Φασίστας με πολιτικά

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ • 2 Ιουλιου 2016, 

    Μετά την αρθρογραφία μου για τα όσα είπε ενάντια στην μητέρα του Παύλου Φύσσα, την κυρία Μάγδα Φύσσα, αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος, ο Τζήμερος, μου επιτέθηκε (όπως αναμενόταν) με το αρμόζον στους Τζήμερους ύφος (όπως αναμενόταν) και φυσικά με την ποιότητα της σκέψης που αρμόζει στους Τζήμερους (αυτό κι αν αναμενόταν).

    Μου χάρισε, δε, μια ανάρτηση (τον ευχαριστώ για το δώρο) που ξεχειλίζει… πολιτικών επιχειρημάτων. Τέτοια δώρα από Τζήμερους πρέπει να τα μοιραζόμαστε:

    Κατόπιν αυτών, τόσο ως μισθωτός εργαζόμενος δημοσιογράφος όσο και ως μέλος του ΚΚΕ, αλλά και – κυρίως – ως γιός του πατέρα μου (όπως βλέπετε ο καλός αυτός άνθρωπος έχει χόμπι να ασχολείται με τις μανάδες και με τους πατεράδες των άλλων), επιλέγω αντί απάντησης στα τόσο προβλέψιμα γλυκόλογά του να μην προσθέσω ούτε λέξη στα όσα ήδη έγραψα και τα οποία  επέφεραν στον φασίστα με τα πολιτικά την αναστάτωση στην χωματερή του.  

    Με μια διαφορά: Στο κείμενο που ακολουθεί αλλάζει ο τίτλος. Την πρώτη φορά που δημοσιεύτηκε (στο «Ενικός») είχε τον τίτλο «Άκου, Τζήμερε». Εδώ ο τίτλος είναι αυτός: «Άκου, φασίστα».

    Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

«Άκου, φασίστα»   

     «Όπως έχουμε επαναλάβει πρόκειται  περί ευγενικότατου κυρίου. Το όνομά του «Τζήμερος». Αν δεν σας θυμίζει τίποτα – πολύ λογικό – είναι εκείνος που είχε πει για τα παιδιά που πέθαναν από το μαγκάλι στη Λάρισα  προ τριετίας ότι ο θάνατός τους δεν οφειλόταν στα ελλιπή οικονομικά τους μέσα, αλλά στην ελλιπή τους παιδεία, μιας και δεν γνώριζαν τις βλαβερές συνέπειες του μονοξειδίου του άνθρακα…

    Αυτήν την ανθρωπιστική προσέγγιση, πάντως, όταν χάθηκε το άλλο παιδί στη Θεσσαλονίκη, πάλι από το μαγκάλι, ο Τζήμερος δεν την επανέλαβε. Από θρασυδειλία; Όχι. Μάλλον επειδή  εκείνο το κοριτσάκι ήταν καλή μαθήτρια…

    Αργότερα – όπως είχε εντοπίσει ο Ν. Σαραντάκος- ο Τζήμερος είχε κάνει μια ανάρτηση στο τουίτερ του με αφορμή επιγραφή σε κάποια ΔΟΥ. Ο καλός και μορφωμένος αυτός άνθρωπος – ο Τζήμερος – συμπεριέλαβε και όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για να επιβεβαιώσει το ευφυές του σχόλιο.

   Ιδού η ανάρτηση του Τζήμερου:

   Όπως βλέπετε, ο κύριος Τζήμερος δεν περιορίστηκε να τουιτάρει τη φωτογραφία. Ούτε του ήταν αρκετή η αναφορά του για το ανορθόγραφο της επιγραφής. Προχώρησε και σε σύντομη – πλην βαθιά – πολιτική ανάλυση. Για τους δημόσιους υπαλλήλους. Που το «μητρώο» το γράφουν «μητρόω». Και που δεν ήθελαν να αξιολογηθούν.  Γιατί αν αξιολογούνταν τότε θα έπεφταν στα χέρια κάποιου (εγγράμματου) Τζήμερου και θα τους άλλαζε τα φώτα. Για την ακρίβεια θα τους έστελνε στα μητρώα της ανεργίας.

    Μέσα στον νεοφιλελευθερισμό του, όμως, ο κύριος Τζήμερος, ζαλισμένος από την ευτυχία και την περηφάνια του που κατάφερε με μια και μόνο φράση του να ξεφτιλίσει αυτούς τους αγράμματους και ανορθόγραφους υπαλλήλους, πέταξε και εκείνο το «κλείνονται». Το οποίο – κατά κακή τύχη του κύριου Τζήμερου – γράφεται με «ι». Έτσι συμβαίνει με τα ρήματα: Δεν «κλείνονται», τα ρήματα «κλίνονται».

    Φυσικά αυτά τα λαθάκια συμβαίνουν πότε – πότε. Τα κάνουν ακόμα και εγγράμματοι (και αξιολογημένοι) όπως ο Τζήμερος. Και οπωσδήποτε δεν αποτελούν λόγο για να εξάγει κανείς γενικότερα συμπεράσματα για την μόρφωση ή την καλλιέργεια ή την επαγγελματική επάρκεια εκείνου που τα διαπράττει.

    Συμπεράσματα, πάντως, για την βλακεία που κουβαλάει κάποιος όταν τα αξιοποιεί για να βγάλει άχρηστους τους άλλους και για να δικαιώσει την πολιτική των απολύσεων, θα μπορούσαν – ίσως – να εξαχθούν…

    Αυτός (ο Τζήμερος ντε), ο ίδιος που σε μια από τις εκπομπές του «Ενικός» στο «Σταρ» είχε εντυπωσιάσει το κοινό με την σπινθηροβόλο σκέψη του ισχυριζόμενος ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα θα έρθει αν το κράτος πάψει να θέτει αντικίνητρα στους Έλληνες που επιθυμούν να φτιάχνουν… τσολιαδάκια και να τα πουλάνε στους τουρίστες (παρεμπιπτόντως: ο Τζήμερος εκτός από εγνωσμένου κύρους αντικρατιστής είναι και διαφημιστής που εξασφάλιζε παντεσπάνι έχοντας στο πελατολόγιό του μια ντουζίνα κρατικές επιχειρήσεις…), βάλθηκε μετά την γραμματική να κατατροπώσει και τον Μαρξ.

    Πρόκειται, εμφανώς, για το καταλληλότερο πρόσωπο για να βάλει στην θέση του αυτόν τον «εξαθλιωμένο τεμπελχανά», όπως αποκαλεί (ο Τζήμερος!) τον Μαρξ. Εν ολίγοις και για να μην σας κουράζουμε, η ανάλυση του Μαρξ και ειδικά το σκέλος της που αφορά στην «υπεραξία» είναι  – κατά τον Τζήμερο –  «παιδαριώδης» και «δεν στέκει σε καμία κριτική».

   Για να αποδείξει, δε, πόσο «οφ σάιντ» είναι ο Μαρξ, αυτός ο «Μαραντόνα» της πολιτικής οικονομίας (ο Τζήμερος ντε) είχε χρησιμοποιήσει το παράδειγμα του… Μήτρογλου και την μεταγραφή του από τον Ολυμπιακό στην Φούλαμ…

   Μετά από εκείνη την προ διετίας εμβριθέστατη «αξιοποίηση» του Μήτρογλου στις αναλύσεις κατά του Μαρξ, είχαμε ευχηθεί στον Τζήμερο να αξιωθεί να «αξιοποιήσει» και τον… Βαμβακούλα. Δεν είχαμε αποφύγει – είναι αλήθεια – να επισημάνουμε, τότε, ότι ο Μαρξ περιπτώσεις σαν του Τζήμερου  τις είχε προβλέψει. Στην εισαγωγή κιόλας του «Κεφαλαίου» του, ο Μαρξ σημειώνει ότι στον «αμόρφωτο» (δεν εννοούσε αναγκαστικά τον Τζήμερο) η ανάλυση της αξιακής μορφής του εμπορεύματος «φαίνεται σαν περιπλάνηση».

    Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Μαρξ επέμενε: «Προϋποθέτω φυσικά αναγνώστες– έγραφε ο Μαρξ –που θέλουν να μάθουν κάτι το καινούργιο και επομένως να σκεφτούν και οι ίδιοι». Όπως βλέπετε ο Μαρξ δεν είχε καμία απαίτηση από τους Τζήμερους…

    Μετά από αυτά ο Τζήμερος επανήλθε. Αφορμή ήταν ότι δεν του άρεσε του Τζήμερου ο τρόπος με τον οποίο ορκίστηκαν το 2014 οι εκπρόσωποι των κομμάτων της Αριστεράς στο Περιφερειακό Συμβούλιο της Αττικής. Κατά τον Τζήμερο, οι εκλεγέντες με τους συνδυασμούς της Αριστεράς «δεν τήρησαν τον υπό του νόμου προβλεπόμενο όρκο» και ως εκ τούτου είχε ανακοινώσει ότι θα προσφύγει «κατά του κύρους της ορκωμοσίας».

    Δικαίωμά του, αλλά ξέρετε δεν είχε περιοριστεί εκεί. Στην ανακοίνωσή του και σε μια έκρηξη… δημοκρατικότητας, ο καλός αυτός άνθρωπος, ο Τζήμερος, εκτός από… άθεη περιέγραφε την πολιτική του αντίπαλο, την κυρία Δέσποινα Κουτσούμπα, με  τα ακόλουθα ευγενικά λόγια: «(…) ένα περίεργο, απροσδιόριστο ον από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ»…

    Σημειώθηκε, τότε, ότι δεν είναι σωστό να θεωρείται ο Τζήμερος ιδεολογικός «πρωτοξάδερφος» του Κασιδιάρη. Απόδειξη ότι ενώ ο δεύτερος χτυπάει γυναίκες πολιτικούς αντιπάλους του, ο πρώτος, ο Τζήμερος, «απλώς» τις βρίζει…

    Να, όμως, που ο Τζήμερος επανήλθε. Αποδεικνύοντας ότι όλα είναι δυνατά. Ακόμα και να ξεπεράσει ο Τζήμερος σε αθλιότητα τον Τζήμερο.

    Αυτός ο σοβαρός άνθρωπος, που πέρσι καλούσε σε ανατροπή του εν Ελλάδι… σοβιετικού καθεστώτος, που αναβάθμιζε τον πολιτικό λόγο αποκαλώντας τον Τσίπρα «αλήτη που υποδύεται τον πρωθυπουργό» και πρότεινε ως μέθοδο πολιτικής δράσης το «μπαίνουμε στο Μαξίμου και τους πετάμε έξω με τις κλωτσιές», χτες στοχοποίησε τον… Παύλο Φύσσα.

    Και όχι μόνο τον δολοφονημένο Φύσσα (αυτό το έχει διαπράξει ξανά), αλλά αυτή τη φορά στοχοποίησε και την χαροκαμένη μάνα του Φύσσα!

    Αυτός ο δημοκράτης (και ουχί ντροπαλός διαφημιστής του φασισμού), αυτός ο δικαιοκρίτης (και ουχί βαποράκι της τιποτένιας προπαγάνδας των «δυο άκρων»), έγραψε στην προσπάθεια να εξισώσει τον Παύλο Φύσσα με τον δολοφόνο του (!), τον Ρουπακιά:

«Βλέποντας τη μάνα του Φύσσα καταλαβαίνεις πώς έγινε έτσι ο φασισταράς, που επειδή τον μαχαίρωσε ένας άλλος φασισταράς πάνε να τον μεταμορφώσουν σε περιστέρι της ειρήνης».

    Ως εκ τούτου κατέληξε στο γνωστό του τροπάρι:

«Ο Φύσσας – λέει ο Τζήμερος – ήταν ένας φασίστας, ίδιος κι απαράλλαχτος με τους δολοφόνους του. Η μόνη διαφορά ήταν ότι αυτοί κρατούσαν το μαχαίρι»…

    Γνωρίζουμε την παρατήρηση αρκετών αναγνωστών: «Τι κάθεστε, τώρα, και ασχολείστε με τον Τζήμερο», θα πουν.

    Λαμβάνουμε πολύ σοβαρά την παρατήρηση για την συγκεκριμένη συνιστώσα του «δημοκρατικού τόξου». Τον αποτυχημένο πολιτευτής της Δράσης που με τον ίδιο τρόπο που στάζει σάλια όταν απευθύνεται στην «εξοχότατη» Μέρκελ, με τον ίδιο τρόπο εκτοξεύει εμέσματα κατά της μάνας του δολοφονημένου από τα ναζιστικά τάγματα. Που πότε με τη μάσκα του «αντικρατιστή» και πότε του «ευρωπαιστή» έχει θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του ξεπλύματος του φασισμού δια της εμετίλας των δυο άκρων.

    Κυρίως, λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψη, αυτό που διαβάσαμε σε μια ανάρτηση στο f/b (Βάλια Κάλντα):

«Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για όσους χάνουν το παιδί τους. Αν χάσεις τη μάνα σου είσαι ορφανός, αν χάσεις τον σύντροφό σου είσαι χήρα, αν σκοτωθεί το παιδί σου η ύβρις των άγραφων νόμων δεν επιτρέπει να σχηματιστεί όνομα για κάτι που διακόπτει τη φυσική αλληλουχία της ζωής».

    Ναι, ο Τζήμερος διέπραξε ακριβώς αυτό: Την ύβρη – κατά παράβαση κάθε γραπτού και άγραφου νόμου – να επιτεθεί στη μάνα που της δολοφόνησαν το παιδί της, το σπλάχνο της.

    Ναι, λαμβάνουμε απολύτως υπόψη μας τούτες τις σκέψεις για το λέρωμα που προκαλεί η ενασχόληση με τέτοιους τύπους. Και δεσμευόμαστε:

    Η όποια αναφορά μας στον («ασχοληθείτε μαζί μου») περιφερειακό σύμβουλο Τζήμερο, αν ποτέ επαναληφθεί, θα τοποθετηθεί στον κατάλληλο χρόνο: Όταν θα έρθει προς συζήτηση στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής το θέμα των σκουπιδιών…»

Στα χνάρια του ΔΣΕ

 Στα χνάρια του ΔΣΕ

Οι εικόνες που έρχονται στις οθόνες μας από τους φωτογράφους του 902 στο Βίτσι είναι εντυπωσιακές.

Το σκουριασμένο οπλοστάσιο, που μπορεί ακόμα να βρει κανείς στα γύρω υψώματα, αλλά δε βλέπω κανένα κονσερβοκούτι (που κάνει δουλειά και σκουριασμένο) και δεν πάμε πουθενά έτσι.
Ο περίπατος του ΓΓ και του επιτελείου του στο φαράγγι (που κάνει ρίμα με το φαλάγγι που θα τους πάρουμε όλους κάποτε) και τις σπηλιές, για να βρούμε την καλύτερη όπου θα (ξανα)στηθεί το Γενικό Αρχηγείο (λέμε τώρα).

Η γιουγκοσλαβική σημαία στην πλάτη ενός σφου που φέρνει συνειρμούς με τους Σλαβομακεδόνες της ΣΝΟΦ και το πισώπλατο χτύπημα του Τίτο με το στιλέτο. Που είτε ισχύει σαν εκδοχή είτε όχι, έχει μια αντικειμενική πλευρά: ότι κόπηκε δηλ ο κύριος διάδρομος κι η κύρια πηγή τροφοδότησης του ΔΣΕ με πολεμοφόδια, γέρνοντας αποφασιστικά την πλάστιγγα εις βάρος του.

Και το έμβλημα του ΔΣΕ (ένα Δέλτα σε κύκλο) που σχημάτισαν οι σύντροφοι με τα κορμιά τους στο έδαφος, και προς στιγμήν εντυπωσιάστηκα γιατί είδα την εικόνα από μακριά και νόμιζα πως ήταν μια ανθρώπινη πυραμίδα στον αέρα (να συμβολίζει την επουράνια έφοδο). Και μετά σκεφτόμουν πως είναι ούτως ή άλλως εντυπωσιακό, αλλά σε έναν ΛΔ-Κορεάτη σφο θα φαινόταν πολύ ερασιτεχνικός ο συγχρονισμός κι η σημασία στις λεπτομέρειες.

Τα υπόλοιπα μπορούν να τα διηγηθούν καλύτερα οι σφοι που πήγαν στο διήμερο στο Βίτσι, όχι από κάποιο βίτσιο να πάρουν τα βουνά, αλλά ακολουθώντας τα χνάρια του ΔΣΕ, νιώθοντας ακόμα νωπό το πέρασμά του, την ανάσα του, τον ψίθυρο των μαχητών του στο θρόισμα των φύλλων.
Κι αν τυχόν κουραστεί κανείς (γιατί ένα αντι-ιμπεριαλιστικό διήμερο της οργάνωσης δεν είναι ποτέ απλή και ξεκούραστη υπόθεση) από την ταλαιπωρία και από τον ποδαρόδρομο, με τι ψυχή (βαθιά) να γκρινιάξει, όταν συλλογίζεται τις κακουχίες και τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι πολεμιστές του ΔΣΕ, σε ένα διαρκές κυνήγι επιβίωσης και κρυφτού με το χάρο, που παραμόνευε σε κάποια γωνία; Αν κάποιοι σφοι φάνε παραπάνω ήλιο κατακέφαλα -γιατί κάθε διήμερο είναι ένα είδος μάχης για μια θέση στον ίσκιο, κι όχι στον ήλιο, όπου βρίσκονται τελικά όλες οι σκηνές- πώς να γκρινιάξουν σοβαρά, όταν αναλογίζονται πως οι δικοί μας πολιτικοί πρόγονοι ήταν εκτεθειμένοι όλο το χρόνο, χωρίς καμιά ουσιαστική προστασία, στις πιο άγριες και ακραίες καιρικές συνθήκες, συνθέτοντας έναν αλύγιστο στρατό παντός καιρού;

Το ΚΚΕ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που συνεχίζει να τιμάει έμπρακτα, μαζικά, συστηματικά, την ιστορία του ΔΣΕ και το δεύτερου αντάρτικου, μιας ηρωικής, κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης, που διεκδίκησε ένοπλα την εξουσία. Μιας στιγμής που κάποιοι επιμένουν να βλέπουν ως λάθος, ως μπανανόφλουδα που πατήσαμε, ενώ αν την αποφεύγαμε, θα γυρίζαμε πίσω την ιστορία και τον άνθρωπο, να τρώει μπανάνες στα δέντρα, συμφιλιωμένος με τα αφεντικά του, και να περπατάει ξανά στα τέσσερα αντί στα δύο (δες και την απολογία του Λουντέμη), σκυμμένος και υποταγμένος και όχι όρθιος. Αυτοί που κρίνουν τον αγώνα από το τελικό αποτέλεσμα, για να ξαναγράψουν την ιστορία μαζί με τους νικητές, και να σου πουν "ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι", αυτοί που δε θέλουνε τη νίκη, και βασικά δε θέλουν να υπάρχει πάλη, αγώνας, ώστε να ξέρουμε στα σίγουρα, μια για πάντα το νικητή και να υποκύψουμε σε ό,τι λέει (μετά από μερικές ώρες διαπραγμάτευσης). Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν το πραγματικό αποτέλεσμα και την πλούσια παρακαταθήκη που άφησε ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ, η επιλογή της σύγκρουσης αντί της υποταγής.

Κι αυτή η ήττα είναι που γύρισε το μυαλό πολλών ατσαλωμένων συντρόφων, τους "έριξε τα καφάσια από τα μάτια", για να τους φορέσει τις παρωπίδες του συστήματος, να χάσουν τη "θρησκευτική τους πίστη στο κόμμα", ανακαλύπτοντας σατανικές ηγεσίες κι έκπτωτους αγγέλους, επιβεβαιώνοντας από την ανάποδη το αντιδιαλεκτικό της σκέψης τους, κρίνοντας από τη δική τους κατάντια την ηρωική, συνειδητή πειθαρχία των άλλων.

Σήμερα βέβαια το δίλημμα εξακολουθεί να έχει το ίδιο περιεχόμενο, με άλλες μορφές: σύγκρουση ή υποταγή. Αλλά ανάμεσά τους (κι ως συμπλήρωμα του δεύτερου σκέλους) καραδοκεί το λούφαγμα, το μίζερο βόλεμα, η ιδιώτευση, σε διάφορες εκδοχές και παραλλαγές. Και η αλήθεια είναι πως -συνδυαστικά και με το ψυχικό φορτίο της ήττας- πολλοί αγωνιστές, ακόμα κι από τους μπαρουτοκαπνισμένους του ΔΣΕ (που ήταν δημοκρατικός στην πράξη, γιατί κανείς δεν περίσσευε κι όλοι -γυναίκες κι άνδρες- έκαναν τα πάντα) ηττήθηκαν σε αυτή τη φάση (κι όχι στο πεδίο της μάχης) θυμίζοντας εκείνη τη γνωστή φράση που λέει κάτι σαν: νικήσαμε τα λιοντάρια και ηττηθήκαμε από τους κοριούς (ή τέλος πάντων κάτι παρόμοιο).

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι μόνο να βρούμε τα ψυχικά αποθέματα και τις δυνάμεις να κάνουμε τόσο ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας όπως οι πολεμιστές του ΔΣΕ (και ενώ γνώριζαν πως οι ίδιοι δε θα δουν ποτέ τη νίκη και τους καρπούς της), αυτό που σήμερα δηλ μοιάζει απίθανο, πολύ μακρινό από την εποχή μας και την επίπλαστη ζαχαρένια μας, αλλά μπορεί να γεννηθεί ξανά, ξαφνικά από το μηδέν, στο κατάλληλο περιβάλλον, όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες. Γιατί ο πραγματικός ηρωισμός ήταν χαρακτηριστικό πολλών καθημερινών ανθρώπων και των μικρών ή μεγάλων ιστοριών τους.

Το ζήτημα είναι να μη λουφάξουμε, να μην ηττηθούμε στα "εύκολα", να αναπτύξουμε αυτό το πνεύμα αυτοθυσίας ακόμα και σε αυτές τις "λιγότερο ηρωικές κι επαναστατικές εποχές", ή αλλιώς να μάθουμε να δρούμε και να λειτουργούμε επαναστατικά, ακόμα και σε μη επαναστατικές συνθήκες. και στις πιο δύσκολες καμπές της ταξικής πάλης.
Κι αυτή είναι η βασική παρακαταθήκη που αφήνει το παράδειγμα του ΔΣΕ.



Όσοι έχετε τουίτερ, μπείτε και στο προφίλ ενός σφου που ανέβασε διάφορα βίντεο και φωτό από το διήμερο. Ειδικά αυτές με την ομίχλη, προκαλούν σχεδόν δέος..

Μύθοι και αλήθειες με αφορμή τις εξελίξεις στον «Μαρινόπουλο»

Μύθοι και αλήθειες με αφορμή τις εξελίξεις στον «Μαρινόπουλο»

Πολλούς μύθους της αστικής προπαγάνδας τινάζουν στον αέρα οι εξελίξεις στα σούπερ μάρκετ «Μαρινόπουλος», ανεξάρτητα από το τι τελικά θα γίνει και όποια κι αν είναι η εξέλιξη. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια, τόσο της ίδιας της εργοδοσίας όσο και πολλών αστών αναλυτών και όχι μόνο, να κρύψουν την πραγματικότητα, να πουν ψέματα, μισές αλήθειες, να αποδώσουν τις εξελίξεις σε κακές επιλογές της εργοδοσίας ή και των κυβερνήσεων, υπάρχουν αλήθειες που δεν κρύβονται.

Οι εξελίξεις στα σούπερ μάρκετ «Μαρινόπουλος» δεν είναι ξαφνικό «βότσαλο στη λίμνη». Μπορεί να αποτελεί την πιο μεγάλη έκρηξη στον κλάδο, αλλά είναι συνέχεια ενός συνεχώς εντεινόμενου πολέμου ντόπιων και ξένων καπιταλιστών για την εξασφάλιση της μεγαλύτερης κερδοφορίας και πιο ανταγωνιστικής θέσης. Οι εξελίξεις σε «Βερόπουλο», «Καρυπίδη», «Ηλεκτρονική» κ.λπ. το επιβεβαιώνουν. Η διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου συνεχίζεται και εν μέσω κρίσης γίνεται ταχύτερη και πιο αδυσώπητη, ιδιαίτερα για εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα.

Χρόνια οι καπιταλιστές πιπιλάνε την ίδια καραμέλα και τα φερέφωνά τους σε ΜΜΕ και σε διάφορα επίπεδα, π.χ. καθηγητές κι άλλοι δήθεν «ειδικοί», ότι την ύπαρξη ή μη μιας επιχείρησης την καθορίζει σε μεγάλο βαθμό η συμπεριφορά των εργαζομένων, την υπονομεύουν οι «παράλογες» απαιτήσεις τους, οι αγώνες, οι κινητοποιήσεις και άλλα ανάλογα φαιδρά, όπως άλλωστε αναφέρονται και στο δικόγραφο του «Μαρινόπουλου».

Ομως, η αλήθεια είναι άλλη. Ο «Μαρινόπουλος» έχει τις ίδιες κι ακόμα χειρότερες συνθήκες εργασίας και μισθούς για τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, την ίδια στιγμή που είχε τις ίδιες ληστρικές τιμές στα προϊόντα, συνεχώς αυξανόμενες, αν όχι και πιο μεγάλες από τους ανταγωνιστές του. Η συμπεριφορά του αστικού κράτους - όποιος και να το διαχειρίστηκε (φιλελεύθεροι νεοδημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες ΠΑΣΟΚοι, σοσιαλδημοκράτες ΣΥΡΙΖΑίοι κ.λπ.) - ήταν προκλητική, με δάνεια, φοροαπαλλαγές, στήριξη κάθε αντεργατικής ενέργειας (π.χ. μειώσεις μισθών, εκατοντάδες απολύσεις κ.ά.).

Οι εργαζόμενοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία (το γιατί δεν είναι του παρόντος) δεν ήταν στο Συνδικάτο τους, δε συμμετείχαν στους αγώνες (εκτός από μερικές δεκάδες), για να έχει μην δήθεν κόστος ο «Μαρινόπουλος» από αυτούς. Η πλειοψηφία της Διοίκησης του Σωματείου, ιδιαίτερα την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, ήταν αναφανδόν ταγμένη με τις επιλογές της εργοδοσίας.

Το πρώτο βασικό συμπέρασμα: Τις επιχειρήσεις τις κλείνει και τις ανοίγει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός. Αυτός θα καθορίσει και το τι τελικά θα γίνει με τα σούπερ μάρκετ «Μαρινόπουλος» και ποιο σχέδιο θα επικρατήσει. Αυτή η διαρκής στον καπιταλισμό διαδικασία έχει πάντα τα ίδια θύματα, τους εργαζόμενους, τους λαϊκούς καταναλωτές, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς προμηθευτές αυτών των επιχειρήσεων. Ο όμιλος του «Μαρινόπουλου» δε θα χρεοκοπήσει, το πιο πιθανό είναι τα κεφάλαια που «φυγαδεύτηκαν» από τα σούπερ μάρκετ να επενδυθούν αλλού ή να ενισχύσουν άλλες επενδύσεις του ομίλου και σε καμία περίπτωση δε θα χρεοκοπήσουν οι ιδιοκτήτες, οι μέτοχοι των σούπερ μάρκετ ή του ομίλου.

Το δεύτερο βασικό συμπέρασμα: Είναι παραμύθια όλα αυτά που καλλιεργούνται από εργοδότες καπιταλιστές, τα τσιράκια τους και τα φερέφωνά τους σε ΜΜΕ και άλλους δικούς τους «συνδικαλιστές», ότι αν τα έχεις καλά με τον εργοδότη θα τη γλιτώσεις, δεν θα σου μειωθεί ο μισθός, δεν θα απολυθείς κ.λπ. Οτι η υποταγή και η ταύτιση και συνεργασία με τον καπιταλιστή είναι η καλύτερη και πιο συμφέρουσα συνταγή για σένα, για τη διάσωση της επιχείρησης και της δουλειάς σου.

Το καπιταλιστικό «θηρίο» είναι σε τέτοια φάση και ιδιαίτερα στην κρίση του, που τρώει μαζικά. Τους τρώει όλους και πολλές φορές τρώει πρώτα τους υποταγμένους. Αρα, οι εργαζόμενοι και η πάλη τους δεν μπορεί παρά να πατά και να κινείται πάνω σε δύο πολύ βασικούς άξονες:

α) Ο «Μαρινόπουλος» και οι άλλοι καπιταλιστές να πληρώσουν την κρίση τους. Ούτε βήμα πίσω από τις κατακτήσεις, τα δικαιώματα, με πρώτο αυτό της εργασίας και τα κλεμμένα όλων των προηγούμενων χρόνων.

β) Αυτός ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής και του εμπορίου, δηλαδή ο βασισμένος στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, έχει στο DNA του τα κλεισίματα των επιχειρήσεων, χωρίς καμία προστασία των εργαζομένων. Εχει ανάγκη την όσο γίνεται πιο φτηνή και πιο υποταγμένη εργατική δύναμη. Συνεπώς, ο μονόδρομος για τους εργαζόμενους συνολικά και τους εργαζόμενους στον «Μαρινόπουλο» είναι δυνατό ΚΚΕ, οργάνωση του λαού, λαϊκή κοινωνική συμμαχία, για να ανοίξει ο δρόμος για άλλη εξουσία και άλλο σχεδιασμό της παραγωγής και του εμπορίου, απαλλαγμένο από τα καπιταλιστικά παράσιτα.

Του Γιώργου ΣΚΙΑΔΙΩΤΗ*
Ο Γ. Σκιαδιώτης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος της ΚΕ για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά

Το Brexit, η καπιταλιστική διαπάλη στην ΕΕ και οι αγεφύρωτοι ανταγωνισμοί

Το Brexit, η καπιταλιστική διαπάλη στην ΕΕ και οι αγεφύρωτοι ανταγωνισμοί

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Στην κοινή τους δήλωση οι 27 ηγέτες των κρατών - μελών της ΕΕ, χωρίς τη Βρετανία, είπαν ανάμεσα σε άλλα ότι «από σήμερα ξεκινάμε έναν πολιτικό προβληματισμό σχετικά με το μέλλον που θα δώσει μια ώθηση στην ΕΕ των 27 κρατών - μελών. Αυτό απαιτεί την ηγεσία των αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων. Θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό κατά την άτυπη σύνοδο το Σεπτέμβριο στην Μπρατισλάβα».
Είναι ψέμα ότι αναζητούν τώρα, μετά το Brexit, λύσεις για την αντιμετώπιση των προκλήσεων του 21ου αιώνα. Αυτή η αναζήτηση προηγήθηκε του Brexit. Στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 25 - 26/6/2015, συζητήθηκε το μέλλον της Ευρωζώνης και η θωράκισή της από οικονομικές κρίσεις, με βάση «κείμενο των πέντε προέδρων», όπως ονομάστηκε, δηλαδή των Ντ. Τουσκ, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ζ. - Κλ. Γιούνκερ, της Κομισιόν, Μ. Σουλτς, του Ευρωκοινοβουλίου, Γ. Ντάισελμπλουμ, του Γιούρογκρουπ και Μ. Ντράγκι, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που είχε τίτλο «Ολοκλήρωση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής της Ευρωζώνης». Στόχος, η μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσιών στην ΕΕ για τον καλύτερο συντονισμό της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
Προβλέπονταν η εμβάθυνση της τραπεζικής ένωσης, η δημιουργία χρηματοοικονομικής ένωσης, ένας υπουργός Οικονομικών της Ευρωζώνης, με υπουργείο με δικό του προϋπολογισμό, με τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ υπουργό και το Γιούρογκρουπ υπουργείο Οικονομικών.
Υπήρξε ένα αναπάντητο ερώτημα: Θα προχωρήσουν σε τροποποίηση των ευρωπαϊκών Συνθηκών, ώστε από τη νομισματική ένωση να προκύψει και μια πολιτική ένωση; Εδώ υπήρξαν διαφωνίες από τους πέντε προέδρους. Διαφωνίες που αντανακλούσαν ανταγωνισμούς ισχυρών κρατών - μελών των ΕΕ - Ευρωζώνης.

Γαλλογερμανικές αντιθέσεις

Είναι καιρός τώρα, που, με αφορμή την καπιταλιστική οικονομική κρίση και το γεγονός ότι η Ευρωζώνη αποτελείται από 19 κράτη με κοινό νόμισμα και τις δυσκολίες στη διαχείριση της κρίσης λόγω ανταγωνισμών και ανισομετρίας, έμπαιναν διάφορα ερωτήματα για το πώς η Ευρωζώνη μπορεί να θωρακιστεί. Υπήρξαν απόψεις περί εμβάθυνσης της Οικονομικής Ενωσης και ανάγκης ενιαίας διακυβέρνησης της Ευρωζώνης.
Η Γαλλία έχει προτείνει από τον Ιούνη του 2015 επανίδρυση της Ευρώπης, άρα αλλαγή των Συνθηκών, δημιουργία μιας οικονομικής κυβέρνησης στην Ευρωζώνη, στην οποία θα ηγείται ένας επίτροπος με ευρείες εξουσίες, που θα προσφέρει πόρους για επενδύσεις, θα πρέπει να διαθέτει σημαντικά περισσότερα οικονομικά μέσα απ' ό,τι μέχρι τώρα ώστε να προστατευθούν τα κράτη - μέλη από τις οικονομικές αναταράξεις, εξίσωση των δημοσιονομικών των χωρών - μελών, με βοήθεια από τις ισχυρές.
Αντίθετη σ' αυτά είναι η γερμανική κυβέρνηση, που επιμένει ότι κάθε κράτος - μέλος πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της οικονομικής του πολιτικής, ότι χρειάζονται μέτρα ώστε όταν μια καπιταλιστική οικονομία βρεθεί σε κρίση να μην προσβάλλουν οι συνέπειές της άλλες οικονομίες της Ευρωζώνης, ότι πρέπει να τηρούνται οι δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας, να υπάρχει ένα ανεξάρτητο όργανο ελέγχου των προϋπολογισμών επειδή η Κομισιόν είναι πολιτικό όργανο, ενώ δε χρειάζεται αυξημένος προϋπολογισμός.
Η πρόταση της Γαλλίας υπηρετεί τις δικές της ανάγκες και των Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Ελλάδας, για χαλάρωση σε ελλείμματα και χρέη ώστε να δίνεται κρατικό χρήμα για επενδύσεις, ενώ τα χρέη θα τα πληρώνουν ουσιαστικά όλα τα κράτη της ΕΕ, πρότειναν μάλιστα και ευρωομόλογα ως προς αυτό. Η Γερμανία αντιδρά γιατί έχει πλεονάσματα, πολύ λιγότερα χρέη, και δε θέλει να αυξήσει τα χρήματα που δίνει στον ευρωενωσιακό προϋπολογισμό πληρώνοντας για χρέη και ανάπτυξη άλλων κρατών.
Εκφραση οξύτατων ανταγωνισμών για το ποιος πληρώνει την κρίση, ποιανού κράτους τα μονοπώλια θα έχουν λιγότερες ζημιές ή θα ισχυροποιηθούν.

Πολλές ταχύτητες

Βεβαίως, αυτά έχουν επαναληφθεί, ενώ ο Β. Σόιμπλε σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine», το Σεπτέμβρη του 2015, μίλησε για τη δημιουργία μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, λέγοντας ότι όλες οι χώρες «δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιτύχουν τα ίδια βήματα ενσωμάτωσης την ίδια στιγμή. Στόχος μας δεν ήταν ποτέ να διχάσουμε την Ευρώπη, αλλά επιθυμούσαμε μια Ευρώπη με μια σχετική ευελιξία».
Εξάλλου, και άλλοι μιλούν για πολλές ταχύτητες. Για παράδειγμα, ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, είχε πει σε συνέντευξή του, στη γερμανική εφημερίδα «Bild», ότι όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα για το δημοψήφισμα στη Βρετανία, πρέπει να ξεκινήσουν διαδικασίες για ένα πιο ευέλικτο μοντέλο ευρωπαϊκής ενοποίησης, όπου αυτοί που θέλουν λιγότερη ΕΕ δεν θα μπορούν να κρατούν πίσω όσους θέλουν βαθύτερη συνεργασία.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός, Ματέο Ρέντσι, έχει πει: «Δεν είναι εύκολο να συμμερίζεται κανείς τις ίδιες ιδέες και τα ίδια επίσημα κείμενα με όλους τους άλλους συναδέλφους (...) Τελευταία, η Ενωση έδειξε τα όρια, τις αντιφάσεις και τα προβλήματά της (...) Να χρησιμοποιηθεί η δυνατότητα της ενισχυμένης συνεργασίας, μεταξύ μιας ομάδας κρατών - μελών». Σε άρθρο στο «Euro2day» γράφτηκε: «Να προχωρήσει η ενοποίηση χωρίς να χρειάζεται να ακολουθήσουν όλα τα κράτη - μέλη».

Παλιά ζητήματα ως νέα

Αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ που συζήτησε το Brexit, επανήλθε το θέμα: «Ποιο το μέλλον της ΕΕ;». Επανέρχονται βεβαίως οι προτάσεις για τη διακυβέρνηση. Στην ιστοσελίδα «Capital» στις 29/6/2016 αναδημοσιεύτηκε ρεπορτάζ από τη «Handelsblatt» με πηγή την «Deutsche Welle», όπου αναφερόταν: «Υπό τον τίτλο "Πρωτοβουλίες μετά το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο" οι συνεργάτες του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατήρτισαν έναν κατάλογο πιθανών μέτρων για τη μεταρρύθμιση της ένωσης των "27" και της Ευρωζώνης (...)
Σε Ιταλία και Γαλλία, εντείνονται οι φωνές εκείνων που ζητούν έναν προϋπολογισμό των χωρών της Ευρωζώνης, μια πρόταση που δεν φαίνεται να βρίσκει σύμφωνη τη Γερμανία (...) Τα σχέδια του Σόιμπλε είναι έτοιμα, ενδεχομένως και ως αντίβαρο στις απαιτήσεις της Ρώμης και του Παρισιού.
Ο Β. Σόιμπλε ζητά την αξιόπιστη τήρηση των κανόνων για το χρέος, δηλαδή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (...)
Δεδομένου ότι το τελευταίο διάστημα η Επιτροπή ενεργούσε περισσότερο πολιτικά, θα μπορούσε να αποδεσμευτεί από το ρόλο του "θεματοφύλακα των Συνθηκών". Αυτό θα σήμαινε ότι η επιτήρηση της δημοσιονομικής πολιτικής των χωρών - μελών θα πραγματοποιούνταν από μια ανεξάρτητη αρχή».
Επίσης, σε άρθρο της η εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα» (ιστοσελίδα «Capital», 26/6/2016), έγραψε ότι «στη συνάντηση του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι με τον Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, οι δυο ηγέτες συμφώνησαν σε συγκεκριμένες κινήσεις, ώστε, μέσα στους επόμενους έξι μήνες "να σωθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση" (...) Η Ιταλία ετοιμάζεται να ζητήσει να μπορέσουν να αυξηθούν οι δημόσιες επενδύσεις κάθε χώρας για το 2016, αποδεσμεύοντάς τες από το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Η ίδια αποδέσμευση μελετάται και σε ό,τι αφορά τα κίνητρα του Δημοσίου προς τις επενδύσεις των ιδιωτών. Η Γαλλία στηρίζει την πρόταση αυτή, και θα επιθυμούσε ακόμη βαθύτερες αλλαγές, ώστε να μην αναγκασθεί να εγκρίνει έναν υπερβολικά αυστηρό κρατικό προϋπολογισμό για το 2017».
Λένε εδώ ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, που για να συντελεστεί απαιτεί και γενναία κρατική χρηματοδότηση για επενδύσεις, εμποδίζεται από την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, δηλαδή την τήρηση των ορίων 3% στα ελλείμματα του προϋπολογισμού και 60% του ΑΕΠ στο κρατικό χρέος. Γαλλία και Ιταλία έχουν καθεμιά πάνω από 2 τρισ. ευρώ χρέη. Αν δώσουν κι άλλο κρατικό χρήμα για επενδύσεις δεν τηρούν τα χρονοδιαγράμματα για τη μείωση του χρέους ενώ αυξάνουν τα ελλείμματα. Γι' αυτό ζητούν την αποδέσμευση.
Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα της οικονομικής διακυβέρνησης, που ουσιαστικά απαιτεί πολιτική ένωση. Αυτό το θέμα είναι ο πυρήνας της υπόθεσης «μέλλον των ΕΕ - Ευρωζώνης».

Θα ζορίσουν κι άλλο τους λαούς

Η αντιμετώπιση των αρνητικών συνεπειών από το Brexit είναι ενταγμένη στις προσπάθειες εφαρμογής πολιτικής για δυναμική καπιταλιστική ανάκαμψη, αφού μέχρι τώρα είναι πολύ αδύναμη και μάλιστα μέσα σε συνθήκες επιβράδυνσης της παγκόσμιας οικονομίας, ακόμη και των ΗΠΑ, και με δεδομένη την ολοένα ενισχυόμενη αλληλεξάρτηση.
Η Βρετανία είναι η πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο με όρους ΑΕΠ και η δεύτερη μεγαλύτερη στην ΕΕ. Είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στους G7. Ηταν η δεύτερη οικονομία παγκόσμια σε εισερχόμενες και εξερχόμενες Αμεσες Ξένες Επενδύσεις. Μέχρι σήμερα καλύπτει το 20% των εσόδων του προϋπολογισμού της ΕΕ. Το 45% των εξαγωγών της πάει στην ΕΕ, ενώ το 53% των εισαγωγών της καλύπτεται από την ΕΕ.
Αυτά τα βασικά οικονομικά στοιχεία αποτελούν χαρακτηριστική ένδειξη ότι η οικονομία των ΕΕ - Ευρωζώνης θα δεχτεί πλήγμα.
Για να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα παραπάνω, δίνουμε τις εαρινές προβλέψεις της Κομισιόν για την ανάπτυξη (Μάης 2016) με εκτίμηση για χειροτέρευση σε σχέση με τις προηγούμενες (Φλεβάρης 2016):
Σε επίπεδο Ευρωζώνης αναμένεται ισχνός ρυθμός ανάκαμψης: 1,6% για το 2016 (από 1,7% στις προηγούμενες εκτιμήσεις) και 1,8% το 2017 (από 1,9%).
Στα 28 κράτη της ΕΕ αναμένονται ρυθμοί ανάκαμψης 1,8% (από 1,9%) το 2016 και 1,9% (από 2%) το 2017.
Τέλος, στην παγκόσμια οικονομία προβλέπεται αύξηση κατά 3,1% (από 3,3%) και 3,4% (από 3,5%), αντίστοιχα.
Θα υπάρξει λοιπόν συμβιβασμός στο ζήτημα της οικονομικής διακυβέρνησης; Θα γεφυρωθούν τα ρήγματα; Η αδύναμη ανάκαμψη και οι κίνδυνοι νέας κρίσης ωθούν περισσότερο σε ενίσχυση των ρηγμάτων, αποδυναμώνουν την τάση ενοποίησης και προκαλούν διαφορετικούς προβληματισμούς ως προς την πορεία των Ευρωζώνης - ΕΕ. Ως προς τα ρήγματα δεν είναι μόνο η Βρετανία που με το δημοψήφισμα αποφάσισε την έξοδο από την ΕΕ ή η διαίρεση Βορρά - Νότου, ή τα κράτη του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία), με επικεφαλής την Πολωνία, που διεκδικούν θέση ως ένας ακόμη πόλος. Υπάρχουν βαθιές αντιθέσεις μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου στο εσωτερικό των κρατών - μελών. Πρώτ' απ' όλα φαίνεται ανάγλυφα με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία. Αλλωστε, κάθε κράτος - μέλος, με τους συμμάχους του βεβαίως, ενδιαφέρεται πρωτίστως για τους δικούς του καπιταλιστές και την ενίσχυσή τους, γεγονός που οξύνει τους ανταγωνισμούς, ενώ παρεμβαίνουν και οι ΗΠΑ προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη όξυνση. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, μίλησε για ανάγκη να μην υπάρξει υστερία, γιατί υπάρχει το ΝΑΤΟ, ενώ για το Brexit είπε: «Πατήθηκε το κουμπί της παύσης, όσον αφορά το σχέδιο της πλήρους ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και ότι «ο τρόπος με τον οποίον ψήφισαν οι Βρετανοί εξηγείται από το γεγονός ότι πιθανότατα η ΕΕ προχωρούσε πιο γρήγορα από ό,τι έπρεπε», εκφράζοντας διαφωνία των αμερικανικών μονοπωλίων σχετικά με τον τρόπο που προωθείται από τη Γερμανία η πορεία ενοποίησης της ΕΕ.
Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η επιδίωξη ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, με τα ζόρια να μεγαλώνουν, που σημαίνει αμφίβολη ανάκαμψη και νέα ένταση της επίθεσης στους εργαζόμενους. Γι' αυτό χρειάζεται προετοιμασία αντεπίθεσης.
Οι ανταγωνισμοί στον καπιταλισμό δεν καταργούνται. Ποιο λοιπόν θα 'ναι το μέλλον της ΕΕ; Οποιο και αν είναι οι λαοί θα δέχονται ακατάπαυστα ολοένα και πιο σφοδρή επίθεση από τους καπιταλιστές. Γι' αυτό είναι μονόδρομος η διεκδίκηση ικανοποίησης όλων των αναγκών τους, η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από την ΕΕ, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων για να ανοίξει ο δρόμος για τη δική τους ευημερία.

Περιπλέκονται από τις «προσαρμογές» στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας

Περιπλέκονται από τις «προσαρμογές» στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας

Μεγάλο ενδιαφέρον είχαν οι δηλώσεις μετά την προχτεσινή συνάντηση Λαβρόφ - Τσαβούσογλου (φωτ.)

Τη βδομάδα που πέρασε, σημειώθηκαν εξελίξεις για την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας που είναι σίγουρο πως θα επιδράσουν στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην «εύφλεκτη» περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά και την Ανατολική Μεσόγειο.

• Την Τρίτη 28 Ιούνη, Τουρκία και Ισραήλ υπέγραψαν επίσημα τη συμφωνία αποκατάστασης των σχέσεών τους, η οποία από την πρώτη στιγμή συνδέθηκε με «τεράστιες επιπτώσεις» στην οικονομία και φυσικά με πολλές αναλύσεις για το ότι «ανοίγει ο δρόμος» για φιλόδοξες ενεργειακές μπίζνες με προορισμό μεγάλες αγορές της Δύσης, αλλά όχι μόνο.
• Την Τετάρτη 29 Ιούνη, ο Πρόεδρος, Ρ. Τ. Ερντογάν, είχε τηλεφωνική επικοινωνία με το Ρώσο ομόλογό του, Βλαντιμίρ Πούτιν, όπου οι δύο συμφώνησαν για «τη σημασία της εξομάλυνσης των σχέσεων ανάμεσα στην Τουρκία και τη Ρωσία». Το τηλεφώνημα ήταν πρωτοβουλία του δεύτερου, μετά την επιστολή που είχε στείλει δυο μέρες πριν ο Ερντογάν, για να πει ότι «ποτέ δεν είχαμε την επιθυμία ή τη σκόπιμη επιδίωξη να καταρρίψουμε το αεροσκάφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας» (σ.σ. τον περασμένο Νοέμβρη), αλλά και ότι είναι έτοιμος «να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποκατασταθούν οι παραδοσιακά φιλικοί δεσμοί μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας», «να εργαστούν μαζί (οι δύο χώρες) για την αντιμετώπιση κρίσεων στην περιοχή και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Την ίδια κιόλας μέρα της συνομιλίας, δόθηκαν εντολές να ξεκινήσει σταδιακά η άρση όλων των περιορισμών που η Μόσχα είχε επιβάλλει στις διμερείς οικονομικές συναλλαγές.

Τα παραπάνω δεν είναι έκπληξη. Εδώ και καιρό, μεγάλες μερίδες του τουρκικού κεφαλαίου ζητούσαν να γίνουν «προσαρμογές» στην εξωτερική πολιτική της χώρας, μιλώντας για «απομόνωση» της χώρας από τις αγορές, σε συνθήκες που δυναμώνει η ανησυχία για την ντόπια οικονομία (ειδικά οι επιπτώσεις από το «πάγωμα» των ρωσο-τουρκικών σχέσεων ήταν ραγδαίες και έντονες).
Από την άλλη μεριά, απλουστευτικές ερμηνείες του τύπου «η Τουρκία πιέζεται και παίρνει μέτρα», δε βοηθάνε τη μελέτη των εξελίξεων με ταξικά κριτήρια, που καταγράφονται σε μια περίοδο που η τουρκική επιθετικότητα συνεχίζει να είναι προκλητική: αυτό δείχνει η σφοδρότητα των «αντιτρομοκρατικών» επιχειρήσεων στις νοτιοανατολικές επαρχίες, που στο όνομα της «αντιμετώπισης του ΡΚΚ» έχουν ισοπεδώσει δεκάδες εργατικές - λαϊκές συνοικίες, σκορπώντας θάνατο και τρόμο στα λαϊκά στρώματα των περιοχών. Αυτό δείχνει και η στρατιωτική ετοιμότητα που επιδεικνύει εδώ και πολύ καιρό, ειδικά στη μεθόριο με τη Συρία, στοχοποιώντας ανοιχτά όχι μόνο δυνάμεις του ISIS, αλλά και κουρδικών οργανώσεων που θεωρεί «τρομοκράτες». Ενώ, φυσικά, την επιθετικότητα της τουρκικής πλουτοκρατίας βεβαιώνει και η κατάσταση στο Αιγαίο, με τις ασταμάτητες παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων της Ελλάδας, αλλά και οι τοποθετήσεις της στο Κυπριακό, όπου μπορεί από τη μια να «στηρίζει» τις διαπραγματεύσεις, από την άλλη όμως καθόλου δε σταματά να θυμίζει ότι πάντα υπάρχουν και τα «σχέδια Β'» (πρόσφατα ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης καλούσε σε ετοιμότητα και ένα «νέο, πιο ισχυρό όραμα σε περίπτωση που ...δεν επιτευχθεί συμφωνία ή εάν δεν γίνει μια κυπριακή διαπραγμάτευση που να αποδέχεται την ύπαρξη στην Κύπρο δύο χωριστών κοινοτήτων»).
Αυτή, ακριβώς, η αποφασιστικότητα της τουρκικής αστικής τάξης να προστατέψει τα συμφέροντά της σε ένα πεδίο σφοδρών ανακατατάξεων και διεργασιών, είναι που τροφοδοτεί και εξελίξεις στο διπλωματικό επίπεδο. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι τον προβληματισμό της Αγκυρας μεγαλώνει εδώ και πολύ καιρό η αναβάθμιση των Κούρδων στην περιοχή, η «επιστροφή» δυνάμεων όπως το Ιράν, τα ολόπλευρα παζάρια για την κυριαρχία στους δρόμους και τις αγορές της Ενέργειας.

Επιπτώσεις και για τη Συρία

Πριν από μερικές μέρες, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του, ο πρωθυπουργός, Μπιναλί Γιλντιρίμ, τόνισε: «Ευθύνη μας ως κυβερνήτες είναι να εξομαλύνουμε τις έκτακτες καταστάσεις... Μια κρίση αποτελεί εξαίρεση, η επιστροφή στην ομαλότητα έχει ουσιαστική σημασία». Ο ίδιος, άλλωστε, προανήγγειλε εξελίξεις και στις σχέσεις της χώρας με την Αίγυπτο, υποστηρίζοντας ότι «σε υπουργικό επίπεδο οι σχέσεις θα μπορούσαν ακόμα και να επανεκκινήσουν», αλλά και εξηγώντας: «Με την Αίγυπτο βρισκόμαστε στην ίδια περιοχή. Ακόμα κι αν το θέλαμε, δεν μπορούμε να διακόψουμε όλες τις σχέσεις μαζί της. Εχουμε γεωγραφικό δεσμό και είμαστε γείτονες. Γι' αυτό και δίνουμε έμφαση στο πώς άλλαξε το καθεστώς και στις άδικες τιμωρίες του Μόρσι και της ομάδας του...».
Χαρακτηριστικές για τη «ρευστότητα» των εξελίξεων ήταν οι δηλώσεις που έγιναν μετά την προχτεσινή συνάντηση των ΥΠΕΞ Τουρκίας - Ρωσίας, στο περιθώριο συνάντησης της Οργάνωσης για την Οικονομική Συνεργασία στη Μαύρη Θάλασσα, στο ρωσικό Σότσι.
Ο μεν Μεβλούτ Τσαβούσογλου είπε ότι «μπορούμε να συζητήσουμε με τη Ρωσία για κάθε θέμα, θετικό ή αρνητικό, γιατί ο διάλογος που είχε διακοπεί ξανάρχισε και οι σχέσεις μας επιστρέφουν στον παλιό καιρό». Ειδικά για τη Συρία, επέλεξε να επισημάνει ότι «η πολιτική λύση είναι η καλύτερη λύση. Γι' αυτό, συμφωνούμε ήδη για το ότι το επόμενο καθεστώς στη Συρία πρέπει να είναι κοσμικό και χωρίς αποκλεισμούς. Επίσης, στο παρελθόν, είχαμε διαφορετικές απόψεις για το αν ο Ασαντ θα έμενε ή όχι. Αυτή τη στιγμή, είναι δύσκολο να ειπωθεί ότι έχουμε την ίδια γνώμη. Ωστόσο, το να συζητάς ακόμα και διαφορετικές απόψεις με καθαρό και ειλικρινή τρόπο είναι πάντα επωφελές».
Ο δε Σεργκέι Λαβρόφ τόνισε πως οι δυο χώρες δεν έχουν (πια) διαφορές ως προς το ποιοι θεωρούνται «τρομοκράτες» στη Συρία. Οτι αποφασίστηκε να επαναληφθούν οι δραστηριότητες της «Ομάδας Εργασίας για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που συγκροτούν στελέχη των δύο ΥΠΕΞ και των Υπηρεσιών Πληροφόρησης. Οτι «η κοινή μας δράση κατά της τρομοκρατίας αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αλλά και ότι επαφές θα αναπτυχθούν και από άλλους διαύλους, συμπεριλαμβανομένων των στρατών των δύο χωρών, λαμβάνοντας υπόψιν τις ενέργειες των εναέριων δυνάμεών μας, σε συμφωνία με την πρόσκληση της συριακής κυβέρνησης, αλλά και λαμβάνοντας υπόψιν ότι η Τουρκία είναι μέλος της συμμαχίας υπό τις ΗΠΑ». Ακόμα, ότι Ρωσία - Τουρκία «θα μπορέσουν να συζητήσουν όλα τα θέματα, ακόμα και τα πιο δύσκολα».

Καταλύτης ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας»

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το νέο μακελειό που σημειώθηκε, το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, με τουλάχιστον 44 νεκρούς και 240 τραυματίες, στο διεθνές αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, ήρθε να αναζωπυρώσει όλες τις ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές διεργασίες, που ούτως ή άλλως αξιοποιούν τα αστικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα για να επιταχύνουν τα αντιλαϊκά τους σχέδια.
Ελάχιστες ώρες μετά το «λουτρό αίματος», φούντωσαν αναλύσεις για το πόσο «ευάλωτη χώρα» είναι η Τουρκία, αλλά και τις προσδοκίες που γεννά η αναθέρμανση των σχέσεων με «γείτονες» για την υπεράσπιση της «ασφάλειας» σε όλη την περιοχή.
Ωστόσο, υπήρξαν και αναλύσεις με ένα ενδιαφέρον παραπάνω, όπως αυτή που εμφανίστηκε στη φιλοκυβερνητική «Σαμπάχ», την επομένη της πολύνεκρης επίθεσης:
«Στα πρώτα στάδια της κρίσης (σ.σ. στη Συρία), προτεραιότητα της Αγκυρας ήταν να σταματήσει τον Μπασάρ Ασαντ... αλλά σήμερα, η θυγατρική του ΡΚΚ στη Συρία, το PYD, κερδίζει μια αυτόνομη περιοχή κατά μήκος των τουρκικών συνόρων με τη βοήθεια της αμερικανο-καθοδηγούμενης συμμαχίας κατά του "Ντάες"... Οι απειλές που αναδύονται από τη συριακή μεθόριο μαζί με μια φονική τρομοκρατική επιχείρηση εντός της χώρας, αναγκάζει την Αγκυρα να αλλάξει τις προτεραιότητές της στη Συρία και να εγκαταλείψει την πολιτική που είχε έως τώρα» σημείωνε η αρθρογράφος.
Ενώ, τη δική τους σημασία έχουν και αναλύσεις προηγούμενων ημερών, που ανέφεραν ότι χώρες όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και το Ισραήλ «στράφηκαν προς τις ΗΠΑ, το στενότερο και πιο παραδοσιακό τους εταίρο, ώστε να βρουν καταφύγιο από την καταιγίδα, διαπιστώνοντας όμως πως η διοίκηση Ομπάμα ήταν πολύ απασχολημένη με το να κάνει νέες φιλίες στην περιοχή». Σύμφωνα με τους ίδιους, η τετράδα αυτή «εξελίσσεται αργά σε μια συμμαχία σταθερότητας για τη Μέση Ανατολή», με «ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες» ότι «υπάρχει μια θέση που έχει κρατηθεί στο τραπέζι και για την Αίγυπτο».

Κίνδυνοι για τους λαούς

Καθώς η Τουρκία «ανασκουμπώνεται» σε όλα τα επίπεδα για να διασφαλίσει τη θέση της, αυτό δεν μπορεί παρά να αντανακλαστεί στην κατάσταση και των ελληνοτουρκικών σχέσεων και στο Κυπριακό.
Αλλωστε, τα αστικά επιτελεία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο αναγνωρίζουν ανοιχτά το ενδεχόμενο να ενισχυθεί η θέση της Τουρκίας και ανάλογα καθορίζουν τα ανταλλάγματα που οι ίδιες θα διεκδικήσουν από πιθανές νέες κολεγιές στην ευρύτερη περιοχή, χωρίς να αποκλείουν ακόμα και «διεύρυνση» των σχημάτων συνεργασίας (βλ. «τριμερείς) με τη συμμετοχή της Τουρκίας.
Στην Ελλάδα, διατυπώνονται απόψεις όπως ότι «οι συνεργασίες με γειτονικά κράτη και η σύναψη συμμαχιών σε τακτικό και στρατηγικό επίπεδο μπορεί να αποτελέσουν ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων... Αυτή η "τριγωνική" συνεργασία θα πρέπει να υλοποιηθεί στη βάση κοινών συμφερόντων και θα πρέπει να είναι ανοιχτή και σε άλλες χώρες της περιοχής (π.χ. Ιορδανία ή ακόμη και Τουρκία), εφόσον μεταβάλλει τη συμπεριφορά της σε σειρά θεμάτων...» (βλ. άρθρο στην «Καθημερινή»).
Στην Κύπρο, επαναφέρονται περιγραφές για τα οφέλη που μια «λύση» θα έχει και για την Τουρκία, εξηγώντας ότι έτσι θα αποτελέσει μέρος μιας ισχυρής περιφερειακής συνεργασίας, όπως και ότι θα δοθεί ώθηση και στις σχέσεις ΕΕ - ΝΑΤΟ και ΕΕ - Τουρκίας (βλ. πρόσφατη τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου, Ν. Χριστοδουλίδη, σε εκδήλωση αμερικανικής «δεξαμενής σκέψης»).
Οι διεργασίες σε βάρος των λαών δυναμώνουν σε όλα τα επίπεδα και με όλη τη «λύσσα» υπεράσπισης των μονοπωλιακών συμφερόντων, χωρίς να αποκλείεται κανένα ενδεχόμενο.

Η «ΧΑΡΑΥΓΗ» ΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ Ολοκλήρωσε το κύριο μέρος της αποστολής της

Η «ΧΑΡΑΥΓΗ» ΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

Ολοκλήρωσε το κύριο μέρος της αποστολής της

Το κέντρο του μυστηριώδους κρατήρα Occator είναι η λαμπρότερη περιοχή στην επιφάνεια της Δήμητρας. Η ένθετη εικόνα δείχνει τα νέα στοιχεία γι' αυτό το χαρακτηριστικό: Το κόκκινο υποδεικνύει υψηλή συγκέντρωση ανθρακικών αλάτων, ενώ το πορτοκαλί και το κίτρινο πιο χαμηλή συγκέντρωσή τους

Στις 30 Ιούνη, Ημέρα των Αστεροειδών (αυτήν την ημερομηνία το 1908 έπεσε το μεγάλο μετέωρο που ισοπέδωσε ένα ολόκληρο δάσος στην Τουνγκούσκα της Σιβηρίας), η διαστημοσυσκευή «Dawn» («Χαραυγή») της NASA ολοκλήρωσε το κύριο μέρος της αποστολής της, έχοντας εξερευνήσει με επιτυχία τον πρωτοπλανήτη Εστία και το νάνο πλανήτη Δήμητρα. Το σκάφος, που κινείται με κινητήρα ιόντων, κατάφερε αρκετές πρωτιές: Ηταν το πρώτο που τέθηκε σε τροχιά γύρω από δύο ουράνια σώματα του ηλιακού συστήματος πέρα από τη Γη, το πρώτο που τέθηκε σε τροχιά γύρω από σώμα της κύριας ζώνης των αστεροειδών μεταξύ Αρη και Δία και το πρώτο που τέθηκε σε τροχιά γύρω από νάνο πλανήτη.
Δύο νέες επιστημονικές μελέτες βασισμένες στα στοιχεία που έστειλε στη Γη η «Χαραυγή», για τη λαμπρότερη περιοχή στην επιφάνεια της Δήμητρας, μια περιοχή μέσα στο μυστηριώδη κρατήρα Occator, δείχνουν ότι έχει την υψηλότερη συγκέντρωση ανθρακικών αλάτων που έχει παρατηρηθεί ποτέ έξω από τη Γη. Ο Occator έχει ηλικία 80 εκατομμυρίων ετών και είναι σχετικά νέος κρατήρας στην αστρονομική χρονολογική κλίμακα. Η διάμετρός του είναι 92 χιλιόμετρα και στο κέντρο έχει ένα λάκκο διαμέτρου 10 χιλιομέτρων. Στο κέντρο αυτού του λάκκου υπάρχει μια δομή σαν θόλος, που καλύπτεται από εξαιρετικά ανακλαστικό υλικό και εμφανίζει ακτινικές και ομόκεντρες κυκλικές ρωγμές.
Σύμφωνα με την έρευνα της Μαρία Κριστίνα Ντε Σάνκτις, το βασικό ορυκτό αυτής της φωτεινής περιοχής είναι η ανθρακική σόδα (μαγειρική σόδα), ένα άλας που συναντάται στη Γη σε υδροθερμικά περιβάλλοντα. Αυτό το υλικό φαίνεται να προέρχεται από το εσωτερικό της Δήμητρας, καθώς είναι αδύνατο να συγκεντρώθηκε στην επιφάνεια αποκλειστικά ως αποτέλεσμα πρόσκρουσης κάποιου αστεροειδούς. Η «ανάβλυση» αυτού του υλικού υποδηλώνει ότι η θερμοκρασία στο εσωτερικό της Δήμητρας μπορεί να είναι υψηλότερη απ' ό,τι θεωρούνταν έως τώρα. Η πρόσκρουση αστεροειδούς μπορεί να βοήθησε να βγει το υλικό στην επιφάνεια, αλλά οι ερευνητές εκτιμούν ότι οπωσδήποτε πρέπει να έπαιξε ρόλο και κάποια εσωτερική διεργασία στον νάνο πλανήτη. Τα υλικά που βρήκαμε στον Occator, σημειώνει η Ντε Σάνκτις, απαιτούν επίδραση από νερό.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι υγρό νερό μπορεί να υπήρχε κάτω από την επιφάνεια της Δήμητρας σε πρόσφατο γεωλογικό χρόνο. Τα άλατα θα μπορούσαν να είναι υπολείμματα ενός ωκεανού, ή εντοπισμένων υδάτινων σωμάτων, που βρήκαν διέξοδο προς την επιφάνεια πριν από εκατομμύρια χρόνια.
Σε άλλη μελέτη της πριν από ένα χρόνο, η Ντε Σάνκτις είχε ανακοινώσει την ανακάλυψη τύπων αργίλου που περιέχουν αμμωνία. Επειδή η αμμωνία είναι διαδεδομένη στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα, το εύρημα εισήγαγε την ιδέα ότι η Δήμητρα μπορεί να σχηματίστηκε κοντά στην τροχιά του Ποσειδώνα και στη συνέχεια να μετανάστευσε προς το εσωτερικό του ηλιακού συστήματος. Τα νέα ευρήματα δείχνουν την ύπαρξη αμμωνιακών αλάτων (χλωριούχο αμμώνιο, διττανθρακικό αμμώνιο) και στον κρατήρα Occator. Ο εντοπισμός ανθρακικών αλάτων ενισχύει παραπέρα την πιθανή σχέση της Δήμητρας με τους παγωμένους κόσμους του εξωτερικού ηλιακού συστήματος. Αμμωνία, ανθρακικά και διττανθρακικά άλατα έχουν εντοπιστεί και στα γκέιζερ του Εγκέλαδου, του παγωμένου φεγγαριού του Κρόνου. Οι ουσίες αυτές κάνουν τη Δήμητρα ενδιαφέρον αντικείμενο μελέτης της αστροβιολογίας...

Η «Ηρα» έφτασε στον ... Δία

Η «Ηρα» έφτασε στον ... Δία

Ενώ βρισκόταν σε απόσταση 10,9 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τον Δία, η διαστημοσυσκευή «Ηρα» έστειλε στις 28 Ιούνη φωτογραφία του γίγαντα πλανήτη (φωτίζεται από το πλάι σε σχέση με την πορεία προσέγγισης του σκάφους) και των τεσσάρων μεγαλύτερων δορυφόρων του, που φαίνονται ως φωτεινές τελίτσες: του Γανυμήδη (αριστερά), της Ιούς (κέντρο), της Ευρώπης (κέντρο κάτω από την Ιώ) και της Καλλιστούς (κάτω προς τα αριστερά)

Στη μαγνητόσφαιρα του Δία μπήκε στις 25 Ιούνη το σκάφος «Juno» («Ηρα») της νέας αποστολής της αμερικανικής NASA στον γίγαντα πλανήτη, ενώ στις 4 Ιούλη αναμένεται να τεθεί σε τροχιά γύρω του. Τα επιστημονικά όργανα της «Ηρας» ανίχνευσαν αλλαγές στα σωματίδια και στα πεδία γύρω από το σκάφος, καθώς αυτό περνούσε από την περιοχή που κυριαρχείται από τον διαπλανητικό ηλιακό άνεμο, στην περιοχή που κυριαρχείται από το ισχυρό μαγνητικό πεδίο του Δία. Η μαγνητόσφαιρα του Δία είναι η μεγαλύτερη δομή στο ηλιακό σύστημα. Αν έλαμπε στο ορατό φάσμα του φωτός, θα φαινόταν από τη Γη με διάμετρο σχεδόν διπλάσια από της Σελήνης! Και αυτό αφορά τον πιο μικρό λοβό, εκείνον που είναι προς τη μεριά του Ηλιου. Ο άλλος λοβός της μαγνητόσφαιρας του Δία έχει μήκος πέντε φορές την απόσταση ανάμεσα στη Γη και τον Ηλιο!
Αν και το πέρασμα από το ωστικό τόξο, που δημιουργείται στην περιοχή, όπου παίρνει τον έλεγχο ο Δίας, έγινε τη στιγμή που περίμεναν οι επιστήμονες, η δομή αυτής της περιοχής μετάβασης ήταν πολύ πιο περίπλοκη σε σχέση με το αναμενόμενο και γι' αυτό θα αποτελέσει ένα από τα αντικείμενα παραπέρα επιστημονικής διερεύνησης, με βάση τα δεδομένα που κατέγραψε και έστειλε το σκάφος στη Γη.

Δυναμό

Η «Ηρα» εκτοξεύτηκε από το ακρωτήριο Κανάβεραλ της Φλόριντα των ΗΠΑ, στις 5 Απρίλη του 2011. Ερχόμενο τώρα αντιμέτωπο με τον αεριώδη γίγαντα, το σκάφος θα αρχίσει να αποκαλύπτει μερικά από τα βαθύτερα μυστικά του τεράστιου πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης της προέλευσης της τεράστιας και πανίσχυρης μαγνητόσφαιράς του. Μελετώντας τη μαγνητόσφαιρα του Δία, οι επιστήμονες ελπίζουν ότι θα ανακαλύψουν πολλά στοιχεία για το εσωτερικό του πλανήτη απ' όπου πηγάζει το μαγνητικό πεδίο και ειδικότερα αν έχει στερεό πυρήνα. Οι απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα θα οδηγήσουν σε συμπεράσματα και για το πώς συγκροτήθηκε ο γίγαντας πλανήτης τον πρώτο καιρό σχηματισμού του ηλιακού συστήματος.

Καλλιτεχνική απεικόνιση της διαστημοσυσκευής «Ηρα» σε τροχιά γύρω από τον Δία. Το σκάφος θα έχει πάντα τους ηλιακούς του συλλέκτες στραμμένους προς τον Ηλιο, που απεικονίζεται ως πολύ φωτεινό άστρο στο βάθος

Ενα από τα ερωτήματα που ζητούν απάντηση είναι αν υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στο γήινο μαγνητικό πεδίο και το μαγνητικό πεδίο του Δία. Τα μαγνητικά πεδία των πλανητών παράγονται από την κίνηση ηλεκτρικά αγώγιμων ρευστών στο εσωτερικό τους. Στην περίπτωση της Γης, είναι ο λιωμένος σίδηρος στον πυρήνα της. Δεν γνωρίζουμε τι παράγει το μαγνητικό πεδίο του Δία. Επιπλέον, το γεγονός ότι ο Δίας έχει αεριώδες περίβλημα και όχι στερεό φλοιό με διάσπαρτα σιδηρομαγνητικά υλικά όπως η Γη, επιτρέπει τη μελέτη του μαγνητικού του πεδίου, πολύ ευκολότερα απ' ό,τι του γήινου. Με αυτήν την έννοια, τα συμπεράσματα από τον Δία θα είναι χρήσιμα για εφαρμογή και σχετικά με το μαγνητικό δυναμό της Γης.
Η «Ηρα» διαθέτει δύο μαγνητόμετρα, όργανα σαν πυξίδες, που μπορούν όμως να καταγράφουν κάθε χρονική στιγμή, τόσο την κατεύθυνση, όσο και την ένταση του μαγνητικού πεδίου. Για να μην έχουν παρεμβολές, καθένα από τα μαγνητόμετρα είναι τοποθετημένο σε απόσταση 12 μέτρων από το σώμα του σκάφους, στο άκρο μιας από τις συστοιχίες φωτοβολταϊκών κυττάρων που τροφοδοτούν με Ενέργεια την «Ηρα». Ως πρόσθετο μέτρο, υπάρχουν και τέσσερις κάμερες που χρησιμοποιούν ως σύστημα αναφοράς τα άστρα, ώστε να προσδιορίζεται με απόλυτη ακρίβεια ο προσανατολισμός των μαγνητόμετρων στο χώρο. Η «Ηρα» κατέχει ήδη το ρεκόρ της μακρινότερης διαπλανητικής αποστολής που τροφοδοτείται με ενέργεια από τον Ηλιο.

Επικίνδυνο περιβάλλον

Η «Ηρα» είναι κατασκευασμένη για να αντέχει σε περιβάλλον έντονης ακτινοβολίας. Κατά τη διαδρομή της προς τον Δία δέχτηκε καταιγίδες από υψηλής ενέργειας υποατομικά σωματίδια του ηλιακού ανέμου και κοσμικές ακτίνες προερχόμενες από πηγές εκτός του ηλιακού συστήματος. Στον Δία συνάντησε ήδη τις ισχυρότατες ζώνες ραδιενέργειας, που δημιουργούνται από το δυνατό μαγνητικό πεδίο του πλανήτη, που εκτείνεται σε απόσταση 50 διαμέτρων (του Δία), όταν το αντίστοιχο γήινο εκτείνεται σε απόσταση μόλις 5 φορές την - πολύ μικρότερη - διάμετρο της Γης. Λόγω του ισχυρού μαγνητικού πεδίου, τα φορτισμένα σωματίδια του ηλιακού ανέμου, που παγιδεύονται στις ζώνες ακτινοβολίας του Δία επιταχύνονται σε ταχύτητες που πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός! Πέρα από τα σωματίδια του ηλιακού ανέμου, η ηφαιστειακή δραστηριότητα στην Ιώ απελευθερώνει συνεχώς αέρια στη μαγνητόσφαιρα, τα οποία ιονίζονται, επιταχύνονται από το μαγνητικό πεδίο και συμβάλλουν στην αύξηση της ακτινοβολίας.
Η έντονη ακτινοβολία του περιβάλλοντος μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα σε μια διαστημική συσκευή, όπως υποβάθμιση της αντοχής και της λειτουργικότητας του σκάφους και των οργάνων του, ηλεκτρική φόρτιση που επιδρά στη λειτουργία των ηλεκτρονικών του, θόρυβο από τα σωματίδια που χτυπούν στα όργανα - ανιχνευτές κ.τ.λ. Για να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα, η «Ηρα» διαθέτει ανιχνευτές και ηλεκτρονικά ειδικά κατασκευασμένα για να αντέχουν τη ραδιενέργεια. Επιπλέον, τα περισσότερα ηλεκτρονικά κυκλώματα είναι προστατευμένα μέσα σε κιβώτιο από τιτάνιο πάχους 17,5 χιλιοστών. Στο εξωτερικό του σκάφους, η κάμερα πλοήγησης μέσω ανίχνευσης των άστρων είναι τέσσερις φορές πιο βαριά από το συνηθισμένο, εξαιτίας των προστατευτικών από την ακτινοβολία. Επιπλέον, η τροχιά στην οποία θα τεθεί η «Ηρα» είναι σχεδιασμένη ώστε να αποφευχθούν οι θύλακες της πιο έντονης ακτινοβολίας γύρω από τον Δία.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: www.nasa.gov

«Βιτρίνα» των παγκόσμιων ενδοεπιχειρηματικών ανταγωνισμών στην Ευρώπη

«Βιτρίνα» των παγκόσμιων ενδοεπιχειρηματικών ανταγωνισμών στην Ευρώπη

Associated Press

Η εξαγορά της Ιντερ από κινεζική πολυεθνική αποτελεί το πρώτο εκκωφαντικό δείγμα της ασιατικής... αντεπίθεσης στα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά δρώμενα

Μία από τις πλέον σημαντικές αλλαγές που έφερε την τελευταία 20ετία η εκτόξευση στα ύψη της εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου, ιδίως στην Ευρώπη, που θεωρείται το... φιλέτο στην παγκόσμια ποδοσφαιρική αγορά, είχε να κάνει με τις εξελίξεις στο ιδιοκτησιακό καθεστώς αρκετών συλλόγων. Οι εξελίξεις αυτή τη φορά δεν αφορούσαν την - κλασική από το παρελθόν - αλλαγή σκυτάλη μεταξύ (κυρίως) εγχώριων επιχειρηματιών. Το παιχνίδι... χόντρυνε πολύ περισσότερο, στο πλαίσιο και της συνολικότερης ακόμα μεγαλύτερης διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Ετσι, πρωταγωνιστικό ρόλο άρχισαν να έχουν οι ίδιες οι πολυεθνικές, που από τις «απλές χορηγίες» άρχισαν να περνάνε όλο και πιο συχνά στην ιδιοκτησία των ομάδων, αποκτώντας το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών. Την ίδια στιγμή, στο πλαίσιο και των ανακατατάξεων στο ιμπεριαλιστικό στερέωμα, υπήρξε και η επέλαση επιχειρηματιών που έχοντας τον τίτλο του «μεγιστάνα» και προερχόμενοι κυρίως από τη Ρωσία μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, τις αραβικές χώρες αλλά και τις ΗΠΑ (έστω σε πιο περιορισμένη κλίμακα) ξεπερνούσαν κατά πολύ σε «αγοραστική δύναμη» τους Ευρωπαίους επιχειρηματίες, που και να ήθελαν δεν μπορούσαν να τους κοντράρουν. Στο επίκεντρο όλων αυτών των επενδύσεων αν και αρχικά βρέθηκαν οι λεγόμενοι πρωτοκλασάτοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι, πολύ σύντομα μπήκαν είτε ιστορικές ομάδες που μαστίζονταν από οικονομικά προβλήματα και αναζητούσαν διέξοδο είτε και ομάδες με μικρή «αγωνιστική» ιστορία τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο, αλλά με προοπτικές να φέρουν τα «επενδυμένα» κέρδη πίσω και στο πολλαπλάσιο.

Επενδυτικό «στάτους κβο» από Ρώσους και Αραβες

Μάντσεστερ Σίτι και Παρί Σ.Ζ. κοντραρίστηκαν για το Τσάμπιονς Λιγκ στο περιθώριο των ανταγωνισμών των ιδιοκτητών τους (ΗΑΕ και Κατάρ)

Το πού τελικά έφθασε η κατάσταση αποδεικνύεται ξεκάθαρα από το παράδειγμα του αγώνα για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, τον Απρίλη, μεταξύ της Μάντσεστερ Σίτι και της Παρί Σεν Ζερμέν, που έμοιαζε περισσότερο με «αραβικό ντέρμπι», παρά με αναμέτρηση μιας αγγλικής και μιας γαλλικής ομάδας σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση. Και πώς άλλωστε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν η πρώτη (Σίτι) ανήκει σε ένα ολόκληρο καπιταλιστικό κράτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), και η δεύτερη στον εμίρη του Κατάρ...
Είναι προφανές πως η ξαφνική «εμφάνιση», στις αρχές του '90, Ρώσων και Αράβων «ποδοσφαιρόφιλων» στην αγορά της Ευρώπης, και πολύ περισσότερο η γενικευμένη «έφοδος» στο σήμερα, δεν γίνεται μόνο και μόνο επειδή κάποιοι εξ αυτών ήταν... λάτρεις του σπορ και βρήκαν την ευκαιρία να ενεργοποιηθούν σε αυτό. Αντίθετα, η είσοδος έστω και μέσω του ποδοσφαίρου στα πράγματα της Ευρώπης, και μάλιστα σε μια εποχή όπου στο έδαφός της οξύνονταν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι κόντρες μετά τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, είχε απώτερους σκοπούς. Σκοπούς που είχαν να κάνουν με τις επενδύσεις και τις κόντρες συμφερόντων, για την Ενέργεια κ.τ.λ., αλλά και συνολικά με τα νέα πεδία κερδοφορίας που άνοιγαν τότε για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως το... προξενιό του εμίρη του Κατάρ για την αγορά της Παρί Σ.Ζ. έγινε από τον ίδιο τον τότε Πρόεδρο της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί. Από την άλλη, οι ιδιοκτήτες της Σίτι με το που αγόρασαν την ομάδα, φρόντισαν να ενισχύσουν την παρουσία τους στα δρώμενα της βρετανικής οικονομίας ξεκινώντας από την αγορά του γηπέδου «City of Manchester», το οποίο μετέτρεψαν στο σημερινό «Ethihad Campus», που θεωρείται πολύ παραπάνω από ένα απλό ποδοσφαιρικό γήπεδο. Την ίδια στιγμή, προχώρησαν και σε εμπορικές επενδύσεις, εκτός ποδοσφαίρου, στην Αγγλία. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον Ρώσο ιδιοκτήτη της Τσέλσι, Ρομάν Αμπράμοβιτς, που ήταν από τους πρώτους που... αποβιβάστηκαν στο νησί.

Ασιατικό ...μπάσιμο με βλέψεις στο Νότο

Εάν η παρουσία Ρώσων ολιγαρχών, Αράβων «πετρελαιάδων» και Αμερικανών επενδυτών κυριάρχησε την τελευταία δεκαετία στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Ευρώπης (με ό,τι αυτό συνεπαγόταν στα άλλα ζητήματα) δημιουργώντας ένα ιδιότυπο «στάτους κβο», τώρα αυτό μοιάζει πλέον να τρίζει για τα καλά. Αιτία, η δεύτερη... επιχειρηματική απόβαση στην Ευρώπη, που φαίνεται να βρίσκεται σε εξέλιξη, με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά επιχειρηματίες και πολυεθνικές από την Ασία και κυρίως την Κίνα. Η πρόσφατη εξαγορά της ιστορικής Ιντερ Μιλάνου από την κινεζική πολυεθνική «Suning» είναι ουσιαστικά το πρώτο δείγμα ότι το παιχνίδι ετοιμάζεται να χοντρύνει για μια ακόμη φορά. Μάλιστα, η περίπτωση της δεύτερης ομάδας του Μιλάνου, της Μίλαν, ο νυν ιδιοκτήτης της οποίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, βρισκόταν σε συζητήσεις με επίσης κινεζική πολυεθνική, έστω και εάν (προς το παρόν) αυτές φαίνεται να μην καρποφόρησαν, δείχνει ξεκάθαρα τις ...υψηλές κινεζικές βλέψεις. Με την πόρτα της Αγγλίας να είναι αυτή τη στιγμή κλειστή, Κινέζοι επιχειρηματίες και πολυεθνικές στρέφουν το βλέμμα τους αλλού, όπου μπορεί να βρουν ένα ανοιχτό διάδρομο για μπάσιμο στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η Ιταλία μάλιστα αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, ιδιαίτερα λόγω του γεγονότος ότι εμπορικά θεωρείται πεσμένη αγορά και αρκετοί ιταλικοί σύλλογοι, ακόμα και με μακρά ιστορία, αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.
Την ίδια ώρα, πεδίο δράσης των κινεζικών επιχειρήσεων αποτελεί και ένα ακόμη νοτιοευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αυτό της Ισπανίας. Η ιδιαίτερα επικερδής σχέση της Πριμέρα Ντιβιζόν με την αγορά της Ασίας τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο τηλεοπτικών δικαιωμάτων, περιοδειών ομάδων (με μπροστάρισσες τις Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο), δημιουργίας μπουτίκ κ.τ.λ. φαίνεται να περνάει πλέον σε μια ανώτερη φάση. Κορυφαία παραδείγματα η εξαγορά από την κινεζική βιομηχανία παιχνιδιών «Rastar Group» ενός μεγάλου ποσοστού (45,1 έως 56%) της καταχρεωμένης Εσπανιόλ, της Βαλένθια από επενδυτικό όμιλο της Σιγκαπούρης αλλά και το μπάσιμο (με 20%) στην Ατλέτικο Μαδρίτης Κινέζου επενδυτή.
Από τα σχέδια των Ασιατών δεν μένει έξω και η Γαλλία αφού εκτός της Παρί Σ.Ζ., που υπάγεται στην... αραβική παρέα, αρκετές ομάδες αποτελούν στόχαστρο, με ό,τι φυσικά και εδώ συνεπάγεται η παρουσία των εν λόγω επιχειρηματιών από την Ασία στη γαλλική οικονομία. Οπως έγινε στην περίπτωση της Σοσό, η οποία ανήκε στη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Peugeot και εξαγοράστηκε από την κινεζική πολυεθνική στον τομέα του φωτισμού «Ledus».

Μπ. Τσ.