29+1 λόγοι για δαγκωτό ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες

Από atexnos3

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Στις διπλές κάλπες του Μάη (δημοτικές/περιφερειακές και ευρωεκλογές), όσο και στις βουλευτικές εκλογές όποτε κι’ αν αυτές γίνουν, τα κριτήρια ψήφου πρέπει να είναι ενιαία. Όπως ενιαία είναι και η πολιτική που υλοποιείται από κόμματα και παρατάξεις σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής, από την κυβέρνηση μέχρι την τοπική διοίκηση.

Έπειτα από δέκα χρόνια συνεχούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, τέσσερα μνημόνια, τέσσερις διαδοχικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), εκατοντάδες αντιλαϊκούς-αντεργατικούς νόμους, δεν υπάρχει χώρος για αυταπάτες και δικαιολογίες. Η πολιτική της αστικής διαχείρισης δοκιμάστηκε – τόσο απ’ τα δεξιά, όσο και απ’ τα αριστερά- και τα αποτελέσματα τα βίωσαν και τα βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, οι συνταξιούχοι, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Όσοι ένιωσαν και νιώθουν στο πετσί τους την βαθιά αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μπορούν να αντιληφθούν το προφανές: Πως ακόμη κι’ αν δεν συμφωνούν σε όλα με τις θέσεις και προτάσεις του ΚΚΕ, ακόμη κι’ αν διατηρούν τις όποιες επιφυλάξεις και διαφωνίες τους με την κομμουνιστική ιδεολογία, είναι αναμφίβολα προς το συμφέρον τους η ισχυροποίηση του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές.

Προφανώς, δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι απο το αποτέλεσμα των εκλογών δύναται να προκύψει κάποια επανάσταση και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Ωστόσο, δεν πρέπει να υποτιμούνται οι εκλογικές αναμετρήσεις, που οδηγούν στην σύνθεση αστικών οργάνων (κοινοβούλιο, ευρωβουλή, δημοτικά-περιφερειακά συμβούλια). Αντίθετα, μπορούν και πρέπει να αξιοποιούνται για την άσκηση πίεσης προς όφελος των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων, την πλατιά προβολή των θέσεων του Κόμματος, την αποκάλυψη του αντιλαϊκού χαρακτήρα της αστικής εξουσίας σε όλες τις βαθμίδες της.

Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, η ενίσχυση του ΚΚΕ σε κάθε κάλπη καθίσταται περισσότερο από επιβεβλημένη και αναγκαία. Γιατί;

1. ΓΙΑΤΙ ήταν το μοναδικό κόμμα που απ’ το ξεκίνημα της κρίσης μίλησε ανοιχτά και ξεκάθαρα στο λαό για τον πραγματικό της χαρακτήρα, ως συστημικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Όταν τα υπόλοιπα κόμματα μιλούσαν για κρίσεις «χρέους», «θεσμών», «διαφθοράς» κλπ, αποφεύγοντας να αγγίξουν την «ταμπακιέρα», το ΚΚΕ πρόταξε ως λαϊκό αίτημα «καμία θυσία για την πλουτοκρατία», αποκαλύπτοντας την αιτία και το αναπόφευκτο της οικονομικής κρίσης στον καπιταλισμό και πως αυτή (η κρίση) αξιοποιείται σε βάρος των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων ώστε να βγει αλώβητο και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες το κεφάλαιο.

2. ΓΙΑΤΙ ήταν το ΚΚΕ το μοναδικό κόμμα που τον Φλεβάρη του 1992 καταψήφισε στη Βουλή την περίφημη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το «μνημόνιο των μνημονίων», που άνοιξε τους ασκούς του αιόλου για την εφαρμογή μνημονίων διαρκείας σε βάρος των εργαζόμενων σε όλες τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. Το Μάαστριχτ είχαν υπερψηφίσει στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο Συνασπισμός και η Πολιτική Άνοιξη – όλοι «πλην λακεδαιμονίων».

3. ΓΙΑΤΙ, με συνέπεια και επιμονή, αποκαλύπτει τον αντιδραστικό, αντιλαϊκό ρόλο της ΕΕ ως μηχανισμού εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου και των μονοπωλίων. Αντιτάχθηκε στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στις Συνθήκες του Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ, της Λισαβόνας, στην συμμετοχή της χώρας στην ΟΝΕ και δικαιώθηκε, την στιγμή που τα αστικά κόμματα διαγκωνίζονταν για το ποιος θα αποδειχθεί ο καλύτερος εφαρμοστής των ευρωενωσιακών πολιτικών.

4. ΓΙΑΤΙ στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο είναι ανάγκη να υπάρχει δυνατή φωνή υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, απέναντι στους πολυπλόκαμους μηχανισμούς της ΕΕ, των αστικών τάξεων και των κομμάτων τους. Διότι, ήταν και είναι η ευρωκοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ που αναδεικνύει και ξεσκεπάζει τον αντιδραστικό, βαθιά αντιλαϊκό ρόλο του ευρωκοινοβουλίου, της Κομισιόν και των άλλων οργάνων της ΕΕ.

5. ΓΙΑΤΙ έχει αποκαλυφθεί πλήρως ο ρόλος του λεγόμενου «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως «όχημα» χειραγώγησης λαϊκών συνειδήσεων για μια δήθεν πιο φιλολαϊκή ΕΕ. Η δε πολιτική ομάδα της «Αριστεράς» στο Ευρωκοινοβούλιο (GUE/NGL) επιδίδεται διαχρονικά και συστηματικά στο «ξέπλυμα» της Ευρωένωσης των μονοπωλίων, ακολουθώντας γραμμή αθώωσης του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της ΕΕ.

6. ΓΙΑΤΙ τα αστικά κόμματα, από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ μέχρι τη ΝΔ και τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ συσκοτίζοντας τον πραγματικό χαρακτήρα της Ένωσης των 26.000.000 ανέργων, της αυξανόμενης φτώχειας, των μνημονίων διαρκείας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, των τρομονόμων και της καταστολής, της αντικομμουνιστικής διαστρέβλωσης της ιστορίας.

7. ΓΙΑΤΙ το ΚΚΕ υπήρξε η μοναδική πολιτική δύναμη που με συνέπεια ανέδειξε τους κινδύνους που συνεπάγεται η ενεργός εμπλοκή της Ελλάδας στους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στο πλευρό των αμερικανοΝΑΤΟικών και ευρωενωσιακών συμφερόντων.

8. ΓΙΑΤΙ μόνο το ΚΚΕ όρθωσε ανάστημα στη μετατροπή της χώρας μας σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, ενημερώνοντας το λαό και πραγματοποιώντας κινητοποιήσεις ενάντια στην επέκταση και αναβάθμιση των αμερικανικών βάσεων. Την ίδια στιγμή, στο όνομα της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης», τα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, Χρυσή Αυγή κλπ.) έβαζαν πλάτη για τη μετατροπή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της Ελλάδας σε νατοϊκό στρατόπεδο, καθιστώντας τη χώρα μαγνήτη πιθανών επιθέσεων σε περίπτωση ιμπεριαλιστικού πολέμου.

9. ΓΙΑΤΙ μόνο το ΚΚΕ έχει μόνιμη, ξεκάθαρη και συνεπή στάση ενάντια στην ιμπεριαλιστική δολοφονική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Το ίδιο ΝΑΤΟ, για τις ανάγκες του οποίου η χώρα μας δαπανά ετησίως το 2,36% του ΑΕΠ (4,2 δις. ευρώ), όντας δεύτερη σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς μετά τις ΗΠΑ. Ακούσατε ποτέ καμια πολιτική δύναμη – εκτός του ΚΚΕ – να καταγγέλλει τους νατοϊκούς πολέμους, τις υπέρογκες πολεμικές δαπάνες και να μιλά για έξοδο απ’ την ιμπεριαλιστική συμμαχία;

10. ΓΙΑΤΙ το ΚΚΕ δικαιώθηκε για την στάση του στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, ανέδειξε από την πρώτη στιγμή την ουσία του θέματος που ήταν και παραμένουν οι επικίνδυνες μεθοδεύσεις των ιμπεριαλιστών (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) στα Βαλκάνια. Όταν τα υπόλοιπα κόμματα έμπαιναν στον φαύλο κύκλο της ονοματολογίας, πλειοδοτώντας σε υπερπατριωτικό βερμπαλισμό και ρίχνοντας νερό στο μύλο του εθνικιστικού παροξυσμού, το ΚΚΕ αταλάντευτα στόχευε τον πραγματικό αντίπαλο: τους ιμπεριαλιστές που με την πρακτική του «διαίρει και βασίλευε» υπονομεύουν την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή.

11. ΓΙΑΤΙ το ΚΚΕ κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή την αμερικανονατοικής κοπής «Συμφωνία των Πρεσπών» η οποία αποτελεί το διαβατήριο για την ένταξη της «Βόρειας Μακεδονίας» στο ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα διατηρεί σπέρματα αλυτρωτισμού με ανιστόρητες, αντεπιστημονικές αναφορές σε «μακεδονική γλώσσα» και «μακεδονική ιθαγένεια» που δύναται να αξιοποιηθούν κατά το δοκούν από τους ιμπεριαλιστές όταν αυτό κριθεί αναγκαίο.

12. ΓΙΑΤΙ δήμαχοι και περιφερειάρχες που ανήκουν στα αστικά κόμματα έπαιξαν και παίζουν ενεργό ρόλο στην προώθηση των επικίνδυνων αμερικανονατοϊκών σχεδιασμών. Πρόκειται για τοπικούς άρχοντες προσκείμενους στον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ, αλλά και υποτιθέμενους «ακκομάτιστους» που έχουν κάνει ότι περνάει απ’ το χέρι τους για να «ξεπλύνουν» τους νατοϊκούς δολοφόνους (π.χ. συναντήσεις με στελέχη του ΝΑΤΟ, της πρεσβείας των ΗΠΑ, κλπ).

13. ΓΙΑΤΙ οι πέντε κομμουνιστές δήμαρχοι (Πάτρα, Καισαριανή, Χαϊδάρι, Πετρούπολη, Ικαρία) στήριξαν με το παραπάνω τα αιτήματα του εργατικού-λαϊκού κινήματος, εναντιώθηκαν σε όλο το φάσμα της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων, πρόβαλαν τα λαϊκά προβλήματα, απέσπασαν κατακτήσεις, ανέλαβαν πληθώρα πρωτοβουλιών για δομές αλληλεγγύης και προστασίας των λαϊκών οικογενειών.

14. ΓΙΑΤΙ, όπως όλο το προηγούμενο διάστημα έτσι και τώρα, οι δήμαρχοι, οι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, οι εκλεγμένοι με τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ («Λαϊκή Συσπείρωση») είναι το μάτι και το αυτί του λαού σε κάθε χωριό και πόλη, σε κάθε δήμο και περιφέρεια. Είναι αυτοί που θα σταθούν στο πλευρό του εργαζόμενου, του άνεργου, του φοιτητή, του χαμηλοσυνταξιούχου, της λαϊκής οικογένειας, αναδεικνύοντας τις σύγχρονες ανάγκες και διεκδικήσεις τους.

15. ΓΙΑΤΙ τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» μπορούν να εκφράσουν την πιο πλατιά αγανάκτηση και καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ και με την οποία ουσιαστικά συντάσσονται η ΝΔ και τα λοιπά κόμματα.

16. ΓΙΑΤΙ αποδείχθηκε- σε όλο της το μεγαλείο- η απάτη των λεγόμενων «ακομμάτιστων» δημάρχων-μάνατζερ που προβάλλονταν από τα κυρίαρχα ΜΜΕ τάχα ως λύση στα προβλήματα της τοπικής διοίκησης. Τα παραδείγματα πολλά, από τους «ακομμάτιστους» και δήθεν «ανεξάρτητους» δημάρχους Αθήνας και Θεσσαλονίκης (Καμίνης-Μπουτάρης), μέχρι την περίπτωση του πολυδιαφημισμένου δημάρχου Μαραθώνα Ψινάκη.

17. ΓΙΑΤΙ – όπως αποδεικνύεται καθημερινά- οι «κόκκινοι» δήμαρχοι του ΚΚΕ αποτελούν αγκάθι στο μάτι του συστήματος που τους πολεμά με κάθε τρόπο και μέσο. Όπως, για παράδειγμα, στην Πάτρα όπου ΣΥΡΙΖΑ και ακροδεξιοί επιχειρούν να συκοφαντήσουν τον κομμουνιστή δήμαρχο Κ. Πελετίδη. Διότι ο Πελετίδης ενοχλεί, πάει κόντρα στο κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα, συντάσσεται με το λαό και τους εργαζόμενους της πόλης, φτύνει κατάμουτρα τα επιχειρηματικά συμφέροντα που οι άλλοι υπηρετούν.

18. ΓΙΑΤΙ η ψήφος στο ΚΚΕ και τη «Λαϊκή Συσπείρωση» δεν μεταλλάσσεται, δεν αλλοιώνεται, δεν εξαργυρώνεται σε συνδιαλλαγές και διαπραγματεύσεις στήριξης άλλων πολιτικών παρατάξεων η επιχειρηματικών συμφερόντων.

19. ΓΙΑΤΙ είναι το ΚΚΕ που σταθερά πρωτοστατεί ενάντια στην πολιτική της λεγόμενης ναρκωκουλτούρας και των εξαρτήσεων που καλλιεργεί το καπιταλιστικό σύστημα με στόχο την ευκολότερη χειραγώγηση της νεολαίας. Διότι οι νέοι και οι νέες της χώρας μας πρέπει και μπορούν να διεκδικήσουν μια ζωή ολόκληρη και όχι σε δόσεις, όπως λέει και το γνωστό σλόγκαν.

20. ΓΙΑΤΙ πρέπει να απομονωθεί και να τσακιστεί πολιτικά και ιδεολογικά το μαντρόσκυλο του κεφαλαίου, η ναζιστική εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Η ενίσχυση του ΚΚΕ, σε κάθε δήμο, σε κάθε περιφέρεια, σε όλη την επικράτεια είναι προαπαιτούμενο για να ενταθεί η αντιφασιστική πάλη, να δυναμώσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα, ώστε να μην έχουν μέρος να σταθούν οι θρασύδειλοι απόγονοι του Χίτλερ και των ταγματασφαλιτών.

21. ΓΙΑΤΙ – το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες αυτής της χώρας- πως ήταν και είναι το ΚΚΕ και οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ οι οποίες βρίσκονται σε ανειρήνευτο πόλεμο με τις πολιτικές κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα και γνωρίζουν ποιοι στάθηκαν στο πλευρό τους, ποιοι πρωταγωνίστησαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και τον εκφυλισμένο κυβερνητικό συνδικαλισμό.

22. ΓΙΑΤΙ έχει αποδειχθεί στην πράξη ο ρόλος παρατάξεων της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ, ως «εξαπτέρυγα» του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τους υπερεπαναστατικούς τους βερμπαλισμούς, αποτελούν και οι δύο οπορτουνιστικά-ρεφορμιστικά αναχώματα απέναντι στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Οι μεν της ΛΑΕ είναι οι πρώην συγκυβερνήτες-υπουργοί του Τσίπρα και του Καμμένου, οι δε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν πλούσιο ιστορικό ποικιλόμορφης στήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στο συνδικαλιστικό κίνημα όσο και στην τοπική διοίκηση.

23. ΓΙΑΤΙ το ΚΚΕ συστηματικά αναδεικνύει το ζήτημα των τεράστιων ελλείψεων σε αντισεισμικά, αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα και υποδομές. Οι ανείπωτες τραγωδίες στην ανατολική Αττική και τη Μάνδρα ήρθαν – δυστυχώς- να επιβεβαιώσουν την εγκληματική έλλειψη τέτοιου είδους έργων, τα οποία δεν είναι επιλέξιμα (για χρηματοδότηση και υλοποίηση) από κυβερνήσεις και ΕΕ διότι δεν είναι κερδοφόρα!

24. ΓΙΑΤΙ το ΚΚΕ πήγε κόντρα στα ιδεολογικά ρεύματα του «εθνικισμού» (δεξιού/ακροδεξιού λαϊκισμού) και του «κοσμοπολιτισμού» (ΣΥΡΙΖΑ/Κεντροαριστερά κλπ), υπογραμμίζοντας πως πρόκειται για τις δυο, εξίσου επικίνδυνες για το λαό, όψεις του ίδιου νομίσματος.

25. ΓΙΑΤΙ είναι η- επονομαζόμενη απ’ ορισμένους- «ξύλινη γλώσσα» του ΚΚΕ και των κομμουνιστών που λέει τα πράγματα με τ’ονομα τους, που λέει την αλήθεια όπως ακριβώς είναι, ερμηνεύοντας με επιστημονική ακρίβεια την πραγματικότητα, χωρίς γλωσσολογικά τερτίπια, εξωραϊσμούς και λεκτικούς μοντερνισμούς. Διότι, εν τέλει, ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός, η πλουτοκρατία, τα μονοπώλια είναι έννοιες υπαρκτές, τις βιώνουμε, καθορίζουν τις ζωές μας, όσο κι’ αν κάποιοι δεν θέλουν να τ’ ακούνε.

26. ΓΙΑΤΙ οι εργαζόμενοι, η νέα γενιά, ούτε θέλουμε, ούτε πρέπει να συμβιβαστούμε με τους μισθούς των 300 και 400 ευρώ, την ανεργία, την υποαπασχόληση, τις ελαστικές μορφές εργασίας.

27. ΓΙΑΤΙ πραγματικά προοδευτικό για το λαό είναι να ζει με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του, τις δυνατότητες που δημιουργούν η επιστήμη, η τεχνολογία, η παραγωγικότητα της εργασίας. Πρόοδος είναι η ανατροπή συνολικά του μνημονιακού και αντιλαϊκού πλαισίου, προκειμένου να ανακτήσουν οι εργαζόμενοι τις τεράστιες απώλειες, να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού για μόνιμη και σταθερή δουλειά, δωρεάν Παιδεία, Υγεία-Πρόνοια, πρόσβαση στον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό.

28. ΓΙΑΤΙ ο «μηδενισμός» και η αποχή από τις εκλογές όχι μόνο δεν αποτελούν λύση και διέξοδο αλλά, αντίθετα, ρίχνουν νερό στο μύλο του εκμεταλλευτικού συστήματος. Αποχή σημαίνει απεμπόληση του δικαιώματος του λαού να αλλάξει τη μοίρα του. Σημαίνει παθητικότητα και αποδοχή της μοιρολατρίας.

29. ΓΙΑΤΙ ο αληθινός πατριωτισμός βρίσκεται στον αγώνα για την εργατική-λαϊκή εξουσία, ώστε να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει, σε μια χώρα αποδεσμευμένη από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Ωστόσο, ακόμη κι’ αν υποθέσουμε πως δεν συνέτρεχαν όλοι οι παραπάνω λόγοι για την ανάγκη ενίσχυσης του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές, τότε θα αρκούσε μονάχα ο ακόλουθος, 30ος λόγος:

ΓΙΑΤΙ την επόμενη μέρα των εκλογών, όταν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις θα διαπραγματεύονται τη λαϊκή ψήφο στο παζάρι της αστικής εξουσίας προσδοκώντας θώκους και οφίτσια, το ΚΚΕ θα βρίσκεται και πάλι δίπλα στον εργάτη, το χαμηλόμισθο, τον χαμηλοσυνταξιούχο, τους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τους νέους και τις νέες. Διότι, την επόμενη ακριβώς μέρα, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, απ’ άκρη σε άκρη της χώρας, οι κομμουνιστές θα βρίσκονται και πάλι στις επάλξεις του αγώνα, απ’ οποιοδήποτε μετερίζι, για καλύτερα μεροκάματα και συνθήκες εργασίας, για την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, την ανάσχεση απολύσεων, την οργάνωση της πάλης του λαού ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Γι’ αυτό λοιπόν, ισχυρό ΚΚΕ παντού. 

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.

To σχολείο σαν στρατόπεδο Δείτε πώς περιγράφεται η αυτοκτονία μαθητών στην Ιαπωνία

Αντιμετωπίζοντας τη θανατηφόρα επιδημία στα σχολεία της Ιαπωνίας 

 ΑΘΗΝΑ ΛΕΒΕΝΤΗ 

 «Ένιωθα τη σχολική μου στολή βαριά σαν πανοπλία», δήλωσε ο Masa, ο οποίος εκφοβίστηκε μόλις άρχισε το γυμνάσιο. «Δεν μπορούσα να αντέξω την ατμόσφαιρα του σχολείου και η καρδιά μου χτυπούσε. Σκέφτηκα να αυτοκτονήσω γιατί αυτό θα ήταν ευκολότερο». Ο Masa, ευτυχώς γνώρισε κατανόηση από τη μητέρα του η οποία δεν τον ανάγκασε να πάει σχολείο. Διαφορετικά, «Θα επέλεγα να σκοτώσω τον εαυτό μου την 1η Σεπτεμβρίου με το νέο εξάμηνο» έγραψε ο μαθητής σε μια εφημερίδα ειδικά για παιδιά που αρνούνται να πάνε στο σχολείο. Όμως δεν είναι ο μοναδικός μαθητής στην Ιαπωνία που σκέφτεται τόσο ζοφερά το σχολικό περιβάλλον. 

Η πρώτη μέρα κάθε Σεπτέμβρη – όπου ξεκινά το δεύτερο σχολικό εξάμηνο- είναι η μέρα με τις περισσότερες αυτοκτονίες παιδιών κάτω των 18 ετών στην Ιαπωνία. Σύμφωνα με τους ειδικούς, από τις σημαντικότερες αιτίες που ωθούν τα παιδιά στην αυτοκτονία είναι το bullying και η πολύ ανταγωνιστική φύση των ιαπωνικών σχολείων. Στην Ιαπωνία, από το 1972 μέχρι και το 2013, αυτοκτόνησαν 18.084 παιδιά. Κατά μέσο όρο, 92 παιδιά αυτοκτονούν κάθε χρόνο στις 31 Αυγούστου, 131 την 1η Σεπτεμβρίου και 94 στις 2 Σεπτεμβρίου. Αύξηση στις αυτοκτονίες παιδιών παρατηρείται και στις αρχές Απριλίου, όταν ξεκινά το πρώτο εξάμηνο στα σχολεία της χώρας. Το 2014 η πιο κοινή αιτία θανάτου των ατόμων ηλικίας 10 έως 19 ετών στην Ιαπωνία ήταν η αυτοκτονία. 

Η κυβέρνηση της Ιαπωνίας έχει προσπαθήσει να εμποδίσει το φαινόμενο ιδρύοντας ειδικά ινστιτούτα ή ανοίγοντας ειδικές τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξης. Όμως μάλλον αυτό δεν φτάνει. Άνθρωποι όπως ο Maho Kawai, ελπίζουν ότι η «μάστιγα των αυτοκτονιών» θα τελειώσει και κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν. Ο Kawai είναι βιβλιοθηκάριος στη δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης Kamakura. Μετά την αυτοκτονία ενός ακόμη παιδιού, ανέβασε το παρακάτω μήνυμα στον λογαριασμό της βιβλιοθήκης στο Twitter. «Το δεύτερο εξάμηνο ξεκινά σε λίγο. Αν σκέφτεσαι να αυτοκτονήσεις επειδή μισείς το σχολείο τόσο πολύ, γιατί δεν έρχεσαι σε εμάς; Έχουμε κόμικ και ελαφριά μυθιστορήματα. Κανένας δεν θα σε κατσαδιάσει αν περάσεις όλη τη μέρα εδώ. Να μας θυμάσαι σαν το καταφύγιό σου, αν σκέφτεσαι να διαλέξεις τον θάνατο αντί του σχολείου». Η προτροπή μιας δημόσιας βιβλιοθήκες στο να μην πάνε τα παιδιά σχολείο, προκάλεσε αντιδράσεις. Κυρίως όμως, συνάντησε κατανόηση αφού το tweet κοινοποιήθηκε πάνω από 100 χιλιάδες φορές με κοινό παρονομαστή το εξής: «Το δίλημμα δεν πρέπει να είναι σχολείο ή θάνατος». 

Στην Ιαπωνία υπάρχει και μια εφημερίδα ειδικά για τα παιδιά που αρνούνται να πάνε στο σχολείο. Πρόκειται για μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, η οποία μετρά σχεδόν 20 χρόνια ζωής. Αφορμή για τη δημιουργία της, ήταν τρία περιστατικά του 1997, όταν δυο παιδιά αυτοκτόνησαν στις 31 Αυγούστου, ενώ άλλα τρία παιδιά έκαψαν το σχολείο τους την ίδια περίοδο. «Πίστεψαν ότι με αυτόν τον τρόπο δεν θα εξαναγκάζονταν να επιστρέψουν στα μαθήματα», περιγράφει στο BBC ο Shikoh Ishi, συντάκτης της εφημερίδας. «Τότε καταλάβαμε πόσο απεγνωσμένα ήταν τα παιδιά και θελήσαμε να το μήνυμα πως το δίλημμα δεν είναι αναγκαστικά '’σχολείο ή θάνατος’'». Όταν ήταν μαθητής ο Ishi είχε σκεφτεί επίσης να αυτοκτονήσει. Η σκέψη αυτή ξεκίνησε όταν απέτυχε να περάσει σε ένα από τα κορυφαία σχολεία. Σήμερα είναι ζωντανός διότι οι γονείς του βρήκαν το σημείωμά του πριν αυτοκτονήσει και κατάλαβαν ότι έπρεπε να του επιτρέψουν να μείνει σπίτι. 

Στην Ιαπωνία, ο σχολικός εκφοβισμός είναι η καθημερινότητα στα προαύλια αφού το 90% των μαθητών αναφέρει ότι έχει συμμετάσχει σε περιστατικά bullying, ως θύτης ή ως θύμα. Το ίδιο έκανε και ο Ishi: «Πίστευα ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Πρέπει να ακολουθείς την ιεραρχία, για να μην γίνεις θύμα των bullies», λέει για την κατάσταση στα ιαπωνικά σχολεία και προτείνει σκασιαρχείο. «Θέλω τα παιδιά να γνωρίζουν ότι μπορούν να το σκάσουν από το σχολείο και τα πράγματα θα είναι καλύτερα». [Πηγή: www.doctv.gr]

Ενός λεπτού σιγή σε γερμανικό στάδιο για νεκρό νεοναζί οπαδό – Στηρίζει η διοίκηση του συλλόγου και τοπική σύμβουλος των Σοσιαλδημοκρατών

1

Κατιούσα

Η πόλη Κέμνιτς στη Σαξονία βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό στα φώτα της δημοσιότητας κυρίως με θλιβερό πρόσημο, καθώς αποτελεί “πρωτεύουσα” αντιμεταναστευτικών διαδηλώσεων και περιστατικών βίας και ρατσισμού. Η είδηση πως οι οπαδοί της τοπικής ομάδας ποδοσφαίρου Chemnitz FC αποφάσισαν να τιμήσουν πρόσφατα εκλιπόντα νεοναζί οπαδό τους δε θα προκαλούσε τόση εντύπωση από μόνη της, αν δε συνοδευόταν και από την απαράδεκτη στάση της διοίκησης του συλλόγου, αλλά και τοπικής πολιτικού του SPD, που έσπευσαν αμφότεροι να ξεπλύνουν την εν λόγω ενέργεια.
Στο πρόσφατο παιχνίδι του τοπικού πρωταθλήματος της ομάδας ενάντια στην VSG Altglienicke στο στάδιο της Γκέλερστράσε, πάνω από 4000 θεατές σηκώθηκαν για ενός λεπτού σιγή προς τιμήν νεκρού οπαδού τους, ενέργεια αρκετά συνηθισμένη μεταξύ οργανωμένων ειδικά οπαδών. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, τιμώμενο πρόσωπο ήταν ο Τόμας Χάλερ, ηγετικός στέλεχος της νεοναζιστικής σκηνής της πόλης και σεσημασμένος χούλιγκαν.
Αμέσως μετά τη διάλυση της ΓΛΔ, στην επικράτεια της οποίας βρίσκεται το Κέμνιτς (άλλοτε Karl -Marx-Stadt), ο Χάλερ είχε ιδρύσει το σύνδεσμο HooNaRa (αρκτικόλεξο των λέξεων χούλιγκαν, ναζί, ρατσιστές), κυριαρχώντας στην αναδυόμενη ακροδεξιά σκηνή της πόλης,
Στο videowall του σταδίου προβλήθηκε ένα ασπρόμαυρο πορτραίτο του θανόντος, ενώ ο εκφωνητής εξέφρασε τα συλλυπητήριά του. Σε ένα από τα πέταλα της ομάδας, οι ούλτρας έβγαλαν πανό με σύνθημα “Αναπαύσου εν ειρήνη Τόμι”, κρατώντας παράλληλα μια τεράστια σημαία με λευκό σταυρό σε μαύρο φόντο και κάνοντας σόου με φωτοβολίδες. Ο Χάλερ δεν ήταν απλώς οπαδός της ομάδας, αλλά είχε και εταιρεία σεκιούριτι υπεύθυνη για την τήρηση της τάξης στην έδρα της ομάδας, ως το 2007, όταν η συνεργασία τερματίστηκε, επισήμως λόγω “δηλώσεων του Χάλλερ επιβλαβών για το σύλλογο”.
Σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, μια μέρα μετά το συμβάν η διοίκηση του συλλόγου υπερασπίστηκε μέσω της ιστοσελίδας του τις ενέργειες των οπαδών, κατηγορώντας μάλιστα τα τοπικά μέσα για τον τρόπο με τον οποίο αναμετέδωσαν το γεγονός. Υποστήριξε πως δεν επρόκειτο για “επίσημη επιμνημόσυνη εκδήλωση”, αλλά για “επιταγή ανθρωπιάς προς τους οπαδούς της ομάδας και τους συγγενείς να γίνει εφικτό το κοινό πένθος”.
Στο πένθος αυτό συμμετείχαν και παίκτες της ομάδας, ένας εκ των οποίων μάλιστα έδειξε μετά από γκολ του το μπλουζάκι “Support your local hools”, ένα μπλουζάκι που εμφανίζεται συχνά σε πορείες νενοναζί. Η ενέργειαενόχλησε τη διοίκηση, που δήλωσε πως “δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες εκδηλώσεις στο στάδιο”, σε αντίθεση προφανώς με τις υπόλοιπες εκδηλώσεις τιμής νεοναζί χούλιγκαν.
Το θέμα απέκτησε ακόμα ευρύτερες διαστάσεις, μετά την απόφαση της Πέγκι Σέλενμπεργκερ, δημοτικής συμβούλου του SPD και υπεύθυνη για τις επαφές με τους οπαδούς της ομάδας, να αναρτήσει στο facebook συλληπητήριο κείμενο για το θάνατο του φασίστα: “Ζούσαμε σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους και κάποτε αποφασίσαμε να πάρουμε εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Υπήρχαν βασικά ζητήματα που μας χώριζαν αυστηρά. Υπήρχε όμως και η άλλη, η ανθρώπινη πλευρά. Ήμασταν πάντα δίκαιοι, ευθείς, απολίτικοι και εγκάρδιοι ο ένας στον άλλον, αυτό σε χαρακτήριζε. Αναπαύσου εν ειρήνη!”.
Ο σάλος που προκλήθηκε ανάγκασε το SPD να πάρει θέσει σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, με το βουλευτή Ντέτλεφ Μίλερ να δηλώνει πως “Η Πέγκι Σέλενμπεργκερ δεν εκπροσωπεί το SPD του Κέμνιτς” κι ότι “δεν καταλαβαίνει της δηλώσεις της, από τη στιγμή που ήξερε ποιος ήταν”. Ο Χάλερ “έφερε ένα μεγάλο κομμάτι δυστυχίας στην πόλη”, πρόσθεσε ο Μίλερ, άγνωστο όμως παραμένει αν η δημοτική σύμβουλος θα αντιμετωπίσει οποιαδήποτε κύρωση από το κόμμα της για τις εκδηλώσεις “ανθρώπινης συμπάθειας” στο νεοναζί χούλιγκαν.
Με πληροφορίες από welt.de

Απαγόρευση σε κομμουνιστές και Άραβες στις εκλογές του Ισραήλ – Πράσινο φως σε ακροδεξιούς υποψηφίους

Κατιούσα

Η “μόνη δημοκρατική χώρα της Μέσης Ανατολής” παρέδωσε για άλλη μια φορά μαθήματα ελευθερίας και ανεκτικότητας, ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης της 9ης Απρίλη. Την ώρα που φασίστες παίρνουν έγκριση συμμετοχής, αποκλείονται από τη συμμετοχή Άραβες και κομμουνιστές ως “τρομοκράτες”.
Η εκλογική επιτροπή δεν είχε κανένα πρόβλημα να εγκρίνει την υποψηφιότητα του Μάικλ Μπεν – Αρί, ηγέτη του κόμματος “Εβραϊκή Ισχύς”, που έχει χαρακτηριστεί και ως “Ισραηλινή Κου – Κλουξ – Κλαν” και του συνυποψηφίου του Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ. Αυτό έγινε παρά την αντίθετη εισήγηση του γενικού εισαγγελέα του Ισραήλ, που ζήτησε να ακυρωθεί η υποψηφιότητα, και τις διαμαρτυρίες πολιτικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Ως βασική αιτία πρόβαλε την “υποκίνηση στο ρατσισμό” που προκαλεί ο Μπεν – Αρί, που έχει χαρακτηρίσει τους Ισραηλινούς Άραβες “προδότες και δολοφόνους”.
Ο Μπεν Αρί βρέθηκε στο κοινοβούλιο χάρη στην πτροτροπή του ίδιου του Νετανιάχου στα δυο ακροδεξιά κόμματα “Εβραϊκή Ισχύς” και “Εβραϊκή Εστία” να συνενωθούν ώστε να ξεπεράσουν το όριο του 3,5% για είσοδο στην Κνεσέτ. Ο πρωθυπουργός θεωρεί πως έτσι το εθνικιστικό Λικούντ θα μπορέσει ευκολότερα να σχηματίσει μία ακόμα κυβέρνηση συμμαχίας ώστε ο ίδιος να γίνει για πέμπτη φορά πρωθυπουργός.
Η ίδια επιτροπή απαγόρευσε κατόποιν αιτήματος του Λικούντ τη συμμαχία αραβικών κομμάτων Ράαμ – Μπάλαντ, ένα κόμμα Αράβων ισλαμιστών κι εθνικιστών, που ο ισραηλινός πρωθυπουργός θεωρεί πως στηρίζει την τρομοκρατία, ενώ το ίδιο αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικό κι ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης. «Αυτό που συμβαίνει στη χώρα αυτή είναι ανησυχητικό, αλλά όχι απροσδόκητο», σχολίασε η Χίμπα Γιάζμπακ, υποψήφια του Ράαμ – Μπάλαντ μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό του ισραηλινού στρατού, ενώ πρόσθεσε ότι το κόμμα της θα ασκήσει έφεση στην απόφαση.
Καταστολή εφαρμόστηκε και στε βάρος του κομμουνιστή υποψηφίου Όφερ Κασίφ, ο οποίος είναι ο μοναδικός Εβραίος υποψήφιος του συνασπισμού “Χαντάς”, στο οποίο συμμετέχει και το ΚΚ Ισραήλ και πάλι για λόγους “τρομοκρατίας”. Ο Ο δικηγόρος του δήλωσε πως  «είναι η πρώτη φορά που ένας Εβραίος υποψήφιος αποκλείεται για τους λόγους αυτούς», ενώ το Χαντάς κατήγγειλε την απόφαση ως πλήγμα ενάντια στους Άραβες Ισραηλινούς και όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις.
Με πληροφορίες από 902.gr

Η αστική τρομοκρατία μετά την Βάρκιζα

 (A)

ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΑΡΚΙΖΑ

Τρομοκρατία εξαπολύει η αντίδραση

Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε, αλλά δεν εφαρμόστηκε από τη δοσίλογη Δεξιά και τους Αγγλους προστάτες της. Η συμφωνία προέβλεπε την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη, την ισοτιμία και δημοκρατία για όλους, την ελεύθερη εκδήλωση των πολιτικών φρονημάτων, το σεβασμό των ατομικών ελευθεριών και την κατάργηση κάθε ανελεύθερου νόμου.
Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τήρησαν τους όρους της συμφωνίας, υποχρεώνοντας τους μαχητές του ΕΛΑΣ να παραδώσουν – με συντριμμένη καρδιά – τα τιμημένα στις μάχες, κατά των κατακτητών και των συνεργατών τους, όπλα. Αντίθετα, η δοσίλογη Δεξιά, με τη βοήθεια και καθοδήγηση των Αγγλων ιμπεριαλιστών, όχι μόνο τους παραβίασε και τους ποδοπάτησε, αλλά χρησιμοποίησε το γεγονός αυτό, για να κερδίσει χρόνο και να οργανώσει το μεταπολεμικό κράτος της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας από δοσιλόγους και συντηρητικά στοιχεία. Πρώτιστος στόχος της, η συντριβή του λαϊκού δημοκρατικού κινήματος της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού, προγεφύρωμά τους στα Βαλκάνια, ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Στο στόχαστρο οι αγωνιστές της Αντίστασης

Για την εφαρμογή και επιτυχία αυτού του στόχου, την εξόντωση του ΕΑΜικού κινήματος και της Αριστεράς, εξαπολύθηκε αιματηρό τρομοκρατικό όργιο κατά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Εκτός από τις επίσημες κρατικές δυνάμεις (που δεν τους επαρκούσαν) το κράτος, με την υπόδειξη και καθοδήγηση των Αγγλων, συγκρότησε ένα τεράστιο παρακράτος με δυνάμεις κρούσης. Διάφορες ληστοσυμμορίες, όπως των Σούρλα, Καλαμπαλίκη, Μαγγανά, Βουρλάκη, Αντών Τσαούς, κ.ά. Στα χρόνια αυτά, δρούσαν στην Ελλάδα 166 μικρές και μεγάλες συμμορίες. Οι συμμορίες αυτές αποτελούνταν από δοσίλογους, συνεργάτες των κατακτητών, ταγματασφαλίτες, κακοποιούς, ένοπλες φασιστικές ομάδες, που εφάρμοζαν τη σφαγή και τη λεηλασία. Σκότωναν, έκαιγαν, βίαζαν γυναίκες και κορίτσια. Μέσα σ’ ένα χρόνο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, βιάστηκαν 165 γυναίκες και κούρεψαν σύριζα τα μαλλιά σε εκατοντάδες άλλες ΕΠΟΝίτισσες. Εγιναν ομαδικές συλλήψεις, άγρια βασανιστήρια, ομαδικές δολοφονίες.

Στην Αλεξανδρούπολη συνέλαβαν 200 στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Στην Καβάλα, Δράμα, Σέρρες, σε όλη τη Μακεδονία, συνέχιζαν το τρομοκρατικό και δολοφονικό όργιο ο Τσαούς Αντών, με τις συμμορίες του.

Ο καθηγητής Α. Σβώλος, που περιόδεψε τη Μακεδονία, δήλωσε στις 3 Νοέμβρη 1945, στους δημοσιογράφους, ότι «οι μοναρχοφασιστικές οργανώσεις ασκούν φρικιαστική τρομοκρατία,. Στις διώξεις, τις συλλήψεις, στα βασανιστήρια συμμετέχουν και άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας».

Στην Πελοπόννησο – Πάτρα, Κόρινθο – οι ηγέτες του ΕΑΜ, Πασαλίδης – Λούλης – Ν. Γρηγοριάδης δέχτηκαν επιθέσεις από δεξιούς τρομοκράτες και τραυματίστηκαν.

Οι ληστοσυμμορίες είναι ασύδοτες. Τον Αύγουστο του 1946 ο Κώστας Βιδάλης, συντάκτης του «Ριζοσπάστη», δολοφονείται στο χωριό Μελλία

Στις 17 Οκτώβρη 1945 ομάδα Χιτών δολοφόνησε στην Πάτρα, τον πιεστή της ΕΑΜικής εφημερίδας «Ελεύθερη Αχα`ϊα», Νίκο Σπυρόπουλο και την επομένη, στη διάρκεια της πάνδημης κηδείας του, η Αστυνομία έκανε χρήση των όπλων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ο χαρτεργάτης, Ι. Ελευθεριάδης και ο αστυφύλακας Παν. Μπελεζώνης, που είχε αρνηθεί να πυροβολήσει. Στον Πειραιά έγινε επίθεση στα γραφεία του «Ριζοσπάστη». Στην Αθήνα, με την ανοχή της Αστυνομίας, οι Χίτες κακοποίησαν τους ΕΛΑΣίτες, που πουλούσαν τον «Ριζοσπάστη». Εκαψαν τα γραφεία του ΚΚΕ στην Καισαριανή και σκότωσαν δύο στελέχη του ΚΚΕ, τον Κ. Μακαρώνα και τον Γ. Γιώση. Στη Θεσσαλία, οι Σούρληδες έπιασαν και έσφαξαν τον κομμουνιστή δημοσιογράφο Κώστα Βιδάλη. Την ανάκριση και τη σφαγή παρακολούθησε και Αγγλος αξιωματικός. Στο Βόλο συνέλαβαν 11 πατριώτες και τους εκτέλεσαν έξω από την πόλη, ύστερα από τη δολοφονία του τρομοκράτη Μαριόλη. Στην Αθήνα, στην πλατεία Ομονοίας, το επίσημο κράτος της ΕΣΑ συνέλαβε την δασκάλα Πέπη Καραγιάννη. Την υπέβαλαν σε αφάνταστα βασανιστήρια, τη βίασαν μέσα σε κρατική υπηρεσία και τελικά την καταδίκασαν για κατασκοπία. Χτύπησαν το λαό, που γιόρταζε στο Παναθηναϊκό Στάδιο, για την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα. Εγιναν επιθέσεις στο θέατρο Ενωμένων Καλλιτεχνών και αλλού.

Στην ύπαιθρο, οι φασιστικές συμμορίες αντικατέστησαν το επίσημο κράτος. Δρουν ανεξέλεγκτα. Τρομοκρατούν, δολοφονούν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Βιάζουν γυναίκες ή τις υποβάλλουν στην εξευτελιστική «τιμωρία» του κουρέματος. Καίνε τις λέσχες της ΕΠΟΝ. Εκβιάζουν, ληστεύουν και λεηλατούν περιουσίες. Σπέρνουν τον τρόμο.

Ομολογίες και αριθμοί

Το εγκληματικό αυτό έργο των συμμοριών, το ομολογούν ακόμη και σε επίσημες εκθέσεις διάφοροι πολέμιοι της Αριστεράς και φανατικοί αντικομμουνιστές. Ετσι η Αγγλική Κοινοβουλευτική Αποστολή Κοξ γράφει στην έκθεσή της, για τις συμμορίες της Δεξιάς: «Ασχολούνται με την τρομοκρατία των χωριών και εκβιάζουν οποιονδήποτε πλούσιο, ο οποίος θα είχε αρκετά να πληρώσει».

Οι καταδιώξεις, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Στις 10 Δεκέμβρη 1945, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Κ. Ρέντης, ανακοίνωσε, ότι ως τότε διώχτηκαν 80.000 άτομα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, για κατοχικά αδικήματα, από τα οποία 40.000 βρίσκονταν στις φυλακές, ως υπόδικοι ή κατάδικοι, ενώ υπήρχαν άλλες 48.000 δικογραφίες.

Σύμφωνα, όμως, με τα στοιχεία του ΕΑΜ και της Εθνικής Αλληλεγγύης, ο αιματηρός απολογισμός της κυβερνητικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, μέσα σ’ ένα χρόνο από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, ήταν:
– Νεκροί: 1.192
– Τρομοκρατικές ενέργειες: 6.413
– Συλληφθέντες: 70.000
– Βιασμένες γυναίκες: 165
– Ληστείες: 6.567
– Επιδρομές σε τυπογραφεία: 572
– Καταδιωκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες: πάνω από 100.000
– Συμμορίες, που δρούσαν: 166
– Παράνομα οπλοφορούντες της Δεξιάς: 20.000


Το 1946


Μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος

Το 1946, η τρομοκρατία εντείνεται περισσότερο. Δημιουργείται κατάσταση μονόπλευρου εμφύλιου πολέμου. Από τον Εβρο έως την Κρήτη, σε όλη την Ελλάδα, εξαπολύθηκε αιματηρό τρομοκρατικό όργιο, κατά των ΕΛΑΣιτών, ΕΠΟΝιτών, των αγωνιστών και αγωνιστριών της Εθνικής Αντίστασης. Συνεχίζονται οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες, οι βιασμοί γυναικών. Οι συμμορίες και οι παρακρατικοί καταλαμβάνουν πόλεις και χωριά.

Στη Νάουσα, στις 15 Γενάρη 1946, δυνάμεις της Χωροφυλακής και της Εθνοφυλακής κύκλωσαν την πόλη και συνέλαβαν 400 δημοκράτες. Σκότωσαν τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Νάουσας, Γιώργο Ρουτήρα. Εκαψαν και κατέστρεψαν γραφεία εργατικών σωματείων και οργανώσεων, των εφημερίδων του Κόμματος και του ΕΑΜ.

Στην Πελοπόννησο, το Γενάρη πάλι του ’46, η συμμορία του Μαγγανά, με επικεφαλής τον ίδιο, μπήκαν στην Καλαμάτα, στη Σπάρτη και το Γύθειο και έκαναν ομαδικές σφαγές. Στο Γύθειο δολοφόνησαν 32 φυλακισμένους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Στην Καλαμάτα, κατέλυσαν τις αρχές και δολοφόνησαν 4 δημοκρατικούς πολίτες. Η Χωροφυλακή συνέλαβε 32 χίτες και τους έκλεισε στο κρατητήριο. Επειτα απ’ αυτό, δυο και παραπάνω χιλιάδες οπλισμένοι Χίτες, απ’ όλη τη Μεσσηνία, κύκλωσαν την Καλαμάτα και αφού μπήκαν στην πόλη, κατέλαβαν τα κεντρικά σημεία και πήραν μαζί τους, ως ομήρους, 150 δημοκρατικούς πολίτες (τους περισσότερους τους έσφαξαν). Ο Β. Μπαρτζώτας μιλά για 135 ΕΛΑΣίτες και κομμουνιστές, κρατούμενους στις φυλακές της Καλαμάτας. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να κηρύξει το στρατιωτικό νόμο στους Νομούς Μεσσηνίας και Λακωνίας. Αλλά η ενέργεια αυτή χρησιμοποιήθηκε από τους Χίτες και τους μοναρχικούς, για συλλήψεις οπαδών του ΕΑΜ, μπλόκα και λεηλασίες.

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με απόφασή του στις 21 Γενάρη 1946, χαρακτήριζε τα αιματηρά γεγονότα της Καλαμάτας μοναρχοφασιστικό πραξικόπημα, που μαζί με τις δολοφονίες δημοκρατικών πολιτών στη Λακωνία, στο Βόλο, στη Θήβα, την επίθεση ενάντια σε αντιπροσώπους της ΚΕ του ΕΑΜ στην Κόρινθο και το φούντωμα της Χίτικης τρομοκρατίας, έδειχναν ότι το Μαύρο Μέτωπο καταφεύγει στις μεθόδους εμφυλίου πολέμου, ενάντια στη δημοκρατική Ελλάδα. Την πρωτΠεριεχόμενα αφιερώματος και κύρια ευθύνη, για την κατάσταση αυτή, υπογραμμιζόταν στην απόφαση, τη φέρνει η επίσημη αγγλική πολιτική και οι αγγλικές αρχές κατοχής.

Η ΚΕ του ΕΑΜ επίσης, σε σχετική ανακοίνωσή της, τόνιζε ότι τα γεγονότα της Καλαμάτας ήταν η αρχή γενικού σχεδίου των μοναρχοφασιστών, για την κατάληψη της εξουσίας.

Το ΕΑΜ έκανε έντονα διαβήματα στον αντιβασιλέα και την κυβέρνηση και απευθύνθηκε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ζητώντας την άμεση αποχώρηση των αγγλικών στρατευμάτων από την Ελλάδα, όπου ενεργούσαν σαν στρατός κατοχής. Χαρακτηριστική απόδειξη του γεγονότος αυτού αποτελεί η επιστολή του Αγγλου στρατηγού Ρόλιγκ, προς τον Ελληνα υπουργό Εθνικής Αμυνας Μαυρομιχάλη, την οποία αναφέρει ο ιστορικός συγγραφέας Ν. Γρηγοριάδης, στο βιβλίο του «Δεκέμβρης – Εμφύλιος Πόλεμος 1944-1949»:
«Εξοχώτατε
Ουδείς νόμος ή διάταγμα θα υπογράφεται – απ’ όσα αφορούν τον στρατό – προ της λήψεως των επ’ αυτών σχολίων αρχηγού βρετανικής στρατιωτικής αποστολής.
Εις τας συνεδριάσεις του ανώτατου στρατιωτικού συμβουλίου, θα δίνει τη συμβουλή του. Εάν η συμβουλή του αυτή δε γίνει αποδεκτή, το ζήτημα θα παραπέμπεται εις τον Πρόεδρον του Συμβουλίου, όστις δε θα λαμβάνει καμμίαν απόφασιν αντίθετον προς τη συμβουλήν του αρχηγού της στρατιωτικής αποστολής, άνευ προηγουμένης συνεννοήσεως μετά της αυτού εξοχότητας του Βρετανού πρεσβευτή».

Το αιματηρό όργιο εντείνεται

Στις 17 Ιούνη 1946, πέρασε από τη Βουλή το περιβόητο Γ` Ψήφισμα, περί εκτάκτων μέτρων. Με το Γ` Ψήφισμα νομιμοποιήθηκε το δολοφονικό τρομοκρατικό όργιο της αντίδρασης σε βάρος των δημοκρατικών πολιτών.

Την 1η Ιούλη 1946 μπήκαν σε λειτουργία τα πρώτα 11 έκτακτα στρατοδικεία στη Θεσσαλονίκη, στα Γιαννιτσά, στο Κιλκίς, στις Σέρρες, στη Δράμα, στην Ξάνθη, στην Αλεξανδρούπολη, στα Γιάννινα, στην Κοζάνη, στη Λάρισα και τη Φλώρινα. Και στις 16 του ίδιου μήνα, στο Επταπύργιο της Θεσσαλονίκης, έγιναν οι δύο πρώτες εκτελέσεις δημοκρατικών πολιτών, του Σαπρανίδη και του Κελέμη.

Στις 26 Ιούλη εκτελέστηκαν στα Γιαννιτσά 6 καταδικασμένοι σε θάνατο. Ανάμεσά τους και η νεαρή δασκάλα Ειρήνη Γκίνη. Ηταν η πρώτη γυναίκα, που εκτελέστηκε από στρατοδικείο, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους.

Από τις αρχές του 1947, η κυβέρνηση της Αθήνας έστρεψε την προσοχή της σε δύο κύρια κατευθύνσεις: Στην παραπέρα ένταση της φασιστικής τρομοκρατίας, για τη συντριβή του λαϊκού κινήματος και στη συγκρότηση και τον εξοπλισμό του στρατού.

Στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις γίνονται μπλόκα, όπως τον καιρό της Κατοχής. Παραβιάζεται το οικογενειακό άσυλο και συλλαμβάνονται κατά εκατοντάδες οι δημοκρατικοί πολίτες, που κλείνονται στις φυλακές ή στέλνονται στα νησιά της εξορίας. Δημιουργήθηκαν τρία ακόμη στρατόπεδα, της Μακρονήσου, του Τρίκκερι και της Γυάρου.

Η Μακρόνησος μετατράπηκε σε εφιαλτικό τόπο βασανιστηρίων δημοκρατικών αξιωματικών και οπλιτών. Ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος αναφέρει ότι από αυτό το, ναζιστικού τύπου, «αναμορφωτήριο» πέρασαν 1.100 αξιωματικοί και 27.770 έφεδροι οπλίτες, από την ίδρυσή του μέχρι το 1950.

Τα κείμενα έγραψε η Χρυσούλα Γκόγκογλου, γενική γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών – Τραυματιών – Αναπήρων και Θυμάτων (ΠΕΑΤΑΘ) του ΔΣΕ

Πηγή: Ειδικό αφιέρωμα Ριζοσπάστη

Λάρισα: Το αποκριάτικο «μπουλούκι» των κομμουνιστών διακωμωδούσε το άθλιο κείμενο των «My Market»

Από iraklis3

Με έναν καυστικό και εύστοχο τρόπο και σε αποκριάτικη διάθεση οι Τομεακές Οργανώσεις Λάρισας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αποφάσισαν να παρέμβουν στα αποκριάτικα «μπουλούκια», στις εκδηλώσεις που γίνονται στην κεντρική πλατεία της Λάρισας από τον δήμο Λαρισαίων. Τα «μπουλούκια» είναι ομάδες μεταμφιεσμένων, που με τη συνοδεία μουσικών με γκάιντες, νταούλια, κλαρίνα, κιθάρες και βιολιά, ξεκινούν από διαφορετικά σημεία της πόλης και ξεσηκώνουν τον κόσμο με τα τραγούδια τους, τους αστεϊσμούς και τις αθυροστομίες τους, σκορπώντας κέφι και χαρά.
Το αποκριάτικο «μπουλούκι» του ΚΚΕ και της ΚΝΕ διακωμωδούσε στο λαό της πόλης το άθλιο κείμενο που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας και αφορά τους εργαζόμενους στα καταστήματα «My Market». Εκεί όπου η διεύθυνση τους προστάζει να είναι χαμογελαστοί και ευχαριστημένοι που εργάζονται για 300 ευρώ, γιατί είναι πολύ καλύτερα από το να είναι άνεργοι. Έτσι λοιπόν το Σάββατο 9 Μάρτη το πρωί, μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ «μοιράστηκαν τους ρόλους τους» (π.χ. εργοδότης, μυστικός επισκέπτης, διευθυντές επιχείρησης, χαμογελαστοί εργαζόμενοι) και κάτω από το σύνθημα «Το χαμόγελο δεν θα μας το πάρουν, ούτε θα μας το επιβάλουν! Καλές Απόκριες, ΤΟ Λάρισας ΚΚΕ – ΚΝΕ», πραγματοποίησαν εξόρμηση με ανακοίνωση – καταγγελία του συγκεκριμένου περιστατικού στο πλήθος κόσμου, πολιτιστικών συλλόγων και φορέων που ήταν συγκεντρωμένοι και γλεντούσαν στους κεντρικούς δρόμους, στην κεντρική πλατεία της Λάρισας.

Ανέδειξαν με αυτόν τον σατιρικό τρόπο, μοιράζοντας την ανακοίνωση αλλά και μάσκες με χαμόγελα στον κόσμο, το πρόσωπο της εργοδοσίας και των μηχανισμών της (διευθυντάδες, ρουφιάνοι – μυστικοί επισκέπτες κ.τ.λ.), την προσπάθεια να τσακιστεί κάθε δικαίωμα των εργαζομένων, ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Το μήνυμα ήταν αισιόδοξο και ξεκάθαρο για τους εργαζόμενους που «…χαμογελούν αγωνιζόμενοι για τη ζωή και την τάξη τους, ξέροντας ότι χωρίς αυτούς δεν κινείται τίποτα!».
Αυτή η ιδιαίτερη παρέμβαση προκάλεσε αίσθηση και ενδιαφέρον στον κόσμο της πόλης, διάθεση για συζήτηση με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό. Παράλληλα, πραγματοποιήθηκε εξόρμηση με τον «Ριζοσπάστη» και τον «Οδηγητή» με την Απόφαση του 12ου Συνεδρίου της ΚΝΕ.

Βιατσεσλάβ Μολότοφ-Το πρωτοπαλίκαρο του Στάλιν

Κατιούσα

Ο Λένιν τον είχε αποκαλέσει “σιδηρόκωλο” κι αυτή είναι μια ταιριαστή περιγραφή του Βιατσεσλάβ Μολότοφ, ο οποίος καθόρισε το πρόσωπο της ΕΣΣΔ στο πρώτο μισό της ύπαρξής της, και πίσω από τη μορφή του αρχετυπικού γραφειοκράτη, όπως τη φιλοτεχνούσαν οι αντίπαλοί του, επέδειξε αξιόλογες ικανότητες, ιδιαίτερα ως υπουργός εξωτερικών αλλά και σε διάφορες άλλες θέσεις που κλήθηκε να αναλάβει στη διάρκεια της πολύχρονης δράσης του. Το πρόσωπό του συνδέθηκε κυρίως με εκείνο του Στάλιν, του οποίου υπήρξε παρά τις κατά καιρούς διακυμάνσεις της σχέσης τους, πιστός υποστηρικτής ως το τέλος της ζωής του. Το πραγματικό του επίθετο ήταν Μιχαήλοβιτς Σκριάμπιν και γεννήθηκε στις 9 Μάρτη 1890 στην κωμόπολη Κουκάρκα της Ρωσίας. Ανέπτυξε από νωρίς επαναστατική δράση, εντασσόμενος στη μπολσεβικική πτέρυγα του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας. Τότε έλαβε για τις ανάγκες της παράνομης δουλειάς και το ψευδώνυμο Μολότοφ, από τη λέξη μαλότ, που σημαίνει σφυρί στα ρωσικά.

Πέρασε δυο χρόνια εξόριστος στη Σιβηρία από τις τσαρικές αρχές και το 1911 μετά την αποφυλάκισή του σπούδασε στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Αγίας Πετρούπολης, ενώ άρχισε να γράφει στην Πράβντα, όπου ο Ιωσήφ Στάλιν ήταν αρχισυντάκτης. Το 1913 μετά από νέα σύλληψη οδηγήθηκε εκ νέου στη Σιβηρία στην πόλη Ιρκούτσκ. Απέδρασε ωστόσο το 1915, εντασσόμενος στην κομματική επιτροπή πόλεως της Πετρούπολης. Την περίοδο της επανάστασης του Φλεβάρη 1917 διηύθυνε την Πράγα και ζήτησε μέσω μανιφέστου τη δημιουργία προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης. Με την απελευθέρωση των Καμένεφ και Στάλιν το Μάρτη του ίδιου χρόνου ξαναγίνεται απλός συντάκτης της εφημερίδας, αναπτύσσοντας παράλληλα στενή συνεργασία με το Στάλιν.

Ο Μολότοφ ήταν υπέρ της άμεσης ανάληψης της εξουσίας από τα σοβιέτ, γραμμή που ωστόσο επεβλήθη μόνο με την επιστροφή του Λένιν από το εξωτερικό. Όπως σημείωνε ο Μολότοφ: “Με την άφιξη του Λένιν στη Ρωσία το κόμμα μας πάτησε γερά στα πόδια του… Πριν από εκείνη τη στιγμή το κόμμα έψαχνε ψηλαφώντας το δρόμο του, αδύναμο κι αναποφάσιστο… Στο κόμμα έλειπαν η καθαρότητα και η αποφασιστικότητα”. Συμμετείχε ενεργά στην Οχτωβριανή Επανάσταση ως μέλος του σοβιέτ της Πετρούπολης. Aπό το 1920 ως το 1921 ήταν επικεφαλής των μπολσεβίκων της Ουκρανίας.

Με την απομάκρυνση των οπαδών του Τρότσκι από τη θέση των γραμματέων του κόμματος μετά το 10ο συνέδριο των μπολσεβίκων το 1921 αναδείχθηκε “υπεύθυνος γραμματέας” της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1930. Την 1η Γενάρη του 1926 έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου ως τις 29 Ιούνη 1957. Το 1930 αναδείχθηκε πρωθυπουργός της ΕΣΣΔ, ενώ στη διάρκεια τόσο των κομματικών διαμαχών της δεκαετίας του ’20, όσο και την περίοδο των εκκαθαρίσεων της δεκαετίας του ’30 υποστήριξε απόλυτα το Στάλιν, ενώ συμμετείχε ενεργά τόσο στη διαδικασία της κολλεκτιβοποίησης όσο και της υλοποίησης του πρώτου πενταετούς πλάνου για τη σοβιετική οικονομία.

Αντικατέστησε τον Μαξίμ Λιτβίνοφ ως επίτροπος εξωτερικών υποθέσεων (δηλαδή υπουργός εξωτερικών) το Μάη του 1939. Υπό αυτή την ιδιότητα, υπήρξε πρωτεργάτης του συμφώνου που φέρει το όνομά του κι εκείνο του Γερμανού ομολόγου του, του συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ (Αύγουστος 1939), που όσο κι αν έχει συκοφαντηθεί, στάθηκε καταλυτικής σημασίας για τη δημιουργία των προϋποθέσεων που επέτρεψαν τη νίκη επί των ναζί έξι χρόνια αργότερα. Με την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα τον Ιούνη του 1941, συμμετείχε στην Κρατική Επιτροπή Άμυνας, που χάραζε γραμμή για τη διεξαγωγή του πολέμου. Στη διάρκεια του πολέμου έδωσε την εντολή για την παρασκευή φιαλών με εύφλεκτο υλικό που αργότερα έγιναν διάσημα ως “κοκτέηλ Μολότωφ” (ή “βόμβες”, όπως λέγεται κάπως λανθασμένα ο εμπρηστικός αυτός μηχανισμός στα ελληνικά). Συμμετείχε ενεργά στην επίτευξη συμφωνιών με τους δυτικούς συμμάχους, πρωταγωνιστώντας στη διάσκεψη της Τεχεράνης (1943), της Γιάλτας (1945) και του Πότσνταμ (1945), αλλά και σε εκείνη του Σαν Φραντσίσκο (1945) που οδήγησε στη δημιουργία του ΟΗΕ.

Το 1948 συνελήφθη κι εξορίστηκε στην κεντρική Ασία η σύζυγος του Μολότοφ Πολίνα Ζεμτσούζινα, εβραϊκής καταγωγής. Oι επαφές της με την τότε πρέσβειρα του νεοϊδρυθέντος κράτους του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ (μετέπειτα πρωθυπουργό της χώρας της) και άλλα άτομα συνδεόμενα με το σιωνισμό, φαίνεται πως έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη αυτή. Πολλές φορές το περιστατικό αυτό χρησιμοποιήθηκε για να εδραιώσει το μύθο περί “αντισημιτισμού” του Στάλιν, συγχέοντας σκόπιμα την καχυποψία απέναντι στο κράτος του Ισραήλ, το οποίο παρά την ολόπλευρη στήριξη που είχε λάβει από την ΕΣΣΔ στράφηκε από νωρίς στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, με τη φυλετική ιδεολογία μίσους που ουδεμία σχέση είχε με τη μεταχείριση των Εβραίων συνολικά στην ΕΣΣΔ. Το ζευγάρι χώρισε κατόπιν αυτού, για να επανασυνδεθούν μετά την αποφυλάκιση της Πολίνα αμέσως μετά το θάνατο του σοβιετικού ηγέτη. Η αφοσίωσή τους σε εκείνον δεν κλονίστηκε από το περιστατικό, τουλάχιστον όπως πιστοποιούσε η κόρη τους Σβετλάνα Μολότοβα, ενώ λέγεται πως η Ζεμτσούζινα μαθαίνοντας το θάνατο του Στάλιν λιποθύμησε.

Ο Μολότοφ απομακρύνθηκε από το αξίωμα του υπουργού εξωτερικών στις αρχές του 1949, δίνοντας τη θέση του στον Αντρέι Βισίνσκι, γνωστού κυρίως για τον εισαγγελικό του ρόλο στις δίκες της Μόσχας και της Νυρεμβέργης. Παρέμενε ωστόσο μέλος του Π.Γ και κήρυξε την έναρξη των εργασιών του 19ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ στις 5 Οκτώβρη 1952. Ο Αναστάς Μικογιάν ισχυρίστηκε αργότερα πως ο ίδιος κι ο Μολότοφ απειλήθηκαν μέχρι και με φυσική εξόντωση, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πέραν της μαρτυρίας του. Ο Μολότοφ βρισκόταν από τις 3 ως τις 5 Μάρτη 1953 στο νεκροκρέβατο του Στάλιν και πένθησε βαθιά το θάνατό του. Κατόπιν αυτού ανέλαβε εκ νέου το πόστο του υπουργού εξωτερικών.

Στην εσωκομματική διαμάχη που ακολούθησε, φέρθηκε καιροσκοπικά συμμαχώντας αρχικά με το Χρουστσώφ κι εγκρίνοντας την εκτέλεση του Μπέρια. Η πολιτική αποσταλινοποίησης που οριστικοποιήθηκε με το 20ο συνέδριο τον έφερε σε ρήξη με το νέο σοβιετικό ηγέτη, τον οποίο με άλλους παλιούς συνεργάτες του Στάλιν στο Π.Γ. προσπάθησε χωρίς επιτυχία να ανατρέψει από τη θέση του γενικού γραμματέα τον Ιούνη του 1957. Έτσι έχασε τα αξιώματά του εντός ΕΣΣΔ και τοποθετήθηκε πρέσβης στη Μογγολία αρχικά, και το διάστημα 1960-1962 εκπρόσωπος της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας. Την ίδια χρονιά ωστόσο διεγράφη από το ΚΚΣΕ και το κομματικό του αρχείο καταστράφηκε από τις αρχές.

Κατά την μπρεζνιεφική περίοδο άρχισε εκ νέου να αναφέρεται στις σοβιετικές εγκυκλοπαίδειας, αρχικά σε σύνδεση με την “αντικομματική ομάδα” κατά του Χρουστσώφ, κι αργότερα ευνοϊκότερα, ενώ το 1984 του επετράπη να ξαναγίνει μέλος του ΚΚΣΕ. Τον Ιούνη του 1986, επί Γκορμπατσώφ (ο οποίος το 1989 καταδίκασε το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ) μπήκε στο νοσοκομείο, όπου πέθανε στις 8 Νοέμβρη. Παρά τα χρόνια καρδιολογικά του προβλήματα έφτασε σε ηλικία 96 ετών. Οι συνεντεύξεις που έδωσε κατά καιρούς, με τις επιφυλάξεις που οφείλει να έχει κανείς πάντα έναντι προφορικών μαρτυριών, ιδιαίτερα από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων, αποτελούν μια σημαντική πηγή για την εποχή. Για τις διώξεις της δεκαετίας του ’30 σημείωνε το Δεκέμβρη του 1970: “Το 1937 ήταν απαραίτητο […] Υπολείμματα εχθρών από τις πιο διαφορετικές κατευθύνσεις υπήρχαν και θα μπορούσαν να ενωθούν ενόψει της φασιστικής απειλής […] Οφείλουμε στο έτος 1937, ότι στη διάρκεια του πολέμου δεν υπήρχε πέμπτη φάλαγγα.”

Δύσκολες Νύχτες

Τζήμερος, ο καλύτερος φίλος αυτής της ΓΣΕΕ και των μυριάδων εργοδοτών που εκπροσωπεί

  

09-03-2019

Αλληλεγγύη στην πάλη κατά των αφισών του ΠΑΜΕ που σκέπασαν το ΕΚ Καλαμάτας εξέφρασε ο Θάνος Τζήμερος στο δοκιμαζόμενο πρόεδρο του Σπύρο Τσώνη. 

Κατιούσα

 

Πλησιάζουμε στην άνοιξη και μαζί τους έρχονται και οι αλλεργίες. Εποχικές αυτές, σε αντίθεση με τη μόνιμη που έχει ο Θάνος Τζήμερος. Ειδικά δε, όταν είναι και του ΠΑΜΕ είναι στα όρια της αναφυλαξίας.

Κάποιοι κακοπροαίρετοι θα πουν πως ο πρόεδρος της ΔΗΞΑΝ απλά μισεί το συνδικαλισμό. Εκείνος όμως διαψεύδει τους συκοφάντες και σπεύδει να εκφράσει την αμέριστη αλληλεγγύη του στον πρόεδρο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Καλαμάτας, Σπύρο Τσώνη, που πριν λίγες μέρες ήρθε αντιμέτωπος με το αποτρόπαιο θέαμα αφισών του ΠΑΜΕ να καλύπτουν ολόκληρη την πρόσοψη του κτιρίου. Ο πρόεδρος αγανάκτησε, χαρακτήρισε το χώρο “ιερό” (για τους εργοδότες φανταζόμαστε) και “απαράδεκτη κι αποκρουστική¨την ενέργεια των “λαϊκιστών” του ΠΑΜΕ.


Πώς θα μπορούσε να μη συγκινηθεί η φιλελεύθερη ψυχή του Τζήμερου μετά από ένα τέτοιο δράμα; Ο Θάνος ο αφισοκτόνος δεν είναι όμως μόνο συμπονετικός, είναι και αυστηρός. Γι’ αυτό και εκτός από την αλληλεγγύη του, νουθέτησε τον πρόεδρο, που προφανώς θεώρησε πολύ μαλακό απέναντι στις κόκκινες ορδές του ΠΑΜΕ. Συμβούλεψε λοιπόν τον κύριο Τσώνη να προβεί σε δραστικά μέσα, ακολουθώντας το φωτεινό παράδειγμα που ο ίδιος είχε θέσει στην περιφέρεια Αττικής. Να σκίζει τις αφίσες μέχρι να σβήσει ο ήλιος και να μηνύει τους παράνομους ρυπογόνους μπολσεβίκους.


Το μόνο που ξέχασε να συμβουλεύσει τον αγανακτισμένο εργατοπατέρα είναι να ρίξει και καμιά ψιλή στους άθλιους τραμπούκους του ΠΑΜΕ, κατά προτίμηση σε γυναίκες. Ήδη εξάλλου, άλλοι εργοδοτικοί συνάδελφοι του Τσώνου έχουν πιάσει το νόημα και δεν ξεμυτίζουν πουθενά δίχως κουστωδίες μπράβων.

Μετά από αυτό, δε μένει παρά οι αρμόδιοι του ΕΚ Καλαμάτας να τον καλέσουν ν’ απευθύνει χαιρετισμό και στο συνέδριο της ΓΣΕΕ που θα διεξαχθεί στην πόλη το προσεχές διάστημα. Εκτός κι αν φοβούνται τον ανταγωνισμό για το ποιος θα φανεί πιο θερμός φίλος της υγιούς επιχειρηματικότητας. Ίσως όμως θα είναι ένα κίνητρο για να βελτιωθούν ακόμα περισσότερο και να μην εφησυχάζουν.

Μεγάλες διαδηλώσεις στη Βενεζουέλα υπέρ της κυβέρνησης

       

Με μια μαζικότατη συγκέντρωση στο κέντρο του Καράκας, που εκτείνεται από την περιοχή Llegada, όπου βρίσκεται το προεδρικό μέγαρο Miraflores, μέχρι τη Salida, χιλιάδες κόσμου διαδηλώνουν κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ, του αχυρανθρώπου τους, Χουάν Γκουαϊδό, αλλά και των συμμαχικών τους κυβερνήσεων των χωρών της Λ. Αμερικής.

Ο νόμιμος Πρόεδρος της χώρας χαρακτήρισε τη μέρα ως «μέρα αντιιμπεριαλιστικής δράσης» και στο πλαίσιό της αναμένονται μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, ως απάντηση στις σημερινές συγκεντρώσεις του Γκουαϊδό, που καλεί τους οπαδούς του να διαδηλώσουν φορώντας λευκά πουκάμισα.

Οι κινητοποιήσεις γίνονται μια μέρα μετά το μεγαλύτερο μπλακ άουτ στην ιστορία της χώρας. Η ηλεκτροδότηση επανήλθε τμηματικά σήμερα στις περισσότερες συνοικίες του Καράκας και στις κεντροανατολικές πολιτείες της χώρας, αλλά η υπόλοιπη επικράτεια παραμένει χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, κυρίως η πετρελαϊκή και πυκνοκατοικημένη ζώνη του Μαρακαΐμπο (δυτικά) και στις κεντρικές περιοχές της Βενεζουέλας, που βρίσκονται στο σκοτάδι εδώ και 40 ώρες, σύμφωνα με τους δημοσιογράφους του Γαλλικού Πρακτορείου (AFP).

Το «Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα»

Τα ταξικά εργατικά σωματεία διαλύουν τη φασιστική επίδειξη της 26ης Ιούνη 1933, στο Σταθμό Λαρίσης

Στις 19 Φλεβάρη 1936, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, αρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων, και ο Στέλιος Σκλάβαινας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του «Παλλαϊκού Μετώπου» (σύμπραξη ΚΚΕ - Αγροτικού Κόμματος του Βογιατζή), υπέγραψαν συμφωνητικό, το οποίο στην Ιστορία έμεινε γνωστό ως «Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα».

Οι όροι του Συμφώνου

Το συμφωνητικό προέβλεπε ότι το «Παλλαϊκό Μέτωπο» θα ψηφίσει τους υποψήφιους των Φιλελευθέρων για το προεδρείο της Βουλής και θα δώσει ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση που θα σχηματιζόταν με τη συμμετοχή των Φιλελευθέρων.
Απ' την άλλη μεριά, οι Φιλελεύθεροι αναλάμβαναν την υποχρέωση εντός συγκεκριμένων προθεσμιών να υλοποιήσουν μια σειρά από μέτρα, ανάμεσά τους:
1. «Πλήρης αποκατάστασις και κατοχύρωσις των λαϊκών ελευθεριών» και συγκεκριμένα την κατάργηση του «Ιδιώνυμου», την παροχή γενικής αμνηστίας σε όλους τους πολιτικούς κατάδικους, καταπολέμηση των δικτατορικών - φασιστικών τάσεων και οργανώσεων κ.ά.
2. Καθιέρωση της απλής αναλογικής ως μόνιμου εκλογικού συστήματος.
3. Μείωση της τιμής του ψωμιού κατά 2 δρχ.
4. Κατάργηση της προσωποκράτησης για χρέη στο Δημόσιο και ετήσιο χρεοστάσιο για τους οφειλέτες του Δημοσίου για ποσό μέχρι 3.000 δρχ.

Αφίσα του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1935, Μόσχα, Ιούλης - Αύγουστος). Οι αποφάσεις του χάραξαν τη λαθεμένη γραμμή της δημιουργίας αντιφασιστικών αστικών κυβερνήσεων με συμμετοχή ή στήριξη των κομμουνιστών

5. Πενταετές χρεοστάσιο άνευ όρων για τα χρέη των αγροτών σε ιδιώτες και τράπεζες.
6. Εφαρμογή των κοινωνικών ασφαλίσεων.¹

Η στρατηγική του ΚΚΕ

Η παραπάνω πρωτοβουλία του ΚΚΕ αποτελούσε προσπάθεια να προωθηθεί η γενικότερη στρατηγική του. Το ΚΚΕ ήδη απ' το 6ο Συνέδριό του έθεσε στόχο τη σύμπραξη όλων των αντιφασιστικών - δημοκρατικών δυνάμεων, η οποία θεωρούσε ότι μπορεί να φτάσει και έως τον σχηματισμό «λαϊκής δημοκρατικής κυβέρνησης, εφ' όσον αυτό θάναι το συμφέρον του Λαού και του τόπου».²
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, παρουσιάζοντας την Εκθεση Δράσης της ΚΕ του ΚΚΕ στο 6ο Συνέδριο, υποστήριξε ακόμα:
«Αν στο φασισμό αντιτάσσαμε αποκλειστικά και μόνο τη σοβιετική λύση, αυτό θα μας αποξένωνε απ' τη μάζα, θα διασπούσε τον αντιφασιστικό αγώνα, θα βοηθούσε το φασισμό».³
Τα παραπάνω ήρθαν και ως επακόλουθο της γραμμής που είχε χαράξει το 7ο Συνέδριο της ΚΔ (1935), ενώ την ίδια περίοδο από το ΚΚΕ προβλήθηκε ως «υπόδειγμα» η συγκρότηση του «Λαϊκού Μετώπου» στη Γαλλία και την Ισπανία. Εγραψε χαρακτηριστικά ο «Ριζοσπάστης»:
«Η συνένωση των προσπαθειών όλων των δημοκρατικών αντιφασιστικών δυνάμεων του τόπου πρέπει να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί. (...) όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου πρέπει και δω να κάνουν κάτι ανάλογο με το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία και την Ισπανία».⁴
Με βάση λοιπόν τη γενική στρατηγική του, το ΚΚΕ προχώρησε στη σύναψη του «Συμφώνου Σοφούλη - Σκλάβαινα» για τους παρακάτω λόγους:
α. Επειδή εκτίμησε ότι στηρίζοντας έστω και προσωρινά το Κόμμα των Φιλελευθέρων δυνάμωνε το μέτωπο αντίστασης στο φασισμό. Συγκεκριμένα, ότι με αυτήν την πρωτοβουλία αποτρεπόταν ο κίνδυνος «να εγκαθιδρυθεί στρατιωτικοφασιστική δικτατορία».⁵

Ο «Ριζοσπάστης» στις 3 Απρίλη 1936 δημοσιεύει το Σύμφωνο «Παλλαϊκού Μετώπου» - Φιλελευθέρων, μετά από την αθέτηση της υπόσχεσης του Θεμ. Σοφούλη να γίνει πρωθυπουργός

β. Επειδή εκτίμησε ότι η υλοποίηση του «Συμφώνου Σοφούλη - Σκλάβαινα», που περιλάμβανε μέτρα ανακούφισης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, θα αναγνωριζόταν από το λαό ως συνεισφορά πρώτα απ' όλα του ΚΚΕ, ότι χάρη σ' αυτό ο λαός αποκόμισε μια σειρά από κέρδη.
γ. Οτι στην περίπτωση που το Κόμμα των Φιλελευθέρων έδειχνε ασυνέπεια, το ΚΚΕ θα κατόρθωνε να αποσπάσει απ' την επιρροή των πρώτων τις λαϊκές μάζες που τους ακολουθούσαν. Αυτή η εξέλιξη θα ισχυροποιούσε ακόμα περισσότερο τη δύναμη επιβολής από τα «κάτω» της ενότητας όλων των αντιφασιστικών δυνάμεων, ώστε να γίνει δυνατή και η ενότητα από τα «πάνω».
Ωστόσο, τα γεγονότα εξελίχτηκαν τελείως διαφορετικά, παρά τις επιδιώξεις και τις προθέσεις του Κόμματος.
Για την καλύτερη κατανόηση όσων οδήγησαν στο «Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα» και όσων ακολούθησαν, χρειάζεται να γίνει αναφορά σε βασικά γεγονότα που προηγήθηκαν.

Οι εκλογές του 1936 και οι συζητήσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης

Στις 26 Γενάρη 1936 πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές, οι πρώτες μετά την επαναφορά του βασιλιά με το νόθο δημοψήφισμα της 3ης Νοέμβρη 1935.⁶
Οι εκλογές έγιναν με το σύστημα της απλής αναλογικής, καθώς επιδιώχθηκε να μην αποκλειστούν από τη νέα Βουλή μια σειρά κόμματα, σε συνθήκες που επιδιωκόταν ο σχηματισμός συμμαχικής κυβέρνησης ευρύτατου φάσματος και συναίνεσης των κατακερματισμένων αστικών πολιτικών δυνάμεων.⁷
Το ΚΚΕ συμμετείχε στις εκλογές με το συνασπισμό του «Παλλαϊκού Μετώπου» και εξέλεξε 15 βουλευτές, συγκεντρώνοντας το 5,77% των ψήφων. Οι «αντιβενιζελικοί» εξέλεξαν 143 βουλευτές, οι «βενιζελικοί» 142 και έναν βουλευτή έβγαλε το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας.

Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του «Παλλαϊκού Μετώπου». Β. Νεφελούδης, Δ. Γληνός, Μ. Μανωλέας, Στ. Σκλάβαινας, Μ. Σινάκος, Μ. Πορφυρογένης, Γ. Ιωαννίδης, Γ. Σιάντος, Μ. Τυρίμος, Β. Βερβέρης, Ανδ. Τζήμας, Δ. Μενύχτας, Κ. Θέος, Φ. Παπαδόπουλος, Μ. Παρτσαλίδης

Το γεγονός ότι κανένα αστικό κόμμα δεν διέθετε αυτοδύναμη πλειοψηφία οδήγησε σε διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.
Στις 13 Φλεβάρη και αφού είχαν προηγηθεί συναντήσεις του Γεωργίου Β' με τους πολιτικούς αρχηγούς και άλλες διαβουλεύσεις, συγκλήθηκε το Συμβούλιο του Στέμματος, στο οποίο δεν κλήθηκε το ΚΚΕ, καθώς «λόγω της αντιθέσεώς του προς το υφιστάμενον κοινωνικόν καθεστώς δεν είνε δυνατόν να γίνει δεκτή η συνεργασία του εις την ρύθμισιν του πολιτικού ζητήματος».⁸ Εκεί, ο βασιλιάς ζήτησε τη συγκρότηση κυβέρνησης απ' το Κοινοβούλιο το «ταχύτερον» και σημείωσε ότι δεν διέγνωσε προγραμματικές αντιθέσεις μεταξύ των αστικών κομμάτων, τέτοιες ώστε να καθίσταται ανέφικτη η συνεργασία τους.⁹
Ακολούθησαν συζητήσεις μεταξύ των Φιλελευθέρων και του Λαϊκού Κόμματος, δίχως αποτέλεσμα. Οσο διαρκούσαν οι διαπραγματεύσεις, στη θέση της παρέμενε η κυβέρνηση του Κ. Δεμερτζή.
Στο μεταξύ, ήδη από τις 30 Γενάρη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του «Παλλαϊκού Μετώπου» είχε τοποθετηθεί όσον αφορά το ζήτημα του σχηματισμού κυβέρνησης, δηλώνοντας την πρόθεσή της να δώσει ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση «που θα αναλάμβανε να ικανοποιήσει τις βασικές δημοκρατικές διεκδικήσεις του Λαού».¹⁰

Η εκλογή του προεδρείου της Βουλής

1936. Πρωτοχρονιάτικο πρωτοσέλιδο σκίτσο του «Ριζοσπάστη». Με την ελπίδα ότι η λαϊκή παρέμβαση θα παίξει σημαντικό ρόλο στις εκλογές του 1936. Απεικονίζονται οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων

Στις 6 Μάρτη 1936 συνήλθε η Βουλή για να εκλέξει προεδρείο. Κατά την πρώτη ψηφοφορία επιβεβαιώθηκε ότι καμία αστική πλευρά δεν διέθετε την πλειοψηφία, καθώς ουδείς υποψήφιος συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων. Στη δεύτερη ψηφοφορία, ο Θεμ. Σοφούλης εκλέχθηκε πρόεδρος της Βουλής, με την ψήφο και των βουλευτών του «Παλλαϊκού Μετώπου», που στην πρώτη ψηφοφορία είχαν ψηφίσει για πρόεδρο τον Γιώργο Σιάντο.¹¹
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων προκάλεσε θύελλα αντικομμουνιστικών διαμαρτυριών από τους βουλευτές της αντιβενιζελικής παράταξης. Αποδοκιμασίες, χειρονομίες, χτυπήματα στα εδώλια και φωνές: «Αίσχος! Αίσχος! Κομμούνα», «Κάτω ο κόκκινος πρόεδρος», «Κάτω η Κομμούνα», αλλά και ειρωνείες: «Ζήτω τα Σοβιέτ! Ζήτω η Μόσχα», «Ζήτω ο σύντροφος Σκλάβαινας».¹²
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του «Παλλαϊκού Μετώπου», σε ανακοίνωσή της, αφού σημείωνε ότι «χωρίζεται με βασικώτατες προγραμματικές διαφορές απ' όλα τα αστικά κόμματα», εξηγούσε ότι στήριξε τον Θεμ. Σοφούλη έχοντας υπόψη:
α. Οτι το συμφέρον του ελληνικού λαού «επιβάλλει την με κάθε τρόπο καταπολέμηση των φασιστικών τάσεων και των δικτατορικών κινήσεων που στη δεδομένη στιγμή εκπροσωπούνται από τους παράγοντες του Στρατιωτικού Συνδέσμου που ενισχύονται από τα αντιβενιζελικά κόμματα».
β. Την ανάγκη λήψης αποφασιστικών μέτρων για την περιφρούρηση των λαϊκών ελευθεριών και της λαϊκής κυριαρχίας.
γ. Τις δηλώσεις του Θεμ. Σοφούλη ότι σε περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης από το κόμμα του, θα έπαιρνε μέτρα εξασφάλισης των λαϊκών ελευθεριών, παροχής γενικής αμνηστίας, βελτίωσης της οικονομικής κατάστασης του λαού κ.ά.¹³

Η δημοσιοποίηση του Συμφώνου

Οι εξελίξεις δεν δικαίωσαν φυσικά ούτε τους «αντιβενιζελικούς», που κατηγορούσαν τους Φιλελεύθερους για συνεργασία με τους «ανατροπείς του κοινωνικού καθεστώτος», ούτε το ΚΚΕ που περίμενε ότι οι Φιλελεύθεροι θα τηρήσουν τα συμφωνηθέντα.
Ο Θεμ. Σοφούλης, αφού έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, προσπάθησε αρχικά να συγκροτήσει κυβέρνηση οικουμενική ή ευρύτερου συνασπισμού και όταν δεν το κατόρθωσε, πρότεινε στον Γεώργιο Β' τη συγκρότηση εξωκοινοβουλευτικής κυβέρνησης υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Δεμερτζή ή αλλιώς τον σχηματισμό κυβέρνησης των Φιλελευθέρων στηριζόμενη «εις αστικάς ψήφους».¹⁴
Στο μεταξύ, είχε προηγηθεί η υπουργοποίηση του Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος διορίστηκε υπουργός Στρατιωτικών στη θέση του Αλέξανδρου Παπάγου. Ο Παπάγος εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί, αφού ενημέρωσε τον βασιλιά ότι ο στρατός δεν θα ανεχόταν τον σχηματισμό κυβέρνησης με τη συμμετοχή των κομμουνιστών.¹⁵
Στις 14 Μάρτη σχηματίστηκε η νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κων. Δεμερτζή και αντιπρόεδρο και υπουργό των Στρατιωτικών και της Αεροπορίας τον Ιωάννη Μεταξά. Την επόμενη μέρα, ο «Ριζοσπάστης» χαρακτήριζε τους νέους υπουργούς ανθρώπους «της αυλής, του Στρ. Συνδέσμου, των πλουτοκρατών», ενώ υπογράμμιζε ιδιαίτερα το ρόλο του «επίδοξου δικτάτορα» Μεταξά σ' αυτήν, τον οποίο θεωρούσε ουσιαστικό πρωθυπουργό.¹⁶
Στις 2 Απρίλη, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του «Παλλαϊκού Μετώπου» δημοσιοποίησε το «Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα». Στην ανακοίνωση του «Παλλαϊκού Μετώπου» αναφερόταν ότι πριν από την υπογραφή του Συμφώνου έγιναν διαπραγματεύσεις με όλα τα «κοινοβουλευτικά αντιδικτατορικά κόμματα», μεταξύ αυτών και με το Λαϊκό Κόμμα.
Σημείωνε επίσης ότι παρά τα συμφωνηθέντα, ο Θεμ. Σοφούλης ζήτησε να μη γίνει χρήση του Συμφώνου κατά την εκλογή του προεδρείου της Βουλής, όπως και να μην προβεί σε δηλώσεις που θα επιβεβαιώνουν τη συμφωνία και το ακριβές της περιεχόμενο. Στο ζήτημα αυτό, το «Παλλαϊκό Μέτωπο» εξηγούσε πως υποχώρησε καθώς θεωρούσε ότι η συνεργασία με τους Φιλελεύθερους, με βάση τους όρους που είχε θέσει το «Παλλαϊκό Μέτωπο», ήταν «εξαιρετική για τον Ελληνικό Λαό».¹⁷
Επίσης, παρά τα όσα είχαν προηγηθεί, το «Παλλαϊκό Μέτωπο» επέμενε να καλεί το Κόμμα των Φιλελευθέρων να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του και να αντιταχθεί στην καταπάτηση των λαϊκών ελευθεριών και «στη σταθερή πορεία της κυβέρνησης να εγκαθιδρύσει δικτατορία».¹⁸
Ο Θεμ. Σοφούλης, αντιδρώντας, κατηγόρησε το «Παλλαϊκό Μέτωπο» για έλλειψη πολιτικής ηθικής επειδή δημοσιοποίησε το Σύμφωνο. Σε απάντηση, ο «Ριζοσπάστης» χαρακτήρισε «ανήθικη» όχι τη δημοσίευση του Συμφώνου, αλλά την «πράξη της μη εφαρμογής του», ενώ σε ανακοίνωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του «Παλλαϊκού Μετώπου» σημειωνόταν ότι η δημοσίευση του Συμφώνου ήταν δικαίωμά της κατοχυρωμένο απ' το ίδιο το Σύμφωνο.¹⁹
Αργότερα, όταν ο Ιωάννης Δ. Ράλλης, βουλευτής της Γενικής Λαϊκής Ριζοσπαστικής Ενωσης, κατέθεσε πρόταση μομφής ενάντια στον Θεμ. Σοφούλη λόγω της υπογραφής του Συμφώνου, ο δεύτερος υποστήριξε ότι η συμφωνία του με το «Παλλαϊκό Μέτωπο» ήταν «απόρροια βαθύτατης πεποιθήσεώς μου και έχω την απόφασιν και την υποχρέωσιν να επιδιώξω την πλήρη εφαρμογήν των όρων του συμφώνου».²⁰
Κατά τη συζήτηση, οι «αντιβενιζελικοί» στάθηκαν ιδιαίτερα στην κατάργηση του «Ιδιώνυμου», ενώ κατηγόρησαν τους Φιλελεύθερους ότι απεμπολούν τις «αστικές πεποιθήσεις» τους.²¹
Απ' την άλλη αστική πλευρά, ο Θεμ. Σοφούλης υποστήριξε ότι το «Ιδιώνυμο» «παραμορφώθηκε» και στράφηκε ενάντια και στο δικό του κόμμα, έγινε «όργανον καταπιέσεως παντός πολιτικώς αντιφρονούντος πολίτου».²²
Ταυτόχρονα, αξιοποιώντας και τις αντιφάσεις στην πολιτική του ΚΚΕ, επικαλέστηκε ως επιχείρημα την «εξέλιξη» του ΚΚΕ, το οποίο σύμφωνα με τον ίδιο, δεν επιδίωκε «πλέον δια βιαίων μέτρων και διά επαναστατικών μέσων την εφαρμογήν του προγράμματός του».²³
Μεστή ως προς την ουσία αλλά και αποκαλυπτική ως προς τον υποκριτικό χαρακτήρα της αστικής αντιπαράθεσης ήταν η εξής τοποθέτηση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου:
«Το γεγονός, μάλιστα, ότι ένα αστικόν κόμμα συνάπτει συμφωνίαν με ένα άλλο επαναστατικόν, σημαίνει ότι το αστικόν αποβλέπει εις το πώς θα σταθεροποιηθή, και όχι εις το πώς θα ανατραπή το αστικόν καθεστώς».²⁴
Ο Στέλιος Σκλάβαινας και ο Δημήτρης Γληνός, παρεμβαίνοντας στη συζήτηση, αποκάλυψαν τα σχετικά με τις συζητήσεις που είχαν με το Λαϊκό Κόμμα για συμφωνία ανάλογη με αυτή που υπογράφηκε με τους Φιλελεύθερους.

Η κυβέρνηση Μεταξά

Στις 13 Απρίλη, ο Κ. Δεμερτζής πέθανε ξαφνικά και ο βασιλιάς ανέθεσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Μεταξά, παρότι το κόμμα του στις εκλογές του Γενάρη είχε εκλέξει μόλις 7 βουλευτές.²⁵
Λίγες μέρες μετά, το σύνολο των αστικών κομμάτων έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής στην κυβέρνηση του Μεταξά. Σε σύνολο 261 παρόντων βουλευτών, 241 έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής²⁶, 16 την αρνήθηκαν και 4 δήλωσαν «παρών». Κατά της κυβέρνησης ψήφισαν οι 13 παρόντες βουλευτές του «Παλλαϊκού Μετώπου» και τρεις αστοί πολιτικοί (Γ. Παπανδρέου, Κ. Βλαχοθανάσης και Ανδ. Δενδρινός).
Τη μεθεπόμενη μέρα, ο «Ριζοσπάστης» έγραφε στο κεντρικό του άρθρο:
«Η χτεσινοπρωϊνή ψηφοφορία της Βουλής απέδειξε ότι απ' την πλουτοκρατική και αντιδραστική σύνθεση της πλειοψηφίας της, ο Λαός δεν πρέπει να περιμένει τίποτε».
Αντιφατικά όμως και συντηρώντας τις αυταπάτες για το Κόμμα των Φιλελευθέρων, κατέληγε:
«Και ότι μόνο με την πλατειά, παλλαϊκή εξωκοινοβουλευτική δράση του, παλεύοντας αποφασιστικά για τις πολιτικές και οικονομικές διεκδικήσεις του θα εξαναγκάζει τη Βουλή και την κυβέρνηση να υποχωρούν, θα υποχρεώσει τους Φιλελεύθερους, που υπόγραψαν το σύμφωνο και το κουρελιάζουν απ' την πρώτη στιγμή, να το εφαρμόσουν πέρα για πέρα».²⁷
Στις 30 Απρίλη 1936, η Βουλή αποφάσισε την αναστολή της λειτουργίας της μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη και εξουσιοδότησε την κυβέρνηση να διοικεί με διατάγματα, υπό την εποπτεία μιας 40μελούς κοινοβουλευτικής επιτροπής.²⁸Αυτή ήταν και η τελευταία πράξη αυτού του αστικού Κοινοβουλίου, καθώς την 4η Αυγούστου 1936, ο Ιωάννης Μεταξάς, σε συνεργασία με τον Γεώργιο Β' και τη στήριξη της Μ. Βρετανίας, κήρυξε τον στρατιωτικό νόμο και διέλυσε τη Βουλή, εγκαθιδρύοντας δικτατορικό καθεστώς.²⁹
Ετσι, λοιπόν, δύο κόμματα (της «Δεξιάς» και του «Κέντρου»), που συγκέντρωναν πάνω από 250 βουλευτές και που ήταν αντίθετα σε δικτατορικές «λύσεις», στήριξαν κυβέρνηση που επέβαλε το πιο στυγνό έως τότε δικτατορικό καθεστώς. Η επιλογή αυτή της αστικής τάξης ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την ανάγκη ισχυροποίησης του αστικού κράτους ενόψει του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ορισμένα συμπεράσματα

Τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα απέδειξαν ότι η επιδίωξη στήριξης ή συμμετοχής του ΚΚ σε κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλισμού, όπως αυτή ονομαστεί, «αντιφασιστική», «αντιιμπεριαλιστική» κ.τ.λ., δεν συμβάλλει στη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, αφοπλίζει το κίνημα, δεν «διευκολύνει» την πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας απ' την εργατική τάξη.
Η δικαιολόγηση της παραπάνω επιδίωξης στο όνομα της αντιμετώπισης του φασισμού δεν λάμβανε υπόψη ότι η δράση ενός ΚΚ σε μη επαναστατικές συνθήκες, ανεξάρτητα από τη μαζικότητα και τη δύναμή του, δεν είναι δυνατόν να καθορίσει τη μορφή της αστικής εξουσίας. Αντίθετα, η αστική τάξη είναι αυτή που εναλλάσσει τις μορφές διακυβέρνησης και επιλέγει την κατάλληλη για τα συμφέροντά της μορφή πολιτικής διαχείρισης.
Παράλληλα, η προσπάθεια του ΚΚΕ για σύμπραξη με αστικές δυνάμεις, ο διαχωρισμός τους σε «δημοκρατικές» και μη, όχι μόνο δεν είχαν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, αλλά αντικειμενικά καλλιεργούσαν και αυταπάτες όσον αφορά την ίδια την αστική δημοκρατία και το ταξικό της περιεχόμενο, αλλά και για το ρόλο του Κόμματος των Φιλελευθέρων.
Οσον αφορά το ίδιο το «Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα», στον πυρήνα του βρισκόταν η λογική του «μίνιμουμ Προγράμματος», δηλαδή άμεσα εφαρμόσιμων μέτρων στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, που θα υλοποιηθούν από τα «πάνω» και όχι ως στόχοι διεκδίκησης του κινήματος ενταγμένοι στο γενικότερο πλαίσιο της ταξικής πάλης. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στην πλειοψηφία τους οι όροι του Συμφώνου έγιναν αποδεκτοί τόσο από τους Φιλελεύθερους όσο και από τους Λαϊκούς.
Ταυτόχρονα υποτιμήθηκε η δύναμη των αστικών μηχανισμών να ελίσσονται, να χειραγωγούν και τελικά να ενσωματώνουν πιο εύκολα τη λαϊκή βάση τους όταν δεν βρισκόταν απέναντί τους μια αταλάντευτη επαναστατική δύναμη.
Τέλος, για την αντιμετώπιση του φασισμού, η ιστορική πείρα έχει δώσει επαρκείς απαντήσεις. Μόνο η οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης, από κοινού με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση με στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, μπορεί να αντιμετωπίσει αποφασιστικά και ριζικά το φασισμό.
Γιατί μόνο έτσι μπαίνουν στο στόχαστρο οι πραγματικές αιτίες του φασισμού, το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει, δηλαδή το ίδιο το κεφάλαιο και η εξουσία του.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. «Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», τόμ. 4, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1975, σελ. 342-343
2. «Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», τόμ. 4, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1975, σελ. 291
3. «Ριζοσπάστης», 5-1-1936
4. «Ριζοσπάστης», 5-4-1936
5. «Ριζοσπάστης», 4-4-1936
6. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 442
7. Ο.π., σελ. 451
8. «Ακρόπολις», 14-2-1936
9. «Ακρόπολις», 14-2-1936
10. «Ριζοσπάστης», 30-1-1936
11. «Επίσημα Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Βουλής», εκδ. «Εθνικό Τυπογραφείο», Αθήνα, 1938, σελ. 5
12. «Ακρόπολις», 7-3-1936
13. «Ριζοσπάστης», 7-3-1936
14. «Ακρόπολις», 12-3-1936, «Ριζοσπάστης», 12-3-1936
15. «Ακρόπολις», 3-3-1936
16. «Ριζοσπάστης», 15-3-1936
17. «Ριζοσπάστης», 3-4-1936
18. Ο.π.
19. «Ριζοσπάστης», 4-4-1936
20. «Επίσημα Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Βουλής», εκδ. «Εθνικό Τυπογραφείο», Αθήνα, 1938, σελ. 27
21. Ο.π., σελ. 28
22. Ο.π., σελ. 27
23. Ο.π.
24. Ο.π., σελ. 36
25. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 454
26. Ολοι τους ψήφισαν υπέρ της κυβέρνησης του Μεταξά, ορισμένοι όμως τοποθετούμενοι επί των προγραμματικών δηλώσεων υποστήριξαν ότι η ψήφος τους έχει χαρακτήρα ανοχής και όχι εμπιστοσύνης. Τέτοια ήταν η τοποθέτηση των Π. Τσαλδάρη και Ι. Θεοτόκη, ενώ ο Αλ. Παπαναστασίου έκανε λόγο για «ψήφο διαμαρτυρίας εναντίον των μεγάλων κομμάτων που δεν συνεννοούνται» («Επίσημα Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Βουλής», ο.π., σελ. 53, 55, 62).
27. «Ριζοσπάστης», 29-4-1936
28. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939», τόμ. Α2, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 454
29. Ο.π., σελ. 507-508

Του
Στρατή ΔΟΥΝΙΑ*
*Ο Στρατής Δουνιάς είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ