Ο Πελοποννησιακός πόλεμος και το τέλος του κλασικού κόσμου

Κατιούσα

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος υπήρξε η μεγαλύτερη αναμέτρηση μεταξύ πόλεων κρατών της αρχαιότητας, περιλαμβάνοντας σχεδόν όλες τις ελληνικές πόλεις είτε στο πλευρό της Αθήνας είτε της Σπάρτης. Χάρη στο μεγαλειώδες έργο του Θουκυδίδη, και το λιγότερο αξιόλογο επιστημονικά, αλλά πολύ σημαντικό και υφολογικά γλαφυρό έργο του Ξενοφώντα, ο πόλεμος είναι ένα από τα γεγονότα της αρχαίας ιστορίας του οποίου η ανασύνθεση μας επιτρέπεται σε μεγαλύτερο βαθμό από πολλά άλλα.
Τα δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα είχαν διαμορφωθεί πολύ πριν το ξέσπασμα του πολέμου. Η Αθήνα ηγούνταν της Αθηναϊκής ή Δηλιακής συμμαχίας, στην πραγματικότητα ηγεμονίας με επικεφαλής την ίδια, που περιλάμβανε τα περισσότερα νησιά και τις παράκτιες περιοχές του Αιγαίου. Η Σπάρτη από την άλλη ηγούνταν συμμαχίας που περιλάμβανε σημαντικές ηπειρωτικές δυνάμεις της Πελοποννήσου και της κεντρικής Ελλάδας. Η Σπάρτη υπερίσχυε στρατιωτικά, αλλά η Αθήνα ναυτικά και οικονομικά, κυρίως λόγω της οικονομικής απομύζησης των συμμάχων της. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δυο σημαντικότερων συνασπισμών του αρχαιοελληνικού κόσμου έφτανε στο αποκορύφωμά του.
Οι εχθροπραξίες επίσης είχαν ξεκινήσει πριν τη επίσημη έναρξη του πολέμου, έχοντας αρχικά τερματιστεί με την τριακονταετή ειρήνη το 445 π.Χ. Το 433 π.Χ ωστόσο η συμμαχία της Κέρκυρας, κορινθιακής αποικίας, με την Αθήνα, έφερε διαμάχες μεταξύ ολιγαρχικών και φιλοαθηναϊκών μερίδων στο νησί, προκαλώντας την επέμβαση της Αθήνας κατά παραβίαση των όρων της ειρήνης. Η Σπάρτη ανταπάντησε απειλώντας με πόλεμο, αλλά ο ηγέτης Αθήνας, ο Περικλής, αρνούνταν να υποχωρήσει. Την άνοιξη του 431 π.Χ η επίθεση των συμμμάχων της Σπάρτης Θηβών στις Πλαταιές που ελέγχονταν από την Αθήνα οδήγησαν σε ανοιχτή σύγκρουση.
Η πρώτη περίοδος διήρκεσε μια 10ετια, κατά την οποία ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Αρχίδαμος Β’, οδήγησε το στρατό του στην Αττική. Ο Περικλής αντέδρασε παρακινώντας τους Αθηναίους να αναλάβουν την υπεράσπιση της πόλης τους και να παρενοχλούν τις ελεγχόμενες από τους αντιπάλους ακτές μέσω του ναυτικού τους. Εκείνη την περίοδο χρονολογείται και ο τρομαχτικός λιμός στην Αθήνα, θύμα του οποίου υπήρξε και ο ίδιος ο Περικλής. Παρόλ’ αυτά η Σπάρτη δεν κατόρθωσε να αξιοποιήσει στρατιωτικά το τρομαχτικό αυτό πλήγμα προς όφελός της, με εξαίρεση την κατάληψη των Πλαταιών το 427 π.Χ.
Οι Αθηναίοι αντεπιτέθηκαν, με επιχειρήσεις στη Δυτική Ελλάδα, την Πελοπόννησο αλλά και τις Συρακούσες στη Σικελία. Ο Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας κατάφερε ωστόσο να έχει σημαντικές επιτυχίες στη Χαλκιδική το 424, παρακινώντας μέλη της Δηλιακής συμμαχίας να αποστατήσουν. Στην αποφασιστική μάχη της Αμφίπολης το 422, σκοτώθηκαν τόσο ο Βρασίδας, όσο και ο ηγέτης των Αθηναίων Κλέων. Έτσι, ο Νικίας, αντίπαλος του Κλέωνα, έλαβε το πάνω χέρι, αποδεχόμενος τη σπαρτιατική προσφορά για ειρήνη.

Η λεγόμενη ειρήνη του Νικία κράτησε από το 421 ως το 415, σποραδικά διακοπτόμενη από μικρές συγκρούσεις που άρχισαν πάλι να γενικεύονται, με αποκορύφωμα την καταστροφική για τους Αθηναίους Σικελική εκστρατεία.

Στο μεταξύ η Αθήνα βρισκόταν σε πολιτικό αναβρασμό καθώς το 411 π.Χ η αθηναϊκή δημοκρατία ανατράπηκε από ολιγαρχικούς, τη λεγόμενη βουλή των 400, τους οποίους ακολούθησε το “μετριοπαθέστερο” καθεστώς των πεντακισχιλίων. Στα τέλη της ίδιας χρονιάς, χάρη στη συμβολή του ναυτικού το πολίτευμα αποκαταστάθηκε, ωστόσο οι ηγέτες του αρνήθηκαν την ειρήνευση, κάτι που είχε αποτέλεσμα μια σειρά από πύρρειες νίκες. Το ουσιαστικό τέλος επήλθε το 405 π.Χ με την καταστροφή του αθηναϊκού στόλου από τον Σπαρτιάτη Λύσανδρο, που είχε λάβει τη βοήθεια των Περσών, οι οποίοι από καιρό είχαν εμπλακεί στην εμφύλια διαμάχη. Μετά από αποκλεισμό ενός έτους η Αθήνα αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει.

Ο χρυσούς αιώνας, λίγες δεκαετίες μετά το θάνατο του βασικού της πρωταγωνιστή, έφτανε οριστικά στο τέλος του. Στην Αθήνα επιβλήθηκε το αιμοσταγές καθεστώς των τριάκοντα τυρράνων, το οποίο μολονότι 8 μήνες αργότερα ανατράπηκε από τους δημοκρατικους του Θρασύβουλου, άφησε βαθιές πληγές στην Αθηναϊκή κοινωνία, ενώ η πόλη δεν μπόρεσε ποτέ να ανακτήσει τη σημασία της, είτε πολιτικά, είτε κοινωνικά. Το ίδιο όμως συνέβη και με τον επίσημο νικητή της διαμάχης, τη Σπάρτη, που δεν κατόρθωσε να αξιοποιήσει σε βάθος χρόνου τη δυναμική της ως ηγεμονική δύναμη του αρχαιοελληνικού κόσμου. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για μια αλληλοεξόντωση των βασικών πυλώνων του κλασικού κόσμου, η οποία θα ετοίμαζε το έδαφος ώστε τον επόμενο αιώνα να αναδειχθούν νέοι παίκτες στη διεκδίκηση της ηγεμονίας των ελληνικών πόλεων, με σημαντικότερους αρχικά και για σύντομο διάστημα τη Θήβα, και φυσικά το μακεδονικό βασίλειο μετά το β’ μισό του 4ου π.Χ αιώνα.

Δύσκολες Νύχτες

Μη μιλήσεις ξανά για Πρωτομαγιά, Φασίστα!

Όσο πλησιάζει η εξαιρετικά «άβολη», για χρυσαυγίτες κι εργοδοσία, επέτειος της Εργατικής Πρωτομαγιάς, οι φασίστες κάνουν «φιλότιμες» προσπάθειες να εμφανιστούν στους εργαζόμενους ως «προστάτες» κι «υποστηρικτές» των εργασιακών δικαιωμάτων, με ιδιαίτερη έμφαση τα τελευταία χρόνια.

Έτσι φέτος αποφάσισα να τους προλάβω, αναδημοσιεύοντας ένα εξαιρετικά καλογραμένο και στοχευμένο άρθρο του Γεράσιμου Χολέβα που είχε δημοσιευτεί στον Ημεροδρόμο την επομένη της Πρωτομαγιάς του 2015.

Το μόνο που πρόσθεσα είναι κάποιες φωτογραφίες και τους συνδέσμους! Καλή ανάγνωση!

Ροβεσπιέρος

«Μίλησες για την Πρωτομαγιά, Φασίστα ;»

Άκου, φασίστα! Από την αρχή της ύπαρξης σου προσπάθησες να μιλήσεις στους εργαζόμενους, επιδιώκοντας να τους στρέψεις ενάντια σε «ξένους» εργαζόμενους. Χτες, Πρωτομαγιά, την κόκκινη Πρωτομαγιά από το αίμα των εργατών, εμφανίστηκες να «γιορτάζεις» κι εσύ!

Με ποιο σύνθημα; «Ζήτω η Πρωτομαγιά των Ελλήνων».

Με ποια σημείωση; «Οι εργάτες έχουν πατρίδα».

Άκου, φασίστα! Χτες, Πρωτομαγιά, την κόκκινη Πρωτομαγιά από το αίμα των εργατών, εμφανίστηκες στα διόδια της Ελευσίνας και στο Πέραμα, για να μιλήσεις για την «Πρωτομαγιά των Ελλήνων» (και μόνο των Ελλήνων…).

Ευτυχώς, οι περισσότερες απαντήσεις που πήρες ήταν απορριπτικές. Δεν ξεχνιούνται, άλλωστε, οι ερωτησούλες στη Βουλή για τους εφοπλιστές (τους Έλληνες εφοπλιστές…) και οι άλλες «φιλεργατικές» σου δραστηριότητες.

Μάης 1936

Άκου, φασίστα! Η «ελληνική Πρωτομαγιά», ό, τι και να κάνεις, είναι «δεμένη» στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων εργαζομένων, με την Πρωτομαγιά στο Σικάγο, με τις κόκκινες Πρωτομαγιές σε ολόκληρο τον κόσμο, με τις πρώτες κόκκινες Πρωτομαγιές στην Ελλάδα, με τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη.

Τότε, στη μεγάλη απεργία του 1936, τότε που οι διαδηλωτές φώναζαν:

«Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά».

Ξέρεις, φασίστα, για ποιον Μεταξά λέμε; Για τον δικό σου Μεταξά!

Τότε, όταν ο Τάσος Τούσης, ένας απ’ αυτούς που δολοφόνησαν οι Μεταξάδες, «ζωντάνεψε» στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου.

ΟΠΑΠ: Η μεθόδευση του ξεπουλήματος (3)

Καλοκαίρι 1999. Η χρηματιστηριακή τρέλα των ελλήνων βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Μπορεί να μην έχουν εφευρεθεί ακόμη τάμπλετ και σμάρτφον αλλά δεν υπάρχει παραλία δίχως λουόμενους με λάπτοπ κάτω από ομπρέλλες, να παρακολουθούν τις συνεδριάσεις τής Σοφοκλέους και να δίνουν τηλεφωνικά εντολές αγοράς και πώλησης μετοχών, έστω και με Nokia-3310. Από τις αρχές Αυγούστου μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου ο δείκτης αυξάνεται εξωπραγματικά κατά 50% και στις 21 του μηνός γράφει το ιστορικό του ρεκόρ στις 6.484,38 μονάδες. Μόνο που την επομένη αρχίζει η πτώση και την μεθεπομένη, εκείνη την "μαύρη Πέμπτη", αρχίζει η κατρακύλα. Μέχρι το μεσημέρι τής επόμενης μέρας, ο δείκτης θα έχει χάσει 17% σε σχέση με το ρεκόρ τής Τρίτης. Μέσα στην επόμενη χρονιά θα χάσει άλλο ένα 38,77% κι ως τα τέλη τού 2001 θα έχει πέσει συνολικά κατά 60%.

Λωζάννη, 5/9/1997. Ο Σάμαρανκ ανακοινώνει την ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα
και η ελληνική αποστολή πανηγυρίζει. Μπροστά: Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Γιάννα Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου,
Ανδρέας Φούρας. Πίσω τους: Δημήτρης Αβραμόπουλος, Γιώργος Παπανδρέου, Γιάννης Σγουρός.

Η κυβέρνηση Σημίτη κάνει ό,τι μπορεί για να μη συνθλιβεί από ενδεχόμενη έκρηξη όσων βλέπουν τις αποταμιεύσεις τους να γίνονται καπνός. Η πρωτοχρονιά τού 2001 βρίσκει τον δείκτη στις 3.265 μονάδες και οι προβλέψεις μιλάνε για περαιτέρω πτώση. Εκείνο το "χρυσό" 1999, η συνολική αξία των χρηματιστηριακών συναλλαγών ήταν 58 τρισ. δραχμές (κάπου 170 δισ. ευρώ) αλλά το 2000 έφτασε μόλις τα 34 τρισ. δραχμές (100 δισ. ευρώ). Μέσα στο 2001 πρέπει να γίνει κάτι για να μη σβήσει τελείως η χρηματιστηριακή αγορά. Το ενδιαφέρον των "επενδυτών" πρέπει να αναζωπυρωθεί επειγόντως. Έτσι, το οικονομικό επιτελείο τής κυβέρνησης αρχίζει να σπρώχνει στην Σοφοκλέους τα "βαρειά χαρτιά" τού κράτους. Η αρχή γίνεται τον Απρίλιο με τον ΟΠΑΠ. Λίγο πριν βγει η χρονιά, θα ακολουθήσει και η ΔΕΗ. Η είσοδος ΟΠΑΠ και ΔΕΗ αλλά και της Motor Oil βοηθάει να κρατηθού οι συναλλαγές στα 16,4 τρισ. δραχμές (48 δισ. ευρώ). Ο ΟΠΑΠ βρέθηκε στην πρώτη πεντάδα από πλευράς αντλήσεως κεφαλαίων, αποκομίζοντας 32 δισ. δραχμές (93 εκατ. ευρώ) από το σπρώξιμο του 5,4% των μετοχών του.

Το 2001, ο ΟΠΑΠ κατέγραψε αύξηση των εσόδων του κατά 24,2% σε σχέση με το 2000 και τριπλασιασμό τους σε σχέση με το 1999, σημειώνοντας εκρηκτική αύξηση του τζίρου του, ο οποίος έφτασε το 1,8 δισ. ευρώ, ήτοι 24% πάνω από την προηγούμενη χρονιά. Η τεράστια αυτή αύξηση οφείλεται κυρίως στο "Πάμε Στοίχημα", που ξεκίνησε μέσα στο 2000 και έφερε το 73% των εσόδων τής εταιρείας το 2001. Έτσι, ο οργανισμός αναδείχθηκε σε μια από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις τής χώρας, με κέρδη 374 εκατ. ευρώ, κατά 14,4% αυξημένα ως προς το 2000 και κατά 82% ως προς το 1999.

Για να τραβήξει το ενδιαφέρον των επενδυτών, η τιμή εισαγωγής τής μετοχής στο χρηματιστήριο ορίστηκε στα 5,5 ευρώ. Αυτή η τιμή διαμόρφωνε την χρηματιστηριακή αξία τής εταιρείας στο 1,76 δισ. ευρώ, ήτοι λίγο κάτω από τον τζίρο και λίγο κάτω από το πενταπλάσιο των κερδών εκείνης της χρονιάς. Ήταν σαν να έλεγες του επενδυτή ότι, αγοράζοντας μετοχές τού ΟΠΑΠ, τα χρήματά του θα είχαν ετήσια απόδοση πάνω από 20%. Φυσικά, η διάθεση θα μπορούσε να γίνει άνετα και με την διπλάσια τιμή αλλά, όπως είπαμε, η κυβέρνηση δεν ενδιαφερόταν τότε να μαζέψει χρήμα. Ενδιαφερόταν πρωτίστως να αναζωπυρώσει την κίνηση στο χρηματιστήριο και να φρενάρει κάπως τις μουρμούρες μεταξύ των απογοητευμένων μικροεπενδυτών.

Με τούτα και μ' εκείνα, η κατάσταση έμεινε υπό σχετικό έλεγχο, αν και ο δείκτης συνέχισε να πέφτει ως τον Μάρτιο του 2013, όταν βρέθηκε στις 1.467 μονάδες. Τότε άρχισε και πάλι να τραβάει την ανηφόρα, χάρη κυρίως στις αόριστες ελπίδες που γεννούσε η γιοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων τής Αθήνας. Ελπίδες που έμειναν ζωντανές ακόμη και μετά την λήξη των Αγώνων, αφού η πλειοψηφία τού κόσμου είχε πειστεί πως αυτοί οι Αγώνες θα γίνονταν η μήτρα ενός νέου ελληνικού θαύματος. Ελπίδες που οι ίδιες οι κυβερνήσεις φρόντιζαν να τροφοδοτούν με τον γνωστό αλλά πάντα αποδοτικό τρόπο τους. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση Σημίτη προχώρησε σε δεύτερη μετοχοποίηση του ΟΠΑΠ το 2002 (έσοδα 508 εκατ. ευρώ) αλλά και σε τρίτη το 2003 (έσοδα 736 εκατ. ευρώ). Το 2005 ήταν η σειρά τής κυβέρνησης Καραμανλή: τέταρτη μετοχοποίηση, με έσοδα 1,26 δισ. ευρώ. Κάπως έτσι, λοιπόν, το 66% των μετοχών τού ΟΠΑΠ έκανε φτερά και το δημόσιο έβαλε στα ταμεία του κάπου 2,6 δισ. ευρώ.

Παρένθεση. Όταν το ΠαΣοΚ κέρδισε εκείνες τις δραματικές εκλογές τού 2000, η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με την καθυστέρηση στην υλοποίηση των ολυμπιακών έργων και τα προβλήματα που παρουσιάζει η χρηματοδότησή τους. Μετά από ταραχώδη σύσκεψη των υπουργών οικονομικών Γιάννου Παπαντωνίου, ΠεΧωΔΕ Κώστα Λαλιώτη, πολιτισμού Ελισσάβετ Παπαζώη και των αρμοδίων υφυπουργών Πάχτα, Βερελή και Φούρα, η Παπαζώη ανακοινώνει ότι το κόστος των έργων θα καλυφθεί με την μετοχοποίηση του ΟΠΑΠ. Σύμφωνα με απολογισμό που έκανε η κυβέρνηση Καραμανλή, οι Ολυμπιακοί Αγώνες κόστισαν 9 δισ. ευρώ "χωρίς να συμπεριλαμβάνονται δαπάνες για την κατασκευή έργων που ολοκληρώθηκαν ή επισπεύθηκαν λόγω των Αγώνων". H Standard & Poor's υπολόγισε το κόστος στα 11,27 δισ. ενώ δεν λείπουν εκτιμήσεις που ανεβάζουν το συνολικό κόστος ακόμη και στα 20 δισ. ευρώ. Πόσα είπαμε ότι μάζεψε συνολικά το κράτος από τις μετοχοποιήσεις τού ΟΠΑΠ; Κλείνει η παρένθεση.

Δείτε την παραπάνω εικόνα κι ελάτε να βγάλουμε μαζί ένα συμπέρασμα. Μέσα σε μια πενταετία (2001-2005) και μέσω τεσσάρων μετοχοποιήσεων, το δημόσιο εκχώρησε το 66% των μετοχών τού ΟΠΑΠ για να εισπράξει 2,6 δισ. ευρώ (μείον, βεβαίως, οι αμοιβές των χρηματοοικονομικών συμβούλων αυτών των τεσσάρων μετοχοποιήσεων). Κατά την δεκαετία 2001-2010 τα μερίσματα που μοίρασε ο ΟΠΑΠ στους μετόχους του εκτός δημοσίου έφτασαν τα 2,56 δισ. ευρώ. Συνεπώς, αν δεν μας έπιανε η βιασύνη και απλώς περιμέναμε, θα εισπράτταμε από κέρδη δέκα ετών όσα εισπράξαμε από πωλήσεις μιας πενταετίας κι από πάνω θα είχαμε και ολόκληρη την "κότα με τα χρυσά αβγά" στα χέρια μας. Αλήθεια, τί λογαριασμούς έκανε και πώς του ξέφυγε αυτό το απλό πραγματάκι εκείνου του λογιστή, που είχαμε κάποτε ως πρωθυπουργό;

Κάπου εδώ ολοκληρώσαμε την αναδρομή μας στο παρελθόν. Ας επιστρέψουμε στο 2013, καθ' ότι έχει μείνει άλλο ένα 33,329% που περιμένει να πουληθεί...

Προσαρμογές

«Σε πρακτικό επίπεδο οι γαλλικές φρεγάτες αποτελούν επιθετικό όπλο, με πλέον πρόσφατο παράδειγμα τη χρησιμοποίηση μιας εκ των γαλλικών φρεγατών για χτυπήματα στη Συρία», γράφτηκε τις προηγούμενες μέρες στον Τύπο, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονταν και πολλές ακόμη αναλύσεις, σχετικά με το πώς η προμήθεια των γαλλικών φρεγατών, ανεξάρτητα από το πότε και πώς θα τελεσφορήσει, «διευρύνει» ουσιαστικά το πεδίο δράσης του Πολεμικού Ναυτικού στη Ν/Α Μεσόγειο, εκεί που κατά τα αστικά επιτελεία «η Ελλάδα διατηρεί ζωτικά συμφέροντα». Ολα αυτά την ώρα που το Πολεμικό Ναυτικό ήδη διαθέτει μέσα για την ευρωΝΑΤΟική «επόπτευση» της Ανατολικής Μεσογείου, πρόσφατα το υποβρύχιο «Παπανικολής» συνόδευσε το αμερικανικό ελικοπτεροφόρο «Iwo Zima» στην περιοχή, ενώ συνεχίζεται η σχετική «συζήτηση» για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του αμυντικού δόγματος της χώρας στις «νέες προκλήσεις», όπως λέγονται τα πολεμικά σχέδια ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ. Είναι δηλαδή παραπάνω από φανερό ότι με τον μανδύα της υπεράσπισης των «εθνικών συμφερόντων», η εμπλοκή στα επικίνδυνα αυτά σχέδια, για λογαριασμό της αστικής τάξης και με βαριές τις ευθύνες της κυβέρνησης, βαθαίνει όλο και περισσότερο. Ο λαός μας χρειάζεται να αντιταχθεί στα σχέδια αυτά, να δυναμώσει την πάλη για να επιστρέψουν όλες οι δυνάμεις που βρίσκονται σε αποστολές εκτός συνόρων, να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις.

Φταίχτες

 

Αν για την οικονομική κρίση έφταιξαν οι «παθογένειες του παρελθόντος» (βλέπε εργασιακά δικαιώματα και συντάξεις), αλλά και το γεγονός ότι «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας», για τις τωρινές δυσκολίες στην ανάκαμψη φταίνε τα επιδόματα με τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί τη φτώχεια! Αυτήν τη θεωρία υπερασπίζεται στο κύριο άρθρο της εφημερίδα μεγάλου συγκροτήματος, «δείχνοντας» την «επιδοματική πολιτική» ως αιτία της ανεργίας που παραμένει υψηλή. Προσέξτε συλλογιστική: Το κράτος δίνει πολλά επιδόματα (αλήθεια, πού τα είδαν;) και γι' αυτό δεν υπάρχει ενδιαφέρον να ψάξει ο κόσμος για δουλειά, έστω «του ποδαριού», όπως στον τουρισμό... Οπως γράφει η εφημερίδα, «είναι αρκετοί αυτοί που "βολεύονται" και προτιμούν την ιδιότητα του άεργου επιδοματούχου από εκείνη του μισθωτού». Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι διπλό: Από τη μία, φορτώνουν στα ίδια τα θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής το φταίξιμο για τη φτώχεια τους, κάνοντάς τους να αισθάνονται και τύψεις, επειδή παίρνουν ένα ψωροεπίδομα, όταν αγγίζουν το φάσμα της εξαθλίωσης. Από την άλλη, δημιουργούν υπόβαθρο για να συρρικνωθούν κι άλλο τα όποια «κοινωνικά» επιδόματα έχουν απομείνει και προφανώς να μην υπάρχει ούτε υπόνοια επιστροφής στα προ κρίσης επίπεδα, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν «εθνική καταστροφή» και «έγκλημα κατά της πατρίδας», όπως έγραψε ο αρθρογράφος. Μάλιστα, προς αυτήν την κατεύθυνση έχει ήδη νομοθετήσει η κυβέρνηση, αντικαθιστώντας το επίδομα ανεργίας με την παροχή «επιταγών εργασίας», μοιράζοντας «ποινές» σε ανέργους που αρνούνται τις πιο κακοπληρωμένες δουλειές και πάει λέγοντας...

Συμμαχία... 

 

Λίγες μέρες πριν την Πρωτομαγιά, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καλεί σε συνέντευξη Τύπου μαζί με άλλους φορείς. Το θέμα δεν είναι βέβαια η ενημέρωση για την οργάνωση της Πρωτομαγιάτικης απεργίας, πολύ περισσότερο για την οργάνωση της πάλης ενάντια στην αντεργατική πολιτική. Αντίθετα, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει στην ανακοίνωσή της η συνδικαλιστική πλειοψηφία, «οι αντιπροσωπευτικοί φορείς της κοινωνίας των πολιτών αναλαμβάνουμε δράση και συγκροτούμε μία ευρεία κοινωνική συμμαχία, διεκδικώντας εναλλακτικές πολιτικές και μέτρα εξόδου από την κοινωνικοοικονομική κρίση...». Στην «κοινωνική συμμαχία» που επικαλείται η ΓΣΕΕ συμμετέχουν επίσης η ΑΔΕΔΥ, η ΓΣΕΒΕΕ, η ΕΣΕΕ, το ΤΕΕ και διάφορες επιστημονικές ενώσεις. Με τους περισσότερους απ' αυτούς η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει συνυπογράψει τη λεγόμενη «Κοινή Δήλωση» για την ανάπτυξη στο πλαίσιο της ΟΚΕ, που χαιρετίστηκε από την κυβέρνηση ως «συμβολή» στη διαμόρφωση του «αναπτυξιακού» της σχεδιασμού.

... με καθαρό στίγμα

 

Κι όχι μόνο αυτό. Η ΓΣΕΕ απέρριψε τις προτάσεις του ΠΑΜΕ στα τέλη Δεκέμβρη του 2017 και το Γενάρη του 2018 για απεργία ενάντια στο πολυνομοσχέδιο που έφερε και ψήφισε τελικά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ενώ τον περασμένο Φλεβάρη απέρριψε και πάλι πρόταση του ΠΑΜΕ για κήρυξη απεργίας για το κρίσιμο ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Επομένως, η ΓΣΕΕ έχει δώσει και με το παραπάνω το στίγμα της σε ό,τι αφορά τις «εναλλακτικές πολιτικές» και τα «μέτρα εξόδου από την κοινωνικοοικονομική κρίση» που προτείνει, κάνοντας μάλιστα ό,τι περνάει από το χέρι της για να βάλει εμπόδια στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων.

Ριζοσπάστης

Στρατιωτική άσκηση αντιμετώπισης και καταστολής πλήθους…

        

Απαράδεκτη άσκηση που είχε σαν σενάριο την αντιμετώπιση και καταστολή πλήθους πραγματοποιήθηκε, σήμερα 24 Απρίλη, στη Θεσσαλονίκη, στην 113 Πτέρυγα Μάχης.

Αυτού του είδους οι ασκήσεις είναι ενταγμένες στο πλαίσιο της ενίσχυσης της καταστολής, με τη συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων και της εμπλοκής στα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια.

Τη στιγμή που τα σύννεφα πολέμου πυκνώνουν στην περιοχή και εντείνεται η τουρκική προκλητικότητα, με ευθύνη της κυβέρνησης οργανώνονται ασκήσεις για την καταστολή του λαού.

Ο στρατάρχης Πεταίν και το “Σύνδρομο του Βισύ”

.

Κατιούσα

Ο στρατηγός Πεταίν υπήρξε μια από τις πλέον πολύκροτες προσωπικότητες στη γαλλική ιστορία του περασμένου αιώνα. Ως στρατιωτικός αναδείχθηκε σε ήρωα της αστικής Γαλλίας στα πεδία των μαχών του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, για να εξελιχθεί αργότερα σε συνεργάτη των ναζί κατακτητών, εγκαθιστώντας στις περιοχές ελέγχου του το υπερσυντηρητικό καθεστώς του Βισύ. Η επιλογή του αυτή δεν ήταν άσχετη με την πολιτική προσέγγισης της Γερμανίας μεγάλου τμήματος της γαλλικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού προπολεμικά. Όταν ο ίδιος αντιλήφθηκε την αλλαγή των συσχετισμών σε βάρος της συμμάχου του προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από τους ναζί χωρίς επιτυχία, από την άλλη όμως, ως σάρκα από τη σάρκα της άρχουσας τάξης που εξακολουθούσε να έχει την εξουσία στη Γαλλία μεταπολεμικά, αντιμετωπίστηκε με σχετική επιείκια, που θα ήταν ενδεχομένως ακόμα μεγαλύτερη αν δεν υπήρχε ο φόβος του πολιτικού κόστους, λόγω της ισχυρής τότε επιρροής του Γαλλικού ΚΚ.
Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1856 σε αγροτική οικογένεια του Κωσύ-α-λα-Τουρ. Φοίτησε στο ιδιωτικό κολλέγιο του Σαιν-Μπερτάν, όπου έλαβε αυστηρή θρησκευτική και στρατιωτική εκπαίδευση, για να φοιτήσει μετέπειτα στην Εθνική Στρατιωτική Σχολή του Σαιν-Συρ. Ανελίχθηκε γρήγορα στρατιωτικά και έγινε επίσης καθηγητής στην Παρισινή Ακαδημία Πολέμου. Εκεί έγινε γνωστός για την αντίθεσή του στην τακτική της επίθεσης, κάτι που του στέρησε την παραπέρα δυνατότητα βαθμολογικής εξέλιξης, λόγω του ότι ανιστρατευόταν το κυρίαρχο στρατιωτικό δόγμα του Γενικού Επιτελείου εκείνη την εποχή.
Η επιτυχία της τακτικής του αποδεικνύεται ωστόσο κατά τη διάρκεια του Α’ Πολέμου, κάτι που οδηγεί στον προβιβασμό του σε στρατηγό. Κορυφαία στιγμή του η πολύμηνη και πολύνεκρη μάχη στο Βερντέν το 1916, που είχε ως αποτέλεσμα την ανακήρυξή του σε εθνικό ήρωα της Γαλλίας. Το 1917 κατέστειλε με έναν συνδυασμό εκατοντάδων εκτελέσεων στο στρατοδικείο και υποσχέσεων ανάπαυσης και αδειών τις πολυάριθμες εξεγέρσεις που ταλάνιζαν το γαλλικό στρατό μετά από τρία χρόνια ιμπεριαλιστικού πολέμου. Μετά το τέλος του πολέμου λαμβάνει το αξίωμα του στρατάρχη και αναδεικνύεται σε κύριο υπεύθυνο για τη χάραξη της γαλλικής αμυντικής πολιτικής. Σε αντιπαράθεση με τον μετέπειτα βασικό του αντίπαλο στρατηγό Ντε Γκωλ, καταφέρνει τελικά να επιβάλει την κατασκευή της διαβόητης γραμμής Μαζινό, που τόσο αναποτελεσματική αποδείχτηκε στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Αποστρατεύεται το 1931 και υπηρετεί για ένα σύντομο χρονικό διάστημα ως υπουργός στρατιωτικών το 1934.
Το ξέσπασμα του πολέμου τον βρίσκει πρέσβη στην Ισπανία, απ’όπου ανακαλείται το Μάη του 1940 από τον πρωθυπουργό ΡεΪνώ, ενόψει της εύκολης προέλασης των ναζί σε γαλλικό έδαφος στη διάρκεια του λεγόμενου “ψευτοπολέμου” (Drôle de guerre), αποτέλεσμα μεταξύ άλλων της φιλογερμανικής στάσης όπως προείπαμε σημαντικού τμήματος της γαλλικής άρχουσας τάξης. Αν κι ο Ρεϊνώ επέμενε σε συνέχιση του πολέμου, αναγκάστηκε σε παραίτηση λόγω του ότι δεν τον στήριζαν ούτε οι υπουργοί του. Στις 18 Ιούνη της ίδιας χρονιάς ανατίθεται στο στρατάρχη ο σχηματισμός κυβέρνησης με τον ίδιο επικεφαλής, πρώτο μέλημα της οποίας ήταν η έναρξη διαπραγματεύσεων για ανακωχή με τη Γερμανία. Η ανακωχή βρίσκει τη Γαλλία μοιρασμένη σε ένα βόρειο κομμάτι, κατεχόμενο μαζί με την πρωτεύουσα άμεσα από τους ναζί, και το νότιο τμήμα υπό γαλλική διοίκηση, με πρωτεύουσα το Βισύ. Ο Πεταίν ως “αρχηγός του γαλλικού κράτους” αποκτά πρακτικά απεριόριστες εξουσίες, προσπαθώντας να διατηρήσει κάποια φαινομενικά ψήγματα ανεξαρτησίας από τους Γερμανούς, αρνούμενος την είσοδο της Γαλλίας στον πόλεμο στο πλευρό τους ή απολύοντας (προσωρινά, ως το 1942) τον πρωτεργάτη της γαλλογερμανικής προσέγγισης Πιερ Λαβάλ από τη θέση του πρωθυπουργού την ίδια χρονιά.
Στην πραγματικότητα, το καθεστώς Βισύ υπήρξε στήριγμα των ναζί σε πολλά επίπεδα. Εξάλλου και η ίδια η ιδεολογία του καθεστώτος, που εκφράστηκε με το σύνθημα “Δουλειά, Πατρίδα, Οικογένεια”, την προσκόλληση στον καθολικισμό και τον έντονο αντικομμουνισμό, παρά τον παλαιάς κοπής συντηρητικό της χαρακτήρα, δεν ερχόταν σε επί τους ουσίας σύγκρουση με τις φασιστικές αρχές. Συνεργάστηκε τόσο στην επιχείρηση κατάκτησης της ΕΣΣΔ, συγκροτώντας τάγμα εθελοντών, όσο και στην καταστολή των ανταρτών, ιδιαίτερα με τη δημιουργία της διαβόητης για την αγριότητά της πολιτοφυλακή (Milice) υπό τον Ζοζέφ Νταρνόν. Ιδιαίτερα σκοτεινός υπήρξε ο ρόλος της κυβέρνησης του Βισύ στο Ολοκαύτωμα, καθώς Γάλλοι αξιωματούχοι, εθελοντές και αστυνομικοί πρωτοστάτησαν στον εντοπισμό και την παράδοση στους ναζί 30.000 περίπου Εβραίων στις ζώνες ελέγχου του καθεστώτος.
Από το 1942 ο Πεταίν προσπάθησε να έρθει σε διαπραγματεύσεις ανακωχής με τους συμμάχους, ενώ τα γαλλικά στρατεύματα του Βισύ δεν προέβαλαν σημαντική αντίσταση στη συμμαχική απόβαση στη Βόρειο Αφρική, γεγονός που ώθησε το Χίτλερ να καταλάβει και την υπόλοιπη Γαλλία, μολονότι το καθεστώς κι ο Πεταίν τυπικά παρέμεναν στη θέση τους. Μετά την απόβαση των αγγλοαμερικανών στη Νορμανδία ο Πεταίν συλλαμβάνεται κι οδηγείται στη Γερμανία, για να επιστρέψει στο τέλος του πολέμου στη Γαλλία, όπου συνελήφθη και κατηγορήθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση του ντε Γκωλ για συνεργασία με τον κατακτητή και εσχάτη προδοσία. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά ο ντε Γκωλ που τον θαύμαζε σε προσωπικό επίπεδο μετέτρεψε την ποινή του σε ισόβια. Αργότερα, όταν ο ψυχρός πόλεμος κατέστησε πιο αποδεκτό τον ορκισμένο αντικομμουνιστή Πεταίν, έγιναν πολλές παρεμβάσεις υπέρ της απελευθέρωσής του, όπως από τη Βασίλισσα Μαίρη, το δικτάτορα Φράνκο αλλά και τον ίδιο το Χάρυ Τρούμαν, ο φόβος όμως της ενίσχυσης των Γάλλων κομμουνιστών από μια τέτοια κίνηση απέτρεψε την υλοποίησή της. Πάσχοντας από σοβαρά προβλήματα υγείας, μεταξύ των οποίων βαριάς μορφής άνοια τα τελευταία χρόνια της ζωής του πέθανε στις 23 Ιούλη 1951 σε ηλικία 95 ετών.
Μεταπολεμικά το εύρος της αποδοχής του Πεταίν και του καθεστώτος του Βισύ από τμήματα της γαλλικής κοινωνίας, κυρίως κατά τα πρώτα χρόνια, αποτέλεσε θέμα-ταμπού. Η δημόσια και μετέπειτα ακαδημαϊκή συζήτηση ξέσπασε έντονα με την προβολή (μετ’εμποδίων) του ντοκιμανταίρ του Μισέλ Οφίλς “Η λύπη και ο οίκτος”, που εξετάζει τα κίνητρα της συνεργασίας με το καθεστώς με βάση μαρτυρίες της περιοχής Κλερμόν-Φεράν. Σε ακαδημαϊκό επίπεδο γνωστότερες είναι οι συμβολές του Αμερικανού καθηγητή Ρόμπερτ Πάξτον καθώς και του Γάλλου ιστορικού Ανρί Ρουσό, που με το βιβλίο του “Το σύνδρομο του Βισύ” έδωσε όνομα σε ολόκληρο το φαινόμενο της επίπονης αναμέτρησης με την κληρονομιά του καθεστώτος, η οποία βάρυνε μεταξύ άλλων και τον σοσιαλιστή πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν. Ο κεντροδεξιός πρόεδρος Ζακ Σιράκ και διάδοχος του Μιτεράν βρήκε μια εξαιρετική ευκαιρία να χτίσει την υστεροφημία του, όταν σε ομιλία του το 1995 παραδέχτηκε για πρώτη φορά δημόσια την εμπλοκή του γαλλικού κράτους για τη σύσταση και τις εγκληματικές ενέργειες του συγκεκριμένου καθεστώτος.

Δύσκολες Νύχτες

Άσκηση καταστολής διαδηλωτών στην 113 Πτέρυγα Μάχης

 Εχθρός λαός

 

 

 

 

Στρατιώτες με εξοπλισμό καταστολής πλήθους στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε κινητοποίηση των εργαζόμενων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά

 

Πηγή: Eurokinissi 

 

Άσκηση καταστολής διαδηλωτών πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με πληροφορίες στην 113 Πτέρυγα Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας στη Μίκρα της Θεσσαλονίκης.

Δυνάμεις της 113 ΠΜ ασκήθηκαν σε σενάριο βάσει του οποίου τη βάση προσεγγίζει ειρηνική διαδήλωση που εξελίσσεται σταδιακά σε «βίαιη». Διαδηλωτές αφήνουν, δε, ένα «κουτί» στην είσοδο του στρατοπέδου. Σε αντίδραση, δυνάμεις της 113 συγκροτούνται σε ομάδες, προχωρούν σε προσαγωγές διαδηλωτών, ενώ ταυτόχρονα φροντίζουν για τον έλεγχο του «κουτιού» και την εξουδετέρωση του εκρηκτικού μηχανισμού που υποτίθεται κρύβει.

Η άσκηση της 113 ΠΜ έρχεται να προστεθεί στις αντίστοιχες ασκήσεις που πραγματοποιούν όλοι οι κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ τα σενάρια αντιμετώπισης του «εχθρού λαού» είναι πλέον ενταγμένα στα ετήσια προγράμματα άσκησης εφέδρων και μισθοφόρων οπλιτών.

ΣΧΕΤΙΚΑ

• ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

  Ανακοίνωση για την πραγματοποίηση άσκησης καταστολής πλήθους

  24/04/2018 19:40

• Σε ρόλο καταστολής διαδηλώσεων, μονάδα του Στρατού (ΦΩΤΟ- VIDEO)

  02/04/2013 16:07 
   
  902gr 

Προσαρμογές

«Σε πρακτικό επίπεδο οι γαλλικές φρεγάτες αποτελούν επιθετικό όπλο, με πλέον πρόσφατο παράδειγμα τη χρησιμοποίηση μιας εκ των γαλλικών φρεγατών για χτυπήματα στη Συρία», γράφτηκε τις προηγούμενες μέρες στον Τύπο, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονταν και πολλές ακόμη αναλύσεις, σχετικά με το πώς η προμήθεια των γαλλικών φρεγατών, ανεξάρτητα από το πότε και πώς θα τελεσφορήσει, «διευρύνει» ουσιαστικά το πεδίο δράσης του Πολεμικού Ναυτικού στη Ν/Α Μεσόγειο, εκεί που κατά τα αστικά επιτελεία «η Ελλάδα διατηρεί ζωτικά συμφέροντα». Ολα αυτά την ώρα που το Πολεμικό Ναυτικό ήδη διαθέτει μέσα για την ευρωΝΑΤΟική «επόπτευση» της Ανατολικής Μεσογείου, πρόσφατα το υποβρύχιο «Παπανικολής» συνόδευσε το αμερικανικό ελικοπτεροφόρο «Iwo Zima» στην περιοχή, ενώ συνεχίζεται η σχετική «συζήτηση» για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του αμυντικού δόγματος της χώρας στις «νέες προκλήσεις», όπως λέγονται τα πολεμικά σχέδια ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ. Είναι δηλαδή παραπάνω από φανερό ότι με τον μανδύα της υπεράσπισης των «εθνικών συμφερόντων», η εμπλοκή στα επικίνδυνα αυτά σχέδια, για λογαριασμό της αστικής τάξης και με βαριές τις ευθύνες της κυβέρνησης, βαθαίνει όλο και περισσότερο. Ο λαός μας χρειάζεται να αντιταχθεί στα σχέδια αυτά, να δυναμώσει την πάλη για να επιστρέψουν όλες οι δυνάμεις που βρίσκονται σε αποστολές εκτός συνόρων, να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις.

Αντιλαϊκή «υπεραπόδοση»

Χαράς ευαγγέλια για την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την ΕΕ αποτέλεσαν τα τελικά στοιχεία για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2017, που διαμορφώθηκε στο 4,2% του ΑΕΠ, ποσοστό υπερδιπλάσιο του αντιλαϊκού στόχου που είχε τεθεί, για 1,75%.
Η «υπεραπόδοση» οφείλεται αφενός στην ένταση της φοροληστείας και στην αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, και αφετέρου στις περικοπές κρατικών δαπανών που αφορούν στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες.
Τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν αξιοποιούνται πολλαπλώς από την κυβέρνηση, στο διαγκωνισμό της με τη ΝΔ για το ποιος μπορεί καλύτερα να υλοποιήσει τις επιταγές του κεφαλαίου.
Καθόλου τυχαία, ο πρωθυπουργός είπε στην προχτεσινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση «πέτυχε» εκεί που οι προηγούμενες απέτυχαν, εννοώντας την πιστή και γρήγορη εφαρμογή των μνημονίων, παλιών και νέων.
Ταυτόχρονα, όμως, τα «κατορθώματα» της κυβέρνησης στην εκπλήρωση των μνημονιακών στόχων χρησιμοποιούνται για να καλλιεργήσει κάλπικες προσδοκίες και στάση αναμονής στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, την ώρα που η επίθεση σε βάρος τους δυναμώνει.
Η κυβέρνηση λέει, για παράδειγμα, ότι η «υπεραπόδοση» της δίνει τώρα «αέρα» για «διορθωτικές παρεμβάσεις», που θα ανακουφίσουν τάχα το ρημαγμένο εισόδημα των εργαζομένων. Ξεσκονίζει ακόμα και τη χρεοκοπημένη προπαγάνδα των «αντιμέτρων» που είχε κατασκευάσει όταν συμφωνούσε με τους δανειστές για τα θηριώδη πλεονάσματα, μέχρι το 2060.
Περιπαίζοντας τους συνταξιούχους, αφήνει θολές υποσχέσεις ότι ίσως καταφέρει να πάρει πίσω τις νέες μειώσεις που έρχονται από το 2019 (με την ακύρωση της «προσωπικής διαφοράς»), την ίδια στιγμή που ξαναφουντώνει η συζήτηση για τη «βιωσιμότητα» του συστήματος και την «ανάγκη» λήψης πρόσθετων μέτρων και περικοπών.
Η κυβέρνηση στέλνει το μήνυμα στο λαό ότι θα βγει τάχα κερδισμένος αν υπομένει τις θυσίες για τα πλεονάσματα και την ανάκαμψη, ενώ διαχέει και κάλπικες υποσχέσεις για «αύξηση του κατώτατου μισθού» κατά τα πορτογαλικά πρότυπα και φοροελαφρύνσεις, που απευθύνονται όμως κυρίως σε επιχειρηματικούς ομίλους.
Εχει μάλιστα το θράσος να λέει ότι διαπραγματεύεται το να μην εφαρμοστεί νωρίτερα από το προβλεπόμενο η επόμενη φουρνιά των αντιλαϊκών μέτρων που ψήφισε σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό! Ταυτόχρονα, βέβαια, καθησυχάζει το κεφάλαιο ότι δεν θα υπάρξει η παραμικρή ανάκτηση απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι.
Είναι χαρακτηριστική η φράση του πρωθυπουργού ότι «καθαρή έξοδος δεν σημαίνει ότι θα επιστρέψουμε σε μέρες αφθονίας και σπατάλης...», που ταυτίζεται πλήρως με τις αντίστοιχες «νουθεσίες» του ΣΕΒ.
Φυσικά, ως «σπατάλη» νοούνται για την κυβέρνηση μόνο όσα έχασαν και διεκδικούν οι εργαζόμενοι, ενώ τα δισεκατομμύρια που δίνονται άμεσα και έμμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο για να αναπτύξει τις μπίζνες του, βαφτίζονται «επενδυτικά κίνητρα».
Ο λαός μπορεί τώρα να δει καλύτερα ότι οι «υπεραποδόσεις» στο πρωτογενές πλεόνασμα, η δημοσιονομική σταθερότητα, η «έξοδος στις αγορές» και συνολικά η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτουν τη δική του χρεοκοπία.
Κανένα λόγο δεν έχει να παρασυρθεί από τα πανηγύρια της κυβέρνησης και τις «δεσμεύσεις» για «καθαρή έξοδο». Ούτε βέβαια να εγκλωβιστεί στα παζάρια ανάμεσα σε ΕΕ και ΔΝΤ, που περιλαμβάνουν και τη διευθέτηση του ελληνικού κρατικού χρέους. Οποιος συμβιβασμός κι αν υπάρξει, ο λογαριασμός θα συνεχίσει να έρχεται στην εργατική τάξη, μέσω του «προγράμματος μεταμνημονιακής εποπτείας», που θα διασφαλίζει την απαρέγκλιτη εφαρμογή όλων των βάρβαρων μέτρων.
Δεν πρέπει να ξεχνούν οι εργαζόμενοι ότι κάθε ποσοστιαία μονάδα του πλεονάσματος και κάθε επιπλέον ευρώ που καταθέτει η κυβέρνηση στην υπόθεση της «ανάπτυξης», είναι ένα ακόμα κομμάτι στο μεγάλο παζλ των θυσιών τους για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου. Γι' αυτό χρειάζεται να περάσουν στην αντεπίθεση, με άξονα όχι μόνο το «ως εδώ, τέρμα οι θυσίες», αλλά την επιθετική διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών τους, μήνυμα που εκπέμπει και ο φετινός ταξικός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς.