Ανοικτή επιστολή προς Ηλία Κασιδιάρη

Ανοικτή επιστολή προς Ηλία Κασιδιάρη 

 Σημείωση (για το πλαίσιο): Η επιστολή που ακολουθεί αναφέρεται στην Υπουργική Απόφαση 152.11/Β3/790/1996 που θεσπίστηκε πριν από 16 χρόνια και η οποία δίνει στους μουσουλμάνους μαθητές της Θράκης δικαίωμα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε ποσοστό 0,5% επί του συνόλου των διαθέσιμων θέσεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, ως μέτρο που θα βοηθούσε την ενσωμάτωση αυτών των μαθητών στην ελληνική κοινωνία.

Ανοικτή επιστολή προς Ηλία Κασιδιάρη
 κύριε Κασιδιάρη,
 (Θα ακολουθήσει σε αρκετά σημεία αυτής της επιστολής, όμως μη νομίζετε ότι τη βρίσκω και πολύ με αυτόν τον πληθυντικό ευγενείας που χρησιμοποιώ προς εσάς, κύριε Κασιδιάρη. Το κάνω μόνο και μόνο επειδή προσωπικά ο ήχος που μου θυμίζει αυτή η φράση είναι ο ήχος μιας βρισιάς, “κύριε ΚασιΔΙΑΡΗ”! )
 Καταρχήν, εννοείται πώς δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω το όνομα μου, αλλά μόνο τη δουλειά που κάνω: είμαι εκπαιδευτικός στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, δουλεύω σε ένα από τα σχολεία της Θράκης που πηγαίνουν μουσουλμάνοι μαθητές. Αν σας ενδιαφέρει και το θρήσκευμά μου, είμαι χριστιανός ορθόδοξος και αν σας ενδιαφέρει και η εθνικότητά μου αυτή είναι ελληνική.

 Ο λόγος κύριε Κασιδιάρη για την επιλογή μου να παραμείνω ανώνυμος είστε εσείς και οι πρακτικές σας – βλέπετε πρόσφατα έμαθα ότι μέλη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησαν να επιτίθενται και σε συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς, επειδή κολλούσαν αφίσες με περιεχόμενο με το οποίο διαφωνεί η Χρυσή Αυγή. Υποθέτω πως τώρα που αυτή η επιστολή θα σας κάνει τελείως σαφές ότι διαφωνούμε σε διάφορα (πολλά!) ζητήματα, η συνήθης σας τακτική να επιτίθεστε με ρόπαλα και στιλιάρια σε όποιον έχει διαφορετική άποψη από τη δική σας, θα μπορούσε να με βάλει στο “στόχαστρο”. Και ξέρετε, έχω και δυο παιδιά να μεγαλώσω, δεν θα σας κάνω το χατήρι να γίνω στόχος 10 τραμπούκων που ανάθεμα κι αν ξέρουν τι σημαίνει “άποψη”.

 Τέλος πάντων, ας στραφούμε στο “ζουμί”.

 Σας παρακολούθησα κύριε Κασιδιάρη, σε δηλώσεις σας μετά την ανακοίνωση των βάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια της χώρας, να χρησιμοποιείτε τα παρακάτω λόγια:
“Η Χρυσή Αυγή έθεσε ήδη το ζήτημα στη Βουλή και θα αγωνιστούμε μέχρι να καταργηθεί αυτή η διάταξη, η οποία αποτελεί ξεκάθαρο ρατσισμό εις βάρος των ελλήνων”
 (Το βίντεο υπάρχει μεταξύ άλλων και εδώ)

 Ακολουθούν τα σχόλια μου πάνω σε αυτή τη δήλωση σας.

 Καταρχήν, μιλάτε για μία διάταξη που αφορά κάποιους “μουσουλμάνους” και θεωρείτε ότι είναι μια διάταξη ρατσιστική εις βάρος κάποιων άλλων, των “ελλήνων”. Ότι δηλαδή κάποιος είναι είτε από τη μία “πλευρά” (μουσουλμάνος), είτε από την “άλλη” (έλληνας). Λυπάμαι που θα σας στενοχωρήσω, αλλά δεν έχετε ιδέα για τί μιλάτε: όλη η Θράκη, εδώ και πάρα πολύ καιρό γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα.
 Στη Θράκη υπάρχουν άνθρωποι με μητρική γλώσσα τα πομάκικα, που είναι έλληνες πολίτες. Υπάρχουν άνθρωποι με μητρική γλώσσα τα τούρκικα, που είναι επίσης έλληνες πολίτες. Άλλοι με μητρική γλώσσα τα ρώσικα, έλληνες πολίτες και αυτοί. Υπάρχουν και πολλοί τσιγγάνοι, έλληνες πολίτες. Στη Θράκη υπάρχουν άνθρωποι με μουσουλμανικό θρήσκευμα, που είναι επίσης έλληνες πολίτες. Άνθρωποι με εβραϊκό θρήσκευμα (δεν εννοώ τους χριστιανούς), επίσης έλληνες πολίτες.
 Το να αναφέρεστε σε μουσουλμάνους που είναι διαφορετικοί από τους έλληνες, κύριε Κασιδιάρη, όταν το ένα τρίτο των κατοίκων της περιοχής έχουν μουσουλμανικό θρήσκευμα, σας έχει κάνει ανέκδοτο εδώ στη Θράκη: υπάρχουν άνθρωποι που γελάνε με τα λόγια σας. Λόγια που αποκαλύπτουν ότι δεν έχετε καμία σχέση με την πραγματικότητα της Θράκης, τουλάχιστον όπως τη ζούμε εμείς οι κάτοικοί της και όχι όπως ίσως θέλουν να τη διατυπώνουν έντυπα εθνικιστικού περιεχομένου.
 Η εθνικότητα των μουσουλμάνων της Θράκης, κύριε Κασιδιάρη, είναι ελληνική: οι μουσουλμάνοι της Θράκης πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο, ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές, πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές στο ελληνικό κράτος και (φυσικά) υπηρετούν τη στρατιωτική τους θητεία στον ελληνικό στρατό. Θα μας κάνετε τη χάρη, κύριε Κασιδιάρη, να σταματήσετε αυτό το αθηναϊκό ανεκδοτάκι που μιλά για μουσουλμάνους που δεν είναι έλληνες και το οποίο υποδηλώνει πλήρη άγνοια;
 Ελπίζω πως ναι. Προχωράω.
 Στις δηλώσεις σας, μιλάτε επίσης για “ρατσισμό”. Για μία ρατσιστική διάταξη εις βάρος των υπολοίπων ελλήνων μαθητών. Έχοντας ως δεδομένη την παντελή έλλειψη επαφής σας με την πραγματικότητα της Θράκης, θα μου επιτρέψετε να σας κάνω μερικά “μαθήματα πραγματικότητας”.
 Έχουμε και λέμε.

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο ένα.
 Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, κύριε Κασιδιάρη, η πρόσβαση στα χωριά των μουσουλμάνων της ορεινής ροδόπης δεν ήταν ελεύθερη: για να τα επισκεφτεί κάποιος, έπρεπε να περάσει πρώτα από την Αστυνομική Διεύθυνση, να ζητήσει άδεια επίσκεψης και αν αυτή του δινόταν, έπρεπε να περάσει την περιβόητη «μπάρα» (φυλάκιο στο δρόμο για τα χωριά των μουσουλμάνων, στο οποίο γινόταν έλεγχος χαρτιών και άδειας επίσκεψης). Και το σημαντικότερο, αν ήσουν κάτοικος αυτών των χωριών, ήταν ιδιαίτερο δύσκολο να φύγεις από αυτά: η διανυκτέρευση αυτών των μουσουλμάνων στις πόλεις της Ξάνθης ή της Κομοτηνής γινόταν μόνο μετά από ειδική άδεια. Μιλάμε δηλαδή, κύριε Κασιδιάρη, για συνοριακό έλεγχο σε έλληνες, μέσα στην Ελλάδα…
 Και τολμάτε εσείς κύριε Κασιδιάρη, να μιλάτε για ρατσισμό;
 Τολμάτε να μιλάτε για ρατσισμό, όταν γενιές ολόκληρες ελλήνων μουσουλμάνων μεγάλωσαν σε αυτά τα χωριά υπό στρατιωτικό έλεγχο; Αλήθεια, έχετε ζήσει ποτέ σε φυλακή;
Σας το εύχομαι.

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο δύο.
 Σε οποιοδήποτε μουσουλμανικό χωριό της ορεινής Θράκης, κύριε Κασιδιάρη, ένα παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας από το σπίτι του είτε τα πομάκικα (σλαβογενής γλώσσα), είτε τα τούρκικα. Στο Δημοτικό σχολείο, αν δεν τα γνωρίζει ήδη, μαθαίνει και τα τούρκικα, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης (που αντίστοιχα επιβάλλει τη διδασκαλία ελληνικών στους έλληνες της Κωνσταντινούπολης). Επίσης, αναγκάζεται να μάθει και αραβικά, προκειμενου να διδαχθεί το Κοράνι. Και όταν φτάνει στο Γυμνάσιο, ακολουθεί το πρόγραμμα μαθημάτων του ελληνικού σχολείου, το οποίο ορίζει ότι πρεπει να μάθει και αγγλικά και γερμανικά.
 Τις μετρήσατε, κύριε Κασιδιάρη, τις γλώσσες που με το ζόρι πρέπει να γνωρίζουν αυτά τα παιδιά στην ηλικία των 13 ετών;
 Είναι έξι(!) : πομάκικα, τούρκικα, αραβικά, ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά. Έξι γλώσσες κύριε Κασιδιάρη, από ένα παιδί 13 (!) χρονών. Αντιληφθείτε λίγο τις απαιτήσεις που έχει η κοινωνία από αυτούς τους μαθητές, κύριε Κασιδιάρη: Έξι δεν είναι οι γλώσσες που ξέρουν όλα μαζί τα μέλη της Χρυσής Αυγής!
 Και τολμάτε εσείς κύριε Κασιδιάρη, να μιλάτε για ρατσισμό;
 Τολμάτε να χαρακτηρίζετε ρατσιστική τη διάταξη που αναγνωρίζει το αυτονόητο; Που αναγνωρίζει ότι ένας άνθρωπος που έχει αναγκαστεί να μάθει έξι γλώσσες, δεν γίνεται να έχει καταφέρει να μάθει τα ελληνικά (τη γλώσσα στην οποία διατυπώνονται τα βιβλία και τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων), όσο καλά τα γνωρίζουν οι υπόλοιποι έλληνες μαθητές και ως εκ τούτου βρίσκεται -χωρίς να είναι επιλογή του- σε μειονεκτική θέση;

Μαθήματα πραγματικότητας, νούμερο τρία.
 Θα έπρεπε να γνωρίζετε κύριε Κασιδιάρη, τις ευρέως διαδεδομένες φήμες που λένε ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά πώλησης ψυχοφαρμάκων στην Ελλάδα εμφανίζονται στο νομό Κομοτηνής. Επίσης ότι αυτό οφείλεται στην υπερκατανάλωση τέτοιων φαρμάκων από το γυναικείο πληθυσμό των μουσουλμανικών χωριών. Βλέπετε, είναι πολύ σκληρό ψυχολογικά, κύριε Κασιδιάρη, να είσαι γυναίκα σε αυτά τα χωριά: είσαι ένας δούλος.
 Και εσείς, κύριε Κασιδιάρη, αντί να διευκολύνετε τις νεαρές μουσουλμάνες να γλιτώσουν από αυτό το μονόδρομο προς τα φαρμακεία, να ξεφύγουν από τον οπισθοδρομισμό και τις προσταγές του γνωστού Προξενείου και του κάθε μουφτή, κάνετε το αντίθετο. Αντί να τις βοηθήσετε να σπουδάσουν σε κάποια πόλη της Ελλάδας, γνωρίζοντας στην πράξη τα δικαιώματα που έχει κάθε γυναίκα, εσείς θέλετε να τις εμποδίσετε.
 Τέλος πάντων υπάρχουν πολλά παραδείγματα, κύριε Κασιδιάρη, που δείχνουν ότι οι κάτοικοι αυτών των χωριών (που είναι αναγνωρισμένοι ως έχοντες την ελληνική εθνικότητα, έλληνες και μάλιστα αυτόχθονες) δέχονται εδώ και χρόνια έναν ανελέητο ρατσισμό από την πλευρά του ελληνικού κράτους.
 Υπάρχουν πολλά μαθήματα πραγματικότητας που θα έπρεπε να πάρετε, κύριε Κασιδιάρη…
 Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε να θίξω ακόμα μία πτυχή των δηλώσεών σας, κατά την άποψή μου τη σημαντικότερη: Κύριε Κασιδιάρη, στην επίμαχη διάταξη δεν μιλάμε γενικώς για μουσουλμάνους.
 Μιλάμε για μουσουλμάνους που είναι άνθρωποι στην ηλικία των 17 και των 18 ετών. Ξέρετε, οι άνθρωποι έχουν και άλλα χαρακτηριστικά εκτός από το έθνος ή τη θρησκεία. Ένα από αυτά είναι και η ηλικία. Οι άνθρωποι λοιπόν στα 17 ή 18 τους χρόνια, οι νέοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία ή το φύλο, ελπίζουν.
 Ελπίζουν να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή, να απολαύσουν τις όμορφες στιγμές της, ίσως να ταξιδέψουν, ίσως να ερωτευτούν, να κάνουν νέους φίλους, ίσως να βρουν ένα επάγγελμα που θα το αγαπάνε, ίσως ακόμα και να αλλάξουν τον κόσμο. Όπως όλοι οι νέοι, χριστιανοί, εβραίοι, βουδιστές ή μουσουλμάνοι.
 Όμως στην περίπτωση των νέων που είναι έλληνες μουσουλμάνοι, αναφερόμαστε στα παιδιά ενός πληθυσμού που έχει δεχθεί πάμπολλες δεκαετίες καταπίεσης και ρατσισμού. Και μετά από αυτές τις δεκαετίες, έρχεστε και εσείς κύριε Κασιδιάρη. Και πατάτε με τις γυαλισμένες σας αρβύλες όλες αυτές τις ελπίδες και τα όνειρα νέων ανθρώπων. Και τους βροντοφωνάζετε για “ρατσιστικές διατάξεις”. Στους έλληνες νέους που ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλο έλληνα μαθητή τί πάει να πει ρατσισμός και παρόλ’αυτά συνεχίζουν να ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν…
Έ, όχι κύριε Κασιδιάρη, δεν θα σας το επιτρέψουμε.
 Ούτε εμείς, οι χριστιανοί της Θράκης, ούτε φυσικά οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι. Όλοι μαζί, θα βάλουμε τα δυνατά μας και θα στείλουμε τις φασιστικές σας ιδεούλες εκεί που τους αξίζουν: στα μουσεία. Για να θυμούνται όλοι, πως κάποτε υπήρξαν κάποιοι που θέλησαν να μισούμε ο ένας τον άλλον και να γαμάμε ο ένας τα όνειρα του άλλου.
Και πως εμείς δεν τους αφήσαμε.

 Πηγη:εκπαίδευση στο διαφορετικό
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok  

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ για τη σύλληψη του 27χρονου χρήστη του facebook


             Κ  Κ  Ε




Το ΚΚΕ δεν συμφωνεί με την προσβολή των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ωστόσο είναι απαράδεκτο, αντιδραστικό και σκοταδιστικό φαινόμενο η δίωξη της σάτιρας, πόσο μάλλον όταν στηλιτεύει τη θρησκοληψία, το διαδομένο φαινόμενο εκμετάλλευσης της πίστης και την εξαπάτηση των θρησκευόμενων.

Η σύλληψη του 27χρονου χρήστη του Facebook πρέπει να καταδικαστεί από τη νεολαία και το λαό. Η κυβέρνηση έχει την ευθύνη γι’ αυτή την τρομοκρατική δίωξη που πρέπει να σταματήσει αμέσως.

Φοβούνται τη νοσταλγία των λαών στο σοσιαλισμό

Φοβούνται τη νοσταλγία των λαών στο σοσιαλισμό

Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης γίνεται συστηματική προσπάθεια διαστρέβλωσης της ιστορίας

Βάση των δολοφόνων του ΝΑΤΟ στη Λιθουανία, η οποία σήμερα βρίσκεται υπό κατοχή και όχι την περίοδο της ΕΣΣΔ

Associated Press

Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που ορισμένοι διακήρυτταν το θάνατο του κομμουνισμού, αλλά απ' ό,τι φαίνεται τo φάντασμά του τους καταδιώκει ακόμα. Η αντικομμουνιστική υστερία που έχει ξεσπάσει τους τελευταίους μήνες στην Ευρώπη, με το αντικομμουνιστικό μνημόνιο που πρόσφατα πέρασε στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση τουΣυμβουλίου της Ευρώπης - αν και όχι πλήρες - αλλά και οι απειλές που δέχεται ηΚομμουνιστική Ενωσης Νεολαίας (ΚΕΝ) Τσεχίαςνα απαρνηθεί το Μαρξισμό Λενινισμό και την ταξική πάλη, είναι απλώς δύο δείγματα της προσπάθειας της άρχουσας τάξης να αλλάξει το αυξανόμενο αίσθημα νοσταλγίας για τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού.

Οι προσπάθειες εξίσωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό, του ξαναγραψίματος της ιστορίας, η λεγόμενη καταδίκη των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων, οι προσπάθειες να εμφανίσουν τους κομμουνιστές ηγέτες ως τέρατα ισάξια ή ακόμα και χειρότερα από τον Χίτλερ, είναι λίγα που μπορεί κανείς να αναφέρει. Χαρακτηριστικές ήταν και οι δηλώσεις του Σουηδού βουλευτή Γκόραν Λίντμπλαντ, που μιλώντας για το αντικομμουνιστικό μνημόνιο κατηγόρησε την ταξική πάλη και την κρατική ιδιοκτησία, υποστηρίζοντας πως «διάφορα στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας, όπως η ισότητα ή η κοινωνική δικαιοσύνη ακόμα αποπλανούν μερικούς» και πως «ένα είδος νοσταλγίας για τον κομμουνισμό είναι ακόμα ζωντανό».

Επιχείρηση διαστρέβλωσης

Από παρέλαση λεγεωνάριων των Ες-Ες στη Λετονία

Associated Press

Η επιχείρηση διαστρέβλωσης της ιστορίας, τόσο στην πρώην Σοβιετική Ενωση όσο και σε άλλες χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, έχει σκοπό να κρατήσει σε άγνοια τη νέα γενιά αυτών των χωρών που δεν έχει ουσιαστικά γνωρίσει τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Ταυτόχρονα, να κάνει «πλύση εγκεφάλου» στους λαούς αυτών των χωρών αλλά και αυτών του καπιταλιστικού κόσμου, με τα περί «δημοκρατίας και ελευθερίας» ώστε σιγά σιγά να ξεχαστούν οι κοινωνικές κατακτήσεις του σοσιαλισμού. Η δωρεάν Παιδεία και Υγεία για όλο το λαό, η στέγαση, η εργασία, η κοινωνική φροντίδα, η προσφορά του πολιτισμού και του αθλητισμού και της αναψυχής.

Ετσι, η αντικομμουνιστική καμπάνια επεκτείνεται και σε μια σειρά άλλες μορφές. Εκτός από την απαγόρευση ή την προσπάθεια απαγόρευσης των κομμουνιστικών κομμάτων σε πολλές απ' αυτές τις χώρες, εκτός από πιθανές παρακολουθήσεις δραστηριοτήτων κομμουνιστών από μυστικές υπηρεσίες, εκτός από την ανάδειξη φασιστών σε ήρωες της χώρας, η άρχουσα τάξη επιχειρεί να ανακόψει ένα κύμα νοσταλγίας για τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού. Και αυτό το προσπαθεί με τη δημιουργία διάφορων νόμων και διφορούμενων ινστιτούτων.

Συγκεκριμένα, στη Ρουμανία συστάθηκε το 2005 «Το Ινστιτούτο Ερευνας για τα Εγκλήματα του Καθεστώτος Τσαουσέσκου» με στόχο - όπως τονίζεται - να «αναλυθεί η δομή του πρώην κομμουνιστικού καθεστώτος, να αποκαλυφθούν οι συνεργοί του και να εξιχνιαστούν εγκληματικές ενέργειες που διατάχθηκαν από το πρώην καθεστώς». Δηλαδή, να μάθουν οι Ρουμάνοι την «κομμουνιστική τους ιστορία», και όπως τόνισε ο πρωθυπουργός της χώρας, να βγει στην επιφάνεια «η περίοδος των κακοποιήσεων, των εγκλημάτων και των ελλείψεων του κομμουνιστικού καθεστώτος». Ολα αυτά βέβαια πασπαλισμένα με μπόλικη σάλτσα της προπαγάνδας της εποχής της ανατροπής, και τα γνωστά και αποδεδειγμένα κατασκευασμένα ψέματα, όπως οι «χιλιάδες νεκροί της Τιμισοάρα»... που ξεθάφτηκαν από τα νεκροταφεία. Και φυσικά θα γίνει προσπάθεια υπερπροβάλλοντας αρνητικές πλευρές να κρυφτούν σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις, που σήμερα είναι «άπιαστο όνειρο» για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και εξαθλιωμένων.

Αλλά και στην Βουλγαρία, ύστερα από πρόταση βουλευτών της «Ενωσης Δημοκρατικών Δυνάμεων» θα συσταθεί το «Ινστιτούτο για την Εθνική Μνήμη των Εγκλημάτων ενάντια στο Βουλγάρικο Λαό» ώστε, όπως αναφέρουν, να δημοσιοποιηθούν τα «εγκλήματα» αυτά μέσω εκδόσεων, εκθέσεων, και σχολικών προγραμμάτων. Αραγε τα εγκλήματα και το ξεπούλημα των πάντων μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση που έχουν φτάσει το λαό στον πάτο, δεν υπήρξαν;

Στη Σλοβακία, στις αρχές Φλεβάρη πέρασε νομοσχέδιο όπου δίνεται μια ηθική αναγνώριση σ' αυτούς που υποτίθεται ρίσκαραν τη ζωή τους, την προσωπική ελευθερία και το επάγγελμά τους για την πάλη για μια «δημοκρατική και ελεύθερη» χώρα. Στους πιο.. αφοσιωμένους πολίτες, θα τους δοθεί ο βαθμός των βετεράνων του Ψυχρού Πολέμου. «Αυτός ο νόμος είναι για να μην ξεχνάμε», τονίζεται και αναφέρεται στους «ανθρώπους που αντιστάθηκαν στην εξουσία, η οποία με έναν πρωτοφανή τρόπο, επιτέθηκε στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και μεταμόρφωσε τους ανθρώπους σε γρανάζια της μηχανής της. Είναι γι' αυτούς που άδικα βρέθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές». Το 1996, τα μέλη του Κοινοβουλίου ενέκριναν νομοσχέδιο με τον τίτλο «Για την ανηθικότητα και την παρανομία του κομμουνιστικού συστήματος» για να αποτίσουν φόρο τιμής στα λεγόμενα θύματα αυτού του καθεστώτος.

Μουσεία Αντικομμουνισμού

Σχεδόν σε κάθε πρωτεύουσα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών έχει δημιουργηθεί κάποιο μνημείο ή και μουσείο ώστε να «τιμηθούν» τα λεγόμενα θύματα της «κομμουνιστικής τυραννίας».

Στην Πράγα βρίσκεται το «Μουσείο του Κομμουνισμού», το οποίο έχει δημιουργηθεί από έναν Αμερικανό επιχειρηματία το Δεκέμβρη του 2001 και απαρτίζεται από τρία μέρη: Το Ονειρο, η Πραγματικότητα και ο Εφιάλτης.

Στη Λετονία το «Μουσείο Κατοχής» ιδρύθηκε το 1993 για να δώσει πληροφορίες για τη χώρα και το λαό κατά τη διάρκεια του λεγόμενου «απολυταρχικού καθεστώτος», να θυμίσει στον κόσμο «το κακό που έπραξαν οι ξένες δυνάμεις» (έτσι θεωρεί την περίοδο της Σοβιετικής Ενωσης) και να τιμήσει τους συνεργάτες των ναζί. Εχει την οικονομική στήριξη Λετονών του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένων και της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ελεύθερων Λετονών που ιδρύθηκε το 1956 στην Ουάσιγκτον, της εκκλησίας και διάφορων άλλων οργανισμών.

Και στην Λιθουανία το «Μουσείο των Θυμάτων της Γενοκτονίας» ιδρύθηκε το 1992 από το υπουργείο Πολιτισμού και Εκπαίδευσης και την «Ενωση Πολιτικών Κρατουμένων και Εξορισμένων». Στο «Μουσείο Κατοχής» στη Ρίγα είναι χαρακτηριστικό πως στην πόρτα της εισόδου γράφει: «Για να μαθαίνουμε από την ιστορία, θα πρέπει να την καταλαβαίνουμε. Μόνο τότε θα υπάρξει ελπίδα ότι το κακό δε θα επαναληφθεί».

Η σοσιαλιστική εμπειρία κρατιέται ζωντανή

Μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, στις χώρες αυτές που τώρα είναι μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η νοσταλγία για τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού αλλά και το παρελθόν όλο και αυξάνεται. Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε το 2005 το «Ινστιτούτο Κοινωνικής Ερευνας» με έδρα τη Βουδαπέστη, φαίνεται πως το 25% των ερωτηθέντων στην Τσεχική Δημοκρατία, στην Εσθονία, στη Σλοβενία, στην Πολωνία, στη Λευκορωσία, στη Σλοβακία, στη Βουλγαρία, στην Ουκρανία, στη Ρωσία, στην Ουγγαρία και τη Ρουμανία επιθυμεί να επιστρέψει το σοσιαλιστικό σύστημα. Σύμφωνα με την έρευνα που έχει τίτλο «Το Βαρόμετρο της Νέας Ευρώπης», το 38% των ερωτηθέντων στη Βουλγαρία προτιμά το σοσιαλισμό, ενώ στο ίδιο ερώτημα το ίδιο απαντά το 36% των Ρώσων και το 31% των Σλοβάκων.

Η νοσταλγία αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία. Η ασφάλεια, ο μισθός και η σύνταξη, οι σταθερές τιμές αλλά και η εργασία, η εκπαίδευση, η υγεία, η στέγη, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός δεν μπορούν να συγκριθούν με τη σημερινή ανασφάλεια, την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων, της εκπαίδευσης και της υγείας, την ακρίβεια, τα παιδιά του δρόμου, τον ξεπεσμό των ανθρώπων, τους άστεγους και πολλές άλλες συνέπειες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Και επειδή η νοσταλγία αυτή μπορεί να πυροδοτήσει τη σκέψη, να φωτίσει με καλύτερο τρόπο το μέλλον και τις νέες σπίθες για τη νέα σοσιαλιστική έφοδο, χωρίς τις αδυναμίες της πρώτης εμπειρίας, η κυρίαρχη σήμερα αστική τάξη, φοβάται μήπως απειληθούν τα συμφέροντα και τα προνόμιά της και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, με τη νέα αντικομμουνιστική εκστρατεία, ώστε να θωρακίσει την εξουσία της.

Ενα φάντασμα από το παρελθόν με παρόν δίχως μέλλον

Ενα φάντασμα από το παρελθόν με παρόν δίχως μέλλον

Τάξη Η/Υ σε Νηπιαγωγείο της πόλης Τρόιτσκ στην περιφέρειας της Μόσχας. Οι υπολογιστές διαθέτουν λογισμικό όχι μόνο για παιγνίδια, αλλά και για μαθήματα όσον αφορά τα βασικά της επιστήμης των υπολογιστών και μαθήματα Λογικής. Στα παιδιά αρέσει και να ζωγραφίζουν στις οθόνες των υπολογιστών. Ενα πρόγραμμα εκμάθησης της αλφαβήτου και της προπαίδειας βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας. Κι όλα αυτά, πριν από 18 χρόνια στον «κακό» σοσιαλισμό...

Τελικά, αν η Ιστορία έφτασε στο τέλος της το 1989-1991, προς τι η τόση προσπάθεια για την αναθεώρησή της; Αφού ο καπιταλισμός, όπως λένε, αναδείχτηκε ως ο πλέον «αδιαμφισβήτητος» νικητής της πάλης των ιδεολογιών στον 20ό αιώνα, ποιος ο λόγος να ξύνονται «ιστορικές πληγές»; Ποιος λόγος υπάρχει να συντάσσονται αντικομμουνιστικά μνημόνια και να απαιτείται από τους ...δογματικούς που πιστεύουν στην «ξεπερασμένη» - κατά τ' άλλα - πάλη των τάξεων ως αφελείς ευαγγελιστές μιας «ανεφάρμοστης» σοσιαλιστικής «ουτοπίας», να «συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις»; Ο στόχος είναι σαφής και διατυπώνεται ξεκάθαρα στην παράγραφο 7 του Σχεδίου Απόφασης που προωθείται αυτή την περίοδο για έγκριση στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης: Είναι η «συνείδηση της ιστορίας».

Συγκεκριμένα, αιτιολογώντας «την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», το αντικομμουνιστικό μνημόνιο προειδοποιεί: «Η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή»! (παράγραφος 6).

«Ε, και;» ίσως θα πει κάποιος. Αλλωστε, δημοκρατία έχουμε, προϋπόθεση της οποίας είναι και η ελευθερία της γνώμης. Το δίκαιο και η αξία μιας άποψης θα αναδειχτούν από τη διαχρονική αντοχή της - ή μη - στον ελεύθερο ανταγωνισμό των ιδεών. Γιατί να αντιδρούμε έτσι σε μια διαφορετική εκτίμηση της Ιστορίας;

Δάσκαλος ξυλογλυπτικής σε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Τσιρτσίκ, με τους μαθητές του (Μάης 1984). Τι σύγκριση να γίνει με το μάθημα των τεχνικών στην Ελλάδα του 2006;

Το αντικομμουνιστικό μνημόνιο φροντίζει να διασαφηνίσει ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται απλά για ιδεολογική αντιπαράθεση, αλλά για υλική θεσμοθέτηση δίωξης του κομμουνισμού. Στο πλαίσιο αυτό, απαιτείται «όλα τα κομμουνιστικά ή μετα-κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες-μέλη του που δεν το έχουν κάνει ακόμα, να επανεκτιμήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και το ίδιο τους το παρελθόν, να πάρουν καθαρές αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν δίχως ταλάντευση»!...

Οι σύγχρονες «δηλώσεις μετανοίας» κρίνονται απαραίτητες, αφού, όπως λέει το μνημόνιο, «φαίνεται ότι σε ορισμένες χώρες είναι ζωντανό ακόμα ένα είδους νοσταλγίας για τον κομμουνισμό. Αυτό το γεγονός δημιουργεί τον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στη μία ή την άλλη χώρα»! (παράγραφος 6) Φαίνεται πως στη «δημοκρατική Ευρώπη», η πολιτική επιλογή, βασισμένη στην ιστορική εμπειρία και μνήμη του καθενός, μπορεί να είναι ελεύθερη μόνο στο βαθμό του επιτρεπτού, το οποίο καθορίζεται και οριοθετείται αυστηρά με τα κριτήρια του ιμπεριαλισμού...

Βασικό ιδεολογικό όπλο του ιμπεριαλισμού

Αλλά, μια και το ζητούμενο επικεντρώνεται στη «συνείδηση της Ιστορίας», αξίζει να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο τι σήμαινε πρακτικά ο αντικομμουνισμός στον αιώνα που πέρασε.

Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Κιργιστάν, 1974.Οι πρωτότυποι ξενώνες δίπλα στη λίμνη δημιουργήθηκαν για διακοπές των εργαζομένων σε εργοστάσιο της περιοχής.Αλλο ένα «έγκλημα» που διέπραξε το «ολοκληρωτικό» καθεστώς(!) σύμφωνα με το μνημόνιο...

Ο αντικομμουνισμόςαποτέλεσε ιστορικά ένα από τα βασικότερα ιδεολογικοπολιτικά όπλα, που διατέθηκαν στην υπηρεσία της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού. Κατά καιρούς αξιοποιήθηκε - ανάλογα με την περίπτωση - είτε προς αντιμετώπιση μιας πραγματικής απειλής εναντίον των συμφερόντων της αστικής τάξης, είτε ως ιδεολογικός μανδύας για την καλύτερη εξυπηρέτηση αυτών (δίχως να υφίσταται ωστόσο ουσιαστικός κίνδυνος). Στην πεμπτουσία του, οαντικομμουνισμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των μέσων που διαθέτει ο καπιταλισμός προκειμένου να εξασφαλίσει την υπεράσπιση και διαιώνιση του υπάρχοντος εκμεταλλευτικού συστήματος, δυσφημίζοντας, απαξιώνοντας, περιθωριοποιώντας - και εν τέλει συνθλίβοντας - οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου.

Ο αντικομμουνισμός του 20ού αιώνα θα μπορούσε να συγκριθεί και με παλαιότερες προσπάθειες αμαύρωσης του «καινούριου» από τους εκπροσώπους των τότε εκμεταλλευτικών συστημάτων, στο πλαίσιο της νομιμοποίησης αυτών στη συνείδηση των μαζών, παρατείνοντας κατ' αυτό τον τρόπο όσο το δυνατόν την παραμονή της κυρίαρχης τάξης στην εξουσία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Γαλλικής Επανάστασης και η μετέπειτα κατασυκοφάντησή της από τα απολυταρχικά μοναρχικά καθεστώτα της Ευρώπης (βλέπε «Ιερά Συμμαχία», κλπ.): Το πρώτο αστικό δημοκρατικό εγχείρημα κατάλυσης του υπάρχοντος αντιδραστικού φεουδαρχικού συστήματος οικονομικής και πολιτικής εξουσίας βαφτίστηκε «αιματοβαμμένο», «μη πραγματοποιήσιμο», συνοδευόμενο από ηχηρές εκφράσεις, όπως «δημοκρατία της γκιλοτίνας», «η επανάσταση που καταβροχθίζει τα παιδιά της», κ.ά.

Ενδιαφέρον προκαλεί όμως και η σύγχρονη ιστορική αποτύπωση της Γαλλικής Επανάστασης: Η ταξική βία, την οποία άσκησε τότε η ανερχόμενη αστική τάξη (και η οποία αποτελεί οργανικό στοιχείο κάθε κοινωνικής αλλαγής), σήμερα εξισώνεται με εγκληματική πράξη και χαρακτηρίζεται τρομοκρατία. Η αστική τάξη αναθεωρεί το δικό της παρελθόν. Γιατί, βέβαια, δε βρίσκεται πια στη θέση του νέου, του προοδευτικού, του ταξικού φορέα της ιστορικής αναγκαιότητας. Η αστική τάξη έκατσε στο θρόνο της ηττημένης φεουδαρχίας και ανησυχεί σαφώς μήπως έχει την τύχη της...

Ετσι, ο αντικομμουνισμός επιστρατεύτηκε στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της αστικής τάξης ταυτόχρονα με την εμφάνιση του κομμουνισμού ως ιδεολογίας της νέας ανερχόμενης κοινωνικής δύναμης, της εργατικής τάξης. Πήρε όμως μεγαλύτερες διαστάσεις και συστηματοποιήθηκε ιδιαίτερα μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, η οποία οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο.

Η ιστορική πείρα

Στις ΗΠΑ εγκαινιάστηκε η πρώτη περίοδος του λεγόμενου Κόκκινου Φόβου στα χρόνια 1917-1920 (η δεύτερη αναφέρεται στο μακαρθισμό της δεκαετίας του 1950), η δημιουργία δηλαδή μιας πολιτικής ατμόσφαιρας χαρακτηριζόμενης από περιορισμό συνταγματικών ελευθεριών και διώξεις με σκοπό τον περιορισμό της εξάπλωσης των ριζοσπαστικών ιδεών σε ευρύτερα τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας. Καλλιεργώντας με δημαγωγικές εξάρσεις και βαρύγδουπους τίτλους στον Τύπο φόβους περί εισχώρησης ξένων (κομμουνιστικών) στοιχείων στην κοινωνία και στους θεσμούς, οι κρατικοί μηχανισμοί δημιούργησαν ένα κλίμα υστερίας, το οποίο επέδρασε ως ιδεολογικό ναρκωτικό στο λαό μπροστά στην πραγματική επίθεση που δέχονταν τα δικαιώματά του (συνδικαλιστικές ελευθερίες, ελευθερία του λόγου, του συνέρχεσθαι, κλπ.).

Στην ευρωπαϊκή ήπειρο αστικές κυβερνήσεις ανέσυραν νομοθετήματα που ανέτρεχαν ακόμα και στο 14ο αιώνα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» (π.χ., Treason Act του 1351 της Βρετανίας, για τις ενέργειες που θεωρούνταν «προδοσία» ενάντια στο κράτος). «Κομμουνιστικές συνωμοσίες» «αποκαλύπτονταν» σχεδόν καθημερινά, τροφοδοτώντας το κλίμα φόβου. Ακολούθως, η «ανακάλυψη» από τις γαλλικές αρχές στο Παρίσι το 1928 μιας «κομμουνιστικής συνωμοσίας» με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, οδήγησε στην κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στην πόλη, στον περιορισμό βασικών ελευθεριών και στη δίωξη κάθε λογής προοδευτικών ανθρώπων, μη σχετιζομένων με τον κομμουνισμό. Και να μην ξεχνάμε, βέβαια, τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ από τους ναζί (1933), ο οποίος επίσης αποδόθηκε σε κομμουνιστική συνωμοσία, δίνοντας την αφορμή στο φασιστικό καθεστώς για μαζικά κύματα διώξεων, αποκορύφωση των οποίων υπήρξε η δίκη του Δημητρώφ και άλλων κομμουνιστών ηγετών στη Λιψία.

Στην Ελλάδα, κατά το παράδειγμα άλλων χωρών που είχαν ήδη υιοθετήσει παρόμοια μέτρα (Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, κ.ά.), ψηφίστηκε τον Ιούλη του 1929 ο νόμος «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», με τον οποίο η κομμουνιστική ιδεολογία και πράξη καθίστατο «Ιδιώνυμο αδίκημα» (δηλαδή, με «ίδιον χαρακτήρα», όπου αδίκημα ήταν ακόμα και να σκέφτεται κανείς υπέρ του ΚΚΕ). Το Ιδιώνυμο δεν είχε στόχο αποκλειστικά το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αλλωστε, το έτος που ψηφίστηκε ο εν λόγω νόμος, το ΚΚΕ σημείωσε το χαμηλότερο εκλογικό ποσοστό στην ιστορία του, συγκεντρώνοντας μόλις το 1,41% των ψήφων. Αντίθετα, αποδεικνυόταν για άλλη μια φορά - και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο - ότι οαντικομμουνισμός δεν έχει ως μοναδικό στόχο τους κομμουνιστές.

Οι όποιες διεκδικήσεις των εργαζομένων βαφτίζονταν κομμουνιστική απειλή και οι φορείς τους απομονώνονταν, απαξιώνονταν και διώκονταν ως κομμουνιστές, ή ως «συνοδοιπόροι» του κομμουνισμού. Οι κομμουνιστές βεβαίως και συμμετείχαν ενεργά στις εργατικές λαϊκές διεκδικήσεις, συχνά από την πρώτη γραμμή. Ομως, η απόλυτη ταύτισή τους γινόταν σκόπιμα στοχεύοντας στο χτύπημα των εργαζομένων και των προοδευτικών δυνάμεων της κοινωνίας στο σύνολό τους. Ακόμα και ο αστός πολιτικός Αλ. Παπαναστασίου είχε εύστοχα προειδοποιήσει σχετικά με το Ιδιώνυμο: «Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι κανείς μας δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, γιατί ο νόμος δεν εξασφαλίζει κανέναν».

Αλλοθι για την ενίσχυση της κρατικής καταστολής

Σε όλη την πολυτάραχη ιστορία του 20ού αιώνα, οι κομμουνιστές υπήρξαν ο πρώτος στόχος πριν από μια ευρύτερη κατάλυση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ολες οι δικτατορίες στην Ελλάδα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τον Πάγκαλο (1925), τον Μεταξά (1936), έως και τη χούντα των συνταγματαρχών (1967), πρόβαλλαν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» ως αιτιολογία για τη νομιμοποίηση των ενεργειών τους. Οι κομμουνιστές υπήρξαν - δίχως εξαίρεση - από τους πρώτους που οδηγήθηκαν στις φυλακές και στις εξορίες, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια όλοι όσοι καταγράφονταν κάθε φορά ως «κοινωνικά επικίνδυνοι», καλλιτέχνες, διανοούμενοι, απλοί δημοκρατικοί και προοδευτικοί άνθρωποι, κλπ.

Το ίδιο συνέβη και διεθνώς. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, η «κομμουνιστική απειλή» κατασκευαζόταν κυριολεκτικά από το μηδέν. Ετσι, για παράδειγμα, το 1965, «η παρουσία 58 "κομμουνιστών" στη Δομινικανή Δημοκρατία προβλήθηκε αμέσως ως επαρκής λόγος που έκανε τον Πρόεδρο (των ΗΠΑ) Τζόνσον να στείλει 35.000 πεζοναύτες». Δεκάδες εθνικοαπελευθερωτικά και αντιαποικιοκρατικά κινήματα πνίγηκαν στο αίμα, στο όνομα τουαντικομμουνισμού και της «προώθησης της ελευθερίας».

Ας μην ξεχνάμε ότι ο αντικομμουνισμός υπήρξε επίσης κυρίαρχο στοιχείο της ιδεολογίας και πράξης του φασισμού, γι' αυτό και πολλές «δημοκρατικές» κυβερνήσεις της Δύσης στάθηκαν θετικά και υιοθέτησαν πολλά από τα μέτρα που είχαν εφαρμόσει οι Χίτλερ και Μουσολίνι. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και λίγο πριν το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αστικές κυβερνήσεις επικέντρωναν τις δυνάμεις τους στην αντιμετώπιση των κομμουνιστών παρά στη φασιστική απειλή. Μεταπολεμικά, οι πρακτικές και οι μέθοδοι της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας που επιστρατεύτηκαν από τις φασιστικές κυβερνήσεις, αξιοποιήθηκαν και αναπτύχθηκαν ακόμα περαιτέρω από τον «δυτικό ελεύθερο κόσμο» και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του (ΝΑΤΟ, CIA, κλπ.).

Ο αντικομμουνισμός άντλησε, ανάλογα με την περίοδο και την κοινωνία στην οποία απευθυνόταν, πληθώρα «επιχειρημάτων», εκμεταλλευόμενος κατάφωρα ευαίσθητους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως το εθνικό ή θρησκευτικό συναίσθημα. Οι κομμουνιστές ταυτίστηκαν με το «ξένο», το εχθρικό προς την πατρίδα, προς τη μία ή την άλλη εθνική μειονότητα: Φιλο-εβραίοι στη Γερμανία, φιλότουρκοι και φιλο-Βούλγαροι στην Ελλάδα, φιλο-νέγροι στις ΗΠΑ και ούτω καθεξής. Στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, που προωθήθηκε από τον αμερικανικό και βρετανικό ιμπεριαλισμό ως αντίβαρο στα προοδευτικά κινήματα, τα οποία αναπτύσσονταν τις δεκαετίες 1940-1970, είχε τα γνωστά αποτελέσματα. Ακόμα, οι κομμουνιστές χαρακτηρίστηκαν κατά καιρούς ανήθικοι, αιμοσταγείς, ιδιοτελείς και συμφεροντολόγοι («μίσθαρνα όργανα»), οι κομμουνίστριες ως γυναίκες χαλαρών ηθών, και διάφορα άλλα που ξεπερνούν τα όρια της λογικής και αγγίζουν αυτά της γελοιότητας. Βεβαίως, τα ιδεολογήματα αυτά κατέρρεαν πάντοτε διαψευδόμενα από την ίδια τη ζωή. Η αναβίωση τουαντικομμουνισμού που επιχειρείται σήμερα για να ...καλύψει τα κενά «της ιστορικής μνήμης» των λαών πρέπει να μας προβληματίσει όλους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

Επειδή ο ιμπεριαλισμός δεν είναι αήττητος

Η εξέλιξη αυτή αποτελεί εν μέρει απόρροια της ολοένα αυξανόμενης αδυναμίας του υπάρχοντος κεφαλαιοκρατικού εκμεταλλευτικού συστήματος να νομιμοποιήσει την ύπαρξή του στη συνείδηση των μαζών. Η ιδεολογική κυριαρχία, την οποία απέκτησε ο καπιταλισμός μετά τις ανατροπές που πραγματοποιήθηκαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, φαίνεται πως άρχισε να ξεθωριάζει. Καθώς το ταξικό κίνημα ανασυντάσσεται και οι φωνές της αμφισβήτησης πολλαπλασιάζονται, το Συμβούλιο της Ευρώπης σπεύδει να «προλάβει καταστάσεις». Ελπίζει πως η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό θα τον απαξιώσει στη συνείδηση των λαών περιθωριοποιώντας - ή τουλάχιστον αποδυναμώνοντάς - τον στην ιδεολογική διαπάλη που αναπόφευκτα οξύνεται. Η αντικειμενική πραγματικότητα παρουσιάζει στους λαούς ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις, καθώς και προβλήματα που απαιτούν λύσεις.

Οσο και αν προσπαθεί η αστική τάξη να προσποιηθεί πως ορισμένα ερωτήματα δεν υφίστανται, ή να επιχειρεί τον προκαθορισμό έτοιμων απαντήσεων, δε θα το πετύχει. Η ιστορική πραγματικότητα έχει αποδείξει πως ο ιμπεριαλισμός μπροστά στη δύναμη των λαϊκών κινημάτων δεν είναι αήττητος. Μπορεί να πέτυχε μια προσωρινή νίκη το 1989-1991, όμως δε θα νικήσει οριστικά. Η σημερινή αντικομμουνιστική επίθεση αποτελεί και ένδειξη της αδυναμίας του.

Ο αντικομμουνισμός καταγράφηκε ιστορικά ως προάγγελος ευρύτερων αντιδημοκρατικών εξελίξεων, απαρχή φίμωσης κάθε μορφής ριζοσπαστισμού και αμφισβήτησης. Συντέλεσε καταλυτικά στη διάβρωση και αστικών δημοκρατικών θεσμών. Επιστρατεύτηκε για την ιδεολογική αιτιολόγηση της συρρίκνωσης κεκτημένων των εργαζομένων, απογύμνωσης του εργατικού κινήματος από τα ταξικά του χαρακτηριστικά και μετατόπισής του σε πιο «συμβατικά» μονοπάτια, τα οποία οδηγούσαν εν τέλει στην ολοκληρωτική ενσωμάτωσή του.

Η αντίθεση στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο που προωθείται στο Συμβούλιο της Ευρώπης οφείλει να γίνει υπόθεση του κάθε εργαζόμενου. Το γιατί μας υπενθυμίζουν οι στίχοι του Μπρεχτ, βγαλμένοι από την εμπειρία στη ναζιστική Γερμανία:

«Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.

Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.

Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Μετά ήρθαν για τους Καθολικούς, αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί ήμουν Προτεστάντης.

Μετά ήρθαν για μένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να διαμαρτυρηθεί».

ΥΓ: Αν ο ιμπεριαλισμός απέκτησε ξαφνικά ιστορική συνείδηση και ανησυχεί για την ηθική αποκατάσταση αυτών που έπεσαν θύματα εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, ας ξεκινήσει από τα αμέτρητα θύματα της αποικιοκρατίας, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των πολέμων που διεξήγαγε για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων της υφηλίου, των «παράπλευρων» απωλειών των «ανθρωπιστικών» πολέμων, των θυμάτων της εκβιομηχάνισης, της παιδικής εργασίας, των εργατικών ατυχημάτων, της πείνας και της φτώχειας, απόρροια της ανελέητης εκμετάλλευσης των χωρών του λεγόμενου τρίτου κόσμου - και όχι μόνο -, των θυμάτων ασθενειών που οι φαρμακοβιομηχανίες αρνήθηκαν την παραγωγή φτηνών φαρμάκων. Ας ξεκινήσει από τους δύο παγκόσμιους πολέμους που εκείνος προκάλεσε. Από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Η λίστα δεν έχει τέλος και συμπληρώνεται καθημερινά...

Ενα φάντασμα από το παρελθόν με παρόν δίχως μέλλον

Ενα φάντασμα από το παρελθόν με παρόν δίχως μέλλον

Τάξη Η/Υ σε Νηπιαγωγείο της πόλης Τρόιτσκ στην περιφέρειας της Μόσχας. Οι υπολογιστές διαθέτουν λογισμικό όχι μόνο για παιγνίδια, αλλά και για μαθήματα όσον αφορά τα βασικά της επιστήμης των υπολογιστών και μαθήματα Λογικής. Στα παιδιά αρέσει και να ζωγραφίζουν στις οθόνες των υπολογιστών. Ενα πρόγραμμα εκμάθησης της αλφαβήτου και της προπαίδειας βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας. Κι όλα αυτά, πριν από 18 χρόνια στον «κακό» σοσιαλισμό...

Τελικά, αν η Ιστορία έφτασε στο τέλος της το 1989-1991, προς τι η τόση προσπάθεια για την αναθεώρησή της; Αφού ο καπιταλισμός, όπως λένε, αναδείχτηκε ως ο πλέον «αδιαμφισβήτητος» νικητής της πάλης των ιδεολογιών στον 20ό αιώνα, ποιος ο λόγος να ξύνονται «ιστορικές πληγές»; Ποιος λόγος υπάρχει να συντάσσονται αντικομμουνιστικά μνημόνια και να απαιτείται από τους ...δογματικούς που πιστεύουν στην «ξεπερασμένη» - κατά τ' άλλα - πάλη των τάξεων ως αφελείς ευαγγελιστές μιας «ανεφάρμοστης» σοσιαλιστικής «ουτοπίας», να «συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις»; Ο στόχος είναι σαφής και διατυπώνεται ξεκάθαρα στην παράγραφο 7 του Σχεδίου Απόφασης που προωθείται αυτή την περίοδο για έγκριση στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης: Είναι η «συνείδηση της ιστορίας».

Συγκεκριμένα, αιτιολογώντας «την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», το αντικομμουνιστικό μνημόνιο προειδοποιεί: «Η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή»! (παράγραφος 6).

«Ε, και;» ίσως θα πει κάποιος. Αλλωστε, δημοκρατία έχουμε, προϋπόθεση της οποίας είναι και η ελευθερία της γνώμης. Το δίκαιο και η αξία μιας άποψης θα αναδειχτούν από τη διαχρονική αντοχή της - ή μη - στον ελεύθερο ανταγωνισμό των ιδεών. Γιατί να αντιδρούμε έτσι σε μια διαφορετική εκτίμηση της Ιστορίας;

Δάσκαλος ξυλογλυπτικής σε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Τσιρτσίκ, με τους μαθητές του (Μάης 1984). Τι σύγκριση να γίνει με το μάθημα των τεχνικών στην Ελλάδα του 2006;

Το αντικομμουνιστικό μνημόνιο φροντίζει να διασαφηνίσει ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται απλά για ιδεολογική αντιπαράθεση, αλλά για υλική θεσμοθέτηση δίωξης του κομμουνισμού. Στο πλαίσιο αυτό, απαιτείται «όλα τα κομμουνιστικά ή μετα-κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες-μέλη του που δεν το έχουν κάνει ακόμα, να επανεκτιμήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και το ίδιο τους το παρελθόν, να πάρουν καθαρές αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν δίχως ταλάντευση»!...

Οι σύγχρονες «δηλώσεις μετανοίας» κρίνονται απαραίτητες, αφού, όπως λέει το μνημόνιο, «φαίνεται ότι σε ορισμένες χώρες είναι ζωντανό ακόμα ένα είδους νοσταλγίας για τον κομμουνισμό. Αυτό το γεγονός δημιουργεί τον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στη μία ή την άλλη χώρα»! (παράγραφος 6) Φαίνεται πως στη «δημοκρατική Ευρώπη», η πολιτική επιλογή, βασισμένη στην ιστορική εμπειρία και μνήμη του καθενός, μπορεί να είναι ελεύθερη μόνο στο βαθμό του επιτρεπτού, το οποίο καθορίζεται και οριοθετείται αυστηρά με τα κριτήρια του ιμπεριαλισμού...

Βασικό ιδεολογικό όπλο του ιμπεριαλισμού

Αλλά, μια και το ζητούμενο επικεντρώνεται στη «συνείδηση της Ιστορίας», αξίζει να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο τι σήμαινε πρακτικά ο αντικομμουνισμός στον αιώνα που πέρασε.

Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Κιργιστάν, 1974.Οι πρωτότυποι ξενώνες δίπλα στη λίμνη δημιουργήθηκαν για διακοπές των εργαζομένων σε εργοστάσιο της περιοχής.Αλλο ένα «έγκλημα» που διέπραξε το «ολοκληρωτικό» καθεστώς(!) σύμφωνα με το μνημόνιο...

Ο αντικομμουνισμόςαποτέλεσε ιστορικά ένα από τα βασικότερα ιδεολογικοπολιτικά όπλα, που διατέθηκαν στην υπηρεσία της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού. Κατά καιρούς αξιοποιήθηκε - ανάλογα με την περίπτωση - είτε προς αντιμετώπιση μιας πραγματικής απειλής εναντίον των συμφερόντων της αστικής τάξης, είτε ως ιδεολογικός μανδύας για την καλύτερη εξυπηρέτηση αυτών (δίχως να υφίσταται ωστόσο ουσιαστικός κίνδυνος). Στην πεμπτουσία του, οαντικομμουνισμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των μέσων που διαθέτει ο καπιταλισμός προκειμένου να εξασφαλίσει την υπεράσπιση και διαιώνιση του υπάρχοντος εκμεταλλευτικού συστήματος, δυσφημίζοντας, απαξιώνοντας, περιθωριοποιώντας - και εν τέλει συνθλίβοντας - οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου.

Ο αντικομμουνισμός του 20ού αιώνα θα μπορούσε να συγκριθεί και με παλαιότερες προσπάθειες αμαύρωσης του «καινούριου» από τους εκπροσώπους των τότε εκμεταλλευτικών συστημάτων, στο πλαίσιο της νομιμοποίησης αυτών στη συνείδηση των μαζών, παρατείνοντας κατ' αυτό τον τρόπο όσο το δυνατόν την παραμονή της κυρίαρχης τάξης στην εξουσία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Γαλλικής Επανάστασης και η μετέπειτα κατασυκοφάντησή της από τα απολυταρχικά μοναρχικά καθεστώτα της Ευρώπης (βλέπε «Ιερά Συμμαχία», κλπ.): Το πρώτο αστικό δημοκρατικό εγχείρημα κατάλυσης του υπάρχοντος αντιδραστικού φεουδαρχικού συστήματος οικονομικής και πολιτικής εξουσίας βαφτίστηκε «αιματοβαμμένο», «μη πραγματοποιήσιμο», συνοδευόμενο από ηχηρές εκφράσεις, όπως «δημοκρατία της γκιλοτίνας», «η επανάσταση που καταβροχθίζει τα παιδιά της», κ.ά.

Ενδιαφέρον προκαλεί όμως και η σύγχρονη ιστορική αποτύπωση της Γαλλικής Επανάστασης: Η ταξική βία, την οποία άσκησε τότε η ανερχόμενη αστική τάξη (και η οποία αποτελεί οργανικό στοιχείο κάθε κοινωνικής αλλαγής), σήμερα εξισώνεται με εγκληματική πράξη και χαρακτηρίζεται τρομοκρατία. Η αστική τάξη αναθεωρεί το δικό της παρελθόν. Γιατί, βέβαια, δε βρίσκεται πια στη θέση του νέου, του προοδευτικού, του ταξικού φορέα της ιστορικής αναγκαιότητας. Η αστική τάξη έκατσε στο θρόνο της ηττημένης φεουδαρχίας και ανησυχεί σαφώς μήπως έχει την τύχη της...

Ετσι, ο αντικομμουνισμός επιστρατεύτηκε στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της αστικής τάξης ταυτόχρονα με την εμφάνιση του κομμουνισμού ως ιδεολογίας της νέας ανερχόμενης κοινωνικής δύναμης, της εργατικής τάξης. Πήρε όμως μεγαλύτερες διαστάσεις και συστηματοποιήθηκε ιδιαίτερα μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, η οποία οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο.

Η ιστορική πείρα

Στις ΗΠΑ εγκαινιάστηκε η πρώτη περίοδος του λεγόμενου Κόκκινου Φόβου στα χρόνια 1917-1920 (η δεύτερη αναφέρεται στο μακαρθισμό της δεκαετίας του 1950), η δημιουργία δηλαδή μιας πολιτικής ατμόσφαιρας χαρακτηριζόμενης από περιορισμό συνταγματικών ελευθεριών και διώξεις με σκοπό τον περιορισμό της εξάπλωσης των ριζοσπαστικών ιδεών σε ευρύτερα τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας. Καλλιεργώντας με δημαγωγικές εξάρσεις και βαρύγδουπους τίτλους στον Τύπο φόβους περί εισχώρησης ξένων (κομμουνιστικών) στοιχείων στην κοινωνία και στους θεσμούς, οι κρατικοί μηχανισμοί δημιούργησαν ένα κλίμα υστερίας, το οποίο επέδρασε ως ιδεολογικό ναρκωτικό στο λαό μπροστά στην πραγματική επίθεση που δέχονταν τα δικαιώματά του (συνδικαλιστικές ελευθερίες, ελευθερία του λόγου, του συνέρχεσθαι, κλπ.).

Στην ευρωπαϊκή ήπειρο αστικές κυβερνήσεις ανέσυραν νομοθετήματα που ανέτρεχαν ακόμα και στο 14ο αιώνα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» (π.χ., Treason Act του 1351 της Βρετανίας, για τις ενέργειες που θεωρούνταν «προδοσία» ενάντια στο κράτος). «Κομμουνιστικές συνωμοσίες» «αποκαλύπτονταν» σχεδόν καθημερινά, τροφοδοτώντας το κλίμα φόβου. Ακολούθως, η «ανακάλυψη» από τις γαλλικές αρχές στο Παρίσι το 1928 μιας «κομμουνιστικής συνωμοσίας» με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, οδήγησε στην κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στην πόλη, στον περιορισμό βασικών ελευθεριών και στη δίωξη κάθε λογής προοδευτικών ανθρώπων, μη σχετιζομένων με τον κομμουνισμό. Και να μην ξεχνάμε, βέβαια, τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ από τους ναζί (1933), ο οποίος επίσης αποδόθηκε σε κομμουνιστική συνωμοσία, δίνοντας την αφορμή στο φασιστικό καθεστώς για μαζικά κύματα διώξεων, αποκορύφωση των οποίων υπήρξε η δίκη του Δημητρώφ και άλλων κομμουνιστών ηγετών στη Λιψία.

Στην Ελλάδα, κατά το παράδειγμα άλλων χωρών που είχαν ήδη υιοθετήσει παρόμοια μέτρα (Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, κ.ά.), ψηφίστηκε τον Ιούλη του 1929 ο νόμος «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», με τον οποίο η κομμουνιστική ιδεολογία και πράξη καθίστατο «Ιδιώνυμο αδίκημα» (δηλαδή, με «ίδιον χαρακτήρα», όπου αδίκημα ήταν ακόμα και να σκέφτεται κανείς υπέρ του ΚΚΕ). Το Ιδιώνυμο δεν είχε στόχο αποκλειστικά το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αλλωστε, το έτος που ψηφίστηκε ο εν λόγω νόμος, το ΚΚΕ σημείωσε το χαμηλότερο εκλογικό ποσοστό στην ιστορία του, συγκεντρώνοντας μόλις το 1,41% των ψήφων. Αντίθετα, αποδεικνυόταν για άλλη μια φορά - και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο - ότι οαντικομμουνισμός δεν έχει ως μοναδικό στόχο τους κομμουνιστές.

Οι όποιες διεκδικήσεις των εργαζομένων βαφτίζονταν κομμουνιστική απειλή και οι φορείς τους απομονώνονταν, απαξιώνονταν και διώκονταν ως κομμουνιστές, ή ως «συνοδοιπόροι» του κομμουνισμού. Οι κομμουνιστές βεβαίως και συμμετείχαν ενεργά στις εργατικές λαϊκές διεκδικήσεις, συχνά από την πρώτη γραμμή. Ομως, η απόλυτη ταύτισή τους γινόταν σκόπιμα στοχεύοντας στο χτύπημα των εργαζομένων και των προοδευτικών δυνάμεων της κοινωνίας στο σύνολό τους. Ακόμα και ο αστός πολιτικός Αλ. Παπαναστασίου είχε εύστοχα προειδοποιήσει σχετικά με το Ιδιώνυμο: «Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι κανείς μας δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, γιατί ο νόμος δεν εξασφαλίζει κανέναν».

Αλλοθι για την ενίσχυση της κρατικής καταστολής

Σε όλη την πολυτάραχη ιστορία του 20ού αιώνα, οι κομμουνιστές υπήρξαν ο πρώτος στόχος πριν από μια ευρύτερη κατάλυση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ολες οι δικτατορίες στην Ελλάδα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τον Πάγκαλο (1925), τον Μεταξά (1936), έως και τη χούντα των συνταγματαρχών (1967), πρόβαλλαν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» ως αιτιολογία για τη νομιμοποίηση των ενεργειών τους. Οι κομμουνιστές υπήρξαν - δίχως εξαίρεση - από τους πρώτους που οδηγήθηκαν στις φυλακές και στις εξορίες, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια όλοι όσοι καταγράφονταν κάθε φορά ως «κοινωνικά επικίνδυνοι», καλλιτέχνες, διανοούμενοι, απλοί δημοκρατικοί και προοδευτικοί άνθρωποι, κλπ.

Το ίδιο συνέβη και διεθνώς. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, η «κομμουνιστική απειλή» κατασκευαζόταν κυριολεκτικά από το μηδέν. Ετσι, για παράδειγμα, το 1965, «η παρουσία 58 "κομμουνιστών" στη Δομινικανή Δημοκρατία προβλήθηκε αμέσως ως επαρκής λόγος που έκανε τον Πρόεδρο (των ΗΠΑ) Τζόνσον να στείλει 35.000 πεζοναύτες». Δεκάδες εθνικοαπελευθερωτικά και αντιαποικιοκρατικά κινήματα πνίγηκαν στο αίμα, στο όνομα τουαντικομμουνισμού και της «προώθησης της ελευθερίας».

Ας μην ξεχνάμε ότι ο αντικομμουνισμός υπήρξε επίσης κυρίαρχο στοιχείο της ιδεολογίας και πράξης του φασισμού, γι' αυτό και πολλές «δημοκρατικές» κυβερνήσεις της Δύσης στάθηκαν θετικά και υιοθέτησαν πολλά από τα μέτρα που είχαν εφαρμόσει οι Χίτλερ και Μουσολίνι. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και λίγο πριν το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αστικές κυβερνήσεις επικέντρωναν τις δυνάμεις τους στην αντιμετώπιση των κομμουνιστών παρά στη φασιστική απειλή. Μεταπολεμικά, οι πρακτικές και οι μέθοδοι της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας που επιστρατεύτηκαν από τις φασιστικές κυβερνήσεις, αξιοποιήθηκαν και αναπτύχθηκαν ακόμα περαιτέρω από τον «δυτικό ελεύθερο κόσμο» και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του (ΝΑΤΟ, CIA, κλπ.).

Ο αντικομμουνισμός άντλησε, ανάλογα με την περίοδο και την κοινωνία στην οποία απευθυνόταν, πληθώρα «επιχειρημάτων», εκμεταλλευόμενος κατάφωρα ευαίσθητους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως το εθνικό ή θρησκευτικό συναίσθημα. Οι κομμουνιστές ταυτίστηκαν με το «ξένο», το εχθρικό προς την πατρίδα, προς τη μία ή την άλλη εθνική μειονότητα: Φιλο-εβραίοι στη Γερμανία, φιλότουρκοι και φιλο-Βούλγαροι στην Ελλάδα, φιλο-νέγροι στις ΗΠΑ και ούτω καθεξής. Στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, που προωθήθηκε από τον αμερικανικό και βρετανικό ιμπεριαλισμό ως αντίβαρο στα προοδευτικά κινήματα, τα οποία αναπτύσσονταν τις δεκαετίες 1940-1970, είχε τα γνωστά αποτελέσματα. Ακόμα, οι κομμουνιστές χαρακτηρίστηκαν κατά καιρούς ανήθικοι, αιμοσταγείς, ιδιοτελείς και συμφεροντολόγοι («μίσθαρνα όργανα»), οι κομμουνίστριες ως γυναίκες χαλαρών ηθών, και διάφορα άλλα που ξεπερνούν τα όρια της λογικής και αγγίζουν αυτά της γελοιότητας. Βεβαίως, τα ιδεολογήματα αυτά κατέρρεαν πάντοτε διαψευδόμενα από την ίδια τη ζωή. Η αναβίωση τουαντικομμουνισμού που επιχειρείται σήμερα για να ...καλύψει τα κενά «της ιστορικής μνήμης» των λαών πρέπει να μας προβληματίσει όλους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

Επειδή ο ιμπεριαλισμός δεν είναι αήττητος

Η εξέλιξη αυτή αποτελεί εν μέρει απόρροια της ολοένα αυξανόμενης αδυναμίας του υπάρχοντος κεφαλαιοκρατικού εκμεταλλευτικού συστήματος να νομιμοποιήσει την ύπαρξή του στη συνείδηση των μαζών. Η ιδεολογική κυριαρχία, την οποία απέκτησε ο καπιταλισμός μετά τις ανατροπές που πραγματοποιήθηκαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, φαίνεται πως άρχισε να ξεθωριάζει. Καθώς το ταξικό κίνημα ανασυντάσσεται και οι φωνές της αμφισβήτησης πολλαπλασιάζονται, το Συμβούλιο της Ευρώπης σπεύδει να «προλάβει καταστάσεις». Ελπίζει πως η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό θα τον απαξιώσει στη συνείδηση των λαών περιθωριοποιώντας - ή τουλάχιστον αποδυναμώνοντάς - τον στην ιδεολογική διαπάλη που αναπόφευκτα οξύνεται. Η αντικειμενική πραγματικότητα παρουσιάζει στους λαούς ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις, καθώς και προβλήματα που απαιτούν λύσεις.

Οσο και αν προσπαθεί η αστική τάξη να προσποιηθεί πως ορισμένα ερωτήματα δεν υφίστανται, ή να επιχειρεί τον προκαθορισμό έτοιμων απαντήσεων, δε θα το πετύχει. Η ιστορική πραγματικότητα έχει αποδείξει πως ο ιμπεριαλισμός μπροστά στη δύναμη των λαϊκών κινημάτων δεν είναι αήττητος. Μπορεί να πέτυχε μια προσωρινή νίκη το 1989-1991, όμως δε θα νικήσει οριστικά. Η σημερινή αντικομμουνιστική επίθεση αποτελεί και ένδειξη της αδυναμίας του.

Ο αντικομμουνισμός καταγράφηκε ιστορικά ως προάγγελος ευρύτερων αντιδημοκρατικών εξελίξεων, απαρχή φίμωσης κάθε μορφής ριζοσπαστισμού και αμφισβήτησης. Συντέλεσε καταλυτικά στη διάβρωση και αστικών δημοκρατικών θεσμών. Επιστρατεύτηκε για την ιδεολογική αιτιολόγηση της συρρίκνωσης κεκτημένων των εργαζομένων, απογύμνωσης του εργατικού κινήματος από τα ταξικά του χαρακτηριστικά και μετατόπισής του σε πιο «συμβατικά» μονοπάτια, τα οποία οδηγούσαν εν τέλει στην ολοκληρωτική ενσωμάτωσή του.

Η αντίθεση στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο που προωθείται στο Συμβούλιο της Ευρώπης οφείλει να γίνει υπόθεση του κάθε εργαζόμενου. Το γιατί μας υπενθυμίζουν οι στίχοι του Μπρεχτ, βγαλμένοι από την εμπειρία στη ναζιστική Γερμανία:

«Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.

Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.

Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Μετά ήρθαν για τους Καθολικούς, αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί ήμουν Προτεστάντης.

Μετά ήρθαν για μένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να διαμαρτυρηθεί».

ΥΓ: Αν ο ιμπεριαλισμός απέκτησε ξαφνικά ιστορική συνείδηση και ανησυχεί για την ηθική αποκατάσταση αυτών που έπεσαν θύματα εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, ας ξεκινήσει από τα αμέτρητα θύματα της αποικιοκρατίας, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των πολέμων που διεξήγαγε για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων της υφηλίου, των «παράπλευρων» απωλειών των «ανθρωπιστικών» πολέμων, των θυμάτων της εκβιομηχάνισης, της παιδικής εργασίας, των εργατικών ατυχημάτων, της πείνας και της φτώχειας, απόρροια της ανελέητης εκμετάλλευσης των χωρών του λεγόμενου τρίτου κόσμου - και όχι μόνο -, των θυμάτων ασθενειών που οι φαρμακοβιομηχανίες αρνήθηκαν την παραγωγή φτηνών φαρμάκων. Ας ξεκινήσει από τους δύο παγκόσμιους πολέμους που εκείνος προκάλεσε. Από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Η λίστα δεν έχει τέλος και συμπληρώνεται καθημερινά...

Σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι

Σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι

Για μένα ισοβίτη η φυλακή είναι ολόκληρος ο κόσμος μου, ενώ για σένα όλος ο κόσμος είναι μια φυλακή, μας λέει κυνικά ο μοντεχρήστος του αρκά. Γιατί είμαστε όλοι ισοβίτες με αλυσίδες που μας κάνουν το βίο αβίωτο, ώσπου να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να την αλλάξουμε. Καταδικασμένοι να αποδράσουμε μόνοι μας, χωρίς να περιμένουμε απονομή χάριτος. Ένοχοι μέχρι να υπογράψουμε δήλωση που να αποδεικνύει το αντίθετο και να συμβιβαστούμε. Με ερυθρό ποινικό μητρώο απ’ το κακούργημα της σκέψης, δηλαδή του ανατρεπτικού φρονήματος, και των πράξεων που απορρέουν δυνητικά από αυτό, κατά της τάξης που κυριαρχεί και καθορίζει τι είναι νόμιμο και ηθικό. Νόμος είναι το δίκιο του κεφαλαιοκράτη.

Ένα δίκαιο που ποινικοποιεί τους αγώνες και παρουσιάζει τα κινήματα ως τρομοκράτες, ενώ πριν από κάποια χρόνια φυλάκιζε τους αγωνιστές ως κοινούς ποινικούς κρατούμενους. Αλλά αυτοί επέμεναν να αντιμετωπίζονται διακριτά ως πολιτικοί κρατούμενοι και με τη στάση τους κέρδιζαν κάποιες φορές την εκτίμηση και το σεβασμό των ποινικών.

Αν  και ο μίσσιος λέει ότι έπρεπε να αντιδρούν πιο δυναμικά για ό,τι προέκυπτε μες στις φυλακές. Όχι γκολ αυτοί, σέντρα εμείς. Να μας χτυπάνε και να τραμπουκίζουν κι εμείς να απαντάμε με απεργία πείνας (τους κάναμε τη μούρη κρέας, έγραφε ο χρόνης). Και να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο σαν καλοί χριστιανοί (ενώ το χριστιανικό, όπως λέει πάλι στο κατά αρκά ευαγγέλιο στην παραβολή με τον καλό λύκο, είναι όποιος έχει δύο μάγουλα να δίνει το ένα). Είναι η γνωστή κατηγορία περί ηττοπάθειας που ενστάλλαξε λέει μέσα μας μετά τη μεγάλη ήττα του εαμ και του δσε κατά τη μεγάλη δεκαετία. Εν πάση περιπτώσει...

Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους συντρόφους (και δεν εννοούμε τον άκη). Το μπουντρούμι δεν τους λυγά. Κι έτσι πλάι στο αίσχος του σύγχρονου παρθενώνα, της απομόνωσης, των βασανιστηρίων και των εκπαραθυρώσεων, η ζωή έβρισκε το δρόμο της μέσα από τις χαραμάδες και άνθιζε μέσα σε υγρά κι ανήλιαγα κελιά. Εκεί όπου οι σύντροφοι έβρισκαν χρόνο για αναστοχασμό και επιμόρφωση, είχαν οργανωμένες δραστηριότητες και προσπαθούσαν να κάνουν τη ζωή τους κάπως δημιουργική. Που σαν λέξη ετυμολογικά παραπέμπει στο δήμο, δηλαδή στο λαό και τα έργα του. Μέγας είσαι λαός και θαυμαστά τα έργα σου.

Αλλά ο κόσμος κεμάλ είναι γεμάτος πρόθυμα γιουσουφάκια με αποστειρωμένη ζωή γεμάτη προφυλάξεις και προφυλακτικά, αλλά χωρίς ασφάλιση και ασφάλεια. Που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους αλλά φοβούνται να τις σπάσουν γιατί είναι επίχρυσες, όπως και το χάπι της μισθωτής σκλαβιάς. Κι έτσι όπως πάει το πράγμα με την κρίση, σε λίγο θα χρειάζεται μέσο για να μπει κανείς στη φυλακή και να έχει ένα πιάτο φαΐ και μια στέγη πάνω από το κεφάλι του – ήδη παρατηρείται συμφόρηση στα «σωφρονιστικά» ιδρύματα της χώρας- κι ο κόσμος θα μπαίνει στη στενή οικειοθελώς.

Κάποιοι άλλοι θέλουν να το σκάσουν από τη φυλακή αλλά μπερδεύουν τα δεσμά με τους συλλογικούς δεσμούς και ψάχνουν ατομικές λύσεις κι αποδράσεις. Να τα μιλήσουνε και να τα συμφωνήσουνε με τον καπετανάκη – που έχει ντούγκλας το μουστάκι- ή να βρουν έναν ήρωα-σωτήρα παλαιοκώστα που «τα έβαλε μόνος του με το σύστημα και το νίκησε». Η έφοδος στον ουρανό θα γίνει με ελικόπτερο, μια νύχτα μαγική σαν την αργεντινή (να δούμε ποιος θα πρωτομπεί). Ουστ!

Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που θέλει σαν αερικό να ζήσει και ψάχνει την απόδραση σε μια φανταστική ουτοπία, μακριά από τη γήινη και υλική πραγματικότητα που μας πληγώνει. Και η  μόνη φυλακή που αντιλαμβάνονται είναι το σώμα για την ταξιδιάρα ψυχή τους.

Αλλά και το κατοπτρικό της είδωλο, με αυτούς που ψάχνουν μια άμεση λύση, εδώ και τώρα, όχι στη δευτέρα παρουσία της απόδρασης από το αλκατράζ (αυτά συμβαίνουν μόνο στις ρωσίες) αλλά στα διάφορα μικρά ζητήματα που προκύπτουν στην καθημερινότητα της φυλακής. Όπως λέει και ένας συγκρατούμενος του ισοβίτη σε μια ιστορία: εμείς παλιά είχαμε ρεαλιστικά αιτήματα. Ζητούσαμε να μη μας χτυπάνε οι φύλακες τρεις φορές τη μέρα, πρωί μεσημέρι βράδυ.

- Και τελικά τι καταφέρατε;

- Να μας χτυπάνε λίγο περισσότερο το μεσημέρι για να μας αφήνουν ήσυχους το βράδυ.

Αυτό θα πει μεταβατική νίκη του κινήματος.

Και μέσα σε όλα αυτά, σε έναν κόσμο άδειο σαν κλούβιο αυγό, με κλούβια μυαλά και κλούβες παντού, υπάρχουμε κι εμείς, θηρία στα κλουβιά με τους τέσσερις τοίχους και τα αόρατα δεσμά από τις οθόνες ή τη συνήθεια. Που βλέπουμε γύρω μας κάγκελα παντού, αλλά νοσταλγούμε ενίοτε με ρομαντική διάθεση τον ήχο της καγκελόπορτας (του φραγκιά) και την εποχή που ο κόσμος ήταν πιο απλός και οι φυλακές ορατές και συγκεκριμένες.

Λέμε στον κόσμο να αφήσει τη λογική της ανάθεσης και τα θεός φυλάξοι, να μην έχει ανάγκη από τείχη και αλυσίδες, ούτε από κάποιον φύλακα άγγελο να τον προστατέψει,  γιατί το θέμα είναι ποιος θα τον φυλάει μετά από τους φύλακες. Αυτός να πάρει πρέπει την εξουσία. Βρισκόμαστε σε εγρήγορση και επιφυλακή, ενώ περιμένουμε τις συνθήκες να ωριμάσουν, γνωρίζοντας ότι το ξέσπασμα μπορεί να έρθει ξαφνικά και αυθόρμητα, για κάτι δευτερεύον φαινομενικά, όπως το φαΐ του μάγειρα στον αρκά που προκαλούσε εξεγέρσεις κάθε μήνα.

Αρκεί να μη συμβιβαστούμε με τα καρυκεύματα που σκεπάζουν την μπόχα και την πικρή γεύση. Να μη φοβηθούμε τους νταβάδες, τους ανθρωποφύλακες και τα σκυλιά που αλυχτάνε για να τους φυλάξουν. Να σταματήσουμε να είμαστε σαν τερματοφύλακες σε σικέ αγώνα που μετράνε πόσα τρώνε κάθε φορά. Σικέ αγώνας είναι μόνο αυτός που δε γίνεται.

Τίμη σε όσους όρισαν στη ζωή τους να φυλάνε θερμοπύλες και στους δεσμοφύλακες των ακατάλυτων δεσμών του λαού με το κόμμα.

Λευτεριά στο γέροντα παστίτσιο.

Ακου νουμερα εσυ των 400ευ

Οι πλούσιοι (και στην κρίση) γίνονται πλουσιότεροι 

 Η συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση μπορεί να αγγίζει τα όρια της ανθρωπιστικής καταστροφής, αυτό όμως δεν αλλάζει μια βασική αρχή του συστήματος που θέλει τους φτωχούς να γίνονται διαρκώς φτωχότεροι και τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την έκθεση της οργάνωσης Wealth X Solutions, με τίτλο «Ultra High Net Worth Individuals», για τους πλουσιότερους ανθρώπους του ανεπτυγμένου και του αναπτυσσόμενου κόσμου. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, κατά τη διάρκεια του 2011 οι δισεκατομμυριούχοι αυξήθηκαν κατά 0,7%, στα 2.160 άτομα.

 Ο ΣΥΝΟΛΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ των δισεκατομμυριούχων υπολογίζεται στα 6,2 τρισ. δολάρια ή 4,7 τρισ. ευρώ. Η μεγαλύτερη αύξηση σε περιουσιακά στοιχεία καταγράφεται στην περιοχή της Ωκεανίας και ειδικότερα της Αυστραλίας, αλλά η αφρόκρεμα των πλουσίων κατοικοεδρεύει στις ΗΠΑ εδώ και χρόνια.
 Ομως, από την έκθεση προκύπτει και ένα άλλο συμπέρασμα και αυτό αφορά στη διαπίστωση ότι η συγκεντροποίηση κεφαλαίου προϋποθέτει μια ανακατανομή του πλούτου και μεταξύ των πλουσίων. Ετσι από την έκθεση προκύπτει ότι μπορεί να αυξήθηκε ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων, μειώθηκε όμως ο αριθμός των εκατομμυριούχων, αναφερόμαστε σε εκείνους που δηλώνουν περιουσιακά στοιχεία άνω των 30 εκατ. δολαρίων.

 Οπως επισημαίνει στην έκθεσή της η Wealth X Solutions, ο συνολικός αριθμός των πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο, προσδιορίζεται στα 187.380 άτομα με συνολική περιουσία της τάξεως των 25,8 τρισ. δολαρίων ή 19,77 τρισ. ευρώ, μειωμένη κατά 1,8% σε σχέση με ένα χρόνο πριν. Ετσι, ακόμα και στο χώρο των πλουσίων το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

 ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ κατοικεί εδώ και χρόνια η πλειονότητα των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου (65.295 άτομα). Η συνολική περιουσία τους υπολογίζεται στα 8,8 τρισ. δολάρια, δηλαδή είναι κατά 2,8% μεγαλύτερη από το 2011. Στην Ωκεανία, οι πλέον ευκατάστατοι, με περιουσία μεγαλύτερη των 30 εκατ. δολαρίων, αυξήθηκαν κατά 5,9%, στις 3.870. Ταυτόχρονα, ο συνολικός τους πλούτος είναι κατά 4,4% μεγαλύτερος, στα 475 δισ. δολάρια. Στη Μέση Ανατολή, ο αριθμός των πλουσίων αυξήθηκε κατά 2,2% στις 4.595, αλλά η περιουσία τους μειώθηκε κατά 1,4% στα 710 δισ. δολάρια.

 ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ο αριθμός των πλουσίων μειώθηκε κατά 1,9% στα 53.440 άτομα, ενώ πτώση κατά 2,7% στα 5,33 δισ. ευρώ ή 6,950 δισ. δολάρια καταγράφηκε στην αξία της περιουσίας τους. Εξαίρεση του κανόνα αποτελεί, σύμφωνα με χτεσινό δημοσίευμα της Suddeutsche Zeitung με στοιχεία της κυβέρνησης, η Γερμανία, όπου η περιουσία των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων, έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Προκύπτει, ως εκ τούτου, ότι στο 10% των πλουσιότερων πολιτών ανήκει το ήμισυ του ιδιωτικού πλούτου. Μάλιστα, υπολογίζεται ότι τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία μειώθηκαν σε αξία κατά 800 δισ. ευρώ τη δεκαετία μέχρι το 2012, όταν η περιουσία των ιδιωτών διπλασιάστηκε στα 10 τρισ. ευρώ.

 (πηγή:χρωματα και σκιες )
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok  

Ο ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΒΑΝΟΣ!

Ο ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΒΑΝΟΣ! 

Αι μπίζναι στα Βαλκάνια 


Ο φίλος...του Καραϊσκάκη από την Αλβανία 

Περίεργα δισυπόστατος, αν μη τι άλλο, αποκαλύπτεται ότι είναι ο θηριώδης «υπασπιστής» του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Κώστα Μπαρμπαρούση, ο οποίος πρωταγωνίστησε στο πλευρό του στην επίθεση που πραγματοποίησαν πριν από δύο εβδομάδες χρυσαυγίτες κατά μικροπωλητών στο Μεσολόγγι.Ο Roberto Chaidi, όπως εμφανιζόταν μέχρι την Τετάρτη στην προσωπική του σελίδα στο facebook, για να το... αποσύρει προφανώς όταν αντιλήφθηκε ότι υπήρξε ενδιαφέρον για το άτομό του και να παρουσιαστεί έκτοτε ως Ρομπέρτο Χαΐδης, στην Αλβανία είναι ένας... ντόπιος επιχειρηματίας ιδιοκτήτης και διευθυντής του πολυτελούς ξενοδοχείου Hotel Palace Lukova, στις ακτές της Αδριατικής. 
Πώς απέκτησε ένα ξενοδοχείο, το οποίο σύμφωνα με το TripAdvisor είναι ένα από τα τρία καλύτερα της Αλβανίας; Λέει ότι το έκτισε το 2004 με δάνειο 400.000 ευρώ που πήρε από δύο ελληνικές τράπεζες που δραστηριοποιούνται και στην Αλβανία... Την ίδια ώρα στην Ελλάδα εμφανίζεται ως ένας πωλητής... καλτσών σε ένα κατάστημα στην Ομόνοια, με άδεια μικροπωλητή από το 1993 στο Αγρίνιο, αλλά το σημαντικότερο ως... στρατιώτης της Χρυσής Αυγής όπως δηλώνει. Και επειδή όπως έγραψε στο facebook, «η μάνα του τού είπε όταν τον γέννησε πως ήταν αυγή και είχε το χρώμα του χρυσού και αλίμονο σε εκείνους που γεννήθηκαν στο... σκοτάδι», αυτός ο χρυσογέννητος στην Αλβανία του Χότζα το 1961, έβαλε σκοπό ζωσμένος τα «άρματα» της Χρυσής Αυγής μαζί με τους ομοϊδεάτες του να μην αφήσουν σε χλωρό κλαρί εκείνους που δεν είχαν τη μεγάλη τύχη και καταγωγή του.


Ποιητής και ζωγράφος

Και αν έχει κανείς αμφιβολία για τις καταβολές του, στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί του, μας είπε ότι είναι αδιαμφισβήτητες. «Εχω κάνει μέχρι και τεστ DNA που έδειξε ότι είμαι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του βασιλιά της Ηπείρου Πύρρου», είπε. Και για να μην έχει κανείς αμφιβολία για την εκλεκτή καταγωγή του διαβάζει όπως λέει Πλούταρχο και Σωκράτη, ενώ είναι ποιητής και ζωγράφος... Στην αλβανική του εκδοχή, ο Roberto Chaidi γεννήθηκε στις 28/8/1961 στους Αγίους Σαράντα, από γονείς Βορειοηπειρώτες, όπως λέει, και μεγάλωσε στο Λούκοβο, όπου συνεχίζουν να μένουν και σήμερα οι γονείς του. Σπούδασε γεωπονική και... γυμναστική ακαδημία στα Τίρανα. Ηταν μάλιστα και πρωταθλητής στην άρση βαρών. Το 1990 εξασφάλισε άδεια και ήρθε στην Ελλάδα για να δει κάποιους συγγενείς του στο Μεσολόγγι και έμεινε στην Ελλάδα ζητώντας πολιτικό άσυλο. Πριν από 22 χρόνια παντρεύτηκε την Παρασκευή Μπουντούρη στο Αγρίνιο και έχει τρία παιδιά, 21, 18 και 12 χρόνων. 

Σάπιο σύστημα





Οταν όμως τον ρωτάμε για τον τόπο διαμονής και γιατί αναφέρει ως τέτοιον στο facebook το Γιοχάνεσμπουργκ, τα θολώνει. Στη Ν. Αφρική πήγε μόνο ένα ταξίδι, ενώ για το αν μένει στην Αθήνα ή κάπου αλλού εξηγεί ότι δεν το αποκαλύπτει γιατί τον κυνηγούν παντού οι... Αλβανοί. Στο ερώτημα γιατί δεν έχει ελληνική υπηκοότητα, απαντά ότι έκανε αίτηση από τις 25/6/1997 «αλλά το σάπιο πολιτικό σύστημα δεν μου δίνει. Εδώ και 22 χρόνια είμαι παντρεμένος με Ελληνίδα, πληρώνω φόρους στο ελληνικό κράτος και το αδίστακτο καθεστώς δεν μου δίνει χαρτιά. Από το 1990 έως το 1992 δούλευα ως αχθοφόρος στα καπνά. Το 1992 έκανα έναρξη επαγγέλματος ως έμπορος και το 1993 πήρα άδεια μικροπωλητή και άδεια για λαϊκές αγορές», λέει. 
Η γυναίκα του έχει μια βιοτεχνία με την ονομασία Perfect στο Αγρίνιο όπου βγάζει κάλτσες και φόρμες και τα είδη αυτά τα πουλά στο μαγαζί της Ομόνοιας. Η βιοτεχνία και αργότερα το «Roberto Chaidi Fashion» είναι επιχείρηση κατοχυρωμένη στην E.E. όπως λέει. Για την επίθεση στο Μεσολόγγι αλλά και τις άλλες επιθέσεις των χρυσαυγιτών λέει ότι «είναι Ελληνας πολίτης, πληρώνει φόρους στο ελληνικό κράτος, είναι μικροπωλητής και δεν επιτρέπει στους λαθρομετανάστες και τους παράνομους να πουλούν οτιδήποτε...». Οσο για τη Χρυσή Αυγή, υποστηρίζει ότι κυνηγάει το παρεμπόριο και αντί να της λένε «ευχαριστώ», την κατηγορούν και από πάνω.






τιμή, Χρυσή Αυγή''. Ο αρχηγός μας με ξέρει... φορολογούμαι στο ελληνικό κράτος. Λίγοι πληρώνουν τους φόρους που πληρώνω εγώ... Και κάτι ακόμη, αυτός που πιστεύει στον Θεό, ξέρει ότι ο Θεός έστειλε τον Αφρικάνο στην Αφρική, τον Κινέζο στην Κίνα, τον Ρώσο στη Ρωσία».



Εθνικοπατριωτικά... βαμβακερά Εσώρουχα και κάλτσες με χρυσούς μαιάνδρους

O «σκληρός χρυσαυγίτης», όπως αυτοσυστήνεται ακόμα και σε άγνωστους πελάτες, που μπαίνουν στο μαγαζί του για ν' αγοράσουν κάλτσες και εσώρουχα, ο Ρομπέρτο Χαΐδης ζει το δικό του «δράμα», καθώς είναι υποχρεωμένος να συμβιώνει... με πλήθος αλλοδαπούς (!) που έχουν μαγαζιά δίπλα, απέναντι και στη γύρω περιοχή. Το κατάστημα δεν έχει υπαλλήλους. Στο μικρό γραφείο, πάνω από την πλάτη του ιδιοκτήτη είναι τοποθετημένο -μάλλον όχι τυχαία- ένα μαύρο τζόκεϊ καπέλο που γράφει «Χρυσή Αυγή». Και για όσους δεν το προσέξουν, ο ίδιος ανοίγει κουβέντα και αυτοσυστήνεται: «Εγώ είμαι χρυσαυγίτης και δεν είμαι απλά μέλος, είμαι σκληρό στέλεχος», λέει δείχνοντας με νόημα το καπέλο! Το στενόμακρο μαγαζί είναι γεμάτο πακέτα, σε διαφανείς πλαστικές σακούλες, με εσώρουχα και κάλτσες, πρoϊόντα της δικής του φίρμας «Roberto Chaidi Fashion». Η σημειολογία της ετικέτας του στις κάλτσες και τα εσώρουχα, σε κατάμαυρο φόντο, με μαιάνδρους και ελληνικές σημαίες, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: Το προϊόν δεν είναι συνηθισμένο, αλλά ένα γνήσιο εθνικο-πατριωτικό βαμβακερό, με πρώτες ύλες από την Αίγυπτο, που έχει σήμα τον βάτραχο και σλόγκαν τη φράση: «Ελληνικό γούστο»... 

KΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ 

Πηγή: Έθνος
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ LENIN RELOADED



Αίμα, τιμή, σημαία αλβανική 


Βγήκε λοιπόν τις προάλλες σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο ο σύγχρονος Καραϊσκάκης με τα παλικάρια του να απελευθερώσουν το Μεσολόγγι αυτή τη φορά όχι από τους τουρκαλβανούς του Ιμπραήμ Πασά, αλλά τους σύγχρονους δυνάστες της Φυλής μας, τους αλλοδαπούς μικροπωλητές.
Ανάμεσα στα μέλη της συμμορίας ξεχωρίζει και μια φάτσα που δεν θα την χαρακτήριζες ακριβώς ως Άρια, μια μούρη κάτι μεταξύ μεξικανού έμπορου ναρκωτικών και δεσμοφύλακα στο εξπρές του μεσονυχτίου.



Αριότητα και άγιος ο θεός

Δεν βαριέσαι όμως, ακόμα και τα Waffen-SS άρχισαν τις εκπτώσεις αριότητας όταν άρχισαν να νιώθουν το παλούκι στον κώλο και στρατολογούσαν μέλη και από “κατώτερες”, μη Άριες Φυλές. Ο φίλος μας λοιπόν, είναι μέλος “κατώτερης” φυλής, τουτέστιν Αλβανός, ονόματι Roberto Chaidi. Βορειοηπειρώτης το πιθανότερο άρα αδέρφι μας, πολύ φοβάμαι όμως ότι θα έχουν μια αντίρρηση οι ομοϊδεάτες του που φώναζαν εν χορώ σε πρόσφατο αγώνα της εθνικής στον Σωτήρη Νίνη «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ». Και φαίνεται ότι όντως ο τύπος δεν θα γίνει έλληνας ποτέ, τουλάχιστον δεν έχει γίνει ακόμα καθώς μια σχετική έρευνα στην εφημεριδα της κυβερνησης που δημοσιευονται τα ονόματα των ομογενών που απέκτησαν την ελληνική ιθαγένεια, δεν έφερε αποτελέσματα. Περίεργο για ένα τόσο φλογερό πατριώτη να μην επιθυμεί διακαώς να γίνει Έλλην και με βούλα μιας και οι σχετικές διαδικασίες για τους ομογενείς είναι εύκολες. Μπορεί πάλι η προϋπόθεση της ύπαρξης λευκού ποινικού μητρώου να φέρνει κάποιες δυσκολίες στο θέμα…
Αλλά πάλι δεν πειράζει, αρκεί που είναι Έλληνας στην καρδιά. Και το αποδεικνύει περίτρανα εκτός από τις να-ξεβρομίσει-ο-τόπος δράσεις του και με τις φωτό που έχει στο προφίλ του στο Facebook. Ο φίλος μας είναι ιδιοκτήτης ξενοδοχείου στις αλβανικές ακτές, του Hotel Palace Lukova. Στο προφίλ του στο Facebook λοιπόν ποζάρει γεμάτος περηφάνια μπροστά στα σε σχήμα μαιάνδρου πλακάκια της πισίνας του ξενοδοχείου. Τις σημαίες πίσω μην τις θεωρήσετε εκπτώσεις στη ιδεολογία μας, είναι για το ξεκάρφωμα.



Πόσος σουρεαλισμός χωράει σε μια φωτογραφία; Αλβανός χρυσαυγίτης ποζάρει με καμάρι μπροστά σε αρχαιοελληνικούς μαιάνδρους. Στο βάθος κυματίζουν περήφανες η αμερικάνικη, η αλβανική και η σημαία της Ε.Ε.
Στεναχωριόμαστε βέβαια για το γεγονός ότι η τοποθεσία του ξενοδοχείου μας δεν μας επιτρέπει να το χρησιμοποιήσουμε για συγκεντρώσεις συναγωνιστών αλλά αναγκαζόμαστε σε φιλοξενίες ανθελληνικών events όπως τα καλλιστεία για την ανάδειξη της Μις Αλβανία 2011. Και μην σας παραπλανά η χαρά που δείχνουμε στο παρακάτω βίντεο, αυτή έγκειται στο γεγονός οτι κοιτώντας τα κορμιά να λικνίζονται μπροστά μας συνειδητοποιούμε οτι δεν πιάνουν μία μπροστά στα κάλλη της ελληνίδας, η ανωτερότητα της Φυλής ακόμα και στα κωλαράκια είναι γεγονός.
Το δαιμόνιο της φυλής βέβαια δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε αν δεν κατακτήσουμε τον κόσμο. Φτιάχνουμε και οίκο μόδας, τον Roberto Chaidi Fashion. 



Μπλουζάκι “Roberto Chaidi Fashion”. Tρέμε Roberto Cavalli 

Αυτό μας επιτρέπει να πουλάμε γυναικείες κάλτσες στη Ρωσία, στις οποίες με καμάρι κοτσάρουμε την ελληνική σημαία και γράφουμε περήφανα σε τέλεια χρυσαυγιτικα ελληνικά: EΛΛΗΜΝΙΚΗ ΕΠΕΙΧΗΡΗΣΗ.



EΛΛΗΜΝΙΚΗ ΕΠΕΙΧΗΡΗΣΗ: Γράφε ελληνικά ή ψόφα

H ευχή όλων μας βέβαια είναι να πάνε καλά οι επιχειρήσεις του άξιου τέκνου της Φυλής αλλιώς φοβάμαι ότι θα αναγκαστεί να πουλάει τις κάλτσες του στα πανηγύρια της επικράτειας με άμεσο κίνδυνο να πέσει θύμα των ομοϊδεατών του…

ΥΓ. Η διακωμώδηση του τραμπούκου δεν έχει σκοπό τον εξωραϊσμό της επικινδυνότητας της δράσης αυτού και των ομοίων του, αλλά την όσο το δυνατόν ανάδειξη της υποκρισίας τους. Η οργάνωση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αδίστακτη δολοφονική συμμορία ανθρώπων της νύχτας.

Back Door Man
http://wp.me/p1pa1c-hJX

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΟ
 Αναρτήθηκε από  Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ