Τι φταίει για το κλείσιμο των επιχειρήσεων;

Τι φταίει για το κλείσιμο των επιχειρήσεων;

Από παρέμβαση των εργαζομένων της «Ηλεκτρονικής» στον ΟΑΕΔ του Αλίμου

Το τελευταίο διάστημα ακούγεται όλο και περισσότερο σαν επιχείρημα πως για το κλείσιμο, την πτώχευση και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μια σειρά από μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις ευθύνονται η περίφημη «έλλειψη ρευστότητας στην αγορά» και η αδυναμία των επιχειρήσεων να δανειστούν απ' τις τράπεζες.
Τελευταία αφορμή, με την οποία επανήλθε η θέση αυτή, είναι η «Ηλεκτρονική Αθηνών», που, τις προηγούμενες μέρες κήρυξε ξαφνικά την εταιρεία σε κατάσταση πτώχευσης, αφήνοντας στο δρόμο 450 εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, χωρίς καταγγελία σύμβασης, χωρίς αποζημιώσεις. Στο ίδιο μήκος κύματος, η «Raxevsky» και ο «Μαρινόπουλος» ανακοινώνουν πως προσπαθούν να έρθουν σε συμφωνία με τις τράπεζες για δανεισμό, για να προχωρήσουν σε αναδιαρθρώσεις, με σκοπό να ξεπεράσουν το σκόπελο της πτώχευσης.
Φυσικό είναι οι παραπάνω θέσεις να επαναλαμβάνονται από ορισμένα αστικά πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ, τα οποία αποδίδουν τα λουκέτα των επιχειρήσεων στην «αντιαναπτυξιακή πολιτική της κυβέρνησης, στην εχθρότητα απέναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στα capital controls».
Πρέπει να σημειώσουμε πως η συγκεκριμένη θέση, περί έλλειψης ρευστότητας εμφανίζεται με πολλές διαφορετικές εκδοχές. Το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερο βάρος έχει η εκδοχή που υποστηρίζει πως το κλείσιμο των επιχειρήσεων οφείλεται στους κεφαλαιακούς ελέγχους στις τραπεζικές καταθέσεις (capital controls), που οδήγησαν σε αυξημένες δυσκολίες στη λειτουργία των επιχειρήσεων, αλλά και στη μεγάλη δυσκολία δανεισμού απ' τις τράπεζες που «στέρεψε» τις επιχειρήσεις από κεφάλαια κίνησης.

Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Είναι, όμως, η έλλειψη ρευστότητας και τα capital controls η πραγματική αιτία που οι επιχειρήσεις κλείνουν ή μήπως ευθύνεται ο καπιταλισμός και οι κρίσεις του;
Πρώτα - πρώτα, η κρίση χτύπησε την ελληνική οικονομία το 2008 - 2009. Οταν χτύπησε η κρίση, οι καταθέσεις ήταν σχεδόν στο 120% του ΑΕΠ και τα επιτόκια δανεισμού στην εγχώρια αγορά ήταν ελάχιστα. Δεν υπήρχε «έλλειψη ρευστότητας».
Από το 2008, που χτύπησε και τη χώρα μας η πιο βαθιά καπιταλιστική κρίση της μεταπολεμικής περιόδου, μέχρι και το 2013, χρονικό διάστημα πολύ πριν την επιβολή των capital controls, έκλεισαν στη χώρα μας, μόνο στον κλάδο του εμπορίου, πάνω από 46 χιλιάδες επιχειρήσεις (μικρές, μεσαίες, μεγάλες) και πετάχτηκαν στο δρόμο πάνω από 140 χιλιάδες μισθωτοί εργαζόμενοι, με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
Παράλληλα, το λουκέτο στις επιχειρήσεις και οι πτωχεύσεις δεν αποτελούν ελληνική πρωτοτυπία. Εμφανίζονται σε ολόκληρη την ΕΕ αλλά και διεθνώς, όπου εκεί δεν έχουν επιβληθεί κεφαλαιακοί έλεγχοι (capital controls) και μνημόνια, αλλά που ωστόσο η καπιταλιστική κρίση συνεχίζει να μαίνεται ακόμη και με «διαφοροποιήσεις έκτασης και μεγέθους». Αναφέρουμε πως από τότε που η καπιταλιστική κρίση ξεκίνησε, στην ΕΕ έχουν διπλασιαστεί οι πτωχεύσεις. Σημειώνουμε επίσης μια σειρά μονοπωλιακών ομίλων - κολοσσών, οι οποίοι είτε βρέθηκαν στο χείλος του γκρεμού, είτε έκλεισαν την οικονομική τους δραστηριότητα σε κάποια χώρα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η «Chrysler», η GM και η «Lehman Brothers» στις ΗΠΑ, η «Nortel» στον Καναδά και οι εμπορικοί κολοσσοί «Schlecker» και «Arcandor» στη Γερμανία με 120 χιλιάδες υπαλλήλους αθροιστικά που χρεοκόπησαν το 2009.
Η απλή εξιστόρηση της πραγματικότητας αποδεικνύει πως η αιτία για το κλείσιμο των επιχειρήσεων είναι βαθύτερη και πως η απόδοσή τους στην «έλλειψη ρευστότητας» λόγω capital controls είναι επιφανειακή και τελικά συγκαλύπτει τις πραγματικές αιτίες.

Η καπιταλιστική κρίση και η δυσκολία δανεισμού των επιχειρήσεων

Στην πραγματικότητα, η καπιταλιστική κρίση δεν σημαίνει «έλλειψη ρευστότητας», αλλά το αντίστροφο. Η κρίση ξεσπάει διότι οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις έχουν συσσωρεύσει τόσα πολλά κέρδη και δεν μπορεί να τα επενδύσουν κερδοφόρα περισσότερο. Πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου.
Μοναδική διέξοδος, που έχει το σύστημα για να μπορέσει να βγει από την κρίση του, είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων π.χ. αύξηση του αριθμού των ανέργων, κλείσιμο και συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, ώστε να ανοίξουν κομμάτια της αγοράς και τα συσσωρευμένα κεφάλαια να επενδυθούν με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Το κλείσιμο των πιο αδύναμων επιχειρήσεων στον καπιταλισμό είναι το νομοτελειακό αποτέλεσμα της εκδήλωσης της κρίσης και ταυτόχρονα είναι όρος, για να προχωρήσει στη φάση της αναζωογόνησης.
Μέσα σε αυτήν την κατάσταση, ο ανταγωνισμός των επιχειρήσεων οξύνεται σε τρομερό βαθμό. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και η ανισόμετρη ανάπτυξη ακόμη και μέσα στον ίδιο τον κλάδο μιας οικονομίας, είναι νόμος στον καπιταλισμό που δείχνει πως τόσο σε καιρό ανάπτυξης και ακόμη περισσότερο σε περιόδους που το κεφάλαιο δυσκολεύεται να «μεγαλώσει», τελικά αυτός που είναι πιο αδύναμος χάνεται.
Υπάρχουν πολλές απτές αποδείξεις πως δεν υπάρχει γενικά έλλειψη ρευστότητας στην αγορά. Μόνο οι κινητές αξίες (χρήμα, ομόλογα κ.λπ.) που είχαν στο εξωτερικό οι μεγαλομέτοχοι των μονοπωλιακών ομίλων της χώρας ανέρχονται σε 140 δισ. ευρώ, ενώ αν προσθέσουμε τις ακίνητες το ποσό είναι πολύ μεγαλύτερο.
Ετσι, το πρόβλημα δεν είναι γενικά πως δεν υπάρχει χρήμα στην αγορά. Αντίθετα, το πρόβλημα είναι πως η κρίση καθιστά τη δανειοδότηση της μιας ή της άλλης επιχείρησης αδύνατη, γιατί η επιχείρηση δεν έχει μέλλον λόγω της εκδήλωσης της κρίσης.
Απόδειξη αποτελεί το ότι και μέσα στην κρίση αλλά και με την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων δεν έχασαν όλες οι επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, στο σύνολο της οικονομίας, κλάδοι όπως οι κατασκευές συρρικνώθηκαν, αλλά, από την άλλη, οι κλάδοι του Φαρμάκου και του Τουρισμού γνωρίζουν σημαντική ανάπτυξη. Ακόμη και μέσα στον ίδιο τον κλάδο ας πάρουμε του εμπορίου, λόγω της επικαιρότητας, η «Ηλεκτρονική» μπορεί να πτώχευσε, η «Raxevsky» να μπαίνει στον πτωχευτικό κώδικα με σκοπό την αναδιάρθρωση και ο «Μαρινόπουλος» να κλείνει καταστήματα, να ξεπουλάει μέρος της επιχείρησής του, αλλά, από την άλλη, υπάρχει η «Media Markt» και ο «Κωτσόβολος», η «Inditex» και τα Η&Μ, ο «Σκλαβενίτης» και ο «Βασιλόπουλος» που χαρακτηρίζουν την κρίση ευκαιρία και καταφέρνουν να μεγαλώσουν τα μερίδιά τους στην αγορά, εξοβελίζοντας τους πιο αδύναμους εκ των ανταγωνιστών τους.
Το ίδιο ισχύει ακόμη και μέσα στην ίδια την επιχείρηση, λόγου χάρη η «Raxevsky», την ίδια ώρα που μπαίνει στον πτωχευτικό κώδικά δηλώνει πως η κρίση ήταν και μία ευκαιρία για αυτήν να επενδύσει στο εξωτερικό π.χ. Νότια Αφρική.
Στον κλάδο των ηλεκτρονικών συσκευών, το κλείσιμο της «Ηλεκτρονικής Αθηνών» αντανακλά τη ραγδαία πτώση του συνολικού τζίρου. Το 2007, ο τζίρος του κλάδου έφτανε τα 3,2 δισ. ευρώ. Από την έναρξη της κρίσης όμως ξεκίνησε η καθοδική πορεία, φτάνοντας στα επίπεδα του 1,6 - 1,7 δισ. γεγονός που σήμαινε όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των ομίλων για τα μερίδια της αγοράς. Την ίδια στιγμή, οι μεγάλες αλυσίδες μονοπωλιακών εμπορικών ομίλων του εξωτερικού που δραστηριοποιούνται στην εγχώρια αγορά έχουν ένα σαφές πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό (μέγεθος κεφαλαίων και δυνατότητα εγγύησης δανεισμού από μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού). Υπ' αυτό το πρίσμα, ο έλεγχος των κεφαλαίων όξυνε αυτές τις δυσκολίες και αποτέλεσε τη θρυαλλίδα των εξελίξεων.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, μπορεί να κατανοήσει κανείς και το ρόλο των τραπεζών. Πρόκειται για καπιταλιστικές επιχειρήσεις που δανείζουν - επενδύουν τα κεφάλαια που διαχειρίζονται με σκοπό το μέγιστο δυνατό κέρδος τους. Μέσα απ' αυτήν τη διαδικασία, οι τράπεζες παίζουν σημαντικό ρόλο στον καπιταλισμό, διαφυλάττουν και διευκολύνουν τη διευρυμένη αναπαραγωγή του συνολικού κεφαλαίου της οικονομίας.
Μια τράπεζα αποφασίζει αν θα δανειοδοτήσει μια επιχείρηση με γνώμονα τη δυνατότητα επιτυχίας της επιχείρησης και αποπληρωμής των δανείων που έχει λάβει. Ετσι, η αδυναμία δανεισμού μιας επιχείρησης είναι αποτέλεσμα της κρίσης και της πορείας απαξίωσης της επιχείρησης και όχι η αιτία της.
Επομένως, ένα βασικό συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως η ρευστότητα σίγουρα δεν εξαλείφει τον ανταγωνισμό και τις καπιταλιστικές κρίσεις αλλά αντίθετα δρα μέσω αυτών.

Μονόδρομος η οργάνωση της πάλης

Ωστόσο, οι εργαζόμενοι από τη δική τους τη σκοπιά είτε εργάζονται σε μια επιχείρηση που βγαίνει πρώτη στην κούρσα του ανταγωνισμού είτε είναι σε επιχείρηση που δυσκολεύεται να ακολουθήσει αντιμετωπίζουν λίγο έως πολύ τις ίδιες δυσκολίες και κινδύνους.
Η εντατικοποίηση και η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς «σπάει κόκαλα». Οι Συλλογικές Συμβάσεις έχουν πια μετατραπεί σε ατομικές, τα ωράρια έχουν γίνει λάστιχο και τελικά όποιος απολυθεί έρχεται αντιμέτωπος, εκτός του γλίσχρου επιδόματος ανεργίας για ένα σύντομο χρονικό διάστημα και χωρίς δικαιώματα, με τον κίνδυνο να μην το δικαιούται όπως π.χ. οι εργαζόμενοι της «Ηλεκτρονικής» που δεν είναι οι μόνοι, όχι τώρα με τα capital controls αλλά και πολύ πριν από αυτά που άφηναν εργαζόμενους απλήρωτους και χωρίς καταγγελία σύμβασης να τρέχουν στα δικαστήρια να αποδείξουν το αυτονόητο.
Σήμερα, λύση για τους εργαζόμενους δεν είναι η απόδοση ευθυνών σε επιμέρους πολιτικές που προωθήθηκαν, αλλά στη συνειδητοποίηση πως η κρίση είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού. Πως το ξεπέρασμα της κρίσης και η φάση της ανάπτυξης απαιτούν φθηνή εργατική δύναμη. Πως είναι ουτοπικό να περιμένουν πως οι καπιταλιστές θα δώσουν πίσω ό,τι μας κλέβουν όταν έρθει η ανάπτυξη. Μονόδρομος είναι η οργάνωση της πάλης απέναντι στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που στηρίζεται στην εξαθλίωση των εργαζομένων για να τροφοδοτεί τη μηχανή του καπιταλιστικού κέρδους, η ρήξη με τους μονοπωλιακούς ομίλους, το κράτος τους, την ΕΕ που τους στηρίζει, τους πολιτικούς υπηρέτες τους. Η επιτυχία οργάνωσης της 48ωρης απεργίας για να εμποδίσουμε την κλιμάκωση της επίθεσης είναι ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα.

Της Αιμιλίας ΒΑΜΒΑΚΙΔΟΥ*
*Η Αιμιλία Βαμβακίδου είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Μπλέκουν λαό σε επικίνδυνα παζάρια και ανταγωνισμούς στο Αιγαίο

Μπλέκουν λαό σε επικίνδυνα παζάρια και ανταγωνισμούς στο Αιγαίο

Κλιμακώνεται η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο, με ευθεία και συνεχή αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, που ...φορούν μάλιστα ΝΑΤΟικό καπέλο, καθώς την ώρα που πλοία της λυκοσυμμαχίας αλωνίζουν στην περιοχή, κατόπιν πρόσκλησης της κυβέρνησης τάχα για το Προσφυγικό, ο ίδιος ο γγ του ευρωατλαντικού στρατιωτικού άξονα έσπευδε, ευρισκόμενος στην Αθήνα, να επιβεβαιώσει τις «ευαισθησίες» του απέναντι στις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο. Αλλη μια τρανή απόδειξη ότι η παρουσία εδώ της συμμορίας του θανάτου, η εμπλοκή του λαού στους σχεδιασμούς της, επ' ουδενί προστατεύουν τα δικαιώματά του, αντίθετα «νομιμοποιούν» παραπέρα το γκριζάρισμα που επιχειρεί η Αγκυρα.

Στην καρδιά του Αιγαίου

Συγκεκριμένα, μετά από υπερπτήσεις τις προηγούμενες βδομάδες τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά με έμφαση στις Οινούσσες, τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, τις παραβάσεις των Κανόνων Εναέριας Κυκλοφορίας στο FIR Αθηνών, όπου μπαίνουν χωρίς να καταθέτουν σχέδιο πτήσης, αυτή τη βδομάδα η Αγκυρα έσπευσε ακόμα και να δεσμεύσει περιοχές στην καρδιά του Αιγαίου, μεταξύ των νήσων Λέσβου, Χίου, Σκύρου, Αγ. Ευστρατίου, Οινουσσών και Ψαρών, για άσκηση έρευνας και διάσωσης (SAR), σε άλλη μια έμπρακτη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο.
Συγκεκριμένα, αν και το Κέντρο του Πειραιά (PIRAEUS JRCC) είναι η μοναδική Αρχή αρμόδια για το συντονισμό των επιχειρήσεων SAR στην περιοχή ευθύνης της, που συμπίπτει με το FIR Αθηνών και πρακτικά καλύπτει όλο το Αιγαίο, η Αγκυρα υποστηρίζει ότι η περιοχή που δέσμευσε εμπίπτει στην τουρκική περιοχή ευθύνης (Search and Rescue Region - SRR), όπως έχει καταχωρηθεί από μεριάς της στον ΙΜΟ (International Maritime Organization - Διεθνής Οργανισμός Ναυτιλίας), και συνεπώς όλες οι δραστηριότητες οι σχετικές με έρευνα και διάσωση σε αυτήν την περιοχή πρέπει να συντονίζονται από τις αρμόδιες τουρκικές αρχές...
Κάτι που είχε επιχειρήσει να επιβάλει και πριν από μερικές βδομάδες, όταν ελληνικό στρατιωτικό ελικόπτερο κατέπεσε στην Κίναρο στη διάρκεια άσκησης του Πολεμικού Ναυτικού, ζητώντας τότε η Αγκυρα να συντονίσει τις έρευνες εντοπισμού ελικοπτέρου και πληρώματος...

Ο 25ος μεσημβρινός

Στην πράξη, η Αγκυρα επαναφέρει την αξίωσή της για επιχειρησιακή διχοτόμηση του Αιγαίου κατά μήκος του 25ου μεσημβρινού. Πρόκειται για τη νοητή κάθετη γραμμή που ξεκινά από δυτικά της Ξάνθης, στο δέλτα του ποταμού Νέστου, κατεβαίνει προς νότο διασχίζοντας τη Λήμνο, περνά έξω από την Εύβοια, συνεχίζει στην Τήνο και καταλήγει στο Ηράκλειο.
Με βάση στρατιωτικές αναλύσεις, έτσι η Τουρκία διαγράφει το συνεχές των ελληνικών χωρικών υδάτων και την ασφαλή επικοινωνία του ηπειρωτικού κορμού με τα ελληνικά νησιά, αποκόπτοντας από την ενδοχώρα Δωδεκάνησα, Σαμοθράκη, Λήμνο, Λέσβο, Χίο, Ικαρία κ.ά. Ταυτόχρονα, διαγράφει το ενιαίο της Αμυνας και αφαιρεί από το γεωστρατηγικό βάθος του αμυντικού χώρου της Ελλάδας, αφήνοντας ακάλυπτο και τον ηπειρωτικό κορμό.
Επιπλέον, την Τετάρτη, τουρκικά μαχητικά πραγματοποίησαν υπέρπτηση πάνω από τη νήσο Ρω, στη Δωδεκάνησο, την ώρα μάλιστα που στο νησί βρισκόταν ο Ελληνας αρχηγός ΓΕΕΘΑ, δίνοντας ευχές για το Πάσχα στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων που υπηρετεί εκεί.

Με ευλογίες Στόλτενμπεργκ

Ολα αυτά με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ, φυσικά, όπως έκανε σαφές ο ίδιος ο γγ της λυκοσυμμαχίας, Γ. Στόλτενμπεργκ, ο οποίος βρέθηκε την Παρασκευή 22/4 στην Αθήνα - αφού πρώτα επισκέφτηκε την Αγκυρα - για επαφές με τον Ελληνα πρωθυπουργό και τον υπουργό Αμυνας.
Στο περιθώριο της επίσκεψής του, μιλώντας στην «Καθημερινή», και ερωτηθείς για τις λεγόμενες «ελληνοτουρκικές διαφορές», φρόντισε, για άλλη μια φορά, να κρατήσει «ίσες αποστάσεις»: «Γνωρίζουμε», δηλώνει, «ότι υπάρχουν ευαίσθητα ζητήματα στο Αιγαίο Πέλαγος. Γι' αυτόν τον λόγο είχαμε δηλώσει με μεγάλη προσοχή, όταν αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε, ότι το ΝΑΤΟ θα έχει ευαισθησία σε οποιαδήποτε εθνική θέση, απόφαση που αποτελεί και τη βάση της δράσης μας εξαρχής».
Χαρακτηριστική ως προς τη λογική των «ίσων αποστάσεων», που κάνει αβάντα στις τουρκικές θέσεις, είναι και η απάντησή του σε ό,τι αφορά το ζήτημα επέκτασης των επιχειρήσεων της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2 - που κατέπλευσε στο Αιγαίο τάχα προς διαχείριση του Προσφυγικού - και προς το Νότο, προς το άκρο των Δωδεκανήσων, που η Αγκυρα χαρακτηρίζει ...«αποστρατιωτικοποιημένα». «Εξετάζουμε», είπε ο ΝΑΤΟικός αξιωματούχος, «την πιθανότητα να επεκτείνουμε (σ.σ.: τη ζώνη επιχειρήσεων) προς τον Νότο. Συζητούμε το θέμα τόσο με την Ελλάδα όσο και με την Τουρκία, πώς θα μπορούσαμε να το πετύχουμε».
Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνοντας τη συμβολή και της συγκεκριμένης ΝΑΤΟικής επιχείρησης στην κατοχύρωση ρόλου επιδιαιτητή για το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ο Γ. Στόλτενμπεργκ σημείωσε: «Ελπίζω πως η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, στη διάρκεια της οποίας συνεργάζονται ελληνική και τουρκική Ακτοφυλακή, συμβάλλει προκειμένου να βελτιωθεί η συνεργασία μεταξύ δύο συμμάχων του ΝΑΤΟ».
Συνέχισε: «Διευκολύνοντας τη μεταξύ τους συνεργασία, προσφέροντας αυτήν την πλατφόρμα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ελπίζουμε ότι τουλάχιστον συμβάλλουμε προς αυτήν την κατεύθυνση». Αντίστοιχα, περιγράφει τη ΝΑΤΟική επιχείρηση και ως «πλατφόρμα» για «ενισχυμένη συνεργασία» μεταξύ ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Συνεργασία για πόλεμο

Μια συνεργασία που θεωρούν επιβεβλημένη επιχειρησιακά και επισπεύδουν καθώς ο Στόλτενμπεργκ, με μια σειρά δηλώσεών του όλο αυτό το διάστημα, διασυνδέει πλέον ευθέως και ανοιχτά τη SNMG2 με τις ναυτικές επιχειρήσεις «Active Endeavour» του ΝΑΤΟ και «Euronav Med SOPHIA» της ΕΕ που διεξάγονται στη Μεσόγειο, το δε Αιγαίο παίζει κομβικό ρόλο στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, ως δίαυλος που διασχίζουν ρωσικά πολεμικά στον πλουν τους προς Συρία.
Σημειωτέον, πλοίο της SNMG2 έχει ήδη ξεκόψει από την υπόλοιπη δύναμη, πέρασε τα Δαρδανέλια και αναπτύχθηκε στη Μαύρη Θάλασσα, όπου με άλλα πλοία κρατών - μελών του ΝΑΤΟ κάνουν εκεί «αεροναυτικά γυμνάσια» στα θαλάσσια σύνορα με τη Ρωσία.
Αντίστοιχα, στο νότιο θαλάσσιο μέτωπο, ΝΑΤΟ και ΕΕ μεθοδεύουν «αναβαθμονόμηση» της «Active Endeavour», από αντιτρομοκρατική επιχείρηση στην Ανατολική Μεσόγειο σε επιχείρηση «ασφάλειας στη θάλασσα», που να επιβλέπει τις ακτές της Λιβύης, ζώνη η Βόρεια Αφρική όπου ετοιμάζουν και νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση προς προάσπιση ευρωατλαντικών μονοπωλιακών συμφερόντων. Σχετικές αποφάσεις αναμένονται στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη και στην αντίστοιχη του ΝΑΤΟ τον Ιούλη.

Η σημασία της Μεσογείου

Αλλωστε, όπως είπε ο Στόλτενμπεργκ στην «Καθημερινή», «πάντοτε έχει στρατηγική σημασία η Μεσόγειος για το ΝΑΤΟ, διότι πρόκειται ακριβώς για την περιοχή όπου βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη βία στη Συρία. Και όπου επίσης βλέπουμε αύξηση της στρατιωτικής δύναμης της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, με ναυτικές δυνάμεις, αλλά επίσης και με τη ναυτική βάση στη Συρία. Εχουμε, λοιπόν, αναταραχή και αστάθεια στη Βόρεια Αφρική και ιδιαίτερα στη Λιβύη, και φυσικά την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση που συνδέονται με αυτές. Ολα αυτά, λοιπόν, λαμβάνουν χώρα στη Μεσόγειο.
Ολα αυτά τα στοιχεία έχουν καταστήσει τη Μεσόγειο, εδώ και καιρό, θάλασσα με στρατηγική σημασία για το ΝΑΤΟ. Γι' αυτό και είναι σημαντικό που το ΝΑΤΟ αναπτύσσει τη ναυτική στρατηγική του. Αυτό θα είναι ένα από τα ζητήματα που θα συζητήσουμε, καθώς προετοιμαζόμαστε για τη Σύνοδο στη Βαρσοβία και γι' αυτόν το λόγο εξετάζουμε συνεχώς πώς μπορούμε να έχουμε παρουσία στη Μεσόγειο, κάτι που είναι εξαιρετικά χρήσιμο».

Ανταγωνισμοί

Για να στηρίξει την τέτοια ΝΑΤΟική παρουσία στη Μεσόγειο, η ελληνική κυβέρνηση, όπως έχει φανεί από μια σειρά δηλώσεων αρμόδιων στελεχών της, διεκδικεί για τη βάση της Σούδας ρόλο «επίκεντρου» στους τέτοιους, βρωμερούς σχεδιασμούς:
«Η κύρια βάση του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η Σούδα, που τους επόμενους μήνες θα ενισχυθεί και παραπέρα, κι αυτό που ζητάμε από τους συμμάχους είναι η Σούδα να είναι το επίκεντρο του πλέγματος ασφαλείας στην περιοχή από τη Σικελία έως την Ανατολική Μεσόγειο», έλεγε πρόσφατα ο Ελληνας υπουργός Αμυνας, ενώ ταυτόχρονα έταζε «δημιουργία μιας υπηρεσίας πληροφοριών στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, με πρώτη υπηρεσία πληροφοριών που δημιουργείται στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας και θα δώσει τη δυνατότητα ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ αλλά και άλλων χωρών εκτός ΝΑΤΟ».
Βέβαια, σε αυτόν τον ανταγωνισμό μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, για το ποια θα αναβαθμιστεί έναντι της άλλης, ποια θα αποκτήσει προβάδισμα στην εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων, η Αγκυρα παρουσιάζει ως αντίστοιχα δικά της «πλεονεκτήματα».
Ο ίδιος ο Στόλτενμπεργκ αναγνώριζε δημόσια, την Πέμπτη 21/4 στην Αγκυρα, «το βασικό ρόλο και τη σημασία των τουρκικών εισφορών στη Συμμαχία μας». Οπως επίσης αναγνώριζε ότι «η Τουρκία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή μιας πολύ ασταθούς περιοχής» και επιπλέον καλωσόρισε «τη σημαντική συμβολή της Τουρκίας στην παγκόσμια συμμαχία για την αντιμετώπιση του ISIL, αν μη τι άλλο με τηνπαροχή υποδομών ζωτικής σημασίας στην αεροπορική βάση Ιντσιρλίκκαι με τηνυποστήριξη του Συνασπισμού με άλλους τρόπους».

Βρωμάει μπαρούτι

Σημειωτέον, οι ΝΑΤΟικοί έχουν ήδη σπεύσει να ενισχύσουν το ...τουρκικό προπύργιό τους στην «ασταθή περιοχή» της Μέσης Ανατολής, με συστοιχίες πυραύλων «Patriot» και αεροπλάνα - ραντάρ «Awacs».
Ο δε τουρκικός στρατός έχει εμπλακεί ήδη σε σκληρές μάχες στα νοτιοανατολικά της χώρας εναντίον Κούρδων, συγκεντρώνει εκεί μεγαλύτερες δυνάμεις για επιχειρήσεις πέραν των τουρκο-συριακών συνόρων, στο εσωτερικό της Συρίας, επισήμως εναντίον δυνάμεων του «Ισλαμικού Κράτους», σε μια παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων και των συγκρούσεων σε όλο το τόξο που αγκαλιάζει τη γείτονα, από Μαύρη Θάλασσα έως Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο, και φυσικά ακουμπά και την Ελλάδα.

Πάλη ενάντια στο κεφάλαιο

Σε κάθε περίπτωση, με τα τουρκικά αεροσκάφη και πλοία να κόβουν βόλτες στο Αιγαίο, υπό τα βλέμματα και τις ευλογίες των ΝΑΤΟικών, γίνονται σκόνη τα φληναφήματα της κυβέρνησης ότι η παρουσία εδώ της λυκοσυμμαχίας προστατεύει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και τα συμφέροντα του λαού.
Κάθε άλλο. Ελλοχεύει, μάλιστα, ο κίνδυνος, ο λαός να πληρώσει πολύ ακριβά, ακόμα και με το αίμα του, τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς όπου τον μπλέκουν η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της για τα συμφέροντά τους, που είναι διαμετρικά αντίθετα με τα γνήσια λαϊκά.
Με αυτήν την παραδοχή, ο λαός πρέπει να δυναμώσει την οργανωμένη πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην εξουσία του κεφαλαίου, στις διακρατικές ενώσεις του και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Αγώνας που πρέπει να αποκτήσει προοπτική, να συνδεθεί με την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία και την αποδέσμευση από ΝΑΤΟ, ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Αλλος ανάφτει τη φωτιά κι άλλος την ανεμίζει

Αλλος ανάφτει τη φωτιά κι άλλος την ανεμίζει

Για τη στάση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής αριστεράς» στο προσφυγικό ζήτημα

Το ταξικό εργατικό κίνημα δείχνει τον πραγματικό ένοχο της προσφυγιάς (από το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, 1/4)

Πρόσφατα, στη χώρα μας, μίλησε με θέμα «Μια αριστερή πολιτική για την ΕΕ σχετικά με το Προσφυγικό», η κ. Γκάμπι Τσίμερ, πρόεδρος της Ομάδας της «αριστεράς» στο Ευρωκοινοβούλιο (GUE/NGL) και ευρωβουλευτής του γερμανικού κόμματος «Linke», που, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί τη «ναυαρχίδα» του λεγόμενου «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ).
Στην ομιλία της, έκανε τη βασική διαπίστωση πως «ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των προσφύγων», ενώ σημειώνει πως το «91% των μεταναστών που φθάνουν στην Ελλάδα είναι πρόσφυγες πολέμου από χώρες όπως το Ιράκ, η Συρία και το Αφγανιστάν», εκτιμά πως «λόγω των εμφύλιων πολέμων και των κλιματικών καταστροφών, πολύ περισσότεροι άνθρωποι θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε όλο τον κόσμο».
Αλήθεια, αυτή είναι η εξήγηση του προσφυγικού προβλήματος; Οι εμφύλιοι πόλεμοι και οι κλιματικές αλλαγές; Τι εύπεπτη και χρήσιμη για τον ιμπεριαλισμό τοποθέτηση της προέδρου της GUE/NGL!.. Κι όμως, στην ομιλία χιλίων και πλέον λέξεων της κ. Τσίμερ, δεν θα συναντήσει κανείς τη λέξη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, δεν θα διαβάσει κανείς για τη στάση της ΕΕ, μαζί με τις προαναφερόμενες δυνάμεις στους ανταγωνισμούς τους με άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία, για το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, τους αγωγούς και τους άλλους δρόμους μεταφοράς, τα μερίδια των αγορών. Καμία κουβέντα για τα μονοπώλια, για τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά κρίσεις κι ανάβει τη φωτιά των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Σαν έτοιμη, όμως, από χτες είναι αυτή η «αριστερά» να αποδεχτεί και ν' «ανεμίσει» όσα αυτή η φωτιά προκαλεί.
Για αυτό και στην τοποθέτηση της κ. Τσίμερ κανείς δεν θα βρει λέξη για την ανάγκη ανατροπής αυτής της βαρβαρότητας, που, εκτός των άλλων, αναγκάζει εκατομμύρια ανθρώπους, πότε εξαιτίας του πολέμου, πότε εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης (της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης) και των άλλων δεινών που προκαλεί το καπιταλιστικό σύστημα, να εγκαταλείψουν τον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Δεν είναι μυστικό πως κόμματα της GUE/NGL, το προηγούμενο διάστημα, στήριξαν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στη Λιβύη, στη Συρία, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία κ.α., έριξαν, δηλαδή, κι αυτοί «λάδι στη φωτιά» των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων.
Μια τέτοια «αριστερά», την οποία εκπροσωπεί η κ. Τσίμερ, αποσιωπά το βασικό δίλημμα της εποχής μας («Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»), που έθεσε μια συμπατριώτισσά της, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, κι έτσι αποτελεί ιδιαίτερα βολικό και χρήσιμο «εργαλείο» για το κεφάλαιο.

Σε τίνος την υπηρεσία;

Η πρόεδρος της GUE/NGL λαμβάνει ως δεδομένο αυτήν τη βαρβαρότητα και δηλώνει έτοιμη, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα, να τη διαχειριστεί. Και η δική της διαχείριση, όπως προκύπτει από την τοποθέτησή της, συμπίπτει με την προτροπή των Γερμανών βιομηχάνων, που ζήτησαν από την Μέρκελ «ανοιχτά σύνορα» για τους πρόσφυγες και μετανάστες. Ζητά, δηλαδή, να ενισχυθεί παραπέρα, και στην ΕΕ, αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ για δεκαετίες, ή στη Ρωσία τα τελευταία 20 χρόνια, όπου η μαζική εισροή μερικών εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών σε ετήσια βάση, αξιοποιείται από τους καπιταλιστές, για να ανανεώσουν ηλικιακά τον ενεργά οικονομικό πληθυσμό, να βρουν νέο φθηνό εργατικό δυναμικό. Ας μη μας διαφεύγει πως ο μέσος ηλικιακός όρος στη Γερμανία είναι τα 45,6 χρόνια και είναι ο γηραιότερος πληθυσμός στην Ευρώπη.
Γνωρίζουμε πως το κεφάλαιο πότε χρησιμοποιεί τον εθνικισμό, στηρίζει πολυπλόκαμα διάφορες ρατσιστικές, ακόμη και φασιστικές, δυνάμεις, για να διχάσει τους εργαζόμενους στη βάση της εθνικής καταγωγής, της θρησκείας, της γλώσσας κ.ο.κ., για να δυναμώσει έτσι το εκμεταλλευτικό σύστημα και την εξουσία του, κάνοντας πράξη το «διαίρει και βασίλευε». Αλλοτε, πάλι, καταφεύγει στον κοσμοπολιτισμό, με στόχο και πάλι να εξυπηρετηθούν τα ίδια σχέδια της αστικής τάξης για την αύξηση της κερδοφορίας της. Αν στην 1η αποστολή χρησιμοποιούνται φασιστικές δυνάμεις, όπως η ΧΑ και οι λεγόμενοι «ευρωσκεπτικιστές», στη 2η αποστολή πρόθυμες είναι να αξιοποιηθούν οι δυνάμεις της λεγόμενης «ευρωπαϊκής αριστεράς», του οπορτουνιστικού μορφώματος του ΚΕΑ, που πλέον αποτελούν το μικρότερο «αδελφάκι» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Δεν είναι μονόδρομος η Ευρώπη του κεφαλαίου

Στην τοποθέτησή της, όμως, η κ. Τσίμερ, εκτός της παραπάνω προθυμίας της να υποστηρίξει τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για ανανέωση του εργατικού δυναμικού, επιδιώκει να ταυτίσει την πάλη των λαών ενάντια στην ΕΕ του κεφαλαίου, με τις εθνικιστικές δυνάμεις της ακροδεξιάς. Στόχος της είναι κι εδώ ο ίδιος με αυτόν του ευρωπαϊκού κεφαλαίου: Να μην αμφισβητηθεί ο μονόδρομος της ΕΕ, μιας ένωσης που, όπως και κάθε άλλη διακρατική καπιταλιστική ένωση, έχει οικοδομηθεί με γνώμονα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και στρέφεται κατά των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων.
Ετσι, π.χ. με αυτήν τη λογική, η κ. Τσίμερ «χαρίζει» στην ακροδεξιά (που εναντιώνεται στην ΕΕ από τη σκοπιά της εξυπηρέτησης των συμφερόντων μερίδας του κεφαλαίου) όλες τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις και στρέφεται κατά των κομμουνιστών, που σε πολλές χώρες δίνουν πολιτική μάχη ενάντια στην ΕΕ του κεφαλαίου. Δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια τοποθέτηση, αφού είναι γνωστό πως το ΚΕΑ και οι δυνάμεις που συσπειρώνονται εκεί στηρίζουν αναφανδόν την καπιταλιστική ΕΕ και δηλώνουν την προθυμία τους να συμβάλουν στην «καλυτέρευσή» της. Οπως όμως τονίζεται στην Ιδρυτική Διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας (ΕΚΠ), που έχουν συγκροτήσει εδώ και 2 χρόνια πολλά Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα της Ευρώπης, η ΕΕ είναι επιλογή του κεφαλαίου. «Προωθεί μέτρα προς όφελος των μονοπωλίων, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, ενισχύει τα χαρακτηριστικά της ως ιμπεριαλιστικού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού μπλοκ αντίθετου στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, εντείνει τους εξοπλισμούς, τον αυταρχισμό, την κρατική καταστολή, περιορίζοντας κυριαρχικά δικαιώματα». Σε αντίθεση με το ΚΕΑ, τα κόμματα της ΕΚΠ εκτιμούν πως «η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο, στηρίζει επιθετικά σχέδια ενάντια στους λαούς και ευθυγραμμίζεται με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ο μιλιταρισμός είναι δομικό της στοιχείο». Ταυτόχρονα, τονίζει «πως υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης για τους λαούς. Μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων προβάλλει η προοπτική μιας άλλης Ευρώπης, της ευημερίας των λαών, της κοινωνικής προόδου, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της ισότιμης συνεργασίας, της ειρήνης, του σοσιαλισμού. Πιστεύουμε στο δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει κυρίαρχα το δρόμο ανάπτυξής του, συμπεριλαμβανόμενου του δικαιώματος αποδέσμευσης από τις πολυεπίπεδες εξαρτήσεις από ΕΕ και ΝΑΤΟ, καθώς και της σοσιαλιστικής επιλογής».

Αντικομμουνισμός, το «κερασάκι στην τούρτα» της «ευρωπαϊκής αριστεράς»

Η κ. Τσίμερ, προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσει υπέρ των «ανοιχτών συνόρων», καταφεύγει στον αντικομμουνισμό, σημειώνοντας τα εξής: «Τοίχοι, φράχτες και κλειστά σύνορα ποτέ δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Μπορώ να το πω αυτό και από τη δική μου βιογραφική εμπειρία στην πρώην ΛΔΓ. Αντ' αυτού, θα επιδεινώσουν την ανθρωπιστική κρίση».
Πάγια τακτική των δυνάμεων της λεγόμενης «ευρωπαϊκής αριστεράς» να καταφεύγουν στον αντικομμουνισμό, λειτουργώντας ως «υπάλληλοι» της ΕΕ, που εδώ και καιρό έχει χαράξει μια ανάλογη ιδεολογικο-πολιτική επίθεση στους κομμουνιστές και στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα. Αλλωστε, η κ. Τσίμερ, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί επιδιώκει την ανιστόρητη εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού, χαρακτηρίζοντας μάλιστα το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε ως «σκοτεινό κεφάλαιο της Ιστορίας», ενώ συμμετείχε στο πρόσφατο παρελθόν ενεργά και στην υπονομευτική εκστρατεία της ΕΕ ενάντια στην Κούβα. Για ποια, όμως, «ανθρωπιστική κρίση» στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, εξαιτίας του τείχους του Βερολίνου, μπορεί να γίνει λόγος;
Πολύ μελάνι χύθηκε, πολύ χρήμα ξοδεύτηκε και μέσα αξιοποιήθηκαν για τη συκοφάντηση του σοσιαλισμού και μεταξύ άλλων και της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (ΓΛΔ). Οσα όμως κι αν πούνε δεν μπορούν να κλονίσουν την αλήθεια: Η ανατροπή του σοσιαλισμού, η πτώση του τείχους του Βερολίνου ήταν που γκρέμισε πρωτόγνωρες κατακτήσεις και δικαιώματα στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στον Πολιτισμό κ.ά., που γνώρισαν οι εργαζόμενοι στη ΓΛΔ. Παράλληλα, ύψωσε νέα ταξικά τείχη, διαιρώντας την κοινωνία σε ανταγωνιστικές τάξεις και δίνοντας τα «ηνία» της εξουσίας στους λίγους, γιατί και στη Γερμανία, στη λεγόμενη οικονομική «ατμομηχανή» της ΕΕ, δεν βρίσκονται όλοι στο ίδιο «βαγόνι». Οι πολλοί «φτυαρίζουν το κάρβουνο», για να δουλεύει η «μηχανή» και οι λιγοστοί είναι που απολαμβάνουν τα προνόμια.

Για ποιον 21ο αιώνα παλεύουμε;

Αν η εκπρόσωπος της «ευρωπαϊκής αριστεράς» δήλωσε στην ομιλία της πως «ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των προσφύγων», το ΚΚΕ, όπως είναι γνωστό, από τη μεριά του, δηλώνει πως αγωνίζεται, ώστε ο 21ος αιώνας να 'ναι ο αιώνας μιας καινούργιας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων.
Το ΚΚΕ είναι στο πλευρό των χιλιάδων κατατρεγμένων ανθρώπων, που είναι θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Παλεύει και για το δικό τους δίκιο κι αναγνωρίζει το δικαίωμά τους να γλιτώσουν από τη φωτιά των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και να τηρηθεί το διεθνές Δίκαιο για τους πρόσφυγες. Κάνει συγκεκριμένες προτάσεις για να μειωθούν η ταλαιπωρία και η δυστυχία, σ' αυτήν την κατεύθυνση προωθεί συγκεκριμένες δράσεις αλληλεγγύης και ταυτόχρονα αναδεικνύει και συνεχίζει την πάλη ενάντια στις αιτίες που προκαλούν το πρόβλημα. Γιατί, όπως τονίζεται και στην Κοινή Ανακοίνωση για το Μεταναστευτικό, που υπογράφουν πλέον 57 Κομμουνιστικά Κόμματα, «χρειάζεται να οργανωθούμε και να συγκρουστούμε με το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά πολέμους, προσφυγιά, μετανάστευση και φτώχεια. Για να διαμορφωθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν την επιστροφή των προσφύγων και των μεταναστών στις πατρίδες τους, με νοικοκύρηδες τους λαούς τους».
Οπλο μας σ' αυτήν την προσπάθεια είναι ο Προλεταριακός Διεθνισμός, που συμπυκνώνεται στο αθάνατο σύνθημα: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!», κόντρα στα ιδεολογικά ρεύματα του αστικού εθνικισμού και του κοσμοπολιτισμού, που από διαφορετικούς δρόμους υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*
*Ο Ε. Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων

Αντιλαϊκή λαίλαπα στην υπηρεσία των μονοπωλίων

Αντιλαϊκή λαίλαπα στην υπηρεσία των μονοπωλίων

Η κυβέρνηση ετοιμάζει αναλυτική λίστα με ποσοτικοποιημένα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3,6 δισ. ευρώ, που θα ενεργοποιούνται αυτόματα σε περίπτωση αποκλίσεων των κρατικών προϋπολογισμών

Δεξιά ο εκπρόσωπος της Κομισιόν στο κουαρτέτο, Ντέκλαν Κοστέλο

Eurokinissi

Με αλλεπάλληλες προσθήκες αντιλαϊκών μέτρων «προοδεύουν» τα παζάρια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με το κουαρτέτο, εν μέσω ανταγωνισμών, εύθραυστων ισορροπιών και πρόσκαιρων συμβιβασμών ανάμεσα στην Ευρωζώνη και το ΔΝΤ και ενόψει της συνεδρίασης του Γιούρογκρουπ που ορίστηκε για τη Δευτέρα 9/5.
Καθεμιά από τις εμπλεκόμενες πλευρές, για λογαριασμό των μονοπωλίων και των τμημάτων του κεφαλαίου που υπηρετεί, και όλοι μαζί απέναντι στο λαό διαμορφώνουν τα μνημόνια διαρκείας της επόμενης μέρας, με φόντο και τις γενικότερες αβεβαιότητες και τους «κινδύνους» που εκδηλώνονται στην ΕΕ και την παγκόσμια οικονομία...

Σφαγείο σε «εφεδρεία»

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η διαπραγματευτική ομάδα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει αναλάβει να καταρτίσει τη συνοδευτική αναλυτική λίστα με ποσοτικοποιημένα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3,6 δισ. ευρώ, τα οποία θα ενεργοποιούνται αυτόματα σε περίπτωση αποκλίσεων από τους στόχους των κρατικών προϋπολογισμών. Τα μέτρα αυτά προέρχονται κυρίως από το σκέλος των κρατικών δαπανών. Μάλιστα, παρά τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς και τα «μισόλογα», η λίστα συμπεριλαμβάνει και τους κωδικούς του προϋπολογισμού που αφορούν στην απόδοση μισθών και συντάξεων, παράλληλα με την παραπέρα απογείωση των αντιλαϊκών φόρων και των χαρατσιών.
Η νομοθέτηση της συγκεκριμένης δέσμης μέτρων δεν θα γίνει άμεσα, ωστόσο αποτελεί τμήμα της νέας συμφωνίας με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αλλά και των διακρατικών συμφωνιών, που αναμένεται να επικυρωθούν στη συνέχεια και από τα κοινοβούλια κρατών, όπου αυτό προβλέπεται, όπως στη Γερμανία. Σε κάθε περίπτωση, η νομοθέτηση του τρόπου λειτουργίας του «αυτόματου μηχανισμού» θα είναι άμεση, ως προαπαιτούμενο για την εκταμίευση της χρηματοπιστωτικής στήριξης προς το ελληνικό κράτος.

Ολοι μαζί απέναντι στο λαό

Σε κοινή δήλωση που δημοσιοποίησαν την Πέμπτη οι «θεσμοί» του κουαρτέτου (Κομισιόν - ΕΚΤ - ΔΝΤ - Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας), επισημαίνουν: «Οι θεσμοί και οι ελληνικές αρχές έχουν υλοποιήσει σημαντική πρόοδο επί πακέτου πολιτικής το οποίο θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για συνομιλίες επί της βιωσιμότητος του χρέους και την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου ελληνικού προγράμματος. Ολοι οι θεσμοί θα συνεχίσουν να εργάζονται από τις έδρες τους με τις αρχές και τα κράτη - μέλη, για τα τελικά στοιχεία ενός συνολικού πακέτου πολιτικής».
«Η θέση των ΗΠΑ δεν έχει αλλάξει. Εχουμε δηλώσει επανειλημμένα ότι η Ελλάδα χρειάζεται σημαντική ελάφρυνση του χρέους και πρέπει να συνεχίσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να επιστρέψει στην ανάπτυξη», τόνισε την Παρασκευή ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, Ντ. Πιρς, την ίδια μέρα που ο Αλ. Τσίπρας είχε τηλεφωνική επικοινωνία για το θέμα της «αξιολόγησης» με τον υπουργό Οικονομικών, Τζ. Λιου.
«Εχουμε επίσης δηλώσει επανειλημμένα τη στήριξή μας στη θέση του ΔΝΤ», ανέφερε ο Αμερικανός πρέσβης, προσθέτοντας: «Συνεχίζουμε να ενθαρρύνουμε την Ευρώπη, το ΔΝΤ και την Ελλάδα να επιταχύνουν τις προσπάθειές τους για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και να συμφωνήσουν σε ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους για την Ελλάδα σε εύθετο χρόνο».
«Κατά την άποψή μας, δεν χρειάζεται μια ακριβής και λεπτομερής δέσμη μέτρων, αλλά ένας μηχανισμός που θα δείχνει με ακρίβεια πώς θα ληφθούν αυτά τα μέτρα εφόσον κριθεί αναγκαίο», δήλωσε ο Επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί. Αναφερόμενος στο ΔΝΤ, υποστήριξε πως οι «θεσμοί» «πρέπει να έχουν μια κοινή άποψη», λέγοντας ότι ο μηχανισμός των εφεδρικών μέτρων «πρέπει να είναι σύμφωνος με το νομικό πλαίσιο της χώρας».
Από την πλευρά του, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Β. Ντομπρόβσκις, υπογράμμισε ότι θα χρησιμοποιηθούν οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως «βασικό σενάριο», ενώ «θα αποφασίσουμε μέτρα με τις ελληνικές αρχές ούτως ώστε η Ελλάδα να πετύχει τον μεσοπρόθεσμο στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5%». Σχετικά με το αντιλαϊκό χρονοδιάγραμμα, σημείωσε ότι χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να συζητηθούν τα μέτρα έκτακτης ανάγκης, όπως και «η πλήρης συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα αυτό».
Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι - πριν τον ορισμό της συνεδρίασης του Γιούρογκρουπ για τις 9/5 - ο Αλ. Τσίπρας έριξε στο τραπέζι την «ιδέα» έκτακτης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ σε περίπτωση που δεν γίνει δυνατή η σύγκληση έκτακτου Γιούρογκρουπ. Πρόκειται για έναν ακόμη απροκάλυπτο εμπαιγμό, ενόψει της αντιλαϊκής λαίλαπας και την ώρα που η αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ, καθώς και οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί και διαφοροποιήσεις είναι συγκεκριμένοι, δεν αλλάζουν ανάλογα με το αν οι αποφάσεις θα παρθούν σε επίπεδο αρχηγών κρατών (στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής) ή από τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης (σε επίπεδο Γιούρογκρουπ).
Ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, Γ. Ντάισελμπλουμ, είχε δηλώσει, από την πλευρά του, πως γνωρίζει «ότι υπάρχει μια αίσθηση κατεπείγοντος που μοιραζόμαστε όλοι», προσθέτοντας ότι υπάρχουν ακόμη νομικά και πολιτικά ζητήματα που απομένουν να διευθετηθούν.
Ο δε Γάλλος υπουργός Οικονομικών, Μ. Σαπέν, τόνισε ότι η Γαλλία θα μπορούσε να αναλάβει διαμεσολαβητικό ρόλο, ώστε να υπάρξει συμφωνία, να «γεφυρωθούν οι διαφορές». Αναφερόμενος στα «νομικά ζητήματα» που σχετίζονται με το «εφεδρικό» αντιλαϊκό πακέτο, σημείωσε: «Δεν απαιτούμε προφανώς η Ελλάδα να αλλάξει το Σύνταγμα (...) Ζητούμε να βρεθεί μια οδός σύμφωνη με το νομικό της σύστημα, που θα επιτρέπει να προσδοθεί περισσότερη αξιοπιστία στις δεσμεύσεις».