Ελλάδα, Τούμπα, Αλκαζάρ και Καλογρέζα μου

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Όπως λέει κι ένας φίλος (Μπάμπης Μπατμανίδης) στο τουίτερ, έτσι όπως το πάμε, το καλοκαίρι τα μπιτσόμπαρα αντί για ρέγκε, θα παίζουνε Real fm, με τις τελευταίες ειδήσεις. Και όπως είναι λογικό, τον τελευταίο καιρό τα αθλητικά έχουν περάσει σε δεύτερο πλάνο. Όχι γιατί είναι το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας, όπως λέει συχνά-πυκνά ο Σωτηρακόπουλος. Αλλά επειδή η απολύτως πρωτεύουσα σχέση του ανθρώπου με την άθληση και οι αγώνες, περνάνε εκ των πραγμάτων στο περιθώριο, όσο οι ταξικοί αγώνες μένουν ιστορικά αδικαίωτοι, που έλεγε κι ο Τραμπάκουλας στο Αλαλούμ. Υπάρχουν ωστόσο πολλές προεκτάσεις της επικαιρότητας, που προσφέρονται για ενδιαφέροντες συνειρμούς και παραλληλισμούς με το αθλητικό προτσές.
Καταρχάς, η υπόθεση του δημοψηφίσματος, που λειτουργεί εκ των πραγμάτων πολωτικά, και χωρίζει τον κόσμο στα δύο, όπως ένα μεγάλο ντέρμπι. Κατακαημένο Λέτσοβο, σε χώρισαν στα δύο. Για να πεταχτεί ο κόκκινος Τραμπάκουλας (και πάλι στο Αλαλούμ) και να διορθώσει: στα τρία, ρε χαμένε, α χαμένε…
Ένα δημοψήφισμα που ξεχώρισε για την άδοξη κατάληξη του νικηφόρου όχι, καθώς ποτέ ένας θρίαμβος, από εκλογική άποψη, δεν έκρυβε μια τόσο παταγώδη και γρήγορη ήττα. Οι εξελίξεις μάλιστα εξόργισαν τους πιο υποψιασμένους και τους ενέπνευσαν το γηπεδικό: εε-ωω, «όχι» στο ημίχρονο, μα «ναι» στο τελικό. Που παραπέμπει ευθέως στα στημένα παιχνίδια με τα πολλά γκολ, τις ανατροπές και την… αγωνιώδη εξέλιξη.
Μα το ντέρμπι είναι στημένο, και από πριν ξεπουλημένο
(…) Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με εμάς…
Η επικοινωνιακή διαχείριση της κωλοτούμπας από το επιτελείο του Μαξίμου (που θα τη ζήλευε και η Κομανέντσι) και η παρουσίασή της στα ΜΜΕ είχε κάτι από τα ηρωικά πρωτοσέλιδα του αθλητικού τύπου την επομένη μιας «ένδοξης» ήττας: η ελληνική κυβέρνηση πάλεψε σα λιοντάρι, κράτησε γερά μέχρι το 90’, αλλά έχασε τελικά με 5-0. Φαντάσου δηλ και να μην το παλεύαμε… Αν και το βασικό είναι να ξέρεις να διαλέγεις το κατάλληλο γήπεδο και τα κατάλληλα εργαλεία που θα σε βοηθήσουν να νικήσεις τον αντίπαλο. Αν επιλέγεις ως βασικό διαπραγματευτικό σου χαρτί τις κάλπες, και ως γήπεδο το λάκκο των λεόντων, είναι λογικό να σε κατασπαράξουν, χωρίς να είσαι σε θέση να προβάλεις καν αντίσταση.
Όλες αυτές τις μέρες ακούγονταν επίσης πολλά σενάρια για την παράταση του προηγούμενου προγράμματος, που τελικά μας οδήγησαν στα πέναλτι (τις ποινές) για την Ελλάδα, εφόσον δεν τηρήσει αυστηρά το χρονοδιάγραμμα με τα προαπαιτούμενα, και τον ξαφνικό θάνατο, που τον κατάργησε η ΦΙΦΑ, αλλά έχει παραμείνει για τους λαούς της Ευρώπης.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει κι η ανάλυση της ψήφου των ποδοσφαιρικών, αθλητικών παραγόντων, σε διάκριση με τους οπαδούς και τους συνδέσμους των οργανωμένων, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία τάχθηκαν (όσοι τουλάχιστον τοποθετήθηκαν) υπέρ του «όχι». Αντίθετα, τα τμήματα της αστικής τάξης, που δραστηριοποιούνται στο χώρο του αθλητισμού, τάχθηκαν αναφανδόν με το «ναι», το οποίο υποστήριξε ανοιχτά ο Αλαφούζος από το ΣΚΑΙ, αλλά κι ο Μαρινάκης μέσω του Μώραλη, παρά το «κούρεμα» των εφοπλιστικών προνομίων –που ήταν κατά βάθος η μόνη κόκκινη, διαπραγματευτική γραμμή της κυβέρνησης. Παράλληλα, ανοίγει εκ νέου το θέμα της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού του Πειραιά, που αφορά άμεσα Μελισσανίδη και Μαρινάκη, ενώ και ο Ιβάν Σαββίδης παρακολουθεί διακριτικά τις εξελίξεις και στοχεύει σε άλλα φιλέτα από τη δημόσια περιουσία, που οδεύει προς ξεπούλημα.
Υπήρχε ωστόσο και η διαφοροποίηση κάποιων άλλων τμημάτων, της λεγόμενης εθνικής αστικής τάξης (κατά τον Καμμένο), με το Γιαννακόπουλο της φαρμακοβιομηχανίας Βιανέξ, να προβάλλει ένθερμα το «όχι», και να επιτίθεται στην κυβέρνηση από την εφημερίδα «Πράσινη» μετά από τις τελευταίες εξελίξεις.
Από τη στάση των συνδέσμων, μπορούμε να ξεχωρίσουμε το «όχι» ενός συνδέσμου οπαδών του Ολυμπιακού, που έσπασε το κατάπτυστο «νο πολίτικα» δόγμα, που είχε κρατήσει η θύρα 7 ακόμα και στη δολοφονία του Φύσσα. Αλλά και την κίνηση της Αυτόνομης Θύρας 10 (οπαδοί του Ηρακλή) να εκδώσει δικό της «νόμισμα», το Ήρα, με τη μορφή της θρυλικής Χάιδως (μιας γηραιάς οπαδού-μασκότ του Γηραιού), και να οργανώσει με βάση αυτό ανταλλαγές προϊόντων (δες κεντρική φωτό).
Σε επίπεδο προσωπικοτήτων τέλος, ξεχωρίζει η διάκριση μεταξύ του «ναι» του «επαναστάτη χωρίς αιτία» (και βασικά χωρίς επανάσταση), Ντέμη Νικολαΐδη, συζύγου της Αντί-φα Δέσποινας Βανδή (που είχε αρνηθεί να τραγουδήσει μαζί με το χρυσαυγίτη Σφακιανάκη) και του «όχι» του μεταλλά Σάββα Κωφίδη (της πρωτοβουλίας Hasta la Victoria Siempre), που ήταν σταθερό, όχι όπως αυτό της κυβέρνησης και του στίχου από την ελληνική εκδοχή του Σεμπάστιαν: όχι – όχι – ναι…
Αντί επιλόγου, ας κρατήσουμε αυτό που είπαμε και στην αρχή για τους αγώνες και τους ταξικούς αγώνες. Έχουμε αγώνες αύριο, όπως έλεγε και ένα προεκλογικό σύνθημα του κόμματος. Καμία επιστροφή στην (αθλητική, μνημονιακή και πάνω απ’ όλα μίζερη) κανονικότητα δεν μπορεί να τους επισκιάσει. Μέχρι τη νίκη πάντα. Και όποιος δεν παλέψει μαζί μας, για να νικήσουμε, την ήττα μας θα μοιραστεί…

Ο σεβασμός στην δημοκρατία (και άλλα ευρωενωσιακά παραμύθια)

 Ο σεβασμός στην δημοκρατία (και άλλα ευρωενωσιακά παραμύθια)

Από την συνέντευξη-περιβόλι, που έδωσε τις προάλλες στην ΕΡΤ ο πρωθυπουργός, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, απομόνωσα μια φρασούλα, με την οποία δεν είδα να ασχοληθεί κανείς. Μια φρασούλα με εξαιρετικά σημαντικό (κατά την γνώμη μου) περιεχόμενο, το οποίο δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο. Για να σας βάλω στο κλίμα, παραθέτω ένα εκτενέστερο απόσπασμα από εκείνη την συνέντευξη, όπου ρωτάει ο δημοσιογράφος Πάνος Χαρίτος και απαντάει ο Αλέξης Τσίπρας:

Ερ.: Αναφερθήκατε σε δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού Τύπου. Θα σας θυμίσω ένα ακόμα και αν δεν κάνω λάθος είναι από τους Financial Times, το οποίο ανέφερε ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός επιχείρησε να θέσει και να λύσει το ευρωπαϊκό πρόβλημα, υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις τις δικές του και της χώρας του.

Απ.: Αυτό το είπα και εγώ πριν από λίγο. Ότι υπερτίμησα την δύναμη της ισχύος του δίκιου ενός λαού και της αντίδρασης που θα υπήρχε από την άλλη πλευρά απέναντι στην ιδρυτική αξία της Ευρώπης, που είναι ο σεβασμός στη Δημοκρατία, στη δημοκρατική επιλογή και στην εθνική κυριαρχία. Ποιό είναι το μήνυμα που μας δίνουν σήμερα οι εταίροι μας; Το μήνυμα που μας δίνουν σήμερα είναι ότι στις χώρες οι οποίες είναι σε πρόγραμμα δεν έχει νόημα αν θα γίνονται εκλογές. Και αυτό είναι πολύ σκληρό μήνυμα για την Ευρώπη.

Η φρασούλα περί της οποίας έκανα λόγο είναι υπογραμμισμένη και παρακαλώ να την ξαναδιαβάσετε πριν συνεχίσουμε.

[Σκίτσο: Khalil Bendib]

Το πρώτο -και κυριώτερο- σημαντικό στοιχείο που διακρίνω είναι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ο πρωθυπουργός: "υπερτίμησα την δύναμη της ισχύος του δίκιου ενός λαού". Αλήθεια, ποιό πράγμα είναι αυτό που, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, αποδείχθηκε ισχυρότερο από το δίκιο ενός λαού; Ο ίδιος δεν το λέει αλλά μπορούμε εύκολα να το συμπεράνουμε από τις εξελίξεις. Με δεδομένο ότι υποκύψαμε στους "εκβιασμούς" και παραδοθήκαμε στους "πραξικοπηματίες" για να πάρουμε λεφτά, προφανώς είναι τα οικονομικά συμφέροντα, το χρήμα, το κεφάλαιο. Το πρόβλημα είναι ότι ο πρωθυπουργός πέφτει από τα σύννεφα (ή, απλώς, καμώνεται ότι πέφτει), διαπιστώνοντας ότι στον καπιταλισμό πάντων χρημάτων μέτρον εστίν κεφάλαιον (για να παραφράσω ελαφρώς τον Πρωταγόρα τον Αβδηρίτη).

Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι η αλλοίωση περιεχομένου του όρου "Ευρώπη". Ο πρωθυπουργός αναφέρεται σε κάποια "ιδρυτική αξία της Ευρώπης", την οποία ορίζει κατ' απόλυτα αυθαίρετο τρόπο ως "σεβασμό στη Δημοκρατία". Κατ' αρχάς, είναι ακατανόητο το πώς μεθοδεύεται η ταύτιση της Ευρώπης με τον κεφαλαιουχικό οικονομικό συνεταιρισμό που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Προκαλεί τουλάχιστον χαμόγελα ο ασυνάρτητος τρόπος με τον οποίο η αρχαιοελληνική "ευρεία όψη" σβήνεται από την Ιστορία και την θέση της παίρνει μια μετασχηματισμένη -επί το ιμπεριαλιστικώτερον- "Έυρωπαϊκή Κοινότητα Χάλυβα και Άνθρακα" (ΕΚΑΧ).

Ας δεχτούμε, όμως, ότι ο τρόπος με τον οποίο πολλοί μιλάνε για "Ευρώπη" εννοώντας την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι παρά ένα "σχήμα λόγου" κι ας πάμε στην ουσία. Αναρωτιέμαι, πού διάβολο είδε ο πρωθυπουργός ότι ιδρυτική αξία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο σεβασμός στην δημοκρατία; Σε ποιό από τα επίσημα κείμενα αυτού του συνεταιρισμού γίνεται αναφορά στην δημοκρατία, είτε υπό την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης είτε -έστω- με την έννοια που της προσέδωσε η γαλλική επανάσταση; Να του θυμίσω ότι, όπως προανέφερα, οι απαρχές αυτού του καπιταλιστικού οικοδομήματος δεν ήσαν παρά ένα οικονομικό αλισβερίσι μεταξύ των βιομηχάνων χάλυβα και άνθρακα σε Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο και Ιταλία. Κι ήταν τόση η αφοσίωση όλων αυτών στην δημοκρατία, ώστε στην ιδρυτική πράξη τής ΕΚΑΧ σημείωναν:

"Η συσπείρωση των ευρωπαϊκών κρατών απαιτεί να εξαλειφθεί η προαιώνια αντίθεση μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας (...). Η από κοινού διαχείριση της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα θα εξασφαλίσει άμεσα την εγκατάσταση κοινών βάσεων οικονομικής ανάπτυξης, πρώτου σταδίου της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και θα αλλάξει την μοίρα περιοχών, οι οποίες από μακρού προορίζονται για την κατασκευή πολεμικών όπλων, υπήρξαν δε και τα πιο σταθερά θύματα των τελευταίων (...). Η αλληλεγγύη που θα δημιουργηθεί στην παραγωγή θα καταδείξει ότι κάθε πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας καθίσταται όχι μόνον αδιανόητος αλλά και υλικά αδύνατος".

Βλέπετε πουθενά την παραμικρή αναφορά στην δημοκρατία ή το παραμικρό ενδιαφέρον για την βελτίωση της καθημερινότητας των λαών τής Ευρώπης; Κι αν το παραπάνω απόσπασμα σας φαίνεται ειρηνόφιλο, προσέξτε την λεξούλα που υπογράμμισα: προορίζονται, όχι προορίζονταν. Αυτό σημαίνει ότι από ιδρύσεώς της η ΕΚΑΧ δεν είχε κανένα σκοπό να διακόψει ή, έστω, να μειώσει την παραγωγή όπλων. Και πώς να είχε τέτοιο σκοπό εφ' όσον ανάμεσα στους ιδρυτές της ήσαν και βιομήχανοι οπλικών συστημάτων;

Φυσικά, οικονομικός συνεταιρισμός κεφαλαιούχων ήταν και η μετεξέλιξη της ΕΚΑΧ, η "Ευρωπαϊκή Οικονομική Κονότητα" (ΕΟΚ), στην συνθήκη ίδρυσης της οποίας επίσης απουσιάζει κάθε αναφορά σε δημοκρατία. Στην συνθήκη αυτή του 1957 γίνεται λόγος για πολλά πράγματα οικονομικού ενδιαφέροντος αλλά στην δημοκρατία δεν αφιερώνεται ούτε μια λέξη. Και, βέβαια, η λέξη "δημοκρατία" δεν έχει θέση ούτε στα δυο βασικά κείμενα της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ένωσης, την συνθήκη τού Μάαστριχτ και την συμφωνία τής Λισαβόνας.

[Σκίτσο: Joep Bertrams]

Επειδή θεωρώ αδύνατον να μη γνωρίζει ο πρωθυπουργός όλες αυτές τις λεπτομέρειες, είμαι σχεδόν υποχρεωμένος να συμπεράνω ότι οι αναφορές του περί δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εκ του πονηρού. Γίνονται για να παραμυθιάζεται ο απλός κόσμος. Λες και κατά την τελευταία πενταετία δεν έχουμε στον τόπο μας απτά δείγματα για το ποια γνώμη έχουν περί δημοκρατίας οι ιθύνοντες της Ε.Ε., από την πραξικοπηματική ανάδειξη Παπαδήμου ως πρωθυπουργού μέχρι τις πρόσφατες φωνές ότι το συμφέρον τού τόπου απαιτούσε να μη γίνουν οι εκλογές τού Γενάρη και το δημοψήφισμα της προπερασμένης Κυριακής.

Όσο για τον "σεβασμό στην εθνική κυριαρχία",  δεν χρειάζεται να πω τίποτε. Όμως, "καν εγώ σιωπήσω και οι λίθοι κράξονται". Το τι σεβασμό έδειξε η Ευρωπαϊκή Ένωση κάποτε στην εθνική κυριαρχία τής Σερβίας και τι σεβασμό δείχνει τώρα στην εθνική κυριαρχία όλων των χωρών όπου στέλνει στρατιωτικές αποστολές είναι γνωστό. Εξ άλλου, η σπουδή με την οποία σπεύδει το ελληνικό κοινοβούλιο να ψηφίσει τους νόμους που υπαγόρευσαν οι Βρυξέλλες, είναι λαλίστατη. Μεταξύ άλλων δε, αποδεικνύει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ουδεμία σχέση έχει με την Δημοκρατία και την Δικαιοσύνη, κάτι που, άλλωστε, προκύπτει και από την έκπληξη που -λέει πως- ένοιωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Τελικά, το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από τα παραπάνω είναι πως ο πρωθυπουργός μας είναι είτε λίγος είτε ψεύτης. Και, ειλικρινά, δεν ξέρω ποιο από τα δυο είναι χειρότερο.

Μιλάνε για «ολοκληρωτισμό» οι μακελάρηδες!

 Μιλάνε για «ολοκληρωτισμό» οι μακελάρηδες!

Προκλητική είναι η απάντηση της ύπατης εκπροσώπου για την Εξωτερική Πολιτική της ΕΕ, Φεντερίκα Μογκερίνι, στην Ερώτηση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ για την απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας από την ουκρανική κυβέρνηση.

Με απαράδεκτο τρόπο ισχυρίζεται στην απάντησή της: «Η ΕΕ κατανοεί το δικαίωμα κάθε κράτους να διαμορφώνει την ιστορική του μνήμη, ιδίως όταν πρόκειται για ένα παρελθόν ολοκληρωτισμού».

Η απάντηση της Επιτροπής αποτελεί προκλητική δικαιολόγηση στον εντεινόμενο αντικομμουνισμό της ουκρανικής κυβέρνησης και των φασιστικών ορδών τύπου «Δεξιού Τομέα», που τη στηρίζουν. Δίνει έγκριση και πράσινο φως στις δολοφονίες, τις απαγωγές, τις διώξεις, τις δίκες-παρωδία σε βάρος του ΚΚ Ουκρανίας, που έστησε μια κυβέρνηση που στήριξαν από την πρώτη στιγμή, για να προωθήσουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια στην περιοχή η ΕΕ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Όσο κι αν κοπιάζει η ΕΕ και τα επιτελεία της, όσους τόνους λάσπης περί «ολοκληρωτισμού» κι αν ρίξει, η μνήμη του λαών που γνώρισαν την ανωτερότητα των κατακτήσεων του σοσιαλισμού δεν σβήνει. Πολύ περισσότερο ο σοσιαλισμός δεν εξισώνεται με το φασιστικό τέρας, γέννημα-θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετεί η ΕΕ.

Η υπεροχή του σοσιαλισμού αποτελεί καρφί στο μάτι των καπιταλιστών τη στιγμή μάλιστα που μεγαλώνουν τα αδιέξοδα για τους λαούς στον καπιταλισμό που βρίσκεται σε βαθιά, ανεπίστρεπτη παρακμή. Δεν κρύβεται η χτυπητή αλήθεια ότι οι στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες καταπνίγονται και παραμένουν άλυτα μεγάλα λαϊκά προβλήματα που ο σοσιαλισμός κατάφερε κι έλυσε, όπως η ανεργία, η καθολική δημόσια και δωρεάν Παιδεία και Υγεία και τόσα ακόμα.

Απάντηση στο αντικομμουνιστικό ψέμα, στις κάθε είδους διώξεις και μεθοδεύσεις σε βάρος των κομμουνιστών, στην ιστορική διαστρέβλωση μπορούν να δώσουν μόνο οι λαοί, αναζητώντας την αλήθεια, διεκδικώντας με την πάλη τους την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους σε σύγκρουση με την ΕΕ και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, τη νιότη του κόσμου.

902

΄΄ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ...΄ΠΑΤΡΑ – ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: Στο Τμήμα αντιδήμαρχος γιατί ο Δήμος έβαλε ΔΩΡΕΑΝ ξαπλώστρες και τέντες στην Πλαζ΄

ΠΑΤΡΑ – ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: Στο Τμήμα αντιδήμαρχος γιατί ο Δήμος έβαλε ΔΩΡΕΑΝ ξαπλώστρες και τέντες στην Πλαζ

Το είδαμε και αυτό!
Μερικές τέντες και ξαπλώστρες τοποθέτησε ο Δήμος στην παραλία της Πλάζ για να απολαμβάνουν οι λουόμενοι το μπάνιο τους και αμέσως επενέβησαν οι αρμόδιες αρχές κατόπιν καταγγελίας για το…΄΄φοβερό έγκλημα΄΄!
Δεν γνωρίζουμε ποιος έκανε την καταγγελία αλλά για την …παρανομία εκλήθη στο Αστυνομικό Τμήμα ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος Παύλος Στάμος για εξηγήσεις.
Οπως τον ενημέρωσαν, αντίκεινται, στο νόμο αυτές οι ενέργειες ! «Νόμιμο είναι, οι λουόμενοι να τσουρουφλίζονται για να μάθουν…» σχολίασε ο σύμβουλος του Δημάρχου, Στάθης Κεραμιδάς!

Πρώτη φορά Μνημόνια Αριστερά

Το Ποτάμι: Χειμαρρώδης στήριξη του καπιταλισμού

Το Ποτάμι: Χειμαρρώδης στήριξη του καπιταλισμού

Eurokinissi

Κατά την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, το Ποτάμι αναδείχτηκε σε βασικό στήριγμα των επιδιώξεων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μαζί φυσικά με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Επαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επίτευξη της πολιτικής συμπόρευσης των παραπάνω κομμάτων, στην κατεύθυνση στήριξης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Σε όλη την πορεία της διαπραγμάτευσης, επέδειξε ιδιαίτερη κινητικότητα, σημειώνοντας σωρεία επαφών (Γιούνκερ, Σουλτς κ.λπ.), προσπαθώντας να παρουσιαστεί ως εγγυητής της «ευρωπαϊκής πορείας» της χώρας.
Σε όλη αυτή τη δραστηριότητά του, προβάλλει κάποια στοιχεία που θεωρεί ότι το διαχωρίζουν από τα υπόλοιπα κόμματα του «καπιταλιστικού τόξου». Ενα τέτοιο στοιχείο είναι η μικρή ηλικία του κόμματος, το γεγονός ότι δεν έχει συμπληρώσει ακόμα ενάμιση χρόνο ζωής. Επίσης, τα στελέχη του προβάλλονται ως άφθαρτα και νέα πρόσωπα, που δεν έχουν τα κουσούρια του παρελθόντος. Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι το ιδιαίτερο στίγμα της προπαγάνδας του κόμματος είναι η προβολή της ικανότητάς του να συγκρούεται με το «παλιό πολιτικό κατεστημένο» και της δυνατότητάς του να αποτελεί τον επιταχυντή της προσαρμογής του αστικού πολιτικού συστήματος στα σύγχρονα δεδομένα.

Με σημαία τον αστικό εκσυχρονισμό

Αυτό το συγκριτικό «πλεονέκτημα» αποτυπώνεται στις θέσεις του, οι οποίες ιεραρχούν την αναγκαιότητα καταπολέμησης της διαφθοράς, της φαυλοκρατίας, της κλεπτοκρατίας και της κομματοκρατίας. Ο αγώνας απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα χαρακτηρίζεται, μάλιστα, ως «νέος πατριωτισμός», στον οποίο «συμμετέχουν όλοι όσοι αποστρέφονται τη μιζέρια του παρελθόντος, θέλουν να τελειώσουν με τη φαυλοκρατία, την κλεπτοκρατία, τη διαφθορά. Αυτοί που οραματίζονται μία Ελλάδα παραγωγική, εξωστρεφή, προοδευτική, ισότιμη στην Ευρώπη».
Το παραπάνω πολιτικό στίγμα του Ποταμιού δεν έχει μόνο προπαγανδιστικό χαρακτήρα, αλλά εκφράζει και την αντικειμενική ανάγκη εκσυγχρονισμών στο αστικό πολιτικό σύστημα. Σε αυτές ανήκει η ανάγκη να απαλλαγούν τα αστικά κόμματα από κάποια γνωρίσματα τα οποία ήταν πολύ έντονα στο παρελθόν, όπως οι διευρυμένες πελατειακές σχέσεις, οι συνεχόμενοι καιροσκοπικοί τακτικισμοί και ο επηρεασμός τους από πιέσεις τμήματος της λαϊκής τους βάσης. Το Ποτάμι ιεραρχεί νέους, πιο σύγχρονους τρόπους ενσωμάτωσης των μαζών (επιθετική ιδεολογική παρέμβαση υπέρ του συστήματος, εθελοντισμός κ.λπ.), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μπορέσει - ανάλογα και με τη συγκυρία - να αποφύγει και τα κλασικά χαρακτηριστικά των παλαιότερων αστικών κομμάτων. Εν μέρει, λοιπόν, το Ποτάμι αξιοποιείται και ως δοκιμαστήριο για τη συνολική αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, γεγονός που αποτυπώνεται στην εξέλιξη τόσο της σύνθεσης των στελεχών του όσο και των επεξεργασιών του.

Καμία πρωτοτυπία

Το παραπάνω ιδιαίτερο στοιχείο του Ποταμιού δεν πρέπει να υποτιμηθεί, μπροστά στην ομοιότητα των θέσεών του με όλων των υπόλοιπων αστικών κόμματων. Αυτό, άλλωστε, το στοιχείο το καθιστά και σημαντική εφεδρεία για το αμέσως επόμενο διάστημα, σημαντικό στοιχείο στην ανανέωση του αστικού πολιτικού σκηνικού και στη διατήρηση της ικανότητάς του να ασκεί την αντιλαϊκή πολιτική που επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία, αποσπώντας ταυτόχρονα τη λαϊκή συναίνεση σ' αυτήν. Αυτό, άλλωστε, αναγνωρίζεται τόσο από την αστική τάξη στη χώρα μας όσο και από σειρά αξιωματούχων της ΕΕ, οι οποίοι περιθάλπουν με ιδιαίτερη φροντίδα και στοργή το συγκεκριμένο κόμμα, σε βαθμό μάλιστα μεγαλύτερο από αυτόν που επιβάλλει η τωρινή κοινοβουλευτική του επιρροή. Υπενθυμίζουμε, για παράδειγμα, τη δήλωση του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, σύμφωνα με την οποία, «θα προτιμούσα ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαζόταν στην κυβέρνηση με το Ποτάμι και όχι με τους Ανεξάρτητους Ελληνες».
Φυσικά, το γεγονός της εμφάνισης ενός αστικού κόμματος, το οποίο παρουσιάζεται ως φορέας του νέου απέναντι στο «σάπιο παλιό πολιτικό κατεστημένο», δεν αποτελεί πρωτοφανές γεγονός. Ισα - ίσα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η προσπάθεια να ντυθεί το παλιό με την προβιά του νέου, αποτελεί νομοτελειακό φαινόμενο σε συνθήκες φθοράς του αστικού πολιτικού συστήματος και συγκεκριμένων αστικών κομμάτων, ως απόρροια της όξυνσης της αντιλαϊκής επιθετικότητας. Αυτή η προσπάθεια παίρνει τη μορφή είτε «νέων και άφθαρτων» προσώπων σε ήδη υπάρχοντα κόμματα, είτε «νέων και άφθαρτων» κομμάτων. Φυσικά, τα στελέχη του Ποταμιού δεν είναι καθόλου νέα, αφού έχουν μακρόχρονη διαδρομή στην εξυπηρέτηση του ελληνικού καπιταλισμού, στελεχώνοντας στο παρελθόν τους οικονομικούς, ιδεολογικούς και κρατικούς μηχανισμούς του.
Η συνεχής εμφάνιση και εξαφάνιση νέων διαττόντων αστέρων, η συνεχής εναλλαγή της ενίσχυσης και της αποδυνάμωσής τους, αποτελεί κλασικό μηχανισμό ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και διοχέτευσής της όχι μόνο σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια, αλλά σε κανάλια που μπορούν να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την αντιλαϊκή επιθετικότητα. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι μέχρι πρόσφατα, τέτοια χαρακτηριστικά είχε και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο προβαλλόταν ως νέο, με την έννοια ότι δεν είχε κυβερνήσει, ενώ μετά την ψήφιση του μνημονίου Τσίπρα, πολλοί αστοί αναλυτές σημείωναν ότι στις σημερινές συνθήκες, αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να περάσουν μόνο με κυβέρνηση στην οποία θα συμμετείχε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πρωτοστατώντας σε βασικές επιλογές του κεφαλαίου

Θα προσπαθήσουμε εν συντομία να αναδείξουμε κάποιες βασικές θέσεις του κόμματος, έτσι ώστε να φωτίσουμε καλύτερα και τη σημερινή του παρέμβαση στις εξελίξεις. Το Ποτάμι δεν κρύβει φυσικά ότι υπερασπίζεται την καπιταλιστική κοινωνία και τον πυρήνα της, την καπιταλιστική οικονομία, παρά το γεγονός ότι αξιοποιεί πολλούς από τους νεολογισμούς της αστικής προπαγάνδας για να «ντύσει» αυτή τη στράτευση. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να εξωραΐσει την ίδια την επιδίωξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Χαρακτηριστικές για τα παραπάνω είναι οι εξής αναφορές στις δημοσιευμένες θέσεις του: «Το Ποτάμι λέει "ναι" στην οικονομία της αγοράς, αλλά λέει "όχι" στην κοινωνία της αγοράς (...) Να ξεπεράσουμε επιτέλους τα αγκυλωμένα σύνδρομα που θεωρούν την επιχειρηματικότητα συνώνυμη της κερδοσκοπίας». Την ίδια στιγμή, εκφράζοντας τις αναγκαιότητες της καπιταλιστικής οικονομίας, χαρακτηρίζει «συντεχνιακό λαϊκισμό» οποιαδήποτε διεκδίκηση των εργαζομένων.
Οσον αφορά το ρόλο του κράτους, οι ίδιες θέσεις σημειώνουν: «Ο ρόλος του κράτους δεν είναι να υποκαταστήσει την ιδιωτική οικονομία, αλλά να δημιουργεί τις προϋποθέσεις που επιτρέπουν στην επιχειρηματικότητα να ανθίσει, χωρίς στρεβλώσεις». Σε αυτό, ακριβώς, το ζήτημα της βελτίωσης και του εκσυγχρονισμού του αστικού κράτος, ως μηχανισμού εξασφάλισης των γενικών συνθηκών της καπιταλιστικής κερδοφορίας, επικεντρώνονται μια σειρά πιο συγκεκριμένες προτάσεις του κόμματος. Σ' αυτά τα πλαίσια, το Ποτάμι ιεραρχεί ως καθήκοντα του κράτους τη στήριξη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και την ιεράρχηση συγκεκριμένων κλάδων (γεωργία, κτηνοτροφία, ιχθυοκαλλιέργειες, ηλιακή ενέργεια, τουρισμός) για την υποβοήθηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στις θέσεις του: «Το Ποτάμι επιδιώκει τη θέσπιση δέσμης κινήτρων για τη μεγέθυνση των επιχειρήσεων. Ο στόχος είναι η σημαντική αύξηση του μέσου αριθμού εργαζομένων και του κύκλου εργασιών ανά επιχείρηση».
Οσον αφορά τις διεθνείς συμμαχίες του ελληνικού κράτους, το Ποτάμι τάσσεται ανοιχτά υπέρ της διατήρησης του ευρωατλαντικού προσανατολισμού, τον οποίο και θεωρεί όρο για τη σταθερότητα του ελληνικού καπιταλισμού. Το κόμμα εκφράζει τον κυρίαρχο προσανατολισμό της ελληνικής αστικής τάξης, ενώ στρέφεται με δριμύτητα απέναντι στις επιδιώξεις τμημάτων του κεφαλαίου στην Ελλάδα και την ΕΕ, υπέρ ενός αναπροσανατολισμού αυτών των συμμαχιών που θα συνοδεύεται και με ενδεχόμενη αλλαγή νομίσματος. Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές του, κατά τη συζήτηση στη Βουλή την Τετάρτη, στους «συνωμότες της δραχμής και πραξικοπηματίες» που «έχουν τα λεφτά τους έξω και περιμένουν τη δραχμή για να πλουτίσουν».

Βασικές θέσεις του

Οι παραπάνω γενικές θέσεις αποτυπώθηκαν και στη στάση του κόμματος ενόψει της ψήφισης του τρίτου μνημονίου. Το Ποτάμι έπαιξε πολύ ενεργό ρόλο στη στήριξη του ΝΑΙ στο κίβδηλο πρόσφατο δημοψήφισμα, στήριξε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, τους ΑΝΕΛ και το ΠΑΣΟΚ το πόρισμα που προέκυψε από τη σύσκεψη των αρχηγών των κομμάτων μετά το δημοψήφισμα, στήριξε τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους «εταίρους» της και το μνημόνιο που αυτή εισηγήθηκε στη Βουλή, ενώ έχει δηλώσει ότι θα στηρίξει το επόμενο διάστημα όλο το αντιλαϊκό νομοθετικό πλαίσιο που θα εισηγείται η κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς». Δικαιολόγησε την ψήφιση του τρίτου μνημονίου ως απαραίτητη για τη διάσωση της χώρας και της ευρωπαϊκής της πορείας, ενώ ταυτόχρονα επιφυλάσσεται για την κατάθεση στο άμεσο μέλλον προτάσεων... βελτίωσής του.
Ιδιαίτερη σημασία, όμως, έχει το ζήτημα της συμμετοχής του Ποταμιού στη διακυβέρνηση. Γενικά, τα στελέχη του κόμματος έχουν τοποθετηθεί με διάφορες αφορμές υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας, ως απαραίτητη προϋπόθεση τόσο για την ικανότητά τους να εφαρμόζουν με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία τις (αντιλαϊκές) πολιτικές τους, όσο και για τη διασφάλιση της «συνέχειας στη διοίκηση». Πιο συγκεκριμένα τώρα, το Ποτάμι ανέπτυξε προεκλογικά μία επιχειρηματολογία περί της δυνατότητας κυβερνητικής συνεργασίας με όλα τα κόμματα που αποδέχονται τη συμμετοχή της χώρας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, ενώ μετά τις εκλογές χαρακτηριστική ήταν η δυσφορία του κόμματος απέναντι στην προσυμφωνημένη, απ' ότι φάνηκε, κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Το τελευταίο διάστημα, το Ποτάμι τοποθετείται με έναν τρόπο που από τη μία δείχνει να απορρίπτει την άμεση συμμετοχή του στην κυβέρνηση, ενώ από την άλλη κρατά ανοιχτό το ενδεχόμενο της συμμετοχής, ως εγγυητής της εφαρμογής των ψηφισμένων αντιλαϊκών μέτρων. Αυτή η φαινομενική αντιφατικότητα αποτυπώνει από τη μία την αναμονή για τις κατάλληλες συνθήκες συμμετοχής του κόμματος στην κυβέρνηση και από την άλλη την επιδίωξη να αποφευχθεί αυτή η συμμετοχή, όταν οι συνθήκες αυτές δεν θα έχουν διαμορφωθεί.
Είναι ξεκάθαρο ότι είτε με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση το επόμενο διάστημα, είτε ως (τυπική) αντιπολίτευση σε αυτήν, το Ποτάμι αποτελεί παράγοντα που παλεύει για την απαρέγκλιτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, παράγοντα χρήσιμο για το σύστημα. Οπως δήλωσε την Τετάρτη στη Βουλή ο Θεοδωράκης, «θα παραμείνουμε η χρήσιμη αντιπολίτευση, η αντιπολίτευση των μεταρρυθμίσεων...».

Του
Χρήστου ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ*
* Ο Χρήστος Μπαλωμένος είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του 

Για τη διαπάλη στο εξωτερικό γύρω από τις εξελίξεις στην Ελλάδα

Για τη διαπάλη στο εξωτερικό γύρω από τις εξελίξεις στην Ελλάδα

Η «άλλη Ευρώπη» δεν υπάρχει. Ο Τσίπρας σκύβει το κεφάλι και προωθεί ένα σχέδιο 12 δισ. περικοπών και φόρων, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, συνεχίζοντας στην ίδια γραμμή των αντιλαϊκών πολιτικών. Τέρμα στις αυταπάτες. Μόνο ο σοσιαλισμός, η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ μπορούν να εγγυηθούν ένα διαφορετικό μέλλον και το τέλος της εκμετάλλευσης για τους λαούς. Αφίσα του Μετώπου Κομμουνιστικής Νεολαίας (Ιταλία)

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα βρίσκονται για άλλη μια φορά στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και προσφέρονται για την άντληση συμπερασμάτων από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Πολλά κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα, αξιοποιώντας τις θέσεις του ΚΚΕ, σωστά ενημέρωσαν το προηγούμενο διάστημα τους εργαζόμενους στις χώρες τους για τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Την ίδια ώρα, ωστόσο, ορισμένα άλλα κόμματα και παράγοντες, με φανατισμό στήριξαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σπέρνοντας αυταπάτες στους εργαζόμενους, πρώτα απ' όλα των χωρών τους, ενώ σήμερα αρνούνται πεισματικά να δουν την πραγματικότητα. Ακόμη και τώρα, που οι «μάσκες έπεσαν», που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φόρτωσε τον ελληνικό λαό μ' ένα 3ο μνημόνιο, με βαρύτατα αντιλαϊκά μέτρα. Ενα 3ο («αριστερό») μνημόνιο, που έρχεται να προστεθεί δίπλα στα μνημόνια των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ενα 3ο μνημόνιο, με τη στήριξη των «τριών σωματοφυλάκων» του συστήματος της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού.
Τέτοιες δυνάμεις τους τελευταίους μήνες παρουσίασαν την εμπιστοσύνη που έδειξε η αστική τάξη σε ένα κόμμα της «αριστεράς», στον ΣΥΡΙΖΑ, παραχωρώντας του την κυβερνητική διαχείριση, ως μια τεράστια και κοσμογονική αλλαγή.
Στη συνέχεια παρουσίαζαν τις διαπραγματεύσεις που έκανε η κυβέρνηση με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για να εξασφαλίσει την κερδοφορία του ντόπιου κεφαλαίου, δήθεν ως «μάχη» με την ΕΕ για τα λαϊκά συμφέροντα. Σ' αυτήν την κατεύθυνση πρωτοστάτησαν στις αποπροσανατολιστικές καμπάνιες «αλληλεγγύης με την Ελλάδα», δηλαδή με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Στήριξαν με αρθρογραφία τους την εξαπάτηση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι μέσα στην Ευρωζώνη, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ, μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, μπορούν να επιλυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων.
Εκλεισαν ερμητικά τα μάτια και τα αυτιά τους στο ΚΚΕ και σε όσους τους έδειχναν τον πραγματικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, τις υποχωρήσεις του ακόμη κι από τα ελάχιστα φιλολαϊκά μέτρα που είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Επεδίωκαν να μην βλέπουν τη συνεχιζόμενη συμμετοχή της «αριστερής κυβέρνησης» της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Και τώρα; Τώρα έχουν ξεσπαθώσει κατά της Γερμανίας που «κατέλυσε την κυριαρχία της Ελλάδας» και της επέβαλε το 3ο μνημόνιο. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ; Η κυβέρνησή του; Αυτή είναι πλήρως εξαφανισμένη από τις αναλύσεις τους.

Το «πρωτόγνωρο» των εξελίξεων

Σ' αυτό το πνεύμα κινήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα και τώρα ο Peter Mertens, πρόεδρος του Κόμματος Εργατών Βελγίου (ΡΤΒ). Αυτά έγραφε στα άρθρα του, ενώ στο τελευταίο απ' αυτά, σημειώνει πως: «Η Ελλάδα γίνεται έτσι ένα είδος νέας αποικίας στη ζώνη του ευρώ. Πρόκειται για ένα νέο καθεστώς σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που κάποτε παρουσιαζόταν ως ένα σχέδιο ειρήνευσης, προόδου και αλληλεγγύης».
Ομως αυτό που έγινε στην Ελλάδα δεν έχει κανένα άλλο πρωτόγνωρο στοιχείο, εκτός από την πλήρη χρεοκοπία της «ανανεωτικής αριστεράς», της «κυβερνώσας αριστεράς». Αυτής, δηλαδή της «αριστεράς» που υποσχέθηκε στους εργαζόμενους τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και πως δήθεν θα καταφέρει «να βάλει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη». Αποδείχτηκε περίτρανα πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Οσο υπάρχει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, κουμάντο θα κάνει η ανάγκη του κεφαλαίου να αυξήσει τα κέρδη του. Οσο υπάρχει το ΝΑΤΟ θα συνεχίζει (με τη συμμετοχή και των «αριστερών κυβερνήσεων») να μακελεύει τους λαούς, για την προώθηση των συμφερόντων των ευρωατλαντικών μονοπωλίων. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν έκλεισε καμία στρατιωτική βάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά υποσχέθηκε νέα στην Κάρπαθο και σε συνθήκες κρίσης διέθεσε έναν πακτωλό χρημάτων για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα δεν είναι αποικία, όπως υποστηρίζεται, άλλα μια χώρα μέλος δύο ισχυρών ιμπεριαλιστικών ενώσεων: της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η αστική τάξη της Ελλάδας συνειδητά έχει επιλέξει να βρίσκεται η χώρα μας εκεί, θεωρώντας πως αυτές οι συμμαχίες αυξάνουν την ισχύ της, τόσο στους ανταγωνισμούς της με τους καπιταλιστές άλλων χωρών όσο και για τη διατήρηση της εξουσίας της στο εσωτερικό της χώρας. Μέσα σ' αυτές τις ενώσεις, όπως και συνολικά στο καπιταλιστικό σύστημα, είναι διαμορφωμένες σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης κι όχι σχέσεις αποικίας - μητρόπολης. Ούτε, βέβαια, η ΕΕ ήταν «ένα σχέδιο ειρήνευσης, προόδου και αλληλεγγύης», που τώρα «κάπου στράβωσε». Η ΕΕ και πιο πριν η ΕΟΚ ήταν πάντα μια λυκοσυμμαχία, ένας «λάκκος των λεόντων», όπως την χαρακτήριζε το ΚΚΕ από την παρανομία του, πριν 60 χρόνια. Αυτή η ένωση φτιάχτηκε για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου της Ευρώπης κι όχι για τους λαούς της Ευρώπης. Μπορεί να γίνει ακόμη πιο αντιδραστική, μα ποτέ δεν θα γίνει φιλολαϊκή.

Γερμανία ή ΗΠΑ;

Κατά την προσέγγιση και των τελευταίων ελληνικών εξελίξεων, γίνεται η εκτίμηση πως «η Γερμανία επιβάλλει λιτότητα στην Ευρώπη» και προβάλλεται η δυνατότητα μιας άλλης διαχείρισης, όπως αυτή που στις ΗΠΑ ασκεί ο Μπ. Ομπάμα.
Ανάλογες αυταπάτες έσπερνε στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ. (Παρεμπιπτόντως, στις 17/7 ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, δήλωσε ανερυθρίαστα: «Πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον Πρόεδρο Ομπάμα, διότι ενδεχομένως χωρίς τη δική του συμβολή και επιμονή ότι η συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει και θέματα χρέους και αναπτυξιακό ορίζοντα, ίσως να μην πετυχαίναμε»).
Οπως, όμως, είναι γνωστό, και το άλλο «μείγμα» διαχείρισης του καπιταλισμού, που γίνεται στις ΗΠΑ από τον Ομπάμα, κάθε άλλο παρά σταμάτησε τα δεινά των εργαζομένων, την αύξηση της σχετικής κι απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης, τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Το δίλημμα «Μερκελιστές» ή «Ομπαμιστές» δεν μπορεί να αφορά τους εργαζόμενους. Ούτε, βέβαια, πρέπει να διαλέξουν πλευρά στη σύγκρουση ΗΠΑ - Γερμανίας, για το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στην ΕΕ ή να ανησυχούν για τη σταθερότητα ή τη διάσπαση του γαλλογερμανικού άξονα στην ΕΕ.
Οι εργαζόμενοι οφείλουν να μην συρθούν πίσω από τις «σημαίες» των αστικών τάξεων, των διαφορετικών «μειγμάτων» αστικής διαχείρισης, που εξυπηρετούν «ξένα» σε αυτούς συμφέροντα και σε κάθε περίπτωση στρέφονται εναντίον τους.

Η προοπτική του αγώνα μας

Υποστηρίζεται πως «στην Ευρώπη, χρειαζόμαστε ένα ισχυρό μέτωπο για να αντιταχθούμε στην οικονομική και πολιτική δικτατορία της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής», ώστε να επιβάλουμε «την Ευρώπη της ισότητας, της περιφερειακής οικονομικής ανάπτυξης και της αλληλεγγύης» (P. Mertens).
Μπορεί, όμως, να αποτελεί στόχο του εργατικού κινήματος η διασφάλιση ισότιμων διακρατικών σχέσεων, της «δημοκρατίας» και της «αλληλεγγύης» σε καπιταλιστικό έδαφος; Μα αυτά, όπως δείχνει και το «μάθημα» που διεθνώς «παρέδωσε» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι μάταια να τα περιμένει κανείς από την ΕΕ. Κι αυτό, γιατί πρέπει να κατανοηθεί ότι οι ανισότιμες σχέσεις και η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι σύμφυτες με το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Επομένως, δεν μπορεί το κομμουνιστικό κι εργατικό κίνημα να καλεί σε κάτι που δεν έχει βάση.
Σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κατευθυνθεί η πάλη μας στην Ευρώπη; Σ' αυτό το ερώτημα έχουν απαντήσει από κοινού 29 κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα, μεταξύ αυτών και το ΚΚΕ, που έχουν συγκροτήσει την «Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία», στην Ιδρυτική Διακήρυξη της οποίας σημειώνεται, μεταξύ άλλων: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο, στηρίζει επιθετικά σχέδια ενάντια στους λαούς και ευθυγραμμίζεται με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ο μιλιταρισμός είναι δομικό της στοιχείο.
Θεωρούμε πως υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης για τους λαούς. Μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων προβάλλει η προοπτική μιας άλλης Ευρώπης, της ευημερίας των λαών, της κοινωνικής προόδου, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της ισότιμης συνεργασίας, της ειρήνης, του σοσιαλισμού».
Στη χώρα μας ο «δρόμος» αυτός περνά μέσα από τηνενίσχυση του ΚΚΕ, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας, που θα διεκδικεί άμεσα μέτρα ανακούφισης, ανάκτηση απωλειών, θα μαχητικοποιεί το λαό με σταθερή «πυξίδα» την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Για να γίνει πράξη η μόνη συμφέρουσα για το λαό ρήξη: κοινωνική ιδιοκτησία, αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, μονομερής διαγραφή του χρέους, με εργατική - λαϊκή εξουσία.

Του
Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ
Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεών της

Η αντιλαϊκή λύση της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής

Η αντιλαϊκή λύση της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής

Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος έφεραν ξανά στο προσκήνιο την αντιπαράθεση σχετικά με τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Η κυβερνητική διαπραγμάτευση άνοιξε το δρόμο για υπογραφή του τρίτου «θανατηφόρου» μνημονίου για τα λαϊκά συμφέροντα.

Στο έδαφος αυτό επιταχύνθηκαν οι διεργασίες στο εγχώριο πολιτικό σύστημα για ανοιχτή εμφάνιση του ευρωσκεπτικιστικού ρεύματος που τάσσεται υπέρ της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής. Σ' αυτό το ρεύμα συνωστίζονται αστοί ακαδημαϊκοί των ΗΠΑ και της Βρετανίας που στεγάζει σε διάφορους ρόλους ο ΣΥΡΙΖΑ, σοσιαλδημοκράτες, εθνικιστές, παλαιοί «αστέρες» των πλατειών «αγανακτισμένων». Μετά την υπογραφή της συμφωνίας, στην προοπτική αυτή συντάσσεται ανοιχτά η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ταυτόχρονα επιταχύνονται οι διαδικασίες προσέγγισης με «συνοδοιπόρους» στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β' του Αλαβάνου κ.λπ.). Οι διαδικασίες αυτές εξυπηρετούν και την ανάγκη της άρχουσας τάξης για την κατασκευή νέου αναχώματος μετά τη «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ελληνική πρωτοτυπία;

Η αστική αντιπαράθεση για το νόμισμα έχει αντικειμενική βάση και δεν περιορίζεται στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Εκδηλώνεται ήδη στη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ιταλία. Εδράζεται στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που εντείνονται και στο εσωτερικό της ΕΕ. Τροφοδοτείται από την ανισομετρία των οικονομιών της Ευρωζώνης και από τις ενδοαστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό των καπιταλιστικών χωρών. Αντανακλάται στην αντιπαράθεση για τις αλλαγές που προωθούνται από τις κυρίαρχες δυνάμεις του πυρήνα της ΕΕ για την αναμόρφωση της Ευρωζώνης, με εμβάθυνση των μηχανισμών ενιαίας οικονομικής πολιτικής, αλλά και πιο αυστηρούς κανόνες και ελεγκτικούς μηχανισμούς για τα πλεονάσματα των κρατικών προϋπολογισμών. Η κατεύθυνση αυτή περιγράφεται στην πρόσφατα δημοσιευμένη έκθεση των «πέντε Προέδρων» (Γιούνκερ, Τουσκ, Ντράγκι, Σουλτς και Ντάισελμπλουμ) για την εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, με αφετηρία την 1η Ιούλη και τερματισμό «το αργότερο» ως το 2025. Αντίστοιχα η «στήριξη» ΗΠΑ - ΔΝΤ του αιτήματος για ρύθμιση του ελληνικού χρέους αντανακλά την πίεση που ασκείται στη Γερμανία να αναλάβει μεγαλύτερα βάρη για λογαριασμό των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης.
Τα παραπάνω ερμηνεύουν το γεγονός ότι για πρώτη φορά τέθηκε τόσο άμεσα το ενδεχόμενο αποχώρησης μιας χώρας από την Ευρωζώνη. Στην τελική φάση ολοκλήρωσης της διαπραγμάτευσης Ελλάδας - Ευρωζώνης, στη συζήτηση μπήκε το «σχέδιο Σόιμπλε - Κομισιόν», που παρουσίασε ο Γιούνκερ αμέσως μετά το δημοψήφισμα στον Αλ. Τσίπρα, με τη μορφή «δύο τόμων» ή «διακοσίων ερωταπαντήσεων», όπου περιγράφονταν ο τρόπος για την ολοκλήρωση της διαδικασίας εξόδου από την Ευρωζώνη. Το σχέδιο αυτό αντλεί «επιστημονική τεκμηρίωση» από σχετικές μελέτες του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου των Βιομηχάνων, IFO (βλ. Χανς Βέρνερ Ζιν «Η ελληνική Τραγωδία», Ιούνης 2015) που τοποθετούνται υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, με βασικό επιχείρημα ότι η μόνη διέξοδος για την επάνοδο στην καπιταλιστική ανάπτυξη είναι η εξωτερική υποτίμηση που μπορεί να επιτευχθεί με την επάνοδο της Ελλάδας στο εθνικό νόμισμα. Στη δημοσιότητα έχουν έρθει τα βασικά στοιχεία της «πρότασης Σόιμπλε - Κομισιόν»: Αρχική ισοτιμία ευρώ - δραχμής 1:1 με προοπτική άμεσης (εντός δεκαπενθημέρου) υποτίμησης κατά 40% και περαιτέρω υποτίμηση στη συνέχεια. Παροχή «ανθρωπιστικής βοήθειας». Επιπλέον στήριξη της ΕΚΤ έναντι των πιέσεων υποτίμησης του νομίσματος με διάθεση έως 25 δισ. ευρώ στη διεθνή αγορά συναλλάγματος. Χρηματοδότηση ύψους 25 δισ. ευρώ με τη μορφή συναλλαγματικών αποθεμάτων καθώς και «κούρεμα» του χρέους προς τον «επίσημο» τομέα (μηχανισμός EFSF και κράτη Ευρωζώνης) με ρύθμιση αποπληρωμής του υπολοίπου χρέους σε ευρώ.

Το ανέκδοτο του «μεταβατικού προγράμματος»

Την ίδια ώρα ένα μέρος του οπορτουνιστικού ρεύματος στην Ελλάδα προβάλλει ως φιλολαϊκή διέξοδο το Grexit. Επιχειρεί για μια ακόμη φορά να εγκλωβίσει τη λαϊκή αγανάκτηση για το μνημόνιο Τσίπρα, να εκτρέψει τη δυνατότητα χειραφέτησης από την αστική πολιτική στα μονοπάτια της αστικής διαχείρισης με εθνικό νόμισμα, να θέσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα για μια ακόμη φορά κάτω από ξένη σημαία. Οι «αριστεροί» απολογητές του Grexit από την έναρξη της καπιταλιστικής κρίσης και την έλευση των μνημονίων, προβάλλουν το «άμεσο» αίτημα εξόδου από την Ευρωζώνη, είτε ως στάδιο μιας διαδικασίας «ανασυγκρότησης» της οικονομίας και βελτίωσης της ζωής του λαού είτε ως στοιχείο ενός αντικαπιταλιστικού δρόμου, ως κρίκο συσπείρωσης για τη ρήξη.
Σ' αυτή την κατεύθυνση συντάσσονται από κοινού η «Αριστερή Πλατφόρμα» Λαφαζάνη και όψιμα ορισμένες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΝΑΡ. Το Grexit αποτελεί το πρώτο στάδιο στη διαδικασία «ρήξεων και ανατροπών» με «άμεση πρόταξη του τρίπτυχου κρατικοποίηση τραπεζών - εθνικό νόμισμα - άρνηση πληρωμής δόσεων χρέους» για τη βελτίωση της ζωής του λαού, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την εφαρμογή «φιλολαϊκής πολιτικής» εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Θεωρούν ότι «η φιλολαϊκή απάντηση συνίσταται σε άμεσες κρατικές επενδύσεις με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας...» («ΠΡΙΝ» Κυριακή 12/7/2015: «Πρόγραμμα Εξόδου από Ευρώ και ΕΕ»). Βαφτίζουν δηλαδή τις κρατικές επενδύσεις στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας ως«τη βασική αρχή ενός μεταβατικού προγράμματος, με την έννοια ότι δεν θέτει προϋπόθεση το μετασχηματισμό των σχέσεων παραγωγής, η εφαρμογή του αμφισβητεί στην πράξη την ανάπτυξη με γνώμονα το κέρδος...». Ταυτόχρονα «οι κρατικές επενδύσεις με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας» σε τομείς όπου δεν δραστηριοποιούνται οι ιδιώτες θα φέρει, όπως λένε, ταχύτερα την καπιταλιστική ανάπτυξη καθώς «η κατανάλωση των εισοδημάτων που θα δημιουργηθούν από την αύξηση της απασχόλησης θα διαχυθεί σε ολόκληρη την οικονομία αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες της κρίσης». Κρύβουν το γεγονός ότι η κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία δεν είναι λαϊκή περιουσία που ανήκει σε όλους, ότι το αστικό κράτος είναι το κράτος του κεφαλαίου, ότι οι κρατικές επιχειρήσεις είναι ιδιοκτησία του αστικού κράτους ως συλλογικού καπιταλιστή.
Στο πλαίσιο της «απελευθερωμένης» καπιταλιστικής αγοράς, κάθε επιχείρηση (ανεξάρτητα από το ποσοστό συμμετοχής του κράτους στη μετοχική της σύνθεση) είναι υποχρεωμένη να λειτουργήσει με γνώμονα το ποσοστό κέρδους της. Γι' αυτό και όμιλοι όπως η ΔΕΗ ΑΕ (που το κράτος διατηρεί τον έλεγχο της μετοχικής σύνθεσης) αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων τους και την επιβάρυνση της λαϊκής κατανάλωσης, πωλούν φθηνότερο ρεύμα στα μονοπώλια.
Στην ουσία προτείνουν ένα κεϋνσιανό μείγμα αστικής διαχείρισης, με τόνωση της «ενεργούς ζήτησης». Κανένα μείγμα αστικής διαχείρισης δεν μπορεί να εμποδίσει την εκδήλωση της καπιταλιστική κρίσης, ούτε να καταργήσει την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Εξαπατούν συνειδητά το πιο ριζοσπαστικό ακροατήριο, βαφτίζοντας την εναλλακτική διαχείριση ως «μεταβατικό πρόγραμμα» που δήθεν «δεν αποτελεί κεϋνσιανή πολιτική που ενισχύει τις επιχειρήσεις και τις τράπεζες».
Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις περιγράφουν λεπτομερώς πως η έξοδος από το ευρώ και η υιοθέτηση διπλού νομίσματος μπορεί να διασφαλίσει τη λειτουργία του αστικού κράτους, να εξασφαλίσει τη νομισματική σταθερότητα καθώς και την επάνοδο της καπιταλιστικής οικονομίας σε φάση ανάπτυξης: «Η ύπαρξη αποθεματικών (νόμισμα σε ευρώ που βρίσκεται εντός της χώρας) μπορεί να χρηματοδοτήσει την επανεκκίνηση της οικονομίας μιας και ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής (1,7 περίπου) μπορεί να εξασφαλίσει τη διατήρηση σημαντικών διαθεσίμων και άρα νομισματική σταθερότητα». Παραπλήσια επιχειρήματα, χωρίς βεβαίως την επαγγελία «αναδιανομής του πλούτου», για τη βιωσιμότητα της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής χρησιμοποιεί ο Χανς Βέρνερ Ζιν στη σχετική μελέτη του IFO που προαναφέρθηκε.
Η «αριστερή» απολογητική θεωρεί την ανισόμετρη ανάπτυξη ως αποτέλεσμα του νομίσματος και όχι του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Λαϊκή αντεπίθεση

Η καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα δεν συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού. Ακόμα και αν ορισμένοι μονοπωλιακοί όμιλοι και ορισμένοι κλάδοι επιτύχουν την ανάκαμψη των κερδών τους και την ενίσχυση των εξαγωγών τους, αυτή η πορεία θα συνοδευθεί με νέες θυσίες του λαού, φθηνή εργατική δύναμη για να θωρακισθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Παράλληλα ο λαός θα πληρώσει την αύξηση του πληθωρισμού, τη μαύρη αγορά, τις πανάκριβες εισαγωγές εμπορευμάτων.
Η αυταπάτη ότι αλλάζοντας νόμισμα και ιμπεριαλιστική συμμαχία μπορεί μια καπιταλιστική χώρα να γίνει πιο φιλολαϊκή, οδηγεί στην ύπνωση, στον αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος. Ο εγκλωβισμός του λαού να επιλέξει τον τρόπο χρεοκοπίας του, δεν οδηγεί στη ριζοσπαστικοποίησή του αλλά στην ισχυροποίηση της άρχουσας τάξης.
Η ανασύνταξη του κινήματος μπορεί να γίνει μόνο με γραμμή ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Απαιτεί να ηττηθούν, τόσο οι σημαιοφόροι του ευρώ όσο και οι σημαιοφόροι της δραχμής που συσκοτίζουν τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, της εργατικής τάξης.
Απαιτεί να προβληθεί πλατιά ο άλλος δρόμος που έγκαιρα, με σαφήνεια προσδιόρισε το ΚΚΕ με το Πρόγραμμά του. Ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, της αποδέσμευσης από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Αυτό το δρόμο της επαναστατικής ρήξης ανοίγουμε σήμερα αποφασιστικά, δυναμώνοντας τις εστίες αντίστασης, αλληλεγγύης και μαχητικής διεκδίκησης σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε κλάδο, κάθε γειτονιά.

Του Ηλία ΤΣΙΜΠΟΥΚΑΚΗ*
*Ο Ηλίας Τσιμπουκάκης είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Αναδιαρθρώσεις και μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί

Αναδιαρθρώσεις και μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί

Σχετικά με την αντιλαϊκή συμφωνία στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης, ο ΣΕΒ επισημαίνει ότι αυτή «συνιστά την τελευταία προσπάθεια ανάκαμψης και ανάταξης της ελληνικής οικονομίας». Μάλιστα, οι βιομήχανοι εστιάζουν στη λεγόμενη, από τους ίδιους, «εθνική ανάγκη» για την «ταχεία και αποτελεσματική εφαρμογή των μέτρων», ανεξάρτητα από το «βραχυπρόθεσμο κόστος» που αυτή θα προκαλέσει, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνουν, αναφερόμενοι στα ειδικά συμφέροντα των ιδίων και άλλων τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου.
Την ίδια ώρα, ο ΣΕΒ διατυπώνει προβληματισμούς γύρω από την υπό διαμόρφωση στην ελληνική αγορά ακτοπλοΐας. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι σχετικές συστάσεις που περιλαμβάνονται στις «εργαλειοθήκες» του ΟΟΣΑ χρειάζονται περαιτέρω διευκρινίσεις. Στα ανοιχτά και υπό διευθέτηση ζητήματα, όπως αυτά καταγράφονται από τον ΟΟΣΑ, βρίσκονται:
-- Τα υποχρεωτικά δρομολόγια της ακτοπλοΐας για 10 μήνες και με συχνότητα κάθε βδομάδα.
-- Ο τρόπος κατανομής των δρομολογίων.
-- Οι συνθέσεις του πληρώματος και η γνώση της ελληνικής γλώσσας.
Είναι απόλυτα φανερό το γεγονός ότι δρομολογούνται νέες σαρωτικές αντεργατικές ανατροπές, παραπέρα υποβάθμιση των υπηρεσιών για τους κατοίκους των νησιών και αυτό ανεξάρτητα από την έκβαση των μονοπωλιακών ανταγωνισμών αλλά και των επιχειρηματικών συμφωνιών και συμπράξεων, για τον έλεγχο της επιχειρηματικής πίτας και βέβαια της απόσπασης των κερδών. Σε αυτό το πλαίσιο, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πιάνεται, για μια ακόμη φορά, στα «πράσα» να διαβουλεύεται με τους «εταίρους» και δανειστές, όχι μόνο για τα γενικά αλλά και για τα επιμέρους συμφέροντα των μονοπωλίων και τμημάτων του κεφαλαίου.
Να υπενθυμίσουμε εν προκειμένω τα παζάρια που είχαν προηγηθεί (και που βέβαια θα συνεχιστούν και την «επόμενη μέρα»), γύρω από το καθεστώς φορολόγησης των Ελλήνων εφοπλιστών της ποντοπόρου ναυτιλίας, με τη γερμανική κυβέρνηση και άλλους να βάζουν στο τραπέζι την αύξηση της φορολογίας. Και βέβαια, ούτε η συγκυβέρνηση ούτε οι δανειστές έχουν «καούρα» για τα λαϊκά στρώματα. Τα παζάρια τους αφορούν τα συμφέροντα και τις επιχειρηματικές «κολεγιές» του κεφαλαίου, σε συνδυασμό βέβαια με τη συμφωνία τους για το τρίτο στη σειρά μνημόνιο και την ομοβροντία των αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και τους διεθνείς ανταγωνισμούς, όπως ανάμεσα στους Γερμανούς και τους Ελληνες εφοπλιστές.
Απόλυτα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο ΣΕΒ ζητά διευκρινίσεις σχετικά με τους διαχωρισμούς του ΟΟΣΑ σε ό,τι αφορά, από τη μια πλευρά, τα «εμπόδια στην επιχειρηματικότητα» και, από την άλλη, τα «εμπόδια στον ανταγωνισμό». Σε αυτό το πλαίσιο, οι βιομήχανοι του ΣΕΒ παρατηρούν ότι ο ΟΟΣΑ δεν καταγράφει στις λίστες του τα «οριζόντια εμπόδια στον ανταγωνισμό». Σε αυτά, σύμφωνα με τον ΣΕΒ, εντάσσονται ζητήματα όπως, το κόστος της Ενέργειας, η χρηματοπιστωτική ασφυξία και η περιβαλλοντική αδειοδότηση. Πρόκειται, δηλαδή, για τα ζητήματα που σηκώνουν οι Ελληνες βιομήχανοι, προκειμένου να ανακάμψει η ανταγωνιστικότητά τους, την «επόμενη μέρα».
Την ίδια ώρα, στις λίστες του ΟΟΣΑ, επί των οποίων διαβουλεύεται και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βρίθουν από κατευθύνσεις για την άρση των λεγόμενων «εμποδίων στην επιχειρηματικότητα». Αυτά, με τη σειρά τους, διαμορφώνουν το πλαίσιο για τη διευκόλυνση της εισόδου νέων «παικτών», πάντα με άξονα τη συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών.
Ανάμεσα σε άλλα, η αντιλαϊκή συμφωνία της συγκυβέρνησης στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης προβλέπει και τα παρακάτω:
Τη λειτουργία των καταστημάτων λιανικής τις Κυριακές (είτε δοκιμαστικά σε ορισμένες περιοχές είτε σε ολόκληρη τη χώρα, από τις 11 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ).
Φαρμακεία: Κατάργηση περιορισμών στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και δυνατότητα λειτουργίας πέρα από το ωράριο εφημερίας.
Εκπτώσεις και προσφορές: Ελεύθερη επιλογή της περιόδου των εκπτώσεων κ.ά.
Αρτοποιεία: Κατάργηση των διακρίσεων ανάμεσα σε αρτοποιεία και αρτοπωλεία, με αντίστοιχες προβλέψεις για την αδειοδότηση.
Γάλα: Καθορισμός της ημερομηνία λήξης με βάση τους «κανόνες υγιεινής» και όχι με νόμο.
Τα παραπάνω αποτελούν, «συστάσεις» και «εκκρεμότητες», από την προηγούμενη περίοδο, που θα επανέλθουν στο επόμενο διάστημα με τη μορφή των «προαπαιτούμενων» μέτρων. Αλλά ανοίγουν το δρόμο της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στους αντίστοιχους τομείς, στο εμπόριο, στις υπηρεσίες κ.λπ., δηλαδή η ενίσχυση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Σε επόμενη φάση, προβλέπεται όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην αντιλαϊκή συμφωνία το άνοιγμα των μακροοικονομικώς κρίσιμων κλειστών επαγγελμάτων (π.χ. μεταφορές με οχηματαγωγά), καθώς και οι προαπαιτούμενες δράσεις για τη μεταποίηση. Και εδώ ενισχύονται οι μεγάλοι όμιλοι.

Ομοβροντία αντιλαϊκών μέτρων

Παράλληλα, σε συμφωνία με τους θεσμούς, θα προχωρήσουν:

• «Τολμηρή αναθεώρηση» στην αγορά εργασίας, συγκεκριμένα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις μαζικές απολύσεις, στο πλαίσιο της «ευθυγράμμισης με τις βέλτιστες ευρωπαϊκές και διεθνείς πρακτικές» και μάλιστα «χωρίς την επιστροφή σε παλαιές πρακτικές που δεν προωθούν τη βιώσιμη ανάπτυξη».
• «Φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό» και μέτρα, προκειμένου να αντισταθμιστεί ο «δημοσιονομικός αντίκτυπος» από τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας.
• Να προχωρήσει σε αυστηρή επανεξέταση και εκσυγχρονισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των εργατικών κινητοποιήσεων και, σύμφωνα με την οικεία οδηγία και βέλτιστη πρακτική της ΕΕ, των ομαδικών απολύσεων βάσει του χρονοδιαγράμματος και της προσέγγισης που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς. Κατόπιν της επανεξέτασης αυτής, οι πολιτικές για την αγορά εργασίας πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές.

Ολ' αυτά μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης ενισχύοντας την κερδοφορία.
Θα προχωρήσουν επίσης σε:
Ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ.

• Επιτόπιες αξιολογήσεις από τους «θεσμούς» στην Αθήνα.

Επενδυτικά πακέτα στους επιχειρηματίες

Μέτρα για την εμπροσθοβαρή και αποτελεσματική απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων άνω των 35 δισ. ευρώ έως το 2020 που θα στηρίξουν την ελληνική οικονομία, ανακοίνωσε χτες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ως έκτακτο μέτρο, για τη χρηματοδότηση των επενδύσεων ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων από το προηγούμενο ΕΣΠΑ (2007 - 2013), προτείνεται πρόωρη εκταμίευση του τελευταίου 5% καθώς και η εφαρμογή 100% ποσοστού συγχρηματοδότησης από την πλευρά της ΕΕ, δηλαδή χωρίς τη συμμετοχή πόρων από τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό.
Οπως ανέφερε η Επίτροπος, αρμόδια για θέματα περιφερειακής πολιτικής, Κ. Κρέτσου, «οι μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής της Ζώνης του ευρώ είναι απολύτως αναγκαίες για την ανάπτυξη και την απασχόληση, αλλά πρέπει να συνοδεύονται από φιλόδοξες επενδύσεις». Και βέβαια πρόκειται για κεφάλαια, που αφορούν στις επενδύσεις των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων. Παράλληλα, το νέο ΕΣΠΑ περιλαμβάνει, για πρώτη φορά, και την αποκαλούμενη ρήτρα της «αιρεσιμότητας». Αυτό σημαίνει ότι οι εκταμιεύσεις για την εκτέλεση των έργων έχουν ως όρο και προϋπόθεση τη «συμμόρφωση» με τις υποδείξεις της Κομισιόν στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου και βέβαια των μέτρων της «ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας», που ισχύουν σε ολόκληρη την ΕΕ.

Κοινωνικά δίκαιο το μνημόνιο Τσίπρα;

Κοινωνικά δίκαιο το μνημόνιο Τσίπρα;

Andrea Bonetti
Με την ψηφοφορία στη Βουλή της προηγούμενης Τετάρτης, δρομολογήθηκε και επίσημα η προώθηση του 3ου μνημονίου σφαγής του λαού. Την ώρα που πολλοί σκέφτονται πως η νέα κυβέρνηση είναι «μία απ' τα ίδια», η κυβερνητική προπαγάνδα για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα προσπαθεί να εμφανίσει πως το νέο μνημόνιο είναι περισσότερο ήπιο, πως είναι κοινωνικά δίκαιο, γιατί για πρώτη φορά πληρώνουν και «οι έχοντες» και πως μέσα απ' την προωθούμενη αναδιάρθρωση του χρέους, για πρώτη φορά «υπάρχει μια προοπτική να βγει η χώρα από την κρίση».

Το πακέτο μέτρων που ψηφίστηκε την Τετάρτη είναι η πρώτη «δόση» των μέτρων, που συμφωνήθηκαν την περασμένη Κυριακή ανάμεσα στους Ευρωπαίους ηγέτες, του Αλ. Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου, ως τα ελάχιστα προαπαιτούμενα για να αρχίσει η διαπραγμάτευση που θα οδηγήσει σε νέο δανεισμό, νέα μέτρα και το τελικό οριστικό μνημόνιο. Αυτό σημαίνει πως το τελικό μεγάλο πακέτο μέτρων του μνημόνιου Τσίπρα, θα είναι πολύ πιο δυσβάστακτο. Ουσιαστικά, με τα μέτρα που ψηφίστηκαν «έκλεισε» το προηγούμενη μνημόνιο και αποδεσμεύτηκαν τα 7 δισ. της προσωρινής χρηματοδότησης, το λεγόμενο δάνειο - «γέφυρα». Μπορούμε μόνο να φανταστούμε τι μέτρα θα περιλαμβάνει το τελικό 3ο πακέτο που θα συνοδεύει τα 85 δισ. του συνολικού δανεισμού. Ωστόσο, δεν χρειάζεται ούτε να μαντέψουμε τα νέα μέτρα, για να κρίνουμε την τελική συμφωνία. Αρκούν αυτά που ήδη γνωρίζουμε...
Η απάτη της κοινωνικής δικαιοσύνης

Η προσπάθεια εμφάνισης της συμφωνίας ως κοινωνικά δίκαιης, ή έστω ως κοινωνικά δικαιότερης, απ' τα προηγούμενα μνημόνια δεν αντέχει σε καμιά ουσιαστική κριτική.

Πρώτα και κύρια, η νέα συμφωνία δεν ξεκινά απ' το μηδέν. Αντίθετα, τα νέα βάρη έρχονται να προστεθούν στις τεράστιες απώλειες που καταγράφουν τα λαϊκά στρώματα την τελευταία 5ετία λόγω της κρίσης και των μνημονίων. Απώλειες που ξεπερνούν το 50% του βιοτικού επιπέδου, σε μισθούς, φόρους, μειώσεις στις συντάξεις, αυξήσεις στις εισφορές, αυξήσεις στο κόστος ζωής και συστηματική αποδόμηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Ακόμα και μια - τελείως υποθετική - νέα συμφωνία που θα άφηνε την κατάσταση ως είχε, αυτό θα σήμαινε παγίωση της φτώχειας για τα λαϊκά στρώματα.

Ωστόσο, το μνημόνιο Τσίπρα, όχι απλά δεν οδηγεί σε βελτίωση της κατάστασης, σε ανάκτηση των απωλειών, αλλά αντίθετα επιδεινώνει δραστικά τη ζωή του λαού.

Η αύξηση των συντελεστών στον ΦΠΑ μεταφράζεται σε 2,4 δισ. επιπλέον φορολογία για τα λαϊκά στρώματα, που θα δουν σημαντικές αυξήσεις στα καθημερινά έξοδα, απ' τα τρόφιμα και τις μεταφορές, μέχρι τα φροντιστήρια, τα κομμωτήρια και τις κηδείες. Μόνο απ' τον ΦΠΑ, το μνημόνιο Τσίπρα κοστίζει σε μια τετραμελή λαϊκή οικογένεια, πάνω από 1.000 ευρώ το χρόνο.

Για τους φτωχούς αγρότες, η νέα συμφωνία οδηγεί σε πραγματική σφαγή, με εκτίναξη της άμεσης φορολογίας, κατάργηση της μειωμένης φορολογίας στο πετρέλαιο και στα αγροτικά εφόδια. Ουσιαστικά, οι φτωχοί αγρότες οδηγούνται σε βίαιη έξοδο απ' την αγροτική παραγωγή, ώστε να επιταχυνθεί η συγκέντρωση. Στην ίδια κατεύθυνση της συγκέντρωσης σπρώχνει και ο διπλασιασμός της προκαταβολής φόρου απ' τους αυτοαπασχολούμενους.

Στο Ασφαλιστικό, το μνημόνιο Τσίπρα, μεταφράζεται σε σημαντική αύξηση του εργάσιμου χρόνου μέσα απ' αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ενώ με την προώθηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, οδηγεί σε δραστικές περικοπές των συντάξεων.

Το «επενδυτικό ταμείο» των 50 δισ. ευρώ, μεταφράζεται σε ένα «μπαράζ» ιδιωτικοποιήσεων σε λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους, στη ΔΕΗ και στις επιχειρήσεις ύδρευσης που θα οδηγήσει σε νέες μεγάλες επιβαρύνσεις για τα λαϊκά στρώματα. Συγχρόνως, η επίτευξη του στόχου των 50 δισ. ευρώ θα περάσει μέσα από την υποθήκευση του εγχώριου ορυκτού ενεργειακού πλούτου, του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, που πρακτικά «μοιράζεται» ανάμεσα στα ντόπια και ξένα ενεργειακά μονοπώλια που θα κερδίσουν τους διαγωνισμούς, απ' τη μια, και το ταμείο αποπληρωμής του χρέους, απ' την άλλη, αφήνοντας για τα λαϊκά στρώματα τα ατυχήματα και την περιβαλλοντική υποβάθμιση.

Το μνημόνιο Τσίπρα, πιστό στο δρόμο που χάραξαν όλα τα προηγούμενα, δεν αφήνει στο απυρόβλητο τις εργασιακές σχέσεις, που πρακτικά προγράφονται. Πίσω απ' τις γραμμές διαβάζει κανείς απελευθέρωση μαζικών απολύσεων και νέα χτυπήματα στην όποια προστασία της εργασίας έχει απομείνει.

Απέναντι σε αυτήν την αντιλαϊκή καταιγίδα, οι πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν λόγο για κοινωνική δικαιοσύνη λόγω «αναδιανομής». Ισχυρίζονται πως «για πρώτη φορά πληρώνουν οι έχοντες», αναφερόμενοι σε ορισμένα μέτρα που «θίγουν τους έχοντες». Ωστόσο, τα «γεγονότα είναι πεισματάρικα» και οι συγκεκριμένοι κυβερνητικοί ισχυρισμοί είναι πραγματικά για γέλια.

Η αύξηση του φόρου πολυτελούς διαβίωσης μεταφράζεται σε 50 εκ. ευρώ ετησίως, ενώ η αυξημένη φορολογία για τα εισοδήματα άνω των 30.000 ευρώ σε 250 εκ. ευρώ. Το συντριπτικό τμήμα δε αυτών των αυξημένων φόρων αφορά σε εισοδήματα από 30.000 έως 50.000 ευρώ ετησίως, που σίγουρα δεν αφορούν το μεγάλο κεφάλαιο και τον πραγματικό πλούτο. Αντίστοιχα, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών για τα νομικά πρόσωπα στο 29%, αφορά τις επιχειρήσεις με κέρδη έως 50.000 ευρώ, δηλαδή τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις. Ο πραγματικός πλούτος και η πραγματική εξουσία, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, παραμένουν αφορολόγητοι, αφού εξακολουθεί να παραμένει σε λειτουργία τόσο ολόκληρη η στεφάνη νόμιμης φοροαποφυγής των ομίλων, ενώ και τα όποια φορολογητέα κέρδη δεν θίγονται απ' το μνημόνιο Τσίπρα. Σε τελευταία ανάλυση, τα φορολογικά μέτρα λειτουργούν υπέρ των ομίλων, αφού επιβαρύνουν δυσβάστακτα τις μικρές επιχειρήσεις και τους αυτοαπασχολούμενους, επιταχύνοντας τη συγκέντρωση της παραγωγής στους ομίλους. Ακόμα όμως και αν τελείως καταχρηστικά χαρακτηρίζαμε όλα αυτά τα μέτρα ως μέτρα φορολογίας του κεφαλαίου, η επιβάρυνσή του θα «εκτοξευόταν...» στα 4 δισ. ευρώ το χρόνο, δηλαδή σε λιγότερο από 10% της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης των 50 δισ. με το υπόλοιπο 90% να βαραίνει τα συνήθη υποζύγια, τα λαϊκά στρώματα.
Η αντιλαϊκή προοπτική του νέου μνημονίου

Κεντρικό επιχείρημα της κυβέρνησης είναι πως η νέα συμφωνία έχει μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα, πως είναι «πιο χαλαρή δημοσιονομικά».

Πράγματι, τα πρωτογενή πλεονάσματα που προϋπολογίζονται για το 2015 και το 2016 με τη νέα συμφωνία είναι μικρότερα απ' αυτά της προηγούμενης συμφωνίας. Και πώς να μην ήταν, αφού η νέα εκδήλωση της κρίσης, που υπολογίζεται σε 3% το 2015 και σε 2% το 2016 καθιστούν εκ των πραγμάτων αδύνατη την επίτευξη υψηλών δημοσιονομικών πλεονασμάτων αυτή τη διετία. Γι' αυτό άλλωστε και η τακτική αυτή δεν είναι «αριστερή πρωτοτυπία». Κάθε μνημόνιο προέβλεπε μικρά πλεονάσματα για τη χρονιά που υπογραφόταν που αυξάνονταν σταδιακά τα επόμενα χρόνια. Το μνημόνιο Τσίπρα δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα μικρά πλεονάσματα φέτος και του χρόνου μετατρέπονται σε ένα τεράστιο πλεόνασμα του 3,5% του ΑΕΠ το 2018 που θα πρέπει να διατηρηθεί για τις επόμενες δεκαετίες που θα τα πληρώνει ο λαός. Η επίτευξη αυτών των πρωτογενών πλεονασμάτων θα απαιτήσει νέα, πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα για το 2017 και στη συνέχεια. Γι' αυτό και το πακέτο των 8,5 δισ. ευρώ των μέτρων που έχουν ήδη συγκεκριμενοποιηθεί αφορά μόνο την τρέχουσα διετία. Τα χειρότερα έπονται.

Ωστόσο, το μνημόνιο Τσίπρα πρωτοτυπεί. Εισάγει για πρώτη φορά έναν μηχανισμό ημι-αυτόματης περικοπής δαπανών όταν οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν πιάνονται. Ετσι, θωρακίζει τα τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα των επόμενων δεκαετιών εξασφαλίζοντας πως αυτή τη φορά θα επιτευχθούν.

Φυσικά, υπάρχει και το εμπόριο ελπίδας. Λέει πως το δικό του μνημόνιο για πρώτη φορά «ανοίγει τη συζήτηση για απομείωση του χρέους» που μαζί με τις επενδύσεις, το περίφημο πακέτο των 35 δισ. ευρώ απ' την ΕΕ, μπορούν να αλλάξουν ουσιαστικά την κατάσταση προς όφελος του λαού.

Ομως, η συμφωνία που υπέγραψε ο Τσίπρας και ψήφισε η ελληνική Βουλή, αναφέρει ρητά πως «δεν θα γίνει κούρεμα του χρέους» και πως η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να το αποπληρώσει, περιορίζοντας την όποια αναδιάρθρωση σε ένα «άπλωμα» των δανειακών υποχρεώσεων σε περισσότερα χρόνια. Ουσιαστικά, προσπαθούν να εμφανίσουν ως επιτυχία μια συμφωνία που μεταθέτει το χρέος στα παιδιά και στα εγγόνια μας, ένα χρέος το οποίο δεν δημιούργησε ο λαός και απ' το οποίο δεν ωφελήθηκε ο λαός.

Το περιβόητο αναπτυξιακό πακέτο των 35 δισ. ευρώ επίσης δεν έχει ως στόχο να λύσει κανένα πρόβλημα για τα λαϊκά στρώματα. Απ' τα 35 δισ. ευρώ, τα 20 δισ. ευρώ είναι ουσιαστικά το νέο πακέτο ΕΣΠΑ για την περίοδο 2014 - 2020. Πρόκειται για ένα χρηματοδοτικό πακέτο που, όπως και το προηγούμενο, θα αυξήσει τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων της ελληνικής οικονομίας. Οι εργαζόμενοι δεν κέρδισαν απ' το προηγούμενο ΕΣΠΑ και είναι αυταπάτη να περιμένουν να κερδίσουν κάτι τώρα. Τα υπόλοιπα 15 δισ. ευρώ αφορούν σε επενδυτικά δάνεια προς την ελληνική οικονομία με την εγγύηση της Κομισιόν. Για να υπάρξουν πρέπει να βρεθούν επενδυτές για να δανειοδοτήσουν αντίστοιχα έργα.

Προϋπόθεση, όμως, για να γίνουν επενδύσεις και καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα, είναι η διασφάλιση ικανοποιητικής κερδοφορίας. Οι καπιταλιστές δεν επενδύουν «για την ψυχή της μάνας τους». Επενδύουν όταν οι μισθοί είναι χαμηλοί, το νομοθετικό πλαίσιο ευνοϊκό για τις δραστηριότητές τους, χωρίς «περιττά προσκόμματα» όπως δάση, παραλίες και περιβάλλον, όταν οι εργασιακές σχέσεις είναι «λάστιχο». Είναι αυταπάτη να περιμένει κανείς πως η καπιταλιστική ανάπτυξη θα είναι για όλους και γι' αυτό είναι αυταπάτη να περιμένει κανείς πως τα επενδυτικά πακέτα της ΕΕ μπορούν να οδηγήσουν στη λαϊκή ευημερία.
Καμιά πίστωση χρόνου!

Οι επευφημίες της ΕΕ και της άρχουσας τάξης για την προώθηση της συμφωνίας, το κοινό μέτωπο μιας μεγάλης πλειοψηφίας των αστικών κομμάτων που τη στήριξαν αποκαλύπτουν το αντιλαϊκό περιεχόμενο του μνημόνιου Τσίπρα.

Το νέο μνημόνιο, όπως όλα τα προηγούμενα, αποτελεί την καλύτερη δυνατή λύση για την άρχουσα τάξη. Φορτώνει στα λαϊκά στρώματα τα βάρη για να διασφαλίσει την κερδοφορία των μονοπωλίων της Ελλάδας και της ΕΕ και τα βάρη των ανισότιμων συμβιβασμών με πιο ισχυρά κέντρα όπως η Γερμανία. Οι πυκνές εξελίξεις των τελευταίων βδομάδων αποδεικνύουν πως η αναζήτηση φιλολαϊκών λύσεων μέσα στην ΕΕ και στην εξουσία των μονοπωλίων είναι αδιέξοδη. Ο λύκος και τα πρόβατα δεν μπορούν να «ζήσουν αρμονικά μεταξύ τους». Οσο και αν τα πρόβατα ψηφίζουν για ένα «φυτοφάγο» λύκο, αυτός θα συνεχίσει να τα τρώει... Μέχρι να τον βγάλουν έξω απ' το κάδρο.

Σήμερα, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παρασυρθούν, για μια ακόμα φορά, από νέες σειρήνες που υπόσχονται «μαγικές λύσεις» που χωρίς σύγκρουση θα «κάνουν τους λύκους φυτοφάγους». Πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, τους μονοπωλιακούς ομίλους, την εξουσία τους, την ΕΕ που τους στηρίζει. Να δυναμώσουν την αντίστασή τους απέναντι στη νέα συμφωνία. Μαχητικά, οργανωμένα, αποφασιστικά, μαζικά να ακυρώσουν την εφαρμογή της, να αντισταθούν στα νέα μέτρα που τσακίζουν τη ζωή τους. Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε τόπο κατοικίας, να οργανωθούν στα ταξικά σωματεία, να απαιτήσουν την ανάκτηση των απωλειών των τελευταίων ετών, να κινηθούν με άξονα την ικανοποίηση των αναγκών τους. Οι καιροί ου μενετοί...

Του Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ*
*Ο Γρηγόρης Λιονής είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Η «θέση» τους και η «θέση» μας

Η «θέση» τους και η «θέση» μας

Συχνά ακούμε καλοπροαίρετα τον εξής προβληματισμό: «Τι θα κάνατε εσείς στη θέση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ»;

Το ερώτημα δεν είναι παράλογο

Ομως θα πρέπει να το βάλουμε στη σωστή διάστασή του:
Αν βρισκόμασταν ως ΚΚΕ στη «θέση» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη θέση της αστικής διαχείρισης, στη θέση της υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου που διεκδικεί ανάκαμψη της κερδοφορίας του, εξασφαλίζοντας τα πλεονεκτήματα και τις προοπτικές που του δίνει η συμμετοχή στην ΕΕ, την Ευρωζώνη και γενικότερα στις ευρωατλαντικές συμμαχίες, το ΝΑΤΟ. Αν βρισκόμασταν στη «θέση» της ανάληψης μιας διακυβέρνησης που είναι όργανο της εξουσίας των μονοπωλίων. Αν βρισκόμασταν στη «θέση» των διαπραγματεύσεων για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου, στα τραπέζια της ΕΕ, της Ευρωζώνης και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών.
Αν βρισκόμασταν λοιπόν σε αυτή τη «θέση», πράγματι δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπορούσαμε παρά να έχουμε τα ίδια διλήμματα - συνέχιση εντός ευρώ ή επιλογή της χρεοκοπίας ανεξέλεγκτης ή ελεγχόμενης και καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής; Ζυγίζουμε τι συμφέρει περισσότερο το κεφάλαιο και επιλέγουμε. Ετσι έπραξε και ο ΣΥΡΙΖΑ...
Αν βρισκόμασταν σε αυτή τη «θέση», όμως θα ακυρωνόμασταν ως Κομμουνιστικό Κόμμα, ως κόμμα της εργατικής τάξης και των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, θα γινόμασταν άλλο κόμμα που δεν θα μπορούσε να παλεύει για λογαριασμό των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων.
Είναι αυτό που εξηγούσαμε και το 2012, όταν μας καλούσαν πάλι καλοπροαίρετα εργαζόμενοι, ότι πρέπει να «μπούμε» και εμείς σε μια συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, να τη στηρίξουμε ή τουλάχιστον να την ανεχτούμε για 5-10 ζητήματα.
Εξηγούσαμε λοιπόν και τότε ότι κάθε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, παρά τις προθέσεις της, τις διακηρύξεις και τους αυτο-χαρακτηρισμούς της, παρά τις όποιες επιδιώξεις της, αντικειμενικά θα οδηγηθεί σε συγκεκριμένο αντιλαϊκό δρόμο αφού δεν αποτελεί προϊόν ρήξης με το κεφάλαιο, την εξουσία του, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ κ.λπ.
Σήμερα λοιπόν η αυταπάτη και η ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς, ξεγυμνώνεται μπροστά στα μάτια μας όσο και αν προσπαθούν διάφοροι να την κουκουλώσουν με τα κουρέλια μιας «ρήξης - καρικατούρα», του «εθνικού νομίσματος», της καπιταλιστικής «παραγωγικής ανασυγκρότησης», του «έντιμου συμβιβασμού», να την «ξαναμακιγιάρουν» και να την βγάλουν μπροστά, προσπαθώντας να μαντρώσουν όσους αγανακτούν, όσους νιώθουν απογοητευμένοι από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, στο μαντρί εφοπλιστών, φαρμακοβιομηχάνων, κέντρων των ΗΠΑ και της Γερμανίας που στηρίζουν το Grexit.

Ας δούμε όμως το ερώτημα αλλιώς

Τι θα γινόταν όμως αν είχε συντελεστεί μια ριζική αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων, υπέρ της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και στη θέση μιας κυβέρνησης αστικής διαχείρισης, μιας κυβέρνησης οργάνου της εξουσίας του κεφαλαίου, βρισκόταν μια αληθινά εργατική - λαϊκή κυβέρνηση όργανο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, στην οποία βεβαίως θα πρωτοστατούσαν και θα είχαν αποφασιστικό ρόλο οι κομμουνιστές;

• Μια τέτοια κυβέρνηση - εξουσία δεν θα εγκλωβιζόταν στα αδιέξοδα μιας αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ. Δεν θα προχωρούσε από την αρχή σε μια τέτοια διαδικασία σαν αυτή που ζήσαμε τους προηγούμενους πέντε μήνες.
• Πρώτα απ' όλα γιατί δεν θα αναγνώριζε όλο το προηγούμενο αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο θεσμικό, νομοθετικό, τους μνημονιακούς και μη νόμους, όλα τα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου, προστασίας της κερδοφορίας του, τα εξοργιστικά προνόμια των επιχειρηματικών ομίλων. Ολα αυτά θα καταργούνταν, θα ανατρέπονταν. Δεν θα αναγνώριζε επίσης τις δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, τις «υποχρεώσεις» που προκύπτουν από αυτές, θα ακύρωνε τη συμμετοχή της χώρας σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα προχωρούσε στην αποδέσμευσή της.
• Δεν θα άφηνε τα κλειδιά της οικονομίας, τις παραγωγικές μονάδες, τις υπηρεσίες, την ενέργεια, τις υποδομές, τις τράπεζες στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου των μονοπωλίων. Θα προχωρούσε σε μια σειρά άμεσα βήματα ξεκινώντας τη διαδικασία της κοινωνικοποίησής τους και της οργάνωσης της οικονομίας, με βάση τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό. Ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με κριτήριο όχι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου, όχι την καπιταλιστική εκμετάλλευση αλλά την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών, των ευρύτερων κοινωνικών αναγκών. Αυτός ο δρόμος θα επιτρέψει να βγούμε από την κρίση προς όφελος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων. Θα δώσει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν ισόμετρα και αναλογικά παραγωγικοί κλάδοι που σήμερα περιορίζονται εξαιτίας των δεσμεύσεων της ΕΕ (π.χ. ναυπηγική βιομηχανία, ζάχαρη, κρέας).
• Μια τέτοια εξουσία δεν θα αναγνώριζε το κρατικό χρέος και τις υποχρεώσεις αποπληρωμής του. Θα κήρυττε μονομερώς τη διαγραφή του.
• Μια τέτοια εξουσία και κυβέρνηση θα στηρίζονταν, θα ήταν προϊόν μιας πλατιάς εργατικής - λαϊκής κινητοποίησης και συμμετοχής σε όργανα εξουσίας, σε νέους θεσμούς που θα προκύψουν από την ανατρεπτική πάλη του λαού, αντικαθιστώντας τους σάπιους θεσμούς του αστικού πολιτικού συστήματος, της «δημοκρατίας» των μονοπωλίων.
• Μια τέτοια εξουσία και κυβέρνηση θα προχωρούσε από την πρώτη στιγμή στη σύναψη αμοιβαία επωφελών διεθνών συμφωνιών με άλλα κράτη του κόσμου για την εισαγωγή φαρμάκων, τροφίμων, Ενέργειας, ακριβώς γιατί δεν θα είχε τις δεσμεύσεις από τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ.

Για να βρεθούμε σε αυτή τη θέση παλεύουμε σήμερα

Ολη η πάλη, ο αγώνας των κομμουνιστών βρίσκεται σε αυτή την κατεύθυνση. Δηλαδή στην προσπάθεια για να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης υπέρ της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ώστε να μπορέσει να αλλάξει δρόμο η χώρα, να εγκαταλείψει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, με τις κρίσεις του, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση, τη ζωή χωρίς δικαιώματα, την προσαρμογή των εργατικών - λαϊκών αναγκών στα όρια των κάθε φορά κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, των δεσμεύσεων της συμμετοχής σε καπιταλιστικές ενώσεις και ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.
Γι' αυτό το λόγο σήμερα το ΚΚΕ καλεί το λαό όχι μόνο να αντισταθεί στη νέα αντιλαϊκή - αντεργατική επίθεση κεφαλαίου, κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ΕΕ, αλλά οι αγώνες του επόμενου διαστήματος να γίνουν εφαλτήριο, να σηματοδοτήσουν βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας. Να σηματοδοτήσουν την ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού προσανατολισμού του κινήματος, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις τους, τα κόμματά τους, τους έξωθεν συμμάχους τους, ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να αλλάξουν οι συσχετισμοί υπέρ του λαού. Για να μπορέσει ο λαός να συγκροτηθεί σε μια ισχυρή αποφασιστική δύναμη, ικανή σήμερα να βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση και αύριο να την ανατρέψει, να επιβάλει τη δική του διέξοδο. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία θα μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν μικρές ή μεγαλύτερες επιτυχίες και νίκες. Και μπροστά στην κάλπη, όποτε και αν προκύψει, με αυτό το κριτήριο θα πρέπει να σταθούν. Το πώς η ψήφος τους θα βοηθήσει, θα στηρίζει την προσπάθεια για να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης για να μπορέσει ο λαός να σηκωθεί όρθιος, οργανωμένος και αποφασισμένος να πάρει την τύχη στα χέρια του.