ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Ένα ακόμα Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου ολοκληρώνεται  με πολλές εκπλήξεις. Αναμφισβήτητα,  σε όλες αυτές τις  διοργανώσεις που δίνουν την ευκαιρία για  συναρπαστικό, πολλές φορές, θέαμα, 22 αντρών που αγωνίζονται για 90 λεπτά, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που βλέπει το μάτι μας.

                Είναι προβληματισμοί για διαφθορές στη διαιτησία, για στημένα παιχνίδια, για τον τρόπο λειτουργίας της FIFA, για την κρυμμένη, για το συνηθισμένο ανυποψίαστο παρατηρητή,  πολιτική στο Παγκόσμιο Κύπελλο, για την επιλογή αυτών που το φιλοξενούν  και πολλά άλλα που είναι δύσκολο να ν’ απαντηθούν τεκμηριωμένα. Το βέβαιο πάντως είναι πως πρόκειται για μια πολλών δισεκατομμυρίων επιχείρηση  μ’ όλες τις αντιφάσεις της και τα παράδοξα.

Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχει επηρεαστεί σημαντικά από  την παγκοσμιοποίηση και  εμπορευματοποίηση, ιδιαίτερα στην πλούσια Δυτική Ευρώπη, όπου οι επενδύσεις σ’ αυτό ανοίγουν μεγάλες πολιτικές και οικονομικές προοπτικές. Μόνο που χώρες φτωχές αποτυχαίνουν να επενδύσουν οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους στον αθλητισμό και γι’ αυτό βλέπουμε στο Μουντιάλ  την Αφρική να καταποντίζεται. Κι ενώ οι καλύτερες ομάδες του κόσμου προσελκύουν παίκτες από την Αφρική, οι αφρικανικές χώρες δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να δημιουργήσουν τις δικές τους εθνικές ομάδες.

Δυσθεώρητο είναι το ποσό των χρημάτων που εμπλέκεται στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου που λειτουργεί με τους νόμους του καπιταλισμού. Μικρές ομάδες καταβροχθίζονται από μεγάλες, οι καλύτεροι παίκτες παγκοσμίως αλιεύονται από μεγάλες ομάδες με τον καλύτερο πλειοδότη να κερδίζει.

Γι’ αυτό και η μετανάστευση των ποδοσφαιριστών είναι θεμελιώδους σημασίας για το σύγχρονο παιχνίδι, με τους καλύτερους αθλητές από τα φτωχότερα περιφερειακά πρωταθλήματα να κατευθύνονται στον πλούσιο πυρήνα του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη, κάτι αντίστοιχο με τη δυτική οικονομία που χρησιμοποιεί τη μετανάστευση για να εκμεταλλευτεί φτωχότερες χώρες και τους ανθρώπινους και φυσικούς τους πόρους. Οι οικονομικές ανισότητες μεταξύ απασχόλησης σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και σε αφρικανικά συμβάλλουν στη μετανάστευση του επαγγελματία της Αφρικής προς τις ευρωπαϊκές ομάδες. Στις φτωχές αφρικανικές χώρες υπάρχει η αντίληψη ότι παίζοντας επαγγελματικό ποδόσφαιρο στο εξωτερικό είναι ένας ρεαλιστικός τρόπος για τους νέους να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Οι μετανάστες ποδοσφαιριστές, όπως και οι υπόλοιποι μετανάστες, ακολουθούν τις περισσότερες φορές καθιερωμένα μονοπάτια μετανάστευσης που έχουν χαράξει οι αποικιακές σχέσεις των αφρικανικών χωρών με αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Κι αυτά τα μονοπάτια κατασκευάζονται και συντηρούνται από έναν ολόκληρο κόσμο  που εκμεταλλεύεται την «μεταναστευτική βιομηχανία» και  αποκομίζει υψηλά οικονομικά οφέλη. Η διεθνής ποδοσφαιρική μετανάστευση χρησιμεύει για τη διαιώνιση της υπανάπτυξης στο εσωτερικό αφρικανικό ποδόσφαιρο, την αποδυνάμωση του εργατικού δυναμικού του αφρικανικού ποδοσφαίρου με παίκτες που εξαρτώνται από τη χρηματοδότηση και την κατάρτιση από το εξωτερικό, μια μικρογραφία των σχέσεων της οικονομικοπολιτικής ζωής, όπου ο ποδοσφαιρικός μετανάστης αντιμετωπίζεται ως ένα οικονομικό εμπόρευμα.

Ένα αποτέλεσμα της  παγκοσμιοποίησης του αθλητισμού και εμπορευματοποίησης των αθλητικών ταλέντων είναι η άρση των εμποδίων για τους εξειδικευμένους μετανάστες  με ταλέντα και η δυνατότητα αναζήτησης υψηλότερων μισθών και βιοτικού επιπέδου στο εξωτερικό. Βέβαια, στην παγκόσμια ποδοσφαιρική οικονομία αυτοί οι αθλητές δεν είναι παρά το αντίστοιχο των φυσικών πόρων που εξάγονται και πωλούνται με κέρδος, όπως οι κόκκοι καφέ ή τα διαμάντια, μόνο που οι αφρικανοί παίκτες έχουν επαναληπτική αξία, αξιολογούνται ως περιουσιακό στοιχείο για την επίτευξη του μέγιστου κέρδους, ένα εμπόρευμα από το οποίο αναπτύσσονται αλυσίδες προστιθέμενης αξίας. 

Στο Μουντιάλ βλέπουμε πολύ συγκεκριμένα τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης που τις προηγούμενες δεκαετίες οι ιδεολόγοι της ήθελαν να μας πείσουν για τις προοπτικές που έδινε και στις φτωχότερες χώρες δίνοντάς τους πρόσβαση σε πόρους. Μόνο που στην πραγματικότητα, τελικά υπερίσχυσαν τα μητροπολιτικά κέντρα του καπιταλισμού υφαρπάζοντας ανθρώπινους και φυσικούς πόρους. Το ίδιο συμβαίνει  και στο ποδόσφαιρο, και το παγκόσμιο Κύπελλο αντικατοπτρίζει ακριβώς τις αντιφάσεις στην παγκόσμια οικονομία. Οι εισοδηματικές ανισότητες ανάμεσα στις  χώρες από τις οποίες αναδύονται οι ομάδες  τείνουν να αντανακλώνται στην κατάταξή τους στο παγκόσμιο κύπελλο.

Ένα παράδειγμα για τις συνέπειες της ροής ανθρώπινου δυναμικού προς την Ευρώπη που απογύμνωσε ομάδες της Αφρικής είναι και η Σενεγάλη, που το 2002 αποκλείει την κάτοχο κυπέλλου(1998) Γαλλία, η οποία ενσωματώνοντας στην ομάδα της παίκτες από τις αποικίες ή και αλλού φτάνει στον τελικό τώρα.

Την ίδια στιγμή, ενώ θεωρείται πως στο Μουντιάλ γιορτάζεται και ανταγωνίζεται η διαφορετικότητα των διαφόρων  εθνικών σχολών ποδοσφαίρου με τους θεατές ν’ αναζητούν τον μικρόσωμο Δαυίδ που θα κατατροπώσει ισχυρούς Γολιάθ, η αντίφαση είναι πως η ποδοσφαιρική μετανάστευση και η υπερίσχυση χρυσοφόρων επαγγελματικών συλλόγων της Δύσης  ομογενοποίησε το ποδόσφαιρο και κάνει αδύνατη την ύπαρξη ιδιαιτερότητας στο παιχνίδια. Π.χ. η Βραζιλία πια δεν παίζει σαν Βραζιλία. Επικρατώντας η  ευρωπαϊκή αντίληψη, αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι η νίκη με όλες τις συνέπειες στο οικονομικό επίπεδο, παρά η διαδικασία του παιχνιδιού. Και ίσως αναζητώντας τη διαφορετικότητα που μπορεί να συναρπάσει  εστιάζεται περισσότερο το ενδιαφέρον στην ανάδειξη συγκεκριμένων παικτών, αφού οι ομάδες και το παιχνίδι τους τείνουν να είναι ίδιες. Κι έτσι αμφισβητείται πως οι καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες έχουν σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά, παίζουν μεταξύ τους και η προσωπική λάμψη του κάθε παίκτη υποτάσσεται στο κοινό καλό της ομάδας.

Κι αν θεωρείται το Μουντιάλ ένα κάλεσμα  για ενότητα και συναδέλφωση,  κι αν το παγκόσμιο κύπελλο στις οθόνες όλου του κόσμου θέλει να θυμίζει ότι είμαστε ένας λαός, μια φυλή είναι η επιχειρηματική λογική  που αποβλέπει στο κέρδος  που το ελέγχει, συντηρεί και προωθεί.

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Ένα ακόμα Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου ολοκληρώνεται  με πολλές εκπλήξεις. Αναμφισβήτητα,  σε όλες αυτές τις  διοργανώσεις που δίνουν την ευκαιρία για  συναρπαστικό, πολλές φορές, θέαμα, 22 αντρών που αγωνίζονται για 90 λεπτά, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που βλέπει το μάτι μας.

                Το ποδόσφαιρο μοιάζει να  έχει απομείνει η  μόνη παγκόσμια κοσμική πίστη.  Είναι θέαμα, αλλά παράλληλα προκαλεί την έντονη συναισθηματική συμμετοχή των θεατών. Κι αν οι επιχειρηματίες έχουν ελάχιστο ενδιαφέρον για το ίδιο το  άθλημα,  και όχι μόνο ως εμπόρευμα,    συγχρόνως  όμως θα πρέπει,  για να είναι συναρπαστικό και να αξίζει η εμπορευματοποίησή του, να φαίνεται πως διασώζεται και μια σφαίρα αυτονομίας του ποδοσφαίρου ως ποδόσφαιρο, όπου επιβιώνει το αθλητικό ήθος ως θεμέλιο του αθλητισμού, και  είναι αυτό που προβάλλεται  στα μέσα ενημέρωσης και πουλούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Γι’ αυτό εκτός από τους κανόνες που διέπουν την ομαλή λειτουργία του ποδοσφαίρου, εξαίρονται  κάποιες αξίες και κανόνες που όσοι επιθυμούν να υπερέχουν στο ποδόσφαιρο πρέπει να έχουν, όπως οργανωτικότητα, ενθουσιασμό, θάρρος, ανθεκτικότητα, συνεργασία κλπ

                Στη σημερινή κατάσταση του ποδοσφαίρου διακρίνονται  χαρακτηριστικά του πολιτικοοικονομικού συστήματος. Κι αν ο καπιταλισμός μπορεί σχηματικά να περιγραφεί σαν το σύστημα που ο πλουσιότερος πάντα κερδίζει, το ποδόσφαιρο έχει μετατρέψει αυτή τη μεταφορά σε κυριολεκτική πραγματικότητα. Πέρα από τη φυσική ανισότητα που ενσωματώνεται στο παιχνίδι  π.χ ο ένας παίκτης είναι γρηγορότερος, ο άλλος πιο δυνατός κλπ.  το είδος της οικονομικής ανισότητας  είναι καθοριστικό για την νίκη μιας ομάδας,  αφού  ένας πλούσιος σύλλογος μπορεί να αγοράσει όλους τους καλύτερους παίκτες και να κερδίζει κάθε φορά  κι έτσι να μετατρέπεται στην ουσία σ’ ένα παιχνίδι  που καθορίζεται από το ποιος έχει τα περισσότερα χρήματα.  Την ίδια στιγμή όμως, για να είναι ελκυστικοί για τους μεγιστάνες του χρήματος οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, τα παιχνίδια των ομάδων πρέπει  να είναι συναρπαστικά, διαφορετικά θεωρώντας πως το αποτέλεσμα είναι προκαθορισμένο ακυρώνεται η κερδοφορία τους.

                Αυτή λοιπόν την …κοσμική πίστη από τη στιγμή που την ανέλαβαν οι μεγιστάνες του χρήματος,  για να γίνεται αναλώσιμη ομοιόμορφα σε ανθρώπους πέρα από τις ηπείρους,  θέλησαν να την απολυμάνουν και να στερήσουν τη σημασία του  σε κάθε τι που εμποδίζει από το θέαμα του ίδιου του παιχνιδιού. Ο χώρος του γηπέδου πρέπει να φαίνεται, ανεξάρτητα  αν αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα,  ουδέτερος και να προστατεύεται από κάθε εξωτερικό στοιχείο που μπορεί να δώσει στο παιχνίδι ένα νόημα που ξεπερνά τα γεγονότα στο γήπεδο, όπως φασιστικές υπομνήσεις, αντανακλάσεις ταξικής πάλης  ή κληρονομιές αποικιοκρατίας.

                Το να παραδεχόμαστε πως το ποδόσφαιρο είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο με τεράστιες πολιτικές και οικονομικές δυνατότητες, και εκείνοι που επενδύουν μαζικά σε αυτό θα αποκομίσουν μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά οφέλη, πως είναι περισσότερο μια επιχείρηση  παρά ένα άθλημα είναι μια προφανής δήλωση. Το ζήτημα όμως είναι πως έχει μετατραπεί σε μια τέλεια μεταφορά για τον ίδιο τον καπιταλισμό. Καθώς το ποδόσφαιρο γίνεται όλο και περισσότερο εταιρικό, με το πλούτο και κύρος  να συγκεντρώνεται σε ορισμένες ομάδες του δυτικού κόσμου αντίστοιχες των οικονομικών μονοπωλίων,  ορισμένα φαινόμενα στο παιχνίδι αρχίζουν να αντικατοπτρίζουν ορισμένες από τις θεμελιώδεις λειτουργίες και θεωρίες του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος του πλανήτη μας.

                Ενδιαφέρουσες είναι οι απόψεις  για το ποδόσφαιρο που αναγνωρίζουν το ισοδύναμο της διαρκούς ανάπτυξης που θεωρείται στον καπιταλισμό  ως μόνη αποδεκτή κατάσταση, στα προκριματικά των διοργανώσεων των πρωταθλημάτων,  όπως το Tσάμπιον Λιγκ. Το πρωτάθλημα των πρωταθλητών  κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και εξαφανίζει άλλους συλλόγους,  εξουδετερώνοντας έτσι τον αγωνιστικό αθλητισμό από το βασικό του σκεπτικό: τον ανταγωνισμό. Χωρίς τα χρήματα  και το κύρος για να προσελκύσουν κορυφαία ταλέντα, καταλήγουν ομάδες να μη μπορούν να προχωρήσουν μετά τους πρώτους αγώνες. Κι είναι κι αυτός κι ένας λόγος που στο Μουντιάλ όλο και λιγότερες ομάδες  από αφρικανικές χώρες προχωρούν στη φάση των νοκ-άουτ, αφού οι καλύτεροι παίκτες από τις χώρες αυτές παίζουν σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. Η Σενεγάλη είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει αυτήν την εκτίμηση.

Εν ολίγοις, χάρη στην ελεύθερη αγορά, το ποδόσφαιρο είναι μίμηση των ανισοτήτων που βλέπουμε σε παγκόσμια κλίμακα. Λίγες πλούσιες ομάδες είναι στην κορυφή και απολαμβάνουν  το μεγάλο μερίδιο των πόρων (και είναι πάντα σε θέση να δικαιολογήσουν γιατί θα πρέπει να έχουν ακόμα περισσότερους), μια σημαντική κατηγορία έχει καθηλωθεί σε μια μέση κατάσταση, με τις ελπίδες της για μια άνοδο να  συνοδεύεται από τους φόβους της να εξαφανιστεί, και οι  υπόλοιπες  ομάδες να βρίσκονται στη βάση της πυραμίδας,  κάτι αντίστοιχο με τα υποανάπνυκτα κράτη.

Το ποδόσφαιρο έχει παραδοσιακά θεωρηθεί ως το άθλημα των εργατικών τάξεων σε όλο τον κόσμο, όμως αν και οι παίκτες του εξακολουθούν να προέρχονται από τη βάση της εργατικής τάξης οι περισσότεροι απομακρύνονται άνετα από τις ρίζες τους με τους  μεγάλους μισθούς και τη συνοδευτική, μέσα σε μια φούσκα, ζωή τους.

Και με κάθε νέα ποδοσφαιρική περίοδο γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ο πλούτος και η δύναμη στο παιχνίδι επικεντρώνονται στα χέρια μερικών επιχειρηματιών που έχουν ελάχιστο ενδιαφέρον για το ίδιο το άθλημα. Τα μονοπώλια εξαπλώνονται σε όλες τις δραστηριότητες και εκφάνσεις της ζωής που είναι δυνατή η εμπορευματοποίησή τους. Και το ποδόσφαιρο δεν ξεφεύγει απ’ αυτό.  

Το ποδόσφαιρο γεμάτο με παράδοξα και αντιφάσεις, ενσωματωμένο στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα λειτουργεί με τους όρους του. Αν όμως  ο αγώνας μέσα στο γήπεδο πρέπει να συντηρεί τη φαντασίωση της ζωής ως ένα παιχνίδι, τότε πάνω απ’ όλα πρέπει να συνεχίσει να ενσαρκώνει την υπόσχεση για τη δυνατότητα των ευκαιριών που κάνει τους έσχατους να έρχονται πρώτοι, ώστε  κι αν στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει πια δίχτυ ασφαλείας και η κοινωνία των ευκαιριών έχει αποσυρθεί ακόμα και σαν υπόσχεση σ’ ένα μακρινό μέλλον το ποδόσφαιρο να συνεχίζει να αποτελεί εγγύηση πως όλα είναι δυνατά και συναρπαστικά.

«Η Αριστερά» να ζητήσει συγγνώμη από τον λαό της Παλαιστίνης

Το Κόμμα του Λαού της Παλαιστίνης καταγγέλει την  επίσκεψη του επικεφαλή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Γερμανικής «Αριστεράς» σε παράνομο ισραηλινό εποικισμό όπου – εκτός των άλλων – προέβει και σε …δεντροφύτευση!

Σύμφωνα με καταγγελία του Κόμματος του Λαού της Παλαιστίνης, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της Die Linke, του κόμματος της «αριστεράς» στη Γερμανία – που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) – σε πρόσφατο ταξίδι του στο Ισραήλ επισκέφτηκε ισραηλινό εποικισμό και «φύτεψε δέντρα»(!),

στέλνοντας μήνυμα στήριξης της πολύχρονης κατοχής παλαιστινιακών εδαφών και εξωραϊσμού των εγκλημάτων του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού.

Συγκεκριμένα το Κόμμα του Λαού της Παλαιστίνης καταδικάζει έντονα την επίσκεψη του Dietmar Bartsch επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος «Η Αριστερά» (Die Linke), στο Ισραήλ και τις δηλώσεις του.

Ο επικεφαλής της Die Linke, στο πλαίσιο της επίσκεψής του, συνοδευόμενος και από άλλα μέλη του κόμματος, επισκέφτηκε τον Ισραηλινό εποικισμό «Σούφα» στην περιοχή  Κερέμ Σαλόμ, που βρίσκεται στα σύνορα με την Λωρίδα της Γάζας, προχωρώντας μάλιστα και σε δεντροφύτευση στον εποικισμό.

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε το Κόμμα του Λαού της Παλαιστίνης την Τρίτη 10 Ιούλη, αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Το Κόμμα του Λαού της Παλαιστίνης εκφράζει την έντονη καταδίκη των πράξεων του επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Die Linke, Dietmar Bartsch, σε μια περιοδεία εντός ενός εποικισμού γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας,

με τη δεντροφύτευση εκφράζοντας την αλληλεγγύη του κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Ισραήλ, στο πλαίσιο της συνεργασίας με το σιωνιστικό θεσμό «Jewish National Fund» γνωστό για τις μεγάλες ευθύνες για την πολιτική της εθνικής κάθαρσης εναντίον των Παλαιστινίων και την εκδίωξή τους δια της βίας και των όπλων από τη γη τους, τα σπίτια τους, τα χωριά και τις πόλεις τους.

Ο επικεφαλής της Κ.Ο. του Die Linke, Dietmar Bartsch

Το κόμμα μας θεωρεί αυτή την επίσκεψη, συγχρονισμένη, με την επέτειο των συμφορών του λαού μας, την κατοχή του εδάφους του, την καταστροφή των δυνατοτήτων του και την εκδίωξή του από τιςσιωνιστικές συμμορίες και το αποικιοκρατικό τους κράτος,

συμπεριλαμβανομένου του περιεχομένου των προγραμμάτων και των δηλώσεων, που απροκάλυπτα ταυτίζονται με τις πολιτικές του κράτους της κατοχής και με τις ρατσιστικές και φασιστικές πρακτικές του ενάντια στα δικαιώματα και τους νόμιμους αγώνες του λαού μας.

Ταυτόχρονα, το Κόμμα του Λαού της Παλαιστίνης υπογραμμίζει την ανάγκη να αποκαλυφθούν όλες οι δυνάμεις, τα κόμματα και τα ιδρύματα που κάνουν τα στραβά μάτια στα εγκλήματα του Ισραήλ και των δεινών του λαού μας, απαιτώντας από τις πολιτικές δυνάμεις και τους θεσμούς, τις λαϊκές οργανώσεις και την προεδρία του «Die Linke» στη Γερμανία,

να ζητήσουν συγγνώμη από τον λαό μας για την παραπάνω επίσκεψη και συμμετοχή του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του σε τέτοια δραστηριότητα που υποστηρίζει το κράτος της κατοχής και σε άμεση δράση για την απομάκρυνσή του από όλες τις θέσεις του».

Χτίζουμε Συμμαχίες για μια Ευρώπη της Αλληλεγγύης… Το ξέπλυμα κι ο εξωραϊσμός της ιμπεριαλισιτκής ΕΕ σε μια αφίσα!

Αυτή η κίνηση δεν έγινε τυχαία. Πρόκειται για συνειδητή πράξη που αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η Linke και τα άλλα οπορτουνιστικά κόμματα του ΚΕΑ

φοράνε τη μάσκα του «προοδευτισμού» για να παραπλανούν τους λαούς και στην πράξη ακολουθούν επικίνδυνη πολιτική στην υπηρεσία της αστικής τάξης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης (που αναβαθμίζει τις σχέσεις της με το Ισραήλ), των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.

Τα παραδείγματα είναι πολλά

• Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) έχει στηρίξει την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ στη Λιβύη, στηρίζει τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα στον πόλεμο στη Συρία.
• Το κόμμα αυτό συμμετέχει στην αντικομμουνιστική εκστρατεία με πολλούς τρόπους και συμβαδίζει με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις για τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας κατά του σοσιαλισμού, κατά της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων κρατών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
• Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (διακεκριμένο μέλος του ΚΕΑ) δίνει τα πάντα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δίνει στρατιωτικές βάσεις, γη, θάλασσα και αέρα για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, προχθές στήριξε προκλητικά τις επικίνδυνες αποφάσεις στη ΝΑΤΟική σύνοδο στις Βρυξέλλες και συνεχίζει να συνθηματολογεί για να αποκρύψει το βρώμικο ρόλο που εκπληρώνει!
• Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναβαθμίζει τη στρατιωτική, πολιτική και οικονομική συνεργασία με το Ισραήλ, καλύπτει τα εγκλήματα των κατοχικών δυνάμεων, αρνείται να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος και την ίδια στιγμή τολμά να συνθηματολογεί για τον παλαιστινιακό λαό για να κρύψει κι εδώ το βρώμικο ρόλο του!

Αυτή είναι η προσφιλής μέθοδος του οπορτουνισμού και της Σοσιαλδημοκρατίας.
Κάνουν τη βρώμικη δουλειά στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.
Αυτά κάνουν η Linke, ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, γενικότερα.

Η συνεχής αποκάλυψή τους, η όξυνση της αντιπαράθεσης μαζί τους από τα Κομμουνιστικά Κόμματα είναι ζήτημα καθοριστικής σημασίας. 

Σε μια Κοινωνία που το να αγωνίζεσαι για το καλύτερο είναι περιττό. Σημαντικό είναι να επιβιώνεις απλώς και να λες κι ευχαριστώ.

 

Επιβίωση ή επί το ακριβέστερον Survivor

 

 

15-07-2018

Όχι, δεν παρακολουθούσα το Survivor. Όμως η χαφιεδοGoogle μόνη της αποφάσισε να με κατατάξει στους ενδιαφερόμενους για τέτοιες ειδήσεις με την διευκρίνηση «ειδήσεις που σας ενδιαφέρουν»…

Ελένη Γερασιμίδου

 

Φτάσαμε αισίως στον τελικό. Όχι δεν εννοούμε του ποδοσφαιρικού Μουντιάλ. 
Προηγήθηκε σημαντικότερος τελικός. Αυτός της αγριευτικής επιβίωσης των βλακόφατσων φουσκωτών που κατακτούν το διαδίκτυο και ενίοτε -συχνάκις θα έλεγα- και περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο από το διάσημο τέταρτο του Γουόρχολ. 
Περιζήτητοι ως πρωταγωνιστές τηλεοπτικών εκπομπών ή και σειρών μυθοπλασίας παραγκωνίζοντας όσους σπούδασαν την δουλειά τους. Και σφάζονται τα κοριτσόπουλα που βάζουν τα  αποκαλυπτικά επίσημα τους να φωτογραφηθούν με τους σύγχρονους ήρωες τους στην παρωδία επιβίωσης.

Αλήθεια, το θέατρο στο Άλσος Βεΐκου πόσο διατιμήθηκε γι’ αυτήν τη φιέστα της παρακμής;

Όχι, δεν παρακολουθούσα το Survivor. Όμως η χαφιεδοGoogle μόνη της αποφάσισε να με κατατάξει στους ενδιαφερόμενους για τέτοιες ειδήσεις με την διευκρίνηση «ειδήσεις που σας ενδιαφέρουν». Να είναι καλά τα φωτισμένα μυαλά απανταχού του Συστήματος που με πληροφόρησαν κι έτσι έμαθα συνοπτικά τι συμβαίνει στην Κοινωνία.

Σε μια Κοινωνία που το να αγωνίζεσαι για το καλύτερο είναι περιττό. Σημαντικό είναι να επιβιώνεις 
απλώς και να λες κι ευχαριστώ.

 katiousa.gr

Και τώρα ... η σειρά της Αλβανίας!

Eurokinissi

Από τη συνάντηση Τσίπρα - Ράμα τον περασμένο Γενάρη στο Νταβός

«Λύσαμε ένα πρόβλημα που στην ουσία υπάρχει εδώ και 70 χρόνια. Είναι κομμάτι της κουλτούρας της περιοχής να τσακωνόμαστε για τα ονόματα. Με αυτήν τη συμφωνία τελειώσαμε τα προβλήματα αλυτρωτισμού που υπήρχαν. Βρισκόμαστε σε διαδικασία επίλυσης των ζητημάτων που εκκρεμούν εδώ και δεκαετίες με την Αλβανία (...) Πριν πάω για διακοπές θα τα έχω τελειώσει. Αλλιώς δεν έχει διακοπές».
Αυτά έλεγε ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Κοτζιάς, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Ρωσία και μάλιστα μπροστά στον προφανώς δυσαρεστημένο Ρώσο ΥΠΕΞ, Σ. Λαβρόφ. Ολοι τότε μίλαγαν για αστείο. Ανεξάρτητα από το αν η διαδικασία των διαπραγματεύσεων με την Αλβανία συναντάει εμπόδια και ανεξάρτητα από αν έχει ή δεν έχει «παγώσει», όπως γράφεται, η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει αναλάβει εθελοντικά να «πάει» το ευρωΝΑΤΟικό γράμμα στην περιοχή των Βαλκανίων αλλά και στην ευρύτερη Νοτιοανατολική Μεσόγειο ...μέχρι τέλους.
Είναι σαφές ότι η διαδικασία συμφωνίας με την Αλβανία, που είναι ήδη μέλος του ΝΑΤΟ, αποσκοπεί κυρίως στο «κλείσιμο» ανοιχτών ζητημάτων εντός του ΝΑΤΟικού στρατοπέδου, σε συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων με τη Ρωσία στην περιοχή, και ταυτόχρονα στην προώθηση της ένταξης της Αλβανίας στην ΕΕ, διαδικασία που βεβαίως συναντά αντιδράσεις από άλλες δυνάμεις της, όπως η Γαλλία, που αντιδρούν στη διεύρυνση της ΕΕ, ενώ ειδικά για τα Βαλκάνια βλέπουν τη γερμανική κυριαρχία στην περιοχή.
Δηλαδή, σκοπός δεν είναι η επίλυση διμερών διαφορών ανάμεσα στις δύο χώρες για την προώθηση της ειρήνης, της συνεργασίας και της ασφάλειας, όπως διατείνεται η κυβέρνηση και όσοι την στηρίζουν, αλλά η ενίσχυση και θωράκιση της ευρωατλαντικής συμμαχίας στην περιοχή απέναντι στους ανταγωνιστές της. Μόνο και μόνο για αυτόν το λόγο πρόκειται για μια συμφωνία που, όπως και αυτή με την ΠΓΔΜ, όχι μόνο δεν ενισχύει την ασφάλεια, αλλά αντίθετα γεννά την ανασφάλεια και την εύλογη ανησυχία όσων γνωρίζουν πολύ καλά ότι πάνω σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, σε σκληρούς ανταγωνισμούς, σε ακήρυχτους πολέμους και σε συμφωνίες για μοίρασμα της ενεργειακής πίτας δεν ζει κανένα «περιστεράκι της ειρήνης», αλλά μάλλον γεράκια εθνικισμών, αλυτρωτισμών και πολέμων.

«Περίεργες» δηλώσεις, συναντήσεις...

Τις ανησυχίες αυτές ήρθε να επιβεβαιώσει η τοποθέτηση του επίτροπου Διεύρυνσης της ΕΕ, Γιοχάνες Χαν.
Μιλώντας σε εκδήλωση της δεξαμενής σκέψης «Chatham House», που πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο της Συνόδου για τα Δ. Βαλκάνια στο Λονδίνο, με θέμα το μέλλον των Βαλκανίων την επόμενη δεκαετία, ο Γ. Χαν ανέφερε χαρακτηριστικά: «Χρειαζόμαστε ηγεσία στην περιοχή. Και έχουμε δει τέτοια ηγεσία, για παράδειγμα στις διαπραγματεύσεις για το ζήτημα της ονομασίας (της ΠΓΔΜ), ή στην περίπτωση που υπάρξει συμφωνία μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας, γιατί εκεί αφορά την αναδιάρθρωση των συνόρων και αυτό πάντα είναι σημαντικό για τους πολίτες», ανέφερε, για να συμπληρώσει πως «άρα χρειαζόμαστε ηγεσία που να καταλαβαίνει ότι πρέπει να υπάρξουν αλλαγές στις κοινωνίες». «Πρέπει να υπάρξουν αλλαγές στη νοοτροπία για να υπάρξει πραγματική πρόοδος στην πορεία προς την Ευρώπη», κατέληξε ο Ευρωπαίος επίτροπος.
Παρότι ο επίτροπος έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν αφορά την αλλαγή συνόρων Ελλάδας και Αλβανίας, το ερώτημα τι εννοούσε παραμένει ανοιχτό, και βεβαίως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν απαντά με σαφήνεια τι περιλαμβάνεται στο περιεχόμενο των συζητήσεων. Το ζήτημα περιέπλεξαν ακόμα περισσότερο οι αναφορές του Αλέξη Τσίπρα, κατά τη διάρκεια των δηλώσεών του μετά τη Σύνοδο Κορυφής, ότι η συζήτηση με την Αλβανία περιλαμβάνει το «ζήτημα των συνόρων». Το «non paper» που εξέδωσε το Μαξίμου αναφέρεται στο ζήτημα της «συντήρησης των πυραμίδων στα υφιστάμενα σύνορα» με την Αλβανία (;).
Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα πάρε - δώσε σε ζητήματα κυριαρχικών δικαιωμάτων με ανταλλάγματα και η επαναχάραξη συνόρων ακόμα και με το αίμα των λαών - πολύ περισσότερο που τώρα όλα θα γίνουν «ευρωπαϊκά» - είναι στις συνήθεις πρακτικές των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και οργανισμών.
Την περασμένη Τρίτη, στο περιθώριο της Συνόδου για τα Δ. Βαλκάνια, ο Αλ. Τσίπρας είχε συνάντηση με τον Αλβανό ομόλογό του, Εντι Ράμα, χωρίς να γίνουν περισσότερα γνωστά και ενώ κυβερνητικά στελέχη, όπως και ο ίδιος ο ΥΠΕΞ, με δηλώσεις τους όλο το προηγούμενο διάστημα επιβεβαιώνουν ότι βρίσκονται στην τελική ευθεία για να «διευθετήσουν» με τη γείτονα ζητήματα όπως αυτό των θαλάσσιων ζωνών που αφορούν στην εκμετάλλευση του πλουτοπαραγωγικού πλούτου της περιοχής που έλκει και διεθνή ενεργειακά και άλλα μονοπώλια, ως κομμάτι των ευρύτερων ευρωατλαντικών σχεδίων για την περιοχή.
Την ίδια στιγμή, βεβαίως, μια σειρά δημοσιεύματα και πληροφορίες φέρονται πιο επιφυλακτικά για την πορεία της συμφωνίας, μιλώντας ακόμα και για σχετικό «πάγωμά» της.
Ο Αλβανός πρωθυπουργός Εντι Ράμα, μιλώντας στο Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι Ελλάδα και Αλβανία «θα ολοκληρώσουν τη συμφωνία τους με ένα νέο έγγραφο στρατηγικής συνεργασίας». Οπως είπε ο Αλβανός πρωθυπουργός, «αντιμετωπίζουμε τη δύσκολη αλλά απόλυτα αναγκαία διαδικασία επίλυσης προβλημάτων μεταξύ μας, της Αλβανίας και της Ελλάδας. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να χρησιμοποιήσουμε τα όποια προβλήματα όχι μόνο για να τα λύσουμε, αλλά για να μετατρέψουμε τη λύση σε νέο επίπεδο συνεργασίας και σύμπραξης».
Παράλληλα, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας έσπευσε να χαιρετίσει και την ευρωατλαντικής κοπής συμφωνία Ελλάδας - ΠΓΔΜ, που λειτουργεί ως «μπούσουλας» και για τις υπόλοιπες ευρωατλαντικές «διευθετήσεις» στην περιοχή.

...και ευρωατλαντικό «ζουμί»

Η κυβέρνηση, όπως έκανε και με το θέμα της ΠΓΔΜ, θα βγάλει στην «πρώτη γραμμή» υπαρκτά διμερή ανοιχτά ζητήματα που πράγματι θα πρέπει να επιλυθούν, όπως είναι π.χ. το ζήτημα της άρσης της εμπολέμου κατάστασης με την Αλβανία, κάτι που αν και ουσιαστικά έχει γίνει, δεν έχει γίνει τυπικά και συνδέεται βεβαίως και με ορισμένα ζητήματα που απορρέουν από αυτήν την άρση. Θυμίζουμε ότι η εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία διατηρήθηκε και μετά το 1945 και τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ως μέσο πίεσης προς τη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας και ενισχύοντας τον ελληνικό αλυτρωτισμό διεκδίκησης των εδαφών της «Βορείου Ηπείρου».
Εκτός από αυτό το ζήτημα, φαίνεται πως στην ατζέντα έχουν μπει τα εξής ζητήματα:
-- Καθορισμός θαλάσσιων ζωνών στο Ιόνιο.
-- Αντιμετώπιση μειονοτικών ζητημάτων.
-- Δημιουργία νεκροταφείων για την ταφή των Ελλήνων στρατιωτών του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.
-- Συγκρότηση διακυβερνητικής επιτροπής για την εξέταση της ύλης των σχολικών βιβλίων.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι τα πιο «φλέγοντα» ζητήματα είναι ο καθορισμός θαλάσσιων ζωνών αλλά και το παζάρι γύρω από θέματα αλυτρωτισμών. Σε σχέση με το δεύτερο ζήτημα, αφορά το θέμα των Τσάμηδων και το θέμα της μειονότητας της «Βορείου Ηπείρου». Τα ζητήματα αυτά, αν και ουσιαστικά έχουν λυθεί με διεθνείς συνθήκες, αποτελούν εργαλεία ανακίνησης εδαφικών διεκδικήσεων, π.χ. συνδέονται από μια σειρά κύκλους στην Αλβανία με το ζήτημα της «Μεγάλης Αλβανίας» κ.λπ. Ενώ και στην Ελλάδα εθνικιστικοί κύκλοι αναφέρονται σε ζητήματα διεκδίκησης της Β. Ηπείρου. Είναι καθαρό ότι πρόκειται για μια «συζήτηση» - βούτυρο στο ψωμί των όποιων σχεδίων για αλλαγή συνόρων και αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και είναι βέβαια σίγουρο ότι εντός ευρωΝΑΤΟικού πλαισίου, εντός ιμπεριαλιστικών οργανισμών, τέτοια ζητήματα μπορεί να κουκουλώνονται, αλλά δεν λύνονται γιατί αποτελούν πάντα «χαρτί» στον ανταγωνισμό ανάμεσα σε αστικές τάξεις.
Βέβαια, το πιο κρίσιμο ζήτημα είναι ο καθορισμός θαλάσσιων ζωνών. Είναι το πιο κρίσιμο για τους εξής λόγους:
-- Πρώτα απ' όλα, συνδέεται άμεσα με τα δικαιώματα στην έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην περιοχή του Ιονίου. Ζήτημα το οποίο, όπως είναι κατανοητό, προσελκύει το ενδιαφέρον μεγάλων διεθνών μονοπωλιακών ομίλων και βεβαίως των αστικών τάξεων της περιοχής Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας, και άλλων χωρών, όπως είναι οι ΗΠΑ.
-- Δεύτερον, αφορά ένα παζάρι στην παραχώρηση «κυριαρχικών δικαιωμάτων», με ανταλλάγματα βεβαίως, που, όπως και να καταλήξει, το σίγουρο είναι ότι θα «ανοίξει» νέα εν δυνάμει πεδία αντιπαραθέσεων στην περιοχή.
-- Τρίτον, οποιαδήποτε ρύθμιση και διευθέτηση θα γίνει στο Ιόνιο, θα επηρεάσει και τις αντίστοιχες διευθετήσεις στο Αιγαίο, αλλά και στο Λιβυκό πέλαγος. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το ενδιαφέρον της Τουρκίας που παρακολουθεί με προσοχή αυτά τα ζητήματα, ενώ στο παρελθόν παρενέβη ανοιχτά ενάντια στη συμφωνία που είχε υπογραφεί το 2009 ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία, γιατί θεωρούσε πως αντιτίθεται στα συμφέροντά της στο Αιγαίο.
Με βάση όλα αυτά, είναι κατανοητό ότι ανεξάρτητα πόσο γρήγορα ή πόσο αργά θα προχωρήσει η συμφωνία με την Αλβανία, είναι σίγουρα μια διαδικασία που μυρίζει «νέες περιπέτειες» και υπηρετεί αποκλειστικά τους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και την επιδίωξη της ελληνικής αστικής τάξης, πρωταγωνιστώντας σε αυτούς στην ευρύτερη περιοχή, να αναβαθμίσει τη θέση της και την επιρροή της στα Βαλκάνια, διεκδικώντας επίσης σημαντικό μερίδιο στις ενεργειακές και εμπορικές μπίζνες που ακολουθούν...
Ο Ν. Κοτζιάς, στη συνέντευξη στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή, συμπλήρωνε: «Ελπίζω να ξανανοίξουμε με σωστό τρόπο το Κυπριακό και να το κλείσουμε κι αυτό. Είναι πιο δύσκολο αυτό το πρόβλημα γιατί στα δύο άλλα το μεγάλο κράτος ήμασταν εμείς και ήμασταν αποφασισμένοι να το λύσουμε».
Μάλλον ανατριχίλα στο λαό θα πρέπει να προκαλούν τέτοιες διατυπώσεις...

Επαγρύπνηση, οργάνωση και πάλη η απάντηση στους επικίνδυνους σχεδιασμούς

«Τα κάνει όλα και συμφέρει»: Αυτή η περιγραφή ταιριάζει γάντι στην κυβέρνηση, αφού οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες (ΕΕ - ΝΑΤΟ) έχουν βρει σε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ τον πιο πολύτιμο εταίρο για να προωθούνται οι βρώμικοι σχεδιασμοί τους.

Του λόγου το αληθές αποδείχθηκε περίτρανα στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και τις αποφάσεις της, τις οποίες επικύρωσε και η ελληνική κυβέρνηση και οι οποίες ανάβουν το «φιτίλι» σε μια γειτονιά που μυρίζει μπαρούτι. Στις Βρυξέλλες, λοιπόν, επιβεβαιώθηκε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι αδίστακτη μπροστά στην εξυπηρέτηση της στρατηγικής της αστικής τάξης, εμπλέκοντας το λαό και τη χώρα βαθύτερα μέσα στο βούρκο των ανταγωνισμών. Ηταν από τις κυβερνήσεις που όχι μόνο συμφώνησαν αλλά πλειοδότησαν κι από πάνω στην αύξηση των δαπανών από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες. Αλλωστε, η ελληνική κυβέρνηση πήγε στη Σύνοδο με παρακαταθήκη όλη τη δραστηριότητά της το τελευταίο διάστημα, που αποτελεί ισχυρό διαπιστευτήριο: Από τις βάσεις που διατηρούνται και επεκτείνονται στην Ελλάδα, μέχρι τη ΝΑΤΟική αρμάδα που πλέει στο Αιγαίο. Και από εκεί μέχρι τη συμβολή της στην ενίσχυση του ΝΑΤΟ με ένα ακόμα κράτος, αυτό της ΠΓΔΜ, μετά τη συμφωνία για το ονοματολογικό. Χώρια που η κυβέρνηση φαίνεται ότι έβγαλε άλλη μια «υποχρέωση», απελαύνοντας Ρώσους διπλωμάτες από την Ελλάδα τη μέρα έναρξης της ΝΑΤΟικής Συνόδου, μια εξέλιξη αρκετά σοβαρότερη από όσο την παρουσιάζει το ΥΠΕΞ.

Τύμπανα πολεμικών προετοιμασιών

Η ίδια η Σύνοδος, όπως και οι αντιθέσεις που αποτυπώθηκαν ανάμεσα στις ηγέτιδες δυνάμεις του ΝΑΤΟ, δείχνουν ότι οι λαοί πρέπει να επαγρυπνούν. Κάθε άρθρο της Διακήρυξης της Συνόδου, κάθε τοποθέτηση κρατικού αξιωματούχου, αποτελεί άλλο ένα χαστούκι στην προπαγάνδα της κυβέρνησης για την «ασφάλεια και σταθερότητα» που δήθεν κατοχυρώνεται για την Ελλάδα στο πλαίσιο της δολοφονικής μηχανής. Στη Σύνοδο έγινε για μια ακόμα φορά καθαρό ότι το ΝΑΤΟ είναι σε φάση πολεμικής προετοιμασίας σε διάφορα μέτωπα και κυρίως απέναντι στη Ρωσία, προωθώντας την ακόμα πιο αποφασιστική περικύκλωσή της. Ο καβγάς μάλιστα ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία, για τις ΝΑΤΟικές δαπάνες και τις οικονομικές σχέσεις της δεύτερης με τη Ρωσία, δείχνει την αποφασιστικότητα των ιμπεριαλιστών να κλιμακώσουν την αντιπαράθεση. Ολο αυτό το σκηνικό, που συμπληρώνεται από διόλου τυχαία γεγονότα, όπως τη διαπίστωση του Ευρωπαίου επιτρόπου Χαν ότι επίκειται «αναδιάρθρωση συνόρων» Ελλάδας - Αλβανίας, δίνουν απάντηση και στον πιο δύσπιστο που ισχυρίζεται ότι «τουλάχιστον το ΝΑΤΟ και η ΕΕ μάς προστατεύουν». Η αλήθεια που επιβεβαιώνεται ξανά είναι πως όποιος οργανισμός φτιάχνεται για να προστατεύει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, όπως γίνεται με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είναι από χέρι εχθρικός για τα λαϊκά συμφέροντα, κι αυτό αποδεικνύεται είτε σε συνθήκες «ιμπεριαλιστικής ειρήνης», με τα δυσβάσταχτα μέτρα που ματώνουν τους εργαζόμενους, είτε σε συνθήκες πολεμικών αναμετρήσεων.

«Μεταμνημονιακά» μνημόνια

Το ψέμα και η υποκρισία δεν περιορίζονται στο πώς η κυβέρνηση προσπαθεί να οδηγήσει το λαό σε εφησυχασμό σε σχέση με την εμπλοκή της στα επικίνδυνα πολεμοκάπηλα σχέδια του ΝΑΤΟ. Με τον ίδιο τρόπο τον καλεί να πανηγυρίζει για την επικείμενη «έξοδο από τα μνημόνια» και την επιστροφή στην καπιταλιστική «κανονικότητα». Ως στοιχεία αυτής της κανονικότητας παρουσιάζει τις κούφιες υποσχέσεις για «επαναδιαπραγμάτευση των μειώσεων στις συντάξεις», που την επομένη διαψεύδονται από αξιωματούχους της ΕΕ, την εξάμηνη παράταση του μειωμένου ΦΠΑ για 5 νησιά, ως ένα κυνικό «αντιστάθμισμα» για τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων, όπως και το λεγόμενο «μεταφορικό ισοδύναμο», τη νέα δηλαδή μορφή επιδότησης των εφοπλιστών. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση απέρριψε με συνοπτικές διαδικασίες τις 4 τροπολογίες του ΚΚΕ που αφορούν τη μη μείωση των συντάξεων, την προστασία των λαϊκών νοικοκυριών από πλειστηριασμούς σε δήμους, τη διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ σε όλα τα νησιά και την αποκατάσταση των συντάξεων χηρείας.
Οσο για το «τέλος της εποπτείας», άλλο ένα παραμύθι από τα πολλά που σερβίρει η κυβέρνηση; Ενα καλό προμήνυμα ήταν το Γιούρογκρουπ της περασμένης Πέμπτης, που «τράβηξε το αυτί» στην κυβέρνηση, απαιτώντας ισοδύναμα μέτρα για τα 28 εκατομμύρια ευρώ (σε ένα πρόγραμμα 250 δισ. ευρώ!) που θα «κοστίσει» η παράταση του μειωμένου ΦΠΑ.
Το «μεταμνημονιακό» μνημόνιο διαρκείας είναι λοιπόν ήδη εδώ, αφού η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι δεν πρόκειται να πειραχτεί ούτε «τελεία» από όσα έχει υπογράψει, από τους χιλιάδες νόμους με τους οποίους έχει εξοπλίσει την εργοδοσία για να τσακίζει τους εργαζόμενους στους τόπους δουλειάς. Ενώ τα όποια ψίχουλα πηγαίνουν στα μεγαλύτερα θύματα της πολιτικής της, αφενός θα προκύπτουν από την αφαίμαξη όλων των εργαζομένων, αφετέρου αυτό θα γίνεται με τρόπο που θα ευνοεί πάλι τους μονοπωλιακούς ομίλους.

Θολώνουν οι «διαχωριστικές γραμμές»

Φαίνεται ότι όσο περισσότερο πλησιάζουμε προς τις κάλπες, τόσο θα γιγαντώνονται οι ψευτοαντιπαραθέσεις ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, σε μια διαπάλη που καλεί το λαό να εστιάσει σε δήθεν διαχωριστικές γραμμές, ώστε να κρυφτεί η επί της ουσίας σύγκλισή τους στη στρατηγική του κεφαλαίου. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της συζήτησης στη Βουλή για τη νέα αντιδραστική μεταρρύθμιση στην Τοπική Διοίκηση με την επωνυμία «Κλεισθένης 1». Μπορεί να μην είπαν κουβέντα γύρω από την καρδιά του νόμου, που αφορά την επιχειρηματική λειτουργία και το φόρτωμα νέων βαρών στη λαϊκή οικογένεια, όμως περίσσεψαν οι διαξιφισμοί γύρω από την απλή αναλογική ως εκλογική διαδικασία στην ΤΔ. Ταυτόχρονα, από κοινού ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στήριξαν την κατάτμηση μεγάλων Περιφερειών, η οποία αλλοιώνει την αντιπροσωπευτικότητα της ψήφου.
Η κινητικότητα αυτή στο αστικό πολιτικό σκηνικό, τα νέα κόμματα που δημιουργούνται, οι μεταγραφές βουλευτών από το ένα κόμμα στο άλλο, οι καταγγελίες, οι αποκαλύψεις και άλλα όμορφα που συμβαίνουν στις τάξεις των πολιτικών δυνάμεων του κεφαλαίου, εκτός από τη σαπίλα που αντιπροσωπεύουν αποκαλύπτουν και κάτι ακόμα: Το πόσο θολές είναι οι περιβόητες «διαχωριστικές γραμμές» ανάμεσα σε δυνάμεις που στα τηλεοπτικά παράθυρα και στη Βουλή κονταροχτυπιούνται, κι όμως την ίδια στιγμή στελέχη τους πηγαινοέρχονται, αλλάζοντας πολιτική «στέγη».

Υπάρχει ελπιδοφόρος δρόμος για το λαό

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι ο λαός έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους: Ο ένας είναι η συνέχιση των θυσιών στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης, των θανάσιμων κινδύνων από τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς που ξεδιπλώνονται στην περιοχή για τη διεκδίκηση δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων. Είναι ο δρόμος στον οποίο στρατεύονται όλα τα κόμματα του κεφαλαίου.
Ο άλλος δρόμος είναι αυτός τον οποίο μόνο το ΚΚΕ καλεί το λαό να βαδίσει: Είναι ο δρόμος που περιγράφεται από το σύνθημα «Καμία θυσία για την πλουτοκρατία». Που βλέπει τους εργαζόμενους και το κίνημά τους πρωταγωνιστές και όχι θεατές των εξελίξεων. Που περνάει μέσα από την ανασύνταξη του κινήματος, από τη γενίκευση εστιών αγώνα που αναπτύσσονται σε χώρους δουλειάς και κλάδους, όπως συμβαίνει αυτές τις μέρες στο Εμπόριο, στον Επισιτισμό - Τουρισμό και αλλού. Είναι ο δρόμος της αλλαγής των συσχετισμών παντού, της απομόνωσης των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστικών δυνάμεων μέσα στα σωματεία. Ο δρόμος που βγάζει στο προσκήνιο τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Αυτός ο δρόμος είναι και ο μόνος ελπιδοφόρος για την εργατική τάξη, για τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτός ο δρόμος θα δώσει αυτοπεποίθηση στους «κάτω», θα αναδείξει τις υπαρκτές δυνάμεις που μπορούν και πρέπει να συγκεντρωθούν για να παλέψουν για την ανατροπή του συστήματος που γεννάει εκμετάλλευση, φτώχεια και πολέμους. Με ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού και συμπόρευση μαζί του, με το κόμμα που ρίχνει όλες του τις δυνάμεις για να βαδίσουν οι εργαζόμενοι αυτόν το δρόμο, μπορούν να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό και τη χώρα.