ΚΕΡΚΥΡΑ-97 ΧΡΟΝΙΑ ΚΚΕ

ΚΕΡΚΥΡΑ- ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

σχετικά με το δημοψήφισμα της Περιφέρειας για το αεροδρόμιο

Η ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ έχει από καιρό καταγγείλει την ιδιωτικοποίηση του τοπικού

αεροδρόμιου, στο πλαίσιο ολοκλήρωσης της παραχώρησης 14 περιφερειακών αεροδρομίων στη

γερμανική εταιρία Fraport για 40 χρόνια, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η οποία συνεχίζει

ακάθεκτη το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.

Η εκποίηση των αεροδρομίων, αφ’ ενός μεν εξυπηρετεί τα προαπαιτούμενα των δανειακών

συμβάσεων και των μνημονίων και αφ’ ετέρου υλοποιεί την ευρωενωσιακή πολιτική για

απελευθέρωση των αερομεταφορών. Και απ’ αυτή την εξέλιξη αναδεικνύεται ότι η

ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών είναι ασύμβατη με τα συμφέροντα των μονοπωλιακών

ομίλων και την πολιτική της ΕΕ και γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί απ’ το λαό

Η ανακοίνωση του Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων περί «εσπευσμένης κυβερνητικής

απόφασης», η οποία «θα αντιμετωπιστεί με δημοψήφισμα στα Ιόνια» και θα «προσβληθεί νομικά»

από την Περιφερειακή Αρχή, αφού «χτυπά την τοπική τουριστική οικονομία», συγκαλύπτει τις

πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τις στρατηγικές στοχεύσεις του κεφαλαίου

και της ΕΕ. Η κριτική αυτή γίνεται από τη σκοπιά της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και εκείνων

των μερίδων του κεφαλαίου που αναζητούν άλλο μίγμα αστικής διαχείρισης. Τα περί νομικής

προσφυγής θέλουν να βάλουν το λαό και τους εργαζόμενους των αεροδρομίων στο γύψο της

αναμονής των δικαστικών αποφάσεων, καθώς και του εξωραϊσμού του ταξικού περιεχομένου της

κυβερνητικής απόφασης.

Το δημοψήφισμα της Περιφέρειας ξεκίνησε θέτοντας ουσιαστικά στο λαό το ερώτημα αν

λέει όχι σε μια μορφή καπιταλιστικής διαχείρισης του αεροδρόμιου και ναι σε μια άλλη, με

μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση υπέρ των τουριστικών επιχειρηματικών ομίλων, βάζοντας το λαό

να είναι ουρά της αστικής τάξης.

Η ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη, τη φτωχή και μεσαία αγροτιά, τους

αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, τους εργαζόμενους στο αεροδρόμιο, να δυναμώσουν την αντίσταση

και την πάλη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του αεροδρόμιου. Να απορρίψουν την πολιτική του

κεφαλαίου και της ΕΕ, καθώς και τις δυνάμεις που υπηρετούν αυτό ή εκείνο το μίγμα της. Να

απορρίψουν κάθε εκβιαστικό δίλημμα, κάθε προσπάθεια κοροϊδίας, αποπροσανατολισμού και

χειραγώγησης όπως είναι το δημοψήφοσμα. Να ενισχύσουν το ΚΚΕ, τη μοναδική δύναμη που

μπορεί να στηριχτεί πάνω της το εργατικό λαϊκό κίνημα, ώστε να ηγηθεί της πάλης για μια

πραγματική εναλλακτική διέξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού.

Η ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ

10/12/2015 

ΚΕΡΚΥΡΑ-Η ενίσχυση που παίρνουν φέτος οι αγρότες είναι άγρια κουτσουρεμένη

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Σε αναστάτωση βρίσκονται οι αγρότες της Κέρκυρας μετά την κατάθεση της

επιδότησης στους λογαριασμούς τους. Αιτία είναι ότι η ενιαία ενίσχυση που

παίρνουν φέτος οι αγρότες είναι άγρια κουτσουρεμένη κι αυτό γιατί στα

πλαίσια της εφαρμογής της νέας ΚΑΠ 2015-2020, έχει επιβληθεί περικοπή 15%

για το 2015, ενώ το σύνολο των περικοπών μέχρι το τέλος του 2019

αναμένεται να αγγίξει το 60%.

Από αυτή την κουτσουρεμένη επιδότηση οι αγρότες μπορούν να εισπράξουν το

90% και το υπόλοιπο 10% θα τους δοθεί το καλοκαίρι του 2016. Όμως δε θα

πληρωθούν όλοι ολόκληρη την προκαταβολή καθώς από πάρα πολλούς

παρακρατείται ακόμα 30% για τη λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη. Επίσης σε

πολλούς παραγωγούς που δικαιούνται βασική ενίσχυση μικρότερη των 250€ ο

κοινοτικός κανονισμός δεν επιτρέπει την καταβολή της.

Το πετσόκομμα των ενισχύσεων, σε συνδυασμό με τις χαμηλές τιμές

παραγωγού για το σύνολο σχεδόν των αγροτικών προϊόντων, το πολύ υψηλό

κόστος παραγωγής, που ανεβαίνει ακόμα περισσότερο με την αύξηση στο 23%

του ΦΠΑ για τα αγροτικά μέσα και εφόδια, τον τριπλασιασμό των εισφορών για

τον ΟΓΑ, θα οδηγήσει σε νέα μείωση του ισχνού εισοδήματος των μικρομεσαίων

αγροτών.

Αυτό το ισχνό αγροτικό εισόδημα, που δεν φτάνει για να καλυφθούν ούτε οι

βασικές ανάγκες επιβίωσης του αγροτικού νοικοκυριού, έρχεται η κυβέρνηση να

φορολογήσει από το πρώτο ευρώ, με συντελεστή 26% και με προκαταβολή

φόρου 100%, φορτώνοντας επιπλέον στον αγρότη ΕΝΦΙΑ για σπίτι, αποθήκη,

στάβλο, οικόπεδο, χωράφι και πολλά χαράτσια, όπως για την ασφάλιση της

παραγωγής στον ΕΛΓΑ, τις δηλώσεις ΟΣΔΕ, τις αρδευτικές γεωτρήσεις, τις

σταβλικές εγκαταστάσεις κ.ά.

Όλα αυτά τα μέτρα της ΕΕ και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στόχο έχουν

να σπρώξουν πιο γρήγορα τους μικρομεσαίους αγρότες και κτηνοτρόφους να

παραδώσουν για ένα κομμάτι ψωμί χωράφια και ζώα, ώστε πιο γρήγορα να

συγκεντρωθεί η γη και η παραγωγή στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και

μεγαλοεπιχειρηματιών του αγροτοκτηνοτροφικού τομέα.

Αυτήν την προοπτική του ξεκληρίσματος αντιπαλεύει το αγωνιστικό αγροτικό

κίνημα της μικρομεσαίας αγροτιάς αφού δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από

την οργάνωση του αγώνα μέσα από τους αγροτικούς συλλόγους και την

κλιμάκωση των κινητοποιήσεων τους. 

ΚΕΡΚΥΡΑ- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ

35 χώρες στις οποίες οι ΗΠΑ υποστήριξαν φασίστες, εμπόρους ναρκωτικών & τρομοκράτες

Για τους δύσπιστους, το αγγλικό κείμενο εδώ περιέχει περισσότερες λεπτομέρειες για την κάθε περίπτωση που δεν συμπεριλήφθηκαν στην μετάφραση, καθώς και πολλά λινκς πηγών για το κάθε θέμα. Ο συνειδητοποιημένος λαός των ΗΠΑ ήταν ενεργά αντίθετος σε πολλά από αυτά παρά την τεράστια προπαγάνδα.

Η υποστήριξη των ΗΠΑ σε ακροδεξιούς και το πρόσφατο πραξικόπημα στην Ουκρανία είναι απλώς άλλο ένα παράδειγμα της στήριξης από τις ΗΠΑ του φασισμού, της τρομοκρατίας και της διακίνησης ναρκωτικών κατά τη διάρκεια όλης της σύγχρονης ιστορίας.
Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα AlterNet, o δημοσιογράφος Nicolas J.S. Davies ρίχνει μια ματιά στην ιστορία του 20ου και 21ου αιώνα και δείχνει πως φασίστες δικτάτορες, έμποροι ναρκωτικών και πολέμαρχοι σε όλο τον κόσμο έχουν απολαύσει την υποστήριξη και την χορηγία των ΗΠΑ, στα πλαίσια του αδυσώπητου αγώνα της για άσκηση παγκοσμίου ελέγχου και κυριαρχίας.
Παρακάτω, σύμφωνα με τον Nicolas J.S. Davies, είναι οι 35 σημαντικότερες χώρες που η πρόσφατη ιστορία απέδειξε ότι η Αμερική έβαλε το ‘χεράκι’ της. Ένα ‘χεράκι’ που αρκετές φορές δεν ήταν και τόσο αόρατο.
1. Αφγανιστάν
Στη δεκαετία του 1980, οι ΗΠΑ συνεργάστηκαν με το Πακιστάν και τη Σαουδική Αραβία για να ανατρέψουν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αφγανιστάν [αυτή η επιχείρηση γέννησε και το φαινόμενο ”Μπιν Λάντεν” και την Αλ Κάιντα από τους ισλαμιστές μισθοφόρους που προσέλαβε η CIA]. Η εισβολή των ΗΠΑ το 2001 αποκατέστησε τους πολέμαρχους και εμπόρους ναρκωτικών στην εξουσία. Το Αφγανιστάν είναι σήμερα η 175η πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου και από το 2004 κατέχει το ρεκόρ παραγωγής οπίου (5.300 τόνοι ετησίως).
2. Αλβανία
Μεταξύ 1949 και 1953, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο κάνανε ενεργές προσπάθειες για να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Αλβανίας, της μικρότερης και πιο ευάλωτης κομμουνιστικής χώρας της Ανατολικής Ευρώπης. Πολλοί Αλβανοί εξόριστοι είχαν προσληφθεί και εκπαιδευτεί για να επιστρέψουν στην Αλβανία, προκειμένου να ενθαρρυνθεί η διαφωνία και ο σχεδιασμός μιας ένοπλης εξέγερσης. Πολλοί που συμμετείχαν στο πρόγραμμα ήταν πρώην συνεργάτες της ιταλικής και γερμανικής κατοχής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσά τους ήταν ο πρώην Υπουργός Εσωτερικών, Xhafer Deva, ο οποίος επέβλεψε την απέλαση των «Εβραίων, κομμουνιστών, και συναφή υπόπτων» (όπως περιγράφεται σε έγγραφο των Ναζί) στο Άουσβιτς. Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των ΗΠΑ έχουν αποκαλύψει ότι ο Deva ήταν ένας από τους 743 φασίστες εγκληματίες πολέμου που έχουν προσληφθεί από τις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο.
3. Αργεντινή
Έγγραφα των ΗΠΑ που διέρρευσαν το 2003 αποκάλυψαν συνομιλίες μεταξύ του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Henry Kissinger, και του Υπουργού Εξωτερικών της Αργεντινής, Admiral Guzzetti, τον Οκτώβριο του 1976, λίγο μετά την στρατιωτική χούντα που κατέλαβε την εξουσία στην Αργεντινή. [Kissinger explicitly approved the junta’s “dirty war,” in which it eventually killed up to 30,000, most of them young people, and stole 400 children from the families of their murdered parents.] Ο ‘βρώμικος πόλεμος’ που ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα να σκοτωθούν συνολικά 30.000 άτομα, οι περισσότεροι από αυτούς νέοι, και εκλάπησαν 400 μωρά που προέρχονταν από οικογένειες των οποίων οι γονείς δολοφονήθηκαν.
4. Βραζιλία
Το 1964, ο στρατηγός Castelo Branco ηγήθηκε ενός πραξικοπήματος που καθιέρωσε μια βίαιη στρατιωτική δικτατορία επί δύο δεκαετίες. Ο Vernon Walters, στρατιωτικός ακόλουθος των ΗΠΑ και αργότερα διευθυντής της CIA και αναπληρωτής πρεσβευτής στον ΟΗΕ, είχε μια καλή σχέση με τον Castelo Branco μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η CIA παρείχε την αναγκαία υποστήριξη για να εξασφαλιστεί η επιτυχία του πραξικοπήματος , συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδότησης της εργατικής αντιπολίτευσης και σε ομάδες φοιτητών στις διαδηλώσεις στους δρόμους, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία και τη Βενεζουέλα.
5. Καμπότζη
Όταν ο Πρόεδρος Νίξον διέταξε τον μυστικό και παράνομο βομβαρδισμό της Καμπότζης το 1969, οι πιλότοι των ΗΠΑ διατάχθηκαν να παραποιήσουν και να αλλοιώσουν τις καταγραφές για να αποκρυφτεί το γεγονός ότι σκοτώθηκαν τουλάχιστον μισό εκατομμύριο Καμποτζιανοί, από τη ρίψη βομβών στη χώρα τους. Δεδομένου ότι οι Ερυθροί Χμερ ενισχύθηκαν το 1973, η CIA ανέφερε ότι “η προπαγάνδα ήταν η πιο αποτελεσματική μεταξύ των προσφύγων θύματα του βομβαρδισμού B – 52”. Μετά αφού οι Ερυθροί Χμερ σκότωσαν τουλάχιστον 2 εκατομμύρια από τους συμπατριώτες τους και είχαν εκδιωχθεί από το Βιετναμέζικο στρατό [ και την ΕΣΣΔ που ήταν ενάντια στους Ερυθρούς Χμερ] το 1979, η ομάδα των ΗΠΑ στην Καμπότζη, η οποία είχε βάση στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Μπανγκόκ, έθεσε ως στόχο να τους κρατήσει για τουλάχιστον άλλη μια δεκαετία ως «αντίσταση» στη νέα επίσημη κυβέρνηση της Καμπότζης, η οποία είχε την υποστήριξη του Βιετνάμ. [ Με την πίεση των ΗΠΑ, το Worl Food Program παρείχε 12 εκατ. δολλάρια για να ταίσει 20-40000 στρατιώτες των Ερυθρών Χμερ. Για πάνω από δέκα χρόνια οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ πρόσφεραν στους Χμερ δορυφορική πληροφόρηση ενώ ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (SAS) τους εκπαίδευσαν μεταξύ άλλων και στην τοποθέτηση εκατομμυρίων ναρκών που συνεχίζουν να σκοτώνουν κόσμο. Η Βρετανική κυβέρνηση έχει παραδεχθεί το 1991 την υποστήριξη που παρείχε στους Χμερ και την εμπλοκή που είχε η Θάτσερ σε αυτό η οποία έλεγε ψέματα εκείνο τον καιρό. Να θυμίσουμε ότι τα εγκλήματα των Ερυθρών Χμερ έχουν αποτυπωθεί, μέσω αστικής προπαγάνδας, στην κοινή γνώμη σαν ”εγκλήματα των κομμουνιστών”, ενώ ήταν η ΕΣΣΔ και το Βιετνάμ που τους έδιωξαν από την εξουσία και  οι ΗΠΑ και ΗΒ που τους στήριξαν ].
6. Χιλή
Όταν ο Salvador Allende έγινε πρόεδρος το 1970, ο Πρόεδρος Nixon είχε υποσχεθεί “θα κάνω την οικονομία της Χιλής να κελαηδάει”. Οι ΗΠΑ, ο κυριότερος εμπορικός εταίρος της Χιλής, μείωσε τότε σε μεγάλο βαθμό το εμπόριο με τη χώρα των Άνδεων για να προκαλέσει ελλείψεις και οικονομικό χάος. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η CIA είχαν κάνει εξελιγμένες επιχειρήσεις προπαγάνδας και δυσφήμισης στη Χιλή για μια δεκαετία, χρηματοδοτούσαν συντηρητικούς πολιτικούς, συνδικάτα, ομάδες φοιτητών και όλα τα μέσα ενημέρωσης, ενισχύοντας παράλληλα τους δεσμούς τους με το στρατό. Μετά αφού ο στρατηγός Pinochet κατέλαβε την εξουσία, η CIA διατήρησε στο μισθολόγιο της τους υπαλλήλους της στη Χιλή και συνεργάστηκε στενά με τη Χιλιανή μυστική υπηρεσία πληροφοριών, ενώ η στρατιωτική κυβέρνηση σκότωνε χιλιάδες ανθρώπους και φυλάκιζε και βασάνιζε δεκάδες χιλιάδες.
7. Κίνα
Στα τέλη του 1945, 100.000 Αμερικανοί στρατιώτες πολέμησαν στο πλευρό των δυνάμεων του Kuomintang της Κίνας σε περιοχές του βορρά που είχαν καταληφθεί από τους κομμουνιστές. Ο Chiang Kai-shek ήταν ίσως ο πιο διεφθαρμένος όλων των συμμάχων των ΗΠΑ. Μια σταθερή ροή των συμβούλων των ΗΠΑ στην Κίνα είχε προειδοποιήσει ότι η βοήθεια των ΗΠΑ είχε κλαπεί από τον Chiang και τους φίλους του, ορισμένες μάλιστα είχαν πωληθεί ακόμη και στους Ιάπωνες, αλλά η δέσμευση των ΗΠΑ με τον Chiang συνεχίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα.
8. Κολομβία
Όταν οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ και η Υπηρεσία Καταπολέμησης Ναρκωτικών βοήθησαν τις Κολομβιανές δυνάμεις να κυνηγήσουν και να εξολοθρεύσουν των άρχοντα των ναρκωτικών Pablo Escobar, συνεργάστηκαν με μια ομάδα εθελοντών φρουρών εν ονόματι «Los Pepes». Το 1997, ο Diego Murillo Bejarano και άλλοι ηγέτες συμμοριών ίδρυσαν την AUC ( Ηνωμένες Δυνάμεις Αυτοάμυνας της Κολομβίας), που ήταν υπεύθυνες για το 75 % των βίαιων θανάτων πολιτών στην Κολομβία κατά τη διάρκεια των επόμενων 10 ετών.
9. Κούβα
Οι ΗΠΑ υποστήριξαν τη δικτατορία του Batista στη δημιουργία συνθηκών καταπίεσης που σκότωσαν 20.000 ανθρώπους. Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ, Earl Smith, κατέθεσε ενώπιον του Κογκρέσου ότι “η επιρροή των ΗΠΑ ήταν τόσο συντριπτική στην Κούβα αφού ο πρέσβης της Αμερικής ήταν ο δεύτερος πιο σημαντικός άνθρωπος, μερικές φορές πιο σημαντικός και από τον Κουβανό Πρόεδρο”. Μετά την επανάσταση, η CIA ξεκίνησε μια μεγάλη εκστρατεία τρομοκρατίας ενάντια στην Κούβα, τη διαμόρφωση των εξόριστων Κουβανών στη Φλόριντα, την Κεντρική Αμερική και τη Δομινικανή Δημοκρατία για διάπραξη φόνων και σαμποτάζ στο νησί. Οι πράξεις που χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA ενάντια στην Κούβα περιλαμβάνουν την απόπειρα εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, δεκάδες απόπειρες δολοφονίας κατά του Fidel Castro, δολοφονίες αρκετών υπαλλήλων της Κυβέρνησης, πολλές βομβιστικές επιθέσεις το 1960 και τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον τουριστών, τον βομβαρδισμό ενός γαλλικού πλοίου στο λιμάνι της Αβάνας, την επίθεση τρομοκρατίας του Κουβανικού αεροσκάφος η οποία είχε σχεδιαστεί από τον Luis Posada Carriles και τον Orlando Bosch, οι οποίοι παραμένουν μέχρι και σήμερα ελεύθεροι στις ΗΠΑ.
10. Ελ Σαλβαδόρ
Ο εμφύλιος πόλεμος στο Ελ Σαλβαδόρ στη δεκαετία του 1980 ήταν μια λαϊκή εξέγερση εναντίον ενός καθεστώτος που κυβερνούσε με πρωτοφανή αγριότητα. Τουλάχιστον 70.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι εξαφανίστηκαν. Η Επιτροπή Αλήθειας που καθορίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη μετά τον πόλεμο, διαπίστωσε ότι το 95 % των νεκρών σκοτώθηκαν από κυβερνητικές δυνάμεις και τάγματα θανάτου, και μόνο το 5 % από αντάρτες του FMLN. Οι κυβερνητικές δυνάμεις δημιουργήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και εποπτευόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη CIA, της Ειδικές Δυνάμεις και από τη Σχολή της Αμερικής.
11. Γαλλία
Στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ινδοκίνα, την Ινδονησία, την Κορέα και τις Φιλιππίνες στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η προώθηση των συμμαχικών δυνάμεων διαπίστωσε ότι οι κομμουνιστικές αντιστασιακές δυνάμεις είχαν πάρει τον έλεγχο μεγάλων περιοχών ή ακόμα και ολόκληρων χωρών, όταν οι Γερμανικές και Ιαπωνικές δυνάμεις είχαν αποσυρθεί ή παραδοθεί. Στη Μασσαλία, η κομμουνιστική ένωση CGT έλεγχε τις αποβάθρες που ήταν το κλειδί για το εμπόριο με τις ΗΠΑ και της διενέργειας του σχεδίου Μάρσαλ. Το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (OSS), είχε συνεργαστεί με την Αμερικανο-Σικελική μαφία και τους γκάνγκστερ της Κορσικής κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μετά αφού το OSS έγινε η νέα CIA μετά τον πόλεμο, χρησιμοποίησε τις επαφές του για να αποκαταστήσει τους γκάνγκστερ της Κορσικής στην εξουσία στη Μασσαλία, προκειμένου να σπάσουν τις απεργίες στις αποβάθρες και να πάρουν τον έλεγχο από την CGT. Η CIA προστάτευσε τους Κορσικανούς, κι αυτοί δημιούργησαν εργαστήρια ηρωίνης . Η αποστολή του εν λόγω ναρκωτικού στη Νέα Υόρκη εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η Αμερικανο-Σικελική μαφία άκμασε υπό την προστασία της CIA.
12. Γκάνα
Δεν φαίνεται να υπάρχει παρότρυνση εθνικών ηγετών στην Αφρική αυτές τις μέρες. Και αυτό μπορεί να είναι σφάλμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1950 και το 1960, υπήρχε ένα ανερχόμενο αστέρι στην Γκάνα: ο Kwame Nkrumah, ο οποίος διετέλεσε Πρωθυπουργός υπό βρετανική κυριαρχία το 1952-1960. Όταν η Γκάνα έγινε ανεξάρτητο κράτος, έγινε πρόεδρος. Ήταν σοσιαλιστής, παν- Αφρικανός και αντι-ιμπεριαλιστής, και το 1965 έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο«Νεοαποικιοκρατία: Το τελευταίο στάδιο του ιμπεριαλισμού». Ο Nkrumah ανατράπηκε με πραξικόπημα της CIA το 1966. Η CIA αρνήθηκε τη συμμετοχή της σε αυτό, αλλά ο Βρετανικός Τύπος αργότερα ανέφερε ότι 40 πράκτορες της CIA λειτουργούσαν έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ στη χώρα. Ο πρώην πράκτορας της CIA, John Stockwell, έχει αποκαλύψει πολλά σχετικά με τον καθοριστικό ρόλο της CIA στο πραξικόπημα αυτό στο βιβλίο του «Στην αναζήτηση των εχθρών».
13 . Ελλάδα
Όταν οι Βρετανικές δυνάμεις προσγειώθηκαν στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1944, βρήκαν ότι η χώρα βρισκόταν υπό τον αποτελεσματικό έλεγχο του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, την αντάρτικη ομάδα αριστερών που σχηματίστηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας το 1941 μετά την Ιταλική και Γερμανική εισβολή. Ο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ χαιρέτισε τις βρετανικές δυνάμεις αλλά οι Βρετανοί αρνήθηκαν οποιαδήποτε συμφωνία μαζί τους και εγκατέστησαν μια κυβέρνηση που περιλάμβανε μονάρχες και συνεργάτες των Ναζί. Όταν ο αντάρτικος στρατός πραγματοποίησε μια μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα, η αστυνομία άνοιξε πυρ και σκότωσε 28 άτομα. Οι Βρετανοί προσέλαβαν μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας εκπαιδευμένα από τους Ναζί για να κυνηγήσουν και να συλλάβουν τα μέλη του ΕΛΑΣ, τα οποία επανεξοπλίστηκαν ως κίνημα αντίστασης. Το 1947, βυθισμένοι σε ένα βίαιο εμφύλιο πόλεμο, οι Βρετανοί, οι οποίοι ήταν σε πτώχευση, ζήτησαν βοήθεια από τις ΗΠΑ να αναλάβουν την κατεχόμενη Ελλάδα. Η υποστήριξη των ΗΠΑ στη φασιστική κυβέρνηση που ήταν εγκατεστημένη στην Ελλάδα, στη συνέχεια κατοχυρώθηκε στο Δόγμα Τρούμαν, γεγονός που θεωρείται από πολλούς ιστορικούς ως η αρχή του Ψυχρού Πολέμου. Ο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα του το 1949, μετά αφού η Γιουγκοσλαβία απέσυρε την υποστήριξή της, και 100.000 από τα μέλη του εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν.
14. Γουατεμάλα
Μετά την πρώτη προσπάθεια της να ανατρέψει μια ξένη κυβέρνηση στο Ιράν το 1953, η CIA ξεκίνησε μια επιχείρηση για να εξαλείψει την εκλεγμένη φιλελεύθερη κυβέρνηση του Jacobo Arbenz στη Γουατεμάλα το 1954. Η CIA προσέλαβε και εκπαίδευσε ένα μικρό στρατό μισθοφόρων κάτω από την αρχηγία του εξόριστου Γουατεμαλού Castillo Armas για να εισβάλουν στη Γουατεμάλα με 30 αεροπλάνα, δίχως αμερικανικά σύμβολα, με αεροπορική υποστήριξη. Ο πρέσβης Peurifoy, απεσταλμένος των ΗΠΑ στη Γουατεμάλα, ετοίμασε μια λίστα των κατοίκων της Γουατεμάλας που έπρεπε να εκτελεστούν, και ο Armas εγκαταστάθηκε ως πρόεδρος . Η κυριαρχία του τρόμου που ακολούθησε κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, οδήγησε σε 40 χρόνια εμφυλίου πολέμου, στον οποίο τουλάχιστον 200.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, οι περισσότεροι από αυτούς αυτόχθονες. Έγγραφα της CIA λεπτομερώς περιγράφουν τη σφαγή και την καταστροφή ολόκληρων χωριών.
15. Αϊτή
Περίπου 200 χρόνια μετά την εξέγερση των σκλάβων που δημιούργησε το έθνος της Αϊτής και νίκησε τα στρατεύματα του Ναπολέοντα, ο λαός της Αϊτής, που είχε υποφέρει τόσο πολύ, ήταν τελικά σε θέση να επιλέξει μια πραγματικά δημοκρατική κυβέρνηση με επικεφαλής τον πάτερ Jean – Bertrand Aristide το 1991. Ωστόσο, ο Πρόεδρος Aristide ανατράπηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά από οκτώ μήνες στο γραφείο και ο Οργανισμός Πληροφοριών Άμυνας των ΗΠΑ(DIA), προσέλαβε μια παραστρατιωτική δύναμη που ονομαζόταν FRAPH για να επιτεθεί και να καταστρέψει το κίνημα Lavalas, το οποίο είχε δημιουργηθεί από τον Aristide στην Αϊτή. Η CIA προσέλαβε τον ηγέτη της FRAPH, Emmanuel ‘Toto’ Constant, δίνοντας του όπλα από τη Φλόριντα. Όταν ο Πρόεδρος Clinton έστειλε μια δύναμη κατοχής των ΗΠΑ να αποκαταστήσει τον Aristide στην εξουσία το 1994, τα μέλη της FRAPH που κρατούνταν από τις δυνάμεις των ΗΠΑ αφέθηκαν ελεύθερα με εντολή της Ουάσιγκτον , και η CIA διατήρησε την FRAPH για να υπονομεύσει τον Aristide και το κίνημά του. Αφού ο Aristide εξελέγη Πρόεδρος για δεύτερη φορά το 2000, μια ειδική ομάδα δράσης των ΗΠΑ με 200 στρατιώτες εκπαίδευσαν 600 πρώην μέλη της FRAPH στη Δομινικανή Δημοκρατία για να προετοιμάσουν ένα δεύτερο πραξικόπημα. Το 2004, ξεκίνησε μια εκστρατεία βίας με σκοπό την αποσταθεροποίηση της Αϊτής, η οποία αποτελούσε εσκεμμένα στην ουσία, την αφορμή για τις αμερικανικές δυνάμεις να εισέλθουν στη χώρα της Καραϊβικής και να απομακρύνουν από το αξίωμά του τον Aristide.
16. Ονδούρα
Το πραξικόπημα στην Ονδούρα το 2009 προκάλεσε καταστολή και μαζικές δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, συνδικαλιστών και δημοσιογράφων. Παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι αρνήθηκαν την οποιαδήποτε ανάμειξη σε αυτό, απέρριψαν ωστόσο να διακόψουν τη στρατιωτική βοήθεια. Ωστόσο, το Wikileaks αποκάλυψε ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη διαχείριση του πραξικοπήματος κατά του Manuel Zelaya και στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης που, σύμφωνα με αναφορές από οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταπιέζει και δολοφονεί τους κατοίκους της.
17. Ινδονησία
Το 1965, ο Στρατηγός Suharto ανέλαβε την εξουσία μετά την ανατροπή του Προέδρου Sukarno, και η θητεία του πυροδότησε ένα κύμα μαζικών δολοφονιών που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από μισό εκατομμύριο τουλάχιστον ανθρώπους. Διπλωμάτες των ΗΠΑ αργότερα παραδέχθηκαν ότι είχαν ετοιμάσει και παραδώσει λίστες με τα ονόματα 5.000 μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος που έπρεπε να δολοφονηθούν.
18 . Ιράν
Το Ιράν μπορεί να αποτελεί την πιο ενδεικτική περίπτωση πραξικοπήματος της CIA και των μακροπρόθεσμων συνεπειών του. Το 1953, η CIA και η MI6 του Ηνωμένου Βασιλείου ανέτρεψαν την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Mohamed Mosadegh. Το Ιράν είχε εθνικοποιήσει τη βιομηχανία πετρελαίου με ομόφωνη ψήφο του κοινοβουλίου του, που έληγε το μονοπώλιο της Ιρανικής Εταιρίας ΠετρελαίουAnglo (σημερινή ΒΡ), που στο Ιράν κατέβαλλε μόνο το 16% της αξίας του πετρελαίου. Για δύο χρόνια, το Ιράν αντιστάθηκε στον Βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό και τις διεθνείς οικονομικές κυρώσεις. Μετά αφού ο πρόεδρος Eisenhower ανέλαβε τα καθήκοντά του το 1953, η CIA ενέκρινε το αίτημα της Βρετανίας για επέμβαση. Μετά την αρχική αποτυχία του πραξικοπήματος και αφού ο Σεΐχης της Περσίας και η οικογένειά του είχαν καταφύγει στην Ιταλία, η CIA κατέβαλε εκατομμύρια δολάρια στη δωροδοκία στρατιωτικών και στην ενοικίαση γκάνγκστερ να εξαπολύσουν τη βία στους δρόμους της Τεχεράνης. Ο Mosadegh αφαιρέθηκε απομακρύνθηκε τελικά από το αξίωμα του και επέστρεψε ο Σεΐχης για να κυβερνήσει με μεγάλη βαρβαρότητα ως μαριονέτα της Δύσης μέχρι την Ιρανική Επανάσταση του 1979.
19. Ισραήλ
Από το 1966, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχει ασκήσει το βέτο της στο Συμβούλιο Ασφαλείας για την προστασία του Ισραήλ 83 φορές περισσότερο από ό, τι τα άλλα τέσσερα μόνιμα μέλη σε συνδυασμό, και 42 του εν λόγω βέτο ήταν στα ψηφίσματα που σχετίζονται με το Ισραήλ ή / και την Παλαιστίνη. Η Διεθνής Αμνηστία κυκλοφόρησε πρόσφατα μια έκθεση που υποστήριζε ότι “οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν δείξει μια ανάλγητη περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή, σκοτώνοντας δεκάδες Παλαιστινίων αμάχων, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη κατά τα τελευταία τρία χρόνια, με σχεδόν απόλυτη ατιμωρησία”. Από την πλευρά του, ο Richard Falk, Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Κατεχόμενα Εδάφη, περιέγραψε την επίθεση στη Γάζα το 2008 ως “μαζική παραβίαση του διεθνούς δικαίου”, προσθέτοντας ότι “οι ΗΠΑ έχουν παράσχει όπλα και υποστήριξαν την πολιορκία, έτσι είναι συνένοχοι στα εγκλήματα”. Ο Νόμος Leahy απαιτεί από τις ΗΠΑ να κόψει την στρατιωτική βοήθεια προς τις δυνάμεις που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά κάτι τέτοιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ εναντίον του Ισραήλ.
20. Ιράκ
Το 1958, αφού η μοναρχία που υποστηριζόταν από τους Βρετανούς ανατράπηκε από τον Στρατηγό Abdul Qasim, η CIA στρατολόγησε έναν Ιρακινό 22 ετών εν ονόματι Sadam Husein για να δολοφονήσει τον νέο Πρόεδρο. Ο Husein και οι συνεργοί του δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τη δουλειά και κατέφυγαν στο Λίβανο. Η CIA τους νοίκιασε ένα διαμέρισμα στη Βηρυτό και στη συνέχεια ο Husein μεταφέρθηκε στο Κάιρο, όπου προσελήφθη ως πράκτορας των αιγυπτιακών μυστικών υπηρεσιών και σύχναζε επιμελώς στη πρεσβεία των ΗΠΑ. Ο Qasim δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια ενός πραξικοπήματος που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ το 1963, και όπως και στην Γουατεμάλα και στην Ινδονησία, η CIA έδωσε στη νέα κυβέρνηση μια λίστα με τουλάχιστον 4.000 κομμουνιστές που έπρεπε να «εξαλειφθούν». Αλλά από τη στιγμή που βρέθηκε στην εξουσία η Επαναστατική Κυβέρνηση του Μπάαθ (το Μπάαθ είναι το μαζικότερο και μακροβιότερο εθνικιστικό σοσιαλιστικό κίνημα που έκανε την εμφάνισή του στον Αραβικό κόσμο), αρνήθηκε να είναι μια δυτική μαριονέτα και εθνικοποίησε τη βιομηχανία πετρελαίου στο Ιράκ, υιοθέτησε μια αραβική εθνική εξωτερική πολιτική και έχτισε τα καλύτερα συστήματα εκπαίδευσης και υγείας στον αραβικό κόσμο. Το 1979, ο Sadam Husein έγινε Πρόεδρος, διεξήγαγε εκκαθαρίσεις των πολιτικών αντιπάλων και ξεκίνησε έναν καταστροφικό πόλεμο κατά του Ιράν, κάτι για το οποίο ο Donald Rumsfeld (American politician and businessman) και άλλοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ εξέφρασαν την ικανοποίηση τους και τον χαιρέτησαν ως ένα αποτελεσματικό σύμμαχο κατά της Τεχεράνης. Όταν το Ιράκ εισέβαλε στο Κουβέιτ, ο Husein έγινε πιο χρήσιμος στις ΗΠΑ ως εχθρός παρά ως σύμμαχος. Στη συνέχεια, η Αμερικανική χώρα άρχισε παγκοσμίως την προπαγανδιστική εκστρατεία της για να δυσφημίσει τον Ιρακινό Πρόεδρο, τον «νέο Χίτλερ», το οποίο διευκόλυνε την εισβολή των ΗΠΑ και των διεθνών εταίρων της στο Ιράκ το 2003.
21. Κορέα
Όταν οι δυνάμεις των ΗΠΑ κατέφθασαν στην Κορέα το 1945, παρελήφθησαν από υπαλλήλους της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας (RPC), η οποία ήταν συγκροτημένη από αντιστασιακές ομάδες που είχαν αφοπλίσει και πείσει τις Ιαπωνικές δυνάμεις να παραδοθούν και άρχισαν να καθιερώνουν τον νόμο και την τάξη σε όλη την Κορέα. Η Στρατηγός Hodge τις απέλασε και τοποθετήθηκε στο νότιο μισό της Κορέας υπό τη στρατιωτική κατοχή των ΗΠΑ. Αντίθετα, οι ρωσικές δυνάμεις στη Βόρεια Κορέα αναγνώρισαν την RPC, γεγονός που οδήγησε στη διαίρεση της Κορέας μακροπρόθεσμα. Οι ΗΠΑ έφεραν πίσω από την Κίνα τον Syngman Rhee, έναν συντηρητικό Κορεάτη εξόριστο, και τον τοποθέτησαν ως πρόεδρος της Νότιας Κορέας το 1948. Ο Rhee έγινε δικτάτορας και καθοδηγούταν από την αντικομμουνιστική σταυροφορία, η οποία συνελάμβανε και βασάνιζε χιλιάδες ανθρώπους με την κατηγορία ότι είναι κομμουνιστές και κατέστειλε βίαια τις διαδηλώσεις, σκοτώνοντας 100.000 ανθρώπους. Τελικά, ο Rhee αναγκάστηκε να παραιτηθεί κατά τη διάρκεια των μαζικών διαδηλώσεων των φοιτητών το 1960.
22. Λάος
Η CIA ξεκίνησε την παροχή της εναέριας υποστήριξης στις γαλλικές δυνάμεις στο Λάος το 1950 και παρέμεινε ενεργή εκεί για 25 χρόνια. Η CIA επινόησε τουλάχιστον τρία πραξικοπήματα μεταξύ 1958 και 1960 για να κρατήσει έξω την αριστερή κυβέρνηση Pathet Lao. Η CIA συνεργάστηκε με τους δεξιούς άρχοντες των ναρκωτικών του Λάος, όπως με τον Στρατηγό Phoumi Nosavan, μετέφερε όπιο από τη Βιρμανία, το Λάος και το Βιετνάμ, και προστάτευε το μονοπώλιο από το εμπόριο οπίου στο Λάος. Το 1962, η CIA προσέλαβε έναν μυστικό μισθοφορικό στρατό από 30.000 βετεράνους πρώην αντάρτες πολέμων στη Ταϊλάνδη, την Κορέα, το Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες, για την καταπολέμηση του Pathet Lao. Δεδομένου ότι ένας μεγάλος αριθμός Αμερικανών στρατιωτών στο Βιετνάμ ήταν εθισμένος στην ηρωίνη, η εταιρεία Air America, που ήταν στις υπηρεσίες της CIA, μετέφερε όπιο από την επικράτεια του Hmong στα εργαστήρια ηρωίνης του Στρατηγού Vang Pao στο Long Tieng και στο Vientiane για την αποστολή στο Βιετνάμ. Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες από τη CIA για την ανατροπή του Pathet Lao, οι ΗΠΑ βομβάρδισαν την ασιατική χώρα με δύο εκατομμύρια τόνους βομβών.
23. Λιβύη
Η επέμβαση του ΝΑΤΟ ήταν δικαιολογημένη με δόλο ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ως μια προσπάθεια να προστατευθούν οι άμαχοι της Λιβύης. Ωστόσο, το ΝΑΤΟ διεξήγαγε 7.700 αεροπορικές επιδρομές, κατά τις οποίες 30.000-100.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, ολόκληρα χωριά μετατράπηκαν σε ερείπια και πραγματοποιήθηκε εθνοκάθαρση. Η χώρα παραμένει σε χάος καθώς ισλαμιστές πολιτοφύλακες εκπαιδεύονταν και εξοπλίζονταν από τη Δύση για να αναλάβουν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της χώρας και να ανταγωνιστούν για την εξουσία.
24. Μεξικό
Ο αριθμός των νεκρών σε πολέμους των ναρκωτικών στο Μεξικό, πρόσφατα, έφθασε τους 100.000. Το πιο βίαιο καρτέλ ναρκωτικών είναι οι Zetas. Αμερικανοί αξιωματούχοι το αποκαλούν ως “το πιο σοφιστικέ και επικίνδυνο καρτέλ ναρκωτικών, άρτια εξελιγμένο τεχνολογικά, που λειτουργεί στο Μεξικό”. Αλλά δεν μας λένε ότι το καρτέλ Zetas σχηματίστηκε από μεξικανικές δυνάμεις ασφαλείας που εκπαιδεύτηκαν από τις Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ στη Σχολή της Αμερικής στο Fort Benning στη Georgia και στο Fort Bragg στη Βόρεια Carolina.
25. Βιρμανία
Μετά την Κινέζικη Επανάσταση, οι στρατηγοί του Kuomintang μετακόμισαν στη Βόρεια Βιρμανία και έγιναν ισχυροί άρχοντες των ναρκωτικών, με την προστασία του Ταϊλανδέζικου στρατού, τη χρηματοδότηση της Ταϊβάν και την εναέρια υποστήριξη και εφοδιασμό από τη CIA. Η παραγωγή οπίου στη Βιρμανία αυξήθηκε από 18 τόνους το 1958 σε 600 τόνους το 1970. Η CIA διατήρησε αυτές τις δυνάμεις ως προπύργιο ενάντια στους κομμουνιστές της Κίνας, αλλά έγινε το «χρυσό τρίγωνο», ο μεγαλύτερος παραγωγός οπίου στον κόσμο.
26. Νικαράγουα
Anastasio Somoza κυβέρνησε τη Νικαράγουα σαν προσωπικό του φέουδο για 43 χρόνια με την άνευ όρων υποστήριξη της Εθνικής Φρουράς των ΗΠΑ, διαπράττοντας αδιανόητα εγκλήματα, βασανιστήρια, εκβιασμούς και βιασμούς με ατιμωρησία. Μετά την επανάσταση των Sandinista, και όταν ο Somoza ανατράπηκε το 1979, η CIA προσέλαβε, εκπαίδευσε και χρηματοδότησε μισθοφόρους για να εισβάλουν στη Νικαράγουα και να διαπράξουν τρομοκρατικές ενέργειες για να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα. Το 1986, το Διεθνές Δικαστήριο καταδίκασε τις ΗΠΑ για την αποστολή αυτή και διέταξε οι ΗΠΑ να θέσουν ένα τέλος στην επιθετικότητα τους και να πληρώσουν πολεμικές αποζημιώσεις στη Νικαράγουα, κάτι το οποίο φυσικά ποτέ δεν έγινε. Η αντίδραση των ΗΠΑ ήταν να δηλώσει ότι πλέον δεν αναγνωρίζει την δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης, παρακάμπτοντας έτσι όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.
27 Πακιστάν, 28 Σαουδική Αραβία, 29 Τουρκία
Σύμφωνα με πρώην συνεργάτη και εμπειρογνώμονα τρομοκρατίας της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, Larry Johnson: “Το κύριο πρόβλημα που αφορά την αξιολόγηση μιας τρομοκρατικής απειλής είναι στο να οριστεί επακριβώς η κατάσταση του κράτους. Οι μεγαλύτεροι ένοχοι σήμερα, σε αντίθεση με ό, τι συνέβη πριν από 20 χρόνια, είναι το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία. Το Ιράν , παρά τις ασυναρτησίες του δεξιού κλάδου / νεοσυντηρητικών, δεν είναι τόσο δραστήριο στην προώθηση ή στη διευκόλυνση της τρομοκρατίας”. Κατά τα τελευταία 12 χρόνια, η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια στο Πακιστάν ξεπερνά τα 18.600 εκατ. δολλάρια. Οι ΗΠΑ απλώς διαπραγματεύτηκε την μεγαλύτερη συμφωνία πώλησης όπλων στην ιστορία με τη Σαουδική Αραβία. Και η Τουρκία είναι ένα μακροχρόνιο μέλος του ΝΑΤΟ. Οι τρεις κύριοι χορηγοί της τρομοκρατίας στον κόσμο σήμερα είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ.
30. Παναμάς
Αξιωματούχοι της Υπηρεσίας Καταπολέμησης Ναρκωτικών των ΗΠΑ ήθελαν να συλλάβουν τον Manuel Noriega το 1971, όταν ήταν επικεφαλής της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του Παναμά. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι είχαν άφθονα στοιχεία για να τον καταδικάσουν για διακίνηση ναρκωτικών, ο Noriega είχε πολύ καιρό για να δράσει αναλόγως ως συνεργάτης της CIA και πληροφοριοδότης, έτσι παρέμεινε άθικτος. Παρά το γεγονός ότι η CIA αγνόησε προσωρινά τις πράξεις του κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Carter, ο Noriega συνέχισε να λαμβάνει τουλάχιστον 100.000 δολάρια ανά έτος από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ. Όταν ανήλθε στην εξουσία ως de facto κυβερνήτης του Παναμά, αποτελούσε πάλι μεγάλη αξία για τη CIA, καθώς ήταν σε θέση να υποβάλει τις εκθέσεις του σχετικά με τις συναντήσεις του με τον Fidel Castro και με τον Daniel Ortega της Νικαράγουας και υποστήριζε παράλληλα τους μυστικούς πολέμους των ΗΠΑ στην Κεντρική Αμερική. Ο Noriega προφανώς παράτησε την διακίνηση ναρκωτικών το 1985, πολύ πριν αφού οι ΗΠΑ τον κατηγόρησαν για αυτό το έγκλημα το 1988. Η κατηγορία ήταν ένα πρόσχημα για την εισβολή στον Παναμά από τις ΗΠΑ το 1989, κύριος στόχος της οποίας ήταν να αποκτήσουν οι ΗΠΑ μεγαλύτερο έλεγχο της Λατινικής αυτής χώρας, αν και η παρέμβαση στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 2.000 ανθρώπους.
31. Φιλιππίνες
Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ ξεκίνησαν το λεγόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας το 2001, μια ειδική ομάδα από 500 στρατιώτες των ΗΠΑ διεξήγαγε μυστικές επιχειρήσεις στις νότιες Φιλιππίνες. Τώρα, στο πλαίσιο της πολιτικής Obama «περιστροφή του άξονα προς την Ασία», η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στις Φιλιππίνες αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, από 12 εκατομμύρια το 2011 σε 50 το τρέχον έτος. Αλλά οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις Φιλιππίνες έχουν αναφέρει ότι η αύξηση της βοήθειας συμπίπτει με την αύξηση των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ταγμάτων θανάτου εναντίον αμάχων. Τα 3 τελευταία χρόνια, τουλάχιστον 158 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στα χέρια αυτών των μονάδων.
32. Συρία
Όταν ο Πρόεδρος Obama ενέκρινε την αποστολή όπλων και μαχητών από τη Λιβύη προς τη βάση του Ελεύθερου Συριακού Στρατού στην Τουρκία με αγνώστων στοιχείων αεροσκάφη του ΝΑΤΟ στα τέλη του 2011, πίστευαν ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της μπορούσαν να αναπαράγουν την «επιτυχή» ανατροπή της κυβέρνησης της Λιβύης. Λίγους μήνες αργότερα, όταν δυτικοί ηγέτες υπονόμευσαν το ειρηνευτικό σχέδιο του Kofi Annan με αυτό του «Plan B», μακριά από την επιδίωξη της ειρήνης, ήταν ένα κίνητρο για την κλιμάκωση της βίας με την παροχή όπλων και οικονομικής στήριξης στους Τζιχαντιστές στη Συρία ώστε να διασφαλιστεί ότι θα αγνοηθεί το ειρηνευτικό σχέδιο Annan και θα αγωνιστούν. Αυτή η κίνηση σφράγισε τη μοίρα εκατομμυρίων Σύριων. Οι συνομιλίες της Γενεύης ΙΙ ήταν μια προσπάθεια κατά το ήμισυ να αναβιώσει το ειρηνευτικό σχέδιο Annan το 2012, αλλά η δυτική επιμονή σε μια «πολιτική μετάβαση» σήμανε την άμεση παραίτηση του Al Assad γεγονός που δείχνει ότι οι ηγέτες της Δύσης εξακολουθούν να δίνουν μεγαλύτερη αξία σε μια αλλαγή καθεστώτος παρά στην ειρήνη.
33. Ουρουγουάη
Στην Ουρουγουάη, το 1970, όταν ο αρχηγός της αστυνομίας Alejandro Otero εναντιώθηκε στους Αμερικανούς στο να εκπαιδεύσει τους πράκτορες του στην τακτική των βασανιστηρίων, υποβιβάστηκε. Ο Αμερικανός αξιωματούχος στην οποία ο Otero εξέδωσε πολλές καταγγελίες ήταν ο Dan Mitrione, ο οποίος εργαζόταν για το Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας των ΗΠΑ, ένα τμήμα της Αμερικανικής Υπηρεσίας για τη Διεθνή Ανάπτυξη . Έχει αναφερθεί ότι οι συνεδρίες του Mitrione περιλάμβαναν βασανιστήρια σε άστεγους που κακοποιούνταν μέχρι θανάτου με ηλεκτροσόκ για να διδάξει στους μαθητές τους μέχρι που μπορούν να φτάσουν με αυτές τις τεχνικές.
34. Γιουγκοσλαβία
Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, το 1999 ήταν μια πράξη κατάφωρης επίθεσης κατά παράβαση του άρθρου 2.4 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Όταν ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, Robin Cook, είπε στην Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Madeleine Albright, ότι “το Ηνωμένο Βασίλειο έχει δυσκολίες με τους δικηγόρους του” για τη σχεδιαζόμενη επίθεση, αυτή πρότεινε στους Βρετανούς “τότε βρείτε νέους δικηγόρους”, όπως αποκάλυψε ο James Rubin, Υφυπουργός Εξωτερικών. Η συμμαχική δύναμη εδάφους του ΝΑΤΟ στην επίθεση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου (KLA), με επικεφαλή τον Hashim Thaci. Τόσο η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2010, καθώς και το βιβλίο «Το κυνήγι», της Carla Del Ponte, πρώην εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία, υποστήριξαν τους ισχυρισμούς ότι κατά τη διάρκεια της εισβολής του ΝΑΤΟ, ο Thaci ήταν επικεφαλής μιας εγκληματικής οργάνωσης που ονομαζόταν «Ομάδα της Drenica» που έστειλε πάνω από 400 Σέρβους στην Αλβανία για να δολοφονηθούν, να εξαχθούν και να πουληθούν τα όργανα τους στη μαύρη αγορά. Ο Hashim Thaci είναι τώρα Πρωθυπουργός του προτεκτοράτου του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο.
35. Ζαΐρ (Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό)
Ο Patrice Lumumba, Πρόεδρος του Εθνικού Παν-Αφρικανικού Κινήματος του Κονγκό, συμμετείχε ενεργά στον αγώνα της χώρας για ανεξαρτησία και εξελέγη Πρωθυπουργός για πρώτη φορά στο Κονγκό το 1960. Καθαιρέθηκε από ένα υποστηριζόμενο από τη CIA πραξικόπημα με επικεφαλής τον Joseph-Desire Mobutu, Αρχηγό του Επιτελείου του Στρατού. Ο Mobutu κατάργησε τις εκλογές και αυτοανακηρύχθηκε Πρόεδρος το 1965, μετονομάζοντας τη χώρα και διοίκησε με την βοήθεια και υποστήριξη των ΗΠΑ ως δικτάτορας γνωστός για την βιαιότητα του για 30 χρόνια. Παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Κάρτερ αποστασιοποιήθηκε δημοσίως από τον Αφρικανό ηγέτη, το Ζαΐρ συνέχισε να λαμβάνει το 50 % του συνόλου των αμερικανικών στρατιωτικών ενισχύσεων στην υποσαχάρια Αφρική. Στη δεκαετία του 1990 η υποστήριξη των ΗΠΑ στον Mobutu άρχισε να κλονίζεται και να μειώνεται έως ότου ανατράπηκε από τον Laurent Kabila το 1997. Λίγο μετά πέθανε.
Πηγή: Disdaimona

Ν.ΚΟΡΕΑ-Συνέλαβαν τον επικεφαλής μεγάλης συνδικαλιστικής οργάνωσης

Συνέλαβαν τον επικεφαλής μεγάλης συνδικαλιστικής οργάνωσης

• 
  

Ο συνδικαλιστής Χαν Σεάνγκ Γκιουν συλλαμβάνεται από αστυνομικούς (Φωτο ΑΡ)

Παραδόθηκε νωρίς σήμερα το πρωί, μετά από 24 μέρες «εγκλωβισμού» στο βουδιστικό ναό Τζογκιέσα της Σεούλ ο επικεφαλής της δεύτερης μεγαλύτερης συνδικαλιστικής ένωσης της Νότιας Κορέας, της «Κορεατικής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων», Χαν Σεάνγκ Γκιουν μετά τις απειλές της αστυνομίας να εισβάλει στο χώρο για να τον συλλάβει με τις κατηγορίες της διοργάνωσης «παράνομων» κινητοποιήσεων.
Ο Χαν είχε προσπαθήσει να αποφύγει τη σύλληψη αναζητώντας «άσυλο» στο βουδιστικό ναό, όπως και πολλές εκατοντάδες άλλοι συνδικαλιστές και εργαζόμενοι που διαμαρτύρονται για τις προσπάθειες της κυβέρνησης της Προέδρου Παρκ Γκέουν Χίε να καταστρατηγήσει ακόμη περισσότερα εργασιακά δικαιώματα κυρίως όσον αφορά στους συμβασιούχους εργαζόμενους και το μη μόνιμο προσωπικό επιχειρήσεων, ώστε να απολύονται και να αντικαθίστανται από άλλους χωρίς επιδόματα και αποζημιώσεις.
Ο Χαν βγαίνοντας από το βουδιστικό ναό συνοδεία αστυνομικών με πολιτικά, διαβεβαίωσε πως θα συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης και απηύθυνε πλατύ κάλεσμα για άμεσες απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, ενώ προγραμματίζεται εθνική απεργία στις 16 του μήνα και μεγάλη αντικυβερνητική διαδήλωση στις 19 του μήνα.

Το αυθόρμητο του Δεκέμβρη

 Το αυθόρμητο του Δεκέμβρη

Πρόσφατα έτυχε να διαβάσω ένα κείμενο του Μαυροειδή στο Πριν, που επαναφέρει ένα γνωστό και διαδομένο μύθο, αυτόν του αυθόρμητου ξεσπάσματος του Δεκέμβρη και της ανεπαρκούς επίσημης Αριστεράς, που δεν το εξέφρασε και δεν κατάφερε να του δώσει άλλα, βαθύτερα χαρακτηριστικά. Εκεί κολλάει συνήθως μια μπηχτή για την Αλέκα και τη δήλωση για το Σύριζα που χαϊδεύει τα αυτιά αντιεξουσιαστών και την ατάκα της για την πραγματική εξέγερση, όπου δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι. Λες και η Οχτωβριανή δηλ –για να πάρουμε τη μεγαλύτερη των επαναστάσεων- δεν επικράτησε εύκολα και σχετικά αναίμακτα, σε πρώτη φάση, προτού δοθεί διεθνής χείρα βοηθείας στη μαύρη αντίδραση των λευκοφρουρών.

Ένας βασικός περιορισμός τέτοιων αναλύσεων από το συγκεκριμένο χώρο, που πρέπει πάντα να μετριούνται με κριτήριο την πράξη, είναι πως το εξωκοινοβούλιο πάσχει από το σύνδρομο του χαρταετού, γαντζώνεται από το αυθόρμητο, ζει και πεθαίνει μαζί του, γίνεται ουρά του, ενώ βαυκαλίζεται πως το καθοδηγεί, κι είναι καταδικασμένο να πέσει μαζί με το χαρταετό, μόλις εξαντληθεί η αρχική δυναμική του, ή αρχίσει να φυσάει κόντρα, και να περιμένει καρτερικά το επόμενο φύσημα του ανέμου, για να ανέβει, να νιώσει πως ταξιδεύει ή ότι εφοδεύει στον ουρανό.

Μια οργάνωση, συλλογικότητα, χώρος, μετωπικό σχήμα, ομάδα ανθρώπων (τέλος πάντων οτιδήποτε εκτός από κόμμα), που πίστευε ή έθετε ως στόχο να παρέμβει στο αυθόρμητο, έπρεπε να έχει συγκεκριμένο σχέδιο, να μετράει τα βήματα που καταφέρνει, να αναπροσαρμόζει τα πλάνα της, να δοκιμάζει συνθήματα, μορφές, μέσα, να τα εναλλάσσει, κτλ. Όποιος πιστεύει πως έχει καταφέρει κάτι από αυτά και πως τα ακολούθησε έστω κατά προσέγγιση, μπορεί να μιλήσει σε διαφορετική βάση. Αλλιώς αυτά που λέει δεν έχουν ιδιαίτερη αξία ούτε κάποιο πρακτικό αντίκρισμα.

Μπορεί ωστόσο να διηγείται ωραίες ιστορίες (για να τρώνε το φαγητό τους οι υπόλοιποι) και να μοιραστεί την πείρα του από το μπόλιασμα του αυθόρμητου με το συνειδητό στις μαύρες καταλήψεις του (μαύρου) Δεκέμβρη, όπου πήγαινε με τους συντρόφους του, με παλμό κι αλυσίδες (Θεοδωράκης-Φαραντούρη, Θεοδωράκης-Φαραντούρη) να το συναντήσουν κι έμεναν παγωτό αντικρίζοντας το συγκεντρωμένο λούμπεν στοιχείο, που καλούνταν να γίνει το επαναστατικό υποκείμενο της εξέγερσης.

Ένα βασικό συμπέρασμα που βγαίνει κι από την πρόσφατη πείρα, είναι πως το αυθόρμητο εκπαιδεύεται, διαπαιδαγωγείται. Κι αυτό σημαίνει ότι είναι εγκληματικό να το αφήνεις στην τύχη του, να το εξιδανικεύεις ή να πηγαίνεις με τα νερά του, για να το καλοπιάσεις και να το προσεγγίσεις. Αν άφησε κάτι πίσω του ο Δεκέμβρης, ως κληρονομιά στα κινηματικά ήθη και έθιμα και την πολιτική παιδεία ενός κόσμου, είναι ένα άγριο, αντιμπατσικό, αντικρατικό ένστικτο, που εξαντλεί τη στόχευση και τη δυναμική του σε βιτρίνες και τα όργανα της τάξης, αλλά είναι σχεδόν τυφλό, για να σημαδέψει την τάξη που υπηρετούν τα τελευταία.

Η αγανάκτηση των πλατειών ξεθύμανε σε ακίνδυνα (ή επικίνδυνα αν σκεφτείς το ξέπλυμα και τη νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής) εκλογικά μονοπάτια, με βασικά χαρακτηριστικά το αμεσοδημοκρατικό ακομμάτιστο (έξω τα κόμματα) και τις αντιμνημονιακές μούντζες. Όταν πας με τέτοιους όρους και βασικά χωρίς δικούς σου όρους, δε σου μένει παρά να υποκλιθείς μπροστά του και να περιμένεις να τσιμπήσεις εκλογικά μερικές ψήφους συμπάθειας. Κι όσο για το μπόλιασμα, αυτό μένει στα χαρτιά των μακροσκελών ανακοινώσεων.

Οφείλουμε επίσης να θυμηθούμε την πολύ χρήσιμη σημείωση του Βλαδίμηρου για την αυθόρμητη συνείδηση της εργατικής τάξης, που δεν μπορεί να φτάσει από μόνη της πέρα από το επίπεδο των οικονομικών διεκδικήσεων, στην αναγκαιότητα μιας άλλης κοινωνίας και μιας επαναστατικής εξουσίας που θα καθοδηγήσει το πέρασμα σε αυτήν. Η δουλειά των κομμουνιστών δεν είναι να ποτίζουν το αυθόρμητο για να μας δώσει από μόνο του καρπούς, αλλά η καλλιέργεια, που περιλαμβάνει πολύ περισσότερα πράγματα κι ανάμεσά τους και το ξερίζωμα (αυταπατών, ιδεοληψιών, κτλ), σε διάκριση με το «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν».

Σε αυτό το τελευταίο βασίζεται η ανάλυση του εξωκοινοβουλίου (και όχι μόνο) για τα μεταβατικά προγράμματα, που γεφυρώνουν θεωρητικά το χάσμα ανάμεσα στις άμεσες διεκδικήσεις και το στρατηγικό στόχο. Κι εδώ παρουσιάζεται μια βασική λογική αντινομία το αρχικού σχήματος που εξετάζουμε, καθώς προκρίνονται κάποιοι ενδιάμεσοι στόχοι, για να διαπαιδαγωγήσουν ένα «αυθόρμητο», που εκφράζεται είτε με βία, ανεβασμένα μέσα (πχ Δεκέμβρης), είτε με απογειωμένους στόχους, όπως η κατάργηση του χρήματος και των κομμάτων (στην περίπτωση των πλατειών).

Αυτό κατά τη γνώμη μου θέτει ένα σοβαρό ζήτημα τι ακριβώς ονομάζουμε αυθόρμητο και κατά πόσο είναι όντως αυθόρμητο (που εκφράζεται με αυθεντικό τρόπο) ή αν κουβαλά τα σημάδια της κυρίαρχης ιδεολογίας, που τα έχει ενσωματώσει ως δικές του ιδέες, κι όχι απλά μια ανώριμη ανυπομονησία. Οι «αυθόρμητες» απαντήσεις που λαμβάνουν πχ οι δημοσκόποι είναι αυτές που έχουν φροντίσει να καταστήσουν «κοινό τόπο» δια της επανάληψης, μέσω των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (που ήταν και βασικοί δίαυλοι προώθησης των πλατειών). Κι ως γνωστόν, όποιος δεν έχει γνώμη, δανείζεται τα κλισέ των ΜΜΕ, όταν καλείται να εκφράσει μια άποψη γύρω από ένα ζήτημα.

Εν πάση περιπτώσει, αν υπήρχε κάτι θετικό κι αυθόρμητο στο Δεκέμβρη, αυτό ήταν ότι κατέβηκαν μαθητές στους δρόμους, σχεδόν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, ακόμα και σε μέρη-χωριά, που δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι πρέπει να του προσδίδουμε χαρακτηριστικά και βαρύγδουπους τίτλους που δεν αντιστοιχούν στην εικόνα του (πχ η πρώτη εξέγερση ενάντια στην οικονομική κρίση) κι ότι δεν είναι προβληματική η απουσία οποιασδήποτε συνέχειας σε αυτό το ξέσπασμα, και τα επιλεκτικά αντανακλαστικά για τα Εξάρχεια, ως κινηματική έδρα, που δεν εκδηλώθηκαν με την ίδια ορμή και ένταση, σε άλλες περιπτώσεις, με πιο ταξικά χαρακτηριστικά, όπως το παιδί στα δυτικά προάστια, που δεν είχε εισιτήριο και σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια ενός πιεστικού ελέγχου.

Δεν αρκεί πάντως η καταπολέμηση των μύθων που εξιδανικεύουν το αυθόρμητο –καθώς λειτουργεί παράλληλα κι η εξωραϊστική λειτουργία της επιλεκτικής μνήμης, με το πέρασμα του χρόνου, και μπορείς να ακούσεις κάποιους «μπαρουτοκαπνισμένους βετεράνους» να σου μιλάνε για το Δεκέμβρη, όπως μιλούσε για το Πολυτεχνείο ο Σπύρος Παπαδόπουλος στους Απαράδεκτους. Χρειάζεται ένας σοβαρός και συστηματικός προβληματισμός γύρω από τα χαρακτηριστικά του και τους τρόπους προσέγγισης και διαπαιδαγώγησής του.

Αυθόρμητα ξεσπάσματα έχουμε όταν εισέρχονται απότομα και μαζικά στο αγωνιστικό προσκήνιο λαϊκές μάζες, που δεν είχαν ξαναπεράσει αυτό το κατώφλι, υπάρχει ανεβασμένη αγωνιστική διάθεση κι αντίστοιχα ανεβασμένη συμμετοχή (δεν είναι λίγες εξάλλου αυτές οι περιπτώσεις, που μπορεί να γνωρίζει ο καθένας μας την τελευταία πενταετία).

Η οργανωμένη πρωτοπορία κρίνεται από την ικανότητά της να προσελκύει το αυθόρμητο, να το κινητοποιεί και να το οργανώνει, να οικοδομεί δεσμούς μαζί του, να μην το αφήνει να ξεθυμάνει, αλλά να εξασφαλίζει το βάθεμα και τη συνέχειά του, να μπορεί να εκφράσει και να αγκαλιάσει την ανεβασμένη αγωνιστική διάθεση, την έντασή της, και να τη βγάζει ακόμα πιο δυνατή από κάθε αγωνιστικό σταθμό. Που είναι ένα πράγμα να το λες και να συμφωνείς, κι ένα άλλο, πολύ πιο δύσκολο, να το πετύχεις κιόλας…

Ισραηλινοί κομάντος σε ρόλο «τραυματιοφορέα» τζιχαντιστών!

Ισραηλινοί κομάντος σε ρόλο «τραυματιοφορέα» τζιχαντιστών!

• 
  

Ισραηλινός στρατιώτης (Φωτό αρχείου ΑΡ)

Τις καταγγελίες των συριακών αρχών για το βρώμικο ρόλο και τη βοήθεια που προσφέρει τα τελευταία χρόνια ο ισραηλινός στρατός σε τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους», του «Μετώπου Νούσρα» και άλλων ακραίων οργανώσεων, που δρουν και στη μεθόριο Ισραήλ - Συρίας, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του Σύρου προέδρου Μπασάρ Άσαντ, φαίνεται να επιβεβαιώνει το τελευταίο 24ωρο με τον πιο γλαφυρό τρόπο εκτενές αποκλειστικό φωτορεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας «Ντέιλι Μέιλ».
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Ντέιλι Μέιλ», ο ρεπόρτερ της Τζέικ Γουάλις Σίμονς, ο οποίος κατάφερε να πάρει άδεια για να πραγματοποιήσει το ρεπορτάζ στο πλευρό των Ισραηλινών στρατιωτών, καταγράφει πώς οι επίλεκτες ισραηλινές δυνάμεις φυγαδεύουν πληγωμένους τζιχαντιστές από τη Συρία για να τους μεταφέρουν σε νοσοκομεία του Ισραήλ, σημειώνοντας πως «σχεδόν κάθε βράδυ διασώζουν τραυματισμένους Σύρους στο χειρότερο πόλεμο του κόσμου», ότι έχουν ήδη σώσει πάνω από 2.000 άτομα μέσα στην τελευταία διετία με κόστος νοσηλείας που ξεπερνά τα 50.000.000 ισραηλινά σέκελς (περίπου 12 εκατ. ευρώ), ότι πολλοί από αυτούς είναι μέλη οργανώσεων - παρακλάδια της Αλ Κάιντα και ότι τάχα αυτές οι αποστολές του ισραηλινού στρατού είναι «ανθρωπιστικές», αφού πείθουν τους ισλαμιστές που πολεμούν στη Συρία να υιοθετούν μία «φιλική στάση έναντι του Ισραήλ».
Εντούτοις, στη συνέχεια, δεν κρύβει τη στρατηγική υστεροβουλία τέτοιων τάχα «ανθρωπιστικών» ευαισθησιών του ισραηλινού στρατού, την ίδια στιγμή μάλιστα, που οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής καταπιέζουν, τρομοκρατούν και σφαγιάζουν τον παλαιστινιακό λαό!

Αντιδράσεις και στο Ισραήλ

Στο ίδιο ρεπορτάζ, πάντως, ορισμένοι Ισραηλινοί αξιωματούχοι δεν κρύβουν τη δυσαρέσκειά τους για το ρόλο που τους έχει ανατεθεί, με το σκεπτικό ότι κάθε φορά που ένας τραυματισμένος τζιχαντιστής μεταφέρεται σε νοσοκομείο του Ισραήλ, «στερεί μία νοσοκομειακή κλίνη σε έναν Ισραηλινό στρατιώτη».
Ο δημοσιογράφος της «Ντέιλι Μέιλ», σημειώνει πως τον Ιούνη μία ανάλογη επιχείρηση Ισραηλινών κομάντος, που παραβίασαν τα σύνορα της Συρίας, για να διασώσουν ομάδα τραυματισμένων τζιχαντιστών του «Μετώπου Νούσρα», που είχαν επιτεθεί σε Δρούζους κοντά στα υψίπεδα του Γκολάν, προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις τοπικής κοινότητας, που έπεσε πάνω στους ισλαμιστές μισθοφόρους, δέρνοντας τον έναν μέχρι θανάτου και τραυματίζοντας τον άλλο σοβαρά...

   Διάλειμμα για διαφημίσεις

Από herko

Γράφει ο 2310net //

Οι διαφημίσεις δεν είναι τίποτα  άλλο από το πνεύμα του καπιταλισμού συμπυκνωμένο σε μερικά δευτερόλεπτα.  Θεματολογία, το ύφος, η αισθητική τους βρωμοκοπάνε καπιταλισμό. Μεταφέρουν το μήνυμα σε υποσυνείδητη μορφή, έχοντας την ευελιξία να δηλώνουν χαριτωμένα την αθωότητά τους.
Σε γενικές γραμμές οι διαφημίσεις ακολουθούν και αναπαράγουν στερεότυπα. Από την χαρούμενη οικογένεια του εισαγόμενου American dream που χαμογελαστή κάθεται και παίρνει το πρωινό της, μέχρι τη «χαζή ξανθιά» ή τη «γυναίκα-ξέκωλο», πάντα το μάρκετινγκ είχε είτε το χαρακτήρα του λαγού είτε αυτόν του «δικαιολογητή» μιας υπάρχουσας κατάστασης.
Η διαφήμιση που σαρώνει τελευταία είναι αυτή με το θείο και το Τζόκερ. Όσο αργεί να βρεθεί νικητής στο τζόκερ και γεμίζουν τα ταμεία του ιδιωτικοποιημένου ΟΠΑΠ, τόσο θα βλέπουμε στις οθόνες μας τη διαφήμιση με τον νεαρό που θέλει να σκοτώσει τον θείο του για να κληρονομήσει την περιουσία του.
«Σκότωσε για τα λεφτά». Γιατί όχι; Το κάνουν άλλωστε οι κυβερνήσεις, οι μαφιόζοι, οι υγιείς επιχειρηματίες. Το κέρδος και η επιδίωξή του δεν έχουν όρια. Ή μάλλον, τα όρια τα βάζει η ηθική. Δηλαδή δεν έχουν όρια. Μην ξεχάσουμε μετά να κλάψουμε όλοι μαζί για την αξία της ανθρώπινης ζωής…
Ο Μαρξ το έγραφε από το 1844, ότι τελικά όλες οι ανθρώπινες ανάγκες στον καπιταλισμό είναι τόσο αλλοτριωμένες που συνοψίζονται στην ανάγκη του «έχειν», δηλαδή στο χρήμα. Μπροστά σε αυτό κανένας νόμος της οικονομίας δεν έχει φραγμούς. Καθόλου τυχαίο που εμφανίζεται η προοπτική της δολοφονίας ενός συγγενή ως το μέσο για την απόκτηση της πηγής της ευχαρίστησης. Τόσες και τόσες γενοκτονίες, μαζικές εκκαθαρίσεις, εκτελέσεις και δολοφονίες έγιναν για μια χούφτα δολλάρια.
Ας ξαναγυρίσουμε στη διαφήμιση. Εκτός από τον νεαρό για-το-χρήμα-σκοτώνω-τον-θείο-μου, η διαφήμιση βρίθει σεξισμού και στερεοτυπικών αντιλήψεων για τη γυναίκα, την ξανθιά γυναίκα, την ξανθιά γυναίκα νοσοκόμα, την ξανθιά γυναίκα νοσοκόμα από κάποια ανατολική χώρα. Ο σεξισμός άλλωστε, πάει χέρι-χέρι με τον καπιταλισμό. Η πατριαρχία δεν είναι καπιταλιστική εφεύρεση. Έτοιμη την βρήκε από τις προκαπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, την διατήρησε, την λείανε και μας την παραδίδει σε μορφή εύπεπτη και υπόρρητη.
Μέσα από τα λίγα δευτερόλεπτα μιας διαφήμισης, πολλές φορές περνάει από μπροστά μας ολόκληρη η φιλοσοφία του συστήματος. Στην ακραία του μορφή, μας λέει «σκότωσε», το χρήμα θα σε κάνει χαρούμενο. Το ερώτημα είναι για πόσο ακόμα θα καλύπτεται από την κακή αισθητική η σαπίλα του καπιταλισμού..

Στο κάδρο και τα πυρηνικά όπλα

 Στο κάδρο και τα πυρηνικά όπλα

             

                 

                                      Ο Βλ. Πούτιν (πηγή: ΑΡ)

     Τη δυνατότητα χρήσης και πυρηνικών όπλων εναντίον των τζιχαντιστών του «Ισλαμικοιύ Κράτους», ανέφερε την Τετάρτη ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, στη διάρκεια συνάντησής του στο Κρεμλίνο με τον υπουργό Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου.
      «Πρόκειται για νέα, σύγχρονα και εξαιρετικώς αποτελεσματικά όπλα που μπορεί να εξοπλιστούν είτε με συμβατικές, είτε με ειδικές πυρηνικές κεφαλές. Φυσικά, δεν τις χρειαζόμαστε στον πόλεμο με τους τρομοκράτες και ελπίζω ότι δεν θα τις χρειαστούμε ποτέ!». 

        Η ανησυχητική και πολλαπλώς επικίνδυνη «επισήμανση» του Ρώσου προέδρου έγινε σε σχέση με τις επιχειρήσεις στη Συρία και την εκτόξευση για πρώτη φορά πυραύλων «Kalibr» κατά θέσεων τζιχαντιστών από το ρωσικό υποβρύχιο «Ρόστοφ ον Ντον» στη Μεσόγειο.

       Στην ίδια συνάντηση δόθηκε η προεδρική εντολή για άνοιγμα του λεγόμενου πορτοκαλί κουτιού του ρωσικού «Su-24», που καταρρίφθηκε από τουρκικό αεροσκάφος τον περασμένο μήνα, παρουσία Βρετανών εμπειρογνωμόνων, ώστε να εξακριβωθούν πλήρως οι συνθήκες και ο χώρος κατάρριψης του αεροσκάφους. 

     Στο θέμα αυτό η κυβέρνηση του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον εμφανίστηκε πρόθυμη να συνδράμει ανάβοντας «πράσινο φως» για την αποστολή ειδικών στη Μόσχα, ενδεχομένως από την επόμενη βδομάδα.

        
         Για «εθνοκάθαρση» κάνει λόγο ο Τούρκος                                         πρωθυπουργός

     Σε κάθε περίπτωση, ο Τούρκος πρόεδρος Αχμέτ Νταβούτογλου δεν έχασε ούτε σήμερα την αφορμή για να κατηγορήσει τη Ρωσία πως επιδιώκει την «εθνοκάθαρση» Τουρκμάνων και Σουνιτών της Συρίας στο βόρειο τμήμα της επαρχίας Λαττάκειας...

          

                Ο Αχμέντ Νταβούτογλου (πηγή: ΑΡ)

           Απόπειρα ρωσο-αμερικανικής συνεργασίας
        
      Το ίδιο διάστημα στο διπλωματικό πεδίο καταγράφηκε ως μάλλον ενδιαφέρουσα εξέλιξη η απόπειρα μιας ρωσο-αμερικανικής συνεργασίας. 

        Ο Ρώσος πρέσβης στον ΟΗΕ Βιτάλι Τσούρκιν ανακοίνωσε πως έχει ξεκινήσει μία προσπάθεια με την αμερικανική διπλωματική αποστολή στα Ηνωμένα Έθνη προκειμένου να ετοιμαστεί ως τις 18 του μήνα ένα κοινό σχέδιο απόφασης στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με βασικό στόχο την οικονομική «ασφυξία» τρομοκρατικών οργανώσεων όπως το «Ισλαμικό Κράτος» (ΙΚ). 

       Ο Τσούρκιν χαρακτήρισε το εν λόγω εγχείρημα «μεγάλη απόφαση για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας», εκφράζοντας την πεποίθηση ότι θα συμπεριλαμβάνει μία «σαφή αναφορά σε αυστηροποίηση» της εφαρμογής της απόφασης 2199 του ΟΗΕ που απαγορεύει το λαθρεμπόριο πετρελαίου και αντικειμένων πολιτιστικής αξίας από τρομοκρατικές ομάδες.
        Στο μεταξύ, το συριακό πρακτορείο ειδήσεων SANA μετέδωσε πως την Παρασκευή στη Γενεύη θα πραγματοποιηθεί μία τριμερής συνάντηση αξιωματούχων των ΗΠΑ, της Ρωσίας και του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ για τη Συρία, Στάφαν ντε Μιστούρα. 

        Δεν διευκρινίστηκε εάν αυτή η συνάντηση είναι προπαρασκευαστική της έτερης που έχει ανακοινωθεί πως θα γίνει πιθανώς στις 18 Δεκέμβρη στη Νέα Υόρκη μεταξύ των περίπου 20 μελών της λεγόμενης Διεθνούς Ομάδας Υποστήριξης της Συρίας.
       Στη Ρωσία, πάντως, ανακοίνωσε χτες πως θα μεταβεί την ερχόμενη εβδομάδα για συνομιλίες με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν για τη Συρία ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι. Ο Κέρι πρόσθεσε ότι η Ρωσία «έχει διαδραματίσει έναν εποικοδομητικό ρόλο» στις προσπάθειες για να βρεθεί μια πολιτική λύση στη σύγκρουση στη Συρία.
     Ο Ρώσος ομόλογός του Σεργκέι Λαβρόφ εξέφρασε αργότερα χτες την πεποίθηση ότι η σταθερή και βιώσιμη ειρήνη στη Μέση Ανατολή είναι δυνατή «μόνο εφόσον ξεπεραστούν οι εσωτερικές αντιφάσεις στον ισλαμικό κόσμο».

       
    Η συνάντηση ομάδων της συριακής αντιπολίτευσης

       Σε κεντρικό ξενοδοχείο της πρωτεύουσας της Σαουδικής Αραβίας, Ριάντ, ολοκληρώνεται αύριο Πέμπτη, η συνάντηση 100 με 150 εκπροσώπων συριακών αντιπολιτευόμενων και ένοπλων ομάδων με στόχο τη συγκρότηση μίας αντιπροσωπείας που θα συμμετάσχει, εάν βεβαίως αυτό καταστεί δυνατόν, σε συνομιλίες με τη συριακή κυβέρνηση στις αρχές Γενάρη.
     Μεταξύ των προσκεκλημένων (στους οποίους δεν συμμετείχαν καθόλου οι Κούρδοι της Συρίας) ήταν και ομάδες τζιχαντιστών που στηρίζονται από μοναρχίες του Κόλπου, όπως η οργάνωση «Αχράρ αλ Σαμ» και ο «Στρατός του Ισλάμ», που πολεμούν με το «Μέτωπο Νούσρα». 

      Σύμφωνα με το αραβικό δίκτυο «Αλ Τζαζίρα», εκπρόσωπος του «Αχράρ αλ Σαμ» απαίτησε χτες ο Σύρος πρόεδρος να παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη, να «διαλυθούν όλες οι καταπιεστικές δομές» της συριακής κυβέρνησης και να γίνει «πλήρη εκκαθάριση της ρωσο-ιρανικής κατοχής από το έδαφος της Συρίας».

      Αξίζει να σημειωθεί πως η συνάντηση των συριακών αντιπολιτευόμενων ομάδων και οργανώσεων έγινε κεκλεισμένων των θυρών, δίχως την παρουσία δημοσιογράφων, γι' αυτό και οι πληροφορίες σε σχέση με το τι διημείφθη δόθηκαν με το «σταγονόμετρο».

        Άρχισε η απομάκρυνση αντικαθεστωτικών 

                             από τη Χομς

     Στην Χομς της Κεντρικής Συρίας, πάντως, άρχισε από νωρίς χτες η αποχώρηση περίπου 300 τζιχαντιστών και αντικαθεστωτικών και περίπου 400 γυναικόπαιδων (μέλη των οικογενειών τους) στο πλαίσιο συμφωνίας που είχαν κάνει με τη συριακή κυβέρνηση στις αρχές τρέχοντος μηνός. 

     Διεθνή πρακτορεία ειδήσεων μετέδωσαν πως προβλέπεται η αποχώρηση τουλάχιστον 2.000 αντικαθεστωτικών μέσα σε μία βδομάδα και ότι εφόσον ολοκληρωθεί η φάση αποχώρησής του (με ελαφρύ οπλισμό), θα εισέλθουν στην πόλη των άλλοτε 300.000 κατοίκων (που πλέον περιορίζονται σε 75.000) αστυνομικοί και όχι στρατιώτες. 

     Η εξέλιξη θεωρείται πανηγυρική νίκη για τη συριακή κυβέρνηση, δεδομένου ότι η Χομς θεωρούνταν «πρωτεύουσα της επανάστασης» καθώς την άνοιξη του 2011 είχαν γίνει εκεί οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις κατά του προέδρου Μπασάρ Άσαντ.

              

        Λεωφορεία με αντικαθεστωτικούς αναχωρούν από τη Χομς  (πηγή: ΑΡ)          

                                                                                                                                                            902.gr       

Πόσο «σοκ» είναι η ενίσχυση του «Εθνικού Μετώπου»;

Πόσο «σοκ» είναι η ενίσχυση του «Εθνικού Μετώπου»;

Η αστική τάξη - και στη χώρα μας - αξιοποιεί ήδη την πρωτιά του «Εθνικού Μετώπου» (Front National - FN) στον α' γύρο των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία για να πείσει για την ανάγκη λαϊκής συναίνεσης στην εφαρμογή των αντιλαϊκών σχεδιασμών της. Τα επιτελεία της, αφενός, εμφανίζουν την ενίσχυση του FN ως κάτι αναπάντεχο που προκαλεί «σοκ», αφετέρου ζεσταίνουν ήδη τις μηχανές πρόσκλησης των λαών στο «αντι-ακροδεξιό», «δημοκρατικό» μέτωπο, που περιλαμβάνει από οπορτουνιστές και σοσιαλδημοκράτες μέχρι φιλελεύθερους και δεξιούς.

***

Ομως, η «ιστορία» «FN» δεν είναι καινούρια. Πρόκειται για ένα κόμμα που «ανδρώθηκε» πολιτικά με την πολύ συγκεκριμένη στήριξη των «δημοκρατικών» αστικών πολιτικών, που το ενίσχυσαν σταδιακά ειδικά την τελευταία 20ετία (το FN υπάρχει από το 1972), γιατί έτσι εξυπηρετούνταν οι εκάστοτε σχεδιασμοί της γαλλικής πλουτοκρατίας. Σε μια σειρά εκλογικές μάχες, οι «συντηρητικές» δυνάμεις (που σήμερα εκπροσωπούν καταρχήν οι Ρεπουμπλικάνοι του Ν. Σαρκοζί, παλιότερα η παράταξη του Ζ. Σιράκ) είχαν απευθείας συνεργασία με υποψηφίους του FN, όπως για παράδειγμα στις δημοτικές εκλογές του 1998, όπου σε μια σειρά πόλεις επικράτησαν με την ανοιχτή στήριξη υποψηφίων του FN απέναντι στους Σοσιαλιστές. Με τον ίδιο στόχο - της συρρίκνωσης του αντίπαλου πόλου και της ανάδειξης στην εξουσία για να υπηρετηθεί το κεφάλαιο - και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Parti Socialiste - PS) συνέβαλε στην άνοδο του FN. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις υπογραφές που ο Ζαν - Μαρί Λεπέν (τότε ηγέτης του FN) συγκέντρωσε για να καταθέσει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 2002 στη Γαλλία, περιλαμβάνονταν και εκατοντάδες Σοσιαλιστών. Επιπλέον, στις εκλογές του 2002 (αφού Σιράκ και Λεπέν προκρίθηκαν στο β' γύρο), όλες οι «αριστερές» δυνάμεις, ανάμεσά τους και το μεταλλαγμένο ΚΚ, στρατεύτηκαν τελικά μ' ένα στόμα - μια φωνή πίσω από την υποψηφιότητα του «δεξιού» Σιράκ, που κατά τ' άλλα αντιπάλευαν, στρώνοντας κι έτσι το έδαφος για τα αντιλαϊκά μέτρα που ακολούθησαν, συμβάλλοντας στη μοιρολατρία και τη συντηρητικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων. Υπενθυμίζουμε, επίσης, στους «ξεχασιάρηδες» (ΣΥΡΙΖΑ, «Αυγή» κ.λπ.) που κομπάζουν ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάχωμα στην ακροδεξιά, ότι πριν την εκλογική άνοδο του Λεπέν στις αρχές του 2000, είχε προηγηθεί η κεντροαριστερή κυβέρνηση με τη συμμετοχή και του Γαλλικού ΚΚ.

***

Επιπλέον, καινούριες δεν είναι ούτε και οι προτάσεις του FN. Αντίθετα, είναι θέσεις που εκφράζουν ισχυρά τμήματα του γαλλικού κεφαλαίου, γι' αυτό άλλωστε και τις συναντά κανείς πρώτα απ' όλα στα προγράμματα και τις δημόσιες τοποθετήσεις και των Σοσιαλιστών και των Ρεπουμπλικανών. Είναι θέσεις (π.χ. όσον αφορά την παραμονή στην ΕΕ) που ενισχύονται μέσα σε συνθήκες ευρύτερων διεργασιών σε όλη την Ευρώπη, με την άνοδο του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» και διάφορα τμήματα των αστικών τάξεων να αναθεωρούν επιλογές και συμμαχίες, ανάλογα με το πώς εκτιμούν ότι θα ευνοηθεί η ανάκαμψη της κερδοφορίας και η υπεράσπιση της θέσης τους σε ένα πλαίσιο οξυνόμενου ανταγωνισμού και αυξανόμενης ανισομετρίας που η βαθιά καπιταλιστική κρίση επιτάχυνε καθοριστικά. Για παράδειγμα, η ίδια η κυβέρνηση των Ολάντ - Βαλς έθετε ζήτημα αυστηρότερου ελέγχου των συνόρων (και πριν ακόμα το μακελειό της 13ης Νοέμβρη, που μετά τους «ήρθε κουτί»...), στο πλαίσιο και της συζήτησης για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών. Οπως επίσης, η ίδια η κυβέρνηση θέτει θέμα «χαλάρωσης» του Συμφώνου Σταθερότητας, από τη σκοπιά της πιο ευέλικτης στήριξης των προτεραιοτήτων του γαλλικού κεφαλαίου έναντι των ανταγωνιστών του και πρώτα του γερμανικού. Ακόμα, ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως η «αναθεώρηση» της σχέσης με τη Ρωσία, κυριαρχούν στον προβληματισμό των Γάλλων αστών εδώ και πολύ καιρό. Οι Ρεπουμπλικάνοι προτείνουν ανοιχτά επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία, ο ίδιος ο Ολάντ «έτρεξε» και στον Πούτιν για να συζητήσουν τη δημιουργία «ενιαίου μετώπου» συνεργασίας κατά των τζιχαντιστών.

***

Είναι, λοιπόν, καθαρό ότι το FN εξελίσσεται σε ισχυρή πολιτική δύναμη με τη στήριξη του κεφαλαίου. Αλλο τόσο καθαρό πρέπει να είναι και το ότι, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει την Κυριακή (που θα γίνει ο β' γύρος των περιφερειακών εκλογών), το FN ήδη αποτελεί σοβαρό εργαλείο προώθησης των επόμενων αντιλαϊκών σχεδιασμών. Το «δημοκρατικό μέτωπο» στο οποίο βγήκαν κατευθείαν οι Βαλς - Ολάντ και κάλεσαν, προτείνοντας ανοιχτά υπερψήφιση των αντι-FN υποψηφίων, δεν είναι παρά μια προσπάθεια να πειστεί ο γαλλικός λαός ότι οι μόνες «εναλλακτικές» που αιώνια θα έχει, είναι να διαλέγει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Να διαλέγει μεταξύ όσων χρόνια τώρα κυβερνούν, τσακίζοντας τη ζωή του για λογαριασμό της ίδιας εκμεταλλεύτριας τάξης και όσων τώρα φιλοδοξούν να ανέβουν στην ίδια θέση για να υπηρετήσουν την ίδια τάξη, ακόμα πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά. Μεταξύ όσων παζαρεύουν για λογαριασμό του κεφαλαίου τη συμμετοχή της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και όσων ψάχνουν και άλλες ιμπεριαλιστικές «παρέες», το ίδιο θανατηφόρες για το λαό.

***

Η ενίσχυση κομμάτων όπως το FN είναι μέρος της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού που προχωρά σε διάφορες χώρες, στο φόντο των σοβαρών δυσκολιών που αντιμετωπίζει το κεφάλαιο στο πεδίο της οικονομίας (μετά από μια βαθιά κρίση, σε συνθήκες αναιμικής ανάκαμψης αλλά και ύφεσης σε πολλές περιοχές). Οι εξελίξεις είναι διδακτικές για την ικανότητα των μονοπωλίων να εξασφαλίζουν σε κάθε φάση το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό, που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, είτε με «αριστερό» περιτύλιγμα, είτε με «πατριωτικό», είτε με ανοιχτά εθνικιστικό (που σαφώς έχουν διαφορές μεταξύ τους, αλλά είναι το ίδιο επικίνδυνες για το λαό). Είναι ταυτόχρονα διδακτικές για την τεράστια σημασία που έχει η ύπαρξη οργανωμένης επαναστατικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, που να φωτίζει ταξικά τις αιτίες των προβλημάτων, να οργανώνει την αναμέτρηση με τους αληθινούς αντιπάλους του λαού, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, τα οποία - όπως όλα δείχνουν - προκειμένου να προστατέψουν τη θέση και την εξουσία τους, δε θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα.

Χαμένοι και κερδισμένοι

Χαμένοι και κερδισμένοι

Με τη συνάντηση σήμερα του υπουργού Εργασίας με τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών θεσμών, εγκαινιάζεται ο τελευταίος - όπως όλα δείχνουν - γύρος των παζαριών που αφορούν στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Με βάση το χρονοδιάγραμμα, μέσα στο Γενάρη, θα επιχειρηθεί να νομοθετηθούν οι νέες αντιδραστικές αλλαγές.
Η κυβέρνηση, παραμονές των διαπραγματεύσεων, εμφανίζεται να σηκώνει μπαϊράκι και να απειλεί ακόμα και με τη νομοθέτηση μέτρων που θα ικανοποιούν τα δημοσιονομικά προαπαιτούμενα του συστήματος χωρίς να χρειαστεί να γίνουν νέες μειώσεις στις συντάξεις που ήδη αποδίδονται.
Με κορόνες προσπαθεί να κρύψει ότι τα μέτρα, που έχει ήδη νομοθετήσει κι αυτά που σχεδιάζει, οδηγούν ούτως ή άλλως σε μειώσεις, για να μην πούμε για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης που έχει ήδη συντελεστεί για μεγάλες κατηγορίες ασφαλισμένων.
Κατά τ' άλλα, αυτό που πρέπει να έχουν στο νου τους ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι είναι ότι όποιο μείγμα μέτρων κι αν επιλεγεί, η επόμενη μέρα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης θα τους βρει σε ακόμα χειρότερη μοίρα.
Με το νέο σύστημα, η κυβέρνηση τροποποιεί σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση τον Ν.3683/2010. Οσοι βγαίνουν από δω και πέρα στη σύνταξη θα παίρνουν πολύ μικρότερες συντάξεις σε σχέση με τους παλιότερους, που σημαίνει ότι κράτος και εργοδοσία απαλλάσσονται ακόμα περισσότερο από τη συνεισφορά τους στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Αυτό, από τα κόμματα και τις δυνάμεις που υπερασπίζονται την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, θεωρείται ένα από τα κατεξοχήν αναπτυξιακά μέτρα, στο βαθμό που μειώνεται η κρατική και η εργοδοτική συμμετοχή στο σύστημα και έτσι περισσεύει περισσότερο χρήμα για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Σε ό,τι αφορά τους σημερινούς συνταξιούχους, η κυβέρνηση πάει να χρυσώσει το χάπι των νέων μειώσεων με λογιστικές αλχημείες και πυροτεχνήματα που τάχα κοντράρουν τις θέσεις των δανειστών και εταίρων.
Για παράδειγμα, λέει ότι δε θέλει να μειώσει άλλο τις συντάξεις, αλλά ήδη ετοιμάζει μείωση κατά τουλάχιστον 10% μεσοσταθμικά των επικουρικών, στο όνομα της βιωσιμότητας των Ταμείων. Η κοροϊδία απογειώνεται, όταν η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι για να αποφύγει μειώσεις στις επικουρικές καταργεί τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος!
Αλλο παράδειγμα είναι αυτό που αφορά στις κύριες συντάξεις που αποδίδονται σήμερα. Γι' αυτές, η κυβέρνηση λέει ότι θα αποφύγει τη νέα μείωση με αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. Αυτή όμως δεν αφορά μόνο τους εργοδότες, που τα προηγούμενα χρόνια επωφελήθηκαν με μειώσεις των εισφορών κατά 3,9 μονάδες, αλλά και τους εργαζόμενους. Που σημαίνει ότι πάλι από την τσέπη τους θα τα πάρει, κι ας καμώνεται ότι με τον τρόπο αυτό δε μειώνονται οι συντάξεις.
Το ίδιο θα γίνει και αν τελικά αποφασιστεί μέρος των εισφορών υπέρ του κλάδου Υγείας ή του ΟΑΕΔ να μεταφερθεί στην πληρωμή των συντάξεων, πράγμα που και σήμερα γίνεται λογιστικά, αφού τα Ταμεία αδυνατούν να πληρώσουν. Και σ' αυτήν την περίπτωση, τα τεράστια ελλείμματα στο χώρο της Υγείας θα καλυφθούν με επιπλέον πληρωμές από τους ασθενείς, παραπέρα εμπορευματοποίηση του συστήματος και χειροτέρευση των όρων δουλειάς για τους υγειονομικούς.
Επομένως, απ' όπου και να το πιάσει κανείς, στο τέλος ζημιωμένοι θα βγουν μόνο οι συνταξιούχοι και οι ασφαλισμένοι, ιδιαίτερα οι νεότεροι. Να γιατί δεν πρέπει να υπάρξει η παραμικρή ανοχή στους ελιγμούς και την προπαγάνδα της κυβέρνησης. Οργάνωση, αγώνας ταξικός και προετοιμασία για νέα απεργία πρέπει να είναι η απάντηση των εργαζομένων.