Η πάλη για τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία στην Ελλάδα - Άρθρο του Νίκου Ζαχαριάδη το 1948
Με αφορμή την συμπλήρωση 40 χρόνων από το θάνατο του σ. Νίκου Ζαχαριάδη, το μπλογκ δημοσιεύει, αντί αφιερώματος, άρθρο του ίδιου, δημοσιευθέν το 1948 στην εφημερίδα «Για σταθερή ειρήνη, για τη λαϊκή δημοκρατία!» (Αριθμός Φύλλου 27, 15 Δεκέμβρη 1948).
Ο Νοέμβρης του 1948 σημείωσε την 30η επέτειο από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας. Τη στιγμή της μεγάλης καμπής που αποτέλεσε στην ιστορία της ανθρωπότητας η μεγάλη Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οχτώβρη, η εργατική τάξη της χώρας μας ίδρυσε ( τον Οχτώβρη – Νοέμβρη 1918) το πολιτικό της κόμμα, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Ελλάδας και τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών της Ελλάδας.
Η Γέννηση αυτού του κόμματος υπαγορεύτηκε από τις ιστορικές ανάγκες της εθνικής μας εξέλιξης. Υπήρξε η έκφραση της θέλησης για πάλη και για κοινωνική απελευθέρωση που ενέπνεε τους πρωτοπόρους εργάτες της Ελλάδας. Ως τα τότε η εργατική τάξη της χώρας μας δεν είχε πολιτικό κόμμα. Το Σοσιαλιστικό Εργατικό κόμμα εμπνεόταν, ο δρόμος του φωτιζόταν απ’ το παράδειγμα των Μπολσεβίκων της Ρωσίας και απ’ την Οχτωβριανή Επανάσταση. Υποστηρίζονταν από την επαναστατική πάλη των πρωτοπόρων εργατών.
Στα 1920 το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα προσχώρησε στην κομμουνιστική Διεθνή. Στα 1924 πήρε το όνομα Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς). Περισσότερο από 10 χρόνια οι κομμουνιστές της Ελλάδας πάλαιψαν για να βρεθούν σταθερά στο μεγάλο δρόμο του Μαρξισμού – Λενινισμού.
Απ’ τα 1918 ως τα 1924 στην καθοδήγηση του ΚΚΕ κυριαρχούσαν στοιχεία δεξιά οπορτουνιστικά που ζητούσαν να κρατήσουν το κόμμα μας και το εργατικό κίνημα στην ουρά της ντόπιας πλουτοκρατίας και των ξένων αφεντικών της. Στην εποχή της «μερικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού» το ΚΚΕ πέρασε μια κρίση που μέσα σ’ αυτήν οι τροτσκιστές- λικβινταριστές προσπάθησαν να το καταστρέψουν. Στα 1929, χρόνο μιας καινούργιας επαναστατικής ανόδου η τότε καθοδήγηση του κόμματος αποδείχτηκε ανίκανη να καταλάβει την καινούργια κατάσταση και ρίχτηκε σε μια φραξιονιστική πάλη που βάσταξε δύο χρόνια και που απ’ αυτήν δεν ήτα ξένος ο ταξικός εχθρός. Ωστόσο πρέπει να υπογραμμίσουμε πως σ’ όλη αυτή τη μακρόχρονη κρίση μέσα στο ΚΚΕ, η βάση του κόμματος έμεινε πάντα γερή, επαναστατική, πιστή στις ιδέες της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και στην Κομμουνιστική Διεθνή.
Αν και η καθοδήγηση του κόμματος άλλαξε πέντε φορές απ’ τα 1918-31 δεν υπήρξε διάσπαση μέσα στο ΚΚΕ που έμενε πάντα ενωμένο. Την 1η του Νοέμβρη 1931 ο «Ριζοσπάστης»,κεντρικό όργανο του ΚΚΕ, δημοσίευε μια έκκληση της Εχτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς «σ’ όλα τα μέλη του ΚΚΕ». Αυτή η έκκληση έβαλε τέρμα στη φραξιονιστική πάλη, έκλεισε μια μακρόχρονη περίοδο εσωτερικής κρίσης μέσα στο κόμμα. Το ΚΚΕ, ζωντανός επαναστατικός σχηματισμός, κατέχοντας μια γερή προλεταριακή βάση, δυνάμωσε, απόχτησε μια δική του πείρα και με τη βοήθεια της Κομμουνιστικής Διεθνούς ξεπέρασε την κρίση.
Από τότε το χαρακτηριστικό του ΚΚΕ είναι η αδιάκοπη και υπομονετική καθημερινή δουλιά του ανάμεσα στις μάζες. Ταυτόχρονα το ίδιο το κόμμα ωρίμασε στο ιδεολογικό και θεωρητικό πεδίο. Το ΚΚΕ θαρραλέα άντεξε στην πρώτη μεγάλη δοκιμασία στα χρόνια της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας του Μεταξά. Από τους πρώτους μήνες της χιτλερικής κατοχής μπήκε επικεφαλής της πάλης των μαζών. Πήρε την πρωτοβουλία για την ίδρυση του ΕΑΜ(Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και την οργάνωσης το ΕΛΑΣ (Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), καθοδήγησε τον αγώνα του ελληνικού λαού για την εθνική του απελευθέρωση.
Το φθινόπωρο του1944 ύστερα από τρία χρόνια ένοπλης πάλης που διεξήγαγε ολόκληρος ο λαός στα βουνά και μαζικού αγώνα στις πόλεις και πρώτ’ απ’ όλα στην Αθήνα, οι ένοπλες δυνάμεις του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος του ελληνικού λαού (ΕΛΑΣ) απελευθέρωσαν τη χώρα από τους χιτλερικούς εισβολείς. Η αποφασιστική επίθεση του Σοβιετικού Στρατού στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια καθώς και οι επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ στη χώρα μας ανάγκασαν τους γερμανούς να αποσυρθούν εσπευσμένα από την Ελλάδα. Έτσι, όταν ήρθαν στη χώρα μας οι βρετανοί, δεν βρήκαν εκεί γερμανούς και δεν τους πολέμησαν. Αλλά οι βρετανοί, πολύ λίγο απασχολούνταν με τους χιτλερικούς. Είχαν στην Ελλάδα πολλές άλλες φροντίδες. Επεδίωκαν να αφοπλίσουν και να διαλύσουν τον ΕΛΑΣ. Να υποτάξουν το εθνικοεπαναστατικό κίνημα και να ξαναρίξουν την Ελλάδα κάτω από την οικονομική και πολιτική εξάρτηση του ξένου ιμπεριαλισμού, και πρώτ’ απ’ όλα του αμερικάνικου και εγγλέζικου, που κρατούσαν τα κλειδιά της οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας. Οι βρετανοί και οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές ζητούσαν να μεταβάλουν την Ελλάδα σε οπλοστάσιό τους για την πάλη ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες.
ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1944
Η δύναμη του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στην Ελλάδα βρισκότανε στο γεγονός πως έβαζε το καθήκον να διώξει τους χιτλερικούς επιδρομείς, να αποκαταστήσει την τιμή και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας και ταυτόχρονα έβαζε τα ουσιώδικα προβλήματα της λαϊκής δημοκρατίας και πρώτ’ απ’ όλα το αγροτικό πρόβλημα. Αυτή η φύση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος επέτρεψε στο ΕΑΜ να μαζέψει γύρω του τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και να τον ξεσηκώσει στην πάλη για την Λευτεριά και την Ανεξαρτησία. Ωστόσο πρέπει να πούμε πως το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα είχε τις αδυναμίες του, που έγιναν αισθητές απ’ το φθινόπωρο του 1944. Όταν οι βρετανοί ξανάρθαν στο ελληνικό έδαφος, διαπιστώθηκαν μέσα στο ΕΑΜ και στο κομμουνιστικό κόμμα, καθοδηγητική δύναμη του ΕΑΜ, δισταγμοί , έλλειψη από σαφείς προοπτικές, αυταπάτες όσον αφορά την πολιτική του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα και το ρόλο που αυτός εννοούσε να παίξει εδώ.
Στις αποφασιστικές για την Ελλάδα μέρες, όταν η δημοκρατική λαϊκή επανάσταση που αγκάλιαζε τη συντριφτική πλειοψηφία του λαού αναπτυσσότανε νικηφόρα, η καθοδήγηση του κόμματος έδειξε πως ζαλίστηκε απ’ τις επιτυχίες. Ικανοποιημένη απ’ τα αποτελέσματα που σημείωσε, άφησε ν’ αδυνατίσει η ταξική επαναστατική επαγρύπνηση και διέπραξε λάθη που οι σοβαρές συνέπειές τους δεν επέτρεψαν να τελειώσει με τη νίκη η λαϊκοδημοκρατική επανάσταση στη χώρα. Έτσι μόνο μπορούν να εξηγηθούν μερικά γεγονότα, όπως η υποταγή του ΕΛΑΣ στο βρετανικό αρχηγείο Μέσης Ανατολής και η παραχώρηση αποφασιστικών θέσεων στην κυβέρνηση Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΕΑ) στα φιλοβρετανικά στοιχεία, πράγμα που δεν αντιστοιχούσε καθόλου με τον αληθινό συσχετισμό των δυνάμεων μέσα στο εθνικοαπελευθερωτικό στρατόπεδο. Χαρακτηριστικές ακόμα απ’ αυτή την άποψη, είναι οι αδικαιολόγητες παραχωρήσεις που κάναμε στη συνδιάσκεψη του Λιβάνου, τότε που σχηματίστηκε η εθνική κυβέρνηση με πρόεδρο τον Παπανδρέου. Η καθοδήγηση του ΚΚΕ διέπραξε λάθος όταν δέχτηκε τη συμφωνία της Γκαζέρτας, που σύμφωνα μ’ αυτήν παραχωρήθηκαν εξαιρετικά δικαιώματα στο βρετανό στρατηγό Σκόμπυ, αρχηγό των αποβατικών δυνάμεων στην Ελλάδα.
Η καθοδήγηση του ΚΚΕ δεν είχε σταθερή και καθάρια γραμμή στην εχτίμηση του ρόλου του βρετανικού ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα. Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να επιτρέψουν στους βρετανούς να αποβιβάσουν στρατεύματά τους στην Ελλάδα. Γιατί αυτά δεν είχαν καμιά δουλιά στη χώρα μας. Οι γερμανοί επιδρομείς είχαν ήδη διωχτεί απ’ την Ελλάδα. Ο μόνος σκοπός των βρετανών ήταν να τσακίσουν το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.
Από μιας αρχής τα πράγματα έδειξαν πως το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα αργά ή γρήγορα θα απειλούνταν απ’ το βρετανικό ιμπεριαλισμό. Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα έπρεπε να προπαρασκευαστεί δραστήρια και αποφασιστικά για να τον χτυπήσει. Όσο πιο ενεργητικές και πολύπλευρες θα ήταν αυτές οι προετοιμασίες, τόσο πιο πολύ θα εξασφαλίζονταν η επιτυχία και τόσο πιο πολύ θα δίσταζαν οι βρετανοί να τσακίσουν με τα όπλα το λαϊκό κίνημα, τη στιγμή που ο πόλεμος ενάντια στο Χίτλερ δεν είχε ακόμα τελειώσει.
Αντί όμως να καταπιαστούμε μ’ αυτές τις ποικίλες προετοιμασίες, συναινέσαμε να παραχωρήσουμε τις θέσεις μας στους βρετανούς και στους έλληνες πράχτορές τους, τη μοναρχοφασιστική αντίδραση. Συνεπώς, όταν το Δεκέμβρη του 1944 φτάσαμε σε ένοπλη σύγκρουση, βρεθήκαμε σε δυσμενείς συνθήκες από στρατιωτική και πολιτική άποψη.
Αλλά ακόμα και το Δεκέμβρη διεξάγαμε μια αναποφάσιστη πάλη. Εκτός από τον τομέα Αθήνας – Πειραιά, οι βρετανοί δεν ενοχλήθηκαν πολύ στην Ελλάδα. Ακόμα και στον τομέα της Αθήνας, μονάχα ένα μικρό μέρος από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ πολεμούσε. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως, αν είχαμε συγκεντρώσει τις δυνάμεις μας, θα μπορούσαμε νάχουμε γρήγορη επιτυχία, να απελευθερώσουμε την Αθήνα και τον Πειραιά και να ρίξουμε τους βρετανούς στη θάλασσα. Αλλά αυτό δεν έγινε. Η ηρωική πάλη του λαού και του στρατού του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και τον Πειραιά τέλειωσε με στρατιωτική ήττα που μας ανάγκασε να κάνουμε υποχώρηση. Αυτό εκφράστηκε στη συμφωνία της Βάρκιζας που υπογράφτηκε στις 12 του Φλεβάρη 1945 από το ΕΑΜ και από τους υποταχτικούς των βρετανών: από την κυβέρνηση της Αθήνας. Οι βρετανοί ήταν οι «εγγυητές» της συμφωνίας. Η συμφωνία της Βάρκιζας ήταν η συνέπεια της στρατιωτικής ήττας που πάθαμε ύστερα από την ένοπλη επέμβαση των βρετανών.
Για μας, η συμφωνία της Βάρκιζας αποτελούσε μια υποχώρηση που θα μας επέτρεπε να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να ξαπολύσουμε μια καινούργια επίθεση όταν η πολιτική και η δράση του μοναρχοφασισμού και της βρετανικής κατοχής θα είχαν ξεσκεπαστεί χάρη στη δική μας δραστηριότητα και όταν οι μάζες που δίσταζαν θα είχαν διαπιστώσει, με την ίδια τους την πείρα, πως ο δρόμος του ΑΜ, ο δρόμος της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής δημοκρατίας, είναι ο μόνος σωστός δρόμος για να σωθεί ο λαός από την πείνα και σκλαβιά.
ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
Το ΕΑΜ επεξεργάστηκε και δημοσίευσε το πρόγραμμά του για την εγκαθίδρυση της λαϊκής δημοκρατίας στην Ελλάδα. Αυτό το πρόγραμμα ζητάει πρώτα απ’’ όλα να απελευθερωθεί η χώρα από την οικονομική εξάρτηση σε σχέση με το εξωτερικό ( απαλλοτρίωση στις ξένες αποικιακές παραχωρήσεις), να πραγματοποιηθεί η αγροτική μεταρρύθμιση, να εθνικοποιηθεί η μεγάλη βιομηχανία και να λυθεί το εθνικό ζήτημα (Μακεδονία) δημοκρατικά. Σύγχρονα, το ΕΑΜ., σήκωσε τη σημαία της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία , για σταθερή ειρήνη, στα Βαλκάνια, για συνεννόηση κα δημοκρατική και αδελφική συνεργασία με τους γειτονικούς βαλκανικούς λαούς.
Το ΕΑΜ συστηματικά αγωνίστηκε για τη συγκέντρωση και την ενότητα των εργαζομένων επιδιώκοντας πριν απ’ όλα τη σταθεροποίηση της συμμαχίας των εργατών με τους βιοτέχνες και τους επαγγελματίες στις πόλεις και με τους αγρότες στα χωριά και καθοδηγώντας την πάλη του λαού ενάντια στους εκμεταλλευτές. Πάνω ακριβώς σ’ αυτή τη βάση ξάπλωσε και δυνάμωσε το δημοκρατικό μέτωπο/ Αυτό εκφράστηκε ιδιαίτερα με τη δημιουργία της Πανελλαδικής Συνομοσπονδίας των Δημοκρατικών Ενώσεων που έβαλε στο κέντρο της δράσης της την πάλη για τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία της χώρας μας. Η Ομοσπονδία είναι μια μαζική οργάνωση. Διευθύνεται από το στρατηγό Αλέξανδρο Οθωναίο, πρώην πρωθυπουργό και πρώην αρχιστράτηγο του ελληνικού στρατού.
Για να συγκεντρώσει και οργανώσει τις δημοκρατικές δυνάμεις στην ύπαιθρο, το κομμουνιστικό κόμμα αποφάσισε να διαλύσει τις κομματικές του οργανώσεις που είχε εκεί. Σε συμφωνία με το αγροτικό κόμμα οι κομμουνιστές των χωριών προσχώρησαν σ’ αυτό το κόμμα. Το αγροτικό κόμμα συγκεντρώνει όλα τα προοδευτικά και δημοκρατικά στοιχεία της υπαίθρου. Παλαίβει για συνεπείς λαϊκοδημοκρατικές μεταλλαγές στην ύπαιθρο και ακολουθεί σταθερά μια γραμμή στενής συμμαχίας με την εργατική τάξη, θεωρώντας αυτή τη συμμαχία σαν βάση για τη νίκη της λαϊκής δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Σήμερα το αγροτικό κόμμα συγκεντρώνει τις πιο πλατιές μάζες στη χώρα. Αναπτύσσει τη δράση του σε στενή και αδελφική συνεργασία με το κομμουνιστικό κόμμα.
Επιθυμώντας να σταθεροποιήσει την ενιαία οργάνωση της ελληνικής νεολαίας (ΕΠΟΝ), να ενισχύσει τους δεσμούς της με τα πλατιά στρώματα των νέων εργαζομένων, το κομμουνιστικό κόμμα απάλλαξε τους κομμουνιστές – μέλη της ΕΠΟΝ- από κάθε οργανωτική δουλιά στο κόμμα για όλη την περίοδο που θα δουλεύουνε σ’ αυτή την οργάνωση. Αυτό το μέτρο είχε ευνοϊκή επίδραση για την ανάπτυξη της ΕΠΟΝ, σαν αληθινά λαϊκής και δημοκρατικής οργάνωσης της ελληνικής νεολαίας.
Στην πολιτική των βρετανών καταχτητών, που ήταν να διατηρεί, με τη βοήθεια των μοναρχοφασιστών, τους αδελφοκτόνους και αιματηρούς αγώνες μέσα στη χώρα μας και να προετοιμάζει έναν πόλεμο στα Βαλκάνια, το ΕΑΜ και όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις αντιπαράθεσαν το σύνθημα της συμφιλίωσης του λαού που θα πραγματοποιούνταν στη βάση της υπεράσπισης των κοινών συμφερόντων των εργαζομένων μαζών και της λαϊκής πάλης ενάντια στην αστοτσιφλικάδικη εκμετάλλευση, για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το μοναρχοφασισμό. Τα πιο πλατιά στρώματα του λαού και, κάτω από την πίεσή τους, ακόμα και μερικά στοιχεία του μοναρχικού, αντιδημοκρατικού στρατοπέδου απάντησαν στην έκκληση για τη συμφιλίωση του λαού.
Έτσι, η έκκληση για τη συμφιλίωση του λαού, έφερε και φέρνει πάντα θετικά αποτελέσματα, αν και σε μερικές περιφέρειες, π.χ. στην Κρήτη, κατανοήθηκε, και ως ένα σημείο και πραγματοποιήθηκε, όχι σαν μια έκκληση στην ένωση και στην πάλη για τις μερικές και γενικές διεκδικήσεις του λαού, αλλά σαν μια συνθηκολόγηση μπροστά στην αντίδραση.
Καταγγέλλοντας τις προκλήσεις των μοναρχοφασιστών και των προστατών τους αγγλοαμερικάνων στα Βαλκάνια, το ΕΑΜ οργάνωσε μια πλατιά καμπάνια υπέρ μιας ευρύτατης συμφωνίας και συνεργασίας με όλους τους βαλκανικούς λαούς.
Το κομμουνιστικό κόμμα, καθοδηγητική και κύρια δύναμη του ΕΑΜ πάλαιψε για τη σταθεροποίηση και την ανάπτυξη των δυνάμεων της δημοκρατίας.
Η εσωτερική αντίδραση και οι αγγλοσάξονες κατάσκοποι χρησιμοποίησαν το ψέμα, τη διαφθορά και τη βία προσπαθώντας να υπονομεύσουν με κάθε θυσία την ενότητα του ΕΑΜ και του δημοκρατικού στρατοπέδου. Μα οι απόπειρες τους χρεωκοπούν. Το ΚΚΕ κατόρθωσε να διατηρήσει αυτή την ενότητα χωρίς να κάνει παραχωρήσεις όσον αφορά το πρόγραμμά του και την αποφασιστική του πάλη ενάντια στην ξένη κατοχή.
ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΤΑΧΤΙΚΗ ΜΑΣ
Αν θελήσουμε να αναλύσουμε τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα πρέπει να σταθούμε στο λεγόμενο «δημοκρατικό», ή καλύτερα , ψευτοδημοκρατικό κέντρο, που η κύριά του δύναμη είναι το Φιλελεύθερο κόμμα, με πρόεδρο το Σοφούλη. Το Σεπτέμβρη του 1947, ο Σοφούλης δέχτηκε να συνεργαστεί με τον Τσαλδάρη για να βοηθήσει τους αμερικάνους να βγουν από τις σοβαρές δυσκολίες όπου είχαν σκοντάψει ύστερα από τις πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές αποτυχίες του μοναρχοφασισμού. Ενάντια στο δημοκρατικό λαϊκό κίνημα γενικά και, ιδιαίτερα, ενάντια στο Δημοκρατικό Στρατό. Ο Σοφούλης χρησιμοποίησε κυρίως τη λεγόμενη πολιτική της συνδιαλλαγής, ελπίζοντας, με μια ψευτοαμνηστία, να μπορέσει να διαλύσει ή τουλάχιστον να αδυνατίσει σοβαρά το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα.
Πολεμώντας ενάντια στην ξένη κατοχή και στο κύριο στήριγμά της στη χώρα, το μοναρχοφασισμό, το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα κατάγγειλε σύγχρονα αυτούς τους ψευτοδημοκράτες που ζήτησαν να πετύχουν έναν συμβιβασμό με τους ξένους εισβολείς και που τους βοήθησαν να καταστρέψουν τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Απομονώσαμε αυτό το ψευτοδημοκρατικό κόμμα από τις μικροαστικές μάζες.
Το εθνικό δημοκρατικό κίνημα σταθεροποίησε τις θέσεις του, γιατί ακολούθησε αποφασιστικά μια πολιτική που αποσκοπούσε να εξασφαλίσει την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη της χώρας πάνω στη βάση μιας δημοκρατικής συμφιλίωσης του λαού και της πραγματοποίησης μιας σταθερής ειρήνης στα Βαλκάνια, μια πολιτική που συγκέντρωνε της αμέριστη συμπαράσταση του λαού. Το νόημα αυτής της πολιτικής ήταν να ξεσκεπάζει τους ξένους καταχτητές και το μοναρχοφασισμό που εμπόδισε την πραγματοποίηση μιας δημοκρατικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής στην Ελλάδα.
Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ έβαλαν σε δύσκολη θέση τους μοναρχοφασίστες και τους ξεμασκάρεψαν. Π. χ. το φθινόπωρο του 1946 δεχτήκαμε τα συμπεράσματα της έκθεσης που έκανε η βρετανική αντιπροσωπεία, με επικεφαλής τον Κοξ, σαν βάση για να λυθούν τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα στην Ελλάδα. Η αντιπροσωπεία του Κοξ αποτελούνταν από βουλευτές που ανήκαν στα τρία μεγάλα βρετανικά κόμματα. Είχε έρθει στην Ελλάδα με επίσημη πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης. Η αντιπροσωπεία στα συμπεράσματά της υιοθέτησε, ιδιαίτερα στο πολιτικό πεδίο, τις γνώμες του ΕΑΜ. Έτσι, οι βρετανοί καταχτητές και ο μοναρχοφασισμός ξεσκεπάστηκαν και υποχρεώθηκαν να αποκηρύξουν την αντιπροσωπεία που αυτοί οι ίδιοι είχαν καλέσει στην Ελλάδα με την ελπίδα πως αυτή θα τους έβγαζε από το αδιέξοδο.
Το ίδιο έγινε και με τις προτάσεις των αντιπροσώπων του βρετανικού υπουργείου εργασίας σχετικά με το συνδικαλιστικό πρόβλημα. Μόλις τα αντιφασιστικά συνδικάτα της Ελλάδας δέχτηκαν αυτές τις προτάσεις οι βρετανοί τις απόσυραν.
Συγκεκριμένα παραδείγματα και γεγονότα έδειξαν όλο και πιο πολύ στις λαϊκές μάζες πως οι βρετανοί καταχτητές και οι μοναρχοφασίστες προσανατολίζονται προς την εγκαθίδρυση ενός φασιστικούς καθεστώτος στη χώρα, πως καταφεύγουν όλο και πιο πολύ στην ανοιχτή τρομοκρατία και τις δολοφονίες και πως το κάνουν αυτό γιατί η πολιτική τους δεν βρίσκει στήριγμα στο λαό.
ΕΝΑΝΑΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΑΤΑΧΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΜΟ
Η αντίδραση μετέβαλε τη συμφωνία της Βάρκιζας σε κουρελόχαρτο. Δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές ρίχτηκαν στη φυλακή, εκατοντάδες δημοκράτες δολοφονήθηκαν.
Ωστόσο η λαϊκή αντίσταση όλο και μεγάλωνε. Μέσα από τους οικονομικούς και πολιτικούς μαζικούς αγώνες για το ψωμί και τις δημοκρατικές ελευθερίες, από την ένοπλη πάλη των απομονωμένων αγωνιστών και των ομάδων που υπεράσπιζαν τη ζωή τους , την τιμή τους, την οικογένειά τους, την περιουσία τους, γεννήθηκε και δυνάμωσε ο Δημοκρατικός Στρατός που σήκωσε ψηλά τη σημαία της πάλης για τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Οι αγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές είδαν να αποτυχαίνουν τα σχέδιά τους. Είχαν υπογράψει τη συμφωνία της Βάρκιζας για να χτυπήσουν το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα. Ήθελαν ύστερα να μας φοβίσουν με την τρομοκρατία. Αλλά γελάστηκαν στους υπολογισμούς τους, γιατί σκόνταψαν πάνω στην αντίσταση του λαού. Οι αγγλοσάξονες στην Ελλάδα ακολουθούσαν σχέδια αρκετά πονηρά. Με τη συμφωνία της Βάρκιζας λογάριαζαν να υποτάξουν το λαϊκό κίνημα, να συγκροτήσουν έναν φασιστικό κρατικό μηχανισμό, στηριγμένο πάνω στις ξένες λόγχες της καινούργιας κατοχής, να οργανώσουν ύστερα σύμφωνα με τη θέληση και τις ευλογίες «Ξένων παρατηρητών» τις εκλογές και το δημοψήφισμα και να βγουν έτσι άσπροι σαν το χιόνι απ’ την ελληνική υπόθεση που τους είχε δημιουργήσει αρκετούς μπελάδες. Ταυτόχρονα οι βρετανοί λογάριαζαν να πραγματοποιήσουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια που αποσκοπούσαν στο να διαταράξουν την ειρήνη στη Βαλκανική χερσόνησο.
O ελληνικός λαός έκανε να αποτύχουν αυτά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Δεν επέτρεψε στους αγγλοαμερικάνους να λύσουν το ελληνικό ζήτημα με τον τρόπο τους, δηλ. με εκλογές βίας και με πλαστογραφία των αποτελεσμάτων των εκλογών, που θα νομιμοποιούσαν την πολιτική τους. Όχι μονάχα τα κόμματα της αριστεράς, αλλά ακόμα και το δημοκρατικό κέντρο μποϋκοτάρησαν τις εκλογές της 31 του Μάρτη του 1946, που γι’ αυτές ο ίδιος ο πρωθυπουργός Σοφούλης είπε πως είχαν πλαστογραφηθεί.
Ποια ήταν η πολιτική σημασία της αποχής του ΕΑΜ από τις εκλογές; Ξεσκέπασαν έτσι τη μανούβρα των αγγλοσαξόνων και των μοναρχοφασιστών που ήθελαν να ξεμπερδέψουν με το ελληνικό πρόβλημα με τον «κοινοβουλευτικό δρόμο» και να ρίξουν ύστερα πάνω στο δημοκρατικό λαϊκό στρατόπεδο όλη την ευθύνη της μηδαμινότητας και της αταξίας που παρουσιάζει το σημερινό κοινοβούλιο.
Το δημοψήφισμα έγινε λίγους μήνες μετά τις εκλογές παρ’ όλη την κατηγορηματική δήλωση του Μπέβιν που
είχε δηλώσει πως δεν θα γινότανε πριν από το 1948. Στην περίοδο της ψηφοφορίας η τρομοκρατία μεγάλωσε, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο. Αλλά ούτε οι απειλές, ούτε η βία μπόρεσαν να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό. Στις πόλεις η πλειοψηφία από τους εκλογείς ψήφισαν ενάντια στη μοναρχία. Οι ξένοι καταχτητές και οι «ξένοι παρατηρητές» ακόμη μια φορά πλαστογράφησαν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας και ο πρώην βασιλιάς Γλυξμπουργκ, τρεις φορές διωγμένος από τη χώρα, ξαναγύρισε και πάλι στην Ελλάδα. Το δημοψήφισμα έγινε τη τιγμή που το αντάρτικο κίνημα, η καινούργια αντίσταση του λαού στα βουνά αναπτυσσότανε γοργά. Μερικές βδομάδες αργότερα, στις 28 του Οχτώβρη 1946 ημέρα της 6ης επετείου από την εισβολή στη χώρα μας του Μουσολίνι, δημιουργήθηκε στα βουνά Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας.
Από τότες η πάλη που διεξάγεται από το Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της χώρας αποτελεί το κέντρο που γύρω του στρέφεται όλη η πολιτική ζωή της Ελλάδας.
Στις αρχές του 1947, η βρετανική πολιτική στην Ελλάδα πέρασε την πιο δύσκολη κρίση της. Ξέρουμε πως ύστερα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός βρέθηκε αισθητά αδυνατισμένος. Αναγκάστηκε να παραχωρήσει μια σειρά θέσεις του στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και σαν συνέπεια από τις αδυναμίες του και τις εσωτερικές του αντιθέσεις , να περάσει κάτω από την οικονομική εξάρτηση αυτού του τελευταίου.
Εξ άλλου η αποφασιστική αντίσταση του ελληνικού λαού ενάντια στους βρετανούς επεμβασίες και στους κομπάρσους τους, έκανε αδύνατη τη διατήρηση της βρετανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα. Η επίθεση που είχε αναλάβει η κυβέρνηση του Τσαλδάρη ενάντια στο Δημοκρατικό Στρατό απότυχε. Ο πρόεδρος Τρούμαν νόμισε πως είχε έρθει η πιο ευνοϊκή στιγμή για μια ανοιχτή ανάμιξη των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας μας.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η αμερικάνικη επέμβαση σήκωσε το σπασμένο ηθικό του μοναρχοφασισμού και υποχρέωσε μερικά μικροαστικά στρώματα του πληθυσμού να ακολουθήσουν μια πολιτική αναμονής. Αλλά η ζωή αναποδογύρισε τις ελπίδες και τα σχέδια των μοναρχοφασιστών. Οι εκστρατείες τους της άνοιξης και του καλοκαιριού του 1947 κατέληξαν σε ήττα. Ο Δημοκρατικός Στρατός εκμηδένισε τις επιτυχίες που είχαν σημειώσει στην αρχή οι μοναρχοφασίστες και βγήκε απ’ αυτή την πάλη ακόμα πιο δυνατός. Αυτό προκάλεσε μια καινούργια κρίση στην Αθήνα. Αυτή τη φορά οι αμερικάνοι χρησιμοποίησαν τις εφεδρείες τους από το στρατόπεδο του Σοφούλη. Κι αυτός παρουσιάστηκε με το πρόγραμμά του της λεγόμενης ειρήνευσης ενώ κατέφυγε στη βία. Έχασε και στα δύο ταμπλώ.
Ο Δημοκρατικός Στρατός εξακολουθεί να αναπτύσσει τη δράση του με επιτυχία. Οργανώνει κρατική εξουσία με βάση τα λαϊκά συμβούλια, εφάρμοσε την αγροτική μεταρρύθμιση και πολλές άλλες λαϊκοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, βαδίζοντας μπροστά στο δρόμο της επαναστατικής λαϊκής και δημοκρατικής αναδημιουργίας της Ελλάδας. Στις 23 του Δεκέμβρη 1947 σχηματίστηκε στην Ελεύθερη Ελλάδα η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση.
ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ 1948
Από τους πρώτους μήνες του 1948, οι αμερικάνοι και οι μοναρχοφασίστες ανέλαβαν επιχειρήσεις που είχαν για αντικειμενικό σκοπό την «τελειωτικής» εξόντωση του Δημοκρατικού Στρατού. Οργάνωσαν επιθετικές επιχειρήσεις στη Μουργκάνα, στην Κεντρική Μακεδονία, στη Ρούμελη και τον Ιούνη του 1948 συγκέντρωσαν τον κύριο όγκο από τις δυνάμεις τους στη Β. Πίνδο ( Σμόλικας – Γράμμος ) για να δόσουν ένα «αποφασιστικό» χτύπημα στο Δημοκρατικό Στρατό. Ο αμερικανός στρατηγός Βαν Φλιτ με το επιτελείο του διηύθυνε προσωπικά αυτές τις επιχειρήσεις. Ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν 1 προς 10 σε άνδρες και 1 προς 50 σε υλικό σε όφελος των μοναρχοφασιστών. Εξ άλλου ο Δημοκρατικός Στρατός δεν είχε ούτε αεροπλάνα, ούτε τανκς. Ύστερα από 70 μέρες πάλης οι Ταξιαρχίες του Δημοκρατικού Στρατού έσπασαν τον κλοιό του εχθρού και πέρασαν στο βουνό Βίτσι, όπου επί δύο μήνες απόκρουσαν όλες τις επιθέσεις του εχθρού, τον ανάτρεψαν και τον κυνήγησαν, Τέτιο ήταν πραγματικά, το τέλος της αμερικάνικης και μοναρχοφασιστικής εκστρατείας του 1948 ενάντια στο Δημοκρατικό Στρατό.
Ακόμα μια φορά οι εχθροί του λαού δοκίμασαν μια αποτυχία. Αλλά οι συνέπειες για το μοναρχοφασισμό σ’ αυτό το χρόνο ήταν πολύ σοβαρές από άλλοτε. Ο μύθος που σύμφωνα μ’ αυτόν ο μοναρχοφασισμός με την αμερικάνικη βοήθεια θα κατόρθωνε να συντρίψει το Δημοκρατικό Στρατό και να καταπνίξει τη λαϊκοδημοκρατική πάλη στη χώρα, διαλύθηκε. Αυτός ο μύθος στην αρχή ξεθάρρεψε τις ελπίδες της αντίδρασης. Αλλά η πραγματικότητα διέλυσε τα όνειρά της. Ποτέ πριν η κρίση στις γραμμές τηα αντίδρασης δεν ήταν τόσο βαθιά, Η οικονομική βάση των μοναρχοφασιστών κλονίστηκε παρ’ όλα τα αμερικάνικα δολάρια. Η Φτώχια των μαζών χειροτερεύει, απεργίες ξεσπούν στις πόλεις, ωριμάζει ένα καινούργιο μαζικό κίνημα. Οι φαντάροι του μοναρχοφασιστικού στρατού δεν θέλουν να πολεμήσουν και οι στάσεις στις γραμμές του γίνονται όλο και πιο συχνές. Σ’ αυτές τις τελευταίες βδομάδες δεκάδες αξιωματικοί τουφεκίστηκαν, Καταδίκασαν δεκάδες αξιωματικούς του πολεμικού ναυτικού και της αεροπορίας. Μια ομάδα από ανώτερους αξιωματικούς της αεροπορίας παραπέμφθηκε στο στρατοδικείο. Το Γενικό Επιτελείο του μοναρχοφασιστικού στρατού τρεις φορές άλλαξε μέσα σ’ αυτό το χρόνο.
Ούτε οι αμερικάνικες απειλές, ούτε το ταξίδι του Μάρσαλ στην Αθήνα, δεν στάθηκαν ικανά να σταματήσουν τους καυγάδες που επικρατούν μέσα στο εχθρικό στρατόπεδο. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός πείθεται από τα πράγματα πως δεν είναι σε θέση να νικήσει το Δημοκρατικό Στρατό με τη βοήθεια των μισθοφόρων μοναρχοφασιστών παλιανθρώπων. Γι’ αυτό ζητάει τώρα, καταφεύγοντας στις πλαστογραφίες της ψευτοβαλκανικής επιτροπής και χρησιμοποιώντας των ΟΕΕ, να οργανώσει μια ανοιχτή ένοπλη επέμβαση στις υποθέσεις της Ελλάδας όπου σκέφτεται να φτιάσει, πριν απ’ όλα, αεροδρόμια, ναυτικές βάσεις και δρόμους για το στρατηγικό του προγεφύρωμα, να χρησιμοποιήσει τον ελληνικό λαό σαν κρέας για τα κανόνια στον καινούργιο πόλεμο που ετοιμάζεται από τους ιμπεριαλιστές.
Από την πλευρά του, ο Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας, από τις μάχες του 1948 βγήκε ακόμα πιο δυνατός και με ακόμα πιο μεγάλη εμπιστοσύνη στη νίκη του. Όταν τράβηξε και κράτησε τις κυριότερες δυνάμεις του εχθρού στο Γράμμο και στο Βίτσι, το κύμα του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος άπλωσε στις άλλες περιοχές. Τέτιο χαρακτηριστικό παράδειγμα δόθηκε από την Πελοπόννησο, τη νοτιότερη περιφέρεια της χώρας, όπου βρίσκεται σήμερα το πιο εκτεταμένο ελεύθερο έδαφος μ’ ένα στρατό δυνατό και μαχητικό. Όσο για το Γράμμο, η σημαία της ελευθερίας κυματίζει ξανά στις κορφές του.
Ποτές η κατάσταση του μοναρχοφασισμού δεν ήταν τόσο δύσκολη. Ποτές ο Δημοκρατικός Στρατός δεν ήταν τόσο δυνατός όσο τώρα. Η πολιτική της αμερικανικής κυριαρχίας θα χρεωκοπήσει. Ο μοναρχοφασισμός απομονώνεται όλο και πιο πολύ. Ο λαός θέλει, όπως το προτείνει ο Δημοκρατικός Στρατός, μια τίμια δημοκρατική συμφωνία. Το σύνθημα: « Το πρόβλημα δε θα λυθεί παρά μόνο με την πένα», δηλαδή με μια συμφωνία, ξαπλώνει όλο και πιο πολύ στις γραμμές των φαντάρων του μοναρχοφασιστικού στρατού. Αυτό το σύνθημα που βγήκε μέσα από τις μάζες κερδίζει όλο και πιο μεγάλα στρώματα του λαού.
Για να κρατήσουν τις θέσεις τους, οι αμερικάνοι καταχτητές και οι μοναρχοφασίστες καταφεύγουν στην πιο άγρια τρομοκρατία. Χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές τουφεκίζονται, δεκάδες χιλιάδες βρίσκονται στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στην εξορία. Αυτή η ανήκουστη τρομοκρατία προκάλεσε αγανάκτηση σ’ ολόκληρο τον κόσμο και η παγκόσμια κοινή γνώμη με τη Σοβιετική Ένωση επικεφαλής, ξεσηκώθηκε ενάντια στις αγριότητες των μοναρχοφασιστών.
Αλλά ούτε η βία, ούτε η τρομοκρατία μπορούν να γονατίσουν τον ελληνικό λαό.
ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η κύρια πολιτική δύναμη, οργανωτής του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος στην Ελλάδα. Στα χρόνια της χιτλερικής κατοχής το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας σήκωσε πρώτο τη σημαία της πάλης για την ανεξαρτησία και για μια λαϊκή δημοκρατία.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας οργάνωσε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και ήταν η καθοδηγητική τους δύναμη. Παντού και πάντα, στις πιο δύσκολες στιγμές, οι κομμουνιστές κράτησαν τις πιο υπεύθυνες θέσεις, ήταν στην πρωτοπορία. Στην πάλη ενάντια στους χιτλερικούς καταχτητές και σήμερα ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ενάντια στη βρετανική κατοχή και το μοναρχοφασισμό, οι κομμουνιστές δεν έπαψαν να δίνουν τις πιο μεγάλες θυσίες, χάνοντας τους καλύτερους συντρόφους τους, τους πιο αποφασιστικούς πρωταθλητές της πάλης για τη λαϊκή υπόθεση. Απ’ το Δεκέμβρη του 1944, αναπτύσσοντας τη δράση του, στις δύσκολες συνθήκες της επίθεσης της αντίδρασης, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας διόρθωσε τα λάθη της πολιτικής του γραμμής καθώς και τις αδυναμίες και ελλείψεις στη δουλιά του. Κατόρθωσε να διορθώσει τα σφάλματα της περιόδου της πρώτης κατοχής, να χαράξει καθαρά τη γραμμή του, να διατηρήσει την ενότητά του, να συσφίξει ακόμα πιο πολύ τις γραμμές του και να σταθεροποιήσει τους δεσμούς που το ενώνουν με τις μάζες.
Το ΚΚΕ έχει σήμερα για κύριο καθήκον του να συνεχίσει, να αναπτύσσει και να στεριώνει το αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικό μέτωπο σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Πρέπει να αφιερώσει όλες του τις δυνάμεις για να ανεβάσει το ΕΑΜ στο επίπεδο μιας ενιαίας πολιτική οργάνωσης του λαού, σταθεροποιώντας τον πυρήνα του, το μέτωπο εργατών και αγροτών, μέτωπο πολιτικά και οργανωτικά ενιαίο, που εκπροσωπείται από το Κομμουνιστικό Κόμμα και απ΄ το Αγροτικό Κόμμα. Αυτή η συγκέντρωση των δυνάμεων της λαϊκής δημοκρατίας θα επιστρέψει στο Δημοκρατικό Στρατό να λύσει με επιτυχία τα καθήκοντα που του πέφτουν.
Ο Δημοκρατικός Στρατός έγινε ένας ταχτικός στρατός, δίνει μεγάλες μάχες και υπερασπίζει αποφασιστικά τις ελεύθερες περιοχές. Στην 4η Ολομέλεια που έγινε στις 27 και 28 του Ιούλη στο γράμμα, η ΚΕ του ΚΚΕ ανάλυσε την πείρα της πάλης, έβαλε τέρμα στους οπορτουνιστικούς δισταγμούς και πήρε μια σειρά από μέτρα για να δυναμώσει ακόμα πιο πολύ το Δημοκρατικό Στρατό και να ανεβάσει το επίπεδο της πάλης. Αναμφισβήτητα οι δυσκολίες είναι ακόμα μεγάλες. Οι αμερικάνοι και οι μοναρχοφασίστες, θέλοντας να βάλουν φραγμό ανάμεσα στο λαό και στο Δημοκρατικό Στρατό, συγκέντρωσαν στις πόλεις πάνω από 700 χιλιάδες αγρότες. Στο Δημοκρατικό Στρατό λείπουν όπλα, πολεμοφόδια, τροφή, ρούχα , παπούτσια. Αλλά η δύναμή του βρίσκεται στους δεσμούς που τον ενώνουν με το λαό, ενώ το ηθικό του αγγλοαμερικάνικου στρατού που πολεμάει ενάντια στο λαό είναι πολύ πεσμένο. Αν και αυτός ο στρατός είναι ανώτερος σε αριθμό και παίρνει άφθονο οπλισμό, ωστόσο είχε αποτυχίες σ’ όλες τις εκστρατείες και το ίδιο θα γίνει και στο μέλλον. Ο Δημοκρατικός Στρατός, που μέσα σ’ αυτόν ο πρωτοπόρος ρόλος ανήκει στους κομμουνιστές, ξεπερνάει ηρωικά όλες τις δυσκολίες και προχωρεί σταθερά προς την πραγματοποίηση της δίκαιας υπόθεσής του. Το κομμουνιστικό κόμμα είναι η πρωτοπόρα καθοδηγητική δύναμη της χώρας, το μυαλό, η τιμή και η συνείδηση της καινούργιας Ελλάδας.
Σήμερα, η εσωτερική και διεθνή κατάσταση διαφέρει αισθητά από το Δεκέμβρη του 1944. Την εποχή εκείνη ο βρετανικός ιμπεριαλισμός εκμεταλλευόμενος τα λάθη μας και τη σχετική μας απομόνωση, μας ανάγκασε να υποχωρήσουμε προσωρινά. Από τότες, η οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα δεν έπαυσε να χειροτερεύει. Τούτη την ώρα, το καθεστώς της αγγλοαμερικάνικης κατοχής και της μοναρχοφασιστικής τρομοκρατίας έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα μας. Η Ελλάδα περνάει μια βαθιά επαναστατική κρίση.
Η λαϊκοδημοκρατική επανάσταση στην Ελλάδα περνάει μια νέα φάση που άρχισε τη μέρα που η λαϊκή αντίσταση πήρε τη μορφή μιας ένοπλης πάλης και που ο Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας έγινε το πρωτοπόρο μαχητικό τμήμα αυτής της αντίστασης.
Αν και στη Δύση μερικοί είχαν πει πως η πάλη του λαού μας ήταν «χωρίς προοπτικές», ο ελληνικός λαός διαπίστωσε με την ίδια του την πείρα τις επιτυχίες του της ένοπλης πάλης και πιστεύει ακλόνητα στη νίκη του. Φωτισμένος από το παράδειγμα της νικηφόρας ανοικοδόμησης στις λαϊκές δημοκρατίες, ξαναπήρε τα όπλα. Πιστεύει πως αυτός ο δρόμος είναι ο μόνος που μπορεί να του επιτρέψει να σώσει την πατρίδα του από τον ζυγό των αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Το σύνθημα «ΟΛΟΙ ΣΤ’ΑΡΜΑΤΑ!ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ!» αντηχεί σ’ ολόκληρη τη χώρα. Τα μοναρχοφασιστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια θα χρεωκοπήσουν ολοκληρωτικά. Η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτές ένα φασιστικό καταφύγιο ούτε μια βάση για την ιμπεριαλιστική επέκταση. Ο ελληνικός λαός δε θα σηκώσει ποτέ το χέρι του ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες. Η πάλη, το αίμα που χύνεται σήμερα στο ελληνικό χώμα για τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την ειρήνη, είναι εγγύηση γι’ αυτό.
Με την υποστήριξη του διεθνούς δημοκρατικού κινήματος ο λαός μας, παρ’ όλες τις δυσκολίες, τραβάει μπροστά προς το σκοπό του, προς τη νίκη της λαϊκής δημοκρατίας στην Ελλάδα, προς την ειρήνη και την αδελφική συνεργασία ανάμεσα στους βαλκανικούς λαούς.
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ.
http://revol-now.blogspot.gr/
