μετά δήλωσε: «(...) το ΔΝΤ κατανοεί το αυτονόητο, δηλαδή ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει δίχως γενναίο "κούρεμα" χρέους (...) Δεν υπήρξε ποτέ επιλογή του ΔΝΤ η περικοπή του 13ου και 14ου μισθού».
Από τις ΗΠΑ, δήλωσε ακόμα: «Δεν ζητάμε να μας συμπαθήσουν στο Βερολίνο. Αναζητούμε συμμάχους, αλλά η πολιτική της Γερμανίας είναι καταστροφική. Εδώ (στις ΗΠΑ), μπορούμε να βρούμε συμμάχους για να αποτρέψουμε καταστροφικές πολιτικές».
Εξαγνίζοντας το ΔΝΤ, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να «καθαγιάσει» στα μάτια του λαού το άλλο μείγμα διαχείρισης που λέει ότι θέλει να εφαρμόσει, με περισσότερα επεκτατικά μέτρα, που θα αποδεσμεύσουν κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια για το κεφάλαιο και επενδύσεις. Αυτό προϋποθέτει ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους, υπέρ του οποίου τάσσεται το ΔΝΤ και κοντράρεται κυρίως με τη Γερμανία, έχοντας να αντιμετωπίσει στο εσωτερικό του οξύτατους ανταγωνισμούς για τον επιμερισμό της ζημιάς απ' την καπιταλιστική κρίση και τα προγράμματα δανειοδότησης χωρών - μελών της ΕΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει το λαό ότι είναι δυνατόν οι ανταγωνισμοί αυτοί να αποβούν προς όφελός του. Κρύβει ότι ακόμα κι αν αποφασιστεί ένα νέο «κούρεμα», αυτό θα φέρει νέα βαριά αντιλαϊκά μέτρα. Οτι και το μείγμα διαχείρισης που πρεσβεύει, προϋποθέτει το τσάκισμα των δικαιωμάτων του λαού, αφού αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ για την προσέλκυση επενδύσεων, οι οποίες γίνονται πάντα και παντού με σκοπό το κέρδος, που θα είναι τόσο μεγαλύτερο όσο λιγότερα απολαμβάνει ο λαός.
Για το «κούρεμα» του χρέους
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει «"κούρεμα" του χρέους και παράταση του χρόνου αποπληρωμής του». «Τα στελέχη του ΔΝΤ μάς είπαν ότι επέμειναν πολύ στην ανάγκη για "κούρεμα" και του θεσμικού χρέους (OSI). Η κυβέρνηση πρέπει να μας απαντήσει επιτέλους: Πώς αξιοποίησε αυτή τη θέση;», Γ. Μηλιός, «Αυγή», 28/1/2013.
Τον Οκτώβρη του 2010, όμως, ο Αλ. Τσίπρας ομολογούσε: «Παρασκηνιακά, ενδεχομένως να έχουν ήδη συμφωνήσει να μας οδηγήσουν και σε μία επώδυνη αναδιάρθρωση του χρέους που θα οδηγήσει στη λεγόμενη ελεγχόμενη πτώχευση (...) Αυτή η παράταση επιμήκυνσης αποπληρωμής θα είναι μεν ένα φως στο τούνελ, αλλά θα συμπληρωθεί με ένα νέο μνημόνιο, ακόμη πιο επώδυνο για την ελληνική κοινωνία και τα λαϊκά στρώματα (...) Θα θυμάστε ότι πριν από λίγες μέρες μας είχε εκπλήξει ο κ. Τόμσεν, ο Δανός επικεφαλής της τρόικας, ο οποίος είχε πει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος, αλλά οι διαρθρωτικές αλλαγές. Μας παραξένεψε γιατί εμείς γνωρίζαμε ότι πήγαμε σ' αυτή τη δανειακή σύμβαση γιατί το πρόβλημά μας ήταν η χρεοκοπία και το χρέος. Αυτό μας είχαν πει, αυτό ξέραμε όλοι. Ομως, ο ίδιος πραγματικά με μία δόση ειλικρίνειας είπε ότι το πρόβλημα της τρόικας δεν είναι το χρέος (...) Το πρόβλημά τους είναι να προχωρήσουν βίαιες διαρθρωτικές αλλαγές που οδηγούν σε μια εξίσου βίαια αναδιανομή του πλούτου (...) Θα μπορούσε να γίνει μια ουσιαστική διευθέτηση μείωσης, διαγραφής μέρους του χρέους (...) με όρους πολύ πιο ευνοϊκούς για τη χώρα μας απ' αυτούς τους επονείδιστους που σήμερα ακολουθούμε, του ΔΝΤ».
Μια έτσι, μια αλλιώς για το «κούρεμα» του χρέους. Γιατί; Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει διευθέτηση του χρέους σε συνεννόηση με τους δανειστές και όχι μονομερή διαγραφή του. Αυτό τον οδηγεί από τη μια να επιδιώκει το «κούρεμα» και από την άλλη να κρύβει ότι αυτό, στο πλαίσιο της ΕΕ και με αστική εξουσία, δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από μνημόνια και μέτρα, που θα αντισταθμίσουν τη χασούρα για τους δανειστές.
Τόσο μικρή είναι η απόσταση που τον χωρίζει από το κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης στην ΕΕ, ώστε έφτασε να ζητάει (συνέντευξη στη ΝΕΤ) εκλογές πριν τις κάλπες του Σεπτέμβρη στη Γερμανία, για να διεκδικήσει μέσω της «σκληρής διαπραγμάτευσης» μια βιώσιμη λύση για τη χώρα! Να διεκδικήσει, δηλαδή, το «κούρεμα» που προπαγανδίζει, πριν το ανακοινώσουν οι σημερινοί διαχειριστές.
Για το μνημόνιο
Στις 29/4/2012 ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε ότι δεν αναγνωρίζει το μνημόνιο αφού: «Εχει υπογραφεί ερήμην της λαϊκής βούλησης. Η Ελλάδα πρέπει να καταγγείλει άμεσα το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση». Και το ίδιο διάστημα σε ομιλία του στη Λαμία: «Εμείς θα σεβαστούμε την εντολή του λαού (...) Για να καταγγείλουμε τη δανειακή σύμβαση και να ακυρώσουμε το μνημόνιο».
Την ίδια περίοδο (6/6/2012) κατακεραύνωνε τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ: «Και τι θέλουν να πετύχουν με την δήθεν επαναδιαπραγμάτευση; (...) Την παράταση της μνημονιακής λιτότητας (...) Αυτή είναι η "οργανωμένη διαπραγμάτευση του μνημονίου" (...) Το ν' αλλάξει μόνο τη δόση του θανατηφόρου φαρμάκου του μνημονίου».
Σήμερα δηλώνει: «Θα επαναδιαπραγματευτούμε τη δανειακή σύμβαση». Κι αυτή ακόμα η επαναδιαπραγμάτευση που υπόσχεται έχει σαφώς οριοθετηθεί απ' τον ίδιο, όταν με σαφήνεια πλέον δηλώνει: «Βεβαίως έχουμε δεσμεύσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τις δεσμεύσεις αυτές δε θα τις απεμπολήσουμε. Δέσμευσή μας είναι να έχουμε στόχο τη δημοσιονομική εξισορρόπηση βεβαίως. Δέσμευσή μας είναι να έχουμε ένα χρέος το οποίο να μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε (...) Να ξεκαθαρίσω, λοιπόν, ότι το εθνικό σχέδιο ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας θα είναι (...) φυσικά μέσα στα πλαίσια της υλοποίησης των γενικότερων δεσμεύσεων που προκύπτουν από τις συνθήκες (...) Θα έχει στόχο τη δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση και εξισορρόπηση, ένα σχέδιο που θα έχει στόχο διαρθρωτικές αλλαγές»... Δηλαδή, τις ίδιες διαρθρωτικές αλλαγές που οι ίδιοι αποκήρυσσαν ως «βίαιες».
Στο διά ταύτα, ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει ότι θα αντικαταστήσει το μνημόνιο με ένα «σχέδιο οικονομικής ανόρθωσης», το οποίο θα έχει στον πυρήνα του μέτρα ενίσχυσης«επιλεγμένων βιομηχανικών τομέων και της επιστημονικής αγροτικής καλλιέργειας» και θα αποσκοπεί στη «δημοσιονομική εξισορρόπηση». Δηλαδή, θα αναπτύσσει κλάδους με γρήγορη και σίγουρη κερδοφορία για τα μονοπώλια, αφού με αυτά θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ανάπτυξη και θα πριμοδοτεί τις καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις, αφού δεν αμφισβητεί την ΚΑΠ.
Για κερασάκι στην τούρτα, όπως έκανε και στη συνάντηση με τον Β. Σόιμπλε, ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει ότι και το δικό του μνημόνιο θα έχει τους ίδιους δημοσιονομικούς στόχους με το σημερινό, αφού στοχεύει στη «δημοσιονομική εξυγίανση». Μόνο που τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ξεζούμισμα του λαού.
Για την τρόικα
Προεκλογικά και στην προσπάθεια να παρακάμψει τα καταφανέστατα αδιέξοδα της στρατηγικής του, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούσε ακόμα και την αυταπάτη ότι είναι άλλο η ΕΕ και άλλο η τρόικα. Εβγαινε στα κεραμίδια ο Αλ. Τσίπρας με δηλώσεις όπως (2/2012):«Εξευτελισμός (...) Ο Βενιζέλος κάθεται στο τραπέζι με υπαλληλίσκους δεύτερης διαλογής. Εμείς την τρόικα θα την απελάσουμε από τη χώρα, γιατί είναι επικίνδυνοι αυτοί οι άνθρωποι. Είναι κάτι υπαλληλίσκοι δεύτερης κλάσης και δεύτερης γραμμής».
Και μετά τις εκλογές, όμως, συνέχισε για λίγο το ίδιο βιολί. Τον Ιούλη επαιρόταν ο Αλ. Τσίπρας ότι «εμείς αρνηθήκαμε να τους συναντήσουμε, καμιά πολιτική δύναμη δεν πρέπει να τους συναντήσει (...) Η κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να καταλάβει ότι δεν έχει καμία απολύτως δουλειά να συνδιαλέγεται με τρεις υπαλλήλους εντεταλμένους να υλοποιήσουν ένα αποτυχημένο πρόγραμμα».
Στο ίδιο πνεύμα αξίωνε απ' την κυβέρνηση να κάνει μια κίνηση «εθνικής ομοψυχίας (...) να αρνηθεί το διάλογο με μια αποτυχημένη επιτροπή υπαλλήλων, εντεταλμένη να ελέγξει την εφαρμογή ενός αποτυχημένου προγράμματος». Στη Νέα Υόρκη ο Αλ. Τσίπρας συναντήθηκε με τον επικεφαλής της τρόικας, Π. Τόμσεν, και το ίδιο αναμένεται να κάνει και στην Ελλάδα.

Το Κατάρ, οι επενδύσεις και οι δρόμοι της Ενέργειας


Το Κατάρ, οι επενδύσεις και οι δρόμοι της Ενέργειας
Παπαγεωργίου Βασίλης
Την προηγούμενη Τρίτη και Τετάρτη, ο Αντ. Σαμαράς, επικεφαλής αντιπροσωπείας υπουργών και δεκάδων Ελλήνων επιχειρηματιών, βρέθηκε στην Ντόχα του Κατάρ, για να παρουσιάσει σε εμίρηδες και πλουτοκράτες τις επενδυτικές ευκαιρίες που παρουσιάζει η Ελλάδα για τα συσσωρευμένα κεφάλαια του εμιράτου.
Η «ψαριά» για την κυβέρνηση και το ντόπιο κεφάλαιο δεν ήταν η καλύτερη, από τη σκοπιά των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν. Η επίσκεψη, όμως, ανέδειξε ανάγλυφα το πλαίσιο των ενδομονοπωλιακών ανταγωνισμών για τα φιλέτα των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα, με ιδιαίτερη έμφαση στην Ενέργεια και στον κλάδο των Μεταφορών.
Επιβεβαίωσε ακόμα ότι επενδύσεις στον καπιταλισμό σημαίνουν κυνήγι για το μέγιστο κέρδος, το οποίο δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κρατική συμμετοχή και ενίσχυση στην επιχειρηματική δραστηριότητα των ιδιωτών, χωρίς έτοιμες υποδομές από την πλευρά του κράτους, χωρίς φτηνά εργατικά χέρια, με νόμους που ψηφίζουν οι αστικές κυβερνήσεις.
Και, βέβαια, χωρίς άρση κάθε περιορισμού στη δράση των μονοπωλίων, είτε αυτοί αφορούν στη φορολογία, είτε στους περιβαλλοντικούς όρους μιας επένδυσης, είτε ακόμα και σ' αυτούς τους ενδοϊμπεριαλιστικούς συμβιβασμούς, που στόχο έχουν να προασπίσουν τα μονοπώλια της Ευρωζώνης έναντι των ανταγωνιστών τους.
Από τις προτάσεις που παρουσίασε η κυβέρνηση για σύμπραξη με το Κατάρ, υπήρξε ανταπόκριση για επενδύσεις στους κλάδους του Φαρμάκου, της Υγείας, του Τουρισμού, της Ενέργειας, των εμπορικών κέντρων. Πρόκειται για τομείς που εγγυώνται σίγουρο και άμεσο κέρδος, όπου κονταροχτυπιούνται πολυεθνικά μεγαθήρια και από άλλες χώρες.
Εκεί όμως που εκδηλώθηκε έντονο το ενδιαφέρον των Καταριανών, ήταν τα 37 περιφερειακά αεροδρόμια και οι 48 μαρίνες που έχουν βγει στο σφυρί. Με δοσμένη την πρόθεση της κυβέρνησης να διοχετεύσει κεφάλαια στην ανάπτυξη του τουρισμού, προς όφελος των ξένων και ντόπιων μεγαλοεπιχειρηματιών του κλάδου, είναι απόλυτα εξηγήσιμη η (καταρχήν) διάθεση του Κατάρ και άλλων να επενδύσουν στις πύλες εισόδου της χώρας.
Αλλά να επενδύσουν και σε επιχειρηματικές δραστηριότητες που σχετίζονται με τον τουρισμό υψηλού εισοδήματος, ο οποίος καμιά σχέση δεν έχει με το λαϊκό τουρισμό και την ανάγκη του λαού για αναψυχή. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος για τον οποίο το Κατάρ, μέσω της κρατικής «Qatari Diar», είχε εκδηλώσει αρχικά ενδιαφέρον για το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. Αποσύρθηκε όμως επειδή δεν ικανοποιήθηκαν οι όροι που έβαζε για να γίνει η επένδυση.
Τόσα κι άλλα τόσα...
Ποιοι ήταν αυτοί οι όροι; Πρώτον, η παραχώρηση του Ελληνικού να γίνει με διακρατική συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και του Κατάρ, επειδή προσδοκούσαν φορολογικά κίνητρα με εξαιρέσεις και μειωμένους συντελεστές. Οι διμερείς συμφωνίες προσκρούουν στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα ως χώρα - μέλος της ΕΕ. Το αίτημα του Κατάρ, όμως, επαληθεύει ότι ένα βασικό κριτήριο για να επενδύσει ένας ιδιώτης τα λεφτά του, είναι η χαμηλή φορολογία, που θα του εξασφαλίσει και μεγαλύτερο κέρδος.
Δεύτερον, το Κατάρ ζητούσε να γίνει η αξιοποίηση της έκτασης μέσω κρατικής συνδρομής, καθώς είχε υποβάλει προτάσεις για μεταστέγαση των υπουργείων και άλλων κρατικών υπηρεσιών στο Ελληνικό, παράλληλα με την κατασκευή κατοικιών για τη στέγαση των δημόσιων υπαλλήλων που εργάζονται στις συγκεκριμένες υπηρεσίες.
Αρα, για να κάνει ένας ιδιώτης μια επένδυση, όρος αναγκαίος είναι η μεγαλύτερη δυνατή συμβολή του κράτους σε συγχρηματοδότηση και άλλες παροχές, που φτάνουν μέχρι το να μετατραπεί το κράτος σε κανονικό πελάτη του ιδιώτη. Το Κατάρ ζητούσε ακόμα να παραχωρηθεί στην «Qatari Diar» το σύνολο της έκτασης των 5.000 στρεμμάτων του πρώην αεροδρομίου και όχι το 30%, όπως διαπραγματεύονταν οι ελληνικές αρχές, κοροϊδεύοντας το λαό ότι μ' αυτόν τον τρόπο θέλουν να διασφαλίσουν χώρους πράσινου, κοινόχρηστους για τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου.
Αρα, όρος για να γίνει μια επένδυση είναι να εξασφαλίσει ο ιδιώτης το μέγιστο δυνατό κέρδος από την εκμετάλλευση δημόσιας περιουσίας. Στην προκειμένη περίπτωση, η δημόσια περιουσία αφορά σε εκτάσεις γης, που στο πλαίσιο του καπιταλισμού μετατρέπονται σε κερδοφόρο εμπόρευμα. Σε άλλες περιπτώσεις, η δημόσια περιουσία ταυτίζεται με το μερτικό του κράτους σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.
Πρότεινε ακόμα τη δημιουργία ενός κοινού επενδυτικού ταμείου, με κεφάλαια από τις δύο χώρες, που θα επενδύσει σε «μικρομεσαίες» επιχειρήσεις. Εδώ το δαιμόνιο του επενδυτή βγάζει μάτι. Το Κατάρ λέει ότι θα επενδύσει κεφάλαια αν εξασφαλιστεί η συμμετοχή και του ελληνικού κράτους, προκειμένου να μειωθεί το κόστος, άρα και το περιθώριο του κέρδους για τα δικά του μονοπώλια.
Τα μόνα κεφάλαια, όμως, που μπορεί να διασφαλίσει άμεσα η Ελλάδα σε εποχές αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, είναι αυτά που προέρχονται από το ΕΣΠΑ. Με άλλα λόγια, χρήματα της ΕΕ, τα μονοπώλια της οποίας είναι ανταγωνιστικά με αυτά του Κατάρ. Με τον τρόπο αυτό, το Κατάρ επιχειρεί «μπάσιμο» για να κάνει μπίζνες στην Ελλάδα με λεφτά της ΕΕ! Κι όλα αυτά, στις πλάτες του λαού, που πληρώνει το μάρμαρο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με μισθούς πείνας, μηδενικά δικαιώματα, φοροαφαίμαξη και κρατική καταστολή.
«Μύλος» με τα ενεργειακά
Από τις συζητήσεις που είχε στο Κατάρ ο Ελληνας πρωθυπουργός, προέκυψε ακόμα το ενδιαφέρον του εμιράτου να επενδύσει στη δημιουργία σταθμού υγροποιημένου αερίου στην Καβάλα και στην Αλεξανδρούπολη. Το Κατάρ είναι ο πρώτος παγκοσμίως εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου, το οποίο έως τώρα διοχετεύεται σε ασιατικές μόνο αγορές. Δηλαδή, το Κατάρ αναζητά δρόμους για να διοχετεύσει στην ευρωπαϊκή αγορά το φυσικό αέριο που παράγει και στην περίπτωση της Ελλάδας βλέπει μια πιθανή πύλη εισόδου.
Δεν είναι όμως η μόνη. Στις αρχές του Γενάρη, ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας είχε ανακοινώσει ότι η κυβέρνηση Ερντογάν σχεδιάζει την κατασκευή τερματικού σταθμού για υγροποιημένο φυσικό αέριο στα τουρκικά παράλια στο Αιγαίο, σε συνεργασία με το Κατάρ. Στόχος είναι να καλύψει η Τουρκία την αυξανόμενη εσωτερική ζήτηση φυσικού αερίου, αλλά και να αναδειχτεί μελλοντικά σε ισχυρό παίχτη στη διακίνηση φυσικού αερίου προς την Ευρώπη.
Γι' αυτό κάλεσε την Ελλάδα και τη Βουλγαρία να γίνουν «πελάτες» της Τουρκίας στην κατανάλωση αερίου από αυτόν τον τερματικό σταθμό, ενώ ανακοίνωσε ότι θα επισκεπτόταν το Κατάρ για να προχωρήσουν οι συζητήσεις. Πράγματι, το ταξίδι στην Ντόχα έγινε, με επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας τον ίδιο τον Τ. Ερντογάν. Η ελληνική και η τουρκική αντιπροσωπεία βρέθηκαν τις ίδιες ακριβώς μέρες στο Κατάρ και οι δύο πρωθυπουργοί συναντήθηκαν μεταξύ τους.
Υπάρχει μια ακόμα λεπτομέρεια: Το Κατάρ είναι ένας από τους βασικούς συμμάχους των «δυτικών» (κύρια των ΗΠΑ) στα σχέδια για επέμβαση στη Συρία. Τις ίδιες μέρες που οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας βρίσκονταν στην Ντόχα, διεξαγόταν η σύνοδος των «δωρητριών χωρών» για τη Συρία, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με τη συμμετοχή και της Ρωσίας και του Ιράν. Τέτοιου είδους «φόρουμ» αποτελούν πεδίο ζύμωσης και πρόπλασμα για τη διαμόρφωση συμμαχιών, προκειμένου να λειανθούν οξυμένοι ανταγωνισμοί, πριν από την άμεση στρατιωτική επέμβαση.
Αρα, ένα το κρατούμενο είναι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία για το ποιος θα αποτελέσει πύλη εισόδου για το καταριανό αέριο στην Ευρώπη. Και, ταυτόχρονα, πυρετώδεις προετοιμασίες για να ολοκληρωθεί η επέμβαση στη Συρία, με τις πρόθυμες χώρες να διεκδικούν μερίδιο από τη λεία στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου η Τουρκία επιδιώκει αναβάθμιση του περιφερειακού της ρόλου.
Και στο βάθος η Ρωσία
Αντί επιλόγου, την περασμένη Δευτέρα έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου μια μυστική συνάντηση υπό τον Αντ. Σαμαρά και τη συμμετοχή στελεχών της εταιρείας που διαχειρίζονται τον αγωγό TAP. Πρόκειται για τον αγωγό που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν στην ευρωπαϊκή αγορά. Στο σκέλος που αφορά στην ΕΕ και την Ελλάδα, ο αγωγός θα ξεκινάει από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, θα διασχίζει τη Μακεδονία, θα συνεχίζεται στην Αλβανία και θα καταλήγει υποθαλάσσια στην Ιταλία.
Εως τον Ιούνη, θα πρέπει να έχει αποφασιστεί ποιος από τους TAP και Nabucco West (που καταλήγει στην Αυστρία) θα είναι αυτός που θα μεταφέρει το αέριο από το Αζερμπαϊτζάν στην ευρωπαϊκή αγορά. Πάνω σ' αυτό το ζήτημα διεξάγονται έντονοι ανταγωνισμοί, οι οποίοι περιπλέκονται από το γεγονός ότι για τη ΔΕΠΑ, στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησής της, ενδιαφέρονται και ρωσικά μονοπώλια.
Αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από το ποιος αγωγός θα επιλεγεί τελικά, αν η ΔΕΠΑ καταλήξει σε ρωσικά κεφάλαια, τότε η Ρωσία μπαίνει «σφήνα» στη διαχείριση των νότιων διαδρομών της Ενέργειας, οι οποίες υποτίθεται ότι χαράσσονται για να αποδεσμευτεί η ΕΕ από το ρωσικό αέριο και την ενεργειακή της εξάρτηση από αυτό.
Είναι αυτός ο βασικός λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ έχουν κάνει ωμή παρέμβαση στη διαδικασία ιδιωτικοποίησης των ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ, προειδοποιώντας για τον «κίνδυνο» να καταλήξουν στα ρωσικά μονοπώλια, τα οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν καταθέσει και τις μεγαλύτερες προσφορές για την εξαγορά τους. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες, οι ΗΠΑ προειδοποιούν για «εξάρσεις» στο Αιγαίο από την πλευρά της Τουρκίας, αν η Ελλάδα μπάσει τους Ρώσους στο ενεργειακό παιχνίδι στην περιοχή.
Το κουβάρι περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από τη φημολογούμενη εμπλοκή της Ρωσίας στη δανειοδότηση της Κύπρου από την τρόικα και με δεδομένο ότι η Μόσχα συνεχίζει τις διευκολύνσεις προς την Κύπρο για την αποπληρωμή του διμερούς δανείου, προσδοκώντας ανταλλάγματα στο ενεργειακό παιχνίδι που εξελίσσεται στην περιοχή.
Ολα τα παραπάνω συνιστούν ψηφίδες στο παζλ των ανταγωνισμών για την Ενέργεια που μεγαλώνουν στην περιοχή, φέρνοντας ιμπεριαλιστές και μονοπώλια σε θέση συμμάχου και αντίπαλου, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα του καθενός. Οποια ανάγνωση κι αν κάνει κανείς, ένα είναι σίγουρο: Η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι και οι ανταγωνισμοί - συμβιβασμοί κάθε άλλο παρά υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα.

Τα ΜΜΕ του συστήματος και η «πραγματικότητα» που βολεύει


Τα ΜΜΕ του συστήματος και η «πραγματικότητα» που βολεύει
Από τα δημοσιεύματα στον Τύπο την επομένη και τη μεθεπόμενη της κινητοποίησης στο υπουργείο Εργασίας
Ολα τα είχε ο μπαχτσές του αστικού Τύπου, στον τρόπο με τον οποίο παρουσίασε την κινητοποίηση των ταξικών συνδικάτων στο υπουργείο Εργασίας, την περασμένη Τετάρτη, την προβοκάτσια και την καταστολή που ακολούθησε. Η προβολή του θέματος δεν ξέφυγε ούτε μοίρα από την πεπατημένη της διαστρέβλωσης, που στόχο έχει να αποπροσανατολίσει το λαό, να δημιουργήσει συγχύσεις, να παρουσιάσει μια ατόφια ταξική αναμέτρηση σαν πολιτικό παιχνίδι και ακτιβισμό προς άγρα ψήφων. Κωδικοποιώντας τα βασικά τους ιδεολογήματα, ξεχωρίζουν τα εξής:
1.Το ΚΚΕ «επέστρεψε» δυναμικά στις κινητοποιήσεις, πρώτη φορά μετά τις εκλογές...
Καμιά κινητοποίηση συνδικάτου δεν αποφασίζεται από το ΚΚΕ. Στις διοικήσεις των ταξικών σωματείων δρουν πρωτοπόρα οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, οι οποίοι εκλέγονται από χιλιάδες εργάτες και υπάλληλους, λογοδοτούν σ' αυτούς και είναι οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίσουν για τη μορφή και το περιεχόμενο της κινητοποίησης που κάθε φορά επιλέγουν.
Από αυτήν την άποψη, όσοι προσπαθούν συνειδητά να ταυτίσουν το ΚΚΕ με τα ταξικά συνδικάτα, το κάνουν για να καλλιεργήσουν συγχύσεις στο λαό. Για να τον φέρουν σε αντίθεση με την αναγκαιότητα της δικής του οργάνωσης και πάλης από τα κάτω, ενάντια στο κεφάλαιο.
Παρουσιάζουν το ΠΑΜΕ σαν «συνδικαλιστικό βραχίονα» του ΚΚΕ, κρύβοντας ότι συσπειρώνει εργατοϋπάλληλους όχι με κριτήριο την πολιτική τους τοποθέτηση, αλλά την πεποίθηση ότι για να νικήσει η εργατική τάξη πρέπει τα αιτήματα και οι αγώνες της να έχουν αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, να αντιπαλεύουν τη γραμμή της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα ποτέ δεν έλειψαν από τους αγώνες των εργαζομένων. Ηταν και παραμένουν η ψυχή τους. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, με δεδομένο τον αρνητικό συσχετισμό που διαμορφώνει η κάλπη, καλεί το λαό να προετοιμάζεται για ένταση της επίθεσης και πιο αποφασιστικά να οργανώσει τη δική του αντεπίθεση, σαν όρο αναγκαίο ακόμα και για να αμυνθεί.
Μετά τις εκλογές του Ιούνη, το ΚΚΕ είπε στο λαό ότι το εκλογικό αποτέλεσμα σηματοδοτεί αρνητική εξέλιξη για τα πραγματικά του συμφέροντα και ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην περάσει η μοιρολατρία και η απογοήτευση, να βρουν ισχυρό ανάχωμα τα χειρότερα που ετοιμάζουν η κυβέρνηση και οι άλλοι στυλοβάτες της στρατηγικής του κεφαλαίου και της τρόικας.
Οι κομμουνιστές, μαζί με χιλιάδες πρωτοπόρους εργάτες, πρωτοστάτησαν από τότε σε εκατοντάδες κλαδικούς και τοπικούς αγώνες, για κάθε ζήτημα που αφορά τη ζωή της εργατικής τάξης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η «Χαλυβουργία» και ο ηρωικός αγώνας των απεργών, που κινητοποίησε πρωτόγνωρη αλληλεγγύη. Ολοι αυτοί οι αγώνες, επειδή είναι καρφί στο μάτι της εργοδοσίας, δεν βρήκαν θέση ούτε σε μονόστηλο στις εφημερίδες των αστών, που μιλάνε τώρα για επανεμφάνιση τάχα του ΚΚΕ.
2.Το ΚΚΕ ανταγωνίζεται με το ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθεί να αποσπάσει εκλογικά οφέλη από τη «μνημονιακή» στροφή του δεύτερου. Παρόμοια, το ΚΚΕ ανταγωνίζεται σε ακτιβισμούς το ΣΥΡΙΖΑ, που συγκεντρώνει τα φώτα της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση...
Το ΚΚΕ έχει δοσμένη και συλλογικά επεξεργασμένη στρατηγική για το εργατικό κίνημα, τους άμεσους στόχους πάλης και το πού πρέπει να κατατείνουν οι μικροί και μεγάλοι αγώνες, για να μπορούν να νικήσουν. Ξέρει ότι η αναμέτρηση με την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της είναι σύνθετη και μακρόχρονη, έχει μπρος και πίσω. Δεν καθορίζει τη στάση του απέναντι στο κίνημα με εκλογίστικα κριτήρια ή με όρους μικροπολιτικών ανταγωνισμών, όπως κάνουν όλα τα άλλα κόμματα.
Δεν υποτάσσει στην κάλπη τη δεδομένη αλληλεγγύη του στους αγώνες της εργατικής τάξης. Δε διοργανώνει σόου, που στόχο έχουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις, χωρίς να βοηθάνε σε τίποτα την καλλιέργεια της λαϊκής πρωτοβουλίας και συσπείρωσης, την ανάγκη να οργανωθεί ο αγώνας από τα κάτω, να γίνει ο κάθε εργάτης και εργάτρια ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, δρώντας συλλογικά μέσα από το σωματείο του, οργανωμένος πρώτα απ' όλα στον τόπο της δουλειάς του.
Η κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης ήταν μια κλασική διαμαρτυρία, από τις δεκάδες που διοργανώνουν τα ταξικά συνδικάτα με κάθε αφορμή. Και η συγκεκριμένη αφορμή, ήταν η απειλή για τις συντάξεις, αλλά και η βρώμικη προπαγανδιστική επιχείρηση ότι οι εργάτες και οι συνταξιούχοι συνάπτουν πελατειακές σχέσεις, ενώ πληρώνουν εισφορές από τη δουλειά τους για να πάρουν σύνταξη. Θα μπορούσε η διαμαρτυρία να είχε ολοκληρωθεί σαν τέτοια, αν δεν υπήρχε προειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης να χτυπήσει με ΜΑΤ 35 όλους κι όλους συνδικαλιστές που πήγαν στο υπουργείο.
Τέλος, κανέναν ανταγωνισμό δεν αισθάνεται το ΚΚΕ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά τους αγώνες των εργαζομένων. Οι δύο στρατηγικές είναι δεδομένες στο κίνημα. Πάνω εκεί γίνεται η αντιπαράθεση, με στόχο να απεγκλωβιστούν περισσότερες εργατικές συνειδήσεις από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, τη λογική της ταξικής συναίνεσης, που ο ΣΥΡΙΖΑ τη μεταφράζει τελευταία σε «κοινωνική συνοχή». Γιατί θέλει συνδικαλιστικό κίνημα να στηρίζει τη δική του πολιτική διαχείρισης.
Μιλώντας για ανταγωνισμό με το ΣΥΡΙΖΑ ή λέγοντας ότι η κυβέρνηση επιτίθεται στο ΚΚΕ για να τραβήξει την προσοχή των ΜΜΕ από το ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να βάλουν το ΚΚΕ στο παιχνίδι που οι ίδιοι στήνουν, για να ενισχυθεί με ψευτοκαυγάδες το δίπολο. Το ΚΚΕ είναι απέναντι στην κυβέρνηση, με όρους στρατηγικής. Με τους ίδιους όρους πολεμάει και κάθε άλλη διαχειριστική λογική, που σερβίρεται τάχα σαν εναλλακτική λύση στο λαό, για να τον σύρει από άλλο δρόμο στη φτώχεια της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και της ανάπτυξης για το κεφάλαιο.
3.Το ΚΚΕ είναι «συστημικό» κόμμα και η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να ανοίγει μέτωπο απέναντί του...
Η προπαγάνδα αυτή είναι η άλλη όψη τού «τσακίστε το κίνημα και την πρωτοπορία του» και χρησιμοποιείται από τους αστούς ανάλογα με τη συγκυρία και τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Οι ίδιοι που αποδίδουν θεσμικό τάχα ρόλο στο ΚΚΕ, έχουν χύσει δηλητήριο για τους ταξικούς αγώνες, ουρλιάζοντας για την καταστολή τους. Εναλλάσσουν το καρότο με το μαστίγιο, έχοντας όμως σταθερή και αμετάβλητη στόχευση: Να συκοφαντήσουν το κίνημα, τις ταξικές αναμετρήσεις, την πολιτική πρωτοπορία τους.
Το ιδεολόγημα του «θεσμικού» ΚΚΕ, θέλει να το απαξιώσει στα μάτια λαϊκών ανθρώπων που το προσεγγίζουν, αναγνωρίζουν τη μαχητικότητα και τη σταθερότητά του, μέχρι την εκ διαμέτρου διαφορετική αντίληψη που έχει για την οικονομία και την εξουσία. Την ίδια ώρα που από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τους καλούσαν την κυβέρνηση να μην επιτίθεται στο «συστημικό» ΚΚΕ, τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά τους έκραζαν στη Βουλή για τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας που ξεπερνάει το ΚΚΕ, όταν στηρίζει τους αγώνες στα λιμάνια, στα μπλόκα των αγροτών και αλλού.
Οι ίδιες εφημερίδες υιοθετούσαν στα ρεπορτάζ τους, αυτούσιους τους ισχυρισμούς και τις προβοκάτσιες της κυβέρνησης, επαναφέροντας το ζήτημα της βίας και της ανάγκης αυτή να καταδικαστεί σε κάθε της έκφραση. Τέτοια τερτίπια δεν πιάνουν στο ΚΚΕ. Τα έχει αντιμετωπίσει και στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και τώρα, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια να συκοφαντηθούν οι ταξικοί αγώνες.
4.Η «Αυγή» και άλλες «φίλιες» εφημερίδες, έγραφαν ότι μετά την επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε η ώρα και το ΚΚΕ να δοκιμάσει την επίθεση της κυβέρνησης...
Θέλουν να καλλιεργήσουν σύγχυση στο λαό, ότι απέναντι στα μέτρα και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, βρίσκονται μαζί όλοι όσοι τα καταδικάζουν. Με τον τρόπο αυτό ζυμώνουν την ιδέα ότι όποιοι είναι αντίπαλοι της κυβέρνησης, μπορούν να είναι πολιτικοί σύμμαχοι μεταξύ τους. Τίποτα τέτοιο δεν ισχύει. Η κρατική καταστολή στρέφεται ενάντια στους εργατικούς αγώνες, ανεξάρτητα από το ποιος τους διοργανώνει. Εκφράζεται με ξεχωριστό μίσος απέναντι στο ταξικό κίνημα, επειδή το αστικό κράτος εχθρεύεται και φοβάται την ικανότητά του να συσπειρώνει, να κινητοποιεί οργανωμένα, να εμπνέει τη λαϊκή πρωτοβουλία, που κατατείνει στην ανατροπή του.
Το χτύπημα ενάντια στα ταξικά συνδικάτα αφορά όλη την εργατική τάξη, όπως και κάθε επίθεση σε εργατική κινητοποίηση. Το ΚΚΕ αυτονόητα υπερασπίστηκε τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, ξέροντας πού στοχεύει η επίθεση. Οπως υπερασπίζεται κάθε ταξικό αγώνα. Αυτό όμως είναι άλλο από αυτό που προσπαθεί να δημιουργήσει σαν αίσθηση ο Τύπος που προπαγανδίζει για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ έχει μέτωπο στον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό και τα δεκανίκια του στο κίνημα. Είναι σε αντιπαράθεση με κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που καλλιεργούν αυταπάτες ότι τα εργατικά δικαιώματα μπορούν να συνυπάρχουν με την κερδοφορία των μονοπωλίων. Πολεμάει τα ιδεολογήματα που λένε ότι μπορεί ο λαός να δώσει διέξοδο προς όφελός του, αρκεί να αλλάξει διαχειριστή στη διακυβέρνηση, χωρίς να ανατρέψει το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Το ΚΚΕ πιστεύει ότι η οργάνωση από τα κάτω και η χειραφέτηση από αστικά και οπορτουνιστικά ιδεολογήματα, είναι αυτά που μπορούν να κάνουν τον εργατοϋπάλληλο πρωταγωνιστή. Οτι η συμμαχία με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι όρος για να πολλαπλασιαστεί η δύναμη των ταξικών αγώνων, να εμποδιστούν μέτρα και να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Αυτό πρέπει να κρατήσει για παρακαταθήκη ο λαός στις δύσκολες μάχες που έχει μπροστά του.

TOP READ